Boris Akunin

Kochanek Śmierci

Jak Sieńka po raz pierwszy zobaczył Śmierć

Z początku oczywiście tak jej nie nazywano, tylko zwyczajnie, imieniem Małania albo może

Agrypina. Nazwisko też miała. No bo jakżeby inaczej? To Żuczek, który biega po podwórku, nie
ma nazwiska, ale człowiek musi je mieć, po to przecie jest człowiekiem.

Kiedy jednak Sieńka Skorik zobaczył ją po raz pierwszy, nosiła już to przezwisko. Nikt o niej

inaczej nie mówił, nie pamiętano jej imienia ani nazwiska.

A oto jak było.
Siedzieli z chłopakami na ławeczce przed sklepem kolonialnym Dieriugina. Palili i pletli, co

ślina na język przyniesie.

Nagle zajeżdża kabriolet: na gumach, złociste szprychy, górą żółta skóra. I wysiada z niego

dziewczyna, jakiej Sieńka jeszcze nigdy nie widział, nawet na Kuźnieckim moście, nawet na placu
Czerwonym podczas cerkiewnych świąt. Chociaż nie, nie dziewczyna, panienka, a właściwie
panna. Czarne włosy upięte w koronę, na ramiona narzucona jedwabna kwiecista chusta, mieniąca
się kolorami, suknia też z jedwabiu, ale nie odzienie wszak jest ważne. Twarz… Twarz miała taką,
że… słów brak, żeby to opisać. Popatrzy człowiek i mało nie zemdleje z wrażenia. No i z Sieńka
właśnie tak było.

— Co to za damulka? — zapytał i żeby nie dać nic po sobie poznać, splunął przez zęby na bok (a

pluł najdalej ze wszystkich, na sążeń — był szczerbaty, co ułatwiało sprawę).

Procha na to: od razu widać, żeś ty, Skorik, przystał do nas niedawno. (Fakt, Sieńka na

Chitrowce dopiero się zadomawiał, nie dalej jak dwa tygodnie temu dał drapaka z Suchariewki).
Sam jesteś damulka, powiada. Przecież to Śmierć!

Sieńka nie od razu się zorientował, o co chodzi z tą śmiercią. Pomyślał: to takie powiedzonko

Prochy — piękna, że skonać można na jej widok…

I prawda — piękna była, aż trudno oczy oderwać. Czoło wysokie, jasne. Brwi wygięte w łuk,

biała cera, wargi pąsowe, a oczy! Och, co za oczy! Sieńka widział takie na Końskim Targu, u koni
rasy turkiestańskiej — ogromne, wilgotne, połyskujące. Tylko że ta panna, co wysiadła z
kabrioletu, miała oczy jeszcze piękniejsze.

Patrzy Sieńka na to cudowne zjawisko, powiekami mruga, aż Michejka Puchacz strącił

okruszynę tytoniu z wargi i poczęstował Sieńkę kuksańcem: ty, Skorik, powiada, gap się, ale znaj
granice. Bo ci Książę uszy obetnie i każe zjeść, tak jak kiedyś handlarzowi koni z Wołokołamska.
Tamten też się na Śmierć zagapił. I doigrał się.

A Sieńka i tym razem nie skumał, co z tą śmiercią — zbyt zaintrygowały go owe uszy.
— I co ten handlarz, zeżarł je? — zdumiał się. — Ja bym tam za Boga nie…
Procha łyknął piwa z butelki. Zeżarłbyś, mówi. Gdyby Książę cię ładnie poprosił, po dobremu,

zszamałbyś, aż miło, i jeszcze „dziękuję” powiedział. Handlarz jedno ucho żuł, żuł, ale nie mógł
przełknąć, no to Książę odciął mu drugie i zaczął pchać do gęby, a żeby tamten się pospieszył,
dźgał go jeszcze nożem w brzuch. Potem handlarzowi cały łeb spuchł, podszedł ropą. Kwękał
koniarz parę dni, aż w końcu wykitował, nie wrócił do swego Wołokołamska. Tak to już jest u nas,
na Chitrowce. Zakarbuj to sobie, Skorik, w pamięci.

O Księciu Sieńka oczywiście słyszał, choć obijał się tu dopiero od niedawna. Kto zresztą o nim

nie słyszał? Toż to najgroźniejszy rabuś i bandyta, słynny na całą Moskwę. Na targowiskach o nim
mówią, w gazetach piszą. Policja na niego poluje, ale ręce ma za krótkie. Chitrowka swojaka nie
wyda — wszyscy tu dobrze wiedzą, jaki los czeka zdrajców.

Ale, tak czy siak, własnego ucha bym nie zeżarł, pomyślał Sieńka. Wolałbym już zginąć od

noża.

— A ona to kto, Księcia kobita czy jak? — zapytał o urodziwą pannę, tak sobie, z ciekawości.

Postanowił w duchu, że więcej nie będzie na nią patrzył, to zbyt niebezpieczne. Zresztą już jej nie
było, weszła do sklepu.

„Sy jak”, przedrzeźnił go Procha (z powodu wybitego zęba Sieńka trochę seplenił). Samżeś,

powiada, kobita.

Jeżeli na Suchariewce ktoś chłopaka nazwał kobitą, dostawał bezlitosny wycisk, i Sieńka już się

przymierzał, żeby trzasnąć Prochę w kościstą gębę, ale rozmyślił się. Po pierwsze, może tu u nich,
na Chitrowce, panują inne obyczaje i Procha nie chciał go obrazić. Po drugie, kawał z niego chłopa,
nie wiadomo, kto bardziej by oberwał w razie bójki. A po trzecie, Sieńka okropnie chciał się
dowiedzieć wszystkiego o tej dziewczynie.

Procha z początku się ociągał, ale w końcu zaczął opowiadać.
Mieszkała, jak należy, u ojca i matki, w Dobrej Słobodzie czy na Razgulaju, słowem, gdzieś w

tamtych stronach. Wyrosła na prawdziwą piękność, postawną, zgrabną, od chętnych do żeniaczki
trudno się było opędzić. No i wyswatano ją, kiedy przyszła pora. Jechali z narzeczonym do ślubu,
do cerkwi, saniami, kiedy nagle dwa wielkie czarne psiska przebiegły im drogę. Gdyby się wtedy
połapali i zmówili modlitwę, pewnie inaczej by się wszystko potoczyło. Albo gdyby przeżegnali się
krzyżem świętym. Ale jakoś na to nie wpadli, a może nie zdążyli. Konie przestraszyły się czarnych
psów, poniosły i na zakręcie buch! — z wysokiego brzegu spadły do Jauzy. Narzeczony zabił się na
miejscu, woźnica utonął, a dziewczyna wyszła z tego bez jednego draśnięcia.

Ale cóż, różnie bywa. Na pogrzebie chłopaka narzeczona szła za trumną. Rozpaczała strasznie

— podobno bardzo go kochała. A kiedy kondukt znalazł się na moście, naprzeciwko miejsca, gdzie
doszło do wypadku, dziewczyna nagle jak nie krzyknie: żegnaj, ludu chrześcijański! I skoczyła
przez barierkę do wody. Poprzedniego dnia chwycił tęgi mróz, rzekę ścięło lodem, tak że
nieszczęsna musiałaby sobie niechybnie roztrzaskać głowę albo skręcić kark. Tymczasem nic
takiego się nie stało. Trafiła prosto w miejsce ledwie z wierzchu zaciągnięte cienką warstewką lodu,
przyprószoną śniegiem, i zniknęła w wodzie.

Wszyscy myśleli, że się utopiła. Biegają, wymachują rękami. A topielicę nurt wlókł pod lodem z

pół setki sążni i wyrzucił ją u przerębli, gdzie baby prały bieliznę.

Zahaczyli dziewczynę bosakiem czy jakimś kijem i wyciągnęli na brzeg. Wyglądała jak martwa,

biała, bez kropli krwi, ale poleżała trochę, rozgrzała się i znów — jakby nigdy nic. Żywiuteńka.

Właśnie za tę kocią żywotność ludzie przezwali ją Żywa; inni mówili: Nieśmiertelna, ale to

jeszcze nie był ostatni jej przydomek. Potem się zmienił na inny.

Minął rok, może półtora, i rodzice znowu postanowili ją wydać za mąż. Dziewczyna rozkwitła

jeszcze piękniej. Przysłał swaty pewien kupiec, niemłody, ale bardzo bogaty. Żywej było wszystko
jedno — kupiec to kupiec, bez różnicy. Ci, co ją wtedy znali, powiadają, że bardzo tęskniła za
swoim ukochanym — tym, który zginął.

I co się dzieje? Nowy narzeczony dzień przed ślubem, w cerkwi podczas jutrzni, nagle

zachrypiał, zatrzepotał rękami — i obalił się na bok. Wierzgnął nogą, zarzęził parę razy i oddał
ducha Bogu. Szlag go trafił.

Po tym wypadku dziewczyna już słyszeć nie chciała o wyjściu za mąż i wkrótce potem uciekła z

domu rodziców z pewnym oficerem. Zamieszkała u niego na Arbacie jak jaka królowa; ubierała się
po pańsku, do ojca i matki przyjeżdżała w odwiedziny lakierowanym powozem, z koronkową
parasolką w ręce. Oficer nie mógł się z nią ożenić, bo nie miał na to ojcowskiego błogosławieństwa,
ale świata poza dziewczyną nie widział, kochał ją do szaleństwa.

Jednak tego trzeciego także przywiodła do zguby. Był krzepkim i hożym młodzieńcem, jak to się

mówi, krew z mlekiem, a wystarczyło, że z nią trochę pożył — i zaczął mizernieć. Zrobił się blady,
słabowity, nogi nie chciały go nosić. Doktorzy cuda z nim wyprawiali. I do wód, i za granicę
biedaka wysyłali, ale wszystko na nic. Mówili, że jakiś rak go toczy i całe wnętrzności mu przeżarł.

No a kiedy dziewczyna pochowała swego oficera, to już do wszystkich, nawet do tych

najgłupszych, dotarło: coś z nią jest nie w porządku. I wtedy zmieniono jej przezwisko.

W rodzinne strony nie mogła wrócić, a zresztą nie chciała. Jej życie całkiem się teraz odmieniło.

Ludzie usuwali się dziewczynie z drogi, unikali z nią wszelkich kontaktów. Kiedy przeszła obok,
żegnali się krzyżem świętym i spluwali przez ramię. A lgnął do niej wiadomo kto — złodzieje,
bandyci, tacy, co śmierć mają za nic. Widziałeś przecie, jak rozkwitła, kiedy ze swego oficera
wszystkie soki wyssała. Cóż, najpierwsza moskiewska piękność. Bez dwóch zdań.

No i dalej już poszło. Kolka Czop (słynny w złodziejskim fachu, jego rewir to Mieszczany)

pożył z nią dwa miesiące, zabawił się — i swoi ludzie go zadźgali, o łup poszło.

Potem był Jaszka z Kostromy, koniokrad. Kłusaki czystej krwi wyprowadzał prosto ze stajni i

Cyganom sprzedawał za ogromne pieniądze. Nieraz po parę tysięcy miewał w kieszeni. Niczego jej
nie żałował, obsypywał ją złotem. Zastrzelili Jaszkę psy, policaje, będzie temu z pół roku.

Teraz jest z nią Książę. Już trzy miesiące. Awanturuje się, szaleje. Dla popisu. Dawniej był

zwyczajnym złodziejem, dziś dla niego wykończyć człowieka to tyle, co zgnieść muchę. Wszystko
przez to, że się ze Śmiercią związał i wie: niedługie mu życie pisane. Jak mówią: prosisz śmierć w
gości, nie czekaj litości. Przezwiska nie nadaje się ot, tak sobie, i to jeszcze takiego.

— Ale jakiego? — nie wytrzymał Sieńka, słuchający opowieści z otwartymi ustami. — W końcu

żeś, Procha, nie powiedział.

Procha wytrzeszczył na niego oczy i postukał się w czoło. Ach, żeż ty, powiada, głupolu

nierozgarnięty! Że też cię przezwali Skorik! Toż, mówi, od godziny ci tłumaczę. Śmierć — taką ma
ksywkę. Wszyscy tak ją wołają. A ona nic, przywykła do tego imienia. I zawsze, jak je słyszy, to się
odzywa.

Jak Sieńka został swojakiem Chitrowki

Procha myślał, że Sieńka ma taką ksywkę — Skorik. Chłopak żwawy, bystry, wyszczekany —

stąd przezwisko

*

. Naprawdę zaś ksywka pochodziła od nazwiska. Ojciec Sieńki zwał się Trifon

Stiepanowicz Skorikow. A jak się zwie teraz, jeden Bóg wie. Może wcale nie Trifon Stiepanycz,
tylko jakiś anioł Trifaniel. Wątpliwe jednak, czy ojczulek powiększył grono aniołów — bądź co
bądź, mocno popijał, chociaż dobry był z niego człowiek. Ale mamusia… ta to już na pewno
nieopodal tronu Najwyższego miejsce znalazła.

Sieńka często rozmyślał o tym, kto z bliskich dokąd trafił. Co do ojca, nie był pewien, jednak

matka, a także braciszkowie i siostrzyczki, którzy pomarli na cholerę razem z rodzicami, z
pewnością przebywają w królestwie niebieskim. Nawet się o to dla nich nie modlił, bo wiedział, że
i tak się tam znaleźli.

Cholera trzy łata temu nawiedziła ich osadę i wielu zabrała ze sobą. Ze wszystkich Skorikowów

tylko Sieńka i jego brat Wania zostali na tym świecie bożym. Dobrze to czy źle? Zależy, jak na
rzecz spojrzeć.

Dla Sieńki wszystko się raczej na złe obróciło, gdyż od tamtego czasu zmieniło się całkiem jego

życie. Ojczulek był subiektem w dużym sklepie tytoniowym. Wynagrodzenie pobierał przyzwoite,
tytoń dostawał za darmo. Jako mały chłopak Sieńka nigdy nie chodził goły i bosy. Jak to się mówi,
był i syty, i umyty. W porę nauczony czytać, pisać i liczyć, przez pół roku zdążył jeszcze pochodzić
do szkoły handlowej, kiedy jednak osierociał, edukacja się skończyła. No cóż, trudno, mała strata,
krótki żal.

Bratu Wańce się poszczęściło, wziął go do siebie sędzia pokoju Kiiwszynnikow, który u

ojczulka zawsze kupował angielski tytoń. Sędzia i jego żona nie mieli dzieci, dlatego przygarnęli
Waniatkę, który był maleńki i pulchny. A Sieńka — duży, kościsty — nie mógł liczyć na względy
sędziego. Wziął chłopca do siebie daleki krewny, wuj Zot Łarionycz z Suchariewki. Tam też Skorik
nauczył się nieposłuszeństwa i samowoli.

Bo i nie mógł inaczej.
Wuj, bydlę brzuchate, głodem go morzył, do wspólnego stołu nie pozwalał siadać, choć przecie

Sieńka to ta sama krew, rodzina. W soboty Zot go bijał — nieraz sprawiedliwie, ale najczęściej ot
tak, bez powodu. Grosza mu nie płacił, chociaż Sieńka tyrał w sklepie niezgorzej, tak jak inni
chłopcy na posyłki, których zarobek wynosił osiem rubli. A najgorsze, że co dzień rano Sieńka
musiał za swoim kuzynem Griszką nosić tornister do gimnazjum. Griszką kroczył dumnie przodem,
zajadając landrynki, a Sieńka postępował za nim niczym dawny chłop pańszczyźniany, dźwigając
ciężki tornister (psotny kuzyn czasami specjalnie wkładał tam cegłę). Ach, dobrze byłoby tego
Griszkę wycisnąć jak czyrak, żeby nie zadzierał nosa i podzielił się landrynami, albo walnąć go
cegłą w łeb. Ale nic z tego, musiał Sieńka znosić udrękę.

I znosił, dopóki mógł. Czyli całe trzy lata.
Oczywiście niekiedy się odgrywał za swoje krzywdy. Wtedy lżej mu się robiło na duszy.
Pewnego razu wpuścił Griszce mysz do poduszki. Ta w nocy wydostała się na zewnątrz i

zaplątała we włosy kuzyna. Krzyku było co niemiara. Ale nikomu nie przyszło do głowy, że to
sprawka Sieńki.

Albo w ostatnie zapusty, kiedy w domu napiekli, nagotowali, nasmażyli różności, a sierocie

dostały się dwa dziurawe bliny i kapka oleju, Skorik się wściekł i do saganka z gęstym
kapuśniakiem wlał wywaru owsianego, który zalecają jako środek przeciw zaparciom. Pobiegajcie
sobie, obżartuchy, przetrząśnijcie tyłki. I wtedy też mu się upiekło — uznali, że to pewnie
nieświeża śmietana im zaszkodziła.

Kiedy się tylko dawało, podbierał ze sklepu różne drobiazgi — nici, nożyczki, guziki. Co było

można, sprzedawał na rynku Suchariewskim, co nie — wyrzucał. Nieraz, gdy coś zginęło, dostawał
wciry, ale tylko jako podejrzany — za rękę nikt go nigdy nie złapał.

Za to kiedy już wpadł, to na dobre, z hukiem. A wszystko przez litościwe serce. Przez nie Sieńka

zapomniał o ostrożności.

Pewnego dnia dostał wiadomość od brata Wani, o którym od trzech lat nie słyszał. Nieraz cieszył

się w duchu, wyobrażając sobie, jak to szczęściarzowi Waniuszy musi być dobrze u sędziego
Kuwszynnikowa, nie to co jemu, Sieńce. Aż tu nagle list.

Dziw, że doszedł. Na kopercie napisano: Do Moskwy na Suchariewkę dla braciszka Sieni, co

mieszka u wuja Zota. Zot Łarionycz miał znajomego na pobliskiej poczcie, który domyślił się i
przyniósł przesyłkę, daj mu Boże zdrowie.

Oto co było w liście:

Kochany braciszku Sienia, co u ciebie słychać. U mie bardzo źle. Karzo mi pisać litery krzyczo i

dokuczajo, chociaż niedługo moje imieniny. Prosiłem o konika a oni nie i nie. Pszyjedź i zabierz
mie od tych nie dobrych ludzi. Twuj braciszek Waniusza.

Sieńka przeczytał — ręce mu się zatrzęsły i łzy polały z oczu. A to ci szczęściarz! Sędzia też

dobry. Małego dzieciaka dręczy, żałuje mu na zabawkę. Po co sierotę brał na wychowanie?

Słowem, poczuł się dotknięty do żywego i uznał, że byłby ostatnim łajdakiem, gdyby zostawił

brata na pastwę losu w takim nieszczęściu.

Adresu zwrotnego na kopercie nie było, ale poczciarz powiedział, że stempel jest z Tiopłych

Stanów, to miejscowość pod Moskwą, jakieś dziesięć wiorst za rogatką kałuską. A gdzie konkretnie
sędzia mieszka, z pewnością można się dowiedzieć na miejscu.

Skorik niedługo się namyślał. Nazajutrz akurat wypadało świętego Jana, imieniny Waniuszki.
Wyruszył Sieńka z odsieczą dla brata. Jeżeli Wańce jest naprawdę źle, zabierze go ze sobą.

Lepsza już wspólna poniewierka. Po co każdy ma się męczyć sam?

Wypatrzył w sklepie z zabawkami na Srietience pięknego konika, z puszystym ogonem i białą

grzywą, ale strasznie drogiego — kosztował siedem i pół rubla. W południe, kiedy w sklepie wuja
Zota został tylko głuchy Nikifor, Sieńka otworzył gwoździem kasę, wyjął stamtąd osiem rubli i w
nogi! Nie myślał o tym, co będzie dalej. Zamierzał w ogóle nie wracać do wuja, tylko razem z
Wańką zacząć życie na swobodzie. Przyłączyć się do taboru cygańskiego albo co… Później się
zobaczy.

Szedł i szedł do tych Tiopłych Stanów, strach, jak długo, nogi go bolały, a i drewniany konik

wydawał się z każdym krokiem cięższy.

Za to dom sędziego Kuwszynnikowa znalazł Sieńka łatwo, pierwszy napotkany mieszkaniec mu

go wskazał. Piękny dom, z żeliwnym ażurowym daszkiem na kolumienkach u wejścia, z ogrodem.

Sieńka nie próbował wejść od frontu. Nie wpuściliby go zresztą, gdyż po długiej drodze był

brudny, zakurzony i twarz miał rozciętą, zakrwawioną. Za rogatką kałuską, kiedy zmęczony uczepił
się jakiejś kolasy, stangret, gnida, przeciągnął go batem, dobrze, że mu oka nie wybił.

Przykucnął Sieńka naprzeciwko domu i rozważał, co dalej robić. Z otwartych okien dobiegały

miłe uchu nutki — ktoś powoli, niewprawnie wygrywał jakąś nieznaną Sieńce melodię. Od czasu
do czasu rozlegał się dźwięczny głosik, bez wątpienia Waniuszki.

W końcu Skorik nabrał śmiałości, podszedł, stanął na podmurówce i zajrzał przez okno do

środka.

Zobaczył wielki, piękny pokój. Przy dużej błyszczącej skrzyni (która się nazywa „pianino”, w

szkole też taka była) siedział kędzierzawy malec w marynarskim ubranku i uderzał różowymi
paluszkami w klawisze. Jakby Wańka, a jednocześnie nie on. Wyświeżony, czyściutki — można by
go schrupać niczym piernik. Obok dama w okularach jedną ręką przewraca strony nut na pulpicie, a
drugą gładzi chłopczyka po złocistej główce. W kącie piętrzy się sterta zabawek, a koniki, o wiele
piękniejsze niż ten Sieńki, stoją aż trzy.

Zanim Sieńka zdołał coś z tego zrozumieć, nagle zza węgła wyjechała kolaska zaprzężona w

parę koni. Ledwie zdążył uskoczyć i przywrzeć do płotu.

W kolasce siedział sam sędzia Ippolit Iwanowicz Kuwszynnikow. Sieńka od razu go poznał.
Wańka wychylił się z okna i jak nie wrzaśnie:
— Przywiozłeś?! Przywiozłeś?!
Sędzia roześmiał się, wysiadł z kolaski. Przywiozłem, powiada. Cóż to, nie widzisz? A jak, pyta,

go nazwiemy?

Dopiero teraz Sieńka zauważył, że z tyłu do powozu przywiązany jest źrebaczek, kasztanek o

krągłych kłębach. A właściwie nawet nie źrebaczek, ale jakby dorosły koń, tyle że mały, nie
większy od kozy.

Wańka w krzyk: „Kucyk! Będę miał prawdziwego kucyka!” A Sieńka zrobił w tył zwrot i

powlókł się z powrotem w stronę kałuskiej rogatki. Drewnianego bułanka zostawił w trawie na
poboczu drogi, niech się pasie. Wańce niepotrzebny, może jakiemuś innemu dzieciakowi się
przyda.

W drodze powrotnej Sieńka wyobrażał sobie, jak to minie trochę czasu, jego życie w cudowny

sposób się odmieni, a on przyjedzie tutaj znowu w błyszczącej karecie. Lokaj weźmie od niego
drukowaną złotymi literami wizytówkę, na której wszystko o Sieńce będzie pięknie wypisane, i
dama w okularach powie Waniatce: Iwanie Trifonowiczu, brat przyjechał z wizytą. A Sieńka zada
szyku w szewiotowym garniturze i kamaszach na guziczki, wymachując laseczką z kościaną gałką.

Dowlókł się do domu już po ciemku. I lepiej by było, żeby w ogóle nie wracał, tylko od razu dał

nogę.

Wuj Zot Łarionycz już w progu tak go wyrżnął w gębę, że Sieńka gwiazdy zobaczył, i wybił mu

przedni ząb; teraz przez szczerbę po nim można spluwać z fasonem. Potem, kiedy Sieńka upadł, Zot
Łarionycz skopał go dotkliwie po żebrach, przygadując: to jeszcze nic, zaliczka, później dopiero
zobaczysz. Na policji, powiada, pisemną skargę na ciebie złożyłem u cyrkułowego. Do kryminału
pójdziesz za złodziejstwo, skurwysynu, już tam cię nauczą rozumu. Krzykom i groźbom nie było
końca.

I Skorik uciekł. Kiedy wuj, zmęczony biciem i kopaniem, zdejmował ze ściany koromysło, na

jakim baby noszą wodę ze studni, Sieńka smyrgnął na dwór, plując krwią i rozmazując łzy po
twarzy.

Całą noc trząsł się z zimna na rynku Suchariewskim, pod furą siana. Rozżalił się nad sobą,

bolały go żebra i zbita gęba, a w dodatku strasznie mu się chciało jeść. Pół rubla reszty za konika
przejadł jeszcze wczoraj i teraz miał zupełne pustki w kieszeni.

O świcie opuścił Suchariewkę, żeby nie kusić losu. Jeżeli Zot Łarionycz rzeczywiście złożył

skargę w cyrkule, przyskrzyni Sieńkę pierwszy z brzegu stójkowy i wsadzi do ciupy, a stamtąd nie
tak łatwo wyjść. Trzeba iść tam, gdzie go nie znają.

Poszedł więc na inny rynek, na placu Staro–Nowym, pod murem Kitajgorodu. Kręcił się w

pobliżu straganów z jedzeniem, wdychał zapach pieczywa i strzelał oczyma na wszystkie strony,
czy aby która z przekupek na chwilę się nie zagapi. Ale ściągnąć coś do żarcia się bał — bądź co
bądź, nigdy jeszcze nie kradł w tak bezczelny sposób. A jeżeli go złapią? Wtedy wezmą pod obcasy
tak, że kopniaki Zota Łarionycza wydadzą mu się pieszczotą.

Łaził po rynku, trzymając się z daleka od Solanki; wiedział, że dalej, za nią, jest Chitrowka,

najstraszniejsze miejsce w Moskwie. Na Suchariewce oczywiście też jest pełno oszustów,
kieszonkowców i naciągaczy, ale gdzie im tam do tych z Chitrowki! Wszyscy się ich boją jak
ognia. Każdy obcy podobno w mig tu zostaje rozebrany do gołego, okradziony, i jeszcze powinien
Bogu dziękować, że uszedł z życiem. Noclegownie są niebezpieczne, pełne podziemnych
zakamarków i korytarzy. Gnieżdżą się w nich zbiegli katorżnicy, mordercy i pijani oberwańcy
wszelkiej maści. Mówiono także, że jeśli zabłądzi tam jakiś dzieciak, przepada z kretesem.
Podobno specjalni porywacze łapią małych chłopców kręcących się bez opieki i sprzedają po pięć
rubli od głowy Żydom i Tatarom do potajemnych domów rozpusty.

Potem się okazało, że to bujda. Noclegownie i oberwańcy są, fakt, ale żadnych porywaczy na

Chitrowce nie ma. Kiedy Sieńka o tym wspomniał nowym znajomym, śmiechu było co niemiara.
Procha wyjaśnił, że owszem, jeśli ktoś chce obrobić frajera z forsy, to obrabia, nie ma co się
zapierać, ale żeby małe dzieci wydawać na pohańbienie — co to, to nie. Dintojra na to nie pozwala.
Jakaś mokra robótka nocną porą — owszem, zdarza się, jeśli się trafi pijak czy inny dureń.
Niedawno znaleźli tu jednego — głowa rozwalona, palce z pierścionkami odcięte, oczy wykłute.
Sam sobie był winien. Po co się pchał, gdzie nie trzeba? Na to jest kot, żeby myszy nie harcowały.

Ale po co mu oczy wykłuwać? — przestraszył się Sieńka.

A Michejka Puchacz się śmieje: idź, powiada, zapytaj tych, co wykłuli.

* * *

Tyle że ta rozmowa odbyła się już potem, kiedy Sieńka sam stał się swojakiem Chitrowki.
Poszło wszystko łatwo i szybko — nawet nie zdążył kichnąć.
Przymierzał się Skorik na rynku, między straganami z nabiałem, żeby coś zwędzić, nabierał

śmiałości, aż tu nagle szum, gwar, krzyk! Jakaś baba się drze. Policja, wrzeszczy, okradli mnie,
portmonetkę wyciągnęli, łapaj złodziei! A dwóch chłopaków w wieku Sieńki biegnie górą, wprost
po straganach, tylko miski i talerze spod nóg im lecą na wszystkie strony. Jednego, niższego,
przekupka chwyciła za pasek, powaliła na ziemię i trzyma. Złapałam, krzyczy, łobuza! Poczekaj,
dostaniesz teraz za swoje! A drugi złodziejaszek, długonosy, zeskoczył ze straganu i walnął babę
pięścią w ucho. Ta zemdlała i upadła na ziemię (Procha zawsze miał przy sobie ołowiankę, tego się
Sieńka później dowiedział). Długonosy szarpnął niższego za rękę i chcieli pobiec dalej, ale już
ludzie się do nich zbliżali ze wszystkich stron. Pewnie by ich obu na śmierć pobili za ograbienie
przekupki, gdyby nie Skorik.

Sieńka jak nie wrzaśnie:
— Narodzie prawosławny! Kto zgubił srebrnego rubla?
Rzucili się do niego ludziska hurmą: Ja! Ja! A on prześlizgnął się między wyciągniętymi rękami

i już w biegu krzyknął do złodziejaszków:

— Czego się gapicie?! W nogi!
Puścili się za nim, a kiedy Sieńka zwolnił na chwilę koło podsieni, minęli go i machnęli ręką,

pokazując, żeby biegł za nimi.

W spokojnym, zacisznym miejscu wysapali się i podali sobie ręce. Michejka Puchacz (ten

mniejszy i bardziej pucołowaty) zapytał:

— A ty skąd jesteś?
Sieńka na to:
— Z Suchariewki.
Drugi, który się przedstawił jako Procha, wyszczerzył zęby, jakby usłyszał coś śmiesznego. A co

cię, powiada, stamtąd sprowadza?

Sieńka w milczeniu strzyknął śliną przez szczerbę po wybitym zębie — nie zdążył się jeszcze do

niej przyzwyczaić, ale splunął na odległość co najmniej trzech arszynów — po czym wyjaśnił
zwięźle:

— Nie mogę tam wrócić. Zwiałem przed kryminałem.
Nowi znajomi popatrzyli na niego z szacunkiem. Procha klepnął go po ramieniu. Przyłącz się do

nas, powiedział. Nie pękaj, nikt z Chitrowki cię nie wyda.

Jak Sieńka zadomawiał się na nowym miejscu

Nowe życie wyglądało tak.
W dzień chodzili golić, w nocy — stukać.
Golili przeważnie na Starym Placu, na rynku albo na Marosiejce, pełnej małych sklepików, czy

na Warwarce, niekiedy na Ilince, gdzie jest wielu bogatych kupców i maklerów, ale nigdy nie
zapuszczali się dalej. Procha, prowodyr, mawiał, że to „jeden skok od Chitrowki” — to znaczy, że
w razie czego można szybko dać drapaka między tamtejsze podsienia i zaułki, gdzie człowieka nikt
nie znajdzie.

Nowego rzemiosła nauczył się Sieńka szybko. Było to łatwe, wesołe zajęcie.
Michejka Puchacz wypatrywał ofiarę, tak zwanego karasia — jakiegoś gapowatego głupka — i

sprawdzał, czy jest przy forsie. To było jego zadanie. Podchodził bliziutko, kręcił się chwilę, po
czym dawał znak głową: dobra jest, można. Sam nigdy nie kradł — nie miał niezbędnej zręczności
w palcach.

Następnie do akcji wkraczał Skorik. Jego zadaniem było sprawić, żeby ofiara zagapiła się na coś

i zapomniała o pilnowaniu kieszeni. Są na to różne sposoby. Można zacząć bójkę z Puchaczem,
ludzie zawsze lubią sobie na coś takiego popatrzeć. Można też środkiem jezdni przespacerować się
na rękach, pociesznie wymachując przy tym nogami (co Sieńka potrafił od maleńkości). A
najprostsza metoda to zwalić się frajerowi pod nogi, niby to w ataku padaczki, krzycząc: „Słabo mi!
Umieram!” Wtedy, jeśli trafi się ktoś litościwy, na pewno się zatrzyma, żeby popatrzeć, jak
chłopczyna wije się i skręca, a jeśli nawet zdarzy się człowiek bez serca, który nie przystanie i
pójdzie dalej, tyle że z ciekawości się obejrzy, to też wystarczy — ProszĘ więcej nie trzeba. Szast
— prast i gotowe. Pieniążki były twoje, kochasiu, a teraz są nasze.

Stukanie Sieńka mniej lubił. A właściwie, można powiedzieć, wcale mu się nie podobało.

Wieczorem, również gdzieś w pobliżu Chitrowki, wypatrywali samotnego bobra (to odpowiednik
karasia, tyle że podpity). Tutaj też najważniejsze zadanie miał Procha. Podbiegał od tyłu i pięścią,
w której zaciskał kawałek ołowiu, z rozmachem uderzał ofiarę w skroń. Kiedy napadnięty już leżał
bez przytomności, przyskakiwali doń z obu stron Skorik i Puchacz. Zabierali mu pieniądze, zegarek
i co tam jeszcze miał, ściągali z niego marynarkę i sztyblety, o ile były coś warte. Jeżeli nie padał
od pierwszego ciosu, nie wdawali się w dalszą bójkę z takim bykiem. Procha od razu się zmywał, a
Skorik i Puchacz nie wysuwali nosa z kryjówki.

Ta robota też nie była trudna, ale jakby wbrew sumieniu. Sieńka z początku czuł się paskudnie

— a jeżeli cios Prochy okaże się śmiertelny? — ale potem jakoś przywykł. Po pierwsze, Procha
uderzał ołowianką, a nie szpadryną ani basałykiem. Po drugie, Bóg czuwa nad pijanymi, to
wiadomo. No i łby mają twarde.

Majdan sprzedawali paserom z buninowskiej noclegowni. Niekiedy zdobycz warta była zaledwie

jednego rubla, ale gdy się poszczęściło, to i pięć czerwońców. Jeśli trafił się marny ru — belek,
jedli „psi przysmak”, popijając herbatą. Po dobrym zarobku szli na wódkę do „Katorgi” albo do
„Sybiru”, a później do dziewek (na Chitrowce nazywano je mamzelkami).

Procha i Puchacz mieli swoje dziewczyny, stałe. Nie many, oczywiście, jak prawdziwi złodzieje;

za mało zdobywali forsy, żeby trzymać przyjaciółkę tylko dla siebie, ale też nie były to najgorsze
ulicznice. Czasem dały nawet coś zjeść albo pożyczyły parę groszy.

Sieńka wkrótce także znalazł sobie przyjaciółkę, Taszkę.
Obudził się tamtego ranka późno. Ponieważ położył się spać pijany, nic nie pamiętał. Rozejrzał

się — mała izdebka, okno zasłonięte firanką. Na parapecie doniczki z kwiatkami — żółtymi,
czerwonymi, niebieskimi. W kącie, na gołej podłodze, jakaś blada, koścista baba zanosi się kaszlem
i pluje krwią w gałganek — pewnie ma suchoty. Sam Sieńka leżał na żelaznym łóżku, nagi, a w
nogach posłania siedziała po turecku trzynastoletnia dziewczynka. Spoglądała co chwila w jakąś
książkę i rozkładała kwiaty, mrucząc coś przy tym pod nosem.

— Co robisz? — zapytał cicho Sieńka.
Dziewczynka uśmiechnęła się do niego. Zobacz, powiada, to biała akacja — miłość czysta.

Czerwona balsaminka — niecierpliwość. Berberys — odmowa.

Stuknięta, pomyślał. Nie wiedział jeszcze wtedy że Taszka uczy się mowy kwiatów. Zwinęła

gdzieś książeczkę Jak się porozumiewać za pośrednictwem kwiatów i bardzo się jej spodobało, że
można się dogadać nie za pomocą słów, lecz kwiatów. Trzy ruble, które dostała od Sieńki za noc,
prawie co do kopiejki wydała na kwiaty. Rano pobiegła na targ, kupiła całe naręcze tego zielska i
zaraz wzięła się do rozkładania. Taszka już taka jest.

Sieńka przesiedział u niej wtedy prawie cały dzień. Najpierw leczył kaca zalewą z kiszonych

ogórków. Potem zjadł trochę chleba i napił się herbaty. A później siedzieli sobie we dwoje i
rozmawiali.

Taszka okazała się dobrą dziewczyną, chociaż trochę postrzeloną. Ot, jak choćby na punkcie

tych kwiatów albo swojej matki, nałogowej pijaczki, chorej na suchoty i do niczego niezdatnej. Po
co koło niej chodzić, wyrzucać pieniądze na darmo? I tak umrze.

Wieczorem, przed wyjściem na ulicę, Taszka nagle powiedziała:
— Sienia, chcesz? Zostańmy przyjaciółmi.
On na to:
— Zostańmy.
Zahaczyli się małymi palcami, zakręcili sczepionymi dłońmi, a potem pocałowali się w usta.

Taszka powiedziała, że tak między przyjaciółmi jest przyjęte. A kiedy Sieńka potem zaczął się do
niej dobierać, zdziwiła się. Coś ty, mówi, przecież jesteśmy przyjaciółmi. Gzić się z przyjacielem to
grzech. Zresztą, powiada, akurat ci to potrzebne, ja mam francuską chorobę, złapałam od jednego
subiekta. Jak się będziesz ze mną zadawał, to ci twój zasmarkany nos odpadnie.

Sieńka przestraszył się.
— Jak to masz francuską chorobę? Czemuś wczoraj nie powiedziała?
Wczoraj, mówi, byłeś dla mnie nikim, klientem, a teraz jesteśmy przyjaciółmi. Nic nie szkodzi,

Sieńka, nie martw się, to choróbsko nie każdego się czepia i rzadko od jednego razu.

Uspokoił się trochę, ale żal mu się zrobiło dziewczyny.
— A co z tobą?
Myślałby kto, Taszka na to. U nas takich pełno. I jakoś żyją. Niektóre z francuską chorobą do

trzydziestki dociągają, a nieraz i dłużej. Według mnie trzydzieści lat to i tak bardzo dużo. Mama ma
dwadzieścia osiem, a wygląda jak starucha — zęby jej wypadły, twarz cała w zmarszczkach.

Prawdę mówiąc, Skorik tylko wobec chłopaków nazywał Taszkę mamzelką. Wstydził się

powiedzieć prawdę — bał się, że go wyśmieją. A zresztą, co tam! Pójść możesz z każdą, bylebyś
miał trojaka, a skąd wziąć drugą taką dobrą przyjaciółkę?

Krótko mówiąc, okazało się, że da się żyć również na Chitrowce, może nawet lepiej niż gdzie

indziej. Także i tutaj, tak jak wszędzie, panowały określone prawa i zwyczaje, które istnieją po to,
żeby ludziom było łatwiej razem żyć, wiedząc, co wolno, a czego nie.

Tych praw jest wiele. Żeby je wszystkie poznać, trzeba przeżyć na Chitrowce szmat czasu. W

większości obowiązują te proste i zrozumiałe, do których można dojść samemu: z obcymi postępuj,
jak chcesz, ale swojaka nie rusz; żyj na zdrowie, bylebyś sąsiadowi nie wchodził w drogę. Ale
istnieją również tak wymyślne, skomplikowane zasady, że choćbyś całymi godzinami głowę łamał,
trudno je pojąć.

Na przykład: jeśli ktoś przed trzecią w nocy zapieje jak kogut — dla wygłupu czy po pijanemu

— musi się liczyć z tym, że będą go tak długo bić, aż zabiją. Po co, dlaczego — nikt Sieńce nie
potrafił wyjaśnić. Kiedyś był w tym oczywiście jakiś sens, ale teraz już nawet najstarsi nie
pamiętają, o co chodziło. Niemniej piać po nocy nadal nie wolno.

Albo inna zasada. Jeżeli jakaś mamzelka zacznie dla fasonu czyścić zęby proszkiem kupionym

w sklepie, a klient ją na tym przyłapie, ma prawo wybić jej wszystkie, co do jednego, a alfonsiak
dziewczyny nie ma nic do gadania. Czyścić zęby dla urody wolno tylko zmieloną kredą, proszkiem
nie, bo go Niemcy wynaleźli.

Prawa Chitrowki są dwojakiego rodzaju: stare, pochodzące z najdawniejszych czasów, i nowe,

te, które dintojra stworzyła z konieczności. No, na przykład, puszczono bulwarem tramwaj konny.
Kto ma w nim pracować — doliniarze, którzy samymi tylko palcami wyciągają portfele, czy ci, co

przecinają kieszenie wyostrzonym brzegiem monety? Dintojra naradziła się i zdecydowała, że ci
ostatni nie, jako że tramwajem jeździ wciąż ta sama publika, więc wkrótce kieszeni zabraknie.

Dintojra składała się z „dziadków”, najszacowniejszych złodziei i bandytów, którzy wrócili z

katorgi lub po prostu z powodu podeszłego wieku musieli porzucić ulubiony proceder. Członkowie
Dintojry umieli rozwikłać każdą, nawet najbardziej skomplikowaną sprawę i jeśli się okazało, że
ktoś zawinił, wydawali wyrok.

Tego, kto przeszkadza innym, zakłóca spokój, wypędza się z Chitrowki. Kto postępuje

niegodziwie, może zostać pozbawiony życia. Niekiedy za karę Dintojra wydaje kogoś policji, ale
nie za to, co naprawdę zrobił; obciąża go wtedy cudzymi winami. Tak jest sprawiedliwie dla
wszystkich. Zgrzeszyłeś wobec Chitrowki — odsiedź swoje; odzyskasz dobre imię i porządnym
ludziom pomożesz, zdejmując z nich winę, a za to w kryminale i na Sybirze ktoś tam już słówko za
tobą szepnie.

Na policji też nie wydawano skazanego byle komu, lecz zaufanemu człowiekowi, Budnikowi

*

,

najstarszemu stójkowemu na Chitrowce.

Budnik pełnił tu służbę od ponad dwudziestu lat, bez niego Chitrowka nie byłaby Chitrowką;

można powiedzieć, że wspierała się na nim niczym Ziemia na wielorybie, jako że reprezentował on
władzę, a ludzie bez niej nie umieją żyć, czują się zagubieni. Tyle że władzy nie wolno zbytnio
dawać się we znaki, a prawa powinny obowiązywać nie te spisane na papierze, które nie wiadomo
kto wymyślił, lecz naprawdę sprawiedliwe — żeby każdy rozumiał, za co bierze w pysk.

O Budniku wszyscy mówili, że jest surowy, ale sprawiedliwy. Zwracano się do niego z

szacunkiem: Iwanie Fiedotyczu. Nazwisko jego brzmiało Budnikow. Sienka jednak do końca nie
wiedział, czy ksywka pochodziła od nazwiska, czy też wywodziła się stąd, że dawniej podobno
wszystkich moskiewskich stójkowych zwano budnikami. Może też chodziło o to, że Budnikow
mieszkał w służbowej wartowni na skraju Chitrowskiego rynku. Kiedy akurat nie był na obchodzie,
to cały czas siedział u siebie przy otwartym oknie, czujnie popatrywał na plac, czytał książki i
gazety, popijając herbatę ze wspaniałego srebrnego samowara z medalami, wartego tysiąc rubli. I
zamków żadnych w wartowni nie było. Po cóż one Budnikowi? Po pierwsze, jaki z nich pożytek,
kiedy wokół tylu jest klawiszników i pajęczarzy najwyższej klasy. Bez najmniejszego wysiłku
otworzą każdy zamek. Dla nich to tyle co splunąć. A po drugie, kto by chciał Budnika okraść?
Chyba ten, któremu życie niemiłe.

Policjant wszystko widział i słyszał ze swojego okienka, a czego nie widział i nie słyszał —

szepnęli mu wierni informatorzy. Ale to nic, dintojra tego nie zabraniała, jako że Budnik był na
Chitrowce swoim człowiekiem. Gdyby postępował nie wedle praw Chitrowki, lecz wedle pisanych,
dawno już poderżnięto by mu gardło. A tak, jeśli nawet zabrał kogoś do cyrkułu, to zawsze miał
jakiś powód. Widocznie nie mógł inaczej, musiał się czymś wykazać przed zwierzchnikami. Ale
Budnik rzadko kogoś wsadzał — chyba że nie było innego wyjścia — przeważnie sam uczył
winnych rozumu i choć rękę miał ciężką, jeszcze mu się kłaniali i mówili „dziękuję”. Przez
wszystkie te lata tylko raz dwóch bandytów rzuciło się na niego z nożem, ale tamci nie byli z
Chitrowki — zbiegli z katorgi. Obydwu swoimi pudowymi pięściami zatłukł na śmierć i dostał za
to medal od naczelnika policji. Na Chitrowce szacunek dla niego jeszcze wzrósł, a dintojra
ofiarowała mu złoty zegarek jako rekompensatę za przykry incydent ze zbiegłymi katorżnikami.

Kiedy Sienka trochę się oswoił z nowym życiem, okazało się, że Chitrowka wcale nie jest taka

straszna, jak ją malują. I weselej tu, i więcej swobody niż gdzie indziej, a w dodatku brzuch pełny.
Zimą, kiedy nadejdą chłody, pewnie będzie gorzej, ale co tam, do zimy daleko.

Jak Sieńka zawarł znajomość ze Śmiercią

Było to dziesięć dni od chwili, gdy Sieńka ujrzał Śmierć po raz pierwszy.
Sterczał koło domu przy bulwarze Jauzańskim, popluwał na słupek do uwiązywania koni i gapił

się w uchylone okna.

Wiedział już, gdzie ona mieszka, chłopaki mu pokazali, i prawdę mówiąc, kręcił się tu nie od

dziś. Dwa razy mu się udało, przelotnie zobaczył ją z daleka. Raz, cztery dni temu, Śmierć wyszła z
domu w czarnej chusteczce i czarnej sukni, wsiadła do czekającego na nią szarabanu i pojechała do
cerkwi na mszę. A wczoraj widział ją Sieńka pod ręką z Księciem — ubraną po pańsku, w
kapeluszu z piórem. Kawaler powiózł ją dokądś — do restauracji, a może do teatru.

Przy okazji obejrzał sobie Sieńka Księcia. No cóż, chłop na schwał. Bądź co bądź,

najsłynniejszy w Moskwie bandyta, to nie żarty. Generałowi — gubernatorowi Symeonowi
Aleksandrowiczowi bez trudu przyszło objąć stanowisko, jako że był wujem cara, ale wybić się na
czoło pośród moskiewskich bandytów — to nie w kij dmuchał. Można powiedzieć: z chłopa król.
Wśród jego przybocznych też sami najlepsi, doborowi — wszyscy to mówią. I w dodatku całkiem
młodzi, niewiele starsi od Sieńki. Niektórzy to mają szczęście — tak wcześnie znaleźć się u boku
Księcia, ho — ho! Cieszą się szacunkiem, w dziewczynach mogą przebierać jak w ulęgałkach,
forsy jak lodu, no i szykowni co się zowie.

Jego znakomitość Książę, kiedy Sieńka go zobaczył, był w czerwonej jedwabnej koszuli,

atłasowej cytrynowożółtej kamizelce i aksamitnym malinowym surducie; do tego złocisty
słomkowy kapelusz zsunięty z czoła, na palcach złote pierścienie z kamieniami, buty z glansowanej
skóry, błyszczące jak lustro. Oczu nie można oderwać! I sam przystojny, aż strach. Jasna czupryna,
zawadiacko rozburzona, zuchwałe, wypukłe oczy, spomiędzy czerwonych warg błyska złoty ząb,
mocno zarysowany podbródek z dołeczkiem pośrodku.

Para jak z obrazka, pomyślał Sieńka i westchnął.
To znaczy, niczym się tak znowu nie frasował, żeby wzdychać. O żadnych tam głupstwach nie

roił, Boże broń. I nie pchał się Śmierci przed oczy. Chciał po prostu na nią popatrzeć, przyjrzeć się
jej lepiej, zrozumieć, co w niej takiego niezwykłego, że kiedy człowiek ją widzi, aż go w dołku
ściska. I dlatego szlifował bruki na bulwarze już któryś dzień z rzędu. Jak tylko odbębnił swoją
robotę do spółki z chłopakami, hajda na Jauzański.

Dom z zewnątrz dokładnie sobie obejrzał. Wiedział także, jaki jest w środku. Ślusarz Parchom,

który naprawiał Śmierci umywalkę, opowiadał, że Książę urządził mieszkanie dla swojej kochanki
z fasonem — bieżąca woda, kanalizacja. Jeżeli Parchom nie zełgał, to Śmierć miała tam w
oddzielnym pomieszczeniu wielką porcelanową nieckę, która się nazywa „wanna”, a do niej
żelazną rurką płynęła gorąca woda z gazowego piecyka. Śmierć kąpała się w tej wannie prawie
codziennie. Sieńka wyobrażał sobie, jak tam siedzi, zaróżowiona, rozgrzana, i namydla gąbką
ramiona, a od tego fantazjowania jemu samemu robiło się gorąco.

Z zewnątrz domek też był niczego sobie — ocalała po pożarze oficynka dawnego pałacyku

jakiegoś generała. Niewielka, z czterema oknami, wychodzącymi na bulwar, stała akurat na granicy
obskurnych ruder Chitrowki i zamożnych Sieriebrianik. Od strony bulwaru Jauzańskiego domy
były wyższe, czyściejsze, solidniejsze, od Chitrowki — lichsze. Przypominały muły sprzedawne na
Końskim Targu — popatrzysz na kłęby: koń, zajdziesz od pyska: osioł.

Dom Śmierci też od strony bulwaru prezentował się ładnie, okazale, ale podwórze od tyłu

graniczyło z jakimś zatęchłym podsieniem o krok od noclegowni Rumiancewa. Widać tak było
Księciu wygodnie ulokować swoją oblubienicę: żeby w razie obławy umknąć tylnym wejściem czy
wyskoczyć przez okno i fiu — prosto do noclegowni. A tam już, w jej podziemnych korytarzach i
zakamarkach, sam diabeł człowieka nie znajdzie.

Ale z bulwaru, gdzie pośród drzew przechadzała się kulturalna publika, ani mrocznych podsieni,

ani Rumiancewki nie było widać. Tym z Chitrowki zabroniono przekraczać ażurowe, żeliwne
ogrodzenie — policaje od razu by człowieka zgarnęli i do pudła. Zresztą nawet tu, po swojskiej
stronie, Sieńka nie czuł się zbyt pewnie, trzymał się blisko ściany domu. Chociaż wyglądał i

zachowywał się całkiem statecznie, przyzwoicie, Budnik, który akurat przechodził, rzucił na niego
okiem i przystanął.

— Czego się tu kręcisz? — powiada. — Ej, ty, Skorik, lepiej uważaj.
Masz ci los! Już go znał, wiedział, jaką ma ksywkę, choć przecie Sieńka był na Chitrowce nowy.

A to dopiero!

Ty, mówi Budnik, nie waż się tu kraść, to nie twój rejon, tutaj już nie Chitrowka, tylko

elegancka promenada. Uważaj, szczurze małoletni, już ja cię mam na oku, spróbuj no naruszyć
prawo, a jak podpadniesz albo choćby będziesz o coś podejrzany, karnie nakładę ci po mordzie,
uszy oberwę i jeszcze pasem żebra policzę, żebyś poczuł, co to sprawiedliwość.

— Przecie ja nic, panie Budnik — zająknął się żałośnie Sieńka. — Na słoneczku się chciałem

pogrzać, nic więcej.

Ale i tak dostał z tyłu po łbie żelazną łapą, aż mu między uszami zachrzęściło.
Ja ci dam Budnika, ryczy policjant. Widzisz go, spoufalił się! Ja dla ciebie jestem Iwan

Fiedotycz, zrozumiano?

Sieńka na to pokornie:
— Tak jest, szanowny Iwanie Fiedotyczu, zrozumiano. Wtedy dopiero Budnik przestał się

srożyć. No i w porządku, tak trzymać, smarku jeden, mówi. I ruszył dalej — wielki, zwalisty,
ociężały, sunął niczym barka po rzece Moskwie.

No dobra, poszedł, to poszedł. Sieńka stał dalej i popatrywał na okienka Śmierci, ale mało mu

tego było. Już kombinował, co by tu zrobić, żeby Śmierć wyjrzała, pokazała się.

Nudził się trochę, więc wyjął z kieszeni zielone korale, które dziś rano zwędził, i zaczął je

oglądać.

* * *

A z koralami było tak.
Wracał Sieńka z Suchariewki przez zaułki Srietienki…
Nie, najpierw trzeba opowiedzieć, po co poszedł na Suchariewkę. Nie zaszkodzi się pochwalić.
A więc wybrał się tam Skorik nie bez przyczyny — w sprawie honorowej. Chciał wyrównać

rachunki z wujem Zotem Łarionyczem. Kierował się teraz w życiu kodeksem Chitrowki, ten zaś
nakazywał nie wybaczać krzywdzicielowi. Koniecznie należało mu odpłacić, a najlepiej z
nawiązką, inaczej nie byłoby honorowo.

Więc Sieńka poszedł, a Michejka Puchacz się do niego przyłączył. Gdyby nie on, Skorik nie

odważyłby się chyba na coś takiego w biały dzień, może nocą, ale cóż, trzeba było odstawiać
chojraka.

Wszystko jednak udało się na medal. Tip–top.
Zaczaili się na stryszku lombardu „Möbius”, naprzeciwko sklepu wuja. Michejka tylko patrzył,

Sieńka wszystko załatwił sam.

Wyjął ołowianą kulkę, wycelował z procy i strzelił prosto w środek witryny. W sklepie z

guzikami były aż trzy duże, oszklone okna wystawowe. Zot Łarionycz bardzo się nimi szczycił.
Nieraz cztery razy na dzień gonił Sieńkę do przecierania tych cholernych szyb specjalną szmatką,
tak że i witryn chłopak nie zachował we wdzięcznej pamięci.

Słysząc brzęk szkła, wuj wybiegł w fartuchu ze sklepu. W jednej ręce trzymał kasetkę ze

szwedzkimi kościanymi guzikami, w drugiej szpulkę nici — widać akurat obsługiwał jakiegoś
klienta. Zaczął kręcić głową, rozglądać się, zastanawiać. Ani rusz nie mógł dojść, co się stało z
witryną. Kie licho?

Wtedy Sieńka znowu wycelował i — trach! Rozbił w drobny mak drugą szybę. Wuj upuścił

towar, padł na kolana i w ogłupieniu zaczął zbierać z chodnika odłamki szkła. Istna heca!

A Skorik już się przymierzał do trzeciej wystawy. I znowu — trzask–prask — aż przyjemnie

było popatrzeć. Dobra robota. A masz, szanowny Zocie Łarionyczu, za sierocą krzywdę!

Ostatni pocisk, największy, wymierzył rozsierdzony Sieńka w głowę wuja. Krwiopijca z klęczek

przewrócił się na bok i leży. Przestał lamentować, ucichł, oczy wytrzeszczone — do cna zgłupiał.

Michejka był zachwycony wyczynem Skorika; gwizdał na palcach i pohukiwał jak sowa —

świetnie mu to wychodziło, dlatego właśnie kumple przezwali go Puchaczem.

Kiedy w drodze powrotnej, idąc zaułkiem Aszczeułowym (Sieńka w milczeniu, Michejka

podniecony i rozgadany), mijali Srietienkę, zobaczyli dwa powozy, stojące przed jakimś domem.
Wnoszono tam walizy z zagranicznymi nalepkami, pudła, skrzynki. Widocznie ktoś się wprowadzał
do nowego mieszkania.

Sieńce mało było jednego sukcesu. Wskazał na bagaże.
— Skotłujemy coś? — zapytał. Każdy przecież wie, że najłatwiej kraść w czasie pożaru albo

przeprowadzki.

Michejka też chciał się popisać. A co tam, mówi, czemu nie?
Pierwszy wszedł do domu wielmożny pan. Sieńka dobrze go nie widział — mignęły mu tylko

barczyste ramiona, wyprostowane plecy i posiwiała skroń spod cylindra. Ale, chociaż siwy,
mężczyzna — sądząc po dźwięcznym głosie — nie był stary. Krzyknął już ze środka, lekko się
zacinając:

— Masa, uważaj tam, żeby nie rozbili r–reflektora! Adresatem polecenia był służący. Ni to

Chińczyk, ni to Turkiestańczyk — niski, krzywonogi, skośnooki. Odziany też dziwacznie —
melonik, garnitur z kamizelką, a na nogach zamiast kamaszy białe pończochy i zabawne drewniane
chodaki, przypominające małe ławeczki. Słowem, Azjata.

Tragarze w skórzanych fartuchach z blaszanymi odznakami (z dworca, a więc panisko

przyjechał koleją) wnosili do domu najróżniejsze bagaże — powiązane książki, jakieś ogumione
koła z błyszczącymi szprychami, lśniącą miedzianą latarnię, metalowe rurki, gumowe węże.

Obok Chińczyka — czy kim on tam był — stał jakiś brodacz, pewnie właściciel mieszkania, i

obserwował z szacunkiem całą tę krzątaninę. Zapytał o koła: po co niby one wielmożnemu panu
Namelessowi, czy aby nie zajmuje się produkcją powozów.

Azjata nie odpowiedział, skrzywił tylko pucołowatą gębę. Jeden z woźniców, chcąc widać

zasłużyć na napiwek, burknął na Sieńkę i Puchacza: już stąd, zmykać, włóczęgi! A niech sobie
krzyczy, na pewno jest za leniwy, żeby zleźć z kozła. Michejka zapytał szeptem:

— Skorik, co bierzemy? Walizkę?
— Jaką tam walizkę, głupolu — wycedził Sieńka, krzywiąc usta. — Spójrz na to, co on trzyma.
Kitajec nie wypuszczał z rąk sakwojażu i małego węzełka — ani chybi tam były najcenniejsze

rzeczy, których nie chciał powierzyć obcym.

Michejka znów wysyczał: ale jak to rąbnąć? Przecie jeśli trzyma, to nie wypuści.
Skorik zastanawiał się chwilę, po czym polecił:
— Ty, Puchacz, bądź cicho, udawaj niewiniątko, rozumiesz?
Sam zaś podniósł z ziemi kamyk, wycelował i strącił Azjacie melonik. Następnie w okamgnieniu

schował ręce do kieszeni i otworzył gębę — niewinny jak aniołek.

Kiedy skośnooki się obejrzał, Sieńka zwrócił się do niego z szacunkiem:
— Panie Chińczyk, kapeluś panu spadł.
Michejka też struga niewiniątko, stoi, oczami mruga.
Ano zobaczymy, co ten poganin odstawi na stopień powozu, żeby podnieść melonik — sakwojaż

czy węzełek.

Węzełek. Sakwojaż nadal trzymał w lewej ręce.
Sieńka tylko na to czekał. Rzucił się niczym kot na wróbla, pochwycił zdobycz i puścił się

pędem przez zaułek.

Michejka za nim. Biegnie obok, pohukuje jak puchacz i śmieje się tak, że aż czapkę zgubił. Ale

nie szkodzi, i tak miała pęknięty daszek, wcale jej Michejce nie szkoda.

Chińczyk okazał się zawzięty, długo nie dawał za wygraną. Michejka zanurkował do jakiejś

bramy, więc Azjata gonił dalej Sieńkę. Pędził jak na skrzydłach, a siły go nie opuszczały. Widać
było, że się nie odczepi. Stukot jego drewnianych chodaków coraz bardziej się przybliżał. Na rogu
Srietienki Sieńka już miał rzucić węzełek w diabły (bez Michejki odwaga trochę go opuściła), gdy
nagle usłyszał za sobą jakiś łoskot — to Chinol zaczepił swoim idiotycznym chodakiem o brukowy
kamień i rozciągnął się na jezdni jak długi.

No i bardzo dobrze.
Sieńka dla pewności przebiegł jeszcze parę zaułków i dopiero wtedy rozwiązał węzełek, żeby

sprawdzić, jakie też skarby kryje. Zobaczył w środku okrągłe zielone kamyki, nanizane na nitkę. No
oko niezbyt efektowne, ale kto je tam wie, może są warte tysiączek?

Zaniósł paciorki do znajomego pasera. Ten je obejrzał, spróbował nadgryźć. Taniocha, powiada.

To chiński marmur, nazywa się nefryt. Mogę dać, mówi, siedemdziesiąt kopiejek.

Więc Sieńka zostawił kamyki sobie. Podobało mu się, jak grzechoczą w kieszeni.

* * *

Ale zostawmy korale, nie o nie chodzi, tylko o Śmierć.
A więc sterczał Sieńka pod jej domem i ani rusz nie mógł wymyślić, jak ją przywabić do okna.
Wyjął sznurek nefrytów i potrząsnął koralami — stuk, stuk. Wydawały dźwięki niczym jakieś

porcelanowe młoteczki, chociaż cóż to za młotki mogą być z porcelany?

I nagle taki sam stuk rozległ się w jego głowie — olśniło go. Już wiedział, jak przyciągnąć

Śmierć do okna. Nic prostszego!

Rozejrzał się, wypatrzył na ziemi kawałek szkła. Schwytał nim promień późnego letniego słońca

i puścił zajączka prosto w szparę między zasłonami.

I co? Nie trwało minuty, jak zasłony rozchyliły się i przez okno wyjrzała Śmierć we własnej

osobie.

Sieńka dosłownie zamarł na jej widok, tak że zapomniał schować za siebie ręki ze szkiełkiem.

Zajączek zatańczył na twarzy Śmierci, a ona osłoniła oczy dłonią, popatrzyła chwilę i zawołała:

— Ej, mały!
Skorik się obraził: niby jaki on tam dla niej mały! Ubrany też był po dorosłemu — koszula

przewiązana paskiem, pliszowe spodnie, nowe buty z cholewkami w harmonijkę, czapka też niezła,
dwa dni temu ściągnął ją jakiemuś pijakowi.

— Mały, że aż ci gały powypadały — odciął się, chociaż ordynarnych słów nie lubił i prawie ich

nie używał, za co kumple stale się z niego wyśmiewali. A tu nagle same mu się wyrwały — widok
Śmierci niemal go oślepił, jakby to nie on jej, ale ona jemu puściła zajączka prosto w oczy.

Śmierć wcale się nie speszyła, nie rozgniewała — nic podobnego, roześmiała się.
No proszę, jaki poeta się znalazł! Drugi Puszkin. Jesteś z Chitrowki. Chodź do środka,

pogadamy. Wejdź, nie bój się. Drzwi otwarte.

— Czego tu się bać — burknął Skorik i podszedł do ganku. Sam nie wiedział, czy to jawa, czy

sen. A serce mu pukało: stuk, stuk, stuk.

Jak wyglądała sień, dokładnie nie zobaczył, zresztą było ciemnawo. Śmierć stała w drzwiach

pokoju, oparta ramieniem o futrynę. Na twarz padał cień, ale jej oczy lśniły takim blaskiem jak
światło księżyca nocą na rzece.

— No, czego tam? — odezwał się Sieńka, z onieśmielenia jeszcze bardziej ordynarnym tonem

niż poprzednio.

Na gospodynię nie patrzył, spoglądał pod nogi i zerkał na boki.
Pokój był ładny — duży, jasny. Było w nim troje białych drzwi. Jedne naprzeciwko wejścia i

jeszcze dwoje obok. Poza tym kaflowy holenderski piec, wszędzie haftowane serwetki, taki sam
obrus, kolorowy, że aż w oczach ćmiło. Wyszywany w niezwykły wzór — motyle, rajskie ptaki,
kwiaty. Kiedy Sieńka lepiej się przyjrzał, zobaczył, że i motyle, i ptaki, i nawet kwiaty mają ludzkie
twarze — jedne roześmiane, drugie płaczące, jeszcze inne rozgniewane, złe, szczerzące ostre zęby.

Śmierć spytała:
— Podoba ci się? To hafty mojej roboty. Coś przecież trzeba robić.
Sieńka czuł, że kobieta mu się przygląda, i sam też chciał popatrzeć na nią z bliska, ale nie miał

odwagi — i tak robiło mu się z wrażenia na przemian to zimno, to gorąco.

W końcu odważył się podnieść głowę. Okazało się, że on
1 Śmierć są tego samego wzrostu. Zdziwiło go, że kobieta ma oczy czarne jak Cyganka.
Co tak patrzysz, piegusie? — zapytała wesoło. — Czemu puszczałeś zajączka? Już dawno cię

przyuważyłam, kręcisz się Pod moimi oknami. Zakochałeś się czy co?

Dopiero teraz Sieńka spostrzegł, że jej oczy nie są całkiem czarne, lecz mają wąziutką błękitną

obwódkę, i domyślił się, że Śmierć ma rozszerzone źrenice — tak jak ulubiony kot wuja, kiedy Zot
Łarionycz dla zabawy napoił stworzenie walerianą. I nagle zdjął Sieńkę jakiś niesamowity lęk.
Przeraził się tego czarnego wejrzenia.

— A już — powiedział. — Akurat mi jesteś potrzebna.
I uśmiechnął się krzywo. Śmierć znowu się roześmiała.
— Aha, toś ty nie tylko piegowaty, ale i szczerbaty. Skoro ja nie jestem ci potrzebna, to może

przydadzą ci się moje pieniądze? Skoczysz w jedno miejsce, powiem ci gdzie. To niedaleko, za
Pokrowką. Jak wrócisz, dam ci rubla.

Sieńkę aż podrzuciło.
— Potrzebny mi twój rubel! — rzucił znów wzgardliwie.
Był jak zamroczony. Gdyby nie to, wymyśliłby lepszą odpowiedź.
— A czego ci potrzeba? Po co się kręcisz koło domu? Daję słowo, nic, tylko się zakochałeś. Ano

chodź, spójrz na mnie. — I dwoma palcami ujęła go za podbródek.

Sieńka trzepnął ją po ręce: łapy przy sobie.
— Poszukaj głupiego. Ja mam do ciebie inny interes… — Nie wiedział, co by tu powiedzieć, ale

raptem, niby pod wpływem boskiego natchnienia, słowa same wyrwały mu się z ust. — Chcę się
dostać do bandy Księcia. Szepnij za mną słówko. Wtedy zrobię dla ciebie wszystko, czego
zapragniesz.

Powiedział i ucieszył się, że tak gładko wyszło. Po pierwsze, to nie wstyd — na diabła klepać w

kółko, jak ona, „zakochałeś się, zakochałeś się”? Po drugie, pokazał, że nie wypadł sroce spod
ogona, tylko jest poważnym człowiekiem.

Twarz jej zbladła, zmartwiała.
— Co to, to nie. A więc tego ci się zachciewa, szczeniaku?
Śmierć odwróciła się od Sieńki, skrzyżowała ramiona, jakby jej się chłodno zrobiło, mimo że w

pokoju było ciepło. Postała tak może pół minuty, po czym znów się do niego obróciła i biorąc go za
rękę, powiedziała smutno:

— Skocz tam, gdzie mówiłam, dobrze? Dam ci nie jednego rubla, ale trzy. A może chcesz pięć?
Lecz Skorik już wiedział: on jest górą, ma nad nią władzę, choć nie rozumiał dlaczego. Widać

Śmierci bardzo zależało na tym, to miał przynieść z Pokrowki.

Wyrąbał więc:
— Nie, choćbyś dawała dwadzieścia pięć, nie skoczę. Chyba że szepniesz słówko Księciu albo

napiszesz do niego karteczkę, żeby mnie wziął. Wtedy polecę jak na skrzydłach.

Chwyciła się za skronie, twarz jej się ściągnęła. Sieńka pierwszy raz widział, żeby skrzywiona

baba nic nie straciła na urodzie.

— A niech tam! Zrób, co mówię, wtedy zobaczymy. I wyłuszczyła sprawę:
— Pójdziesz na zaułek Łobkowski, do pensjonatu „Kazań”. Siedzi tam przy bramie kaleka bez

nogi. Szepnij mu na ucho jedno słówko: „jóws”. Tylko nie zapomnij, bo wtedy marny twój los.
Wejdziesz do środka, tam cię zaprowadzą do człowieka, co się nazywa Oczko. Powiesz mu
cichutko, tak żeby nikt więcej nie słyszał: „Śmierć czeka, nie może wytrzymać”. Weźmiesz to, co ci
da, i wrócisz tutaj jak najszybciej. Zapamiętałeś wszystko? Powtórz.

— Nie jestem papuga, żeby powtarzać.
Sieńka nasadził czapkę na głowę i wybiegł z domu. Na bulwarze puścił się przed siebie takim

pędem, że przegonił dwie dorożki.

Jak Sieńka chwycił los za ogon

Sieńka dobrze wiedział, gdzie jest pensjonat „Kazań” z pokojami do wynajęcia. Bo też gdyby

ktoś nie wiedział, guzik by go znalazł. Nie było tam szyldu, niczego. Brama zamknięta na głucho,
tylko mała furteczka, lekko uchylona, ale i tak nikt łatwo nie wejdzie: tuż przy żelaznej kracie
usadowił się nieszczęsny inwalida. Zamiast nóg miał podwinięte puste nogawki. Za to bary —
szerokie na sążeń, pysk czerwony, wygarbowany, z podciągniętych rękawów marynarskiej koszulki
w paski wyglądały krzepkie, porośnięte ryżym włosem łapska. Może on i nieszczęsny, ale jak
stuknie kosturem, którym odpycha wózek od ziemi, dusza ucieka człowiekowi w pięty.

Sieńka nie podszedł do niego od razu, najpierw dobrze mu się przyjrzał.
Kaleka nie siedział bezczynnie, handlował gwizdkami z bambusa. Pokrzykiwał leniwie

ochrypłym basem: „Ej, ludziska, patrzcie z bliska, piszczałki bardzo tanie sprzedaję na żądanie!”
Wokół inwalidy tłoczyła się dzieciarnia i wypróbowując towar, dmuchała w gładkie żółte rurki.
Niektórzy kupowali.

Jeden z chłopaków wskazał palcem miedzianą świstawkę, którą kaleka zawiesił sobie na

potężnej szyi: może by tak tę wypróbować? Ale mężczyzna dał mu prztyczka w czoło: to nie jakaś
tam świstawka, tylko bosmański gwizdek, i żadni zasmarkańcy dmuchać w niego nie będą.

Sieńka od razu zrozumiał, o co chodzi. Beznogi marynarz handluje piszczałkami tylko dla

pozoru, a naprawdę siedzi na świecy. W razie niebezpieczeństwa zadmie w swój miedziany
gwizdek, który na pewno ma bardzo przenikliwy, donośny dźwięk, i na ten sygnał jego kompani
wezmą nogi za pas. A czarodziejskie słówko „jóws” to „swój”, tyle że wspak. W Moskwie bandyci
i złodzieje z dawien dawna tak sobie języki łamią, żeby ich obcy nie zrozumieli: to dodadzą jakieś
sylaby, to zamienią je miejscami, to jeszcze coś innego wykombinują.

Sieńka podszedł do inwalidy, nachylił się i szepnął mu w ucho, co trzeba. Chłopisko zerknął na

niego spod krzaczastych brwi, poruszył siworudym wąsem i nic nie powiedział, tylko odjechał
kawałeczek w bok na swojej niskiej platformie, żeby Sieńkę przepuścić.

Wszedł Skorik na puste podwórko i przystanął. Czyżby Książę ze swoją bandą tutaj miał

melinę?

Obciągnął koszulę, przejechał rękawem po butach, żeby błyszczały. Zdjął czapkę i znowu

włożył. Przed drzwiami przeżegnał się i wymamrotał modlitwę — specjalną, o spełnienie życzeń,
której dawno temu nauczył go pewien dobry człowiek: „Zmiłuj się nade mną, Panie, wysłuchaj
pokornego błagania, obdarz mnie nie wedle zasług, lecz wedle chęci”.

Teraz był gotów. Poruszył klamką — zamknięte. Zastukał.
Drzwi otworzyły się nie od razu i nie na całą szerokość, tylko ledwo ledwo. Czyjeś oko błysnęło

w ciemnościach.

Sieńka na wszelki wypadek powtórzył:
— Jóws.
— Czego tam?
— Szukam Oczka…
Wtedy drzwi się otworzyły i Skorik zobaczył chłopaka w jedwabnej wypuszczanej koszuli z

plecionym rzemykiem i w safianowych butach; z kieszeni kamizelki zwisała mu srebrna dewizka z
zegarkiem — od razu widać, że to nie byle kto. I spojrzenie miał bystre, czujne, przenikliwe. Och,
jak Sieńka mu zazdrościł! Chłopak nie był starszy od niego i nawet trochę niższy. Ależ ludzie mają
fart!

Chodźmy, mówi. I sam ruszył naprzód, na Sieńkę nawet się nie obejrzał.
Ciemny korytarz prowadził do pokoju, w którym przy nienakrytym stole dwóch mężczyzn grało

w karty. Przed każdym piętrzył się stosik banknotów i złotych imperiałów. Akurat kiedy Skorik i
jego przewodnik weszli, jeden z graczy cisnął karty na stół i jak nie wrzaśnie:

— Szachrujesz, sukinsynu! Gdzie dama? — I wyrżnął drugiego pięścią w czoło.
Tamten runął na podłogę razem z krzesłem. Sieńka aż jęknął — przestraszył się, że mężczyzna

rozbije sobie głowę. Ale on fiknął koziołka niczym akrobata w cyrku, zerwał się na nogi, wskoczył

na stół i kopnął pierwszego w twarz! Sam, krzyknął, szachrujesz! Dama wyszła!

Kopnięty oczywiście odchylił się do tyłu, złoto z brzękiem posypało się na podłogę, banknoty

frunęły na wszystkie strony. Zgroza!

Sieńka oniemiał. Zaraz krew się poleje, dojdzie do tragedii. A jego przewodnik stoi i szczerzy

zęby w uśmiechu. Wesoło mu.

Ten, który zaczął bójkę, potarł policzek.
— Wyszła, powiadasz? Ano fakt. Dobra, grajmy dalej.
I jakby nigdy nic, znów usiedli do gry, gdy tylko pozbierali rozrzucone karty.
Nagle Sieńka zamarł. Szczęka mu opadła, a on tylko oczyma zamrugał. Gracze byli całkiem

jednakowi, nie sposób jednego od drugiego odróżnić. Obaj zadartonosi, o jasnych włosach i
wydatnych ustach, i tak samo ubrani. Cóż to za dziwo?

— Co z tobą? — Przewodnik szarpnął Sieńkę za rękaw. — Idziemy.
Ruszyli dalej.
Znowu korytarz, znowu pokój. Na łóżku ktoś śpi, odwrócony twarzą do ściany. Widać tylko

pucołowaty policzek i odstające ucho. Kawał byka, rozwalił się, nawet butów nie zdjął, i chrapie.

Przewodnik przemknął przez pokój na paluszkach, po cichutku. Sieńka też, jeszcze ostrożniej.
Tylko byczysko, nie przestając chrapać, nagle wysunął rękę spod kołdry. Błysnęła czarna lufa.
— To ja, Słonina, to ja — szybko uspokoił tamtego chłopak. Ręka znowu opadła, a śpiący nawet

nie odwrócił twarzy.

W trzecim pokoju Sieńka zdjął czapkę i przeżegnał się — na ścianie wisiał cały ikonostas, jak w

cerkwi. Święci Pańscy, i Bogurodzica, i Święty Krzyż.

Naprzeciwko, z długimi nogami w błyszczących sztybletach na stole, siedział mężczyzna w

okularach, o długich, prostych jak pakuły włosach. Obracał w palcach ostry nożyk, nie większy od
łyżeczki do herbaty. Ubrany był schludnie, po pańsku, miał nawet jakiś ni to krawat, ni fular.
Skorik nigdy jeszcze nie widział takiego bandyty.

Przewodnik, przepuszczając Sieńkę przodem, zaanonsował:
— Oczko, jakiś patałach do ciebie.
Skorik zerknął na tamtego gniewnie. Chętnie by mu przyłożył za „patałacha”. Ale w tej samej

chwili Oczko zrobił coś takiego, że Sieńka aż jęknął: machnął ręką, nożyk niczym srebrzysta
iskierka przeleciał przez cały pokój i utkwił dokładnie w oku Najświętszej Dziewicy.

Dopiero teraz Sieńka dostrzegł, że wszyscy święci na ikonach mają wykłute oczy a z ciała

Zbawiciela na krzyżu, wszędzie tam, gdzie powinny być gwoździe, sterczą również takie same
nożyki.

Oczko wyjął z rękawa jeszcze jeden i wycelował w oko Dzieciątka, które trzymała w ramionach

Maryja. Wreszcie odwrócił głowę w stronę znieruchomiałego Sieńki.

— Czego ci trzeba, młodzieńcze?
Skorik podszedł, oglądając się na chłopaka, który wciąż stał w drzwiach, i zgodnie z poleceniem

powiedział cicho:

— Śmierć czeka, już nie może wytrzymać.
Wyrzekł te słowa i przestraszył się. A jeśli mężczyzna nie zrozumie? I zapyta: „Na co czeka?”

Przecież on, Sieńka, tego nie wie.

Ale długowłosy o nic nie pytał, tylko zwrócił się do chłopaka z uprzejmą prośbą:
— Panie Kilka, zechce pan łaskawie zamknąć drzwi z drugiej strony.
Skorik zrozumiał, że Oczko każe się tamtemu wynosić, ale Kilka wcale go nie posłuchał — nie

ruszył się z miejsca.

Wtedy Oczku wyślizgnął się z prawego rękawa kolejny nożyk i trafił prosto w futrynę, o

werszek od ucha Kilki. Chłopak zmył się w mgnieniu oka.

Okularnik przyjrzał się Sieńce uważnie. Oczy za szkłami miał jasne i zimne niby dwie bryłki

lodu. Wyjął z kieszeni papierowy kwadracik, podał go chłopcu i rzekł cichym, uprzejmym głosem:

— Proszę wziąć, młodzieńcze, i oddać. Zajrzę dziś koło ósmej… Chociaż nie, jeszcze

chwileczkę…

I rzucił w stronę drzwi:

— Ej, panie Szóstka, jest pan tu jeszcze?
W szczelinę znowu wsunął się Kilka. Widać miał nie jedną ksywkę, lecz dwie. Pociągnął nosem

i upewnił się:

— A nie będziesz ciskał piórkiem?
Oczko odpowiedział niezrozumiale:
— Mistrz pióra, słynny nasz Parny, już wyszedł z mody w nasze dni… Kiedy mamy rendez–

vous, pardon, spotkanie z Wampirem?

Kilka–Szóstka wszakże pojął, o co tamtemu chodzi. Mówili, powiedział, że o siódmej.
— Dziękuję. — Oczko skinął głową i zwrócił się do Sieńki: — Nie, na ósmą nie zdążę. Proszę

przekazać, że będę o dziewiątej lub nawet o dziesiątej.

Odwrócił głowę i znowu jął się wpatrywać w ikonostas. Sieńka zrozumiał: rozmowa skończona.

* * *

Z powrotem szedł przez Chitrowkę, podwórkami, na przełaj. Wciąż myślał: to dopiero chwaty!

Nic dziwnego, że Książę, mając taką gwardię przy boku, został najsławniejszym moskiewskim
bandytą. On, Skorik, rad by oddać wszystko, żeby tylko razem z nimi siedzieć na melinie — swój
między swymi.

Za zaułkiem Chitrowskim, gdzie na skraju placu wyczekiwali robotnicy dniówkowi do

wynajęcia, Sieńka stanął pod uschniętą topolą i rozwinął papierowy pakiecik. Ciekaw był, co też
takiego drogocennego zawiera, że Śmierć gotowa była zapłacić za dostarczenie aż pięć rubli.

Biały proszek, przypominający sacharynę. Sieńka polizał go — był słodkawy, ale nie tak słodki

jak sacharyna.

Zagapił się, nie widział, jak podeszła Taszka.
— Sieńka, co ty, narkomanem zostałeś? — zapytała. Wtedy dopiero go olśniło. No jasne,

przecież to narkotyk!

Dlatego Śmierć miała źrenice czarniejsze niż noc… A więc to tak…
— Tego się nie liże, tylko wącha — wyjaśniła Taszka.
Teraz, rankiem, nie była wyszykowana i umalowana, w ręku trzymała koszyk — chyba wracała

ze sklepu.

— Daj Sobie z tym spokój, Sieńka. Na mózg ci się rzuci, zobaczysz.
Mimo to wziął szczyptę, wsunął do nosa i wciągnął ile sił. Fu świństwo! Łzy pociekły mu z

oczu, zaczął kichać i cały się usmarkał.

— No i co, durniu, musiałeś spróbować? — Taszka skrzywiła się. — Mówię ci, odpuść sobie.

Powiedz lepiej, co tu mam. — I pokazała palcem swoje włosy, w które wetknęła rumianek i jeszcze
jakieś dwa kwiatki, których Sieńka nie znał.

— No co? Krowią Łączkę.
— Nie żadną łączkę, tylko trzy przesłania. Majeranek znaczy „nienawidzę mężczyzn”, rumianek

— „obojętność”, a srebrnik — „sercowa skłonność”. Idę sobie na przykład z jakimś klientem,
którego nie znoszę. Wtykam we włosy majeranek, czyli okazuję mu pogardę, a ten żłób nawet o
tym nie wie. Albo stoję teraz z tobą i we włosach mam srebrnik, bo jesteśmy przyjaciółmi.

Rzeczywiście zostawiła tylko srebrnik, żeby zrobić Sieńce przyjemność.
— A po co ci obojętność?
Taszka błysnęła oczami, oblizała spękane wargi.
— Może się we mnie zakocha jakiś kawaler, będzie przynosił cukierki, korale. Nie przegonię go,

jeśli mi się spodoba, ale każda dziewczyna ma swoją dumę. Nic po sobie nie pokażę, tylko wepnę
we włosy rumianek, niech się tamten dręczy niepewnością…

— Co znowu za kawaler! — prychnął Sieńka, zawijając z powrotem biały proszek w papierowy

kwadracik. Wsunął go do kieszeni, a tam coś brzęknęło. Sznurek nefrytów, skradziony
Chińczykowi. Więc dodał: — Jak chcesz, to ci podaruję korale bez żadnego zakochania.

Wyjął nefryty i pomachał nimi Taszce przed nosem, a ona aż się rozpromieniła z radości.
Och, powiada, jakie piękne! I w moim ulubionym kolorze, szmaragdowym. Naprawdę mi je

podarujesz?

— A bierz na zdrowie.
I dał jej sznurek nefrytowych paciorków — niewielka strata, siedemdziesiąt kopiejek.
Taszka zaraz je włożyła na szyję, cmoknęła Sieńkę w policzek i popędziła do domu — czym

prędzej przejrzeć się w lustrze. Skorik też pobiegł na bulwar Jauzański. Śmierć się przez niego
długo naczekała.

* * *

Pokazał jej pakiecik z daleka i włożył z powrotem do kieszeni. Śmierć na to:
— Coś ty? Dawaj prędzej!
Ma łzy w oczach i głos jej drży. A Sieńka:
— Dobrze, zaraz. Coś obiecała? Pisz karteczkę do Księcia, żeby mnie przyjął do swojej bandy.
Śmierć rzuciła się do niego, chciała mu odebrać pakiecik siłą, ale gdzie tam — Sieńka zaczął się

z nią gonić dookoła stołu. Pobawili się chwilę w berka, aż zaczęła go błagać:

— Daj, kacie, nie znęcaj się dłużej.
Sieńce zrobiło się jej żal: taka piękna, a taka nieszczęśliwa. Żyć nie może bez tego ohydnego

proszku. I nagle pomyślał: a może Książę nie ulegnie babskiej prośbie, choćby go błagała
najbardziej ubóstwiana kochanka? Ale chyba nie, chłopaki mówili, że on nigdy niczego jej nie
odmawia, ani w ważnych sprawach, ani w drobnych.

Kiedy się tak wahał, czy oddać jej narkotyk, czy nie, Śmierć z ponurą miną usiadła przy stole,

oparła czoło na ręce i znużonym głosem wyrzekła:

— A niech cię diabli porwą, dzikusie. Tak czy siak, jak podrośniesz, bandytą zostaniesz.
I jęknęła cichutko, jakby z bólu. Potem wzięła kawałek papieru, coś na nim nagryzmoliła i

pchnęła karteczkę w stronę Sieńki.

— Masz, udław się.
A on przeczytał i nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Na świstku Śmierć nakreśliła

zamaszyście:

Książę weź chłopaka do siebie. Akurat taki ci się nada. Śmierć.

Jak Sieńka pokazał, na co go stać

— Mnie się nada? A na kiego grzyba ty mi jesteś potrzebny?
Rozzłoszczony Książę potarł podbródek z dołkiem i przeszył Sieńkę swoimi czarnymi oczami.

Chłopaka aż dreszcz przeszedł, ale nie stracił kontenansu.

— Powiedziała: idź, Skorik, nic się nie bój, na pewno się przydasz Księciu, już ja to wiem.

Właśnie tak mówiła.

Starał się patrzeć na ogromnego mężczyznę odważnie, bez lęku, chociaż kolana mu się trzęsły.

Za jego plecami stała cała szajka: Oczko, Kilka, czyli Szóstka, tamci dwaj, podobni do siebie jak
dwie krople wody, i jeszcze jeden, ten z nalaną gębą (śpiący z rewolwerem). Brakowało tylko
beznogiego kaleki.

Książę miał swoją kwaterę w „Kazaniu” na samym końcu korytarza, którym Sieńka niedawno

szedł. Od pokoju z ikonostasem, gdzie Oczko rzucał nożami, trzeba było przejść jeszcze kawałek,
skręcić, i dochodziło się do numeru z osobną sypialnią. Sypialnię widział Skorik tylko przez na
wpół uchylone drzwi (nic szczególnego: łóżko przykryte barwną narzutą, na podłodze kiścień —
kolczaste stalowe jabłko na łańcuchu; coś więcej trudno było dojrzeć), ale salon urządzono
wspaniale — ogromny perski dywan, tak puszysty, że wydawało się, iż człowiek stąpa po leśnym
mchu; pod ścianami rzeźbione skrzynie (a ile w nich dobra — aż strach!); na dużym stole rząd
butelek wódki i koniaku, srebrne kieliszki, kawałek niedojedzonej szynki i słój kiszonych ogórków.
Książę coraz to wsadzał rękę do tego słoja, wyławiał co jędrniejsze i chrupał je tak smakowite — że
Sieńce aż ślinka ciekła. Chociaż Książę był przystojny, warz miał trochę zmiętą i obrzmiałą. Musiał
chyba sporo wypić — a potem długo spać.

Teraz wytarł rękę o podołek jedwabnej wypuszczanej koszuli. Znów wziął karteczkę do ręki.
— Czy ona zwariowała? Wie przecież, że mam skompletowaną talię. Ja jestem królem, tak?
Zagiął palec, a Oczko wtrącił:
— Wkrótce będziesz miał tyle tytułów, co sam najjaśniejszy imperator. Nazywasz się Książę, w

interesach jesteś królem, a niedługo zostaniesz jeszcze asem. Z łaski bożej As Wszechmoskiewski,
Król Chitrowki, Książę Pijaniców.

Sieńce wydawało się, że Oczko pozwolił sobie na zbyt wiele, ale Księciu żart się spodobał —

wybuchnął gromkim śmiechem. Inni także zarechotali. Skorik nie bardzo rozumiał, co ich tak
rozbawiło, ale na wszelki wypadek też się uśmiechnął.

— Kiedy zostanę asem, wtedy będzie inna rozmowa. — Książę odłożył świstek na stół, gotów

dalej wyliczać na upierścienionych palcach. — Śmierć to dama, tak? Ty, Oczko, jesteś waletem.
Słonina to dziesiątka, Bosman — dziewiątka, Ryzyk — ósemka, Fizyk — siódemka. Tego tu
musiałbym wziąć na szóstkę, a przecie szóstkę też już mam. Prawda, Kilka?

— No — potwierdził chłopak.
Teraz Sieńka zrozumiał, o czym Książę mówi. Chłopaki opowiadali, że u prawdziwych

przestępców, którzy żyją wedle złodziejskiego kodeksu, banda nazywa się talią. W każdej z nich
musi być ośmiu członków, a każdy zajmuje odpowiednią pozycję. Najważniejszy jest król, jego
mana — dama, potem idzie walet, główny pomocnik króla, a dalej pozostali — od dziesiątki do
szóstki. Więcej niż osiem osób bandycka szajka nie może liczyć. Zawsze tak było, jak świat
światem.

Sieńka spojrzał na długowłosego, zwanego Oczko, ze szczególnym szacunkiem. Ho, ho, walet!

Mało, że jest prawą ręką króla, to jeszcze zwykle w talii bywa specjalistą od mokrej roboty. Pewnie
dlatego nazywa się „walet”, że jak walnie, to na śmierć.

— Wakatów nie notujemy — oznajmił Oczko, jak zawsze, wymyślnym językiem, ale Skorik

zrozumiał, że wolnych miejsc w talii brak.

Jednak, co dziwne, Książę go nie przepędzał. Wciąż stał i zafrasowany drapał się po głowie.
Dwie szóstki — co to za talia? Co na to powie dintojra? — Książę westchnął ciężko. — Och,

Śmierci ty moja, sama już nie wiesz, czego ode mnie jeszcze chcieć…

I Sieńka zrozumiał nagle, że Książę, choć niezadowolony, boi się okazać Śmierci

nieposłuszeństwo, mimo że taki z niego bohater. Skorik poczuł się pewniej, wyprostował plecy i
spojrzał na członków bandy już bez strachu. I tak sami muszą rozwiązać ten problem zgodnie z
życzeniem Śmierci.

Dobra — powiedział w końcu Książę. — Jak się nazywasz? Skorik? Na razie pokręcisz się ot

tak, bez przydziału. A potem zobaczymy, co z tobą zrobić.

Sieńka aż oczy zmrużył, żeby się nie roześmiać ze szczęścia.
Niech będzie bez przydziału, grunt, że jest teraz prawdziwym bandytą i należy do najpierwszej

w całej Moskwie bandy. Procha i Michejka pękną z zazdrości. A jak jeszcze zacznie dostawać dolę,
będzie mógł wziąć Taszkę na swoją manę, żeby nie musiała się szlajać ze wszystkimi. Niech sobie
siedzi w domu, dorasta i rozkłada kwiatki.

Książę machnął ręką w stronę stołu i wszyscy sobie nalali, jedni wódki, inni koniaku, zaczęli pić,

tylko Oczko nie. Sieńka też łyknął brązowego napitku, żeby spróbować, ale to świństwo okazało się
gorsze od samogonki. Chociaż był głodny, nie wziął ani kawałeczka szynki — musiał przecież
pokazać się w jak najlepszym świetle: nie jest jakimś tam głodomorem, nie wypadł sroce spod
ogona. Trzymał się z boku, dyskretnie, patrzył i słuchał, broń Boże, nie mieszał się do rozmowy.
Tamci także nie patrzyli w jego stronę — nie interesował ich małolat. Tylko Kilka zerknął na
Sieńkę dwa razy. Raz tak sobie, a za drugim — mrugnął do niego. I na tym się skończyło.

A Książę zaczął opowiadać bliźniakom, siódemce i ósemce, o Śmierci.
— Wy, powiada, Ryzyk i Fizyk, jesteście u nas niedawno, jeszcze nie wiecie, co to za baba.

Widzieć ją widzieliście, fakt, ale to za mało. Opowiem wam teraz, jak ją zdobywałem, wtedy
zrozumiecie. Kiedy jej poprzedniego gacha, Jaszkę z Kostrom, menty nafaszerowały ołowiem i
Śmierć została sama, zacząłem się do niej podsuwać. Już dawno wpadła mi w oko, ale nie miałem
śmiałości wchodzić Jaszce w drogę. Cieszył się wielkim szacunkiem dintojry, a ja byłem zwykłym,
szeregowym złodziejaszkiem. Nie miałem ani talii, ani porządnej meliny, nie chodziłem na mokrą
robotę, nie robiłem dużych skoków. Pewnie, nie byłem na Chitrowce ostatni, ale gdzie mi tam do
Jaszki! Nie mogłem się z nim równać. Tyle że wciąż myślałem: żeby nie wiem co, ta ślicznotka
musi być moja. Pierwszy raz wtedy napadłem na kasę pożyczkową, stróża poczęstowałem
basałykiem. Zaczęło być o mnie głośno, forsy miałem jak lodu. Słałem Śmierci różne prezenty —
złotą biżuterię, porcelanę, japoński jedwab. A ona wszystko odsyłała z powrotem. Kiedy
przychodziłem, wyganiała mnie, nawet słowa ze mną zamienić nie chciała.

Ale ja się zaciąłem, bo rozumiałem: wciąż jeszcze jestem dla niej za drobną płotką.
Dobra. Napadłem na wagon pocztowy, załatwiłem dwóch ludzi. Zgarnąłem czterdzieści tysięcy.
Zjawiłem się pod jej domem z chórem cygańskim, nocą. Psom z miasnickiego cyrkułu odpaliłem

pięćset rubli, żeby mi nie przeszkadzali. Pod drzwiami postawiłem obite atłasem pudełeczko, a w
nim była brylantowa brosza, o, taka wielka.

I co? Cyganie i Cyganki ochrypli, zdeptali obcasy w tańcu, a ona drzwi nie otworzyła, nawet

przez okno nie wyjrzała.

No, myślę sobie, o co ci jeszcze chodzi? Nie o pieniądze, nie o prezenty — to jasne. Więc o co?
Umyśliłem sobie, że zażyję ją z innej mańki. Wiedziałem, że Śmierć bardzo lubi dzieci. Do

marińskiego przytułku, gdzie zbierają sieroty z Chitrowki, śle pieniądze, ubrania, słodycze. Raz
Jaszka przyniósł jej setkę złotych imperiałów w koszyku z fiołkami, a ta, szalona, kwiatki sobie
zostawiła, za to pieniądze oddała zakonnicom z przytułku, żeby zbudowały łaźnię.

Myślę: dobra, nie kijem go, to pałką.
Kupiłem pud czekolady, najlepszej, szwajcarskiej, trzy bele holenderskiego płótna na koszule i

krośniaku na bieliznę pościelową. Osobiście to wszystko odwiozłem, przekazałem matce Maniefie.
Proszę, powiadam, to gościniec dla sierotek od Księcia.

Tu spasiony, dziesiątka, przerwał mu opowieść i wtrącił z uśmieszkiem:
— Aha, już my wiemy, co to za gościniec.
Książę uciszył go syknięciem.
— Ty — powiada — Słonina, nie wybiegaj do przodu. A więc znów idę do Śmierci, dumny jak

paw, sprawdzić, czy nie będzie dla mnie łaskawsza. Wtedy faktycznie otworzyła mi drzwi, ale
lepiej by było, gdyby nie otwierała. Stoi w progu, oczy jej błyskają Żeby tu śladu po tobie nie

zostało, krzyczy. Nie waż się do mnie zbliżać, i takie tam różne… Wyrzuciła jak psa, a tak się
starałem… Strasznie się wtedy poczułem urażony. Dotknięty do żywego. Zacząłem pić — tydzień
byłem w ciągu. I po pijaku jeszcze bardziej bolało, kiedym sobie przypominał, jak za własną
krwawicę kupowałem tę ohydną czekoladę i macałem płótno w sklepie — czy jest w dobrym
gatunku.

— No, płótno to już chyba dostałeś za darmo — znów wtrącił Słonina.
Ale Książę ciągnął dalej:
— Nie w tym rzecz. Bolało mnie, że za moje starania takie mam podziękowanie. Nie, myślę, co

za dużo, to niezdrowo. Tak nie może być. Cholerę wam w bok, a nie płótno i czekoladę. W nocy
przelazłem przez ogrodzenie przytułku, oknem dostałem się do środka, wyważyłem drzwi
magazynu i wziąłem się do roboty. Całą czekoladę wysypałem na podłogę i wziąłem pod obcasy.
Płótno pociąłem nożem niemal na oddzielne nitki — a macie, noście na zdrowie! Tak samo
krośniak. Rozwaliłem w drobny mak wszystko, co tam mieli. Na te hałasy przybiegł stróż. Co
robisz, łobuzie, zaczął wrzeszczeć, sieroty krzywdzisz! Więc wsadziłem mu nóż prosto w serce,
jucha mi na ręce bryznęła… Wychodzę z magazynku cały we krwi, nitki ze mnie zwisają, pysk
mam czarny od czekolady jak Murzyn. A naprzeciwko — sama matka Maniefa ze świeczką w ręce.
Więc ją też załatwiłem, przy okazji. Tak czy owak, myślę, wziąłem grzech na swoją duszę. Do
diabła z nią i z życiem wiecznym! Bez Śmierci w ogóle żadne życie mi niemiłe…

— Tak — potwierdził Słonina. — Szum się potem zrobił na całą Moskwę. Chociaż pijany, nie

zostawiłeś śladów, świadków też nie było. Później stało się jasne, że to twoja robota, ale nic ci nie
mogli udowodnić.

Książę uśmiechnął się.
— Grunt, że nasi o wszystkim się od razu wywiedzieli i donieśli Śmierci. Jak wróciłem z

przytułku, spałem dwa dni bez przerwy. A kiedy się ocknąłem, przynieśli mi liścik od niej.
„Przyjdź, będziesz mój” — tak w nim było napisane. I spróbuj tu, człowieku, ją zrozumieć.

Sieńka słuchał opowieści z płonącymi uszami, a potem długo sobie łamał głowę, co myśleć o tej

historii, ale wciąż nie wiedział.

Inna rzecz, że tego dnia nie miał wiele czasu na takie rozważania — za dużo się wydarzyło.
Kiedy już Książę zadecydował o losach Sieńki i ugościł swoich ludzi wódką i koniakiem, Kilka

zaprowadził nowicjusza do siebie — miał niedaleko wejścia komórkę, oddzieloną perkalową
zasłonką.

Okazał się fajnym kumplem, bez żadnych zadęć, nie zadzierał nosa, chociaż miał swoje miejsce

w talii, a Skorik był na razie jakby na przyprzążkę. Szóstka chętnie mu udzielił różnych
pożytecznych wyjaśnień, traktując go jak swojego, już prawie należącego do szajki.

Nic się nie bój, Skorik, powiedział, jeżeli sama Śmierć się za tobą wstawiła, zostaniesz w talii,

zobaczysz. Może któregoś z naszych posadzą albo wykończą — wtedy ty będziesz szóstką, a ja
awansuję na siódemkę. Trzymaj się mnie, to nie przepadniesz. Jak chcesz, możesz tu mieszkać.
Razem nawet chrapać weselej.

(Pochrapać razem im się jednakowoż nie udało, ale o tym potem).
O Księciu Sieńka wiedział wszystko, o Śmierci — nie mniej niż Kilka, więc zaczął go

wypytywać o pozostałych członków bandy.

Naszego waleta, powiedział Kilka, wszyscy się boją, nawet Książę czuje przed nim respekt, jako

że Oczko jest strasznie narwany. Zwykle cichy, spokojny, choć cały czas gada niezrozumiale, do
wiersza, ale niekiedy — jeśli coś go zirytuje — wpada w szał, po prostu diabeł w niego wstępuje.
Pochodzi z dobrej rodziny, dawniej był studentem, ale pociął kogoś na śmierć — poszło o narkotyki
— i został skazany na dożywotnią katorgę. Trzymaj się od niego z daleka, doradził Kilka Sieńce,
Książę może strzelić w pysk, może nawet załatwić na amen, ale przynajmniej wiadomo, za co i
dlaczego, a Oczko to prawdziwy wariat.

Następny w talii, Słonina, to Ukrainiec, stąd jego ksywka. Jest bardzo użyteczny, zna wszystkich

zamiejscowych paserów i handlarzy, cały majdan przechodzi przez jego ręce i wraca w postaci
forsiaków.

O beznogim Bosmanie, czyli dziewiątce, Kilka opowiadał, że dawniej naprawdę służył we flocie

jako bosman, największy marynarski wyga na całym Morzu Czarnym. Jak zacznie opowiadać o
Turkach i różnych morskich przygodach, człowiek by słuchał i słuchał bez końca. Na statku kocioł
parowy przygniótł mu nogi. Ma różne krzyże, medale, specjalną emeryturę za bohaterskie czyny —
szesnaście rubli — ale nie taki z niego człowiek, żeby się starzeć spokojnie. Lubi żyć z fantazją, z
rozmachem, kocha ryzyko i niebezpieczeństwo. Prawie nigdy też nie bierze swojej doli, a
dziewiątce przypada ona niemała, nie to co szóstce.

Siódemka i ósemka to bracia bliźniacy z Jakimanki. Fajni kumple. Polecił ich Księciu znajomy

policjant z tamtejszego pierwszego cyrkułu. Powiedział: strach, jakie to odważne chłopaki, nie
powinni się marnować, ale trzeba im dać szansę, aby mogli pokazać, co potrafią. A przezwano ich
Ryzyk i Fizyk, bo mają więcej szczęścia niż rozumu. Ryzyk to jeszcze jak cię mogę, ale Fizyk jest
kompletnie postrzelony. Gdyby Książę kazał mu ukraść dwugłowego orła z wieży Spaskiej, nawet
chwili by się nie zastanawiał.

Na koniec Kilka westchnął, zatarł ręce i powiedział:
— No nic, dzisiaj zobaczysz wszystkich naszych w akcji.
— W jakiej akcji? — Skorikowi na chwilę serce zamarło. Od razu pierwszego dnia, a niech to!

— Mamy kogoś obrobić?

— Nie, gdzie tam. To poważna sprawa. Książę ma dzisiaj spotkanie z Wampirem.
— A, o siódmej wieczorem? I co? Który to Wampir? Z Kotielnik?
— Tak. Będą obaj startować na moskiewskiego asa. Kapujesz?
Sieńka aż gwizdnął. A więc to tak!
As to u doświadczonych, wytrawnych przestępców ktoś w rodzaju cara, jeden na całą Moskwę.

Przedtem asem był Kondrat Siemionycz, wielka figura, przed nim trzęśli ze strachu portkami.
Mówiono o nim, co prawda, różnie. Że się zestarzał, stetryczał, młodych nie chce dopuścić do
głosu. Wytykano, że się pławi w bogactwie i mieszka nie na Chitrowce, jak każdy as powinien,
tylko we własnym domu nad Jauzą. I zginął też niehonorowo — nie od noża, kuli czy w więzieniu.
Pod puchową pierzyną wydał swoje ostatnie tchnienie, niczym jakiś kupiec.

A więc dintojra zdecydowała, że teraz asem zostanie jeden z dwóch — Książę albo Wampir.
Z Księciem jasna sprawa. Prawdziwy z niego orzeł, śmiało wzleciał pod niebiosa, aż dziw, na

jakie wielkie dzieła się porywa. Ma tylko jedną wadę — jest zbyt niecierpliwy i samowolny, nikogo
nie słucha. Kilka powiedział, że starzy się boją, by władza nie uderzyła Księciu do głowy.

Co innego Wampir. On nie z tych, co szybują w górę na skrzydłach — woli się wspinać cicho,

niepostrzeżenie, jak wiewiórka. O jego wyczynach nie słychać, kule nie latają, krew się nie leje, a
mimo to Wampir wzbudza strach nie mniejszy niż Książę.

Banda Wampira nie trudni się napadami, działa bez hałasu — ściąga haracz z hurtowników i

właścicieli sklepów, czyli, jak się to popularnie mówi, „doi” z nich forsę. Chcesz, żeby sklep był
bezpieczny, lekarz z inspekcji sanitarnej się nie czepiał, a policja zostawiła cię w spokoju — płać
haracz i handluj na zdrowie. Tym, którzy nie chcieli płacić, skąpili, różne rzeczy się przytrafiały.
Jeden uparty właściciel sklepu korzennego dostał z tyłu w głowę w ciemnym zaułku; nie widział
napastnika. Upadł, chce wstać, ale nie może — wszystko mu w oczach miga. Nagle patrzy —
wprost na niego jedzie konna rolwaga, załadowana brukowcami. Kupiec krzyczy, wymachuje
rękami, a woźnica jakby nie słyszał. Koń przestąpił leżącego, ale koła przejechały mu po nogach i
zgruchotały kości. Teraz wożą go na wózku, a Wampir dostaje haracz regularnie. Innemu,
sprzedawcy lodu, napadli na córkę, pannę na wydaniu, zaczaili się, naciągnęli jej worek na głowę i
zhańbili dziewczynę — pół tuzina zdrowych byków. Biedaczka siedzi teraz w domu, nosa nie
wyściubia, dwa razy już się próbowała wieszać, ledwo ją odratowano. A gdyby ojciec zapłacił, nic
takiego by się nie zdarzyło.

Ale Wampir nie wszystkim starcom z dintojry się podoba, wyjaśnił Kilka. Ci bardziej wiekowi,

którzy dobrze pamiętają dawne czasy, nie akceptują tego, czym się Wampir zajmuje. Kiedyś nie
stosowało się takich metod.

Krótko mówiąc, dziś ma się odbyć spotkanie, na którym Książę i Wampir sami, między sobą,

będą musieli rozstrzygnąć, który któremu ustąpi z drogi.

— Przecież oni się pozabijają! — żachnął się Sieńka. — Zaciukają nożami albo wystrzelają!

— Nie wolno, kodeks tego zabrania. Co najwyżej połamią sobie żeber albo rozwalą łby, nic

więcej. Na spotkanie mają się stawić bez broni, dintojra tego surowo zakazuje.

O piątej zjawili się wysłannicy dintojry, dwaj spokojni, stateczni staruchowie, szanowani

złodzieje. Wyznaczyli miejsce spotkania — Krowią Łączkę w Łużnikach — i potwierdzili czas:
punktualnie o siódmej. Powiedzieli jeszcze, że Wampir chciałby wiedzieć, czy ma przyjechać z całą
talią, czy sam.

Usadzono dziadków przy herbacie i poproszono, żeby zaczekali na odpowiedź. A cała banda

zebrała się u Księcia na naradę. Nawet Bosman przyjechał z ulicy, bojąc się, że coś ważnego go
ominie.

Fizyk krzyknął pierwszy:
— Pójdziemy wszyscy! Tak im damy popalić, że na długo nas zapamiętają.
Książę uciszył go syknięciem.
— Najpierw myśl, durniu, a potem gadaj. Mamy damę? Nie. Przecież Śmierć z nami na Krowią

Łączkę nie pojedzie.

Wszyscy się uśmiechnęli, czekając, co Książę powie dalej.
— A u Wampira damą jest Dziobata Mańka. W zeszłym roku tak stuknęła o siebie łbami dwóch

mentów, że więcej nie wstali — kontynuował Książę, polerując szczoteczką paznokcie. Siedział z
nogą założoną na nogę i cedził słowa powoli, z namysłem i pewnie już widział się w roli asa.

— Znamy Mańkę, to kobieta jak się patrzy — przytaknął Bosman.
— Taak. Idźmy dalej. Ty, Bosman, bez urazy, jesteś kaleką. Co z ciebie tam będzie za pożytek?
Bosman, wzburzony, aż podskoczył na swoich kikutach.
— Ja… Jak przyłożę kulą, to każdy się zegnie wpół. Książę, wiesz przecież!
— Kulą, kulą — przedrzeźnił go Książę, odgryzając zadzior u paznokcia. — A u Wampira

dziewiątką jest Wasia z Ugry. Dużo przeciw niemu zdziałasz swoją kulą, Bosman? Ano właśnie.

Bosman zafrasował się, pociągnął nosem.
— Teraz weźmy szóstkę. — Książę machnął ręką w stronę Kilki.
Chłopak poderwał się.
— Co, co ja?
— A to. U nich szóstką jest Drągal. Chłop wbija pięścią w drewno czterowerszkowy gwóźdź, a

ciebie, Kilka, soplem można uszkodzić. Jaki z tego wniosek, panowie? Ano taki, że ich talia z mety
nas załatwi. Jeszcze potem zacznie się gadanie, że Książę był ze wszystkimi swoimi ludźmi, nikt
nie będzie się zastanawiał, że jeden młody, drugi kaleka, a trzeciego w ogóle brakowało. Tak, tak,
zacznie się gadanie — powtórzył Książę, słysząc głuchy pomruk zebranych.

W pokoju zrobiło się cicho. Wszystkich ogarnęło przygnębienie.
Sieńka wcisnął się w kąt ze strachu, że go wyrzucą. Tym, że nie pójdzie na spotkanie, zbytnio się

nie martwił. Nie był szczególnym amatorem bójek, zwłaszcza z tak potężnym przeciwnikiem.
Takiego niedorostka jak on tamci bez trudu rozdepczą na miazgę.

Książę z zadowoleniem przyjrzał się swoim paznokciom, odgryzł i wypluł jeszcze jeden zadzior.
— Wołajcie starych. Już podjąłem decyzję. I morda w kubeł. Ani słowa.
Kilka pobiegł po wysłanników. Ci weszli i stanęli u drzwi. Książę także wstał.
— Uważam, że każdy z nas powinien się stawić na spotkanie z jeszcze jedną osobą. — Błysnął

wesoło oczyma, odrzucił czuprynę. — Król i ten, kogo on wybierze. Przekażcie to Wampirowi.

Oczko, słysząc te słowa, ziewnął demonstracyjnie, inni się nachmurzyli. Nikt jednak słowem się

nie odezwał — widać wobec obcych wszelkie swary są zakazane, pomyślał Sieńka.

Ale kiedy staruchowie się oddalili, nadal panował spokój. Skoro Książę podjął decyzję, nie było

dyskusji.

Kilka mrugnął na Sieńkę, żeby wyszedł.
W korytarzu, pociągając nosem, szepnął:
— Dobrze znam to miejsce. Jest tam stara szopa, można się schować! Pójdziemy?
— A jak nas zobaczą?
— To poczęstują nożem jak amen w pacierzu. — Kilka beztrosko machnął ręką. — Ale nie

pękaj, nie zobaczą. Mówię ci, to fajna szopa. Zagrzebiemy się w sianie, nikt nas nie zobaczy, a my

wszystko będziemy widzieć.

Sieńka, przestraszony, trochę się wahał. Kilka splunął na podłogę i powiedział:
— Ty, Skorik, rób, jak chcesz. Ale ja polecę. Zanim oni się tu wykokoszą, już tam będę.
Oczywiście, że Sieńka z nim poszedł — co miał zrobić? W końcu nie jest dziewczyną, żeby

tchórzyć. Zresztą naprawdę chciał obejrzeć widowisko — to nie byle co, prawdziwy pojedynek,
który rozstrzygnie, kto zostanie moskiewskim asem. Niewielu widziało coś takiego na własne oczy.

* * *

Kilka mówił, że poleci, ale oczywiście tak tylko gadał — naprawdę wcale nie poszli piechotą.

Chłopak miał pełne kieszenie forsy. Na Pokrowce zgodzili więc dorożkę i kazali się wieźć do
Łużnik, za miasto. Kilka dołożył jeszcze dorożkarzowi rubla, żeby pędził co koń wyskoczy. W
dwadzieścia trzy minuty byli na miejscu — Kilka sprawdził na swoim srebrnym zegarku.

Krowia Łączka wyglądała całkiem zwyczajnie — pożółkła trawa, łopiany. Po jednej stronie, za

rzeczką, wznosiły się Worobjowe Góry, po drugiej — monaster Nowodiewiczy, otoczony
ogrodami.

— O, tu na pewno się spotkają. — Kilka wskazał na krąg wydeptanej ziemi, gdzie zbiegały się

cztery ścieżki. — W trawę nie wejdą, tam przecież pełno krowich placków, sztyblety by sobie
upaćkali. A szopa jest tutaj.

Szopa była nędzna, zdawało się, że wystarczy kichnąć, a zostanie z niej kupa drewna.

Najwyraźniej dożywała swoich dni.

Od udeptanego miejsca dzieliło ją dziesięć, może piętnaście kroków.
Wleźli po drabince na przygórek i umościli się na starym, zeszłorocznym sianie. Drabinkę

wciągnęli za sobą, żeby nikt się nie domyślił, że mogą tam być, i nie zechciał sprawdzić.

Kilka znów spojrzał na zegarek i oznajmił:
— Trzy minuty po wpół do szóstej. Mamy jeszcze prawie dwie godziny. Zagramy? Po pół rubla.

— I wyjął z kieszeni talię kart.

Sieńce ze strachu zlodowaciały ręce i nogi, mróz mu chodził po grzbiecie, a temu kart się

zachciało!

— Nie mam forsy.
— Może być na szczypy. Tylko zwykłe, bez zakręcania, bo nie bardzo jestem wytrzymały.
Ledwie Kilka rozdał karty, usłyszeli głosy. Ktoś szedł od strony kolejki.
Kilka wyjrzał przez szparę w deskach i szepnął:
— Ej, Skorik, zobacz no!
Popatrzył i Sieńka.
Szopę okrążało trzech mężczyzn, wyglądających na członków szajki, ale nieznanych Sieńce.

Jeden był wysoki, barczysty, o małej, krótko ostrzyżonej głowie; drugi — w czapce nasuniętej na
oczy, ale Sieńka i tak widział z góry jego zapadnięty nos; trzeci — mały, o długich rękach, w
marynarce zapiętej na wszystkie guziki.

— A, bydlę jedno — szepnął Kilka Sieńce prosto w ucho. — Nieźle to sobie wymyślił.

Bezczelny łajdak!

Mężczyźni weszli do szopy, tak że Kilka i Sieńka musieli ich teraz podglądać przez szpary w

podłodze przygórka. Trzej przybyli położyli się na ziemi i przykryli sianem.

— Kto jest bezczelny? — cicho spytał Sieńka. — Co to za typki?
— Wampir, ta menda. To jego ludzie z talii. Ten wysoki to Drągal, szóstka. Drugi, bez nosa —

Dziób, ósemka. Mały — to Joszka, walet. Oj, niedobrze. Wykończą naszych.

— Joszka nie potrafi się bić, nie ma siły, za to z liwolweru umie wypalić bez pudła. Dawniej

pracował w cyrku, gasił świece strzałami. Jeśli go wzięli, to znaczy, że będzie strzelanina. A nasi
przyjdą nieuzbrojeni. I nie ma jak ich uprzedzić…

Na tę wieść Sieńka zaczął niemal szczękać zębami.
— To co robić?
Kilka także aż zbladł.

— Cholera wie…
Siedzieli, trzęsąc się ze strachu. Czas płynął powoli, zdawało się, że w ogóle stanął w miejscu.
Na dole było cicho. Tylko raz trzasnęła zapałka, rozszedł się zapach dymu tytoniowego i zaraz

ktoś upomniał palacza: „Co ty, Drągal, chcesz nas tu sfajczyć? Zabiję cię!”

I znowu cisza.
Potem, kiedy już do siódmej zostało niewiele czasu, usłyszeli szczęknięcie żelaza.
Kilka pokazał Sieńce palcami: któryś z bandytów odciągnął spust.
Oj, niedobrze!
Dwie dorożki podjechały do placyku jednocześnie z dwóch stron.
W jednej, szykownej, lakierowanej na czerwono, siedział na koźle Oczko — w piaskowym

garniturze z kamizelką, w kapeluszu i z trzcinową laseczką w ręku. Książę, rozwalony na
skórzanym siedzeniu, palił papierosa. Też był wyelegantowany — błękitną koszulę miał
przewiązaną szarfą.

W drugiej dorożce, nieco mniej wykwintnej, ale również solidnej, siedziała na koźle kobieta.

Ręce miała jak szynki, głowę ciasno obwiązaną kwiecistą chustką, widać było tylko tłuste czerwone
policzki. Bluzkę wypierały z przodu jakby dwie dynie — Sieńka nigdy nie widział tak obfitego
przedsięwzięcia. Wampir, podobnie jak Książę, siedział z tyłu; żylasty, łysawy, wąskooki,
przypominał żmiję. Tłuste włosy zwisały mu w strąkach. Na oko nieciekawy, gdzie mu tam do
Księcia!

Spotkali się pośrodku udeptanego placyku, ale nie podali sobie rąk. Obaj zapalili, obserwując się

nawzajem. Oczko i piersiasta baba trzymali się z tyłu — widocznie tak należało.

— Damy głos? Jak myślisz, Sieńka? — zapytał Kilka szeptem.
— A jeżeli Wampir kazał swoim czekać w szopie tylko tak, na wszelki wypadek? Może się bał,

że Książę szykuje jakiś podstęp? Wtedy koniec z nami.

Sieńka uważał, że nie powinni zdradzać swej obecności. A nuż Joszka zacznie strzelać w sufit.
Kilka odszepnął:
— Kto ich tam wie… No dobra, poczekajmy, zobaczymy.
Hersztowie dopalili papierosy, niedopałki rzucili na ziemię. Pierwszy przemówił Książę:
— Czemuś nie przyszedł z waletem?
— Joszkę zęby bolą, cała gęba mu spuchła. Zresztą na kiego mi walet? Nie boję się ciebie,

Książę. To ty trzęsiesz przede mną portkami, dlatego wziąłeś ze sobą Oczkę. A ja zabrałem Mańkę.
Baba na ciebie wystarczy.

Książę i Oczko wymienili spojrzenia. Sieńka widział, jak walet zabębnil palcami po trzcinowej

laseczce. Może się domyślili, że coś jest nie w porządku?

Nie, nie domyślili się.
— Wziąłeś babę, dobra, twoja sprawa. — Książę ujął się pod boki. — To dla ciebie w sam raz,

babom przewodzić. Jak zostanę asem, będziesz rządził mamzelkami na Chitrowce. Lepszego
zajęcia nie znajdziesz.

Chciał obrazić rywala, Wampir jednak nie dał się sprowokować, uśmiechnął się tylko i strzelił

długimi palcami.

— Jesteś, Książę, znanym bandytą, pniesz się w górę, to prawda, aleś jeszcze młody. Za

wcześnie pchać się na asa. Ledwo co skompletowałeś swoją talię. I za bardzo lubisz ryzyko.
Wszystkie psy cię szukają, a ja z nimi nie zadzieram, mam układ. Ustąp po dobremu.

Słowa niby ugodowe, ale ton szyderczy — widać, że to tylko gra. Wampir chce, żeby Książę

pierwszy stracił panowanie nad sobą. Ale on na to:

— Ze mnie prawdziwy orzeł, a ty jak szakal żywisz się padliną. Mocnyś w gębie, ale dla nas

dwóch Moskwa za mała! Albo uznasz moją władzę, albo… — I przeciągnął palcem po gardle.

Wampir oblizał wargi, przechylił głowę na bok i powiedział powoli, łagodnie:
— Co „albo”, Księciulku? Albo twoja władza, albo śmierć? A co powiesz na to, że twoja Śmierć

sama mi się podłożyła? Ładna z niej kobitka, uległa. Miękka, wygodna niczym piernat z gęsiego
puchu…

Mańka zarżała, a Książę spurpurowiał — zrozumiał, o kim mowa. Chytry Wampir osiągnął swój

cel — rozjuszył przeciwnika.

Książę pochylił głowę, zawył jak wilk i ruszył na potwarcę.
Ale tamta dwójka widać miała między sobą umowę. Wampir odskoczył w lewo, a baba w prawo

— i jak nie świśnie na palcach!

Na dole zaszeleściło siano, trzasnęły drzwi i z szopy wyskoczył Joszka — na razie sam. W ręku

trzymał czarną spluwę z długą lufą.

— Stać! — wrzasnął. — Patrzeć na mnie! Wiecie, że nigdy nie chybiam!
Książę zastygł w miejscu.
— Ach, Wampir, to ty tak? — odezwał się. — Na chama?
— Tak, Księciulku, tak. Kto ma rozum, tego kodeksy nie obowiązują. No już, kładźcie się obaj

na ziemię. Kładźcie się, mówię, bo was Joszka zastrzeli.

Książę, rozbawiony, odsłonił zęby w uśmiechu.
— Wcale nie masz rozumu, Wampir. Dureń z ciebie. Chcesz się sprzeciwiać dintojrze? No i

dobra. Ja już nic nie muszę robić, starsi wszystko za mnie załatwią. Chodź, Oczko, położymy się,
odpoczniemy. Wampir sam wydał na siebie wyrok.

I legł na wznak w trawie. Nogę założył na nogę, wyjął papierosa.
Oczko popatrzył na niego, czubkiem sztybleta przejechał po ziemi — widać szkoda mu było

garnituru — ale też położył się na boku i oparł głowę na ręce. Trzcinkę umieścił obok.

— No i co dalej? — zapytał. Po czym zwrócił się do Joszki. — Strzelaj, mój mały żuawie.

Wiesz, co porządni bandyci robią z takimi jak wy? Za ten samowolny wybryk znajdą cię nawet pod
ziemią, a potem sprawią, że znów ją będziesz gryzł.

Dziwnie jakoś przebiegało to spotkanie. Dwóch leży i uśmiecha się, troje stoi i patrzy na nich.

Kilka szepnął:

— Nie odważą się strzelać. Pójdą za to żywcem do ziemi, takie prawo.
Nagle mana Wampira znów gwizdnęła. Z szopy wyskoczyli dwaj pozostali i rzucili się na

leżących — Drągal zwalił się całym ciężarem na Księcia, a Dziób przydusił Oczko twarzą do ziemi
i zręcznie wykręcił mu ręce do tyłu.

— No proszę, Księciulku — rzucił szyderczo Wampir. — Zaraz ci Drągal pięścią mózg wybije.

A Dziób połamie twojemu waletowi żebra. I o broni nikt się nie dowie. Tak, tak. A dintojrze
powiemy, że was załatwiliśmy, jak Pan Bóg przykazał. Nie daliście rady Wampirowi i jego babie.
Ano, chłopy, do roboty!

— Aaa! — rozległo się nagle tuż koło ucha Sienki.
Kilka odepchnął się łokciem, podniósł na klęczki i z krzykiem skoczył Joszce na kark. Nie

utrzymał się co prawda, upadł na ziemię, a Joszka grzmotnął go z rozmachem kolbą w skroń, ale
kiedy Drągal i Dziób odwrócili głowy, słysząc, że zrobiło się jakieś zamieszanie, Książę i Oczko w
jednej chwili zrzucili z siebie przeciwników i zerwali się na nogi.

— Strzelam, Wampir! — krzyknął Joszka. — Nie wyszło, jak chciałeś! Potem wyciągniemy z

nich kule! A nuż się uda!

I tu Sieńka sam siebie zadziwił. Wrzasnął jeszcze głośniej niż Kilka i skoczył Joszce na plecy.

Zawisł na nim, uczepiony z całych sił, i wgryzł się tamtemu zębami w ucho, aż poczuł w ustach
słony smak krwi.

Joszka kręcił się, wiercił, chcąc zrzucić chłopaka z grzbietu — ale wszystkie wysiłki na nic.

Sieńka, mycząc głucho, tylko szarpał ucho zębami.

Długo oczywiście by się nie utrzymał na plecach Joszki, Oczko jednak chwycił z ziemi trzcinkę,

machnął nią i w jego ręku nagle zabłysło długie stalowe ostrze.

Wtedy podskoczył do Joszki, jedną nogę zgiął w kolanie, drugą, wyprostowaną, wysunął do tyłu,

rozciągnął się cały jak sprężyna, długi niczym gotowa do ukąszenia żmija. Ugodził Joszkę swoim
ostrzem prosto w serce, a ten od razu przestał wymachiwać rękami i zwalił się na ziemię,
przygniatając Sieńkę. Chłopak szybko się spod niego wydostał i rozejrzał wokół, ciekaw, co będzie
dalej.

Zdążył zobaczyć, jak Książę, wyrwawszy się z łap Drągala, z rozbiegu trzasnął Mańkę bykiem w

podbródek — baba aż usiadła i po chwili przewaliła się do tyłu. Tymczasem Książę już wpił się

palcami w gardło Wampira, potoczyli się obaj z wydeptanej ścieżki w trawę. Suche źdźbła
zakołysały się raptem gwałtownie.

Drągal chciał się rzucić swojemu królowi na pomoc, ale z tyłu podbiegł do niego Oczko. Lewą

rękę założył za plecy, w prawej trzymał długi na arszyn nóż, którym ze świstem ciął powietrze. Ze
stalowego ostrza skapywały na trawę czerwone krople.

— Nie odchodź — zadeklamował — zostań ze mną. Wszak tak gorąco cię miłuję. Czuła

pieszczota wnet ci powie, co już od dawna w sercu czuję.

Te wersy Sieńka znał — pochodziły z pewnego smętnego romansu.
Drągal odwrócił się do waleta, zamrugał oczami i cofnął się. Dziób był szybszy, od razu

odskoczył w bok. Tymczasem Książę i Wampir znów wytoczyli się na placyk, ale teraz już było
widać, kto jest górą. Zwycięski Książę złapał wroga za gardło i zaczął walić jego głową o ziemię.

Wampir chrypiał:
— Wystarczy, wystarczy. Wygrałeś! Szmata jestem!
Jeśli ktoś sam się tak nazwie w walce, nie wolno go dłużej bić. Kodeks na to nie pozwala.
Książę dla porządku przyłożył Wampirowi jeszcze parę razy pięścią, no, może trochę więcej niż

parę — Skorik nie dojrzał. Siedział w kucki obok Kilki i patrzył, jak z czarnej dziury w głowie
chłopaka wycieka purpurowa krew. Kilka był martwy, zimny trup — Joszka rozwalił mu głowę
swoim gnatem.

* * *

Potem przez całe cztery dni starcy naradzali się, czy uznać taki pojedynek za ważny. Stanęło na

tym, że nie. Wampir oczywiście złamał zasady, ale i Książę nie grał całkiem czysto — walet
przyszedł z bronią, a dwóch chłopaków zaczaiło się w szopie. Książę na razie nie może zostać asem
— taki zapadł wyrok. Moskwa musi jeszcze poczekać na swego złodziejskiego króla.

Książę chodził wściekły, pił bez przestanku, groził, że Wampira wykończy, ale ten jakby się

zapadł pod ziemię, gdzieś w zacisznym miejscu z wolna lizał rany.

Głośno było o pojedynku w Łużnikach na całej Chitrowce.
Dla Sieńki nastały teraz złote czasy.
Został w talii Księcia szóstką — i to szóstką pełną gębą. Za swój waleczny wyczyn cieszył się

szacunkiem całej bandy, nie mówiąc już o chłopakach z Chitrowki.

Sieńka zaglądał tam ze trzy razy na dzień, niby to w jakichś ważnych, sekretnych sprawach, ale

naprawdę — żeby się pokazać. Wszystkie ubrania Kilki należały teraz do niego — spodnie z
angielskiego sukna z fałdką, buty z chromowej skóry, szykowny tużurek, kapitańska czapka z
lakierowanym daszkiem i srebrny zegarek z kopertą i dewizką. Chłopaki zbiegali się z całej
okolicy, żeby uścisnąć rękę bohaterowi albo chociaż z daleka na niego popatrzeć, posłuchać jego
opowieści.

Procha, który przedtem Sieńkę pouczał i zadzierał nosa, teraz zaglądał koledze w oczy i po

cichu, w sekrecie przed innymi, prosił, żeby pomógł mu dostać się do najlichszej choćby bandy na
szóstkę. Sieńka słuchał go z pobłażliwym uśmiechem i obiecywał, że o tym pomyśli.

Ech, dobre przyszły czasy!
W kieszeniach Sieńki, co prawda, wciąż było pusto, ale wierzył, że to się zmieni po pierwszym

skoku.

I wkrótce rzeczywiście trafiła się prawdziwa złodziejska robota.

Jak Sieńka wziął udział w prawdziwej robocie

Książę dostał cynk od zaufanego człowieka, posługacza z kupieckiego hotelu „Słowiański” na

Bierieżkach. Z miasta Chwałyńska przyjechał bogaty Kałmuk — handlarz końmi — z
pomocnikiem. Zamierzał kupić rasowe ogiery do swego tabunu. Forsy ma jak lodu, ale obrobić go
trzeba, nie zwlekając, bo jutro, w niedzielę, wybiera się na Koński Targ, gdzie może wydać całą
gotówkę.

Już po zmroku talia w pełnym składzie załadowała się do trzech powozów. Przodem jechali

Książę i Oczko, dalej Słonina z bliźniakami, na końcu Bosman i Sieńka. Ich zadaniem było stać na
świecy i pilnować koni, żeby w razie nieprzewidzianej wpadki natychmiast ruszyć z kopyta.

Kiedy pędzili galopem przez plac Czerwony, Wozdwiżenkę i Arbat, Skorikowi aż się bebechy

wywracały ze strachu. Ale potem, kiedy kopyta załomotały po moście, strach nagle zamienił się w
radosne podniecenie, jak wtedy, w dzieciństwie, kiedy ojciec wiózł pierwszy raz małego Sieńkę na
zabawę w ostatki; można tam było poszaleć na drewnianych zjeżdżalniach.

Bosman, rozradowany, przygadywał bez ustanku. Ech, Kostroma, mówił, droga stroma. Ech,

Połtawa, zachodź z prawa. Ech, Samara, senna mara…

Znał mnóstwo rozmaitych miast, o których Sieńka nigdy nawet nie słyszał.
Hotel był ponury, przypominał raczej barak. O dziesiątej światła już się nie paliły — kupcy

wcześnie idą spać, bo dzień targowy zaczyna się o świcie.

Podjechali pod magazyny kolejowe i tam wyskoczyli z powozów. Obyło się bez zbędnych słów

— cała sprawa została obgadana wcześniej.

Sieńka wziął lejce, ustawił pojazdy obok siebie — „bosmański” w środku. Potem oddał

wszystkie wodze inwalidzie. Konie były mądre, posłuszne. Kiedy czuły siłę, stały spokojnie. Tak,
Książę miał niezwykłe konie, szybkie, lotne — prawdziwe baśniowe rumaki.

A więc Bosman siedział pośrodku na koźle i palił, a Sieńka nie mógł ustać na miejscu — kręcił

się to z jednej, to z drugiej strony. Już się nie bał, było mu raczej smutno i przykro. Czuł się
niepotrzebny jak piąte koło u wozu.

Wciąż podbiegał bliżej hotelu, żeby sprawdzić, czy nie ma jakiegoś niebezpieczeństwa.
Ale wokół było pusto i cicho.
— Bosman, kochany, co oni tam tak długo robią?
Stary marynarz ulitował się nad szóstką.
— Dobra — powiedział. — Po co taki młody, silny chłopak ma się tutaj kręcić po próżnicy?

Leć, zobacz, jak się robi prawdziwy skok. Przyjrzyj się i wracaj tutaj, opowiesz mi, jak nasi
załatwiają Kałmuków.

Sieńka zdziwił się:
— A nie można im po prostu zabrać forsy? Musowo trzeba ich załatwić?
— Zależy, ile jej jest — wyjaśnił Bosman. — Jeżeli nie za wiele, parę setek, można dać sobie

spokój, psiarnia nie będzie zbyt gorliwie węszyć. Ale jeżeli forsa idzie w tysiące, lepiej nie
ryzykować. Wtedy takie kupczysko wyznaczy wysoką nagrodę dla psiarzy, żeby dobrze ziemię
nosem ryli. No już, biegnij, Skorik, nie marudź. Ja tu sobie dam radę bez ciebie. Ech, sam bym
poleciał, gdybym miał nogi.

Sieńki nie trzeba było długo namawiać. Tak go znudziło bezczynne czekanie, że nawet nie

wszedł przez bramę, tylko przeskoczył ogrodzenie.

Kiedy znalazł się w przestronnej sieni, zobaczył, że na recepcyjnej ladzie, pojękując ze strachu,

leży mężczyzna w kapocie, chyba portier. Głowę zakrył rękami, ramiona mu się trzęsą. Obok,
ziewając, stoi Słonina z gnatem w ręce (to liwolwer tak się po bandycku nazywa: gnat, kopyto albo
giwera).

Leżący poprosił drżącym głosem:
— Nie zabijajcie, panowie bandyci. Nawet na was nie spojrzałem, od razu zamknąłem oczy. Co?

Zlitujcie się, nie odbierajcie życia. Mam rodzinę, wiarę prawosławną wyznaję. Co?

Słonina na to leniwie:

— Kto wie, jak będziesz siedział cicho, może się zlitujemy. — A do Sieńki: — Jesteś ciekaw?

To idź, zobacz, co się dzieje. Coś długo to trwa.

Dalej był długi korytarz, a po obu jego stronach drzwi. Na początku korytarza stał Ryzyk, u

wylotu — Fizyk (albo odwrotnie, Sieńka słabo ich jeszcze rozróżniał). Też z gnatami.

— Przyszedłem popatrzeć — wyjaśnił. — Rzucę tylko okiem.
— Dobra, wal. — Ryzyk (a może Fizyk) pokazał w uśmiechu białe zęby.
Wtedy jedne z drzwi powoli zaczęły się otwierać. Bliźniak zatrzasnął je nogą i wrzasnął:
— Ja ci wyjdę!
Zza drzwi rozległo się:
— Kto tam rozrabia? Muszę do klozetu!
Ryzyk zarżał śmiechem.
— Wal w portki. A jak będziesz się wydzierał, strzelę przez drzwi.
— Panie Święty — odezwał się ten za drzwiami — przecie to nic innego, tylko napad! Dobra,

chłopaki, dobra, już cicho siedzę.

Ryzyk znowu zachichotał (chociaż chyba był to jednak Fizyk; ten wiecznie szczerzył zęby w

uśmiechu). Machnął liwolwerem w stronę na wpół uchylonych drzwi pośrodku korytarza, dając
Sieńce znak, żeby tam podszedł.

Sieńka zrobił to i zajrzał do pokoju.
Zobaczył dwóch smagłych, skośnookich mężczyzn, przywiązanych do krzeseł. Jeden był już w

latach, koło pięćdziesiątki, z rzadką kozią bródką, w porządnych spodniach w kratę i jedwabnej
kamizelce. Z kieszeni zwisała mu złota dewizka. Chyba handlarz. Drugi — młody, bez brody i
wąsów, w perkalowej koszuli wyrzuconej na wierzch — pomocnik.

Książę przechadzał się między związanymi i wymachiwał basałykiem.
Sieńka szerzej otworzył drzwi — chciał zobaczyć, gdzie jest Oczko.
Dojrzał, że ten robi coś dziwnego — swoją kosą (mówił o niej „szpada”), osadzoną w trzcince,

ciął pierzynę na łóżku. Wokół fruwał puch i pierze.

— Brakuje im fantazji — zawyrokował Oczko. — Gdzie też ci synowie stepów mogli schować

swoje pugilaresy?

Książę kichnął — widać drobinka puchu dostała mu się do nosa.
— Dobra, Oczko, nie męcz się. — Stanął przed pomocnikiem i chwycił go lewą ręką za włosy.

— Sami powiedzą. No, co, żółtku jeden, będziesz śpiewał? Czy wolisz skosztować stalowego
jabłuszka?

I pomachał basałykiem przed twarzą młodszego mężczyzny (która wcale nie była żółta, ale tak

biała, jakby ją przyprószono kredą).

Oczko przestał się miotać wokół łóżka, nasypał sobie na paznokieć jakiegoś proszku (narkotyku,

jak się zorientował Sieńka), wciągnął go nosem i odrzucił głowę do tyłu. Chłopak skrzywił się —
walet zaraz zacznie kichać jeszcze głośniej niż Książę, pomyślał, ale nie, Oczko tylko zmrużył
oczy, a kiedy je znowu otworzył, były wilgotne i błyszczące.

Kałmuk pomocnik oblizał wargi, tak samo białe jak reszta twarzy, i powiedział:
— Ja tam nie wiem… Badmaj Kiektiejewicz mi nie mówią.
— Tak, tak. — Książę kiwnął głową. Puścił włosy pomocnika i odwrócił się do kupca. — No i

co, kozia brodo? Mam cię rżnąć na kawałki czy puścisz farbę?

Handlarz też był kuty na cztery nogi. Odparł spokojnie, bez strachu:
— Nie jestem głupi, żeby trzymać przy sobie tyle pieniędzy. Wczoraj pojechałem do kantoru

przy targu i wynająłem sejf. Bierzcie, co jest, i idźcie sobie. Mam tu złoty zegarek. I pieniądze w
portfelu. Starczy wam.

Książę obejrzał się na waleta. Ten stał, uśmiechając się do siebie. Potwierdził słowa handlarza:
— To prawda. Są w kantorze przy Końskim Targu sejfy, gdzie handlarze przechowują

pieniądze, żeby im nie ukradli albo żeby sami ich nie przehulali.

Sieńka zauważył, jak kupiec i pomocnik wymienili spojrzenia, po czym Badmaj powiódł

wzrokiem gdzieś w dół. Aha! Krzesło pomocnika, wparte nogą w deskę podłogową, sprawiło, że jej
brzeg nieco się uniósł. Mężczyzna lekko się przesunął i deska wróciła na swoje miejsce.

Portfel, o którym mówił handlarz, leżał otwarty na stole. Książę wyjął banknoty, zaszeleścił

nimi.

— Ciągnąłem tu całą talię dla marnych trzech setek. Wstyd przed ludźmi. Ech, ty, gadzie

krzywogęby!

Zrobił krok w stronę kupca i trzasnął go pięścią w twarz. Kałmukowi głowa poleciała w tył, ale

nie krzyknął, nie stęknął — mocny był, wytrzymały.

— Dobra — powiedział Książę, wyciągając mu z kieszeni zegarek. Złoty, solidny. — Podziękuj

swojemu kałmuckiemu bogu, że ci uratował kabzę. Idziemy, Oczko.

Już się kierowali do drzwi, kiedy Sieńka wsunął głowę i odezwał się z szacunkiem:
— Książę, pozwól wtrącić słówko.
— A ty tu czego? — Książę nachmurzył się. — Wpadka?
Sieńka na to:
— Nie, nie, nic się nie dzieje, ale dobrze by było, gdybyś, Książę, sprawdził o tam, pod podłogą.
I pokazał palcem, gdzie należy zajrzeć.
Kupiec szarpnął się i wychrypiał coś niezrozumiale — chyba zaklął w swoim języku. Książę

spojrzał na Sieńkę, potem na podłogę, i dał pomocnikowi w ucho, zdawałoby się, niezbyt mocno,
ale ten przewrócił się razem z krzesłem i zajęczał.

Książę schylił się, podważył palcem deskę, wyjął — i zobaczył pod nią dziurę w podłodze.

Wsunął tam rękę.

— Aha — mruknął tylko.
I wyciągnął duży skórzany trzos, grubo wypchany forsą. Potem przeliczył banknoty, odginając

palcem rożki.

— Toż tu są trzy tysiące! — oznajmił. — A niech cię, szóstka!
Sieńka poczuł się wyróżniony. Spojrzał na waleta — czy aby Oczko widzi, jak on, Skorik,

chwacko się sprawił.

Ale Oczko nie patrzył ani na niego, ani na kabzę. Działo się z nim coś dziwnego. Już się nie

uśmiechał, oczy mu nie błyszczały, stały się jakby senne.

— I ja uwierzyłem… — powiedział powoli, a jego twarz zadrgała, jakby pod skórą przebiegła

mu jakaś fala. — Uwierzyłem tym judaszom! W oczy mi patrzyli i kłamali! Mnie — kłamali!

— Dobrze już, nie wkurzaj się. — Książę machnął ręką, zadowolony ze znaleziska. — Oni też

mają swoje interesy…

Oczko poruszył się i zabełkotał:
— Żegnaj, kochana ma Kałmuczko… Choć twoje oczy trochę skośnie napina twarzy płaski

muskuł i nie szczebioczesz po francusku… — Zachichotał. — Tak, płaski muskuł…

Nagle podskoczył — całkiem tak samo jak wtedy, kiedy załatwił Joszkę — i swoją szpadę wbił z

góry leżącemu prosto w oko. Sieńka usłyszał trzask — to stal przeszła przez czaszkę na wylot i
wbiła się w podłogę — jęknął i zacisnął powieki. A kiedy znowu je uniósł, Oczko już wyciągnął
szpadę i z zainteresowaniem obserwował, jak z klingi ścieka coś białego, przypominającego
twaróg.

Pomocnik walił obcasami o podłogę i otwierał usta, ale nie wydobywał się z nich krzyk. Na jego

twarz Sieńka bał się spojrzeć.

— Czyś ty oszalał?! — ryknął Książę.
Oczko odciął się ze złością:
— Nie, nie oszalałem. Boli mnie, że nie ma prawdy na świecie!
Lekko poruszył dłonią w przegubie, w powietrzu coś świsnęło i szpada samym końcem ostrza

przejechała kupcowi po gardle. Poleciał w bok kosmyk odciętej bródki i zaraz obfitym strumieniem
chlusnęła krew niby woda z węża strażackiego.

Sieńka znów jęknął, ale nie zdążył zamknąć oczu. Widział, jak kupiec zerwał się gwałtownie,

tak że pękły więzy na jego rękach. Stanął, ale nie mógł zrobić kroku, gdyż nogi wciąż miał
przywiązane do krzesła.

Życie chlustało z niego purpurowymi strumieniami, a on wciąż usiłował powstrzymać je dłońmi,

wepchnąć na powrót do ciała, ale były to próżne wysiłki — krew spływała mu przez palce, jego

twarz zaś skamieniała w tak przerażającym, bezmyślnym grymasie, że aż Sieńka wrzasnął w głos i
wypadł z tego strasznego pomieszczenia.

Jak Sieńka siedział w wygódce

Zaczął przychodzić do siebie dopiero na Arbacie, zasapany po długim biegu. Jak wyskoczył z

hotelu „Słowiańskiego”, pędził potem przez most, a dalej przez pusty Smoleński rynek — zupełnie
nie pamiętał.

Zresztą na Arbacie też jeszcze całkiem nie oprzytomniał. Biec dłużej nie mógł, ale nie przyszło

mu do głowy, żeby usiąść i odpocząć. Zmęczony człapał ciemną ulicą jak stary dziadyga. Chrząkał,
wzdychał. I co chwila oglądał się za siebie, gdyż wciąż mu się zdawało, że goni go Kałmuk z
poderżniętym gardłem.

Wychodziło na to, że i kupca, i pomocnika przywiódł do zguby on, Sieńka. To jego grzech. Jego

przewina. Gdyby nie chciał się popisać i nie zwrócił uwagi herszta na to, gdzie są ukryte pieniądze,
Kałmucy uszliby z życiem. Ale jak mógł tego nie zrobić? Czy on, Skorik, nie jest prawdziwym
bandytą?

I Sieńka odpowiedział sobie na owo pytanie (było to już na placu Teatralnym) tak: jaki tam z

ciebie, do diabła, bandyta, jesteś parszywą glistą, i tyle. Czy też, inaczej mówiąc, zwyczajnym
cykorem, mięczakiem, który nie dorósł do prawdziwie męskiego zajęcia.

Było Sieńce wstyd, że zwiał. Zabrakło mu sił. Idąc przez Marosiejkę, przeklinał się za to, ganił,

zawstydzał i poniżał, ale ilekroć przypomniał sobie Kałmuków, stawało się jasne, że nie ma już dla
niego powrotu do szajki. Niewykluczone, że Książę i jego ludzie mu wybaczą — zawsze może
zełgać, że go akurat przycisnęło, albo wymyślić jakieś inne kłamstwo — ale siebie samego nie
oszuka! Taki z niego bandyta jak z koziej dupy trąba.

Och, co za hańba!
Nogi zaniosły go na bulwar Jauzański, chociaż sam nie wiedział po co.
Posiedział na ławce, zmarzł, więc pospacerował trochę tam i z powrotem. Zaczęło świtać.

Dopiero kiedy uświadomił sobie, że już trzeci raz przechodzi obok domu Śmierci, zrozumiał, co go
najbardziej dręczy.

Przystanął przed drzwiami i nagle ręka jakby sama się wyciągnęła — zastukał. Głośno.
Przestraszył się, chciał uciec, ale nie zrobił tego. Musiał usłyszeć jej kroki, jej głos. Kiedy

Śmierć zapyta: „Kto tam?”, wtedy ucieknie.

Drzwi otwarły się nagle, bez ostrzegawczego skrzypnięcia. Nie było kroków ani głosu.
W progu stała Śmierć. Opadające na ramiona włosy były czarne, a ona — cała w bieli. W białej

nocnej koszuli i w białym koronkowym szalu. Stopy, na które patrzył Sieńka, też miała białe — ich
czubki wysuwały się spod skraju bielizny.

Śmierć nawet nie spytała, któż to się dobija o tej porze. Wcale nie wyglądała na przestraszoną. A

może było jej wszystko jedno?

Na widok Sieńki zdziwiła się:
— To ty? Książę cię przysłał? Stało się coś?
Chłopak pokręcił spuszczoną głową. Wtedy rozgniewała się.
— To po co się tłuczesz po nocy? Popatrz no na mnie, nie chowaj oczu! Czego się czaisz,

dzikusie?

W porządku, Sieńka podniósł wzrok. I nie mógł go już opuścić — zapatrzył się. Przyczynił się

do tego również figiel zorzy porannej, która akurat wyjrzała zza dachów i rozświetliła różowym
blaskiem górną część otworu drzwiowego, twarz Śmierci i jej ramiona.

— Dlaczego nic nie mówisz? — dopytywała się kobieta, wciąż zagniewana. — Taki jesteś

blady. I koszulę masz podartą.

Sieńka dopiero teraz zauważył, że jego koszula rzeczywiście jest rozdarta od kołnierza aż do

rękawa i zwisa na nim krzywo. Musiał widać o coś zahaczyć, kiedy wybiegał z hotelu.

— Co, jesteś ranny? — zapytała Śmierć. — Widzę krew.
Wyciągnęła rękę i potarła plamkę zaschniętej krwi na policzku Sieńki. Chłopak domyślił się, że

to chlustająca z rany krew kupca musiała mu bryznąć na twarz.

Palec Śmierci był gorący i od tego nieoczekiwanego dotknięcia Sieńka nagle się rozpłakał.

Stał, szlochając jak dziecko, a łzy strumieniami lały mu się z oczu. Co za wstyd, myślał

zrozpaczony, ale absolutnie nie był w stanie się powstrzymać. Usiłował ze wszystkich sił zdławić w
sobie gwałtowny płacz, lecz on wydzierał się z jego piersi, cichszy już, lecz żałosny niby skomlenie
szczeniaka. Wtedy Sieńka zaczął głośno przeklinać najgorszymi słowami, czego nigdy dotąd nie
robił. Ale łzy i tak płynęły.

Śmierć wzięła go za rękę.
— No już, już. Co ci jest? Chodź, wejdźmy do środka.
Zamknęła drzwi na zasuwę i pociągnęła Sieńkę w głąb domu. Próbował się opierać, ale Śmierć

byłą silna.

Posadziła go przy stole i objęła ramieniem. Już nie płakał, pochlipywał tylko i gwałtownie tarł

oczy rękami.

Potem postawiła przed nim szklankę z jakimś brązowym płynem.
— Wypij — powiedziała. — To rum z Jamajki.
Sieńka usłuchał. Poczuł, jak w piersiach rozlewa mu się gorąco, a napój był całkiem smaczny.
— Teraz połóż się na kanapie.
— Nie położę się! — zaprotestował Sieńka, znów wpatrując się w Śmierć.
Zrobił to jednak, ponieważ kręciło mu się w głowie. Ledwo ją przyłożył do poduszki, cały świat

gdzieś odpłynął.

Kiedy się obudził, dawno już był dzień — słońce przeszło na drugą połowę nieba, świeciło teraz

nie od strony ulicy, lecz podwórka. Pod lekkim, puszystym kocem w zielono–niebieską kratę leżało
się przyjemnie i wygodnie.

Śmierć siedziała przy stole, szyła coś, a może haftowała. Chociaż odwrócona teraz do Sieńki

bokiem, z profilu również była nieprawdopodobnie piękna, tyle że wydawała się smutniejsza niż
wtedy, gdy się na nią patrzyło z przodu. Sieńka nie otwierał szerzej oczu, długo patrzył na Śmierć
przez opuszczone rzęsy. Musiał się przecież jeszcze zastanowić, jak powinien się zachować po tym,
co zaszło w nocy w hotelu. I w ogóle wszystko przemyśleć. Dlaczego na przykład leży tutaj goły?
To znaczy nie całkiem, bo w spodniach, ale bez koszuli i butów. Widać Śmierć rozebrała go
śpiącego, dlatego on sam nic nie pamięta.

Nagle kobieta odwróciła głowę i chociaż Skorik czym prędzej zacisnął powieki, i tak się

zorientowała, że chłopak już nie śpi.

— Obudziłeś się? — zapytała. — Jesteś głodny? Siadaj do stołu. Są świeże bułeczki. I napij się

mleka.

— Nie chcę — burknął Sieńka, obrażony, że Śmierć proponuje mu mleko. Cóż to, nie ma w

domu herbaty czy kawy? Chociaż pewnie, trudno oczekiwać szacunku, skoro jeszcze niedawno
mazał się jak małe dziecko.

Śmierć wstała, wzięła ze stołu kubek i bułkę i usadowiła się bliżej Sieńki. Wystraszony, że chce

go karmić jak jakiegoś malucha, Sieńka usiadł.

Nagle poczuł tak straszny głód, że aż się cały zatrząsł. Rzucił się na bułkę, łapczywie zapijając

duże kęsy mlekiem. Śmierć czekała w milczeniu. Nie trwało to długo. Sieńka w mig rozprawił się z
pożywieniem.

— Teraz opowiadaj, co się stało — zażądała.
Cóż było robić? Zwiesił głowę, ściągnął posępnie brwi i opisał nocne wydarzenia — krótko, ale

zgodnie z prawdą, niczego nie pomijając.

— Czuję się winny wobec ciebie. To znaczy za to, że cię podpuściłem. Poręczyłaś za mnie u

Księcia, a ja się okazałem mazgajem. Gdzie mi tam do prawdziwych bandytów! Myślałem, że ze
mnie twarda sztuka, a wychodzi na to, że mięczak. Nie sokół, ale zwykły żółtodziób!

Dopiero gdy to wszystko z siebie wyrzucił, spojrzał na Śmierć. Była tak rozgniewana, że teraz

Sieńce naprawdę zrobiło się ciężko na sercu.

Przez dłuższą chwilę oboje milczeli. Potem ona powiedziała:
— To ja, Skorik, ja zawiniłam. Tym, że pozwoliłam ci iść do Księcia. Nie byłam sobą. — I

smutno kiwając głową, szepnęła do siebie raczej niż do Sieńki: — Och, Książę, Książę…

— Przecież mówię, że to nie Książę, tylko Oczko — przypomniał Sieńka. — Oczko zarżnął

Kałmuków. Tak jak powiedziałem…

— Oczko to potwór, można się po nim wszystkiego spodziewać. Ale Książę dawniej był

ludzkim człowiekiem, pamiętam. Z początku chciałam go nawet…

Ale Sieńka nie dowiedział się, co chciała zrobić Śmierć, gdyż właśnie w tej chwili rozległo się

pukanie: stuk–stuk, stuk–stuk i jeszcze dwa razy stuk–stuk.

Śmierć zerwała się z miejsca.
— To on! O wilku mowa. No już, wstawaj, szybko. Jak cię zobaczy, to zabije, łotr. Nie będzie

zważał, żeś jeszcze dzieciak. Straszny z niego zazdrośnik.

Sieńce nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Jakby go zdmuchnęło z kanapy, nawet za

„dzieciaka” nie zdążył się obrazić.

Zapytał tylko ze strachem:
— Którędy? Przez okno?
— Nie, trudno się otwiera.
Wskazał jedne z dwojga białych drzwi, ale Śmierć powiedziała:
— Nie, do łazienki nie. Książę to straszny czyścioszek, zawsze najpierw idzie umyć ręce. Lepiej

tutaj. — I otworzyła sąsiednie drzwi.

Sieńce było wszystko jedno — wlazłby nawet do rozpalonego pieca, byle tylko nie natknąć się

na Księcia. A ten znów stuka, jeszcze głośniej.

Skorik znalazł się w małym pomieszczeniu, które przypominało schowek czy obszerną szafę,

tyle że całą białą, wykafelkowaną. Pod ścianą, na podłodze, stała duża porcelanowa misa na nodze,
także biała.

— Co to? — zapytał Sieńka.
Śmierć roześmiała się.
— Waterklozet. Ubikacja spłukiwana wodą.
— A jeśli go przypili?
Zaśmiała się jeszcze głośniej.
— Prędzej pęknie, niż pójdzie do klozetu przy damie. Przecież jest Księciem.
Zatrzasnęła za Sieńka drzwi i poszła otworzyć. Skorik słyszał, jak krzyknęła: „No już, idę, idę,

nie musisz tak walić!” Potem rozległ się głos Księcia:

— To po co się zamknęłaś? Przecież nigdy się nie zamykasz.
— Ukradli mi chustkę z przedpokoju, ktoś wszedł w nocy.
Książę już był w pokoju.
— Na pewno jakiś obcy, musiał się tu znaleźć przypadkiem. Nikt z Chitrowki by się nie

odważył. Ale to nic, powiem słówko i odzyskasz chustkę. Złodzieja też złapią, długo się nie
nacieszy.

— A Bóg z nią, to stara chustka, sama miałam ją wyrzucić.
Potem rozmowa ucichła, coś zaszeleściło, cmoknęło. Śmierć powiedziała:
— No, witaj, witaj, jak się masz?
Ściskają się, pomyślał Sieńka. Po chwili Książę się odezwał:
— Pójdę tylko umyć ręce. Cały jestem zakurzony.
Blisko, tuż za ścianą, z szumem polała się woda. Trwało to dłuższy czas.
Sieńka tymczasem rozglądał się po swojej kryjówce.
Od miski prowadziła w górę rura, aż do żeliwnego zbiornika, z którego zwisał łańcuszek z

porcelanową rączką na końcu. Jakie jest przeznaczenie tego urządzenia, Sieńka nie wiedział. Ale
teraz nie pora na zaspokajanie ciekawości. Najważniejsze, żeby ujść z życiem.

Pod sufitem zauważył okienko. Małe, ale dałoby się przez nie przecisnąć. Gdyby stanął na

porcelanowej misie i chwycił za łańcuszek, a później wdrapał się na zbiornik, akurat dosięgnął —
by okna.

Długo się nie namyślał. Wlazł na misę (och, żeby tylko nie pękła!) i pociągnął za łańcuch.
Miska wytrzymała, ale łańcuszek okazał się zawodny — zjechał w dół, a rura zahuczała i do

miski zaczęła z szumem płynąć woda.

Sieńka ze strachu omal nie zemdlał.

Śmierć zajrzała przez drzwi.
— Co robisz? — szepnęła. — Oszalałeś?
W tej samej chwili stuknęły drzwi obok — to Książę wyszedł z łazienki. Śmierć odwróciła się i

udała, że też wychodzi z sąsiedniego pomieszczenia.

Starannie zamknęła za sobą drzwi.
Sieńka, trzymając się za serce, jeszcze przez jakiś czas przychodził do siebie po szoku. Potem,

kiedy pierwszy strach minął, przykucnął obok misy i zaczął się zastanawiać, jak też piękne kobiety
załatwiają przyziemne potrzeby. Cóż, natura domaga się swego, więc jakiś sposób chyba
wynalazły, ale nie potrafił wyobrazić sobie Śmierci w podobnej sytuacji. No i jak miałaby to robić?
Chyba nie do tej śnieżnobiałej misy? Z takiego pięknego naczynia nawet jeść byłoby można.

Nie potrafił ostatecznie rozwiać swoich wątpliwości. Całkiem prawdopodobne, że tak piękne

kobiety mają to wszystko jakoś inaczej urządzone.

W końcu znudziło mu się siedzieć w komórce — ciekawiło go, co też tamci dwoje robią w

pokoju.

Przyłożył ucho do drzwi, chciał posłuchać, ale nie mógł rozróżnić słów. Próbował i siak, i owak,

w końcu, na czworakach, przywarł uchem do szpary przy podłodze. Tak było najlepiej słychać.

Najpierw dobiegł go głos Śmierci:
— Mówiłam przecież, że nie mam dziś ochoty na czułości.
Na to Książę:
— A ja ci przyniosłem prezent, pierścionek z szafirem.
Śmierć:
— Połóż tutaj, pod lustrem.
Kroki. Potem znowu Książę, zły (Sieńka aż zadrżał ze strachu):
— Jakoś rzadko ostatnio miewasz ochotę. Inne baby są zawsze chętne, a ty kłujesz jak jeż.
Śmierć na to bez pardonu:
— Jak ci się nie podoba, fora ze dwora, nie zatrzymuję cię.
Książę, jeszcze bardziej rozzłoszczony:
— Nie bądź taka harda. Sama nie wiesz, co narobiłaś. Skąd wytrzasnęłaś tego gówniarza

Skorika?

O Boże, przeraził się Sieńka.
— A co znowu masz do niego? — spytała Śmierć. — Podobno życie ci uratował.
— No cóż, chłopak jest sprytny, ale straszny tchórz. Jak go zobaczysz, powiedz mu, że kto się

raz znajdzie w talii Księcia, ma tylko dwie drogi: albo do kryminału, albo do piachu.

— Ale co takiego zrobił?
— Zwiał.
Śmierć na to:
— Więc pozwól mu odejść. To moja wina. Pomyliłam się, myślałam, że ci się przyda, ale widać

jest z innej gliny ulepiony.

— Nie pozwolę — rzucił ostro Książę. — Wszystkich widział, wszystko wie. I pamiętaj,

powiedz mu: jak się sam nie znajdzie, ja go odszukam i ukatrupię. Ale dosyć tej gadaniny. Zeszłej
nocy, Śmiertko kochana, zgarnąłem niezłą forsę, ponad trzy tysiące. A dziś zgarnę jeszcze więcej,
dostałem dobry cynk. Znasz Siniuchina, tego co to mieszka w suterenie u Jeroszenki?

— Znam. To pijus, dawny urzędnik. A co, to on dał ci cynk?
Książę roześmiał się.
— Nie on. Dostałem cynk na niego.
— A cóż on może mieć? Ledwie żonę i dzieciaki wyżywi.
— Może, Śmiertko, może, i to dużo. Jeden człowiek szepnął słówko Słoninie, a Słonina mnie.

Ten biurowy pisarzyna znalazł gdzieś zakopany dawno temu skarb, złoto, srebro — majątek. Już
trzeci dzień pije i zakąsza rydzami i siomgą. Swojej babie kupił chustkę, dzieciakom buty.
Siniuchin, który nigdy nie miał grosza przy duszy! Paserowi Chasimce sprzedał całą garść starych
srebrnych monet i po pijanemu przechwalał się w „Katordze”, że wkrótce się wyniesie z Chitrowki
i będzie, jak dawniej, mieszkał we własnym mieszkaniu i jadał frykasy na białym obrusie. Pogadam

sobie z nim dzisiaj w nocy. Niech się podzieli swoim bogactwem.

Nagle w pokoju zapadła cisza. Sieńka wyczuł w niej coś niedobrego. Jeszcze bardziej nastawił

ucha. Książę nagle jak nie ryknie:

— A to co takiego?! Buty?! Kto leżał na kanapie?!
Rozległ się jakiś rumor — upadło krzesło, a może jeszcze coś.
— Dziwka! Szmata! Z kim? Mów, bo zabiję! Schował się? Gdzie?
Dłużej Sieńka nie zamierzał czekać. Zamknął zasuwkę, wskoczył na muszlę, chwycił za

łańcuszek, podciągnął się, pchnął okienko i nie zwracając uwagi na hałas spuszczonej wody, dał
nura głową na zewnątrz.

Z tyłu, za nim, rozległ się trzask, drzwi się otworzyły na oścież i Sieńka usłyszał ryk: „Stój!

Rozszarpię cię na kawałki!”

Aha, akurat.
Śmignął tak, że omal nie skręcił karku, ale Bóg strzegł. Sieńka wywinął kozła, zerwał się na nogi

i puścił pędem po wysypanej tłuczniem ścieżce do podsieni na tyłach.

Daleko jednak nie odbiegł. Stanął, bo raptem przyszła mu do głowy straszna myśl: przecież

Książę zaraz ją zabije. I to za nic.

Nogi same poniosły go z powrotem. Postał chwilę pod oknami, nasłuchując, ale w domu było

cicho. Czyżby już?…

Podtoczył pod okienko wygódki starą pustą beczkę po winie, postawił ją na sztorc i wlazł z

powrotem do swojej kryjówki.

Po co to robi, sam nie wiedział i nie chciał się nawet nad tym zastanawiać. W głowie tłukła mu

się tylko jedna myśl: Śmierci nie wolno zabijać. Jak to możliwe — zabić śmierć? I jeszcze, że
dosyć się już nabiegał w nocy. W końcu człowiek nie zając, on, Sieńka, nie będzie zmykał ze
strachu bez butów, na bosaka, po tłuczonej cegle.

Już w komórce zorientował się, że Książę jeszcze nie zabił Śmierci i chyba jednak nie zamierza

tego uczynić.

Od razu spuścił z tonu. Zwłaszcza kiedy usłyszał przez wyrwane z górnego zawiasu drzwi:
— Zaklinam cię na Boga, powiedz. Nic ci nie zrobię, tylko powiedz, kto to.
Odpowiedzią było milczenie.
Sieńka ostrożnie zerknął w szczelinę drzwi. O mamusiu kochana, Książę trzyma w ręku finkę i

celuje prosto w pierś Śmierci. Może ją jednak zabije?

Tamten się odezwał:
— Nie igraj ze mną, bo nie odpowiadam za siebie. Dla mnie zabić człowieka to tyle, co pacnąć

muchę.

Śmierć na to wesoło:
— Człowieka, a ja jestem Śmierć. Dźgnij, spróbuj. No, co się gapisz? Albo zabijaj, albo idź do

diabła.

Książę cisnął nożem w lustro i wybiegł, tylko drzwi za nim trzasnęły.
Sieńka wyciągnął szyję i zobaczył, że Śmierć się odwróciła i spogląda w spękane lustro, a jej

twarz w lustrzanej tafli wygląda jak pokryta pajęczyną. Jakoś dziwnie na siebie patrzy, jakby
czegoś nie mogła zrozumieć. Jednak Sieńkę, który wyślizgnął się zza drzwi, dostrzegła. I zapytała
go:

— Wróciłeś? Odważny jesteś. A mówiłeś, żeś żółtodziób. Nie, nie sokół i nie wróbel żółtodziób,

już prędzej jerzyk.

I uśmiechnęła się. Wszystko po niej spłynęło niczym woda po gęsi. Sieńka usiadł na kanapie i jął

wciągać buty, od których zaczęła się cała awantura. Oddychał ciężko. Bądź co bądź, nieźle najadł
się strachu.

Śmierć podała mu koszulę.
— Widzisz, zrobiłam na niej swój znak. Teraz będziesz mój.
Zobaczył, że nie tylko zaszyła rozdarcie, ale jeszcze wyhaftowała kwiatek, jakiś niezwykły, z

oczkiem podobnym do jej oka i płatkami przypominającymi żmijki o rozdwojonych językach.

Zrozumiał, że Śmierć żartuje. Włożył koszulę i powiedział:

— Wielkie dzięki.
Jej twarz była całkiem blisko i pachniała jakoś szczególnie, jednocześnie jakby gorzko i słodko.

Sieńka przełknął ślinę, zamrugał oczami i zapomniał o całym świecie, nawet o Księciu. Nie miała
ochoty na czułości z Księciem. A więc go nie kocha?

Sieńka zrobił mały kroczek, żeby stanąć jeszcze bliżej Śmierci, i jakaś siła sprawiła, że pochylił

się naprzód niczym źdźbło trawy pod tchnieniem wiatru na łące. Ale dotknąć czy objąć Śmierci nie
miał odwagi.

Zaśmiała się i pieszczotliwie zmierzwiła mu włosy.
— Nie leć, ćmo, do ognia — powiedziała — bo opalisz sobie skrzydełka. Lepiej wiesz co zrób?

Słyszałeś, co Książę mówił o skarbie. Znasz tego pisarzynę Siniuchina? Mieszka w suterenie pod
noclegownią Jeroszenki. Taki wynędzniały, z nosem jak śliwka. Byłam raz u niego, kiedy jego syn
zachorował na szkarlatynę, przyprowadziłam lekarza. Idź i uprzedź go, żeby razem z rodziną jak
najprędzej wyniósł się z Chitrowki. Powiedz, że w nocy zamierza go odwiedzić Książę.

Jerzyk jeszcze może być, to nie obraza, ale już na ćmę Sieńka się skrzywił. Śmierć domyśliła się,

o co chodzi, i roześmiała się jeszcze głośniej.

— Aleś się nadął! No dobrze, pocałuję cię, jeden raz. Tylko bez żadnych głupstw, pamiętaj.
Nie uwierzył — myślał, że Śmierć natrząsa się z biednego sieroty. Ale przestał się boczyć i

wysunął ściągnięte w ryjek wargi. A może naprawdę pocałuje?

Nie oszukała go, musnęła jego usta i zaraz znów zaczęła nalegać:
— Biegnij do Siniuchina. Sam widzisz, jaki z Księcia narwaniec.
Sieńka wyszedł. Ostrożnie, małym palcem wciąż dotykał warg — paliły go jak ogniem. Sama

Śmierć je całowała!

Jak Sieńka uciekał, chował się, a potem dostał czkawki

To, że Sieńka nie dotarł do Siniuchina, nie było jego winą. Istniały po temu konkretne

przyczyny.

Pod słowem honoru prosto z domu Śmierci wyruszył na zaułek Podkołokolny, do noclegowni

Jeroszenki. Na górze są tam numerowane kwatery, gdzie w nocy gnieździ się do tysiąca osób, a na
dole, w podziemiach, także mieszkają ludzie: łaciarze, którzy przerabiają kradzione ubrania,
najgorsza nędza, i pisarze, czyli tacy, co to wprawdzie mocno popijają, ale zachowują pewien umiar
— tak żeby móc utrzymać pióro w ręce i prosto stawiać litery na papierze. Z tego żyją — piszą
analfabetom listy, a ci, co potrafią, to i podania. Opłata zależy od długości pisma: za stronę płaci się
pięć kopiejek, za dwie dziewięć i pół, za trzy — trzynaście.

Droga z bulwaru Jauzańskiego do noclegowni Jeroszenki była pechowa, i dlatego Sieńka nie

dotarł tam, dokąd szedł.

Kiedy skręcił za róg Podkołokolnego (skąd widział już wejście do noclegowni), zobaczył coś

takiego, że dosłownie wrósł w ziemię.

Koło Michejki Puchacza, trzymając go za ramię, stał mały Chinol w kraciastym garniturze i

meloniku, ten sam, któremu Sieńka tydzień wcześniej zwędził sznurek nefrytowych paciorków. Jak
człowiek raz takiego zobaczy, już go nie zapomni. Chińczyk miał pucołowate policzki koloru
przejrzałej rzepy, wąskie, skośne oczka i nos, choć płaski, z garbkiem.

Puchacz był zupełnie spokojny, szczerzył zęby w uśmiechu. Czego miał się bać? Za plecami

Chińczyka (czego ten dureń nawet się nie domyślał) stało dwóch chłopaków z Chitrowki. Kiedy
Michejka zauważył Skorika, mrugnął do niego porozumiewawczo: poczekaj, zaraz zobaczysz, jaka
będzie radocha.

Jak można było nie popatrzeć na takie widowisko?
Sieńka podszedł bliżej, żeby dobrze słyszeć, i przystanął.
Chinol pyta (z zabawnym akcentem, ale w pełni zrozumiale):
— Puchac–kun, gdzie twój towazys? Który sybko biegar. Taki scupry, nos zadarty, ocy sare,

pegowaty?

No proszę, wszystko zapamiętał antychryst, nawet piegi. A przede wszystkim, ciekawe, jak

odszukał Michejkę? Chyba przypadkiem zabłądził na Chitrowkę i tu go zobaczył.

Ale w tej samej chwili Sieńka zauważył, że Chiniec trzyma w ręce starą czapkę z pękniętym

daszkiem. A niech go! Więc to tak, nie zabłądził tu przypadkowo, tylko zjawił się, żeby odzyskać
swoje korale. Skombinował, że chłopaki były z Chitrowki (a może podpowiedzieli mu to woźnice,
którzy mieli wyćwiczone oko). Połaził tu trochę i dopadł Puchacza. Michejka jest niepiśmienny i na
wszystkich swoich rzeczach maluje puchacza, żeby mu ich ktoś nie ukradł. No i domalował się.
Azjata pewnie pochodził trochę ze zgubioną przez Michejka na Srietience czapką i popytał, czyja to
własność. I, na swoje nieszczęście, dowiedział się. Och, lepiej by skośnooki trzymał się daleko stąd
i nie ucapił Puchacza za rękaw. Zaraz chłopaki mu nakładą po płaskiej jak naleśnik, okrągłej japie.

Michejka na to:
— Jaki znowu „towazys”? Co, chińskiej rzodkwi się objadłeś? Pierwszy raz cię widzę.
Puchacz popisywał się przed kumplami, to jasne. Chińczyk pomachał czapką.
— A to cio? Cio to za ptasek?
I wskazuje palcem na podszewkę.
Ot, głupek. Zaraz za te zielone kulki, warte siedemdziesiąt kopiejek, dostanie po pysku i tyle mu

z tego przyjdzie. Sieńce zrobiło się nawet żal Chinola. Dzida, bystry chłopak z zaułka
Podkopajewskiego, już przysiadł na czworakach za jego plecami. Zaraz szturchnie żółtka i będzie
uciecha. Chiniec zostanie bez spodni, a w dodatku policzą mu wszystkie zęby i żebra.

Z placu i z zaułka nadciągnęli gapie. Skrajem rynku przeszedł Budnik z gazetą w ręku, spojrzał

ponad nią, ziewnął i ruszył dalej. Zwyczajna rzecz, obrabiają frajera. Nie trzeba było się pchać,
gdzie cię nie prosili.

— Och, nie straszcie mnie, panoczku, bo jeszcze się zsikam w portki — wygłupiał się Puchacz.

— A za czapeczkę bardzo dziękuję. Kłaniam się nisko, no i jeszcze ze szczerego serca przyjmijcie
to…

I z całej siły wyrżnął Kitajca w zęby!
Czy może słuszniej byłoby powiedzieć: celował w zęby, ale żółtek przykucnął i pięść Michejki

trafiła w powietrze, a on sam aż się okręcił w kółko. Wtedy Chiniec zrobił jednoczesny ruch prawą
ręką i lewą nogą — otwartą dłonią trzepnął Michejkę w potylicę (lekko, ale chłopak zarył nosem w
uliczny kurz), a Dzidę poczęstował kopniakiem w ucho. Trzeci kumpel, starszy od tamtych, zwany
Świdrem, chciał zwinnego bisurmana potraktować kastetem, ale też trafił w powietrze. Kitajec
uskoczył w bok i kopnął Świdra czubkiem buta w podbródek, zadzierając nogę niczym akrobata,
tak że chłopak runął na wznak.

Słowem, gapie nie zdążyli ust otworzyć ze zdumienia, a już trzech kumpli, którzy zamierzali

obrobić chińskiego frajera, leżało jak neptki i nie mogło się ruszyć.

Ludzie pokiwali głowami, widząc takie dziwo, i poszli dalej, każdy w swoją stronę. A Chiniec

kucnął obok Michejki i wziął go za ucho.

— Niedobze, Puchac–kun — powiedział. — Barzo niedobze. Gdze pacorki?
Michejka aż się zatrząsł ze strachu — wcale nie na żarty.
— Nic nie wiem o żadnych paciorkach! Klnę się na mamusię nieboszczkę! Jak mi Bóg miły!
Chinol wykręcił mu ucho i objaśnił:
— Kulecki, zelone, na nitecce. Byry w węzerku.
A Puchacz jak nie wrzaśnie:
— To nie ja, to Sieńka Skorik! Och, puść ucho, boli! To Sieńka, o, tam stoi!
Judasz! Nie wytrzymał zwykłego wykręcenia ucha! Szkoda, że Zot Łarionycz nie uczył go

rozumu! Przydałoby się. Chińczyk odwrócił się i zobaczył Sieńkę.

Po czym wstał i miękko jak kot ruszył w jego stronę.
— Sieńka–kun — powiedział — nie warto ucekać. Dzysaj mam stybrety nie chodaki, dogoni cę.
I pokazuje palcem swoje buty. Że niby dziś nie potknie się jak wtedy.
Ale Sieńka i tak rzucił się do ucieczki. Chociaż przysięgał sobie, że więcej nie stchórzy, taki już

widocznie jego nieszczęsny los — wciąż musi zdzierać zelówki. Skoro nie chcesz dostać po pysku,
bierz nogi za pas.

Zeszłotygodniowa ucieczka była niczym w porównaniu z dzisiejszą. Najpierw przebiegł Sieńka

cały zaułek Podkołokolny, potem Podkopajewski, dalej Trójcy Świętej, Chitrowski, plac i znowu
skręcił w Podkołokolny.

Pędził jak strzała, o mało butów nie pogubił, ale Chiniec wciąż go gonił, nie ustępował, jeszcze,

zakazana morda, przygadywał w biegu.

— Sieńka–kun, nie tak sybko, upadnies, potluces się.
I nawet się nie zasapał, gdy tymczasem Sieńka już ledwie dyszał.
Dobrze, że chociaż sprytnie skręcił w zaułek Swiniński, zwany w skrócie Świnią, gdzie

znajdowała się Kułakowka — największa i najbardziej zapuszczona noclegownia na Chitrowce.
Uratowały Sieńkę przed tym pogańskim bałwanem jej nieprzebyte piwnice. Miały jeszcze więcej
zakamarków niż piwnice noclegowni Jeroszenki i nikt ich nigdy nie zbadał do końca. Różnych
przejść i kryjówek było tu bez liku — nie tylko Chińczyk, ale i sam diabeł by się w nich nie
rozeznał.

Sieńka nie zapuszczał się zbyt daleko, bo w ciemnościach, zwłaszcza jeśli ktoś nie orientował się

zbyt dobrze w tym labiryncie, łatwo było zabłądzić.

Usiadł, wypalił papierosa. Wyjrzał — Chińczyk wciąż siedział w kucki u wejścia i mrużył oczy

w słońcu.

Co robić? Wrócił Sieńka do podziemi, pochodził trochę tam i z powrotem, znów zapalił

papierosa, popluł na ścianę (ale szybko dał za wygraną, bo w ciemności nie było widać, czy dobrze
celuje). Obok niego przemykali jak cienie mieszkańcy noclegowni. Nikt Sieńki nie pytał, dlaczego
tu sterczy. Wystarczyło, że jest swój, z Chitrowki.

Wyjrzał znowu, gdy przy wejściu paliła się już gazowa latarnia. Ten psi syn, Kitajec, ciągle

siedział, nie ruszał się z miejsca. A to ci nachalne plemię!

Sieńka wpadł w rozpacz. Ma tu przesiedzieć całe życie, czy co? Był głodny, a w dodatku obiecał

załatwić ważną sprawę — uprzedzić pisarza pijaczynę o zamiarach Księcia.

Znów zszedł na dół i zaczął badać korytarz (który był nim tylko z nazwy; przypominał raczej

jaskinię o śliskich kamiennych, a tu i ówdzie piaszczystych ścianach). Z pewnością gdzieś tutaj jest
jakieś drugie wyjście, niemożliwe, żeby go nie było.

Sieńka chwycił za rękę pierwszego mieszkańca Kułakowki, który wynurzył się z mroku.
— Bracie, powiedz, którędy można stąd wyjść?
Zaczepiony wyrwał się i obrzucił Sieńkę przekleństwami. Dobrze, że nie poczęstował go nożem,

co było tutaj na porządku dziennym.

Chłopak oparł się o ścianę i zaczął kombinować, jak by się wydostać z tej kabały.
Nagle w miejscu, gdzie stał, rozwarła się ziemia — pod nogami Sieńki ziała czarna, wilgotna

dziura. Wychynął z niej kudłaty łeb i ubódł go w kolano.

Sieńka wrzasnął:
— O święci Pańscy! — i odskoczył.
A łeb rozsierdził się:
— Czegoś się tu rozwalił? Zastawiłeś całą norę! Łażą tu i łażą, skurczybyki!
Wtedy dopiero Sieńka się zorientował, co to za kret wylazł spod ziemi. Podziemia Chitrowki

zamieszkiwało takie plemię, które w dzień nie opuszczało swoich nor, a jeśli już któryś z jego
członków wyłaził na powierzchnię, to tylko nocą. Opowiadano, że krety zawiadują schowkami z
kradzionym dobrem i za to dostają od złodziei i paserów niewielką dolę na jedzenie i picie, a
odzieży żadnej nie potrzebują, bo na co komu ubranie pod ziemią?

— Panie krecie! — rzucił się do niego Sieńka. — Znasz tu wszystkie wejścia i wyjścia!

Wyprowadź mnie stąd, ale nie drzwiami, tylko jakąś inną drogą!

— Innej nie ma — oznajmił kret, prostując się. — z Kułakowki jest wyjście tylko na Świnię. Jak

zapłacisz, mogę cię zaprowadzić do innej piwnicy. Do Buninki za dziesiątaka, do Rumiancewki za
dwanaście kopiejek, do Jerochy za piętnaście…

Skorik ucieszył się.
— Dobra, do Jerochy! To jeszcze lepiej niż na ulicę!
Siniuchin tam przecież mieszkał.
Sieńka pogrzebał w kieszeniach i znalazł akurat piętnastokopiejkówkę — ostatnią.
Kret wziął monetę i wsunął ją za policzek. Machnął ręką, pokazując Sieńce, żeby szedł za nim.

Że ucieknie z pieniędzmi, a jego porzuci w ciemności, Sieńka się nie bał. O kretach wiadomo było,
że są uczciwi, inaczej nikt nie powierzyłby im blitu.

Najważniejsze, żeby za nim nadążyć, nie zostawać w tyle. Kretowi to dobrze, jest

przyzwyczajony do życia w mroku, widzi i bez światła, ale Sieńka stawiał nogi na oślep, tyle że
liczył zakręty.

Najpierw szli prosto i jakby trochę w dół. Potem przewodnik opuścił się na czworaki (czego

Sieńka domyślił się po odgłosie) i wlazł w jakąś dziurę na lewo; Skorik — za nim. Przepełzli może
dziesięć sążni, aż korytarz znowu zrobił się wyższy. Z niego skręcili w prawo. Następnie znowu w
lewo. Podłoga, początkowo kamienna, była teraz miękka, ziemna, gdzieniegdzie nawet błotnista —
mlaskała pod nogami. Znów w lewo i jeszcze raz w lewo. Znaleźli się chyba w jakiejś pieczarze;
Sieńka poczuł przeciąg. Stamtąd wspięli się po kilku schodkach — Sieńka poślizgnął się i uderzył
w kolano. W górze zgrzytnęły żelazne drzwi. Za nimi ciągnął się jakiś korytarz. Po przejściu, przez
które musieli pełznąć na czworakach, wydał się on Sieńce dość jasny.

— To już Jerocha — odezwał się po raz pierwszy kret. — Można stąd wyjść albo koło szynku

„Tatarskiego”, albo na Podkołokolny. Dokąd chcesz iść?

— Chciałbym się dostać tam, gdzie się gnieżdżą pisarze — wyjaśnił Sieńka i na wszelki

wypadek zełgał: — Muszę wysłać list do ojca i matki.

Podziemny człowiek poprowadził go w prawo — przez wielką kamienną piwnicę z łukowatymi

sklepieniami, pełną brzuchatych przypór czy kolumn, dalej korytarzem, potem znów przez piwnicę,
aż znaleźli się w kolejnym korytarzu, szerszym niż dotychczas przebyte.

— No — powiedział kret i skręcił za węgieł.

Kiedy Sieńka też się tam znalazł, przewodnik jakby się zapadł pod ziemię. Tu było już szaro —

widocznie gdzieś blisko znajdowało się wyjście na ulicę, lecz kret nie poszedł w tym kierunku,
tylko skrył się w jakiejś dziurze.

— Co, jesteśmy na miejscu, czy jak?! — krzyknął Sieńka, nie wiedząc, czy tamten go usłyszy.
Od sufitu i ścian odbiło się echem: „Czy–jak–czy–jak–czy–jak?!”
A potem głuchy głos, jakby naprawdę dochodzący spod ziemi, odpowiedział:
— Aha!
Widać Sieńka znajdował się na miejscu. Rozejrzał się i zobaczył dwie przeciwległe ściany,

każda z szeregiem drzwi z desek. Zastukał do jednych i krzyknął:

— Gdzie tu mieszkają Siniuchinowie?!
Zza drzwi ktoś się odezwał, chociaż nie od razu:
— A co, trzeba coś napisać? — Głos był niepewny, drżący. — To i ja mogę. Mam lepszy

charakter pisma.

— Nie — powiedział Sieńka. — Ten wszarz jest mi winien pół rubla.
— Aa — przeciągle mruknął głos. — To trzeba w prawo. Trzecie drzwi.
Chłopak zrobił kilka kroków we wskazanym kierunku, przystanął i zaczął nasłuchiwać. A jeżeli

Książę już tam jest? Nie daj Boże.

Ale nie, za drzwiami było cicho.
Zapukał, najpierw lekko, potem uderzył w deski pięścią.
Wciąż panowała cisza.
Może dokądś wyszli? Ale nie. Kiedy Sieńka dobrze wytężył wzrok, dojrzał w szczelinie nad

podłogą słabiutką smugę światła.

Pchnął drzwi — otworzyły się.
Zobaczył stół zbity z desek, na nim ogarek w glinianej misce, obok drobne szczapki — łuczywa.

Więcej nic na razie nie było widać.

— Szanowanie — rzucił Sieńka i zdjął czapkę.
Nikt mu nie odpowiedział. Chłopak nie chciał jednak na próżno mitrężyć czasu — w każdej

chwili mógł się pojawić Książę.

Dlatego też zapalił łuczywo i uniósł je nad głowę, żeby sprawdzić, co się tu dzieje. Czy

Siniuchinowie są i dlaczego milczą.

Na ławie pod ścianą leżała jakaś baba. Spała. Na podłodze pod ławą — dziecko, małe, dwu–,

może trzyletnie.

Kobieta położyła się na wznak, oczy zasłoniła jakimiś czarnymi klapkami. Żona Zota

Łarionycza też kładła sobie przed snem na powieki płatki waty nasączone roztworem szałwii, żeby
się ustrzec od zmarszczek. Ale wszystkie baby są głupie, rzecz wiadoma. Popatrzysz na taką i aż
niedobrze się robi — jakby zamiast oczu miała dziury w głowie.

— Ej, ciotko, obudź się! Nie pora na spanie — zagadnął Sieńka, podchodząc bliżej. — A gdzież

to szanowny małżonek? Mam sprawę…

I raptem cofnął się. To nie były waciki, tylko jakaś ciecz. Zastygła w oczodołach, a wcześniej

pociekło jej trochę na skroń i spłynęło aż do ucha. Płyn nie był czarny, tylko czerwony. Szyja żony
Siniuchina też była cała mokra, błyszcząca.

Sieńka parę razy zamrugał ze zdumienia, nim do niego dotarło, co tu się stało: ktoś poderżnął

babie gardło, a potem jeszcze wyłupił oczy.

Chłopak chciał krzyknąć, ale wyrwało mu się tylko czknięcie:
— Hyk!
Przykucnął, żeby zobaczyć, co z malcem. Ten też był martwy, a zamiast oczu miał dwie ciemne

dziury, tyle że mniejsze.

— Hyk! — znowu czknął Sieńka. — Hyk, hyk, hyk!
Potem już hykał bez przestanku, nie mógł opanować czkawki.
Cofnął się od nieszczęsnej ławy i potknął o coś miękkiego. O mało nie upadł.
Poświecił łuczywem — zobaczył chłopaka, może dwunastoletniego. Usta otwarte, zęby

połyskują. I jemu też wykłuto oczy.

— Och! — wykrzyknął wreszcie Sieńka. — Och, nieszczęście!
Chciał dać nura z powrotem w drzwi, gdy nagle z ciemnego kąta dobiegł czyjś głos.
— Mitiusza! — zawołał ktoś cicho, żałośliwie. — Poszedł już? Nie zrobił mamusi krzywdy?

Co? Nie słyszę… Widzisz, jak ten łajdak się ze mną obszedł… Chodź, chodź tutaj…

W kącie wisiała perkalowa zasłonka.
Sieńka czknął raz i drugi. Co robić? Uciec czy podejść tam?
Podszedł i odsunął zasłonkę.
Zobaczył drewniane łóżko. Leżał na nim mężczyzna, macając rękoma po mokrej od krwi piersi.

On też nie miał oczu. Pewnie to właśnie był pisarz Siniuchin.

Sieńka chciał mu powiedzieć, że i Mitiuszę, i jego matkę, i malca ktoś zarżnął na śmierć. Ale

tylko czknął.

— Milcz i słuchaj — odezwał się Siniuchin, oblizując wargi i jakby się uśmiechając. Sieńka

odwrócił się, żeby nie widzieć tego ślepego uśmiechu. — Słuchaj, bo życie ze mnie uchodzi.
Przyszedł na mnie koniec, Mitiusza. Ale to nic, trudno. Grzeszyłem, byłem złym człowiekiem, więc
niechaj choć umrę po ludzku. Może Bóg mi wybaczy… Nic przecież nie powiedziałem! On mnie
całego podziabał nożem, oczy mi wykłuł, a ja wszystko wytrzymałem… Udawałem, że już po
mnie, ale żyłem!

Siniuchin zaśmiał się, w gardle coś mu zabulgotało.
— Słuchaj, synku i zapamiętaj… Tajemne miejsce, o którym mówiłem… Powiem ci, jak tam

trafić. Wiesz, gdzie jest piwnica z łukowymi sklepieniami i ceglanymi przyporami? Jasne, że wiesz,
musisz wiedzieć… Za ostatnią przyporą po prawej stronie, w samym kątku, dolny kamień jest
obluzowany, można go wyjąć… Chowałem tam przed mamusią swoją butelkę. Wyjmiesz ten
kamień, odsuniesz, a potem te, które są wyżej… Wleź do środka, nie bój się, jest tam tajemne
przejście. Dalej to już łatwe… Pójdziesz prosto przed siebie i wyjdziesz na komorę, w której
znajdziesz skarb. Grunt to się nie bać. — Głos stał się zupełnie cichy, tak że Sieńka musiał się
nachylić nad łóżkiem, a i przeklęta czkawka zagłuszała słowa umierającego. — Skarb… Wielki
skarb… Niczego wam nie zabraknie… Żyjcie uczciwie i nie wspominajcie tatusia złym słowem…

Nic więcej Siniuchin nie powiedział. Sieńka spojrzał na niego. Wargi mężczyzny rozciągał

uśmiech, ale on sam już nie oddychał. Wyzionął ducha.

Sieńka przeżegnał się i właśnie wyciągał rękę, żeby zamknąć zmarłemu oczy, jak Bóg przykazał,

lecz nagle odsunął ją gwałtownie.

Już nie czkał, tylko dygotał bezgłośnie. I to nie ze strachu — zapomniał o nim.
Skarb! Wielki skarb!

Jak Sieńka szukał skarbu

To jasne, że nie mógł przyjść do siebie po takim przeżyciu.
Raz myślał: że też święta ziemia nosi takiego potwora, który nie ulitował się nawet nad małym

dzieckiem, a w dodatku jeszcze wyłupił mu oczy, bestia. Książę także dobry sobie! Niby to uczciwy
bandyta. Więc po co trzyma przy sobie łajdaka, który żywym ludziom oczy wykłuwa?

To znów przeskakiwał myślą od mrożącego krew w żyłach morderstwa do przyjemniejszych

rzeczy i zaczynał sobie wyobrażać miejsce ukrycia skarbu. Fantazjował, że przypomina ono carskie
wrota w cerkwi. Wszystko błyszczy, skrzy się i mieni, że aż oczy rwie. Widział skrzynie pełne
złota, srebra i brylantów.

Potem przywołał w myślach brata Waniuszkę. On, Sieńka, przyjeżdża do niego, a w prezencie

przywozi nie drewnianego konia na biegunach i nie, jak sędzia Kuwszynnikow, śmiesznie małego
kucyka, ale prawdziwego rumaka krwi arabskiej, a do tego kolaskę na gumach.

O Śmierci także myślał, to jasne. Jeżeli zostanie bogaczem, może ona inaczej na niego spojrzy.

Nie będzie już szczerbaty i piegowaty, żaden tam jerzyk i mały dzikus, ale Siemion Trifonowicz
Skorikow, samodzielny, odpowiedzialny kawaler. A wtedy…

Co „wtedy”, sam nie wiedział.
Gdy tylko wyszedł z koszmarnej izby, pobiegł z powrotem do piwnicy z ceglanymi przyporami,

jako że z pewnością to o niej mówił Siniuchin.

„Ostatnia przypora” — czyli która, z tego końca czy z tamtego?
Chyba ta położona najdalej od kwatery Siniuchina.
Chociaż Sieńka był jak pijany po tym, co zobaczył, zdążył chwycić ze stołu zapałki i garść

szczap.

W najdalszym kącie piwnicy przykucnął i potarł zapałkę. Ujrzał duże ciosane kamienie, ułożone

Bóg wie jak dawno, każdy wielkości skrzynki. Spróbuj taki poruszyć!

Kiedy zapałka zgasła, Skorik wymacał palcami spojenie, po czym usiłował podważyć kamień,

ale ten ani drgnął. Próbował ruszyć sąsiedni — to samo.

No dobra. Przeszedł do drugiego kąta, po prawej stronie. Teraz już przyświecał sobie nie

zapałką, lecz łuczywem. Rozejrzał się. Kamienie były tu takie same, ale wokół jednego widniała
ciemna szczelina.

Ano spróbujmy.
Natężył się, podważył kamień — i ten się poddał, nawet dosyć łatwo.
Sapiąc z wysiłku, wyjął go i odsunął na bok. Z dziury wionęła woń wilgoci i stęchlizny.
Sieńka znowu zaczął dygotać z podniecenia. Siniuchin mówił prawdę! Tam coś jest!
Drugi kamień, z góry, dał się usunąć jeszcze łatwiej — był odrobinę szerszy od dolnego. Trzeci

— jeszcze szerszy, tkwił luźno, bez zaprawy. Ogółem wyjął Sieńka pięć kamieni. Górny ważył co
najmniej trzy pudy, a może i więcej.

Przed Sieńka widniał teraz czarny otwór, przez który z łatwością, bokiem i trochę skulony, mógł

się przecisnąć człowiek.

Chłopak przeżegnał się i wlazł do dziury.
W środku od razu zrobiło się przestronniej. Chwilę się wahał, czyby nie wstawić kamieni na

miejsce. Ale uznał, że nie warto. Kto będzie się pchał w kąt piwnicy? Bez światła szczelina i tak
jest niewidoczna, a tutejsi mieszkańcy go nie zapalają.

Sieńka nie mógł się już doczekać chwili, kiedy dotrze do skarbu.
Zapalił zgasłe łuczywo.
Przejście było szerokie na półtora arszyna, z niskiego sufitu zwisały jakieś szare szmaty — ni to

pajęczyny, ni to festony zbitego kurzu. W dole rozległy się piski. To hałasowały szczury. Pełno ich
gnieździło się w piwnicach, tym szczurzym królestwie. Ale te były wyjątkowo bezczelne. Jeden
skoczył Sieńce na but i wczepił się zębami w przyszczypkę na cholewce. Chłopak strząsnął natręta,
ale zaraz zaatakował go drugi. Szczury niczego się nie bały.

Sieńka potupał, żeby je przestraszyć — a kysz, przeklęte!

Potem, kiedy ruszył dalej, spiczastonose stworzenia wciąż smyrgały mu pod nogami. W

ciemnościach błyskały tylko ich małe okrągłe oczka.

Chłopaki opowiadali, że zeszłej zimy szczury, oszalałe z głodu, odgryzły jakiemuś pijanemu,

który zasnął w piwnicy, nos i uszy. Często też podobno atakowały niemowlęta pozostawione bez
opieki. Ale w końcu, uspokajał sam siebie Sieńka, on nie jest ani pijakiem, ani niemowlęciem. A
buta szczury nie dadzą rady przegryźć.

Kiedy łuczywo zgasło, nie zapalał nowego. Po co? Nie było tu innej drogi prócz tej, którą szedł.
Trudno powiedzieć, ile czasu posuwał się naprzód w ciemności, ale chyba nie trwało to zbyt

długo.

Idąc, macał rękami po ścianach, żeby nie przegapić jakiegoś zakrętu lub rozwidlenia.
Chociaż lepiej byłoby obmacywać sufit — w pewnej chwili Sieńka wyrżnął głową o wystający

kamień, aż mu we łbie zahuczało i świeczki stanęły w oczach. Schylił się, zrobił jeszcze trzy kroki i
ściany raptem usunęły mu się spod rąk.

Zapalił łuczywo.
W jego świetle zobaczył, że znalazł się w jakimś piwnicznym pomieszczeniu. Może to o nim

właśnie mówił Siniuchin martwemu synowi?

Sufit był tu łukowato sklepiony, z wąskich cegieł, niezbyt wysoki, ale ręką nie można go było

dosięgnąć. Cegły gdzieniegdzie się osypywały, trochę gruzu leżało na podłodze. Pomieszczenie nie
było duże, ścianę od ściany dzieliła odległość jakichś dwudziestu kroków.

Żadnych skrzyń Sieńka nie zobaczył.
Pod jedną i drugą ścianą leżały ogromne sterty chrustu. Chłopak podszedł bliżej — nie, to nie

był chrust, tylko poczerniałe metalowe pręty.

Naprzeciwko przejścia, którym się tu dostał, zauważył drzwi, zasypane niemal do samej góry

odłamkami cegieł, kamieniami i ziemią — trudno by je było sforsować.

Gdzież więc znajdował się skarb, z powodu którego Siniuchin i jego rodzina ponieśli tak

straszną śmierć?

Może pod podłogą, tylko nieszczęśnik nie zdążył już tego dopowiedzieć?
Sieńka opuścił się na czworaki i pełzając, opukiwał podłogę. Łuczywo znów zgasło, więc zapalił

następne.

Podłoga, również ceglana, wydawała głuchy odgłos. Na środku komory znalazł Sieńka mieszek

z grubej, stwardniałej skóry, stary, sparciały. Wewnątrz jednak coś brzęknęło.

No, wreszcie!
Otworzył woreczek i wytrząsnął zawartość. Na podłogę posypały się jakieś drobne metalowe ni

to łuski, ni to blaszki, każda wielkości paznokcia u małego palca. Niewiele tego było, parę garści.

Może to złoto?
Ale wyglądało inaczej — blaszki były ciemne i błyszczące.
Sieńka słyszał, że złoto sprawdza się, nagryzając. Wsunął między zęby jedną blaszkę.

Smakowała kurzem i była twarda. Diabli wiedzą, może to naprawdę złoto?

Wsypał blaszki do kieszeni i poczołgał się dalej. Wypalił jeszcze trzy szczapy, obtarł sobie

kolana, ale nic więcej nie znalazł.

Usiadł, podparł głowę rękami i zasępił się.
To ci dopiero skarb! Wygląda na to, że Siniuchin bredził.
A może skrytka jest w ścianie?
Zerwał się, chwycił ze sterty metalowy pręt i dalejże opukiwać ściany.
Nie minęło dużo czasu, gdy uszy rozbolały go od rozlegającego się przeciągłym echem huku.

Tyle Sieńka wystukał.

Wyjął z kieszeni jedną blaszkę i zbliżył do płomienia. Widniał na niej mężczyzna na koniu i

jakieś niezrozumiałe litery. Przypominała monetę, ale była cała powyginana i jakby obgryziona.

Zawiedziony Sieńka znowu zaczął grzebać w mieszku, mając nadzieję, że może coś znajdzie pod

podszewką. Wymacał jeszcze duże blaszki i okrągłą monetę — prawdziwą, trochę większą od
rubla. Wybito na niej wizerunek brodatego mężczyzny i także jakieś litery. Pieniądz był srebrny, to
Sieńka od razu poznał. Zapewne było tu takich więcej, ale Siniuchin musiał wszystkie zabrać i

ukryć w innym miejscu. Kto tam wie, gdzie ich teraz szukać.

Cóż było robić? Tym samym podziemnym przejściem ruszył Sieńka z powrotem, niewiele się

wzbogaciwszy.

Ot, jedna srebrna moneta i trochę blaszek — nie wiadomo, srebrnych czy miedzianych, trudno

się wyznać. Jeśliby nawet były srebrne, to i tak niewielki majątek.

Metalowy pręt, którym opukiwał ściany, wziął Sieńka ze sobą, żeby przeganiać szczury. Zresztą

taki pręt zawsze się przyda, jest przyjemny w dotyku i poręczny.

Jak Sieńka wpadł

Chociaż nie znalazł w kryjówce skarbu, to kiedy znów wszedł do piwnicy z potężnymi

przyporami, zasunął z powrotem kamienie. Trzeba będzie tu przyjść z lampą oliwną i jeszcze raz
dokładnie poszukać. Może coś przeoczył?

Z miejsca, w którym kret pytał Sieńkę, do jakiego wyjścia go doprowadzić, chłopak skierował

się teraz nie w prawo, lecz w lewo, żeby nie trafić do tak zwanej szmaciarni, którą zamieszkiwali
łaciarze. Miałby jeszcze raz przechodzić obok drzwi, za którymi leżą nieboszczycy z wyłupionymi
oczami? O nie, wielkie dzięki, nie skorzysta.

Sieńka sam był zdziwiony własną desperacją — że też po takim wstrząsie nie uciekł z Jerochy

co sił w nogach, byle dalej, tylko wybrał się na poszukiwanie skarbu! Mógł to sobie wytłumaczyć
jedynie na dwa sposoby — albo okazał się w gruncie rzeczy odważny, albo bardzo chciwy: chęć
zysku przeważa w nim nad strachem.

Rozmyślał o tym, wychodząc przez boczne drzwi z szynku „Tatarskiego”.
Kiedy wydostał się z piwnic noclegowni na powierzchnię, aż oczy zmrużył od światła. No

proszę, już ranek, słoneczko igra na dzwonnicy Świętego Nikoły. Całą noc spędził pod ziemią.

Szedł teraz zaułkiem Podkołokolnym, radował się, spoglądając na niebo, czyste i jasne,

przystrojone białymi obłoczkami. Och, lepiej by się, dureń, rozglądał na boki!

Zagapiony, wpadł raptem na jakiegoś człowieka, twardego niczym z żelaza. Odbił się od niego,

a ten nawet nie drgnął.

O mamo kochana — Chińczyk!
Z natłoku wrażeń Sieńka zupełnie o nim zapomniał, tymczasem on sterczał całą noc na ulicy. I

to z powodu paciorków za siedemdziesiąt kopiejek! Gdyby te parszywe kulki warte były całego
trojaka, chybaby w ogóle nie przeżył takiej straty. Skośnooki uśmiechnął się.

— Dzeń dobry, Sieńka–kun.
I wyciągnął krótkopalcą łapę, żeby chwycić Skorika za hals.
A guzik!
Chłopak zdzielił go po ręce prętem, który zabrał z podziemi.
Tamten szarpnął się i odskoczył, bałwan jeden.
Oho, znów to samo, dawno się nie ścigali. Sieńka puścił się pędem przez zaułek.
Ale tym razem nie uciekł daleko. Kiedy przebiegał obok eleganckiego pana z laseczką (ciekawe,

skąd się taki frant wziął na Chitrowce), zaczepił kieszenią o gałkę. Laska, o dziwo, nie wypadła z
ręki spacerowicza, czego należałoby się spodziewać, przeciwnie — to Sieńka zatrzymał się w
miejscu.

Elegant pociągnął lekko laseczkę ku sobie, a razem z nią Sieńkę. Ubrany był wytwornie, miał

czarny jedwabny cylinder i sztywny kołnierzyk. Twarz wygolona, przystojny, tyle że już niemłody
o posiwiałych skroniach.

— Niech pan mnie puści, szybciej, proszę! — wrzasnął Sieńka, jako że Chińczyk był już tuż–

tuż.

Nie biegł, zbliżał się powoli.
Nagle przystojny pan uśmiechnął się, poruszył czarnymi wąsikami i z lekka się zacinając,

powiedział:

— O — oczywiście, Siemionie Skorikow, puszczę pana, ale nie w–wcześniej, niż pan mi odda

nefrytowy różaniec.

Sieńka wytrzeszczył na niego oczy. Skąd tamten zna jego imię i nazwisko?
— Co? — zapytał oszołomiony. — Ej, jaki znów różaniec?
— Ten, który zwędził pan mojemu kamerdynerowi Masie o–osiem dni temu. Bystry z pana

młodzieniec. Straciliśmy niemało czasu, żeby pana znaleźć.

Dopiero teraz Sieńka go poznał. To ten sam mężczyzna, którego widział z tyłu,

wprowadzającego się do domu w zaułku Aszczeułowym. Ma posiwiałe skronie i zacina się przy
mówieniu.

— Proszę nam nie mieć za złe — ciągnął elegant, przytrzymując Sieńkę dwoma silnymi palcami

za rękaw — ale Masa jest już z–zmęczony bieganiem za panem, nie ma szesnastu lat. Trzeba będzie
zastosować konieczne środki ostrożności i na pewien czas pana skuć. P–poproszę o pański pręt.

Mężczyzna wziął pręt, ujął go za końce, zmarszczył gładkie czoło i nagle okręcił żelastwo wokół

nadgarstków Sieńki. Bez najmniejszego wysiłku, jakby to był giętki drut.

To ci siła! Sieńka z wrażenia aż zaniemówił. Nawet nie krzyknął, jak zwykle, że niewinnie

krzywdzą biednego sierotę.

Siłacz podniósł brwi, jakby sam się dziwił własnemu wyczynowa, i powiedział:
— Ciekawe. Cz–czy mógłbym zapytać, skąd się u p–pana wziął ten pręt?
Sieńka rzucił w odpowiedzi ogólnie przyjętą formułę:
— Nie pański zasrany interes!
Ręce miał jak w kajdanach, za nic nie mógł ich wysunąć z żelaznej pętli.
— No cóż, racja — zgodził się ulegle wąsaty. — To pytanie było nie na miejscu. Ma pan prawo

nie odpowiadać. A więc gdzie jest mój różaniec?

W tej chwili podszedł Chińczyk. Sieńka aż zmrużył oczy — tamten zaraz zacznie go bić, tak jak

Michejkę i chłopaków. I jakoś samo mu się wyrwało:

— U Taszki! Podarowałem jej!
— Kto to jest Taska? — zapytał żółtek, nazywany przez eleganta Masą.
— Moja mana.
Przystojniak westchnął.
— Cóż, wiem, że nie wypada z–zabierać damie prezentu, ale proszę zrozumieć, Siemionie. Ten

różaniec należy do mnie od piętnastu lat. Cóż, człowiek przywiązuje się do rzeczy. W dodatku
łączy się z nim pewne szczególne w–wspomnienie. Chodźmy zatem do mademoiselle Taszki.

Tą „mamzel” Sieńka poczuł się urażony. Skąd ten gość wie, że jego mana jest mamzelką? To

znaczy tak, prawda, Taszka jest mamzelką, ale przecież w ogóle nie było o tym mowy. Może
porządna z niej dziewczyna. Chciał się ująć za Taszką i powiedzieć elegantowi do słuchu, ale
popatrzył uważniej w jego spokojne, niebieskie oczy i powstrzymał się od grubiaństw.

— Dobra — burknął — chodźmy.
I ruszyli Podkołokolnym z powrotem.
Żółtogęby Masa trzymał pręt, którym skrępowany był Sieńka, za jeden koniec, a drugi

dręczyciel szedł obok, postukując o bruk laseczką.

Wstyd było Sieńce, że prowadzą go niczym psa na smyczy Byleby tylko nie zobaczył go któryś

z chłopaków. Dlatego starał się iść jak najbliżej Chińczyka, że to niby są w przyjaźni albo łączy ich
wspólny interes. Żółtek zrozumiał, o co chodzi, zdjął marynarkę i narzucił ją Sieńce na spętane
ręce. No cóż, Chińczyk też człowiek, coś tam pojmuje, choć to niechrześcijańska dusza.

Na rogu wokół głównego wejścia do noclegowni Jeroszenki, kłębiło się sporo ludzi. W drzwiach

stał policjant w czapce z blachą, groźny, z marsową miną, i nikogo nie wpuszczał do środka. Sieńka
od razu się zorientował, co się dzieje — widocznie znaleziono zamordowanych Siniuchinów. W
tłumie snuto jednak różne domysły.

Jakiś mężczyzna, z wyglądu gałganiarz, który zbiera po śmietnikach stare ubrania i szmaty,

perorował głośno:

— Wyszło tera takie rozporządzenie urzędowe, co by Jerochę zamknąć i przeprowadzić infekcję,

bo rozłażą się stąd bakteryje na całą Moskwę.

— Co, co? — dopytywała się wystraszona baba z rozkwaszonym nosem.
— Bakteryje. No, od myszy albo i od szczurów. A one roznoszą cholerę, bo niektórzy, co w

Jerosze mieszkają, żrą z głodu szczurze mięso, a potem od tego kitują. No i urząd wziął się za to.

— Co ty tam zalewasz, kochasiu, tylko ludziom w głowach mieszasz — osadził śmieciarza

przepity mężczyzna w podartym surducie, pewnie też pisarzyna jak nieboszczyk Siniuchin. —
Chodzi o zabójstwo. Mają przyjść naczelnik policji i śledczy.

— Akurat, z powodu takiej drobnostki będą się tu fatygować — zakwestionował informację

śmieciarz. — W „Katordze” dzisiaj dwie osoby zaciukano i nic się nie dzieje.

Tamten drugi dorzucił ciszej:

— Sąsiad mi opowiadał, strach, co się tam stało. Podobno pomordowali nawet małe dzieci.
Wokół rozległy się westchnienia i okrzyki, a właściciel nefrywego różańca nastawił uszu i

przystanął.

— Zamordowali dź–dzieci? — zapytał.
Pisarz odwrócił się, zobaczył ubranego po pańsku mężczyznę i zdjął czapkę.
— Tak jest. Sam osobiście nie widziałem, ale Iwan Serafinycz ze szmaciarni słyszał, jak

policjant, który zaraz poleciał na komisariat, w kółko powtarzał: „Nawet nad dziećmi się nie
ulitowali, bandziory”. I mówił coś jeszcze o wykłutych oczach. Mój sąsiad to uczciwy człowiek, nie
skłamałby. Dawniej był urzędnikiem w akcyzie, ofiara złego losu, tak jak ja. Zmuszeni jesteśmy
gnić o głodzie i chłodzie w tym strasznym miejscu z powodu…

— O wykłutych oczach? — przerwał pisarzowi elegant, wsuwając mu do ręki monetę. — Macie

tu, trzymajcie. Ano, Masa, zajrzyjmy tam, z–zobaczymy, co się stało.

I ruszył prosto do drzwi noclegowni. Chińczyk pociągnął Sieńkę w tę samą stronę. Jeśli chłopak

naprawdę nie chciał gdzieś iść, to właśnie do szmaciarni.

— A co tam jest do oglądania? — burknął Sieńka, opierając się. — Ot, gadają ludzie, byle

gadać.

Ale panisko już podszedł do policjanta, kiwnął mu głową, a ten nawet nie próbował

zatrzymywać tak ważnej osobistości, tylko zasalutował.

Elegant zszedł schodami w dół, do piwnicy, po czym mruknął w zamyśleniu:
— Szmaciarnia? Zdaje się, że to na lewo, a później na prawo. Nie wiadomo, skąd o tym

wiedział, ale cóż, różne cuda się zdarzają.

Pewnie i szybko szedł ciemnymi korytarzami. Sieńka był tym naprawdę zadziwiony, sam starał

się jednak zostawać w tyle i wciąż marudził:

— Panie Chińczyk, może tu na niego poczekamy, co? No. Panie Chińczyk?
Żółtek zatrzymał się, odwrócił i dał Sieńce lekkiego prztyczka w czoło.
— Nie jestem Chińcyk, tylko Japońcyk. Rozumies?
I znów pociągnął go za sobą.
A to dopiero! Chińczyk czy Japończyk, przecie to jeden diabeł, tacy sami skośnoocy, a też się

różnią między sobą, jeszcze są obrażeni, jak ich pomylić.

— Panie Japończyk — poprawił się Sieńka. — Jestem zmęczony, nie mam siły iść dalej.
I chciał usiąść na ziemi, że niby zasłabł, ale Masa pogroził mu pięścią tak przekonująco, że

Sieńka zamilkł, zrezygnowany. Trudno, musi pogodzić się z losem.

Przy drzwiach do kwatery Siniuchina stał sam Budnik — wysoki, postawny, wyglądał jak Iwan

Groźny. Ręce splótł z tyłu, za plecami. Na podłodze paliła się lampa naftowa.

— Budnikow? — zdziwił się elegant. — Wciąż jesteście na Chitrowce? Coś podobnego!
Budnik był jeszcze bardziej zaskoczony. Aż oczyma zamrugał na widok pana z laseczką.
— Erast Pietrowicz! Pan radca! — zdumiał się. I stanął na baczność. — A mówili, że zmienił

pan miejsce zamieszkania na zagraniczne?

— Zmieniłem, zmieniłem. Ale odwiedzam czasem rodzinne miasto, p–prywatnie. A co u was,

Budnikow, szalejecie jak dawniej czy się ustatkowaliście? Och, nie dobrałem się do was należycie,
nie zdążyłem.

Budnik uśmiechnął się, ale z szacunkiem, półgębkiem.
— Już nie te lata, żeby szaleć. Pora pomyśleć o starości. I o duszy.
No, proszę! Panisko to widać nie byle kto, jakaś ważna figura, skoro sam Budnik czuje przed

nim respekt. Sieńka nigdy dotąd nie widział, żeby Iwan Fiedotycz przed kimś tak się prężył, nawet
przed samym prystawem.

Policjant popatrzył na Sieńkę i ściągnął kosmate brwi.
— A ten co tu robi? Narozrabiał? Proszę tylko powiedzieć, zetrę go na proch.
Mężczyzna zwany Erastem Pietrowiczem odparł:
— Nie trzeba, rozwiązaliśmy już nasz k–konflikt. Prawda, Sienia?
Skorik kiwnął głową, ale tajemniczy elegant nie patrzył na niego, tylko na drzwi.
— Co się tu stało? — zapytał.

— Bestialska zbrodnia. Takie nawet na Chitrowce się nie zdarzają — zaraportował ponurym

głosem Budnik. — Jednego pisarza zamordowano w okrutny sposób razem z całą rodziną. A panu,
Eraście Pietrowiczu, radziłbym się tu nie pokazywać, jeszcze niedawno wszyscy policjanci mieli
rozkaz, jeśli tylko pana zobaczą, zaraz dawać znać samej górze. Po co mają pana tutaj zastać
prystaw i śledczy? Wkrótce powinni być na miejscu.

No i masz, babo, placek, rozmyślał Sieńka, co to za człowiek? Niby taki jak wszyscy, a przecie

jakiś niezwykły, coś ma w sobie takiego, że inni wydają się przy nim całkiem malutcy.

To naprawdę pech, że akurat takiej wielkiej figurze — no bo to złodziejski książę, a może jaki

generał — on, Sieńka, musiał podprowadzić cenną pamiątkę! Oto sieroce szczęście.

Budnik powiedział jeszcze:
— Prystawem jest u nas teraz Innokientij Romanowicz Sołncew, którego chciał pan oddać pod

sąd. Strasznie pamiętliwy człowiek.

Aha, jeżeli elegant mógł postawić przed sądem samego prystawa, to chyba znaczy, że nie jest

złodziejem? Sieńka zupełnie się pogubił.

Erast Pietrowicz wcale się nie przestraszył.
— Nic nie szkodzi, Budnikow. Dobry los czuwa nade mną. Raz–dwa, rzucę t–tylko okiem.
Budnik dał za wygraną, usunął się z drogi.
— Jak zagwiżdżę, proszę od razu wyjść, nie zwlekać.
Sieńka chciał zostać przed drzwiami, ale cholerny Japończyk Masa nie pozwolił, nawet pod

okiem policjanta. Powiedział:

— Barso sprytny. I sybko biega.
Kiedy weszli do izby, Sieńka nie spojrzał na nieboszczyków (wystarczy, już dość się napatrzył),

tylko wbił wzrok w sufit.

W pomieszczeniu było teraz jaśniej niż przedtem — na stole paliła się lampa, tak jak przed

drzwiami.

Erast Pietrowicz chodził po izbie, nachylał się, czymś pobrzękiwał. Chyba dotykał też

pomordowanych, obmacywał ich twarze, ale Sieńka wciąż się odwracał, żeby nie patrzeć na te
dziwaczne, niepotrzebne zabiegi.

Japończyk także czegoś szukał, ciągnąc za sobą Sieńkę. Nachylał się nad zwłokami i coś tam po

swojemu bełkotał.

Trwało to może pięć minut.
— Co o tym myślisz? — spytał Erast Pietrowicz swojego Japońca.
Ten odpowiedział coś niezrozumiale, w obcym języku.
— Sądzisz, że to maniak? — Elegant w zamyśleniu potarł podbródek. — Na jakiej podstawie?
Teraz Japończyk przemówił po rosyjsku:
— Zabójstwo dla pienięzy można wykrucyć. Ta rodzina żyra w nędzy — to raz. Niewiarygodne

okruceństwo — nie oscędził nawet marego dzecka — to dwa. No i ocy. Sam pan mówir, ze cechą
charakterystycną w dziaraniach maniakarnego zabójcy jes rytuar. Po co wydrubywać ocy? To jasne.
Rytuar sareńca — to tsy. Zabir maniak, na pewno. Jak wtedy Dekorator.

Sieńka nie wiedział, kim są Maniak i Dekorator — sądząc po nazwiskach, Żydzi albo Niemcy —

i w ogóle niewiele z tego wszystkiego rozumiał, ale widział, że Japończyk jest bardzo dumny ze
swojego wywodu.

Erasta Pietrowicza jednak nie przekonał.
Elegant przykucnął koło łóżka, na którym leżał Siniuchin, i zaczął przeszukiwać kieszenie

ofiary. A wyglądał tak przyzwoicie! Chociaż kto tam wie, kim on naprawdę jest. Sieńka wbił wzrok
w ikonę, która wisiała w kącie. Przez głowę przemknęła mu myśl, że Zbawiciel widział przecież,
jak okrutnie Oczko obszedł się z Siniuchinem, a nie uratował nieszczęśnika, nie ujął się za nim.
Potem chłopak przypomniał sobie, jak walet ciskał nożem w ikony, też celując prosto w oczy, i
westchnął: dobrze jeszcze, że i tu nie zbezcześcił świętego obrazu. Uch, prawdziwy z niego potwór.

— A co my tu mamy? — rozległ się głos Erasta Pietrowicza. Sieńka nie wytrzymał, wysunął się

zza ramienia Masy.

Na dłoni eleganta leżała blaszka, identyczna z tymi, które spoczywały w kieszeni Sieńki.

— Kto wie, co to takiego? — zwrócił się do obecnych Erast Pietrowicz. — Masa? A może pan,

Skorikow?

Masa pokręcił głową. Sieńka wzruszył ramionami i przesadnie wybałuszył oczy, że to niby, jak

żyje, niczego podobnego nie widział. I jeszcze dodał:

— A skąd niby mam wiedzieć?
Tamten popatrzył na niego.
— No, no — powiada — to kopiejka z siedemnastego wieku, wybita za cara Aleksego. Skąd się

wzięła u tego zapitego biedaka?

Usłyszawszy tę nowinę, Sieńka posmutniał. To ci dopiero wielki skarb”! Garść kopiejek z

czasów króla Ćwieczka.

Drzwi z korytarza uchyliły się i Budnikow wsunął głowę.
— Panie radco, idą!
Erast Pietrowicz położył blaszkę na łóżku, tak żeby była widoczna.
— W porządku, już wychodzimy.
— Idźcie tędy, żeby się nie spotkać z prystawem. — Budnik wskazał drogę. — Wyjdziecie koło

szynku „Tatarskiego”.

Erast Pietrowicz zaczekał, aż Masa i Sieńka wyjdą. Nie można powiedzieć, żeby bardzo się

obawiał spotkania z prystawem. Chociaż czego się tu bać? Kiedy usłyszy się kroki, wystarczy dać
nura w ciemność, i już–był człowiek, nie ma człowieka.

— Nie sądzę, żeby chodziło o maniaka — zwrócił się Erast Pietrowicz do swojego sługi. — Nie

wykluczałbym rabunku jako motywu przestępstwa. Powiedz mi, jak myślisz, czy oczy wykłuto
ofiarom przed śmiercią czy potem?

Masa namyślał się chwilę, cmokając wargami.
— Kobiecie i dzeciom po smerci, męscyznie psed.
— Ja też doszedłem do takiego wniosku.
Sieńka wstrząsnął się. Skąd wiedzą, że Siniuchin z początku jeszcze żył? Znają chyba jakieś

czary.

Erast Pietrowicz odwrócił się do policjanta.
— Powiedzcie, Budnikow, czy zdarzały się już na Chitrowce podobne przypadki? Żeby ofiarom

wykłuwano oczy?

— Owszem, całkiem niedawno. Załatwili jednego kupczyka, który z głupoty zabłądził po

zmroku na Chitrowkę. Ograbili go, rozwalili mu głowę, zabrali pugilares i złoty zegarek. A potem
wyłupili oczy, zboczeńcy. A jeszcze wcześniej, będzie ze dwa tygodnie temu, ukatrupili reportera
„Głosu”. Chciał napisać o tutejszych melinach i spelunkach. Nie miał przy sobie pieniędzy ani
zegarka — był człowiekiem doświadczonym, odwiedzał Chitrowkę nie pierwszy raz. Ale złoty
pierścionek z brylantem trudno schodził mu z palca, więc go zostawił. No i wykończyli tego
reportera specjaliści od mokrej roboty. Pierścionek odcięli razem z palcem i też wykluli ofierze
oczy. Prawdziwe bestie.

— Widzisz, Masa. — Erast Pietrowicz podniósł palec. — A ty mówisz, że nie chodziło o

zbrodnię dla zysku. To nie maniak, tylko nader przewidujący przestępca. Pewnie słyszał b–bajeczkę
o tym, że na siatkówce zmarłego utrwala się obraz tego, co widział bezpośrednio przed śmiercią. A
więc woli być ostrożny i wszystkim swoim ofiarom, nie wyłączając dzieci, wykłuwa oczy.

Japończyk zasyczał coś i zagęgał po swojemu — chyba miotał jakieś przekleństwa pod adresem

zbrodniarza. A Sieńka pomyślał: za wysokie ma pan mniemanie o sobie, panie radco, czy kim pan
tam jest. Nie zgadł pan, bo Oczko nie jest ani trochę ostrożny, to czyste szaleństwo, wywołane
przez narkotyk.

— Obraz utrwalony w oku? — żachnął się Budnik. — Czego to nie wymyślą, gady,

kryminaliści!

— „Bajeczka” to nieprawda, tak? — zapytał Masa. — Tamoebanasi?
Erast Pietrowicz potwierdził:
— Oczywiście, bzdura. Wysunięto taką hipotezę, ale nie znalazła potwierdzenia. Jest tu jeszcze

jedna interesująca rzecz…

— Idą! — przerwał mu Budnikow i schylił głowę. — Słyszał pan? Sidorenko, który stoi przy

wejściu, już się wydarł: „Moje uszanowanie, panie naczelniku!” Kazałem mu wrzeszczeć jak
najgłośniej. Za minutę, dwie będą tutaj. Lepiej, żeby się pan od nich trzymał z daleka.
Zainteresowało pana, Eraście Pietrowiczu, to zabójstwo. A może będzie pan prowadził
dochodzenie?

— Nie, nie mogę. — Elegant rozłożył ręce. — Przyjechałem do Moskwy w zupełnie innej

sprawie. Przekażcie to, co mówiłem, prystawowi i śledczemu. Powiedzcie, że samiście do tego
doszli.

— Jeszcze czego! — Budnik skrzywił się pogardliwie. — Niech Innokientij Romanowicz też

ruszą głową. I tak wszyscy chcą wyjechać w górę na cudzych plecach. Już ja, panie radco, się
dowiem, kto tak figluje na Chitrowce, znajdę go i własnymi rękami ukatrupię, jak Bóg na niebie.

Erast Pietrowicz tylko pokiwał głową.
— Och, Budnikow, Budnikow. Widzę, że nic się nie zmieniliście.
Chwała Bogu, wyszli wreszcie z przeklętej piwnicy. Wyleźli na świat boży koło szynku

„Tatarskiego” i ruszyli do Taszki.

Mieszkała z matką przy zaułku Chochłowskim, w izbie z jednym oknem i osobnym wejściem,

które jest potrzebne w jej fachu. Wiele mamzelek tak się urządzało, ale tylko u Taszki na parapecie
co dzień stały inne kwiaty, stosownie do nastroju gospodyni. Sieńka już wiedział, że jeśli po lewej
stronie zobaczy jaskry, a po prawej niezapominajki, u Taszki wszystko w porządku, śpiewa
piosenki i układa bukiety. Jeżeli zaś na parapecie stoją lewkonie i bratki, to znak, że pokłóciła się z
matką albo trafił się dziewczynie paskudny klient i jest jej smutno.

Dziś akurat wypadł taki dzień, a w dodatku z firanki zwisała gałązka jałowca, co w języku

kwiatów znaczyło: „Niechętnie widzę gości”.

Chętnie czy nie, co zrobić, skoro przyprowadzili go tutaj na siłę?
Zapukali i weszli.
Taszka siedziała na łóżku, posępna jak chmura gradowa. Gryzła pestki i wypluwała łupiny w

garść. Nie usłyszał od niej Sieńka „dzień dobry” ani „co słychać”.

— Czego tam? Co to za palantów przyprowadziłeś? Po diabła? Starczy mi tego, co mam z tą

łachudrą!

I pokazała ręką w kąt, gdzie leżała jej matka. Znów pewnie schlała się gdzieś do

nieprzytomności, a potem pluła krwią, więc teraz Taszka się wścieka.

Sieńka chciał wyjaśnić, o co chodzi, ale akurat marynarka Japońca ześlizgnęła mu się ze

skrępowanych rąk i upadła na podłogę. Taszka zobaczyła żelazne pęta Sieńki, zeskoczyła z łóżka i
rzuciła się na Masę. Wbiła paznokcie w jego tłuste policzki i jak nie wrzaśnie:

— Puść go, zakazana mordo! Bo ci ślipia wydrapię!
I obrzuciła żółtka jeszcze innymi ciężkimi słowami, w czym była prawdziwą mistrzynią. Sieńka

aż się skrzywił, a zaskoczony elegant zamrugał oczami.

Kiedy Japończyk jedną ręką chronił przed atakami mamzelki swą żółtą urodę, Erast Pietrowicz

odsunął się na bok. Przekleństwa Taszki skomentował pełną szacunku uwagą:

— No cóż, z dala od ojczyzny człowiek zapomina o potędze rodzimej mowy.
Sieńka musiał stanąć w obronie Japończyka.
— Dobra, Taszka, wystarczy. Uspokój się. Czegoś się przyczepiła do człowieka? Pamiętasz,

podarowałem ci korale, zielone. Masz je? Oddaj im, to ichnie. Bo inaczej będzie ze mną źle. — I
nagle się przestraszył. — A możeś je sprzedała?

— Co to ja jestem, ździra z Zamoskworiecza, żeby prezenty sprzedawać? — obraziła się

przyjaciółka Sieńki. — Może i nikt więcej nic mi nie podarował, wiesz? Klienci się nie liczą. Twoje
korale są schowane w bezpiecznym miejscu.

Sieńka znał to „bezpieczne miejsce” — była nim skrzyneczka pod łóżkiem, w której Taszka

trzymała swoje skarby — książkę o kwiatach, kryształowy flakonik po perfumach, szylkretowy
grzebyk.

Skorik poprosił ją:
— Oddaj im, dobrze? Podaruję ci coś innego, co tylko zechcesz.

Taszka puściła Japończyka i cała się rozpromieniła.
— Naprawdę? Ach, Sienia, chciałabym pieska, białego pudełka. Widziałam takiego na rynku.

Wiesz, jak wygląda? Pudle, Sienia, tańczą walca na tylnych łapach, skaczą przez sznurek i potrafią
się przywitać.

— Kupię ci takiego, naprawdę. Tylko oddaj korale!
— Dobra, nie musisz mi nic kupować — powiedziała Taszka. — Tak tylko żartowałam. Taki

pudel kosztuje trzydzieści rubli, i to całkiem mały szczeniak. Pytałam o cenę:

Westchnęła, ale nie była smutna.
Wsunęła się pod łóżko, wypinając chudy tyłek, ledwie okryty krótką koszulą. Sieńce zrobiło się

wstyd przed obcymi. A to ci głupia dziewucha! Podszedł do niej i obciągnął koszulę.

Taszka chwilę grzebała w skrzynce pod łóżkiem (widać nie chciała przy nieznajomych wyciągać

wszystkich swoich skarbów), po czym wylazła i rzuciła Masie korale.

— Masz, udław się, chytrusie.
Japończyk chwycił sznurek nefrytów i z ukłonem wręczył je swemu panu. Ten przesunął kamyki

w rękach, pogładził jeden nich, po czym ostrożnie wsadził paciorki do kieszeni.

— Cóż, wszystko dobre, co się dobrze kończy. Nie mam do pani żadnych pretensji,

mademoiselle. — Wyjął portfel, a z niego trzy banknoty. — Oto trzydzieści rubli, proszę sobie
kupić pieska.

Taszka poinformowała się rzeczowo:
— Jakim sposobem masz zamiar mnie posuwać za te trzy czerwonce? Jeżeli, powiada, tak i tak,

to się zgadzam, a jeżeli tak i tak, to jestem uczciwa dziewczyna i na żadne świństwa nie pozwolę.

Przystojniak aż się żachnął, zamachał rękami.
— Ależ co pani! — powiada. — O nic takiego mi nie chodzi. To p–prezent.
Ale nie znał Taszki. Dziewczyna wzięła się pod boki.
— Jak tak, to zabieraj się razem ze swoimi papierkami. Ja prezenty przyjmuję tylko od klientów

albo od przyjaciół. Jak nie chcesz mnie dupczyć, to znaczy, żeś nie klient, a przyjaciela już mam —
Skorika.

— No cóż, mademoiselle… — Erast Pietrowicz skłonił się. — Mieć takiego przyjaciela to

zaszczyt dla każdego.

I naraz Taszka jak nie wrzaśnie:
— Zwiewaj, Skorik!
Rzuciła się na Masę i wpiła zębami w jego lewą rękę, w której trzymał koniec pręta.
Japończyk, zaskoczony, rozwarł palce, a Sieńka skoczył do drzwi.
Elegant krzyknął za nim:
— Proszę zaczekać! Uwolnię panu ręce!
Aha, myśli, że znalazł głupiego. Już ja sam się uwolnię, bez pańskiej pomocy, przystojniaku.

Jeszcześmy się ze sobą nie rozliczyli. Co teraz wymyślicie, nie wiadomo, ale od tego nieznanego
człowieka, którego boi się sam Budnik — lepiej się trzymać z daleka. Tak na pewno będzie
bezpieczniej, zakonkludował w duchu Sieńka.

Ale Taszka, no, no! Złoto, nie dziewczyna!

Jak Sieńka został bogaczem

No cóż, udało się Sieńce uciec, ale teraz musiał rzeczywiście pozbyć się jakoś okowów. Szedł,

przyciskając ręce do piersi, i usiłował tak manewrować, żeby drut był jak najmniej widoczny.

Z Chitrowki należało zmykać — i to nawet nie ze względu na niebezpiecznego Erasta

Pietrowicza, tylko dlatego, żeby nie natknąć się na znajomych, bo człowieka wyśmieją.

Może pójść do kuźni, gdzie kują podkowy, i coś zełgać — że niby ktoś dla hecy skrępował mu

ręce grubym drutem albo że szło o zakład. Kowale są silni. Jeśli nawet nie tak zręczni jak ten
przystojny elegant, to przecież jakoś sobie poradzą z rozkuciem Sieńki, mają odpowiednie
narzędzia. Rozumie się, nie za „dziękuję”. Trzeba będzie zapłacić ze dwadzieścia kopiejek.

No dobrze, tylko skąd tych dwadzieścia kopiejek wziąć? Ostatnie pieniądze dał wczoraj kretowi.

A może oszukać kowala? Obiecać mu pieniądze, a potem zwiać? Znowu uciekać, westchnął w
duchu Sieńka. Kowale, jeśli go dogonią, puszczą w ruch swoje potężne pięści i dadzą mu taki
wycisk, że niech się schowa nawet najgroźniejszy Japończyk.

Szedł więc Sieńka i rozmyślał.
Na Marosiejce zobaczył szyld: „Samszytow. Pracownia jubilerska i złotnicza”. No właśnie, tego

mu było potrzeba! Może jubiler da parę groszy za srebrną monetę, no i są przecież jeszcze te stare
kopiejki. W ostateczności mógłby zastawić zegarek Kilki.

Otworzył przeszklone drzwi i wszedł do zakładu.
Za ladą nie było nikogo, ale czerwona papuga, która siedziała w klatce na żerdzi, wrzasnęła

dzikim głosem:

— Dzień dobrrry!
Na wszelki wypadek Sieńka zdjął czapkę i też powiedział:
— Dobrego zdrówka życzę.
Choć i on był ptakiem — jerzykiem — to przecie umiał się zachować.
— Aszotik–dżan, znowu drzwi niezamknięte! — dobiegł z głębi sklepu kobiecy głos, dziwny,

modulowany. — Proszę, proszę dalej!

Zaszurały kroki, zza kotary wyjrzał mężczyzna niskiego wzrostu, o smagłej twarzy i dużym

zakrzywionym nosie. Na czole miał okrągłe szkiełko w miedzianej oprawie. Zapytał lękliwie:

— Jest pan sam?
Kiedy zobaczył, że Sieńce nikt nie towarzyszy, wybiegł zza lady, zamknął drzwi na zasuwę i

dopiero wtedy spytał:

— Czym mogę służyć?
Cóż, taki konus nie rozegnie metalowego pręta, skonstatował z żalem Sieńka. Ale może ma

jakiegoś pomocnika?

— Chcę coś sprzedać — oznajmił i sięgnął do kieszeni. Nie było to łatwe ze skrępowanymi

rękami. Papuga natychmiast podchwyciła:

— Sprz–rze–rzedać! Sprz–rz–rzedać!
Nosacz uspokoił ją:
— Cicho, cicho, Lewonczyk.
Sieńkę zaś zmierzył wzrokiem od stóp do głów i powiedział:
— Przepraszam, młody człowieku, ale nie kupuję kradzionych rzeczy. Od tego są inni

specjaliści.

— Wiem o tym i bez ciebie. Ile za to dasz?
I Sieńka upuścił monetę na ladę.
Jubiler zerknął na jego nadgarstki, ale nic nie powiedział. Srebrną monetę obrzucił obojętnym

spojrzeniem.

— Cóż, to jefimka.
— Co, co? — nie zrozumiał Sieńka.
— Jefimka, talar holenderski. Niezbyt rzadka moneta. Idzie według wagi razy dwa. To znaczy za

tyle, ile zaważy srebro, pomnożone przez dwa. Pański talar jest dobrze zachowany. — Wziął

pieniądz i położył go na wagę. — Można nawet powiedzieć, że idealnie. Pełnowartościowy, sześć i
pół zołotnika wagi. Zołotnik srebra ma dziś wartość dwudziestu czterech kopiejek. To daje…
mmm… trzy dwadzieścia. Minus koszt mojej wyceny, czyli dwadzieścia procent. A zatem dwa
ruble pięćdziesiąt kopiejek. Wątpię, czy ktoś da więcej.

Dwa i pół rubla to już było coś, Sieńka znowu się odwrócił, sięgnął do kieszeni po blaszki i

wysypał je na ladę.

— A te ile są warte?
Blaszek było równo dwadzieścia, przeliczył je jeszcze w nocy. Cóż, to marne kopiejki, ale jeśli

je dodać do dwóch i pół rubla, wychodzi już dwa siedemdziesiąt.

Blaszkom jubiler okazał więcej uwagi niż talarowi. Opuścił szkło z czoła na oko i zaczął oglądać

jedną po drugiej.

— Srebrne kopiejki? Oho, i te też w bardzo dobrym stanie! Z cechą „Ja D”

*

! No, te mogę wziąć

po trzy ruble sztuka.

— Po ile, po ile? — nie uwierzył własnym uszom Sieńka.
— Proszę zrozumieć, młody człowieku — jął tłumaczyć jubiler, patrząc na Sienkę przez szkło

strasznym czarnym okiem. — Te kopiejki oczywiście są wartościowsze niż talary i idą po innym
kursie, ale akurat niedawno na Zamoskworieczu znaleziono kolejny skarb z tamtych czasów — trzy
tysiące srebrnych kopiejek, w tej liczbie dwieście jauzańskich, więc ich cena mocno spadła. No,
powiedzmy, zapłacę po trzy pięćdziesiąt. Więcej nie mogę dać.

— Ile to będzie do kupy? — zapytał Sieńka, wciąż jeszcze nie wierząc we własne szczęście.
— Razem? — Samszytow zagrzechotał liczydłem i pokazał wynik. — Proszę: razem z talarem

siedemdziesiąt dwa ruble i pięćdziesiąt kopiejek.

Sieńka aż ochrypł z wrażenia.
— Dobra, dawaj.
Papuga zatrzepotała skrzydłami.
— Dawaj! Dawaj! Dawaj!
Jubiler zgarnął monety pod ladę i szczęknął zamkiem kasy. Zaszeleściły banknoty — co za

cudowny odgłos! To ci dopiero forsa!

Z zaplecza znów odezwała się kobieta:
— Aszotik–dżan, będziesz pił herbatę?
— Zaraz, duszko — rzucił w głąb sklepu jubiler. — Tylko wypuszczę klienta.
Zza kotary wyszła kobieta, niosąc na tacy herbatę w szklance osadzonej w srebrnym koszyczku z

uchwytem i talerzyk ze słodyczami. Żona właściciela była postawna, tęga, o wiele wyższa od męża.
Pod nosem miała wąsiki, a dłonie wielkości głowy cukru.

A więc zagadka się wyjaśniła. Kiedy ma się taką babę, żaden pomocnik nie jest potrzebny.
— Aha, jeszcze jedna sprawa… — Skorik odchrząknął i pokazał skrępowane nadgarstki. —

Trzeba to rozplątać… Chłopaki mnie związali dla żartu…

Baba popatrzyła na skute ręce i bez słowa weszła z powrotem za kotarę.
Jubiler natomiast ujął drut swoimi chudymi łapkami i nagle — Sieńka aż zamarł z wrażenia —

bez wysiłku rozluźnił żelazny pierścień. Nie do końca, ale wystarczyło, żeby przesunąć rękę. A to
ci Aszotik!

Podczas gdy Sieńka uwolnionymi rękami rozmieszczał po kieszeniach banknoty i monety,

Samszytow wciąż spoglądał na pręt. Kapnął na niego jakąś cieczą z pękatego szklanego naczyńka, a
potem poskrobał, odwrócił drugim końcem, przyjrzał się przez szkiełko i zaczął wycierać łysinę
chusteczką.

— Skąd pan to ma? — zapytał drżącym głosem.
Akurat mu Sieńka będzie opowiadał! Ale nie chciał go obrazić, bo przecież dobry z niego

człowiek i pomógł mu w biedzie. Więc tylko odparł uprzejmie:

— Skąd się należy.
I odwrócił się do wyjścia. Musiał się zastanowić, co zrobić z nieoczekiwanym bogactwem. Ale

właściciel nagle rzucił:

— Ile pan za to chce?

Żarty sobie robi? Ile Sieńka chce za ten kawał żelastwa? Ale z głosu Samszytowa

wywnioskował, że ten wcale nie żartuje.

— Nie do wiary! — wymamrotał jubiler, pocierając pręt mokrą szmatką. — Czytałem,

oczywiście, o sztabce talarowej, ale nie sądziłem, że zachowała się druga taka… I to z cechą
Mennicy Jauzańskiej!

Sieńka patrzył, jak czarny pręt, czyszczony wilgotną szmatką, staje się jasny i błyszczący.
— Czego? — spytał.
Jubiler popatrzył na niego, jakby obliczając coś w myślach.
— Chce pan… według podwójnej wagi? Jak za talara. Co?
— Słucham?
— Nawet według potrójnej — szybko poprawił się jubiler. Położył pręt na wagę. — Waży

prawie pięć funtów. Liczmy równe pięć. — Zagrzechotał kostkami liczydła. — Wychodzi sto
piętnaście rubli dwadzieścia kopiejek. A ja dam panu trzy razy tyle, to znaczy trzysta czterdzieści
sześć rubli. W zaokrągleniu — trzysta pięćdziesiąt. No, niech będzie czterysta. Co pan na to?

Sieńka znów tylko burknął:
— Że co?
— W sklepie nie trzymam takich sum, muszę pójść do banku. — Wybiegł zza lady i zakręcił się

wokół Sieńki, usiłując zajrzeć mu w oczy. — Proszę mnie zrozumieć, z takim towarem jest dużo
zachodu. Trudno znaleźć odpowiedniego nabywcę. Numizmatycy to szczególna klientela.

— Jak, jak?
— Numizmatycy to kolekcjonerzy, którzy zbierają monety o wartości zabytkowej — wyjaśnił

jubiler, ale Sieńka nie stał się od tego o wiele mądrzejszy.

Takich kolekcjonerów, którzy aż się palą, żeby zebrać jak najwięcej pieniędzy, Sieńka widział

już wielu — choćby wuj Zot Łarionycz…

— A ilu jest takich, którzy chcieliby mieć pręty? — zapytał chłopak, wciąż jeszcze wietrząc

podstęp.

— W Moskwie może dwudziestu. W Pitrze dwóch. Za granicą także wielu chętnie by kupiło. —

Nosacz nagle wstrząsnął się. — Powiedział pan „pręty”? A co, ma pan ich więcej? I gotów pan jest
je sprzedać?

— Po czterysta rubli? — upewnił się Sieńka, przełknąwszy ślinę. Przypomniał sobie, ile tam, w

piwnicy, leży tego dobra, zwalonego na kupę.

— Tak, oczywiście. Ile pan ich ma?
Sieńka wolał być ostrożny.
— Mógłbym skombinować pięć sztuk.
— Pięć?! Kiedy pan może je przynieść?
Teraz trzeba się zachować rozważnie. Zbytni pośpiech nie jest wskazany. Przecież to niełatwa

sprawa. Byle kto z nią sobie nie poradzi.

Sieńka pomilczał chwilę i po namyśle dał odpowiedź:
— Za jakieś dwie godziny, nie wcześniej.
— Ninoczka! — krzyknął jubiler do żony. — Zamykaj sklep! Idę do banku!
Zamorski ptak uradował się, słysząc podniesiony głos, i dalejże wywrzaskiwać:
— Do banku! Do banku! Do banku!
Pośród tych krzyków Sieńka wyszedł.
Musiał się oprzeć ręką o ścianę, bo dosłownie chwiał się na nogach.
Niczego sobie pręciki, po czterysta rubli sztuka! To chyba jakiś sen.

* * *

Przed ponownym zejściem do podziemi Sieńka postanowił zajrzeć na zaułek Chochłowski.

Sprawdzić, czy tamci dwaj nie zrobili krzywdy Taszce, no i w ogóle podziękować.

Chwała Bogu, wszystko było w porządku.
Taszka siedziała, jak przedtem, na łóżku i rozczesywała włosy — niedługo musiała zacząć pracę.

Twarz już umalowała — brwi i rzęsy na czarno, policzki na czerwono. W uszy wpięła szklane
kolczyki.

— Ten skośnooki kazał ci się kłaniać — opowiadała, zawijając włosy na patyczek, żeby się

kręciły. — A przystojniak powiedział, że będzie miał na ciebie oko.

Wcale się to Sieńce nie spodobało. Co to znaczy „będzie miał oko”? Grozi mu, czy co? No nic,

teraz Skorika nikt nie znajdzie i nikt nie złapie. Guzik! Sieńka zacznie zupełnie inne życie.

— Coś ci powiem — zwrócił się do Taszki. — Rzuć tę robotę. Nie będziesz więcej szlifowała

bruków. Zabiorę cię z Chitrowki i zamieszkamy razem. Mam teraz kupę forsy.

Taszka z początku się ucieszyła, nawet zatańczyła z radości wokół izby. Zaraz jednak

przystanęła.

— A co z mamusią?
— Dobra. — Skorik westchnął, spojrzawszy na pijaną babę, która dotąd się nie obudziła. —

Wezmę i ją.

Taszka zrobiła jeszcze parę tanecznych obrotów, po czym oznajmiła:
— Nie, nie możemy jej stąd ruszać. Niech umrze spokojnie. Niewiele już jej życia zostało. Jak

umrze, wtedy mnie zabierzesz.

I więcej nie chciała słyszeć o przeprowadzce. Sieńka oddał jej wszystkie pieniądze, jakie dostał

od jubilera. Czego tu skąpić? Wkrótce i tak będzie miał forsy jak lodu.

Teraz musiał się tylko dostać do Jerochy, skąd prowadziło przejście do ukrytego skarbu.

* * *

Z noclegowni akurat wynoszono zwłoki zamordowanych. Wrzucono na wóz dwa duże worki z

rogoży, jeden mniejszy i jeden całkiem mały.

Ludzie stali i gapili się. Niektórzy żegnali się znakiem krzyża.
Z drzwi wyszło trzech mężczyzn — urzędnik w okularach, prystaw Sołncew i jeszcze jakiś

brodacz z aparatem fotograficznym na trójnogu.

Prystaw podał rękę urzędnikowi, a fotografowi tylko kiwnął głową.
— Innokientiju Romanyczu, dane operacyjne proszę przekazywać mi niezwłocznie — polecił

okularnik, wsiadając do dorożki. — Bez naszych tutejszych informatorów nie ruszymy z miejsca.

— Tak jest, bezwzględnie — zgodził się prystaw, przygładziwszy podkręconego wąsa.
Przedziałek miał tak olśniewająco biały, że można było oślepnąć. Mężczyzna z niego jak się

patrzy, ale podły i podstępny niczym wąż — o tym wie cała Chitrowka.

— I niech się pan postara nie dawać żeru reporterom… Bez malowniczych szczegółów. I tak

będzie wokół tego dość hałasu… — Urzędnik beznadziejnie machnął ręką.

— Rozumie się, że tak. Może pan być spokojny, Christianie Karłowiczu. — Sołncew otarł czoło

białą chustką i znów włożył czapkę.

Dorożka ruszyła.
— Budnikow! — zawołał prystaw. — Jeroszenko! Co tam jeszcze robicie?
Z mrocznego podziemia wynurzyło się po chwili dwóch mężczyzn — Budnik i właściciel

noclegowni, szanowny Afanasij Łukicz Jeroszenko. Wielki człowiek, złota głowa. Pochodził z
Chitrowki, zaczynał jako posługacz w szynku, potem dorobił się własnej knajpy, nie gardził też
paserstwem, ale teraz był szanowanym obywatelem, odznaczonym wieloma krzyżami i medalami,
na Wielkanoc składali sobie życzenia z samym generałem–gubernatorem. Jeroszenko miał trzy
noclegownie, handel winem oraz składy mąki i kasz. Słowem, był milionerem.

— Niedługo pojawią się pismacy — z uśmiechem poinformował Budnika i Jeroszenkę

pułkownik. — Macie im wszystko opowiedzieć, wszędzie wpuścić i pokazać miejsce przestępstwa.
I żeby wam czasem nie przyszło do głowy zmyć krew. A na pytania o tok śledztwa nie odpowiadać,
odsyłać do mnie.

Sieńka patrzył na prystawa zdumiony. Ależ z niego bezwstydna, parszywa łajza! Dopiero co

obiecał okularnikowi coś zupełnie innego. I nie krępuje się nawet ludzi, którzy stoją obok i
słuchają. Chociaż pewnie to dla niego w ogóle nie ludzie.

Prystaw nie cieszył się na Chitrowce szacunkiem. Nie dotrzymywał słowa, był bezlitosny i

chciwy bez miary. Jego poprzednicy też nieźle dawali się we znaki, ale Innokientij Romanowicz
prześcignął wszystkich. Ściągasz haracz z burdeli, gdzie pracują mamzelki — w porządku, ściągaj,
to twoje święte prawo, ale żeby prystaw sam korzystał z usług dziwek, nie brzydził się, tego jeszcze
nie było! Wybierał oczywiście te droższe, za dziesięć rubli, nigdy jednak dziewczynie nie zapłacił
ani nie dał żadnego prezentu. Mało tego, jeszcze swoich policajów wspaniałomyślnie zapraszał do
zabawy. Nie było nic gorszego dla takiej dziewczyny niż trafić do trzeciego komisariatu
miasnickiego. Zgarną biedaczkę za byle co, wsadzą do „kurnika” i zabawiają się z nią wszyscy,
którzy mają na to ochotę. Starcy z dintojry byli u Budnika z prośbą, żeby pozwolił pana pułkownika
trochę pomacać kosą albo spuścić na niego kamień, to może nabierze wreszcie rozumu. Ale
Budnikow się nie zgodził. Musicie być cierpliwi, powiedział. Jego wielmożność niedawno nastał i
niedługo u nas zostanie. Wysoko mierzy, kariera mu w głowie.

Co było robić — cierpliwie czekali, jak Budnik kazał.
Sołncew zwrócił się do Jeroszenki:
— Muszę ukarać pana grzywną, Afanasiju Łukiczu. Zapłaci mi pan tysiączek za brak nadzoru w

noclegowni. Mamy przecież umowę.

Jeroszenko tylko się lekko skłonił.
— Na ciebie też nałożę karę, Budnikow. Ja się do twoich spraw nie mieszam, ale za Chitrowkę

przede mną odpowiadasz. Jeśli w ciągu trzech dni nie znajdziesz zabójcy, bulniesz dwieście rubli.

Policjant również się nie odezwał, poruszył jedynie siwym wąsem.
Podjechał powóz pułkownika. Jego wielmożność wsiadł, pogroził zgromadzonym pod

noclegownią palcem — „Uwaga, hołoto!” — i odjechał. Mógłby pójść pieszo, do swojego cyrkułu
nie miał daleko, parę kroków, ale lubił odgrywać ważniaka.

— Niech pan będzie spokojny, Iwanie Fiedotyczu — zwrócił się Jeroszenko do Budnika. —

Pokryję tę sumę.

— Ja ci pokryję! — ryknął w odpowiedzi policjant. — Myślisz, Afońka, że się wykpisz dwiema

setkami! Za mało ode mnie w dupę wziąłeś, złodzieju!

Taki był właśnie Budnik. Choćby Jeroszenko obwiesił całą pierś krzyżami i medalami i

zacałował się na śmierć z generałem–gubernatorem, dla Budnika i tak na zawsze pozostanie
złodziejem Afońką.

* * *

Wyprawa do podziemi okazała się teraz znacznie łatwiejsza niż za pierwszym razem. Sieńka,

dając w zastaw czapkę, pożyczył w „Katordze” oliwną lampkę, żeby sobie oświetlać drogę, i
szybko dotarł do komory. Według zegarka nie trwało to nawet dziesięć minut.

Przede wszystkim wziął się do liczenia srebrnych prętów. Było ich tu bez liku. Pod jedną ścianą

naliczył sto i nie doszedł nawet do połowy. Aż się spocił z wysiłku.

Potem znalazł starą skórzaną podeszwę, obgryzioną przez szczury — Za jej pomocą odgarnął i

odrzucił trochę kamieni i cegieł spod zawalonych drzwi, ciekaw, co jest za nimi. Ale przerwał tę
robotę — była zbyt męcząca.

Tak opadł z sił, że zabrał nie pięć prętów, tylko cztery. Dla Samszytowa wystarczy, zresztą pręty

są ciężkie, trudno je dźwigać każdy waży pięć funtów.

W drodze powrotnej, pod samym sklepem jubilerskim, kiedy Sieńka już sięgał do klamki, ktoś z

tyłu gwizdnął. Gwizd był charakterystyczny, z Chitrowki, a potem rozległo się hukanie puchacza:
u–hu, u–hu!

Sieńka odwrócił się — na rogu Pietrowierigi zobaczył Prochę, Michejkę Puchacza i Dańkę

Zezulca. No cóż — pech.

Ale trudno, podszedł Sieńka do kumpli.
Procha powiedział:
— A mówili, żeś wpadł.
Zezulec zapytał:

— Co to za żelastwo dźwigasz?
Michejka zamrugał oczami i pełen skruchy poprosił:
— Nie wściekaj się, że cię wsypałem przed tym Chińcem, okropnie się przestraszyłem, jak

zaczął tak wszystkich młócić. Wiesz, jakie są te żółtki.

— Baba się przestraszyła, jak jeża urodziła — burknął Sieńka, ale bez wielkiej złości. —

Powinienem ci nakłaść po gębie, łajzo jedna, ale czas mi nie pozwala. Mam robotę.

Procha na to złośliwie:
— Jaką robotę, Skorik? Jak byłeś na robocie, to nawaliłeś. No tak. Wiedzą już, że zwiał od

Księcia.

— A tu, umówiłem się z Ormiaszką, że mu wstawię kraty w okna. Właśnie te żelazne pręty.
— W sklepie jubilerskim? — zapytał Procha i uśmiechnął się domyślnie. — Tak, tak. Jesteś

sprytniejszy, niż myślałem. Z kim teraz trzymasz? Z tym Chińczykiem? Chcecie obrobić
Ormiaszkę? Nieźle!

— Pracuję na własny rachunek — burknął Sieńka.
Procha nie uwierzył. Odciągnął go na bok, położył mu rękę na ramieniu i szepnął:
— Nie chcesz, to nie mów. Ale wiedz, że Książę cię szuka. Grozi, że cię zabije.
Gwizdnął szyderczo i odskoczył, po czym wszyscy trzej puścili się biegiem przez zaułek.
Sieńka wkrótce zorientował się, czego dotyczyło to szyderstwo, gdy odkrył, że nie ma przy

pasku srebrnego zegarka Kil — ki. To dlatego ten podlec Procha go objął!

Ale niezbyt przejął się stratą. Co tam zegarek, można kupić drugi, gorzej, że Książę na prawo i

lewo rozpowiada, że go zabije, grozi. Tym naprawdę Sieńka się przejął. Musi być teraz
ostrożniejszy, mieć oczy dookoła głowy.

Kiedy wchodził do sklepu, witany wrzaskiem papugi, miał ponurą minę. Nie myślał w tej chwili

o pieniądzach, tylko o majchrze Księcia.

Rzucił pręty na ladę.
— Przyniosłem cztery. Więcej nie ma.
Ale kiedy po pięciu minutach wychodził na Marosiejkę, w ogóle już zapomniał o Księciu.
Za pazuchą, na sercu, czuł obłędne pieniądze — cztery pięćsetrublowe banknoty, jakich dotąd

nigdy na oczy nie widział.

Dotykał szeleszczących, sztywnych papierków przez koszulę i próbował sobie wyobrazić: jak to

jest — żyć w takim bogactwie?

Jak się Sieńce żyło w bogactwie

Historia pierwsza. O złych dobrego początkach

Okazało się to trudne.
Na placu Łubiańskim, gdzie woźnice poją przy fontannie konie, Sieńka także poczuł pragnienie.

Napiłby się kwasu, miodowego ponczu albo oranżady. No i w brzuchu burczało mu z głodu. Jak
długo można wytrzymać bez jedzenia? Od poprzedniego ranka nie miał w ustach ani okruszyny. W
końcu nie jest jakimś mnichem pokutnikiem.

I tu właśnie zaczęły się trudności.
Normalnie człowiek ma różne pieniądze — ruble, dziesięciokopiejkówki, półrublówki. A bogacz

Sieńka miał tylko banknoty pięćsetrublowe. Ani z tym wejść do szynku, ani wsiąść do dorożki. Kto
ci wyda tyle reszty? Zwłaszcza jeśli jesteś ubrany z szykiem z Chitrowki — w wyrzucaną koszulę,
buty z cholewkami w harmonijkę i kaszkiet z przełamanym daszkiem.

Ech, trzeba było u jubilera choć część sumy wziąć drobnymi, bo tak to człowiek może umrzeć z

głodu jak ten król, o którym Sieńka się uczył w szkole. Czegokolwiek dotknął, zamieniało się w
złoto, i mimo takiego bogactwa nieszczęsny władca nie mógł nic zjeść ani wypić.

Zawrócił więc Sieńka na Marosiejkę, ale sklep był zamknięty. Tylko papuga Lewonczyk —

widział przez szybę wystawową — wytrzeszczała gały i coś wrzeszczała, ale co, nie było słychać.

Jasna sprawa: Aszot Aszotycz zamknął pracownię i wyruszył do tych jakichś lekcjonerów

numizmatów, żeby zrobić prawdziwy interes na sprzedaży srebrnych prętów.

Może pójść do Taszki? I odebrać część pieniędzy z tych, które jej dał?
Ale, po pierwsze, Taszka już szlifuje bruki. A po drugie, wstyd. Podarował jej korale — i

odebrał. Dał pieniądze — i chce je z powrotem. Nie, musi sobie jakoś poradzić sam.

Ukraść coś na rynku, póki nie jest zamknięty?
Dawniej, jeszcze wczoraj rano, Sieńka po prostu ściągnąłby coś ze straganu, nie namyślając się

długo. Ale kraść można wtedy, kiedy człowiek nie ma nic do stracenia i ze złości gotów jest na
wszystko. Jeśli jednak się boi, na pewno wpadnie. A jak tu się nie bać, gdy za pazuchą szeleści taka
forsa?

Strasznie mu się chciało jeść, głodny był jak wilk. To dopiero los sobie z niego zakpił! Dwa

tysiące w kieszeni, a nie można kupić precla za kopiejkę.

Sieńkę tak rozstroił ten podstępny żart fortuny, że aż zatupał, cisnął czapkę o ziemię i łzy wielkie

niczym groch same pociekły mu z oczu.

Stał pod latarnią i beczał jak głupi.
Nagle usłyszał dziecięcy głos:
— Głasza, Głasza, patrz, taki duży chłopiec, a płacze!
Z rynku szedł malec w marynarskiej bluzie, z nim zaś rumiana baba — pewnie niańka — z

koszykiem w ręce. Widocznie wybrała się po zakupy na targ, a chłopczyk chciał iść razem z nią.

Baba na to:
— Skoro płacze, to pewnie ma zmartwienie. Może głodny?
I rzuciła w upuszczoną czapkę Sieńki monetę — piętnaście kopiejek.
Kiedy Skorik spojrzał na pieniążek, rozryczał się jeszcze głośniej. Poczuł się okropnie.
Nagle — brzęk! Druga moneta, miedziany piątak. Rzuciła go staruszka w chustce. Przeżegnała

Sieńkę i poszła dalej.

Wziął jałmużnę i chciał od razu pobiec po jakieś bułki czy pierożki, ale opamiętał się. No dobrze

napcha brzuch, zje dwie czy trzy drożdżówki, a co dalej? Lepiej zebrać trzy–cztery rubelki i kupić
przynajmniej jakąś marynarkę. Może wtedy będzie nawet można rozmienić pięćsetrublówkę.

Sieńka kucnął i zaczął trzeć oczy rękami — to już nie były łzy od serca, ale żeby wzbudzić

litość. I co myślicie? Pożałował biedaka naród chrześcijański. Nie minęła godzina, a w czapce już
był cały stosik miedziaków. Razem — rubel dwadzieścia pięć kopiejek.

Siedział więc Sieńka, pochlipywał i snuł filozoficzne rozważania1 nawet kiedy nie miał grosza

przy duszy, nikt mu nic nie dał, a tu proszę! Oto szczęśliwa gwiazda bogacza. W ewangelii za to
jest mowa o tym, że bogaci są właśnie największymi nędzarzami.

Nagle ktoś Sieńkę boleśnie trzepnął po głowie. Chłopak odwrócił się i zobaczył kalekę o kulach,

który rozdarł się na całe gardło:

— Ach, hieny! Ach, szakale! Tylko dybią na cudze miejsce! Ja tu siedzę, ja, od wiek wieków!

Człowiek nie może na chwilę odejść, żeby się napić herbaty! Oddawaj, złodzieju, coś użebrał, bo
jak nie, to zawołam naszych!

I buch Sieńkę kosturem.
Ten chwycił czapkę, omal nie rozsypując zdobyczy, i czym prędzej zwiał, nie wdając się w

kłótnię. Żebracy są tak zawzięci, że potrafią człowieka nawet zabić. Mają własną organizację i
własne prawa.

Szedł Sieńka przez plac Woskriesieński i obmyślał, jak najrozsądniej wydać rubla dwadzieścia

pięć kopiejek.

I nagle go olśniło.
Z hotelu „Wielkiego Moskiewskiego”, gdzie przed wejściem zawsze stoi nadęty szwajcar,

wybiegł chłopiec na posyłki w kurtce ze złotymi literami „WM” i czapce ze złotą kokardką. W ręce
trzymał banknot trzyrublowy — widocznie jakiś gość kazał mu coś kupić.

Sieńka dogonił chłopaka i po krótkich negocjacjach wypożyczył od niego kurtkę i czapkę na pół

godziny. Jako zadatek wsypał mu w garść wszystkie drobne, które zebrał na rynku. Obiecał, że
kiedy wróci, zapłaci mu jeszcze dwa razy tyle.

I popędził co tchu do Banku Rosyjsko–Azjatyckiego.
Wsunął przez okienko banknot pięćsetrublowy i poprosił zdyszany — że niby nie ma czasu,

spieszy się:

— Proszę mi to rozmienić na cztery setki, a piątą wezmę drobnymi. Gość tak sobie życzył.
Kasjer tylko z szacunkiem pokręcił głową.
— No, no, patrzcie, jakim to „Wielki Moskiewski” cieszy się zaufaniem.
— Wyrobiliśmy sobie taką markę — odparł Sieńka z godnością.
Urzędnik sprawdził numer nominału w jakimś spisie i wypłacił równowartość pięćsetrublówki w

takich banknotach, o jakie Sieńka prosił.

No a potem, kiedy już w pasażu Aleksandrowskim przebrał się w czyste rzeczy i kazał się

ostrzyc modnie w salonie fryzjerskim „Parisienne”, jego nowe życie bogacza wydało mu się
odrobinę łatwiejsze.

Historia druga. O życiu w wielkim świecie i w domowych pieleszach

Środki w pełni pozwalałyby Sieńce zakwaterować się w „Wielkim Moskiewskim”. Podszedł już

niemal pod same drzwi, ale popatrzył na lampy elektryczne, dywany i rzeźbione lwie głowy w
narożnikach i przestraszył się. Oczywiście ubiór miał teraz pański, a w walizce jeszcze wiele innych
drogich, nowych rzeczy, ale przecież hotelowi portierzy i lokaje to ludzie nie w ciemię bici, bez
trudu pod szewiotem i jedwabiem dojrzą kundla z Chitrowki. Za kontuarem siedzi jakiś generał w
złotych epoletach. Co Sieńka ma mu powiedzieć? „Proszę o najlepszy pokój”? A on powie na to:
„Dokąd się pchasz, świński ryju? To nie miejsce dla ciebie”. I jak się zachować? Przywitać się z
nim czy nie? Zdjąć czapkę? Może tylko ją unieść, jak to robią panowie na ulicy, kiedy zobaczą
znajomego? No i przecież służbie hotelowej daje się napiwki. A jak tu wsunąć pieniądze takiemu
ważniakowi? I ile? Może pogoni człowiekowi kota, nawet nie spojrzy na paryską fryzurę.

Sieńka długo się łamał, czy wejść do hotelu, ale w końcu się nie odważył.
Za to zamyślił się głęboko. Okazuje się, że bogactwo to niełatwa sprawa i wiele jeszcze trzeba

się nauczyć.

* * *

Kwaterę oczywiście Sieńka znalazł — w końcu to Moskwa, nie Sybir. Wsiadł w zaułku

Teatralnym do dorożki, zapytał, gdzie przyjezdny może się zatrzymać w przyzwoitych warunkach,
a dorożkarz zawiózł go z fasonem do pensjonatu madame Borisenko na Trubnej.

Pokój był naprawdę wspaniały, Sieńka nigdy jeszcze w takim nie mieszkał. Duży, białe

firaneczki, łóżko z błyszczącymi metalowymi gałkami, na nim puchowa pierzyna. Rano herbata z
samowara i drożdżowe bułeczki, wieczorem, na żądanie, kolacyjka. Poza tym sprzątanie, w
korytarzu umywalnia i ubikacja — nie taka, oczywiście, jak u Śmierci, ale także czysta, można
siedzieć i czytać gazetę. Słowem, królewski pałac. Koszt, co prawda, także niemały, trzydzieści
pięć rubli miesięcznie. W porównaniu z Chitrowką, gdzie człowiek przenocuje za pięć kopiejek,
obłędna drożyzna, ale jeśli ma w kieszeni prawie dwa tysiące, może sobie na to pozwolić.

Sieńka roztasował się w pokoju, nacieszył oczy nowymi rzeczami, powiesił je i rozłożył w szafie

na wysoki połysk i usiadł przy oknie, żeby popatrzeć na plac i pomyśleć nad tym, jak dalej żyć na
świecie.

Wiadomo: każdy człowiek zazdrości innym, a na własny los kręci nosem. Sieńka całe życie

marzył o bogactwie, chociaż w głębi duszy wiedział, że na zawsze pozostanie golcem. Jednak Bóg
wszystko widzi i wysłuchuje każdej prośby. Najwyższy kieruje się własnymi racjami, niepojętymi
dla maluczkich. Kiedyś pewien chromy, bezdomny kaleka mówił w herbaciarni: Bóg najciężej cię
doświadcza, kiedy spełnia wszystkie twoje życzenia. Bierz, marzycielu, coś chciał, i udław się.
Żądałeś wiele, otrzymałeś wszystko, sługo boży, a czego teraz zapragniesz?

Właśnie tak było i z Sieńka. Bóg mu powiedział: „Chciałeś dóbr doczesnych, chłopcze? Więc je

masz. I co dalej?”

Bez forsy marnie się żyje, to fakt, ale bogacz także nie ma słodkiego życia.
No dobrze, najadł się Sieńka do rozpęku, samych ciastek w cukierni wsunął osiem (aż go po nich

brzuch rozbolał), kupił przyodziewek, znalazł przyzwoite lokum, i co dalej? O czym pan marzy,
czego pragnie, Siemionie Trifonowiczu?

Jednakże w nastroju owego filozoficznego smutku, wywołanego niewątpliwie wzmiankowanymi

ciastkami, pozostawał Sieńka niezbyt długo, gdyż marzenia — w liczbie dwóch, ziemskie i
niebiańskie — same zrodziły się w jego głowie.

Ziemskie dotyczyło tego, jak z wielkiego bogactwa zrobić jeszcze większe. Jeśli już nadano mu

ksywkę Skorik, nie może zasypiać gruszek w popiele, musi ruszyć głową.

Nawet głupi zrozumie, że wszystkie srebrne pręty, które teraz leżą w podziemiach, po

wydobyciu na powierzchnię można będzie sprzedać tylko na wagę. Skąd wziąć tylu lekcjonerów,
żeby każdy kupił po jednym pręcie?

No dobrze, policzmy, ile by to wyniosło, gdyby sprzedać pręty na wagę. Jest ich tam… do diabła

i trochę. Z pięćset sztuk co najmniej. Każdy waży pięć funtów. Czyli razem dwa i pół tysiąca,
zgadza się? Aszot Aszotycz mówił, że zołotnik srebra wart jest dwadzieścia cztery kopiejki. Funt to
dziewięćdziesiąt sześć zołotników. Dwa i pół tysiąca razy dziewięćdziesiąt sześć razy dwadzieścia
cztery to daje…

Sieńka aż sapnął i usiadł, żeby pomnożyć liczby na papierze, jak go kiedyś uczyli w handlówce.

Chodził tam krótko, trochę też zapomniał liczyć — rachunek nie wychodził.

Spróbował inaczej, prostszym sposobem. Samszytow mówił, że pręt zawiera czystego srebra za

sto piętnaście rubli. A więc pięćset prętów — coś koło pięćdziesięciu tysięcy. Czy pięciuset?

Zaraz, zaraz, przywołał się do porządku Skorik. Aszot Aszotycz zapłacił po czterysta rubli za

pręt i z pewnością nie ze swoją krzywdą. Lekcjonerom sprzeda je pewnie po tysiączku za sztukę.

Skoro te poczerniałe patyki są takie cenne, dobrze byłoby samemu nimi pohandlować, bez

pośrednictwa Samszytowa. Sprawa oczywiście nie jest prosta. Najpierw trzeba będzie sporo się
dowiedzieć. Przede wszystkim poznać prawdziwą wartość prętów. Dostarczyć je wszystkim
moskiewskim nabywcom. Potem tym z Pitra. A później może nawet dotrzeć do zagranicznych.
Trzeba będzie pręty trochę przetrzymać i wciskać je po jednej sztuce tym durniom, którzy gotowi są
zapłacić za nie więcej, niż wypada według wagi. A potem, kiedy ci wszyscy już je będą mieli,

resztę prętów można opylić jako złom do przetopienia.

Od tych handlowych kombinacji Sieńka aż się cały spocił. Nieźle trzeba w tym fachu kręcić

głową! Po raz pierwszy pożałował, że nie mógł się uczyć. Nawet nie umie porządnie obliczyć
przyszłych zysków.

Czyli co?…
To jasne. Musi wszystkie zaległości nadgonić, odrobić. Pozbyć się prostackich manier,

opanować sztukę kulturalnej rozmowy, arytmetykę, nauczyć się porządnie pisać, no i liznąć trochę
jakiejś cudzoziemskiej mowy, na wypadek gdyby przyszło mu robić interesy po różnych tam
zagranicach.

Od tych myśli aż mu dech zaparło.
A przecież to na razie tylko ziemskie marzenie, nie to najważniejsze. Od drugiego,

niebiańskiego, Sieńce zakręciło się w głowie.

To znaczy, tak naprawdę drugie też było ziemskie, może nawet bardziej niż pierwsze, tyle że

rozpalało nie głowę, gdzie jest mózg, ale serce — tam gdzie dusza. Chociaż w brzuchu i innych
częściach ciała także robiło się Sieńce gorąco.

To dawniej był wypędkiem, gówniarzem i nie mógł nawet myśleć o Śmierci, ale teraz, jeśli

będzie postępował rozsądnie, może zostać najpierwszym moskiewskim bogaczem. A wtedy,
rozmarzył się Sieńka, całe swoje ogromne pieniądze, cały majątek ciśnie jej do stóp, uwolni ją od
Księcia i Wampira, wyleczy z narkotycznej choroby i wywiezie, hen, daleko — do Tweru (to
podobno piękne miasto) albo jeszcze dalej. Może nawet do Paryża.

To nic, że Śmierć jest starsza. Jemu także niedługo zamiast puszku wyrosną wąsy i broda,

zmężnieje, stanie się dorosły. Może też sobie ufarbować skronie na siwo, żeby wyglądać jak Erast
Pietrowicz. Dlaczego nie? To bardzo twarzowe.

Tylko kiedy pojadą ze Śmiercią do ślubu, trzeba będzie się trzymać z dala od rzeki, ominąć

nadbrzeżny bulwar, żeby nie wpaść do wody i nie utonąć. Strzeżonego Pan Bóg strzeże.

Sieńka już sobie wyobrażał i ślub, i przyjęcie weselne w restauracji „Ermitaż”, ale dobrze

wiedział, że same pieniądze to za mało. Śmierć miała wielu bogatych wielbicieli i kochanków, to
dla niej nie nowina. Prezentami też jej nie przekupi. Trzeba z szarego wróbelka przemienić się w
białego sokoła, wzbić się wysoko, a dopiero potem przyfrunąć do takiej łabędzicy.

I znów wracał Sieńka myślami do sprawy wykształcenia i kulturalnych manier, bez których

nigdy nie zajdzie wysoko, choćby miał największy majątek.

Na placu — widział z okna — była księgarnia. Poszedł tam i kupił mądrą książkę pod tytułem

Życie w wielkim świecie i w domowych pieleszach — o tym, w jaki sposób należy się zachowywać
w przyzwoitym towarzystwie, żeby nie wylecieć stamtąd jak z procy.

Zaczął czytać i aż mu się gorąco zrobiło. Boże kochany, czego tam nie było! Jak się komu

kłaniać, jak babom, to jest damom, całować rączki, jak prawić komplementy, jak się ubierać na
różne okazje, jak wchodzić do pokoju i jak z niego wychodzić. Choćby się tego człowiek uczył całe
życie, i tak nie spamięta.

„Nie należy przybywać z wizytą przed drugą po południu i później niż o piątej–szóstej — czytał,

poruszając wargami i wichrząc swoją nową koafiurę. — Przed drugą gość może się spodziewać, że
zastanie gospodarzy przy zajęciach domowych lub w trakcie robienia toalety. Przychodząc później
niż o piątej— —szóstej, ryzykuje wywołanie wrażenia, że chce się wprosić na obiad”.

Albo: „Przybywszy z wizytą i nie zastawszy gospodarzy w domu, człowiek dobrze wychowany

zostawia wizytówkę z zagiętym do góry lewym rogiem; jeśli jest to wizyta kondolencyjna lub
spowodowana jakimiś przykrymi okolicznościami, należy zagiąć prawy róg w dół, lekko
naddzierając zagięcie”.

Cuda niewidy!
Jeszcze bardziej wstrząsnęły Sieńką rewelacje na temat ubioru. Biedakowi to dobrze — ma

jedną koszulę i portki i nie musi sobie głowy łamać. Ale bogacz może dostać kręćka, zanim się
nauczy, kiedy włożyć marynarkę, kiedy surdut, kiedy frak; kiedy zdjąć rękawiczki, a kiedy nie; co
powinno być w kratkę, co w prążki, a co w kwiatki. W dodatku nie wszystkie kolory do siebie
pasują!

Najtrudniejsza sprawa z kapeluszami — Sieńka dla pamięci zaczął nawet robić notatki.
A więc tak: w biurze, sklepie czy hotelu należy zdejmować kapelusz tylko w tym wypadku, gdy

właściciel czy obsługa także mają gołe głowy (ech, gdyby to wiedział przed „Wielkim
Moskiewskim”!). Opuszczając czyjś dom, kapelusz powinno się wkładać dopiero za drzwiami, nie
w przedpokoju. W omnibusie lub powozie nie zdejmuje się w ogóle nakrycia głowy, nawet w
obecności dam. Przychodząc z wizytą, kapelusz należy trzymać w ręku, a jeżeli jest się we fraku,
cylinder powinien być nie zwykły, lecz ze sprężynką. Usiadłszy, można położyć nakrycie głowy na
krześle, a jeśli nie ma wolnego, to na podłodze, ale — broń Boże — nie na stole.

Tu Sieńce zrobiło się szkoda kapelusza — przecież na podłodze się pobrudzi. Spojrzał na

pyszniącą się pośrodku stołu kanotierkę (dwanaście i pół rubla). Akurat, na podłogę. Jeszcze czego!

Zmęczywszy się nauką światowych manier, znów zaczął oglądać swoje nowe nabytki. Surdut z

wielbłądziego kamlotu (dwanaście dziewięćdziesiąt), dwie kamizelki — z białej i popielatej piki
(każda po czerwońcu), spodnie w czarno—szary prążek (piętnaście) i ze strzemiączkami (dziewięć
dziewięćdziesiąt), sztyblety na guziczki (dwanaście) i drugie, lakierki (dwadzieścia pięć, ale to
prawdziwe cudo). I jeszcze lusterko ze srebrną rączką i pomada do włosów w złoconym słoiczku,
żeby się fryzura dobrze trzymała. Ale najdłużej napawał Sieńka oczy scyzorykiem w oprawce z
masy perłowej. Osiem ostrzy, szpikulec, nawet wykałaczka i pilnik do paznokci!

Nacieszywszy wzrok, wrócił do pożytecznej lektury.
Na kolację udał się, zgodnie z etykietą, w surducie, jako że „na zwykły żakiet przy stole można

sobie pozwolić jedynie w gronie rodzinnym”.

W jadalni skłonił się grzecznie, powiedział po francusku bon soir, kapelusz położył na podłodze,

najpierw jednak rozścielił tam zabraną z pokoju serwetkę.

Stołujących się było u wdowy Borisenko około dziesięciu. Wszyscy zebrani wytrzeszczyli oczy

na młodego człowieka o nienagannych manierach, niektórzy odpowiedzieli na pozdrowienie, inni
tylko kiwnęli głowami. Żaden z gości nie miał na sobie surduta, a kędzierzawy grubas, który
siedział obok Sieńki, był w samej koszuli i szelkach. Okazał się studentem Instytutu Miernictwa, na
imię miał Żorż i mieszkał na poddaszu, gdzie pokój kosztował miesięcznie dwanaście rubli.

Gospodyni przedstawiła Sieńkę jako monsieur Skorikowa, moskiewskiego negocjanta, chociaż

kiedy wynajmował pokój, podał, że jest handlowcem. „Negocjant” oczywiście brzmiał o wiele
lepiej.

Żorż od razu zaczął drążyć — jak to, taki młody i już się zajmuje handlem, co to może być za

handel — i dalejże wypytywać o wszystko od Adama i Ewy. Kiedy podano coś na słodko (nazywa
się to „deser”), student szeptem poprosił, żeby Sieńka pożyczył mu trzy ruble.

Trzech rubli na piękne oczy Skorik mu oczywiście nie dał i na pytania odpowiadał raczej mętnie,

chociaż uznał, że z chytrego Żorża może mieć pożytek.

Z samej książki niewiele się człowiek nauczy. Potrzebny jest jeszcze nauczyciel, ot co.
Odciągnął Żorża na bok i zaczął łgać: że niby jest synem kupca, od najmłodszych lat pomagał

ojcu w sklepie i nie miał czasu na naukę. Teraz ojczulkowi się zmarło, cały majątek zostawił
synowi, a co on, Siemion Skorikow, widział w życiu oprócz sklepu? Gdyby się znalazł porządny
człowiek i nauczył go różnych mądrości, kulturalnego obejścia, francuskiego itede, on mógłby
komuś takiemu dobrze za to zapłacić.

Student słuchał uważnie i wszystko chwytał w lot, z półsłówek. Od razu się dogadali w sprawie

lekcji. Kiedy Żorż usłyszał, że Sieńka zapłaci po rublu za godzinę, natychmiast oświadczył, że
przestanie uczęszczać na zajęcia i gotów będzie przez cały dzień pozostawać do jego, Siemiona
Trifonowicza, dyspozycji.

Umówili się tak: godzinę dziennie nauka poprawnej pisowni i kaligrafii, godzinę nauka

francuskiego, godzinę — arytmetyki; podczas obiadu i kolacji Żorż będzie edukował Sieńkę w
zakresie dobrych manier, a wieczorem —jak się zachowywać w wielkim świecie. Ponieważ
zamówienie było hurtowe, Sieńka wytargował rabat — miał płacić za wszystko cztery ruble
dziennie. Obaj byli bardzo zadowoleni z umowy.

Zaczęli naukę zaraz po kolacji. Pojechali na balet. Frak dla Sieńki pożyczyli za dwa ruble od

sąsiada muzyka.

W teatrze Sieńka siedział spokojnie, nie wiercił się, chociaż szybko znudziło mu się patrzeć na

scenę, po której skakali faceci w obcisłych kalesonach. Potem, kiedy zza kulis wybiegły dziewczęta
w przezroczystych spódniczkach, trochę się ożywił, ale muzyka była bardzo smętna. Gdyby Żorż
nie wypożyczył w szatni szkieł powiększających (nazywają się „lornetka”), Sieńka zupełnie by się
zanudził, lecz dzięki nim widział wszystko doskonale. Tancerki, ich łydki, tych, którzy siedzieli
wokół sali w złoconych przegródkach („lożach”), i różne inne rzeczy —na przykład brodawkę na
łysinie szefa muzykantów, który groził orkiestrze pałeczką, żeby ładniej grała. Kiedy rozlegały się
o k l a s k i , Sieńka wsuwał lornetkę pod pachę i też klaskał, głośniej niż inni.

Siedzieć trzy godziny w drapiącym, sztywnym kołnierzyku, zapłaciwszy za to w dodatku siedem

rubli, mało komu się spodoba. Sieńka zapytał Żorża, czy ludzie bogaci co wieczór muszą się
męczyć w teatrze, ale ten go uspokoił: powiedział, że wystarczy raz w tygodniu. No, to jeszcze
można wytrzymać. Sieńka od razu poweselał. To tak jakby msza niedzielna dla tych, co żyją w
bojaźni bożej.

Z teatru pojechali do domu uciech (tak się kulturalnie nazywa burdel), żeby Sieńka nauczył się

eleganckiego zachowania w towarzystwie dam.

Tam speszyły go mocno lampy z jedwabnymi abażurami i miękkie kanapy na sprężynach.

Mamzelle Loretta, którą posadzono mu na kolanach, była pulchna, miękka i słodkawo pachniała
pudrem. Nazywała Sieńkę „kicią” i „koteczkiem”, zaprowadziła go do pokoju i zaczęła pokazywać
różne sztuczki, o jakich nawet od Prochy nie słyszał.

Jednak krępowało go, że cały czas pali się światło, a w ogóle to gdzie tam było Loretcie,

spasionej kotce, do Śmierci.

Tfu!
Potem Sieńka jeszcze długo uczył się pić szampana — wkłada się do niego truskawkę, pozwala

jej trochę namoknąć i wyławia się ją ustami. Dopiero później wypija się do końca musujący napój i
sięga po następny kieliszek.

* * *

Rano oczywiście bolała Sieńkę głowa bardziej niż po ordynarnej gorzałce. Ale tylko dopóki nie

zjawił się Żorż.

Student obrzucił spojrzeniem cierpiącego ucznia, cmoknął ze zrozumieniem i od razu posłał

służącą po szampana i pasztet. Zjedli śniadanie na łóżku Sieńki — Sieńka leżał, Żorż siedział.
Smarowali pasztetem białe bułki i popijali je winem prosto z butelki.

Sieńka poczuł się lepiej.
Teraz, oznajmił Żorż, zajmiemy się francuskim, a na obiad pojedziemy do francuskiej restauracji

utrwalać nowo nabytą wiedzę. I oblizał grube wargi.

No i dobrze, pomyślał ospale Sieńka. Nie taki diabeł straszny, jak go malują. Człowiek do

wszystkiego się przyzwyczaja. W bogactwie też można żyć.

Historia trzecia. O braciszku Wanieczce

Sieńka bardzo lubił swoje dwa największe marzenia — wyobrażał sobie, jak to będzie, kiedy już

zyska i miłość, i nieprzebrane bogactwa. Wszakże nawet w obecnej sytuacji majątkowej realne się
stało marzenie, które przedtem wydawało się nieziszczalne, a mianowicie odwiedziny — w pełnej
chwale — u brata Wańki.

Oczywiście i do tego musiał się Sieńka odpowiednio przygotować. Nie wystarczy ubrać się po

pańsku i oznajmić: hej, to ja, twój starszy brat. I co dalej? Nie można wyjść na głąba, który nie
umie dwóch zdań sklecić. A nuż Waniuszka wzgardzi nieukiem?

Ale dla malca nie trzeba było wielkich przygotowań.
Już pierwszego dnia Sieńka umówił się z Żorżem, że ten będzie go napominał, jeśli w rozmowie

niepoprawnie wypowie jakieś słowo. Żeby student się nie lenił, w nagrodę miał dostawać piątaka za

każdą uwagę.

Tak więc Żorż starał się, jak mógł. Poprawiał Sieńkę niemal co drugi wyraz. „Nie, Siemionie

Trifonowiczu, w kulturalnym towarzystwie tak się nie mówi. Nie «kurytarz», tylko «korytarz»„. I
stawiał kreskę na specjalnej karteczce. Potem, na lekcji arytmetyki, Sieńka sam mnożył te kreski
przez pięć. Pierwszego września 1900 roku narobił błędów za osiemnaście rubli siedemdziesiąt pięć
kopiejek — chociaż wystrzegał się słów, których wymowy nie był pewien. Zaczynał poprawnie:
„Tak sobie myślę, że…” — i nagle go zatykało.

Skorik aż się żachnął na widok takiej sumy i z piątaka obniżył stawkę na kopiejkę.
Drugiego września odliczył — lepiej powiedzieć: wypłacił — Zorzowi cztery ruble trzydzieści

pięć kopiejek.

Trzeciego — trzy ruble dwanaście.
Czwartego trochę się obcykał, to znaczy to i owo już sobie przyswoił — zapłacił rubla i dziesięć

kopiejek, a na piąty dzień mógł się ograniczyć do dziewięćdziesięciu kopiejek.

Wówczas uznał, że dla Wańki tyle nauki wystarczy. Teraz z niezwykłą łatwością potrafił przez

pięć, a nawet dziesięć minut formułować myśli, jako że Pan Bóg obdarzył go znakomitą pamięcią.

Zgodnie z obowiązującą etykietą należało najpierw wysłać pocztą list do sędziego

Kuwszynnikowa: tak i tak, chciałbym złożyć szanownemu panu wizytę, by zobaczyć się z moim
ukochanym bratem Wanieczką. Ale na to nie starczyło Sieńce cierpliwości.

Wczesnym rankiem udał się do dentysty, żeby wstawić sobie złoty ząb, a Żorża wysłał do

Tiopłych Stanów, by uprzedził, że po południu, jeśli szanownemu panu to odpowiada, pofatyguje
się sam Siemion Trifonowicz Skorikow, zamożny handlowiec, by złożyć braterską wizytę Wani.
Żorż włożył studencki mundur, wykupił czapkę z lombardu i wyruszył w drogę.

Sieńka bardzo się denerwował (to znaczy: trząsł portkami). A jeśli sędzia powie: po kiego diabła

mojemu przybranemu synowi taka dziadowska rodzina?

Ale wszystko poszło dobrze. Żorż wrócił bardzo z siebie dumny i oznajmił, że w Tiopłych

Stanach oczekują wizyty o trzeciej. A więc nie zaproszą go na obiad, uświadomił sobie Sieńka, ale
nie poczuł się dotknięty, przeciwnie — ucieszył się, gdyż na razie jeszcze niezbyt wprawnie
posługiwał się sztućcami i nie potrafił odróżnić widelców do mięsa od tych do ryby i sałaty.

W książce napisano: „Wybierając się z wizytą, należy koniecznie pamiętać o bombonierce dla

dzieci”, więc Sieńka nie kutwił, to znaczy nie poskąpił grosza, i kupił u Perłowa na Miasnickiej
cały asortyment najlepszych czekoladek w blaszanym pudle w kształcie baśniowego Konika
Garbuska.

Potem najął lakierowaną dorożkę za piątaka, ale ponieważ z nerwów wybrał się o wiele

wcześniej, niż trzeba, z początku szedł pieszo, a pojazd jechał za nim.

Starał się iść tak, jak zalecano w podręczniku: „Na ulicy łatwo odróżnić dobrze wychowanego,

wytwornego człowieka. Jego chód jest zawsze równy i miarowy, krok pewny. Człowiek taki kroczy
prosto przed siebie, nie rozgląda się, z rzadka jedynie przystając na krótką chwilę przed jednym czy
drugim sklepem; zwykle trzyma się prawej strony i nie spogląda ani w górę, ani w dół, lecz przed
siebie, o kilka kroków w przód”.

Sieńka przeszedł zgodnie z tymi zaleceniami Miasnicką, Łubiankę, zaułek Teatralny, a kiedy

kark mu zesztywniał od uporczywego prostowania, wsiadł do dorożki.

Do końkowskich sadów jabłoniowych pojazd toczył się powoli, ale przed Tiopłymi Stanami

pasażer kazał popędzić konia, gdyż chciał podjechać pod dom sędziego, jak się patrzy, z fasonem,
szykownie.

Wszedł do środka, skłonił się z godnością i powiedział bonjour.
Sędzia Kuwszynnikow odrzekł:
— Witaj, Siemionie Skorikow — i wskazał gościowi fotel.
Sieńka usiadł — skromnie, układnie. Jak należy na początku wizyty, zdjął prawą rękawiczkę, a

kapelusz położył na podłodze, nie podkładając serwetki. Dopiero potem, gdy już szczęśliwie się ze
wszystkim uporał, przyjrzał się sędziemu.

Ippolit Iwanowicz postarzał się, z bliska było to widać wyraźnie. Wąsy całkiem mu posiwiały.

Długie, sięgające niżej uszu włosy — także. Tylko spojrzenie pozostało takie jak dawniej — czarne

oczy przewiercały człowieka na wskroś.

O sędzi Kuwszynnikowie nieboszczyk tatuś mawiał, że mądrzejszego od niego człowieka nie ma

na całym świecie, dlatego też, popatrzywszy w surowe oczy Ippolita Iwanowicza, Sieńka
postanowił, że nie będzie się zachowywał zgodnie z regułami etykiety, tylko prawdziwej
grzeczności, której nauczył się nie z podręcznika i nie od Żorża, lecz od pewnej osoby, o której
będzie jeszcze mowa — trudno przecież opowiedzieć o wszystkim naraz.

Osoba ta utrzymywała, że prawdziwa grzeczność zasadza się nie na uprzejmych frazesach, ale na

niekłamanym, szczerym szacunku — należy go okazywać każdemu człowiekowi, przynajmniej
dopóki ów człowiek nie dowiedzie, że nie jest tego godzien.

Sieńka długo nad tym rozmyślał, aż wreszcie wyjaśnił to sobie tak: lepiej pochlebić złemu

człowiekowi niż obrazić dobrego, czyż nie?

Zatem nie zaczął z sędzią światowej rozmowy o przyjemnej, rześkiej pogodzie, lecz skłoniwszy

się z szacunkiem, powiedział:

— Dziękuję, że wychowuje pan mojego brata, sierotę, jak rodzone dziecko i okazuje mu pan tyle

dobroci. Jeszcze większą wdzięcznością Bóg panu za to odpłaci.

Sędzia także lekko się skłonił i odparł, że i jemu, i małżonce Wasia stał się szczęściem i osłodą

na starość. To bystry chłopak, ma dobre serce i jest bardzo zdolny.

Na chwilę zapadło milczenie.
Sieńka łamał sobie głowę, jak by tu naprowadzić rozmowę na to, że chętnie zobaczyłby się z

bratem. Z napięcia aż pociągnął nosem, ale zaraz przypomniał sobie, że „głośne pociąganie nosem
w towarzystwie jest absolutnie niedopuszczalne”, i czym prędzej wyjął chusteczkę.

Sędzia powiedział nagle:
— Twój znajomy, który był tu rano, mówił, że jesteś „zamożnym handlowcem”…
Sieńka wyprostował się dumnie, ale sędzia ciągnął dalej:
— Za jakie to pieniądze lakierowana dorożka, frak, cylinder? Ja przecież z twoim opiekunem,

Zotem Łarionyczem, jestem w kontakcie listownym. Przez wszystkie te lata raz na kwartał
przesyłam sto rubli na twoje utrzymanie i otrzymuję potwierdzenie odbioru. Wuj pisał mi, że nie
chciałeś się uczyć w gimnazjum, że jesteś krnąbrny i niewdzięczny, zadajesz się z różnymi
łobuzami, a w ostatnim liście doniósł, że stałeś się złodziejem i bandytą.

Zaskoczony Sieńka zerwał się z fotela i krzyknął, choć lepiej byłoby zmilczeć:
— Ja złodziejem?! Złapał mnie za rękę?!
— Kiedy cię złapią. Sienia, będzie już za późno.
— Nie chciałem się uczyć w gimnazjum?! Dostawał na mnie sto rubli co kwartał?!
Sieńkę aż zatkało z oburzenia. A to podlec z tego wuja Zota Łarionycza! Szkoda, że tylko wybił

mu szyby w sklepie, trzeba było podpalić cały dom!

— A więc skąd pochodzi twój majątek? — zapytał sędzia. — Powinienem to wiedzieć, zanim

pozwolę ci się zobaczyć z Wanią. Może ten frak jest przesiąknięty krwią i zszyty łzami?

— Nie jest przesiąknięty niczyją krwią. Znalazłem skarb, skarb z dawnych czasów — burknął

Sieńka, sam rozumiejąc, że nikt w to nie uwierzy.

No i masz! Zajechał z fasonem, przywiózł braciszkowi czekoladki, a jakże! Tatuś miał rację:

sędzia to mądry człowiek.

Jednak Kuwszynnikow okazał się jeszcze mądrzejszy. Nie cmoknął z niedowierzaniem, nie

pokręcił głową. Zapytał spokojnie:

— Jaki skarb? Gdzie?
— Gdzie, gdzie. W piwnicach na Chitrowce — odparł chmurnie Sieńka. — Srebrne pręty,

ocechowane. Pięć sztuk. Są warte dużo pieniędzy.

— Co to za cecha?
— Skąd mogę wiedzieć? Dwie litery — „Ja” i „D”.
Sędzia długo patrzył na Sieńkę w milczeniu. Potem wstał.
— Chodźmy do biblioteki.
Był to pokój od góry do dołu wypełniony książkami. Gdyby wszystkie książki, jakie Sieńka

widział w życiu, złożyć do kupy, byłoby ich mniej niż tu.

Kuwszynnikow wszedł na drabinkę, wyjął z półki gruby tom i od razu zaczął go kartkować.
— Aha — mruknął. A potem:
— Tak, tak.
Spojrzał na Sieńkę sponad okularów i zapytał:
— A więc „Ja D”? A gdzie znalazłeś skarb? Czy przypadkiem nie na Sieriebrianikach?
— Nie. Na Chitrowce, jak Boga kocham. — Sieńka się przeżegnał.
Ippolit Iwanowicz zwinnie zszedł z drabinki, położył księgę na stole, a sam zbliżył się do mapy,

która wisiała na ścianie. Dziwna to była mapa; przypominała rysunek ilustrujący rozbiór tuszy
wieprzowej, który Sieńka widział w niemieckim sklepie mięsnym.

— Popatrz. To plan Moskwy. Tu jest Chitrowka, a tutaj Sieriebrianiki, zaułek i bulwar

nadbrzeżny. Tuż obok.

Sieńka podszedł i rzucił okiem na plan. Na wszelki wypadek powiedział:
— Tak jest, oczywiście.
Sędzia nawet na niego nie spojrzał, wciąż mruczał sam do siebie:
— No jasne, rozumie się! W siedemnastym wieku to był teren Sieriebrianiczeskiej Słobody,

gdzie mieszkali majstrowie i mincerze z Mennicy Jauzańskiej. Jak wyglądają twoje pręty? Tak?

Pociągnął Sieńkę do stołu, gdzie leżała książka. Tam, na obrazku, zobaczył Sieńka pręt —

identyczny z tymi, które sprzedał jubilerowi. Na przekroju widniały wyraźne, duże litery „MD”

*

.

— MD to cecha mennicy — wyjaśnił Kuwszynnikow. — Nazywano ją także Nową lub

Angielską. Dawniej na Rusi było mało rodzimego srebrnego kruszcu, dlatego kupowano monety
europejskie, jefimki, czyli talary holenderskie.

Sieńka, słysząc znajomo brzmiące słowo, znów kiwnął głową.
— Talary przetapiano w srebrne pręty, takie jak tu, potem wyciągano je w cienki drut, krajano

go na kawałki, spłaszczano i bito kopiejki, tak zwane łuski. Zachowało się ich dużo, podobnie jak
talarów, ale srebrnych prętów tyle co nic — przecież wszystkie przeznaczano do dalszej obróbki.

— A ten tutaj skąd się wziął? — Sieńka wskazał na ilustrację.
— Zuch — pochwalił go sędzia. — Dobrze kojarzysz, Skorikow. Do naszych czasów zachował

się tylko jeden odlany w Nowej Mennicy.

Sieńka zamyślił się.
— Dlaczego ci mincerze nie wybili monet z prętów, tylko je odrzucili?
Kuwszynnikow rozłożył ręce.
— To zagadka. — Jego oczy nie były teraz świdrujące i przymrużone, lecz błyszczące i szeroko

otwarte, jakby sędzia czymś się zdziwił lub uradował. — Chociaż może nie taka trudna, jeśli lepiej
się nad nią zastanowić. Złodziejstwa w siedemnastym wieku było dużo, więcej niż teraz. Tu, w
encyklopedii, napisano… — Przesunął palcem po linijkach tekstu. — „Za tak zwane ubytki srebra
majstrowie podlegali bezlitosnej karze chłosty, niektórym zrywano paznokcie, jednakże nie
odsuwano ich od pracy, gdyż wykwalifikowanych mincerzy brakowało”. Widać za mało ich bito,
skoro któryś znalazł sobie kryjówkę na skradzione srebro. A może nie mincerzy należało karać, lecz
nadzorców.

Dalej sędzia czytał po cichu. Nagle gwizdnął. Sieńka zdziwił się — taki wykształcony człowiek,

a gwiżdże.

— Sienia, za ile sprzedałeś swoje pręty?
Skorik nie chciał kłamać. Kuwszynnikow jest bogaty, nie będzie mu zazdrościł.
— Po cztery setki.
— A tu piszą, że taki pręt pięćdziesiąt lat temu na aukcji w Londynie kolekcjoner numizmatyk

nabył za siedemset funtów szterlingów To siedem tysięcy rubli, a na obecne pieniądze bodaj jeszcze
więcej!

Sieńce usta same się otworzyły. A to podstępna żmija z tego Aszota Aszotycza!
— Widzisz, Skorikow, gdybyś oddał swój skarb do kasy państwowej…
— A niby z jakiej racji? — oburzył się Sieńka, jeszcze nie ochłonąwszy z wrażenia, jak

perfidnie oszukał go jubiler.

— Przecież srebro zostało ukradzione skarbowi państwa. Wprawdzie stało się to dwieście lat

temu, ale państwo było to samo, Rosja. Za zwrot majątku władzom należy się znalazcy, zgodnie z
przepisami, trzecia część wartości. A więc za pięć prętów dostałbyś nie dwa tysiące, lecz znacznie
więcej. W dodatku pozostałbyś uczciwym człowiekiem, oddanym ojczyźnie.

Sieńka już chciał powiedzieć, że da się całą rzecz naprawić, ale w porę ugryzł się w język.

Najpierw trzeba się dobrze zastanowić, a dopiero potem gadać. Kuwszynnikow jest dociekliwy,
zaraz by go o wszystko zaczął wypytywać.

Sędzia i tak spoglądał na Sieńkę znacząco.
— No dobrze — powiedział. — Zastanów się, dokąd odnieść pręty jeśli jeszcze jakieś

znajdziesz: do swojego nabywcy czy do państwowej kasy. Jeśli wybierzesz tę drugą ewentualność,
pouczę cię, co masz robić. O twojej patriotycznej postawie będą pisać w gazetach.

— O czym?
— O tym. Że nie myślisz tylko o własnej korzyści, lecz o dobru ojczyzny.
Nie bardzo to jakoś Sieńkę przekonało. Gdzie jest ta jego ojczyzna? Czy to Suchariewka, czy

Chitrowka? I za co miałby tę parszywą ojczyznę kochać?

Kuwszynnikow znów go zadziwił swoim pytaniem:
— A więc Zot mnie okłamał w sprawie gimnazjum? I co do reszty pewnie też… No nic,

odpowie mi za to.

Nagle się zasmucił i opuścił siwą głowę.
— Wybacz mi, Sienia — powiedział — że próbowałem uspokoić sumienie za cenę stu rubli.

Powinienem był chociaż raz sam się do was wybrać i sprawdzić, jak żyjesz. Chciałem przecież po
śmierci waszego ojca wziąć was obu do siebie, ale Puzyriow za nic nie dał się przekonać. To mój
najbliższy krewny, syn rodzonej siostry, powtarzał w kółko. A tymczasem okazuje się, że chodziło
mu tylko o pieniądze.

Myśli Sieńki zwróciły się teraz od przyszłego bogactwa ku zupełnie innym sprawom. Usiłował

sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby po śmierci rodziców trafił nie do Zota Łarionycza, ale do
sędziego Kuwszynnikowa.

A, co tam, i tak już wszystko przepadło.
Zapytał tylko ponuro:
— Nie pozwoli mi się pan zobaczyć z Wańka? Sędzia odpowiedział nie od razu:
— No cóż, byłeś wobec mnie uczciwy. I w ogóle dobry z ciebie chłopak. Możecie się zobaczyć.

Dlaczego nie? Wania akurat skończył lekcję francuskiego. Idź do niego. Pokojówka cię
zaprowadzi.

Sieńka niepotrzebnie się niepokoił, jak braciszek go przyjmie. Kiedy malec się dowiedział, że

przyszedł starszy brat, wybiegł mu naprzeciw i rzucił się na szyję.

— Aha! To ty, to do ciebie napisałem list! Jesteś, Sienia, dokładnie taki, jak sobie wyobrażałem!

— I poprawił się: — Nie, nie jak sobie wyobrażałem, ale jakiego cię zapamiętałem. Ani trochę się
nie zmieniłeś. Nawet krawat nosisz ten sam!

No, ma smarkacz fantazję.
Skorik wręczył Wani czekoladki i pozostałe prezenty — lornetkę i scyzoryk, ten z pilniczkiem

do paznokci. Wańka natychmiast zapomniał o bracie — zaczął wysuwać jedno ostrze za drugim,
oglądać — ale nie szkodzi, jest jeszcze mały, to normalne.

Sędzia uścisnął Sieńce rękę na pożegnanie, a ten obiecał znów wpaść za parę dni.
Z powrotem szedł pieszo niemal do samej kałuskiej rogatki, pogrążony w myślach.
Siedem tysięcy za pręt! Jeżeli uzyska taką cenę, będzie mógł przez rok żyć po królewsku.
Cóż, musi teraz dobrze pogłówkować.
Jak mówiła pewna wspomniana osoba: „Kto maro myśli — dużo prąci”.

Historia czwarta. O Japończyku Masie

Miało to znaczyć: „Kto mało myśli, ten dużo płacze”. Osoba, o którą chodzi, nie wymawiała

rosyjskich głosek „1” i „ł”, gdyż w jej rodzimym języku takie dźwięki nie istnieją. Ale, jak się

okazuje, można sobie poradzić i bez nich.

Przyszła chyba pora, żeby opowiedzieć o drugim mentorze Sieńki, nie wynajętym, lecz tym,

który podjął się obowiązków z własnej woli.

A było to tak.
Tego samego dnia, kiedy Sieńka odchorowywał wyprawę do teatru i wizytę w burdelu, a potem

kurował się szampanem i pasztetem, zjawił się u niego niezapowiedziany gość.

Ktoś zapukał do drzwi — cicho, delikatnie. Sieńka myślał, że to gospodyni.
Otworzył, a w drzwiach stał znajomy Japończyk.
Sieńka przestraszył się. Żółtek zaraz go zacznie młócić za to, że dał drapaka, nie czekając, aż

zostanie ukarany. Przecież kradzież to kradzież.

Ale Japończyk powitał go uprzejmie, po czym spytał:
— Cego się tzęsies?
A Sieńka mu na to jak na spowiedzi: ano trzęsę się, bo się boję o swoje życie. Boję się, żebyś

mnie pan nie pobił.

Tamten zdziwił się.
— Coś ty, Sieńka–kun, śmierci się bois?
— A kto się jej nie boi? — odparł Skorik i cofnął się pod okno. Przyszło mu do głowy, czyby

nie wyskoczyć. Co prawda, było tu dość wysoko, ale chybaby się udało.

Japończyk dalejże piłować Sieńkę — niby to jeszcze bardziej zdziwiony:
— A cego jej się bać? Pseciez w nocy się spać ni bois?
Usłyszawszy tę groźną aluzję, Sieńka zupełnie przestał się lękać wysokości. Stał już koło okna i

otworzył jedno skrzydło, że niby jest mu duszno. Teraz, jeśli tamten go zaatakuje, on jednym
skokiem znajdzie się na parapecie.

— Sen to co innego — powiedział. — Człowiek wie, że rano się obudzi.
— Po śmierci tez się obudzis. Jeśli dobze zyreś, na pewno i psebudzenie będzie dobre.
To dopiero mądrala! Będzie tu, bisurman jeden, wygłaszał chrześcijaninowi nauki o raju i

zmartwychwstaniu! W pobliżu okna Sieńka poczuł się trochę pewniej.

— Jakżeś mnie tu znalazł? — zapytał. — To jakieś czary, czy co? Znasz pan jakieś magiczne

zaklęcie?

— Znam. Nazywa się „ruber”. Darem chłopcu rubra, a on za tobą pobiegr.
— Jakiemu chłopcu?
Masa pokazał ręką na wysokość arszyna od podłogi.
— Maremu. Smarkacowi. Ale sybko biega.
Japończyk rozejrzał się po pokoju i kiwnął głową z aprobatą.
— Bardzo mądze, Sieńka–kun, ześ tu zamieskar. Blisko zaurka Asceurowego.
Chyba chodzi mu o zaułek Aszczeułowy, gdzie mieszka razem z Erastem Pietrowiczem,

domyślił się Sieńka. Rzeczywiście, było to niedaleko.

— Czego znów ode mnie chcecie? Przecież korale oddałem — przypomniał.
— Pan kazar — surowo, nawet z pewną dumą oznajmił Masa i nagle westchnął. — No i ty,

Sieńka–kun, bardzo jesteś do mnie podobny. Kiedy miarem twoje lata, tez byrem mary bandyta.
Gdybym nie spotkar mego pana, wyrosbym na dużego bandytę. On jes moim naucycielem. A ja
będę twoim.

— Ja już mam nauczyciela — burknął Sieńka, trochę spokojniejszy, że Japończyk nie przyszedł

go zabić.

— Czego cię uczy? — spytał z ożywieniem Masa (to znaczy spytał: „Cego cię ucy?”, ale Sieńka

rozumiał już jego dziwną wymowę i nie sprawiała mu ona kłopotu).

— No, dobrych manier…
Mały Japończyk okropnie się ucieszył. To najważniejsze, powiedział. I wyjaśnił, że prawdziwa

grzeczność ma źródło w głębokim, szczerym szacunku dla każdego człowieka.

Podczas gdy gość mówił, nad głową Sieńki wciąż bzykała natrętna mucha. Ten usiłował ją

przepędzić, ale nie dawała za wygraną. Nagle Japończyk podskoczył, machnął ręką i chwycił
muchę w garść.

Sieńka, zaskoczony, aż jęknął i błyskawicznie kucnął, zasłaniając głowę rękami — myślał, że

Japończyk chce go uderzyć.

Masa popatrzył na skulonego Sieńkę i zapytał, co mu się stało.
— Miałem stracha, że mi pan przyłożysz.
— Dlaczego?
— A bo sierotę każdy może skrzywdzić.
Japończyk podniósł palec na znak, że chce powiedzieć coś ważnego. A tak, trzeba umieć się

bronić, oznajmił. Zwłaszcza jeśli się jest sierotą.

— Jak to „umieć”?
Gość Sieńki zaczął się śmiać. A kto twierdził przed chwilą, mówi, że nauczyciel mu

niepotrzebny? Chcesz, to cię nauczę, jak się bronić, powiada.

Skorik przypomniał sobie, jak zręcznie Azjata potrafi machać rękami i nogami, i zapragnął też

posiąść tę umiejętność.

— Byłoby nieźle — powiedział. — Ale to chyba trudna sztuka tłuc w ten sposób ludzi?
Masa podszedł do okna i wypuścił muchę na wolność. Nie, odparł, nietrudno. Trudno nauczyć

się Drogi. (Sieńka dopiero później uświadomił sobie, że Japończyk wypowiedział to słowo jakby
dużą literą).

— Czego? — zapytał. — Czego się nauczyć?
Masa zaczął mu wyjaśniać, co to takiego Droga. Życie, mówił, to droga od urodzenia do śmierci,

i drogę tę należy przejść we właściwy sposób; oczywiście musi się ją pokonać, ale jeśli się to zrobi
byle jak, nie można mieć potem do nikogo pretensji. Jeśli pokona się tę drogę, krążąc jak mucha, w
następnym wcieleniu będzie się muchą, podobną do tej, która tu niedawno bzykała. Jeżeli człowiek
przepełznie ją niczym wąż, w nowym życiu odrodzi się jako wąż.

Sieńka uznał, że Masa przywołuje te przykłady, by uczynić swój wywód bardziej obrazowym.

Nie wiedział jeszcze, że Japończyk naprawdę ma na myśli muchy i węże.

— A jak przejść tę drogę we właściwy sposób? — zapytał. Okazało się, że to wcale nie takie

łatwe. Dobrze się trzeba przy tym natrudzić.

Po pierwsze, kiedy człowiek obudzi się rano, musi sobie powiedzieć: „Dziś czeka mnie śmierć”

— i nie bać się. I cały czas myśleć o śmierci. Nikt nie wie przecież, kiedy zakończy swoją drogę,
więc powinien być na to zawsze przygotowany.

(Sieńka zamknął oczy, wypowiedział magiczne słowa i w ogóle nie poczuł strachu, gdyż ujrzał

przed sobą Śmierć, piękną jak marzenie. Czego się bać, jeśli to ona na niego czeka?)

Ale dalej było już trochę gorzej.
Nie wolno kłamać, nie wolno próżnować, nie wolno sypiać na puchowej pościeli (i w ogóle

pławić się w luksusie i dogadzać sobie), należy natomiast na wszelkie możliwe sposoby umartwiać
się, wystawiać na ciężkie próby, hartować i zachowywać wstrzemięźliwość.

Sieńka wysłuchał Masy do końca i jakoś nie bardzo czuł ochotę, by znosić takie udręki. I bez

tego zaznał już dość biedy i głodu, choć zaledwie powąchał prawdziwego życia.

— A nie ma jakiegoś prostszego sposobu? Bez Drogi? Żeby tylko umieć walczyć?
Masę zbiło z tropu to pytanie, w zamyśleniu pokiwał głową. Owszem, jest, powiedział, ale

wówczas nigdy nie pokona się tygrysa, co najwyżej szakala.

— Nie szkodzi, może być szakal — oznajmił Sieńka. — Tygrysa lepiej obejść szerokim łukiem,

nie żałując nóg.

Japończyk jeszcze bardziej się stropił. No cóż, rzekł w końcu, leniwa duszo, twoja wola.

Zdejmuj kurtkę, zaraz dam ci pierwszą lekcję.

I zaczął Sieńkę uczyć, jak prawidłowo upaść, gdy ktoś z rozmachu strzeli go w pysk.
Sieńka szybko przyswajał sobie wskazówki — sprawnie padał, robił przewrotkę przez głowę i

wstawał, ale wciąż czekał, kiedy wreszcie Masa zacznie go wypytywać, skąd on, gołodupiec z
Chitrowki, ma pieniądze.

Japończyk jednak się tym nie zainteresował.
Wszakże nim wyszedł, powiedział:
— Mój pan pyta, czy nie chcesz, Sieńka–kun, o czymś mu opowiedzieć. Nie? No to sayonara.

To po japońsku „do widzenia”.

* * *

Masa odtąd zjawiał się w pensjonacie codziennie.
Sieńka schodził na śniadanie, gdy on już siedział przy samowarze, zaczerwieniony od wypitej

gorącej herbaty, a gospodyni dokładała mu konfitur. Sroga madame Borisenko wprost rozpływała
się i rumieniła jak młoda dziewczyna w obecności Masy. Ciekawe, czym ją tak ujął?

Potem zaczynała się lekcja japońskiej gimnastyki. Prawdę mówiąc, Masa więcej trzepał

językiem, niż naprawdę Sieńkę instruował. Widać chytry Azjata umyślił sobie, że go przekabaci i
zwabi na swoją Drogę.

Uczył na przykład chłopaka skakać z dachu szopy. Sieńka wdrapał się na górę, ale ani rusz nie

mógł się zdecydować na skok — bał się. Przecież to dwa sążnie wysokości. Nogi można połamać.

Masa stał obok i pouczał Sieńkę. Mówił, że to strach nie pozwala mu skoczyć. Przegoń go,

doradzał, bo do niczego nie jest człowiekowi potrzebny. Przeszkadza tylko głowie i ciału robić
swoje. Wiesz przecież, jak masz skakać, pokazywałem ci i tłumaczyłem. Więc nie bój się, głowa i
ciało wszystko zrobią same, jeśli strach nie będzie ich powstrzymywał. Łatwo powiedzieć!

— A pan co, sensei, w ogóle niczego na świecie się nie boi? — Masa tak się kazał do siebie

zwracać. Sensei znaczy „nauczyciel”. — Myślałem, że nie ma ludzi, którzy w ogóle nie znają
strachu.

Rzadko, ale bywają, usłyszał w odpowiedzi, Erast Pietrowicz na przykład niczego się nie boi.

Ale on, Masa, boi się jednej rzeczy, i to bardzo.

— Czego? Trupów?
Nie, powiedział Japończyk. Tego, że mój pan albo jakiś inny dobry, porządny człowiek zaufa

mi, a ja się nie sprawdzę, zawiodę jego zaufanie z powodu własnej głupoty albo splotu
okoliczności, na które nie mam wpływu. To straszne, jak się tego boję. Głupota przynajmniej mija z
wiekiem, z latami. Ale wszelkie okoliczności zależą tylko od Butsu.

— Od kogo? — zapytał Sieńka.
Masa wskazał palcem w górę.
— Od Butsu.
— A, od Pana Boga.
Japończyk kiwnął głową. Dlatego, powiedział, co dzień się do niego modlę. O tak.
Zamknął oczy, złożył ręce i zaczął coś mamrotać. Po chwili sam przetłumaczył swoje słowa:

„Pokładam ufność w Butsu, ale sam także uczynię, co będę mógł”. To taka japońska modlitwa.

Sieńka prychnął.
— Akurat japońska! Miej ufność w Bogu, a sam czyń, co należy.

* * *

Później jeszcze raz wrócili do rozmowy o sprawach boskich.
U Sieńki w pokoju roiło się od much. Widocznie wabiły je smaczne okruszki — Sieńka chętnie

jadał ciastka z lukrem.

Masa nie lubił much. Chwytał je w locie jak kot łapą, ale nigdy nie rozgniatał, nie zabijał —

broń Boże. Zawsze wypuszczał je przez okno na dwór.

Sieńka raz zapytał:
— Dlaczego, sensei, robisz z nimi takie ceregiele? Trzepnąłbyś je i po sprawie.
Japończyk na to:
— Nikogo nie wolno zabijać, jeśli można tego uniknąć.
— Nawet muchy?
— Co za różnica? Dusza to dusza. Teraz widzisz muchę, ale jeśli to stworzenie godnie przeżyje

swoje musze życie, w nowym wcieleniu odrodzi się może jako człowiek. Taki jak na przykład ty.

Sieńka obruszył się.

— Dlaczego akurat jak ja? Może jak ty, sensei?
Masa się odciął: jeżeli będziesz się sprzeciwiał nauczycielowi, sam po śmierci staniesz się

muchą. Ano, już, skacz. I buch Sieńkę w pysk, aż mu w uszach zadzwoniło.

Tak to przyswajał sobie Sieńka mądrości Wschodu.
Za każdym razem pod koniec lekcji oryginalny nauczyciel pytał swego ucznia, czy nie chciałby

przekazać czegoś Erastowi Pietrowiczowi.

Sieńka mrugał tylko oczami i milczał. Nie mógł zrozumieć, o co chodzi. O skarb? Czy o coś

innego?

Masa zresztą nigdy nie nalegał. Czekał pół minuty, po czym kiwał głową, mruczał swoje

sayonara i wychodził.

* * *

Dni płynęły szybko. Lekcja gimnastyki, potem gramatyki, rachunków, francuskiego,

ugruntowanie nowo nabytej wiedzy we francuskiej restauracji, następnie rajd po sklepach i znowu
lekcja dobrych manier z Żorżem, wreszcie kolacja i zajęcia praktyczne. „Zajęciami praktycznymi”
nazywał Żorż wyprawy do operetki, na tańce, do burdelu lub innych instytucji światowego życia.

Rano Sieńka spał do późna, a ledwie wstał i umył się, już się zjawiał Masa. I znów machina szła

w ruch. Adept wszech nauk kręcił się niczym wiewiórka w kole.

Parę razy, zamiast się poświęcić zajęciom praktycznym, zajrzał Sieńka na Chitrowkę do Taszki

— oczywiście już po zmroku i nie we fraku czy surducie, tylko w starych łachach. Jak mówił Żorż,
à la apasz.

Sieńka organizował te wypady w następujący sposób.
Najmował na Trubnej statecznego, trzeźwego dorożkarza, koniecznie z numerem, i dojeżdżał z

nim do Łubianki. Przebierał się w dorożce, pod opuszczoną budą.

Na Łubiance, przeobraziwszy się z zamożnego handlowca w apasza, kazał woźnicy czekać.

Dorożkarz siedział sobie i drzemał, a mimo to za każdą godzinę zarabiał rubla. Chyba nie był
stratny? Tyle że zgodnie z umową nie mógł ani na chwilę zsiąść z kozła, bo inaczej rzeczy Sieńki
natychmiast zostałyby skradzione.

Uparta Taszka wciąż odmawiała brania pieniędzy, które Sieńka jej dawał. Nie chciała też

porzucić swego rozpustnego zajęcia — duma jej na to nie pozwalała. Kto bierze od mężczyzny
pieniądze, jeśli ich nie zarobi, tak po prostu za nic? — powtarzała. Nie mogę być twoją mana, to
pozostańmy przyjaciółmi. Na małżeństwo też się nie zgadzam z powodu francuskiej choroby
(Sieńka zresztą nie robił jej żadnych propozycji, to były fantazje Taszki). Na razie sama na siebie
potrafię zarobić. A jeśli mi zabraknie pieniędzy, wtedy cię poproszę o pomoc jako przyjaciela.

Jednakże opowieści Sieńki o nowym, światowym życiu sprawiły, że w Taszce także zagrała

ambicja. I ona również zapragnęła zrobić karierę — z ulicznej mamzelki podnieść się do rangi
„gimnazjalistki”, zwłaszcza że wiek miała odpowiedni.

„Gimnazjalistki” nie szlifują bruków, klientów sprowadzają im rajfurki. Praca jest o wiele

łatwiejsza i bardziej opłacalna.

W tym celu przede wszystkim należy kupić gimnazjalny mundurek i pelerynę, ale na ten

wydatek Taszka już odłożyła pieniądze.

Miała także znajomą rajfurkę, wypróbowaną i uczciwą, która brała tylko jedną trzecią

zarobionych przez dziewczynę pieniędzy. A klientów, którzy wysoko sobie cenią gimnazjalistki,
jest cała masa. To mężczyźni stateczni, starsi i przy forsie.

Istniała wszakże jedna trudność, a mianowicie taka jak w przypadku Sieńki — Taszce brakło

obycia, umiejętności prowadzenia kulturalnej rozmowy. Przecież klient pragnie wierzyć, że ma do
czynienia z prawdziwą gimnazjalistką, a nie zwykłą uliczną dziewką w przebraniu.

Dlatego Taszka także zaczęła się uczyć francuskich słów i różnych wyszukanych wyrażeń.

Ułożyła też sobie nowy życiorys, który zaczęła opowiadać Sieńce. Na razie jeszcze nie wszystkie
szczegóły dobrze pamiętała, więc zaglądała do notatek. Była niby to uczennicą czwartej klasy
gimnazjum, a na złą drogę sprowadził ją inspektor, zerwawszy kwiatek jej niewinności i

wyuczywszy rozmaitych sztuczek; teraz ona w tajemnicy przed rodzicami dorabia sobie na ciastka i
cukierki.

Sieńka wysłuchał życiorysu i jako człowiek bywały w świecie zaproponował pewne zmiany.

Doradził zwłaszcza, by Taszka nie wplatała do swojej opowieści wulgarnych wyrażeń.

Dziewczynę zdziwiła ta sugestia. Jako rodowita mieszkanka Chitrowki nie potrafiła pojąć

różnicy między przyzwoitym i ordynarnym słownictwem. Sieńka zatem spisał jej na kartce
wszystkie wulgarne wyrazy, żeby je dobrze zapamiętała. Dziewczyna złapała się za głowę i zaczęła
wkuwać, powtarzając: …, …, …, … Uszy Sieńki, nawykłe teraz do kulturalnej, czy może lepiej:
cywilizowanej wymiany zdań, po prostu więdły.

Za pieniądze, które Sieńka dał jej wcześniej, Taszka kupiła pudla, szczeniaka. Był to mały, biały,

jazgotliwy i niewiarygodnie bystry piesek. Gdy zobaczył Sieńkę drugi raz, natychmiast go poznał,
ucieszył się i zaczął skakać z radości. Rozróżniał wszystkie rośliny Taszki i każdą obszczekiwał
inaczej. Wabił się Pomponiusz, zdrobniale Pomponik.

Sieńka przyszedł wtedy, żeby opowiedzieć Taszce o spotkaniu z bratem i pochwalić się nowym

złotym zębem (a poza tym miał jeszcze jedną sprawę, finansową), lecz przyjaciółka napadła na
niego:

— Po coś przylazł? Co, nie widziałeś, że w oknie stoi czerwony mak? Zapomniałeś, co to

znaczy? Mówiłam ci przecież! Niebezpieczeństwo! Nie pokazuj się na Chitrowce, Książę cię
szuka!

Sieńka sam o tym wiedział, ale jak mógł nie przyjść? Przez całą tę naukę, a zwłaszcza zajęcia

praktyczne z Żorżem, z jego dwóch tysięcy została ledwie jedna czwarta. W ciągu tygodnia
przepuścił półtora tysiąca. Musiał więc pilnie uzupełnić swoje zasoby finansowe.

Wybrał się zatem do podziemi Jerochy.
Chciał wziąć dwa pręty, ale rozmyślił się — na razie wystarczy jeden. Nie będzie szastał

pieniędzmi, pieniądz lubi być dobrze rachowany. Trzeba zacząć żyć zgodnie z tą zasadą.

Jubiler Aszot Aszotycz na widok Sieńki cały się rozpromienił. Pilnowanie sklepu powierzył

papudze, zaprowadził gościa za zasłonkę i poczęstował go koniakiem i biszkoptami.

Sieńka zjadł biszkopta, łyknął kulturalnie odrobinę koniaku i potem dopiero, nie wypuszczając

pręta z ręki, pokazał go jubilerowi. Zażądał nie czterystu rubli, ale tysiąca. Ciekaw był, czy jubiler
zgodzi się na tę cenę.

Samszytow bez słowa wypłacił mu żądaną sumę.
A więc w książce sędziego Kuwszynnikowa napisano prawdę o rzeczywistej wartości pręta.
Jubiler wciąż dolewał Sieńce koniaku. Myślał, że jeśli głupek z Chitrowki się upije, rozwiąże mu

się język. Zapytał, czy Sieńka przyniesie więcej prętów i kiedy.

Skorik na to chytrze:
— Te po tysiączku się skończyły, był tylko jeden. Niech mnie pan, panie Samszytow,

skontaktuje z tym, kto jest zainteresowany kupnem, wtedy być może się znajdą.

Aszot Aszotycz zamrugał atramentowymi oczyma, chrząknął parę razy, ale zrozumiał, że musi

gdzie indziej szukać głupiego.

— A co z moją wyceną? — zapytał.
— Dostanie pan tyle, ile się należy. Dwadzieścia procent.
Jubiler na to, że dwadzieścia to za mało. Tylko ja wiem, powiada, gdzie szukać klientów, sam

pan do nich nie trafi. Należy mi się trzydzieści procent.

Potargowali się i ugodzili na dwadzieścia pięć.
Sieńka zostawił jubilerowi adres, pod który w razie czego można przesłać wiadomość, i bardzo z

siebie zadowolony wyszedł.

Samszytow zawołał jeszcze za nim:
— A więc mogę mieć nadzieję, panie Skorikow?
Lewonczyk też wychrypiał:
— Panie Skorrrikow! Panie Skorrrikow!
Sieńka wrócił do czekającej dorożki, przebrał się z powrotem w porządne ciuchy, ale nie

pojechał, tylko poszedł do domu pieszo. Skoro postanowił nie szastać pieniędzmi, musi się tego

trzymać. Pół rubla to oczywiście niewielka strata, ale zasada jest zasadą.

Na rogu Cwietnego obejrzał się, bo chyba coś mu się przywidziało.
Ale pod latarnią dostrzegł znajomą postać. Procha! Śledził go od samej Chitrowki, czy jak?
Sieńka przyskoczył do niego i złapał za koszulę na piersi.
— Oddawaj cykacz, złodzieju!
Miał już zresztą od tygodnia nowy zegarek, złoty, ale Procha nie musiał o tym wiedzieć.

Obrobiłeś kumpla — musisz za to odpowiedzieć.

— Aleś się wystroił, Skorik — wycedził Procha i oswobodził się silnym szarpnięciem. — A po

ryju nie chcesz, gnido?

I włożył rękę do kieszeni, gdzie — Sieńka wiedział — miał ołowiankę albo i groźniejszą broń.
Nagle rozległ się gwizd, a po nim tupot nóg. Nadbiegł policjant, żeby bronić przed łobuzem

przyzwoitego młodego człowieka.

Procha puścił się zaułkiem Zwonarnym w górę i zniknął w ciemności.
Tak, tak, artycho szemrany. To nie Chitrowka, tylko porządna dzielnica. Widzicie go, co

wymyślił! „Po ryju”!

Jak Sieńka został kochankiem Śmierci

Najchętniej ze wszystkich przekazywanych przez Masę nauk chłonął Sieńka tę, jak podbijać

niewieście serca.

W tej dziedzinie Japończyk okazał się znawcą zarówno w teorii, jak i w praktyce.
Sieńka nie mógł się nadziwić, że madame Borisenko wprost omdlewa na widok krzywonogiego,

skośnookiego Masy i okazuje mu tyle sympatii. Pewnego razu zszedł na śniadanie wcześniej niż
inni goście i co ujrzały jego oczy? Gospodyni siedzi u Masy na kolanach, obcalowuje go po
tłustych policzkach, a on tylko oczy mruży z zadowolenia. Kiedy madame Borisenko zahaczyła
Sieńkę, krzyknęła, zaczerwieniła się i wybiegła z pokoju jak mała dziewczynka. A na pewno ma już
ze trzydziestkę, jeśli nie więcej.

Sieńka nie wytrzymał i jeszcze tego samego dnia, kiedy odpoczywali po porannej walce, zapytał

Masy, jak on to robi, że ma takie powodzenie u kobiet. Bądź tak łaskaw, sensei, powiedział Sieńka,
i naucz tej sztuki sierotę.

A Japończyk wygłosił cały wykład, zupełnie jak profesor, którego Sieńka słuchał w instytucie,

dokąd zaprowadził go Żorż. Tyle że Masa, chociaż był cudzoziemcem, tłumaczył bardziej
zrozumiale.

Krótko mówiąc, rzecz sprowadzała się do paru punktów.
Żeby otworzyć niewieście serce, potrzebne są trzy klucze: pewność siebie, tajemniczość i

podejście. Dwie pierwsze sprawy to nic trudnego, bo zależą tylko od ciebie. Trzecia jest już
bardziej skomplikowana, gdyż najpierw należy się rozeznać, z jaką kobietą ma człowiek do
czynienia. To się nazywa znajomość duszy, a naukowo — psychologia.

Kobiety, wyjaśnił Masa, nie są jednakowe. Dzielą się na dwie kategorie.
— Tylko na dwie? — zdumiał się Sieńka, który słuchał z wielką uwagą i żałował jedynie, że nie

ma pod ręką kartki, żeby wszystko zanotować.

Tak, tylko na dwie, powtórzył z powagą sensei. Te, które w mężczyźnie szukają ojca, i te, które

szukają w nim syna. Najważniejsze to prawidłowo ocenić, do której kategorii dana kobieta należy, a
jeśli się nie ma doświadczenia, nie jest to łatwe, gdyż one lubią udawać. Ale jeśli dokona się
prawidłowej oceny, reszta bywa zwykle bardzo prosta. Mając do czynienia z kobietą należącą do
pierwszej kategorii, trzeba być ojcem: nie wypytywać jej o nic i w ogóle jak najmniej rozmawiać,
okazywać ojcowską surowość. Jeśli kobieta należy do drugiej kategorii, musisz robić smutną minę,
wzdychać i wznosić oczy do nieba, żeby dać jej do zrozumienia, iż bez mamy w żaden sposób sobie
nie poradzisz.

Jeżeli nie chodzi ci o duszę kobiety, lecz tylko o ciało, ciągnął mentor Sieńki, wtedy sprawa jest

o wiele prostsza.

Sieńka wykrzyknął pospiesznie:
— Tylko o ciało!
W tym wypadku, odparł Masa, wzruszając ramionami, słowa w ogóle nie są potrzebne.

Wystarczy po prostu głośno sapać, przewracać oczami i nie odpowiadać na żadne pytania. Nie
wolno natomiast odsłaniać własnej duszy. To byłoby nieuczciwe, skoro nie zależy ci na duszy
kobiecej. Powinieneś być dla kobiety nie człowiekiem, lecz zwiezęciem.

— Kim? — nie zrozumiał w pierwszej chwili Sieńka. — A, zwierzęciem.
Masa z upodobaniem powtarzał trudne słowo. Tak, powiedział, zwierzęciem. Które podbiegnie,

obwącha i od razu chce się parzyć. Od kobiet wszyscy wymagają, żeby były czyste, wstydliwe i
niewinne, a tak naprawdę nudzi je to tylko i męczy. Zwierzęcia natomiast nie muszą się krępować.
Przecież to tylko zwierzę.

Długo jeszcze sensei głosił swoje mądrości, Sieńka zaś, mimo że nie notował, zapamiętywał

jego wykład słowo w słowo.

A nazajutrz nadarzyła się okazja do zastosowania wskazówek w praktyce.
Żorż zaproponował, żeby zorganizować w Sokolnikach piknik (jedzie się do lasu, siada na trawie

i je rękami). Obiecał, że zabierze dwie koleżanki studentki. Jedną sam jestem od dawna

zainteresowany, a druga będzie akurat dla ciebie, powiedział Sieńce (w tym czasie byli już po
bruderszafcie, czyli, mówiąc prościej, przeszli na „ty”). Współczesna panna, oświadczył, nie ma
uprzedzeń.

Sieńka zapytał, czy to zwykła puszczalska.
— Niezupełnie — odparł wymijająco Żorż. — Sam zobaczysz. Wsiedli do odkrytego powozu i

pojechali. Wkrótce Sieńka zrozumiał, że student nabił go w butelkę. Dziewczyna Żorża była
pulchniutka, rezolutna i wciąż się śmiała, jemu zaś podsunął jakąś suszoną rybę, w okularach, z
męskimi, zaciśniętymi wargami. Chyba zrobił to specjalnie, żeby ta ponuraczka nie przeszkadzała
mu zalecać się do wybranki.

Przez całą drogę okularnica ględziła coś niezrozumiale: Nietzsche — picze, Marks — szmarks.
Sieńka nie słuchał, pogrążony w myślach. Z nauk Masy wynikało, że jeśli ma się odpowiednie,

psychologiczne podejście, to każdą babę można urobić, nawet taką dziumdzię. Jak to Japończyk
mówił? Proste dziewczyny lubią galanterię i mądre, niezrozumiałe słówka, a wykształcone
przeciwnie — szorstkie, ordynarne obejście.

Może warto spróbować, żeby to sprawdzić?
I Sieńka spróbował.
— Co pan myśli, Siemionie, o teorii ewolucji społecznej?
A on milczy, tylko się uśmiecha.
Dziewczyna zmieszała się, zamrugała oczami. Pan pewnie, powiada, jest zwolennikiem

przekształcania instytucji społecznych z użyciem siły?

Sieńka lekko pochylił głowę i za całą odpowiedź skrzywił kącik ust.
W parku, kiedy Żorż zabrał swoją śmieszkę na przejażdżkę łódką (okularnica nie chciała,

powiedziała, że na wodzie kręci się jej w głowie), nadszedł czas działania.

Ponieważ Sieńka wciąż zagadkowo milczał, panna wpadła w prawdziwy ferwor — usta jej się

nie zamykały, trajkotała bez wytchnienia. W środku długiego wywodu na temat jakiegoś Proudhona
i Bakunina chłopak pochylił się, objął okularnicę za kościste ramiona i mocno pocałował w usta.
Dziewczyna ledwie zdołała pisnąć. Rękami wparła się w pierś Sieńki, który już chciał ją puścić, w
końcu nie jest żadnym gwałcicielem. Był w pełni przygotowany nawet na to, że oberwie po gębie.
Zresztą takie chude rączyny nie mogą mu zrobić wielkiej krzywdy.

A więc oparła się o jego pierś, ale go nie odepchnęła. Sieńka zdziwił się, ust jednak nie oderwał,

a rękami zaczął przesuwać po jej plecach, starając się rozpiąć guziki sukienki. Może teraz zacznie
się wyrywać?

Studentka wymamrotała:
— Co pan, Siemionie, co pan…? Czy to prawda, co Żorż mówił, że… ach, co pan robi!… że jest

pan proletariuszem?

Sieńka, starając się jeszcze bardziej przypominać zwierzę, wydał cichy pomruk i do reszty się

rozzuchwalił. Wsunął dłonie pod rozpiętą na plecach sukienkę dziewczyny; na górze czuł nagą
skórę, okrywającą sterczące kręgi, niżej — jedwabną bieliznę.

— Wariat — szepnęła studentka bez tchu. Okulary zsunęły jej się na bok, oczy miała na wpół

przymknięte.

Sieńka, żeby ostatecznie przekonać się o słuszności teorii Masy, jeszcze jakąś minutę gładził

rękami plecy dziewczyny, po czym się odsunął. Wydawała mu się zanadto koścista, a zresztą nie
chodziło o zwykłe figle–migle, tylko o doświadczenie naukowe, czyli eksperyment.

Kiedy wracali z Sokolnik, uczona panna w ogóle nie otworzyła ust — cały czas wpatrywała się

w Sieńkę, jakby na coś czekała, a on zupełnie o niej zapomniał, tak głęboko przeżywał niedawne
doznania.

Co to jednak znaczy potęga nauki! Nauka wszystko zwycięży!

* * *

Nazajutrz już o świcie czekał na Masę przy wejściu.
Potem czym prędzej poprowadził Japończyka do swego pokoju, nie pozwalając mu nawet wypić

herbaty.

I poprosił, w imię boże: naucz mnie, sensei, jak podbić serce pewnej ubóstwianej osoby.
Masa bynajmniej nie pokpiwał z rozemocjonowanego Sieńki. Kazał sobie dokładnie wyjaśnić, o

jaką osobę chodzi. Skorik opowiedział wszystko, co wiedział o Śmierci, a pod koniec zapytał
drżącym głosem:

— I co, Masa, nie uda mi się takiej łabędzicy porazić strzałą Amora?
Nauczyciel zaplótł ręce na brzuchu i cmoknął parę razy. Dlaczegóż to, powiedział, ma się nie

udać? Prawdziwy rycerz wszystko może. I dodał coś, czego Sieńka nie zrozumiał: „Smerć–san to
kobieta siężyca”. Okazało się, że miał na myśli „kobietę Księżyca”. Bywają, wyjaśnił, kobiety
Słońca i kobiety Księżyca, takimi po prostu przychodzą na świat. Ja, oświadczył, osobiście wolę
kobiety Słońca, ale to już kwestia gustu. A z kobietami Księżyca, takimi jak twoja Śmierć–san,
trzeba postępować tak… dokładnie wszystko Sieńce wyłożył, oby Bóg dał mu zdrowie.

* * *

Jeszcze tego samego dnia wieczorem Sieńka wybrał się z wizytą do Śmierci — na poszukiwanie

swojego szczęścia.

Pojechał inaczej, niż przedtem zamierzał — nie w białym krawacie i z bukietem chryzantem,

lecz ubrany zgodnie ze wskazówkami Masy.

Włożył starą koszulę, którą niegdyś Śmierć mu zacerowała, i jeszcze dodatkowo naddarł ją

trochę pod pachą. Na tandecie kupił stare, znoszone sztyblety. Na portki — choć były całe —
naszył łatę.

Popatrzył w lustro — i omal się sam nie rozpłakał. Żałował tylko, że wstawił sobie ząb —

szczerbaty budziłby większą litość. Ale uznał, że jeśli nie będzie zbyt szeroko otwierał ust, złoto
pozostanie niewidoczne.

Jednak wszystko, co miał na sobie, było świeże, uprane, a i sam Sieńka odwiedził łaźnię. Masa

przykazał mu: „Biednie, ale cysto, brudnych kawarerów kobiety nie rubią”.

Sieńka wysiadł z dorożki na rogu Solanki i ruszył bulwarem Jauzańskim. Zapukał głośno do

drzwi, lecz jego serce biło jeszcze głośniej.

Śmierć otworzyła jak wtedy, nie pytając, kto tam.
— A — powiedziała — jerzyk przyfrunął. Coś długo nie było cię widać. Wejdź.
Wydawało się, że Śmierć jest rada jego wizycie, i Sieńce od razu zrobiło się lżej na duszy.
Pamiętając o zębie, nie otwierał ust, zresztą sensei zalecił mu nie mleć językiem bez potrzeby.

Miał tylko patrzeć jasnym, ufnym, czystym wzrokiem i jak najczęściej mrugać oczyma.

Weszli do pokoju i usiedli obok siebie na kanapie, co Sieńka uznał za dobry znak.
Na Nieglinnej mistrz zrobił mu fryzurę mon ange: włosy niby to potargane, ale puszyste i

miękkie, a jedno pasmo opada na czoło.

— Myślałam o tobie — powiedziała Śmierć. — Czy żyjesz? Czy nie głodujesz? Ale nie siedź u

mnie długo. Jeszcze, nie daj Boże, ktoś doniesie Księciu. Wciąż jest na ciebie wściekły, bestia.

To był akurat dobry moment, żeby oznajmić to, co sobie Sieńka przygotował. Spojrzał na Śmierć

spod lnianego kosmyka i westchnął.

— Przyszedłem się z tobą pożegnać. I tak nie ujdę z życiem, znajdą mnie i zabiją. Niech

zabijają, bo ja już za nic nie będę brał udziału w ich rozbojach. To sprzeczne z moimi zasadami.

Śmierć zdziwiła się.
— A gdzież to się nauczyłeś takich słów?
Oj, poszło nie tak. Nie trzeba się wymądrzać, popisywać, tylko brać ją na litość.
— Sprzykrzyła mi się już, Śmiertko, tułaczka między ludźmi. — Skorik zamrugał oczami; a nuż

wyciśnie łezkę? — Nie mam sumienia kraść, nie chcę grzechem Pana Boga obrażać. Noce są teraz
chłodne, już jesień. Pozwól mi się ogrzać i zjeść kawałek chleba, a potem pójdę sobie dalej.

Sam się rozrzewnił własnymi słowami, aż szloch wyrwał mu się z piersi.
No, teraz było w porządku. Śmierci też łzy zabłysły w oczach.
Pogładziła Sieńkę po głowie i czym prędzej zaczęła nakrywać do stołu.

Sieńka był solidnie najedzony (przed wyjściem spałaszował pulardę z karczochami), ale gorliwie

wcinał pytlowy chleb z kiełbasą i popijał mlekiem. Śmierć siedziała, podparłszy policzek ręką.
Wzdychała.

— Taki jesteś czyściutki — pochwaliła. — Masz świeżą koszulę. Ktoś ci ją uprał?
— A kto mi upierze? Sam jakoś sobie radzę. — Sieńka popatrzył na nią promiennymi oczyma.

— Wieczorem piorę w rzeczce koszulę i spodnie, a na rano wysychają. Goły marznę, to jasne, ale
trzeba wyglądać po ludzku. Tyle że koszula już stara, rozłazi się. Wyrzuciłbym ją, ale szkoda mi
twojego haftu. — Pogładził wyszyty kwiatek i zrobił smutną minę. — Widzisz, pękła tu, pod pachą.

Śmierć na to, tak jak przewidział:
— Daj, zaszyję.
Sieńka ściągnął koszulę.
Mamzelle Loretta (z zajęć praktycznych) mawiała: ramiona, kawalerze, masz piękne, słodkie jak

cukier, i skórę taką gładką, że chętnie bym cię zjadła. Tak więc Sieńka obnażył swoje apetyczne
ramiona, a ręce skromnie skrzyżował na piersi.

Śmierć błyska igiełką i spod oka zerka na jego goliznę.
— Jedną tylko dobrą chwilę pamiętam w moim nieszczęsnym, ponurym życiu — cichym,

przejmującym głosem rzekł Sieńka. — Kiedyś mnie, sierotę, pocałowała…

— Naprawdę? — Śmierć tak się zdumiała, że aż przestała szyć. — To dla ciebie takie szczęście?
— Trudno nawet wyrazić słowami jakie…
Odłożyła koszulę.
— Mój Boże! — powiedziała. — No to chodź, pocałuję cię jeszcze raz, co tam!
Sieńka zarumienił się, i to w całkiem naturalny sposób.
— Ach, potem mogę nawet umrzeć…
Ale ręce na razie trzymał przy sobie i tylko lekko mrugał oczyma.
Śmierć podeszła do niego i nachyliła się. Popatrzyła nań łagodnymi, wilgotnymi oczyma.

Pogłaskała po szyi, po ramieniu i delikatnie, pieszczotliwie dotknęła wargami jego ust.

Sieńkę oblał taki żar, jakby ktoś go wrzucił do buchającego ogniem pieca. Zapomniał o

wszystkich naukach sensei, zerwał się na nogi, zamknął Śmierć w mocnym uścisku i zaczął ją
całować, wdychając jednocześnie miętowy, odurzający zapach jej włosów — ach, ach — do
upojenia.

I wtedy coś się stało, naprawdę! Nie na długo, może na zaledwie kilka sekund, ciało Śmierci

zapałało nagle takim samym żarem, jak ciało Sieńki, jej pocałunek z łagodnego, macierzyńskiego
zamienił się w chciwy, zaborczy, namiętny, dłonie zaś zatańczyły po jego plecach.

Ale te niezwykłe chwile szybko się skończyły — Śmierć rozerwała objęcia Sieńki i odsunęła się.
— Nie — powiedziała — nie. Nie kuś mnie, mój diabełku. Czego nie wolno, tego nie wolno.
Potrząsnęła głową, jakby odganiała jakąś chimerę (tak się mówi, gdy komuś przywiduje się coś

nierealnego), przesunęła dłonią po oczach — i od razu stała się taka jak zawsze, spokojna.
Popatrzyła na Sieńkę z przebiegłym uśmiechem.

— Ach, ty podstępny wężu, ledwoś od ziemi odrósł, a już taki chytry. Napłaczą się jeszcze

dziewczyny przez ciebie.

Skorik wciąż był rozogniony, nie zrozumiał, że to koniec wszystkiego, i chciał znowu wziąć

Śmierć w objęcia. Ona nie odsunęła się, ale i nie poruszyła — zupełnie, jakby obejmował jakiś
posąg.

Nagle z tyłu rozległ się drżący z wściekłości głos:
— No proszę, z kim cię przyłapałem, szmato!
Sieńka odwrócił się i zmartwiał.
W progu stał Książę — twarz wykrzywiona ze złości, błyskające groźnie oczy. No tak, drzwi nie

były zamknięte, więc wszedł, a oni nie słyszeli.

— Aleś sobie kochanka znalazła, wyciruchu! Szczeniaka, gówniarza! To jakiś żart, czy co?
Zbliżył się do znieruchomiałego Sieńki, chwycił go za gardło i szarpnął w górę, tak że chłopak

musiał stanąć na palcach.

— Zabiję! — wysyczał. — Łeb ci urwę!

Ani chybi zaraz to zrobi. Dobrze jeszcze, że nie trzeba będzie się długo męczyć. Byłoby gorzej,

gdyby — jak tamtemu kupcowi — obciął Sieńce uszy i wepchnął mu do ust albo wyłupił oczy.

Chłopak odwrócił głowę, żeby nie widzieć twarzy Księcia — i bez tego wystarczająco się bał.

Uznał, że lepiej będzie w ostatnich chwilach życia popatrzeć na Śmierć, póki dusza jeszcze kołacze
się w ciele.

I ujrzał nagle dziw nad dziwy: oto Śmierć wzięła ze stołu kubek z niedopitym mlekiem i z

rozmachu walnęła nim Księcia w głowę.

Ten, zaskoczony, puścił Sieńkę i usiadł na podłodze. Złapał się za głowę, a spomiędzy palców

spływała mu krew zmieszana z mlekiem.

Śmierć krzyknęła:
— Czego stoisz?! Uciekaj!
I dalejże wtykać Sieńce naprawioną koszulę. Ale on nie ruszył się z miejsca. Ktoś inny, jakby

drugi Sieńka, odezwał się jego głosem:

— Nie mogę. On cię zabije.
— Nie zabije — zapewniła Śmierć tak spokojnym głosem, że Sieńka od razu uwierzył.
Książę odwrócił się do nich twarzą, oczy miał mętne, szalone. Chciał wstać, zachwiał się,

chwycił się stołu — nie przyszedł jeszcze do siebie, ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Mimo to
wychrypiał:

— Przewrócę Moskwę do góry nogami, ale cię znajdę, choćbyś się schował pod ziemią. Zębami

ci gardło przegryzę!

Wyglądał tak strasznie, że Sieńka aż krzyknął. Wyskoczył co sił w nogach, zbiegł z ganku i

zawahał się przez chwilę: dokąd zmykać?

Tam, podpowiedział mu drugi Sieńka, ten, który siedział w nim w środku, mądrzejszy i

odważniejszy od pierwszego. Tam, gdzie wskazał ci Książę, pod ziemię. Żebyś nie musiał się
wynosić z Moskwy. Bo twój prześladowca nie odpuści, póki nie rozprawi się z sierotą.

No, a skoro tak, to trzeba się zaopatrzyć w gotówkę.

* * *

Sieńka znowu znalazł się w znajomych podziemiach. Tym razem wziął aż pięć prętów.

Zdecydował, że nie będzie się targował z jubilerem, sprzeda je po tysiąc rubli. Niech Aszot
Aszotycz się cieszy, że fortuna mu sprzyja.

Tyle że nie udało się Samszytowowi skorzystać z wielkoduszności Sieńki.
Kiedy Skorik zjawił się na Marosiejce, ujrzał przed sklepem jubilerskim dwóch policjantów, a w

środku — za szklaną witryną — aż się kłębiło od granatowych mundurów.

No i proszę. Dohandlował się Aszot Aszotycz, kupcząc skarbowym srebrem, własnością

państwa. Ktoś musiał na niego donieść, nie inaczej. A może to sędzia Kuwszynnikow okazał się
surowszy, niż się wydawało. Sprawdził, który z kolekcjonerów nabył jauzańskie pręty, wypytał,
skąd pochodzą, i dalej już sprawa była prosta.

No, to jeszcze nic strasznego. Sieńka nie zostawił sędziemu swojego adresu. Nikt też oprócz

niego samego nie wiedział, gdzie ukryty jest skarb.

Szukajcie sobie, psy, wiatru w polu.
Chociaż nie! Ormianinowi Sieńka powiedział, że mieszka w pensjonacie madame Borisenko.

Wyda go teraz nosacz, wyda na pewno!

Skorik nie chciał tracić czasu i kręcić się dłużej w niebezpiecznym miejscu. Pobiegł po dorożkę.
Musiał czym prędzej wynieść się z pensjonatu, póki go jeszcze nie zdybali.
W jego egzystencji zarysowała się tendencja do obniżenia kondycji, czyli — mówiąc prościej —

sprawy wyglądały gorzej niż kiedykolwiek: i Książę deptał mu po piętach, i policja, i prętów nie
było komu sprzedać. Ale Sieńka wciąż pozostawał w takiej euforii, że wszystko to wydawało mu
się głupstwem niewartym wzmianki.

Koń stukał kopytami i wymachiwał ogonem, wiatr rozwiewał fryzurę mon ange, a życie — bez

względu na przeciwności losu — było piękne. Sieńka podrygiwał z lekka na siedzeniu pędzącej

dorożki, absolutnie szczęśliwy.

Niedługo wprawdzie, przez kilka chwil zaledwie, ale był jednak kochankiem Śmierci, i to niemal

naprawdę!

Jak Sieńce rozwiązał się język

Tego samego wieczoru Sieńka zmienił kwaterę. Chciał się pożegnać z Żorżem, ale studenta

gdzieś wyniosło. A więc musiał opuścić pensjonat po angielsku, czyli jak ostatnia świnia. Przy
dorożce żegnała Sieńkę tylko madame Borisenko, która część serdecznych uczuć, jakie żywiła dla
Masy, przeniosła na jego ucznia. Zapytała z lękiem:

— I co, Masaił Micujewicz nie będą teraz przychodzili?
— Jutro rano bez wątpienia Masa się pojawi — zapewnił Sieńka, jeszcze niezdecydowany, czy

powiadomić Japończyka o zmianie lokum. — Proszę przekazać, że Siemion Skorikow dziękuje mu
za wszystko i serdecznie go pozdrawia.

Żeby znaleźć się jak najdalej od Księcia, Sieńka wybrał odległy rejon miasta, aż za Priesnią.

Zatrzymał się w hotelu dla kolejarzy. To było dobre miejsce — nikt tu nikogo nie znał, każdy mógł
przenocować i jechać dalej.

Dla większej konspiracji, starając się zatrzeć po sobie wszelkie ślady, Sieńka podał inne imię i

nazwisko. Z początku chciał wybrać jakieś całkiem zwyczajne, ale potem uznał, że skoro już ma je
zmienić, niech będzie dźwięczne i piękne, pasujące do jego nowego życia. W księdze gości wpisał
się jako Apołłon Sekandrowicz Szopenhauer, komiwojażer.

Nocą śniły mu się różne rzeczy. Miał namiętne, słodkie sny o Śmierci, ale i koszmary, w których

Książę, z nożem w zębach, wdzierał się przez okno, a on, Sieńka, nie mógł się wyplątać spod
kołdry i uciec.

O świcie obudziło go głośne stukanie do drzwi.
Usiadł, przyciskając rękę do serca. Myślał, że to Książę i Oczko go odszukali. Chciał zsunąć się

po rynnie goły tak jak był, lecz z korytarza dobiegł go głos Masy:

— Sieńka–kun, otwieraj dzwi!
Uf! Trudno opisać, jak wielką Sieńka poczuł ulgę. Nawet się nie zastanawiał, jakim cudem

Japończyk znalazł go tak szybko w nowym miejscu zamieszkania.

Odsunął zasuwkę i do pokoju żwawo wkroczył Masa, a za nim (to ci dopiero!) Erast Pietrowicz

we własnej osobie. Obaj mieli surowe, ponure miny.

Masa stanął pod ścianą, jego pan zaś wziął Sieńkę za ramię, odwrócił twarzą do okna (za którym

ledwie świtało) i oznajmił rzeczowo:

— No, Apołłonie Sekandrowiczu, dość tych żartów. Nie mam czasu do stracenia, nie mogę się

dłużej zajmować pańską zagadkową tożsamością. Proszę powiedzieć wszystko, co pan wie: i o
zabójstwie Siniuchinów, i o zabójstwie Samszytowów. Trzeba z tym wreszcie skończyć!

— Sam… Samszytowów?! — zdumiał się Sieńka. — A ja m–m–myślałem…
On też zaczął się jąkać — zaraził się czy co?
— Proszę się ubrać — polecił Erast Pietrowicz. — Zaraz jedziemy. Nic więcej nie dodał i

wyszedł na korytarz.

Naciągając koszulę i spodnie, Sieńka zapytał Japończyka:
— Jak mnie znaleźliście?
— Numer dorożki — odparł ten krótko, a Sieńka zrozumiał, że madame Borisenko zapamiętała

cyfry, dorożkarz zaś zdradził, dokąd zawiózł pasażera.

Na nic się zdała cała konspiracja.
— A dokąd mamy jechać?
— Na oględziny miejsca przestępstwa.
O Boże, a to ci niespodzianka! Ale Sieńka nie ośmielił się protestować. Jeżeli nie zechce iść

dobrowolnie, zawloką go tam siłą, wiadomo.

Przez całą drogę na Marosiejkę strasznie się denerwował, im byli bliżej, tym bardziej. A więc

nie aresztowano Aszota Aszotycza? Został zamordowany? Erast Pietrowicz powiedział:
„Samszytowowie” — to znaczy, że żona Ormianina także? Ale kto to zrobił, złodzieje? Co ma do
tego on, Sieńka Skorikow?

Policjanci nie trzymali przed sklepem straży, na drzwiach jednak wisiał sznurek z pieczęcią, a w

środku paliło się światło. Na ulicy na razie było pusto, sklepów jeszcze nie otwarto, inaczej już by
się zgromadził tłum gapiów.

Do kamienicy weszli z tyłu, od podwórka. Czekał tam urzędnik w granatowym uniformie —

cichy, niepozorny, w okularach.

— Strasznie długo to trwało — rzekł z wyrzutem do Erasta Pietrowicza. — Prosiłem przecież…

Dzwoniłem do pana o północy, a teraz jest wpół do szóstej. Sporo ryzykuję.

— Przepraszam, Siergieju Nikiforowiczu. Musiałem odszukać w–ważnego ś–świadka.
Chociaż, mówiąc „ważny”, Erast Pietrowicz miał na myśli Sieńkę, jemu bynajmniej się to nie

spodobało. I czego niby miał być świadkiem?

— Czy byłby pan uprzejmy opowiedzieć — poprosił radca urzędnika — co udało się ustalić w

wyniku pierwszych oględzin?

— Wejdźmy tutaj — zaproponował okularnik. Znaleźli się w pokoju. — Tu, za sklepem, jubiler

miał coś w rodzaju biura. Mieszkali Samszytowowie w pokojach na górze. Tam jednak przestępca
nie wchodził, wszystko rozegrało się tu. — Zajrzał do notesu. — Lekarz sądzi, że Ninę Akopownę
Samszytową, lat czterdzieści dziewięć, zabito pierwszą; została uderzona ciężkim przedmiotem w
skroń. Ciało znaleziono tutaj.

Na podłodze, koło drzwi, narysowano kredą kontur ludzkiego ciała, a obok ciemniała jakaś

plama. Krew, domyślił się Sieńka i zadrżał.

— Aszota Aszotycza Samszytową, lat pięćdziesiąt dwa, przestępca związał i posadził w tym

fotelu. Jak pan widzi, wszędzie jest krew: na oparciu, na poręczach, na podłodze. Przy czym i żylna,
i tętnicza, o różnych parametrach… Przepraszam, Eraście Pietrowiczu, nie posługuję się zbyt
pewnie terminologią medyczną — tłumaczył się urzędnik. — Pan już dawno nalegał, żebym się w
tym podciągnął, ale nowi zwierzchnicy tego nie żądają, a na wszystko zawsze brakuje czasu…

— Nieważne — przerwał mu Erast Pietrowicz. — Rozumiem, że Samszytow przed śmiercią był

torturowany. Zadawano mu rany nożem?

— Prawdopodobnie. Albo innym ostro zakończonym narzędziem.
— O–oczy?
— Co „oczy”?
— Czy ofiary miały wykłute oczy?
— A, tak jak ci z Chitrowki…? — Siergiej Nikiforowicz pokręcił głową. — Nie, nie wykłuto im

oczu i w ogóle sposób dokonania przestępstwa jest nieco inny. Dlatego śledztwo polecono
prowadzić oddzielnie, nie w związku ze sprawą Oślepiacza z Chitrowki.

— Oślepiacza z Chitrowki? — Erast Pietrowicz skrzywił się. — Co za i–idiotyzm! Myślałem, że

takie rzeczy wymyślają tylko pismacy!

— To pomysł prystawa trzeciego cyrkułu miasnickiego, pułkownika Sołncewa. Reporterzy od

razu go podchwycili, chociaż z punktu widzenia poprawności językowej…

— Dobrze, do diabła z poprawnością! — znów przerwał mu Erast Pietrowicz, spacerując po

pokoju. — Pójdziemy na górę?

— Nie ma po co. To zupełnie jasne, że zabójca tam nie wchodził.
— Zabójca? Nie zabójcy? Ustalono już, że przestępca był sam?
— Chyba tak. Sąsiedzi zeznali, że Samszytow nigdy nie obsługiwał i nawet nie wpuszczał do

sklepu więcej niż jednego klienta, od razu zamykał drzwi. Bardzo się bał rabunku, z Chitrowki tu
niedaleko.

— Są ślady rabunku?
— Absolutnie żadnych. Nawet ze sklepu niczego nie zabrano, chociaż w witrynie leżały jakieś

wyroby, co prawda, niewielkiej wartości. Mówię przecież, że wszystko rozegrało się w tym
pomieszczeniu.

Erast Pietrowicz pokiwał głową i wszedł do sklepu. Urzędnik i Masa za nim. Sieńka także, żeby

nie zostawać samemu w zbryzganym krwią pomieszczeniu.

— A to co takiego? — Erast Pietrowicz wskazał palcem na klatkę dla ptaka.
Leżała w niej, z czubatym łebkiem odchylonym do tyłu, papuga Lewonczyk.
Siergiej Nikiforowicz wzruszył ramionami.

— Papugi to nerwowe ptaki, wrażliwe na hałas. A tu były jęki, krzyki… Serce nie wytrzymało.

No i nie dostała karmy o zwykłej porze…

— Drzwi klatki są otwarte. Tak, i… Ej, Masa, spójrz no. — Erast Pietrowicz wziął do ręki

martwego ptaka i pokazał Japończykowi.

Ten cmoknął swoim zwyczajem.
— Ukręcili mu reb. To morderstwo.
— Tak, szkoda że nie było przy tym eksperta — zażartował funkcjonariusz; widać uznał, że

Azjata żartuje, ale Sieńka wiedział, że dla Masy dusza to dusza, wszystko jedno, ludzka czy ptasia.

— Profesjonalny poziom pracowników moskiewskiego wydziału kryminalnego bardzo się

obniżył — zauważył z żalem Erast Pietrowicz. — Dziesięć lat temu podobne niedbalstwo byłoby
nie do pomyślenia.

— Szkoda mówić — jeszcze smętniej westchnął Siergiej Nikiforowicz. — To nie to co za

pańskich czasów. Proszę mi wierzyć, człowiek nie ma żadnej satysfakcji z pracy. Wymaga się
jedynie wysokiej wykrywalności, a zgromadzenie przekonywających dowodów nikogo nie
obchodzi. O tryumfie sprawiedliwości też nikt nie pamięta. A propos — zniżył głos — nie chciałem
mówić przez telefon… Pański pobyt w Moskwie nie jest tajemnicą. Przypadkiem widziałem u
policmajstra na biurku tajny nakaz w sprawie ustalenia pańskiego miejsca zamieszkania i
ustanowienia dyskretnego nadzoru. Ktoś pana widział, poznał i doniósł.

Erast Pietrowicz bynajmniej się nie przejął tą nowiną, ba, wydawało się nawet, że mu to

pochlebia.

— To nic dziwnego, w Moskwie zna mnie wielu ludzi. Dziękuję panu, Subbotin. Wiem, że pan

ryzykował, i doceniam to. D–do widzenia.

Uścisnął okularnikowi rękę, a ten wymamrotał speszony:
— Głupstwo. Ale pan powinien być jednak ostrożniejszy… Kto ich tam wie, co zamyślają. Jego

wielmożność jest pamiętliwy.

Co to za „oni” i kim jest „jego wielmożność”, Sieńka nie zrozumiał.

* * *

Z podwórka kamienicy wyszli jakimś zaułkiem na Łubianski Przejazd, a stamtąd skręcili na

skwer.

Erast Pietrowicz wskazał ręką pierwszą z brzegu ławeczkę: siadamy.
Usiedli. Sieńka w środku, tamci dwaj po bokach. Czuł się jak aresztant pod konwojem.
— No cóż, panie Szopenhauer — zagadnął Erast Pietrowicz — pogadamy?
— A co ja mam z tym wspólnego? — burknął Sieńka, przeczuwając coś niedobrego. — Ja

przecież nic nie wiem.

— Dedukcja każe wyciągnąć wniosek wręcz przeciwny.
— Kto, kto? — zainteresował się Sieńka. — Ja pańskiej Dedukcji na oczy nie widziałem.

Kłamie jak najęta, suka!

Erast Pietrowicz uniósł kącik ust.
— Ta dama, Skorikow… może jednak tak się będę do pana zwracał… nigdy nie kłamie. Pamięta

pan srebrną kopiejkę z siedemnastego wieku, którą znalazłem w kieszeni zamordowanego
Siniuchina? Oczywiście, że tak — zbyt ostentacyjnie nie zwrócił pan wtedy na nią uwagi. Skąd u
takiego nędzarza ta numizmatyczna rzadkość? To raz. Idźmy dalej. Na miejscu przestępstwa wciąż
się pan odwracał, ba, nawet zamykał oczy, choć zgodnie z obserwacjami Masy na ciekawości panu
nie zbywa. Zdumienia i strachu, emocji naturalnych w tego rodzaju okolicznościach, też pan nie
okazywał. Zgodzi się pan, że to zastanawiające. To dwa. Dalej. Tamtego dnia, podobnie jak u
Siniuchina, w pańskich kieszeniach pobrzękiwało srebro, i to dość głośno. Sądząc z odgłosu,
monety były drobne — obecnie takich się nie bije. A w ręku miał pan pręt z czystego srebra. To już
zupełnie niezwykłe. Skąd u pana, gawrosza z Chitrowki, wzięły się srebrne monety? To trzy.

— Przezywa się pan, tak? Obraża pan sierotę jakimś słowem na „g”? — Sieńka naburmuszył się.

— Wstyd! Taki elegancki gość!

Masa dał Sieńce sójkę w bok.
— Kiedy pan mówi: „to raz, to dwa, to tsy”, mirc. Nie pserywaj dedukcji.
Sieńka rozejrzał się, ale nie zobaczył w pobliżu żadnej damy. Komu przeszkadzał? Jednak na

wszelki wypadek zamilkł. Na razie sensei poczęstował go tylko lekkim kuksańcem, lecz mógł
przecież szturchnąć mocniej.

Nie zważając na ich wymianę zdań, Erast Pietrowicz ciągnął:
— Chociaż nie zamierzałem badać tego przestępstwa, gdyż jestem zajęty całkiem inną sprawą,

pańskie zachowanie mnie zaintrygowało i poleciłem Masie, żeby miał pana na oku. Jednakże nowe
okrutne zabójstwo, o którym wczoraj w nocy powiadomił mnie dawny podwładny, wpłynęło na
zmianę moich planów. Jestem zmuszony zająć się tą sprawą, ponieważ powołane do tego organa
najwyraźniej nie są w stanie schwytać zabójcy. Śledczy nawet nie dostrzegają, że oba przestępstwa
to dwa ogniwa tego samego łańcucha. Chce pan zapytać, dlaczego tak sądzę?

Sieńka wcale nie chciał, ale nie zamierzał się też spierać z tym groźnym człowiekiem. Niech

sobie mówi.

— Nie chodzi nawet o to, że Marosiejkę od Chitrowki, gdzie zamordowano Siniuchinów, dzieli

zaledwie pięć minut drogi. Oba te przestępcze czyny wyraźnie charakteryzują się dwiema
zasadniczo identycznymi cechami, z którymi mamy do czynienia na tyle rzadko, że w żadnym razie
nie możemy uznać tego za zwykły zbieg okoliczności. Zabójca bez wątpienia ma na oku o wiele
większy łup niż drobiazgi w rodzaju łańcuszków czy medalioników, jakie leżały na wystawie u
jubilera, bo nawet ich nie tknął. To raz. Zwraca też uwagę iście szatańska ostrożność, która każe
przestępcy nie pozostawiać przy życiu żadnych świadków, ani jednej istoty ludzkiej, nawet tak
nieszkodliwej jak trzyletnie dziecko, ba, nierozumnego stworzenia — papugi. To dwa. No, a teraz
zajmiemy się panem, Skorikow. Jestem głęboko przekonany, że pan dużo wie o tej sprawie i może
mi pomóc.

Sieńka, oczekując dalszej opowieści o zbrodniarzu, drgnął, zaskoczony tak nagłym zwrotem w

wywodzie Erasta Pietrowicza, skulił się pod badawczym spojrzeniem jego niebieskich oczu i
wykrzyknął:

— No dobra, rąbnęli tego jubilera, ale co ja mam z tym wspólnego?
Masa znów szturchnął go łokciem, tym razem mocniej.
— Zapomniareś o tym smarkaczu? Który dzęki tobie zarobir rubra? On widziar, jak nosireś do

skrepu srebrne pręty.

Skorik zrozumiał, że się nie wykręci, dlatego porzucając kłótliwy, bazarowy ton, zaczął się

użalać:

— Ale o co chodzi, niech pan pyta po ludzku… Straszą tylko człowieka, szturchają łokciem w

żebra…

— Niech p–pan przestanie udawać ofiarę — powiedział Erast Pietrowicz. — Masa wydał panu

jak najlepszą opinię. Twierdzi, że ma pan dobre serce, dociekliwy umysł i — co jest najcenniejszą
ludzką cechą — dąży do samodoskonalenia. Wcześniej, zanim doszło do tego ostatniego
przestępstwa, Masa pytał wprost, czy nie chciałby pan podzielić się z nami swoją tajemnicą. Był
przekonany, że prędzej czy później zasłuży na pańskie zaufanie, a wtedy zrzuci pan wreszcie
kamień z serca i otworzy przed nim duszę. Ale teraz nie możemy już dłużej czekać. Żądam od pana
— z całą bezwzględnością — odpowiedzi na dwa pytania. Pierwsze: czego szuka zabójca? I drugie:
co pan wie o tym człowieku?

Masa pokiwał głową. Miało to znaczyć: no już, mów, nie bądź tchórzem.
Tak więc Sieńka wszystko z siebie wyrzucił jak na spowiedzi świętej. I o talii, i o Oczku,

żądnym krwi potworze, i o Śmierci, i o tym, że Książę chce go zabić z zazdrości.

Niby opowiedział wszystko, ale — oczywiście — niezupełnie. O skarbie napomknął coś

wymijająco — że niby podobno gdzieś tam jest, ale jemu, Sieńce, nic o tym nie wiadomo. Przecież
nawet podczas spowiedzi zdarza się coś pominąć, prawda?

— A więc, pańskim zdaniem, Skorikow, Siniuchina zamordowali Książę i Oczko, bo chcieli się

dowiedzieć, gdzie jest skarb? — zapytał Erast Pietrowicz, gdy Sieńka zakończył swoją niezbyt
składną opowieść. — A od jubilera Książę zażądał zdradzenia pańskiego adresu?

— Rozumie się. To Procha mu doniósł, ten szczur. Widział mnie koło sklepu, przecież

mówiłem! Dlatego Książę nic nie zrabował, zresztą po co mu ta tandeta? Chce się dobrać do mnie,
to jasne.

— A pan jest pewien, że Książę pragnie pana dopaść powodowany jedynie zazdrością? — Erast

Pietrowicz zmarszczył gładkie czoło, jakby czegoś tu nie rozumiał. — Może jednak chodzi o skarb?

Sieńka poczuł, jak skręcają mu się wnętrzności. Domyślił się, wszystkiego się domyślił chytry

Erast Pietrowicz! Zaraz znowu się przyczepi: mów, gdzie są ukryte srebrne pręty.

Żeby zyskać na czasie, Skorik zatrajkotał:
— Jest zazdrosny, że strach! Lepiej by pilnował swego przyjaciela! Oczko też się podsuwa do

Śmierci! Dostarcza jej narkotyków, a ona, wiadomo czym mu za to płaci. Ale Śmierć nie jest taka,
to porządna kobieta, tylko że narkomani nie odpowiadają za siebie. To choroba…

— Nad Jauzą była zdaje się dawno temu mennica, gdzie bito srebrne monety — rzekł w zadumie

Erast Pietrowicz, kiedy Sieńka się na chwilę zatchnął i musiał nabrać powietrza w płuca. —
Dobrze, skarb mnie w tej chwili nie interesuje. Niech mi pan lepiej powie, Skorikow, czy nie
mógłby mnie pan zapoznać z tą interesującą osobą, która sprawiła, że oszalał dla niej cały
złodziejski beau monde? Mówi pan, że nazywają ją Śmiercią? Cóż za dekadenckie imię!

Sieńce od razu ulżyło.
— Mogę pana z nią zapoznać. A co będzie ze mną? Nie wyda mnie pan Księciu, co?

Jak Sieńka oglądał psie wesele

Nie zostawił Erast Pietrowicz, człowiek sprawiedliwy, sieroty na łasce losu. Mało tego — kazał

Sieńce spakować rzeczy i zawiózł go do swego mieszkania, przy zaułku, gdzie ten na własne
nieszczęście (a może przeciwnie, na szczęście — któż to wie?) nie miał nic lepszego do roboty niż
zwędzić węzełek Masie.

Mieszkanie okazało się niezwykłe, nie takie jak u innych ludzi.
W jednym pokoju w ogóle nie było mebli, tylko pasiaste materace na podłodze i więcej nic. Tu

gospodarz i Masa uprawiali rensiu, japońską gimnastykę. Aż strach brał na to patrzeć. Młócili się i
okładali nawzajem rękami i nogami, tak że omal się nie pozabijali. Masa namawiał Sieńkę, żeby się
przyłączył, ale chłopak tak się przeraził, że umknął do kuchni.

Kuchnia też była interesująca. Tu rządził Masa. Kuchenki nie było w ogóle, beczki z kapustą czy

ogórkami także nie. Za to w kącie stała duża żelazna szafa, zwana „refriżerator”. Było w niej
zawsze zimno, jak w lodowni, a na półkach leżały surowe ryby. Dwaj mężczyźni krajali je na małe
kawałki, skrapiali jakimś brązowym octem i pałaszowali z dodatkiem ryżu. Sieńce zaproponowali
to samo na śniadanie, ale nie dał się namówić na takie świństwo, zjadł tylko trochę ryżu. Z herbaty
też zrezygnował, bo była jakaś inna niż ta, którą zwykle pijał — żółtawa i w ogóle niesłodka.

Spać miał Sieńka w pokoju swego preceptora, gdzie nie było łóżek, jedynie jakieś podściółki na

podłodze, jak w noclegowni Kułakowka. Cóż, pomyślał Skorik, lepiej spać na podłodze niż snem
wiecznym w szarej ziemi, w dodatku z nożem w żebrach. Można wytrzymać.

Ale najbardziej niezwykły był gabinet Erasta Pietrowicza, a właściwie pokój, który przypominał

raczej warsztat mechaniczny. Na półce stały książki, przeważnie techniczne, w obcych językach;
biurko zawalone było kartkami papieru, które pokrywały jakieś niezrozumiałe rysunki (zwane
projektami); pod ścianą leżało pełno żelastwa, sprężyn, gumowych obręczy i różnych rupieci. To
dlatego, że Erast Pietrowicz był inżynierem — kształcił się aż w Ameryce. Nazwisko też nosił
nierosyjskie: Nameless. Sieńka miał wielką ochotę zapytać, do czego służy mu ten cały śmietnik,
ale wtedy, pierwszego dnia, co innego mu było w głowie.

Spali do późna po zarwanej nocy. Kiedy się obudzili, pan Nameless i Masa od razu zaczęli

skakać po materacach, pokrzykiwać i okładać się nawzajem pięściami, po czym zasiedli z apetytem
do surowej ryby. Następnie Sieńka zawiózł Erasta Pietrowicza do Śmierci, ponieważ ten chciał ją
poznać.

W drodze wyniknął między nimi spór o to, czy Śmierć jest dobra, czy zła.
Erast Pietrowicz twierdził, że zła.
— Sądząc z tego, co pan mi opowiedział, Skorikow, ta kobieta upaja się własnym talentem do

m–manipulowania ludźmi, a właściwie nie tyle ludźmi, ile przestępcami bez skrupułów. Jest
świadoma, że to okrutni złoczyńcy, a mimo to żyje najspokojniej za zrabowane innym pieniądze,
jakby sama nie miała z tym nic wspólnego. Znam ten typ, spotyka się go we wszystkich krajach i
warstwach społecznych. To tak zwane kobiety infernalne, całkowicie pozbawione poczucia
moralnego. Igrają losem i życiem innych ludzi i jedynie ta gra przynosi im satysfakcję. Naprawdę
nie widzi pan, że i z panem bawiła się jak kot z myszą?

Mówił to z taką złością, jakby nagle stał się zupełnie innym człowiekiem. Widać nieźle zalazły

mu za skórę te kobiety infernalne, a może nawet złamały życie.

Tyle że Śmierć nie była ani infernalna, ani amoralna, lecz po prostu nieszczęśliwa. Wcale się też

nie upajała manipulowaniem ludźmi, tylko — strasznie zagubiona — nie mogła się po prostu
odnaleźć w życiu. To właśnie Sieńka powiedział Erastowi Pietrowiczowi. Nawet nie powiedział —
wykrzyczał. Jego towarzysz westchnął i uśmiechnął się smutno.

— W porządku, Skorikow — rzekł. — Nie chciałem urazić pańskich uczuć, tylko boję się, że

czeka pana bolesne rozczarowanie. Czyżby naprawdę ta Carmen z Chitrowki była taką wspaniałą
kobietą?

Kto to Carmen, Sieńka wiedział, oglądał ją razem z Żorżem w Teatrze Wielkim. Ta Hiszpanka

była gruba, krzykliwa, wciąż tupała nogami i brała się pod boki, jakby ją męczyła kolka. Niby

mądry człowiek z tego Erasta Pietrowicza, nie można mu nic zarzucić, a na kobietach nie zna się
zupełnie. Powinien się uczyć od swojego służącego, ot co.

— Carmen w porównaniu ze Śmiercią to ohydna stara ropucha — oświadczył Skorik i splunął,

by przydać swoim słowom więcej wagi.

Na rogu Pokrowskiego i bulwaru Jauzańskiego Sieńka wyjrzał na chwilę z dorożki i zaraz znów

opadł na siedzenie, dosłownie się w nie wciskając.

— To jej dom — szepnął. — Ale teraz nie możemy do niej iść. Kręcą się tam ci dwaj, widzi

pan? To Drągal i Dziób z talii Wampira. Jak mnie zobaczą, nieszczęście gotowe.

Erast Pietrowicz pochylił się i dotknął ramienia woźnicy.
— Niech pan skręci za róg i stanie na Solance. — Po czym zwrócił się do Sieńki: — Chyba

dzieje się coś interesującego. Warto by z–zobaczyć.

Kiedy minęli członków talii Wampira, Skorik znów się wyprostował na siedzeniu.
— Zobaczyć? Lepiej nie, ale podsłuchać można.
I podwórkami poprowadził Erasta Pietrowicza do domu Śmierci.
Beczka, którą kiedyś podtoczył pod okno, wciąż jeszcze stała, nikt jej od tamtego czasu nie

ruszał.

— Da pan radę tędy wejść? — Skorik wskazał na otwarty lufcik waterklozetu.
Pan Nameless, odbijając się z miejsca, bez rozbiegu, wskoczył na beczkę, następnie podskoczył

jeszcze raz, podciągnął się na rękach i bez najmniejszego wysiłku, niczym w zabawie, wsunął się w
niewielki kwadratowy otwór okienka — tylko błysnął obcasami. Sieńka poszedł w jego ślady,
chociaż nie tak zwinnie, i po chwili on także znalazł się w wygódce.

— Dziwny sposób składania wizyt d–damie — szepnął Erast Pietrowicz, pomagając Sieńce

zleźć na podłogę. — Co jest za drzwiami?

— Pokój — również szeptem poinformował Sieńka. — To znaczy salon. Można zrobić małą

szparę w drzwiach, o, tyci–tyci je uchylić.

— Hmm. Widzę, że metoda prowadzenia obserwacji jest już opatentowana.
Na tym przerwali rozmowę.
Erast Pietrowicz uchylił drzwi dosłownie na włos i wyjrzał przez szczelinę. Skorik chwilę się

wiercił, szukając sposobu, dzięki któremu i on mógłby coś zobaczyć, aż wreszcie ukucnął i
przywarł głową do biodra Erasta Pietrowicza, opierając się jednocześnie czołem o futrynę. Słowem,
zajął miejsce na parterze. Tak więc i jego ciekawość została zaspokojona.

Ujrzał coś takiego, że przez chwilę nie był pewien, czy wzrok go nie myli.
Na środku pokoju stali objęci Śmierć i Wampir — i ten oślizgły ślimak o wypomadowanych

włosach głaskał ją po ramieniu!

Sieńka ni to zaszlochał, ni to pociągnął nosem — sam dobrze nie wiedział, co to było — ale

Nameless natychmiast go uciszył, trzepnąwszy po głowie.

— Królewno ty moja — zamruczał Wampir oleistym basem. — Pocieszyłaś mnie, osłodziłaś mi

życie. Oczywiście ja to nie Książę, nie mogę cię obsypać klejnotami, ale przyniosę ci jedwabną
chustkę, indyjską. Naprawdę piękną!

— Daj ją swojej manie — powiedziała Śmierć, odsuwając się.
Wampir wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Zazdrosna jesteś? A moja Mańka wcale. Ja tu jestem u ciebie, a ona za rogiem stoi na świecy.
— No to jej podaruj za fatygę. Ja twoich prezentów nie potrzebuję. Nie za to cię kocham.
— A za co? — Wampir uśmiechnął się jeszcze szerzej. (Sieńka aż się skrzywił na widok jego

żółtych, spróchniałych zębów). — Z Księcia niby chłop na schwał, ale wychodzi na to, że ja
lepszy?

Śmierć zaśmiała się krótko, nieprzyjemnie.
— Według mnie nie ma lepszego od ciebie.
Wampir spojrzał na nią zmrużonymi oczyma.
— Nie rozumiem cię… Żeby babę zrozumieć, głowa mała… Chwycił ją za ramiona i zaczął

całować. Sieńka z rozpaczy głośno walnął czołem o futrynę. Erast Pietrowicz znów trzepnął go po
potylicy, ale już było za późno.

Wampir odwrócił się gwałtownie i wyszarpnął rewolwer.
— Kto jest u ciebie?!
— Aleś ty narwany! I to ma być złodziej! — Śmierć z obrzydzeniem wycierała usta rękawem.

— Przeciąg hula po domu, to i drzwi trzaskają.

Nagle rozległ się gwizd. Gdzieś blisko, chyba w przedsionku. Czyjś syczący głos (z pewnością

Dzioba, który miał zapadnięty nos) powiedział:

— Mańka dała znać, że idzie prystaw z Podkołokolnego. Z kwiatami. Przypadkiem nie tu?
— Przyszedł na Chitrowkę? Sam? — zdziwił się Wampir. — Bez swoich psów? Widzisz go,

jaki bohater!

— Jest z nim Budnik.
Wampira nagle jakby wiatr zdmuchnął. Krzyknął, chyba już z sieni:
— Dobrze, kochana, pogadamy później. Kłaniaj się ode mnie temu rogaczowi Księciu!
Trzasnęły drzwi i zrobiło się cicho.
Śmierć nalała sobie z karafki brązowego płynu (Sieńka już wiedział — to rum z Jamajki), upiła

łyk, ale go nie połknęła, tylko przepłukała usta i wypluła trunek z powrotem do szklanki. Potem
wyjęła z kieszeni złożony papierek, rozwinęła go i podniosła do nosa. Dopiero kiedy wciągnęła w
nozdrza biały proszek, odprężyła się trochę i westchnęła parę razy.

Ale Skorik nie miał narkotyku, więc nadal siedział zmartwiały. Aż zlodowaciał z urazy. A więc

uczciwego młodzieńca o ramionach gładkich i białych jak z cukru i z fryzurą mon ange Śmierć ma
za nic? Woli tego obleśnego padalca?

Sieńka poruszył się — i znów palce inżyniera Namelessa zabębniły ostrzegawczo po czubku

jego głowy: siedź cicho, jeszcze za wcześnie się zdradzać.

Więc jak to, Boże kochany? Wychodzi, że Erast Pietrowicz miał rację — Śmierć jest amoralną,

nic niewartą dziwką…

Ale to był dopiero przedsmak wstrząsów, jakich Sieńka miał jeszcze doznać.
Nie minęła minuta, może dwie, kiedy ktoś zapukał do drzwi.
Śmierć zachwiała się, ściągnęła szal na piersiach, po czym zawołała dźwięcznym głosem:
— Otwarte!
Zabrzęczały ostrogi i dziarski oficerski głos powiedział:
— Mademoiselle Morte, to ja. Obiecałem, że punktualnie o piątej zgłoszę się po odpowiedź, i

jako człowiek honoru dotrzymałem słowa. Proszę zdecydować: albo bukiet fiołków, albo nakaz
aresztowania. Proszę wybierać.

Skorik nie zrozumiał, co mają do tego fiołki, pułkownik Sołncew zaś — głos należał do niego —

ciągnął dalej:

— Jak już mówiłem, dane agenturalne, które posiadam, wiarygodnie potwierdzają, że pozostaje

pani w przestępczym związku z bandytą i mordercą Dronem Wiesiołowem, pseudo „Książę”.

— I po co to szastać bez potrzeby państwowymi pieniędzmi i opłacać agentów? O mnie i o

Księciu i tak wszyscy wiedzą — rzuciła od niechcenia, znudzonym głosem Śmierć.

— Co innego „wiedzą”, a co innego niepodważalne, udokumentowane zeznania świadków oraz

zdjęcia wykonane z ukrycia, najnowszą metodą. To, fräulein Tod, od razu dwa paragrafy kodeksu
karnego. Sześć lat zsyłki. Wytrawny oskarżyciel dorzuci do tego jeszcze współudział w rozboju i
zabójstwie. Wówczas będzie to siedem lat katorgi. O tym, na co wobec pani, dziewczyny niskiego
stanu, będą sobie pozwalać konwojenci i strażnicy, jeśli tylko przyjdzie im ochota, strach nawet
pomyśleć. Szkoda pani urody. Po odbyciu wyroku będzie pani ruiną człowieka.

W szczelinie ukazał się teraz sam pułkownik — mężczyzna jeszcze dosyć młody, z lśniącym

przedziałkiem. W jednej ręce naprawdę trzymał bukiet fiołków parmeńskich (w mowie kwiatów
oznaczających podstęp), a w drugiej jakiś papier.

— No więc czego pan chce? — zapytała Śmierć, biorąc się pod boki, co naprawdę uczyniło ją

podobną do Hiszpanki z operowej sceny. — Żebym panu wydała swego kochanka?

— A po diabła mi twój Książę?! — wykrzyknął prystaw. — Kiedy przyjdzie na to czas, i tak go

złapią! Dobrze wiesz, czego od ciebie chcę. Przedtem prosiłem, a teraz żądam. Albo będziesz moja,
albo pójdziesz na katorgę! Słowo oficera!

W nodze Erasta Pietrowicza — Sieńka to poczuł pod policzkiem — drgnął stalowy mięsień, a i

jemu samemu dłonie zacisnęły się w pięści. Ależ gnida z tego policaja!

Śmierć tylko się roześmiała.
— Wytworny z pana kawaler! Zdobywa pan w ten sposób serca wszystkich panien?
— Niczyich i nigdy. — Głos Sołncewa zadrżał z namiętności. — Inne z własnej woli za mną

biegają. Ale ty… doprowadziłaś mnie do szaleństwa! Na co ci ten kryminalista? Nie dziś, to jutro
skończy gdzieś w kanale rzecznym, podziurawiony policyjnymi kulami. A ja ci zapewnię wszystko
— utrzymanie, ochronę przed dotychczasowym towarzystwem, godną szacunku pozycję. Ożenić
się z tobą nie mogę — nie będę kłamał, zresztą i tak byś nie uwierzyła. Ale miłość i małżeństwo to
dwie różne rzeczy. Kiedy przyjdzie czas na ożenek, wybiorę narzeczoną nie piękną, lecz bogatą, a
moje serce wciąż będzie należało do ciebie. O, mam wielkie plany! Bądź moja, a wzniosę cię na
niebywałe wyżyny! Nadejdzie dzień, kiedy staniesz się niekoronowaną królową Moskwy, ba, może
nawet kimś więcej! Co ty na to?

Śmierć milczała. Przechyliła głowę na bok i patrzyła na Sołncewa niby na jakieś dziwo.
— Powiedz jeszcze coś — poprosiła. — Bo ani rusz nie mogę się zdecydować.
— Ach, tak! — Prystaw rzucił bukiet na podłogę. — W miłości i na wojnie wszystkie środki są

dozwolone! Zobaczysz, mało, że wsadzę cię do kryminału, to jeszcze ten przytułek dla sierot, które
dożywiasz, rozpędzę na cztery wiatry. Utrzymuje się za zrabowane pieniądze i wychowuje nowych
złodziei! Wiedz, że zawsze dotrzymuję słowa!

— O, teraz dobrze! — Śmierć uśmiechnęła się. — Teraz mnie przekonałeś. Zgadzam się. Mów,

Innokientiju Romanowiczu, jakie są twoje warunki.

Pułkownik, wyraźnie zaskoczony nagłym zwrotem w usposobieniu Śmierci, cofnął się o krok,

tak że Sieńka i Erast Pietrewicz stracili go z pola widzenia.

Jednakże szybko się opanował. Skrzypnęły oficerskie buty, dłoń w białej rękawiczce sięgnęła do

bukietu i podniosła go z podłogi.

— Nie rozumiem pani, signora Morte, ale passom, nieważne. Tylko proszę pamiętać: jestem

człowiekiem ambitnym i nie pozwolę robić z siebie pośmiewiska. Jeżeli zamierza pani stroić sobie
żarty… — Ręka ścisnęła fiołki tak mocno, że złamały się łodyżki. — Czy to jasne?

— Jasne, jasne. Mów o konkretach.
— Dobrze. — Sołncew znów ukazał się w szczelinie. Chciał wręczyć Śmierci bukiet, ale

zauważył, że główki kwiatów zwisają bez życia, i rzucił go na stół. — Póki nie złapią Księcia,
zostaniesz tutaj. Będę przychodził potajemnie, nocą. I masz być miła! Nie znoszę oziębłości u
kobiet!

Zdjął rękawiczki, także cisnął je na stół i wyciągnął ręce do kobiety.
— A nie będziesz się bał do mnie przychodzić? — zapytała Śmierć. — Strach cię nie obleci?
Ręce prystawa opadły.
— Nie. Będę zabierał ze sobą Budnikowa. Książę nie odważy się przy nim na żadne wyskoki.
— Nie mówię o Księciu — cicho powiedziała kobieta, przysunąwszy się do Sołncewa. — Czy

nie boisz się igrać ze Śmiercią? Słyszałeś, co spotyka moich kochanków?

Prystaw parsknął śmiechem.
— Bzdury. W sam raz dla ciemnych półgłówków.
Śmierć także się zaśmiała, ale tak, że Sieńce mrówki przebiegły po grzbiecie.
— Ach, pan, Innokientiju Romanowiczu, jest materialistą. To dobrze, lubię materialistów. No

cóż, chodźmy do sypialni, skoro pan taki odważny. Przyhołubię pana, jak umiem.

Sieńka niemal jęknął, słysząc te słowa — cichutko oczywiście, zduszonym głosem, ale przez to

jeszcze boleśniej. Słusznie Żorż mawiał o babach: „Wszystkie one w istocie, mon cher, służą
jedynie za materac. Kto jest brutalniejszy w obejściu, temu najszybciej ulegają”.

Skorik myślał, że prystaw rzuci się w te pędy do sypialni, ale on tylko trzasnął kopertą od

zegarka i rzekł z westchnieniem:

— Płonę z namiętności, lecz nie mogę jej teraz ugasić. Na wpół do siódmej zostałem wezwany

do policmajstra, muszę mu złożyć raport. Zajrzę późnym wieczorem. Tylko pamiętaj: żadnych
sztuczek.

Poklepał, bezczelny pies, Śmierć po policzku i brzęcząc ostrogami, skierował się do wyjścia.
Kobieta, zostawszy sama, wyjęła chusteczkę i podniosła ją do twarzy, jakby chciała się wytrzeć.

Ale nie zrobiła tego. Usiadła przy stole i położyła głowę na rękach. Gdyby zapłakała, Sieńka
wszystko by jej wybaczył, lecz ona nie płakała — ramiona jej nie drżały i nie było słychać
szlochów. Po prostu siedziała w milczeniu.

Skorik podniósł głowę i popatrzył na Erasta Pietrowicza. Miał pan rację. Jestem ostatnim

durniem, mówiły jego oczy.

Pan Nameless, zadumany, ledwie poruszył wargami, a Sieńka nie tyle usłyszał, ile domyślił się

jego słów:

— Interesująca osoba…
Potem Erast Pietrowicz nagle mrugnął do niego — że niby co tam, nie spuszczaj nosa na kwintę

— i dał dyskretny znak ręką. Widać nadszedł czas, by przystąpić do działania.

Ale wtedy znowu rozległy się kroki — nie wyraźnie wybijane, jak prystawa, lecz ciężkie,

szurające, jakby ktoś powłóczył nogami.

— Proszę wybaczyć… — zahuczał głęboki bas. Budnikow! Sieńka chwycił pana Namelessa za

kolano: teraz nie wolno wychodzić!

— Jego wielmożność zapomnieli rękawiczek. I mnie po nie przysłali, sami nie raczyli się

wrócić.

Śmierć podniosła głowę. Nie, na jej twarzy nie było ani śladu łez, tylko oczy płonęły jaśniej niż

zazwyczaj.

— Ano pewnie! — Uśmiechnęła się. — Innokientij Romanowicz odszedł z takim szykiem!

Gdyby wrócił po rękawiczki, zepsułby cały efekt. Proszę je wziąć, Iwanie Fiedotyczu.

Wzięła ze stołu rękawiczki i rzuciła mu. Ale Budnik nie wyszedł od razu.
— Ech, dziewczyno, dziewczyno, co ty ze sobą wyprawiasz? Dał ci Bóg taką urodę, a ty ją

nurzasz w błocie, szydzisz z daru bożego. Mój naczelnik wyszedł od ciebie dumny jak paw, cały aż
błyszczał niczym dobrze wyglansowany but. Znaczy, że i jemu nie odmówiłaś. A przecież to kawał
drania. Nie paw, tylko zmokły kurczak. I Książę, twój gach, też jest jak zropiały wrzód. Przydusić
go, to pęknie. To takiego chłopa ci trzeba? W głowie masz ciemność, a w duszy zamęt. Powinnaś
mieć mężczyznę silnego, dobrego, bogatego, żebyś się mogła do niego przywiązać, odpocząć,
stanąć wreszcie mocno na ziemi.

Śmierć, zdziwiona, uniosła brwi.
— Co pan, Iwanie Fiedotyczu? Na stare lata został pan swatem? Ciekawe, kogo pan mi chce

podsunąć? Co to za bogacz?

Raptem gdzieś z sieni dobiegł gniewny głos:
— Budników, gamoniu jeden, co tam jeszcze robisz?
I policjant dokończył szybko swoją przemowę:
— Ja ci życzę jak najlepiej, głupia bidulo. Mam na oku jednego człowieka, który byłby ci i

opoką, i ratunkiem. Wstąpię później, to pogadamy.

Śmierć znowu została w salonie sama, ale nie usiadła już przy stole. Odeszła w najdalszy kąt

pokoju, gdzie wisiało pęknięte lustro, stanęła przed nim i zaczęła się sobie przyglądać. Kiwała przy
tym głową i chyba coś sama do siebie mówiła, ale słów nie było słychać.

— Taak, Siemionie Skorikow — szepnął pan Nameless. — To, przepraszam za wulgarne

wyrażenie, po prostu jakieś psie wesele. A więc ja też się przyłączę, popróbuję szczęścia. Idę o
zakład, że moje entrée będzie jeszcze efektowniejsze niż wyjście pułkownika Sołncewa. — A pan
niech się wydostanie na zewnątrz, nic tu po panu. Marsz przez okno na dwór. — I pokazał gestem,
żeby Sieńka niezwłocznie opuścił wygódkę.

Skorik nie protestował. Wszedł na porcelanową misę (zwaną muszlą; w burdelu były takie same,

a są jeszcze inne, w których kobiety mogą się myć — to bidety) i udał, że podciąga się do lufcika,
ale kiedy Erast Pietrowicz zapukał i wszedł do pokoju — zeskoczył z powrotem na podłogę. Można
powiedzieć, że na nowo zajął pozycję obserwacyjną.

Jak Sieńka rozczarował się do ludzi

Erast Pietrowicz powoli wyszedł na środek saloniku i uchylił nakrycia głowy (dzisiaj był w

kraciastej sportowej czapce z podniesionymi klapkami na uszy).

— Proszę się nie obawiać, moja droga. Nie zrobię pani nic złego.
Śmierć nie odwróciła się; widziała nieproszonego gościa w lustrze. Pokręciła głową i przesunęła

ręką po lustrzanej tafli. Potem dopiero obejrzała się przez ramię. Na jej twarzy malowało się
zdziwienie.

Przybysz ukłonił się lekko.
— Nie, nie jestem zjawą ani halucynacją.
— No to idź do diabła! — rzuciła Śmierć i znowu odwróciła się do lustra. — Widzicie go, jaki

bezczelny! Wystarczy, że powiem słowo, a rozszarpią cię na kawałki, kimkolwiek jesteś.

Erast Pietrowicz podszedł bliżej.
— Widzę, że ani trochę się pani nie przestraszyła. Naprawdę niezwykła z pani kobieta.
— Ach, więc dlatego drzwi skrzypnęły — powiedziała jakby sama do siebie. — A ja myślałam,

że to przeciąg. Kim jesteś? Skąd się tu wziąłeś? Wyskoczyłeś z rury kanalizacyjnej, czy co?

Pan Nameless odparł na to surowo:
— Dla pani, mademoiselle, jestem wysłannikiem losu. A los wyskakuje, skąd chce, niekiedy z

bardzo dziwnych miejsc.

Wtedy dopiero odwróciła się do niego całym ciałem. I popatrzyła już nie z niechęcią, lecz — jak

się Sieńce wydawało — nawet z pewną nadzieją. Powtórzyła jego słowa:

— Wysłannikiem losu?
— A co, nie wyglądam?
Postąpiła parę kroków w jego stronę, uniosła głowę i spojrzała mu w twarz.
— Nie wiem… Może i tak.
Sieńka chrząknął niezadowolony. Fatalnie się ustawili — wysoki Nameless zupełnie zasłaniał

Śmierć, a w dodatku sam stał tyłem.

— Doskonale — powiedział Erast Pietrowicz. — A zatem będę się wysławiał w podniosłym

stylu, jak przystoi wysłannikowi losu. Moja droga, nad tą częścią Moskwy, gdzie się teraz
znajdujemy, wisi gęsta chmura zła, co chwila zraszając ziemię krwawym d–deszczem. Tej
mrocznej, czarnej chmury nie rozwiewa wiatr, ona nie odpływa, nie rozprasza się — jakby ją tu
przyciągał jakiś magnes. I podejrzewam, że tym magnesem jest pani.

— Ja?! — wykrzyknęła trwożnie Śmierć i odstąpiła na bok. Teraz było ją dobrze widać. Na jej

twarzy malowały się zmieszanie i niepewność. Kobieta wyglądała inaczej niż zwykle.

Erast Pietrowicz też się przesunął, jakby chciał zachować między sobą a Śmiercią bezpieczną

odległość.

— Piękny obrus — zauważył. — Nigdy nie widziałem takiego niezwykłego wzoru. Kto to

haftował? Pani? Jeśli tak, to ma pani prawdziwy t–talent.

— Niech pan nie zmienia tematu — przerwała mu. — Skąd panu przyszło na myśl, że krew się

leje z mojego powodu?

— A stąd, moja droga, że skupiła pani wokół siebie najniebezpieczniejszych przestępców w

całym m–mieście. Mordercę i groźnego bandytę Księcia, którego jest pani utrzymanką. Degenerata
zwanego Oczko, który dostarcza pani kokainę. Szantażystę i łajdaka Wampira, który też jest pani
do czegoś potrzebny. Po co ten gabinet osobliwości, ta kolekcja potworów?

Śmierć długo milczała. Sieńka myślał już, że w ogóle nie odpowie. Jednak odezwała się:
— Widocznie jej potrzebuję.
— Kim pani jest?! — wykrzyknął gniewnie Nameless. — Nienasyconą ciułaczką bogactw?!

Kobietą, która ma ambicję zostać królową złoczyńców?! A może nienawidzi pani ludzi? Albo jest
pani chora psychicznie?

— Jestem Śmierć — oświadczyła cicho, lecz dumnie.
Mężczyzna mruknął ledwie dosłyszalnie:

— Pani też? Czy to nie za dużo na jedno miasto?
— O czym pan mówi?
Wtedy podszedł do niej bardzo blisko i powiedział ostro, z naciskiem:
— Co pani wiadomo o zabójstwie Siniuchinów i Samszytowów? Te zbrodnie noszą piętno

jakiegoś satanicznego bałwochwalstwa — to wykłuwanie oczu, unicestwianie każdego przejawu
życia, choćby była nim papuga w klatce. Prawdziwa orgia śmierci.

Kobieta wzruszyła ramionami.
— Nic o tym nie wiem. Kim pan jest, policjantem? — Spojrzała mu w oczy. — Nie, w policji

takich nie ma.

Pokiwał głową, jakby zasmucony czy lekko zmieszany.
— P–proszę wybaczyć, zapomniałem się przedstawić. Erast Pietrowicz Nameless, inżynier.
— Inżynier? Więc czemu się pan interesuje zabójstwami?
— Istnieją dwa zjawiska, które nigdy nie pozostawiają mnie obojętnym: nieukarany czyn

przestępczy i t–tajemnica. Pierwszy budzi w mojej duszy gniew, który nie pozwala mi spocząć,
dopóki sprawiedliwości nie stanie się zadość. Druga zaś odbiera sen i spokój. W tej historii mamy
najwyraźniej do czynienia z oboma tymi zjawiskami: i z okrutnym, straszliwym przestępstwem, i z
tajemnicą, którą stanowi pani. Muszę tę tajemnicę rozwikłać.

Śmierć uśmiechnęła się drwiąco.
— I jak się pan do tego weźmie? Tak jak to robią jasnowidze?
— To dopiero zobaczymy — odparł po chwili milczenia. — Ale ma pani rację, straszny tu

przeciąg.

Odwrócił się i ruszył w kierunku Sieńki, zamknął drzwi ubikacji i jeszcze zastawił je krzesłem.

Teraz Skorik nic nie widział i prawie nic nie słyszał z tego, co działo się w pokoju.

Wcale jednak nie miał na to ochoty. Ponury, wylazł przez okienko. Można nawet powiedzieć: ze

złamanym sercem.

Czuł w tej chwili głębokie rozczarowanie do ludzi. Weźmy choćby takiego Erasta Pietrowicza

— niby poważny gość, który jest naprawdę kimś, a tymczasem taki sam z niego pies na baby jak
inni. Gdzie jego honor? I komu tu wierzyć na tym świecie, kto naprawdę jest godny szacunku?

Teraz pan Nameless, ma się rozumieć, raz–dwa odkryje jej tajemnicę. Kto by przegapił taką

okazję? Chyba tylko ostatni dureń, taki jak on sam.

A to ździra, wściekał się Sieńka. Och, kobiety! Szmaty, zdrajczynie. Jedna tylko potrafi

dochować wierności — Taszka. Chociaż jest mamzelką, uczciwa z niej dziewczyna. A może to
dlatego, że jest jeszcze młoda? Na pewno, kiedy dorośnie, stanie się taka jak wszystkie.

Jak Sieńka otwierał przepustnicę

Rozczarowany i przepełniony smutkiem Sieńka szedł, dokąd nogi go niosły, nie rozglądając się

wokół, za to ze wzrokiem zwróconym w głąb siebie. Głupie nogi z przyzwyczajenia zaprowadziły
go na plac Chitrowski, który wcale nie był teraz dla niego odpowiednim miejscem. Ktoś go tu
zobaczy, doniesie Księciu i adieu, Siemionie Trifonyczu, żegnaj się pan z życiem.

Kiedy się zorientował, dokąd zaszedł, poczuł strach. Podniósł kołnierz marynarki, nasunął

kanotierkę na oczy i czym prędzej ruszył w stronę zaułka Triochswiackiego, skąd było już blisko do
znacznie bezpieczniejszych okolic.

Nagle ujrzał nadchodzącą z przeciwka Taszkę, o której właśnie przed chwilą myślał. Nie samą, z

klientem. Facet wyglądał na subiekta. Pijany, z czerwonym pyskiem. Uczepił się ramienia Taszki,
bo sam ledwie nogi przestawiał.

No i proszę, jaka głupia dziewucha, a niby taka honorna! Od niego nie chciała pieniędzy, a za

parszywe trzy ruble z byle kim się szlaja. I za nic się jej nie wytłumaczy, że to wstyd i hańba — nie
zrozumie. Nic dziwnego, od dziecka chowała się na Chitrowce. I jej matka była dziwką, i babka.

Sieńka chciał podejść i przywitać się. Ona też go widziała, ale nie kiwnęła mu głową, nie posłała

uśmiechu. Zrobiła okrągłe, wystraszone oczy i pokazała palcem na swoje włosy. Wetknęła w nie
kwiatek, widocznie specjalnie przygotowany na takie okazje, czerwony mak, w języku kwiatów —
niebezpieczeństwo.

Ale komu ono groziło, jej czy jemu, Sieńce?
W końcu podszedł i już otwierał usta, żeby o to spytać, lecz Taszka zasyczała:
— Spływaj stąd, durniu. On cię szuka.
— Kto?
Wtrącił się klient, przerywając im rozmowę. Tupnął nogą i dalejże miotać pogróżki:
— Czegoś się przyczepił?! — wrzeszczy. — Ktoś ty taki? To mamzelka! Bo ci pysk rozwalę!
Taszka dała mu kuksańca w bok, szepnęła Sieńce:
— W nocy… Przyjdź w nocy, coś ci opowiem… — i powlokła swego kawalera dalej.
Bardzo się to wszystko Skorikowi nie podobało. Taszka z pewnością nie straszyłaby go bez

powodu. Widać coś się wydarzyło. Trzeba będzie do niej zajść.

Z początku miał zamiar doczekać nocy na bulwarze, ale potem przyszła mu do głowy lepsza

myśl.

Skoro już znalazł się tu, na Chitrowce, mógłby przecież zejść do podziemi Jerochy i zaopatrzyć

się w trochę srebra. W tej chwili pięć prętów, zawiniętych w stare kalesony, leżało w walizce.
Dobrze by było wziąć parę sztuk na zapas. Kto wie, co go jeszcze czeka. Może będzie musiał na
gwałt opuścić dotychczasowe miejsce pobytu?

* * *

Wziął z piwnicy cztery pręty. A więc teraz miał razem dziewięć. Bądź co bądź, spory kapitał.

Nieszczęsnego Aszota Aszotycza, świeć Panie nad jego duszą, już nie ma wśród żywych, ale
prędzej czy później znajdzie się jakiś inny pośrednik, miał nadzieję Sieńka. Może to i grzech tak
myśleć, lecz — z całym szacunkiem dla zmarłych — żywi także muszą się o siebie zatroszczyć.

Wylazłszy z kryjówki na powrót do piwnicznego pomieszczenia z przyporami (eleganciej będzie

powiedzieć: kolumnami), Sieńka zasunął na miejsce wyjęte kamienie, wziął po dwa pręty w każdą
rękę i ruszył w ciemności do wyjścia na zaułek Podkołokolny.

Miał przed sobą jeszcze dwa załomy korytarza, kiedy raptem stało się coś strasznego.
Poczuł nagle silne uderzenie w kark i runął twarzą na ziemię, nawet pisnąć nie zdążył. Jeszcze

dobrze nie zrozumiał, co to za ciężar się na niego zwalił, kiedy został przygwożdżony do podłogi —
ktoś postawił mu na plecach nogę w podkutym buciorze.

Skorik poruszył się, chwytając ustami powietrze. Z lewej ręki wypadły mu pręty i z głuchym

brzękiem potoczyły się po kamiennych płytach.

— Aaa! — wrzasnął nieszczęsny Sieńka, a czyjeś stalowe palce chwyciły go za włosy i

szarpnęły jego głowę do tyłu tak mocno, że aż kręgi chrupnęły.

Powodowany nie odwagą, lecz zwierzęcym strachem, machnął w górę prawą ręką, w której

trzymał pręty. Trafił w coś nad plecami i uderzył jeszcze raz, z całej siły. Znowu udało się trafić.
Coś zaryczało głucho, niedźwiedzia łapa, wciąż wczepiona we włosy Sieńki, rozwarła się, a bucior
zsunął z jego pleców.

Skorik odtoczył się na bok, stanął na czworakach i pojękując, dał nura w ciemność. Wpadł na

ścianę i szarpnął się w tył.

Po stopniach wydostał się na ciemną już ulicę i biegł do samej Łubianki. Tam koło cembrowiny

fontanny padł na kolana, zanurzył twarz w wodzie, ochłonął trochę i dopiero wtedy zorientował się,
że wypuścił pręty również z prawej ręki.

Ale Bóg z nimi. Grunt, że żyje.

* * *

— Gdzie pana nosiło, Skorikow? — zapytał Nameless, otwierając drzwi mieszkania. I zaraz

wziął Sieńkę za rękę i podprowadził bliżej lampy. — Kto pana tak urządził? Co się stało?

Zobaczył guza na czole i spuchnięty nos, którym Skorik uderzył w kamienną podłogę.
— Książę chciał mnie zabić — ponuro odparł Sieńka. — O mało mi nie skręcił karku.
I opowiedział, co się wydarzyło. Dokąd poszedł i po co, oczywiście pominął. Napomknął tylko,

że wstąpił w pewnej sprawie do piwnic noclegowni Jeroszenki i tam doszło do tego pożałowania
godnego precedentu.

— Incydentu — poprawił go odruchowo Erast Pietrowicz. Jego czoło przecięła pozioma

zmarszczka. — Dobrze się pan przyjrzał Księciu?

— A po co miałbym mu się przyglądać? — Skorik posępnie badał w lustrze swoją fizjonomię.

Nos wyglądał jak pieczony kartofel. — A kto inny chciałby mnie załatwić? Biedota z Jerochy nie
jest taka skora do bitki, a ten zaatakował bez uprzedzenia i bił, żeby zabić. To albo Książę, albo
ktoś z talii. Na pewno nie Oczko, bo on od razu by dziabnął nożem albo wbił sztylet w oko. A
gdzież to sensei Masa?

— Na randce. — Pan Nameless ujął Sieńkę pod brodę i obracał jego twarz na wszystkie strony,

sycąc oczy efektownym widokiem. — Trzeba by przyłożyć kompres. A tu posmarować maścią. To
nie boli?

— Boli! — wrzasnął Sieńka, gdyż Erast Pietrowicz mocno ścisnął mu palcami nos.
— No nic, do wesela się zagoi. Nie jest z–złamany.
Pan Nameless był w długim jedwabnym szlafroku, a jego włosy okrywała cienka siatka, która

chroniła fryzurę. Sieńka też miał taką. Nazywała się garde–façon.

Ciekawe, jak mu poszło ze Śmiercią, pomyślał Skorik, zerkając spode łba na gładką twarz

inżyniera. Cóż, wiadomo jak. Taki przystojniak zawsze dopnie swego.

— A więc tak, herr Szopenhauer — oznajmił Erast Pietrowicz, kończąc smarować gębę Sieńki

jakimś pachnącym świństwem — od dziś ma się pan nie ruszać na krok beze mnie i Masy.
Zrozumiano?

— A co tu jest do rozumienia…
— Doskonale. Teraz proszę się położyć i rzucić w objęcia Morfeusza.
Sieńka, owszem, położył się, ale z Morfeuszem jakoś długo mu nie wychodziło. Albo zaczynał

szczękać zębami, albo trzęsły nim dreszcze, w żaden sposób nie mógł się rozgrzać. Nic dziwnego!
O mało nie zginął, śmierć go musnęła swoim lodowatym tchnieniem.

Sieńka przypomniał sobie, że miał wstąpić do Taszki. Przecież chciała mu coś powiedzieć, o

czymś go uprzedzić. Powinien się do niej wybrać, ale na samą myśl o tym, że miałby znowu
znaleźć się na Chitrowce, zaczął jeszcze bardziej dygotać.

Lepiej poczekać do rana. Może jutro wszystko wyda się mniej straszne.
Z tą nadzieją zasnął.

* * *

Jednak nazajutrz wciąż bardzo się bał. Pojutrze również. Trwało to długo, cały tydzień. Rano i za

dnia było jako tako: dzisiaj, myślał Sieńka, kiedy się ściemni, na pewno przezwyciężę strach, ale
pod wieczór było już gorzej, a nogi za nic nie chciały go zanieść na Chitrowkę.

Jednakże w ciągu tych dni Sieńka nie tylko się bał. Miał wiele różnych rzeczy do roboty, i to

takich, przy których można zapomnieć o bożym świecie.

Zaczęło się od tego, że Erast Pietrowicz zaproponował:
— Może chcesz obejrzeć mój Latający Dywan?
Niedługo przedtem mieli rozmowę. Sieńka zaklinał gospodarza na wszystkie świętości, żeby nie

zwracał się do niego per „pan” i „Skorikow”, bo to go obraża.

— Obraża? — zdumiał się Nameless. — Że mówię per „pan”? Pan przecież, chyba się nie mylę,

uważa się za dorosłego. Między dorosłymi ludźmi zwracanie się do siebie na „ty” musi być
obustronne, a ja na razie nie jestem g–gotów przejść w stosunkach z panem na tę formę.

— Ależ ja bym w życiu nie mógł panu powiedzieć „ty”! — wystraszył się Skorik. — Niech Bóg

broni. Ale Masie mówi pan „ty”, robi mu pan ten zaszczyt. A ja to już dla pana w ogóle nie jestem
człowiekiem.

— Widzi pan, Skorikow… To znaczy, przepraszam, panie Skorikow — dobił Sieńkę do reszty

inżynier. — Masie mówię „ty”, a on mi „pan”, ponieważ w Japonii pan i sługa mogą zwracać się do
siebie jedynie w taki sposób. Zgodnie z japońską tradycją wszelkie niuanse językowe są bardzo
surowo respektowane. Istnieje tam około dziesięciu różnych form zwracania się na „ty” i na „pan”
w zależności od rodzaju relacji, w jakich pozostają ze sobą rozmawiające osoby. Zwrócić się do
sługi w inny sposób, niż nakazuje obyczaj, to wielka niezręczność i przykry błąd językowy.

— A u nas do prostych ludzi tylko inteligencja zwraca się na „pan”, bo chce im okazać pogardę.

Dlatego lud inteligentów nie lubi.

Ledwie Erasta Pietrowicza przekonał. O tym, żeby nazywał go zwyczajnie i swojsko Sieńką, w

ogóle nie było mowy. Jednak zamiast „Skorikow” zgodził się zwracać do niego per „Sienia”, jak do
paniczyka w krótkich spodenkach. Cóż, trzeba było to znosić.

Kiedy Skorik zamrugał oczami, słysząc o Latającym Dywanie (po Eraście Pietrowiczu

spodziewał się zresztą wszystkiego, nawet czarów), Nameless uśmiechnął się.

— To nie ten z baśni, oczywiście. Nazwałem tak mototriped, czyli trójkołowiec, pojazd

samobieżny mojej własnej konstrukcji. Chodźmy, obejrzysz go.

Na podwórzu, w wozowni, stała kolaska przypominająca dorożkę na resorach, ale zwężająca się

ku przodowi i nie na czterech kołach, lecz na trzech; przednie było niewysokie, dwa tylne —
większe. Tam gdzie w dorożce znajduje się kozioł i tarcza z numerem, tu sterczało kółko na
żelaznym drążku, a oprócz tego jakieś dźwigienki i dyngsy. Siedzenie było z chromowej skóry,
trzyosobowe. Inżynier pokazywał i objaśniał:

— Po prawej, tu gdzie kierownica, jest miejsce dla szofera. Po lewej — dla asystenta. Szofer to

taki woźnica, tylko kieruje nie koniem, lecz s–silnikiem. Asystent to jego pomocnik. Niekiedy
trzeba we dwójkę naprzeć na kierownicę, przytrzymać dźwignię lub po prostu pomachać
chorągiewką, żeby piesi zeszli z drogi.

Sieńka nie od razu skumał, że ta kolasa jedzie sama, bez konia. W żelaznej skrzyni, którą

umieszczono pod siedzeniem, według objaśnień Erasta Pietrewicza (ale to chyba jakieś brednie)
kryła się siła dziesięciu koni i dlatego ów mototriped mógł jakoby jechać drogą szybciej niż
najbardziej luksusowa dorożka.

— Wkrótce nikt już nie zechce jeździć pojazdami ciągnionymi przez konie — kontynuował

Erast Pietrewicz. — Wszyscy będą korzystać z takich oto aut z silnikiem spalinowym. Koni
przestanie się używać do ciężkiej pracy i z wdzięczności za tysiące lat wiernej służby człowiekowi
pozwoli im się swobodnie paść na łąkach. No, może najpiękniejsze i najżwawsze zostaną wzięte
pod wierzch albo będą służyć do romantycznych przejażdżek przy księżycu, ale wszystkie inne
pójdą na zasłużoną emeryturę i wypoczynek.

No, z tą emeryturą to już przesada, pomyślał Skorik. Kiedy konie staną się niepotrzebne, ludzie

je zabiją na skórę i mięso, nie będą ich żywić na piękne oczy. Ale nie chciał się sprzeczać z
inżynierem, bo ciekawiło go, co tamten jeszcze powie.

— Widzisz, Sienia, projekt przystosowanego do każdego rodzaju drogi m–mototripedu

wybrałem jako temat mojej zeszłorocznej pracy dyplomowej w Instytucie Technologicznym…

— A co, to znaczy, że jeszcze niedawno był pan studentem? — zdziwił się Skorik. Na oko Erast

Pietrowicz miał całkiem sporo lat. Ze trzydzieści pięć, a może i więcej — przecież nawet skronie
zdążyły mu już posiwieć.

— Nie, specjalizację inżyniera mechanika uzyskałem w Bostonie jako ekstern. A teraz nadszedł

czas, bym wcielił moją ideę w życie i przetestował ją praktycznie.

— A jeżeli nie zechce ruszyć? — zapytał Sieńka, przyglądając się z podziwem reflektorowi w

mosiężnej oprawie z przodu maszyny.

— Ależ nie, jeździ doskonale, ale to za m–mało. Mam zamiar ustanowić na moim mototripedzie

rekord — pokonać trasę z Moskwy do Paryża. Start jest wyznaczony na dwudziesty trzeci września,
tak że czasu na przygotowania pozostało niewiele, zaledwie nieco ponad dwa tygodnie. A
przedsięwzięcie jest trudne, prawie niemożliwe. Niedawno podobną próbę podjął baron von
Liebnitz, ale jego auto nie zdało egzaminu na rosyjskich drogach, rozbiło się. Mój Latający Dywan
sobie z nimi poradzi, jako że konstrukcja trójkołowa jest zwrotniejsza niż czterokołowa, udowodnię
t–to. Aha, i jeszcze coś, zobacz.

Sieńka nigdy nie widział Erasta Pietrowicza tak ożywionego. Oczy, zwykle chłodne, spokojne,

teraz błyszczały, na policzkach miał rumieńce. Trudno było pana Namelessa poznać.

— Zamiast nowomodnych opon pneumatycznych, odpowiednich do jazdy po asfaltowej szosie,

ale zwykle nieprzydatnych na naszych bezdrożach, skonstruowałem pełne, k–kauczukowe,
wzmocnione stalowym drutem.

Skorik dotknął palcem czarnej opony. Była sprężysta, o jakby brodawkowatej powierzchni.
— Wzorem konstrukcji jest triped producenta z Mannheimu, Benza, Patent — Motorwagen, ale

Latający Dywan jest o wiele d–doskonalszy! Silnik herr Benza w jego nowym Welo ma zaledwie
moc trzech koni mechanicznych, a przekładnię zębatą umieszczono na tylnej osi, u mnie zaś, spójrz
tylko, znajduje się na ramie, i silnik ma pojemność prawie tysiąca centymetrów sześciennych! To
pozwala osiągnąć prędkość trzydziestu wiorst na godzinę. A na drodze asfaltowej — trzydziestu
pięciu, może nawet czterdziestu! Możesz to sobie wyobrazić?

Podniecenie inżyniera udzieliło się Sieńce. Powąchał siedzenie pachnące skórą i naftą. To było

bardzo przyjemne.

— A jak się jedzie tym Dywanem?
— Siadaj tutaj. Wszystko ci pokażę. — Erast Pietrowicz z zapałem począł udzielać Sieńce

objaśnień, a ten, zadowolony, mościł się na sprężynującym siedzeniu. — No już, zaraz ruszysz. To
największa przyjemność, jaką znam, trudno ją z czymkolwiek porównać. Tylko ostrożnie, nie
spiesz się. Prawą nogę postaw na pedale sprzęgła i naciśnij do oporu. To jest regulator zapłonu.
Przekręć tutaj. Słyszysz? To iskra dotarła do paliwa. Za pomocą dźwigni otwierasz zawory.
Świetnie. Teraz zwolnij hamulec ręczny, żeby nie blokować kół. Przesuń przekładnię — to ta
dźwignia. I powoli spuszczaj nogę ze sprzęgła, jednocześnie otwieraj p–przepustnicę, która…

Sieńka ujął żelazny drążek, dźwięcznie zwany przepustnicą, i pociągnął go ku sobie, a

samobieżny pojazd nagle ruszył z miejsca.

— Aaa! — wrzasnął Skorik ze strachu i zachwytu. Wnętrzności mu się ścisnęły, jak gdyby

zjeżdżał na sankach z oblodzonej góry. Trójkołowiec sam wyjechał z wrót wozowni, z przeciwka
niebezpiecznie zaczęła się przybliżać ściana i w następnej chwili Sieńka poleciał piersią na koło
kierownicy. Rozległ się pisk, trzask rozbitego szkła i jazda się skończyła.

Tuż przed sobą Skorik widział czerwone cegły, po których pełzła zielona gąsienica. W uszach

mu dzwoniło, bolały go żebra, ale wszystkie kości chyba miał całe.

Usłyszał przybliżające się z tyłu niespieszne kroki, zobaczył, że na jednym z zegarów pękło

szkło, a z drugiego w ogóle wypadło, i wciągnął głowę w ramiona. Proszę, niech pan bije, Eraście
Pietrowiczu, nie żałuje ręki, największe cięgi to dla takiego durnia za mało.

— …która reguluje dopływ paliwa, i dlatego należy się z nią obchodzić bardzo delikatnie —

kontynuował wyjaśnienia pan Nameless jakby nigdy nic. — Ty, Sienia, szarpnąłeś zbyt
gwałtownie.

Sieńka wysiadł z wozu ze spuszczoną głową. Kiedy zobaczył zgnieciony reflektor, jeszcze

niedawno taki elegancki i błyszczący, aż szloch mu się wyrwał z piersi. Co za nieszczęście, co za
pech!

— Nic nie szkodzi — pocieszył go inżynier i przysiadł w kucki. — Takie drobne stłuczki w

automobilizmie to rzecz powszednia. Zaraz wszystko naprawimy. Bądź tak dobry, Sienia, i przynieś
skrzynkę z narzędziami. P–pomożesz mi? Zdjąć we dwóch pokrywę to nic trudnego. Gdybyś
wiedział, jak bardzo mi brakuje pomocnika!

— A sensei? — Skorik, który już miał zawrócić do wozowni po narzędzia, przystanął. — Nie

pomaga panu?

— Masa to konserwatysta i zagorzały wróg p–postępu — wyjaśnił z westchnieniem Erast

Pietrowicz, wkładając skórzane rękawice.

* * *

To była prawda. Z powodu rzeczonego postępu inżynier i Masa sprzeczali się zażarcie niemal

codziennie.

Na przykład: Erast Pietrowicz przeczytał w porannej gazecie o otwarciu nowego połączenia

kolejowego na Zabajkalu i skomentował tę wiadomość, mówiąc, że to wielka wygoda dla
mieszkańców regionu. Dawniej podróż z Irkucka do Czyty trwała cały miesiąc, a teraz — zaledwie
dobę. A więc to czysty zysk, można wykorzystać ten czas, na co tylko się chce. Oto, powiedział
Erast Pietrowicz, w czym kryje się prawdziwy sens postępu — w oszczędności czasu i
wydatkowanej energii.

Na to Japończyk: ludzie wcale nie zyskali miesiąca życia, lecz go im odebrano. Dawniej

mieszkańcy Irkucka nie wyjeżdżali z domu bez prawdziwej potrzeby, a teraz zaczną się szwendać
bez sensu tam i z powrotem. Można jeszcze zrozumieć, gdyby wybierali się na pieszą wędrówkę,
przemierzając z mozołem góry i przepływając rzeki. A tak to rozsiądą się na miękkim siedzeniu w
wagonie, ledwo zdążą się rozejrzeć dookoła — i już po podróży. W dawnych czasach, kiedy
człowiek podróżował, rozumiał, że życie jest Drogą, a teraz będzie mu się wydawało, że to
wyściełana ławka w wagonie. Kiedyś ludzie byli silni i wytrzymali, wkrótce staną się ociężali i
słabi, obrosną tłuszczem. Tłuszcz. Do tego właśnie sprowadza się cały postęp.

Pan Nameless rozgniewał się. To już przesoliłeś, powiada. Tłuszcz? No i dobrze, dlaczego nie?

Zresztą tłuszcz jest tym, co w organizmie najcenniejsze, źródłem energii i sił na wypadek
ewentualnych wstrząsów. Chodzi po prostu o to, by ów tłuszcz nie gromadził się w określonych
częściach organizmu społecznego, lecz rozkładał się równomiernie, dlatego właśnie powstało
pojęcie postępu, czyli tak zwanej ewolucji społecznej.

Masa nie poddawał się. Tłuszcz, dowodził, to element cielesności, a istotą człowieka jest dusza.

Postęp sprawia, że dusza ludzka obrasta tłuszczem.

Nie, sprzeciwił się Erast Pietrowicz. Skąd taka pogarda dla ciała? Ono właśnie jest życiem, a

dusza, jeśli w ogóle istnieje, należy do wieczności, a więc do śmierci. Nie bez przyczyny w
językach słowiańskich życie nazywa się również żywotem, tak jak brzuch. Zresztą również
Japończycy za siedlisko duszy uważają nie co innego, tylko właśnie brzuch.

Erast Pietrowicz i sensei toczyli dalej spór o to, czy wraz z postępem zmienia się system

wartości, czy też nie.

Pan Nameless twierdził, że tak: wszelkie wartości stają się jeszcze cenniejsze, przede wszystkim

dlatego, że człowiek wyżej ceni siebie samego, a także swój czas i wysiłek, Masa natomiast
oponował. Był zdania, że jest na odwrót — ponieważ od pojedynczego człowieka i jego wysiłku
niewiele zależy, wartości tracą na znaczeniu. Skoro dzięki postępowi połowę ludzkiej pracy
wykonują różne maszyny i urządzenia, człowiek może przeżyć całe życie, a dusza się w nim nigdy
nie obudzi, zatem nie zrozumie on, co to prawdziwe wartości.

Sieńka słuchał, ale nie mógł się zdecydować, za czyją opinią się opowiedzieć. Z jednej strony

rację miał Erast Pietrowicz. Choćby w takiej Moskwie — naprawdę widać postęp; wkrótce zaczną
kursować elektryczne tramwaje, świecą już jasno latarnie, otwarto kinematograf, a wszystkie
wartości co dzień rosną w cenie. Jajka na rynku kosztowały dawniej dwie kopiejki za dziesięć
sztuk, a teraz trzy. Dorożkarze za trasę od Suchariewki do Zamoskworiecza żądali pół rubla, a dziś
nie mniej niż siedemdziesiąt, osiemdziesiąt kopiejek. Albo na przykład papierosy…

Ale nie można też powiedzieć, żeby ceny różnych wartości wyłącznie szły w górę. Postęp

przynosi również korzyści. Co innego buty szyte ręcznie, co innego — z fabryki obuwia. Te
pierwsze oczywiście są droższe, tak więc już prawie się ich nie robi.

* * *

Jednak wkrótce stało się dla Sieńki jasne, że Erast Pietrowicz, jeśli chodzi o wartości, w ogóle

nic nie kuma.

Wypróbowywali Latający Dywan na Mytnej. Skręcali z dużą prędkością za róg — Erast

Pietrowicz obracał kierownicą, Sieńka naciskał klakson, ale przechodziło tamtędy akurat stado
krów. Co rozumie takie głupie bydlę? Nic. No i najechali z rozpędu na ostatnią krowę.

Nawet nie zdążyła zaryczeć, momentalnie nakryła się kopytami. Padła biedaczka trupem i tyle.
Sieńce, prawdę mówiąc, nie tyle krowy było żal, ile maski. Dopiero co zamontowali nową

latarnię w miejsce poprzedniej, rozbitej o ceglany mur. Taki reflektor wart jest pięćdziesiąt rubli, to
nie żarty.

Kiedy Sieńka narzekał i zbierał odłamki szkła, inżynier zdążył pastuchowi zapłacić za krowę —

jak myślicie, ile? — sto rubli. Widział kto coś podobnego! I to za zwykłą krasulę, która na targu
kosztuje nie więcej niż trzydzieści.

W dodatku, gdy tylko pastuch, bezwstydny zdzierca, schował setkę za podszewkę czapki, krowa

wstała i poszła dalej jakby nigdy nic, tylko wymiona jej się kołysały.

Skorik od razu chwycił pastucha za rękaw: no już, oddawaj forsę.
A Erast Pietrowicz na to:
— Po pierwsze, nie „oddawaj”, tylko „proszę oddać”. Po drugie, to niepotrzebne. Niech te

pieniądze będą zadośćuczynieniem za straty moralne.

To znaczy, że co, kto poniósł straty moralne? Krowa?
Ów i n c y d e n t miał istotne konsekwencje, a owe konsekwencje przyniosły e p o k o w e

r e z u l t a t y .

Konsekwencje były dziełem Sieńki, rezultaty — Erasta Pietrewicza.
Tegoż dnia Skorik narysował na kartce papieru projekt żelaznego kabłąka, który można by

umieścić przed reflektorem, żeby krowy, kozy czy psy, które zderzą się z pojazdem, nie wyrządzały
szkód. A po kolacji przepytał dokładnie pana Namelessa i Japończyka, co i gdzie kupują oraz ile
komu za to płacą. Było to prawdziwe śledztwo. Sieńka słuchał i nie mógł wyjść ze zdumienia. Erast
Pietrowicz, mimo że amerykański inżynier, w najprostszych sprawach okazał się kompletnym
durniem. Za wszystko płacił trzy razy drożej, niż należało, i nawet nie próbował się targować.
Wynajem mieszkania kosztował go trzysta rubli! Sensei też nie był lepszy. Oprócz Drogi i
powodzenia u kobiet niewiele go obchodziło. I to się nazywa kamerdyner!

Sieńka wbił im trochę rozumu do głowy i wyjaśnił, ile co kosztuje, a ci — znawcy wartości —

słuchali jak urzeczeni.

Inżynier patrzył na Sieńkę i z podziwem kiwał głową. No i tu dochodzimy do wspomnianych

rezultatów.

— Jesteś niezwykłym młodym człowiekiem, Sienia — rzekł z dumą Erast Pietrowicz. —

Odznaczasz się mnóstwem t–talentów. Twój pomysł zderzaka na maskę jest kapitalny. Należałoby
opatentować ten wynalazek i nazwać go na twoją cześć, na przykład, amortyzatorem Skorikowa.
Albo antishockerem czy bumperem, od angielskiego bump. Jesteś urodzonym wynalazcą. To raz.
Zdumiewają również twoje uzdolnienia ekonomiczne. Jeżeli zgodzisz się zostać moim skarbnikiem,
chętnie powierzę ci pieczę nad swoimi wydatkami. Jesteś prawdziwym finansistą. To dwa. Oprócz
tego zdumiewa mnie twoja smykałka techniczna. Tak zręcznie przedmuchujesz karburator, tak

szybko zmieniasz koło! Otóż, Siemionie Skorikow, proponuję ci posadę mechanika aż do czasu
mego wyjazdu do Paryża. To t–trzy. Nie spiesz się z podjęciem decyzji, dobrze ją przemyśl.

No cóż, jak się człowiekowi szczęści, to we wszystkim. Najpierw nic, nic, nic, zachmurzone

niebo bez jednej gwiazdki, a potem całe wygwieżdżone, usypane gwiazdami.

Kim był całkiem jeszcze niedawno Sieńka Skorikow? Nikim, żukiem gnojarzem. A teraz jest i

kochankiem Śmierci (tak, tak, usłyszał to na własne uszy), i bogaczem, i wynalazcą, i finansistą, i
mechanikiem. Prawdziwa kariera, której można pozazdrościć. O ileż to lepsze niż być szóstką w
talii Księcia!

* * *

Sieńka przez cały dzień miał teraz zajęcie. O tym, że powinien odwiedzić Taszkę, przypominał

sobie dopiero wieczorem, przed snem. Wcześniej nie miał na to czasu.

Czyż nie musiał czyścić i naprawiać trójkołowca?
Biegać po zakupy do sklepów i sklepików?
Pilnować sprzątacza, dozorcy, kucharki (najął staruszkę do gotowania ludzkiej strawy, miał już

dość surowego żarcia)?

Sensei zdał się we wszystkim na Sieńkę i zupełnie się rozleniwił. Nieraz klęczał bitą godzinę z

zamkniętymi oczami (Japończycy tak się modlą — nawiązują kontakt z własną duszą, której
siedliskiem jest brzuch), kiedy indziej znów przepadał gdzieś razem z Erastem Pietrowiczem. Albo
miał randkę. Lub nagle postanawiał udzielić Sieńce lekcji japońskiej sztuki walki.

Wtedy Skorik musiał odkładać na bok wszelkie inne zajęcia. Biegał z Masą jak szalony po

podwórzu, wspinał się na rynnę, wywijał rękami i nogami na wszystkie strony.

Było to może i pożyteczne, zarówno dla zdrowia, jak i dla obrony przed ewentualnymi

napastnikami, ale — po pierwsze — Sieńka nie miał na te zajęcia czasu, a — po drugie — tak go
potem kości bolały, że dosłownie nie mógł się wyprostować.

Na Chitrowce mieszkał pewien staruszek, który dawniej pracował jako sanitariusz w szpitalu dla

wariatów. O pacjentach tego zakładu opowiadał tak niezwykłe historie, że wprost nie można było
się dość nasłuchać. Sieńka niekiedy także czuł się kimś w rodzaju sanitariusza. Zupełnie jakby
mieszkał z umysłowo chorymi. Na pozór zwyczajni ludzie, niby całkiem rozsądni, a czasami
zachowują się jak czubki.

Weźmy na przykład samego pana Namelessa. Przecie nie żaden Japończyk, normalny człowiek,

a hołduje jakimś dziwacznym obyczajom. Że w swoim gabinecie cuduje nad projektami i coś pisze,
to rzecz zrozumiała, ale kiedyś, gdy Sieńka zerknął mu przez ramię, z ciekawości, co też takiego
rysuje, po prostu zdębiał: inżynier nie posługiwał się piórem ani ołówkiem, lecz pędzelkiem z
drewnianą rączką, jakiego używa się do kleju, i stawiał nie litery, tylko jakieś cudaczne gryzmoły,
które nie wiadomo co miały znaczyć.

Niekiedy też zaczynał spacerować po pokoju, z chrzęstem przesuwając w palcach różaniec z

zielonych kamyków, i mógł oddawać się temu zajęciu całymi godzinami.

Kiedy indziej znów siadał, wbijał wzrok w ścianę i bez końca wpatrywał się w jeden punkt.

Sieńka raz nawet usiłował się dopatrzyć, co też takiego inżynier widzi w tej ścianie, ale nic nie
zobaczył, nawet pluskwy czy choćby najmniejszego robaczka, a gdy chciał zapytać, co tam tak
zainteresowało Erasta Pietrowicza, Masa, który akurat znalazł się obok, chwycił go bez pardonu za
kołnierz, wywlókł z gabinetu i powiedział: „Kiedy pan medytuje, nie wolno mu przeszkadzać”. Ale
nad czym medytował, skoro nic tam nie było?

Oprócz zajęć związanych z przygotowaniem Latającego Dywanu do pokonania trasy Moskwa —

Paryż, pan Nameless miał jeszcze jakieś inne tajemnicze sprawy, w które Skorik nie był
wprowadzony. Prawie co wieczór o dziewiątej Erast Pietrowicz znikał i wracał późno, a nieraz nie
pokazywał się do samego rana. Sieńka w związku z tym miewał bardzo nieprzyjemne wizje. Raz
nawet z tobołu brudnej bielizny, przygotowanej do prania, wyciągnął koszulę inżyniera i zaczął ją
obwąchiwać, czy aby nie pachnie Śmiercią (tego miętowego, odurzającego zapachu nie sposób było
z niczym pomylić). Ale nie wyczuł znajomej woni.

Czasami pan znikał również na całe dnie, lecz powód jego nieobecności pozostawał nieznany.
Pewnego razu, kiedy Erast Pietrowicz przed wyjściem z domu poprawiał kołnierzyk i czesał się

przed lustrem dłużej niż zazwyczaj, Skorik poczuł nagle niepohamowany przypływ zazdrości. Nie
mogąc go opanować, wymknął się, niby to po zakupy, na ulicy zaś ruszył za inżynierem, by
wyśledzić, dokąd ten idzie — czy aby nie na spotkanie z wiadomą amoralną niewiastą.

Okazało się, że owszem, na spotkanie, ale — chwała Bogu — nie z osobą, którą Sieńka miał na

myśli.

Pan Nameless wszedł do kawiarni „Rivoli”, usiadł przy stoliku i zatopił się w lekturze gazet —

przez szklaną witrynę Skorik wszystko widział. Po pewnym czasie zorientował się, że nie tylko on
interesuje się Erastem Pietrowiczem. Niedaleko, koło modnego sklepu, stała jakaś panna i patrzyła
tam, gdzie Skorik. Najpierw usłyszał ciche pobrzękiwanie i ani rusz nie mógł zrozumieć, skąd ono
dobiega. Później zauważył, że do mankietów dziewczyny przyszyte są maleńkie dzwoneczki, a jej
szyję zdobi naszyjnik w kształcie żmii, która wygląda całkiem jak żywa. Jasna sprawa —
dziewczyna była dekadentką, w Moskwie namnożyło się takich wiele w ostatnich czasach.

Z początku Sieńka pomyślał, że panna na kogoś czeka i zapatrzyła się po prostu na przystojnego

bruneta — co w tym dziwnego? Ale potem dziewczyna energicznie kiwnęła głową, przeszła na
drugą stronę ulicy i już była w kawiarni.

Erast Pietrowicz odłożył gazetę, wstał na powitanie przybyłej i pomógł jej zająć miejsce.

Zamienili przy tym parę słów, po czym inżynier zaczął coś pannie czytać z gazety.

No, czy nie półgłówek?
Sieńka na tym zakończył obserwację. Uspokoił się. Po co się zadręczać, skoro pan Nameless

najzwyczajniej nie ma oczu? Widział Śmierć, rozmawiał z nią, patrzył jej w twarz, a emabluje jakąś
wyleniała kotkę.

Nie, Sieńka absolutnie nie potrafił go rozgryźć.
Weźmy chociażby przeprowadzkę.
Dwa dni wcześniej, nim Skorik obserwował rendez–vous w „Rivoli”, nagle ni z tego, ni z owego

pan Nameless zarządził przeprowadzkę z dotychczasowego miejsca zamieszkania. Przenieśli się za
Suchariewkę, do koszar spasskich, na kwaterę oficerską. Dlaczego, z jakiego powodu, nikt Sieńce
nie wyjaśnił. Ledwo co zaczynali się na dobre urządzać — Sieńka zawiesił półeczki w gabinecie,
najął ludzi do wyfroterowania parkietu, zamówił u rzeźnika pół tuszy cielęcej — i masz! A przecież
mieszkanie zostało opłacone za dwa miesiące z góry, czyli sześćset rubli poszło jak psu pod ogon.

Spieszyli się niczym do pożaru, rzeczy wrzucili byle jak do dwóch dorożek i odjechali.
Nowa kwatera też była całkiem niezła, z osobnym wejściem, tylko wyniknął pewien kłopot z

miejscem na trójkołowiec. Sieńka dwa dni urabiał portiera Micheicza, wydudlił z nim cztery
samowary herbaty, nie pożałował sześciu rubli, a potem dorzucił jeszcze trzy i pół — i dopiero
wtedy udało mu się wydębić klucze od stajni (gdzie koni i tak nie było, jako że pułk wyjechał
podbijać Chiny).

Podczas gdy Skorik ugadywał Micheicza, Masa zajął się żoną portiera, co poszło znacznie

szybciej. Tak więc urządzili się całkiem nieźle, nie można narzekać — mieli dach nad głową,
Latający Dywan stał w suchym i ciepłym pomieszczeniu, Micheicz traktował ich z szacunkiem, a
jego małżonka, Fiodora Nikitiszna, co dzień przynosiła im ciasteczka i kompot.

Ostatniego dnia spokojnego życia, zanim wszystko znowu stanęło na głowie, Sieńka

podejmował na nowym miejscu gości — brata Waniuszę i sędziego Kuwszynnikowa. Kiedy
przenieśli się tu z poprzedniego mieszkania, Sieńka od razu wysłał list z zawiadomieniem:
mieszkam teraz pod takim a takim adresem, będę szczęśliwy, mogąc gościć u siebie kochanego
brata, Iwana Trifonowicza, proszę przyjąć zaproszenie, itede… Ippolit Iwanowicz odpisał: dziękuję,
wkrótce przybędziemy w odwiedziny.

I dotrzymał słowa, przyjechali obaj.
Z początku sędzia rozglądał się podejrzliwie, czy to nie jakiś podstęp. Kiedy w przedpokoju

pojawił się Masa w samych tylko białych kalesonach do rensiu, sędzia nachmurzył się i położył
Wańce rękę na ramieniu. Malec także zagapił się na Japończyka, a kiedy Masa klepnął się rękami
po brzuchu i ukłonił, Waniuszka aż się zająknął z przestrachu.

Sprawy wyglądały marnie. Sędzia już zawracał do drzwi (na wszelki wypadek kazał

dorożkarzowi czekać), ale wtedy na szczęście wyszedł z gabinetu Erast Pietrewicz i jedno
spojrzenie na kulturalnego człowieka w aksamitnej bonżurce i z książką w ręku wystarczyło, by
Kuwszynnikow natychmiast się rozchmurzył. Było oczywiste, że tak wytworny gość nie może
mieszkać w złodziejskiej melinie.

Przedstawili się sobie z wyszukaną uprzejmością, po czym Erast Pietrowicz nazwał Sieńkę

swoim pomocnikiem i zaprosił sędziego do gabinetu na kubańskie cygaro. O czym ze sobą
rozmawiali, pozostało dla Skorika tajemnicą, ponieważ on sam zaprowadził Wańkę do stajni,
pokazał mu pojazd, a następnie przewiózł go po dziedzińcu. Podnosił i opuszczał dźwignie,
operował podstępną przepustnicą, kręcił kierownicą, a Wańka tylko naciskał klakson i pokrzykiwał
z zachwytu.

Długo tak jeździli, zużyli pół wiadra paliwa, ale Sieńka nie chciał odbierać bratu przyjemności.

Potem wyszedł sędzia, żeby zabrać Waniuszę do domu. Na pożegnanie uścisnął Sieńce rękę i
mrugnął do niego, jakby chciał mu dodać otuchy.

I goście odjechali.
A wieczorem, przed snem, Skorik podszedł do lustra, żeby sprawdzić, czy nie przybyło mu

włosków na brodzie, i odkrył na policzkach cztery nowe — trzy na prawym i jeden na lewym.
Razem było ich teraz trzydzieści siedem, i to nie licząc tych nad górną wargą.

Z przyzwyczajenia pomyślał Sieńka o Taszce i wsłuchał się w siebie — zaraz serce mu mocniej

piknie.

Ale nie piknęło.
Zmusił się, by przypomnieć sobie o Księciu, o tym, jak on, Sieńka, musiał uciekać z piwnicy.
No cóż, Książę, ucieczka, i co z tego? Ma teraz z tego powodu całe życie trząść się ze strachu?
Ponad tydzień bał się nawet pomyśleć o tym, żeby się wybrać na Chitrowkę, aż tu nagle poczuł:

już czas, może iść.

Jak Sieńka płakał

Do zaułka Chochłowskiego dotarł podwórkami — od Pokrowki przez Kołpaczny. Pogoda mu

sprzyjała, noc była bezksiężycowa, siąpił drobny deszcz, wszystko spowijała mgła. O pięć kroków
nic nie było widać. Skorik, żeby się jeszcze lepiej zamaskować, pod czarny tużurek włożył czarną
koszulę, a gębę, pardon, twarz, wysmarował sadzą. Kiedy z bramy dał nura w zaułek, jacyś dwaj
oberwańcy z Chitrowki, którzy przy małym ognisku rozgrzewali się wódką, zbaranieli na widok
czarnego luda i nawet się przeżegnali. Ale krzyku nie podnieśli — za bardzo już byli pijani. Może
zresztą uznali, że im się przywidziało.

Sieńka rozejrzał się, pokręcił baśką, to jest głową, w prawo i w lewo, przeprowadzając roz–po–

zna–nie. Nie dostrzegł jednak nic podejrzanego. W oknach tu i ówdzie paliło się mętne światło,
gdzieś śpiewano, z „Katorgi” dobiegały soczyste przekleństwa. Jak to na Chitrowce. Nawet wstyd
się trochę zrobiło Sieńce, że tak długo trząsł portkami, a ujmując rzecz inteligentnie, brakło mu
odwagi.

Uznał, że już dość wszelkich ostrożności, i wszedł śmiało na podwórze, kierując się ku drzwiom

Taszki. Pod pachą niósł pakunek z prezentami — elegancki mundurek gimnazjalny z białym
fartuszkiem, który miał zapoczątkować nowy etap w karierze przyjaciółki, tenisową piłkę do
zabawy dla jej pieska, a dla matki suchotnicy butelkę „Podwójnej Mocnej” (niech się wreszcie
zapije na śmierć, umrze szczęśliwie i uwolni od siebie córkę).

W jedynym okienku stały kwiaty. Światło się nie paliło. To dobrze. Gdyby Taszka miała klienta,

zapaliłaby naftową lampkę z czerwonym abażurem na nocnej szafce przy łóżku i na firankę padałby
czerwonawy odblask. Wtedy Sieńka nie mógłby wejść, bo to by znaczyło, że dziewczyna akurat
jest zajęta. A skoro w izbie ciemno, Taszka pewnie już się położyła spać. Sieńka zapukał w szybę i
rzucił półgłosem:

— Taszka, to ja, Skorik…
Cisza.
Zawołał więc troszkę głośniej — wciąż się obawiał niepowołanych uszu.
Znowu nic. Nawet pudelek nie zaszczekał, czując gościa. Widać dużo się nabiegał w ciągu dnia.
Skorik podrapał się w głowę. Co tu robić? Głupio byłoby wrzucić teraz wsteczny bieg.
Nagle spostrzegł, że drzwi są lekko uchylone.
Tak się ucieszył, że nawet nie pomyślał, dlaczego w środku nocy zasuwa nie jest zamknięta. I to

na Chitrowce!

Wślizgnął się do środka, zamknął za sobą drzwi i zawołał:
— Taszka, obudź się! To ja!
Nic. Cisza.
Wyszły czy co? Ale dokąd teraz, po nocy?
Nagle olśniło go.
Wyprowadziły się! Musiało się coś stać i Taszka opuściła pomieszkanie. (Sieńka wiedział już, że

poprawnie mówi się „mieszkanie”, ale to wtedy, gdy chodzi o prawdziwe, z meblami i firankami,
nie takie jak u Taszki).

Jednak przecie nie mogła się wyprowadzić, nie zawiadamiając o tym przyjaciela choćby

słówkiem.

Sieńka w ciemności namacał lampę i wyjął z kieszeni zapałki. Podpalił knot.
I wtedy zobaczył, że Taszka wcale się nie wyprowadziła.
Leżała przywiązana do łóżka. Pół twarzy miała zalepione plastrem, zastygłe, nieruchome oczy

patrzyły w sufit, a koszula była podarta i cała w rudobrązowych plamach.

Rzucił się, żeby dziewczynę rozwiązać, ale poczuł, że Taszka jest zimna i sztywna. Zupełnie jak

cielęca tusza w rzeźnickiej chłodni.

Sieńka usiadł na podłodze, oparł się czołem o twardy bok Taszki i zapłakał. Nie, nie z rozpaczy

ani ze strachu, ale tak po prostu — z potrzeby serca. Nie myślał o niczym. Szlochał, ocierał łzy
palcami, smarki rękawem, niekiedy jego łkania przechodziły w ciche wycie.

Płakał, dopóki starczyło mu łez — długo. I dopiero kiedy wylał je wszystkie, dotarła do niego

straszliwa rzeczywistość.

Podniósł głowę i zobaczył tuż obok rękę Taszki, przywiązaną sznurem do ramy łóżka.

Zesztywniałe, martwe palce sterczały na wszystkie strony niby sęki na gałązce. Sieńce słabo się
zrobiło na ten widok. Odpełzł w tył, byle dalej od tych rozczapierzonych palców, zahaczył obcasem
o coś miękkiego i obejrzał się.

Pod ścianą, na swoim nędznym barłogu, leżała matka Taszki. Oczy miała zamknięte, usta

otwarte, a na brodzie zaschniętą strużkę krwi.

Sieńce przyszło na myśl, że właściwie nigdy nie widział jej inaczej, jak tylko na tej podartej

podściółce. Co prawda, dawniej zawsze leżała pijana, a teraz martwa. Żyła na kupie łachmanów i
na kupie łachmanów umarła.

To już pomyślał jakby nie Sieńka, tylko ktoś inny. Ten inny, który także i dawniej pragnął być

silny, nieskory do płaczu. Teraz podszepnął mu: „To nie w porządku, jeśli bydlę, które zrobiło coś
takiego Taszce, pozostanie wśród żywych. Poczekaj no, krwawa bestio, już ja i Erast Pietrowicz
odpłacimy ci za to sprawiedliwie”.

Tak powiedział ten drugi Sieńka, kiedy pierwszy już się wypłakał.
I miał rację.
Wychodząc, Skorik zauważył tuż przy drzwiach coś jakby mały kłębek białej włóczki. Schylił

się, zobaczył martwego szczeniaczka Pomponiusza i nagle okazało się, że pierwszy Sieńka wcale a
wcale nie wypłakał wszystkich łez — bardzo wiele ich jeszcze zostało. Wystarczyło na całą drogę
do spasskich koszar.

* * *

— Miejsce przestępstwa wygląda zupełnie tak samo jak u Siniuchinów i Samszytowów —

zauważył posępnie pan Nameless, zakrywając twarz Taszki białą chusteczką. — Masa, co sądzisz o
p–przebiegu wydarzeń?

Sensei wskazał na drzwi.
— Wyważyr je jednym kopniakiem. Wsedr. Skocyr na niego pies. Jego zabir nogą, o tak. —

Masa walnął z całej siły obcasem w podłogę. — Potem podsed tutaj. — Japończyk zrobił dwa duże
kroki w stronę nieruchomej matki. — Spara. Udezyr ją w skroń i zabir jednym ciosem. Następnie
zrapar dziewczynę, psywiązar do rożka i zacząr mędzyć.

— Co zaczął? — z grymasem bólu zapytał Skorik.
— Męczyć, torturować — przetłumaczył Erast Pietrewicz. — Tak samo jak przedtem Siniuchina

i Samszytowa. Widzisz jej palce. Zabójca wyłamywał je kolejno, jeden po drugim. A włosy?

— Co włosy?
Inżynier zsunął chusteczkę. Mówił beznamiętnym, zimnym jak lód głosem.
— O tu, na ciemieniu, jest krew. I tutaj. I tu. A na podłodze garście włosów. Niektóre z

kawałkami skóry. Zabójca wyrywał jej włosy.

— Dlaczego? Co mu zrobiła?
Sieńka czuł się skrępowany, nieswój, że rozmawiają tak sztywno, bezdusznie, jakby chodziło o

kogoś obcego, ale pan Nameless całym swoim zachowaniem podkreślał: teraz pracujemy,
wykorzystujemy tylko mózg, na sentymenty będzie czas później. Sieńka zresztą i tak nie miał już
sił płakać, a wszelkie uczucia wyciekły z niego razem ze łzami.

— Może trafił jej się jakiś nienormalny klient? — zapytał, naciągnąwszy z powrotem chustkę na

twarz Taszki, żeby znów się nie rozkleić. — Na Chitrowce to się zdarza. Dziewczyna przyprowadzi
sobie kogoś, facet wygląda jak każdy, a okazuje się, że to potwór.

Inżynier skinął głową na znak uznania dla rozumowania Sieńki detektywa.
— Hipotezę z klientem sadystą można by uznać za najbardziej prawdopodobną, gdyby nie

zbieżność modus operandi w owych trzech przestępstwach. Unicestwienie wszelkich żywych
stworzeń — to raz. Tortury — to dwa. Niewielka odległość dzieląca miejsca zbrodni — to trzy.
Poza tym… — Jednym ruchem odsłonił Taszce nogi, nachylił się i wyjął z kieszeni lupę.

Skorik szybko odwrócił się i chrząknął parę razy, żeby pozbyć się kłębka, który dławił go w

gardle.

— T–tak, nie ma żadnych śladów gwałtu ani zbezczeszczenia zwłok. Ofiara nie interesowała

zabójcy jako obiekt czynów przestępczych o podłożu seksualnym. Spójrzmy na wargi…

Masa podszedł, Sieńka nie ruszył się z miejsca. Rozległ się cichy trzask — to Erast Pietrowicz

zdzierał plaster z ust Taszki.

— No tak. Kilka razy odlepiano go i przyklejano z powrotem. Dręczyciel wielokrotnie ponawiał

jakieś pytanie, a dziewczyna na nie nie odpowiadała.

To niemożliwe, pomyślał Skorik, żeby Taszka takiemu bydlakowi nic nie odpowiadała. Jeszcze

jak, i to z pewnością na cały głos. Ale tu, w zaułku Chochłowskim, można wrzeszczeć i wyklinać
ile sił, i tak nikt nie pospieszy z pomocą.

— A to ciekawe. Masa, spójrz na jej z–zęby.
— Zuch dzewcyna — powiedział sensei i cmoknął z uznaniem. — Capnęra go za parec.
— Ech, szkoda, że nie mamy laboratorium do dyspozycji — rzekł z westchnieniem inżynier. —

Można by pobrać krew przestępcy do analizy. Ale w moskiewskiej policji nie słyszeli pewnie o
metodzie Landsteinera… Mimo to trzeba będzie jakoś zwrócić na ten szczegół uwagę śledczego…

Erast Pietrowicz i Masa nachylili się nad Taszką, a Sieńka, żeby nie stać bezczynnie, przeszedł

się po izbie. W oknie stały trzy białe narcyzy. W mowie kwiatów to coś znaczyło. „Kocham cię”? A
może: „Żeby was wszystkich, bydlaki, szlag trafił”? Teraz już nikt tego nie przetłumaczy…

— Ach — westchnął Sieńka i z wyrzutem dodał pod własnym adresem: — Szkoda, że nie

przyszedłem wcześniej, zanim się ściemniło. Chciałem być ostrożny, no i przesadziłem. Zjawiłem
się za późno.

Erast Pietrowicz odwrócił się w jego stronę.
— Zanim się ściemniło? Zabójstwa dokonano przedwczoraj, a jeszcze bardziej prawdopodobne,

że t–trzy dni temu. Tak że, Sienia, spóźniłeś się znacznie bardziej, niż ci się zdaje.

No tak, racja. Przecież narcyzy na oknie zupełnie zwiędły.
A że nikt nic nie zauważył? Cóż, wiadomo, Chitrowka. Jeśli ktoś tu wyzionie ducha, będzie

leżał, dopóki sąsiedzi nie poczują smrodu.

— Jeżeli to nie był wariat, to czego mógł chcieć od Taszki? — zapytał Skorik, wpatrzony w

zwiędłe kwiaty. — W czym mu zawiniła?

— Nie „czego”, tylko „kogo” — odparł inżynier, jakby nieco zdziwiony pytaniem. — Ciebie,

Sienia. To ty jesteś pilnie potrzebny temu bezwzględnemu łajdakowi. Dlaczego — sam dobrze
wiesz.

— Co za nieszczęście! — Sieńka załamał ręce. — A ja opowiadałem Taszce o panu i o Masie.

Że mieszkacie przy zaułku Aszczeułowym, też mówiłem! Jeżeli ten morderca jest taki zawzięty, na
pewno się dowie, dokąd się przenieśliśmy! Znajdzie tragarzy, którzy przewozili rzeczy, zacznie ich
odpytywać… Miał już na to przecież trzy dni! Musimy uciekać!

— Nie „odpytywać”, tylko „wypytywać” — poprawił go surowym tonem inżynier, ściągając

cienkie gumowe rękawiczki. — Uciekać też nigdzie nie będziemy, a to mianowicie z dwóch
powodów. Po pierwsze, nie boimy się tego łaskawcy, proszę, niech przyjdzie — to nam tylko
ułatwi zadanie. Po drugie, widzę, że nie jesteś najlepszego zdania o mademoiselle Taszce.
Niesłusznie, bo cię nie wydała, nic nie powiedziała swojemu oprawcy.

— Skąd pan o tym wie?
— Nie zapominaj, że miałem zaszczyt znać tę niezwykłą osobę. Była twoją prawdziwą p–

przyjaciółką. Poza tym gdyby coś powiedziała, morderca nie zaklejałby jej ust plastrem. Skoro usta
Taszki były zaklejone, to znaczy, że do końca nic nie zdradziła.

Czas przeznaczony na dedukcję najwyraźniej się skończył, gdyż wyraz skupienia na twarzy pana

Namelessa zastąpił teraz niewyobrażalny smutek.

— Szkoda dziewczyny — powiedział cicho, kładąc rękę na ramieniu Sieńki.
I to ramię natychmiast się zatrzęsło — samo, bez udziału woli chłopaka. Nie potrafił

powstrzymać szlochu.

Masa podniósł z podłogi szczeniaka i ostrożnie położył go na parapecie, obok narcyzów.

— Pieska także zar. Byr bardzo dzierny. W psysrym życiu będzie samurajem.
Mniej sentymentalnie usposobiony inżynier kazał jednak położyć szczeniaka z powrotem na

podłodze, „żeby nie zacierać śladów przestępstwa, bo śledczy i tak nie jest z–zbyt rozgarnięty”.

Jak Sieńka przeprowadzał dedukcję

Sieńka i Masa siedzieli cicho w gabinecie. Obserwowali, jak Erast Pietrowicz, pobrzękując

paciorkami różańca, spaceruje po pokoju. Skorik wiedział już, że w takich chwilach trzeba milczeć
i cierpliwie czekać.

Nagle inżynier przystanął na środku pokoju, schował zielone paciorki do kieszeni i żywo klasnął

w dłonie trzy razy, jakby raptem niezmiernie czymś uradowany.

Ale sensei położył palec na ustach: siedź cicho, ostrzegał Sieńkę, to jeszcze nie koniec.
Wkrótce jednak pan Nameless przestał spacerować po dywanie, usiadł w fotelu i zaczął mówić

w zamyśleniu, jakby sam do siebie:

— A więc tak. Dokonano trzech okrutnych zabójstw — pierwszego i trzeciego na Chitrowce,

drugiego o pięć minut drogi od niej, ale również na terenie podległym trzeciemu cyrkułowi
miasnickiemu policji miejskiej. W sumie przestępca pozbawił życia osiem osób — dwóch
mężczyzn, trzy kobiety i troje dzieci, a także papugę i psa. Za każdym razem jedna z ofiar była
przed śmiercią bestialsko torturowana, gdyż morderca chciał wydobyć z niej jakieś potrzebne m–
mu informacje. Ani dowodów, ani świadków nie ma. Oto jak pokrótce wygląda sytuacja. Co jest
naszym zadaniem, wiadomo. Trzeba znaleźć bandytę i przekazać go w ręce sprawiedliwości.

— A jeśri nie uda się go ująć żywcem, to chociażby martwego — szybko dodał Masa.
— Jeżeli podczas próby ujęcia przestępca będzie s–stawiał opór, wówczas, po wyczerpaniu

dozwolonych prawem środków obrony koniecznej — tu inżynier podniósł palec i popatrzył
znacząco na swego kamerdynera — być może nie uda się uniknąć wspomnianego przez ciebie
rozwiązania.

— Trzeba dopaść sukinsyna i urwać mu łeb — dorzucił Sieńka.
— Nie ł–łeb, tylko głowę. Ale, tak czy owak, najpierw musimy go znaleźć. — Erast Pietrowicz

omiótł spojrzeniem uczestników narady. — Czy są jakieś pytania? Jeśli nie, przejdziemy do
dedukcji i omówienia p–planu działania.

Sieńka nie wiedział, o co pytać, za to Japończyk, przesunąwszy ręką po ostrzyżonych na

krótkiego jeżyka włosach, zapragnął się dowiedzieć:

— Taak. Drącego „psestępca”, a nie „psestępcy”, prosę pana?
Erast Pietrowicz skinął głową, uznając zasadność pytania.
— Przecież bardzo przekonująco odtworzyłeś sposób działania przestępcy w zaułku

Chochłowskim. Do czego byłby mu potrzebny wspólnik?

— To nie arugument — zaprotestował Masa.
— Zgoda. Powinienem był to sformułować inaczej: do czego byłby mu tym razem potrzebny

wspólnik, skoro przedtem doskonale poradził sobie sam? Sienię w piwnicach zaatakował jeden
napastnik — to raz. — Pan Nameless znów wyjął z kieszeni różaniec i przesunął jeden paciorek. —
W sklepie jubilera również działał w pojedynkę, co zostało ustalone przez policję — to dwa. —
Zagrzechotał drugi paciorek. — W noclegowni Jeroszenki przestępca także doskonale potrafił się
obejść bez cudzej pomocy. Jak na pewno pamiętasz, z relacji Sieni wynikało, że Siniuchin, mając
na myśli przestępcę, mówił „on”. Prawda, Siemionie?

— Tak — potwierdził Skorik. — Siniuchin nazwał go „łajdakiem”.
Było mu trochę wstyd, że nie powiedział wówczas Erastowi Pietrowiczowi całej prawdy —

przemilczał sprawę kryjówki. Inżynier jakby czytał w jego myślach.

— No, a teraz, skoro nie ma więcej pytań, przejdziemy do rzeczy najważniejszej — ustalimy

plan działania. I tu sprawą kluczową jest miejsce ukrycia skarbu.

Skorik wzdrygnął się i zamrugał oczami, ale sensei bynajmniej się nie zdziwił, tylko pokiwał

głową.

— Tak, tak, skarbu.
— Sposób postępowania mordercy, wszystkie jego niezrozumiałe działania przestaną się

wydawać bezsensowne, jeżeli naniżemy je na jedną nić. — Pan Nameless w skupieniu popatrzył na
różaniec. — Oto jak przedstawia się logiczny ciąg wydarzeń. Pisarz zamieszkujący w podziemiach

noclegowni Jeroszenki znalazł dawno ukryty skarb. — Szczęknął paciorek różańca. — Dowiedział
się o tym przyszły zabójca. — Znowu szczęknięcie. — Usiłował wydobyć z Siniuchina potrzebną
informację, ale mu się nie udało. — Trzecie szczęknięcie. — Za to przed śmiercią pisarz zdradził
swój sekret Sieni. — Zagrzechotał czwarty paciorek. Skorik skulił się i chyba nawet zaczerwienił,
bo policzki go paliły, ale Erast Pietrowicz na niego nie patrzył. Mówił z takim przekonaniem, jakby
i tak wszystko wiedział; potwierdzenie Sieńki nie było mu potrzebne. — Idźmy d–dalej. Zabójca w
jakiś — nieznany nam na razie — sposób dowiedział się, że Sienia zna miejsce, gdzie ukryto skarb.
— Paciorek szczęknął piąty raz. — To znaczy, nie wiemy, w jaki sposób przestępca się o tym
dowiedział, ale za to jest oczywiste skąd. Ślad, po którym nasz poszukiwacz skarbu dotarł do Sieni,
prowadził od sklepu jubilera. — Szóste szczęknięcie. — Myślę, że Samszytow powiedział zabójcy i
o tobie, i o tym, gdzie cię można znaleźć. Potwierdzeniem tego przypuszczenia jest wizyta w
pensjonacie madame Borisenko. — Szczęknął siódmy paciorek.

Skorik zamrugał — jaka znów wizyta? Inżynier i Japończyk wymienili spojrzenia, po czym

Erast Pietrowicz powiedział:

— Tak, Sienia, tak. Uratowało cię tylko to, że zdążyłeś się tamtego wieczoru wynieść, nie

zostawiając adresu, a my po paru zaledwie godzinach zabraliśmy cię do siebie. Następnego dnia
madame Borisenko powiedziała Masie, że w nocy w twoim pokoju ktoś był. Otworzył drzwi,
niczego nie ruszył i poszedł sobie. Nie mówiliśmy ci o tym, bo i bez tego byłeś porządnie
wystraszony.

Sieńka podparł brodę pięścią, niby to w zamyśleniu, ale naprawdę — żeby nie szczękać głośno

zębami. O Matko Przenajświętsza, Boża Rodzicielko, leżałby i on przywiązany do łóżka jak
Taszka, gdyby został wtedy na noc w pensjonacie, uznawszy, że ranek na pewno przyniesie lepszą
radę.

— Kiedy z–zniknąłeś, zabójca na kilka dni zgubił twój ślad. Ale potem pojawiłeś się na

Chitrowce, a on od razu się o tym dowiedział — nie wiem, czy przypadkiem, czy nie. Skądś zdobył
informację, że wszedłeś do noclegowni Jeroszenki, i urządził zasadzkę w pobliżu wyjścia. Twoja
nieostrożność omal nie kosztowała cię życia. — Szczęknął ósmy paciorek.

— E tam, gołymi rękami nikt mi nic nie zrobi — pochwalił się Skorik. — Chciał zabić, ale

wywinąłem się, jeszcze walnąłem go po łbie. Popamięta mnie.

— Gdyby chciał cię zabić, z pewnością by to zrobił. Zabiłby cię na miejscu — ostudził go

inżynier. — Doskonale to potrafi, zarówno nożem, jak i gołymi rękami. Ale ty, Sienia, byłeś mu
potrzebny żywy. Zmusiłby cię, żebyś zdradził miejsce ukrycia skarbu, a dopiero potem by się z tobą
rozprawił.

Sieńka znów musiał podeprzeć podbródek, tyle że tym razem obiema pięściami.
— Zabójca, zgubiwszy po zamordowaniu jubilera twój ślad, postanowił pójść inną drogą. Na

Chitrowce wielu wiedziało o waszej przyjaźni z mademoiselle Taszką. Wiedział o niej również twój
wielbiciel. — Znów szczęknięcie. Już dziewiąte. — Najpierw prawdopodobnie usiłował wyciągnąć
od niej jakąś informację, nie uciekając się do ostateczności. O tym właśnie ci napomknęła, kiedy się
przypadkiem spotkaliście, bo chciała cię uprzedzić o grożącym niebezpieczeństwie. Najwidoczniej
przestępca nachodził ją również po nieudanej napaści w podziemiach noclegowni. Nie darmo
Taszka postawiła w oknie trzy narcyzy. Jeśli dobrze pamiętam, w mowie kwiatów znaczy to:
„Uciekaj, uciekaj, uciekaj”.

Rzeczywiście, przypomniał sobie Skorik. Taszka mówiła kiedyś o narcyzach i o tym, że jeden

sygnał, powtórzony dwukrotnie lub trzykrotnie, wzmacnia siłę ostrzeżenia niby wykrzyknik.

— W końcu — inżynier spojrzał na różaniec, ale nie przesunął kolejnego kamyka — łajdak

postanowił wziąć się do dziewczyny na dobre.

— A ona mnie nie wydała… — Sieńka nie wytrzymał dłużej i zatkał w głos. — Niech szlag trafi

tę cholerną kryjówkę! Lepiej by było, gdyby Taszka mu powiedziała, że obiecałem ją odwiedzić,
może by wtedy zostawił dziewczynę w spokoju. A ja bym mu wszystko oddał, niechby się padalec
udławił tym srebrem! To Książę, tak? Czy może Oczko? — zapytał, ocierając rękawem łzy. — Na
pewno pan już wydedukował?

— Nie — rozczarował Sieńkę pan Nameless. — Mam zbyt m–mało informacji. Nieboszczyk

Siniuchin za bardzo lubił wypić i dlatego pewnie nie potrafił trzymać języka za zębami. Jeżeli o
znalezionym skarbie usłyszał ktoś z szajki Księcia, mogli się dowiedzieć i inni.

Zapadło milczenie. Skorik ze wszystkich sił starał się zwalczyć słabość organizmu —

powstrzymać szczękanie zębami, drżenie kolan, płynące z oczu łzy. Erast Pietrowicz, zgodnie ze
swoim idiotycznym przyzwyczajeniem, ni z tego, ni z owego zaczął coś mazać po papierze.
Umoczył pędzelek w naczynku z tuszem i wyrysował na kartce jakieś zawiłe esy–floresy. Masa
uważnie obserwował poruszenia pędzla. W końcu pokiwał głową.

— Niedobze.
— Sam o tym wiem — mruknął inżynier i zaczął rysować znowu, tym razem szybciej. — A tak?
— Repiej.
Naprawdę, jak dzieci! Boże drogi, chodzi o takie poważne sprawy, a oni się zabawiają

rysunkami!

— Co to za pieprzone bzdury! — nie wytrzymał Sieńka. — Mieliśmy obmyślić plan działania.
— Nie „co to za pieprzone bzdury”, tylko „dlaczego zajmujecie się głupstwami” — to raz. —

Erast Pietrowicz pochylił głowę, przyglądając się z zadowoleniem swoim esom–floresom. — Nie
zajmuję się głupstwami, lecz koncentruję umysł dzięki sztuce kaligrafii — to dwa. Bezbłędnie
napisany znak „sprawiedliwość” pomógł mi przejść od dedukcji do projekcji — to trzy.

Skorik po chwili milczenia zapytał:
— Jak, jak?
Pan Nameless westchnął.
— Jeżeli czegoś nie zrozumiałeś lub nie dosłyszałeś, należy powiedzieć: „Przepraszam, co

takiego?” albo „Proszę powtórzyć”. Projekcja oznacza w tym wypadku przejście od etapu
konstrukcji myślowych do konkretnych działań. A więc tak. Dzięki wytrzymałości i uporowi
mademoiselle Taszki zabójca niczego się nie dowiedział. Nie ma pojęcia, gdzie i jak cię szukać. Z
jednej strony to dobrze, z drugiej — źle.

— Niby dlaczego źle? — zdziwił się Sieńka.
— Przestępca (proponuję nazwać go tymczasem Poszukiwaczem Skarbu) nie może działać, a

więc niczym się nie zdradzi, będzie siedział cicho. — Erast Pietrewicz popatrzył na Skorika
krytycznie. — Można, oczywiście, próbować go złowić na żywca, czyli z rozmysłem podsuwając
mu ciebie jako przynętę, ale metody, które stosuje, są zanadto brutalne. Ten pomysł wydaje się zbyt
ryzykowny.

Sieńka nie sprzeciwiał się. Widywał nieraz, jak się łowi na żywca, biorąc na przynętę uklejkę

czy inną małą rybkę. Szczupak najpierw chwyta ją ostrymi zębami, łamiąc jej kręgosłup, a dopiero
potem wyciąga się drapieżnika z wody.

— A nie można by go jakoś schwytać bez żywej przynęty? — zasugerował ostrożnie.
— Można — odparł sensei. — Nie na żywą, tyrko na taką z martwą ksywą. Tak, panie?

Zgadrem?

Erast Pietrowicz zasępił się.
— Tak, zgadłeś. Ale ile razy ci już mówiłem: daj spokój z tymi kalamburami. Jeszcze nie dość

dobrze władasz rosyjskim.

Sieńka zmarszczył czoło. O co tu chodzi? Wszyscy wiedzą, tylko on nie?
— Z jaką martwą ksywą?
— Masa ma na myśli damę zwaną Śmierć — wyjaśnił inżynier. — W jakiś niezrozumiały

jeszcze dla nas sposób wszystkie przestępstwa, popełnione na Chitrowce w ciągu ostatniego
miesiąca, związane są właśnie z nią. Podobnie jak wszystkie najważniejsze dramatis personae —
Książę, Oczko i pozostali koryfeusze przestępczego światka, no i ponad miarę bystry prystaw oraz
główny cel naszego Poszukiwacza Skarbu również.

To o mnie mowa, domyślił się Skorik.
— Chce pan najpierw zwinąć Śmierć? Uważa pan, że jest w zmowie z tym bandytą? — zapytał z

niedowierzaniem.

— Nie, nie uważam. Przeciwnie, Śmierć zgodziła się mi pomóc.
A to ci nowina! Wygląda na to, że kiedy rozczarowany do ludzi Sieńka wylazł przez lufcik, ci

dwoje chyba się ze sobą dogadali. A raczej o n ją ugadał, pomyślał z bólem Skorik. I nie mogąc się
powstrzymać, rzucił niby to od niechcenia:

— A co, przekabacił ją pan? No jasne, nietrudno było. — Ale głos Sieńki drgnął, zdradzając

jego prawdziwe uczucia.

Inżynier dał chłopakowi lekkiego prztyczka w czoło.
— Po pierwsze, Sienia, podobnych pytań się nie zadaje, a już w żadnym razie się na nie nie

odpowiada. Po drugie, o kobietach w ogóle nie wypada mówić takim tonem. Po trzecie, jako że
wszyscy, z nią włącznie, będziemy działać ręka w rękę, wspólnie, odpowiem, by uniknąć wszelkich
niejasności: nie „przekabaciłem” jej i nawet nie próbowałem tego uczynić.

Uwierzyć mu czy nie? A może poprosić, żeby przysiągł na imię boże?
Skorik popatrzył badawczo na pana Namelessa i uznał, że ktoś taki chyba nie kłamie. Od razu

kamień spadł mu z serca.

— A jak Śmierć może nam pomóc? — spytał rzeczowo. — Gdyby coś wiedziała o

Poszukiwaczu Skarbu, na pewno by powiedziała. Nie znosi wszelkiego okrucieństwa.

Masa chrząknął znacząco, co miało znaczyć: skupcie się, zaraz powiem to, co najważniejsze.

Sieńka odwrócił się do Japończyka, który odezwał się niezrozumiałymi słowy:

— Tajfu–no me.
Ale inżynier pojął, o co chodzi.
— No właśnie. Bardzo trafna przenośnia. Oko tajfunu. Wiesz, Sienia, co to takiego? — Kiedy

Skorik przecząco pokręcił głową, zaczął wyjaśniać: — Tajfun to straszliwy huragan, który szaleje
nad ziemią i morzem, siejąc spustoszenie i śmierć. W samym jednak środku tego niszczącego wiru
znajduje się jądro niczym niezakłóconej ciszy. Wewnątrz, w oku tajfunu, panuje spokój, ale bez
tego nieruchomego centrum nie wytworzyłaby się niosąca zagładę trąba powietrzna. Śmierć nie
robi nic złego, nikogo nie zabija, po prostu siedzi sobie przy oknie i haftuje na płótnie fantastyczne
wzory. Ale najokrutniejsi, najbardziej bezwzględni złoczyńcy milionowego miasta roją się i krążą
wokół niej niczym pszczoły wokół królowej matki.

— Także dobre porównanie — pochwalił Masa. — Ale moje repse.
— W każdym razie bardziej romantyczne. W ostatnich dniach odwiedziłem parę razy dom przy

bulwarze Jauzańskim i miałem okazję poznać bliżej jego panią.

Ach, więc to tak? Sieńka znowu się naburmuszył. Szybki pan jest, Eraście Pietrowiczu, wszędzie

zdąży pan zajrzeć. „Poznać bliżej” — czyli jak?

— Kiedyśmy się ostatnio widzieli — ciągnął pan Nameless, najwyraźniej nie zauważając

Sieńkinej udręki — powiedziała, że czuje, iż jest śledzona, choć nie wie, kto konkretnie ją śledzi.
Gdy wyszedłem na bulwar, kątem oka dostrzegłem jakiś cień, który zaraz skrył się za węgłem
domu. To daje nam pewną nadzieję. Mademoiselle Śmierć jest w tej chwili naszą jedyną szansą.
Poszukiwacz Skarbu, zabijając Taszkę, własnymi rękami zerwał nić prowadzącą do ciebie, Sienia.
Teraz, kiedy stoi nad rozbitym korytem…

— Jak, jak? To znaczy, przepraszam, kto? Nad jakim korytem? — zapytał Skorik, słuchający w

napięciu wywodów inżyniera.

Erast Pietrowicz ni z tego, ni z owego rozzłościł się.
— Kazałem ci przecież kupić Puszkina i przeczytać przynajmniej bajki!
— Kupiłem — odparł urażonym tonem Sieńka. — Było tam mnóstwo Puszkinów. Wybrałem

tego.

I na dowód, że mówi prawdę, wyjął z kieszeni książkę, którą dwa dni temu nabył na starzyźnie.

Zaciekawiła go, były w niej nawet obrazki.

— Zakazany Puszkin. Wiersze i poematy, dawniej krążące w odpisach — odczytał tytuł inżynier,

nachmurzył się i zaczął przerzucać stronice.

— I bajki też przeczytałem — zapewnił jeszcze bardziej dotknięty tym brakiem zaufania Skorik.

— O archaniele i Maryi Dziewicy, a potem o carze Nikicie i jego czterdziestu córkach. Nie wierzy
pan? Mogę opowiedzieć.

— Nie trzeba — powstrzymał go Erast Pietrowicz, zamykając książkę. — To dopiero łajdak.
— Puszkin? — zdziwił się Sieńka.

— Nie Puszkin, tylko wydawca. Nie wolno publikować tego, czego autor nie przeznaczył do

druku. W ten sposób można przekroczyć wszelkie granice. Wspomnicie moje słowa: wkrótce
panowie wydawcy dojdą do tego, że zaczną publikować prywatną k–korespondencję! —
Rozzłoszczony, z impetem cisnął książkę na stół, — A propos, właśnie na temat korespondencji
miałem zamiar, Sienia, z tobą pomówić. Skoro ktoś śledzi Śmierć, nie można się u niej więcej
pokazywać. Wziąć domu pod stałą obserwację także raczej się nie uda — kogoś obcego od razu
zauważą. A więc będziemy się porozumiewać na dystans.

— Jak to na dystans?
— Epistolograficznie.
— To znaczy co, urządzimy zasadzkę i zaczaimy się z pistoletami? — Pomysł przypadł Sieńce

do gustu. — Mnie też da pan pistolet?

Erast Pietrowicz spojrzał na niego zdumiony.
— Co mają do tego p–pistolety? Będziemy się porozumiewać listownie. Nie będę więcej składał

wizyt mademoiselle Śmierci. Masa również — zbytnio rzuca się w oczy. Sieńka Skorik też nie ma
tam nic do roboty. Prawda?

— Ano prawda.
— Pozostaje więc kontakt listowny. Umówiłem się ze Śmiercią w następujący sposób. Ona

codziennie będzie chodzić do Świętego Mikołaja na mszę. Ty usiądziesz w kruchcie, przebrany za
żebraka. Razem z jałmużną mademoiselle Śmierć będzie ci przekazywać korespondencję. Jestem
prawie pewien, że Poszukiwacz Skarbu się objawi. Z pewnością słyszał o tym, jak przyprawiłeś
Księciu rogi.

— Kto, ja?! — żachnął się Sieńka.
— No tak. Cała Chitrowka o tym mówi. Ta wiadomość przez informatorów dotarła nawet na

policję, pokazał mi ją w formie pisemnej znajomy urzędnik. „Ścigany listem gończym bandyta
Dron Wiesiołow (pseudonim «Książę») grozi, że odnajdzie i zabije kochanka swojej przyjaciółki,
niepełnoletniego Skorika, którego prawdziwe nazwisko oraz miejsce pobytu pozostają nieznane”.
Tak że, Sienia, jesteś teraz w mniemaniu wszystkich kochankiem Śmierci.

Jak Sieńka czytał cudze listy

W gabinecie Erasta Pietrowicza znajdowało się duże lustro. To znaczy, z początku wcale tam

lustra nie było, dopiero inżynier kazał umieścić je na biurku, a przed nim rozstawił różne słoiczki,
flakoniki, pudełeczka, całkiem jak w salonie fryzjerskim. Były tu również peruki, w różnych
fasonach i kolorach. Kiedy Sieńka zapytał, po co to wszystko, pan Nameless odparł zagadkowo, że
wkrótce rozpocznie się sezon balów maskowych.

Skorik uznał, że z tymi maskaradami to żarty. Jednakże właśnie on pierwszy miał włożyć

przebranie.

Nazajutrz po dedukcji i projekcji Erast Pietrowicz posadził rano Sieńkę przed lustrem i zaczął się

pastwić nad sierotą. Najpierw wysmarował mu głowę jakimś paskudztwem, tak że cała wymyślna
fryzura, za którą Skorik zapłacił trzy ruble, została zniszczona — włosy, upaprane wstrętną mazią, z
puszystych złotoblond zrobiły się skołtunione, lepkie, zwisały w strąkach i przybrały mysią barwę.

Masa, obserwujący te poniżające zabiegi, aż cmokał z zadowolenia.
— Jesce weski — powiedział.
— S–sam wiem — rzekł inżynier, skupiony na swoim dziele, po czym zanurzył dwa palce w

pudełeczku i wtarł Sieńce w czubek głowy jakieś ni to ziarenka, ni to kuleczki.

— Co to jest?
— Suszone wszy. Żebrak koniecznie musi mieć te s–stworzenia we włosach. Nie martw się,

zmyjemy je p–potem naftą.

Skorikowi dosłownie szczęka opadła. Podstępny pan Nameless wykorzystał to i pokrył złoty ząb

Sieńki farbą w zgniłym kolorze, a potem wsunął mu w otwarte usta, między policzek i szczękę,
jakiś owinięty w gazę wrzecionowaty przedmiot, przez co cała gęba, to jest twarz, mu się
przekrzywiła, zjechała na bok. A tymczasem dręczyciel już nacierał nieszczęśnikowi czoło, nos i
szyję oliwą, od czego skóra zrobiła się ziemista i porowata.

— Usy — podpowiedział Japończyk.
— Czy to aby nie przesada? — wyraził wątpliwość inżynier, podłubał jednak Sieńce szpatułką w

uszach.

— Łaskocze!
— Rzeczywiście, z zaropiałymi uszami jest lepiej — rzekł w zadumie Erast Pietrowicz. —

Zajmijmy się teraz g–garderobą.

Wyjął z szafy takie łachmany, jakich Sieńka nigdy w życiu na sobie nie miał, nawet w

najgorszych czasach u wuja Zota Łarionycza.

Skorik popatrzył na swoje odbicie w trójdzielnym lustrze, pokręcił głową, obrócił się i tak, i siak.

No cóż, rzeczywiście, żebrak jak się patrzy. Bez zarzutu. Najważniejsze, że jeśli nawet zobaczy go
ktoś znajomy, z pewnością nie pozna w nim Sieńki. Niepokoiła chłopaka tylko jedna sprawa.

— Każdy żebrak ma przydzielone stałe miejsce — zaczął wyjaśniać Erastowi Pietrowiczowi. —

Trzeba by się dogadać z ich starszym. Jeżeli pojawię się w kruchcie bez uprzedzenia, wygonią mnie
i jeszcze przeświecą kosturami.

— W razie czego masz, pożuj to. — Inżynier podał mu śliską kulkę. — To zwyczajne mydło dla

dzieci o smaku poziomkowym. Sztuczka prosta, ale efektowna, zapożyczyłem ją od pewnego
znanego aferzysty. Tylko jak już zaczniesz toczyć pianę, nie zapomnij parę razy przewrócić
oczyma.

Z początku Skorik mimo wszystko trochę się bał. Przyszedł do cerkwi Mikołaja Cudotwórcy,

usiadł w kruchcie z samego brzegu, oczy na wszelki wypadek od razu wzniósł ku górze. Obłąkana
babka i beznosy dziadek, którzy siedzieli obok niego, od razu zaczęli burczeć, żeby się zabierał.
Niby że go nie znają, ludzie i tak nie chcą dawać jałmużny, interes słabo się kręci, a zresztą jak
przyjdzie Budnik, dopiero Sieńce pokaże — takie tam różne.

Wszakże kiedy zjawił się Budników i żebracy jęli się skarżyć na nowego, Sieńka zaczął toczyć

pianę z ust, dygotać i popiskiwać cicho. Policjant popatrzył na niego chwilę i powiedział: „Co wy,
bydło, nie widzicie, że on naprawdę ma padaczkę? Zostawcie go w spokoju, niech sobie żebrze, nie

będę za niego brał od was doli”. No proszę, jaki z tego Budnika przyzwoity gość. Dlatego przeżył
na Chitrowce dwadzieścia lat.

Żebracy rzeczywiście dali Skorikowi spokój. Chłopak trochę się odprężył, przestał wywracać

oczami i zaczął nawet zerkać na boki. Pieniędzy zebrał niewiele, przeważnie rzucano
jednokopiejkówki.

Raz przeszedł koło niego Michejka Puchacz. Sieńka, znudzony długim siedzeniem (a także żeby

wypróbować charakteryzację), złapał go za nogę i zaczął zawodzić, prosząc o pieniążek dla
biedaka. Puchacz nic nie dał i jeszcze zwymyślał żebraka od ostatnich, ale go nie poznał. Wtedy
dopiero Skorik naprawdę się uspokoił.

Kiedy zadzwoniono na mszę i baby zaczęły się schodzić do cerkwi, zza rogu zaułka

Podkołokolnego wyszła Śmierć. Ubrana była skromnie — biała chustka, szara sukienka — ale i tak
zdawało się, jakby nagle zza chmur ukazało się słońce.

Rozejrzała się wśród żebraków, ale nie zatrzymała wzroku na Sieńce. Weszła do cerkwi.
Ojej, zaniepokoił się Skorik. Czy aby Erast Pietrowicz nie przesadził? Skąd Śmierć będzie

wiedziała, komu przekazać wiadomość?

Kiedy więc wierni zaczęli wychodzić po skończonym nabożeństwie, Sieńka jął mamrotać

nosowym głosem, specjalnie się zacinając, żeby Śmierć się zorientowała, kto go przysłał.

— Ludzie m–miłościwi! Nie miejcie za złe biednemu s–się–rocie, że doprasza się ł–łaski! P–

pomóżcie, jak kto może! Nie jestem s–stąd, nie z–znam nikogo! Dajcie nędzarzowi k–kawałek
chleba i choć marny g–grosik!

Śmierć przyjrzała się Sieńce i parsknęła cichym śmiechem. Znaczy, że się domyśliła. Każdemu

żebrakowi wsunęła w rękę po monecie. Skorikowi także dała piątaka, a razem z nim złożoną w
kwadracik karteczkę.

I poszła, zasłaniając usta rogiem chustki, tak ją widok przebranego Sieńki rozbawił.
On zaś, ledwie wykuśtykał z Chitrowki, od razu przykucnął pod słupem ogłoszeniowym,

rozwinął papier i zaczął czytać. Pismo Śmierć miała równe, czytelne, chociaż literki były
drobniutkie.

Pozdrawiam serdecznie Ernście Pietrowiczu. Wszystko co pan kazał zrobiłam. Łuskę jak

obiecałam powiesiłam na szyi a on od razu ją zauważył. (Jaką znowu łuskę? Sieńka podrapał się w
głowę. I co za „on”? No nic. Może później się wyjaśni). Skrzywił się i mówi dziwna jesteś.
Założyłaś jakiś chłam a tego co ci podarowałem nie nosisz. Zaczął wypytywać od kogo to dostałam.
Ja na to jak było umówione od Sieńki Skorika. On w krzyk. Szczyl śmierdzący mówi. Jak go
dopadnę to rozerwę na strzępy. (A więc chodzi o Księcia! Pomięta karteczka zadrżała w rękach
Sieńki. Co ona wyprawia! Po co to wszystko mówiła! Chyba naprawdę chce mnie zgubić! Nic nie
wiem o żadnej łusce! Nie tylko, że jej nic takiego nie podarowałem, ale nawet nie widziałem na
oczy! Sieńka zaczął szybciej przebiegać wzrokiem linijki listu). Trudno z nim wytrzymać. Cały czas
pijany ponury i w kółko wygraża i wygraża. Strasznie jest zazdrosny. Dobrze że tylko o Skorika.
(Jasne, nie może być lepiej. Sieńka aż się skrzywił z tej radości). Gdyby się dowiedział o innych
morze krwi by się polało. Próbowałam go podejść na wszystkie sposoby ale nic nie chce mówić.
Powiada nie mam pojęcia kto wyprawia takie bezeceństwa sam chciałbym wiedzieć. Jak się dowiem
to ci powiem skoroś ciekawa. Ale czy mówi prawdę czy kłamie nie wiem bo nie jest już taki jak
przedtem. To nie człowiek tylko dzika bestia. Wciąż szczerzy kły. A co do naszej ostatniej rozmowy
Eraście Pietrowiczu to chcę panu powiedzieć żeby mi pan nie wytykał że się niemoralnie prowadzę.
Co człowiekowi pisane od chwili narodzin na to nie ma wpływu może tylko wyroki boskie obrócić
na dobre albo na złe. Więc proszę więcej ze mną o tym nie rozmawiać ani nie pisać bo to nie ma
sensu.

Śmierć

O jakim „tym” nie rozmawiać i nie pisać? Pewnie o rozpuście, w jakiej żyje z Księciem i innymi

podlecami.

Sieńka na powrót złożył karteczkę w kwadracik i zaniósł Erastowi Pietrewiczowi. Miał wielką

ochotę zapytać przebiegłego pana Namelessa, z jakiego to powodu umyślił jeszcze bardziej
rozwścieczyć Księcia i nastawić go przeciw biednemu sierocie. I co to za łuska, którą rzekomo on,
Sieńka, podarował Śmierci. Ale gdyby zapytał, zdradziłby się, że przeczytał list.

* * *

Sprawa jednak i tak się wydała.
Inżynier ledwie spojrzał na karteczkę, od razu z wyrzutem pokiwał głową.
— Nieładnie, Sienia. Dlaczego przeczytałeś list? Przecież nie jest do ciebie.
— Wcale nie przeczytałem — zapierał się Skorik. — Co mnie on obchodzi?
— A jakże! — Erast Pietrewicz przesunął palcem po zagięciach kartki. — Rozłożyłeś ją i z

powrotem złożyłeś. A tutaj co to takiego? Chyba wesz. Nie sądzę, żeby pochodziła z głowy
mademoiselle Śmierci.

Czy przed takim człowiekiem można w ogóle coś ukryć? Nazajutrz Skorik dostał od pana

Namelessa list, ale w zamkniętej kopercie.

— Skoro jesteś taki ciekawy — oświadczył inżynier — zaklejam swoją p–przesyłkę. Nie próbuj

odlepić jej językiem. To doskonały amerykański klej, niezawodny.

Długo smarował maleńką kopertę pędzelkiem, a potem jeszcze mocno przycisnął z wierzchu.
Sieńka tylko się dziwował — przecież każdy głupi sobie z tym poradzi.
Ledwie wyszedł za próg, rozdarł kopertę i wyrzucił. Można taką dostać za dziesięć kopiejek w

każdym sklepiku papierniczym. Przeważnie wysyła się w nich liściki miłosne. A więc kupi nową
kopertę, włoży do niej list i zalepi bez żadnego czarodziejskiego kleju. Co za sprawa? Na kopercie
przecież i tak nie ma nazwiska ani adresu…

Czytać czy nie czytać, nad tym Skorik nawet przez chwilę się nie zastanawiał. Oczywiście, że

tak! W końcu to jego, Sieńki, losy się ważą.

List był napisany na bibułce papierosowej, a charakter pisma Erast Pietrowicz miał piękny, z

wyszukanymi zawijasami.

Witam serdecznie, miła Ś.
Proszę mi pozwolić tak się nazywać — nie cierpię Pani przezwiska, a prawdziwego imienia mi

Pani nie zdradziła. Zechce Pani łaskawie wybaczyć, ale niewierze, że je Pani zapomniała. Zresztą
to Pani sprawa. Przechodzę do rzeczy.

Co do pierwszego, wszystko jasne. Z drugim proszę teraz postąpić tak samo, tyle że

naprowadzając go na interesujący nas temat jakby od niechcenia. O ile się orientuję, osobnik ten
jest inteligentniejszy od Księcia. Wystarczy, że po prostu zobaczy wiadomy przedmiot. Wtedy, jeżeli
sam zapyta, powie Pani to, co uzgodniliśmy, o S.S. (O jakim znowu „S.S.”? Sieńka potarł
usmarowane sadzą czoło i natychmiast posypały się z jego włosów suszone wszy. Ach, S.S. to
przecież Sieńka Skorik, no jasne! Co znowu ta para intrygantów wymyśliła?) Przepraszam, że
wracam do nieprzyjemnego dla Pani tematu, ale nie daje mi spokoju myśl, że Pani naraża się na
poniżenia i udrękę — tak, tak, jestem przekonany, że cierpi Pani prawdziwe katusze — w imię
niezrozumiałych dla mnie i z pewnością niegodnych tego celów. Dlaczego tak okrutnie się Pani
karze, nurzając się cieleśnie w moralnym brudzie? Pani ciało w niczym nie zawiniło i doprawdy nie
wiem, za co tak go Pani nienawidzi. Ludzkie ciało to świątynia, a świątynię powinno się
utrzymywać w czystości. Ktoś mógłby odpowiedzieć na to: cóż, wielka mi rzecz — świątynia,
przecież to budynek jak każdy, kamień i zaprawa, chodzi o to, żeby nie zbezcześcić duszy, ciało nie
jest ważne, Bóg nie mieszka w ciele, lecz właśnie w duszy. Ale w zhańbionej, pełnej brudu świątyni
nigdy nie dostąpimy boskiego objawienia. Co do tego, że los jest człowiekowi pisany już w chwili
narodzin, również się Pani myli. Życie to nie książka i nie można go przeżyć, trzymając się jedynie
tego, co ktoś za nas rzucił na papier. Nie, życie to wielka, pusta równina, którą przecinają tysiące
dróg. Rozwidlają się one, prowadząc w różne strony, i co krok stajemy przed wyborem. Jest sprawą
naszej własnej woli, czy skręcimy w prawo, czy w lewo. Sami wytyczamy drogę i kierunek — jedni
kroczą na zachód, w ciemność, mrok, inni na wschód — ku źródłu słonecznego światła. I nigdy,

nawet w ostatnich chwilach życia, nie jest za późno, by zmienić kierunek tego marszu i zwrócić się
w przeciwną niż dotąd stronę. Zdarza się wcale nie tak rzadko, że człowiek przez całe życie
zmierzał ku ciemności nocy, aż nagle przejrzał i zwrócił twarz do słońca, a ono i ją, i dalszą jego
drogę rozświetliło swym blaskiem. Choć bywa oczywiście również na odwrót. Być może wyjaśniam
to nieskładnie, chaotycznie, ale jestem głęboko przekonany, że Pani mnie zrozumie.

E.P.

Sieńce nie wydało się to szczególnie interesujące. Czy doprawdy warto było wcierać mu w twarz

obrzydliwe maści i gonić go przez całe miasto dla tych bełkotliwych i mętnych filozoficznych
wywodów?

Kupił nową kopertę i pospieszył do cerkwi Mikołaja Cudotwórcy.

* * *

Śmierć miała dzisiaj chustkę nie białą, lecz w kolorze bordo, który różowił jej twarz jakby

odblaskami dalekiego pożaru. Wchodząc do cerkwi, obrzuciła Sieńkę tak palącym spojrzeniem, że
aż się wzdrygnął. Przypomniał sobie (wybacz, Boże, nie czas na to ani miejsce), jak go całowała i
obejmowała.

Kiedy wychodziła, w jej oczach było szaleństwo. Nachyliła się, żeby wsunąć Sieńce w rękę

jałmużnę i zabrać list, i szepnęła:

— Witaj, mój kochaneczku. Odpowiedź jutro.
Chwiejnym krokiem wracał na Spasską.
Kochaneczek!

* * *

Ale nazajutrz nie było odpowiedzi. Śmierć w ogóle nie przyszła. Skorik do wieczora odgniatał

sobie kolana, użebrał całe dwa ruble jałmużny — i wszystko na próżno. Budnik, po raz dziesiąty, a
może piętnasty, obchodząc swój rejon, rzucił pod adresem Sieńki: „Coś dzisiaj strasznie jesteś
pazerny, kochasiu. Możesz sobie żebrać, proszę bardzo, ale uważaj, żebyś nie przeholował”.

Dopiero wtedy Sieńka opuścił kruchtę.

* * *

Czwartego dnia wypadła niedziela. Erast Pietrowicz znowu kazał Sieńce iść do cerkwi. Nie

zdziwiło go, że nie byto odpowiedzi na ostatni list, raczej zasmuciło.

— Jeżeli dzisiaj także się nie zjawi, trzeba będzie dać spokój z korespondencją i wymyślić coś

innego.

Ale przyszła.
Co prawda, na Skorika nawet nie spojrzała. Ofiarowując mu jałmużnę, patrzyła w bok, a jej oczy

były gniewne. Sieńka zauważył, że na szyi ma srebrną łuskę na łańcuszku — taką samą jak te, które
znalazł w podziemiach. Przedtem nie widział u niej takiej ozdoby.

Tym razem nie wsunęła mu do ręki karteczki, tylko zwiniętą jedwabną chusteczkę.
Znalazł ustronne miejsce i rozwinął ją. W środku był liścik. Ostrożnie, uważając, żeby z włosów

nie posypały się wszy i żeby nie zmiąć karteluszka, zaczął czytać.

Serdecznie pozdrawiam Eraście Pietrowiczu. Niczego się od niego nie dowiedziałam i o nic nie

mogłam wypytać. Zauważył moją nową ozdobę zerknął tylko swoimi pustymi źrenicami i nawet się
nie zainteresował skąd pochodzi. Wiersz wymamrotał pod nosem jakby mówił do siebie takie ma
przyzwyczajenie. Zapamiętałam słowo w słowo. Handlowaliśmy niemało złotem, srebrem, bronią
białą, dni w podróży szybko zbiegły, a przed nami szlak odległy

*

. Jaki w tym sens nie wiem. Może

pan zrozumie. (To Aleksander Siergiejewicz Puszkin, co tu jest do rozumienia, z wyższością

pomyślał Skorik, który akurat wczoraj przeczytał Bajkę o carze Sałtanie. O kim mowa w liście,
także było jasne. To Oczko uwielbiał gadać wierszami). A o ciele niech się pan nie waży do mnie
więcej pisać inaczej koniec z korespondencją. Już miałam podrzeć pański list. Wczoraj nie poszłam
do cerkwi bo byłam na pana bardzo zła. Ale dzisiaj kiedy wyszedł miałam wizję. Leżałam jakby
pośrodku równiny o której pan pisał i nie mogłam wstać. Trwało to długo więcej niż dzień czy dwa.
Rosła przeze mnie trawa i różne kwiaty. Czułam je wewnątrz siebie i nie było to nieprzyjemne
przeciwnie przebijały się przeze mnie ku słońcu. I ja jakbym już nie była sobą tylko tą równiną.
Potem tak jak potrafiłam wyhaftowałam swoją wizję na chusteczce. Proszę ją przyjąć w prezencie.

Śmierć

* * *

Chusteczka, na którą Skorik z początku w ogóle nie spojrzał, rzeczywiście była cała zahaftowana

— u góry słońce, na dole leżąca dziewczyna, naga, a przez nią rosnące z ziemi ku słońcu różne
trawy i kwiaty. Sieńce wcale się to dziwaczne urojenie (a ujmując rzecz inteligentnie, alegoria) nie
spodobało.

Erast Pietrowicz, odwrotnie niż Sieńka, najpierw obejrzał chusteczkę, a dopiero potem rozłożył

list. Rzucił tylko okiem i powiedział:

— Och, Sienia, Sienia, co mam z tobą zrobić? Znowu pchasz nos, gdzie nie trzeba.
Skorik zamrugał oczami, chcąc wywołać łzy.
— Dlaczego pan mnie obraża? Wstydziłby się pan. Chyba robię, co mogę, wyglądam jak ostatni

nędzarz. Wiara i prawda…

Inżynier tylko machnął ręką — idź sobie, nie zawracaj głowy, dość tej gadaniny.
A oto odpowiedź Erasta Pietrewicza na list Śmierci:

Miła Ś.
Błagam Panią, proszę więcej nie wąchać tego świństwa. Ja spróbowałem narkotyku tylko jeden

jedyny raz i omal nie przypłaciłem tego tyciem. Kiedyś opowiem Pani tę historię. Nie chodzi nawet
o niebezpieczeństwo, które kryje w sobie ta odurzająca roślina. Potrzebują narkotyku jedynie ci,
którzy nie wiedzą, czy żyją na tym świecie naprawdę, czy to tylko sen. A Pani jest prawdziwa, żywa
i narkotyk nie jest Pani do niczego potrzebny. Proszę wybaczyć, że znowu prawię kazania. To
zupełnie nie w moim stylu, ale widocznie Pani ma na mnie taki dziwny wpływ.

Pozostałym dwóm, jeśli zwrócą uwagę na wiadomy przedmiot, proszę nie wspominać o S.S.

(dzięki Bogu i za to, pomyślał Sieńka), lecz mówić o nowym wielbicielu, jąkale z siwizną na
skroniach.

E.P

Śmierć tym razem nie była rozgniewana jak wczoraj, ale wesoła. Schyliła się i odbierając list,

wsunęła Sieńce do ręki zamiast piątaka jakiś sporej wielkości gładki krążek i szepnęła: „Osłódź
sobie życie”.

Była to duża, zawinięta w sreberko czekoladowa moneta. Cóż to, Śmierć ma go za małego

chłopca, czy co?

* * *

Ostatniego, szóstego dnia Sieńkowej żebraniny Śmierć, mijając go, upuściła chusteczkę do nosa.

Schyliwszy się, żeby ją podnieść, szepnęła ledwie dosłyszalnie: „Ktoś mnie śledzi. Jest na rogu”. I
weszła do cerkwi. A na ziemi, niedaleko Sieńki, leżała karteczka. Podpełzł tam, przydusił ją
kolanem i zerknął na róg, o którym mówiła Śmierć.

Serce zabiło mu jak oszalałe.
Stał tam Procha, oparty o uliczną studzienkę, i gryzł pestki, nie odrywając oczu od drzwi cerkwi.

Na żebraków, chwała Bogu, nie zwracał uwagi.

Ach, ty, a niechże cię, więc to tak!
I Sieńka zaczął dedukować w myślach z taką szybkością, że trudno byłoby za nim nadążyć.
Tego samego dnia, kiedy niósł do jubilera srebrne pręty, kogo spotkał na Marosiejce? Prochę. To

raz.

A potem, na Trubie, w pobliżu pensjonatu, kto się kręcił? Wtedy gdy policjant przybiegł na

pomoc? Także Procha. To dwa.

Kto wiedział o tym, że Sieńka przyjaźni się z Taszką? Oczywiście Procha. To trzy.
I Śmierć szpieguje również Procha. To cztery.
A więc znaczy, że to on, oślizgła glista, jest wszystkiemu winien! Załatwił i jubilera, i Taszkę!

Nie sam, oczywiście. Musi być czyimś popychlem, najprawdopodobniej Księcia.

Co teraz zrobić? Jak od dedukcji przejść do projekcji?
Cóż, bardzo prosto. Procha śledzi Śmierć, a więc trzeba pochodzić za nim. Komu donosi, co

wyszpiegował? Ano zobaczymy. Niech pan Nameless się przekona, że Sieńka potrafi coś więcej niż
tylko biegać na posyłki.

Śmierć, wyszedłszy z cerkwi, umyślnie się odwróciła, nie rozdawała nawet dzisiaj jałmużny —

przepłynęła obok niczym łabędzica, ale Sieńkę musnęła skrajem sukni. Chyba nie przypadkiem.
Dawała mu w ten sposób do zrozumienia, że ma być czujny. Mieć oczy dookoła głowy.

Sieńka doliczył do dwudziestu i pokuśtykał za nią, kulejąc na obie nogi. Procha szedł przodem,

nie oglądając się — widać nie przychodziło mu do głowy, że i jego ktoś może śledzić.

Tak dotarli do bulwaru Jauzańskiego, zachowując szyk niby klucz żurawi: z przodu, środkiem,

szła Śmierć, z tyłu, trochę bardziej na lewo — Procha, a o piętnaście kroków za nim, i nieco na
prawo, kuśtykał Skorik.

Gdy się już zbliżali do domu, Procha zwolnił i niepewny zaczął się drapać po głowie.

Najwyraźniej nie wiedział, co dalej robić — sterczeć w pobliżu czy odejść. Sieńka czekał,
przyczajony za rogiem.

W końcu Procha potrząsnął baśką (no dobrze, dobrze, głową), wsunął ręce do kieszeni, okręcił

się na pięcie i szybkim krokiem pomaszerował z powrotem. Pewnie powiadomić Księcia, uznał
Skorik. A może nie Księcia, tylko kogoś innego.

Kiedy Procha go mijał, Sieńka odwrócił się tyłem i udał, że niby to załatwia potrzebę. A potem

ruszył za dawnym przyjacielem.

Tamten kopnął czubkiem buta ogryzek jabłka, gwizdnął przenikliwie na stadko gołębi

dziobiących nawóz (spłoszone ptaki nerwowo zatrzepotały skrzydłami), po czym skręcił w
przechodnie podwórze, prowadzące na plac Chitrowski.

Sieńka za nim.
Ledwie wyszedł z pierwszej bramy na wilgotny, ciemny dziedziniec, ktoś z tyłu capnął go za

ramię i odwrócił silnym szarpnięciem.

Procha! Widocznie zorientował się, że ktoś go śledzi, lisia morda.
— Coś się do mnie przyczepił, łachudro? — zasyczał. — Guza szukasz?
I szarpnął Sieńkę za kołnierz, aż głowa poleciała mu do tyłu, a zza policzka wysunęła się

zniekształcająca twarz kulka, tak że chłopak musiał ją wypluć.

— To ty?! — zdumiał się Procha i nozdrza mu się rozdęły z zadowolenia. — Skorik? Akurat mi

jesteś potrzebny!

I dla pewności złapał go również drugą ręką za kołnierz. Nie było mowy, żeby się wyrwać.

Chwyt Procha miał mocny. Sieńka wiedział, że nie dorówna mu w sile ani zręczności. Procha
odznaczał się największą krzepą na całej Chitrowce. Nie miało sensu wdawać się z nim w bójkę, bo
wiadomo było, że solidnie człowiekowi dołoży. Ucieczka też nie wchodziła w grę — dogoniłby
Sieńkę bez trudu.

— No to chodź ze mną. — Procha uśmiechnął się krzywo. — Pójdziesz sam czy dla zachęty

mam ci przyładować w michę?

— Dokąd? — zapytał Sieńka, wciąż jeszcze oszołomiony niespodziewanym fiaskiem tak dobrze

obmyślonej projekcji. — Czegoś się przyczepił? Puść!

Procha boleśnie dźgnął go czubkiem buta w łydkę.

— Chodź, chodź. Jeden porządny gość chce z tobą pogadać.
Gdyby mieli się bić naprawdę, tak jak się to robi na Chitrowce — na pięści czy nawet pasami —

Procha załatwiłby go w mig. Ale czy na darmo ćwiczył się Sieńka w japońskiej sztuce walki?

Kiedy Masa zrozumiał, że nie zrobi zeń prawdziwego wojownika, gdyż Sieńka był na to zbyt

leniwy i za bardzo bał się bólu, powiedział: nie będę cię uczył, Sieńka–kun, męskiej walki, ale
walki dla kobiet. Teraz właśnie Skorik przypomniał sobie taką lekcję. Masa pokazał mu, jak
powinna się bronić kobieta, którą napastnik chwycił od tyłu za szyję, by ją zniewolić.

— To proste jak cep — oświadczył sensei.
Kantem lewej dłoni należało od dołu uderzyć atakującego w nos, a kiedy jego głowa odskoczy

do tyłu — zadać cios knykciami prawej w grdykę. Sieńka tysiące razy młócił rękami powietrze,
ćwicząc: raz–dwa, lewa–prawa, nos–grdyka, nos–grdyka, raz–dwa, raz–dwa.

I teraz właśnie wykonał ten manewr — wszystko trwało może pół sekundy i udało się.
Jak piszą w książkach, rezultat przeszedł jego najśmielsze oczekiwania.
Uderzenie w nos, czyli „raz”, niezbyt silne, raczej muśnięcie, sprawiło, że głowa Prochy

odskoczyła do tylu, a z nozdrzy trysnęła krew. Kiedy Sieńka zadał cios „dwa”, w grdykę, Procha
zachrypiał i przewrócił się.

Siedział na ziemi, jedną ręką trzymał się za gardło, drugą zaciskał nos; usta miał otwarte,

błyskały białka oczu. A wszędzie wokół było pełno krwi!

Skorik naprawdę się przestraszył — a może zabił Prochę na śmierć?
Ukucnął przy nim.
— Ej, Procha, co z tobą, będziesz umierał, czy co?
I potrząsnął nim lekko.
Tamten tylko wychrypiał:
— Nie bij… Nie bij już! Aaa! — Chciał nabrać powietrza, ale nie udało się.
Sieńka, nie pozwalając mu się opamiętać, wsiadł na niego i zaczął krzyczeć:
— Gadaj, szpiclu, dla kogo pracujesz! Bo jak nie, to tak zarobisz w michę, że ci gały na wierzch

wyjdą! No już! Dla Księcia, tak?

I zamachnął się oburącz (tego prostego sposobu też nauczył go Masa — trzeba było uderzyć

rękami poniżej uszu).

— Nie, nie dla Księcia… — Procha dotknął ostrożnie zakrwawionego nosa. — Złamany…

Złamałeś mi nos… Auuu!

— A dla kogo? Gadaj, mówię ci!
I trzasnął Prochę pięścią w sam środek czoła. Takiego ciosu sensei mu nie pokazywał, wyszło

jakoś samo z siebie. Procha specjalnie nie ucierpiał, ale Sieńka miał boleśnie poobijane wszystkie
palce. Zabieg jednak odniósł skutek.

— Nie, to ktoś inny, o wiele gorszy od Księcia — zachlipał Procha, osłaniając twarz rękami.
— Gorszy od Księcia? — powtórzył Skorik. Głos zadrżał mu lekko. — Kto?
— Nie wiem. Ma czarną brodę aż do pępka. Oko też czarne, błyszczące. Boję się go.
— Ale kto to jest? Skąd się wziął? — Sieńka był przestraszony nie na żarty. Broda do pępka,

czarne oko. Potwór!

Procha ścisnął nos palcami, żeby zatamować krew. Wydusił niewyraźnie:
— Gdo i zgąd, die wieb, a jak chdzesz go zobadżyć, do ci bogażę. Bab z nib sbodganie. Zaraz, w

bodziemiach Jerochy…

A więc znowu te podziemia! Co za przeklęte miejsce! Zamordowano w nim Siniuchinów, a

Sieńka też omal nie stracił tam życia.

— A po co masz się z nim spotkać? — zapytał, niezdecydowany jeszcze, co dalej robić. — Żeby

opowiedzieć, jak łaziłeś za Śmiercią?

— Tak.
— A co ten twój brodacz do niej ma?
Procha wzruszył ramionami i pociągnął nosem. Krwotok już ustał.
— Mnie tam nic do tego. To co, zaprowadzić cię do niego czy nie?
— Prowadź — zdecydował się Sieńka. — Tylko pamiętaj, że jak skrewisz, zabiję cię gołymi

rękami. Jeden czarownik mnie tego nauczył.

— Niezła nauka, teraz kogo chcesz, możesz załatwić — próbował się podlizać Procha. — Ja,

Sienia, zrobię, co każesz. Na razie jeszcze mi życie miłe.

Doszli do szynku „Tatarskiego”, gdzie było wejście do Jerochy. Skorik profilaktycznie

zaaplikował swemu jeńcowi parę szturchańców, żeby ten nabrał większego moresu, i jeszcze go
ostrzegł, żeby przypadkiem nie próbował uciekać. Prawdę mówiąc, sam miał niezłego stracha, że
jak Procha się odwinie, to on, Sieńka, tylko się nogami nakryje. Ale jego obawy okazały się płonne.
Japońskie sztuczki sprawiły, że Procha odnosił się do dawnego kumpla z pełnym szacunkiem.

— Poczekaj no — powtarzał — sam zobaczysz, co to za człowiek. Ja tylko ze strachu zgodziłem

się zrobić, co kazał. A jak uwolnisz mnie od tego bandyty, to ci jeszcze powiem „dziękuję”.

W podziemiach skręcili raz, potem drugi. Z miejsca, gdzie się znaleźli, było już bardzo blisko do

pomieszczenia, skąd prowadziło wejście do kryjówki. I do korytarza, gdzie Sieńka omal nie rozstał
się z życiem, tak że Skorik na samo wspomnienie potężnej łapy, która wyrywała mu włosy i
usiłowała skręcić kark, aż zatrząsł się cały i przystanął. Z początkowego przypływu odwagi, który
sprawił, że chłopak postanowił sam rozwikłać całą sprawę, niewiele zostało. Eraście Pietrowiczu i
Maso sensei, wybaczcie, przeceniłem swoje siły i możliwości.

— Dalej nie pójdę… Gadaj z nim sam… Potem mi opowiesz.
— Nie łam się! — Procha pociągnął go za rękaw. — To już niedaleko. Jest tam taki zakamarek,

schowasz się.

Ale Sieńka nie zgodziłby się za żadne skarby.
— Idź sam. Beze mnie.
Chciał zawrócić, lecz Procha trzymał mocno, nie puszczał. I nagle jak nie złapie go za ramiona i

nie wrzaśnie:

— To on, Skorik! Mam go! Tutaj, szybko!
Z taką siłą wczepił się w Sieńkę, że ten nie mógł ani się wyrwać, ani mu przyłożyć.
A w ciemności rozległy się pospieszne, ciężkie kroki. Zbliżały się nieubłaganie.
Sensei uczył Sieńkę: jeżeli silny przeciwnik trzyma cię za ramiona, najprościej jest uderzyć go

kolanem w słabiznę, a jeżeli stoi zbyt blisko, by zadać mu taki cios, trzeba odchylić się możliwie
jak najdalej i trzasnąć go głową w nos.

Sieńka tak właśnie zrobił. Raz i jeszcze raz. Bódł jak baran.
Procha wrzasnął (i tak już miał złamany nos) i osłonił gębę rękami, a wtedy Skorik — chodu!

Ledwie zdążył, bo z tyłu ktoś zdążył złapać go za kołnierz. Licha tkanina zatrzeszczała, zetlałe nici
puściły i Sieńka, zostawiwszy w ręku znajomka Prochy strzęp koszuli, ruszył pędem przed siebie, w
ciemność.

Z początku biegł bez tchu, byle dalej. Dopiero kiedy tupot buciorów za nim nieco ścichł,

błysnęła Sieńce myśl: dokąd uciec? Przed nim było pomieszczenie z kamiennymi przyporami, a to
przecież ślepy zaułek! Oba wyjścia pozostawały odcięte — i główne, i drugie, przy szynku
„Tatarskim”.

Tamten zaraz go dogoni, zapędzi w kąt i wykończy.
Sieńka rzucił się w stronę tajemnego przejścia. Szybko, łamiąc sobie paznokcie, wyszarpnął dwa

dolne kamienie, wpełzł do dziury i zamarł. Usta otworzył szeroko, żeby oddychać jak najciszej.

Pod łukami niskiego sklepienia zahuczało echo kroków — jedne były ciężkie i głośne, drugie o

wiele lżejsze.

— Dalej już nie ma dokąd uciekać! — rzucił zasapany Procha. — Musi tu gdzieś być, gnida! Ja

sprawdzę pod ścianą na prawo, a ty idź na lewo. Zaraz go znajdziemy!

Skorik uniósł się na łokciach, żeby odpełznąć dalej, ale ledwie się poruszył, zatrzeszczały pod

nim pokruszone cegły. Nie, musi być cicho, bo inaczej zdradzi swoją obecność, no i miejsce
kryjówki. Nie wolno mu nawet drgnąć. Trzeba tylko prosić Boga, żeby tamci nie zauważyli dziury
tuż nad podłogą. Jeżeli wzięli ze sobą latarkę, wszystko przepadło, koniec z nim.

Sądząc jednak z powtarzającego się co chwila suchego trzasku, prześladowcy Sieńki mieli tylko

zapałki.

Kroki jednak było słychać bliżej, coraz bliżej.

To Procha.
Nagle, niemal tuż nad leżącym Sieńką, rozległ się jakiś łoskot, któremu towarzyszyły

przekleństwa.

— Cholera, potknąłem się o kamień. Musiał wypaść ze ściany.
Jeszcze chwila i Procha schyli się, zobaczy dziurę, a w niej dwie podeszwy. Sieńka już był

gotów podnieść się na czworaki i wleźć głębiej. Daleko by nie uciekł, ale choć o chwilę odsunąłby
to najgorsze, co musiało nastąpić.

Jednak miał szczęście. W panującej wokół ciemności, a może i dzięki łasce bożej, Procha nie

zauważył tajemnego przejścia. Pan Bóg pomyślał pewnie: niech tam, Sieńka, pożyj sobie na razie,
zdążę cię jeszcze powołać przed swoje oblicze.

Z odległego krańca pomieszczenia znów dobiegł głos Prochy:
— Widocznie w kurytarzu musiał się przycisnąć do ściany, a myśmy go w biegu przegapili.

Cwaniak z niego. Ale to nic, tak czy tak go znajdę, nie ma stra…

Procha nagle urwał, a ten drugi się nie odezwał. Gromkie kroki oddaliły się. Zapadła cisza.
Wystraszony Sieńka leżał jeszcze jakiś czas bez ruchu. Zastanawiał się, czyby nie popełznąć

głębiej. Mógłby przy okazji zabrać z kryjówki parę prętów.

Ale w końcu się nie zdecydował.
Po pierwsze, nie miał przy sobie nawet zapałek. Czym by tam, głęboko pod ziemią, poświecił?
Po drugie, ogarnęły go naraz wątpliwości, czy warto tu zostawać dłużej. Lepiej chyba wziąć nogi

za pas, póki jest zdrów i cały. A jeżeli tamci poszli po latarkę? Przy świetle od razu zobaczą dziurę.
A on przez własną głupotę ściągnie na siebie nieszczęście.

Pełznąc rakiem, wydostał się z podziemnego przejścia. Wsłuchał się w ciemność. Nic. Cisza.
Wstał, zdjął buty i na palcach ruszył w stronę korytarza. Co chwila zatrzymywał się i nastawiał

uszu, czy nie dobiegnie czasem zza którejś przypory jakiś szelest czy szmer oddechu.

Nagle pod stopą Sieńki coś trzasnęło. Chłopak aż przysiadł ze strachu. Co to było?
Pomacał ręką — pudełko zapałek. Tamci je zgubili czy może ktoś inny? Nieważne. Przydadzą

się.

Zrobił jeszcze parę kroków i nagle dojrzał, że po prawej stronie coś leży. Jakby kupa szmat, a

może człowiek?

Zaświecił zapałkę i nachylił się.
To był Procha. Leżał na wznak, gębą do góry. Ale kiedy Sieńka przyjrzał się lepiej, aż jęknął.

Tak, Procha twarz miał zwróconą ku górze, ale nie leżał na plecach, tylko na brzuchu. Żywy
człowiek nie mógłby tak wykręcić głowy. W żaden sposób.

A więc to jego zapałki, Prochy, pomyślał Sieńka, przeżegnał się i cofnął. W dodatku ta cholerna

zapałka sparzyła mu palce. No jasne, to dlatego Procha tak nagle umilkł w pół słowa. Tamten po
prostu skręcił mu kark, dosłownie, tak że biedak ani zipnął.

Choć, po prawdzie, Sieńka nie bardzo Prochy żałował. Ale co to za potwór, który w ten sposób

wykańcza ludzi?

Później przyszła Skorikowi do głowy jeszcze jedna myśl. Bez Prochy w żaden sposób nie da się

odnaleźć tego mordercy. Broda do pępka to oczywiście bardzo istotny znak szczególny, ale
przecież ten podlec Procha łgał w żywe oczy, świeć Panie nad jego duszą. Kłamał jak z nut.
Bankowo.

Tak więc z całej dedukcji i projekcji pozostało jedynie rozbite koryto, jak u chciwej staruchy

(Sieńka przeczytał bajkę, ale mu się nie podobała, wolał tę o carze Nikicie). Trzeba było dać sobie
spokój z Procha i opowiedzieć o wszystkim Erastowi Pietrowiczowi. Ale Sieńka chciał się popisać,
no i popisał się. Własnymi rękami zerwał nitkę prowadzącą do kłębka.

* * *

Oszołomiony, rozbity Sieńka omal zapomniał przeczytać listu Śmierci. Przypomniał sobie o nim

dopiero na Spasskiej.

Witam serdecznie Eraście Pietrowiczu. Wczoraj wieczorem był prystaw. Sam zapytał o srebrny

pieniążek. Ja mówię to prezent. A on na to: mam nowego rywala? Nie zniosę tego. Kto to taki? Ja
odpowiadam jak pan kazał bogaty człowiek pełne kieszenie forsy. I przystojny choć niemłody
siwizna na skroniach. I jeszcze mówię trochę się zacina. Naczelnik od razu zapomniał o reszcie i
dalejże wypytywać o pana. A oczy ma niebieskie? Tak mówię. A jakiego jest wzrostu? Takiego?
Takiego powiadam. A na skroni ma małą bliznę? Chyba ma, mówię. Aż mu się coś porobiło cały
zaczął się trząść ze złości. Gdzie mieszka pyta a to a sio. Obiecałam że się dowiem i wszystko mu
wyjaśnię. Co do Wampira to sama do niego poszłam nie chciałam krwiopijcy u siebie przyjmować.
Ten znów bardziej się interesował pieniędzmi i kim pan jest czy bogatym człowiekiem i jak do pana
trafić. Jemu też obiecałam że się dowiem. Zawiązaliśmy intrygę a jak ten węzeł rozplatać nie
wiadomo. Musimy się spotkać i całą rzecz ustnie omówić. W liście wszystkiego nie da się napisać.
Proszę przyjść dziś w nocy i przyprowadzić ze sobą Sieńkę. On zna na Chitrowce wszystkie
zakamarki w razie czego pana wyprowadzi. Chcę jeszcze powiadomić że żadnego z nich już do
siebie nie dopuszczam chociaż prystaw wczoraj klął i się wściekał. Ale teraz na panu bardziej mu
zależy niż na mnie. Zagroziłam że o nic pana nie będę wypytywać i dopiero wtedy dał mi spokój. I
proszę przyjąć do wiadomości że żadnego z tych krwiopijców nigdy już do siebie nie dopuszczę bo
brak mi na to sił. Wszystko ma swoje granice dłużej tego nie wytrzymam. Proszę dzisiaj przyjść.
Czekam.

Śmierć

Sieńce aż w gardle zaschło z wrażenia. Dzisiaj, już tej nocy, znowu ją zobaczy!

Jak Sieńka się cieszył z cudzego niepowodzenia

Inżynier i Masa w milczeniu wysłuchali relacji Sieńki. Nie byli na niego źli, nie nawymyślali mu

od durniów, ale i nie okazali specjalnego współczucia. Żeby go chociaż pożałowali: „Ech, biedaku,
aleś się nacierpiał”, albo przynajmniej wtrącili słówko: „Co za koszmar!” — co to, to nie, od
żadnego z nich się tego nie doczekał. A tak się starał zrobić wrażenie! No cóż, rzeczywiście, nie był
w porządku.

— Proszę pana o wybaczenie, Eraście Pietrowiczu. I pana też, Masa. — Sieńka honorowo

przyznał się do błędu. — Trafiła mi się taka okazja, a ja wszystko zepsułem. Szukaj teraz wiatru w
polu. Wywinął nam się ten morderca.

Skruszony opuścił głowę, ale co chwila zerkał spod oka, czy bardzo są źli, czy nie.
— Co o tym sądzisz, Masa? — zapytał Erast Pietrowicz, wysłuchawszy do końca opowieści.
Sensei zamknął wąskie oczy — utonęły jakby w fałdach skóry — i siedział w milczeniu dwie,

może trzy minuty. Pan Nameless też się nie odzywał, czekał, co Japończyk powie. Skorik
niecierpliwie wiercił się na krześle.

W końcu Masa oświadczył:
— Sieńka–kun zuch. Teraz sytko rasne.
Inżynier skinął głową z zadowoleniem.
— I ja tak myślę. Nie masz za co przepraszać, Sienia. Dzięki twoim poczynaniom wiemy już,

kto jest zabójcą.

— Jak to? — Skorik aż podskoczył na krześle. — Kto?
Ale pan Nameless, nie zwracając uwagi na jego pytanie, ciągnął dalej:
— W zasadzie z punktu widzenia dedukcji zadanie od początku wydawało się raczej

nieskomplikowane. Nawet niezbyt doświadczony śledczy na podstawie twoich zeznań rozwiązałby
je bez trudu. Jednakże śledczego interesuje jedynie strona prawna zagadnienia, a ja patrzę na nie
szerzej.

— Tak — zgodził się Masa. — Wazniejsa od prawa jest sprawiediwość.
— Sprawiedliwość i miłosierdzie — poprawił go Erast Pietrewicz.
Widać ci dwaj doskonale się rozumieli, ale Sieńka ani rusz nie mógł pojąć, o czym właściwie

mówią.

— Ale kto jest zabójcą? — nie wytrzymał. — I jak na to wpadliście?
— Na podstawie twojej relacji — odparł w roztargnieniu inżynier, najwyraźniej myśląc o czym

innym. — Rusz trochę mózgownicą, to korzystnie wpływa na rozwój osobowości… — I zaczął
mamrotać dalej: — Tak, bez wątpienia sprawiedliwość i miłosierdzie są ważniejsze. Chwała Bogu,
teraz, będąc osobą prywatną, mogę działać niezgodnie z literą p–prawa. Ale chodzi o czas, zostaje
bardzo niewiele czasu… No i ta obsesyjna ostrożność, żeby tylko nie spłoszyć… Trzeba od razu, za
jednym zamachem, załatwić całą siódemkę… Eureka! — wykrzyknął nagle i uderzył pięścią w stół
z takim rozmachem, że Sieńka aż podskoczył. — Mam plan operacji! Sprawiedliwość i
miłosierdzie.

— Tak się będzie nazywara operacja? — zapytał sensei. — „Sprawiediwość i mirosierdzie”?

Bardzo dobry kryptonim.

— Nie — rzekł rozradowany pan Nameless, wstając od stołu. — Wymyślę o wiele ciekawszą

nazwę.

— Jaka znów operacja? — Sieńka skrzywił się żałośnie. — Sam pan mówił, że dzięki mnie

rozwiązaliście zagadkę, a teraz nic pan nie chce wyjaśnić.

— W nocy pójdziemy razem na bulwar Jauzański, tam się wszystkiego dowiesz — brzmiała

odpowiedź.

I poszli.

* * *

Śmierć otworzyła od razu, jak tylko zapukali — chyba musiała na nich czekać w przedpokoju.

Otworzyła drzwi i w milczeniu wpatrzyła się w pana Namelessa — natarczywie, bez jednego
mrugnięcia, jakby przedtem miała zawiązane oczy, długo przebywała w ciemności albo nagle
przejrzała po okresie ślepoty. Tak właśnie na niego patrzyła. A na Sieńkę nawet nie spojrzała, nie
zapytała: „Jak się masz, Sienia?” ani „Jak zdrówko?” Co prawda, na „dobry wieczór pani” Erasta
Pietrowicza także nie odpowiedziała. Nawet lekko się skrzywiła, jak gdyby oczekiwała innych
słów.

Weszli do salonu, usiedli. Spotkali się, żeby porozmawiać w konkretnej sprawie, a tymczasem

Sieńce wydawało się, że mówią jakby wcale nie o tym, o czym powinni. Śmierć zresztą przeważnie
milczała i wciąż patrzyła na Erasta Pietrowicza, a on wbijał wzrok w obrus. Czasem tylko podnosił
na nią oczy i znów czym prędzej je opuszczał. Zacinał się częściej niż zwykle, jakby czymś
speszony, choć może wcale tak nie było, kto go tam wie.

To oczkowanie, w które się zabawiali ci dwoje bez udziału Sieńki, wzbudziło w nim jakiś

niepokój, tak że słuchał pana Namelessa zaledwie półuchem, bo głowę miał zaprzątniętą zgoła
czymś innym. Krótko mówiąc, wywód inżyniera, czy też — jak sam mówił — „plan operacji”,
sprowadzał się do tego, że należy zebrać wszystkich podejrzanych w jednym konkretnym miejscu,
a przestępca sam się zdradzi i ujawni. Skorik wytrzeszczył na Erasta Pietrowicza oczy — jakże to,
przecież mówił, że wiadomo już, kto jest mordercą — ale inżynier dał mu znać wzrokiem, żeby
milczał. Więc Sieńka się nie odezwał.

Nawet wtedy, kiedy Erast Pietrowicz powiedział: „Bez pani, moja droga, i bez ciebie, Sienia,

niestety, nie mogę się w tej sprawie obejść. Nie mam innych pomocników” — Śmierć nie spojrzała
na Skorika. Sieńka poczuł się urażony do głębi. Był do tego stopnia dotknięty, że nie zrobiło na nim
najmniejszego wrażenia, gdy inżynier zaczął wyliczać niebezpieczeństwa, na jakie mogą się
narazić, przychodząc mu z pomocą.

Śmierć także wcale się nie przestraszyła. Potrząsnęła tylko niecierpliwie głową.
— To wszystko głupstwa. Lepiej przejdźmy do rzeczy.
Sieńka też stanął na wysokości zadania.
— Wiadomo, ma się jedno życie i śmierć także.
Dziarsko podniósł głowę i spojrzał na kobietę. I dopiero wtedy uświadomił sobie, że jego słowa

zabrzmiały dwuznacznie — nie wiadomo, czy miał na myśli śmierć, czy Śmierć.

— Dobrze. — Erast Pietrowicz westchnął. — Wobec tego ustalmy, jakie kto ma zadanie do

wykonania. Pani, moja droga, przyjdzie tam na spotkanie z Księciem i Oczkiem. Sienia sprowadzi
Wampira. Ja — pułkownika Sołncewa.

— A jego po co? — zdziwił się Sieńka.
— Bo jest p–podejrzany. Wszystkie przestępstwa popełniono na podległym mu terenie — to raz.

Sam Sołncew to człowiek okrutny, chciwy i c–całkowicie amoralny — to dwa. I co
najistotniejsze… — Inżynier znów wbił wzrok w obrus. — On również jest z panią związany — to
trzy.

Przez policzek Śmierci przebiegł skurcz, jakby coś ją zabolało.
— Znów pan mówi nie na temat — ostro zwróciła uwagę inżynierowi. — Lepiej niech pan

powie, jak zwabić Księcia i Oczko. Obaj to stare wygi i tak łatwo nie dadzą się zapędzić w pułapkę.

— A co ze mną? — ocknął się Skorik, do którego nagle dotarło, że sam, bez niczyjej pomocy,

będzie musiał sobie poradzić z Wampirem. — Przecież on mnie nawet nie zechce słuchać! Czy pan
w ogóle wie, co to za człowiek? Każe mnie rozedrzeć za nogi! Kim ja jestem dla niego? Zwykłą
glistą! Nigdzie ze mną nie pójdzie!

— Nie tylko pójdzie, ale poleci biegiem, już moja w tym g–głowa — zapewnił Sieńkę pan

Nameless, patrząc przy tym na Śmierć. — Żadne z was nie będzie musiało nikogo i nigdzie
zwabiać. Umówicie się tylko z tymi osobami i przyprowadzicie je na wyznaczone miejsce.

— Co to za miejsce? — spytała Śmierć.
Teraz wreszcie inżynier odwrócił się do Skorika i nawet położył mu rękę na ramieniu.
— Zna je tylko jeden człowiek. No co, Ali Babo, zaprowadzisz nas do swojej jaskini?
Gdyby Erast Pietrowicz nie nazwał go w obecności Śmierci „babą”, niewykluczone, że Sieńka

by tego nie zrobił. Ale trząść się nad srebrem czy złotem, kiedy życie człowieka wisi na włosku?
No i Śmierć zwróciła nań swoje oczyska i lekko uniosła brwi, jakby zdziwiona jego wahaniem…
To przeważyło szalę.

— Ech! — Sieńka machnął ręką. — Zaprowadzę, co mi tam! Znajcie Sieńkę Skorika!
Wypowiedział te słowa i nagle zrobiło mu się żal — wcale nie tych niezliczonych tysięcy, tylko

marzenia. Bo cóż to jest bogactwo? Nie żarcie do rozpęku, nie sto par lakierków i nawet nie własne
auto z silnikiem o mocy większej niż dwadzieścia koni. Bogactwo to marzenie o raju na ziemi, o
tym, że kiedy tylko czegoś zapragniesz, zaraz będziesz to miał.

Ale oczywiście to też bujda. Choćby nie wiem jakie krocie ofiarował Śmierci, nigdy nie będzie

na niego patrzyła tak jak na Erasta Pietrowicza…

Żadne z nich nie zdumiało się szaleńczą hojnością Sieńki, żadne nie klasnęło w dłonie. Nawet

„dziękuję” nie powiedzieli. Śmierć po prostu skinęła głową i odwróciła się, jakby nie spodziewała
się innej odpowiedzi. A pan Nameless wstał. W takim razie chodźmy, powiedział. Szkoda czasu.
Prowadź, Sienia.

* * *

W podziemnym pomieszczeniu, gdzie parę godzin wcześniej Procha chciał wydać dawnego

przyjaciela na pewną śmierć, a tymczasem sam stracił życie, zwłok już nie było. Widocznie
wywlekli je stamtąd mieszkańcy piwnic. Teraz zedrą z trupa ubranie i buty, a nagie ciało podrzucą
gdzieś na ulicy, jak to zwykle bywa.

W towarzystwie Erasta Pietrowicza i Śmierci Sieńka nie czuł strachu. Przyświecając naftową

lampą, pokazał, jak wyjąć obluzowane kamienie.

— Tylko na początku przejście jest bardzo wąskie. Potem już można swobodnie się poruszać.
Inżynier zajrzał do dziury i potarł jedną z płyt palcem.
— To stary sposób układania kamieni, o wiele starszy niż sam budynek noclegowni. Ta część

Moskwy przypomina przekładaniec. Na dawnych fundamentach budowano nowe, na tych —
następne. Trwało to bez mała tysiąc lat…

— To co, wchodzimy, czy jak? — zapytał Skorik, który niecierpliwił się, chcąc jak najprędzej

pokazać ukryty skarb.

— Nie ma potrzeby — odparł pan Nameless. — Jutro w nocy w–wszystko sobie obejrzymy. A

więc — zwrócił się do Śmierci — punktualnie o trzeciej piętnaście proszę być tutaj. Przyjdą Książę
i Oczko. Zdziwią się na pani widok i zaczną zadawać pytania. Niech pani się powstrzyma od
wszelkich wyjaśnień. Proszę im tylko pokazać przejście, kamienie będą wyjęte. Potem —
zaprowadzić ich na miejsce, i koniec. Następnie pojawię się ja i rozpoczniemy operację pod
kryptonimem… Wciąż jeszcze go nie wymyśliłem. Najważniejsze, żeby pani była pewna siebie i
niczego się nie bała.

Śmierć patrzyła na inżyniera, ani na chwilę nie odrywając od niego oczu. No cóż, nawet w

migoczącym świetle naftówki był bardzo przystojny.

— Nie boję się — powiedziała lekko zachrypniętym głosem. — I zrobię wszystko, co pan każe.

A teraz chodźmy.

— D–dokąd?
Uśmiechnęła się kpiąco i przedrzeźniła go:
— Musimy się powstrzymać od wszelkich wyjaśnień. Najważniejsze, żeby był pan pewny siebie

i niczego się nie bał.

Po czym, nie dodając nic więcej, wyszła z piwnicznego pomieszczenia. Erast Pietrowicz

przelotnie spojrzał na Sieńkę i ruszył za nią. Skorik także, z lampą w ręku. Ciekawe, co też Śmierć
wymyśliła.

Na ganku, tuż przy drzwiach, odwróciła się. Na twarzy nie miała już kpiącego uśmieszku, jak

przedtem, malował się na niej grymas cierpienia, mimo to wydawała się nieopisanie piękna.

— Przepraszam pana, Eraście Pietrowiczu. Trzymałam się, jak długo mogłam. Może Bóg się

zlituje i uczyni cud… Nie wiem… Prawdę pan napisał. Chociaż zwą mnie Śmiercią, jestem żywym

człowiekiem. Pewnie źle robię, ale nie mam już sił. Proszę mi podać rękę.

Ujęła dłoń milczącego, jakby onieśmielonego pana Namelessa i pociągnęła go za sobą. Inżynier

wszedł na jeden stopień, na drugi.

Sieńka za nim. Zaraz coś się stanie!
I nagle Śmierć jak nie syknie na niego ze złością:
— A idźże ty stąd, na Boga! Odczep się wreszcie!
I zatrzasnęła mu drzwi przed samym nosem. Sieńka po prostu oniemiał, porażony tak okrutną

niesprawiedliwością. Z wewnątrz dobiegł jakiś dziwny odgłos, jakby coś o siebie uderzyło, potem
szmer czy szelest, wreszcie szlochy, a może jęki. Słów jednak żadnych nie było słychać, na pewno,
bo Sieńka przyłożył ucho do dziurki od klucza.

Kiedy zrozumiał, co się tam dzieje, łzy same popłynęły z jego oczu.
Cisnął lampę na chodnik, przykucnął i zakrył uszy rękami. Oczy także zmrużył, żeby nie widzieć

i nie słyszeć tego plugawego świata, pieskiego życia, w którym jednym przypada wszystko, a
innym figa z makiem. Boga też żadnego nie ma, skoro los potrafi się tak nad człowiekiem pastwić.
A jeżeli jest, to lepiej, żeby Go w ogóle nie było.

Ale Sieńka nie bluźnił długo — może minutę.
Nagle drzwi się otwarły i na ganek z impetem wypadł Erast Pietrowicz, jakby ktoś mocno pchnął

go w plecy.

Krawat zjechał mu na bok, guziki koszuli były rozpięte, a twarz zasługiwała na odrębny opis,

jako że podobnej miny u opanowanego, zimnokrwistego Namelessa Sieńka nigdy dotąd nie widział
i nawet nie przypuszczał, że jest możliwa. Inżynier w oszołomieniu mrugał oczyma, kosmyk
czarnych włosów opadł mu na czoło, usta były otwarte w niebotycznym zdumieniu.

Erast Pietrowicz odwrócił się i wykrzyknął:
— Ale… O co chodzi?!
Drzwi się zatrzasnęły z jeszcze większym hałasem niż przed nosem Sieńki. Dobiegł zza nich

głuchy szloch.

— Proszę otworzyć! — zawołał inżynier i chciał pchnąć skrzydło drzwi, lecz nagle gwałtownie

oderwał od niego ręce niczym od rozpalonego żelaza. — Nie chcę się narzucać, ale… Nie
rozumiem! Niech pani posłucha… — I dodał ciszej: — Boże, n–nawet nie mogę się do niej zwrócić
po imieniu! Proszę wytłumaczyć, co zrobiłem nie tak.

Bezlitośnie szczęknęła zasuwa.
Sieńka patrzył i nie wierzył własnym oczom. Jest Bóg, jest! Oto cud wysłuchanej modlitwy!
Miło było zakosztować odrobiny goryczy, co, przystojniaku? Miło?
— Eraście Pietrowiczu — zaczął Skorik przymilnym głosem — widzi pan, jak to przyjemnie…
— Idź do diabła! — ryknął inżynier. Nie wiadomo, gdzie się nagle podziały jego uprzejmość i

dobre maniery.

Ale Sieńka wcale się na niego nie obraził.

Jak Sieńka został Żydkiem

Rano z trudem dobudził go Masa. Brudny, spocony, z zaczerwienionymi oczyma, jakby całą noc

nie spał, tylko ładował cegły.

— O co chodzi, sensei? — spytał zdziwiony Sieńka. — Przychodzi pan prosto z miłosnego

spotkania, tak? Był pan u Fiodory Nikitiszny czy też ma pan jakąś nową wybrankę?

Pytanie jak pytanie, powinno nawet trochę schlebiać męskiej próżności, ale Japończyk

nieoczekiwanie wpadł w złość.

— Byrem tam, gdze trzeba! Wstawaj, reniu, juz porudnie!
I jeszcze pogroził Sieńce pięścią, bisurman jeden. I taki chce uczyć innych grzeczności!
Dalej było jeszcze gorzej. Masa posadził wciąż sennego Sieńkę na krześle i namydlił mu

policzki.

— Ej, ej! — krzyknął ten ostrzegawczo, widząc w dłoni Japończyka brzytwę. — Nie dotykaj

mnie! Zapuszczam brodę.

— Pan kazar — wyjaśnił krótko Masa. Lewą ręką chwycił sierotę za ramiona, żeby się nie

szarpał, a prawą zgolił mu nie tylko wszystkie pięćdziesiąt cztery włoski na brodzie, ale i wąsy.

Sieńka ze strachu, że Japończyk zatnie go brzytwą, ani drgnął. Mimo to sensei, zeskrobując mu

spod nosa ostatki świeżo wyhodowanej męskiej urody, dogadywał:

— Bardzo dobze. Dobze ci tak. Jeden hura, a drugi haruje jak wór.
Co to miało znaczyć i przy czym Masa tak się spracował, Skorik nie rozumiał, ale nie chciał o

nic pytać. Postanowił, że w odwecie za bezpardonowe użycie przemocy więcej w ogóle nie będzie
ze skośnookim antychrystem gadał. Urządzi mu bojkot jak w angielskim parlamencie.

Był to jednak dopiero początek urągowiska, jakie Sieńce zgotowano. Po ogoleniu Masa

zaprowadził go do gabinetu Erasta Petrowicza. Inżyniera tam jednak nie było, siedział za to przed
trójdzielnym lustrem stary Żyd w jarmułce i chałacie, z zadowoleniem przyglądając się swojej
nosatej fizjonomii i strosząc i tak ohydne kosmate brwi.

— Ogoliłeś go? — zapytał starzec głosem pana Namelessa. — Doskonale. Ja już p–rawie

skończyłem. Siadaj tu, Sienia.

Erast Pietrowicz w tej charakteryzacji był absolutnie nie do poznania. Nawet skóra na jego szyi i

rękach zrobiła się jakaś żółta, pomarszczona, cała w ciemnych, starczych plamach. Zachwycony
jego metamorfozą, Sieńka zapomniał o bojkocie i chwycił Masę za rękę.

— Ale fajnie! A mnie przefasonujecie na Cygana, dobra?
— Na Cyganów nie mamy dziś zapotrzebowania — oświadczył inżynier, który stanął za plecami

Sieńki i teraz zaczął wcierać mu w głowę jakiś olej. Włosy chłopaka, płasko przylegając do głowy,
sprawiły, że uszy stały się jakby większe.

— Dodamy mu piegów — zwrócił się Erast Pietrowicz do Japończyka.
Masa podał panu maleńki słoiczek. Kilka kolistych ruchów dłoni wcierających coś w policzki i

twarz Sieńki już cała była usiana piegami.

— P–peruka numer czternaście.
Masa wręczył inżynierowi coś w rodzaju czerwonej gąbki, która na głowie Sieńki zamieniła się

w rude kudły z dwoma zwisającymi przy skroniach skręconymi puklami. Inżynier załaskotał
Skorika, przesuwając pędzelkiem po jego rzęsach i brwiach, które też zrudziały.

— Ale co zrobić ze słowiańskim nosem? — sam sobie zadał pytanie pan Nameless. — Dodamy

mu garbek? Chyba tak.

Przylepił do nosa Sieńki kawałek wosku, zamalował go farbą w cielistym kolorze i dorzucił na

koniec trochę piegów. Wyszedł prawdziwy majstersztyk.

— Po co to wszystko? — spytał rozbawiony Sieńka, przyglądając się sobie w lustrze.
— Będziesz teraz żydowskim chłopcem Motią — odparł Erast Pietrowicz i nasadził na głowę

Skorika jarmułkę podobną do tej, którą sam nosił. — Masa da ci odpowiednie ubranie.

— Nie będę Żydkiem! — oburzył się Sieńka, dopiero teraz spostrzegłszy, że dwa rude grajcarki

to żydowskie pejsy. — Nie chcę!

— D–dlaczego?
— Bo ich nie lubię! Nienawidzę ichnich mord z zakrzywionymi nosami! To znaczy twarzy!
— A jakie twarze ci się podobają? — zainteresował się inżynier. — O zadartych nosach? To

znaczy, jeśli ktoś jest rdzennym Rosjaninem, już za samo to od razu go lubisz?

— No, oczywiście zależy kogo.
— Racja — przyznał Sieńce słuszność Erast Pietrowicz, wycierając ręce. — Trzeba starannie

wybierać tych, których się lubi. A jeszcze staranniej tych, których się nienawidzi. A już w żadnym
wypadku nie należy się w tych sprawach kierować kształtem nosa. Ale dość tej d–dyskusji. Za
godzinę mamy spotkanie z panem Wampirem, najgroźniejszym moskiewskim bandytą.

Sieńkę aż dreszcz przeszedł na te słowa; od razu zapomniał o Żydach.
— Moim zdaniem Książę jest groźniejszy od Wampira — rzucił niedbale i ziewnął.
W podręczniku savoir–vivre’u napisano: „Jeśli temat rozmowy poruszył was do głębi, nie należy

w żadnym wypadku tego okazywać. Najlepiej wygłosić obojętnym tonem jakąś błahą uwagę, dając
w ten sposób rozmówcom do zrozumienia, że zachowaliśmy zimną krew. Dopuszczalne jest także
ziewnięcie, naturalnie lekkie; należy przy tym zasłonić usta ręką”.

— To zależy od punktu widzenia — odparł inżynier. — Książę oczywiście przelewa o wiele

więcej krwi, ale spośród złoczyńców zawsze znacznie niebezpieczniejszy jest ten, który patrzy dalej
w przyszłość. A jeśli chodzi o środowisko kryminalne Moskwy, przyszłość niewątpliwie będzie
należała nie do zajmujących się rozbojem bandytów, złodziei i morderców, lecz do ściągających
haracze gangsterów. Wskazuje na to prosty rachunek. Zajęcie, którym para się Wampir, jest
bezpieczniejsze, gdyż mniej drażni władzę, a dla niektórych jej przedstawicieli bywa nawet
niekiedy korzystne. Poza tym ściąganie haraczy przynosi nieporównanie większe zyski.

— Jak to większe? Książę potrafi za jednym zamachem zgarnąć trzy tysiące, a Wampir bierze od

sklepikarzy po rubelku dziennie.

Masa przyniósł ubranie — zdeptane buty, połatane spodnie, podarty surdut. Sieńka, krzywiąc się

z obrzydzeniem, zaczął wszystko to wciągać na siebie.

— Po rubelku — przytaknął pan Nameless — ale za to od k a ż d e g o sklepikarza i

c o d z i e n n i e . A takich owieczek, które Wampir s–strzyże, są ze dwie setki. Ile to wypada
miesięcznie? Dwa razy więcej niż średni łup z jednego skoku Księcia.

— Ale Książę robi więcej niż jeden skok miesięcznie — nie poddawał się Sieńka.
— A ile? D–dwa? T–trzy? Wampir przecież też nie od każdego bierze po rublu. Na przykład od

ludzi, do których zaraz się wybierzemy, zamierzał wziąć ni mniej, ni więcej, tylko dwadzieścia
tysięcy.

Sieńka zdumiał się.
— A cóż to za ludzie, od których można wyciągnąć taką forsę?
— Żydzi — wyjaśnił Erast Pietrowicz, wsuwając coś do worka. — W pobliżu Chitrowki już

dawno zbudowali synagogę. Obecny generał–gubernator, kiedy dziewięć lat temu otrzymał
stanowisko w Moskwie, nie pozwolił jej poświęcić i prawie wszystkich Żydów wypędził ze stolicy.
Teraz społeczność żydowska znów okrzepła, powiększyła się i czyni starania o otwarcie swego
domu modlitwy. Uzyskała już pozwolenie władz, ale powstał problem z b–bandytami. Wampir
zagroził spaleniem budynku, który wzniesiono za cenę wielkich ofiar. Żąda od gminy odstępnego.

— A to łobuz! — żachnął się Sieńka. — Jeżeliś człowiek prawosławnej wiary i żydowska

świątynia jest ci solą w oku, to spal ją honorowo, a nie bierz ich judaszowych srebrników. No nie?

Erast Pietrowicz nic nie odpowiedział, tylko westchnął. Skorik zaś po chwili namysłu zapytał:
— A dlaczego ci Żydzi nie złożą skargi na policji?
— Za ochronę przed bandytami policja żąda jeszcze większych pieniędzy — wyjaśnił pan

Nameless. — Dlatego członkowie rady gminy woleli dogadać się z Wampirem za pośrednictwem
wybranych spośród siebie przedstawicieli. Ja i ty, Sienia, czyli Motia, właśnie n–nimi jesteśmy.

* * *

— I co niby mam robić? — zapytał Sieńka, kiedy schodzili w dół zaułkiem Spaso–

Gliniszczewskim.

Cała ta maskarada podobała mu się o wiele mniej niż poprzednia, kiedy to udawał żebraka. Póki

jechali dorożką, to jeszcze nic, ale odkąd wysiedli i ruszyli Marosiejką, już dwa razy wyzwano ich
od gudłajów, a jakiś smarkacz rzucił w nich zdechłą myszą. Sieńka chętnie dałby mu w ucho, żeby
nie zaczepiał porządnych ludzi bez dania racji, ale dla dobra sprawy musiał z tego zrezygnować.

— Co masz robić? — powtórzył pan Nameless, wymieniając ukłony z szamesem. — Milcz i

rozdziawiaj gębę. Uślinić się potrafisz?

Sieńka pokazał.
— No i b–bardzo dobrze. Wystarczy.
Weszli do budynku sąsiadującego z żydowskim domem modlitwy. W czystym, elegancko

umeblowanym pokoju czekało już dwóch zdenerwowanych mężczyzn w surdutach i jarmułkach,
ale bez pejsów — jeden siwy, drugi czarniawy.

Nie wyglądało na to, żeby spodziewali się Erasta Pietrowicza i Sienki. Siwy zamachał na nich

ręką i powiedział coś gniewnie nie po rosyjsku, ale sens był jasny: zabierajcie się stąd, jesteśmy
teraz zajęci ważniejszymi sprawami.

— To ja, Erast Pietrowicz Nameless — oznajmił inżynier, a gospodarze okropnie się zdziwili.
Czarniawy podniósł palec i oznajmił z satysfakcją:
— Mówiłem, że to Żyd. Nawet nazwisko ma żydowskie. To zniekształcona forma „Nachimles”.
Siwy przełknął ślinę, aż poruszyła się wydatna grdyka. Z lękiem popatrzył na inżyniera i zapytał:
— Jest pan pewien, że się uda, panie Nameless? Może lepiej zapłacić temu bandycie? Byle tylko

nie doszło do jakiegoś nieszczęścia. Nie chcemy żadnych kłopotów.

— Żadnych kłopotów nie będzie — zapewnił go Erast Pietrowicz i wsunął worek pod stół. —

No cóż, już d–druga. Zaraz powinien się zjawić Wampir.

I rzeczywiście — za drzwiami rozległy się jakieś głosy, nie wiadomo czyje:
— Uj, idzie, idzie!
Skorik wyjrzał przez okno. Z dołu, od strony Chitrowki, niespiesznie nadchodził Wampir, paląc

papierosa i z niedobrym uśmieszkiem rozglądając się na boki.

— Przyszedł sam, bez talii — zauważył spokojnie pan Nameless. — Jest pewien swego. I nie

chce się dzielić ze swoimi taką grubą forsą.

— Proszę bardzo, panie Rozenfeld. — Czarniawy wskazał na kotarę oddzielającą wnękę, gdzie

ustawiono kanapy (czyli „alkowę”). — Nie, nie, ja po panu.

I obaj skryli się za kotarą. Siwy zdążył jeszcze szepnąć:
— Ach, panie Nameless! Zaufaliśmy panu, proszę nas nie zawieść!
Na schodach już zadudniły kroki.
Wampir bez pukania pchnął drzwi i wszedł. Zmrużył oczy w mroku, gdyż ulica była jasno

oświetlona, i powitał Erasta Pietrowicza słowami:

— No co, gudłaje, przyszykowaliście mamonę? Ej, dziadu, radzę się pospieszyć.
— Po pierwsze, witam, młody człowieku — przemówił pan Nameless starczym, drżącym

głosem. — Po drugie, nie warto się tak rozglądać — żadnych pieniędzy tu nie ma. Po trzecie, siadaj
pan przy stole i pozwól, żebyśmy porozmawiali jak rozsądne ludzie.

Wampir kopnął podsunięte krzesło, które z hałasem poleciało w kąt.
— Znowu gadanina? — wycedził, mrużąc wodniste oczy, tak że wyglądały jak dwie wąskie

szparki. — Dość tego. Słowo Wampira jest święte. Jutro będziecie piec swoją macę na pogorzelisku
po synagodze. A żeby to do twoich pobratymców lepiej dotarło, zaraz ci tu, stary capie, trochę
juchy upuszczę.

Wyciągnął zza cholewy finkę i podszedł do Erasta Pietrowicza.
Ten nie ruszył się z miejsca.
— Aj, panie szantażysta, niepotrzebnie tracisz pan czas na głupstwa. Przede mną i tak życie nie

dłuższe niż świński ogon, tfu, wybacz, Panie, żem się powołał na to nieczyste stworzenie. — I
splunął z obrzydzeniem.

— Toś, dziadu, prawdę powiedział. — Wampir chwycił inżyniera za sztuczną brodę i przystawił

mu ostrze noża do twarzy. — Na początek wykluję ci oko. A później trochę wymodeluję nochal. Po

co ci taka gaśnica? Potem dopiero wykończę na dobre ciebie i twego śmierdziela.

Pan Nameless patrzył na tego potwora zupełnie spokojnie, Skorikowi za to ze strachu szczęka

opadła. Oto do czego doprowadziła cała ta maskarada!

— Przestań pan straszyć Motię, on i tak jest nie całkiem tego… No, myszygiene — wyjaśnił

Erast Pietrowicz. — I zabierz pan swój nożyk. Od razu widać, panie bandyta, że nic a nic nie znasz
pan Żydów. To bardzo chytre ludzie! Zwróciłeś pan uwagie, kogo tu pana przysłali? Czy może
widzisz pan przed sobą przewodniczącego rady Rozenfelda albo reb Bielakowicza, albo kupca
pierwszej gildii Szendybę? Nie, masz pan tu starego, chorego Nauma Rubińczyka i szlemazla
Motię, których nikomu na całym świecie nie będzie żal. Ja sam też mam już tego życia potąd. —
Przeciągnął kantem dłoni po szyi. — A jak pan wykończysz Motię, to będzie tylko wielka ulga dla
jego biednych rodziców, którzy jeszcze powiedzą panu: „Stokrotne dzięki, mesje Wampir”. Więc
po co mamy jeden drugiego straszyć? Pogadajmy lepiej jak porządni ludzie. Wiesz pan, na wsi
mówi się tak: wy macie towar, my mamy kupca — zróbmy wymianę. Pan, mesje Wampir, jesteś
młody człowiek, potrzebujesz pan pieniądze, a Żydzi potrzebują, żebyś pan ich zostawił w spokoju.
Dobrze mówię?

— Niby tak. — Wampir opuścił rękę z nożem i oblizał tłuste wargi. — Aleś przecie gadał, że

forsy nie ma.

— Pieniędzy nie ma… — stary Rubińczyk chytrze mrugnął okiem i po chwili milczenia dodał:

— …ale za to jest srebro, bardzo dużo srebra. Czy to panu urządza?

Wampir wsunął nóż za cholewę. Ścisnął pięść, aż zachrzęściły kostki palców.
— Tylko bez kręcenia. Gadaj do rzeczy! Jakie srebro?
— Słyszałeś pan może o podziemnym skarbcu? Po tym, jak się zaświeciły pańskie małe oczka,

widzę, że tak. Ukryli tam skarb Żydzi, którzy przyjechali do Moskwy z Polski jeszcze za czasów
carycy Katarzyny, oby Bóg wybaczył jej grzechy za to, że nie krzywdziła naszych braci. Teraz
takiego czystego, dobrego srebra już się nie wyrabia. Niech pan tylko posłucha, jaki ma dźwięk. —
Wyjął z kieszeni garść srebrnych łusek, starodawnych kopiejek (a może nie tamtych, tylko
podobnych, kto by się tam wyznał) i brzęknął nimi parę razy przed nosem szantażysty. — Srebro
leżało sobie spokojnie z górą sto lat i nikt o nim nie wiedział. Tylko czasem Żydzi brali je stamtąd
po trochu w razie wielkiej potrzeby. A teraz nie mamy do niego dostępu. Jeden bęcwał z Chitrowki
odkrył nasz tajny skarbiec.

— Słyszałem tę bajkę. — Wampir kiwnął głową. — Czyli to prawda? I co — wasi zarżnęli

Siniuchinów? Nieźle. A mówi się, że Żyd nawet muchy nie zabije.

— Ajajaj! Bardzo pana proszę! — rzucił z urazą Rubińczyk. — Po co wygadywać takie

głupstwa? Jeszcze panu pypeć na języku wyskoczy! Tego tylko brakowało, żeby i tę sprawę zwalili
na Żydów! Może to pan zamordowałeś tego biedaka, skąd ja mogę wiedzieć? Albo Książę?
Słyszałeś pan, kto to taki? O, to straszny bandyta. Nie chciałbym, broń Boże, obrazić, ale chyba
jeszcze gorszy od pana.

— No, no! — Wampir pogroził Rubińczykowi pięścią. — Jeszcze nie widziałeś, co ja potrafię!
— I nie potrzeba. Wierzę panu na słowo. — Starzec wysunął przed siebie dłonie. — Nie o to

chodzi. Chodzi o to, że pan Książę dowiedział się o tajemnej kryjówce i szuka jej dzień i noc.
Boimy się tam teraz nawet nosa pokazać.

— A, co tam, Książę, Książę — mruknął Wampir i wyszczerzył w uśmiechu żółte zęby. — No,

dziadu, mów dalej.

— Co tu jest do mówienia? Składamy pana konkretną propozycję. My wskazujemy miejsce,

gdzie jest ukryty skarb, pan i pańscy ludzie wynoszą srebro, a potem dzielimy się uczciwie po
połowie. I niech mi pan wierzy, młody człowieku, zgarniesz pan nie dwadzieścia tysięcy, ale o
wiele, wiele więcej.

Wampir nie namyślał się długo.
— Zgoda. Sam wszystko wyniosę, nie potrzebuję pomocników. Tylko pokażcie mi miejsce.
— Ma pan zegarek? — zapytał Naum Rubińczyk i sceptycznie popatrzył na złotą dewizkę,

zwisającą z kieszeni Wampira. — Porządny? Dobrze chodzi? Musi pan przyjść dziś w nocy do
noclegowni Jeroszenki, do piwnicy, tej na samym końcu, w której są takie kamienne przypory,

punktualnie o trzeciej. Ten tutaj Motia, biedny niemowa, będzie tam już czekał i zaprowadzi pana,
gdzie trzeba…

Sieńka skulił się pod przenikliwym, gadzim spojrzeniem, którym obrzucił go Wampir, i z jego

zwisającej wargi spłynęła nitka śliny.

— Chcę pana powiedzieć jeszcze coś na koniec, żebyś pan dobrze zapamiętał — łagodnym

głosem ciągnął stary Żyd, ostrożnie ujmując szantażystę za rękaw. — Kiedy zobaczysz pan skarb i
przeniesiesz go w bezpieczne miejsce, zadasz pan sobie pytanie: „Po co miałbym oddawać połowę
tym głupim Żydom? Co mogą mi zrobić? Lepiej zatrzymam wszystko dla siebie, a ich wystrychnę
na dudków”. Prawda, że możesz pan sobie tak pomyśleć?

Wampir rozejrzał się po kątach, czy nie wisi gdzieś święty obrazek. Nie dostrzegł żadnego, więc

musiał się obejść bez zwyczajowego wsparcia.

— Żeby mnie grom spalił! Żebym tak wolności nie oglądał! Żebym zdechł na suchoty! Jeżeli

ktoś postępuje ze mną po dobremu, to i ja tak samo. Jak mi Bóg miły!

Stary Żyd wysłuchał go, pokiwał głową i zapytał nagle:
— Znałeś pan Aleksandra Błogosławionego?
— Kogo? — Wampir wytrzeszczył oczy na starca.
— Cara. Stryjecznego pradziadka miłościwie nam panującego imperatora. Pytam, czy znałeś pan

Aleksandra Błogosławionego. Widzę po pańskiej minie, żeś pan nie znał tego wielkiego człowieka.
A ja go widziałem prawie tak, jak teraz widzę pana. To znaczy, nie żebyśmy się znali, Boże broń.
Zresztą on mnie nie mógł widzieć, bo leżał martwy w trumnie. Wieźli go do Petersburga z miasta
Taganrog.

— Po cholerę mi to opowiadasz, stary? — Wampir zmarszczył czoło. — Co mnie obchodzi twój

car w trumnie?

Starzec podniósł w ostrzegawczym geście żółty palec.
— A to, mesje bandyto, że jeśli nas pan oszukasz, to i ciebie także powiozą w trumnie, a Naum

Rubińczyk przyjdzie na pana popatrzeć. No dobrze, dość tego. Zmęczyłem się. Możesz pan iść.
Motia zaprowadzi pana, gdzie trzeba.

Odszedł na bok, usiadł w fotelu i opuścił głowę na piersi. Po chwili rozległo się cienkie, żałosne

pochrapywanie.

— Ma jeszcze dziadyga krzepę. — Wampir mrugnął do Sieńki. — Pamiętaj, ruda małpo, żebyś

w nocy był na miejscu. Bo jak mnie wystawisz, to cię uduszę twoim własnym językiem.

Odwrócił się miękkim, kocim ruchem i już go nie było. Ledwie na dole trzasnęły drzwi, dwaj

Żydzi wyłonili się zza kotary i jeden przez drugiego zarzucili inżyniera pytaniami.

— Co pan mu naopowiadał? O jakie srebro chodzi? Co pan najlepszego wymyślił? Skąd teraz

weźmiemy tyle srebrnych monet? To prawdziwa katastrofa!

Erast Pietrowicz, który w jednej chwili przestał chrapać, nie przerywał nerwowej paplaniny

Żydów, lecz najspokojniej zajął się własnymi sprawami — zdjął jarmułkę, siwą perukę, odlepił
brodę, następnie wyjął z worka szklane naczyńko, umoczył w nim wacik i zaczął przemywać skórę.
Starcze plamy i zmarszczki zniknęły jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej.

Kiedy tamci na chwilę zamilkli, wyjaśnił zwięźle:
— Nic nie wymyśliłem. S–skarbiec istnieje naprawdę.
Członkowie rady popatrzyli na niego uważnie, jakby chcąc sprawdzić, czy z nich nie dworuje.

Jednak nie wyglądało na to, by robił sobie żarty.

— Ale… — ostrożnie, jakby miał do czynienia z człowiekiem niespełna rozumu, zwrócił się do

niego czarniawy — …ale zdaje pan sobie sprawę, że ten bandyta pana oszuka? Zabierze cały skarb,
nic nie odda?

— Bez wątpienia tak właśnie zrobi — przytaknął inżynier, zdejmując chałat, wyświechtane

spodnie i kalosze. — A wtedy stanie się to, co prorokował Naum Rubińczyk. Wampir wyjedzie w
trumnie. Tyle że nie do Petersburga, ale na B–bożedomkę, do wspólnej mogiły.

— Dlaczego się pan rozebrał? — spytał zaniepokojony siwy. — Nie wyjdzie pan chyba tak na

ulicę?

— Przepraszam bardzo za ten d–dezabil, panowie, ale mam bardzo mało czasu. Razem z tym

młodzieńcem musimy zaraz odbyć następną wizytę. — Erast Pietrowicz odwrócił się do Skorika.
— Sienia, nie stój zamyślony jak Puszkin na pomniku, r–rozbieraj się. Żegnam panów.

Tamci dwaj znów wymienili spojrzenia i starszy powiedział:
— No cóż, ufamy panu. Teraz i tak nie mamy już innego wyjścia.
Oddalili się z ukłonem, inżynier zaś wyjął z worka czerkieskę z gazyrami

*

, miękkie skórzane

pantofle, zwane czuwiakami, papachę, kindżał na rzemieniu i w jednej chwili przeobraził się w
mieszkańca Kaukazu. Zdumiony Sieńka widział, jak pan Nameless na swoje starannie
przystrzyżone wąsiki nakleja drugie, czarne jak smoła, i przylepia sobie równie smolistą
rozbójniczą brodę.

— Wygląda pan zupełnie jak imam Szamil! — zachwycił się Skorik. — Widziałem w książce na

obrazku.

— Nie Szamil, tylko Kazbek. I nie imam, ale abrek

*

, który zszedł z gór, żeby zdobyć miasto

niewiernych giaurów — sprostował Erast Pietrowicz, zmieniając siwe brwi na czarne. —
Rozebrałeś się? Nie, nie, do naga.

— Do kogo teraz idziemy? — zapytał goły Sieńka, osłaniając boki rękami. W pokoju nie było

zbyt ciepło.

— Do jego wielmożności twojego byłego sz–szefa. Włóż to.
— Do jego wiel… — Sieńka urwał w pół słowa, głos uwiązł mu w gardle. Zastygł bez ruchu,

trzymając w rękach jakieś jedwabne, lekkie odzienie, które inżynier wyjął z worka. — Do Księcia?!
Co pan?! Eraście Pietrowiczu, kochanieńki, przecież on mnie zabije! Ukatrupi, zanim zdążę usta
otworzyć! Zobaczy, że to ja — i koniec ze mną! To wariat!

— Ależ nie, nie tak. — Pan Nameless rozłożył coś jakby krótkie jedwabne kalesony z

koronkowym obszyciem. — Najpierw p–pantalony, potem pończochy i podwiązki.

— Babskie szmatki? — zaprotestował Skorik. — Na co mi to?
Inżynier wyłowił z worka suknię i wysokie sznurowane buty.
— Co, chce mnie pan przebrać za dziewczynę?! Wolę zdechnąć!
Widocznie już wcześniej obaj z Masą wpadli na ten pomysł, domyślił się Sieńka. Dlatego

Japończyk ogolił mu twarz brzytwą. Ale figulca! Dosyć się już napastwiliście.

— Nie włożę tych łachów i koniec — oświadczył zdecydowanie.
— Twoja sprawa. — Erast Pietrowicz wzruszył ramionami. — Ale jeżeli Książę cię pozna, to

istotnie, jak p–powiadasz, ukatrupi.

Sieńka przełknął ślinę.
— A beze mnie nie może się pan obejść?
— Mogę — oznajmił inżynier. — Chociaż z–znacznie utrudni mi to zadanie. Ale mniejsza z

tym. Gorzej, że będzie ci potem wstyd.

Mrucząc pod nosem, Sieńka wciągnął śliskie dziewczęce majtasy siatkowe pończochy i

czerwoną suknię. Erast Pietrowicz włożył na głowę nieszczęśnika jasną perukę, ufryzowaną w loki,
starł z jego twarzy żydowskie piegi i pociągnął tuszem rzęsy.

— No, a teraz zrób r–ryjek.
I umalował grubo wargi Sieńki słodko pachnącą szminką. Następnie podsunął mu lusterko.
— Zobacz sam, jaka z ciebie ślicznotka. Skorik nie chciał w nie spojrzeć, odwrócił się.

Jak Sieńka został mamzelką

— Prrr, hamany! — krzyknął woźnica na parę pięknych karych koni, a one stanęły jak wryte.

Dyszlowy odwrócił toczoną szyję, zerknął gniewnie na dorożkarza i uderzył w bruk podkutym
kopytem, aż iskry poszły.

Podjechali do pensjonatu „Kazań” po pańsku, z fasonem. I Bosman, który siedząc na swoim

wózku, handlował gwizdkami, i skupiona wokół niego dzieciarnia odwrócili się w stronę
szykownego landa (trzy ruble za godzinę!) i zagapili na przystojnego Kaukazczyka i jego
towarzyszkę.

— Czekaj tu! — polecił dżygit woźnicy, rzucając mu błyszczący złoty imperiał

*

.

Zeskoczył wprost na bruk, omijając stopień. Wystrojonego Sieńkę chwycił wpół, lekko postawił

na ziemi, po czym ruszył wprost do wejścia. Bosmanowi powiedział nie umówione „jóws”, jak
uczył go Skorik, lecz rzucił krótko:

— Jestem Kazbek.
Bosman też nie zagwizdał, tylko zmrużył oczy. Kiwnął dziarskiemu przybyszowi ze wschodu

głową, zezwalając, by wszedł. Na Sieńkę ledwie rzucił okiem. Właściwie można powiedzieć, że
zdawał się zupełnie niezainteresowany jego osobą, dzięki czemu ściśnięty i ciążący niby kamień
żołądek Sieńki przestał mu tak bardzo dokuczać.

— W — więcej wdzięku — pouczał Skorika Erast Pietrowicz swoim normalnym głosem, gdy

szli przez podwórze. — Nie wymachuj tak rękami. I nie poruszaj ramionami, tylko biodrami. No
dobrze, może być.

Zastukał, drzwi się otworzyły i wyjrzał z nich nieznany Sieńce chłopak. Pewnie on jest teraz

szóstką, domyślił się Skorik i poczuł ostre ukłucie w sercu. Z zazdrości, czy co? Dziwne.

Nowy wcale się zresztą Sieńce nie spodobał. Miał płaską twarz i oczy żółte jak u kota…
— O co chodzi? — zapytał.
Pan Nameless powtórzył to samo, co powiedział Bosmanowi:
— Jestem Kazbek. Powedz Ksęciu. (Tak wymówił: Ksęciu).
— Co za Kazbek? — Szóstka wzgardliwie pociągnął nosem i natychmiast poczuł na nim dwa

stalowe palce.

Abrek zaklął gardłowo, z rozmachem walnął głową płaskogębego o futrynę, po czym go

odepchnął. Chłopak gruchnął na podłogę.

Wtedy Kazbek wszedł, przestąpiwszy przez leżącego, i zdecydowanie ruszył korytarzem.

Sieńka, popiskując z cicha, podążał śladem Kaukazczyka. Gdy się obejrzał, zobaczył, że szóstka–
popychle trzyma się za głowę i w oszołomieniu mruga oczyma.

O Boże, Boże, czym się to wszystko skończy?
W dużym pokoju Ryzyk i Fizyk, jak zawsze, rżnęli w karty. Słoniny nie było, ale na łóżku,

oparłszy obute nogi na poręczy, leżał Oczko i scyzorykiem czyścił paznokcie.

Do niego właśnie skierował się Kaukazczyk.
— Tyś walet? Prowadź do Księcia, chcę z nim mówić. Jestem Kazbek.
Bliźniacy przerwali grę. Jeden z nich (Sieńka nigdy nie nauczył się ich rozróżniać) mrugnął do

niego, a drugi wpatrzył się tępym wzrokiem w srebrny kindżał przy pasku gościa.

— Kazbek nade mną góruje samotnie. — Oczko uśmiechnął się błogo i sprężyście zerwał się z

łóżka. — Chodźmy, skoroście przyszli.

Nie był ciekaw po co, po prostu poprowadził ich i tyle. Nie wróżyło to nic dobrego.
Książę siedział przy stole straszny, opuchnięty — musiał bardzo dużo pić. Zupełnie nie

przypominał urodziwego młodzieńca, jakim był, kiedy Skorik ujrzał go po raz pierwszy (zaledwie
przed miesiącem!). Koszulę, choć atłasową, miał jakąś wymiętą, brudną, włosy splątane, twarz
nieogoloną. Na stole, oprócz pustych butelek i tradycyjnego słoja kiszonych ogórków, stal złoty
świecznik bez świec.

Wróg Sieńki podniósł na wchodzących mętne oczy i zwrócił się do Kaukazczyka:
— Ktoś ty? Czego chcesz?

— Jestem Kazbek.
— Kto?
— Chyba ten, co to niedawno przyjechał z Kaukazu z dwudziestoma dżygitami — półgłosem

wyjaśnił Oczko, oparty o ścianę i z rękami skrzyżowanymi na piersi. — Mówiłem ci. Zjawili się
trzy miesiące temu. Przycisnęli tych z Marinej Roszczy, przejęli dziewczyny i wszystkie sklepy z
naftą.

Abrek uśmiechnął się, a raczej drgnął mu kącik ust.
— Wy, Rosjanie, przyszliście w nasze góry i nie chcecie odejść. A ja przyszedłem do was i też

szybko nie odejdę. Będziemy sąsiadami, Książę. A sąsiedzi mogą żyć ze sobą różnie. Albo się
nawzajem zabijać — to potrafimy — albo zostać kunakami, co po waszemu znaczy: rodzonymi
braćmi. Wybór należy do ciebie.

Oczko znów zauważył cicho:
— Książę, z nimi trzeba ostrożnie. Ten tu przyszedł niby sam, ale reszta pewnie czeka w

ukryciu. Wystarczy, że Kazbek gwizdnie, a chwycą za kindżały.

— Niech chwytają — wycedził Książę. — Zobaczymy, kto będzie górą. Czegoś się tak nadął,

Kazbek? Żartuję. Książę to człowiek wesoły. Skoro tak mówisz, zostańmy kunakami. To co, graba?

Wstał i wyciągnął rękę. Skorik trochę się uspokoił, bo przychodziły mu na myśl różne rzeczy,

nawet najgorsze. Jednak abrek nie uścisnął dłoni Księcia.

— U nas w górach podać sobie ręce to za mało. Trzeba dowieść przyjaźni czynem. Kunak

kunakowi musi podarować to, co najcenniejsze.

— Tak? — Książę zatoczył łuk ramieniem. — No to proś, o co chcesz. Książę ma szeroki gest.

Popatrz. Świecznik ze szczerego złota. Zabrałem wczoraj jednemu kupcowi. Chcesz, to ci podaruję.

Kazbek pokręcił głową w kosmatej papasze.
— A czego byś chciał? Mów.
— Śmierci — cicho, lecz gwałtownie zażądał Kaukazczyk.
— Czyjej śmierci? — spytał zaskoczony Książę.
— Twojej. Podobno jest dla ciebie najcenniejsza ze wszystkiego, co posiadasz. Więc oddaj ją.

Wtedy zostaniemy kunakami do grobowej deski.

Skorik pierwszy zorientował się, o czym mowa, i aż oczy zamknął z przerażenia. No, teraz

wszystko jasne. Zaraz krew się poleje, to pewne jak amen w pacierzu. Jego też nie oszczędzą. Och,
mamusiu kochana, już niedługo na tamtym świecie spotkasz się ze swoim synkiem Sienią.

Oczko też zrozumiał, o co chodzi. Nie ruszył się z miejsca, ale palce jego prawej dłoni powoli

wślizgnęły się w lewy rękaw. Tam, w rękawie, kryły się noże w skórzanym mankiecie. Oczko zaraz
zacznie nimi rzucać, a wtedy żegnajcie się z życiem, drodzy goście.

Wreszcie sens słów Kazbeka dotarł i do Księcia, który otworzył usta i szarpnął kołnierz koszuli.

Widać było, jak żyły nabrzmiały mu na szyi, ale krzyk wciąż się nie wydobywał z gardła —
wściekłość zaparła Księciu dech.

Kazbek, jakby nigdy nic, ciągnął:
— Oddaj mi swoją kobietę, Książę. Chcę ją mieć. A tobie przyprowadziłem swoją najlepszą

mamzelkę. Jest piękna i zwinna niczym górska kozica. Bierz ją sobie. Daję z serca.

I wypchnął Sieńkę na środek pokoju.
— Aach! — pisnął Sieńka. — Mamusiu!
Ale Książę ryknął tak głośno, że tej żałosnej skargi nikt nie usłyszał.
— Gardło przegryzę! Ścierwo!
Chwycił ze stołu wielki dwuzębny widelec do wyławiania ogórków i chciał się rzucić na

bezczelnego abreka, ale w ręku Kaukazczyka zalśnił nagle mały czarny rewolwer.

— Ty! — zwrócił się gość do waleta. — Ręce na ramiona! — nakazał. Do Księcia w ogóle się

nie odezwał, tylko błysnął oczyma w jego stronę.

Oczko uniósł brew, oceniając spojrzeniem czarny wylot lufy. Pokazał Kaukazczykowi, że nic nie

ma w rękach, i dotknął palcami ramion. Książę zaklął i rzucił widelec na stół. Nie patrzył na
rewolwer, tylko w oczy tego, który złożył mu tak obraźliwą propozycję, i z wściekłości gryzł wargi
do krwi. Po brodzie spływała mu czerwona strużka.

— I tak cię zabiję! — krzyknął ochryple. — W Marinej Roszczy też cię znajdę! Wszystkie flaki

z ciebie wypuszczę i przerobię cię na kiełbasę!

Kazbek tylko cmoknął.
— Wy, Rosjanie, jesteście jak baby. Mężczyzna nie krzyczy, mówi cicho.
— Więc ona z tobą też?… Z tobą?… — Do rozsierdzonego Księcia nie docierało, co się wokół

dzieje. Strącił z policzka łzę wściekłości i zazgrzytał zębami. — Ścierwo, suka, dłużej tego nie
zniosę!

— Przyszedłem do ciebie jak do mężczyzny, honorowo. — Abrek ściągnął gęste czarne brwi,

niebieskie oczy błysnęły zimnym płomieniem. — Mogłem ją wykraść, ale Kazbek nie jest
złodziejem. Mówię ci po dobremu: daj sam. Jak nie dasz, wezmę siłą. I najpierw dobrze pomyśl.
Nie chcę jej za darmo…

Wskazał na wystraszonego Sieńkę.
Książę odepchnął Bogu ducha winnego Skorika z taką siłą, że chłopak poleciał aż pod ścianę i

upadł.

— A na cholerę mi twoja wymalowana łachudra!
Mimo że Sieńka mocno się uderzył w ramię i przeraził, te słowa, choć obraźliwe, brzmiały dla

niego niczym najsłodsza muzyka. Książę go nie chce. Chwała Ci, Boże!

— Mamzelkę daję ci tylko tak, jako dodatek, żebyś nie został bez baby. — Dżygit roześmiał się.

— A najcenniejsze, co posiadam i co chcę ci ofiarować, to srebro, dużo srebra. Nigdy dotąd tyle nie
miałeś…

— Wepchnę ci to srebro do gardła, ty parszywy pogański psie! — przerwał mu Książę, po czym

jeszcze długo miotał przekleństwa i złorzeczenia.

— „Dużo” to znaczy ile, szanowny? — zapytał Oczko, kiedy Książę, zachłysnąwszy się

nienawistnymi słowami, wreszcie umilkł.

— Jeden wóz nie wystarczy, żeby je załadować. Wiem, że od dawna tego srebra szukacie, ale

znalazłem je ja. I oddam całe, tyle że za Śmierć.

Książę już znowu chciał wrzasnąć, kiedy Oczko podniósł palec na znak, żeby milczał.
— Mówisz o skarbie pisarza z Jerochy? — zapytał walet. — A więc jednak znalazłeś? Och,

spryciarz z ciebie, prawdziwy syn Kaukazu — dodał przypochlebnie.

— Tak, teraz skarb należy do mnie. Ale jeżeli zechcecie, będzie wasz.
Książę gwałtownie szarpnął głową, niczym byk oganiający się od gza.
— Śmierci nie oddam! Za całe srebro i złoto świata! Nie oddam! Nigdy nie będzie twoja, psie!
— Już jest moja. — Kaukazczyk wolną ręką pogładził kruczą brodę. — Jak chcesz, Książę.

Przyszedłem z uczciwą propozycją, a ty nazwałeś mnie psem. Wiem już, że u was, w Moskwie,
dozwolone są wszelkie przekleństwa, ale za „psa” noże idą w ruch. Będziemy walczyć. Mam
więcej kompanów niż ty, a każdy z nich to prawdziwy orzeł.

Cofnął się ku drzwiom, wciąż trzymając rewolwer w pogotowiu. Sieńka zerwał się na nogi i

przywarł ramieniem do czerkieski Kazbeka.

— Dokąd, gadzino? — wrzasnął Książę. — Żywy stąd nie wyjdziesz! No już, strzelaj! Moje

wilki cię rozszarpią!

Do pokoju wsunął się jeden z bliźniaków.
— Książę, mówiłeś coś? Wołałeś nas?
Ani na chwilę nie spuszczając z oczu Księcia i Oczka, abrek chwycił Ryzyka–Fizyka lewą ręką

za szyję, potrzymał tak parę sekund i puścił. Chłopak osunął się i zwalił na bok niczym na wpół
pusty worek.

— Poczekaj, szanowny! — odezwał się Oczko. — Nie odchodź. Książę, człowiek przyszedł do

ciebie po dobremu, w uczciwych zamiarach. Jedna baba mniej, jedna więcej — co za różnica?
Wiesz, że ferajna właśnie tak myśli. — I dodał wierszem: — „Gadka owa jest prawdziwa, znam ten
dziw i wszystko zrobię, by się móc przysłużyć tobie”

*

.

Aha, przypomniał sobie Sieńka, znam to. Łabędzica mówiła tak do księcia Gwidona: spokojnie,

nie gorączkuj się, wszystko urządzę jak najlepiej.

Ale Książę z Chitrowki widać nie czytał tej bajki i zdziwiony zamrugał oczyma. Oczko w

odpowiedzi również mrugnął, ale tylko jednym okiem — Sieńka, stojąc z boku, dobrze to widział.

— Skarb, powiadasz? — burknął ponury Książę. — No dobra. Na skarb Siniuchina mogę się

zamienić. Ale najpierw srebro.

— Słowo? — upewnił się Kazbek. — Złodzieja?
— Słowo — potwierdził Książę i zgodnie z przyjętym obyczajem przesunął po gardle kciukiem,

ale Sieńka znów dojrzał podstęp: lewą rękę Książę schował za plecami i ułożył z palców figę, co
odbierało danemu słowu wszelką wagę. Sieńka będzie musiał później Kazbekowi, to znaczy
Erastowi Pietrowiczowi, powiedzieć o tym podłym oszustwie.

— W porządku. — Dżygit skinął głową i schował broń. — Przyjdźcie w nocy do noclegowni, do

piwnicy, tej najdalszej. Tylko we dwóch, nikogo więcej nie bierzcie. Punktualnie o trzeciej
piętnaście. Jeżeli się zjawicie wcześniej albo później, umowa jest nieważna.

— Przyjdziemy we dwóch, a twoi kumple nas wykończą? — Książę uśmiechnął się krzywo.
— Po co mieliby w tym celu was tam ściągać? — Kazbek wzruszył ramionami. — Gdyby

chcieli, i tak zrobiliby z was kebab. Mnie potrzebni są w Moskwie wierni kunacy, którym można
zaufać… Ktoś będzie na was czekał w piwnicy i zaprowadzi, gdzie trzeba. Kiedy go zobaczysz,
zrozumiesz, że Kazbek mógł ci nic nie dawać i wziąć za darmo to, co chciał.

Książę już otwierał usta, żeby odpowiedzieć (sądząc po jego minie, miała to być kolejna

pogróżka), ale Oczko położył mu rękę na ramieniu.

— O trzeciej piętnaście po północy będziemy, szanowny. Słowo uczciwego złodzieja.
Walet złożył przysięgę bez żadnych sztuczek, obie ręce trzymał na widoku.
— A więc nie bierzesz mamzelki? — zapytał Kaukazczyk Księcia już w drzwiach.
Sieńka zamarł. Ach, Eraście Pietrowiczu, chce pan mojej zguby? Święty Mikołaju, Matko Boska

Nieustającej Pomocy, miejcie mnie w swojej opiece!

Ale Książę, oby z piekła nie wyszedł, zamiast odpowiedzi splunął tylko na podłogę.
Udało się.

Jak Sieńka został fursetką

Dopiero kiedy wyszli, wsiedli do dorożki i przejechali kawałek, Sieńka westchnął i rzekł z

goryczą:

— Dziękuję panu, Eraście Pietrowiczu, za pańską troskę i opiekę. Oto jak pan postępuje z

oddanym sobie człowiekiem. A gdyby tak Książę powiedział: „Dawaj swoją mamzelkę”?
Zostawiłby mnie pan na pewną zgubę?

— Jak skręcisz za róg, stań! — polecił woźnicy niewdzięczny inżynier, naśladując kaukaską

wymowę, i dopiero kiedy wysiedli z dorożki, odpowiedział na zarzut Sieńki: — Dla Księcia istnieje
tylko jedna kobieta. Na ż–żadną inną nie zechciałby nawet spojrzeć. Musiałem tak postąpić, Sienia,
bo chodziło mi o to, żebyś wyglądał na autentycznie przestraszonego — to czyniło bardziej
przekonującym nasze małe przedstawienie. D–doskonale się s–spisałeś.

Dopiero teraz Sieńka uświadomił sobie, że przebrany — czy to za starego Żyda, czy dzikiego

górala — Erast Pietrowicz w ogóle się nie jąkał. Rzecz naprawdę zdumiewająca. No i było jeszcze
coś — inżynier sam odwalił całą robotę, on w niczym mu nie pomógł. Zrobiło się Sieńce wstyd.
Przede wszystkim za to, że stchórzył i wzywał na pomoc świętego Mikołaja i Matkę Bożą. Chociaż
czego się tu wstydzić? W końcu jest przecież żywym człowiekiem, a nie nieczułym, twardym jak
kamień panem Namelessem. Takiemu modlitwa niepotrzebna, przecież nawet Masa sensei o tym
mówił.

Szli Pokrowką, obok cerkwi Świętej Trójcy na Bagnach i wspaniałej świątyni Zaśnięcia Marii

Panny.

— A pan nigdy się nie modli do Boga? — zapytał Sieńka. — Dlatego że w ogóle niczego się pan

nie boi?

— Skąd ci przyszło do głowy, że się nie boję? — zdziwił się Erast Pietrowicz. — Oczywiście, że

się boję. Nie znają strachu jedynie ludzie całkowicie pozbawieni wyobraźni. A skoro się boję, to
również czasami się modlę.

— Łże pan!
Inżynier westchnął.
— Mówi się „kłamie pan”, a najlepiej w ogóle p–powstrzymać się od takich stwierdzeń, jako

że… — Zrobił nieokreślony gest.

— …można za to dostać w pysk — domyślił się Sieńka.
— Także i dlatego. A moja modlitwa, Sienia, jest prosta. Nauczył mnie jej pewien duchowny.

„Zbaw mnie, Boże, od powolnego, pełnego mąk i poniżającego konania”. To wszystko.

Skorik zamyślił się. Powolne konanie — wiadomo, nikt nie chce leżeć dziesięć lat sparaliżowany

czy umierać na raka. Mąk też nikt nie pragnie cierpieć.

— A „poniżające konanie” to znaczy jakie? Kiedy człowiek umarł, a wszyscy na niego plują i

depczą go nogami?

— Nie. Chrystusa też bito i poniżano, ale czyż w jego śmierci jest coś hańbiącego? Ja przez całe

życie boję się innej rzeczy. A mianowicie umrzeć w taki sposób, żeby wszyscy mieli z tego zabawę.
I potem tylko z tym zmarłego kojarzyli. Na przykład prezydenta Francji, Faure’a, będą pamiętać nie
dlatego, że podbił M–madagaskar i zawarł sojusz z Rosją, ale dlatego, że wyzionął ducha, będąc w
łóżku z kochanką. Po byłym przywódcy narodu pozostała cyniczna, płaska anegdota: „Prezydent
zmarł podczas pełnienia obowiązków — w każdym sensie tego słowa”. Nawet na nagrobku
wyobrażono biedaka leżącego ze sztandarem republiki w objęciach. Ludzie przechodzą obok i
śmieją się… Właśnie czegoś takiego się boję.

— Panu taka wstydliwa rzecz nie może się przydarzyć — uspokoił inżyniera Sieńka. — Zdrowie

panu dopisuje.

— Nie będzie to, to co innego. Los lubi sobie żartować z tych, którzy zbyt się troszczą o własną

g — godność. — Erast Pietrowicz uśmiechnął się. — Pamiętasz na przykład, jak siedzieliśmy
razem w waterklozecie, a Wampir usłyszał szum wody i chwycił za rewolwer?

— Pewnie, że pamiętam. Do dziś dnia dreszcz mnie przechodzi na to wspomnienie.

— Nie „do dziś dnia”, tylko „jeszcze teraz”. A więc gdyby Wampir zaczął strzelać przez drzwi,

położyłby nas trupem na sedesie. Uważasz, że to chwalebna śmierć?

Skorik wyobraził sobie, jak on i Erast Pietrowicz leżą jeden na drugim na tym wielkim

porcelanowym nocniku, a krew ścieka prosto do rury odprowadzającej nieczystości.

— Nie powiedziałbym, że za piękna.
— Otóż to. Nie chciałbym umrzeć w podobny sposób. Zdaję sobie sprawę, że to śmieszna

słabostka, ale nic nie poradzę — taki już jestem.

Pan Nameless uśmiechnął się ze skruchą i nagle przystanął — dokładnie na rogu zaułka

Kołpacznego.

— No cóż, Sienia, tu nasze drogi się rozchodzą. Muszę wstąpić na pocztę, nadać p–pewien

ważny list. Dalej będziesz działał beze mnie.

— Co to znaczy? — Skorik nagle stał się czujny. Jakąż to znów nową udrękę szykuje dla niego

podstępny Erast Pietrowicz?

— Pójdziesz do cyrkułu i oddasz prystawowi Sołncewowi list.
— To wszystko? — Sieńka zrobił podejrzliwą minę.
— To w–wszystko.
No cóż, oddać list to w końcu nic wielkiego.
— Chciałbym zdjąć te babskie ciuchy i zmyć szminkę z gęby — burknął Sieńka. — Wstyd mnie

przed ludźmi.

— Wstyd m i przed ludźmi — poprawił go ten nudziarz inżynier. — Nie ma czasu na

przebieranki, zostań w tym, co masz na sobie. Tak będzie bezpieczniej.

Sieńkę jakby ostre kocie pazurki drapnęły po sercu. Bezpieczniej? W jakim sensie?
Pan Nameless tymczasem nie dawał mu folgi.
— Bystry z c–ciebie chłopak. Działaj tak, jak będzie tego wymagała s–sytuacja.
Wyjął z kieszeni dwie koperty. Jedną wręczył Sieńce, drugą zatrzymał.
Skorik chciał uspokoić szalejącego kota, przyłożył rękę do piersi i nagle namacał coś miękkiego

— to Erast Pietrowicz napchał pod stanik waty, żeby figurę Sieńki uczynić bardziej kobiecą.

— A nie lepiej, żebym ja poszedł na pocztę, a pan do prystawa? — bez większej nadziei na to,

że inżynier wyrazi zgodę, zapytał Skorik.

— Ja nie mogę się p–pokazywać na policji. Bierz list. Masz go oddać pułkownikowi do rąk

własnych.

Koperta była niezaadresowana i niezaklejona.
— To po to, żebyś nie tracił czasu na kupno nowej — wyjaśnił pan Nameless. — Przecież i tak

przeczytasz list.

Nic się przed tym chytrym jak wąż człowiekiem nie ukryje.

* * *

Sieńka nie zdążył zrobić stu kroków, kiedy ktoś podbiegł do niego od tyłu i obłapił za cycuszki z

waty.

— Uch, ślicznotko, co, może pofiglujemy razem? — namiętnie szepnął Sieńce do ucha natręt.
Chłopak odwrócił głowę i zobaczył nieogoloną gębę. Poczuł też obrzydliwy gorzałkowo–

cebulowy chuch.

No proszę, tak to jest, jak dziewczyna idzie sama przez Chitrowkę.
Z początku Skorik chciał po prostu postraszyć bezwstydnego napastnika, powiedzieć, że

poskarży się na taką zuchwałość Galarecie, najważniejszemu alfonsowi z Chitrowki, ale
nieproszony wielbiciel polizał domniemaną mamzelkę w szyję i tu już cierpliwość Sieńki się
skończyła.

Zgodnie z wszelkimi zasadami, które wpajał mu Japończyk, najpierw wypuścił całe powietrze z

płuc, żeby źródło siły przemieściło się z piersi do brzucha, kopnął natręta obcasem w goleń, a kiedy
ten z okrzykiem bólu i zaskoczenia wypuścił Sieńkę z objęć — zwinnie się obrócił i dźgnął
skurczybyka palcem w dołek.

Lubieżnik aż przysiadł, łapiąc się za brzuch, i uśmiech zniknął z jego twarzy, która stała się

posępna i zamyślona. Tak, tak, zastanów się, durniu, jak należy się zachowywać wobec kobiet.

Sieńka wszedł do jakiejś zacisznej bramy i rozłożył list.

Szanowny Innokientiju Romanowiczu!
Wiem z dobrze poinformowanego źródła, że Pan wie z dobrze poinformowanego źródła o moim

przyjeździe do Moskwy. Chociaż nigdy nie darzyliśmy się nawzajem sympatią, spodziewam się, że
widoczny wzrost przestępczości (zwłaszcza czynów dokonywanych ze szczególnym okrucieństwem)
na podległym Panu terenie niepokoi Pana, przedstawiciela wymiaru sprawiedliwości, nie mniej niż
mnie, człowieka, który od dawna nie ma nic wspólnego ze służbą w policji i moskiewskimi
problemami. Dlatego też pragnę przedstawić Panu pewną konkretną propozycję.

Dziś w nocy udało mi się umówić w pewnym dobrze wybranym miejscu z hersztami dwóch

najgroźniejszych moskiewskich band, Księciem i Wampirem, i tam właśnie razem z Panem
dokonamy ich zatrzymania. Sytuacja nie pozwała na włączenie do akcji większej liczby ludzi —
będzie się Pan musiał ograniczyć do jednego pomocnika, więc proszę wybrać możliwie najbardziej
doświadczonego funkcjonariusza. Jestem przekonany, że wystarczy nas trzech, by aresztować
Księcia i Wampira.

Osoba, która doręczy Panu ten list, nic nie wie o całej sprawie. To zwykła dziewczyna uliczna,

ot, dobra dusza, która za niewielką opłatą podjęła się wypełnić moje polecenie, więc proszę nie
zadawać sobie trudu, gdyż nie warto jej o nic wypytywać.

Przyjadę po Pana dwadzieścia po trzeciej w nocy. Jako człowiek inteligentny i ambitny rozumie

Pan niewątpliwie, że nie ma najmniejszej potrzeby powiadamiać o niczym zwierzchników.
Największą nagrodą będzie dla Pana życzliwa wdzięczność władz miasta. Co do mnie, nie jestem
przestępcą ściganym listem gończym, a zatem na awanse i odznaczenia za poinformowanie
właściwych organów o mojej obecności w Moskwie i tak nie może Pan liczyć. Odniesie Pan o wiele
więcej korzyści, wyrażając zgodę na uczestnictwo w zaaranżowanym przeze mnie przedsięwzięciu.

Fandorin

Ostatniego słowa Skorik nie zrozumiał. Cóż, pewnie znaczyło tyle co adieu lub „pozostaję

zobowiązany”. Zawsze pisze się coś takiego w zakończeniu listu. „Fandorin”. Ładnie brzmi. Trzeba
to zapamiętać, przyda się na przyszłość.

Sieńka polizał kopertę, zakleił ją i po paru minutach wchodził już na dziedziniec trzeciego

cyrkułu miasnickiego.

Co za przeklęte miejsce! Tfu! Dręczy się tu ludzi i uprzykrza im życie, i bez tego wcale niełatwe.
Przed wejściem stało kilku dorożkarzy z czapkami w rękach. Zakłócili porządek uliczny i teraz

przyszli wykupić zdjęte z pojazdów numery. Kosztowało to siedem rubli, ale i tak trzeba było
pokornie dopraszać się łaski.

Na podwórzu ustawili się zwartym kręgiem mężczyźni w chłopskich koszulach, wyrzucanych na

wierzch i przepasanych w talii. Wyglądali na brygadę wiejskich cieśli, którzy przyjechali na
zarobek do Moskwy. Starszy, z obwisłymi wąsami, obchodził ich z czapką w ręku, a oni ostrożnie
sypali w nią miedziaki i srebrne monety. Wiadomo, pracowali na budowie bez potrzebnego
zezwolenia, więc teraz psy zabiorą im połowę zarobionych pieniędzy. Zwykła rzecz.

Dawniej, za poprzedniego prystawa, nie uprawiano tu podobno takiego bezczelnego zdzierstwa,

ale wiadomo — jaki pan, taki kram.

Ledwie Sieńka pchnął obite dermą drzwi i znalazł się w ciemnym, brudnym korytarzu, chwycił

go za spódnicę jakiś chamowaty glina o spasionym pysku, z naszywkami.

— Poczekaj no, ślicznotko — zatrzymał Sieńkę. Mrugnął porozumiewawczo i uszczypnął go w

biodro. Ręce by takiemu poobrywać! Świntuch jeden. — Jakoś nigdy wcześniej cię nie widziałem.
Przyszłaś sobie wyrobić żółtą kartę? To u mnie. Chodźmy.

I już chwycił Sieńkę za łokieć i dokądś go ciągnie. A przecież gadanie o żółtej karcie to

kłamstwo — po prostu ten pies chce dziewczynę wykorzystać za darmo.

— Ja do pana pułkownika — zapiszczał cienko Sieńka. — Mam mu doręczyć ważny list.

Policaj się odczepił. Idź prosto, powiada, a potem na prawo. Jego wielmożność tam urzędują.
Skorik poszedł, gdzie mu kazano. Minął tak zwany kurnik, gdzie siedzą zatrzymani za

włóczęgostwo, potem zamknięte na głucho cele, w których trzymają złodziei i bandytów (aresztan
— ci akurat pięknie śpiewali pieśń o czarnym kruku — tak nazywano policyjną budę; można by ich
słuchać i słuchać). Dalej korytarz był trochę lepiej wysprzątany i jaśniejszy. Wreszcie Sieńka stanął
przed wysokimi, obitymi skórą drzwiami z mosiężną tabliczką: „Prystaw”.

Zapukał lekko, a ze środka dobiegł surowy głos:
— Tak?
Skorik wszedł. Piskliwie powiedział „dzień dobry” i wyciągając rękę z listem, oznajmił:
— Proszono, żebym oddała do rąk własnych.
Chciał się niezwłocznie wycofać, ale prystaw groźnie — choć niegłośno — ryknął:
— Dokąd to?
Pułkownik siedział przy biurku i jadł jabłko, krojąc je na cząstki wąskim nożykiem. Wytarł

ostrze serwetką, potem nacisnął jakiś guziczek i nóż zamknął się z metalicznym szczęknięciem.

Sołncew nie spieszył się z rozpieczętowaniem listu, za to uważnie mierzył wzrokiem gościa,

zatrzymując się zwłaszcza na fałszywym biuście (ach, pan Nameless przedobrzył, napchał pod gors
za dużo waty).

— Coś ty za jedna? Dziwka? Jak ci na imię?
— S–sańka — wymamrotał Skorik. — Aleksandra. Aleksandrowa.
— Co to za list? Od kogo?
Sołncew podejrzliwie obmacał kopertę, popatrzył na nią pod światło.
Co mu powiedzieć?
— Dał mi jeden klient… I przykazał: samemu panu pułkownikowi, powiada, oddaj, do rąk

własnych.

— Taak, tajemnice hiszpańskiego dworu — mruknął prystaw, otwierając kopertę. — Stój

spokojnie, Aleksandrowa. Czekaj.

Szybko przebiegł list wzrokiem, poruszył się gwałtownie, rozpiął haftkę ciasnego kołnierza,

oblizał wargi i zaczął czytać od początku. Tym razem powoli, bez pośpiechu, jakby szukając jakiejś
informacji między wierszami.

Trwało to tak długo, że Sieńka zaczął się już niecierpliwić. Dobrze, że przynajmniej na ścianach

wisiały zdjęcia i wycinki z gazet w oszklonych ramkach.

Najbardziej interesująca była fotografia, na której, zuchowato ująwszy się pod boki, stał

Sołncew, młodszy niż teraz, a obok, w zbitej z prostych desek trumnie, leżał jakiś wąsacz z czarną
dziurką na środku czoła. Podpis u dołu głosił: „Młody funkcjonariusz z przedmieścia kładzie kres
przestępczej karierze apasza z Luberc”.

A poniżej widniał artykuł, bez zdjęcia, za to z tytułem złożonym wielkimi czcionkami: „Szajka

fałszerzy pieniędzy aresztowana. Brawo, policja!”

Dalej fotografia bez podpisu: Sołncewowi ściska rękę sam książę gubernator, jego wysokość

Symeon Aleksandrowicz — chudy, olbrzymiego wzrostu, z uniesionym podbródkiem. Naczelnik,
przeciwnie, pochylił na zdjęciu głowę i ugiął kolana, ale facjatę, to znaczy twarz, ma uśmiechniętą i
widać, że jest bardzo z siebie zadowolony.

I znów artykuł, chyba z niedawnych czasów, bo papier nie zdążył jeszcze zżółknąć: Najmłodszy

prystaw w Moskwie. Wycinek z „Wiadomości Moskiewskiej Policji Miejskiej”. Sieńka przeczytał
początek: Błyskotliwie przeprowadzona operacja aresztowania złodziejsko–bandyckiej szajki z
Chamownik, którą wydał jeden z członków tej grupy przestępczej, kolejny raz dowiodła talentu
podpułkownika Sołncewa i zapewniła mu nie tylko wysoki awans, lecz i nominację na stanowisko
prystawa w jednym z najbardziej prestiżowych, a zarazem najniebezpieczniejszych moskiewskich
cyrkułów, na Chitrowce…

W tym miejscu musiał przerwać, gdyż prystaw powiedział:
— Teek. In–te–re–su–ją–ca przesyłka.
Patrzył przy tym już nie na list, lecz na Sieńkę, i to niewróżącym nic dobrego wzrokiem, jakby

chciał go przewiercić na wylot, rozłożyć na części pierwsze i zobaczyć, co ma w środku.

— Czyjaś ty, Aleksandrowa? Kto jest twoim opiekunem?
— A niczyja, luzem chodzę — po krótkim wahaniu odparł Skorik. Gdyby wymienił któregoś z

sutenerów, choćby Galaretę, pułkownik mógłby przecież kazać to sprawdzić. Czy pracuje dla
ciebie, Galareta, taka mamzelka? Głupio by wyszło.

— Niczyja byłaś do tej pory. — Pułkownik przywołał na twarz nieprzyjemny uśmieszek. — Ale

to się skończyło. Od dziś będziesz pracować dla mnie. Dziewczyna z ciebie sprytna, bystra. I
całkiem niebrzydka, cycata. Głos masz, co prawda, okropny, ale w końcu nie będziesz śpiewać w
operze.

I roześmiał się. A to drań, fursetkę chce ze mnie zrobić, rozzłościł się Sieńka. Fursetki to

mamzelki, które donoszą psom na swoich. Za coś takiego, jeśli bandyci się o tym dowiedzą, czeka
dziewczynę straszna zemsta — wypuszczą jej wszystkie flaki na wierzch. Jeśli zostaje gdzieś
znaleziona prostytutka z rozprutym brzuchem, wszyscy wiedzą, za co ją spotkał taki los. A kto to
zrobił? Szukaj wiatru w polu. A jednak niemało jest mamzelek, które kablują. Wiadomo, że nie z
własnej woli. Jak cię przyciśnie taki podły pies, spróbuj się wykręcić!

No cóż, Sieńka nie miał wyboru, jednakże jako szanująca się mamzelka dla zachowania pozorów

musiał się trochę podrożyć.

— Ja jestem uczciwa dziewczyna — oświadczył dumnie. — Nie należę do tych szmat, które

donoszą psom na swoich. Niech pan sobie poszuka innych do kablowania.

— Coo?! — wrzasnął nagle prystaw tak strasznym głosem, że Skorik zamarł z przerażenia. —

Kogo nazywasz psami, ścierwo?! No, Aleksandrowa, ukarzę cię za to grzywną. Termin zapłaty —
trzy dni. A potem, wiesz, co będzie?

Sieńka pokręcił głową z nieudawanym strachem. Sołncew zaś od krzyku przeszedł do obłudnej

uprzejmości.

— Wobec tego zaraz ci wyjaśnię. Jeśli w ciągu trzech dni nie zapłacisz grzywny za obrazę

funkcjonariuszy, zamknę cię na noc w trzeciej celi. Wiesz, kto tam siedzi? Przestępcy chorzy na
suchoty i syfilis. Według nowego, humanitarnego rozporządzenia, należy trzymać ich w osobnej
celi, nie razem z innymi aresztantami. Zabawią się tam z tobą przez noc, a potem zobaczymy, co cię
szybciej zeżre — kiła czy gruźlica.

Cóż, najwyższy czas zrezygnować z dziewczęcej dumy.
— A skąd niby — płaczliwym głosem zapiszczał Sieńka — ma wziąć na to pieniądze taka

biedna dziewczyna jak ja?

Pułkownik parsknął cichym śmiechem.
— Więc biedna czy uczciwa?
Skorik przesunął po twarzy rękawem, udając, że ociera łzy, i żałośnie pociągnął nosem. Że niby

niech pan ze mną robi, co chce, pańska wola.

— Otóż właśnie. — Sołncew od pogróżek przeszedł do konkretów. — Spałaś z mężczyzną,

który dał ci ten list?

— No — niepewnie bąknął Sieńka, nie wiedząc, jaka odpowiedź będzie lepsza.
Pies pokiwał głową.
— Proszę, proszę, jak nasz wytworny paniczyk spuścił z tonu. Dawniej za nic by nie poszedł z

prostytutką. Widać coś w tobie zobaczył. — Wyszedł zza biurka i ujął Sieńkę dwoma palcami za
podbródek. — No cóż, diabliki w oczach, fakt. Hmm… Gdzie rzecz miała miejsce? Jak do tego
doszło?

— U mnie na stancji — skłamał Sieńka. — Ten pan ma ognisty temperament. Strasznie się

rozpala.

— Tak, to znaczy erotoman. No więc, Aleksandrowa, umówimy się tak. Grzywnę odpracujesz.

Zrobisz to w następujący sposób: powiesz temu człowiekowi, że zakochałaś się w nim do
szaleństwa czy coś w tym rodzaju, to już twoja sprawa, co tam wymyślisz, grunt, żebyś się trzymała
blisko niego. Skoro coś w tobie widzi, na pewno cię nie przegoni. To prawdziwy dżentelmen.

— A gdzie ja go znajdę? — zafrasował się Sieńka.
— Tego dowiesz się ode mnie jutro. — Prystaw uśmiechnął się tajemniczo. — Dawaj swoją

żółtą kartę. Na razie zostanie u mnie. Dla pewności.

Oj, niedobrze. Skorik zamrugał oczami, niepewny, co powiedzieć.
— Co, nie masz? — Sołncew wyszczerzył zęby w drapieżnym uśmiechu. — Uprawiasz nierząd

bez zezwolenia? Dobre sobie! A jeszcze się drożyłaś, że nie będziesz donosić! Ej! — krzyknął w
stronę drzwi: — Ogryzkow!

Wszedł stójkowy, wyprężył się na baczność i przepisowo wybałuszył na zwierzchnika oczy.
— Odprowadzisz ją do domu, pokaże ci gdzie. Zatrzymasz dowód tożsamości i przywieziesz go

do mnie. Tak że pamiętaj, Aleksandrowa, uciec ci się nie uda.

Poklepał Sieńkę po policzku.
— Jak się dobrze przyjrzeć, to może rzeczywiście coś w tobie jest. Fandorin zna się na rzeczy.

To facet nie w ciemię bity. — Opuścił rękę i szczypnął Sieńkę parę razy w tyłek. — W kłębach
trochę jesteś za chuda, ale szczupłymi też nie gardzę. Trzeba będzie cię wypróbować,
Aleksandrowa. Jeżeli, oczywiście, zdołasz się wykupić od suchotników.

I zarżał niczym ogier, bezwstydnik.
Jak Śmierć mogła kochać się z tym podłym, obleśnym draniem? Już chyba lepiej się powiesić.
Sieńce w ogóle zrobiło się żal nieszczęsnych kobiet. Jak tu żyć na świecie, w którym wszyscy

mężczyźni to łajdacy i obleśne świntuchy?

I co znaczy słowo „fandorin”?

Jak Sieńka zdawał egzamin

Z psem o wybałuszonych gałach Sieńka poradził sobie bez trudu. Powiedział mu, że mieszka na

Wszawej Górce, a kiedy doszli zaułkami nad Jauzę, zebrał spódnicę w garść i dał nura do bramy.
Policjant, zaczął dmuchać w swój gwizdek i kląć, ale pożytku z tego nijak nie było. Po mamzelce
ostygł wszelki ślad. Dostanie teraz Ogryzkow od szefa za swoje jak amen w pacierzu.

Przez całą drogę do domu Sieńka łamał sobie głowę, co też takiego zobaczył czy usłyszał tam w

piwnicy, że Erast Pietrowicz i Masa od razu się domyślili, kto jest zabójcą.

Jednakże ta forsowna gimnastyka umysłowa nie przyniosła żadnych rezultatów, choć Sieńka

rozważał sprawę nader intensywnie.

Przerzucił się zatem na inny problem. Co wykoncypował ten wielki mądrala, pan Nameless?

Przecież aż strach pomyśleć, jakiego piwa nawarzył. Jak je teraz wypić? I — najważniejsze — kto
ma to zrobić? Czy aby przypadkiem nie pewien młody człowiek, któremu doprawdy już dopiekło
być zabawką w rękach losu? Fortuna, ta szalona bogini, potrafi obsypać biednego sierotę
najwspanialszymi darami — miłością, bogactwem i nadzieją — to znów nagle odwraca od niego
oblicze, zabiera wszystko z powrotem i jeszcze na dodatek chce pozbawić nieszczęsną ofiarę życia.

O inżynierze też nie był Sieńka najlepszego zdania. Proszę, jak łatwo mu przyszło rozporządzić

się cudzą własnością! I nawet nie podziękował Sieńce za niezwykłą wielkoduszność i poświęcenie.
Akurat, doczekasz się, człowieku, od niego wdzięczności! Szafuje twoim majątkiem niczym
własnym. Naspraszał łajdaków, żeby brali cudze jak swoje. Proszę bardzo, drodzy goście, weźcie,
ile dusza zapragnie! A że człowiek miał jakieś plany, związane z tym skarbem, ba, marzenia, to
tego elegancika w ogóle nie obchodzi.

* * *

Z tej złości Skorik zachowywał się wobec inżyniera z rezerwą i choć o przekazaniu listu i

rozmowie z prystawem opowiedział wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, to jednak okazywał
urażoną godność, spoglądając nieco w bok i krzywiąc z niesmakiem wargi.

Erast Pietrowicz bynajmniej nie zauważył tej demonstracyjnej niechęci. Uważnie wysłuchał

relacji, która chyba wypadła po jego myśli, gdyż nawet pochwalił Sienkę, że tak sprytnie wybrnął z
sytuacji. Tu już chłopak nie wytrzymał i napomknął niby to mimochodem, że na świecie wielu jest
takich mądrali, co to potrafią rozporządzić się czyimś dobrem; cóż to trudnego, łatwiej szafować
cudzym niż własnym. Ale i ta uwaga nie dotarła do Erasta Pietrowicza i nie poruszyła jego
sumienia. Pan Nameless poklepał Sieńkę po głowie, ze słowami: „Nie bądź skąpcem”, i dodał
wesoło:

— Dzisiaj w nocy zamykam wszystkie swoje moskiewskie sprawy, na nic więcej nie mam już

czasu. Jutro w południe start! Mam nadzieję, że Latający Dywan jest w porządku.

Sieńka poczuł skurcz w brzuchu. Faktycznie, dwudziesty trzeci to już jutro! Z powodu całego

tego zamieszania i krzątaniny zupełnie o tym zapomniał!

A więc wygląda na to, że wszystko się skończyło. Spryciarz z tego pana Namelessa.

Wykorzystał go jako mechanika (i to za frajer, no, powiedzmy, za wikt), ma naprawione i
wypolerowane na wysoki połysk auto, ale to jeszcze byłoby pół biedy. Gorzej, że owinął sobie
sierotę wokół palca, obrał z majątku do nitki, zostawił na pastwę bandytów, a sam najspokojniej
pojedzie sobie do Paryża niczym jaki królewicz z bajki. Jego za to zostawi samego jak palec nad
rozbitym korytem. O ile oczywiście Sieńka jeszcze jutro będzie żył…

Wargi chłopakowi zadrżały, kąciki ust opadły jeszcze niżej, niż kiedy demonstrował urażoną

godność.

A Erast Pietrowicz, człowiek bez serca, rzucił tylko:
— Zetrzyj szminkę z ust, b–bo niedobrze się robi na t–twój widok.
Jak gdyby Sieńka sam, dla zabawy, tak się wymalował!
Z gniewnym tupaniem wyszedł się przebrać. Usłyszał, jak w gabinecie dźwięczy dzwonek

telefonu, a kiedy po paru minutach zjawił się ponownie w pokoju Erasta Pietrowicza, żeby tym
razem wyrąbać mu — nie uciekając się do ogólnikowych aluzji — całą prawdę w oczy, inżyniera
nie było już w domu — zniknął.

Masa także włóczył się Bóg wie gdzie. Czas natomiast płynął nieubłaganie — zbliżał się wieczór

i im ciemniej robiło się za oknem, tym większy mrok panował w duszy Sieńki. Ohoho, lepiej nie
myśleć, co go już wkrótce czeka…

Żeby oderwać się od ponurych wizji, Sieńka poszedł do służącej jako garaż szopy na podwórzu,

żeby wyczyścić auto, i tak już lśniące blaskiem jaśniejszym niż kremlowskie kopuły. Nie czuł
złości, jedynie smutek.

No cóż, Eraście Pietrowiczu. Jak to się mówi, daj Boże wszystkiego najlepszego. Życzę

powodzenia i pobicia rekordu, o którym pan marzy. Pański pojazd jest w idealnym stanie, proszę
się nie martwić. Nieraz jeszcze wspomni pan dobrym słowem mechanika Siemiona Skorikowa.
Może kiedyś poczuje pan nawet wyrzuty sumienia? Albo przynajmniej lekki żal. Chociaż raczej
nie, nie sądzę. Cóż mnie i tobie…

Nagle zza żaluzji (to takie szczeliny) chłodnicy rozległ się jakiś cichy pisk. Sieńka zamarł.

Czyżby się przesłyszał? Nie, coś zapiszczało znowu. Cóż to za dziwy?

Poświecił do wnętrza latarką. Mysz!
Mówił przecież, mówił Erastowi Pietrowiczowi, że szczeliny powinny być węższe! I potrzeba

ich więcej — dwadzieścia cztery, a może dwadzieścia sześć!

No i proszę! Co będzie, jeśli ta mysz przegryzie przewód paliwowy?
Zanim zdjął kożuch, przegonił myszkę, odłączył i znów podłączył przewód (który na szczęście

był cały), nawet nie zauważył, że zapadła noc. Wrócił do domu, gdy zegar wybijał dwunastą. Ten
żałobny dźwięk, rozbrzmiewający głucho w pustym mieszkaniu, sprawił, że Skorikowi aż dech
zaparto ze strachu. Poczuł się tak samotny i przerażony, że mało brakowało, a zawyłby jak pies.

Na szczęście w niedługi czas potem przyszedł pan Nameless, ale jakby zupełnie odmieniony.

Nie był już wesoły i zadowolony, lecz nachmurzony, a nawet zły.

— Czemu jeszcze nie jesteś gotów? — zapytał Sieńkę. — Zapomniałeś, że masz wystąpić w roli

Moti? Wkładaj perukę, jarmułkę i te stare łachy. Nie będę cię za mocno ch–charakteryzował, w
piwnicy i tak jest ciemno. Tylko nos ci przykleję.

— Przecież jeszcze wcześnie. Mówił pan, że o trzeciej — zauważył zgnębiony Sieńka.
— Wynikła jeszcze jedna p–pilna sprawa. Muszę ją załatwić. Pojedziemy Latającym Dywanem,

to będzie jednocześnie ostatnia próba przed startem.

Masz, babo, placek! Tyle się napolerował, naczyścił — a wszystko zdało się psu na budę.

Chociaż, z drugiej strony, wypróbować wóz nie zaszkodzi.

Sieńka przebrał się szybko i bez protestów. Lepiej już być Żydkiem niż mamzelką.
Erast Pietrowicz włożył wspaniały strój automobilisty — skórzany, błyszczący kombinezon, do

tego skrzypiące żółte trzewiki i kamasze.

Potem do małej tylnej kieszeni wsunął niewielki rewolwer (marki „Herstal”, wykonany na

specjalne zamówienie w zagranicznym mieście Liège). Skorikowi ścisnęło się serce. Czy dożyjemy
do startu? Bóg jeden wie.

— Siadaj za kółkiem — polecił pan Nameless. — Pokaż, co potrafisz.
Sieńka włożył okulary i wcisnął uszy pod zbyt obszerną jarmułkę, żeby mu nie spadła. Ech,

przejedzie się przynajmniej na ostatek!

— Na S — samotiekę. Przemknęli trasę w pięć minut.
Erast Pietrowicz wysiadł przed niewielkim drewnianym domem i zadzwonił. Drzwi się

otworzyły.

Sieńka, jak zwykle ciekawy, podszedł rzucić okiem na mosiężną tabliczkę, którą na nich

umieszczono. „F.F. Weltman, anatomopatolog, dr medycyny”. Co to takiego „anatomopatolog”?
Diabli wiedzą. „Dr” znaczy doktor. Ktoś zachorował, czy co? Chyba nie Masa, zaniepokoił się
Sieńka. Za drzwiami rozległy się kroki, więc szybko pobiegł z powrotem do maszyny.

Doktor był drobny, szczupły, skulony i wciąż mrugał oczyma. Na Sieńkę popatrzył z

przestrachem i w odpowiedzi na jego „szanowanko” tylko niepewnie kiwnął głową.

— Kto to? — spytał szeptem Sieńka, kiedy konus, pochrząkując, mościł się na siedzeniu.
— Nieważne — odparł ponuro Erast Pietrowicz. — To p–postać z zupełnie innej bajki, nie ma

nic wspólnego z naszym dzisiejszym przedsięwzięciem. Jedziemy na bulwar Rożdiestwieński. Czas
start!

A kiedy już zahuczał silnik, dalsza rozmowa stała się niemożliwa.
Inżynier kazał Sieńce stanąć na rogu ciemnego zaułka.
— Zostań w samochodzie i nigdzie nie odchodź.
To jasne — dokąd miałby iść? Wiadomo, kto się tu włóczy po nocy. Nie zdąży się człowiek

odwrócić, a już wykręcą jakąś śrubę na antypkę albo po prostu tak, dla hecy.

Sieńka położył na siedzeniu korbę. Niech no tylko który podejdzie.
Następnie zwrócił się do doktora:
— Ktoś zachorował? Będzie pan go leczył?
Ten nie odpowiedział, za to pan Nameless wyjaśnił:
— Tak. Konieczna będzie interwencja chirurgiczna.
Obaj podeszli do domu, w którego oknach paliło się światło. Zastukali i zniknęli w środku, a

Skorik został w wozie.

Czekał długo. Może nawet całą godzinę. Najpierw siedział i wyobrażał sobie z lękiem chwilę

spotkania z Wampirem w piwnicach Jerochy. Potem po prostu się nudził. A wreszcie zaczął się
niepokoić, czy zdążą na czas. Parę razy usłyszał, jak z domu, do którego weszli inżynier i doktor,
dobiegł jakiś trzask. Diabli wiedzą, co ci dwaj tam robili.

W końcu pojawił się Erast Pietrowicz — sam i bez skórzanej pilotki. Kiedy podszedł bliżej,

Sieńka zobaczył, że pan Nameless nie wygląda tak nieskazitelnie jak przedtem — kurtkę na plecach
miał rozdartą, na czole widniało skaleczenie. Przejechał językiem po prawej dłoni — kostki palców
krwawiły.

— Co się stało? — spytał wystraszony Skorik. — Gdzie lekarz? Został przy chorym?
— Jedziemy — burknął inżynier, niczego nie wyjaśniając. — Pokaż teraz swoje mistrzostwo. To

będzie dla ciebie egzamin — dojechać do Chitrowki w dziesięć minut. Jeżeli go zdasz, wezmę cię
ze sobą do Paryża jako asystenta.

Sieńka szarpnął dźwignię przepustnicy jeszcze mocniej niż za pierwszym razem. Auto

gwałtownym zrywem ruszyło z miejsca i kołysząc się na stalowych resorach, pomknęło naprzód, w
noc.

Jako asystenta! Do Paryża! Z Erastem Pietrowiczem!
Boże, spraw, żeby silnik nie zamilkł i nie przegrzał się! Żeby opona nie pękła na bruku! Żeby

pas transmisyjny się nie ześlizgnął! Panie, ty przecież wszystko możesz!

Na rogu Machnickiej silnik zakrztusił się i zgasł. Zatkał się!
Sieńka, dławiąc się łzami, przedmuchał gaźnik, na co stracił co najmniej dwie minuty. Z powodu

tej pechowej awarii nie zmieści się w czasie.

— Stop — powiedział inżynier na skrzyżowaniu bulwaru z Pokrowką i spojrzał na zegarek. —

Dwanaście minut dziesięć sekund.

Skorik opuścił głowę, chlipnął i otarł twarz rudym pejsem. Ach, fortuno, podła babo!
— Świetny rezultat — oznajmił Erast Pietrowicz. — A g–gaźnik przeczyściłeś w rekordowym

tempie. Gratuluję. Z tymi dziesięcioma minutami to, ma się rozumieć, były ż–żarty. Spodziewam
się, że nie odmówisz i będziesz mi towarzyszył do Paryża w charakterze asystenta. Sam wiesz, że
Masa nie nadaje się do tej roli. Wyruszy za nami, zabierze zapasowe koła i inne części.

Nie wierząc swemu szczęściu, Sieńka wyjąkał:
— I pojedziemy we trzech? Aż do Paryża?
Pan Nameless zamyślił się.
— Widzisz, Sienia — powiedział w końcu. — Wybierze się z nami chyba jeszcze jedna osoba.

— Znów milczał chwilę, po czym dodał ciszej, bez specjalnego przekonania: — A może nawet
dwie…

No, ta jedna to wiadomo kto, zasępił się Skorik. Po piwie, którego dziś w nocy nawarzy Erast

Pietrowicz, Śmierć absolutnie nie będzie mogła zostać w Moskwie. Ale druga? Czyżby sensei

postanowił uwieźć ze sobą małżonkę szwajcara Micheicza, Fiodorę Nikitisznę?

I Sieńce zrobiło się żal tego biedaka, który zostanie pozbawiony kompotów, ciasteczek,

wypieków i żoninej troski. A jeszcze bardziej litował się nad sobą. To będzie prawdziwa męka
patrzeć, jak w drodze do Paryża inżynier i Śmierć zatoną w otchłani wzajemnej miłości. Jeszcze
tylko tego brakuje, żeby przegrali przez to wyścig.

Pan Nameless przerwał rozmyślania Sieńki, znów trzasnąwszy kopertą zegarka.
— Za dziesięć trzecia. Czas przystąpić do operacji. Jadę po prystawa. Auto zostawię obok

cyrkułu — tak będzie bezpieczniej. A przy okazji sprawdzę, czy Sołncew rzeczywiście ograniczył
się do jednego pomocnika. Ty, Sienia, leć do noclegowni, na miejsce spotkania. Poprowadź
Wampira podziemnym korytarzem i pamiętaj, że masz się zachowywać jak p–przygłup. Nie mów
nic, bełkocz coś tylko niezrozumiale. Moment krytyczny nastąpi wtedy, kiedy pojawią się Książę i
Oczko. Jeżeli zrobi się zbyt gorąco, Motia może odzyskać dar mowy. Powiesz wtedy: „A srebro jest
tutaj” — i pokażesz je. To zajmie ich akurat do czasu, gdy nadejdę. — Inżynier zamyślił się nad
czymś i wymruczał półgłosem: — Fatalnie, że zostałem bez herstala, a na zorganizowanie innego
rewolweru już nie ma czasu…

— I jak pan pójdzie między tych bandytów bez broni? — jęknął Sieńka. — Przecież chował pan

rewolwer do kieszeni, sam widziałem! Zgubił go pan gdzieś, czy co?

— No właśnie, zgubiłem… Ale to nic, obejdziemy się bez niego. Plan operacji nie przewiduje

użycia broni palnej. — Erast Pietrowicz uśmiechnął się beztrosko i dał Sieńce prztyczka w
doklejony nos. — No, Żydu, trochę w–więcej odwagi.

Jak Sieńka kręcił głową

Och, niedobrze mu się zrobiło, gdy tylko wszedł do Jerochy — od zapachu piwnicznej

stęchlizny, od ciemności, od przytłumionych odgłosów, które dochodziły zza zamkniętych drzwi
kwater. Choć było już po północy, mieszkańcy wciąż awanturowali się między sobą, niektórzy
wszczynali bójki, inni śpiewali ochrypłymi głosami lub płakali. Ale im bardziej Sieńka się zagłębiał
w wilgotne korytarze podziemnego matecznika Jerochy, tym ciszej się stawało, jak gdyby ziemia
sama tłumiła i pochłaniała odgłosy ludzkiego żywota, a żeby ująć to naukowo — egzystencji. I
nagle zalała Sieńkę fala wspomnień, stokroć gorsza niż zatęchła piwniczna woń i pijackie wrzaski.

W tym miejscu właśnie zaatakował go od tyłu nieznany morderca, szarpiąc za włosy i usiłując

skręcić kark. Ręka Sieńki sama się uniosła, by nakreślić znak krzyża na czole i piersi.

A tu, za tymi drzwiami, mieszkali Siniuchinowie. Nagle wydało się Sieńce, że wszyscy oni

wpatrują się w niego z ciemności krwawymi jamami wyłupionych oczu. Brrr…

Jeszcze kilka zakrętów i już był w pomieszczeniu z przyporami, niechaj będą przeklęte. Z jego

powodu zdarzyły się wszystkie te nieszczęścia.

Tu leżał martwy Procha. Zaraz pewnie wyłoni się z ciemności, rozczapierzywszy palce. Aa,

powie, Skorik, ścierwo, już od dawna się na ciebie szykuję. To przecież z twojej winy straciłem
życie.

Sieńka czym prędzej umknął z tego przerażającego miejsca, na wszelki wypadek oglądając się

za siebie i trzymając w pogotowiu złożone palce, tak by od razu się przeżegnać, gdyby
prześladowały go jakieś koszmarne majaki.

Ale rozsądniej by zrobił, gdyby patrzył przed siebie.
Wpadł na coś, ale nie na przyporę, gdyż te były twarde, kamienne, a to — miększe, sprężyste.

Chwyciło Sieńkę rękami za gardło i wysyczało:

— Aha, jesteś! No, gdzie ten wasz żydowski skarb?
Wampir! Już tu był, czekał w ciemności.
Skorik ze strachu tylko zawył zduszonym głosem.
— A prawda, tyś przecie niemowa — wysapał mu w twarz ten potwór i rozluźnił chwyt. — No,

dalej, prowadź.

Naprawdę przyszedł sam! Nie chciał dzielić się z kumplami łupem. Oto co znaczy chciwość.
Sieńka jeszcze chwilę stękał i mamrotał, po czym zaprowadził szantażystę w kąt, za ostatnią

przyporę. Wyjął kamienie i pokazał gestem Wampirowi, żeby szedł za nim. I pierwszy wsunął się
do dziury.

Specjalnie posuwał się dość wolno, chociaż Wampir zapalił lampę i do skarbca można było

dotrzeć w pięć minut. Ale po co się spieszyć? I tak będzie musiał cackać się sam na sam z tym
monstrum (mówiąc prościej, potworem) jeszcze całe piętnaście minut, dopóki Śmierć nie
przyprowadzi kolejnych dwóch bestii — Księcia i Oczka. No, a co się wtedy stanie, o tym lepiej na
razie nie myśleć.

Jednak — mimo że Sieńka zwlekał i mitrężył, jak długo się dało — przejście doprowadziło w

końcu do wyłożonego płytami białego kamienia wylotu. Stąd dzieliły ich już trzy kroki od tajemnej
komory.

— Hy, hy — zacharczał Skorik, wskazując na stertę srebrnych prętów.
Wampir odepchnął go i rzucił się naprzód. Rozejrzał się po pomieszczeniu, unosząc wysoko

lampę. Na ścianach i łukach sufitu zatańczyły cienie. Szantażysta przystanął u zawalonych tłuczoną
cegłą i kamieniami drzwi.

— To tam, czy jak?
Sieńka wciąż trzymał się blisko wejścia. Przemknęła mu nawet przez głowę myśl, czyby nie dać

drapaka z powrotem. Ale to nie miało sensu. Jak nic, wpadnie na Księcia, który z pewnością już tu
zmierza podziemnym przejściem.

— Gdzie jest skarbiec? — Potwór zbliżył się do Sieńki. — Co? Skarbiec, rozumiesz? Gdzie

srebro?

— Bu, bu — zabeczał Motia, potrząsnął głową i zamachał rękami. Żeby przeciągnąć sprawę,

wygłosił całe przemówienie w swym obłąkańczym języku: — Ululu, haha chraps, ordy–bu–rdy
hulumba, Surdyk–durdyk oho! Aszmy li bundugu? Kar–manda! Sykos–wykos szyrupono, duru–
buru hop la la…

Wampir chwilę słuchał oszołomiony, po czym chwycił nienormalnego za ramiona i zaczął nim

potrząsać.

— Gdzie srebro?! — wrzeszczał. — Tu są same śmieci i złom! Oszukaliście mnie? Pasy z ciebie

zedrę, gudłaju!

Sieńce głowa odskakiwała raz do przodu, raz do tyłu, jak piłka. Mdliło go. Nigdy nie

przypuszczał, że tak niecierpliwie będzie czekał na nadejście Księcia. Gdzie oni są, usnęli czy co w
tym cholernym przejściu?

A może już teraz zdradzić Wampirowi prawdę o prętach? Erast Pietrowicz powiedział przecież:

„Jeżeli zrobi się zbyt gorąco, Motia może odzyskać dar mowy”. Goręcej już chyba być nie może.
Wampir dosłownie ciska iskry z oczu.

Sieńka otworzył usta, żeby odezwać się wreszcie nie obłąkańczym bełkotem, lecz zrozumiałym

językiem, gdy nagle Wampir przestał nim potrząsać — drgnął i nastawił uszu. Chyba coś usłyszał.

Po chwili do Skorika też dobiegło dudnienie kroków i głosy.
Szantażysta kopnął odstawioną na podłogę lampę, która upadła i zgasła. Zapanowała zupełna

ciemność.

Jednak nie trwało to długo.
— …ciągle milczysz? — doleciały z ciasnego przejścia stłumione, głuche słowa i zaraz

wystrzelił stamtąd wąski, jaskrawy promień światła, który prześlizgnął się po ścianach i suficie.
Znieruchomiałych Wampira i Sieńkę na razie ominął.

W drzwiach stanęło troje ludzi. Pierwszy, mężczyzna w długopołym surducie, trzymał w ręku

elektryczną latarkę. Drugą osobą była kobieta. Mówił ten trzeci, który wszedł do komory ostatni.

— Milcz sobie, milcz — gorzko rzucił Książę. — Zamieniłaś mnie na tego śmierdzącego

pastucha i milczysz? Bezwstydna szmata z ciebie, a nie Śmierć…

Trzasnęła zapałka — to pierwszy z przybyszy zaświecił lampę naftową.
W pomieszczeniu zrobiło się jasno.
— Olała! — rzucił półgłosem walet, szybko postawił naftówkę na podłodze, a latarkę zgasił i

wsunął do kieszeni. — Co za spotkanie!

— Wampir! — wykrzyknął Książę. — To ty?!
Szantażysta nie odezwał się. Szepnął tylko Sieńce na ucho:
— Chytre z was sztuki, Żydy parszywe. Możesz się żegnać z życiem, szczeniaku.
Ale i Książę uznał, że został oszukany.
— Wystawiłaś mnie tej gnidzie, suko?
Zamachnął się na nią pięścią, w której trzymał kastet! Śmierć nie uchyliła się, nie cofnęła, tylko

się uśmiechała, za to Skorik aż pisnął ze strachu. To ci dopiero operacja! Książę zaraz ich oboje
zatłucze i będzie po wszystkim.

— Zaczekaj, Książę — powstrzymał go Oczko, kręcąc głową. — To nie pułapka. On jest tutaj

sam, dzieciak się nie liczy.

Walet sprężystym krokiem obszedł piwnicę, mrucząc przy tym w kółko:
— Coś tu jest nie tak, coś tu jest nie tak. Srebra żadnego też nie widzę…
Nagle odwrócił się do Wampira.
— Monsieur Wampir, pan nie przyszedł tutaj z naszego powodu, prawda? W przeciwnym razie

nie zjawiłby się pan sam, czyż nie?

— Ma się rozumieć — odparł tamten; wciąż czujny, puścił Skorika i włożył obie ręce do

kieszeni. O mamo kochana, co to będzie, jak zaraz zacznie strzelać przez spodnie?!

— W takim razie po co? — Oczko błysnął okularami. — Czy aby nie z powodu pewnego

skarbca?

Wampir obserwował przeciwników. Jego spojrzenie szybko przesuwało się z jednej twarzy na

drugą.

— No.
— Jak rozumiem, „no” znaczy „tak”. A kto dał cynk? — Walet stanął i gestem pokazał Księciu,

żeby spokojnie czekał. — Czy przypadkiem nie Kaukazczyk imieniem Kazbek?

— Nie. — Wampir ściągnął rzadkie brwi. — Jeden stary Żyd. I jeszcze dodał przewodnika, tego

tutaj Żydziaka.

Oczko strzelił palcami i potarł czoło.
— Tak, tak, tak. Co oznacza ten casus? A w górze otchłań, pełna gwiazd…
— Coś ty znowu wykombinowała? — gniewnie rzucił Książę w stronę Śmierci, ale rękę z

kastetem opuścił. — Po coś nas wszystkich tutaj ściągnęła?

— Poczekaj, nie gorączkuj się — znów uspokoił go walet. — Ona nic nie powie. — I skinął na

Sieńkę. — Przyciśnijmy lepiej potomka tych, co zaprzedali Chrystusa.

Sieńka wciągnął głowę w ramiona. Już ma powiedzieć o skarbcu czy lepiej jeszcze zaczekać?
Wampir z pogardą kiwnął głową w stronę Sieńki.
— To przygłup, tylko muczy niczym durne cielę. A jak zacznie mleć ozorem, nic nie można

zrozumieć.

— Nie wygląda mi na to, żeby był całkiem głupi. — Oczko powoli zbliżył się do Sieńki. —

Ano, szlachcicu jerozolimski, powiedz coś do mnie, a ja posłucham.

Sieńka odsunął się gwałtownie od tego szaleńca. Walet roześmiał się.
— Dokąd tak spieszysz, Żydówko młoda?
I rzeczywiście — nie było dokąd uciec. Sieńka, cofnąwszy się zaledwie o trzy kroki, już miał za

plecami ścianę.

Oczko wyjął latarkę, poświecił mu prosto w twarz i wybuchnął śmiechem.
— Włosy są chyba sztuczne. — I szarpnął perukę Sieńki. Ryże kudły razem z jarmułką zjechały

na bok. — Książę, popatrz no tylko, kogo my tutaj mamy. O, ileż jeszcze odkryć tajnych…!

— A, szmato! — zawył Książę. — Urządziłaś całe to przedstawienie razem ze swoim

zasmarkanym kochasiem! No, Skorik, szczylu śmierdzący, koniec z tobą!

Teraz chyba nadszedł odpowiedni moment, pomyślał Sieńka. Dłużej nie da się zwlekać, bo

goręcej może być już tylko w ogniu piekielnym.

— Nie zabijajcie! — wrzasnął, ile sił w płucach. — Beze mnie nigdy nie znajdziecie skarbu!
Walet uwiesił się na ramionach Księcia.
— Poczekaj, zdąży się!
Ale na nieszczęsnego Sieńkę rzucił się Wampir.
— A więc to tylko przebranie! — I buch go pięścią w ucho.
Dobrze, że przekrzywiona peruka złagodziła trochę cios, bo inaczej Skorik straciłby

przytomność.

I tak zresztą zachwiał się mocno i ledwie zdołał ustać na nogach. Nie czekając, aż znów zaczną

go bić, machnął ręką w stronę najbliższej sterty prętów.

— Przecież srebro jest tutaj! Spójrzcie tylko!
Szantażysta popatrzył we wskazanym kierunku. Potem wziął jeden pręt i chwilę obracał go w

rękach. Następnie podniósł taki sam pręt Oczko i poskrobał nożem. Błysnął matowo jasny kruszec i
Wampir wykrzyknął oszołomiony:

— Srebro! Niech skonam, srebro!
On również wyjął nóż i poskrobał na próbę jeden pręt, drugi, trzeci.
— Przecież tu są tego całe pudy!
Książę i Oczko, zapomniawszy o Sieńce, z łoskotem rozrzucali stertę.
Skorik, powoli przesuwając się wzdłuż ściany, znalazł się tuż obok Śmierci. Szepnął jej:
— Wiejemy stąd!
A ona, również szeptem, sprzeciwiła się:
— Nie można.
— Coś ty? Tamci zaraz się opamiętają i mnie wykończą!
Ale Śmierć za nic nie chciała się zgodzić.
— Erast Pietrowicz tak kazał.

Może ją tutaj zostawić, skoro jest taka uparta? — zawahał się Sieńka. I pewnie by to zrobił

(chociaż, oczywiście, wcale nie), gdyby nie zjawił się akurat — o wilku mowa — pan Nameless.

Widocznie przybysze skradali się przejściem na palcach, gdyż żadnych kroków nie było słychać.
Kolejno, jeden za drugim, szybko weszli do komory trzej mężczyźni — Erast Pietrowicz,

pułkownik Sołncew i Budnik. Inżynier trzymał latarkę (którą zresztą od razu zgasił, jako że i tak
było jasno), prystaw w każdej dłoni miał rewolwer, a policjant po prostu w obronnym geście
wysunął przed siebie pięści.

— Ręce do góry! — zawołał głośno Sołncew. — Bo położę trupem na miejscu!
Pan Nameless stał po jego lewej stronie, policjant po prawej.
Obaj bandyci i szantażysta zastygli bez ruchu. Pierwszy rzucił pręt Wampir, powoli się odwrócił

i podniósł ręce. Książę i Oczko po chwili zrobili to samo.

— Grzeczni chłopcy! — pochwalił ich pułkownik. — Wszyscy na miejscu, jak jeden mąż!

Świetnie, moi kochani, doskonale! I pani, mademoiselle! Co za spotkanie! Ostrzegałem panią, że
trzeba staranniej dobierać sobie towarzystwo. Teraz, niestety, może pani liczyć tylko na siebie! —
Rzucił krótkie spojrzenie na Erasta Pietrowicza i Budnika. — Wyjmijcie rewolwery, na co
czekacie? To niebezpieczna kompania, wszystkiego można się po nich spodziewać.

— Nie mam przy sobie broni palnej — wyjaśnił spokojnie inżynier. — Dź–dziś jej nie użyję.
Policjant zagrzmiał basem:
— Mnie ona na nic. Jak trzeba, to i gołą pięścią załatwię na cacy.
Prystaw nie jest taki głupi, pomyślał Sieńka. Dobrze wiedział, jakiego wziąć ze sobą pomocnika.
— Pani i ty, Sienia, stańcie za mną — polecił Erast Pietrowicz niedopuszczającym sprzeciwu

tonem.

Skorik, prawdę mówiąc, ani myślał się sprzeciwiać — natychmiast wbiegł za plecy inżyniera i

stanął przy samym wyjściu. Harda, niepokorna Śmierć także nie ośmieliła się protestować i
dołączyła do Sieńki.

— Innokientiju Romanowiczu, proszę mi pozwolić na wygłoszenie krótkiej mowy — zwrócił się

do prystawa pan Nameless. — Czuję się w obowiązku wyjaśnić obecnym p–prawdziwy sens tego
zgromadzenia.

— Prawdziwy sens? — zdziwił się Sołncew. — Sens jest chyba oczywisty: aresztowanie tych

szubrawców. Jedyne, czego chciałbym się dowiedzieć, to, jak się panu udało ich tu zwabić. I co to
za malownicza postać?

Ostatnie słowa odnosiły się do Sieńki, który na wszelki wypadek jeszcze bardziej przesunął się

w stronę wyjścia.

— To mój asystent — wyjaśnił Erast Pietrowicz. — Ale nie zamierzałem mówić o nim. —

Odkaszlnął i zaczął jeszcze raz, głośniej, tak żeby wszyscy słyszeli. — Proszę państwa, mam
bardzo n–niewiele czasu. Zebrałem was, żeby wszystko wreszcie definitywnie zakończyć. Jutro —
a właściwie już dzisiaj — opuszczam nasze miasto, dlatego też tej nocy powinienem zamknąć
swoje moskiewskie sprawy.

Prystaw przerwał mu, zaniepokojony.
— Opuszcza pan? Ale po drodze tutaj opisywał mi pan, jak wspólnie wyrwiemy z korzeniami

całe zło i jak otworzy to przede mną szeroką drogę do awansu służbowego, wspaniałe
perspektywy…

— Istnieją dla mnie sprawy ważniejsze niż pańska kariera — odciął się inżynier. — Na przykład

sport.

— Jaki, u diabła, sport?!
Pułkownik był tak zdumiony, że przeniósł spojrzenie z bandytów na Erasta Pietrowicza. Ręka

Oczka powoli wślizgnęła się w rękaw, ale Budnik dwoma susami przyskoczył do niego i podniósł
pudową pięść.

— Zatłukę!
Walet natychmiast wysunął przed siebie otwarte, puste dłonie.
— Jeżeli jeszcze raz pan mi przerwie, odbiorę panu colty! — skarcił gniewnie pan Nameless

prystawa. — W pańskich rękach i tak niewiele z nich pożytku!

Spojrzeć jeszcze raz na Erasta Pietrowicza Sołncew się nie odważył, więc po prostu tylko skinął

głową: dobrze, dobrze, już milczę.

Pokazawszy wszystkim, kto tu rządzi (tak właśnie ocenił Sieńka zachowanie inżyniera), Erast

Pietrowicz zaczął mówić, zwracając się do zgromadzonych w piwnicy mężczyzn.

— A więc, p–panowie, postanowiłem zebrać was tutaj z dwóch powodów. Pierwszy to ten, że

wszyscy byliście podejrzanymi w sprawie zabójstw na Chitrowce. Teraz już wiem, kto jest sprawcą
tych przestępstw, ale mimo to wyjaśnię krótko, dlaczego ściągnął na siebie podejrzenia każdy z
was. Książę wiedział o istnieniu skarbu — to raz. Szukał go — to dwa. Ponadto w ciągu ostatnich
miesięcy z pospolitego rabusia zamienił się w bezlitosnego mordercę — to trzy. Pan, panie Oczko,
również wiedział o skarbie — to raz. Odznacza się pan bezlitosnym okrucieństwem — to dwa.
Wreszcie prowadzi pan podwójną grę za plecami swego herszta: ma go pan za nic, żywi się strawą
z jego stołu i s–sypia w jego łóżku — to trzy.

— Co?! — ryknął Książę i odwrócił się do pomocnika. — O co mu chodzi z tym łóżkiem?
Walet tylko się uśmiechnął w odpowiedzi, ale takim uśmiechem, że Sieńka poczuł gęsią skórkę

na całym ciele. Pan Nameless tymczasem zwrócił się do Wampira:

— Panu, panie szantażysto, nie dawał s–spokoju wzrost pozycji Księcia. Niczym sęp ścierwojad,

kradnący cudzą zdobycz, wciąż stara się pan wyrwać choćby ochłap rywalowi, który ma więcej
szczęścia — pieniądze, złodziejską sławę, kobietę. To raz. Pan również nie waha się przed
zabójstwem, ale traktuje je pan jako ś–środek ostateczny i zachowuje przy tym wszelkie środki
ostrożności. Tak jak Poszukiwacz Skarbu z Chitrowki, którego cechuje maniakalna wprost
przezorność. To dwa…

— Kobietę? — znów przerwał Książę, słuchający w napięciu tej mowy oskarżycielskiej. — Jaką

kobietę? Śmierć, o czym on mówi? Czyżby Wampir też wyciągał po ciebie łapy?

Sieńka spojrzał na Śmierć i zobaczył, że jest blada jak śmierć (nie, lepiej powiedzieć „biała jak

śnieg” albo „jak płótno”). Mimo to uśmiechnęła się.

— I on, i twój kumpel Oczko. Wszyscy jesteście siebie warci, pająki.
Nie opuszczając rąk, Książę zamachnął się i uderzył waleta w skroń, ale ten — widocznie

przygotowany na atak — zręcznie odskoczył i wyciągnął z rękawa nóż. Wampir też włożył dłoń do
kieszeni.

— Stać! — krzyknął prystaw. — Bo położę trupem wszystkich trzech!
Bandyci znieruchomieli, obrzucając się nawzajem nienawistnymi spojrzeniami. Oczko nie

schował noża, Wampir nie wyjął ręki z kieszeni, na zaciśniętych w pięść palcach Księcia
połyskiwały srebrzyście pierścienie kastetu.

— Natychmiast schowajcie broń — nakazał inżynier. — Pana, Innokientiju Romanowiczu,

również to dotyczy. Bo, nie daj Boże, jeszcze przypadkiem wystrzeli. Nie bawimy się zresztą w
policjantów i złodziei. Toczy się tu całkiem inna gra, w której wszyscy są równorzędnymi
partnerami.

— Co takiego? — zdumiał się pułkownik.
— To, co pan słyszy. Pan także był w moim przekonaniu jednym z podejrzanych. Ciekaw pan

jest, na czym je opierałem? Proszę bardzo. Jest pan równie bezlitosny i okrutny jak moi p–pozostali
goście. Dla zaspokojenia swoich ambicji nie cofnie się pan przed żadną podłością, nawet przed
zabójstwem. Dowód na to stanowi przebieg pańskiej służby, skądinąd doskonale mi znany. Szum,
jaki się podniósł w całej Moskwie w związku z tak zwanym Rzeźnikiem z Chitrowki, jest panu
bardzo na rękę. Nie bez powodu okazuje pan taką życzliwość dziennikarzom. Najpierw wykreować
bezwzględnego mordercę, który przerazi wszystkich mieszkańców miasta, a następnie po
bohatersku rozprawić się z tym tworem własnych przemyślnych zabiegów — oto pańska metoda.
Właśnie nią posłużył się pan przed rokiem w sprawie słynnych „rabusiów z Chamownik”. Sam pan
kierował tą szajką, działając przez podstawionego agenta.

— To nonsens! Przypuszczenia! — wykrzyknął prystaw. — Nie ma pan dowodów! W tym

czasie w ogóle nie było pana w Moskwie!

— Niech pan jednak nie zapomina, że mam w Moskwie wielu starych p–przyjaciół, również w

policji. Nie wszyscy oni są tak ślepi jak pańscy zwierzchnicy. Zresztą w tej chwili nie ma to

znaczenia. Chcę tylko powiedzieć, że prowokacja zakończona krwawym epilogiem to dla pana nic
nowego. Jest pan człowiekiem bardzo wyrachowanym i cynicznym. Dlatego nie wierzę w gorącą
namiętność, jaką rzekomo żywi pan do wybranki Księcia — ta dama była panu potrzebna jedynie
jako źródło informacji.

— Co, i ten także? — jęknął Książę, targany tak straszliwą udręką, że Sieńce aż się go żal

zrobiło. — Ty podła ździro! Żadnemu nie przepuściłaś, nie pogardziłaś nawet tym plugawym psem!

Śmierć tylko się roześmiała — cichym, niemal bezdźwięcznym śmiechem.
— Szanowna pani — zwrócił się do niej Erast Pietrowicz. — Nalegam, żeby pani natychmiast

opuściła to miejsce. Sienia, wyprowadź panią!

Inżynier wybrał najwłaściwszy moment — wszystkim tak namieszał w głowach, że ani myśleli o

Śmierci, nie mówiąc już o Sieńce.

Jego nie trzeba było zresztą długo o to prosić. Wziął Śmierć za rękę i pociągnął do wyjścia.

Widział jasno, że spotkanie zaaranżowane przez pana Namelessa dobrze się nie skończy.
Oczywiście, chętnie by zobaczył jak, ale to już raczej z galerii i przez lornetkę teatralną. Natomiast
znaleźć się na scenie, kiedy dojdzie do starcia — o nie, dziękuję uprzejmie, innym razem. Może w
maju, może w grudniu, może jutro po południu, ale dzisiaj nie.

Śmierć zrobiła dwa kroki, nie więcej, a potem przystanęła — i ani rusz. Kiedy Sieńka próbował

ją pociągnąć do przodu, odepchnęła go, boleśnie szturchnąwszy łokciem w dołek.

Skorik chwycił się za brzuch i ustami łapał powietrze, ale jednocześnie zerkał Śmierci przez

ramię, kręcąc głową i wyciągając szyję, żeby dojrzeć, co się dzieje. Rozpierała go ciekawość.
Widział, jak prystaw cofnął się pod ścianę i jeden rewolwer wycelował w Erasta Pietrowicza; drugi
nadal pozostawał skierowany w stronę bandytów.

— A więc to pułapka? — wykrzyknął Innokientij Romanowicz, kręcąc głową jeszcze żwawiej

niż Sieńka. — Źle pan trafił, Fandorin! W bębenku mam dwanaście kul, wystarczy dla wszystkich!
Budnikow, do mnie!

Policjant podszedł do przełożonego i stanął za nim, groźnie błyskając oczyma spod siwiejących

brwi.

— I to nie jedna pułapka, Innokientiju Romanowiczu, ale aż dwie — spokojnie wyjaśnił pan

Nameless, którego pułkownik znów nazwał niezrozumiale „fandorinem”. — Powiedziałem
przecież, że dzisiaj w nocy chcę zamknąć wszystkie moskiewskie sprawy. Swoimi podejrzeniami
podzieliłem się jedynie w celu przedstawienia pełnego obrazu sytuacji. Sprawca znajduje się tutaj,
na miejscu, i poniesie zasłużoną karę. Pozostałych zaprosiłem na to spotkanie z innego powodu —
żeby uchronić pewną damę od niebezpiecznych znajomości i jeszcze niebezpieczniejszych
nawyków. To doprawdy wyjątkowa kobieta, panowie. Wiele wycierpiała i zasługuje na
współczucie. Nawiasem mówiąc, to właśnie ona podsunęła mi znakomitą nazwę dla tej operacji,
nazywając was pająkami. Bardzo t–trafne określenie. Istotnie jesteście pająkami, przy czym czterej
z was należą do gatunku tych zwykłych, pospolitych, ale piąty to prawdziwa tarantula. A więc
zapraszam panów do wzięcia udziału w operacji „Pająki w Pułapce”.

— Piąty? — Sołncew zamrugał oczyma, potoczywszy spojrzeniem po Wampirze, Księciu i

Oczku. — Gdzie pan widzi piątego?

— Za pańskimi p–plecami.
Sołncew odwrócił się z przestrachem i zobaczył Budnikowa, który spoglądał nań z góry, z

wysokości swego olbrzymiego wzrostu.

— Posterunkowy Budnikow jest najważniejszym z moich dzisiejszych gości — oznajmił Erast

Pietrowicz. — To pająk prawdziwie gigantycznych rozmiarów.

Policjant ryknął tak, że tynk się posypał z sufitu:
— Co pan, wasza wielmożność, szaleju się objadł?! Ja przecież…
— Nie, Budnikow — ostro przerwał mu inżynier. Nie podniósł głosu, ale policjant zamilkł. —

To wyście się objedli sz–szaleju, straciliście rozum na stare lata. Ale do przyczyny waszego
zamroczenia umysłowego jeszcze wrócimy. Najpierw zajmijmy się istotą rzeczy. Byliście od
samego początku głównym podejrzanym, mimo iż zachowywaliście daleko posuniętą ostrożność.
Zaraz wytłumaczę dlaczego. Bestialskie zabójstwa na Chitrowce zaczęły się dwa miesiące temu.

Zabito i ograbiono pijanego lumpa, następnie reportera, który zamierzał napisać artykuł o slumsach
nędzarzy. Zwykła rzecz na Chitrowce, gdyby nie jeden szczegół — wykłute oczy. Później zabójca
w podobny sposób wykłuł je wszystkim członkom rodziny Siniuchinów. Tu zwracają uwagę dwie
okoliczności. Pierwsza: było rzeczą niemożliwą, żeby tego rodzaju odbiegających od normy
przestępstw dokonano na waszym terenie, a wy byście nie wiedzieli, kto jest sprawcą. Wy,
prawowity gospodarz Chitrowki! Przełożeni przychodzą i odchodzą, zmieniają się hersztowie
przestępczego świata, ale Budnikow jest wieczny. Wszędzie ma oczy i uszy, wszędzie ma dojścia,
zna wszystkie sekrety — i policji, i dintojry. Dokonywano wciąż nowych zabójstw, mówiło już o
nich całe miasto, a wszechobecny Budnikow nic nie wiedział, nikogo nie podejrzewał. Na tej
podstawie wywnioskowałem, że sami macie powiązania z tajemniczym Poszukiwaczem Skarbu, a
być może jesteście nawet jego wspólnikiem. Utwierdziłem się w swoich podejrzeniach, kiedy w
kolejnych przypadkach zabójstw ofiarom przestano wykłuwać oczy. Pamiętam, jak powiedziałem
wam, że teoria, iż obraz przedśmiertnych zdarzeń utrwala się na siatkówce zamordowanego, nie
znalazła naukowego potwierdzenia… Jednakże pewności, że jesteście nie tylko wspólnikiem, lecz
także zabójcą, wciąż jeszcze nie miałem. Aż do wczorajszej nocy, kiedy to w piwnicy noclegowni
Jeroszenki ukatrupiliście młodego chłopaka, jednego ze swoich informatorów. Właśnie wtedy
ostatecznie wykluczyłem z grona podejrzanych wszystkich innych i skupiłem całą uwagę na was…

— Ciekawe byłoby wiedzieć, czym się zdradziłem — wtrącił Budnik, przyglądając się

inżynierowi z zainteresowaniem.

Sieńka nie dostrzegł na jego twarzy śladu strachu czy choćby tylko zaniepokojenia. Ale zaraz

musiał odwrócić głowę w stronę prystawa.

— Co ty, Budnikow, przyznajesz się?! — wykrzyknął zdenerwowany pułkownik i odsunął się

od podwładnego. — Przecież on jeszcze niczego sensownie nie udowodnił!

— Udowodni. — Policjant tylko machnął ręką, nie odrywając oczu od pana Namelessa. — Jemu

się człowiek nie wywinie. A ty lepiej milcz, wasza wielmożność, twój numer teraz ostatni.

Sołncew tylko otworzył usta, ale nie mógł wykrztusić słowa. W książkach piszą o tym: „utracił

dar mowy”.

— Chcecie wiedzieć, czym się zdradziliście? — powtórzył Erast Pietrowicz, który uśmiechnął

się, słysząc pytanie policjanta. — To bardzo proste. Skręcić człowiekowi kark, i to tak
błyskawicznie, żeby nawet nie zipnął, można tylko w jeden sposób — złapać go od góry ręką za
głowę i gwałtownie szarpnąć, łamiąc kręgi i rozrywając mięśnie. Potrzeba do tego niezwykłej
wprost siły, którą pośród wszystkich podejrzanych odznaczacie się jedynie wy, Budnikow. Ani
Księciu, ani Oczku, ani panu pułkownikowi by jej nie starczyło. Ludzi zdolnych do czegoś takiego
można — i to na całym świecie — policzyć na palcach. Oto i cała mądrość. Sprawa zabójstw na
Chitrowce w ogóle nie należy do zbyt skomplikowanych. Gdybym nie był równocześnie zajęty
jeszcze jednym śledztwem, zakończyłbym ją o wiele wcześniej…

— No cóż, w końcu i koń się potknie. — Budnikow rozłożył ręce. — Zdawało mi się, że byłem

taki ostrożny, a na to nie wpadłem. Trzeba było Proszce rozwalić łeb.

— Chyba tak — zgodził się pan Nameless. — Ale od udziału w operacji „Pająk w Pułapce” to

by pana nie uchroniło. A więc zakończenie byłoby takie samo.

Sieńka próbował sobie to „zakończenie” wyobrazić, zerkając zza ramienia Śmierci. Co będzie,

kiedy skończy się gadanie? Bandyci niepostrzeżenie zdążyli opuścić ręce, prystawowi wargi latają.
Zaraz zacznie palić z rewolwerów — i dopiero nastąpi zakończenie.

Ale inżynier z policjantem gawędzili dalej, jakby siedzieli w herbaciarni przy samowarze.
— Wszystko mogę zrozumieć — ciągnął Erast Pietrowicz. — Nie chcieliście pozostawiać przy

życiu żadnych świadków, nawet trzyletniego dziecka nie oszczędziliście. Ale co wam zawiniły
papuga i pies? To już nie zwykła ostrożność, tylko jakaś paranoja.

— Ee, nie, wasza wielmożność. — Budnik przygładził obwisłe wąsy. — Ptak był strasznie

uczony. Jak wszedłem, Ormiaszka powiada: „Dzień dobry, panie posterunkowy”. A papuga od
razu: „Dzień dobrrry, panie posterrrunkowy!” A gdyby tak zaskrzeczała przy śledczym? Co do
pieska mamzelki, to miał za dobry węch. W „Policejskich Wiedomostiach” czytałem, jak pies rzucił
się na zabójcę swojej pani i w ten sposób skierował na niego podejrzenie. W gazetach człowiek

znajdzie wiele pożytecznych informacji. Tylko tego najważniejszego się nie wyczyta. — Tu
westchnął skruszony. — Że dźwigając szósty krzyżyk, można znów poczuć się młodym…

— Chodzi wam o to, że w starym piecu diabeł pali? — Erast Pietrowicz ze zrozumieniem kiwnął

głową. — Tak, w prasie niewiele się o tym pisze. Powinniście, Budnikow, czytać raczej poezje albo
chodzić do opery. „Miłość na wiek się nie ogląda”

*

, itede. Słyszałem, jak opowiadaliście

mademoiselle Śmierci o „silnym mężczyźnie z ogromnym majątkiem”. Mieliście na myśli siebie?
W ciągu dwudziestu lat panowania na Chitrowce z pewnością niemało zaoszczędziliście,
wystarczyłoby na spokojną starość. Na starość owszem, ale na księżniczkę–łabędzicę — raczej nie.
W każdym razie tak właśnie sądziliście. I ta bezsilność popchnęła was w szaleństwo, zapragnęliście
„ogromnego majątku”. Zaczęliście zabijać dla pieniędzy, do czego przedtem się nie posuwaliście, a
kiedy doszły was słuchy o podziemnym skarbie, zupełnie straciliście rozum…

— No cóż, wasza wielmożność… — Budnikow westchnął. — Miłość już taka jest. Jednego

czyni aniołem, drugiego diabłem. A ja… Zamieniłbym się w samego Szatana, byleby tylko ona
była moja…

— Łajdak! — wybuchnął prystaw. — Nikczemne bydlę! I jeszcze ma czelność mówić o miłości!

A za moimi plecami… Poczekaj, pójdziesz na katorgę!

Budnikow rzucił ostro:
— Milcz, kurduplu! Jeszcześ nie zrozumiał, do czego jego wielmożność zmierzają?
Pułkownikowi dech zaparło z wściekłości.
— Kurd…?! — Nie dokończył, dławił się słowami. — „Zmierzają”? Co masz na myśli?
— Erast Pietrowicz też się zakochał w Śmierci, wpadł po same uszy — wyjaśnił mu podwładny

jak nierozumnemu dziecku. — I wykombinował, że stąd, z tej piwnicy, tylko jeden z nas
wszystkich wyjdzie żywy — on sam. I słusznie, bo z jego wielmożności mądry człek. Ma rację.
Pięciu tu padnie trupem, a jeden opuści to miejsce z olbrzymim bogactwem. Śmierć też mu się
dostanie. Tyle że jeszcze zobaczymy, kto to będzie.

Sieńka słuchał i myślał: prawdę mówi, ścierwo, prawdę mówi! Po to właśnie pan Nameless

zebrał tu tych złoczyńców, żeby ich święta ziemia dłużej nie nosiła. Trzeba ją od nich uwolnić. Jak
również pewną osobę, która nie powinna była tego wszystkiego usłyszeć. Pierś jej aż faluje ze
wzburzenia.

Ujął Śmierć za ramię, co miało znaczyć: chodźmy stąd, lepiej się od nich trzymać jak najdalej.
I wtedy wypadki potoczyły się z szybkością błyskawicy.
Przy słowach „jeszcze zobaczymy” Budnik walnął prystawa pięściami w nadgarstki, tak że oba

rewolwery wypadły mu z rąk na kamienną posadzkę.

W tej samej chwili Oczko wyszarpnął z rękawa nóż, Wampir i Książę rewolwery, a policjant

schylił się i podniósł jeden z tych, które upuścił Sołncew, po czym skierował lufę w stronę Erasta
Pietrowicza.

Jak Sieńka kręcił głową

(ciąg dalszy)

Sieńka zamknął oczy i zatkał uszy, żeby nie ogłuchnąć od spodziewanego huku. Czekał pięć

sekund, ale strzał nie padł. Wtedy chłopak otworzył jedno oko.

I ujrzał obraz niczym z baśni o zaczarowanym królestwie, w którym wszyscy mieszkańcy nagle

usnęli, zastygając w pół gestu i słowa.

Książę celował z rewolweru w Oczko, który w groźnie wzniesionej dłoni trzymał nóż;

pułkownik zdołał podnieść jeden ze swoich „coltów”, jak je nazwał pan Nameless, i mierzył w
Wampira; ten z kolei w prystawa; Budnikow trzymał na muszce inżyniera, który jedyny był
nieuzbrojony — stał spokojnie z rękami na piersi. Nikt się nie poruszał, tak że wszyscy zebrani
przypominali nie tylko mieszkańców zaczarowanego królestwa, lecz także grupę pozującą do
zbiorowej fotografii.

— Że też pan, wasza wielmożność, na takie poważne rendez–vous wybrał się bez pistoletu? —

Budnikow pokiwał głową nad lekkomyślnością inżyniera, jakby mu współczuł. — Za bardzo jest
pan pewny siebie. A przecież Pismo Święte mówi, że „będą zawstydzeni pyszni”. I co pan teraz
zrobi?

— Pewny siebie, ale nie głupi, i wy, Budnikow, powinniście o tym wiedzieć. Jeśli przyszedłem

bez broni, to znaczy, że istnieje po temu jakiś powód. — Erast Pietrowicz podniósł głos: —
Panowie, przestańcie się straszyć nawzajem! Operacja przebiega zgodnie z planem i za chwilę
osiągnie moment kulminacyjny. Ale najpierw jedno niezbędne wyjaśnienie. Czy zdajecie sobie
sprawę, że jesteście członkami swego rodzaju klubu? Klubu, który należałoby nazwać
„kochankowie Śmierci”? Nie dziwiło panów, dlaczego ta najpiękniejsza i najbardziej niezwykła z
kobiet spogląda na was łaskawym okiem mimo waszych, delikatnie mówiąc, wątpliwych z–zalet?

Słysząc te słowa, Książę, Wampir, Oczko i nawet pułkownik zwrócili głowy w stronę

mówiącego, a Śmierć wzdrygnęła się.

Pan Nameless z zadowoleniem kiwnął głową.
— Widzę, że istotnie panów dziwiło. Mieliście zupełną rację, Budnikow, oświadczając, że jeśli

wam jako jedynemu z nas wszystkich uda się stąd wyjść żywym, Śmierć będzie pańska.
Niewątpliwie tak właśnie się stanie. Ona sama wezwie was do siebie, gdyż wedle jej uznania
jesteście prawdziwym złoczyńcą. Wszak każdy z tu obecnych, panowie, jest na swój sposób
potworem. Nie traktujcie tego określenia jako obrazy, to po prostu zwykłe s–stwierdzenie faktu.
Nieszczęsna kobieta, którą tak dobrze znacie, znękana tragicznymi wydarzeniami, jakich los jej nie
szczędził, uwierzyła, że jej względy naprawdę sprowadzają na mężczyzn śmierć. Dlatego odpędza
od siebie wszystkich, którzy — jej zdaniem — na śmierć nie zasługują, okazuje zaś przychylność
wyłącznie najgorszym wyrzutkom, zatruwającym świat boży swym smrodliwym oddechem.
Mademoiselle Śmierć, czyniąc ofiarę ze swego ciała, pragnęła zmniejszyć siłę zła na ziemi. To
tragiczne i n–niepotrzebne poświęcenie. Całego zła i tak by nie pokonała, a z powodu kilku
ohydnych pająków nie warto było się brukać. Ja zresztą z przyjemnością wyręczę ją w tej
niewdzięcznej robocie. A właściwie załatwicie to wy sami, pożerając się nawzajem.

W tej chwili Śmierć coś zaszeptała. Sieńka nastawił uszu, ale nie zrozumiał słów. Rozróżnił

tylko jedno: „dawniej”. Co „dawniej”?

A więc to dlatego przepędziła Erasta Pietrowicza! Bała się, żeby przez jej miłość nie stracił

życia.

Mnie też, powiedzmy to sobie szczerze, przegnała nie z powodu smarkatego wieku, ale dlatego,

że jej było żal, powiedział sobie Skorik i wyprężył się dziarsko.

Sprytnie to wykombinował pan Nameless, ani słowa, żeby wszystkich tych sukinsynów zebrać

tu do kupy. Tylko jak sobie z nimi poradzi nieuzbrojony?

Jakby w odpowiedzi na pytanie Sieńki, inżynier rzekł:
— Panowie pająki, s–schowajcie swoje armaty. Przyszedłem tutaj bez broni palnej, ponieważ

strzelać w tych podziemiach i tak nie można. Zdążyłem dokładnie obejrzeć sklepienie, jest
zmurszałe i trzyma się jedynie na słowo honoru. Wystarczy nawet nie wystrzał, lecz głośniejszy
krzyk, żeby zwaliła się na nas cała Święta Trójca.

— Jaka znowu Święta Trójca? — nerwowo rzucił Sołncew.
— Nie Ojciec, Syn i Duch Święty — Erast Pietrowicz uśmiechnął się — tylko cerkiew Świętej

Trójcy w Sieriebrianikach. Znajdujemy się dokładnie pod jej fundamentami, sprawdziłem to na
planie historycznym Moskwy. Niegdyś stały tu zabudowania mennicy państwowej.

— Łże. — Wampir pokręcił głową. — Święta Trójca nie może się zawalić, jest z kamienia.
Zamiast odpowiedzi inżynier głośno klasnął w dłonie — ze sterty ziemi i gruzu pod drzwiami

osypały się w dół kawałki potłuczonych cegieł.

— A! — krzyknął zdławionym głosem Skorik i szybko zakrył ręką usta.
Ale pozostali go nie słyszeli — wpadli w popłoch. Jedni rozglądali się ze strachem, inni kulili

się, chowając głowy w ramiona, a prystaw osłonił się rękami.

Śmierć dopiero teraz, po raz pierwszy, obejrzała się na Sieńkę. Leciutko, końcami palców,

dotknęła jego czoła i szepnęła:

— Nie bój się, wszystko będzie dobrze.
Chciał odpowiedzieć, że wcale się nie boi, ale nie zdążył, bo Śmierć już znowu się od niego

odwróciła.

Erast Pietrowicz poczekał, aż spłoszone pająki się uspokoją, po czym rzekł głośno i z naciskiem:
— Zanim się rozstrzygnie, który z nas wyjdzie stąd żywy, proponuję wysypać naboje na

podłogę. Jeden przypadkowy wystrzał i nie będzie zwycięzców.

— Rozsądna propozycja. — Pierwszy odezwał się Budnikow.
Poparł go Oczko.
— Zgoda. Kula, jak wiadomo, lubi płatać figle.
No jasne! Tamtym dwóm rewolwer nie jest do niczego potrzebny, a on sam, Oczko, pewnie w

ogóle nie ma przy sobie broni palnej.

Książę zmrużył oczy w wąskie szparki i wycedził z wściekłością:
— Ja i zębami potrafię gardło przegryźć. — Po czym przesunął bębenek i wysypał naboje.
Wampir jeszcze się wahał, ale z wierzchołka sterty zsunęło się znów parę kamyków, więc

poszedł w ślady swojego wroga.

Prystaw nie miał najmniejszej ochoty rozstawać się ze swoim „coltem”. Niczym zaszczute

zwierzę obejrzał się w stronę wyjścia — rozważał widocznie, czyby nie dać drapaka, ale tam stał
Erast Pietrowicz.

— No już, pieska twoja niebieska… — Budnik przytknął przełożonemu lufę rewolweru do

czoła. — Rób, co ci każą!

Pułkownik usiłował zwolnić bębenek, ale ręce mu się trzęsły. Odrzucił więc po prostu broń na

bok, a rewolwer z hałasem upadł na posadzkę, okręcił się i znieruchomiał.

Ostatni pozbył się kul Budnikow.
— Tak jest lepiej — mruknął, podwijając rękawy. — Żadnego pożytku z tych pukawek. No to

co, zmierzymy się? Zobaczymy, kto kogo… Tylko cicho! Ten, co krzyknie, pierwszy zginie.

Książę wyjął z kieszeni kastet. Oczko podszedł do ściany, lekko poruszył nadgarstkami i nagle

do jego dłoni ześlizgnęło się niczym srebrzysta mała rybka lśniące ostrze. Wampir schylił się, wziął
ze sterty jeden pręt i machnął nim parę razy, ze świstem rozcinając powietrze. Nawet Sołncew nie
okazał się całkiem bezbronny. Odbiegł w kąt, rozległ się cichy szczęk i nagle z pięści pułkownika
wystrzeliła wąska stalowa klinga. Był to ten sam sprężynowiec, którym w cyrkule kroił jabłko.

Inżynier natomiast wysunął się tylko nieco do przodu, sprężyście stąpając na lekko ugiętych

nogach. Ach, ten Erast Pietrowicz, ma głowę nie od parady, sprytnie to rozegrał! Zaraz im
wszystkim pokaże. Sieńka aż zatarł ręce na myśl o tym, co tu się za chwilę rozegra. Tylko patrzeć,
jak inżynier zacznie młócić rękami i nogami na japońską modłę!

Skorik ujął Śmierć za ramię, chcąc zwrócić jej uwagę na to, co zaraz nastąpi. A ona powiedziała:
— Ach, wszystko idzie jak z płatka! Chyba to wymodliłam. Puść mnie, Sienieczka.
Odwróciła się, szybko pocałowała go w skroń i wybiegła na środek podziemnej komory.

— A oto i ja, wasza Śmierć! O wilku mowa.
Schyliła się, podniosła z podłogi odrzucony przez prystawa rewolwer i trzymając go oburącz,

odwiodła kurek.

— Dziękuję panu, Eraście Pietrowiczu — zwróciła się do zaskoczonego inżyniera. — Wspaniale

pan to obmyślił. Proszę stąd iść, nie jest pan już potrzebny. I niech pan zabierze Sienię, szybko. A
wy, moi kochasiowie lubi — oznajmiła pozostałym — zostaniecie tutaj ze mną.

Książę zawył z wściekłości i już miał się rzucić w jej stronę, ale Śmierć skierowała lufę w sufit.
— Stój, bo wystrzelę! Myślisz, że się boję?
Choć Książę nie był tchórzem, ustąpił przed jej desperacją.
— Proszę tego nie robić! — Pan Nameless odzyskał już równowagę. — Proszę odejść!

Wszystko pani tylko zepsuje!

Śmierć gwałtownie szarpnęła głową i błysnęła oczyma.
— Co to, to nie! Nie mogę odejść, skoro Bóg okazał mi taką łaskę. Zawsze się bałam, że będę

martwa leżeć w trumnie, a wszyscy będą się na mnie gapić. Teraz nikt mnie nieżywej nie zobaczy i
obejdzie się bez pogrzebu. Święta ziemia sama mnie okryje.

Sieńka dostrzegł, jak Budnik małymi kroczkami, boczkiem, boczkiem, przesunął się w stronę

Wampira i Księcia i coś im szepnął. Erast Pietrowicz nie patrzył na nich, tylko na Śmierć.

— Dlaczego miałaby pani umrzeć?! — wykrzyknął. — Wbiła pani sobie coś do głowy…
— Teraz! — zakomenderował policjant i wszyscy trzej — on, Książę i Wampir — rzucili się na

inżyniera.

Budnik zaatakował go całym ciężarem swego potężnego cielska, przygniótł do ściany, złapał za

przeguby i rozkrzyżował.

— Nogi! — wysapał. — W kopaniu jest mistrzem!
Książę i Wampir przykucnęli i chwycili inżyniera za nogi. Szarpnął się niczym ryba na haczyku,

ale nie zdołał się wyrwać napastnikom.

— Puśćcie go! — krzyknęła Śmierć i wycelowała w ich stronę rewolwer, ale nie strzeliła.
— Ej, okularnik, zabierz jej broń! — rozkazał policjant.
Oczko ruszył wprost na Śmierć, recytując przymilnym głosem:
— O zwróć, okrutna, błagam cię, miłości młodej dar ów święty…
— Nie podchodź, bo zabiję! — rzuciła.
Ale szczupłe ręce, trzymające rewolwer, drżały.
— Niech pani strzela! Niech się pani nie boi! — krzyknął rozpaczliwie Erast Pietrowicz, usiłując

się wyrwać.

Ale potężne łapska Budnika trzymały go mocno, a Książę i Wampir, choć chętnie skoczyliby

sobie do gardeł, również nie wypuszczali więźnia.

— Stój, bałwanie przeklęty! — ryknął prystaw. — Ona strzeli! Wszystkich nas zgubisz!
Wąskie wargi waleta rozciągnęły się w uśmiechu.
— Sam pan jesteś bałwan. Mademoiselle nie strzeli, ulituje się nad przystojnym brunetem. Na

tym właśnie, szpiclu, polega prawdziwa miłość.

Nagle zrobił dwa szybkie, duże kroki, wyrwał Śmierci rewolwer i odrzucił go jak najdalej, aż

pod wejście, po czym powiedział spokojnie:

— A teraz wykończcie mądralę, już można.
— Czym, zębami? — zasyczał purpurowy z wysiłku policjant. — To kawał chłopa, ledwie

dajemy radę go utrzymać.

— Cóż — westchnął Oczko — obowiązkiem inteligencji jest pomagać ludowi. Ano, sługo

praworządności, odbij trochę w bok.

Policjant odsunął się, o ile mógł, walet zaś bez pośpiechu podniósł nóż, gotując się do rzutu.

Zaraz mignie stalowa błyskawica i nie będzie już Erasta Pietrowicza, amerykańskiego inżyniera.

„Colt” poniewierał się na podłodze o dwa kroki od wyjścia, czarna stal błyskała, mrugając jakby

porozumiewawczo do Sieńki: no co, Skorik, marnie to wygląda?

A, było nie było, raz kozie śmierć!
Sieńka rzucił się do rewolweru, chwycił go i wrzasnął:

— Stój, Oczko! Bo zabiję!
Ten odwrócił się i w zdziwieniu uniósł rzadkie brwi.
— Odsłona siódma. Tenże Skorik. Po coś wrócił, głupolu?
— Ej, mały! — zaniepokoił się pułkownik ze strachu niemal wciśnięty w ścianę. — Niech ci nie

przyjdzie do głowy strzelać! Tu nie wolno, bo wszystko się zawali! Zasypie nas na amen!

— Wali się! — krzyknął nagle przeraźliwie Erast Pietrowicz.
W tej samej chwili rozległ się łoskot. Kupa ziemi i gruzu, zagradzająca drzwi, poruszyła się i

osunęła. Przy wtórze rozdzierającego wrzasku prystawa wynurzyła się z rumowiska silna, krępa
sylwetka w czerni. Odbiwszy się niczym sprężysta piłka, wyskoczyła na środek skarbca i z
wojowniczym okrzykiem zaatakowała waleta.

Masa!
Oto cud nad cudy!
Erast Pietrowicz błyskawicznie wykorzystał zaskoczenie przeciwników — Książę poleciał w

jedną stronę, Wampir w drugą. Z lap Budnikowa, co prawda, inżynierowi nie udało się wyrwać, tak
że po krótkiej walce obaj runęli na ziemię, przy czym policjant znalazł się na górze i przygwoździł
pana Namelessa do podłogi, wciąż mocno trzymając go za nadgarstki. Jednak teraz Wampir i
Książę nie pospieszyli już Budnikowi z pomocą — ich wzajemna nienawiść okazała się silniejsza.
Sczepieni ze sobą, potoczyli się po podłodze.

Oczko cisnął nożem w Japończyka, ale ten zdążył w porę przykucnąć. Równie łatwo uchylił się

Masa przed drugim i trzecim rzutem. Walet jednak, opróżniwszy swój podręczny arsenał, nie dał za
wygraną. Odrzucił połę długiego surduta i Sieńka zobaczył przymocowaną do paska drewnianą
laseczkę.

Co się w niej kryje, Skorik dobrze pamiętał — długie, cienkie ostrze, zwane szpadą. Nie

zapomniał też, jak zręcznie walet potrafi się posługiwać tą straszną bronią.

Założywszy lewą rękę za plecy i wysunąwszy nogę do przodu. Oczko drobnymi kroczkami

ruszył przed siebie, zataczając klingą w powietrzu migotliwe kręgi. Masa cofnął się. Nic dziwnego,
z gołymi rękami!…

— Uwaga! Strzelam! — krzyknął Sieńka, ale nikt nawet się na niego nie obejrzał.
Stał jak idiota, z nabitym rewolwerem, a wszyscy mieli go za nic, każdy zajęty czym innym:

Budnik siedział okrakiem na inżynierze, wciąż próbując wymierzyć mu cios w twarz czołem jak
stalowy taran; Książę i Wampir wyli i popiskiwali niczym dwa oszalałe psy; Oczko usiłował
zapędzić Masę w kąt; Śmierć starała się ściągnąć policjanta z Erasta Pietrowicza (ale gdzieżby jej
starczyło sił na to, żeby ruszyć tego byka); pułkownik nieprzytomnym wzrokiem rozglądał się
wokół, wysunąwszy przed siebie rękę z nożem sprężynowym.

— Co tak stoisz, sukinsynu?! — wychrypiał Budnik. — Widzisz chyba, że sam sobie nie

poradzę! Załatw go! Między sobą potem się policzymy!

Podlec prystaw — i to się nazywa przedstawiciel prawa! — usłuchał i rzucił się z nożem na

leżącego. Odepchnął Śmierć i zamachnął się, ale ona wczepiła mu się w rękę.

— Popatrzcie na mnie, dranie! — płaczliwie krzyknął Sieńka, potrząsając „coltem”. — Zaraz

strzelę i wszystkich was zasypie! Zginiecie pod gruzami!

Sołncew przerzucił nóż do lewej ręki i na oślep pchnął nim Śmierć z przodu, w żebra. Kobieta

osunęła się na podłogę. Na jej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia, łuki brwi uniosły się w górę,
jakby w uśmiechu szczęścia. Ostrożnie zasłoniła rękami zranione miejsce i Sieńka ujrzał z
przerażeniem, że spomiędzy białych palców sączy się krew.

— Posuń się, do cholery! — wysapał prystaw, opadając na kolana. — Zaraz poderżnę

sukinsynowi gardło!

Sieńka poczuł nagle, że jest mu wszystko jedno. Niech Święta Trójca wszystkich tu pogrzebie,

skoro tak się sprawy mają. Wysunął przed siebie rękę z rewolwerem i nie celując, nacisnął spust.

Momentalnie ogłuchł od huku, nawet wystrzału naprawdę nie usłyszał. Z lufy wyskoczył język

płomienia, głowa pułkownika gwałtownie szarpnęła się w bok, jakby wskazując kierunek, w jej
ślady posłusznie poszło ciało, zwalając się właśnie na tę stronę.

Dalej wszystko potoczyło się bardzo szybko, w dzwoniącej, strasznej ciszy.

Sklepienie jakoś się nie zawaliło, osypało się tylko trochę tynku. Za to Erastowi Pietrowiczowi

udało się wyszarpnąć lewą rękę z żelaznego uścisku zaskoczonego hukiem wystrzału Budnika. Tą
ręką posłużył się inżynier w następujący sposób: zacisnął ją w pięść i wymierzył policjantowi
krótki, silny cios poniżej podbródka. Ten tylko zacharczał i obalił się na bok niczym wół w ubojni.

Sieńka odwrócił się w drugą stronę, żeby zastrzelić waleta, zanim ten przebije swoją klingą

Masę. Obeszło się jednak bez jego interwencji. Oczko, zapędziwszy Japończyka w kąt, niczym
rozciągnięta sprężyna wyrzucił w przód rękę ze szpadą, nie zdążył jednak przygwoździć nią Masy
do ściany, gdyż broń z brzękiem upadła na kamienną podłogę — Japończyk skoczył w lewo i
machnął ręką. Wyleciało z niej coś małego i błyszczącego. Oczko nagle zatoczył się niby
szmaciana kukła. Zrobił gest, jakby chciał dotknąć gardła, ale ręce mu opadły, kolana się ugięły i
runął na wznak. Ponieważ upadł z głową odrzuconą do tyłu, widać było, że w szyję wbiła mu się
głęboko stalowa gwiazdka o ostrych krawędziach. Wokół niej wzbierała z bulgotem ciemna krew.
Oczko leżał spokojnie, tylko lekko podrygując nogami.

Książę i Wampir także przestali się tarzać po podłodze. Sieńka dojrzał po chwili, że cały tył

głowy Wampira pokrywają ciemne wgniecenia — ślady kastetu. Tuż obok leżał Książę.
Wytrzeszczone oczy znienawidzonego rywala Sieńki nieruchomo spoglądały w sufit. No proszę —
tyle razy groził innym, że przegryzie im gardło, a teraz spotkało to jego samego. A więc Wampir
napił się w końcu krwi Księcia. Pająki pożarły się nawzajem…

O tym wszystkim dumał Sieńka, żeby odwrócić myśl od Śmierci. Bał się nawet spojrzeć w jej

stronę.

Kiedy wreszcie odważył się zerknąć tam ukradkiem, Śmierć siedziała oparta o ścianę. Oczy

miała zamknięte, twarz nieruchomą i białą. Skorik czym prędzej znów się odwrócił.

Dzwoniąca w uszach cisza z wolna się rozpraszała. Było już słychać, jak czka Budnikow i

pochrząkuje Masa, wyszarpując z gardła waleta swoją gwiazdkę — dziwo.

— Sufit jakoś się nie zawalił — drżącym głosem zwrócił się Sieńka do inżyniera.
— A dlaczego miałby się zawalić? — wychrypiał Erast Pietrowicz, wysuwając się spod

ciężkiego cielska policjanta. — Wszystko tu jest tak solidnie zbudowane, że postoi jeszcze z t–
tysiąc lat. Uff, chłop waży chyba z osiem pudów… Co tak stoisz, Sienia! Pomóż damie wstać.

To znaczy, że pan Nameless nie widział, jak prystaw dźgnął Śmierć nożem.
— A ten tu jeszcze się nie ocknął? — zapytał Skorik o czkającego Budnika, nie z obawy o

niego, lecz żeby odwlec ten okropny moment. Na razie mógł udawać sam przed sobą, że Śmierć
zwyczajnie siedzi sobie pod ścianą — nie, nie martwa, tylko śpiąca albo, na przykład,
nieprzytomna.

— Nie, nie ocknął się. To był cios zwany „pazur smoka”. Jest śmiertelny.
Erast Pietrowicz wstał, podszedł do siedzącej kobiety i wyciągnął do niej rękę.
Sieńka stłumił szloch i czekał. Inżynier zaraz krzyknie.
Tymczasem okazało się, że Śmierć wcale nie jest martwa. Nagle otworzyła ogromne, błyszczące

oczy, spojrzała do góry na Erasta Pietrowicza i uśmiechnęła się.

— Co… Co z panią? — zapytał przestraszony. Przykucnął, oderwał jej palce od rany i — tak jak

Sieńka przewidywał — krzyknął.

— Dlaczego pani… Dlaczego? — wybełkotał, rozrywając jej suknię i koszulę. — Wszystko

przecież przewidziałem! Masa wcześniej rozgrzebał rumowisko, siedział w zasadzce i tylko czekał
na sygnał! O Boże… — jęknął, ujrzawszy czarne cięcie pod lewą piersią.

— Ja wiem, że i beze mnie byś sobie poradził — wyszeptała Śmierć. — Jesteś silny…
— Więc dlaczego, d–dlaczego? — powtórzył przerywanym głosem.
— Żebyś żył. Nie wolno ci być ze mną… Teraz jesteś wieczny, nic cię nie zmoże. Ja, twoja

Śmierć, umarłam…

I zamknęła oczy.
Erast Pietrowicz znów krzyknął, jeszcze głośniej, i Sieńka zapłakał.
Ale ona nie umarła. Nie bez powodu przedtem, zanim nazwano ją Śmiercią, nosiła przydomek

„Żywa”. Nie nadaje się takich imion ot tak sobie.

Żyła jeszcze długo potem. Może całą godzinę. Oddychała, raz nawet leciutko się uśmiechnęła,

ale nic już nie mówiła i nie otwierała oczu. A w końcu przestała oddychać.

Jaka piękna, myślał Sieńka. A w trumnie, kiedy już zmyje się z jej twarzy brud i kurz, rozczesze

włosy i położy się kwiaty (kwiat pomarańczy, który oznacza „czystość”, i gałązki cisu — „wieczna
miłość”), będzie wyglądała po prostu jak zjawisko. Zabiorą ją ojciec i matka, bo takie ich prawo,
zakopią w wilgotnej ziemi, na mogile postawią biały krzyż, wyryją na nim jej dawne imię, a pod
spodem napis:

T u l e ż y Ś m i e r ć

Jak Sieńka czytał gazetę

Od chwili startu pędzili szosą czternaście godzin bez przerwy, nie odzywając się do siebie.

Przejechali prawie trzysta wiorst, tyle że dwa razy dolewali paliwa do baku. Przez całą drogę szofer
i asystent nie zamienili ze sobą słowa. Sieńka robił, co do niego należało — naciskał klakson,
machał chorągiewką, na ostrych zakrętach wychylał się i sprawdzał, czy koła się nie obluzowały.
Do obowiązków asystenta należało również sprawdzanie na mapie trasy, ale to wychodziło
Skorikowi słabo. Ledwie pochylił głowę, od razu ciekło mu z nosa, z oczu lała się słona woda, w
gardle ściskało. Łzy nie pozwalały nic dojrzeć na mapie, wszystko się rozmywało w niewyraźne,
różnokolorowe plamy. Ale kiedy Sieńka spoglądał wprost przed siebie, a wiatr rozwiewał mu
włosy, wtedy było w porządku, oczy i policzki szybko wysychały.

Czy pan Nameless także płakał, trudno powiedzieć, gdyż wielkie okulary prawie zupełnie

zasłaniały mu twarz. Wargi cały czas miał mocno zaciśnięte, ale kącik ust drżał lekko.

Zaraz za Wiaźmą na przednim kole pękła obręcz. Trudna rada, trzeba było dopchać pojazd z

powrotem do miasta, na dwóch kołach daleko się nie ujedzie, chyba że rowerem.

Zapasowe obręcze, podobnie jak inne części, jechały w konnym ekwipażu, razem z Masą i jego

towarzyszką. Powóz dawno już pozostał w tyle za Latającym Dywanem. Dobrze, jeśli jutro pod
wieczór dotrze do Wiążmy. Dlatego też, chcąc nie chcąc, musieli tu zanocować i spędzić cały
następny dzień. W tej sprawie także zrozumieli się bez słów. Obaj automobiliści nie mieli ochoty na
kolację, więc od razu udali się do swoich pokoi na spoczynek.

Rano Sieńka wyszedł z hotelu, rozpędził miejscowych pacanów, żeby się nie kręcili koło

maszyny, na ich głupawe pytania zaś ani myślał odpowiadać — nie był w nastroju. Ruszył na stację
po moskiewską gazetę.

Ciekawe, napisali czy nie? Od razu otworzył „Wiedomosti” na piątej stronie, gdzie zamieszczają

notatki o teatrach i sporcie.

Jasne, że napisali, jakżeby inaczej!

Start zgodnie z planem

Nie bacząc na deszcz i wiatr, wczoraj w południe na placu Tryumfalnym

zgromadzili się wyznawcy automobilizmu, tej nowo objawionej religii, na
razie jeszcze u nas dosyć egzotycznej. Odbył się start wyścigu Moskwa–
Paryż, o którym już pisaliśmy i którego przebieg będziemy relacjonować na
podstawie doniesień telegraficznych. Publiczność żegnała kierowcę, pana
Namelessa, i jego młodego asystenta entuzjastyczną owacją. Obaj
sportsmeni wyglądali na wzruszonych, lecz jednocześnie skoncentrowanych,
od wywiadu dla przedstawicieli prasy jednak się wymówili. Nie będziemy
życzyć im siedmiu stóp wody pod kilem (kolein i wybojów na rozległych
przestrzeniach Rosji i tak nie brakuje), ale — jak to jest przyjęte wśród
automobilistów — szerokiej drogi i zapłonu od pierwszej iskry.

Sieńka przeczytał notatkę mniej więcej dziesięć razy, a wzmiankę o młodym asystencie nawet na

głos, z prawdziwym przejęciem.

Starannie złożył gazetę i nagle zauważył na pierwszej kolumnie duży, bijący w oczy tytuł:

Pamięci przyjaciół

Krwawy dramat na Chitrowce

Podajemy dodatkowe szczegóły wczorajszego wydarzenia, na którego

temat krąży wiele plotek i domysłów.

W nocy z 22 na 23 września w cieszących się ponurą sławą slumsach

Chitrowki rozegrała się prawdziwa bitwa między przedstawicielami prawa a
bandytami. Policja położyła kres przestępczej „karierze” hersztów dwóch
najgroźniejszych moskiewskich grup przestępczych — Księcia i Wampira,
którzy woleli wybrać raczej śmierć niż więzienie. Zabity został także zbiegły
z katorgi były student Kuźmiński, od dawna poszukiwany na terenie całego
kraju listem gończym.

Niestety, nie obeszło się bez ofiar również po stronie przedstawicieli

prawa i porządku. W obronie bezpieczeństwa mieszkańców Moskwy zginęli
bohaterską śmiercią prystaw trzeciego cyrkułu miasnickiego, pułkownik
Sołncew, i starszy posterunkowy Budnikow. Pierwszy był młody i rokował
wielkie nadzieje, drugiemu pozostały zaledwie dwa lata służby do zasłużonej
emerytury. Niech odpoczywają w spokoju.

Adiutant oberpolicmajstra odmówił podania prasie jakichkolwiek

dodatkowych informacji, dorzucając jedynie, że podczas strzelaniny zginęła
również kobieta, kochanka (czy też, w gwarze przestępczej, „mana”)
Księcia.

Jednakże naszemu reporterowi udało się zdobyć informację dotyczącą

pewnej bardzo interesującej okoliczności, ściśle związanej z tragedią na
Chitrowce.

Czytajcie na stronie 3, w dziale „Wydarzenia”, artykuł Szlachetny czyn!

A to dranie, psy śmierdzące, oburzył się Skorik. Żeby tak wszystko przekręcić, odwrócić kota

ogonem! No i o Eraście Pietrowiczu i Masie ani słowa, chociaż pan Nameless zostawił w cyrkule
dla najwyższego szefa policji gruby list, w którym szczegółowo zrelacjonował całe zajście.

Znaleźli sobie bohaterów! Trzeba będzie napisać do redakcji, ot co. Niech ludzie dowiedzą się

prawdy. Uch, pismaki, łgarze przeklęci. Wysmażają różne brednie i nawet nie sprawdzą
podstawowych faktów.

Jeszcze nie ochłonąwszy z gniewu, Sieńka otworzył „Wiedomosti” na trzeciej stronie.

Szlachetny czyn

Według informacji otrzymanych przez redakcję ze źródła, którego nie

możemy ujawnić, do bitwy pomiędzy policją a przestępcami (patrz artykuł
Pamięci przyjaciół, s. 1) doszło w następstwie zorganizowania policyjnej
zasadzki. Funkcjonariusze trzeciego cyrkułu miasnickiego urządzili ją w
podziemnej kryjówce, gdzie został odnaleziony skarbiec o niezwykle cennej
zawartości historycznej i materialnej.

Przedwczoraj do sędziego pokoju w Tiopłych Stanach (gubernia

moskiewska) wpłynął list napisany w imieniu niepełnoletniego S.
Skorikowa, który odkrył w podziemiach Chitrowki baśniowy wręcz skarb.
Jednakże zamiast przywłaszczyć sobie znalezisko, jak z pewnością
uczyniłaby większość mieszkańców Moskwy, szlachetny młodzieniec
postanowił zawiadomić o odkryciu władze miasta. Wieść o miejscu kryjówki
dotarła do bandytów, o czym z kolei — przez swoich tajnych informatorów
— dowiedziała się policja. Opracowano wówczas plan śmiałej operacji, o
której mówi dziś całe miasto.

W imieniu mieszkańców stolicy składamy wzorowemu obywatelowi

Skorikowowi gratulacje z okazji przyznania przewidzianej prawem w tego
rodzaju wypadkach nagrody. Sobie wszyscy powinniśmy pogratulować
faktu, że oto dorasta młode, wspaniałe pokolenie, któremu bez obaw można
powierzyć losy nowego, nadchodzącego XX wieku.