1

Spis treści:

2. Minerały: definicje minerałów i skał, postać krystalograficzna, właściwości fizyczne minerałów

3. Twardość (skala Mohsa),

4. łupliwość, przełam, barwa, rysa, połysk,

5. SKAŁY MAGMOWE, grupa: piroksenów, amfiboli, łyszczyków,

6. skaleni, skaleniowców, krzemionki, grupa oliwinów.

7. minerały poboczne skał magmowych, klasyfikacja skał magmowych, STRUKTURA

8. Tekstura, KLASA: perydotytu, gabra i bazaltu, diorytu i andezytu, sjenitu i trachitu,

9. klasa: granitu i ryolitu. Kartografia geologiczna: mapa geologiczna,

10. ZASADY SPORZĄDZANIA PRZEKROJÓW GEOLOGICZNO-INŻYNIERYJNYCH, Zaburzenia ciągłe – fałd

11. Zaburzenia nieciągłe – uskok

12. Karta dokumentacyjna, Warunki i formy ułożenia niezaburzonych gruntów osadowych,

13. Procesy gruntotwórcze: osady lodowcowe

14. Osady aluwialne (typy erozji, kaptaż, procesy endo- i egzogeniczne)

15. Tarasy rzeczne: transport rzeczny, transgresja i regresja morza, metoda refulowania gruntów,
Osady Eoliczne: Deflacja, Korazja, Grunty eoliczne, rzeczne, naprężenia konsolidujące,

16. lessy, Obieg wody w przyrodzie. STATECZNOŚĆ ZBOCZY:

17. osuwisko Rodzaje osuwisk, elementy osuwiska

18. kategorie osuwisk, Pełzanie, zsuwy, osuwiska klasyczne, spływy, obrywy i osypy, Zbocze,

19. USTALENIE KATEGORII GEOLOGICZNYCH: Projektowanie

20. Dokumentowanie. Złożność budowy geologicznej,

21. Warunki geotechniczne, Kategorie geotechniczne, Dokumentacja geotechniczna, Programowanie
badań geotechnicznych, I Kategoria geotechniczna

22. II kat. geotechniczna, III kat. geotechniczna,

23. Badania geotechniczne,

24. Punkty Badawcze

3

-

ogniotrwałość

2. właściwości kierunkowe (zależne od kierunku badań):

-

twardość

-

łupliwość

-

przełam

-

przewodność cieplna

-

wł. optyczne

Twardość – opór jaki stawia minerał zewnętrznemu działaniu mechanicznemu, zarysowaniu
bądź ścieraniu. Cecha stała i charakterystyczna dla każdego minerału. Twardość względna
określana przez rys powierzchni minerału minerałami wzorcowymi tworzącymi skalę Mohsa.

Skala Mohsa

1.

talk

2.

gips

3.

kalcyt

4.

fluoryt

5.

apatyt

6.

ortoklaz

7.

kwarc

8.

topaz

9.

korund

10.

diament

Talk– można go zarysować aluminium lub paznokciem.
Gips – można go zarysować paznokciem. Dwa zrośnięte kryształy tworzą „jaskółczy ogon”.
Ma stały kąt łamania światła. Rozkładając się daje początek siarce. Czasami ma kolor
miodowy. Alabaster – szlachetna odmiana gipsu o białej barwie chętnie stosowana w
rzeźbiarstwie.
Kalcyt – można go zarysować drutem miedzianym. burzy z kwasem solnym tworząc CO

2

.

Występuje w wapieniach, w morzach i miejscach wypływów gejzerów. Wrażliwy na działanie
czynników atmosferycznych i chemicznych. Wykorzystywany do produkcji cementu.
Fluoryt – można go zarysować nożem. Ma fioletowy kolor, przez co często mylony jest z
bardzo twardym minerałem - ametystem.
Apatyt (scorzalit) – można go zarysować nożem. Wykorzystywany jest w rolnictwie jako
nawóz. Ma pochodzenie częściowo organogeniczne (z guana). Miodowy.
Ortoklaz – można go zarysować stalą nierdzewną lub narzędziową. Rysa biała. Może być
różowy lub mięsisto czerwony (od hematytu), niekiedy zielony – wtedy nosi nazwę
amazonitu.
Kwarc – ma bardzo wiele odmian. Wymiary do 1 m. Kryształ górski – bezbarwny, ametyst –
fioletowy, cytryn – żółty, morion – czarny.
Topaz – ma białą rysę.
Korund – ma zastosowanie w przemyśle. Odmiany: rubin, szafir.

5

-

półmetaliczny,

-

diamentowy,

-

szklisty,

-

tłusty,

-

jedwabisty,

-

perłowy.

Inne: kruchość, kowalność, smak, zapach.

SKAŁY MAGMOWE

MINERAŁY SKAŁOTWÓRCZE SKAŁ MAGMOWYCH

Krystalizująca się magma tworzy minerały. Minerały skałotwórcze skał magmowych to

takie, które biorą udział w budowie tych skał. Można je też spotkać w innych skałach.
Większość tych minerałów w mniejszej lub większej ilości jest też w skałach osadowych i
metamorficznych. Wśród minerałów skałotwórczych skał magmowych wyróżniamy:

-

minerały główne – ich udział decyduje o przynależności klasyfikacyjnej skały

-

minerały poboczne – pospolite w skałach magmowych, ale w małej ilości więc nie
odgrywają istotnej roli w ich klasyfikacji poza sporadycznymi przypadkami

-

minerały akcesoryczne – występują sporadycznie, np. granaty

Minerały skałotwórcze skał magmowych dzielimy na minerały saliczne (jasne) i maficzne
(ciemne).

Główne minerały skałotwórcze skał magmowych:
1. grupa piroksenów

Obejmuje rozmaite kryształy mieszane o bardzo zmiennym składzie chemicznym.

Zawiera jony Mg, Fe i grupę krzemianów w postaci Si

2

O

6

. Krystalizują w układzie rombowym,

pokrój słupkowy. Dobrze wykształcone okazy w przekroju prostopadłym do wydłużenia są 8-
boczne. Przedstawiciele: enstatyt, bronzyt, hipersten (pirokseny rombowe) oraz augit
(piroksen 1-skośny). Barwa czarna; połysk szklisty, jedwabisty lub perłowy. Kryształy są małe,
kilka mm, rzadziej kilka cm. Może być mylony z amfibolami, zwłaszcza z hornblendą.
Występuje w skałach zasadowych i obojętnych.
2. grupa amfiboli

Głównym przedstawicielem jest hornblenda - kolor czarny, rysa biała, pokrój

słupkowy lub długosłupkowy, sześciokątny.
3. grupa łyszczyków (miki)

Przechodzą w czasie w minerały wtórne (ilaste). Wyróżniamy ciemne (biotyt –

podobny do amfiboli; wietrzejąc przechodzi w kolor miedziano – złoty, tzw. złoto głupców)
i jasne (muskowit – do 2 m

2

). Mają doskonałą łupliwość, twardość 2-3, połysk perłowy

(szklisty). Grupa łyszczyki obejmuje głównie uwodnione glinokrzemiany potasu lub kationu 2
bądź 3 wartościowego. Typową miką jest muskowit Al

2

(OH)

4

[AlSi

3

O

10

] oraz biotyt

K(Mg,Mn)

3

(OH)[AlSi

3

O

10

]. Mają one 6-ciokątne blaszki, łupliwość doskonała (blaszkowa, w

7

MINERAŁY POBOCZNE SKAŁ MAGMOWYCH

-

magnetyt (FeOFe

2

O

3

) – wytwarza pole magnetyczne, rysa czarna, daje skale czarne

zabarwienie,

-

hematyt (Fe

2

O

3

) – rysa wiśniowa lub czerwona, barwa czarna lub wiśniowo – czarna;

zabarwia całą skałę na różowo i czerwono. Twardość 5,5 – 6. Odmianą jest śmietana
hematytowa o twardości 1 – główny składnik farb występujący w Rudkach (Góry
Świętokrzyskie),

-

piryt (FeS

2

) – barwa mosiężno – żółta, rysa czarna, daje skale zabarwienie czarne.

Połysk metaliczny, twardość 6,

-

cyrkon, rutyn, apatyt, ilmenit – rozpoznawane są pod mikroskopem.

Minerały akcesoryczne skał magmowych:

-

granat

-

turmalin

-

itp.

KLASYFIKACJA SKAŁ MAGMOWYCH

Istnieje szereg klasyfikacji skał magmowych w oparciu o kryteria chemizmu, składu

mineralnego, cech strukturalnych i teksturalnych. Dla celów praktycznych w inżynierii
środowiska można użyć uproszczonej systematyki deLepperent’a zmodyfikowanej przez prof.
Bolewskiego. Klasyfikacja ta zakłada analizę na podstawie minerałów głównych i form
występowania skał.

Struktura – wykształcenie składników skały; na pojęcie to składa się zespół cech skały
zależnych od stopnia wykrystalizowania jej składników, wielkości poszczególnych ziarn
minerału i kształtu ziarn.
Podział struktury ze względu na stopień krystalizacji wyróżniamy:

-

strukturę pełnokrystaliczną (holokrystaliczną) – wszystkie składniki skały są
składnikami krystalicznymi. Typowa dla skał głębinowych.

-

Strukturę częściowokrystaliczną (hipokrystaliczną) – obok składników krystalicznych
występuje szkliwo.

-

Strukturę szklistą (hialinową) – charakterystyczna dla skał wylewnych wulkanicznych.
Brak tu minerałów krystalicznych, gdyż wskutek nagłego ochłodzenia magma zastyga
w postaci szkliwa będąc stopem przechłodzonym. Stan szkliwa jest stanem
nietrwałym.

Podział struktury ze względu na wielkość składników:

-

jawnokrystaliczna – ziarna o wymiarach >0,2 mm; wszystkie składniki widoczne gołym
okiem.

9

oligoklaz. Trachit – struktura porfirowa; ciasto skalne czerwone, beżowe lub prawie białe.
Widoczne są w nim dwa kryształy: skaleni i czarnego biotytu.

Klasa granitu i ryolitu
Łączy je wspólna cecha – udział kwarcu w budowie (powyżej 10%). Struktura
pełnokrystaliczna, równoziarnista lub czasem nierównoziarnista. Skały żyłowe nazywane są
pegmatytami – struktura wielkoziarnista i gruboziarnista. Występują tu skalenie, łyszczyki,
kwarc, czasem pirokseny i amfibole. Dominuje szary plagioklaz. Do skał wylewnych
zaliczamy: smołowiec (czarny), perlit (szkliwo o strukturze kuleczkowej), obsydian (szkliwo
ubogie w wodę), pumeks (szkliwo o strukturze gąbczastej).

KARTOGRAFIA GEOLOGICZNA

Mapa geologiczna – zmniejszony w określonej skali, uproszczony obraz faktów
geologicznych, występujących na jakimś obszarze, uzyskany przez rzutowanie pionowe na
płaszczyznę poziomą. Mapa powstaje w wyniku zdjęcia geologicznego terenu, tj. naniesienia
na podkład topograficzny wszelkiego rodzaju danych geologicznych i ich późniejszego
przetworzenia. Sporządzane są one głównie w skali 1 : 50.000 (ew. 1 : 2.000 lub 1 : 500).
Wyróżniamy następujące rodzaje map geologicznych:

-

hydrogeologiczne,

-

geologiczno-inżynierskie,

-

surowców geologicznych,

-

zakryte,

-

określonych utworów geologicznych.

Mapa zawiera: tytuł, numer arkusza, numer edycji, datę, nazwę, autorów, podziałkę liniową
i liczbową, informacje dotyczące treści mapy; mapa wpisana jest we współrzędne
geograficzne (co 5’).
Treść mapy geologicznej przedstawia się za pomocą barw, symboli, znaków umownych.
W Polsce najczęściej stosuje się barwy podane w tabeli.
Przebieg granic na mapach i planach jest graficznym odwzorowaniem w skali mapy linii
intersekcyjnych, czyli krawędzi przesunięcia się powierzchni granicznych utworów
geologicznych z powierzchnią warstwy. Warstwy geologiczne charakteryzują się zwykle stałą
miąższością oraz mają strop i spąg. Warstwa ograniczona jest od góry stropem, a od dołu
spągiem.
Miąższość warstwy – odległość mierzona prostopadle między stropem a spągiem warstwy.
Wychodnia warstwy – obszar zawarty między liniami intersekcyjnymi stropu i spągu danej
warstwy na mapie i w terenie.
Bieg warstwy – kat zawarty między kierunkiem północnym, a linią biegu mierzony zgodnie
z ruchem wskazówek zegara.

11

3. fałd leżący
4. synklina
5. antyklina

Zaburzenia nieciągłe – uskok

1 skrzydło wiszące
2 skrzydło zrzucone
3 pozioma powierzchnia terenu
4 powierzchnia uskoku

a)

zrzut lub rozstęp pionowy

b)

rozstęp poziomy

c)

ślizg, α kat zapadu uskoku

13

-

osady chemiczne – powstałe wskutek procesów chemicznych, zależnych od
głębokości morza i odległości od brzegu.

PROCESY GRUNTOTWÓRCZE

1. Osady lodowcowe (nazywane dyluwiami) pokrywają rozległe tereny północnej i
środkowej Polski. Występują na powierzchni lub pod cienką pokrywą młodszych osadów;
bardzo często są podłożem budowlanym. Najbardziej charakterystycznymi osadami
polodowcowymi są moreny, które wyróżniają się znaczną nieregularnością układów oraz
bardzo skomplikowanymi warunkami hydrogeologicznymi. Odnosi się to do obszarów
moren czołowych na Pomorzu i Mazurach jako pozostałości po ostatnim zlodowaceniu.
Każde zlodowacenie pozostawiło po sobie w zasadzie następujące utwory:

1)

pokład gliny morenowej oraz leżącą na nim serię piaszczysto-żwirową warstw
wodno-lodowcową,

2)

żwirowo-głazową morenę czołową,

3)

rozległe piaszczyste stożki sandrowe,

4)

iły zastoiskowe,

5)

miejscami iły zastoiskowe/warwowe.

Materiał moreny składa się z piasków, żwirów i głazów oraz gliny pomieszanych ze sobą i
przeważnie nie warstwowanych. Nieraz spotyka się w morenach duże odłamy oderwane od
podłoża lodowca i tkwiące wśród utworów młodszych.

Osady:
- gliny zwałowe są nie warstwowane w profilu geologicznym, bardzo urozmaicone,
odznaczają się większą regularnością aniżeli osady moren czołowych.
- bruk morenowy powstaje z rozmycia moreny , jest to nagromadzenie większych głazów
na stropie warstwy podłoża, w wielu przypadkach utrudnia prowadzenie prac
fundamentowych i wykopów.
Miąższość osadów osiąga w Polsce 200 m, w okolicach na północ od Bydgoszczy nawet do
120 m.

Do

osadów

pochodzenia

lodowcowego

zaliczamy

utwory

rzeczno-lodowcowe

(fluwioglacjalne). Wyróżniają się one większą regularnością niż utwory morenowe , a spośród
najważniejszych utworów fluwioglacjalnych można wymienić:
- sandry - napływowe stożki gruntów piaszczystych naniesionych przez wody roztopowe
wypływające spośród lodowców. Są one prawie poziomo warstwowane lub wyklinowują się.
- iły warwowe - utworzone z na przemian ległych jaśniejszych warstewek pyłu osadzonego w
jeziorze w czasie lata oraz ciemniejszych warstewek iłu osadzonego w zimie. Warstewki te są
bardzo cienkie od ułamka mm do kilku cm.

15

-

torf pośredni – drzewny,

-

torf wysoki – sfangowy.

TARASY RZECZNE

Transport rzeczny:
Materiał może być transportowany przez rzekę w stanie zawiesin, poruszać skokowo lub być
wleczony po dnie w zależności od prędkości nurtu. Powstaje taras akumulacyjny. Powoduje
to etapowe rzeźbienie podłoża, przez które przepływa rzeka. Powstaje taras erozyjny –
wewnątrz płynie rzeka. Znowu następuje nanoszenie materiału i mamy do czynienia z
tarasem akumulacyjnym. I tak dalej na zmianę.

Rzeka ma charakter infiltracyjny gdy oddaje nadmiar wody do podłoża. Jeśli rzeka zbiera
wody powierzchniowe i podziemne oraz stabilizuje je na swoim poziomie to mówimy, że ma
ona charakter drenujący.

Transgresja morza – jego wchodzenie w głąb lądu.
Regresja morza – jego cofanie się.

Metoda refulowania gruntów:
Hydrodynamiczne urabianie piasku pochodzącego z rewy; woda opada a grunt osiada.
Grunty refulowane są wzmacniane metodą wybuchów.

Części skały macierzystej: dyluwium, oluwium, eluwium, koluwium, iluwium.

OSADY EOLICZNE

Zaliczamy do nich wydmy oraz lessy. Głównym czynnikiem powodującym ich powstanie jest
wiatr. Procesy korozji i deflacji odgrywają także dużą rolę. Deflacja to proces wywiewania
najdrobniejszych części minerałów skał z podłoża. Korazja to niszczenie powierzchni skał w
wyniku uderzania unoszonych przez wiatr części mineralnych.

Grunty eoliczne – powierzchnia matowa. Piasek pochodzenia eolicznego ma najdrobniejsze
frakcje, ziarna matowe i obtoczone. Tworzy riplemarki - charakterystyczne formy powstałe
na powierzchni pokrytej piaskiem w wyniku akumulacyjnej działalności wiatru. Swoim
kształtem przypominają równomiernie rozmieszczone zmarszczki.)
Grunty rzeczne – powierzchnia gładka.

Naprężenia konsolidujące:
Pokazać podobieństwa i różnice pomiędzy wpływem lodowca i wydmy na podłoże ->
lodowiec oddziałuje także poprzez wodę.

17

Naruszenie równowagi może powstać z nagłym osunięciem mas gruntu. Takie naruszenie
równowagi nazywamy osuwiskiem.
Są najczęstszymi przypadkami i powstają w różnych miejscach skłonu w warunkach
wzrostu obciążenia na zbocze lub też zmniejszenia się jego wewnętrznej wytrzymałości.
Wzrost obciążeń może mieć miejsce przy zabudowie zbocza, przy wzroście ciężaru
objętościowego mas gruntowych, w wyniku np. nawodnienia bądź obniżenia poziomu
wód gruntowych (wzrost strefy kapilarnej).

Przy nasycaniu gruntów wodą obserwujemy zmianę ciężaru objętościowego.
Zmniejszenie wytrzymałości w warunkach naturalnych zbocza następuje w wyniku
spadku wartości liczbowych, jego parametrów mechanicznych np. kąta tarcia wew. I
spójności lub np. w wyniku nawilgocenia

Można wydzielić przypadki osuwiska:
a)

z obrotem - z krzywoliniową powierzchnią poślizgu, potocznie zwane osuwiskiem

b)

z poślizgiem - wzdłuż powstałej powierzchni poślizgu, potocznie zwane osuwiskiem z
suwem

c)

ze spływem - błotne potoki gruntu przesyconego wodą, potocznie zwane spływem ze
skarpy

Rodzaje osuwisk:

a)

osuwisko delapsywne - podmycie podstawy przez wody (tzw. abrazja brzegowa);
walcowa powierzchnia poślizgu,

b)

osuwisko detruzywne - pionowe rozwarstwienie gruntu, jeżeli w szczeliny dostanie
się woda to następuje spływ całej masy osuwiskowej,

c)

osuwisko deluwialne - materiał „przyklejony” na powierzchni, przyczyną spływu
masy np. woda opadowa powodująca poślizg (na zasadzie suchego mydła polanego
wodą) w związku z czym powierzchnia osuwiska wytarza się samoistnie; impulsem do
poślizgu może być przekroczenie fali dźwiękowej przez samoloty.

Przy niewielkiej powierzchni nachylenia zbocza, masy przesuwają się w dół

a)

przemieszczenia w osuwisku o wklęsłej powierzchni,

b)

osuwisko zwarte (asekwentne) - powierzchnia poślizgu kołowo - walcowa,
wytwarza się samoistnie. W górnej części powstają rysy i pęknięcia,

c)

osuwisko detrytyczne - powstają na pogórzu.

No osuwisko konsekwentne? no nie wiecie? to takie, które powstaje w skutek
przemieszczania się mas skalnych po powierzchni strukturalnej, mamy osuwiska
konsekwentno-strukturalne, konsekwentno-szczelinowe i konsekwentno-zwietrzelinowe,
których już mi się nie chce opisywać, no chyba, że mnie ładnie poprosicie
Elementy osuwiska:
- nisza osuwiskowa
- język osuwiskowy
- pierwotna powierzchnia zbocza

19

- korpus- pomiędzy podstawą zbocza a koroną.

Elementy geometryczne zbocza:
- strefa zasięgu osuwiska – od korony do podnóża,
- obszar oderwania - od pierwszej rysy i szczeliny do byłej krawędzi górnej,
- koluwia - wszystko co „zjechało”,
- jęzory koluwialne - część materiałów wypchnięta do góry,
- jeziorka z roślinnością bagienną powstają na granicy jęzorów koluwialnych.

USTALENIE KATEGORII GEOLOGICZNYCH

Obejmuje dwa zasadnicze etapy, do których zaliczamy:

a)

projektowanie,

b)

dokumentowanie.

Projektowanie:
1. określenie celu badań
2. analiza materiałów archiwalnych i literatury
3.analiza zdjęć lotniczych i satelitarnych
4. przegląd terenu
5. projekt prac geologicznych
6. określenie zakresu badań

21

Warunki geotechniczne:

-

proste - jednorodne genetycznie, poziom wody poniżej posadowienia,

-

złożone - niejednorodne, nieciągłe warstwy, poziom wody w poziomie
posadowienia, brak osuwisk,

-

skomplikowane - niekorzystne zjawiska, obszary delt.

KATEGORIE GEOTECHNICZNE

Kategoria geotechniczna – określa zagrożenie bezpieczeństwa obiektu wynikające ze stopnia
skomplikowania projektowanej konstrukcji, jej fundamentów i oddziaływań oraz warunków
geotechnicznych, mająca wpływ na zaprogramowanie rodzaju i zakresu badań
geotechnicznych, obliczeń projektowanych i kontroli konstrukcji.

DOKUMENTACJA GEOTECHNICZNA

Dokumentacja powstała na podstawie zespołu czynności badawczych, wykonywanych w celu
określenia rodzaju, właściwości, cech wytrzymałościowych i odkształcalności gruntów, och
zmienności, poziomu wody gruntowej oraz stateczności wykopów i nasypów.

Najczęściej uwzględnia się następujące elementy zjawiska:

-

odkształcenie współpracującego układu konstrukcja – podłoże,

-

zmiany warunków wodnych,

-

skurcz i pęcznienie,

-

powierzchniowe ruchy mas ziemnych (osuwiska, zsuwy, pełzanie, itp.),

-

osiadanie zapadowe,

-

zmiany termiczne w gruncie,

-

szkody górnicze,

-

skutki technologiczne robót (wpływ wibracji, konsolidacji, itp.).

PROGRAMOWANIE BADAŃ GEOTECHNICZNYCH

Ustalanie kategorii geotechnicznych.
Opracowanie programu badań geotechnicznych zależy od ustalenia kategorii geotechnicznej.
Program opracowuje się na podstawie materiałów archiwalnych, wizji lokalnych oraz danych
o budowli.

KATEGORIE GEOTECHNICZNE:

a)

kategoria I

Obejmuje proste konstrukcje w niewielkich obiektach budowlanych i prostych warunkach
gruntowych, dla których wystarcza jakościowe określenie właściwości gruntów.
Badania kategorii I można stosować jedynie przy wstępnie rozpoznanych warunkach gruntowych,
niewielkich obiektach i gdy zagrożenie życia i mienia jest małe.
Stosowanie kategorii I jest możliwe tylko w przypadkach zwykłych konstrukcji, gdy występują proste
warunki gruntowe, przy czym uwzględniać należy doświadczenia uzyskane z obserwacji sąsiednich
budowli.

23

-

przejścia komunikacyjne pod drogami o dużym natężeniu ruchu,

-

duże mosty, wiadukty, estakady,

-

fundamenty maszyn o znacznym obciążeniu dynamicznym,

-

skomplikowane konstrukcje nabrzeżne,

-

obiekty zakładów stosujących niebezpieczne substancje chemiczne,

-

głębokie wykopy wykonywane w pobliżu budowli,

-

konstrukcje osłonowe reaktorów jądrowych itp.,

-

tunele w skałach miękkich i spękanych obciążone wodami naporowymi lub
wymagające szczelności.

BADANIA GEOTECHNICZNE

Z badań geotechnicznych należy dostarczyć odpowiednich danych dotyczących warunków wodno-
gruntowych w obrębie i otoczeniu terenu przeznaczonego pod zabudowę, niezbędnych do
właściwego wyznaczenia podstawowych właściwości podłoża gruntowego i wiarygodnego
oszacowania wartości charakterystycznych parametrów podłoża gruntowego, które zostaną użyte w
obliczeniach projektowych.
Warunki gruntowe, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji co do kategorii geotechnicznej,
powinny być określone możliwie najwcześniej, ponieważ rodzaj i zakres badań jest związany z
kategorią geotechniczną konstrukcji. Aby umożliwić sprawdzenie założeń projektowych, badania
powinny obejmować wizję terenu budowy nie później niż w czasie badań terenowych.
Aby upewnić się, że badania obejmują właściwą strefę podłoża, szczególną uwagę należy zwrócić na
następujące cechy geologiczne:

-

profil gruntu,

-

kawerny krasowe i wykopy wykonane przez człowieka,

-

procesy niszczące skały, grunty i materiały nasypowe,

-

warunki hydrogeologiczne,

-

uskoki, spękania i inne nieciągłości,

-

pełzanie gruntów i mas skalnych,

-

występowanie gruntów i skał pęczniejących i zapadowych,

-

obecność odpadów lub innych produktów działalności ludzkiej.

Należy wziąć pod uwagę historię działki i jej okolic. Badaniami należy objąć przynajmniej te utwory,
które zostały ocenione jako istotne dla problemu, i poniżej których podłoże nie ma już istotnego
wpływu na realizację konstrukcji.
Inne skutki oddziaływania czasu i środowiska na wytrzymałość i inne właściwości materiałów, np.
nory powstałe na skutek działania zwierząt:

-

trzęsienia ziemi,

-

ruchy podłoża w wyniku obniżania spowodowane robotami górniczymi lub innymi
przyczynami,

-

wrażliwość konstrukcji na deformację,

-

wpływ nowej konstrukcji na istniejące konstrukcje i instalacje.