Książka jako produkt wydawnictwa

 rzeczowe lepiej pod tekstem, choćby z tego wyszedł Pobóg-Malinowski, gdzie

pół strony to przypisy – przyp.red.]

Ilustracje – na wklejkach, w tekście: wydzielone [z ramką], oszparowane [bez ramki i
tła, prawie dotykające tekstu]
Aneksy – wszystko dodane do tekstu po jego głównej części

Materiały informacyjno-pomocnicze

1.

Paginacja – nr strony między połową a zewnętrzem – numeru umieszczonego od
wewnątrz nikt nie znajdzie przy kartkowaniu

2.

Wykazy:
 skrótów
 znaków graficznych
 tablic słowno-liczbowych
 ilustracji

3. Słownik użytych terminów

4.

Indeks nazwisk – mechanicznie rejestruje pojawianie się nazwisk w tekście – pod
hasłem „Władysław Sikorski” znajdzie się również odnośnik do informacji o
Instytucie Gen. Sikorskiego, pod „Stefan Batory” – statek M/S „Batory”.

5.

Indeks osób / nazw osobowych – rejestruje tylko osoby sensu stricte, nawet
wymienione jedynie z tytułu, jeżeli wiadomo, o kogo chodzi – hasło „Jan III
Sobieski” będzie odnosiło się także do strony z informacją, że „król zwyciężył pod
Wiedniem w 1683 r.”.



półgrubym tekstem zaznacza się nr strony, gdzie dużo informacji o danej osobie



hasła osobowe umieszcza się alfabetycznie:
1. najpierw „gołe” – Karol
2. potem z numerami – Karol XII
3. następnie z przydomkami – Karol Młot
4. na końcu z nazwiskami – Karol Marcinkowski



Monarchów należy pisać zgodnie ze składnią polską – „Henryk Ptasznik”, nie
odwrotnie

 Imiona rozwinąć, w razie problemów lepiej pozostawić wszystkie nazwiska z

inicjałami [dość karkołomne – przyp.red.]



Przy nazwiskach obcych trzeba podawać nazwę spolszczoną i stosować
odsyłacze, e.g.: Szekspir zob. Shakespeare.

6.

Indeks nazw geograficznych – stosować polskie brzmienie, a w razie ich braku
oryginalne.

7.

Indeks rzeczowy – hasła pomagające wyszukać temat:

historia
- - Polski
- - Rosji
- - - - bolszewickiej
- - - - carskiej
 Nie stosować więcej niż dwóch „ - -”, gdyż utrudnia to poruszanie się po indeksie
 Stosować odsyłacze, e.g. Adolf Hitler, zob. też NSDAP

1

Książka jako produkt wydawnictwa

Alfabety niełacińskie w indeksach:



transliteracja – pozwala wrócić z transliterowanego tekstu do oryginału, gdyż nie
powtarza się dwukrotnie ten sam znak, e.g. Чайковский - Tschaikovsky



transkrypcja – stosowana w bibliotekach do opisów katalogowych wydawnictw
drukowanych alfabetem innym niż łaciński, oddaje brzmienie wyrazu, a nie jego
grafię, czyli Чайковский - Czajkowski

Informacje podawane na okładce i obwolucie:



podtytuł



nr tomu



nazwa wydawcy



rok wydania



cena książki

Obecnie nie jest wymagane podawanie ceny ze względu na jej zmienność [sprzedaż
sklepowa, internetowa], objętości książki a także nakładu [wyjątek – podręczniki]
nazwa autora i tytuł książki
Metryka – tzw. kolofon – musi podawać nazwę instytucji wydawniczej z pełnym
adresem

1

[a nie tylko skrytkę pocztową w jakiejś dziurze zabitej dechami], miejsce i rok

wydania, numer wydania + oznaczenie [rozszerz. / uzup.] wysokość nakładu i nazwa
firmy składającej, nazwa i adres drukarni, objętość w ark. wyd. i druk., często rodzaj
papieru z uwzględnieniem map i wkładek.
Spis treści - pomijać numery stron działów, aby uniknąć nagromadzenia tych samych
stron, pomijać również najniższe szczeble podziału
Żywa pagina / pagina tekstowa
 Z lewej strony tytuł rozdziału, z prawej tytuł rozdziału niższego rzędu
 W pracy zbiorowej z prawej nazwisko autora, z lewej tytuł działu
 Ograniczenie do 1 góra 2 wierszy.
Inne elementy tekstu:



marginalia ułatwiają orientację w tekście, mogą zastępować rozbudowany spis treści
oraz indeks rzeczowy

 „boxy” – mogą zawierać informacje dodatkowe, poza tokiem wykładu, uzupełniające

go i wyjaśniające pewne zjawiska i terminy, informacje bibliograficzne, historyczne,
definicje, cytaty, odniesienia do literatury przedmiotu etc.

1

nieprzestrzeganie tego wymogu grozi konfiskatą całego nakładu

2