Rozdział 20

Remote Access Services (RAS)

Remote Access Services (Usługi zdalnego dostępu) - określane
częściej jako usługi (lub zbiorczo: usługa) RAS - należy z pewnością
do ciekawszych elementów systemu Windows NT . Dzięki RAS
możemy, w sposób bardzo wygodny, nawiązać - poprzez łącze
modemowe - zdalne połączenie z zarządzaną siecią. Ponieważ
obecnie system operacyjny Windows 95 dominuje na rynku, usługi
RAS można wprowadzić w prosty i niedrogi sposób nawet do
najmniejszych sieci komputerowych. Skoro Windows 95 ma
wbudowane narzędzie, Network dialer - do zestawiania połączeń
z sieciami odległymi (przez łącza modemowe) nie potrzeba żadnego
dodatkowego oprogramowania. Kombinację Network dialer
i serwera NT , oferującego możliwość zestawiania połączeń
przychodzących, cechuje wysoka wydajność i elastyczność.

Przegląd usług RAS

Istota Usług zdalnego dostępu (RAS) nie zawsze jest w pełni dla
wszystkich zrozumiała. W

skrócie (i dużym uproszczeniu)

zapewniają one połączenia sieciowe przez modem z odległym
systemem. Połączenia sieciowe oparte na RAS mają nieliczne
ograniczenia. Wspominaliśmy już, że zarówno Windows 95, jak
i NT oferowane są z wbudowanymi elementami RAS, i doskonale
z sobą w tym zakresie współpracują. W pierwszym z nich do
zestawiania połączeń klienckich (client-side connection) ze
zdalnym serwerem RAS zastosowanie znajduje program Dial-Up
Networking. Narzędzie to nie jest instalowane domyślnie.

W Windows NT 3.51 Usługi zdalnego dostępu zarówno dla serwera,
jak i klienta stanowią jeden składnik (zwany Remote Access
Services), zawarty w folderze

Remote Access Serv ices

. Składnik

strony klienta dla usług RAS w NT 4 nazywa się teraz Dial-Up
Networking. Aplikacja sterująca składnikiem strony serwera dla
usług RAS w

systemie NT 4 znajduje się teraz w

folderze

780

Rozdział 20

Administrativ e

Tools

i nosi nazwę

Remote Access Admin

(Administrator zdalnego dostępu). Interfejs Dial-Up Networking
w

Windows NT 4 bardzo się różni od swego odpowiednika

z Windows 95.

Spróbujemy wyjaśnić teraz wszelkie ewentualne nieporozumienia
dotyczące pojęć klient i serwer. Aplikacja strony serwera (lub po
prostu aplikacja serwera), to każda aplikacja lub usługa, którą
wykonuje serwer sieciowy przy odbiorze ruchu sieciowego (danych
sieciowych) ze zdalnej stacji roboczej. Aplikacja strony klienta (lub
aplikacja klienta) to każda aplikacja, uruchamiana na stacji roboczej
w celu połączenia się z

aplikacją towarzyszącą na serwerze.

W niniejszym rozdziale omawiamy usługę RAS dla Windows NT ,
zarówno jako aplikację strony serwera, jak i strony klienta,
ponieważ może ona pełnić obie funkcje.

W absolutnej większości przypadków wykorzystania RAS,
połączenie sieciowe nawiązywane jest poprzez modem.
Zapamiętajmy jednak, że Windows NT obsługuje również kilka
innych, poza standardowymi liniami telefonicznymi i modemami,
form połączeń RAS. Przez system NT obsługiwane są również
połączenia X.25 (typ przesyłania danych z komutacją pakietów) -
połączenia ISDN i połączenia w pełni cyfrowe (takie jak DDS,
dzielone pod-kanały T 1 i kanały T 1 bez podziału itd.; są to,
porównawczo rzecz ujmując, cyfrowe linie komunikacyjne
o wielkich szybkościach transmisji).

Składnik RAS systemu NT może obsługiwać do 256 współbieżnych
sesji, zarówno wejściowych (inbound), jak i

wyjściowych

(outbound). Usługa RAS NT nie zapewnia zbiorczej obsługi
modemów dla stacji roboczych, to znaczy nie umożliwia stacjom
roboczym używania modemów przyłączonych do serwera RAS NT
jako modemów lokalnych, z których stacje mogłyby zestawiać
(dial-out) połączenia wychodzące. Usługa RAS pozwala jedynie na
nawiązywanie połączeń przychodzących do samego serwera RAS
NT , lub z niego wychodzących.

Praca z RAS wymaga znajomości podstaw sieci komputerowych.
Powinniśmy wiedzieć, czym jest protokół sieciowy i jaka jest jego
główna funkcja. Usługa RAS obsługuje wszystkie trzy najważniejsze
protokoły sieciowe: IPX, T CP/IP i NetBEUI. W połączeniach RAS
wszystkie te protokoły mogą być obsługiwane równolegle -

Remote Access Services (RAS)

781

w jednym połączeniu lub w dowolnych kombinacjach. Chociaż są to
protokoły sieciowe, pośredniczące w rzeczywistej komunikacji
między aplikacjami, RAS - do ich przenoszenia poprzez
asynchroniczne połączenia modemowe - używa dwóch protokołów
transportowych PPP (Point-to-Point Protocol) i SLIP (Serial Line
Interface Protocol). Przez asynchroniczne połączenia modemowe
należy rozumieć takie połączenia, które nie są w sztywny sposób
kontrolowane przez synchroniczną transmisję pakietową.
W przeciwieństwie do protokołów sieciowych obsługiwanych przez
RAS, dla danego połączenia może być zastosowany tylko jeden
protokół transportowy.

Serwer RAS NT nie musi być osobnym serwerem w sieci. Kontroler
PDC (pierwotny kontroler domeny) sieci może również służyć jako
serwer RAS - jeśli posiada wystarczającą moc obliczeniową.
Połączenie nie musi być zestawiane z użyciem modemów. Linie
ISDN, X.25 i całkowicie cyfrowe można również wykorzystać do
łączenia się z serwerami RAS - jednak pod warunkiem, że strona
klienta zapewnia sprzęg (interface) z takimi liniami.

Usługa RAS a zdalne sterowanie systemem

Wiele osób błędnie pojmuje istotę RAS, identyfikując ją ze zdalnym
sterowaniem systemem (Remote Control). Usługa RAS i zdalne

S tac ja roboc za

z s ystem em Wi ndo ws 95

używ a jąc a narzę dzia

N et D e ale r

Mode my

P DC

Mode m

S erw e r RA S N T

K once ntrator

sie ci owy

K ontrol er dome ny NT

S tac je roboc ze

Łąc

ze R

A S

Rys. 20.1 Prosty
przykład
realizacji
zestawiania
połączeń
sieciowych.

782

Rozdział 20

sterowanie są podobne w tym tylko, że umożliwiają zdalny dostęp
do systemu poprzez pewien nie dedykowany kanał (taki jak linia
telefoniczna). RAS zapewnia dostęp do zasobów zdalnych
komputerów w sposób standardowy, typowy dla pracy w sieci
komputerowej. Oznacza to, że komputer-klient ma dostęp do
sterowników sieciowych, drukarek, faksów itd. - tak, jakby zasoby
te były lokalne (z literowymi oznaczeniami napędów, portami
drukarek, połączeniami faksowymi). Komputer-klient ,,nie widzi’’
w rzeczywistości ekranu serwera (tak jak w programach do zdalnego
sterowania, np. Carbon Copy czy PC Anywhere).

W takich aplikacjach klient widzi poddane redyrekcji dane
wyjściowe, wygenerowane przez serwer (wyświetlane są one w taki
sam sposób, jak po stronie serwera). T o trochę tak, jakby klient
patrzył przez ,,okno’’ na komputer zdalny. Wszystkie operacje
realizowane w sesji zdalnego sterowania systemem, w rzeczywistości
wykonywane są w komputerze zdalnym; klientowi po prostu
pokazuje się, co dzieje się po drugiej stronie połączenia. Oznacza
to, że jedynymi danymi przesyłanymi przez łącze modemowe (lub
łącze innego rodzaju) są te, które dotyczą wyglądu ekranu systemu
zdalnego. T aka forma zdalnego sterowania jest wygodna, jeżeli
chcemy, żeby to system zdalny (a nie nasz komputer lokalny)
wykonał jakieś działanie.

Usługa RAS udostępnia natomiast prawdziwe połączenia sieciowe.
Kiedy połączymy się z serwerem RAS, możemy usuwać i kopiować
pliki, uruchamiać programy, ładować dokumenty itd., używając
komputera lokalnego. Dane zostaną przesłane z

serwera do

określonego komputera lokalnego. Połączenia RAS - ze względu na
ich stanowczo za małą przepustowość - nie są idealne do zdalnego
uruchamiania programów. Dobrą tego ilustracją jest poniższy
przykład.

Jesteśmy połączeni za pomocą RAS z komputerem zdalnym.
W typowy dla takich sytuacji sposób przypisujemy zdalnemu
napędowi C: nasze lokalne oznaczenie J:. Chcemy teraz poddać
kompresji cały katalog plików w napędzie J:, używając popularnego
programu shareware’ owego PKZIP. Uruchamiamy więc DOS-a,
wchodzimy do żądanego katalogu w napędzie J: i uruchamiamy
program PKZIP:

pkzip *.* mojkat.zip

Remote Access Services (RAS)

783

Większość z nas zna program PKZIP i wie, na czym polega
kompresja plików. Jeżeli więc przeprowadzilibyśmy kompresję
w wyżej opisany sposób, to cała zawartość katalogu zostałaby
wysłana przez łącze RAS do naszego komputera lokalnego, poddana
kompresji przez PKZIP, a następnie wysłana z powrotem - przez
łącze RAS - do komputera zdalnego, w celu zapisania w zdalnym
napędzie C: jako plik docelowy: mojkat.zip. O

wiele

oszczędniej byłoby zwyczajnie skopiować przez łącze RAS pliki do
lokalnego napędu C: i poddać je kompresji, dzięki czemu dane
byłyby przesyłane przez łącze tylko raz.

M etody pracy z usługą RAS

Usługa RAS systemu NT umożliwia więcej niż tylko dostęp do
zasobów sieci przez zestawiane (dial-in) połączenie modemowe.
Ponieważ umożliwia ona użytkownikom zdalnym łączenie się
z protokołem T CP/IP, możemy (dzięki niej) oferować również
połączenia typu internetowego. Wszystkie aplikacje
wykorzystujące protokół T CP/IP (takie jak serwery WWW,
serwery FT P, serwery T elnet itd.) można uruchamiać w serwerze
RAS NT . Użytkownicy zdalni mogą wtedy połączyć się ze
składnikiem RAS i pracować z tymi aplikacjami tak, jakby byli
podłączeni do samego Internetu.

Co więcej - Windows NT umożliwia pełne połączenia typu ISP
(Internet Service Provider) ze zdalnymi użytkownikami. Serwer NT
można połączyć z Internetem przez kanał dedykowany, podczas
gdy zdalni użytkownicy RAS mogą łączyć się z serwerem RAS
i uzyskiwać przejście (pass-through access) do Internetu (rysunek
20.2).

784

Rozdział 20

Istnieje oczywiście wiele form ochrony, gwarantujących, że nie
zostanie ona pogorszona w systemach o powyższej strukturze. Jak
widać system NT może zarządzać serwerem ISP tak samo dobrze,
jak UNIX.

Usługa RAS zapewnia również dostęp sieciowy klientom
pracującym w innych, niż Windows, systemach. Klienci NetWare
mogą uzyskać dostęp do sieci Microsoft Windows za
pośrednictwem RAS - pod warunkiem, że w

Windows NT

poprawnie zainstalowano bramę NetWare. Jeżeli brama NetWare
jest zainstalowana poprawnie, wtedy serwery NT mogą być
wykorzystane do udostępniania stacjom roboczym Windows (w
których zainstalowano tylko oprogramowanie klienta Microsoft
Windows Network) zasobów NetWare i

odwrotnie. Funkcją

oprogramowania bramowego jest umożliwienie wzajemnej
komunikacji między różnymi platformami systemowymi, bez
konieczności instalacji dodatkowego oprogramowania po stronie
klienta.

Mode my

Mode my RA S

P rze jśc ie do Inte rnetu

Rute r interne tow y CSU /D SU

Mag istral a głów na Inte rne tu

S erw e r RA S N T

Zdal ne sta cj e robocz e

K once ntrator

sie ci owy

S tac je roboc ze

Rys. 20.2.
Struktura sieci
z zestawianiem
połączeń,
realizująca
zarówno
połączenia LAN,
jak i internetowe.

Remote Access Services (RAS)

785

Wydajność w kontekście RAS

Chociaż istnieje wiele innych rodzajów zdalnego dostępu, naszą
uwagę zajmować będzie przede wszystkim dostęp z zastosowaniem
modemów (gdyż jest on najpopularniejszy). Wybierając typy
modemów do obsługi zdalnego dostępu, powinniśmy się ograniczać
jedynie do tych lepszych (tj. o większych możliwościach). Łącza
RAS będą funkcjonować wydajniej przy większych szybkościach
(modemy 28.8 KB/s to obecnie standard).

T akie właściwości, jak kompresja danych i korekcja błędów zawsze
polepszają działanie łącza RAS. Zarówno programowa kompresja
danych (wykonywana przez oprogramowanie serwera i klienta dla
zmniejszenia ilości przesyłanych danych), jak i ich sprzętowa
kompresja (realizowana na strumieniu danych przez same modemy)
zwiększa szybkość transmisji danych. Wykrywaniem błędów może
się zająć protokół transportowy i/lub modem. Protokół
transportowy PPP ma wbudowane procedury wykrywania błędów,
mające na celu usprawnienie transmisji danych, ale protokół
SLIP ich nie posiada. Stąd też należy go wykorzystywać jedynie
w połączeniu z modemami wykrywającymi błędy i/lub łączami
telefonicznymi wysokiej jakości.

Konfigurując modemy do pracy z usługami RAS należy pamiętać, że
szybkość urządzenia DT E (Data Terminal Equipment to
w terminologii telekomunikacyjnej terminal, czyli, po prostu,
komputer) powinna być - w odniesieniu do sprzętu - jak największa.
Oznacza ona szybkość, z jaką dane przechodzą między lokalnym:
komputerem i modemem.

Komunikacja modemu z komputerem realizowana jest z szybkością
urządzenia DT E lub portu, z

którym współpracuje modem.

Szybkość portu powinna wynosić co najmniej 57.6 Kb/s - dla
modemów 28.8 Kb/s (w naszych rozważaniach „pracować”
będziemy z modemem 28.8 Kb/s). Szybkość urządzenia DCE (Data
Carrier Equipment, czyli modemu) to szybkość transmisji między
dwoma połączonymi modemami.

Strumień danych przesyłanych między modemami poddawany jest
zwykle kompresji (współczynnik 2:1 jest zupełnie zadowalający).
Ponieważ usługi RAS pracują najczęściej z danymi nie poddanymi
kompresji, współczynnik kompresji 2:1 jest realistyczny. Gdy dane

786

Rozdział 20

pojawiają się na drugim końcu łącza, „rozpakowywane” są najpierw
przez modem (w przypadku kompresji sprzętowej), a następnie
przez oprogramowanie (przy kompresji programowej). Kiedy
poddawany jest dekompresji pełny strumień danych
przychodzących, otrzymujemy w rezultacie ich większą ilość (niż
rzeczywiście przechodzi przez łącze przy danej szybkości
połączenia). T ak więc, aby modemy nie musiały czekać na
,,rozładunek’’ przybywających danych, komputer musi odbierać je
z szybkością większą niż ta, z jaką modem odbiera dane z łącza.
T ym wyjaśnić możemy wyższą - w stosunku do połączenia -
prędkość portu.

Zasada ta ma zastosowanie także w sytuacji odwrotnej. Żeby
modem wysyłający osiągał swoją maksymalną wydajność, dane
powinny być do niego przesyłane z

szybkością większą od

połączenia, ponieważ - zanim prześle on dane dalej - poddaje je
kompresji.

Typy połączeń

Jak już wspominaliśmy, Usługa RAS NT umożliwia zestawienie
kilku typów połączeń. Najtańsze i najłatwiejsze są połączenia
modemowe. Linie X.25 są wiązkami mniejszych linii analogowych
o statycznej szybkości transmisji 9600 b/s na linię. Były one
częściej używane w latach osiemdziesiątych, a wypadły z głównego
nurtu zastosowań w telekomunikacji po pojawieniu się technologii
ISDN i linii całkowicie cyfrowych.

Praca z modemami

Pewne typy modemów wyprodukowanych w

latach

osiemdziesiątych, przed powstaniem standardów dla szybkiej
komunikacji asynchronicznej, nie mogą być stosowane do usług
RAS NT . W niektórych urządzeniach Multi-T ech i oryginalnych
modemach firmy Hayes używano zastrzeżonych protokołów
transmisyjnych do szybkich połączeń (nie będą one współpracowały
z modemami współczesnymi).

Modemy komunikują się między sobą za pośrednictwem
protokołów transmisyjnych. T ermin ,,protokół’’ pojawia się często
w wielu miejscach tego rozdziału; stąd może on nam się wydawać

Remote Access Services (RAS)

787

niejednoznaczny. W

kontekście omawianej tu problematyki

oznacza on sposób, w jaki komunikują się między sobą dwa
urządzenia, aplikacje lub para klient/serwer. Ponadto jeden protokół
może być transportowany przez inny - przykładem są tutaj
protokoły sieciowe, transportowane przez protokół PPP lub SLIP.

Kiedy mówimy o protokołach modemowych, mamy na myśli
sposób, w jaki ustalają one (protokoły) takie parametry, jak
prędkość transmisji w bodach (baud rate), wstępne procedury
synchronizujące (initial handshaking), metody korekcji błędów itd.
T abela 20.1 przedstawia protokoły związane ze standardowymi
szybkościami współczesnych modemów.

Tabela 20.1. Standardowe protokoły modemowe i ich szybkości.

Szybkość połączenia modemowego Używany protokół

1200 bitów na sekundę

V.22

2400 bitów na sekundę

V.22bis

9600 bitów na sekundę

V.32

14 400 bitów na sekundę

V.32bis

19 200 bitów na sekundę*

V.32terbo

28 800 bitów na sekundę

V.34

28 800 bitów na sekundę*

V.FC

* Dla połączeń z szybkością 19 200 bps nie opracowano dotąd żadnej normy;
jedynym używanym na dużą skalę standardem jest V.32terbo.

** Przed uzgodnieniem standardu V.34 dla szybkości 28 800 b/s często
używano standardu V.FC. Modemy V.FC mogą komunikować się z modemami
V.34 przy szybkości 28 800 b/s.

Wieloportowe płyty wejścia/wyjścia

Jak wspominaliśmy, RAS może obsłużyć do 256 połączeń.
Niektórzy czytelnicy ze zdziwieniem przyjmą fakt, iż w jednym
komputerze można zainstalować 256 modemów/portów. Wielu
wytwórców produkuje wieloportowe płyty wejścia/wyjścia (multi-
port I/O board), umożliwiające bezkonfliktowe dołączenie do
jednego komputera wielu modemów zewnętrznych. Regałowe
podstawy modemowe (rack-mount modem chassis) wyznaczają

788

Rozdział 20

inną metodę wykorzystania wielu modemów w jednym komputerze
(ich produkcją zajmują się takie firmy, jak: np. Hayes
i U.S.Robotics).

Przed wyborem płyty wejścia/wyjścia (płyty I/O) lub podstawy
regałowej, należy zapoznać się listą zgodności sprzętowej - HCL
(Hardware Compatibilty List). Sam system NT obsługuje tylko
niektóre z tych urządzeń. Jeżeli chcemy zakupić płytę I/O lub
podstawę spoza listy zgodności sprzętowej, musimy koniecznie
dowiedzieć się u producenta urządzenia, czy dysponuje on
odpowiednimi, wymaganymi przez NT , sterownikami.

Wieloportowe urządzenia wejścia/wyjścia czasami współdzielą
(share) jedno przerwanie (IRQ) dla jednego banku modemów,
przyłączonych do karty zainstalowanej w komputerze (chociaż
niektóre współcześnie produkowane wieloportowe karty
wejścia/wyjścia - multi-port I/O cards - w ogóle nie używają
przerwań). Przerwania nie można zwykle współdzielić na magistrali
ISA. Regułę tę można naruszyć, kiedy przerwanie jest współdzielone
przez bank urządzeń połączonych w łańcuch na karcie umieszczonej
w jednym gnieździe rozszerzeń. Dwie różne karty zainstalowane
w komputerze z magistralą ISA nigdy nie mogą współdzielić tego
samego przerwania i jednocześnie działać.

Instalując dużą liczbę modemów w serwerze RAS NT , powinniśmy
korzystać z

wieloportowego urządzenia wejścia/wyjścia

o największej możliwej szybkości przesyłania danych przez porty.
Im większa prędkość portu dla wszystkich modemów
przyłączonych do serwera RAS, tym wydajniejsze będzie działanie
całego zestawu. (Odpowiednie karty i urządzenia produkują tacy
wytwórcy, jak Digiboard i Equinox).

Konfigurowanie linii telefonicznych dla serwera RAS

Operator sieci telefonicznej w naszym regionie może udostępnić -
jako linie dedykowane dla serwera RAS - ,,rotacyjne’’ (rotary
group) lub ,,wyszukujące’’ grupy linii (hunting group). Są to grupy
linii telefonicznych, połączonych w łańcuch. Jeżeli jakaś linia grupy
jest zajęta, wtedy pojawiające się w niej zgłoszenie (call) będzie
przekazywane z jednej linii w łańcuchu do następnej - aż do
wyczerpania łańcucha albo odnalezienia linii wolnej (firma
telefoniczna czasem żąda opłaty za tę usługę).

Remote Access Services (RAS)

789

Jeżeli dysponujemy wieloma różnymi modemami dedykowanymi
dla serwera RAS, najlepiej jest przyłączyć najszybszy z nich do
końcowej linii w grupie rotacyjnej. Dzięki temu użytkownicy zdalni
(caller), dysponujący szybkimi połączeniami, będą mogli pojawiać
się w

pewnej chwili w

środku łańcucha i

być łączeni tylko

z szybkimi modemami. Jeżeli szybkie modemy umieścilibyśmy na
początku grupy rotacyjnej, wtedy - gdyby szybkie modemy były
zajęte - szybcy użytkownicy zdalni byliby łączeni z wolnymi
modemami z jej końca. Jeżeli użytkownicy zechcą połączyć się
przez szybkie modemy, powinni - w sytuacji, gdy wszystkie szybkie
modemy są właśnie wykorzystywane - otrzymać sygnał zajętości.

Linie X.25

Linie X.25 są anachronizmem z czasów powolnej i zawodnej
komunikacji modemowej. Dzisiaj powinno się ich w

miarę

możliwości unikać. Były jednak popularne w

latach

osiemdziesiątych, dlatego wciąż są w wielu miejscach dostępne.

Linia X.25, w podstawowym założeniu, łączy wzajemnie dwa
punkty. W każdym punkcie znajdują się tzw. jednostki PAD
(Packet Assembler /Dissambler). PAD „rozbija” dane z komputera,
do którego jest przyłączona, na ,,pakiety’’ i wysyła je linią X.25.
Kiedy dane osiągają miejsce przeznaczenia, zostają złożone
z powrotem do poprzedniej postaci.

Komunikacja X.25 może być realizowna z

wykorzystaniem

połączeń periodycznych (jak w

przypadku normalnych,

zestawianych (dial-up) sesji modemowych) lub połączeń
dedykowanych (takich jak linie cyfrowe). Wykorzystując
połączenia dedykowane powinniśmy dysponować inteligentną kartą
X.25. Dzięki nim system NT ,,zakłada’’, że jest zawsze połączony
z siecią X.25.

Zapamiętajmy, że opłaty za usługi linii X.25 ustala się na podstawie
ilości transmitowanych za ich pośrednictwem danych, ponieważ na
każdym etapie sprawdza się ich bezbłędność, w związku z czym
koncentratory X.25 poświęcają część swojej mocy na obsługiwanie
danych. W porównaniu z opłatami za korzystanie z linii X.25, linie
cyfrowe prezentują się znacznie korzystniej.

790

Rozdział 20

Połączenia ISDN

Standard ISDN nie jest nowością. Nie przyjął się tak, jak tego
oczekiwano. Wyróżniamy dwie postaci cyfrowych połączeń ISDN:
interfejsów BRI (Basic Rate Interface) i PRI (Primary Rate
Interface). W połączeniach BRI ISDN występują trzy kanały
cyfrowe

 dwa dla danych, jeden sterujący. Dwa kanały danych

(kanały B) mogą przesyłać dane z maksymalną prędkością 64 Kb/s.
T rzeciego kanału, określanego jako kanał D, używa urządzenie
obsługujące standard ISDN do komunikowania się z

drugim,

połączonym z nim urządzeniem ISDN.

W połączeniach PRI ISDN występują linie T 1 (wiązki 24 linii
o prędkości 64 Kb/s). Pełne linie T 1 mogą przesyłać dane
z prędkością maksymalną 1 544 Mb/s. Jedna linia przeznaczona jest
na sygnały sterujące, przesyłane między urządzeniami ISDN.

Połączenia BRI ISDN są popularniejsze (w USA ich zainstalowanie
kosztuje ok. 130 dolarów, a opłaty miesięczne wynoszą od 95 do
120 dolarów. W chwili pisania tego rozdziału książki opłaty za
usługi ISDN nie zależały od ilości transmitowanych tą drogą
danych).

Dwa kanały danych linii BRI ISDN mogą być wykorzystywane do
obsługi ruchu wychodzącego i przychodzącego. Można je - w celu
zwiększenia przepływu danych - rozdzielać lub łączyć. Co więcej,
jeden z tych kanałów może być przeznaczony na komunikację
głosową, podczas gdy drugi - na transmisję danych. Po
udostępnieniu usługi ISDN firma telefoniczna przydziela linii ISDN
numer telefoniczny. T ym samym inny punkt ISDN może nawiązać
połączenie z

naszym systemem w

tradycyjny sposób, (przez

wybranie tego numeru). Oczywiście, ten inny punkt musi mieć
dostęp do usług ISDN. Sprawia to, że połączenia ISDN są mało
atrakcyjne dla usługi RAS, gdyż większość użytkowników,
korzystających z klientów RAS, współpracuje ze sobą, często się
przemieszcza i

musi łączyć się z

siecią biura za pomocą

komputerów przenośnych (laptopów).

Koszty linii i sprzętu do obsługi standardu PRI ISDN są znacznie
większe, niż ich odpowiedników dla standardu BRI ISDN. Jeżeli
potrzeba nam tak wydajnych połączeń RAS, to lepiej od razu
zdecydujmy się na całkowicie cyfrową linię T 1, która jest bardziej

Remote Access Services (RAS)

791

elastyczna i

zapewnia wyższy stopień zgodności z

typowym

sprzętem.

Jeżeli zaś rozważamy możliwości wykorzystania - do połączeń
z Internetem - usługi RAS NT ze standardem ISDN, pamiętajmy, że
większość dostawców ISP nie oferuje obecnie (i nie będzie oferować
w przyszłości) połączeń ISDN.

Linie całkowicie cyfrowe

System NT udostępnia szerokie spektrum połączeń cyfrowych,
z czego możemy wnioskować, że firmie Microsoft bardzo zależy na
tym, by Windows NT zakorzenił się w świecie Internetu.

Wielu dostawców usług internetowych wydzierżawia dostęp do
połączeń T 1 na rozsądnych cenowo warunkach. Zapamiętajmy,
linia T 1 powinna obsłużyć 75-100 osób w biurze, wymagających
periodycznego dostępu do Internetu z własnych komputerów. Nie
będziemy tutaj opisywać łączenia serwera NT z Internetem przez
linię dedykowaną, bo nie ma to wiele wspólnego z usługami RAS.
Krótko omówimy natomiast koszty dostępu sieci lokalnej do
Internetu.

Po pierwsze, konieczne są jednostki CSU/DSU i router. Jednostka
CSU (Channel Service Unit) jest urządzeniem końcowym dla
,,gołej’’ linii cyfrowej, doprowadzonej do biura przez usługodawcę
(lub firmę telefoniczną). Jednostka jednostka usług cyfrowych -
DSU (Digital Channel Service) łączy się z

jednostką CSU

i przekształca sygnały operatora sieci telefonicznej, przenoszone
przez linię, na postać użyteczną i zrozumiałą dla komputera
pracującego w systemie Windows NT lub ewentualnie systemie
UNIX. Między CSU/DSU a komputerem znajduje się router.
Odpowiada on za kierowanie pakietów T CP/IP do odpowiednich
miejsc.

Bezpośrednie połączenia szeregowe

Usługa RAS może także współpracować z łączem szeregowym.
Szeregowe łącza RAS są znacznie wolniejsze, za to można ich
używać prawie bez ponoszenia dodatkowych kosztów.

Do połączenia szeregowego RAS wymagany jest jedynie kabel
pseudomodemowy (null modem cable), czasem nazywany też

792

Rozdział 20

kablem bezmodemowym (tj. odpowiednio przerobiony kabel
szeregowy).

Standardowe połączenia szeregowe mają przepustowość rzędu 115
Kb/s. Stanowi ona około 1/100 teoretycznej przepustowości
połączeń sieciowych 10BaseT .

Połączenia strony klienta

Usługa RAS NT może być wykorzystana do łączenia klientów
różnych typów, nie tylko klientów sieci Microsoft Windows. Może
służyć do prostych połączeń T CP/IP, a nie pełnych, sieciowych.
Jeżeli rozważamy wykorzystanie RAS NT do udostępniania
użytkownikom zdalnym usług Internetu, bądźmy świadomi, iż RAS
będzie znośnie działać dla prawie każdego klienckiego programu do
zestawiania połączeń (client-side dialer), który jest zgodny ze
standardowymi protokołami transportowymi, tzn. PPP lub SLIP.
RAS w NT obsługuje też autoryzację otwartego tekstu (clear text
authorization) poprzez weryfikację PAP (PAP authentication).
PAP - skrót od Password Authentication Protokol (protokół
weryfikacji haseł) określa najprostszą postać weryfikacji
użytkowników. Klient wysyła do hosta (w celu dokonania
rejestracji) niezaszyfrowane łańcuchy znaków dla nazwy
użytkownika i hasła. T a forma weryfikacji obowiązuje w prawie
wszystkich sieciowych aplikacjach z zestawianiem połączeń.

Nawet jeżeli klient nie może nawiązać połączenia sieciowego
z systemem NT poprzez RAS, to może je nawiązać poprzez
połączenie protokołowe (T CP/IP lub IPX).

Instalowanie usługi RAS

Rozważając kwestię instalacji RAS - tj. czy ma ona być objęta
instalacją NT - nie możemy zapominać o

portach

komunikacyjnych. Jeżeli używamy szeregowych kart rozszerzeń,
w których ustawiono niestandardowe adresy i przerwania, NT (przy
pierwszej instalacji) nie będzie o takich portach nic wiedział
i dlatego nie skonfiguruje usługi RAS tak, by mogła z

nich

natychmiast korzystać. Praca z portami niestandardowymi (tzn.
takimi, które nie odpowiadają ustawieniom portów

Remote Access Services (RAS)

793

komunikacyjnych od 1 do 4) możliwa będzie dopiero po ich
skonfigurowaniu (gdy NT jest gotowy i uruchomiony). Usługa RAS
bazuje na wielu różnych elementach systemu NT (takie jak
protokoły sieciowe, usługi DHCP, porty niestandardowe, usługi
WINS). Stąd najlepiej instalować ją na końcu - tj. po zainstalowaniu
wszystkich innych usług i upewnieniu się, że działają prawidłowo.

Poniższa lista obejmuje te składniki systemu, które powinny być
instalowane przed usługą RAS:

!

Wszystkie potrzebne protokoły sieciowe. Im więcej

zainstalujemy protokołów, tym większe będą wymagania
względem pamięci. Najwięcej pamięci pochłania protokół
T CP/IP. Powinniśmy więc wybrać i zainstalować jedynie te,
regularnie wykorzystywane.

!

Serwer DHCP. Serwer DHCP (Dynamic Host Configuration

Protocol) skonfiguruje automatycznie tych klientów T CP/IP,
którzy żądają informacji o

konfiguracji po nawiązaniu

połączenia RAS. Dzięki temu klienci T CP/IP nie muszą być
w posiadaniu informacji dotyczących naszej podsieci T CP/IP
oraz wstępnej konfiguracji przed połączeniem. Serwer DHCP
z kolei - nie musi działać w komputerze z serwerem RAS. Dla
dowolnego segmentu sieci wymagany jest tylko jeden serwer
DHCP. Jeśli serwer DHCP funkcjonuje już w jakimś segmencie
sieci, wykorzystany zostanie przez usługę RAS (jeżeli mu tak
zlecimy) - w

celu udzielenia klientom informacji

konfiguracyjnych T CP/IP.

!

Serwer WINS. W sieciach Microsoft Windows serwer ten służy

do przypisywania nazw (name resolution), a

używają go

wszystkie aplikacje sieciowe Microsoftu. Przypisywanie nazw to
proces ustalania rzeczywistego adresu IP, związanego z nazwą
hosta. WINS nie jest obsługiwany poza kanałami Microsoftu.
Podobnie jak wyżej, serwer WINS nie musi działać w tym samym
komputerze, w którym działa serwer RAS; może funkcjonować
w dowolnym komputerze w tym segmencie sieci, z którego ma
korzystać RAS.

!

Serwer DNS. Jest to nowy składnik systemu NT 4, zbliżony

funkcjonalnie do WINS: oba odpowiadają za przypisywanie nazw
dla hostów. Serwer DNS jest jednak faktycznie standardem przy

794

Rozdział 20

przypisywaniu nazw. Pracując z klientem innego producenta,
wymagającym przypisywania nazw do współpracy z

RAS,

musimy - przed zainstalowaniem RAS - dysponować aktywnym
i prawidłowo skonfigurowanym serwerem DNS. I, tak jak
poprzednio - serwer DNS nie musi działać w serwerze RAS, żeby
być dostępnym dla usług RAS.

!

Wszystkie modemy i/lub porty w systemie. Modemy

można zainstalować poprzez ikonę

Modems

w Panelu

sterowania. Jeżeli w systemie istnieją nierozpoznane porty
szeregowe, z których miałaby korzystać usługa RAS, wtedy
modemy powinniśmy zainstalować przed nią (umożliwia to
ikona

Ports

w Panelu sterowania). Aby prawidłowo

zainstalować port w NT powinniśmy znać jego adres bazowy
i przerwanie. Nie ma tutaj bowiem procedur realizujących
automatyczną instalację nowych portów szeregowych. Jeżeli
modemy przyłączono do portów nierozpoznawanych przez
system NT , program instalacyjny ich nie znajdzie. Wszystkie
porty szeregowe muszą więc zostać skonfigurowane przed
uruchomieniem programu instalującego nowe modemy.

Uruchomienie instalacji

Aby zainstalować usługę RAS, należy:

Wejść do obszaru konfiguracji sieci systemu NT . Mamy tutaj dwie
możliwości:

!

Klikamy prawym przyciskiem myszy ikonę

Netw ork

Neighborhood

,

a następnie wybieramy

Properties

(

Właści-

wości).

!

W Panelu Sterowania podwójnie klikamy ikonę

Netw ork

.

Niezależnie od zastosowanej metody, pojawi się teraz okno
dialogowe z rysunku 20.3. W oknie tym wybieramy kartę

Serv ices

(Usługi), zgodnie z rysunkiem 20.4. Zobaczymy tutaj wszystkie
zainstalowane usługi, mając także możliwość wprowadzenia
nowych.

Remote Access Services (RAS)

795

Klikamy przycisk

Add

(

Dodanie) - w celu zainstalowania nowej

usługi.

Pojawi się lista usług do zainstalowania. Przewijamy listę, aż pojawi
się na niej pozycja

Remote Access Serv ices

. Podświetlamy ją

i klikamy

OK

(zgodnie z rysunkiem 20.5).

Rys. 20.3. Karta
identyfikacyjna
okna
dialogowego
Network.

Rys. 20.4. Opcja

Services

okna

dialogowego

Network.

796

Rozdział 20

Zostaniemy teraz poproszeni o włożenie dysku optycznego NT 4
do napędu CD (albo o podanie katalogu z plikami instalacyjnymi).
Wpisujemy odpowiednią ścieżkę i klikamy

OK

. (Rysunek 20.6

ilustruje stan zaawansowania instalacji). Prawidłowy katalog na
dysku optycznym Windows NT (dla wersji procesora Intel i do
konfigurowania nowych usług) jest następujący:

\i386

Po zainstalowaniu przez NT wszystkich niezbędnych składników
usługi RAS, pojawi się prośba o podanie urządzeń do obsługi
połączeń. Jeżeli w systemie NT już skonfigurowano jakiś modem
(lub modemy), będziemy go mogli dodać do RAS jako dial-in/out
ports (porty do zestawiania połączeń - rysunek 20.7). Jeżeli
żadnych modemów nie zainstalowano, RAS może je teraz wykryć
i/lub skonfigurować.

Rys. 20.5.

W ybrana do

zainstalowania

usługa RAS.

Rys. 20.6.
Instalacja usługi
RAS w toku.

Remote Access Services (RAS)

797

Lista rozwijana zawiera wszystkie aktualnie skonfigurowane
modemy. Możemy teraz dowolny z nich - po podświetleniu
i kliknięciu OK - wprowadzić do RAS. Jeżeli system poprawnie
skonfigurowano dla innych urządzeń, w rodzaju jednostek PAD dla
X.25 lub urządzeń ISDN, pojawią się one również na liście.

W oknie dialogowym konfiguracji połączeń dostępne są przyciski
następujących funkcji:

!

OK

-

jeśli klikniemy teraz

OK

, do usługi RAS zostanie dodane

aktualnie wybrane urządzenie komunikacyjne.

!

Install Modem

(instalacja modemu) - wybranie tego przycisku

uruchomi program instalacyjny (Wizard) dla modemu (który
można też uruchomić za pomocą ikony

Modems

w

Panelu

sterowania). Jeżeli nie zdefiniowano żadnych modemów, albo też
do serwera przyłączone są modemy, których jeszcze nie
skonfigurowano, funkcja ta umożliwi teraz ich instalację.

!

Install X.25 Pad

(instalacja jednostki PAD dla połączenia

X.25) - opcja umożliwiająca dodanie do usługi RAS dowolnej
jednostki PAD X.25, przyłączonej do serwera. Jednostka PAD
X.25 musi być poprawnie zainstalowana i skonfigurowana przed
dodaniem do RAS.

Rys. 20.7.
Dodanie
urządzenia RAS
do usługi RAS.

798

Rozdział 20

Po wybraniu urządzenia komunikacyjnego przechodzimy do
następnego etapu konfigurowania usługi RAS. Nie mamy powodów
do obaw - inne urządzenia komunikacyjne będziemy mogli jeszcze
dodać do RAS przed zakończeniem instalacji.

Rys. 20.8 przedstawia główne okno dialogowe do konfiguracji RAS.
Zawiera ono aktualne urządzenia, z których będzie korzystać RAS,
udostępniając także inne opcje konfiguracji tej usługi. Są to:

!

Add

- ponowne uruchomienie procedury dodawania urządzeń do

usługi RAS i wybranie następnego urządzenia.

!

Remov e

- usunięcie z listy połączeń.wskazanego urządzenia do

obsługi połączeń.

!

Configure - ponowna konfiguracja aktualnie wybranego

portu i konfiguracja nowego modemu dla wybranego portu.

!

Clone

(Klonowanie) - utworzenie duplikatu dla połączenia

wskazanego na liście - dla następnego dostępnego portu.
Użyteczny przycisk, zwłaszcza w

sytuacji równoczesnego

konfigurowania wielu modemów tego samego typu.

!

Netw ork

(Sieć) - konfiguracja opcji sieci do współpracy z usługą

RAS.

Po skonfigurowaniu wszystkich portów dla połączeń podświetlamy
urządzenie do obsługi połączeń i klikamy

Configure

. Każde urządze-

nie można skonfigurować jako

Dial out only

(tylko nadawcze),

Receiv e calls only

(tylko odbiorcze) lub

Dial out and Receiv e

calls

(nadawczo-odbiorcze). Urządzenia dodawane do usługi RAS

konfigurowane są domyślnie jako tylko odbiorcze. Jeżeli nie istnieją
jakieś specjalne względy ochrony, to lokalnym użytkownikom
naszej sieci (i sobie, jako administratorowi sieci) należy zezwolić na

Rys. 20.8. Główne
okno dialogowe
Remote Access
Setup

.

Remote Access Services (RAS)

799

nawiązywanie połączeń również wychodzących z

serwera,

konfigurując w tym celu wszystkie porty jako nadawczo-odbiorcze.

W powyższy sposób należy skonfigurować wszystkie potrzebne
urządzenia RAS. Następnie konfigurujemy opcje sieci dla usługi
RAS. W głównym oknie dialogowym

Remote Access Setup

(Konfiguracja zdalnego dostępu) naciskamy

Netw ork

(Sieć)

Pojawi się okno dialogowe

Netw ork Configuration

(

Konfiguracja

sieci). Jeżeli górny obszar kontrolny (Dial out Protocols) jest
niedostępny (szary), oznacza to, że nie wybrano żadnych portów
dla połączeń wychodzących. W górnym obszarze tego okna można
wybrać protokoły, jakie będą mogły być używane podczas sesji RAS
- zarówno dla połączeń wychodzących (outbound), jak
i przychodzących (inbound). Domyślnie wybierane są wszystkie
wcześniej zainstalowane protokoły.

Rys. 20.9.
Urządzenie
obsługi połączeń
RAS można
konfigurować
jako Receive calls
only ( odbiorcze),
Dial out only
( nadawcze) lub
Dial out and
Receive calls
( nadawczo-
odbiorcze).

Rys. 20.10. Okno

dialogowe

konfiguracji sieci

dla usługi RAS.

800

Rozdział 20

!

Najpierw, za pomocą

Encryption Settings

(Ustawień

szyfrowania), ustalamy sposób, w

jaki system NT będzie

akceptował żądania weryfikacji od użytkowników zdalnych. RAS
domyślnie zaakceptuje tylko klientów zdolnych do
przeprowadzenia weryfikacyjnych procedur Microsoft
Authentication. Najprawdopodobniej tylko ci użytkownicy
zdalni, którzy pracują z RAS NT , Windows for Workgroups lub
Windows 95, będą mogli przeprowadzić te procedury
weryfikacji. T ę formę dostępu można ograniczyć jeszcze
bardziej - przez narzucenie szyfrowania (encryption) danych.

!

Jeśli z naszym serwerem RAS będą łączyli się klienci z innego

środowiska (niż Windows) wybieramy dodatkowo opcję

Allow

any authentication including clear text

,

umożliwiającą

stosowanie przez klienta dowolnej formy weryfikacji (np. takiej,
jak PAP). Ogranicza to poziom ochrony zapewnianej przez
weryfikację, ale daje większą elastyczność.

!

Jeśli chcemy, aby usługa RAS akceptowała każdą (inną niż PAP)

metodę weryfikacji, wybieramy

Require encrypted

authentication.

!

Jeśli chcemy zwiększyć przepustowość danych (z pominięciem

inwestowania w

szybkie linie) zaznaczamy opcję

Enable

Multilink

- dzięki czemu umożliwimy usłudze RAS

wykorzystanie wielu swoich portów do jednoczesnych połączeń
z tym samym serwerem.

Klientom używającym tylko protokołu NetBEUI z usługą RAS,
można tylko ograniczyć dostęp do sieci. Będą oni wtedy mogli- dla
połączeń przychodzących - łączyć się jedynie z lokalnym
komputerem. Mogą oni też mieć dostęp do całej sieci, zależy to od
ustawienia przełączników (radio button) w obszarze
konfiguracyjnym dla NetBEUI.

Dla klientów IPX (rysunek 20.11) możemy - podobnie jak
w przypadku klientów pracujących jedynie z NetBEUI - ograniczyć
dostęp tylko do komputera obsługi połączeń przychodzących lub
też zezwolić im na dostęp do całej naszej sieci.

Remote Access Services (RAS)

801

Po wybraniu opcji

Allocate netw ork numbers automatically

(automatyczna alokacja numerów sieciowych) RAS będzie
przypisywać klientowi RAS dowolny, dostępny numer sieciowy
IPX. Wybranie alternatywnej opcji:

Allocate netw ork numbers

pozwala wpisać (w związanym z nią polu), w jakim zakresie adresów
usługa RAS ma szukać dostępnych numerów sieciowych IPX. RAS,
na podstawie wpisanej wartości początkowej, obliczy ilość
dostępnych numerów (numery sieciowe IPX są ośmiopozycyjnymi
liczbami szesnastkowymi).

Opcja

Assign same netw ork number to all IPX

clients

(Przypisanie tego samego numeru sieciowego wszystkim klientom
IPX) sprawia, że usługa RAS będzie stosować - dla wszystkich
swoich klientów - ten sam numer sieciowy IPX. Ogranicza to
wielkość danych tablicy rutingu w systemie NT . RAS umieści tylko
jeden numer sieciowy IPX w tablicy rutingu dla wszystkich klientów
IPX RAS.

Dzięki opcji

Allow remote clients to request IPX

node number

(zezwolenie klientom zdalnym na żądanie numeru sieciowego IPX)
klienci IPX mogą zażądać jakiegoś numeru IPX, jeśli jest on
dostępny. Wiąże się to z pewnym ryzykiem naruszenia ochrony,
gdyż jest możliwe (ale nie przez przypadek), że klient IPX RAS
zażąda aktualnie wykorzystywanego numeru sieciowego IPX.
W

takiej sytuacji klientowi (nowemu) IPX mógłby zostać

przydzielony dostęp w ten sam sposób, jak już istniejącemu
właścicielowi tego numeru sieciowego IPX.

Rys. 20.11.
Konfiguracja
protokołu IPX dla
usługi RAS.

802

Rozdział 20

Konfiguracja sieci do pracy z usługą RAS na bazie TCP/IP

Niewątpliwie najelastyczniejszym protokołem sieciowym dla usługi
RAS jest T CP/IP. Umożliwia on routing pakietów sieciowych,
znajdując zastosowanie na wielu różnych platformach. Rysunek
20.12 przedstawia okno dialogowe do konfigurowania sieci (do
współpracy z RAS), z wykorzystaniem protokołu T CP/IP.

Podobnie jak w przypadku protokołów NetBEUI i IPX, klientom
używającym T CP/IP można ograniczyć dostęp - tak, by łączyli się
jedynie z lokalnym komputerem dla połączeń przychodzących (lub
też umożliwić im dostęp do całej sieci).

W wyniku działania funkcji

Use DHCP to assign remote TCP/IP

client addresses

RAS

, podczas przydzielania adresów IP klientom

RAS, będzie konsultować się z

serwerem sieciowym DHCP.

Sieciowy serwer DHCP może przekazać użytkownikom zdalnym
RAS wszystkie potrzebne im ustawienia T CP/IP, jeżeli konfiguracja
ich urządzeń końcowych umożliwia akceptację instrukcji
konfiguracyjnych z serwera, z którym usiłują zestawić połączenie.
Jest to najprostszy sposób obsługi klientów RAS T CP/IP. Zapewnia
on im prawidłowy adres IP, ustawienia oraz komunikację z siecią,
z którą chcą zestawić połączenie.

Jeżeli nie chcemy, by sieciowy serwer DHCP przydzielał adresy IP,
możemy „ręcznie” podać zakres adresów, które sama usługa RAS
przydzieli klientom RAS. W tym celu wybieramy przełącznik

Use

static address pool

(Statyczna pula adresów). Można wówczas

zadać przedział adresów, których ma używać RAS, jak również

Rys. 20.12.
Konfiguracja
protokołu TCP/IP
dla usługi RAS.

Remote Access Services (RAS)

803

wyjątki - aby, że adresy z puli nie kolidowały z innymi klientami
T CP/IP.

Opcja

Allow remote clients to request a predetermined IP

address

(Zezwolenie klientom zdalnym na żądanie konkretnego

adresu IP) umożliwia klientom RAS T CP/IP żądanie z góry
ustalonego adresu IP. Wówczas usługa RAS przydzieli ten adres (pod
warunkiem, że jest dostępny, i należy do puli RAS oraz zakresu
DHCP). Dzięki temu klienci RAS uzyskują statyczny i niezawodny
adres IP. Adresy statyczne są bardzo wygodne, zwłaszcza przy
zarządzaniu małą siecią z wystarczającą ilością adresów IP.

Jeżeli jednak jakieś formy usług ISP mają być udostępnione w NT ,
będziemy musieli najprawdopodobniej korzystać z

adresów

dynamicznych, gdyż użytkowników RAS będzie więcej, niż
dostępnych adresów IP.

Po skonfigurowaniu wszystkich portów dla prawidłowych urządzeń
klikamy

Continue

(

co kończy proces instalacji usług RAS).

Zostaniemy poinformowani, że powinniśmy uruchomić aplikację
Remote Access Admin - aby przyznać użytkownikom naszej
sieci zezwolenia na zestawianie połączeń zdalnych (dial-in
permssion).

Być może system zada nam kilka mniej ważnych pytań (w
zależności od wcześniej zainstalowanych usług w NT ). Należy
odpowiedzieć na pytania dotyczące RIP dla IPX lub RIP dla
T CP/IP, definiując tym samym sposób obsługi (przez NT ) pakietów
rozgłoszeniowych (broadcast packet) ,,przechodzących’’ przez te
protokoły. System NT może przesyłać (propagate) pakiety
rozgłoszeniowe - co oznacza, że będzie on je rozsyłać (forward) po
liniach z

wykorzystaniem wspomnianych protokołów, do

wszystkich tych segmentów sieci, do których NT ma dostęp.
Zwykle serwery nie przesyłają ponownie (rebroadcast) tych
pakietów, aby ograniczyć redundancyjny przepływ informacji
w sieci; RIP dla IPX oraz RIP dla T CP/IP umożliwiają ponowną
transmisję tych pakietów. Stąd np. jeżeli klient RAS wysyła pakiety
rozgłoszeniowe za pośrednictwem protokołu T CP/IP, NT nie
przekaże (rebroadcast) ich ponownie do reszty sieci (chyba że
zainstalowano i uaktywniono RIP dla T CP/IP). Oznacza to, że inni,
fizycznie połączeni klienci sieci, nie będą odbierali pakietów
rozgłoszeniowych klientów RAS. Większość jednak pakietów

804

Rozdział 20

sieciowych IPX i T CP/IP to pakiety dedykowane (directed) (a nie
rozgłoszeniowe), kierowane przez NT do odpowiednich klientów.
RIP dla IPX i RIP dla T CP/IP - przez dodatkowe działania, jakie
musi wykonać NT w sieci - stanowią istotne jego obciążenie.

Instalacja usługi RAS zostaje zakończona (rysunek 20.13) po
odczytaniu przez system dalszych danych z dysku instalacyjnego.

Odtąd wszystkie czynności, związane ze sterowaniem usługami RAS
NT , przeprowadzać będziemy za pomocą Remote Access Admin
(Administrator zdalnego dostępu) z folderu

Administrativ e

Tools

(

chyba, że zdecydujemy się na zainstalowanie nowego protokołu

sieciowego). Jest to główna aplikacja do sterowania i kontrolowania
usługami RAS; w szczególności umożliwia ona administratorowi
sprawdzenie, kto jest aktualnie połączony z serwerem poprzez RAS.

Składnik RAS zostanie automatycznie uruchomiony po restarcie
systemu operacyjnego.

Aspekt sieciowy

Podczas konfigurowania serwera RAS NT powinniśmy rozważyć
kilka zagadnień. Poniższy podrozdział omawia niektóre z nich.

Różnice między protokołami PPP i SLIP

Oba protokoły transportowe wykorzystywane przez usługę RAS -
PPP i SLIP - mają to samo zadanie: hermetyzację (encapsulation)
protokołów sieciowych - by można je było przesyłać przez
asynchroniczne łącze komunikacyjne. Windows NT obsługuje oba
protokoły bez potrzeby specjalnego konfigurowania strony serwera.
Jeśli więc przychodzi połączenie SLIP, usługa RAS ustanawia
połączenie SLIP. Jeżeli natomiast w tym samym kanale pojawi się
później połączenie PPP, NT ustanowi połączenie PPP. Usługę RAS

Rys. 20.13.

Instalacja RAS

została właśnie

zakończona.

Remote Access Services (RAS)

805

można konfigurować jako klienta używającego protokołu SLIP albo
PPP - dla każdej pozycji dodawanej do książki telefonicznej RAS.
Ustawienie protokołu transportowego nie jest ogólne dla całej usługi
RAS. Protokół transportowy można (pracując z

RAS jako

klientem) wybrać oddzielnie dla każdej pozycji książki
telefonicznej.

PPP jest nowszym i najczęściej dziś stosowanym protokołem.
Narzędzie do zestawiania połączeń (Network dialer) w Windows 95
domyślnie wykorzystuje protokół PPP. W podstawowej wersji
instalacyjnej Windows 95 SLIP w ogóle nie jest obsługiwany (aby
Network dialer mógł z niego korzystać wymagany jest pakiet
Plus).

W porównaniu z protokołem SLIP, PPP ma kilka zalet. Przede
wszystkim dysponuje wbudowaną kontrolą błędów, co polepsza
jakość transmisji danych przez połączenie PPP (wspomnieć też
należy o synchronizacji przepływu danych - flow control). Do
wykrywania błędów wykorzystywana jest tutaj tzw. metoda sumy
kontrolnej. Nie jest to może technologia bardzo zaawansowana,
jednak z pewnością lepsza niż żadna - zwłaszcza przy dużych
zakłóceniach na liniach telefonicznych. Polega ona na
wykonywaniu operacji dodawania bitów pakietu danych, z zapisem
jej rezultatu na końcu pakietu. Urządzenie odbiorcze wykonuje tę
samą operację na bitach odebranego pakietu i - jeśli wynik jest
identyczny z odebranym - zakłada, że pakiet nie zawiera błędów.
Jeśli wyniki nie są identyczne, urządzenie nie potwierdza odebrania
pakietu i strona nadawcza, nie odebrawszy w ustalonym przedziale
(,,ramce’’) czasu sygnału ACK (tzn. sygnału potwierdzenia), wysyła
pakiet ponownie. W

odniesieniu do innych metoda sumy

kontrolnej jest najwolniejsza, gdyż pociąga za sobą konieczność
dodawania ciągów tysięcy bitów. Kontrola CRC (stosowana
w takich terminalowych

protokołach transmisyjnych, jak

Zmodem) jest natomiast szybsza i mniej zawodna, ponieważ
wykonuje pewne operacje na bitach wybranych sekcji pakietu,
zamiast po prostu je sumować. Kontrola CRC nie jest jednak
stosowana ani przez usługę RAS, ani inne standardowe połączenia
internetowych.

Protokół transportowy SLIP jawi się na tym tle dość prymitywnie.
Może on wprawdzie funkcjonować szybciej niż PPP, ponieważ

806

Rozdział 20

w ogóle nie wykrywa błędów. T ransmisja danych przez linie
telefoniczne przy użyciu tak dziś popularnych modemów
z korekcją błędów może być zupełnie stabilna. Jeżeli ponadto usługa
RAS pełni rolę klienta przy połączeniu z

dostawcą usług

internetowych (z zainstalowanymi po obu stronach modemami
z korekcją błędów), SLIP może okazać się lepszy.

Routing przez łącze RAS

Zasada działania połączenia RAS przypomina połączenie
routingowe. W

standardowym ustawieniu RAS nie rozsyła

rozgłoszeniowych pakietów danych z jednej sieci lokalnej LAN do
innej. Oznacza to, że usługa RAS nie może zostać wykorzystana do
połączenia dwóch sieci LAN w sieć rozległą (WAN). T ak więc
dwóch serwerów RAS NT w różnych sieciach LAN nie można
połączyć tak, by stacje robocze w jednej sieci miały dostęp do
zasobów drugiej. Dostęp do zasobów sieci zdalnej możliwy jest tylko
z serwerów RAS, połączonych bezpośrednio łączem RAS.

Można jednak za pomocą oprogramowania niezależnych
producentów (np. Shiva), wykonać routing LAN-LAN
z wykorzystaniem

protokołu T CP/IP (NetBEUI jest

rozgłoszeniowy, a IPX nie jest podstawowym protokołem w NT ).

Łatwiej zrealizować routing pomiędzy siecią LAN a Internetem.
Sieć musi w tym celu spełniać poniższe warunki:

1. Wszystkie systemy w sieci LAN, wymagające dostępu do

Internetu z komputerów osobistych, muszą mieć poprawne
adresy IP. Nie musimy mieć pełnych adresów klasy C dla
podsieci (z kompletnym zakresem 255 poprawnych adresów
IP). Jednak dla uniknięcia problemów z późniejszą rozbudową
sieci, zestaw pełnych adresów byłby przydatny.

2. Musimy mieć zapewniony dostęp do Internetu za pośrednictwem

dostawcy usług internetowych.

3. Kontakt z dostawcą usług internetowych powinien mieć formę

statycznego połączenia IP. Może być to dedykowane połączenie
modemowe lub szybka linia dedykowana, np. T 1.

Remote Access Services (RAS)

807

4. Należy zmienić pewne ustawienia Rejestru systemu NT tego

komputera, który ma pełnić rolę bramy (gateway) dla całej sieci
LAN.

5. Wszyscy klienci LAN, wymagający przejścia (pass-through

access) do Internetu, muszą wiedzieć, który komputer w sieci
LAN pełni rolę bramy (gateway).

Adresy klasy C dla podsieci nadaje organizacja Internic (rodzaj
zarządu Internetu). Niemniej jednak powinien nam w tym pomóc
lokalny dostawca Internetu.

Kiedy już wszystkie fizyczne składniki będą na swoich miejscach,
w Rejestrze powinniśmy wprowadzić dwie zmiany:

1. Zmienić 1 (wartość domyślna) na 0 wartość DisableOther

SrcPackets

w

gałęzi:

\Systems\CurrentControlSet\
Services\RasArp\Parameters

poddrzewa

HKEY_

LOCAL_MACHINE

. Umożliwi to komputerowi-bramie

rozsyłanie pakietów IP, które nie mają tego samego adresu IP,
co adres adaptera sieciowego bramy lokalnej. Od czynności tej
zależy prawidłowy routing IP.

2. Zmienić 0 (wartość domyślna) na 1 w

pozycji

IpEnableRouter

, w gałęzi:

\Systems\CurrentControlSet\TcpIp\Parameter
s

poddrzewa HKEY_LOCAL_ MACHINE. Umożliwimy w ten

sposób komputerowi-bramie rozsyłanie pakietów IP z Internetu
do odpowiednich komputerów w sieci LAN.

Jak zwykle po modyfikacji jakichkolwiek parametrów

Rejestru,

serwer należy uruchomić ponownie. Niektóre ze zmian zostaną
uaktywnione natychmiast po ich wprowadzeniu do Rejestru, a inne
- dopiero po przeładowaniu systemu operacyjnego, i trudno jest
powiedzieć, które kiedy się uaktywnią. Edycję Rejestru należy
przeprowadzać z dużą ostrożnością. Nieprawidłowe modyfikacje
mogą unieruchomić serwer i zmusić nas do ponownej instalacji NT .
(Rejestr omawia dokładnie rozdział 18).

Dostępne są jeszcze inne aplikacje, umożliwiające dostęp do
Internetu za pośrednictwem zastępców (proxy). Dzięki nim stacje
robocze sieci lokalnej mogą uzyskać dostęp do Internetu poprzez
komputer, który dysponuje prawidłowym łączem internetowym

808

Rozdział 20

(może być to nawet osobiste konto dla połączeń zestawianych) -
nawet, jeśli nie mają prawidłowych adresów IP. T akie
oprogramowanie, jak WinGate pełni rolę zastępcy (proxy) dla ruchu
internetowego w sieci LAN i zapewnia, że dane Internetu trafiają do
odpowiednich stacji roboczych. Rolę proxy w tym kontekście pełni
aplikacja działająca w imieniu innej aplikacji - wtedy, gdy ona (ta
druga aplikacja) nie może sama czegoś dla siebie zrobić. Mówimy
o czymś w rodzaju programu Netscape, który sam nie może dostać
się do Internetu, ponieważ nie ma z nim poprawnego połączenia.
Może on jednak komunikować się z zastępcą, który z kolei - łącząc
się z Internetem - przekazuje do niego (Netscape’a) dane.

WinGate znajdziemy pod adresem:

http://nz.com/NZ/commerce/
creativecgi/special/qbik/wingate.htm

; (można go też ścią-

gnąć ze strony www.windows95.com).

Relacje upoważnienia w połączeniu RAS

Opiszemy teraz jedno z ciekawszych, godnych naszej uwagi,
doświadczeń autora. Relacje upoważnienia (trust relationship) mają
na celu umożliwić użytkownikom z jednej domeny dostęp do
zasobów innej, z pominięciem kont w obu domenach. Relacje te
mogą stanowić prawdziwy problem w pracy z usługą RAS.

Jak wiemy, routing LAN-LAN nie może być realizowany bez
dodatkowego oprogramowania dla serwera RAS i zmian w Rejestrze.
Jeżeli więc pierwotne kontrolery (PDC) obu domen są połączone za
pośrednictwem RAS, końcowe stacje robocze nie mają dostępu do
tego łącza RAS (i do zasobów domeny zdalnej). Załóżmy, że
w czasie połączenia między obydwoma pierwotnymi kontrolerami
administratorzy w obydwu domenach ustanawiają wzajemne relacje
upoważnienia (two-way trust relationships) między tymi domenami.
Oznacza to, że pierwotny kontroler domeny A

odwoła się

(reference) do pierwotnego kontrolera domeny B, kiedy
użytkownik w domenie B podejmie próbę uzyskania dostępu do
zasobów domeny A, i odwrotnie. Przypuśćmy teraz, że łącze RAS
między obydwoma pierwotnymi kontrolerami domen zostaje
odcięte.

Remote Access Services (RAS)

809

Załóżmy więc, że stacja robocza A1 (np. pracująca w Windows 95)
próbuje zestawić, za pomocą aplikacji Network dialer, bezpośrednie
połączenie z pierwotnym kontrolerem domeny B. T eoretycznie
stacja A1 powinna mieć dostęp do zasobów sieciowych domeny B.
W rzeczywistości dzieje się jednak inaczej - z

powodu

ustanowionych relacji upoważnienia między domenami A

i

B.

Upoważnienie powinno uprościć działania w sieci, ale w tym
przypadku jest wręcz przeciwnie. Ponieważ stacja A1 jest
członkiem domeny A, pierwotny kontroler domeny B od
pierwotnego kontrolera domeny A

chce uzyskać informację

weryfikującą dla stacji A1. Nie może on jednak znaleźć kontrolera
domeny A dla przeprowadzenia walidacji stacji A1 (bo nie może
skorzystać z łącza RAS pomiędzy A1 i kontrolerem domeny B;
ponadto Windows 95 nie realizuje routingu połączeń sieciowych
przez łącza RAS). W rezultacie stacji A1 nie zostanie przyznany
dostęp do zasobów chronionych przez system NT .

Często w takich sytuacjach pojawia się mnóstwo komunikatów
o błędach (np. Cannot find Logon Server). W ten sposób
zdalny kontroler domeny B informuje nas, że nie może odnaleźć
lokalnego kontrolera domeny, aby zweryfikować nasze konto.
Problem rozwiążemy rezygnując z

ustanawiania relacji

upoważnienia między dwiema, połączonymi z wykorzystaniem
RAS, domenami. Korzystać powinniśmy natomiast z równoległych,
dokładnie sobie odpowiadających w każdej domenie z osobna, kont
użytkowników.

Wiązania - zwiększenie ochrony w sieci

Jednen z najskuteczniejszych sposobów odcięcia zewnętrznych
klientów RAS od fragmentu naszej sieci polega na stosowaniu w nim
takiego protokołu, którego nie używają usługi RAS, lub który
przynajmniej nie jest związany (bound) z kartą adaptera sieciowego
w serwerze RAS.

Załóżmy, że chcemy np. zablokować zdalnym użytkownikom RAS
dostęp do pewnych stacji roboczych Windows 95 w naszej sieci
LAN. Przyjmijmy ponadto, iż zrezygnowaliśmy przy tym
z tworzenia haseł lub list użytkowników dla wszystkich zasobów
tych stacji roboczych. Stacje robocze Windows 95 charakteryzują

810

Rozdział 20

się fatalną ochroną swoich zasobów. Pozwalają jedynie przypisywać
ich własnym zasobom sieciowym hasła lub listy uprawnionych
użytkowników. Stacje te nie sprawdzają (reference) w pierwotnym
kontrolerze NT domeny, czy zewnętrzny użytkownik może
otrzymać dostęp do ich zasobów.

Wspomniane stacje robocze, funkcjonujące pod kontrolą Windows
95, mogłyby mieć zainstalowany tylko protokół NetBEUI,
a sieciowy serwer RAS mógłby obsługiwać tylko połączenia T CP/IP.
Wówczas zostałyby one odcięte od zdalnych użytkowników (caller)
RAS. Cóż jednak zrobić, jeżeli chcemy, by zdalni użytkownicy RAS
mieli (poprzez NetBEUI) dostęp zarówno do lokalnego komputera
RAS, jak i (poprzez T CP/IP) do całej sieci?

Można to uzyskać przez odwiązanie (unbinding) protokołu
NetBEUI serwera RAS NT od adaptera sieciowego w komputerze
NT . W ten sposób zapewnilibyśmy zdalnym użytkownikom RAS
dostęp (poprzez NetBEUI) do zasobów RAS, jak i (poprzez
T CP/IP) do całego systemu, wykluczając równocześnie dostęp
poprzez NetBEUI do innych rejonów sieci. T rzeba bardzo uważać,
aby - przez zmianę wiązań serwera NT - nie odciąć części swojej
sieci LAN.

Wiązania można zmienić za pomocą karty

Bindings

(Wiązania)

z obszaru

Netw ork

w Panelu sterowania. Interfejs NetBIOS steruje

podstawowymi operacjami In/Out adapterów sieciowych/osprzętu
sieciowego. Pod tym nagłówkiem wyświetlane są pozycje dla
każdego, zainstalowanego w systemie NT , protokołu sieciowego.
Wiązanie protokołu z adapterem można wyłączyć, odcinając w ten
sposób kanał sieciowy. Rysunek 20.14 ilustruje podświetloną kartę
adaptera sieciowego dla protokołu NetBEUI. Jeżeli klikniemy

Disable

(Wyłączenie), odcięty zostanie dostęp poprzez NetBEUI

- z naszego serwera NT do reszty naszej sieci. Wciąż jednak
zachowany zostaje dostęp do całej sieci poprzez T CP/IP.
Zachowajmy ostrożność odcinając wiązania. Co prawda nie
spowodujemy załamania systemu, ale możemy wstrzymać pracę
niektórych składników, jeśli nie będą one dysponowały
odpowiednimi wiązaniami. Jeżeli np. wyłączylibyśmy wiązanie
T CP/IP z lokalnym adapterem sieciowym, serwer WINS mógłby
nie uruchomić się w prawidłowy sposób.

Remote Access Services (RAS)

811

Przypisywanie nazw przez łącza RAS

Ogólnie rzecz biorąc, w sieci NT jest potrzebny tylko jeden serwer
WINS. Gdyby zarówno domena A, jak i domena B miały swoje
własny serwery WINS, a

stacja A1 zestawiłaby połączenie

z

pierwotnym kontrolerem domeny B, to i

tak stacja A1

„poprosiłaby” własny serwer WINS o przypisywanie nazw (name
resolution) dla hostów w

sieci zdalnej. T akie działanie jest

przyczyną problemów w czasie przeglądania zasobów zdalnych.

Aplikacja Network dialer (do zestawiania połączeń), funkcjonująca
na stacjach roboczych Windows 95, pozwala na uzgodnienie, który
serwer WINS będzie główny (primary), a

który dodatkowy

(secondary). Nie ma tej możliwości wtedy, gdy stacja robocza już
korzysta z

ustanowionego połączenia z

działającym serwerem

WINS. Wskazanie w konfiguracji sieci, który serwer WINS będzie
główny, a który dodatkowy, nie jest równoznaczne z utworzeniem
łańcucha serwerów WINS - do wykorzystania w

procesie

przypisywania nazw. Jest jedynie wskazaniem dla jakich adresów
trzeba wyszukać jeden działający serwer WINS.

Cóż więc robimy w sytuacji, kiedy chcemy przypisywania nazw
w zdalnych stacjach roboczych, a nasz lokalny serwer WINS nic
o nich nie wie? Administrator sieci mógłby wpisać „ręcznie” zdalne
nazwy/adresy IP do lokalnej bazy danych serwera WINS, jak dla
systemów statycznych. Mógłby też skonfigurować plik LMHOSTS.

Rys. 20.14.

W yłączenie

wiązania

( binding) ze

stroną serwera

z klientami RAS.

812

Rozdział 20

dla sieciowych stacji roboczych, korzystających z połączeń RAS
z systemami zdalnymi.

LMHOSTS.

(LAN Manager Hosts) jest plikiem tekstowym,

zamieszczonym w katalogu \Windows każdej stacji roboczej
Windows 95 oraz w katalogu: \%systemroot%\system32\
drivers\etc

serwera lub stacji roboczej NT . Kiedy żadnemu

zwykłemu kanałowi przypisywania nazw nie uda się utworzyć adresu
IP dla nazwy hosta, system lokalny (podczas próby przypisania
nazwy) odwoła się do pliku LMHOSTS. Poniżej prezentujemy
przykład wiersza z pliku LMHOSTS. :

220.200.200.1

PANDY.COM

#PRE

Pierwszą pozycją w wierszu jest adres IP hosta; drugą jego nazwa ;
trzecia, #PRE, każe systemowi NT załadować (preload) nazwę do
podręcznej pamięci nazw (name resolution cache) przy starcie
systemu. Zwykle zawartość pliku LMHOSTS. odczytywana jest
z dysku. Jeżeli jednak do pewnych systemów będziemy się często
odwoływali, wtedy (przy starcie systemu NT ) ich nazwy/adresy IP
powinny zostać załadowane do podręcznej pamięci nazw - w celu
przyspieszenia procesu ich przypisywania. Pozycje w wierszu pliku
powinny być oddzielone przynajmniej jednym znakiem odstępu
(spacją), a adres IP musi zaczynać się od pierwszego znaku wiersza.

W celu lepszego zapoznania się z plikami LMHOSTS. (które mają
jeszcze inne funkcje) możemy obejrzeć przykład pliku w katalogu
\Windows

w Windows 95, albo w katalogu: \%systemroot%\

system32\drivers\etc

w NT .

Inny sposób zapewnienia prawidłowego przypisania wszystkich
nazw polega na wykorzystaniu (zamiast WINS) serwera DNS.
W przeciwieństwie do serwerów WINS, serwery DNS mogą być
kolejno przeszukiwane (np. wtedy, gdy jeden z nich nie przypisze
nazwy hosta adresowi). Pozycja DNS sieci zostanie sprawdzona
nawet wówczas, gdy działa lokalny serwer DNS.

Praca z Remote Access Admin

Remote Access Admin (Administrator zdalnego dostępu) to
główna aplikacja sterująca aktywnymi połączeniami RAS. Rysunek
20.15 ilustruje główne okno jej interfejsu.

Remote Access Services (RAS)

813

Po uruchomieniu Administratora zdalnego dostępu pojawi się lista
wszystkich serwerów RAS, działających w

aktualnej domenie,

z obciążeniami połączeń dla każdego z nich. W sieci zarządzanej
przez autora znajduje się tylko jeden serwer RAS w serwerze NT -
o

nazwie CONT ROLLER (który w

pełni również funkcję

pierwotnego kontrolera domeny ). Są tam dwa porty RAS,
z których jeden wykorzystywany jest przez kolegę autora. Po
wybraniu serwera z listy wyświetlony zostanie szczegółowy raport
o jego połączeniach.

Rysunek 20.16 przedstawia listę wszystkich portów wybranego
serwera RAS. Poniżej zamieściliśmy krótką charakterystykę
zawartych w nim opcji:

!

Port Status

(status portu) - służy do wyświetlania statystyki dla

danych, które przeszły przez port w czasie bieżącego połączenia,
oraz aktywnych dla tego portu protokołów.

Rys. 20.15 Okno

dialogowe

aplikacji Remote

Accessd Admin

( Administrator

zdalnego
dostępu).

Rys. 20.16. Okno
dialogowe RAS
Communication
Ports

( Porty

komunikacyjne
RAS).

814

Rozdział 20

Jak widać na rysunku, w tym oknie dialogowym zawarto bardzo
dużo danych o bieżącym połączeniu. Przycisk

Reset

służy do

wyzerowania wszystkich wyświetlanych tu liczb. Widać, że
użytkownik tego komputera korzysta z

dwóch aktywnych

protokołów, NetBEUI i T CP/IP.

!

Disconnect User

(rozłączenie użytkownika) -

służy do

natychmiastowego (bez ostrzeżenia) rozłączania zdalnego
użytkownika.

!

Send Message

(wysłanie komunikatu) - powoduje wysłanie

komunikatu do wskazanego użytkownika RAS. Użytkownik ten
musi (w danym momencie) korzystać z aplikacji umożliwiającej
wyświetlanie komunikatów sieciowych (w systemach Windows
95 i Windows for Workgroups stosowany jest w tym celu
NetPopup). W przeciwnym razie wysyłane komunikaty nie będą
wyświetlane. Serwery i stacje robocze NT mogą automatycznie
wyświetlać komunikaty - bez pomocy programu zewnętrznego.

!

Send Message to All

(komunikat dla wszystkich) - umożliwia

ogłoszenie ogólnego komunikatu dla wszystkich użytkowników
połączonych z wybranym w poprzednim oknie serwerem RAS.

Menu rozwijane

Serv er

zawiera następujące komendy:

!

Communication Port

(port komunikacyjny) - szczegółowa lista

portów dla wskazanego (podświetlonego) serwera (efekt
równoważny wybraniu serwera RAS na liście serwerów).

Rys. 20.17. Okno
dialogowe RAS
Port Status.

Remote Access Services (RAS)

815

!

Start Remote Access Serv ice

(uruchomienie usługi zdalnego

dostępu) - uruchomienie usługi RAS we wskazanym serwerze
(jeżeli z jakiegoś powodu została przedtem zatrzymana).

!

Stop Remote Access Serv ice

(zatrzymanie usługi zdalnego

dostępu) - zatrzymanie składnika RAS we wskazanym serwerze.
Spowoduje rozłączenie wszystkich aktualnie połączonych
użytkowników. Przed wykonaniem komendy pojawi się
ostrzeżenie z prośbą o potwierdzenie.

!

Pause Remote Access Serv ice

(wstrzymanie usługi zdalnego

dostępu) - wstrzymanie składnika RAS w zaznaczonym serwerze,
ale bez rozłączania połączonych użytkowników ani dezaktywacji
ich połączeń sieciowych. Powoduje jednak odrzucanie
wszystkich nowych zgłoszeń.

!

Continue Remote Access Serv ice

(wznowienie usługi

zdalnego dostępu) - umożliwia ponowne przyjmowanie nowych
zgłoszeń po wstrzymaniu (pause).

!

Select Domain or Serv er

(wybór domeny lub serwera) -

umożliwia przeglądanie serwerów RAS każdej innej domeny, do
której mamy prawa administratora (zgodnie z rysunkiem 20.18).

Na rysunku widzimy domenę autora - WOLFE, wraz z dwiema
innymi: GAME_SYS i D2. Są to upoważnione (trusted) domeny
w

jego biurze. Wybierając jedną z

nich możemy odczytać

informacje o aktywności jej serwerów RAS. Znacznik

Low Speed

Connection

(połączenie o małej prędkości) sprawia, że po otwarciu

RAS nie wykona w tych domenach żadnych usług związanych
z przeglądaniem. Przeglądanie może być czasem bardzo

Rys. 20.18.
W ybieranie
serwerów
w innych
domenach.

816

Rozdział 20

czasochłonne - stąd też wydajność wolnych połączeń sieciowych
możemy, wybierając ten znacznik, istotnie zwiększyć.

Do badania serwerów RAS, działających w innych domenach, należy
mieć przywileje Administratora oraz być uznawanym
(acknowledged) w

tych domenach jako ważny (valid)

administrator.

Menu rozwijane

Users

(Użytkownicy) zawiera następujące

komendy:

!

Permissions

(zezwolenia) -

umożliwia przydzielenie lub

odbieranie zezwoleń RAS dowolnemu użytkownikowi systemu
NT (zgodnie z rysunkiem 20.19). Jest to ważna komenda, bo
żaden użytkownik nie posiada, w standardowym ustawieniu,
dostępu RAS. Lista w przedstawionym na rysunku oknie zawiera
wszystkich użytkowników NT w bazie danych użytkowników
systemu NT , dla aktualnie wybranej domeny. Jeżeli mamy prawa
administratora w innych domenach, możemy również zmieniać
zezwolenia RAS użytkowników z tych domen do ich serwerów
RAS. Wybranie użytkownika na liście i zaznaczenie opcji

Grant

dialin permission to user

umożliwi temu użytkownikowi

nawiązanie połączenia RAS z dowolnym portem RAS. Kliknięcie

Grant All

pozwoli wszystkim użytkownikom, wymienionym

w bazie danych systemu NT , na korzystanie z dostępu RAS;
dzięki

Rev oke All

możemy pozbawić dostępu RAS wszystkich

użytkowników NT .

!

Call Back

(zgłoszenie zwrotne albo ,,odtelefonowanie’’) - za jej

pomocą możemy określić metodę obsługi przez RAS zgłoszeń
zwrotnych do wskazanego (podświetlonego) użytkownika. Jest
to zarówno forma ochrony, jak i sposób na obniżenie kosztów.
Ustawienie RAS na odtelefonowanie do użytkownika na ustalony
(z góry) numer zmusi go dzwonienia z konkretnego miejsca
(bardzo dobra forma ochrony). Opcja ta pozwala również
zredukować koszty ponoszone przez pracownika na połączenia
dalekiego zasięgu. Domyślnym ustawieniem jest

No Call Back

(Brak zgłoszeń zwrotnych) - NT pozwala wtedy użytkownikowi
na kontynuację połączenia po pierwszym zgłoszeniu. Opcja

Set

By Caller

(Decyzja zgłaszającego) umożliwia zdalnemu

użytkownikowi decyzję - czy chce, żeby system odtelefonował.
Po nawiązaniu połączenia użytkownik zostanie poproszony

Remote Access Services (RAS)

817

o podanie numeru, z którym system ma zestawić połączenie.
Następnie połączenie zostanie przerwane, a RAS wybierze
podany numer. Dzięki opcji

Preset To

(ustalony numer)

wybrany zostanie podany z góry numer telefoniczny (w polu
obok przełącznika). W

przypadku edycji rekordów

użytkowników poprzez User Manager for Domains (Menedżer
użytkowników dla domen) zezwolenia RAS można również
ustawiać za pomocą przycisku

User

Record Editor.

Menu rozwijane

View

służy do odświeżania listy serwerów RAS

w aktualnej domenie (co może być czasochłonne). Opcja

Refresh

(Odświeżenie) umożliwia „ręczne” odświeżenie ekranu.

Menu

Options

zawiera dwie komendy. Pierwszą jest przełącznik dla

połączeń o małej przepustowości -

Low Speed

, dzięki któremu

wskazany serwer zostanie uznany za obsługujący powolne
połączenia. W

efekcie możliwości przeglądania ograniczone

zostaną dla użytkowników RAS logujących się do sieci poprzez ten
serwer. Druga komenda -

Sav e Settings

-

umożliwia zachowanie

ustawień po zakończeniu pracy z

Administratorem zdalnego

dostępu.

Ikona RAS w oknie systemowym

Okienko systemowe wprowadzone zostało dopiero w systemach NT
4 oraz Windows 95. T utaj - tj. w małym obszarze w prawym
dolnym rogu pulpitu - wyświetlane są ikony aktywnych aplikacji,
związanych z systemem operacyjnym. Kiedy w systemie NT usługi
RAS są aktywne i

jeśli zostało nawiązane połączenie

Rys. 20.19.

Przydzielanie

zezwoleń na

zestawianie

połączeń RAS

użytkownikom

naszej domeny.

818

Rozdział 20

z użytkownikiem zdalnym, w okienku systemowym pojawi się mała
ikona (zgodnie z rysunkiem 20.20).

Podwójnie kliknięcie tej ikony spowoduje wywołanie programu
Dial-Up Networking Monitor (Monitor zdalnego dostępu).
Pierwsza karta monitora przedstawia statystykę aktywności portów
RAS (rysunek 20.21).

Rys. 20.20.
Okienko
systemowe
( system tray)
z ikoną RAS.

Rys. 20.21. Karta

statusu w oknie

dialogowym

programu Dial-

Up Networking

Monitor.

Remote Access Services (RAS)

819

Okno to służy do przeglądania wszystkich lokalnych portów RAS
oraz informacji o aktualnym połączeniu (lub ostatnim nawiązanym,
jeśli port nie jest aktualnie wykorzystywany).

Karta

Summary

(Podsumowanie) zawiera informacje o sesjach

(multilink) (rysunek 20.22). Usługa RAS w

systemie NT 4

umożliwia połączenie kilku portów RAS z

jednym hostem.

Zwiększa to prędkości transmisji danych wtedy, gdy do obsługi
jednego połączenia wykorzystać można wiele portów.

Dzięki karcie

Preferences

(Ustawienia) możemy skonfigurować

niektóre podstawowe opcje RAS, zgodnie z rysunkiem 20.23.
Można tutaj włączyć/wyłączyć sygnalizację dźwiękową dla
następujących zdarzeń RAS: nawiązanie połączenia, rozłączenie,
rozpoczęcie transmisji, błąd na linii. Zwykle na liście zadań nie
widnieje monitor RAS (listę zadań uzyskamy po naciśnięciu
klawiszy CT RL+ALT +DEL i wybraniu

Task List

). Monitor zadań

można umieścić na liście zadań lub go z niej usunąć.

Rys. 20.22. Karta

Summary w oknie

dialogowym

programu Dial-

Up Networking

Monitor.

820

Rozdział 20

Za pomocą przełączników

As an icon next to the

taskbar

(Ikona

obok paska zadań) oraz

As a w indow on the desktop

(Okno na

pulpicie) można ustalić sposób wyświetlania monitora RAS. Gdy
wybierzemy drugą metodę, będziemy mogli zadecydować - opcją

Lights

(Lampki kontrolne) - które urządzenia obsługi RAS

reprezentowane będą przez kontrolki w oknie.

RAS jako klient

Jeżeli, zgodnie z ustawieniami konfiguracji, do zestawiania połączeń
wychodzących (dial-out port) będziemy mogli korzystać
przynajmniej z jednego portu RAS, wtedy - do nawiązywania
połączeń ze stroną klienta - służyć będzie Dial-Up Networking
(Zdalny dostęp).

Nowy zapis w książce telefonicznej RAS

Po pierwszym uruchomieniu programu Dial-Up Networking pojawi
się okno dialogowe, w którego polach należy wpisać pierwszą
pozycję książki telefonicznej RAS (rysunek. 20.24).

Utworzenie nowej pozycji nie jest kłopotliwe. Jak w przypadku
większości innych okien dialogowych w Windows 95 i Windows NT
4, na kartach tego okna musimy wpisać odpowiednie informacje.
Przyjrzyjmy się im więc bliżej:

Rys. 20.23. Karta
Preferences
w oknie
dialogowym
programu Dial-
Up Networking
Monitor.

Remote Access Services (RAS)

821

Karta Basic

Karta

Basic

(podstawowa) zawiera informacje związane

z serwerem, z którym będzie nawiązywane połączenie. Znaczenie
większości pól jest oczywiste i nie wymaga dodatkowych wyjaśnień.

Alternatywne numery telefoniczne dla jednej pozycji podajemy
tutaj po kliknięciu przycisku

Alternates

. Dla takich numerów

przypisano znacznik

Mov e successful numbers to the top of the

list on connection

(Przesuń aktualne numery na górę listy po

udanym połączeniu). Po jego wybraniu usługa RAS będzie nadawała
najwyższy priorytet (na liście numerów alternatywnych) temu
numerowi, dla którego ostatnie połączenie zostało pomyślnie
nawiązane. Numer ten zostanie ponadto wykorzystany przy
następnej próbie nawiązania połączenia.

Za pomocą pola

Dial using

wybieramy to urządzenie RAS,

z którego trzeba skorzystać dla aktualnie redagowanej pozycji
książki telefonicznej. Można ustawić wszystkie porty lub jeden
konkretny. Przycisk

Configure

umożliwia ustawienie parametrów

sprzętowych wybranego urządzenia, takich jak hardware flow
control (synchronizacja sprzętowa), szybkość portu itd. Jeżeli ma
być wykorzystany dowolny dostępny port, opcja

Configure

nie

będzie dostępna.

Po wybraniu znacznika

Use Telephony dialing properties

(Wbudowane parametry wybierania numerów) usługa RAS użyje
wbudowanych ustawień parametrów telefonicznych, określających
sposób wybierania numerów. Zarówno Windows 95, jak i NT 4

Rys. 20.24.

W prowadzanie

nowej pozycji do

książki

telefonicznej RAS.

822

Rozdział 20

może bazować (przy wybieraniu numerów telefonicznych) na
wewnętrznych informacjach o telefonowaniu poza strefę lokalną,
karcie telefonicznej, numerach strefowych itd. Znacznik

Use

Telephony dialing properties

udostępnia nam dwa nowe pola

(patrz rys. 20.25).

W polach

Country Code

(numer międzynarodowy) i

Area Code

(numer strefowy) wskazujemy systemowi NT położenie
geograficzne (a raczej ,,telefoniczne’’) dla aktualnie redagowanej
pozycji książki telefonicznej. Jeżeli któryś (lub oba) z tych
parametrów różni się od miejscowych (a przynajmniej od tych,
które system NT uważa za miejscowe), RAS spróbuje nawiązać
połączenie międzynarodowe lub międzymiastowe w oparciu o tę
pozycję książki.

Karta Server

Karta

Serv er

(rysunek 20.26) służy do konfigurowania parametrów

sieciowych serwera, z którym będzie się łączyć numer z aktualnie
redagowanej pozycji książki telefonicznej. Przy wpisywaniu danych
- z uwagi na ich znaczenie - powinniśmy zachować wyjątkową
ostrożność.

Rys. 20.25 Karta
Basic
z ustawieniami
parametrów
telefonicznych.

Remote Access Services (RAS)

823

W ustawieniu standardowym, dla nowych pozycji przypisywany jest
protokół transportowy PPP. Standard ten zyskuje coraz większą
popularność w komunikacji sieciowej z wykorzystaniem połączeń
zestawianych i przy dostępie do Internetu. RAS obsługuje też dwa
inne standardy komunikacji z serwerami - SLIP oraz Windows for
Workgroups/Windows 3.11. Gdy nie mamy pewności, jaki protokół
stosuje serwer, z którym zamierzamy się łączyć, parametru tego
(tzn. PPP) nie powinniśmy zmieniać.

Pracując z połączeniami RAS możemy korzystać ze wszystkich
(trzech) protokołów sieciowych (możemy je pozostawić na karcie
jako wybrane - przy połączeniu wykorzystane zostaną tylko te, dla
których negocjacja przebiegła prawidłowo). Próba połączenia może
się powieść nawet wtedy, gdy serwer nie obsługuje któregoś
z wybranych tu protokołów.

Wszystkie dane przesyłane między serwerem a klientem mogą
zostać poddane - dla przyspieszenia transmisji - kompresji przez
RAS. Opcję

Enable softw are compression

(Kompresja

programowa) należy zostawić włączoną (chyba że istnieją jakieś
specjalne względy uzasadniające jej wyłączenie). Przy włączonej
opcji

Enable PPP

LCP

extensions

(Rozszerzenia LCP dla PPP)

usługa RAS spróbuje wykorzystać rozszerzoną formę protokołu
PPP. Jeżeli rozszerzeń LCP nie uda się zastosować, RAS przejdzie
automatycznie do standardowego protokołu PPP.

Funkcja

TCP/IP Settings

(Parametry T CP/IP) umożliwia ustawienie

parametrów T CP/IP, niezbędnych dla prawidłowej komunikacji
z niektórymi serwerami oraz z Internetem

Rys. 20.26. Karta

Server.

824

Rozdział 20

W trakcie negocjacji przez RAS połączenia T CP/IP, może ona
(usługa RAS) automatycznie otrzymać z

hosta informacje

o

konfiguracji. W

systemie Windows NT informacje te

przekazywane są z serwera DHCP (hosty UNIX-a również je
przesyłają). Przełącznik należy zostawić w

pozycji

Serv er

assigned IP address

(adres IP przypisany przez serwer), chyba że

adres IP naszego komputera w połączeniu RAS trzeba wprowadzać
„ręcznie”. W

takiej sytuacji wpisujemy go po zaznaczeniu

przełącznika

Specify an IP address

.

Aktywny przełącznik

Serv er assigned name serv er addresses

(adresy nazw serwera przypisane przez serwer) informuje usługę
RAS, że host wyśle jej informację o lokalizacji serwera, który może
przypisać nazwy internetowe do adresów IP. Host przeważnie nie
wyśle takiej informacji po nawiązaniu połączenia i to my musimy
ustawić („ręcznie”) parametry dla serwerów DNS i

WINS.

Pozyskanie tych danych może wymagać konsultacji
z administratorem sieciowym hosta, z którym chcemy nawiązywać
połączenia.

Pozostałe dwie opcje

Use IP header compression

(kompresja

nagłówków IP) i

Use default gatew ay on remote

netw ork

(zastosowanie bramy domyślnej w sieci zdalnej) możemy - w 95%
przypadków - pozostawić jako aktywne (zaznaczone). Ich wpływ
na pracę systemu jest bowiem niewielki.

Rys. 20.27.
Parametry
TCP/IP dla usługi
RAS.

Remote Access Services (RAS)

825

Karta skryptu

Za pomocą karty

Script

(skrypt) (rysunek 20.28) ustala się sposób

logowania usługi RAS do hosta. RAS potrafi się poprawnie logować
do większości hostów - zarówno w środowiskach systemu UNIX, jak
i Microsoftu. Stąd też jest mało prawdopodobne, że będziemy
musieli utworzyć skrypt logowania - NT jednak taką możliwość
nam oferuje.

W domyślnym ustawieniu RAS nie stosuje żadnych skryptów,
próbując negocjować login samodzielnie. Można jednak zlecić
wyświetlenie okna terminalowego po wybraniu numeru
telefonicznego - aby „ręcznie” sterować procedurą logowania.
Zamknięcie okna terminalowego pozwoli usłudze RAS zakończyć
sesję sieciową.

Usłudze RAS możemy zlecić uruchomienie skryptu dla aktualnie
redagowanej pozycji książki telefonicznej. Skrypty,
z rozszerzeniem INF., mają postać zwykłych plików tekstowych,
obejmujących sekwencje ”wait for this text” („czekaj na ten tekst”)
a po nich ”send this response” („wyślij tę odpowiedź”). Dobry
przykład stanowi tutaj SWITCH.INF.

Skrypt może być realizowany również przed wybraniem numeru,
z interaktywnym (ręcznym) skonfigurowaniem modemu, co NT nie
zawsze jest w stanie wykonać. Skrypty takie rzadko są jednak
wykonywane, a interaktywną pracą z modemem umożliwia też
okno terminalowe. Po jego zamknięciu usługa RAS będzie mogła
kontynuować procedurę wybierania numeru.

Rys. 20.28. Karta

Script.

826

Rozdział 20

Karta ochrony

Karta

Security

(Ochrona) (rysunek 20.29) pozwala zdefiniować

metodę szyfrowania, stosowaną przez RAS podczas próby
zalogowania się do hosta.

Po ustawieniu przełącznika

Accept

any authentication including

clear

text

(Dowolna weryfikacja, także otwarty tekst) RAS nie

będzie szyfrował, wysyłanych do hosta, nazw: użytkownika i hasła.
T akie ustawienie wymagane jest z reguły przy zestawianiu połączeń
z hostami pracującymi w systemie UNIX, gdyż większość z nich nie
akceptuje szyfrowania nazw użytkowników i haseł.

Aktywny przełącznik

Accept only encrypted authentication

(T ylko weryfikacja z szyfrowaniem) zmusza RAS do szyfrowania
informacji o użytkowniku, zgodnie ze standardami negocjowania
połączeń.

Przełącznik

Accept only Microsoft encrypted authentication

(Weryfikacja tylko z szyfrowaniem wg Microsoftu) ogranicza
stosowane przez RAS procedury szyfrowania jedynie do znanych,
należących do Microsoftu, metod weryfikacji przy negocjowaniu
połączenia z hostem. Zaznaczenie tej pozycji udostępnia dwie
dalsze:

Require data encryption

(Szyfrowanie wymagane) - dla

szyfrowania przez RAS wszystkich danych przesyłanych między
klientem a hostem oraz

Use current username and passw ord

(Zastosuj aktualną nazwę użytkownika i hasła). T a ostatnia zmusza
RAS do stosowania nazwy loginu i hasła (wykorzystywanych przez
nią przy logowaniu do systemu NT ) - w celu przeprowadzenia
negocjacji połączenia z hostem. W przeciwnym razie - tj. by

Rys. 20.29. karta
Security.

Remote Access Services (RAS)

827

zabronić RAS stosowania bieżącej nazwy użytkownika i hasła dla
aktualnie redagowanej pozycji książki telefonicznej, powinniśmy
wybrać opcję

Unsav e passw ord

.

Karta X.25

Jeżeli używamy jednostki PAD w linii X.25, jako linii dla
wychodzących połączeń zestawianych, na karcie X.25 możemy
ustawić takie parametry, jak sieć - do której przyłączona jest nasza
linia X.25, adres - który nam przyznano, oraz dane użytkownika
i inne udogodnienia (więcej informacji na ten temat udostępnia
pomoc online).

Główne okno dialogowe Dial-Up Networking

Po wypełnieniu wszystkich pól redagowana pozycja książki
telefonicznej jest gotowa. Pojawia się teraz główne okno dialogowe
Dial-Up Networking, zgodnie z

rysunkiem 20.30. T o okno

dialogowe będzie pojawiało się także później, w trakcie zestawiania
połączeń.

Numer, z którego będziemy chcieli skorzystać, wybieramy z listy
rozwijanej. Przycisk

New

dodaje nowe pozycje:

More

(Więcej) -

służy do konfiguracji innych obszarów kontrolnych aplikacji.
Dzięki funkcji

Location

(Lokalizacja) możemy ustawiać parametry

różnych miejsc, co może być potrzebne w pracy na komputerze
przenośnym (notebook-u).

Rys. 20.30.

Główne okno

dialogowe Dial-

Up Networking.

828

Rozdział 20

Opcja

Location

pozwala nam zdefiniować przedrostki (prefix) dla

numerów telefonicznych oraz końcówki (suffix) - dla lokalizacji,
z których wybieramy numer. Rysunek 20.31 przedstawia okno
dialogowe

Location Settings

(Parametry lokalizacji).

Nową lokalizację możemy utworzyć po wybraniu

Location

.

Przyciski

Prefix

i

Suffix

pozwalają dodać nowe przedrostki

i końcówki. Mogą one być później stosowane dla każdej pozycji
książki telefonicznej.

Opcja

More

(Więcej) udostępnia kilka opcji RAS (rysunek 20.33):

!

Edit entry and modem properties

(Redakcja pozycji

i właściwości modemu) - umożliwia zredagowanie wskazanej
pozycji RAS.

!

Clone entry and modem properties

(Klonowanie pozycji

i właściwości modemu)

- tworzy kopię aktualnej pozycji,

przechodząc następnie w tryb jej redagowania.

!

Delete entry

(Usunięcie pozycji) - usunięcie wskazanej pozycji.

Rys. 20.31.Okno

dialogowe

Location Settings.

Rys. 20.32.
Dodatkowe opcje
okna
dialogowego
Dial-Up
Networking.

Remote Access Services (RAS)

829

!

Create shortcut to entry

(Utworzenie skrótu dla pozycji) -

utworzenie skrótu dostępnego z pulpitu, Otoczenia sieciowego
(Network Neighborhood) lub Mojej aktówki (My Briefcase).

!

Monitor status

(uruchomienie monitora)

- uruchomienie

monitora RAS (opisanego wcześniej w tym rozdziale).

!

Operator assisted or manual dialing

(wybieranie ręczne lub

z kontrolą operatora) - opcja umożliwiająca „ręczne” wybranie
numeru do nawiązania połączenia z hostem. Kiedy sygnał
zgłoszenia wystąpi („zadzwoni telefon”) po stronie hosta, pojawi
się okno z prośbą o kliknięcie

OK

. Dalszą obsługą połączenia

zajmie się już NT .

!

User preferences

(Ustawienia własne użytkownika) - umożliwia

wpisanie, związanych z użytkownikami, ustawień parametrów
RAS.

!

Logon preferences

(Ustawienia własne loginu) - dostępna tylko

dla osób z

prawami Administratora. Służy do ustawiania

parametrów po wybraniu przez użytkownika (po starcie systemu
i kombinacji CT RL+ALT +DEL) pozycji

Login Using Dial-Up

Netw orking

.

Ustawienia własne użytkownika

Opcja

User preferences

umożliwia użytkownikom ustawienie

parametrów wybierania, zgłoszeń zwrotnych (callback), wyglądu
oraz książki telefonicznej (rysunek 30.33).

Rys. 20.33. Okno

dialogowe User

preferences.

830

Rozdział 20

Karta

Dialing

(Wybieranie) umożliwia podanie pozycji

automatycznego wybierania numerów. System NT kojarzy zasoby
z odpowiednimi pozycjami książki, a usługa RAS, po zażądaniu tych
zasobów, wybiera numer samodzielnie. Funkcją tej karty jest też
ustawianie innych parametrów (liczba prób przy automatycznym
wybieraniu, przedział czasu między próbami, czas przed
odwieszeniem).

Karta

Callback

(Zgłoszenie zwrotne) (rys. 20.34) pozwala nam

zadecydować, w jaki sposób Dial-Up Networking ma obsługiwać
żądania hosta o zgłoszenia zwrotne. Zgłoszenia zwrotne zwiększają
ochronę - usłudze RAS można zlecić wywołanie zwrotne
użytkownika pod z góry ustalonym numerem telefonicznym, po
pomyślnej próbie połączenia. Zgłoszenia zwrotne są też mniej
kosztowne - przy połączeniach międzymiastowych
i międzynarodowych.

Opcję

No, skip call back

(Nie, pomiń zgłoszenie zwrotne)

możemy wybrać wtedy, gdy serwer - ze względu na ochronę - nie
wymaga zgłoszeń zwrotnych. W przeciwnym razie (tj. jeżeli ją
wybierzemy gdy serwer wymagać będzie zgłoszeń zwrotnych) klient
zostanie rozłączony.

Funkcja

Maybe, ask me during dial w hen serv er

offers

(Być

może, spytaj podczas wybierania, jeśli serwer pozwoli) pozwala
zapytać użytkownika, czy jego host żąda zgłoszeń zwrotnych; jeśli
odpowie on przecząco, może zostać (z tych samych przyczyn, jak
wyżej) rozłączony.

Rys. 20.34. Karta
Callback
( Zgłoszenie
zwrotne).

Remote Access Services (RAS)

831

Opcja

Yes, call me back at the number(s) below

(T ak, użyj

poniższych numerów umożliwia użytkownikowi wybór urządzeń
RAS do usługi zgłoszeń zwrotnych; z kolei

Edit

- wybór urządzenia

RAS i przypisanie mu numeru telefonu. Wszystkie pozycje na liście
uważa się za ważne linie zgłoszeń zwrotnych. Wybraniem

Delete

usuwamy urządzenia RAS z listy takich zgłoszeń.

Karta

Appearance

(Wygląd) umożliwia ustawienie wielu

szczegółowych parametrów programu Dial-Up Networking
(rysunek 20.35). Większość z nich nie wymaga wyjaśnień (w razie
problemów możemy skorzystać z systemu pomocy).

Karta

Phonebook

(Książka telefoniczna) umożliwia nam wybór

książki telefonicznej: systemowej (domyślnie), osobistej lub innej.

Rys. 20.35. Karta

Appearance.

Rys. 20.36. Karta

Phonebook.

832

Rozdział 20

Ustawienia własne loginu

Dostęp do ustawień własnych loginu (Logon preferences) mają
tylko użytkownicy z przywilejami administracyjnymi. Ustawienia
te definiują metodę łączenia się użytkownika z serwerem w czasie
logowania do sieci poprzez Dial-Up Networking. Okno dialogowe
ustawień własnych loginu jest niemal identyczne z oknem ustawień
własnych użytkownika (z wyjątkiem kart

Appearance

i

Phonebook

, choć i tutaj różnice nie są wielkie).

Dla ustawień własnych loginu na karcie

Phonebook

nie można

korzystać z osobistej książki telefonicznej (bo przy logowaniu
poprzez Dial-Up Networking system NT nie zdążył zweryfikować
logującego się użytkownika). Oznacza to, że każdy serwer,
z którym użytkownik chciałby się połączyć poprzez Dial-Up
Networking, musi być zapisany w systemowej książce telefonicznej
(System Phonebook).

Praca z Dial-Up Networking

Obsługa aplikacji Dial-Up Networking nie powinna być kłopotliwa.
Dla każdej pozycji utworzonej w książce telefonicznej można
wybrać numer i zestawić dla niego połączenie. Po nawiązaniu
połączenia z

serwerem i

przeprowadzeniu weryfikacji, lokalny

użytkownik może - za pośrednictwem RAS - uzyskać dostęp do
zasobów sieci zdalnej tak, jakby był bezpośrednio z nią połączony.

Narzędzie Network Neighborhood prezentuje zdalne serwery i stacje
robocze (czasem dopiero w kilka minut po nawiązaniu połączenia),
a komenda NET.EXE (uruchamiana w linii komend) może pomóc
przy ustanowieniu połączeń z tymi (zdalnymi) zasobami sieci,
których ono nie pokazuje.

Logowanie do sieci poprzez Dial-Up Networking

W oknie logowania NT możemy skorzystać z opcji logowania się
do sieci poprzez Dial-UP Networking. Windows NT ma o wiele
bardziej rozbudowany system ochrony niż Windows 95.
W Windows 95 nie wymaga się żadnych procedur autoryzacji przed
udostępnieniem systemu. W NT natomiast użytkownik nic nie
może zrobić, zanim pierwotny (PDC) lub pomocniczy (BDC)

Remote Access Services (RAS)

833

kontroler domeny nie zweryfikuje go (wolnostojąca stacja robocza
NT sprawdza uprawnienia używając lokalnych informacji
o użytkownikach).

Okno logowania NT (NT login prompt) posiada znacznik do
logowania użytkowników w

sieci z

wykorzystaniem Dial-UP

Networking (jeżeli na komputerze NT zainstalowano usługi RAS).
Po wybraniu tego znacznika, system NT uruchomi Dial-UP
Networking i zezwoli użytkownikowi na wybór serwera, z którego
ma zostać nawiązane połączenie na podstawie danych z systemowej
książki telefonicznej (System phonebook). W dalszym etapie NT
wywołuje serwer, próbując sprawdzić informacje związane
z użytkownikiem. Jeśli wynik jest pomyślny, proces logowania jest
kontynuowany i w efekcie użytkownik otrzymuje dostęp do
systemu. Sesja RAS utrzymywana jest do chwili jej przerwania
(„ręcznego”) przez użytkownika.

Dostęp do Internetu z małej sieci LAN
z wykorzystaniem usług RAS

Istnieje kilka tanich rozwiązań dostępu małych sieci LAN do
Internetu. W pierwszej części tego rozdziału omówiono proces
konfigurowania serwera RAS NT do pracy w

roli bramy

internetowej dla małych sieci LAN. T eraz przyjrzymy się
przykładowej konfiguracji, stosowanej przez autora.

T ani dedykowany dostęp do Internetu jest bardzo atrakcyjny. Jest
to jednak jeszcze wciąż dość kosztowna inwestycja. Z drugiej strony
wiele osób dysponuje kontami PPP u lokalnych dostawców ISP. Na
czas zestawionego połączenia z dostawcą usług internetowych
otrzymują oni tymczasowy (za każdym razem nieco inny) adres IP.
Gdyby tylko mogli dysponować statycznym adresem IP u dostawcy
ISP, uzyskaliby - chociaż przerywany i powolny - dedykowany
dostęp do Internetu.

Statyczny adres IP u dostawcy to nie wszystko - jeszcze lepiej
byłoby mieć internetową nazwę domenową, np.
microsoft.com

. Obie rzeczy można pozyskać za kwotę nie

wiele większą, niż zwykłe, dynamiczne konto PPP, bazujące na
adresach IP.

834

Rozdział 20

Poniższy opis odnosi się wyłącznie do Stanów Zjednoczonych.

Jednym z większych dostawców usług internetowych (czyli ISP)
w USA jest spółka IQuest, oferująca standardowe konta PPP dla
połączeń zestawianych za 20 dolarów miesięcznie. Obecnie jest to
przeciętny koszt takich usług w całych Stanach Zjednoczonych.
Mało osób wie jednak, że IQuest i wiele innych firm oferuje konta
PPP dla połączeń zestawianych, ze związanymi z nimi statycznymi
adresami IP, za niewiele wyższą cenę. IQuest żąda dodatkowej
opłaty miesięcznej za statyczny adres IP w wysokości 5 dolarów.
Mnóstwo ludzi natychmiast skorzystałoby z

szansy ciągłej

(,,statycznej’’) obecności w Internecie za taką sumę, gdyby o niej
wiedziało. Spytajmy naszego miejscowego dostawcy ISP, czy
oferuje taką usługę. Każdy może też otrzymać nazwę domenową.
Potrzeba tylko kilku tygodni i niewielkiej gotówki. Kilka lat temu
można było otrzymać domenę za niewielką opłatą jednorazową od
dostawcy i małą - od InterNIC. Wprawdzie ceny te są teraz trochę
wyższe, ale wciąż leżą w

możliwościach wielu osób. Dzisiaj

w przypisaniu domeny do swojej nazwy pośredniczy dostawca ISP,
a przydziela ją InterNIC. Opłata wnoszona dla InterNIC wynosi
100 dolarów, a większość dostawców żąda 50 dolarów za pomoc
w przygotowaniu zgłoszenia (o domenę u InterNIC nie można
bowiem występować osobiście; zgłoszenia takie mogą składać
jedynie dostawcy ISP).

Dysponując statycznym adresem IP i domeną, możemy udostępnić
własną stronę w

Internecie. Statyczny adres IP z

domeną

otrzymaną od InterNIC powinien zestawić dostawca usług
internetowych. Od tej pory, po każdym zalogowaniu się przez nas
w Internecie z takim kontem, dowolny użytkownik Internetu może
uzyskać dostęp do naszej domeny (pod warunkiem, że na serwerze
działa odpowiednie oprogramowanie, np. dla serwera Web lub FT P).

System NT bardzo dobrze obsługuje ten rodzaj dostępu do Internetu.
Firma IQuest oferuje 120 godzin miesięcznie za standardową opłatą
20 dolarów. Stąd też autor może aktywnie pracować ze swoją stroną
przez 120 godzin, bez ponoszenia dodatkowych kosztów. IQest
i

wielu innych dostawców ISP oferuje też niedrogie formy

dedykowanego dostępu poprzez modemy. IQuest, na przykład,
udostępnia łącze dedykowane (tzn. 24 godziny na dobę, 7 dni
w tygodniu) o przepustowości 28.8 Kb/s za 100 dolarów

Remote Access Services (RAS)

835

miesięcznie. Za tę cenę otrzymujemy również, do użytku we
własnej sieci, sześć dodatkowych adresów IP.

Jeżeli zależy nam na tanim sposobie założenia skromnego serwera
internetowego, proponowane w wyżej opisanej formie rozwiązania
mogą być tym, czego nam trzeba.

Ustawienia Rejestru a RAS

Wiele parametrów Rejestru (Registry) można zmienić tylko za
pomocą Edytora Rejestru (Registry Editor). Pamiętajmy, że praca
z Rejestrem wiąże się z

dużym ryzykiem. Nieprawidłowe

modyfikacje mogą poważnie zakłócić pracę systemu operacyjnego
w taki sposób, że tylko ponowna jego instalacja umożliwi normalną
pracę. Jednak większość parametrów Rejestru, związanych
z usługami RAS, nie grozi załamaniem systemu - nawet w przypadku
wprowadzenia nieprawidłowych zapisów. (Rozdział 18 omawia
dokładnie temat ustawień Rejestru).

Artykuł nr Q97599 z Microsoft Knowledge Base (Bazy wiedzy
Micrososftu) jest doskonałym źródłem informacji o związanych
z usługami RAS ustawieniach Rejestru (zawiera ich znacznie więcej,
niż można by tu powtórzyć). Artykuł ten możemy ściągnąć ze
strony WWW o adresie: www.microsoft.com. W naszych
rozważaniach ograniczymy się jedynie do dwóch najważniejszych
ustawień Rejestru.

Registry Editor można uruchomić zapisem: RegEdt32. Wszystkie
zmiany zostaną automatycznie zachowane w

Rejestrze po

kliknięciu

OK

. Po edycji Rejestru należy przeładować system

operacyjny.

AutoDisconnect

w gałęzi:

\System\CurrentControlSet\

Services\RemoteAccess\Parameters

poddrzewa HKEY_

LOCAL_MACHINE

, określa czas, przez jaki usługa RAS wyczekuje

na wznowienie aktywności klienta, zanim zostanie on rozłączony.
Wartością domyślną jest tutaj 20 minut (14 szesnastkowo).
Nadanie temu parametrowi wartości 0 wyłączy opcję
automatycznego rozłączania, zezwalając zdalnym użytkownikom
RAS na nielimitowany czas połączenia.

836

Rozdział 20

CallBackTime

, w gałęzi:

\System\CurrentControlSet\

Services\RemoteAccess\Parameters

poddrzewa HKEY_

LOCAL_MACHINE

, określa czas oczekiwania przez usługę RAS na

wywołanie zwrotne klienta RAS z ustawioną opcją zgłoszenia
zwrotnego (callback). Wartość domyślna wynosi 2 sekundy. Jeżeli
modem wymaga po rozłączeniu więcej czasu na wyzerowanie,
wartość tą powinniśmy zmienić (wydłużyć).

Wykrywanie usterek w usługach RAS

Usługi RAS są bardzo odporne na błędy i rzadko ulegają awariom.
W przypadku problemów z połączeniami RAS, trzeba po pierwsze
ustalić, czy mają one związek ze sprzętem, ochroną czy też
konfiguracją.

Problemy ze sprzętem

Chociaż system NT dysponuje rozbudowanymi procedurami do
konfigurowania modemów, to jednak czasem może się mylić.
Ponadto sam modem może być źródłem problemów. Najczęstszym
zakłóceniem jest zawsze aktywny (ON) sygnał Carrier
Detect

. Do niedawna standardem był stały sygnał nośnej po

włączeniu zasilania, niezależnie od stanu połączenia. System NT
powinien tak zainicjować modem, żeby sygnał Carrier
Detect

(CD) był aktywny tylko wtedy, gdy ktoś jest

rzeczywiście podłączony do modemu. W odniesieniu do modemu
zewnętrznego rozwiązanie tego problemu jest proste. Należy
obserwować kontrolkę CD i upewnić się, że nie świeci się, gdy nikt
nie jest podłączony. Jeżeli pozostaje zapalona po utracie połączenia
(a jesteśmy pewni, że zostało przerwane), należy sprawdzić
w dokumentacji modemu prawidłowe ustawienia przełączników DIP.
Być może wymagane są też jakieś specjalne komendy do jego
odpowiedniego ustawienia. Jeśli tak, należy je dodać - za pomocą
ikony

Modem

w Panelu sterowania. Jakość linii należy także

rozpatrywać w kontekście problemów sprzętowych. Jeżeli modem
nieoczekiwanie kończy połączenia lub nie przesyła poprawnie
danych, to należy podłączyć do linii telefon i

do kogoś

zatelefonować - by sprawdzić, czy słychać jakieś wyładowania
elektrostatyczne albo przesłuchy z innych kanałów?

Remote Access Services (RAS)

837

Jeżeli tak, możemy z dużym prawdopodobieństwem założyć, iż
przyczyną problemów są zakłócenia na linii telefonicznej. Być
może operator sieci, po zawiadomieniu o zakłóceniach, sprawdzi
linię. Nie wspominajmy mu jednak o problemach z modemem, bo
otrzymamy odpowiedź, że na zwykłych liniach telefonicznych nie
można zagwarantować jakości wymaganej dla transmisji danych.

Jeżeli wydajność jest za niska na jednych portach RAS, a na innych
dobra - wówczas w niektórych portach możemy mieć przestarzałe
układy UART . Są to bowiem układy scalone, zawierające kontrolery
asynchroniczne do obsługi transmisji danych szeregowych. Nasze
porty powinny posiadać układy typu 16550AFN (ostatnia wersja
układu 16550) lub lepsze - dla serwerów RAS.

Problemy związane z ochroną

Wiele osób, nie mogąc zobaczyć zasobów zdalnych lub przeglądać
list, winą obciąża połączenie RAS. Jest jednak bardziej
prawdopodobne, że nie mają one wystarczających uprawnień
w systemie, żeby żądane zasoby odczytywać lub z nich korzystać.
Zawsze w

takich sytuacjach powinniśmy wybrać rekord

wyznaczonego użytkownika - by upewnić się, że jest on członkiem
grupy mającej dostęp do żądanych zasobów. T rzeba przy tym
pamiętać, że jego dostęp (mimo przynależności do odpowiedniej
grupy) mógł zostać w pewnych porach dnia ograniczony.

Problemy wynikające z konfiguracji

Jeżeli usługa RAS nie działa, ale poza tym wszystko wydaje się
poprawnie skonfigurowane, powinniśmy spróbować zdeinstalować
(uninstall) RAS, przeładować system operacyjny i ponownie usługę
tę zainstalować. Być może system NT źle coś odczytał za
pierwszym razem i nie powiązał usługi RAS z zainstalowanymi
protokołami sieciowymi.

Jeśli klienci T CP/IP nie „widzą” zasobów T CP/IP, oznaczać to
może, że próbują oni posłużyć się serwerem DHCP do uzyskania
danych o ich konfiguracji T CP/IP? Być może ich ustawienia
T CP/IP zostały skonfigurowane bez konsultacji z administratorem
sieci.

838

Rozdział 20

A może klienci RAS próbują zestawić połączenie na bazie protokołu
sieciowego, który nie jest obsługiwany w całej sieci?. Należy
upewnić się, czy wszyscy użytkownicy zdalni wiedzą, że z łączenia
się z aktywnym protokołem sieciowym nie wynika jeszcze, że
protokołu ten stosowany jest w całej sieci. (W biurze autora tylko
jedna piąta komputerów stosuje protokół T CP/IP, pozostałe
komunikują się poprzez NetBEUI. Dlatego też klienci RAS
T CP/IP, po nawiązaniu połączenia, „widzą” tylko część sieci).

Lokalizacja problemu

Istnieje kilka wbudowanych aplikacji, wspomagających lokalizację
problemów, związanych z usługami RAS. Najczęściej używaną
i najbardziej przydatną jest Przeglądarka zdarzeń (Event Viewer),
która protokołuje wszystkie działania systemu, zarówno pomyślne,
jak i awaryjne - i to nawet dla najmniejszych składników.

Czerwone znaki stop oznaczają problem, a niebieskie I - pozycje
z informacjami systemowymi. Żółte wykrzykniki sygnalizują mniej
istotne problemy. Aby uzyskać więcej szczegółów możemy
uaktywnić listing Przeglądarki. Niestety, często interpretacja
komunikatów o błędach dla zdarzeń nie jest łatwa. Pomocna może
się okazać tutaj najnowsza wersja pakietu Resource Kit,
z wyjaśnieniami znaczeń wszystkich, generowanych w systemie
NT , komunikatów o błędach.

Za pomocą ikony

Modems

w Panelu sterowania można zlecić NT ,

żeby utworzył plik protokołu dla modemów - jeżeli podejrzewamy,
że system nieprawidłowo je inicjuje. System zapisze plik protokołu

Rys. 20.37. Event

Viewer systemu

NT.

Remote Access Services (RAS)

839

o nazwie modem.log w katalogu %systemroot%. Możemy go
przejrzeć w dowolnym edytorze znakowym ASCII i sprawdzić, czy
modem akceptuje wszystkie komendy, które NT próbuje do niego
wysłać.

Kiedy serwer obsługuje połączenie zdalnego dostępu, w prawym
dolnym rogu pulpitu zauważymy symulowane kontrolki modemu.
Jeżeli przypuszczamy, że problem ma swoje źródło w modemie
wewnętrznym, spróbujmy z nich skorzystać. Górna lampka oznacza
Receive (Odbiór), a dolna Send (Nadawanie). Jeżeli kontrolki nie
potwierdzają odbioru jakichkolwiek danych, przyczyna zakłóceń
może leżeć gdzie indziej.