Dziwna kraina w sercu

Istnieje dziwna kraina,
Gdzie tylko lato i zima,
Ze sobą wspólnie mieszkają,
I one tylko ze sobą,
Wszystkie chwile splatają.

Więc , gdy weźmie górę lato,

To zewsząd żarem wieje,

A żarze tym zło topnieje,

I kwitnie miłość ciesząca…

A z nią kwitną piękne uczucia,

I pną się – pną – do słońca.

Lecz kiedy dla odmiany
Zima znów weźmie górę,
To wszystko szarzeje, szarzeje,
I wszystko staje się bure,
A piękne – z przed chwili – uczucia ,
Od śniegu jedynie bieleją,
I jak obgryzione… kości,
Od złości – mrozu twardnieją…

A gdzie ta kraina się mieści?

W ludzkim – tak w ludzkim – sercu!

A nie w żadnej powieści.

I. Iwańska

Warszawa 2015-07-187