Komisja Trójstronna - "Trilateral"

Komisja ta podobnie jak Klub Bilderberg składa się ze staranie
wyselekcjonowanych 200 osób. Pierwsze promienie i odblaski utworzenia
Trójstronnej pojawiły się w 1970 roku wraz z opublikowaniem książki Between
two ages (Między dwoma epokami) Zbigniewa Brzezińskiego, w której proponuje
ukierunkowanie społeczeństw rozwiniętych krajów zachodnich oparte na filarach
USA, Europy i Japonii. Jeżeli przeciągnie się linię przez te filary, to otrzyma się
wielki trójkąt skąd bierze się nazwa Komisji Trójstronnej, którą nazwano ostatnie
kontakty Dawida Rockefellera na czele potężnego Chase Manhattan Bank,
założyciela CFR, inicjatora Bilderbergu i stu innych instytucji finansowych z
Maxem Konhstamem; dawnym prezydentem Komitetu Jean Monnetem i z George
Franklinem. Na tym spotkaniu szukano nowych kontaktów regionalnych między
rejonami, które są zaawansowane w postępie techniczno-naukowym. W marcu
1973 r. miała miejsce konferencja europejsko-amerykańska zorganizowana przez
Ruch Europejski z rezolucją końcową: „utworzyć między Ameryką i Wspólnotą
Europejską otwarty i szczery dialog na temat wszystkich podstawowych
problemów i metod ożywienia kontaktów" Komisja Trójstronna zaczęła działać od
lipca 1973 r. i składa się z 200 osób, mając spotkania co 9 miesięcy oraz komitet
wykonawczy składający się z 32 osób i zbierający się 2 razy w roku. Członkowie
Komisji Trójstronnej pochodzą z różnych środowisk: międzynarodowych banków,
finansów, przemysłu o charakterze wielonarodowym, ze środowiska politycznego,
intelektualnego i ze środków masowego przekazu.

Stanowią elitę trzech

rozwiniętych rejonów świata: USA, Europa (specjalnie Niemcy) i Japonia. Komitet
wykonawczy miał pierwsze zebranie w Tokio 23 października 1973 r. i członkowie
japońscy zwrócili uwagę na to, że należy zachować ostrożność w deklaracjach i
publikacjach komisji. Faktem jest, że pojawienie się Komisji Trójstronnej zostało
ogłoszone przez środki przekazu w taki sposób, jaki nigdy nie był zastosowany w
stosunku do innych grup nacisku.

Należy przypuszczać, że jeżeli chodzi o

prezentację na zewnątrz, to porzucono element tajności, który jest utrzymywany w
innych elitarnych grupach świata kapitalistycznego. Nie wiadomo jednak, czy to
oznacza porzucenie zasad działania masonerii, albo służy do ukrycia decyzji
podejmowanych w mroku loży. Dopiero wybranie członka Komisji Trójstronnej
Jimmy Cartera spowodowało zainteresowanie środków masowego przekazu tą
organizacją. Siedziba tego potężnego klubu elity zachodniej znajduje się w biurze
numer 703 w budynku Fundacji Carnegie, na Drugiej Avenue numer 46 na
Manhattanie niedaleko siedziby ONZ. Organizacja wydaje co trzy miesiące
biuletyn pod nazwą „Trialogue", wychodzący w małym nakładzie, wysyłany do
członków i niektórych instytucji lub grup, aby sprawdzić wpływ swoich idei.
Pierwsze numery zostały opracowane przez ekspertów i specjalistów mających ten
sam punkt widzenia i zawierały między innymi tytuły: Kryzys współpracy
międzynarodowej; Nowy system dla oceanów; Strategia dla działalności
międzynarodowej; Kryzys demokracji; W kierunku nowego systemu walutowego
świata.

Do czego służy Komisja Trójstronna ?

Dobrze byłoby poznać od wewnątrz tę organizację na podstawie tekstów
napisanych przez jej członków: Jaquesa Chiraca, Raymonda Barra, Pedrola Riusa i
innych. W numerze 9 „Trialogue" podano:

„Komisja Trójstronna została założona w 1973 r. aby propagować idee ścisłej
współpracy między trzema rejonami świata w celu rozwiązywania wspólnych
problemów, szukania lepszego zrozumienia tych problemów przez opinię publiczną
i stworzenia w tych rejonach doświadczenia wspólnej pracy."

Według oświadczenia George'a Franklina, inspirowanego przez Rockefellera,
sekretarza komisji dla Stanów Zjednoczonych i Kanady, opublikowanego w
magazynie włoskim:

„Komisja Trójstronna była pomysłem Dawida Rockefellera, ale prawdziwym
architektem tej idei był Zbigniew Brzeziński."

I w tej samej publikacji podano myśl Brzezińskiego, żeby utworzyć:

„grupę o mocy intelektualnej i finansowej, najsilniejszej jaka kiedykolwiek istniała
na świecie."

Dalej Brzeziński mówi o pracy Komisji Trójstronnej:

„dążenie w kierunku systemu światowego, który rozciąga się równomiernie we
wszystkich częściach świata, gdzie władza jest w rękach komunistycznych
rządów".

Będąc w 1975 r. w Japonii w Kyoto Brzeziński wypowiada się za istnieniem
kierownictwa światowego na bazie współistnienia, dominacji sowieckiej i Związku
Atlantyckiego ponad rywalizacją ideologiczną. Wybitny dyplomata japoński
odpowiada w czerwcu 1977 r.:

„Żaden członek naszego rządu nie należy do Komisji Trójstronnej, jednak niektóre
potężne firmy z naszego kraju należą do niej. I Komisja chce przekazać swoje
pomysły i propozycje w naszych programach."

P. Villemarest twierdzi, że: „Komisja Trójstronna reprezentuje cały kapitał
międzynarodowy. Nie jest to prawdą, ponieważ istnieją kraje takie jak Brazylia,
Australia, Afryka Południowa, które są bogate w surowce i źródła energii, a nigdy
nie zostały zaproszone. Komuniści nie mogą poważnie atakować tych, którzy
pozwalają aby przetrwał Wschód sowiecki pomimo błędów technologicznych i
polityki wadliwego wyżywienia. Trzeba przypomnieć wielu osobom, że 70%
kredytów przydzielonych dla imperium sowieckiego pochodziło z grup i firm
związanych z Komisją Trójstronną. Autor twierdzi, że nie można stawiać

przeszkód polityce odprężenia, tak bezsensownie utrzymywanej w pewnym
momencie przez wielki kapitał i należy zgodzić się z tym, co robi ZSRR, ponieważ
w przeciwnym razie może on zaniechać płacenia długów. I jeżeli będzie decyzją
poważną wstrzymanie dla ZSRR pomocy ze strony zachodniego świata
finansowego, to jeszcze poważniejszą sprawą będzie to, że magnaci nie otrzymają
zysków ze swojego handlu z komunistami. Oto inne oświadczenie Brzezińskiego w
Kyoto:

„Oś podstawowych konfliktów nie znajduje się teraz między światem zachodnim i
światem komunistycznym, tylko między krajami rozwiniętymi i nierozwiniętymi."

Przez różne teorie wytworzone przez szare komórki mózgowe Cartera i dyrektora
Komisji Trójstronnej Zbigniewa Brzezińskiego, następcy Kissingera, powstała
wizja nowego świata, która została przyjęta z wielkim entuzjazmem przez
technokratów i futurologów, którzy mają wpływ na bankierów i na
przemysłowców. Oto przykład:

„W najbliższych 30 latach około 300 głównych koncernów międzynarodowych
będzie kontrolować światowy rynek produktów konsumpcyjnych."

Po spotkaniu w Davos w 1971 r. Komitet Monneta domaga się żeby:

„Europejska Wspólnota Gospodarcza przedsięwzięła kroki, aby znaleźć formy
regularnej konsultacji z ZSRR na temat spraw gospodarczych będących
przedmiotem wspólnego zainteresowania."

Nie należy uważać idei Brzezińskiego w jego książce Między dwoma epokami za
ekstrawagancką i nie można sprawdzić czy pisząc nie był pod wpływem alkoholu
albo narkotyków, kiedy pisze:

„Marksizm jest zwycięstwem rozumu nad wiarą i reprezentuje etap żywotny i
twórczy w dojrzewaniu uniwersalnej wizji człowieka."

W innej swojej pracy Alternatywa na kryzys pisał:

„Zachęcanie krajów Wschodu do odłączenia się od ZSRR nie będzie, bez
wątpienia, służyło interesom pokoju."

Ponieważ powstanie zachwianie równowagi albo odwrót komunizmu co jest wbrew
planom Komisji Trójstronnej i liberalnej lewicy, ostatnio zademonstrowano
nieistniejącą współpracę z Polską, która chciała uniezależnić się od wpływów
komunistycznych, aby osiągnąć dobrobyt i sprawiedliwość. Komisja Trójstronna
tylko wtedy krytykuje komunizm kiedy on się nie chce integrować w typ
socjalizmu, który odpowiada „Establishmentowi". Po przeczytaniu książek
Brzezińskiego przestaje dziwić, że jeden z jego współpracowników Huthington,
który za czasów Cartera nadzorował Radę Bezpieczeństwa Narodowego, powie:

„Jest niedopuszczalne niezidentyfikowane rozprzestrzenianie się demokracji...
Intelektualiści, którzy wyrażają niezadowolenie z korupcji, materializmu,
podporządkowania rządów demokratycznych kapitalizmowi monopolistycznemu
Stanowią niebezpieczeństwo nie mniejsze ani mniej poważne od partii
komunistycznych z przeszłości."

Mówi się że nie jest prawdą, iż Komisja Trójstronna rządziła w administracji
Cartera, tylko prawdą jest, że Komisja Trójstronna jest administracją

Cartera.

W 1945 r. pisarz George Bernanos przepowiedział:

„Po gospodarce kierowanej mamy demokrację nadzorowaną. Ten system
racjonalistyczny i materialistyczny jest nie tylko nieludzki, ale skazuje wszystkie
małe, średnie i duże przedsiębiorstwa na wejście w jarzmo planowania produkcji i
konsumpcji."

Aby dojść do globalizmu pokroju socjalistycznego, Komisja Trójstronna musi
osiągnąć 3 cele: eliminację suwerenności narodów, wzmocnienie krajów
rozwiniętych łącznie z ZSRR i ochronę ich przed trzecim światem oraz kontrolę
organów informacji światowej. Przez pomyłkę rozdano około 400 broszurek wśród
osób nie związanych z Komisją Trójstronną. Broszurka nosi tytuł Kryzys
demokracji. Mówi się w niej, że:

„Trzeba doprowadzić do przekazania rządowi prawa i możliwości zatrzymania
wszystkich informacji u swego źródła."

Brzeziński zapewnia, że:

„Władza realna będzie ostatecznie należała do tych, którzy nie tylko mają dane, ale
również kontrolują informację, mogąc szybko wydedukować z niej wszystkie
możliwe dedukcje."

W broszurce Komisji Trójstronnej jest teza, że jest ona narzędziem operacyjnym
„Establishmentu". Również, że nie porzucono infiltracji masońskiej ożywionej
przez tajne kręgi rasizmu syjonistycznego. Celem jest utrzymanie na zawsze, bez
żadnej opozycji, całkowitej władzy. Receptą na to jest rząd globalny. Aby to
osiągnąć, należy przekonać kraje rozwinięte, że muszą współpracować i zapomnieć
o różnicach ideologicznych, o drobiazgach, jeżeli chcą korzystać z postępu i
konsumpcji. Współpraca bardzo dziwna: pozbycie się nacjonalizmów,
zredukowanie demokracji, kontrola środków informacji. Współpraca jest koniem
do bitwy dla globalistów, aby pokonać nacjonalistów i cywilizację zachodnią, które
są główną przeszkodą w zainstalowaniu rządu globalnego. Odkłamany został obraz
Komisji Trójstronnej jako organizacji charytatywnej, współpracy narodów
rozwiniętych dla pomocy tym, którzy chcą wyjść z zapaści społeczno-
ekonomicznej.

Postacie związane z Komisją Trójstronną miały błyskotliwe awanse:

Raymond

Barre, były wiceprezydent Komisji Trójstronnej i profesor na uniwersytecie zostaje
ministrem gospodarki i premierem; Jimmy Carter, z gubernatora Georgii i członka
komisji na prezydenta USA; Walter Mondale, senator - na wiceprezydenta USA;
Cyrus Vance, udziałowic w firmie „Simpson, Thatcher and Barlett" na sekretarza
stanu; Harold Brown, prezydent Instytutu Technologii na ministra obrony;
Zbigniew Brzeziński, przewodniczący Komisji Trójstronnej - na doradcę w Białym
Domu do spraw bezpieczeństwa narodowego i spraw zagranicznych.

Carter miał w

swojej administracji ponad 30 osób z Komisji Trójstronnej. A co się wydarzyło z
Reaganem? Polityka Reagana, przeciwna polityce Cartera, nazywana
nacjonalistyczną i populistyczną, przeciwko wpływom wielkiego biznesu i
establishmentu. Doradcy Reagana pochodzili z administracji Nixona: George
Schultz, Charles Walker, Alan Greenspan, James Lynch (CFR, Worid Bank),
Walter Briston (City Bank), Jack Kemp (lobby syjonistyczne). Co najmniej połowa
lub więcej spośród nich byli ludźmi, którzy mają kontakty z doradcami
spekulantów z Wali Street. W czasie kiedy generał Alexander Haig, uczeń
Kissingera, był sekretarzem stanu wprowadził do administracji ludzi z CFR i z
lobby syjonistycznego. Dobrze ulokowani i ze swobodą działania, ludzie w
administracji są zwolennikami rządu globalnego i narzucają formę
kolektywistyczną w gospodarce i karykaturę demokracji w polityce i
społeczeństwie. Roland Reagan oskarżył publicznie 18 osób z otoczenia Cartera
związanych z globalizmem i Komisją Trójstronną o porzucenie pozycji zachodnich
w Afryce, o recesję amerykańską w dziedzinie zbrojeń i o ruinę Iranu. Reagan nie
wszedł w konflikt ze spekulantami z powodu obietnic danych wyborcom. Również
przy pomocy obietnic starał się przyciągnąć lobby syjonistyczne, które miało duże
znaczenie w świecie gospodarczym. Otrzymał

39% głosów wyborców

syjonistycznych, ale dał te same obietnice co przedtem Carter.

Literatura:

1. J.A.Cervera - Pajęczyna władzy - Wrocław 1997.