Białe kwiaty - Geneza utworu

"Białe kwiaty" to jeden z cyklów prozy Norwida. Drukowany był w

latach

1956-1857 w „Czasie”.

Jest teoretycznym uzasadnieniem "Czarnych kwiatów". Poeta tłumaczy, dlaczego w poprzednim
utworze sięgnął po stylistykę „suchości” opisu. Na jego budowę składają się fragmenty dziennika
Norwida. Oparte na estetyce ciszy i przemilczania, wymagają od czytelnika wysiłku
intelektualnego. Są pozbawione podniosłości. Norwid stawia raczej na niepisanie o czymś, by
podkreślić dramaturgię tej rzeczy.

Czas i miejsce akcji

Norwid nie buduje w tym utworze żadnej powiązanej ze sobą sytuacji fabularnej. Na akcję składają
się pojedyncze epizody, opowiedziane przez poetę. Tylko w jednej z tych anegdot podana zostaje
data, aczkolwiek również niedokładna: „w roku około 1836”. Wspomniana też jest

podróż

do

Nowego Jorku, którą poeta powziął za naradą Władysława Zamoyskiego. Z biografii pisarza
wiemy, że miała ona miejsce w 1852 roku, a statek dotarł do USA w lutym 1853. Mowa również o
Włoszech, w których Norwid mieszkał na początku

lat

40. XIX wieku, ale to właściwie jedyne

wskazówki, dotyczące czasu w utworze.

Miejsca akcji są różne. Poeta wspomina zarówno o Londynie, jak i o własnym

domu

na Mazowszu.

Dość szczegółowo opisuje przede wszystkim Włochy - Florencję oraz Castel Gandolfo, nieopodal
Rzymu.

Znaczenie tytułu

"Białe kwiaty" są teoretycznym uzasadnieniem "Czarnych kwiatów". Norwid tłumaczy tu swój
wybór „braku stylu” i „przemilczania”, którego dokonał w poprzednim utworze. „Białe”, czyli
właśnie ciche, delikatne, nijakie w końcu.

„Kwiaty” mają być formą hołdu dla wszelkiej sztuki, ale nic tak dobrze nie tłumaczy jej

piękna

jak

biel, która jest początkiem wszelkich innych kolorów

natury

: „aby Białe kwiaty stosowny sobie

miały cień, lubo nic tu się nie pisze, co by nie było uszczknięte, że tak powiem, z niw natury rzeczy,
i jeżeli mniejsza jest cokolwiek nieobecność

stylu

, jaką użyłem w Czarnych kwiatach, to o tyle

tylko, o ile jest wcale niemożebnym uniknąć sztuki, owszem, o ile ta w tej sferze sprawuje prawdę
przedstawienia”.