Dziwna kraina w sercu Istnieje dziwna kraina, Gdzie tylko lato i zima, Ze sobą wspólnie mieszkają, I one tylko ze sobą, Wszystkie chwile splatają. Więc , gdy weźmie górę lato, To zewsząd żarem wieje, A żarze tym zło topnieje, I kwitnie miłość ciesząca… A z nią kwitną piękne uczucia, I pną się – pną – do słońca. Lecz kiedy dla odmiany Zima znów weźmie górę, To wszystko szarzeje, szarzeje, I wszystko staje się bure, A piękne – z przed chwili – uczucia , Od śniegu jedynie bieleją, I jak obgryzione… kości, Od złości – mrozu twardnieją… A gdzie ta kraina się mieści? W ludzkim – tak w ludzkim – sercu! A nie w żadnej powieści. I. Iwańska Warszawa 2015-07-187