Obliczenia i

projektowanie

konstrukcji i elementów

budowlanych

N O R M A B R A N Ż O W A

BN-79/8812-01

KONSTRUKCJE BUDYNKÓW

WIELKOPŁYTOWYCH

Projektowanie i obliczenia statyczno wytrzymałościowe

Zamiast:

BN-74/8812-01

Grupa katalogowa VII-02

Structures with large panel
prefabricates.
Design and structural analysis

Construction de bâtiment en grands
panneaux. Etude et les calculs
statistiques

Ę

îíńňđóęöčč ęđóďíîďŕíĺëüíűő çäŕíčé.

Ďđ

îĺęňčđîâŕíčĺ č ńňŕňč÷ĺńęčĺ

đ

îń÷¸ňű.

SPIS TREŚCI

1. WSTĘP

1.1. Przedmiot normy
1.2. Zakres stosowania normy
1.3. Określenia
1.3.1. Prefabrykat wielkopłytowy
1.3.2. Ściana nośna
1.3.3. Ściana samonośna
1.3.4. Ściana konstrukcyjna
1.3.5. Wymiar projektowy
1.4. Podstawowe oznaczenia
1.4.1. Duże litery łacińskie
1.4.2. Małe litery łacińskie
1.4.3. Litery greckie

2. ZASADY PROJEKTOWANIA I WYMAGANIA KONSTRUKCYJNE

2.1. Zasady i wymagania ogólne
2.2. Przerwy dylatacyjne
2.3. Stropy
2.3.1. Oparcie płyt stropowych
2.3.2. Łączenie płyt stropowych
2.4. Ściany konstrukcyjne
2.4.1. Wymagania ogólne
2.4.2. Minimalne klasy betonu
2.4.3. Maksymalne smukłości płyt ściennych
2.4.4. Usztywnienie ściany wzdłuż krawędzi pionowych
2.4.5. Zbrojenie warstwy nośnej płyt ściennych
2.4.5.1. Zbrojenie betonowych płyt ściennych
2.4.4.2. Zbrojenie żelbetowych płyt ściennych
2.4.5.3. Zbrojenie nadproży
2.4.6. Zbrojenie warstwy zewnętrznej w płytach ściennych wielowarstwowych
2.4.7. Oparcie płyt ściennych
2.5. Wieńce
2.5.1. Rodzaje i zbrojenie wieńców
2.5.2. Wieniec monolityczny
2.5.3. Wieniec ukryty
2.6. Złącza pionowe
2.7. Złącza poziome

2.8. Część podziemna budynku
2.9. Uchwyty transportowe
2.10. Warunki realizacji

3. OBLICZENIA STATYCZNO-WYTRZYMAŁOŚCIOWE

3.1. Zasady ogólne
3.2. Beton i stal
3.3. Stropy
3.3.1. Zasady ogólne
3.3.2. Rozkład obciążeń w kierunku prostopadłym, do rozpiętości płyt stropowych
3.3.3. Nośność stropów
3.3.4. Ugięcia stropów
3.4. Ściany konstrukcyjne
3.4.1. Zakres obliczeń
3.4.2. Siły w ścianach od obciążeń poziomych
3.4.2.1. Założenia obliczeniowe
3.4.2.2. Obciążenie poziome
3.4.2.3. Siły w ścianach
3.4.2.4. Siły ścinające w złączach pionowych
3.4.2.5. Siły rozciągające w ścianach usztywniających
3.4.3. Siły w ścianach od obciążeń pionowych
3.4.3.1. Siły przekazywane ze stropów
3.4.3.2. Siły przekazywane ze ściany zewnętrznej z kruszywowych betonów lekkich
3.4.3.3. Siły ścinające w złączach pionowych
3.4.3.4. Rozkład sił w ścianach
3.4.4. Mimośrody przyłożenia sił pionowych na płytę ścienną 3.4.4.1. Schemat obliczeniowy płyty ściennej
3.4.4.2. Wyznaczanie mimośrodów przy założeniu przegubowego połączenia płyt ściennych i stropowych w złączu
poziomym
3.4.5. Wysokość obliczeniowa warstwy nośnej płyt ściennych
3.4.6. Nośność płyt ściennych
3.4.6.1. Nośność płyt ściennych betonowych poddanych działaniu pionowego obciążenia ciągłego
3.4.6.2. Nośność płyt ściennych żelbetowych poddanych działaniu pionowego obciążenia ciągłego
3.4.6.3. Nośność płyt ściennych podlegających dwukierunkowemu ściskaniu mimośrodowemu
3.4.6.4. Nośność płyt ściennych poddanych działaniu obciążeń miejscowych
3.4.7. Nośność nadproży
3.5. Nośność złączy pionowych
3.6. Nośność złączy poziomych
3.6.1. Złącza zwarte
3.6.2. Złącza rozwarte
3.6.3. Złącze płyty ściennej ustawionej na stropie monolitycznym
3.6.4. Strefa zaprawy
3.7. Obliczenia w stadium realizacji
3.7.1. Zakres obliczeń
3.7.2. Schematy obliczeniowe i obciążenia
3.7.3. Średnica i długość zakotwienia prętów uchwytów transportowych

ZAŁĄCZNIKI

Z1. Warunki pominięcia obciążeń poziomych
Z2. Nośność płyt ściennych betonowych

IFORMACJE DODATKOWE

1. WSTĘP

1.1. Przedmiot normy. Przedmiotem normy jest projektowanie i obliczanie konstrukcji budynków lub ich części ze
ś

cianami konstrukcyjnymi z prefabrykatów wielkopłytowych, wykonywanych z betonu zwykłego lub kruszywowych

betonów lekkich o strukturze zwartej oraz ze stropami prefabrykowanymi lub monolitycznymi.

1.2. Zakres stosowania normy. Podane w normie zasady projektowania i obliczania konstrukcji należy stosować przy
opracowywaniu dokumentacji technicznej obiektów budownictwa ogólnego z prefabrykatów wielkopłytowych,

wznoszonych na terenach nie objętych wpływami eksploatacji górniczej przy odkształceniach podłoża nie
przekraczających wartości dopuszczalnych określonych w PN-74/B-03020.
Postanowienia niniejszej normy dotyczą konstrukcji budynków z prefabrykatów, wykonanych w klasie dokładności nie
gorszej niż 7 wg

PN-62/B-02356

i montowanych z dokładnością określoną w

PN-71/B-06280

.

1.3. Określenia

1.3.1. Prefabrykat wielkopłytowy /płyta ścienna, pyta stropowa/ - prefabrykat, którego szerokość i długość /wysokość,
rozpiętość/ są wielokrotnie większe od grubości.

1.3.2. Ściana nośna - ściana, której zadaniem jest przejmowanie obciążeń ze stropów i innych elementów poziomych,
obciążeń od ciężaru własnego oraz obciążeń od wiatru.

1.3.3. Ściana samonośna - ściana, której zadaniem jest przejmowanie obciążeń od ciężaru własnego oraz obciążeń
poziomych.

1.3.4. Ściana konstrukcyjna - ściana nośna lub samonośna.

1.3.5. Wymiar projektowy - wymiar nominalny /bez uwzględnienia tolerancji/.

1.4. Podstawowe oznaczenia

1.4.1. Duże litery łacińskie

B

-

szerokość budynku, ściany usztywniającej względnie tarczy stropowej,

C

-

współczynnik aerodynamiczny,

F

aw

-

powierzchnia przekroju poprzecznego zbrojenia wieńca,

F

bv

-

powierzchnia przekroju poprzecznego spoiny złącza pionowego,

F

m

-

powierzchnia przekroju poprzecznego wieńca wykonywanego na budowie,

H

-

wysokość budynku mierzona od poziomu stropu nad piwnicą,

L

-

długość budynku,

M

AB

-

moment zginający w przęśle,

M

A

,M

B

-

momenty zginające podporowe,

M

p

-

obliczeniowy przęsłowy moment zginający od obciążeń skierowanych prostopadle do płaszczyzny
płyty ściennej,

M

wg

-

maksymalny moment przęsłowy obliczony jak dla belki wolnopodpartej od obciążenia
obliczeniowego spoczywającego na płycie przed wykonaniem połączenia /w tym również ciężar
własny płyty/ /obciążenie g/,

M

wp

-

maksymalny moment przęsłowy obliczony jak dla belki wolnopodpartej od obciążenia
obliczeniowego spoczywającego na płycie po wykonaniu połączenia /obciążenie p/,

M

w/g+p/

-

maksymalny moment przęsłowy obliczony dla belki wolnopodpartej od całkowitego obliczeniowego
obciążenia /g + P/,

M

zp

-

moment podporowy obliczony jak dla belki zamocowanej od obciążenia jak przy M

wp

,

M

z/g+p/

-

moment podporowy obliczony dla belki zamocowanej od obciążenia jak przy M

w/g+p/

,

N

-

siła podłużna od obciążeń z górnych kondygnacji /w tym siły wynikające ze współpracy ścian
konstrukcyjnych i siły od obciążeń poziomych /oraz połowa masy /ciężaru/ płyty ściennej
rozpatrywanej kondygnacji,

P

t

-

siła działająca w linie zawiesia,

Q

-

siła od płyt stropowych bezpośrednio opartych na rozpatrywanej płycie ściennej,

R

b1

-

wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu płyty ściennej,

R

b2

-

wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu w spoinie poziomej,

T

v

-

siła ścinająca w złączu pionowym od obciążeń pionowych,

U

-

nośność uogólniona,

V

m

-

objętość betonu wieńca wykonywanego na budowie na jednostkę długości.

1.4.2. Małe litery łacińskie

b

h

-

szerokość płyty stropowej,

b

k

-

odległość pionowej krawędzi sprawdzanego odcinka ściany od krawędzi usztywnionej,

b

s

-

szerokość ściany między usztywnionymi krawędziami pionowymi,

b

v

-

szerokość sprawdzanego odcinka ściany,

b

vp

-

szerokość płyty ściennej,

b

vs

-

długość sprawdzanego odcinka złącza,

c

-

głębokość oparcia płyt stropowych na ścianach,

d

g

-

przesunięcia płyty ściennej względem położenia teoretycznego,

d

s

-

przesunięcie osi obojętnej płyty ściennej względem jej osi geometrycznej,

d

z

-

przesunięcie osi obojętnej złącza poziomego względem jego osi geometrycznej,

e

hg

-

mimośrody siły Q na górnej krawędzi płyty ściennej,

e

vg

, e

vd

-

mimośród siły N na górnej i dolnej krawędzi płyty ściennej,

e

o

-

zastępczy mimośród początkowy,

e

g

, e

d

-

mimośrody działania całkowitej siły podłużnej /N + Q/ na górnej i dolnej krawędzi ściany,

g

bud

-

masa /ciężar/ 1 m

3

budynku,

h

-

wysokość kondygnacji,

h

d

-

wysokość dybli w złączu pionowym,

h

f

-

grubość warstwy zewnętrznej /fakturowej/ płyt wielowarstwowych,

h

h

-

grubość płyty stropowej,

h

n

-

wysokość nadproża,

h

r

-

szerokość dybla w złączu pionowym,

h

v

-

grubość warstwy nośnej płyty ściennej,

k

d

-

współczynnik wyrażający wpływ obciążenia długotrwałego na nośność ściany wg PN-76/B-03264
lub PN-77/B-03263,

k

M

, k

T

-

współczynniki zależne od wysokości budynku oraz od rodzaju złączy pionowych,

l

as

-

długość zakotwienia siatek zbrojeniowych w nadprożu,

l

at

-

długość zakotwienia uchwytu transportowego,

l

az

-

długość zakotwienia zbrojenia,

l

h

-

rozpiętość płyty stropowej,

l

n

-

rozpiętość nadproża w świetle,

l

vo

-

wysokość obliczeniowa warstwy nośnej płyty ściennej,

l

vp

-

wysokość warstwy nośnej płyty ściennej,

l

z

-

długość złącza pionowego,

n

-

liczba kondygnacji,

q

k

-

charakterystyczne ciśnienie prędkości wiatru w terenie otwartym na wysokości 10 m,

w

s

-

obciążenie poziome ustalone ze względu na stateczność budynku,

w

o

-

obliczeniowe obciążenie poziome.

1.4.3. Litery greckie

α

d

-

cecha sprężystości betonu z uwzględnieniem wpływu obciążeń działających długotrwale,

α

k

-

cecha sprężystości betonu z uwzględnieniem wpływu obciążeń działających krótkotrwale,

β

-

współczynnik działania porywów wiatru,

β

o

-

mimośród względny,

γ

b

-

częściowy współczynnik bezpieczeństwa uwzględniający niedokładność modelu obliczeniowego i
możliwości niesygnalizowanego zniszczenia konstrukcji,

ξ

p

-

współczynnik wyrażający wpływ zbrojenia poprzecznego na nośność płyty ściennej w strefie złącza
poziomego,

η

r

-

współczynnik redukcyjny odnoszący się do nośności złącza poziomego rozwartego,

η

z

-

współczynnik redukcyjny odnoszący się do nośności złącza poziomego zwartego,

κ

w

-

współczynnik przeliczeniowy dla określenia wartości w

o

,

λ

p

-

smukłość sprowadzona płyty ściennej,

σ

p

-

naprężenie normalne w ścianie,

ϕ

-

współczynnik wyrażający wpływ na nośność płyty ściennej mimośrodu względnego i smukłości
sprowadzonej płyty,

ψ

v

-

współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia ściany wzdłuż krawędzi pionowych.

2. ZASADY PROJEKTOWANIA I WYMAGANIA KONSTRUKCYJNE

2.1. Zasady i wymagania ogólne. Przy projektowaniu konstrukcji budynków wielkopłytowych obowiązują wymagania i
zasady ogólne podane w

PN-76/B-03001

, PN-76/B-03264 i PN-77/B-03263.

Prefabrykaty i elementy konstrukcyjne budynku powinny być połączone wzajemnie w złączach w sposób zapewniający
ich współpracę i korzystny rozkład sił w konstrukcji przy przenoszeniu obciążeń pionowych i poziomych działających
na budynek. Połączenia te powinny zmniejszać ryzyko zaistnienia w budynku tzw. katastrofy rozprzestrzeniającej się,
wywołanej lokalnym zniszczeniem jego fragmentu na skutek obciążeń wyjątkowych, takich jak np. wybuch gazu lub
innego materiału wybuchowego, uderzenie pojazdu itp.
Wymagane tolerancje wymiarów prefabrykatów oraz wymiarów określających położenie zbrojenia wystającego z
prefabrykatów leży ustalać w projekcie w oparciu o wyniki analizy pasowania prefabrykatów w złączach.
Biegi klatek schodowych powinny być łączone z podestami i spocznikami za pomocą spawania, połączeń żelbetowych
lub innych /np. śrubowych/ w sposób uniemożliwiający zsunięcie się biegu z podpory.

2.2. Przerwy dylatacyjne. Jeżeli odkształcenia termiczne i skurczowe nie są uwzględniane w obliczeniach wówczas
odstępy pomiędzy przerwami dylatacyjnymi oraz maksymalne długości budynków bez dylatacji nie powinny być
większe od podanych w tabl. 1.
Szerokość przerwy dylatacyjnej nie powinna być mniejsza od 2,5.
Jeżeli rzut budynku różni się od prostokąta /np.: odpowiada kształtowi litery "L", "C" lub "gwiazdy" /wówczas długość
wystających z "bryły budynku" części niezdylatowanych nie powinny przekraczać 1/2 odstępu między przerwami
dylatacyjnymi wg tabl. 1.

Tablica 1. Odstępy pomiędzy przerwami dylatacyjnymi

Rodzaj podłużnej ściany zewnętrznej

Maksymalne odstępy między

przerwami dylatacyjnymi lub

maksymalna długość budybku

/m/

Osłona niebetonowa

60

Warstwowa z warstwą nośną z betonu

50

Z kruszywowych betonów lekkich

z otworami okiennymi

42

z otworami drzwiowymi
/balkony, loggie/

50

Z betonów komórkowych

z otworami okiennymi

50

z otworami drzwiowymi
/balkony, loggie/

60

Maksymalne długości lub odstępy między przerwami dylatacyjnymi elementów poddanych wahaniom temperatury /np.
nieocieplanych gzymsów, balkonów, ścianek kolankowych itp./ nie powinny być większe od 12 m.
Konstrukcja stropodachu powinna mieć zachowany następujący układ spoin dylatacyjnych:
- dylatacje konstrukcyjne w miejscach przerw dylatacyjnych budynku,
- dylatacje pośrednie przekrycia dachowego w odstępach nie większych od 12 m,
- dylatacje obwodowe biegnące wzdłuż ścianek kolankowych, dylatacje gładzi cementowej /1,5 × 1,5 m/.

2.3. Stropy

2.3.1. Oparcie płyt stropowych. Projektowana głębokość oparcia płyt stropowych na ścianach /wzdłuż całej krawędzi
lub na tzw. łapach/ powinna być nie mniejsza od wartości podanych w PN-76/B-03264 p. 9.1.1 oraz powinna
zapewniać możliwość prawidłowego zakotwienia prętów zbrojenia dolnego, zgodnie z wymaganiami podanymi w w/w
normie p. 8.1.5.
Grubość warstwy zaprawy, poprzez który płyta opiera się na podporze, powinna wynosić 1 do 2 cm, a jej wartość
ś

rednia wytrzymałości na ściskanie - 8 MPa /80 kG/cm

2

/.

W budynkach o wysokości nie przekraczającej 5 kondygnacji dopuszcza się oparcie "na sucho" /bez użycia zaprawy/.

2.3.2. Łączenie płyt stropowych. Płyty stropowe należy łączyć wzajemnie /bezpośrednio lub za pośrednictwem wieńca/
na podporach oraz wzdłuż krawędzi niepodpartych /rys. 1/.

Rys.1. Zasady łączenia płyt stropowych

1 - połączenie zbrojenia poprzecznego płyt
2 - przedłużenie wieńca w spoinie stropu
3 - przedłużenie zbrojenia poprzecznego płyty
4 - zbrojenie nie wliczane do

ΣF

awi

w przekroju 1-1

5 - zbrojenie wystające z płyt stropowych

Połączenie na podporze powinno być zdolne do przenoszenia sił rozciągających w płaszczyźnie tarczy stropowej oraz
do zabezpieczenia łączonych płyt stropowych przed upadkiem na strop niższej kondygnacji.
Jeżeli połączenie płyt na podporze ma przenosić podporowy moment zginający uwzględniany w obliczeniach nośności
stropu, zakotwienie /lub połączenie/ prętów wypuszczonych z łączonych płyt powinno spełniać warunki przyjmowane w
konstrukcjach żelbetowych.
Beton wypełniający spoinę na podporze /wieniec/ należy projektować klasy nie niższej niż B15, a szerokość spoiny w
najwęższym miejscu nie powinna być mniejsza od 3 cm.
Połączenia na podporze należy rozmieszczać nie rzadziej niż co 2,4 m, jeżeli płyty stropowe są zbrojone
jednokierunkowo i co 3 m, jeżeli płyty te są dwukierunkowo zbrojone oraz nie mniej niż dwa połączenia na płytę.
Powierzchnia przekroju zbrojenia /pręty gładkie wyłącznie ze stali klasy A-0 lub A-I/ pracującego na rozciąganie w
każdym z tych połączeń nie powinna być mniejsza od 1 cm

2

oraz w sumie nie mniejsza niż 1 cm

2

/m szerokości płyty.

Połączenie płyt na podporze można również uzyskać za pomocą zbrojenia układanego w spoinach między płytami,
szerokość płyt w tym przypadku nie może być większa od 1,5 m, a ich obrzeża powinny być odpowiednio
ukształtowane dla wytworzenia dybli w kierunku podłużnym.
Przy zmianie kierunku rozpięcia płyt, wzdłuż krawędzi z których jedna jest prostopadła a druga równoległa do kierunku
zbrojenia głównego, a także wzdłuż krawędzi równoległych do kierunku zbrojenia głównego, należy projektować
połączenia rozmieszczone nie rzadziej niż co 4,8 m. Powierzchnia przekroju zbrojenia pracującego na rozciąganie w
każdym z połączeń nie powinna być mniejsza od 1 cm

2

.

Sumaryczna powierzchnia przekroju zbrojenia wieńców w cm

2

w przekroju 1-1 /rys. 1/ powinna wynosić

/1/

gdzie:
F

aw1

, F

aw2

, F

aw3

, B /w m/ - jak na rys. 1.

Strona 7

Krawędzie niepodparte płyt stropowych należy połączyć przez odpowiednie ich wyprofilowanie /dyble, wręby/ lub za
pomocą łączników /pętli, haków itp./ w celu zapewnienia pracy tych połączeń na ścinanie w kierunku prostopadłym do
płaszczyzny stropu.
Kształt i wymiary spoin powinny zapewniać łatwe wypełnianie ich zaprawą lub betonem. Wysokość użytkową spoiny
należy projektować nie mniejszą od 3/4 grubości płyty stropowej, a szerokość w najwęższym miejscu przekroju
użytkowego nie mniejszą od 4 cm /rys. 2/. W spoinach należy stosować zaprawę cementową, której wartość średnia
wytrzymałości na ściskanie nie powinna być niższa niż 8 MPa /80 kG/cm

2

/ lub beton którego klasa jest nie niższa niż

B7,5.
Ponadto połączenia płyt stropowych powinny spełniać wymagania podane w p. 2.5.

Rys. 2. Kształt i wymiary spoiny podłużnej płyt stropowych

2.4. Ściany konstrukcyjne

2.4.1. Wymagania ogólne. Ściany konstrukcyjne powinny być w zasadzie projektowane jako ściany betonowe. Jeżeli
nośność ściany betonowej, wyznaczona wg zasad podanych w niniejszej normie jest niedostateczna dla przyjęcia
przypadających na nią obciążeń, zaleca się stosować metodę obliczeń uwzględniającą współpracę ścian i stropów w
złączu poziomym podaną w instrukcji "Obliczanie ścian według metody ramy".

2.4.2. Minimalne klasy betonu. Beton stosowany do wykonywania prefabrykatów ścian konstrukcyjnych powinien być
klasy nie niższej niż wynika to z technologii produkcji prefabrykatów i nie niższej niż:
B5 - dla ścian samonośnych z kruszywowych betonów lekkich,
B7,5 - dla ścian nośnych z kruszywowych betonów lekkich,
B15 - dla ścian z betonu zwykłego.

2.4.3. Maksymalne smukłości płyt ściennych. Stosunek wysokości do grubości warstwy nośnej płyty dla ścian nośnych
nie powinien być większy od:
- 25 dla płyt z betonu zwykłego lub z kruszywowych betonów lekkich klasy nie niższej niż B15,
- 18 dla płyt z kruszywowych betonów lekkich klasy niższej niż B15.
Grubość warstwy nośnej h

v

płyt ściennych nie powinna być mniejsza od 8 cm. Zaleca się dla płyt ściennych

ż

elbetowych oraz betonowych nie usztywnionych h

v

≥ 14 cm, a dla płyt ściennych betonowych usztywnionych /p.

2.4.4/ h

v

≥ 12 cm.

Grubość warstwy zewnętrznej /fakturowej/ h

f

w płytach ścian wielowarstwowych nie powinna być mniejsza od 6 cm.

2.4.4. Usztywnienie ściany wzdłuż krawędzi pionowych. Ścianę można uważać jako usztywnioną poprzecznie wzdłuż
krawędzi pionowej jeżeli:
a/ ściana usztywniona połączona jest z prostopadłą do niej betonową ścianą usztywniającą o grubości warstwy nośnej
nie mniejszej od 8 cm i o szerokości nie mniejszej od 0,25 wysokości płyty; jeżeli w ścianie usztywniającej występuje
otwór okienny lub drzwiowy wymaganie dotyczące jej proporcji należy odnosić do szerokości i wysokości filarka,
b/ połączenie ściany usztywnianej ze ścianą do niej prostopadłą jest zaprojektowane w ten sposób, że krawędź
pionowa rozpatrywanej ściany nie może ulegać przemieszczeniom /ugięciom/ w kierunku poziomym.
Warunek b jest spełniony, jeżeli krawędź rozpatrywanej ściany usztywniającej jest wsunięta w złącze poza lico ściany
prostopadłej, na głębokość nie mniejszą od 3 cm /rys. 3a/ lub jeżeli krawędź pionowa ściany jest odpowiednio
ukształtowana /rys. 3b/, lub też jeżeli między ścianą usztywnianą i usztywniającą występuje pionowe złącze zbrojone
co najmniej 3 prętami poziomymi rozmieszczonymi w odstępach nie większych od 80 cm /rys. 3c/.

Strona 8

Rys. 3. Warunki usztywnienia ściany wzdłuż krawędzi pionowej

1 - ściana usztywniana

Wpływ obustronnego usztywnienia krawędzi pionowych ściany może być uwzględniony tylko wówczas, jeżeli na
odcinku między usztywnionymi krawędziami nie występują otwory drzwiowe lub okienne.

2.4.5. Zbrojenie warstwy nośnej płyt ściennych
2.4.5.1. Zbrojenie płyt betonowych powinno zabezpieczać je przed uszkodzeniami mechanicznymi i zarysowaniem na
skutek skurczu w kolejnych stadiach produkcji i realizacji /zbrojenie technologiczne/.
W płytach o szerokości b

vp

≤ 0,7 l

vp

jako zbrojenie technologiczne zaleca się wykorzystywać przedłużone pręty

uchwytów transportowych /rys. 4/.

Rys. 4. Zbrojenie technologiczne płyt ściennych betonowych o szerokości b

vp

≤ 0,7 l

vp

W płytach o szerokości b

vp

> 0,7 l

vp

zbrojenie to może być wykonane w postaci:

- zbrojenia obwodowego /rys. 5/ oraz zbrojenia pionowego umieszczanego wzdłuż pionowych krawędzi otworów /na
całą wysokość płyty/ oraz w polu płyty tak, aby odstęp między tym zbrojeniem nie był większy od 3 m, a także -
zbrojenia poziomego umieszczonego wzdłuż poziomych krawędzi otworów,

Strona 9

Rys. 5. Zbrojenie technologiczne płyt ściennych betonowych o szerokości b

vp

> 0,7 l

vp

- siatek zbrojeniowych umieszczanych w płaszczyźnie środkowej płyty oraz zbrojenia obwodowego umieszczanego
wzdłuż krawędzi otworów z tym, że zbrojenie pionowe powinno być przedłużone na całą wysokość płyty.
Pręty zbrojenia poziomego powinny sięgać poza krawędź otworu na długość nie mniejszą od 25d. Przy narożach
otworów zaleca się stosować pręty ukośne.
Zbrojenie pionowych fragmentów płyt ściennych o szerokości mniejszej od 50 cm np. wydzielonych przez otwory
powinno składać się z nie mniej niż 4 prętów średnicy 12 mm ze strzemionami co 30 cm. Montażowe zbrojenie
biegnące wzdłuż górnej lub dolnej krawędzi może, po połączeniu go z analogicznym zbrojeniem sąsiedniego
prefabrykatu, stanowić część lub całość zbrojenia wieńca /p. 2.5/.
Zbrojenie płyt betonowych w strefie działania siły skupionej należy projektować zgodnie z PN-76/B-03264 p. 5.6 i p.
8.1.9.
2.4.5.2. Zbrojenie płyt żelbetowych należy projektować w postaci dwóch siatek umieszczonych symetrycznie
względem płaszczyzny środkowej płyty /rys. 6/. Zbrojenie to powinno spełniać następujące warunki:

Strona 10

Rys. 6. Zbrojenie płyt ściennych żelbetowych

- stal klasy nie wyższej niż A-III wg PN-74/H-93215 a średnice prętów zbrojenia głównego /pionowego/ wynoszą 10 do
14 mm,
- rozstaw prętów zbrojenia głównego nie większy od 40 cm i nie mniejszy od 15 cm,
- średnica prętów zbrojenia poziomego nie mniejsza od 6 mm,
- rozstaw prętów zbrojenia poziomego wzdłuż wysokości płyty nie większy od 60 cm,
- pręty zbrojenia poziomego usytuowane są na zewnątrz prętów zbrojenia głównego,
- liczba łączników o średnicy 6 mm spełniających rolę strzemion w przeliczeniu na 1 m

2

powierzchni ściany, nie

mniejsza od 2 - jeżeli stopień zbrojenia głównego nie przekracza 1,5% oraz 4 - jeżeli stopień zbrojenia głównego
przekracza 1,5%; łączniki należy projektować wzdłuż obrzeży pionowych ścian /lub otworów w ścianych/ na każdym
skrzyżowaniu prętów siatki,
- grubość otuliny prętów zbrojenia głównego nie mniejsza od 2,5 cm.
Wzdłuż krawędzi dolnej i górnej płyty należy stosować zbrojenie poziome w postaci 2 lub 3 drabinek. Rozstaw prętów
poprzecznych drabinki nie powinien być mniejszy od połowy rozstawu jej prętów podłużnych i nie większy od 15 cm, a
ich średnica powinna wynosić 6 lub 8 mm.
Wzajemna odległość drabinek w kierunku pionowym powinna wynosić około 6 cm. Otulina prętów poprzecznych
drabinki usytuowanej najbliżej powierzchni wsporczej płyty powinna wynosić 1 cm.
Pionowe fragmenty płyt żelbetowych o szerokości mniejszej od 35 cm, wydzielone przez otwory należy zbroić jak
prefabrykowane słupy żelbetowe, względnie pozostawiając tylko zbrojenie montażowe pomijać ich udział w
przenoszeniu obciążeń pionowych /zwiększając odpowiednio obciążenie pozostałej części płyty ściennej/.
Zbrojenie płyt żelbetowych można projektować również w postaci pionowych drabinek, usytuowanych prostopadle do
powierzchni bocznej ściany. Rozstaw i średnica prętów podłużnych drabinek /zbrojenie główne/ powinny spełniać te
same wymagania jak dla prętów pionowych siatek. Średnicę prętów poprzecznych drabinek, przy otulinie betonowej
zbrojenia głównego nie mniejszej od 2,5 cm, należy projektować równą 6 mm w rozstawie nie mniejszym od 40 cm.
Przy mniejszej otulinie rozstaw i średnicę prętów poprzecznych drabinek należy projektować zgodnie z zasadami
projektowania strzemion w słupach żelbetowych.
Drabinki należy łączyć wzajemnie poziomymi prętami umieszczonymi przy obu powierzchniach płyty, o średnicy 6 mm
i rozstawionymi /licząc w kierunku pionowym/ co około 70 cm.
2.4.5.3. Zbrojenie nadproży. Nadproża o wysokości h

n

≤ 30 cm /rys. 7/ należy zbroić zgodnie z zasadami zbrojenia

zginanych elementów żelbetowych. Zbrojenie w ilości czterech prętów o średnicy nie mniejszej od 10 mm należy
umieszczać w narożach przekroju poprzecznego nadproża. Pręty te należy przedłużać poza krawędź otworu na
długość 50 cm. W nadprożu należy projektować ponadto strzemiona z prętów o średnicy nie mniejszej od 6 min w
rozstawie nie większym od 1/3 h

n

.

Strona 11

Rys. 7. Zbrojenie nadproży o wysokości h

n

≤ 30 cm

Zbrojenie nadproży o wysokości h

n

> 30 cm należy projektować w postaci dwóch siatek usytuowanych wzdłuż obu

powierzchni bocznych nadproża /rys. 8/, o rozstawie prętów podłużnych nie większym od 30 cm.

Rys. 8. Zbrojenie nadproży o wysokości h

n

> 30 cm

Do powierzchni przekroju zbrojenia wymaganego z uwagi na nośność nadproży należy wliczać również zbrojenie
obwodowe i biegnące wokół otworów płyty ściennej. Pręty podłużne d

2

w ilości nie mniejszej od 4 powinny być

rozmieszczone równomiernie na wysokości h

n

. Pręty pionowe d

3

należy umieszczać w rozstawie nie większym od 15

cm.
Siatki należy przedłużać poza krawędź otworu na odległość

/2/

Jeżeli siatki nie mogą być przedłużone poza krawędź otworów na podaną odległość l

as

, w obliczeniach należy

przyjmować, że w przekrojach nadproży leżących w płaszczyźnie krawędzi otworów powstają przeguby.

2.4.6. Zbrojenie warstwy zewnętrznej w płytach ściennych wielowarstwowych należy projektować w postaci siatki o
oczkach nie większych od 20 × 20 cm. W miejscach koncentracji naprężeń np. przy otworach okiennych i drzwiowych
należy stosować pręty ukośne. Minimalna średnica d prętów siatki zbrojeniowej powinna być nie mniejsza od 4,5 mm.
W celu połączenia warstwy zewnętrznej z warstwą nośną płyty pozwalającego na swobodne odkształcanie się tych
warstw względem siebie zaleca się projektować nie mniej niż 2 wsporniki prętowe /rys. 9/ z prętów o średnicy 6 lub 8
mm ze stali nierdzewnej klasy A-I /gatunku H13N4G9 wg PN-74/H-93004, lub innego gatunku dopuszczonego przez
jednostkę naukowo-badawczą/. Wsporniki należy rozmieścić w płycie w taki sposób aby stawiały możliwie mały opór
odkształceniom warstwy zewnętrznej.

Strona 12

Rys. 9. Wspornik prętowy do łączenia warstw w ścianie trójwarstwowej

Przez pętlę wspornika należy przewlec pręt poziomy o średnicy 8 lub 10 mm i długości nie mniejszej od 45 cm i
połączyć go z siatką zbrojenia warstwy zewnętrznej.
Ponadto należy stosować szpilki z drutu o średnicy 3 lub 4,5 mm ze stali nierdzewnej, rozmieszczone wzdłuż obwodu
płyty i obwodu otworów w odstępie nie większym od 60 cm.
Grubość otuliny prętów zbrojeniowych należy projektować zgodnie z zasadami podanymi na rys. 9. Przy stosowaniu
tzw. faktury zmywalnej grubość otuliny należy liczyć od spodu wyżłobień powstałych między ziarnami żwiru podczas
zmywania.

2.4.7. Oparcie płyt ściennych w złączu można projektować:
a/ na warstwie zaprawy cementowej o grubości do 2 cm, ułożonej przed ustawieniem płyty,
b/ na warstwie betonu o odpowiednim uziarnieniu i konsystencji wilgotnej, umieszczonego w spoinie przez podbijanie
po ustawieniu płyty ściennej; grubość a

s

tak wypełnionej spoiny powinna wynosić:

/3/

c/ bezpośrednio na wieńcu, stawiając płytę na świeżym betonie lub betonując wieniec po ustawieniu płyty;
powierzchnia wsporcza płyty ściennej w stosunku do poziomu górnej powierzchni stropu może znajdować się do 2 cm
powyżej niej lub do 1 cm poniżej.
W przypadku a w spoinie poziomej należy stosować zaprawę o wartości wytrzymałości średniej na ściskanie nie
niższej niż 8 MPa /80 kG/cm

2

/ dla ścian betonowych oraz 10 MPa /100 kG/cm

2

/ dla ścian żelbetowych.

W przypadku b klasę betonu spoiny poziomej należy dobierać odpowiednio do wyników obliczeń /p. 3.6.4/, lecz nie
niższą niż B10.
W budynkach o wysokości większej od 5 kondygnacji zaleca się stosować rozwiązania b i c.

2.5. Wieńce

Strona 13

2.5.1. Rodzaje i zbrojenie wieńców. Wieńce można projektować jako:
- monolityczne /wykonywane w czasie wznoszenia budynku/,
- ukryte /wykonywane przez wzajemne połączenie prętów umieszczonych w prefabrykatach/.
Wieńce należy projektować na każdej kondygnacji w poziomie stropów, wzdłuż wszystkich ścian konstrukcyjnych i
wzdłuż obwodu budynku.
Powierzchnia przekroju poprzecznego zbrojenia wieńca F

aw

niezależnie od klasy stali, powinna spełniać następujące

warunki:
- F

aw

≥ 2,3 cm

2

, kiedy płyty stropowe w budynku oparte są na trzech lub czterech krawędziach /płyty krzyżowo

zbrojone/ oraz kiedy płyty stropowe oparte są na dwóch krawędziach a szerokość płyt ściennych, wzdłuż których
biegnie rozpatrywany wieniec, nie jest większa ni 4,8 m,
- F

aw

≥ 3,4 cm

2

, kiedy płyty są na dwóch krawędziach, a szerokość płyt 4,8 m < b

vp

≤ 6,0 m,

- F

aw

≥ 0,08 L

w

/cm

2

/, /L

w

- długość rozpatrywanego wieńca/.

Jeżeli płyty stropowe połączone są wzajemnie na podporze w sposób zdolny do przeniesienia momentu podporowego,
to powierzchnię przekroju zbrojenia wieńca F

aw

równoległego do kierunku zbrojenia głównego w płytach stropowych

należy przyjmować nie mniejszą od 2,3 cm

2

.

Jeżeli stosuje się jednocześnie wieńce wykonywane na miejscu i wieńce ukryte, to powierzchnia przekroju zbrojenia
wieńca F

aw

wykonywanego na miejscu nie powinna być mniejsza od 1,8 cm

2

.

Połączenie prętów wieńca powinno zapewniać ich ciągłość mechaniczną i odpowiadać w tym zakresie warunkom
łączenia prętów w elementach rozciąganych wg PN-76/B-03264 p. 8.1.6.
Wieniec monolityczny powinien być zespolony ze ścianą dolnej kondygnacji za pomocą zbrojenia o powierzchni
przekroju co najmniej 1 cm

2

/m ściany. W ścianach szczytowych zbrojenie to powinno być tak ukształtowane, aby

wspólnie ze zbrojeniem łączącym płyty stropowe z wieńcem /p. 2.3.2/ zapewniało połączenie stropu ze ścianą
szczytową w każdej możliwej płaszczyźnie zniszczenia złącza poziomego.

2.5.2. Wieniec monolityczny. Beton wieńca należy projektować klasy nie niższej niż B15. Uziarnienie i konsystencja
betonu powinny umożliwiać prawidłowe jego zagęszczenie.
Jeżeli płyta ścienna betonowa opiera się na wieńcu /bezpośrednio lub poprzez warstwę zaprawy/ więcej niż w 2/3
swojej powierzchni wsporczej, to klasa betonu wieńca może być tylko o jedną niższa niż klasa betonu płyty ściennej.
Jeżeli, w tych samych warunkach na wieńcu opiera się płyta żelbetowa, wieniec należy projektować z betonu tej samej
klasy co beton płyty ściennej lub stosować w wieńcu odpowiednie zbrojenie poprzeczne. Betony wieńców i złączy
pionowych zaleca się projektować tej samej klasy.
Powierzchnię użytecznego przekroju poprzecznego wieńca należy projektować nie mniejszą od 75 cm

2

. Do

powierzchni tej nie należy wliczać fragmentów przekroju poprzecznego o szerokości mniejszej od 4 cm.

2.5.3. Wieniec ukryty. Wieńce ukryte biegnące wzdłuż ścian wewnętrznych można umieszczać w prefabrykatach
stropowych lub ściennych.
Natomiast jeżeli ściany zewnętrzne budynku są ścianami konstrukcyjnymi, to ukryte wieńce obwodowe należy
stosować jednocześnie w prefabrykatach ściennych i stropowych.
Odległość prętów zbrojenia wieńca ukrytego w prefabrykatach ściennych od osi stropu nie powinna być większa od 25
cm.
Odległość prętów wieńca ukrytego w prefabrykatach stropowych od osi ściany wzdłuż której biegnie wieniec nie
powinna być większa od 60 cm.

2.6. Złącza pionowe. Złącze pionowe na odcinku jednej kondygnacji składa się z części stropowej i części ściennej.
Część stropową złącza stanowi wieniec lub fragment płyt stropowych w zależności od rodzaju złącza poziomego /p.
2.7/.
Złącze w części ściennej można projektować jako:
bezdyblowe - płaskie /rys. 10a/,
bezdyblowe - wrębowe /rys. 10b, c, d/,
dyblowe - płaskie /rys. 11a/,
dyblowe - wrębowe /rys. 11b/.
W budynkach o wysokości 11 i więcej kondygnacji zaleca się stosować złącza dyblowe.

Strona 14

Rys. 10. Złącza pionowe bezdyblowe: a/ płaskie, b, c, d/ wrębowe

Rys. 11. Złącza pionowe dyblowe: a/ płaskie, b/ wrębowe

Powierzchnia przekroju poprzecznego części spoiny F

bv

przewidzianej do wypełnienia betonem powinna spełniać

następujące warunki:
- dla płyt ściennych o grubości h

v

< 20 cm,

/4/

- dla płyt ściennych o grubości h

v

≥ 20 cm,

/5/

W spoinach należy projektować beton o uziarnieniu dobranym odpowiednio do wymiarów spoiny, klasy nie niższej niż
B15.
Dodatkowym zbrojeniem złącza /poza zawsze występującym zbrojeniem w wieńcach/ może być tzw. zbrojenie
rozłożone, wystające z płyt ściennych /rys. 12a, b/.

Strona 15

Rys. 12. Złącza pionowe z tzw. zbrojeniem rozłożonym

2.7. Złącza poziome można projektować jako:
a/ złącza "zwarte", tzn.:
- złącza o przekroju poprzecznym stałym wzdłuż długości, w których górna krawędź płyty stropowej wsunięta jest poza
lico ściany na głębokość większą od 2 cm /rys. 13a/ lub - jeżeli wymiar ten jest mniejszy od 2 cm /rys. 13b/ albo
krawędź górna jest całkowicie cofnięta poza złącze /rys. 13c/ - w których powierzchnia przekroju poprzecznego wieńca
F

m

wykonywanego na budowie jest mniejsza od 0,6 m h

h

h

v

/h

h

- grubość płyty stropowej, h

v

- grubość warstwy nośnej

płyty ściennej/,
- złącza o przekroju poprzecznym zmiennym wzdłuż długości /np. przy oparciu stropu na "łapach stropowych"/, w
których objętość wieńca V

m

wykonywanego na budowie, na jednostkę długości, jest mniejsza od 0,6 h

h

h

v

b

z

/b

z

-

jednostkowa długość złącza/ /rys. 13d/.

Strona 16

Rys. 13. Rodzaje złączy poziomych

b/ złącza "rozwarte" tzn.:
- złącza o przekroju poprzecznym stałym wzdłuż długości, w których górna krawędź płyty stropowej wsunięta jest poza
lico ściany na głębokość mniejszą od 2 cm /rys. 13b/ lub cofnięta poza złącze /rys. 13c/ i w których powierzchnia
przekroju poprzecznego wieńca wykonywanego na budowie F

m

jest większa od 0,6 h

h

h

v

,

- złącza o przekroju poprzecznym zmiennym wzdłuż długości, w których objętość wieńca V

m

wykonywanego na

budowie, na jednostkę długości, jest większa od 0,6 h

h

h

v

b

z

/rys. 13d/.

2.8. Część podziemna budynku obejmuje fundamenty /element zespalający konstrukcję w poziomie posadowienia i
przenoszący jej całkowity ciężar bezpośrednio na podłoże gruntowe/, ściany piwnic i strop nad piwnicami.
Fundamenty pod ścianami nośnymi i samonośnymi w budynkach o wysokości do 5 kondygnacji mogą być
projektowane jako monolityczne lub prefabrykowane, natomiast w budynkach powyżej 5 kondygnacji powinny być
projektowane jako monolityczne. Fundamenty powinny posiadać zbrojenie podłużne złożone z minimum czterech
prętów o sumarycznej powierzchni przekroju nie mniejszej od 4,5 cm

2

niezależnie od klasy stali i od ilości zbrojenia

rozdzielczego.
Przy fundamentach prefabrykowanych zbrojenie podłużne należy umieszczać w wieńcu nad ławą fundamentową.
Wysokość wieńca nie powinna być mniejsza od 15 cm.
Ś

ciany piwnic mogą być projektowane jako monolityczne lub prefabrykowane. Ściany monolityczne należy

projektować zgodnie z zasadami podanymi w

BN-79/8812-02

, ściany prefabrykowane należy projektować zgodnie z

zasadami podanymi w p. 2.4 uwzględniając dodatkowe wymagania podane w niniejszym punkcie.
Prefabrykaty ścian piwnic należy projektować z betonu zwykłego lub kruszywowych betonów lekkich klasy nie niższej
ni B15. Jeżeli w ścianach zewnętrznych stosowane są prefabrykaty panwiowe, płytowo-żebrowe itp., to grubość
ś

cianki żelbetowego przekroju prefabrykatu nie powinna być mniejsza od 6 cm.

Złącza pionowe pomiędzy prefabrykatami należy projektować wyłącznie jako dyblowe - wrębowe. Beton wypełniający
złącze powinien być klasy nie niższej ni B15.
Zewnętrzne ściany piwnic stanowiące przedłużenie ścian niekonstrukcyjnych na wyższych kondygnacjach powinny być
zabezpieczone przed przesunięciem od parcia gruntu.
Wieńce w części podziemnej należy projektować wzdłuż wszystkich ścian konstrukcyjnych górą i dołem. Rolę wieńca
dolnego może spełniać ława, wieniec nad ławą lub zbrojenie umieszczone w prefabrykacie. Wieniec górny można
projektować w poziomie stropu lub pod stropem jako monolityczny lub ukryty.
Powierzchnia przekroju zbrojenia wieńców nie powinna być mniejsza od 2,3 cm

2

przy zastosowaniu stali klasy A-III i

odległości pomiędzy wieńcem dolnym i górnym nie mniejszej od 2,2 m. Powierzchnię tę należy odpowiednio zwiększyć

Strona 17

przy zastosowaniu stali niższej klasy /proporcjonalnie do wytrzymałości charakterystycznych/ lub przy mniejszej
odległości między wieńcami. Jeżeli zbrojenie górne lub dolne umieszczone jest poza prefabrykatem należy zapewnić
jego współpracę z prefabrykatem ściennym. Warunek ten można uznać za spełniony jeżeli powierzchnia kontaktu
/bezpośredniego lub poprzez warstwę zaprawy/ wieńca lub ławy z prefabrykatem ściennym nie jest mniejsza od 1500
cm

2

/m.

Stropy nad piwnicami należy projektować wg p. 2.3.

2.9. Uchwyty transportowe można projektować w postaci pętli /rys. 14/, odkrytych prętów zbrojenia, trzpieni, uchwytów
wkręcanych w tuleje gwintowane osadzane w elemencie itp.

Rys. 14. Uchwyty transportowe

W płytach ściennych należy projektować co najmniej 2 uchwyty, a w płytach stropowych i innych elementach
transportowych poziomo - 4 uchwyty.
Rozmieszczenie uchwytów transportowych w prefabrykatach oraz konstrukcję zawiesi należy projektować tak, aby na
każdy uchwyt przypadała jednakowa siła oraz aby dodatkowe zginanie uchwytów siłą poziomą /składową siły
działającej w linii zawiesia zaczepionej do uchwytu/ ograniczone było do minimum.
Uchwyty w postaci pętli należy projektować wyłącznie z prętów ze stali klasy A-I, gat. St3SX oraz St3SY; zaleca się
przy tym stosować pręty o średnicy 10 do 18 mm. Zakotwienie prętów może być realizowane przez przyczepność i
wtedy należy je kończyć hakami lub za pomocą spawania /lub zgrzewania/ ze zbrojeniem prefabrykatu. Uchwyty
zakotwione przez przyczepność można projektować w prefabrykatach, których grubość jest większa od 8 średnic pręta
uchwytu transportowego.
Sposób obliczania długości zakotwienia prętów uchwytów transportowych oraz określania ich średnic podano w p.
3.7.3.

2.10. Warunki realizacji. Przy projektowaniu budynków wielkopłytowych należy uwzględnić warunki bezpieczeństwa w
trakcie ich realizacji, a szczególnie warunki, zapewniające stateczność i geometryczną niezmienność konstrukcji w
poszczególnych fazach wznoszenia budynku.
Jeżeli połączenie prefabrykatów następuje za pomocą złączy betonowych lub żelbetowych, wytrzymałość betonu lub
zaprawy złączy i wieńców, przy której usztywnienia montażowe mogą być usunięte nie powinna być mniejsza od 5
MPa /50 kG/cm

2

/.

3. OBLICZENIA STATYCZNO-WYTRZYMAŁOŚCIOWE

3.1. Zasady ogólne. Obliczenia statyczne i wytrzymałościowe budynków z prefabrykatów wielkowymiarowych należy
przeprowadzać zgodnie z postanowieniami

PN-76/B-03001

przy wykorzystaniu PN-77/B-03263, PN-76/B-03264,

PN-74/B-02009, PN-70/B-02010 i

PN-77/B-02011

.

3.2. Beton i stal. Cechy wytrzymałościowe i współczynniki sprężystości betonu i stali należy przyjmować wg:
- PN-77/B-03263 - dla kruszywowych betonów lekkich,
- PN-76/B-03264 - dla betonu zwykłego.
Przy obliczaniu ścian i złączy, wytrzymałość obliczeniową betonu R

b

i R

bz

przyjmowaną wg PN-76/B-03264 i

PN-77/B-03263 /z pominięciem częściowego współczynnika

?

b3

/dzielić należy dodatkowo przez częściowy

współczynnik bezpieczeństwa

?

?

b

ustalony z uwagi na niedokładność modelu obliczeniowego oraz na możliwość

niesygnalizowanego zniszczenia konstrukcji.

Strona 18

Wartości liczbowe częściowego współczynnika bezpieczeństwa

?

?

b

należy przyjmować według tabl. 2. Podane wartości

?

?

b

należy zmniejszyć o 0,10 /z tym, że ostateczna wartość

?

?

b

≥ 1/ dla ścian usztywnionych wzdłuż krawędzi

pionowych, jeżeli stosunek szerokości ściany między usztywnionymi krawędziami pionowymi do wysokości płyty l

vp

jest mniejszy od 2 - przy usztywnieniu wzdłuż obu krawędzi i mniejszy od 1 - przy usztywnieniu wzdłuż jednej krawędzi.
Wartości częściowego współczynnika bezpieczeństwa w stadium realizacji należy przyjmować jak dla stadium
eksploatacji.
Wytrzymałości obliczeniowe betonu /zwykłego i kruszywowego lekkiego/ i stali należy mnożyć przez współczynniki
korekcyjne podane w PN-76/B-03264 p.p. 2.1.3 i 3.1.3 oraz PN-77/B-03263 p. 2.1.4 i 3.

Tablica 2. Wartości częściowego współczynnika bezpieczeństwa

γ

b

*

Strefa wytężenia

Warunki zastosowania

Wartość

γ

b

*

konstrukcja

betonowa

konstrukcja

ż

elbetowa

ś

ciana między

stropami

w ścianach o powierzchni przekroju
a/

≤ 900 cm

2

b/ > 900 cm

2

1,45
1,25

1,15
1,00

złącze pionowe

a/ wrębowe /p. 2.6/
b/ płaskie /p. 2.6/

1,60
1,45

złącze poziome

a/ zwarte /p 2.7/
- w ścianie betonowej

1,45

- w ścianie betonowej, zbrojonej siatkami
poziomymi /p. 2.4.5/

1,30

- w ścianie żelbetowej

1,15

b/ rozwarte /p. 2.7/

1,25

3.3. Stropy

3.3.1. Zasady ogólne. W obliczeniach należy sprawdzić stan graniczny nośności stropu oraz wykazać, że ugięcia
stropu nie są większe od wartości dopuszczalnych wg PN-76/B-03264 p. 4.5.5.
Przy obliczaniu stropów należy uwzględnić dwie następujące po sobie fazy pracy:
a/ bezpośrednio po ułożeniu płyt stropowych, kiedy mają one swobodę obrotu na podporze i pracują wg schematu
belki wolno podpartej,
b/ po utworzeniu z płyt tarczy stropowej przez wykonanie wszystkich połączeń i ustawieniu ścian wyższych
kondygnacji, kiedy w zależności od warunków konstrukcyjnych swoboda obrotu płyt na podporze zostaje odpowiednio
ograniczona.
Zamocowanie płyt stropowych na podporze, wynikające z dociążenia jej końców ścianami wyższych kondygnacji,
może być uwzględniane tylko przy obliczaniu ugięć stropu.
Nośność i ugięcia całkowite płyt stropowych należy obliczać sumując odpowiednio momenty zginające i ugięcia
występujące kolejno w opisanych wyżej dwóch fazach pracy stropu.

3.3.2. Rozkład obciążeń w kierunku prostopadłym do rozpiętości płyt. Jeżeli obciążenie ponad ciężar własny jednej z
płyt stropu, składającego się z płyt opartych na dwóch krawędziach i połączonych w kierunku poprzecznym z płytami
sąsiednimi zgonie z zaleceniami 2.3.2, jest większe od obciążeń pozostałych płyt, to w obliczeniach obciążeń płyt
sąsiednich można przyjmować, że część obciążenia z płyty bardziej obciążonej przenosi się na płyty sąsiednie jak na
rys. 15.

Strona 19

Rys. 15. Zasady obciążeń w kierunku prostopadłym do rozpiętości płyt opartych na dwóch krawędziach i połączonych

między sobą wg zasad podanych w punkcie 2.3.2

3.3.3. Nośność stropów. Wartość momentów zginających w płytach stropowych podpartych na dwu krawędziach, ze
zbrojeniem podporowym połączonym na podporach pośrednich ze zbrojeniem sąsiednich płyt, a na podporach
skrajnych zakotwionym w wieńcu, należy obliczać wg wzorów:
na podporze

/6/

w przęśle

/7/

gdzie: M

wg

- maksymalny moment przęsłowy obliczony dla belki wolnopodpartej od obciążenia obliczeniowego

występującego przed wykonaniem połączenia /obciążenie g/,
M

wp

- moment j.w. od obciążenia przyłożonego po wykonaniu połączenia /obciążenie p/,

M

zp

- moment podporowy obliczony dla belki zamocowanej od obciążenia jak przy M

wp

.

Jeżeli na podporach A i B występują zbliżone warunki zamocowania, tj.

/8/

do obliczeń można przyjmować:
- na podporach,

/9/

Strona 20

- w przęśle,

/10/

gdzie: M

w/g+p/

- maksymalny moment przęsłowy obliczony dla belki wolnopodpartej od całkowitego obliczeniowego

obciążenia g + p.
Jeżeli warunki oparcia stropu na podporze nie dają podstaw do uwzględnienia zamocowania, przy sprawdzaniu
nośności stropu przyjmuje się:
- na podporach

/11/

gdzie: M

z/g+p/

- moment podporowy obliczony dla belki zamocowanej od obciążenia jak przy M

w/g+p/

;

- w przęśle

/11a/

Momenty zginające należy obliczać przyjmując rozpiętość stropu l

h

pomiędzy punktami leżącymi w połowie głębokości

oparcia płyt stropowych na ścianach.
Nośność płyt stropowych, balkonowych i dachowych oraz spoczników i biegów klatek schodowych należy obliczać
zgodnie z zaleceniami dla elementów zginanych, podanymi w PN-76/B-03264 i PN-77/B-03263.
Płyty stropowe podparte na trzech lub czterech krawędziach projektować należy wg PN-76/B-03264 p. 9.1.2.4.

3.3.4. Ugięcia stropów należy sprawdzać zgodnie z PN-76/B-03264, przyjmując do obliczeń jedynie obciążenie
długotrwałe /obciążenie stałe i długotrwałą część obciążenia zmiennego/ oraz uwzględniając częściowe zamocowanie
stropów, wynikające z łączenia na podporach zbrojenia sąsiednich płyt lub obciążenia końców płyt ścianami wyższej
kondygnacji.
Moment przęsłowy, służący do wyznaczania sztywności na zginanie B

d

przekroju płyt stropowych należy obliczać ze

wzoru:

/12/

w którym:
g

k

- charakterystyczne obciążenie długotrwałe występujące przed zamocowaniem końców płyt,

p

k

- obciążenie jw. przyłożone po zamocowaniu końców płyt,

? - stosunek średniej wartości momentów na obu podporach do momentu pełnego zamocowania /od obciążenia p

k

/.

Wartość

? należy przyjmować odpowiednio do występujących na podporach warunków konstrukcyjnych. Przy

zapewnionej ciągłości zbrojenia płyt na podporach /p. 3.3.3/ można przyjmować dla wszystkich przęseł

? = 0,8.

W przypadku obciążenia rozłożonego nierównomiernie, do wzoru /12/ należy podstawiać zastępcze obciążenie
równomiernie rozłożone, wyznaczone z warunku jednakowych momentów przęsłowych.
Ugięcia stropów można obliczać ze wzoru:

/13/

w którym:

?f - różnica ugięć stropu pod krótkotrwałym działaniem obciążenia występującego przed zamocowaniem

końców płyt, obliczona dla schematu belki wolnopodpartej i belki z zamocowaniem odpowiednio do warunków na
podporach.

3.4. Ściany konstrukcyjne

3.4.1. Zakres obliczeń. W obliczeniach ścian konstrukcyjnych należy sprawdzać bezpieczeństwo wszystkich
najbardziej wytężonych ich elementów, a w szczególności:
- ścian w strefie między stropami jako elementów mimośrodowo ściskanych,
- ścian w miejscach działania obciążeń skupionych,
- złączy poziomych,
- złączy pionowych,

Strona 21

- nadproży.
Warunki, przy spełnianiu których można w obliczeniach statycznych pominąć w rozważanym kierunku siły pochodzące
od obciążeń poziomych /z wyjątkiem obliczeń ław fundamentowych i naprężeń w gruncie/, podane są w załączniku 1.

3.4.2. Siły w ścianach od obciążeń poziomych
3.4.2.1. Założenia obliczeniowe. Przy obliczaniu sił wewnętrznych w ścianach konstrukcyjnych budynku od obciążeń
poziomych należy przyjmować następujące założenia:
- konstrukcję stanowi układ ścian usztywniających, połączonych nieodkształcalnymi w swych płaszczyznach tarczami
stropowymi,
- kierunki działania wiatru na budynek są równolegle do płaszczyzny ścian usztywniających.
W obliczeniach sił wewnętrznych w ścianach usztywniających można pominąć:
- wpływ podatności pionowych złączy dyblowych o konstrukcji określonej w p. 2.6 /rys. 11/,
- wpływ podatności złączy poziomych.
W obliczeniach można przyjąć jeden z następujących schematów: - schemat wspornika wielopasmowego, w którym
miejscowe oddziaływania nadproży zastępuje się oddziaływaniem ciągłym,
- schemat ramy wielopiętrowej z odpowiednio dobranymi sztywnościami rygli i słupów.
W obliczeniach sztywności ścian można uwzględniać współpracę ścian prostopadłych na nieograniczonej długości,
pod warunkiem, że uwzględniane są również podatności złączy pionowych i szeregów nadproży występujących w tych
ś

cianach. Jeżeli podatności te nie są uwzględniane, to odcinek ściany współpracującej /licząc w każdą stronę od osi

złącza pionowego łączącego obie ściany/, który można traktować jako pracujący wspólnie z rozpatrywaną ścianą
usztywniającą, nie powinien być większy od:
- odległości od krawędzi najbliższego otworu,
- 0,2 H gdzie H jest wysokością budynku mierzoną od poziomu stropu nad piwnicą.
Jeżeli poszczególne ściany usztywniające lub ich fragmenty wykonane są z różnych betonów, należy uwzględniać to w
obliczeniach, sprowadzając grubości ścian równoległych do rozpatrywanego kierunku i szerokości ścian /lub ich
odcinków/ prostopadłych do tego kierunku, proporcjonalnie do wartości stosunku współczynników sprężystości betonu
rozpatrywanych ścian.
Jeżeli tarcze stropowe w budynku mają przewężenia zmniejszające szerokość tarczy o więcej niż połowę /rys. 16/ to za
miarodajne przyjmuje się większe z wartości sił w ścianach usztywniających, obliczonych kolejno przy założeniach, że:
- tarcze stropowe są idealnie sztywne we wszystkich miejscach /także w miejscu przewężeń/,
- każdy wydzielony przewężeniami tarczy stropowej fragment budynku pracuje niezależnie od innych pod obciążeniem
poziomym bezpośrednio na niego działającym.

Rys. 16. Zasady ustalania szerokości przewężeń w tarczach stropowych

3.4.2.2. Obciążenie poziome. Obliczeniowe obciążenie poziome w

o

należy przyjmować wg zależności:

/14/

w którym:
C - współczynnik aerodynamiczny, wg

PN-77/B-02011

, p. 2.4,

Strona 22

q

k

- charakterystyczne ciśnienie prędkości wiatru, wg

PN-77/B-02011

, p. 3,

? - współczynnik działania porywów wiatru, wg

PN-77/B-02011

, p. 2.5 i p. 5,

?

w

- współczynnik przeliczeniowy do zamiany nierównomiernego rozkładu ciśnienia prędkości wiatru na rozkład

równomierny, uwzględniający współczynnik ekspozycji c

e

wg

PN-77/B-02011

; wartość

?

w

należy określać w zależności

od stosunku H/B lub H/L /B,L - wymiary budynku w kierunku prostopadłym do działania wiatru/:
- przy H/B lub H/L

≤ 2, ?

w

= C

e

,

- przy H/B lub H/L > 2,

?

w

wg tabl. 3.

Tablica 3 Wartości współczynnika

χ

w

przy H/B lub H/L > 2

Wysokość

budynku H,

m

≤ 10

15

18

20

23

26

30

35

40

45

50

55

60

70

80

90

Rodzaj

tere-

nu wg

PN-77/

B-02011

p.4.1

A

1,00 1,03

1,06 1,08

1,12 1,15 1,19

1,24 1,30 1,34

1,38 1,41

1,44 1,50 1,56 1,61

B

0,80

0,81 0,82 0,84

0,88 0,92 0,96

1,00 1,04

1,07 1,13 1,18 1,23

C

0,70

0,71 0,72 0,73

0,75 0,77

0,79 0,84 0,88

0,93

Obciążenie poziome w

s

/kN/m

2

/ działające w kierunku równoległym do szerokości budynku B /m/ należy obliczać ze

wzoru

/15/

w którym:
g

bud

- masa /ciężar/ 1 m

3

budynku, kg/m

3

,

B - szerokość budynku, m.
Analogiczny warunek obowiązuje również przy sprawdzaniu budynku w kierunku jego długości L. Do wzoru /15/ w
miejsce B należy podstawić L.
3.4.2.3. Siły w ścianach. Siły wewnętrzne od obciążeń poziomych można pomijać w obliczeniach statycznych pod
warunkiem spełnienia wymagań podanych w zał. 1.
Jeżeli warunki podane w załączniku nie są spełnione to obliczenia sił w ścianach należy przeprowadzać zgodnie z
założeniami podanymi w p. 3.4.2.1.
3.4.2.4. Siły ścinające w złączach pionowych ścian usztywniających bez szeregów otworów /ścian jednopasmowych/
dopuszcza się obliczać jak siły rozwarstwiające we wspornikach prętowych.
Siły ścinające w złączach pionowych ścian z szeregami otworów /ścian wielopasmowych/, oblicza się jako sumę sił
ś

cinających spowodowanych:

- siłami ścinającymi - reakcjami od nadproży - działającymi bezpośrednio na rozpatrywane pasmo,
- zginaniem pasma poziomym obciążeniem zewnętrznym zmniejszanym o oddziaływania sił ścinających w
nadprożach.
Jeżeli złącze pionowe usytuowane jest w odległości mniejszej od

, gdzie h jest wysokością kondygnacji

a h

n

wysokością nadproża, to siłę ścinającą od bezpośrednio przyległego nadproża należy przekazać na odcinek

złącza o długości h

n

powiększony o trzykrotną odległość złącza od krawędzi otworu.

3.4.2.5. Siły rozciągające w ścianach usztywniających.
W ścianach usztywniających dopuszcza się rozciąganie spowodowane działaniem obciążeń poziomych /p. 3.4.2.2/
pod warunkiem, że osłabienie ściany zarysowaniem spowodowanym naprężeniami rozciągającymi przy jednoczesnym
działaniu obciążeń poziomych i pionowych obciążeń stałych /w tym również 25% obciążenia zmiennego/ zmniejsza jej
sztywność do wartości nie mniejszej od 0,7 sztywności ściany w stanie niezarysowanym /rys. 17/.

Strona 23

Rys. 17. Osłabienie ściany usztywniającej przez naprężenia rozciągające

Przy określaniu zakresu zarysowania należy przyjąć, że złącza poziome nie przenoszą naprężeń rozciągających.

3.4.3. Siły w ścianach od obciążeń pionowych
3.4.3.1. Siły przekazywane ze stropów wyznacza się przy założeniu oddzielnego oddziaływania każdego przęsła stropu.
Podział powierzchni płyty stropowej na pola, z których obciążenie przekazuje się bezpośrednio na ściany do nich
przyległe, przeprowadza się kreśląc sieczne kątów utworzonych przez podparte krawędzie płyt stropowych, wg zasad
podanych na rys. 18.

Rys. 18. Zasady przekazywania obciążeń ze stropów na ściany

Należy przyjmować, e obciążenie od balkonów przekazywane jest na pas płyty stropowej o szerokości równej 1/5
rozpiętości płyty, lecz nie większej od jej szerokości, a następnie, stosownie do podziału płyty na pola, obciążenie to
przekazywać należy na odpowiednie ściany.
3.4.3.2. Siły przekazywane ze ściany zewnętrznej z kruszywowych betonów lekkich. Siły pionowe w ścianach
wewnętrznych z betonu zwykłego, połączonych ze ścianami zewnętrznymi samonośnymi z kruszywowych betonów
lekkich za pośrednictwem złączy pionowych dyblowych, należy obliczać zakładając, że na każdej kondygnacji nie
mniej niż 50% obciążenia ze ściany zewnętrznej nośnej lub samonośnej przekazuje się na ściany wewnętrzne.
3.4.3.3. Siły ścinające w złączach pionowych. Siłę ścinającą T

v

przypadającą na odcinek złącza o wysokości jednej

kondygnacji, występującego w miejscu łączenia ścian lub płyt tej samej ściany, pracujących pod różnym co do
wartości obciążeniem pionowym /np. ścian nośnych i samonośnych/ i wykonanych z różnego rodzaju betonów należy
obliczać wg wzoru:

Strona 24

/16/

w którym:
?

p1

,

?

p2

- pionowe naprężenia normalne w łączonych ścianach /płytach/ od obciążeń z jednej kondygnacji /ciężar

własny ściany oraz obciążenie od stropów/,
E

b1

, E

b2

- współczynniki sprężystości betonów łączonych ścian,

F

b1

, F

b2

- pola poziomych przekrojów odcinków łączonych ścian /płyt/ o szerokości nie większej od 0,2 H i nie większej

od szerokości pasma wydzielonego przez otwory.
3.4.3.4. Rozkład sił w ścianach. Przy obliczaniu sił w ścianach należy uwzględnić siły przekazywane poprzez złącza
pionowe. Wartości sił na każdej kondygnacji należy obliczać wg p. 3.4.3.3. Rozkład sił w ścianach pochodzących od sił
stycznych działających wzdłuż krawędzi pionowej ściany oraz od sił skupionych, przyłożonych na powierzchni
wsporczej płyty, należy przyjmować wg rys. 19.

Rys. 19. Rozkład sił w ścianach

Obciążenia przekazywane przez złącza pionowe przekazują się na odcinki ścian o szerokości nie większej od 0,2 H i
nie dalej niż do krawędzi najbliższego otworu.
Obciążenie w ścianach nośnych można obliczać z uwzględnieniem odpowiedniej redukcji obciążeń w tych ścianach,
wynikających ze współpracy ze ścianami samonośnymi /lub nośnymi mniej obciążonymi/. Przy obliczaniu sił
odciążających w ścianach nośnych oraz zakresu współpracy tych ścian należy stosować identyczne zasady, jak
podane wyżej dla ścian konstrukcyjnych samonośnych lub usztywniających, z tym, że wartości sił przekazywanych
przez złącza pionowe należy zmniejszyć o 20%.

Strona 25

3.4.4. Mimośrody przyłożenia sił pionowych działających na płytę ścienną
3.4.4.1. Schemat obliczeniowy płyty ściennej. W obliczeniach mimośrodów można przyjmować założenie
upraszczające o przegubowym połączeniu płyt ściennych i stropowych w złączu poziomym. Do obliczeń nośności
należy przyjmować, że płyta ścienna pracuje jako pręt podparty przegubowo, obciążony siłą podłużną N + Q na
mimośrodzie wyznaczanym oddzielnie na górnej /e

g

/ i dolnej /e

d

/ krawędzi ściany /rys. 20/.

Rys. 20. Schemat obliczeniowy płyty ściennej

Jeżeli nośność ściany liczona dla takich założeń jest niewystarczająca, wartość mimośrodów zaleca się wyznaczać w
sposób dokładniejszy, uwzględniający wzajemną współpracę ścian i stropów w ich złączu poziomym wg "Instrukcji
obliczania ścian według metody ramy".
3.4.4.2. Wyznaczanie mimośrodów przy założeniu przegubowego połączenia płyt ściennych i stropowych w złączu
poziomym. Mimośrody e

g

i e

d

siły wypadkowej N + Q wyznacza się oddzielnie na górnej i dolnej krawędzi płyty

ś

ciennej /rys. 20/ wg następujących wzorów:

/17/

/18/

w których:
N - siła od obciążeń pionowych i poziomych wyznaczona w połowie wysokości płyty ściennej rozpatrywanej
kondygnacji zmniejszona o wartość siły Q,
Q - siła obliczeniowa pochodząca od płyt stropowych opartych bezpośrednio na rozpatrywanej płycie ściennej,
e

hg

- mimośród siły Q na górnej krawędzi płyty ściennej, wyznaczony względem osi obojętnej płyty ściennej,

e

vg

, e

vd

- mimośrody siły N, odpowiednio na górnej i dolnej krawędzi płyty ściennej, wyznaczone względem osi

obojętnej płyty z uwzględnieniem niedokładności jej położenia /przesunięcie względem położenia nominalnego i
odchylenie od pionu/ oraz niedokładności wykonania złączy,
M

p

- obliczeniowy przęsłowy moment zginający od obciążeń skierowanych prostopadle do płaszczyzny płyty ściennej

/np. od parcia gruntu/ i powiększający efekt siły N + Q.
Do obliczeń przyjmuje się zastępczy mimośród początkowy e

o

ustalony wg wzorów:

- przy prostoliniowej zmienności mimośrodów

/19/

oraz e

o

≥ 1 cm,

Strona 26

w którym:
e

1

- większy /co do bezwzględnej wartości/ z mimośrodów e

g

i e

d

, ze znakiem "+",

e

2

- mniejszy /co do bezwzględnej wartości/ z mimośrodów e

g

i e

d

, ze znakiem "+" jeżeli e

1

i e

2

są tych samych znaków

i ze znakiem "-" jeżeli są one znaków przeciwnych,
- przy krzywoliniowej zmienności mimośrodów

/20/

w którym:
e

max

- maksymalne wartości mimośrodu wypadkowego na środkowym odcinku ściany równym 1/3 jej wysokości /rys.

21/.

Rys. 21. Ustalanie wartości mimośrodu wypadkowego przy krzywolinijnej zmienności mimośrodów

Przy określaniu mimośrodów e

hg

, e

vd

, e

vg

przyjmuje się, że rozpatrywana płyta ścienna jest przesunięta ze swego

położenia teoretycznego o wartość d

g

, a głębokość oparcia płyty stropowej o pozostaje niezmieniona w stosunku do

teoretycznej /rys. 22/.

Strona 27

Rys. 22. Obliczanie mimośrodów przyłożenia siły N na płytę ścienną:

a/ międzykondygnacyjną, b/ nad piwnicą

Dla pozostałych płyt ściennych, położenie osi geometrycznych, wymiary złącza oraz głębokość oparcia stropów należy
przyjmować zgodnie z wymiarami teoretycznymi.
Przesunięcie rozpatrywanej płyty ściennej o wartość d

g

należy przyjmować w kierunku powiększającym wartość

mimośrodu e

vg

. Jeżeli kierunek ten nie ma wpływu na wartość mimośrodu e

vg

należy przyjmować kierunek

powiększający wartość mimośrodu e

hg

.

Przyjmuje się, że oś obojętna płyty ściennej przesunięta jest względem osi geometrycznej płyty o wartości d

s

, a oś

obojętna złącza względem jego osi geometrycznej /po uwzględnieniu wzajemnego przesunięcia płyt ściennych o
wartość d

g

/ o wartość d

z

.

Mimośród e

hg

wyznacza się przyjmując, że siły Q pochodzące od płyt stropowych opartych bezpośrednio na płycie

ś

ciennej przyłożone są w środku głębokości oparcia stropów.

Mimośród e

v

/odpowiednio e

vg

na górnej krawędzi i e

vd

na dolnej/ siły N należy obliczać wg wzoru

/21/

w którym:
d

K

- odległość od punktu K do osi obojętnej płyty ściennej.

Punkt K /określany oddzielnie na górnej i dolnej krawędzi płyty ściennej/ jest środkiem geometrycznym wspólnej
powierzchni rzutów poziomych:
- części konstrukcyjnej złącza poziomego,

Strona 28

- powierzchni wsporczej rozpatrywanej płyty,
- powierzchni wsporczej płyty sąsiedniej kondygnacji.
Wartość d

K

wyraża wpływ odchyłek d

g

, d

s

.

Wartość d

g

należy przyjmować następująco:

- przy stosowaniu tzw. montażu wymuszonego płyt ściennych na trzpieniach rektyfikacyjnych jako połowę luzu między
gniazdem /tuleją/ i trzpieniem wymuszającym wzajemne położenie płyt ściennych kolejnych kondygnacji i nie mniej niż

d

g

= 0,8 cm

- przy montażu ścian wg osi, z których główne wyznacza się i przenosi na kolejne kondygnacje przy zastosowaniu
metod geodezyjnych,

d

g

= 1,2 cm

- w pozostałych przypadkach,

d

g

= 1,6 cm

Wartość d

z

należy przyjmować następująco:

- dla złącza w postaci spoiny poziomej wypełnionej zaprawą lub betonem:
- przy wypełnieniu pod ciśnieniem,

d

z

= 0;

- przy wypełnieniu tradycyjnym;

d

z

= 0,015 h

v

- dla złączy rozwartych,

d

z

= 0,015 h

v

- dla złączy zwartych,

d

z

= 0,030 h

v

z tym, że:
- dla złączy niesymetrycznych względem osi pionowej /np. złącza w ścianach zewnętrznych/ wartości d

z

należy

zwiększyć o 50%,
- dla złączy ze stropami opartymi "na sucho" wartość d

z

należy zwiększyć o 0,015 h

v

,

- jeżeli wzajemne położenie płyt stropowych w złączu poziomym dostosowane jest do przenoszenia podporowych
momentów zginających uwzględnianych w obliczeniach nośności stropu to wartość d

z

można zmniejszyć o 25%,

- maksymalna wartość d

z

nie może przekraczać 0,050 h

v

.

Wartość d

s

należy obliczać ze wzoru:

/22/

Wartość d

s1

wyrażoną w cm należy obliczać wg wzoru:

/23/

w którym:
l

vp

i h

v

- wysokość i grubość warstwy nośnej płyty ściennej.

Wartość d

s2

należy przyjmować następująco:

a/ jeżeli płyty ścienne produkowane są w pozycji pionowej lub w pozycji poziomej gdy przesunięcie osi obojętnej
spowodowałoby zmniejszenie mimośrodu siły N + Q,

/24/

b/ w pozostałych przypadkach:
- dla płyt z betonu zwykłego,

/25/

- dla płyt z kruszywowych betonów lekkich,

/26/

3.4.5. Wysokość obliczeniowa warstwy nośnej płyt ściennych.
Dla ścian usztywnionych wzdłuż całej krawędzi pionowej /2.4.4/ wysokość obliczeniową l

vo

należy obliczać wg wzoru

/27/

Strona 29

w którym:
?

v

- współczynnik wyrażający wpływ usztywnienia ściany wzdłuż krawędzi pionowych.

Wartość współczynnika

?

v

należy przyjmować następująco:

a/ dla ścian nie usztywnionych poprzecznie wzdłuż krawędzi pionowych

/28/

b/ dla ścian usztywnionych poprzecznie wzdłuż jednej krawędzi pionowej, w zależności od odległości b

k

skrajnego

włókna sprawdzanego odcinka ściany od krawędzi usztywnionej
- jeżeli b

k

≥ l

vp

/29/

- jeżeli 0,5 l

vp

≤ b

k

< l

vp

/30/

- jeżeli b

k

< 0,5 l

vp

/31/

c/ dla ścian usztywnionych poprzecznie wzdłuż obu krawędzi pionowych /rys. 23/:

Strona 30

Rys. 23. Zasady obliczania wysokości obliczeniowej płyt ściennych

- jeżeli b

s

> 2 l

vp

wartość

?

v

należy przyjmować wg b jak dla ścian z jedną krawędzi pionową usztywnioną poprzecznie

/rys. 23a/,
- jeżeli b

s

≤ 2 l

vp

i jeżeli sprawdzany odcinek ściany b

v

nie obejmuje osi symetrii ściany /rys. 23b/ tj. b

k

< 0,5 b

s

/32/

- jeżeli b

s

≤ 2 l

vp

i jeżeli sprawdzany odcinek ściany b

v

obejmuje oś symetrii ściany /rys. 23c/,

/33/

Wartość współczynnika

?

?

należy obliczać następująco:

jeżeli l

vp

≤ b

s

≤ 2 l

vp

/34/

jeżeli b

s

< l

vp

/35/

3.4.6. Nośność płyt ściennych
3.4.6.1. Nośność płyt ściennych betonowych poddanych działaniu pionowego obciążenia ciągłego należy obliczać wg
wzoru

/36/

w którym:
? - współczynnik wyrażający wpływ, na nośność płyty ściennej mimośrodu względnego i smukłości sprowadzonej płyty,
R

b1

- wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu płyty ściennej,

?

?

b

- częściowy współczynnik bezpieczeństwa /tabl. 2/.

Wartość współczynnika

? należy określać w zależności od stosunku zastępczego mimośrodu początkowego e

o

do

grubości płyty ściennej h

v

, tj.

/37/

oraz smukłości sprowadzonej

?

p

obliczonej wg wzoru:

/38/

w którym:
?

d

- cecha sprężystości betonu z uwzględnieniem wpływu obciążeń działających długotrwale

/39/

w którym:
?

k

- cecha sprężystości betonu z uwzględnieniem wpływu obciążeń działających krótkotrwale, wg tabl. 4,

k

d

- współczynnik wyrażający wpływ obciążenia długotrwałego na nośność ścian wg PN-76/B-03264 p. 5.2.3 lub

Strona 31

PN-77/B-03263 p. 5.2.3.
Wartości współczynników

?/?

o

,

?

p

/ podano w tabl. 5.

Nośność płyt ściennych betonowych można również obliczać według zasad podanych w załączniku 2.

Tablica 4. Cecha sprężystości

α

k

betonów zwykłych i kruszywowych lekkich

Rodzaj betonu

Klasa betonu

B2,5

B5

B7,5

B10

B15

B20

B25

B30

Beton zwykły

-

-

3000 2600 2300 2000 1800 1700

Kruszywowy beton lekki, gęstość objętościowa
kg/dm

3

1,0
1,1
1,2
1,3
1,4
1,5
1,6
1,7
1,8
1,9
2,0

2150
2400
2700
2950
3200

-
-
-
-
-
-

1200
1300
1400
1650
1800
1900
2000

-
-
-
-

-

1050
1150
1300
1400
1500
1550
1700

-
-
-

-
-

1250
1300
1350
1400
1450
1550
1600

-
-

-
-
-
-
-

1150
1200
1250
1300
1350

-

-
-
-
-
-
-

1050
1050
1100
1150

-

-
-
-
-
-
-
-

900
950
950

1000

-

-

-

-

-
-
-

800
800
850
850

Tablica 5. Wartości współczynników

φ

λ

p

β

o

= e

o

/h

v

0

0,025 0,050 0,075 0,100 0,125 0,150 0,175 0,200 0,225 0,250 0,275 0,300

0

0,10
0,20

0,30
0,35
0,40
0,45
0,50
0,55
0,60
0,65
0,70

0,80
0,90
1,00

1,000
1,000
1,000

1,000
1,000
0,992
0,944
0,894
0,845
0,795
0,748
0,698

0,623
0,557
0,498

0,982
0,976
0,954

0,914
0,888
0,858
0,825
0,792
0,755
0,715
0,676
0,637

0,570
0,506
0,451

0,896
0,888
0,865

0,827
0,804
0,780
0,751
0,719
0,688
0,654
0,617
0,583

0,519
0,460
0,408

0,838
0,829
0,807

0,774
0,751
0,726
0,697
0,667
0,631
0,594
0,559
0,525

0,466
0,414
0,367

0,779
0,771
0,751

0,720
0,698
0,673
0,645
0,613
0,574
0,535
0,499
0,466

0,412
0,367
0,326

0,733
0,724
0,703

0670

0,648
0,620
0,587
0,550
0,508
0,471
0,440
0,414

0,368
0,328
0,293

0,688
0,676
0,654

0,619
0,597
0,566
0,530
0,488
0,443
0,407
0,382
0,362

0,324
0,289
0,260

0,636
0,625
0,603

0,565
0,539
0,504
0,464
0,427
0,389
0,359
0,334
0,317

0,286
0,256
0,231

0,585
0,574
0,551

0,512
0,480
0,441
0,399
0,366
0,336
0,309
0,288
0,273

0,248
0,223
0,202

0,537
0,525
0,499

0,453
0,422
0,387
0,349
0,319
0,292
0,268
0,251
0,239

0,218
0,200
0,184

0,490
0,475
0,447

0,395
0,364
0,332
0,298
0,272
0,248
0,228
0,216
0,205

0,188
0,176
0,165

0,440
0,425
0,393

0,342
0,311
0,283
0,255
0,233
0,214
0,200
0,190
0,184

0,170
0,160
0,150

0,389
0,373
0,340

0,289
0,258
0,233
0,211
0,195
0,182
0,174
0,167
0,163

0,153
0,144
0,135

3.4.6.2. Nośność płyt ściennych żelbetowych poddanych działaniu pionowego obciążenia ciągłego należy obliczać
zgodnie z zasadami podanymi w PN-76/B-03264. W obliczeniach należy przyjmować:
- wartości mimośrodów wg 3.4.4.2,
- częściowe współczynniki bezpieczeństwa

?

?

b

wg p. 3.2 tabl. 2,

- wysokość obliczeniową płyty ściennej wg p. 3.4.5.
3.4.6.3. Nośność płyt ściennych podlegających dwukierunkowemu ściskaniu mimośrodowemu należy obliczać zgodnie
z PN-76/B-03264 p. 5.2.8.
3.4.6.4. Nośność płyt ściennych poddanych działaniu obciążeń miejscowych należy obliczać zgodnie z PN-76/B-03264
p. 5.6.

Strona 32

3.4.7. Nośność nadproży obliczać należy zgodnie z PN-76/B-03264. Jeżeli nadproże zbrojone jest siatkami, do
przekroju F

a

można wliczać wszystkie pręty zbrojenia poziomego do osi geometrycznej nadproża, przyjmując zasadę,

ż

e wartości naprężeń w tych prętach zmieniają się liniowo od wartości R

a

do 0.

3.5. Obliczanie nośności złączy pionowych. Nośność na ścinanie połączenia złożonego z wieńców /spełniających
wymagania wg p. 2.5/ oraz dyblowych złączy pionowych /spełniających wymagania wg p. 2.6/ należy obliczać
oddzielnie w przekroju poprzez dyble prefabrykatu i dyble utworzone przez beton wypełniający złącze. W przekroju
poprzez dyble prefabrykatu, nośność złącza oblicza ze wzoru:

/40/

w którym:
?F

B1

- całkowita powierzchnia przekroju ścięcia dybli prefabrykatów,

(F

B2

- całkowita powierzchnia przekroju ścięcia dybli betonu wypełnienia złącza,

R

bz1

- wytrzymałość obliczeniowa na rozciąganie betonu prefabrykatu,

R

bzw

- wytrzymałość obliczeniowa na rozciąganie betonu w wieńcach,

F

ar

- całkowita powierzchnia przekroju zbrojenia poziomego ułożonego w złączu wzdłuż wysokości kondygnacji lub

skoncentrowanego w wieńcach,
F

Bw

- powierzchnia przekroju poprzecznego wieńca powiększona o współpracujące fragmenty tarczy stropowej o ile

złącze pionowe w ścianie i złącze podłużne w płycie stropowej przesunięte są wzajemnie tak, że dystans pomiędzy
krawędziami płyty ściennej i złącza jest nie mniejszy od grubości ściany.
Analogiczny wzór obowiązuje przy obliczaniu nośności w przekroju poprzez beton wypełniający złącze, z tym, że w
miejsce

?F

B1

należy wstawić całkowitą powierzchnię ścięcia dybli wypełnienia złącza

?F

B2

, a w miejsce R

bz1

wytrzymałość obliczeniową na rozciąganie betonu wypełnienia złącza R

bz2

.

Szerokość współpracującego fragmentu tarczy stropowej wynosi: - gdy strop współpracuje dwustronnie,

/41/

- gdy strop współpracuje jednostronnie

/42/

Jeżeli

/43/

nośność złącza w przekroju przez dyble prefabrykatu należy obliczać wg wzoru

/44/

Analogicznie należy sprawdzać nośność w przekroju poprzez beton wypełnienia.
Wzory /40/ i /44/ słuszne są, jeżeli zapewniona jest odpowiednia nośność na docisk pojedynczych dybli prefabrykatów
lub złącza. Nośność na docisk pojedynczego dybla płyty ściennej oblicza się wg wzoru

/45/

w którym:
R

b1

- wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu płyty ściennej

F

bd

- powierzchnia /ukośna/ docisku w dyblu /rys. 11/.

Z analogicznego wzoru należy obliczać nośność dybla utworzonego z betonu wypełniającego złącze, z tym, że w
miejsce R

b1

podstawić należy wytrzymałość obliczeniową na ściskanie betonu wypełniającego złącze R

b2

.

Nośność połączenia złożonego z wieńca /spełniającego wymagania podane w p. 2.5/ i złącza pionowego
bezdyblowego - wrębowego /spełniającego wymagania podane w p. 2.6/ należy obliczać wg wzoru

/46

w którym:

Strona 33

l

z

- długość złącza pionowego,

R

bz2

- wytrzymałość obliczeniowa na rozciąganie betonu wypełnienia złącza.

3.6. Nośność złączy poziomych

3.6.1. Złącza zwarte. Nośność złącza zwartego /p. 2.7/ należy obliczać wg wzoru

/47/

w którym:
b

vs

- długość sprawdzanego odcinka złącza,

R

b1

- wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu płyty ściennej,

?

p

- współczynnik wg wzoru /48/ wyrażający wpływ zbrojenia poziomego na nośność płyty ściennej w strefie złącza

poziomego,
F

a

- powierzchnia przekroju pionowego zbrojenia głównego znajdującego się w warstwie nośnej rozpatrywanego

odcinka płyty,
?

z

- współczynnik redukcyjny odnoszący się do nośności złącza poziomego zwartego wg tabl. 6.

Tablica 6. Wartości współczynników redukcyjnych

η

z

odnoszących się do nośności złączy poziomych zwartych

Materiał ściany

Rodzaj ściany i rozpiętość stropu 1

h

zewn.

wewn.

zewn.

wewn.

1

h

≤ 4,8 m

4,8

≤ 1

h

≤ 6,0 m

Beton zwykły

0,50

0,60

0,45

0,50

Kruszywowy beton lekki /szerokość
niekonstrukcyjna złącza w ścianie zewnętrznej nie
większe niż 0,3 h

v

0,40

0,35

Dla wielowarstwowych ścian zewnętrznych z warstwą nośną z kruszywowego betonu lekkiego klasy co najmniej
B15 wartość

η

z

należy przyjmować jak dla ścian betonu zwykłego

Jeżeli obciążenie w ścianie rozłożono jest nierównomiernie /np. przy uwzględnianiu sił od wiatru/ można przyjmować,
ż

e na odcinku b

vs

działa równoważne obciążenie równomiernie rozłożone. Długość b

vs

w takim przypadku, liczoną

począwszy od krawędzi pionowej ściany /lub krawędzi pasma wydzielonego przez otwory drzwiowe/, należy
przyjmować równą 2 m, lecz nie więcej niż szerokość pasma.
Zbrojenie poziome należy projektować zgodnie z p. 2.4.5.
Wartość

?

p

należy obliczać wg wzoru

/48/

w którym:
n - ilość drabinek w strefie przyzłączowej płyty, n = 2 lub 3,
d - średnica prętów poprzecznych, cm,
t

a

- odległość między prętami poprzecznymi drabinki zbrojeniowej w strefie złącza poziomego ściany, cm.

Jeżeli projektowane rozwiązanie konstrukcyjne złącza odbiega od podanych w p. 2.7 to nośność ścian w strefie złącza
należy określać na podstawie badań wytrzymałościowych.

3.6.2. Złącza rozwarte. Nośność złączy rozwartych /p. 2.7/ należy obliczać wg wzoru

/49/

w którym:

Strona 34

b

vs

, R

b1

- jak we wzorze /47/,

?

r

- współczynnik redukcyjny odnoszący się do nośności złącza poziomego rozwartego wg tabl. 7.

Tablica 7. Wartości współczynnika redukcyjnego

η

r

odnoszącego się do złączy poziomych rozwartych

Materiał ściany

Współzależność klas betonów ściany i wieńca

jednakowe lub różniące się o
jedną klasę

zróżnicowane / nie więcej niż o
dwie klasy/

ś

ciana

zewn.

wewn.

zewn.

wewn.

Beton zwykły

0,75

0,80

0,50

0,65

Kruszywowy beton lekki
/szerokość niekonstrukcyjna złącza w ścianie
zewnętrznej nie większa niż 0,3 h

v

/

0,65

0,75

Dla wielowarstwowych ścian zewnętrznych z warstwą nośną z kruszywowego betonu lekkiego klasy co najmniej B15
wartość

η

r

należy przyjmować jak dla ścian betonu zwykłego.

3.6.3. Złącze płyty ściennej ustawionej na stropie monolitycznym. Nośność złącza należy obliczać ze wzoru /47/
przyjmując współczynnik

?

z

= 0,80.

3.6.4. Strefa zaprawy. Jeżeli w złączu występuje wypełniona betonem /przez podbijanie/ spoina spełniająca warunki
podane w p. 2.4.7b to należy dodatkowo obliczyć jej nośność wg wzoru

/50/

w którym:
R

b2

wytrzymałość obliczeniowa na ściskanie betonu spoiny,

a

s

- grubość spoiny poziomej,

h

s

- szerokość spoiny poziomej,

e

vd

--mimośród na dolnej krawędzi płyty ściennej obliczony wg p. 3.4.4.2,

?

p

- jak we wzorze /48/.

3.7. Obliczenia w stadium realizacji

3.7.1. Zakres obliczeń. Potrzeba i zakres obliczeń w stadium realizacji wynikają z warunków technologicznych
produkcji i montażu. W szczególności należy określić:
a/ wytrzymałości betonu prefabrykatów, wymagane w kolejnych etapach stadium realizacji i warunkujące
rozformowanie prefabrykatów, ich transport, składowanie i montaż,
b/ wytrzymałości betonu i zaprawy w złączach prefabrykatów w budynku, warunkujące możliwość usunięcia
usztywnień montażowych i dalszy postęp robót,
c/ długość zakotwienia prętów uchwytów transportowych.
Wartość średnią wytrzymałości betonu w stadium realizacji wymaganą w kolejnych jego etapach należy podać na
rysunkach konstrukcyjnych.

3.7.2. Schematy obliczeniowe i obciążenia. Obliczeniowe schematy statyczne prefabrykatów należy przyjmować
odpowiednio do warunków podparcia i obciążenia występujących w stadium realizacji.
Do obliczania masy /ciężaru/ prefabrykatów w stadium realizacji należy przyjmować objętość zwiększoną o 5% w
stosunku do objętości wyznaczanej na podstawie wymiarów nominalnych.
Ze względu na zawilgocenie prefabrykatów gęstość objętościową betonu prefabrykatu należy przyjmować zwiększoną
w stosunku do przyjmowanej w stadium użytkowym o:
- 50 kg/m

3

dla betonu zwykłego,

- 100 kg/m

3

dla kruszywowych betonów lekkich.

Dla uwzględnienia wpływów dynamicznych w czasie transportu prefabrykatów - ich masę /ciężar/ należy przyjmować
zwiększony o 20% w stosunku do masy /ciężaru/ określonego z uwzględnieniem zawilgocenia i dodatnich odchyłek

Strona 35

wymiarowych.
Przy sprawdzaniu warunków podnoszenia z formy prefabrykatów produkowanych w formie poziomej należy
uwzględnić siły przyczepności q

h

odpowiednio do warunków technologicznych. Gdy nie przewiduje się stosowania

ś

rodków obniżających przyczepność, należy przyjmować q

h

= 3,5 kN/m

2

/350 kG/m

2

/.

Przy obliczaniu prefabrykatów pod obciążeniem wywołanym działaniem sił przyczepności q

h

- nie należy uwzględniać

zwiększenia ich ciężaru własnego na skutek wpływów dynamicznych.

3.7.3. Średnica i długość zakotwienia prętów uchwytów transportowych. Średnicę pręta uchwytów transportowych
projektowanych wg p. 2.9 należy dobierać odpowiednio do siły P

t

działającej w linie zawiesia zaczepionej do uchwytu.

Siłę tę należy obliczać biorąc pod uwagę warunki statyczne jakie występują w układzie zawiesie-lina - prefabrykata w
fazie produkcji, transportu i montażu.
Jeżeli konstrukcja zawiesia nie zapewnia równomiernego rozkładu obciążeń na poszczególne uchwyty transportowe
lub prefabrykat podnoszony jest przy zastosowaniu trzech uchwytów leżących wzdłuż jednej linii wartość siły P

t

działającej w linie należy zwiększyć o 30%.
Wartość siły jaką może przenieść bezpiecznie jeden uchwyt pętlowy zależy od kąta nachylenia liny zawiesia względem
uchwytu. Jeżeli kąt zawarty między kierunkiem pionowym a rzutem prostopadłym liny na płaszczyznę uchwytu
/wyznaczoną przez jego ramiona/ nie przekracza 30°, a kąt zawarty między tym kierunkiem a rzutem prostopadłym
liny na płaszczyznę pionową prostopadłą do płaszczyzny uchwytu nie przekracza 10° /rys. 24/ nośność w funkcji
ś

rednicy d pręta uchwytu należy przyjmować wg tabl. 8.

Rys. 24. Zasady określania warunków geometrycznych pracy uchwytu transportowego

Tablica 8. Nośność uchwytów transportowych

Strona 36

Ś

rednica

pręta

uchwytu

/mm/

Nośność

U

P

/kN/

Ś

rednica

pręta

uchwytu

/mm/

Nośność

U

P

/kN/

8

10
12
14

4,5

11
17
23

16
18
20
22

30

37,5
46,5

57

Jeżeli choć jeden z wymienionych kątów przekracza podaną na rys. 24 wartość graniczną, podane w tabl. 8 nośności
należy zmniejszyć 1,5 krotnie.
Długość zakotwienia l

at

uchwytu transportowego każdego ramienia, bez wliczania długości haka, należy obliczać wg

wzoru

w którym:
?

t

- współczynnik zależny od rodzaju i klasy betonu, równy:

2,5 - jeżeli prefabrykat wykonany jest z kruszywowego betonu lekkiego klasy mniejszej lub równej B15,
1,75 - w pozostałych przypadkach,
P

t

- siła działająca w linie zawiesia zaczepionej do rozpatrywanego uchwytu transportowego,

R

ś

r,t

- średnia wytrzymałość betonu prefabrykatu w chwili wyjmowania go z formy /lub podnoszenia z podkładu/ z tym,

ż

e R

ś

r

,

t

nie może być większe od 0,5 wytrzymałości R

ś

r

odpowiadającej projektowanej klasie betonu prefabrykatu,

d

t

- średnica pręta uchwytu transportowego.

KONIEC

ZAŁĄCZNIK 1

WARUNKI POMINIĘCIA OBCIĄŻEŃ POZIOMYCH
1.1. Warunki pominięcia w obliczeniach statycznych sił od obciążeń poziomych. W budynkach ze ścianami
usztywniającymi, o niezmiennej grubości od poziomu fundamentu do najwyższej kondygnacji można w obliczeniach
statycznych pominąć siły pochodzące od obciążeń poziomych działających w rozważanym kierunku /z wyjątkiem
obliczeń ław fundamentowych i naprężeń w gruncie/, kiedy spełnione są jednocześnie następujące warunki:

/Z1-1/

/Z1-2/

w których:
L, B i H - długość, szerokość i wysokość budynku lub jego części /segmentu/ przenoszącej siły poziome niezależnie od
pozostałych części budynku,
w

o

- obliczeniowe obciążenia poziome budynku /kN/m

2

/,

k

M

, k

T

- współczynniki zależne od wysokości budynku oraz od rodzaju złączy pionowych w ścianach usztywniających

/wartość współczynników k

M

i k

T

podana poniżej/,

B

i

, h

vi

- szerokość i grubość ściany usztywniającej "i", kiedy w budynku występują ściany z różnych materiałów do

wzorów /Z1-1/ i /Z1-2/ wprowadzać należy grubości ścian sprowadzone odpowiednio do stosunku ich współczynników
sprężystości,
?

i

- współczynnik zależny od sztywności nadproży w ścianie "i" osłabionej otworami drzwiowymi lub okiennymi /dla

ś

cian pełnych

?

i

= 1/, /tabl. Z1-1/,

i - indeks porządkowy i sumacyjny, obejmujący ściany usztywniające budynku lub jego części w rozpatrywanym
kierunku,
B

max

- szerokość najszerszej ze ścian usztywniających budynku lub jego części w rozpatrywanym kierunku,

R

bk

- wytrzymałość charakterystyczna na ściskanie betonu, z którego wykonana jest ściana o szerokości B

max

.

Strona 37

Wartości współczynnika k

M

należy obliczać wg wzoru:

/Z1-3/

w którym: n - liczba kondygnacji.
Wartości współczynnika k

T

należy przyjmować następująco:

k

T

= 60 kN/m

2

- dla złączy bezdyblowych - wrębowych,

k

T

= 100 kN/m

2

- dla złączy dyblowych - wrębowych,

k

T

= 200 kN/m

2

- dla złączy dyblowych - wrębowych ze zbrojeniem rozłożonym w złączu lub skoncentrowanym w

wieńcach o powierzchni przekroju F

ar

/cm

2

/ spełniającej warunek

/Z1-4/

w którym: h

r

- szerokość dybla w złączu pionowym /rys. 12/, cm.

Wartości współczynnika

?

i

należy przyjmować wg tabl. Z1-1.

Tablica Z1-1. Wartości współczynnika

η

i

dla ścian osłabionych szeregami otworów

Stosunek wysokości nadproża h

n

do rozpiętości nadproża w świetle 1

n

Liczba szeregów

otworów

1

2

3

≥4

2,2

2,7

4,0

6

1,5

1,7

2,1

2,8

1,1

1,3

1,5

1,8

Dla nadproży przedzielonych złączem poziomym /nadproże międzyokienne/ zastępczą wysokość nadproży h

n

służącą

do wyznaczania współczynnika

?

i

należy obliczać wg wzoru

/Z1-5/

w którym:
h

n1

, h

n2

- wysokości rozdzielonych poziomym złączem części nadproża z pominięciem grubości stropu /h

n1

> h

n2

/.

Przy różnych szerokościach otworów występujących w ścianie usztywniającej, do wyznaczania wartości współczynnika
?

i

wg tabl. Z1-1 należy przyjmować rozpiętość największą.

Jeżeli h

n

≤ 0,2 l

n

, przy sprawdzeniu warunków Z1-1/ i /Z1-2/, ścianę traktować należy jako zespół niezależnie

pracujących pasm pionowych.
1.2. Warunki pominięcia w obliczeniach statycznych momentu skręcającego wywołanego obciążeniem poziomym.
Wpływ działania na budynek momentu skręcającego, powstającego gdy kierunek działania wypadkowej obciążeń
poziomych nie przechodzi przez środek skręcania ustroju usztywniającego, może być pominięty w obliczeniach dla
danego kierunku, jeżeli spełnione są warunki:
a/ gdy stosunek wymiarów rzutu budynku wynosi:

, dla budynków o wysokości większej od 11 kondygnacji,

, dla budynków o wysokości nie większej od 11 kondygnacji,

Strona 38

, niezależnie od wysokości budynku;

b/ gdy stosunek wymiarów rzutu budynku wynosi

/Z1-6/

gdzie:
a

Lo

- odległość środka skręcania od wypadkowej obciążeń poziomych działających w kierunku prostopadłym do

długości budynku L,
a

Bo

- odległość środka skręcania od wypadkowej obciążeń poziomych działających w kierunku prostopadłym do

szerokości budynku B.

ZAŁĄCZNIK 2

NOŚNOŚĆ BETONOWYCH PŁYT ŚCIENNYCH

Nośność betonowych /niezbrojonych/ płyt ściennych przy e

o

? ≤ 0,45 h

v

może być obliczana ze wzoru:

/Z2-1/

gdzie:
e

o

- zastępczy mimośród początkowy wyznaczany ze wzoru /19/,

? - współczynnik zwiększający wyznaczany dla ścian z betonu zwykłego wg PN-76/B-03264 p. 5.2.4, a dla ścian z
kruszywowych betonów lekkich wg PN-77/B-03263 p. 5.2.3 - przy przyjęciu I

ap

= 0 oraz l

o

= l

vo

/l

vo

- wysokość

obliczeniowa warstwy nośnej płyt ściennych wg wzoru /27/; przy l

vo

/h

v

≤ 8 należy przyjmować ? = 1.

INFORMACJE DODATKOWE

1. Instytucja opracowująca normę - Centralny Ośrodek Badawczo-Projektowy Budownictwa Ogólnego.
2. Istotne zmiany w stosunku do BN-74/8812-01
a/ wprowadzono projektowanie wg metody stanów granicznych narzucającej obowiązek sprawdzania konstrukcji w
stanie granicznym nośności i w stanie granicznym użytkowania,
b/ pojęcie globalnego współczynnika bezpieczeństwa /s/ zastąpiono współczynnikami częściowymi /

?

a

,

?

b

,

?

?

b

/,

c/ wprowadzono oznaczenia zgodne z nowymi normami projektowania konstrukcji z betonu,
d/ pominięto postanowienia normowe zawarte w normie PN-76/B-03264,
e/ wprowadzono zmiany zgodne z zasadami SI.
3. Normy i dokumenty związane
PN-74/B-02009 Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenia stałe i zmienne.
PN-70/B-02010 Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenie śniegiem.

PN-77/B-02011

Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenie wiatrem.

PN-62/B-02356

Koordynacja wymiarowa w budownictwie. Tolerancje wymiarów elementów budowlanych z betonów.

PN-76/B-03001

Konstrukcje i podłoża budowli. Ogólne zasady obliczeń.

PN-74/B-03020 Grunty budowlane. Projektowanie i obliczenia statyczne posadowień bezpośrednich.
PN-77/B-03263 Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone wykonywane z kruszywowych betonów lekkich.
Obliczenia statyczne i projektowanie.
PN-76/B-03264 Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone. Obliczenia statyczne i projektowanie.
PN-75/B-06250 Beton zwykły.

PN-71/B-06280

Konstrukcje z wielkowymiarowych prefabrykatów żelbetowych. Wymagania w zakresie wykonywania i

badania przy odbiorze.
PN-74/H-93004 Pręty walcowane na gorąco ze stali odpornej na korozję i żaroodpornej.
PN-74/H-93215 Walcówka i pręty stalowe do zbrojenia betonu. Instrukcja "Obliczanie ścian według metody ramy" -
COBPBO, 1978.
4. Autorzy projektu normy
Prof. dr inż. Bohdan Lewicki, dr inż. Andrzej Cholewicki, mgr inż. Zbigniew Gałkowski, dr inż. Tomasz Henclewski, mgr
inż. Walery Kotlicki, doc. dr inż. Jan Pawlikowski, mgr inż. Andrzej Pogorzelski /sekretarz zespołu/, dr inż. Stanisław

Strona 39

Zieleniewski.