Dewiacje seksualne a normy kliniczne i społeczne

Funkcjonowanie seksualne człowieka jest konsekwencją jego rozwoju psychoseksualnego. Na
biologicznym podłożu, kształtują się pod wpływem nabywanych doświadczeń – indywidualne
właściwości seksualne. Dotyczy to również wszelkich zaburzeń seksualnych.
Dewiacje seksualne, zwane inaczej parafiliami, to zaburzenie związane z koniecznością
wystąpienia określonych sytuacji, aby podmiot mógł osiągnąć

satysfakcję

seksualną. Są to

dysfunkcje, polegające na nieprawidłowym przebiegu reakcji seksualnych kobiety lub
mężczyzny. Dawniej dewiację nazywano zboczeniem seksualnym. Termin parafilia użyty był
po raz pierwszy przez Wilhelma Stekela w latach 20-tych XX wieku. Upowszechniał ten
termin od lat 60-tych John Money, opisując parafilię jako seksualno-erotyczne udekorowanie
(embellishment),

lub alternatywę dla oficjalnej, ideologicznej

normy

. Według

Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego parafilią jest każdy nietypowy lub
nieakceptowany społecznie sposób zaspokajania potrzeby seksualnej (także tylko w
fantazjach) trwający powyżej pół roku. Naukowo użyty termin parafilia pojawił się po raz
pierwszy w III wydaniu DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders –
klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego,
umieszczona m.in. w wydanej w języku polskim publikacji „Kryteria Diagnostyczne według
DSM„). W najnowszym, IV wydaniu, wersja przejrzana (DSM-IV-TR – „Kryteria
Diagnostyczne według DSM-IV-TR„, stanowiące przekład najnowszej, poprawionej wersji
czwartego wydania pod redakcją prof. Jacka Wciórki z Instytutu Psychiatrii powyżej
Neurologii), z 2000 roku, ogólna definicja parafilii obejmuje dwa kryteria: kryterium A, tj.:
trwające przez ponad 6 miesięcy, nawracające, silne, seksualnie podniecające fantazje,
seksualne pobudki (urges) lub zachowania ogólnie obejmujące: obiekty nieosobowe,
cierpienie lub upokorzenie własne lub

partnera

, lub dzieci lub inne nie wyrażające zgody

osoby oraz kryterium B, zachowania, które powodują klinicznie znaczącą przykrość (distress)
lub pogorszenie (impairment) w społecznej, zarobkowej (occupational) lub innych ważnych
dziedzinach

funkcjonowania.

Zaburzenia seksualne mogą mieć przyczyny czynnościowe (u 60-80% osób) lub organiczne
(wynikające ze zmian chorobowych). W literaturze podawane są zarówno czynniki

biologiczne, psychiczne i kulturowe. Do biologicznych należą na przykład uszkodzenia
mózgu oraz schorzenia płata skroniowego, zaburzenia genetyczne, neurologiczne,
hormonalne i uzależnienia, wśród psychicznych podkreślane jest proste warunkowanie
klasyczne czyli uwarunkowania powstałe z fantazji erotycznych, pornografii twardej, urazy i
szoki seksualne w wieku rozwojowym, zaburzenia identyfikacji płciowej, zaburzenia
osobowości oraz uzależnienie od seksu natomiast czynniki kulturowe to mówiąc najprościej
wpływ subkultury i obyczajowość erotyczna. Niektóre przyczyny współistnieją. Elementy
strukturalne zachowania parafilnego, które umożliwiają jednostce osiągnięcie satysfakcji na
poziomie psychicznym (czyli zaspokajają potrzeby seksualne) jednocześnie wykluczają
spełnienie biologicznej i/lub społecznej funkcji zachowania seksualnego. Fenomeny seksu
nietypowego ujawniają więc niezwykle złożone relacje czynników biologicznych,
psychologicznych, społeczno-kulturowych w formowaniu potrzeb i zachowań seksualnych.
Według niektórych autorów cechą charakterystyczną dewiacji jest dziwaczność potrzeby
seksualnej, stałe, bądź okresowo i długotrwale występujące seksualne uzależnienie od
czynników niezwykłych albo nie do przyjęcia. Dewiacja może występować na przemian ze
stanem normalnym, zachowanie dewiacyjne może być bardziej pożądane niż zachowanie
normalne,

ale

może

też

być

jedynym

podniecającym

i

zaspokajającym.

Pojęcie dewiacji seksualnej ewoluowało na przestrzeni wieków. Jeśli przyjmiemy, że
dewiacja to jakieś zachowanie seksualne odbiegające od powszechnie uznanej normy, to
trzeba jednocześnie pamiętać, że same normy także ewoluują. Odgrywa tu rolę czynnik
socjalny i kulturowy. Definiując zachowania dewiacyjne według jakościowego kryterium,
będziemy mówić o postawach dewiacyjnych, które określa nietypowe zachowania, potrzeby i
orientacje psychoseksualne w odniesieniu do aktualnie istniejących społeczno-kulturowych
standardów, modeli i wzorców zachowań. Z jakościowym kryterium mamy również do
czynienia

w

przypadku

pojęcia

normy

prawnej

i

medycznej.

Istnieją różne kwalifikacje parafilii, przydatne jest jednak rozróżnienie, czy nieprawidłowość
polega na wyborze szczególnego obiektu pożądania seksualnego czy też na szczególnej
formie zachowania prowadzącego do uzyskania satysfakcji seksualnej. W literaturze
seksuologicznej istnieje obecnie kilka odrębnych ujęć normy seksualnej, wśród których
wyróżnia się normę kliniczną, normę partnerską, normę indywidualną oraz normę
funkcjonalną. Kliniczna norma seksualna obejmuje szeroki zakres zachowań seksualnych,
które można zaliczyć do jednej z trzech kategorii: normy optymalnej, normy akceptowanej i
normy tolerowanej. Do normy optymalnej zalicza się te zachowania seksualne, które ze
względu na swe właściwości są w pełni pożądane z punktu widzenia określonego systemu
wartości, zarówno dla konkretnej jednostki, jak i dla społeczeństwa, w którym żyje. Są to
zachowania godne propagowania w postaci modelu wychowania (dominującą formą
aktywności seksualnej są w tym przypadku dobrowolne, dopochwowe stosunki płciowe
pomiędzy dojrzałymi

partnerami

przeciwnej płci). Norma akceptowana obejmuje

zachowania seksualne, które nie są optymalne, lecz nie ograniczają rozwoju osobowego oraz
nie utrudniają nawiązania głębokich więzi międzyludzkich (np. masturbacja, kontakty oralno-
genitalne, stosunki analne, itp.). Do normy tolerowanej zalicza się te zachowania seksualne,
które ograniczają możliwość harmonijnego doboru seksualnego, w sensie zmniejszenia liczby
potencjalnych partnerów lub nawiązania z nimi głębokich więzi międzyludzkich.
Ograniczenia te nie mają jednak bezwzględnie patologicznego charakteru, bowiem
odpowiedni dobór seksualny może przyczynić się do harmonijnego przebiegu życia
seksualnego w układzie partnerskim. W celu zaliczenia konkretnego zachowania do normy
tolerowanej należy wziąć pod uwagę trzy kryteria: kontekst osobowościowy, kontekst
partnerski oraz kontekst sytuacyjny (np. homoseksualizm, umiarkowane tendencje
sadomasochistyczne, upodobanie do seksu grupowego i innych form wyrafinowanych praktyk
seksualnych nienaruszających zdrowia lub prawa). Zaliczenie zachowania seksualnego do

jednej z tych trzech kategorii normy oznacza, że zachowania te nie wymagają interwencji
terapeutycznej. Natomiast punktem odniesienia w normie partnerskiej nie jest konkretna
jednostka, tylko diada tworzona przez partnerów seksualnych. To ujęcie normy seksualnej
akcentuje aspekt hedonistyczny i więziotwórczy seksualności ludzkiej. Norma partnerska
wyznaczona jest przez sześć warunków koniecznych do jej spełnienia, są to: warunek różnicy
płci, warunek dojrzałości, warunek obustronnej akceptacji, warunek uzyskania rozkoszy,
warunek nie szkodzenia zdrowiu oraz warunek nie naruszania norm współżycia społecznego.
Obecnie pierwszy z warunków jest jedynym, który nie musi być spełniony, aby dane
zachowanie zaliczyć do normy partnerskiej, natomiast pozostałe pięć jest już bezwzględnie
koniecznych. W roku 1973 Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne uznało, że
homoseksualizm różni od heteroseksualizmu jedynie kierunek popędu seksualnego, natomiast
brak innych cech charakterystycznych dla patologii i skreśliło te zachowanie z listy dewiacji
(stanowisko to zaakceptowało WHO i jest ono od tej chwili obowiązujące dla wszystkich
klinicystów, chociaż często kontestowane w innych kręgach społecznych). Pojęcie
indywidualnej normy seksualnej uwzględnia trzy funkcje seksualności ludzkiej. Są nimi:
funkcja biologiczna spełniana poprzez prokreację, funkcja psychologiczna, którą jest
uzyskanie rozkoszy oraz funkcja społeczna, czyli tworzenie więzi międzyludzkiej. Możliwość
spełnienia tych trzech funkcji przybliża jednostkę do normy bądź patologii. Za zgodne z
indywidualną normą seksualną uważa się jednak tylko takie zachowanie, które spełniając
kryteria normy partnerskiej, równocześnie nie wykluczają, ani nie ograniczają w znacznym
stopniu możliwości dokonania stosunku genitalno-genitalnego mogącego doprowadzić do
zapłodnienia i nie cechują się trwałą tendencją do unikania spółkowania. Pozostałe
wyznaczniki indywidualnej normy seksualnej, pokrywają się z normą seksualną partnerską,
stanowiąc jej uzupełnienie. Z faktu wprowadzenia dodatkowych warunków do normy
indywidualnej wynika jednak, że mogą istnieć zachowania pozostające w zgodzie z jedną
normą, lecz naruszające drugą. W tym przypadku zachowania homoseksualne, chociaż nie
naruszają normy partnerskiej są sprzeczne z normą indywidualną, bo nie mogą one
doprowadzić do zapłodnienia. Funkcjonalna norma seksualna opracowana została po
przyjęciu założenia, że każde zachowanie człowieka może spełniać dwie funkcje
równocześnie: osobistą i społeczną. Prawidłowe zachowania to takie, które nie naruszają
żadnej z tych funkcji. W niektórych przypadkach zachowanie spełnia tylko jedną z tych
funkcji, równocześnie jednak nie narusza tej drugiej i wówczas nadal pozostaje zachowaniem
prawidłowym. W pełni prawidłowe zachowanie seksualne powinno zatem, jak każde inne,
również spełniać dwie funkcje: osobistą i społeczną, a w każdym razie nie może ono naruszać
którejkolwiek z tych funkcji. Natomiast do oceny, czy zachowanie seksualne jest
zachowaniem prawidłowym, służą ściśle określone kryteria. Naruszenie lub niespełnienie
któregokolwiek z nich oznacza, że mamy do czynienia z zaburzonym zachowaniem
seksualnym i równocześnie zostaje dokładnie wskazane miejsce tego zaburzenia w ogólnej
strukturze

aktywności

seksualnej.

Istotą dewiacji jest dążenie do niezwykłego obiektu seksualnego lub sposobu stymulacji
seksualnej. Większość ludzi miewa bardzo różne fantazje erotyczne. Dla rozpoznania
dewiacji potrzebne jest preferowanie takiego dewiacyjnego obiektu lub sposobu zaspokajania
i przedkładanie go nad powszechnie uznany sposób realizacji potrzeby seksualnej.
Odpowiadamy za swoje postępowanie niezależnie od stopnia dewiacyjności. Z tego względu
duża część dewiacyjnych skłonności realizowana jest jedynie w świecie fantazji. Zdarza się,
że możliwe jest wplecenie dewiacyjnych skłonności w układ partnerski za obustronną
akceptacją, nie jest to jednak częsta sytuacja. Samotność to najczęstsze przeznaczenie osób z
dewiacją. Gdy natężenie potrzeby dewiacyjnej przekracza siłę kontroli człowieka, dochodzi
do realizacji tych potrzeb. Są jednak takie potrzeby, które nie mogą być zrealizowane w
sposób społecznie tolerowany, na przykład pedofilia. I tutaj zaczyna się dramat. Albo

zwycięża moralność i lęk przed karą i człowiek nie przekracza granic społecznych i
prawnych, albo dochodzi do przestępstwa. Jednak wyraźnie należy podkreślić, że tylko
niewielka część ludzi z dewiacjami seksualnymi wchodzi w konflikt z normami społecznymi i
prawnymi. Dewiacje mają swoją indywidualną dynamikę. U jednych dewiacja szybko
postępuje, zajmuje coraz więcej miejsca w psychice, jest coraz silniejsza. A u innych jakby
stała w miejscu lub ma przebieg pulsujący. Leczenie dewiacji, kiedy doszło już do konfliktu z
prawem i stopień uzależnienia od dewiacji oraz utrata kontroli na życiem są już bardzo duże –
to trudna sprawa. Raczej jest to maskowanie dewiacji, uczenie innego sposobu zaspokajania
potrzeb, bądź terapia awersyjna.
Parafilia może być wyrazem zakłócenia typowego rozwoju psychoseksualnego, objawem
chorób psychicznych, formą ucieczki od budzących lęk kontaktów z płcią przeciwną, a także
postacią zastępczego zaspokajania potrzeb seksualnych w specyficznych warunkach. Istnieje
około 60 parafilii, lecz w populacji nie są masowo spotykane. Budzą one z reguły
zainteresowanie sensacyjne, rygorystyczne i karzące postawy otoczenia, rzadziej traktowane
są jako choroby, które można leczyć. O wiele częściej ujawniane i nagłaśniane są u mężczyzn
niż u kobiet. W klasyfikacji zaburzeń psychiatrycznych /DSM IV/ wyróżniono 8 głównych
grup parafilii związanych z „tematem przewodnim” czyli tym, czego potrzeba osobie do
zaspokojenia. Niektóre parafilie, są wysoce szkodliwe społecznie (np. pedofilia), realizacja
popędu odbywa się bowiem kosztem i krzywdą innych osób. Są jednak też takie parafilie,
które choć dla osób chorych są niezwykle trudnymi sytuacjami – w reszcie społeczeństwa
budzą rozbawienie. Można wyróżnić różne formy ciężkości dewiacji, od skrajnych do takich,
których objawy znajdują się na pograniczu pojęcia „normy”, jak np. ekshibicjonizm,
fetyszyzm – gdzie nie zawsze można powiedzieć, czy to jeszcze „norma”, czy już patologia.
Należy również odróżniać zdecydowane dewiacje, w których dane zachowanie seksualne jest
jedyną formą uzyskiwania satysfakcji seksualnej, od form pośrednich, tendencji
towarzyszących „normalnemu” współżyciu seksualnemu. Istnieją więc delikatne odchylenia
od normy, które nikomu nie wyrządzają krzywdy, a są takie, które zaliczane są do ciężkich
przestępstw (gwałt, kazirodztwo, pedofilia). Statystki obejmują dane dotyczące przestępstw
seksualnych lub też populację zgłaszającą się do terapeutów. Jak wiadomo, część przestępstw
nigdy nie wychodzi na jaw i nie jest włączana do takich statystyk. Nie można też oszacować
ilości ludzi o skłonnościach dewiacyjnych, którzy nigdy nie popadli w konflikt z prawem, ani
nie szukają pomocy. Większość badaczy zgadza się z opinią, że przestępstwa na tle
seksualnym wielokrotnie częściej popełniają mężczyźni niż kobiety. Kolejnym problemem
jest natężenie potrzeb i zachowań dewiacyjnych. U części osób zachowania takie są jedyną
formą realizacji potrzeb seksualnych. U innych współistnieją one z tzw. normalnym życiem
seksualnym. U kolejnej grupy są to tylko epizodyczne doświadczenia, u jeszcze innej są one
zamknięte jedynie w sferze wyobraźni i niezrealizowane w praktyce. Zróżnicowane są też
powiązania między dewiacjami, a relacjami partnerskimi. Część osób o potrzebach
dewiacyjnych – nie wchodzi w takie relacje, część prowadzi tzw. „podwójne życie”
ukrywając przed partnerem swoje odmienne upodobania, część tworzy związki oparte na
wzajemnych dewiacyjnych potrzebach. Pytania związane z dewiacjami można mnożyć. A
prawd jest wiele..

Najbardziej dziwaczne dewiacje seksualne:

Alliumophilia – podniecenie odczuwane w obecności zapachu czosnku, lub czosnku w
całości.
Altocalciphilia

–

typ

fetyszu

związany

z

wysokimi

obcasami.

Autonepiofilia

–

dewiacja

w

której

bodźcem

seksualnym

są

pieluszki.

Arachnefilia

–

dewiacja

w

której

bodźcem

seksualnym

są

pająki.

Bufonofilia – wbrew pozorom nie jest to pociąg do niesympatycznych i nadętych ludzi, lecz
do

żab.

Dendrofilia

–

dewiacja

w

której

obiektem

seksualnym

jest

drzewo.

Duchofilia – pociąg do duchów, odczuwanie podniecenia może też następować na wskutek
oglądania

zdjęć,

na

których

rzekomo

zarejestrowano

duchy.

Ekskrementofagia – dewiacja polegająca na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez
spożywanie

wydalin

partnera.

Emetofilia

–

dewiacja

polegający

na

podniecaniu

się

wymiotami.

Entomofilia – rzadko spotykana dewiacja seksualna. Bodźcem prowadzącym do osiągania
satysfakcji

seksualnej

są

insekty.

Flatufilia – rzadko spotykana dewiacja, w której bodźcem seksualnym są gazy jelitowe
kierowane

na

twarz

lub

do

ust

partnera.

Hirsutophilia

–

fetysz

związany

z

włosami

spod

pachy.

Hygrofilia – dewjacja w której

bodźcami seksualnymi są wydzieliny ciała.

Kleptofilia – dewiacja w której satysfakcja seksualna jest osiągana w trakcie popełniania
kradzieży.
Klismafilia – typ dewiacji której satysfakcja seksualna jest osiągana poprzez wlewy
doodbytnicze.
Koprofilia – Dewiacja w której bodźcem seksualnym jest kał i czynności związane z
wypróżnianiem.
Laktafilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są wydzielające mleko piersi.
Moriaphilia – dewiacja polegająca na odczuwaniu przyjemności seksualnej podczas
opowiadania

sprośnych

dowcipów.

Mysofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest brud (własny, partnera, otoczenia).
Peladophilia

–

podniecenie

jedynie

wobec

osób

łysych.

Pirolagnia – wyzwolenie reakcji seksualnej na widok ognia; może być niespodziewanym,
epizodycznym przeżyciem lub formą dewjacji prowadzącą do piromanii seksualnej.
Pluszofilia – zainteresowanie pluszowymi, wypchanymi zabawkami. Pluszofilia ma również
odmianę, polegającą na odczuwaniu pociągu do osób przebranych w pluszowe kostiumy
zwierząt.
Siderodromofilia – odmiana dewiacji w której satysfakcję seksualną osiąga się przez
współżycie

w

pociągach.

Somnofilia – zespół śpiącej księżniczki, przeżywanie satysfakcjonujących stosunków
seksualnych

jedynie

podczas

pozorowanego

snu.

Symforofilia – przeżywanie w wyobraźni klęsk i katastrof żywiołowych lub innych, w
których cierpią i giną ludzie, co wywołuje satysfakcję seksualną.
Wampiryzm seksualny – skrajna postać fetyszyzmu, gdzie rolę fetysza pełni krew partnera.
Satysfakcja seksualna osiągana jest najczęściej w wyniku nieszkodliwego ugryzienia lub
zadrapania.

Najbardziej szkodliwe społecznie i groźne dewiacje:

Agreksofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest podsłuchiwanie przebiegu
kontaktu

seksualnego

innych

osób.

Alghedonia

–

Przeżywanie

rozkoszy

podczas

doznawaniu

bólu.

Apotemnofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne okaleczone ciało.
Asfiksjofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest niedotlenienie w wyniku duszenia
się

lub

bycia

duszonym.

Autonekrofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest wyobrażanie siebie martwym.
Autossassinofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest pozorowanie własnego
zabójstwa.
Dacryphilia – typ dewiacji w której źródłem podniecenia jest prowokowanie łez u partnera.
Odmiana

sadyzmu.

Dysmorphophilia – dewiacja związana wyłącznie z partnerami zdeformowanymi lub
upośledzonymi

psychicznie.

Efebofilia – skłonność seksualna do osób bardzo młodych, ale już cieleśnie dojrzałych.
Eretofonofilia – skrajna postać sadyzmu, w której wyzwolenie seksualnej reakcji następuje
podczas

mordowania

ofiary.

Fobofilia – rzadka dewiacja w której podniecenie seksualne jest wywoływane przez bodźce
lękowe.
Gerontofilia – rodzaj dewiacji polegający na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez młodą
osobę

w

wyniku

współżycia

z

partnerem

w

wieku

starczym.

Kandaulezizm – rzadko spotykana złożona dewiacja polegająca na łączeniu ekshibicjonizmu
z

masochizmem.

Kazirodztwo

–

kontakty

seksualne

między

spokrewnionymi

osobami.

Masochizm – dewiacja seksualna, w której istotną cechą jest czerpanie rozkoszy seksualnej w
związku z niezwykle silną uległością i podporządkowaniem się drugiej osobie.
Nekrofilia – dewiacja seksualna polegająca na podejmowaniu obcowania płciowego z osobą
zmarłą.
Nekrosadyzm – odmiana sadyzmu w jednej z jego krańcowych postaci. Szczególnie
niebezpieczna

dewiacja

seksualna.

Wyraża

się

śmiertelnym

duszeniem.

Nimfofilia – potrzeba seksualna bądź skłonność seksualna dojrzałego mężczyzny
ukierunkowana

na

dziewczęta

we

wczesnym

okresie

dojrzewania.

Pedofilia – dewiacja seksualna polegająca na odczuwaniu potrzeby kontaktów seksualnych z
dziećmi.
Raptofilia – odmiana sadyzmu, polegająca na osiąganiu rozkoszy przez gwałcenie partnerów
seksualnych.
Zoofilia – rodzaj dewiacji seksualnej polegający na skierowaniu aktywności płciowej do
zwierząt.
Zoosadyzm – znęcanie się nad zwierzętami wywołujące reakcję seksualną.

Dewiacje o małej szkodliwości społecznej:

Agalmatofilia – dewiacja seksualna w której bodźcem seksualnym są pomniki i rzeźby.
Agorafilia-

dewiacja w której bodźcem seksualnym są miejsca publiczne.

Akrofilia

–

dewiacja

w

którym

bodźcem

seksualnym

jest

wysokość.

Akromotofilia – dewiacja w którym bodźcem seksualnym jest odmienny kolor skóry partnera.
Albutofilia

–

dewiacja

w

którym

bodźcem

seksualnym

jest

woda.

Amaurofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest współżycie seksualne w
ciemnościach,

gdy

partner

ma

zamknięte

oczy.

Anaclitism

–

typ

fetyszu

zwiazany

z

przedmiotami

dziecięcymi.

Anastemafilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest partner niskiego wzrostu.
Andromimetofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są kobiety udające mężczyzn.
Aulofobia – dewiacja polegająca na obsesyjnym lęku przed instrumentami muzycznymi, które
kojarzą

się

z

członkiem.

Autagonistofilia – rzadka dewiacja seksualna, w której bodźcem erotycznym jest sceniczność.
Autofetyszyzm – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne ciało lub jakaś jego

część.
Autopedofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest potrzeba bycia traktowanym jako
dziecko.
Autoskopofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest oglądanie własnego ciała,
narządów

płciowych.

Choreofilia – dewiacja seksualnych w której bodźcem seksualnym jest taniec.
Doraphilia – dewiacja polegajaca na podnieceniu zwierzęcym futrem lub skorą.
Ekshibicjonizm – jedna z najczęściej spotykanych dewiacji polegająca na osiąganiu
satysfakcji seksualnej przez publiczne obnażanie własnych narządów rozrodczych.
Endytofilia – dewiajca polegający na osiąganiu satysfakcji wyłącznie z ubranymi partnerami.
Fetyszyzm – dewiacja seksualna wyrażająca się potrzebą seksualną (popędem płciowym)
ukierunkowanym na jakiś przedmiot nieożywiony, na rzecz, często na część garderoby.
Frotteuryzm (ocieractwo) – dewiacja w której źródłem satysfakcji seksualnej jest ocieranie się
mężczyzn

o

pośladki,

piersi,

rzadziej

inne

części

ciała

kobiet.

Hodophilia – dewiacja polegająca na odczuwaniu przyjemności seksualnej podczas podroży.
Homeowestytyzm – dewiacja która polega na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez
nakładanie

na

siebie

ubrania

należącego

do

innej

osoby.

Hyphephilia

–

dewiacja

polegająca

na

dotykaniu

skóry,

włosów,

futra.

Klaustrofilifobia – dewiacja w której satysfakcja seksualna jest osiągana dzięki współżyciu w
zamkniętych

pomieszczeniach.

Ksenofilia – rzadko spotykany typ dewiacji seksualnej w której satysfakcję seksualną daje
kontakt

z

zupełnie

obcym,

nieznanym.

Narratofilia – dewiacja w której rozmowy erotyczne prowokują wystąpienie reakcji
seksualnej.
Nimfomania

–

hieperaktywność

seksualna

występująca

u

kobiet.

Oculophilia

–

fetysz

związany

z

oczami.

Pediophilia

–

typ

fetyszu

zwiazany

z

lalkami.

Phallophilia

–

fetysz

związany

z

dużym

rozmiarem

penisa.

Pigmalionizm – osiąganie stanu podniecenia płciowego na widok zdjęć pornograficznych.
Podophilia

–

fetysz

zwiazany

ze

stopami.

Sadomasochizm – współistnienie potrzeb, fantazji i pragnień sadystycznych i
masochistycznych.
Saliromania – Skojarzenie sadyzmu z fetyszyzmem, polegające na celowym brudzeniu innej
osoby

w

celu

wyzwolenia

reakcji

seksualnej.

Sitofilia – odmiana parafilii, w której satysfakcję seksualną osiąga się przez pobudzanie
bodźcami

wiążącymi

się

z

jedzeniem.

Skatologia telefoniczna – osiąganie satysfakcji seksualnej w czasie prowadzenia rozmów
telefonicznych

o

obscenicznej

treści.

Stygmatofilia – Szczególny pociąg do nakłuwania i/lub tatuowania siebie bądź partnera
seksualnego,

co

warunkuje

wyzwolenie

reakcji

seksualnej.

Transwestytyzm – tendencja do identyfikowania się z płcią przeciwną, przejawiająca się
zwłaszcza

w

sposobie

ubierania

się

i

zachowania.

Urolalia – obsceniczne słownictwo związane z moczem używane w obecności partnera.
Zelofilia – typ dewiacji, w której satysfakcja seksualna jest osiągana wyłącznie na drodze
fantazjowania.
Zoofetyszyzm – Zaburzenia seksualne, polegające na osiąganiu satysfakcji seksualnej pod
wpływem widoku partnerki seksualnej, ubranej w skórę lub futro zwierzęcia