opiekun w domu pomocy spolecznej 346[04] o1 04 u

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Danuta Szczepaniak

Prowadzenie profilaktyki i promocji zdrowia

346[04].O1.04

Poradnik dla ucznia

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Recenzenci:

dr Andrzej Niesporek

mgr Aurelia Włoch

Opracowanie redakcyjne:

inż. Danuta Szczepaniak

Konsultacja:

dr Dorota Koprowska

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].O1.04
„Prowadzenie profilaktyki i promocji zdrowia”, zawartego w modułowym programie
nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej.

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Ogólne założenia promocji zdrowia

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Wpływ różnych czynników na zdrowie

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Psychologiczne aspekty zdrowia

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Działania na rzecz poprawy i utrzymania zdrowia

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu prowadzenia

profilaktyki i promocji zdrowia.

W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,

−

cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,

–

materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia założonych celów
kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej,

–

zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści,

–

ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,

–

sprawdzian postępów,

–

sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw pytań otwartych. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,

–

literaturę uzupełniającą.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

346[04].O1

Podstawy świadczenia usług

socjalnych

346[04].O1.01

Charakteryzowanie psychofizycznych

i społecznych aspektów rozwoju

człowieka

346[04].O1.02

Doskonalenie

umiejętności

interpersonalnych

346[04].O1.03

Kształtowanie umiejętności

rozwiązywania problemów

346[04].O1.05

Stosowanie przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy oraz

udzielanie pierwszej pomocy

346[04].O1.04

Prowadzenie

profilaktyki

i promocji zdrowia

346[04].O1.06

Stosowanie przepisów prawa

w działalności socjalnej

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

określać psychofizyczne i społeczne mechanizmy funkcjonowania człowieka,

−

charakteryzować strukturę psychofizyczną człowieka,

−

różnicować okresy rozwoju człowieka,

−

określać wpływ procesów motywacyjnych na aktywność człowieka,

−

stosować wybrane metody poznawania osobowości,

−

określać znaczenie komunikacji w relacjach między ludźmi,

−

określać rodzaje sytuacji problemowych i zaplanować strategie rozwiązywania
problemów,

−

charakteryzować strukturę pomocy społecznej,

−

charakteryzować wzorzec opiekuna w domu pomocy społecznej,

−

pracować w grupie i indywidualnie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

posłużyć się terminologią z zakresu wiedzy o zdrowiu,

−

scharakteryzować politykę zdrowotną państwa,

−

scharakteryzować czynniki warunkujące utrzymanie zdrowia,

−

scharakteryzować zachowania zdrowotne sprzyjające i zagrażające zdrowiu,

−

scharakteryzować czynniki zagrożenia zdrowia związane ze stylem życia i warunkami
środowiska,

−

rozpoznać potrzeby zdrowotne człowieka w danym środowisku,

−

podjąć działania profilaktyczne i promujące zdrowie,

−

podjąć działania z zakresu edukacji zdrowotnej adekwatne do potrzeb podopiecznego,
jego wieku i wiedzy o zdrowiu,

−

stworzyć warunki do zachowań prozdrowotnych,

−

określić czynniki powodujące stres,

−

określić źródła i poziomy stresu,

−

wyjaśnić zespół objawów powstałych w wyniku działania stresorów,

−

scharakteryzować proces radzenia sobie ze stresem,

−

przeprowadzić zajęcia relaksujące,

−

podjąć współpracę z instytucjami oraz organizacjami zajmującymi się problemami
promocji i ochrony zdrowia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Ogólne założenia promocji zdrowia

4.1.1. Materiał nauczania

Strategie i rozwój polityki zdrowotnej

Już w czasach starożytnych zdawano sobie sprawę, że zdrowie człowieka jest zależne od

szeregu czynników, wśród których wymieniano niewłaściwą dietę, brak snu, małą ruchliwość
fizyczną i stres.

Postęp, jaki dokonał się w wiedzy medycznej w obecnym stuleciu, pozwolił na lepsze

zrozumienie natury schorzeń, dominujących w naszych czasach. Problem ochrony zdrowia
postrzegany jest obecnie w szerszym zakresie. Nie chodzi wyłącznie o łagodzenie objawów
chorobowych, ale o identyfikację i przeciwdziałanie przyczynom utraty zdrowia.

Postęp naukowo-techniczny przyczynił się do wysokiej specjalizacji i rozdzielenia

dziedzin medycyny, kreowania „wąskich” i wysokospecjalistycznych warsztatów pracy, co
spowodowało olbrzymi wzrostu kosztów opieki medycznej. Rezultatem takiego podejścia
były sukcesy w walce z chorobami oraz poprawa opieki indywidualnej, objawiająca się
wdrożeniem zaawansowanych metod leczniczych jak transplantacje czy dializy, jednak
w skali społecznej nie uzyskano poprawy sytuacji zdrowotnej. Okazało się, że nawet
najzamożniejsze państwa nie są w stanie, ze względów ekonomicznych, zapewnić
powszechnej dostępności do szczytowych osiągnięć medycyny. Eksperci zajmujący się
zdrowiem podjęli więc działania mające na celu opracowanie programów mających na celu
podniesienie poziomu wiedzy o zdrowiu.

W 1948 roku została powołana do życia Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), która

jest wyspecjalizowaną agendą ONZ. Jej celem było stworzenie prawdziwie uniwersalnej,
o zasięgu globalnym organizacji zdrowia. Aktualnie zrzesza 191 państw.

Ocena stanu zdrowia ludności świata oraz ocena skuteczności działań w zakresie ochrony

zdrowia została dokonana w 1977 roku w Ałma-Acie na XXX Światowym Zgromadzeniu
Zdrowia. Jej efektem było przyjęcie rezolucji znanej pod nazwą „Zdrowie dla wszystkich do
roku 2000”, proponującej nieco odmienne spojrzenie na zdrowie i sposoby jego
upowszechniania. Przesłankami do jej opracowania było stwierdzenie niedostatecznej
poprawy zdrowia społeczeństw mimo dużych nakładów finansowych i postępu naukowo-
technicznego; ponadto, dodatkowy problem stanowi wielkie zróżnicowanie dostępu do
osiągnięć medycyny i szans na życie w zdrowiu. „Zdrowie dla wszystkich" obejmuje cztery
główne cele:

−

zapewnienie równości w zdrowiu przez zmniejszenie różnic w zdrowotności grup
ludności – tak w obrębie danego kraju, jak i pomiędzy różnymi państwami,

−

dodanie życia do lat – przez zapewnienie możliwości rozwoju i wykorzystywania
fizycznego i psychicznego potencjału jednostki ludzkiej,

−

dodanie zdrowia do życia – przez redukcję częstości występowania chorób i inwalidztwa,

−

dodanie lat do życia – przez wydłużenie spodziewanego czasu trwania życia poprzez
eliminację przedwczesnych zgonów.

Przyjęcie tej strategii wiąże się nierozerwalnie ze zmianą podejścia do istoty zdrowia.

Powinno ono być traktowane jako wartość sama w sobie, jako podstawowy naturalny zasób,
od którego zależy rozwój społeczno-gospodarczy kraju. Niezbędne jest utrwalenie
pozytywnego stosunku do zdrowia jako podstawy szeroko rozumianej profilaktyki i działań
na rzecz jego umacniania. Niezbędny jest w tym celu udział społeczności, oparty o stosowną
wiedzę o zdrowiu i skuteczną motywację do jego ochrony. W oparciu o wymienione

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

założenia wykrystalizowała się idea promocji zdrowia, oparta o zrozumienie faktu, że
krzewienie zdrowia wymaga zmian w warunkach i stylu życia ludzi. Jest ona rodzajem
strategii, obliczonej na kreowanie zdrowszej przyszłości, obejmującej ludzi i ich środowisko,
uwzględniającej jednostkową i społeczną odpowiedzialność za zdrowie. Szczególnie należy
podkreślić fakt, że odpowiedzialność ta nie spoczywa już wyłącznie na resorcie zdrowia.
Celem tej strategii jest umożliwienie ludziom zwiększenia stopnia kontroli nad swoim
zdrowiem i poprawy jego stanu. W tym ujęciu zdrowie jest rozumiane jako potencjał
jednostki czy grupy społecznej, który jest niezbędny w procesie realizowania potrzeb
i aspiracji oraz kontroli i przeobrażania środowiska. Zdrowie nie jest tu celem samym
w sobie, ale rodzajem zasobu, niezbędnego dla codziennego funkcjonowania. Zasady te
wyartykułowane zostały w 1986 roku w Kanadzie na I Międzynarodowej Konferencji
Promocji Zdrowia, którą uwieńczyło uchwalenie programowego dokumentu promocji
zdrowia, znanego jako "Karta Ottawska". Określa ona pięć współzależnych, w części
pokrywających się działań, które muszą być podejmowane równocześnie i tworzą one
strategię promocji zdrowia. Są to:
1. Określenie polityki zdrowia publicznego – kształtowanie długofalowej polityki

zdrowotnej ze świadomością konsekwencji, dla całej populacji, podejmowanych
konsekwencji.

2. Tworzenie środowisk wspierających – zarówno środowiska naturalne jak i społeczne we

wszystkich sektorach gospodarki.

3. Wzmocnienie działań społecznych – umożliwienie dostępu do informacji, oświaty

i pomocy finansowej.

4. Rozwijanie umiejętności osobistych – nauka, zapobieganie i radzenie sobie z chorobami.
5. Reorientacja służby zdrowia – lepsze wykorzystanie personelu medycznego dla potrzeb

profilaktyki i przesunięcie środków ze strefy działań naprawczych do strefy działań
prewencyjnych.
Termin polityka zdrowotna obejmuje - całokształt działań podejmowanych przez państwo

i społeczeństwo w celu zapewnienia najlepszej ochrony zdrowia ludności. Politykę zdrowotną
można podzielić na: lokalną, regionalną, krajową, międzynarodową.

Międzynarodową Polityką Zdrowotną (MZP) zajmują się liczne organizacje

międzynarodowe, organizacje pozarządowe, Organizacja Narodów Zjednoczonych, która
ukierunkowuje MPZ, Światowa Organizacja Zdrowia, Światowe Zgromadzenie Zdrowia –
uchwala zarządzanie obowiązujące wszystkie państwa członkowskie, określa standardy
i normy, przyjmuje i bada raporty i sprawozdania.

Polska jako kraj członkowski ŚOZ określiła własne założenia i cele polityki zdrowotnej.

Nasz kraj wchodził w okres przemian ustrojowych w szczególnie trudnej sytuacji zdrowotnej
społeczeństwa. U progu lat 90. wskaźniki stanu zdrowia ludności były zdecydowanie
niekorzystne, w porównaniu do rozwiniętych krajów Europy. W 1990 r., w odpowiedzi na
strategię WHO "Zdrowie dla wszystkich w 2000 roku", opracowano w Polsce, po raz
pierwszy, Narodowy Program Zdrowia (NPZ). Była to pierwsza próba zjednoczenia
wysiłków różnych resortów, instytucji centralnych, organizacji pozarządowych oraz
społeczności lokalnych wokół ochrony, utrzymania i poprawy zdrowia społeczeństwa.
Dokonujące się w naszym kraju w ostatniej dekadzie zmiany polityczne, ekonomiczne
i społeczne niosły ze sobą nie tylko nowe wyzwania i nowe możliwości ale także zagrożenia
dla zdrowia wielu ludzi. Powodowało to konieczność nowelizacji NPZ, której dokonano
w 1993 i 1996 roku. W ostatnich latach przeprowadzono analizę oczekiwanych efektów
i korzyści zdrowotnych wynikających z realizacji NPZ. Wykazała ona poprawę w niektórych
dziedzinach, na przykład umieralności niemowląt. Nadal jednak dzieli nas znaczny dystans od
krajów Unii Europejskiej, co wskazuje na potrzebę dalszych, intensywnych działań dla
poprawy zdrowia społeczeństwa. Służyć ma temu między innymi: kontynuacja realizacji

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Narodowego Programu Zdrowia, z udziałem wszystkich sektorów gospodarki, jednostek
samorządu terytorialnego, organizacji pozarządowych, organizacji religijnych i wszystkich
obywateli. Monitoring NPZ prowadzony od roku 1998 do chwili obecnej wykazał, że niektóre
z celów operacyjnych mimo osiągniętych pozytywnych wyników, muszą być kontynuowana
nadal, niektóre z celów muszą być zmodyfikowane, zaś zmiany demograficzne i ekonomiczne
skłaniają do dodania nowych celów dotyczących ludzi starszych, problemów macierzyństwa
i zwiększenia dzietności polskich małżeństw. Jednym z podstawowych celów powinno być
wyrównywanie różnic terytorialnych i społecznych w zakresie sytuacji zdrowotnej. Służyć
temu będzie powszechny bezpłatny dostęp do powszechnego standardu badań
profilaktycznych i udostępnienie posiadanej i tworzonej przez samorządy infrastruktury
służącej budowaniu i umacnianiu zdrowia. Proponuje się też wzmocnienie roli jednostek
samorządu terytorialnego i działań społeczeństwa obywatelskiego, wykorzystania „biznesu
dla zdrowia” a więc producentów artykułów prozdrowotnych, dla sportu powszechnego
i szeroko pojętej higieny. Zakłada się również szczególną rolę środków przekazu
społecznego.

Obecna, czwarta już wersja Narodowego Programu Zdrowia na lata 2005-2015, powstała

w okresie po wdrożeniu wielu reform: administracyjnej, ochrony zdrowia, ubezpieczeń
społecznych, systemu edukacji, które w kolejnych latach podlegały kolejnym modyfikacjom.

Generalnie, koncepcja NPZ jest zgodna z merytorycznymi założeniami programu Unii

Europejskiej, dotyczącego monitorowania stanu zdrowia oraz nowej strategii zdrowia
publicznego zaproponowanej przez Komisję Europejską.

Narodowy Program Zdrowia, opracowany w początku XXI wieku, określa główne

kierunki polityki zdrowotnej państwa, co nadaje mu szczególną rangę w stosunku do innych
programów polityki zdrowotnej oraz stwarza szansę na bardziej skuteczną realizację jego
zadań. Podstawowym warunkiem osiągnięcia celu strategicznego i celów operacyjnych
Narodowego Programu Zdrowia jest włączenie się do jego realizacji wielu działów
administracji rządowej i funkcjonujących w ich ramach instytucji, organizacji
pozarządowych, a przede wszystkim samorządów i społeczności lokalnych. Rolą rządu jest
tworzenie warunków i wspomaganie tych działań. Tylko wspólnym wysiłkiem i przy ścisłym
współdziałaniu możemy poprawić stan zdrowia Polaków, a tym samym jakość ich życia.
Zadania i cele Narodowego Programu zdrowia
Cel strategiczny:

Przyjęto jeden nadrzędny, długofalowy cel strategiczny „Poprawa zdrowia i związanej

z nim jakości życia ludności”. Dla osiągnięcia tego celu wytyczono trzy główne kierunki:

−

zmniejszanie różnic w zdrowiu i dostępie do świadczeń zdrowotnych,

−

kształtowanie prozdrowotnego stylu życia,

−

tworzenie środowiska życia, pracy i nauki sprzyjającego zdrowiu.

I. Cele ogólne

1. Zmniejszenie różnic terytorialnych i społecznych w stanie zdrowia.
2. Aktywizacja jednostek samorządu terytorialnego i organizacji pozarządowych na

rzecz zdrowia społeczeństwa.

II. Cele dotyczące czynników ryzyka i działania w zakresie promocji zdrowia

1. Zwiększenie aktywności fizycznej ludności.
2. Poprawa sposobu żywienia ludności i jakości zdrowotnej żywności oraz zmniejszenie

występowania otyłości.

3. Zmniejszenie rozpowszechnienia palenia tytoniu.
4. Zmniejszenie i zmiana struktury spożycia alkoholu oraz zmniejszenie szkód

zdrowotnych spowodowanych alkoholem.

5. Ograniczenie używania substancji psychoaktywnych i związanych z tym szkód

zdrowotnych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Zmniejszenie narażenia na czynniki szkodliwe w środowisku życia i pracy.
7. Poprawa stanu sanitarnego kraju.
8. Zmniejszenie liczby wypadków i ograniczenie ich skutków.
9. Promocja zdrowia psychicznego i zapobieganie zaburzeniom psychicznym.

III. Cele dotyczące wybranych populacji

1. Poprawa opieki nad matką i dzieckiem.
2. Usprawnienie wczesnej diagnostyki zaburzeń zdrowotnych i czynnej opieki nad

dziećmi i młodzieżą.

3. Tworzenie warunków do zdrowego i aktywnego życia osób starszych.
4. Tworzenie warunków dla aktywnego życia osób niepełnosprawnym.

IV. Cele dotyczące działania systemu ochrony zdrowia

1. Poprawa jakości i efektywności usług świadczonych w ochronie zdrowia;
2. Rozbudowanie kadr i infrastruktury dla potrzeb promocji zdrowia i edukacji

zdrowotnej;

3. Usprawnienie wczesnej diagnostyki i czynnej opieki nad osobami z chorobami

nowotworami, układu krążenia w tym udarami mózgowymi, chorobami układu
oddechowego oraz chorobami narządu ruchu;

4. Zwiększenie skuteczności zapobiegania chorobom zakaźnym.

Koncepcje zdrowia

Pogląd na definicję zdrowia zmieniał się na przestrzeni lat. W kulturze europejskiej

jednym z pierwszych, który uporządkował całokształt poglądów na zdrowie, był Hipokrates,
nazywany „ojcem medycyny europejskiej”. W myśl jego poglądów dobre samopoczucie –
zdrowie, złe – choroba zależy od równowagi między tym co nas otacza, a nami. Zewnętrzna
równowaga pomiędzy człowiekiem a środowiskiem pozwala na stworzenie równowagi
wewnętrznej. Ocena zdrowia dokonana przez Hipokratesa, dopuszcza wiele subiektywizmu,
który zawężał pojęcie zdrowia do indywidualnego odczuwania i odbierania otoczenia.

Poglądy Hipokratesa na zdrowie i chorobę funkcjonowały do czasu pojawienia się nowej

filozofii kartezjańskiej, czyli mechanistycznego widzenia świata i człowieka. Zgodnie z tą
teorią organizm człowieka był porównywany do wielkiej maszyny, działającej z ogromną
doskonałością i precyzją. Teoria ta doprowadziła do poznania jego funkcji, ale spowodowało
to, że reakcja na chorego człowieka została zawężona do perfekcyjnego naprawiania jego
zdrowia jak uszkodzonej maszyny biologicznej. Taki sposób widzenia człowieka doprowadził
do szybkiego rozwoju nauk ścisłych a w medycynie do ogromnego postępu technicznego,
który pozwolił na wykorzystanie metod analitycznych w badaniu ciała człowieka i jego
funkcji. Powstały naukowe podstawy medycyny i biomedycznego pojęcia zdrowia. Zaczęto
jednak dopatrywać się, iż wpływ na zdrowie mają również, obok czynników biologicznych –
czynniki społeczne. Zdano sobie sprawę, że zdrowie nie jest wyłącznie domeną medycyny,
ale wielu nauk. Powstaje socjomedyczna koncepcja zdrowia, według której „człowiek to
przede wszystkim zespół elementów powiązanych względnie prostymi relacjami, wiedza
o każdym elemencie i każdej relacji to wiedza o człowieku jako całości”. Przedmiotem uwagi
medycyny była choroba, zatem wszelkie działania w medycynie, takie jak: diagnostyka,
terapia, rehabilitacja, nastawione były na walkę z chorobą oraz walkę o utrzymanie
i przedłużenie życia. Takie podejście sprzyjało uprzedmiotowieniu pacjenta.

Momentem przełomowym w określaniu zdrowia było wejście na obszary medycyny obok

nauk społecznych ekologii. Przedmiotem badań stały się „zachowania otaczające chorobę”
Powstała w ten sposób teoria socjoekologiczna koncepcja zdrowia, zwana inaczej holistyczną.
Biomedyczne aspekty zdrowia stały się jednym z wielu wyznaczników działania, gdyż
o treści działań decydować miał w równym stopniu cały psychologiczny, społeczny
i kulturowy kontekst, w jakim żyje jednostka ludzka.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W ujęciu holistycznym zdrowie jest zjawiskiem wielowymiarowym, obejmującym

wzajemnie zależne od siebie aspekty fizyczne, psychologiczne, społeczne i nie daje się ostro
odgraniczyć od choroby. Współczesne próby przechodzenia z biomedycznego do
holistycznego modelu medycyny napotykają na trudności i opory. Nie można jednak
całkowicie odrzucić osiągnięć nauk medycznych. Holizm musi ogarnąć i włączyć bezcenne
zdobycze medycyny naprawczej oraz stworzyć warunki do jej humanizowania. Muszą
następować ciągłe zmiany w kształceniu medycznym. Należy wyeksponować takie dziedziny
jak promocja zdrowia i profilaktyka.

Obecnie najbardziej powszechna definicja zdrowia, ogłoszona przez Światową

Organizację Zdrowia, to całkowity fizyczny, psychiczny i społeczny dobrostan człowieka,
a nie tylko brak choroby lub niedomagania.

Przyjmuje się, że zdrowie zależy od czterech grup czynników określonych w 1973 roku

przez Lalonda jako tak zwane pola zdrowotne. Poglądowo przedstawiono je na rysunku 1.

16%

21%

53%

10%

styl

życia

środowisko fizyczne

czynniki genetyczne

opieka zdrowotna

Rys. 1. Czynniki wpływające na zdrowie

Największy, bo 53 % wpływ na zdrowie człowieka ma styl życia, na który składają się

między innymi takie elementy: aktywność fizyczna, sposób odżywiania się, umiejętności
radzenia sobie ze stresem, stosowanie używek (nikotyna, alkohol, środki psychoaktywne) czy
zachowania seksualne. Środowisko fizyczne warunkuje stan zdrowia człowieka w około 21 %.
Korzystny wpływ na zdrowie ma czyste powietrze, woda, zdrowa i bezpieczna szkoła oraz
zakład pracy. Negatywne oddziaływanie środowiska na zdrowie wynika w znacznym stopniu
z degradacji środowiska naturalnego, promieniowania jonizującego, hałasu, szkodliwych
substancji chemicznych oraz czynników biologicznych. Zdrowie człowieka w 16 %
uwarunkowane jest przez czynniki genetyczne, zaś jedynie 10 %, czyli w najmniejszym
stopniu poprzez opiekę zdrowotną, jej strukturę, organizację, funkcjonowanie czy też
dostępność do świadczeń medycznych i ich jakość.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakie znasz międzynarodowe organizacje zajmujące się problematyką zdrowotną?
2. Jakie zadania spełnia Światowa Organizacja Zdrowia?
3. Jakie są założenia międzynarodowej polityki zdrowotnej?
4. Jak dzielimy politykę zdrowotną?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Co to jest Narodowy Program Zdrowia?
6. Jakie są cele i zadania Narodowego Programu Zdrowia?
7. Jak definiujemy zdrowie, wg Światowej Organizacji Zdrowia?
8. Jakie czynniki wpływają na zdrowie?

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Przedstaw pracując w grupie jedno z wylosowanych zagadnień dotyczących zdrowia:

−

mechanistyczne widzenie człowieka,

−

socjomedyczna koncepcja zdrowia,

−

podejście holistyczne do zdrowia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania,
2) wylosować zagadnienie do prezentacji,
3) przygotować główne tezy wystąpienia,
4) zastanowić się na jakie elementy zwrócicie uwagę,
5) wybrać spośród siebie osobę – prezentera lub podzielić się rolami,
6) omówić wylosowane zagadnienie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika dla ucznia,

−

kartki z zagadnieniami do prezentacji.

Ćwiczenie 2

Przygotuj i zaprezentuj, mając do dyspozycji Narodowy Program Zdrowia z dnia

3.09.1996 r., wylosowany element programu:

−

cele NPZ i zadania dla ich osiągnięcia,

−

oczekiwane zmiany w stanie zdrowia ludności.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeanalizować Narodowy Program Zdrowia,
2) opracować plan prezentacji,
3) przygotować prezentację w dowolnej technice,
4) zaprezentować pracę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

Narodowy Program Zdrowia z dn. 3.09.1996 r.,

−

arkusze papieru,

−

przybory do pisania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Zaprezentuj i przedyskutuj w grupie jedno z wylosowanych zagadnień:

−

idea promocji zdrowia jako podstawa wprowadzania przemian w opiece nad zdrowiem,

−

rola Światowej Organizacji Zdrowia,

−

strategie polityki zdrowotnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania,
2) przygotować plan prezentacji,
3) zaprezentować wylosowane zagadnienie na forum grupy,
4) przedyskutować w grupie znaczenie prezentowanych zagadnień dla zdrowia ludności.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodnie z punktem 6 poradnika dla ucznia,

−

przybory do pisania,

−

arkusze papieru różnych formatów.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak Nie

1) wskazać organizacje zajmujące się zdrowiem?

¨ ¨

2) zdefiniować politykę zdrowotną?

¨ ¨

3) określić założenia Narodowego Programu Zdrowia?

¨ ¨

4) scharakteryzować koncepcje zdrowia?

¨ ¨

5) określić definicję zdrowia?

¨ ¨

6) scharakteryzować czynniki wpływające na zdrowie jednostki?

¨ ¨

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Wpływ różnych czynników na zdrowie

4.2.1. Materiał nauczania

Styl życia i zachowania zdrowotne

Styl życia – to zespół postaw, zachowań i ogólna filozofia życia jednostki lub grupy.

Zależy od warunków życia, środowiska, norm społecznych, kultury, osobistych wartości,
postaw, wiedzy i przekonań, umiejętności życia, ogólnej ekonomii, polityki i organizacyjnej
struktury społeczeństwa. Zachowania zdrowotne powodują pozytywne lub negatywne skutki
zdrowotne w sposób bezpośredni lub pośredni. Można wyróżnić:
1. Zachowania prozdrowotne, pozytywne, sprzyjające zdrowiu:

−

aktywność fizyczna, racjonalne żywienie,

−

utrzymywanie czystości ciała i otoczenia,

−

zachowanie bezpieczeństwa,

−

utrzymywanie właściwych relacji między ludźmi,

−

radzenie sobie ze stresem,

−

poddawanie się profilaktycznym badaniom medycznym.

2. Zachowania antyzdrowotne, zagrażające zdrowiu, negatywne:

−

palenie tytoniu,

−

nadużywanie alkoholu i używanie innych substancji psychoaktywnych,

−

siedzący tryb życia,

−

lekceważenie objawów chorobowych,

−

ryzykowne zachowania seksualne.

Zachowania zdrowotne jednostki są kształtowane uwarunkowaniami kulturowymi

i ekonomicznymi. Uwarunkowania kulturowe to system norm i przekonań, wzorców
postępowania dla danej grupy społecznej. Kultura reguluje wyobrażenia o zdrowiu i chorobie,
postawy i zachowania wobec choroby, zachowania prozdrowotne. Uwarunkowania
ekonomiczne mają wpływ na dostęp do korzystania z usług medycznych, dostęp
wykształcenia. Im niższa klasa społeczna tym jej możliwości są bardziej ograniczone.
Zachodzi duża zależność między wykształceniem a stosunkiem do własnego zdrowia.

W ostatnich dziesięcioleciach jesteśmy świadkami dynamicznego rozwoju nauki

i techniki. Ludzie pochłonięci troską o wygodniejsze życie, coraz częściej zapominają
o swojej biologicznej egzystencji. Technika ułatwia człowiekowi życie, czyni je bardziej
wydajnym, jej stały postęp jest nieodwracalny. Rozwój techniki i urbanizacji eliminuje
z ludzkiego życia ruch i pracę fizyczną, a także prowadzi do dewastacji i zanieczyszczaniu
naturalnego środowiska. Udogodnienia cywilizacyjne, środki komunikacji, automatyzacja,
różnego rodzaju maszyny - zmniejszają do minimum aktywność fizyczną w życiu
codziennym ludzi. Również środki masowego przekazu, szczególnie telewizja, z roku na rok
zabierają człowiekowi coraz więcej wolnego czasu i zmuszają go do siedzącego trybu życia.

Styl życia można zmienić. Składają się na niego pewne zachowania zdrowotne, których

należy przestrzegać, na przykład racjonalne odżywianie się, rzucenie palenia, nie
nadużywanie alkoholu. Systematyczna aktywność fizyczna dostosowana do indywidualnych
potrzeb, nie tylko wpływa stymulująco na wzrastanie i dojrzewanie oraz na utrzymanie
zdrowia i kondycji fizycznej w latach dojrzałości, ale jest naturalnym środkiem spowalniania
procesów starzenia się i łagodzenia objawów inwolucji osobniczej oraz dolegliwości
nasilających się pod koniec życia.
Środowiska życia człowieka a zdrowie

Od wielu tysięcy lat, a więc od początku istnienia Ziemi, człowiek czerpał i czerpie wiele

ze środowiska przyrodniczego, w którym żyje. Środowisko przyrodnicze, w którym żyje
człowiek, jest jego naturalnym miejscem na Ziemi. Człowiek nauczył się z tego korzystać,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

lecz nie zawsze w sposób racjonalny i zgodny z naturą istnienia. Śmieci i odpady
przemysłowe, zanieczyszczone i zatrute wody rzek, jezior i mórz oraz skażone powietrze
w wielkich miastach i okręgach przemysłowych to dziś najbardziej widoczne skutki
gospodarowania człowieka. Zatrucie środowiska zagraża naszemu zdrowiu, a nawet życiu.

Zanieczyszczenie środowiska naturalnego stwarza duże niebezpieczeństwo dla odporności

człowieka. Przez zanieczyszczone środowisko dochodzi do uszkodzenia mechanizmów
obrony – zwiększona jest wtedy skłonność do zachorowań. Wiele chorób w obecnym czasie
nosi nazwę chorób środowiskowych lub cywilizacyjnych. Wdychanie z powietrzem
substancji szkodliwych tam się znajdujących powoduje:

−

choroby układu krążenia,

−

choroby układy oddechowego,

−

choroby skóry,

−

alergie i uczulenia,

−

choroby narządu słuchu i wzroku.

Najbardziej narażone na zachorowania są dzieci, u których następuje powolny wzrost

odporność, dlatego też wszelkie zanieczyszczenia środowiska mają na nich szczególnie
niebezpieczne działanie.

Zdrowie jednostki zależy nie tylko od stanu środowiska przyrodniczego. Jest ono

kształtowane we wszystkich środowiskach, z którymi człowiek pośrednio lub bezpośrednio
ma kontakt. Należą do nich między innymi: miejsce pracy, szkoła, rodzina, przemysł i inne.

Przez środowisko rozumie się sumę zewnętrznych warunków oddziałujących na

człowieka. Otoczenie człowieka można podzielić na: biologiczne, fizykochemiczne
i społeczne.

Do czynników biologicznych kształtujących środowisko oprócz mikroorganizmów takich

jak wirusy, bakterie, pasożyty, zalicza się rezerwuary infekcji, przenosicieli, produkty
żywnościowe, alergeny i tym podobne.

Czynniki fizykochemiczne to temperatura, wilgotność, zanieczyszczenia chemiczne

powietrza atmosferycznego, wody, gleby, promieniowanie, nasłonecznienie i inne,
występujące w otoczeniu człowieka.

Czynniki społeczne to warunki materialno-bytowe, poziom kultury materialnej

i duchowej, struktura i funkcja rodziny, system ochrony zdrowia, organizacja wolnego czasu
i wypoczynku, środowisko pracy, nauki. Wzajemne relacje i oddziaływania pomiędzy
jednostkami i grupami, wynikające ze społecznej organizacji i innych aspektów życia
społecznego składają się na środowisko społeczne.

Ze względu na wzajemne przenikanie tych czynników trzeba zdawać sobie sprawę z tego,

że nie można ich w aspekcie zdrowia rozpatrywać oddzielnie. Czynniki te są wzajemnie ze
sobą powiązane i działają wspólnie w każdym wymiarze zdrowia człowieka.

Przykłady sektorów i instytucji mających wpływ na kreowanie zdrowia przedstawia

poniższy schemat (rysunek 2). Umieszczono także przykładowe czynniki wpływające na
zdrowie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 2. Sektory i instytucje kształtujące zdrowie

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jak definiujemy styl życia?
2. Od czego zależy styl życia?
3. Jak dzielimy zachowania zdrowotne?
4. Jakie zachowania sprzyjają zdrowiu?
5. Jakie znasz zachowania antyzdrowotne?
6. Jakie znasz środowiska wpływające na zdrowie jednostki?

Zakład pracy:

- organizacja pracy

- czas
- stres

- higiena i bezpieczeństwo

Szkoła:

- organizacja

- czas
- higiena

- wzory zachowań
- relacje emocjonalne

Przyjaciele:

- więzi emocjonalne
- spędzanie wolnego czasu

Środowisko fizyczne, ulica

- hałas
- skażenie

środowiska

naturalnego

- wypadki
- środki transportu

Sklepy, handel:

- rodzaj żywności,
- rodzaj odzieży
- reklama

Przemysł:

- produkcja żywności
- produkcja odzieży
- opakowania i inne

Służba zdrowia:

- lekarz domowy
- poradnia specjalistyczna
- szpital

Rodzina:

- wzory zachowań

wypoczynek

żywienie

higiena

- relacje emocjonalne

Media:

- kształtowanie

wzorów

zachowań

- oddziaływanie na emocje
- kształtowanie

gustów,

upodobań

Urzędy administracji

państwowej:

- prawodawstwo
- finansowanie
- organizacja pracy

Instytucje ubezpieczeniowe:
- stymulowanie zachowań

prozdrowotnych

przez

zwiększanie

stawek

ubezpieczeniowych

Elity finansowe:

- możliwość

uzyskania

środków na ochronę
zdrowia

CZŁOWIEK

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Scharakteryzuj

pojęcia:

styl

życia, zachowania prozdrowotne, zachowania

antyzdrowotne. Określ czynniki pozytywnie i negatywnie wpływające na zdrowie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) scharakteryzować poszczególne pojęcia,
3) w formie plakatu przedstawić czynniki antyzdrowotne i prozdrowotne,
4) zaprezentować pracę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

arkusze papieru,

−

markery,

−

klej,

−

nożyczki,

−

kolorowe kartki.

Ćwiczenie 2

Analizując własne codzienne zachowania określ jaki reprezentujesz styl życia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem teoretycznym dotyczącym stylów życia,
2) przeanalizować własne codzienne zachowania,
3) określić styl życia jaki reprezentujesz,
4) przygotować prezentacje dowolna techniką,
5) przedstawić efekty pracy na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

kartki papieru,

−

przybory piszące.

Ćwiczenie 3

Rozpoznaj styl życia jaki reprezentuje kolega/koleżanka.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem teoretycznym dotyczącym stylów życia,
2) przygotować pytania dotyczące codziennych zachowań,
3) dobrać sobie partnera i przeprowadzić z nim rozmowę na temat jego codziennych

zachowań,

4) przeanalizować jego odpowiedzi,
5) określić styl życia jaki reprezentuje,
6) zaprezentować wynik ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

kartki papieru,

−

przybory piszące.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak Nie

1) określić definicję stylu życia?

¨ ¨

2) określić zachowania wpływające na zdrowy styl życia?

¨ ¨

3) wymienić zachowania antyzdrowotne?

¨ ¨

4) określić czynniki kształtujące określone zachowania zdrowotne?

¨ ¨

5) zidentyfikować czynniki, które mają wpływ na ludzkie zdrowie?

¨ ¨

6) określić jakie środowiska wpływają na zdrowie człowieka?

¨ ¨

7) określić swój własny styl życia?

¨ ¨

8) określić styl życia jaki reprezentuje podopieczny?

¨ ¨

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Psychologiczne aspekty zdrowia

4.3.1. Materiał nauczania

Jeszcze na początku tego wieku w krajach uprzemysłowionych najbardziej

rozpowszechnione były choroby zakaźne o ostrym i często epidemicznym przebiegu, jak
tyfus, infekcje przewodu pokarmowego, ciężkie postacie grypy, a także gruźlica. Choroby te
stanowiły również najczęstszą przyczynę zgonów. Jednakże w ciągu kilku dziesięcioleci
śmiertelność powodowana przez nie spadła w tych krajach do bardzo niskiego poziomu, a to
dzięki poprawie warunków sanitarnych oraz wynalezieniu skutecznych szczepionek i lekarstw
(przełomowe znaczenie miało tu zwłaszcza odkrycie antybiotyków).

W połowie naszego

stulecia na plan pierwszy jako przyczyny zgonów wysunęły się przewlekłe choroby układu
krążenia, choroby nowotworowe, udary, a także wypadki kończące się śmiercią.

Przedstawione tu zmiany implikują wzrost roli psychologii w rozwiązywaniu problemów

zdrowotnych, ponieważ w chorobach chronicznych w porównaniu z zakaźnymi czynniki
psychospołeczne mają znacznie poważniejszy udział. Dotyczy to zarówno etiologii, jak
i przebiegu tych chorób, a także leczenia i rehabilitacji pacjentów. Psychologia zdrowia jest
młodą i dynamicznie rozwijającą się gałęzią psychologii, którą najogólniej można by określić
jako zastosowanie wiedzy psychologicznej do zagadnień zdrowia, choroby i systemu opieki
zdrowotnej. Zajmuje się problematyką promocji zdrowego stylu życia i utrzymywania
zdrowia, wpływem czynników psychicznych na zdrowie i chorobę, zastosowaniem technik
psychoterapeutycznych we wspomaganiu leczenia chorób psychosomatycznych, obejmując
wszelkie psychologiczne aspekty związane ze zdrowiem. Psychologia zdrowia zbliża się
swym zakresem do medycyny psychosomatycznej, medycyny behawioralnej i psychiatrii.

W przeciwieństwie do dominującej poprzednio tendencji, psychologia zdrowia umieściła

w centrum zainteresowań zdrowie, nie zaś chorobę. Problematyka psychologii zdrowia
obejmuje:

−

tworzenie modeli teoretycznych przydatnych w rozważaniach nad zdrowiem i chorobą,
a w szczególności model stresu i radzenia sobie z nim,

−

promocję zdrowia oraz profilaktykę chorób,

−

korzystanie z opieki medycznej, w tym podejmowanie decyzji o udaniu się do lekarza,
komunikacja z między lekarzem a pacjentem, stosowanie się do zaleceń lekarskich,
procedury i leczenie szpitalne,

−

dolegliwości towarzyszące chorobom, zwłaszcza ból,

−

choroby przewlekłe i zagrażające życiu,

−

pomoc psychologiczną z wykorzystaniem technik psychoterapeutycznych.

Współczesna rzeczywistość stawia nam ciągłe wyzwania. Jest to przyczyną stresu,

który może prowadzić do depresji i nerwic.
Stres, radzenie sobie ze stresem

Stres jest naturalną, nieuniknioną częścią naszego życia i towarzyszy każdemu z nas. Jest

naturalną reakcją na codzienne wyzwania i życiowe zmiany - nie tylko negatywne, ale
i pozytywne.

Stres identyfikowany jest jako dynamiczna relacja adaptacyjna pomiędzy możliwościami

jednostki a wymogami sytuacji, charakteryzująca się brakiem równowagi.
Istnieje kilka definicji stresu, które można ująć w trzy podstawowe kategorie:
1. Stres jako bodziec – przykry, przeszkadzający i odrywający od aktywności. Kategoria ta

próbuje opisać różnorodne, nieprzyjemne sytuacje wywołujące stres, na przykład hałas
w miejscu pracy, strata pracy lub choroba.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. Stres jako reakcja na przykry bodziec ze środowiska zewnętrznego. Kategoria ta próbuje

opisać reakcje, które pojawiają się w ciele i umyśle człowieka w odpowiedzi na
nieprzyjemne sytuacje, na przykład gorsze wykonanie zadania.

3. Stres jako dynamiczna relacja pomiędzy człowiekiem, a otoczeniem – która może być

oceniana przez jednostkę albo jako wymagająca określonego wysiłku adaptacyjnego,
albo przekraczająca możliwości jej sprostania.
Czynniki stresogenne można podzielić na:

−

zewnętrzne – presja środowiska, przytłaczająca ilość zajęć, zmiana szkoły lub
mieszkania, złe warunki pracy, monotonia pracy,

−

wewnętrzne (tkwiące w jednostce) – nierealistyczne oczekiwania, brak poczucia
sprawowania

kontroli,

przynależności,

kwalifikacji,

przesądy,

kompleksy,

nieodpowiednie nawyki.
Wpływ stresu na efektywność działania przedstawiono na schemacie (rys. 3.)

Rys. 3. Wpływ stresu na efektywność działania

Rozróżniamy trzy typy reakcji na stres:

−

Eustres to stres mobilizujący pozytywnie do działania. Eustres jest potrzebny – pobudza
nas, wzmacnia nasze reakcje, podnosi próg naszej reaktywności. Umożliwia skuteczne
działanie.

−

Strumień bodźców, który przekracza pewną granicę naszej indywidualnej wytrzymałości
oddziałuje na nas negatywnie i nosi nazwę dystresu. Dystres jest reakcją organizmu na
zagrożenie, utrudnienie lub niemożność realizacji ważnych celów i zadań człowieka,
pojawia się w momencie zadziałania bodźca zewnętrznego lub wewnętrznego.

−

Neustres to bodziec dla danej osoby neutralny w działaniu, chociaż dla innych bywa on
eustresowy lub dystresowy.
Pewien optymalny poziom stresu jest niezbędny dla efektywnego funkcjonowania

człowieka. Zbyt niski poziom stresu powoduje spadek motywacji, apatię i znudzenie. Zbyt
wysoki-napięcie, trudności z koncentracją, lęk i zamęt w głowie, fizyczne zmęczenie,
zwolnienie refleksu. Rozróżniamy fizjologiczne i psychiczne reakcje na stres.
Reakcje fizjologiczne:

−

wzrost aktywności systemu nerwowego,

−

zwiększony poziom adrenaliny we krwi, co powoduje palpitacje serca, wzrost ciśnienia,
przyspieszony oddech, wzrost cukru we krwi,

−

bóle głowy, pleców, żołądka.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Reakcje psychologiczne:

−

lęk,

−

stany depresyjne,

−

smutek,

−

irytacja,

−

rozczarowanie życiem i sobą.
Obok nich pojawiają się jeszcze również zmiany w zachowaniu, takie jak objadanie się,

palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, obgryzanie paznokci, zaburzenia snu, łatwe
wpadanie w gniew, unikanie kontaktów z ludźmi. Zachodzą również zmiany w myśleniu, do
których możemy zaliczyć: trudności z koncentracją, zapominanie, negatywne myślenie.
Identyfikowanie optymalnego poziomu stresu

Skuteczną metodą w określaniu optymalnego poziomu stresu jest prowadzenie

dzienniczka przez kilkanaście tygodni. Skrupulatne notatki sporządzane każdego dnia
pozwolą określić jaki poziom pobudzenia, napięcia jest dla danej osoby najlepszy.
Utrzymywanie dziennika stresu jest efektywną metodą znajdowania czynników
powodujących stres, określania poziomu stresu, który dana osoba preferuje i przekonywania
się o efektywności działania pod presją. W dzienniku zapisuje się poziom stresu i swoje
samopoczucie podczas dnia. W szczególności notuje się stresujące wydarzenia.
W regularnym odstępie, na przykład co godzinę, należy zapisywać następujące informacje:

−

czas,

−

ilość stresu jakiego się doświadcza,

−

jak szczęśliwy się czujesz?

−

jak efektywnie pracujesz?

Gdy nastąpi stresujące wydarzenie, zapisujemy:

−

co to było za wydarzenie?

−

gdzie i kiedy wystąpiło?

−

jakie czynniki spowodowały te wydarzenia?

−

jak bardzo było stresujące?

−

sposób poradzenia sobie ze stresem – likwidacja przyczyny, czy objawów.

−

stwierdzenie czy takie postępowanie było prawidłowe.

Analizowanie dziennika

Po kilku tygodniach powinno się przeprowadzić analizę tych informacje. Po

przeprowadzeniu analizy, należy zapisać sytuacje stresujące. Powinno to dać dwa typy
informacji:
1. Poznanie poziomu stresu, który jest korzystny dla efektywnej pracy i bycia szczęśliwym.
2. Poznać główne źródła nieprzyjemnego stresu i zrozumieć okoliczności, które powodują

nieprzyjemny stres, Pozwala również dostrzec czy strategie radzenia sobie ze stresem są
skuteczne, czy nie.

Po odkryciu poziomu stresu, przy którym jesteśmy najbardziej szczęśliwi oraz poznaniu

czynników powodujących nieprzyjemny stres, należy sporządzić listę rzeczy, którą trzeba
zrobić aby go kontrolować. Pewne elementy tego planu akcji będą akcjami, które należy
podjąć aby powstrzymać, kontrolować lub eliminować problemy, które powodują stres. Inne
części mogą być związane ze zdrowiem, jak na przykład więcej ćwiczeń fizycznych, zmiana
diety. Trzymanie dziennika stresu pomaga nauczyć się jak radzić sobie ze stresem jak również
pomaga dowiedzieć się:

−

jakie poziomy stresu preferujemy,

−

jak efektywnie działamy pod stresem,

−

co powoduje stres,

−

jak skuteczne są metody kontroli stresu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Znaczenie kryzysów życiowych

Terminem kryzysy życiowe - Life Crisis Units (LCU) określa się następujące zdarzenia:

śmierć współmałżonka, rozwód, bankructwo, a także wiele innych, które potrafią załamać
dotychczasowy porządek nawet osobom o wyjątkowo wysokiej odporności na stres. Poniższa
tabela przedstawia natężenie stresu związane z różnymi wydarzeniami życiowymi. Zbyt wiele
istotnych zmian w ciągu krótkiego czasu jest często przyczyną wystąpienia w następnym roku
choroby somatycznej. Skala jednostek LCU pozwoli oszacować własny wskaźnik ryzyka.

Tabela 1. Skala natężenia stresu [4]

śmierć współmałżonka

100

rozwód

separacja

kara więzienia

śmierć bliskiego członka rodziny

własna choroba lub uszkodzenie ciała

małżeństwo

utrata pracy

pogodzenie się ze współmałżonkiem

10. odejście na emeryturę

11. zmiana stanu zdrowia członka rodziny

12. ciąża

13. kłopoty seksualne

14. pojawienie się nowego członka rodziny

15. reorganizacja przedsiębiorstwa

16. zmiana stanu finansów

17. śmierć bliskiego przyjaciela

18. zmiana kierunku pracy

19. zmiana częstotliwości kłótni ze współmałżonkiem

20. wysoki kredyt

21. pozbawienie prawa do kredytu czy pożyczki

22. zmiana obowiązków w pracy

23. syn lub córka opuszcza dom

24. kłopoty z teściową

25. wybitne osiągnięcia osobiste

26. żona zaczyna lub przestaje pracować

27. rozpoczęcie lub zakończenie nauki szkolnej

28. zmiana warunków życia

29. zmiana nawyków osobistych

30. kłopoty z szefem

31. zmiana godzin lub warunków pracy

32. zmiana miejsca zamieszkania

33. zmiana szkoły

34. zmiana rozrywek

35. zmiana w zakresie aktywności religijnej

36. zmiana aktywności towarzyskiej

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

37. niewielka pożyczka

38. zmiana nawyków dotyczących snu

39. zmiana liczby członków rodziny zbierających się razem

40. zmiana nawyków dotyczących jedzenia

41. urlop

42. Boże Narodzenie

43. pomniejsze naruszenie prawa

Interpretacja:

Ilość punktów

Prawdopodobieństwo choroby

300

88%

200-299

50%

150-199

33%

Wysoki poziom stresu może prowadzić do utraty kontroli nad swoim zachowaniem.

Niemniej jednak jest to również okazja do zdobycia doświadczenia, w oparciu o które można
zacząć budować własną strategię radzenia sobie ze stresem by w przyszłości uniknąć utraty
panowania nad sobą i nie dopuścić do dezorganizacji swego postępowania. Skutki utraty
kontroli nad długoterminowym stresem mogą być znacząco bardziej niebezpieczne.
W konsekwencji może dojść do: wyczerpania, przemęczenia, wypalenia, załamania
nerwowego. To nie sam stres jest niebezpieczny dla człowieka, ale to jak na niego reagujemy.
Niezwykle ważne jest poznanie naszych indywidualnych reakcji na sytuacje stresujące.
Pozwoli nam to bowiem na natychmiastowe zadziałanie, zanim poziom stresu dojdzie do
poziomu, który przerośnie nasze możliwości poradzenia sobie z nim.
Istnieją dwa sposoby poradzenia sobie z trudną sytuacją.

1. Próba zmiany niekorzystnych zdarzeń, dokonywana poprzez ucieczkę z trudnej sytuacji

(co nie zawsze jest możliwe) lub psychiczne przygotowanie się do mogących zajść
nieprzyjemnych wydarzeń i odpowiedź na nie poprzez realne działanie – na przykład
ucząc się do egzaminu zamiast martwić się o niego.

2. Próba osłabiania wpływu stresu poprzez zaprzeczanie zaistniałym trudnościom lub

odcięcie się emocjonalne od trudnej sytuacji, by uniknąć przeżywania smutku czy lęku.
Oba sposoby mają za zadanie chronić nas przed trudnościami. Istnieje jednak

niebezpieczeństwo, że mogą one utrudnić realne sprostanie trudnościom. Niestety są
w naszym życiu momenty, kiedy tragiczne zdarzenia całkowicie nas pochłaniają (np. śmierć,
rozwód, utrata pracy, bankructwo).
Techniki relaksacji i odreagowanie stresu

Przy wyborze metod zwalczania stresu, należy wziąć pod uwagę źródło jego

pochodzenia. Jeśli wywołują go czynniki zewnętrzne – efektywne będą techniki
wyobrażeniowe i pozytywne myślenie, jeżeli stres odczuwalny jest jako silny przypływ
adrenaliny w ciele – ważny będzie relaks i obniżenie adrenaliny.

Techniki redukcji stresu można pogrupować w trzech kategoriach:

1. Metody środowiskowe, w których chodzi o zmniejszenie znaczenia stresorów tkwiących

w otoczeniu. Do nich należą:

−

redukcja wagi wydarzenia,

−

redukcja niepewności,

−

słuchanie uspokajającej i relaksującej muzyki.

2. Techniki fizjologiczne – odpowiednie przy nagłym wzroście adrenaliny. Należą do nich:

−

relaksacja mięśniowa

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

kontrolowanie oddechu.

3. Techniki umysłowe – odpowiednie gdy czynniki psychologiczne mają znaczący wpływ

na poziom stresu. Należą do nich:

−

relaksacja wyobrażeniowa,

−

racjonalne, pozytywne myślenie,

−

medytacja,

−

autohipnoza i autosugestia.

Redukcja wagi wydarzenia

Gdy jakieś wydarzenie jest dla nas ważne, może powodować uczucie zestresowania.

Potęgowanie stresu może powodować obserwacja wielu ludzi, perspektywa otrzymania
awansu lub wysokiej nagrody, obecność osób bliskich, na których nam szczególnie zależy.
Jeśli stres jest problemem z tych powodów należy skorzystać z każdej okazji by zredukować
ważność tego wydarzenia w swoich oczach:

−

Jeśli wydarzenie wygląda na spore, można umieścić je na miejsce ścieżki do swoich
celów. Porównać je, w umyśle, z większym wydarzeniem, które w przeszłości miało
miejsce lub było naszym udziałem.

−

Jeśli jest to nagroda finansowa, założyć, że mogą być inne okazje do nagrody później. To
nie jest jedyna taka szansa. Skupienie się na efektywności działania przyniesie lepsze
efekty, gdyż zapewni lepszą koncentrację.

−

Jeśli jesteś pod obserwacją członków rodziny, nie należy zapominać, że ich miłość jest
bezwarunkowa. Jeśli przyjaciele są prawdziwymi przyjaciółmi, ich sympatia nie będzie
zależeć od naszych sukcesów. Jeśli ludzie, którzy są ważni dla naszych celów, obserwują,
należy pamiętać, że mogą być inne okazje by im zaimponować.

−

Jeśli skupimy się na właściwej wydajności naszego zadania, ważność wydarzenia
zaniknie w tle.

Redukcja niepewności

Przyczyny niepewności to zwykle: nie posiadanie jasnego wyobrażenia co niesie ze sobą

przyszłość, niewiedza gdzie podąża firma, w której pracujemy, nie posiadanie żadnych
planów rozwoju własnej kariery, niewiedza co będzie od nas wymagane w przyszłości,
niewiedza co nasz szef i koledzy z pracy myślą o naszych możliwościach, dostawanie
mglistych lub sprzecznych instrukcji.

Najbardziej efektywnym sposobem przeciwdziałania jest zapytać o informacje, które

potrzebujemy. Jeśli nie jesteśmy plewieni jak dobrze sobie radzimy – zapytajmy o recenzje
naszej pracy. Gdy instrukcje są niejasne lub sprzeczne – zapytajmy o wyjaśnienia.
Relaksacja mięśniowa

Ćwiczenia fizyczne są ważną techniką redukcji stresu. Pomagają eliminować fizyczny

stres otyłości, redukować napięcie ciała i brak kondycji. Relaksują również spięte mięśnie
i pomagają dobrze spać. Zwiększają także przepływ krwi do mózgu, co pomaga zaopatrzyć
mózg w więcej składników odżywczych podczas gdy myślisz i zwiększa efektywność
eliminacji toksyn, które są produktem intensywnego myślenia.

Progresywna relaksacja mięśni (PRM) jest fizyczną techniką relaksacji ciała, która jest

pomocna gdy mięśnie są spięte. Ideą stojącą za PRM jest napinanie grupy mięśni, tak aby
były jak najbardziej spięte. Przytrzymywanie ich w stanie ekstremalnego spięcia przez kilka
sekund. Potem odprężenie mięśni do poprzedniego stanu. PRM można zastosować do każdej
z grupy mięśni lub wszystkich – zależnie od tego czy zamierzamy odprężyć pojedynczy
obszar czy całe ciało. PRM można połączyć z innymi technikami relaksacyjnymi, na przykład
z oddychaniem czy relaksacją wyobrażeniową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Relaksacja wyobrażeniowa

Wyobraźnia jest potężną metodą redukcji stresu, szczególnie jeśli jest stosowana razem

z metodami fizycznej relaksacji, na przykład z głębokim oddychaniem. Aby zrelaksować się
przy pomocy wyobraźni, można wyobrazić sobie ciepłe, komfortowe, bezpieczne i przyjemne
miejsce, i cieszyć się nim przy pomocy swojej wyobraźni.
Racjonalne, pozytywne myślenie

Negatywne myślenie wywołuje stres. Powoduje ono niską samoocenę, wątpliwości

w swoje możliwości, zakładanie z góry niepowodzenia w wykonaniu zadania
i przewidywanie klęski. Przykłady częstych negatywnych myśli to: martwienie się jak
wyglądasz w oczach innych ludzi; pochłonięcie jakimiś myślami z symptomami stresu;
zastanawianie

się

nad

konsekwencjami

złego

występu;

samokrytyka;

poczucie

niedostateczności.

Pierwszym krokiem do zastosowania techniki racjonalnego myślenia jest uświadomienie

sobie swoich negatywnych myśli. Jeśli już się je poznało, należy je zapisać i przeanalizować.
Zastanowić się czy aby na pewno są realne podstawy ku takiemu myśleniu. Często okazuje
się, że jest ono błędne i irracjonalne. Można odkryć, że odpieranie negatywnych myśli przy
pomocy pozytywnych afirmacji przywraca wiar e w siebie i swoje możliwości.

Przykłady afirmacji to: mogę to zrobić! Mogę osiągnąć moje cele! Jestem całkiem sobą

i ludzie będą mnie lubili takim jaki jestem! Całkowicie kontroluje moje życie! Uczę się
z błędów! One zwiększają bazę doświadczeń, z których wyciągam wnioski! Jestem pewny
swoich racji!
Medytacja – relaksacja przez utrzymywanie skupionej uwagi na jednej rzeczy

Ideą medytacji jest skupianie się na jednej, relaksującej myśli przez dłuższy czas. Dzięki

temu umysł wypoczywa, nie myśląc o problemach, które powodują stres. To daje
organizmowi czas na rozluźnienie, odzyskanie sił i pozbycie się toksyn, które mogły się
nagromadzić z powodu stresu i umysłowej lub fizycznej aktywności.
Techniki medytacji

Esencją medytacji jest uciszenie myśli przez skupienie się tylko na jednej rzeczy.

Medytacja jest aktywnym procesem, który stara się wykluczyć inne myśli dzięki koncentracji
myśli na temacie medytacji. W każdym przypadku pomocnym jest jeśli ciało jest rozluźnione.
Powinno być ono w pozycji, w której można przebywać wygodnie przez dłuższy okres czasu
(idealnie 20–30 minut). Pozycja ciała podczas medytacji zależy od stanu fizycznego. Może to
być kwiat lotosu, ale siedzenie w wygodnym fotelu lub leżenie na łóżku również sprzyja
rozluźnieniu. Można użyć wielu różnych technik koncentracji, na przykład:

−

oddychanie – skupianie swojej uwagi na oddechach i wydechach; mogą temu
towarzyszyć na przykład numery od 0 do 9 – wyobrażamy sobie zmieniające się obrazy
numerów z każdym oddechem. Alternatywnie – można wyobrażać sobie zdrowie i spokój
wpływające do naszego ciała w czasie wdechu, i wypływający stres i ból w czasie
wydechu,

−

skupienie na obiekcie – koncentrowanie uwagi całkowicie na badaniu jakiegoś obiektu,
przyglądanie się jego najdrobniejszym detalom, badanie kształtu, koloru, i tym
podobnych. Często używanymi obiektami są kwiaty lub płomień świecy. Można jednak
użyć innych obiektów (na przykład budzika, lampy, filiżanki) z takim samym skutkiem.

−

skupienie na dźwięku – niektórzy lubią skupiać się na dźwiękach. Klasycznym
przykładem jest staroindyjskie „Am”, znaczące „perfekcja”,

−

wyobraźnia – może to być bardzo odświeżający i przyjemny sposób medytacji. Polega na
kreowaniu w umyśle obrazu przyjemnego i relaksującego miejsca. Wykorzystuje się
przy tym wszystkie zmysły: „widzę” to miejsce, „słyszę” dźwięki, „czuję” zapach,
„dotykam” kwiatów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W każdym przypadku ważnym jest trzymać skupioną uwagę. Jeśli pojawią się inne myśli

lub przeszkody, należy pozwolić im „odpłynąć”.

Medytacja jest użyteczną metodą relaksacji. Daje ona okres spokoju i czas, w którym

można dać swojemu ciału odpocząć i oczyścić swój umysł ze stresujących myśli. Medytacja
powinna trwać 20–30 minut, aby mogła dać dobre efekty.
Autohipnoza i autosugestia

Hipnoza ma złą reputacje. Wielu ludzi przez wiele lat żyło dzięki mieszaniu tej użytecznej

techniki z niesprawdzonymi religijnymi, mistycznymi i magicznymi rytuałami. Hipnoza jest
po prostu stanem umysłu, w którym: jesteś bardzo zrelaksowany, zwracasz całkowicie uwagę
na sugestie, do których chcesz się zastosować, nie krytykujesz podanych sugestii, akceptujesz
je takimi jakie są. Autohipnoza jest używana bezpośrednio aby dostarczyć podświadomości
pozytywne afirmacje i sugestie. Normalna hipnoza jest często nieefektywna w redukcji stresu,
jako że wymaga obecności hipnotyzera. Autohipnoza natomiast jest tak samo łatwa i posiada
dodatkową zaletę, że to człowiek sam całkowicie kontroluje co jest proponowane do jego
umysłu gdy jest w stanie umysłu podatnym na sugestie.

Do pierwszych kilku razy, gdy stosuje się samo-hipnozę, najlepiej znaleźć miejsce,

w którym nikt nie będzie przeszkadzał przez dłuższy czas. Usiąść lub położyć się,
wyeliminować wszelkie rzeczy, które mogą rozpraszać i odprężyć się. Pierwszym krokiem,
aby się zrelaksować, jest zamknięcie oczu i próba wyobrażenia sobie fal relaksacyjnych
spływających w dół naszego ciała, z czubka głowy w dół, zmywających stres. Niech fale te
biegną gdy oddychamy, najpierw obmywając głowę, potem szyje, ręce, na końcu nogi.
Poczujemy odprężające się mięśnie w Twoim ciele, gdy fale rozluźnienia przepływają przez
nie. Alternatywną techniką jest skupić swój wzrok na punkcie ściany lub jeździć windą
w górę i w dół wysokiego budynku. Następnym krokiem jest użyć sugestii aby pogłębić stan.
To jest tak proste jak powiedzenie do siebie np. „Czuję się odprężony i spokojny. Z każdym
oddechem staję się jeszcze bardziej rozluźniony”. Gdy się jest całkowicie zrelaksowanym
i skupionym na własnych sugestiach, jest się w użytecznym stanie samo-hipnozy. Sugestie
wpajamy sobie gdy powtarzamy sobie szczególne słowo-hasło w odprężonym stanie.
Zdrowie i żywienie - redukcja stresu chemicznego

Zadziwiająca ilość stresu, jakiego doświadczamy w codziennym życiu, jest powodowana

przez substancje, które spożywamy. Poprzez jedzenie lub picie pewnych składników
wystawiamy nasze organizmy na działanie stresu chemicznego. Podobnie, jeśli nie mamy
uregulowanej diety, możemy narażać organizm na stres z powodu braku pewnych składników
pokarmowych. Jedzenie zbyt dużej ilości pożywienia, przez dłuższy okres czasu, powoduje
nadwagę. To wystawia serce i płuca na nacisk, przeciąża organy i redukuje energię.
Znajomość efektów działania niektórych substancji pozwala na ich wyeliminowanie:

−

kofeina – jest środkiem pobudzającym. Jeśli pijemy zbyt dużo filiżanek kawy na dzień,
możemy zredukować sporą dawkę stresu przez przestawienie się na kawę bezkofeinową,

−

alkohol – w małych ilościach może być pomocny w odprężeniu. W większych ilościach
może zwiększać stres, który utrudnia sen. W dużych ilościach przez dłuższy okres czasu
alkohol zniszczy nasze zdrowie,

−

nikotyna – mimo, iż w krótkim czasie nikotyna może spowodować odprężenie, jej
toksyczne składniki przyśpieszają bicie serca i wystawiają nasze ciało na działanie stresu.
Po początkowym okresie rzucenia palenia, większość ex-palaczy stwierdza dużo lepsze
ogólne odprężenie,

−

cukier – żywność bogata w cukier może zwiększyć energie w krótkim okresie.
Problemem jest to, że ciało człowieka radzi sobie z dużym poziomem cukru poprzez
wydzielanie insuliny, która redukuje poziom cukru we krwi. Insulina może pozostać
przez pewien okres po zmniejszeniu poziomu cukru i wciąż działać. To może
powodować obniżenie poziomu energii.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Stosowanie dobrze dobranej diety pozwala zminimalizować ten rodzaj chemicznego

stresu. Nasz organizm będzie otrzymywać wszystkie składniki, które potrzebuje do
efektywnego funkcjonowania.

Przy radzeniu sobie ze stresem najlepsza i najskuteczniejsza jest profilaktyka. Najczęściej

zalecane metody radzenia sobie z trudnymi sytuacjami:

−

utrzymywanie kontaktu z naturą – pachnący świeżością las i śpiew ptaków może
dostarczyć energii, której nie mają w sobie betonowe osiedla,

−

czas dla siebie – wygospodarowanie wolnego czasu i spędzenie go tak jak lubimy, na
przykład czytając książkę, bądź idąc na spacer,

−

rozmowa z przyjacielem – rozmowa z kimś kto potrafi wysłuchać i pomóc,

−

stosowanie technik relaksacyjnych – może to być joga, medytacja czy proste
kontrolowanie oddechu, które spowodują wyciszenie i spokój; ta metoda wymaga
systematyczności,

−

uprawianie sportu – ćwiczenia fizyczne są niewątpliwie lepszym sposobem na
okiełznanie stresu niż obsesyjne myślenie o tym co może się wydarzyć i zamartwianie się,

−

zdrowe odżywianie – istnieje związek między fizyczną i psychiczną stroną człowieka,
należy unikać używek: papierosów, kawy, alkoholu,

−

rozwijanie poczucia humoru – stare przysłowie mówi, że śmiech to zdrowie; jest w tym
dużo racji.

−

racjonowane gospodarowanie czasem – sporządzanie planu dnia, a nawet tygodnia, spis
rzeczy, które są do załatwienia bardzo pilnie i takich, które mogą jeszcze zaczekać,

−

stawianie realistycznych celów – ustalenie co chce się osiągnąć i w jakim czasie;
sporządzenie realistycznego planu działań,

−

pogodzenie się z własnymi słabościami – nikt nie działa bezbłędnie, trzeba być
tolerancyjnym wobec samego siebie,

−

koncentrowanie się na tym nad czym ma się władzę, a nie troszczenie się o rzeczy na
które nie ma się wpływu.

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Czym jest stres i co go powoduje?
2. Jak dzielimy czynniki stresogenne?
3. Jaki jest wpływ stresu na efektywność działania?
4. Jakie są objawy długotrwałego stresu?
5. Jakie znasz techniki redukcji stresu?
6. Czym charakteryzują się techniki redukcji stresu z kategorii metod środowiskowych?
7. Czym charakteryzują się techniki redukcji stresu z kategorii technik umysłowych?
8. Na czym polega odreagowanie stresu technikami fizjologicznymi?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj czynniki, które u Ciebie wywołują stres oraz opisz Twoje reakcje w takiej

sytuacji.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) założyć „dzienniczek stresu” (np. 16–kartkowy zeszyt),

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2) prowadzić zapisy według poniższych wytycznych przez 3–4 dni lub cały tydzień,

−

w jednakowych odstępach czasu, np. co 2–3 godziny, sporządzać notatkę

z następującymi informacjami:

−

dzień, godzina,

−

natężenie Twojego stresu w danej chwili (zgodnie z tabela stresu zamieszczona
w poradniku dla ucznia,

−

Twoje odczucie w danej chwili (szczęście, zadowolenie, strach, obojętność itp.),

−

czy to co robisz sprawia Ci satysfakcję?

−

jaka jest efektywność Twojej pracy, jeżeli w danej chwili pracujesz?

−

w przypadku wystąpienia silnego stresu dodatkowo zapisać następujące informacje:

−

jakie zdarzenie, sytuacja wywołały stres?

−

gdzie i kiedy to nastąpiło?

−

dlaczego to zdarzenie, sytuacja były stresujące?

−

jaki jest twój poziom stresu w skali 1–10?

−

czy i w jaki sposób udało ci się zapanować nad sytuacją?

−

czy skutecznie udało ci się poradzić sobie ze stresem?

3) uczestniczyć w podsumowaniu ćwiczenia, dzieląc się na forum grupy swoimi

refleksjami,

4) wziąć udział w dyskusji próbując odpowiedzieć na następujące pytania:

−

jaki jest poziom stresu, który zapewnia ci najlepsze samopoczucie i efektywność

−

pracy?

−

jakie są główne źródła nadmiernego, nieprzyjemnego stresu w twoim życiu, w jakich

−

pojawiają się okolicznościach?

−

czy potrafisz sobie skutecznie radzić w takich sytuacjach?

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

poradnik dla ucznia,

–

tabele czynników stresogennych,

–

16 kartkowy zeszyt,

–

kartki papieru,

–

przybory piszące.

Ćwiczenie 2

Wykonaj oddechowe ćwiczenia relaksacyjne przy muzyce według podanej instrukcji.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania dotyczącym technik redukcji stresu,
2) usiąść wygodnie i spróbować odrzucić wszystkie myśli o bieżących sprawach,
3) wysłuchać instrukcji nauczyciela dotyczących relaksacyjnych technik oddechowych oraz

przyjrzeć się prezentacji (głęboki wdech nosem aż do uniesienia rąk opartych na brzuchu,
powolny wydech przez usta),

4) przy muzyce wykonać ćwiczenia oddechowe, skupiając swoje myśli na właściwym

regulowaniu oddechu,

5) po zakończeniu ćwiczenia podzielić się na forum grupy refleksjami na temat swoich

odczuć podczas i po wykonaniu ćwiczeń oddechowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

poradnik dla ucznia,

–

magnetofon,

–

odtwarzacz CD,

–

kasety lub płyty CD z muzyką relaksacyjną.

–

literatura dotycząca metod i techniki redukcji stresu.

Ćwiczenie 3

Dobierz odpowiednie techniki radzenia sobie ze stresem związanym z sytuacją:

–

zmiana obowiązków w pracy,

–

spóźnienia na autobus do szkoły,

–

kłótni z przyjaciółmi.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przypomnieć sobie różne techniki redukowania stresu,
2) dobrać właściwą technikę radzenia sobie ze stresem do rodzaju sytuacji,
3) wyniki swojej pracy zaprezentować na forum grupy, uzasadniając swój wybór,
4) wziąć udział w dyskusji podsumowującej ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– tabele czynników stresogennych,
– arkusze papieru,
– przybory do pisania.

Ćwiczenie 4

Odszukaj na dostępnej skali poziom stresu wywołany przez opisane sytuacje:
Sytuacja I

Pani Halina po 15 latach małżeństwa rozwiodła się z mężem. Pracuje dorywczo. Ma na
utrzymaniu dwoje dzieci.

Sytuacja II

Pani Ela odebrała wynik prześwietlenia Rtg płuc, wskazujący na podejrzenie nowotworu.

Sytuacja III

Maciek, lat 15, wyjechał z rodzicami do innej miejscowości i od nowego roku szkolnego
rozpoczyna naukę w nowej szkole.

Sytuacja IV

Pan Józef prowadzi własną firmę. Chciał wziąć kredyt na dalszy jej rozwój, ale bank odmówił
mu kredytu.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z dostępnymi skalami stresu (uczniowie mogą korzystać z książek lub

przygotowanych kserokopii),

2) odszukać na wybranej skali poziom stresu spowodowany opisanymi sytuacjami,
3) przygotować plakat, jako wynik dyskusji w parach,
4) zaprezentować wyniki pracy na forum grupy,
5) wziąć udział w dyskusji podsumowującej, zwracając uwagę na inne sytuacje wywołujące

zbliżony poziom stresu do tego spowodowanego opisanymi sytuacjami.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

skale stresu,

–

arkusze papieru różnych formatów,

–

pisaki,

–

mazaki.

Ćwiczenie 5

Wskaż na przykładach z codziennego życia czynniki, które najczęściej powodują stres.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przypomnieć sobie na podstawie materiału nauczania w Poradniku dla ucznia, jakie są

typowe czynniki wywołujące stres,

2) do każdego z czynników dobrać konkretny przykład z codziennego życia i wpisać do

tabeli,

3) efekty swojej pracy zaprezentować na forum grupy,
4) wziąć udział w dyskusji podsumowującej ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

tabele czynników stresogennych,

–

arkusze papieru,

–

przybory do pisania,

–

wzór tabeli do wypełnienia:

Czynniki wywołujące stres

Przykłady

Ćwiczenie 6

Na podstawie opisu sytuacji rozpoznaj i pogrupuj biologiczne oraz psychiczne reakcje na

stres.

Opis sytuacji

Pani Zofia K. straciła męża w wypadku samochodowym. Dzień przed tym tragicznym
zdarzeniem urządziła mężowi awanturę o to, że nie odwiedza swojej matki. Po śmierci męża
Zofia K. zaczęła się obwiniać o swoje wcześniejsze zachowanie. Mimo, że od wypadku
minęło już trochę czasu, była rozdrażniona, drżały jej ręce, nie potrafiła powstrzymać płaczu.
Jednocześnie zaprzestała kontaktu z dziećmi i znajomymi, zamknęła się w mieszkaniu,
zasunęła rolety. Zaniedbała swój wygląd, przestała gotować obiady, niewiele jadła. Kiedy
córka do niej dzwoniła, Pani Zofia wykazywała poirytowanie, że jej przeszkadza, ale nie
potrafiła powiedzieć w czym. W ciągu dnia najczęściej siedziała w fotelu, patrząc w okno.
W nocy często wstawała i zażywała środki uspokajające. Kiedy córka nakłoniła ja do pójścia
do lekarza, okazało się, że ma podwyższone ciśnienie i wysoki poziom cholesterolu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z opisem sytuacji,
2) wybrać biologiczne reakcje na stres opisanej osoby i wpisać do tabeli,
3) wybrać psychiczne reakcje na stres opisanej osoby i wpisać do tabeli,
4) efekty pracy zaprezentować na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

tabele czynników stresogennych,

–

arkusze papieru,

–

przybory do pisania,

–

wzór tabeli do wypełnienia:

Biologiczne reakcje na stres

Psychiczne reakcje na stres

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak Nie

1) określić definicję stresu?

¨ ¨

2) rozpoznać czynniki stresogenne?

¨ ¨

3) określić poziom stresu działający na Ciebie?

¨ ¨

4) wymienić metody i techniki redukcji stresu?

¨ ¨

5) zaproponować sposób redukcji stresu w zależności od poziomu
stresu jakiego doświadczasz ?

¨ ¨

6) przeprowadzić relaksację różnymi technikami ?

¨ ¨

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Działania na rzecz poprawy i utrzymania zdrowia

4.4.1. Materiał nauczania

Diagnoza potrzeb zdrowotnych człowieka

Pojęcie „potrzeba” oznacza taki brak, który występuje w człowieku i który musi być

uzupełniany, aby mógł on żyć i osiągać dobrostan oraz coraz wyższy poziom realizacji
swoich możliwości rozwojowych.

U człowieka braki mogą występować zarówno ze względu na biologiczną, jak

i psychiczną strukturę organizmu. Dlatego też klasyfikacja potrzeb ludzkich jest dokonywana
ze względu na te dwie struktury. Liczba potrzeb biologicznych i psychicznych nie została
ustalona ani ostatecznie zamknięta. W.I. Thomas ograniczył potrzeby do czterech pragnień:
bezpieczeństwa, uznania, przyjaźni i nowych doświadczeń.

Według teorii potrzeb A Maslowa potrzeby ludzkie charakteryzuje układ hierarchiczny.

Potrzeby wyższego rzędu występują po zaspokojeniu potrzeb niższego rzędu.

Według modelu hierarchii potrzeb A. Maslowa potrzeby biologiczne: oddychania, wody,

pożywienia, ruchu, odpoczynku, wydalania i niedoznawania bólu są podstawowymi
potrzebami człowieka. Ich zaspokajanie warunkuje utrzymanie życia. Spośród tych potrzeb
najważniejszą staje się zawsze ta, która aktualnie nie jest zaspokojona.

Potrzeba bezpieczeństwa fizycznego i psychicznego – to poczucie bezpieczeństwa lub

poczucie zagrożenia. Poczucie zagrożenia może wiązać się ze środowiskiem w którym osoba
przebywa albo może wiązać się ze stanem zdrowia i wynikającą z tego obawą przed
cierpieniem, kalectwem, chorobą, śmiercią.

Kolejną w hierarchii potrzeb jest potrzeba przynależności i miłości. Człowiek jest istotą

społeczną i potrzebuje bycia z innymi ludźmi, ich akceptacji, uznania oraz przejawów
życzliwości i serdeczności. Zaspokajanie tej potrzeby w największym stopniu zależy od ludzi
mu najbliższych, ponieważ od nich najbardziej oczekuje wsparcia w sytuacjach dla siebie
trudnych a także serdeczności i miłości. Zaspokajanie tej potrzeby pozwala na doznawanie
poczucia własnej wartości i ściśle wpływa na jego relacje z innymi ludźmi.

Doświadczanie poczucia własnej wartości jest podstawą dla występowania kolejnej

w hierarchii – potrzeby szacunku. Człowiek oczekuje ze strony innych ludzi oznak poważania
go, dzięki temu umacnia bowiem poczucie własnej wartości. Brak zaspokajania tej potrzeby
wywołuje poczucie lęku, bardzo przykrego niepokoju i poczucia zagrożenia.

Najwyższą kategorię stanowi potrzeba samorealizacji, to jest uzyskiwania wysokiego

poziomu rozwoju różnorodnych możliwości własnych. Jej zaspokojenie przejawia się tym, że
człowiek potrafi zajmować stawisko w różnych sprawach, zmierzać do jakiegoś celu, a także
wzbogać życie innych, jego życie jest bogate, a stosunki z otaczającymi go ludźmi bardzo
dobre. Teoria potrzeb Maslowa koncentruje się na potrzebach człowieka jako jednostki.

Diagnozowanie jest procesem ustalania diagnozy, która jest podstawą udzielania pomocy

osobom, grupom dotkniętym problemem. Określenie terminu diagnoza przypisuje się
M. Richmond, która punktem wyjścia do pracy z indywidualnym przypadkiem uczyniła
rozpoznanie sytuacji podopiecznego, a w szczególności wgląd w cechy osobowościowe
jednostki, rozpoznanie zasobów, zagrożeń i wpływów otoczenia społecznego na jednostkę.
Diagnoza jest efektem wielu czynności badawczych, zaś celem jej jest ustalenie stanu
faktycznego badanych, analizowanych, np. badanej sytuacji życiowej podopiecznego,
analizowanego problemu.

Podczas diagnozy rozpoznajemy:
– niezaspokojone potrzeby człowieka, które mogą być źródłem problemów w jego

funkcjonowaniu,

– problemy, określając ich rodzaj i zakres,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

– przyczyny powodujące niezaspokojenie potrzeb, tkwiące w jednostce i w jej najbliższym

środowisku (np. rodzinie, grupie).

– siły jednostki i jej najbliższego środowiska, np. możliwości, umiejętności.
Wyniki diagnozy wskazują kierunek oddziaływań, które mogą zmierzać do:

−

zmian w samej jednostce np. jej wiedzy, postawach, stanie psychosomatycznym,

−

zmian w jej otoczeniu społecznym.

Procedura diagnozowania osób indywidualnych składa się z następujących etapów:
1. Zebranie materiału diagnostycznego – z wykorzystaniem techniki zbierania informacji

i narzędzi badawczych (rozpoznanie potrzeb), np. wywiadu, rozmowy, obserwacji,
analizy dokumentów.

2. Opis – polegający na uporządkowaniu zebranych informacji (faktów), składających się na

sytuację życiową, uwzględniających następujące aspekty, np. sytuację zdrowotną,
mieszkaniową, rodzinną, materialną, zawodową (szkolną), prawną, kontaktów
społecznych. Opis (jako rejestr faktów) skupia się nie tylko na dysfunkcjach.

3. Ocena diagnostyczna – jest czynnością wielokierunkową, w której analizowane są

problemy społecznego funkcjonowania jednostki, przy wykorzystaniu podejścia
ekologicznego, rozwojowego, systemowego.

Techniki i narzędzia uzyskiwania informacji

Prawidłowe rozpoznanie potrzeb i problemów jednostki, grupy, środowiska wymaga

zastosowania odpowiednich technik i narzędzi uzyskiwania informacji o opiniach, postawach,
przekonaniach, pragnieniach podopiecznych, a także o faktach dotyczących ich sytuacji
życiowej. Do takich technik należą: technika wywiadu, rozmowy, obserwacji, analizy
dokumentów, ankieta. Z uwagi na ich użyteczność w pracy opiekunki w domu pomocy
społecznej omówione zostaną jedynie wybrane techniki zbierania informacji. W pracy
opiekuńczej służą one nie tylko celom badawczym, ale rozpoznaniu potrzeb w celu przede
wszystkim udzielenia pomocy.

Wywiad i rozmowa – są podstawowym typem interakcji między pracownikiem

a podopiecznym, w której zachodzą procesy komunikowania się. Wywiad to inaczej rozmowa
kierowana i występują w niej przynajmniej dwie osoby. Podczas wywiadu stawiamy pytania
kierunkowe dążące do założonego wcześniej celu. Należy pamiętać o tym, że zarówno
wywiad, jak i rozmowa jest procesem wzajemnego oddziaływania w relacjach badający –
badany. Wyróżniamy typy wywiadu ze względu na:
a) formę wypowiadania się badanego (respondenta),
b) sposób przeprowadzania wywiadu,
c) zachowanie się badającego,
d) liczbę uczestników.
Do wyżej wymienionych grup należą wywiady:
a) ustne i pisemne,
b) skategoryzowane i nieskategoryzowane,
c) jawne i ukryte,
d) indywidualne i zbiorowe,
e) panelowe.

W zależności od rodzaju wywiadu dobierane są odpowiednie narzędzia, np.

kwestionariusz wywiadu, wykaz problemów zawierający listę pytań. W trakcie
przeprowadzania wywiadu należy pytać o fakty i opinie. Pytania o fakty dotyczą wieku,
wykonywanego zawodu, liczby osób zamieszkującym z podopiecznym. Pytania o opinie
pozwalają na dotarcie do subiektywnych nastawień, odczuć, postaw. W wielu przypadkach
wywiad przeprowadzany z podopiecznym jest uzupełniany rozmową z rodziną lub osobami
bliskimi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Obserwacja jako metoda badawcza powinna charakteryzować się celowością,

planowością, czyli metoda powinna być stosowana zgodnie z wcześniejszymi założeniami
(planem). Obserwacja nie może być przypadkowa i jednorazowa, powinna być stosowana
w różnych warunkach. Obserwacja polega na świadomym, systematycznym gromadzeniu
danych o podmiocie opieki przez spostrzeganie tego co robi, jak się zachowuje w określonej
sytuacji zdrowotnej, jak reaguje na ludzi czy zdarzenia. Może być stosowana w celu
uzupełnienia posiadanych już informacji, sprawdzenia wiarygodności danych zgromadzonych
wcześniej, pochodzących na przykład z wywiadu z pacjentem. Rezultaty obserwacji stanowią
przesłanki czynności poznawczych człowieka, dokonywanych za pomocą różnych narządów
zmysłów, takich jak np. wzrok, słuch, węch, smak, dotyk.

Ze względu na sposoby dokonywania obserwacji wyróżnić można następujące jej rodzaje:
a) bezpośrednią i pośrednią,
b) kontrolowaną i niekontrolowaną,
c) jawną i ukrytą.

Ankieta jest techniką gromadzenia informacji polegającą na wypełnieniu specjalnych

kwestionariuszy, na ogół o wysokim stopniu standaryzacji. Powinna zawierać pytania
dotyczące stylu życia, sposobu odżywiania się i spędzania wolnego czasu, zachowań
seksualnych, zachowań służących ochronie zdrowia psychicznego – sposobów radzenia sobie
ze stresem, czyli wszystkich tych czynników, które determinują zachowanie zdrowia lub
ryzyko zachorowań.

Pomiar to kolejna metoda pozwalająca na gromadzenie danych o podopiecznym. Polega

na pomiarze temperatury ciała, ciśnienia tętniczego krwi, tętna, aktywności podopiecznego,
diurezy.
Pomiar parametrów życiowych

Tętno bada się najczęściej na tętnicy promieniowej, 2 cm powyżej nadgarstka. Osoba,

u której bada się tętno powinna leżeć lub siedzieć. Nie powinna też być bezpośrednio po
wysiłku fizycznym lub po przeżyciach emocjonalnych. Ręka jej powinna spoczywać na klatce
piersiowej lub wygodnie oparta. Badając tętno, należy trzy środkowe palce położyć na tętnicy
i lekko uścisnąć. Po wyczucia tętna, trzeba policzyć uderzenia. Badanie przeprowadzamy
przez 15 sekund, a otrzymany wynik mnożymy przez cztery. Tętno mierzy się dwa razy
dziennie. Jeżeli tętno jest niemiarowe badanie przeprowadza się przez 1 minutę. Tętno można
mierzyć również na tętnicy szyjnej lub udowej.

Pomiaru temperatury dokonuje się przy użyciu termometru, metodami zewnętrznymi

i wewnętrznymi. Do metod zewnętrznych, określających temperaturę powłok ciała, należy
pomiar ciepłoty ciała pod pachą i w pachwinie. Do metod wewnętrznych, określających
temperaturę wewnątrzustrojową, należy pomiar w odbycie, w ustach i w przewodzie
słuchowym zewnętrznym. Za prawidłową temperaturę ciała człowieka przyjmuje się 36–37

Temperatura ciała mierzona w jamie ustnej jest wyższa od mierzonej pod pachą o około
0,3

C, a w odbycie jest wyższa o 0,5

C. Temperaturę mierzy się 2 razy dziennie – rano

i wieczorem.

Pomiar ciśnienia tętniczego krwi - badanie polega na pomiarze w sposób pośredni lub

bezpośredni ciśnienia w dużych tętnicach. Zwykle pomiar ciśnienia wykonywany jest
w tętnicy ramiennej. Wartości ciśnienia tętniczego krwi zmieniają się pulsacyjnie w czasie
cyklicznej pracy serca. Przy pomiarze ciśnienia tętniczego krwi wyróżnia się ciśnienie
maksymalne, czyli skurczowe oraz minimalne, czyli rozkurczowe. Do pomiaru ciśnienia
tętniczego krwi używa się ciśnieniomierzy. Prawidłowe ciśnienie krwi u dorosłych,
skurczowe i rozkurczowe, wynosi: optymalne poniżej 120/80 mm Hg, prawidłowe poniżej
130/85 mm Hg, prawidłowe wysokie 130-139/85-89 mm Hg. Jeśli ciśnienie jest powyżej
ostatniej wartości mówimy o nadciśnieniu, jeżeli osiąga wartości poniżej 120/80 jest to
niedociśnienie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dokonując oceny oddechu, zwracamy uwagę na obecność, częstość, jakość, rytm

oddychania. Badanie ma znaczenie diagnostyczne w ocenie wydolności oddechowej
podopiecznego oraz w monitorowaniu stanu chorego w przebiegu chorób układu
oddechowego, krążenia i innych. Wykonując badanie oddechu, należy uwzględnić:
częstotliwość oddechów w czasie 1 minuty, charakter oddechu, zapach oddechu, obserwację
ruchów klatki piersiowej. Szybkość oddechów uzależniona jest od wieku badanego – u osób
dorosłych wynosi około 12–20 przez minutę. Prawidłowy oddech jest wtedy, gdy jest
miarowy, średniogłęboki, wykonywany bez wysiłku, bezwonny, niesłyszalny, wydech nieco
dłuższy niż wdech. Przed przystąpieniem do oceny oddechy należy ułożyć ręka na nadgarstku
chorego i obserwować ruch klatki piersiowej. Liczyć oddechy przez jedną minutę.
Zaobserwować czy podopieczny ma trudności w oddychaniu, czy występują duszności, czy
oddychaniu towarzyszą świsty i trzeszczenia w klatce piersiowej. Określić należy również
zapach wydychanego powietrza.

Podstawowe zakresy istotne w ocenie stanu zdrowia podopiecznego to:

1. Dane ogólne – masa ciała i jej zmiany w ostatnim czasie, poczucie zmęczenia, gorączka.
2. Skóra – zmiany skórne, guzki, owrzodzenia, świąd, suchość skóry, zmiana zabarwienia.
3. Głowa – bóle głowy.
4. Oczy – ostrość wzroku, okulary lub soczewki, ból zaczerwienienie, podwójne widzenie,

jaskra, zaćma.

5. Uszy – słuch, szum w uszach, zawroty głowy, ból uszu, infekcja wyciek.
6. Nos i zatoki – częste przeziębienia, katar, krwawienie z nosa.
7. Jama ustna i gardło – stan zębów i dziąseł, bolesność języka, częste bóle gardła, chrypka.
8. Układ oddechowy – kaszel, plwocina (ilość i kolor), krwioplucie, świsty.
9. Układ krążenia – kołatanie serca, wysokie ciśnienie krwi, ból w klatce piersiowej,

duszności.

10. Układ pokarmowy – łaknienie, problemy z połykaniem, zgaga, nadmierne odbijanie,

nudności, wymioty, zaparcia i biegunka.

11. Układ moczowy – częstość i ilość oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy,

pieczenie i ból w oddawaniu moczu, krwiomocz, nietrzymanie moczu.

12. Układ nerwowy – omdlenia, utraty przytomności, zaburzenia mowy, zaburzenia snu,

funkcjonowanie narządów zmysłów.

13. Stan psychiczny – nerwowość, napięcie, nastrój obniżony czy podwyższony, pamięć,

myśli samobójcze.

Promocja zdrowia i jej znaczenie dla jednostki i społeczeństwa

Termin „promocja zdrowia” ukształtował się w 1978 roku w czasie obrad Światowego

Zgromadzenia Zdrowia a jego podstawowe założenia sformułowano, w wymienionej
wcześniej, „Karcie Ottawskiej”.

Kolejnymi kamieniami milowymi, w skali międzynarodowej, w dziedzinie zdrowia były

następne konferencje o zasięgu światowym jak konferencja w Adelajdzie (Australia, 1988),
w Sundvall (Szwecja, 1991), których owocem były odpowiednie deklaracje lub stanowiska,
a ostatniej - program działań promocji zdrowia na XXI wiek. Promocja zdrowia stała się
pierwszym z czterech głównych kierunków działania w ramach Europejskiej Strategii
Zdrowia (1981).

Promocja zdrowia jest to proces umożliwiający ludziom:

−

zwiększenie kontroli nad swoim zdrowiem (identyfikacja własnych problemów
zdrowotnych),

−

poprawę zdrowia - poprzez podejmowanie wyborów i decyzji sprzyjających zdrowiu,
kształtowanie potrzeby i kompetencji w rozwiązywania problemów zdrowotnych
i zwiększania potencjału zdrowia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Podstawowe

zasady promocji zdrowia obejmują skupienie działań na całym

społeczeństwie w kontekście jego codziennego życia, nie ograniczając się jedynie do grup
podwyższonego ryzyka zachorowania. Celem jest wpływ na podstawowe czynniki
zwiększające potencjał zdrowia, co wymaga ścisłej współpracy wielu sektorów ze względu na
wieloczynnikowe uwarunkowania zdrowia. Promocja zdrowia jest przedsięwzięciem
społecznym i politycznym, nie zawężonym do działań służb medycznych, choć odgrywają
one znaczną rolą w jej wspieraniu i realizacji. Konieczne jest wykorzystywanie
zróżnicowanych, uzupełniających się form oddziaływania, poprzez mass-media, legislację,
edukację, politykę fiskalną. Niezbędna jest reorientacja osób sprawujących władzę
i utrzymywanie ścisłych kontaktów ze wszystkimi resortami i instytucjami. Bardzo ważne jest
popieranie, ukierunkowywanie i mobilizowanie aktywności społeczności lokalnych. Promocja
zdrowia powinna motywować ludzi do aktywnego uczestnictwa w działaniach
prozdrowotnych.

Aby poprawić stan zdrowia społeczeństwa, należy działać w różnych sferach życia

społecznego, ale niezaprzeczalnie trzeba propagować i upowszechniać idee promocji zdrowia.
Prace w zakresie promocji zdrowia są rezultatem polityki społecznej, inicjowanej z reguły
przez państwo. W Polsce działania w kierunku poprawy stanu zdrowia społeczeństwa też są
prowadzone, na przykład w postaci wdrażania w życie programów promocji zdrowia, chociaż
jest ich za mało w stosunku do istniejących potrzeb społecznych.

Programy promocji zdrowia to przede wszystkim programy edukacyjne, które mają za

zadanie uświadomić zagrożenia i pokazać sposoby zapobiegania. Tworzone są dla różnych
grup wiekowych. Programy realizowane w środowisku dzieci i młodzieży to na przykład:

−

program edukacyjny „Wolność oddechu - zapobiegaj astmie'' - głównym celem programu
jest uświadomienie rodzicom i opiekunom dzieci znaczenia wczesnej profilaktyki astmy
oraz stworzenie dzieciom zagrożonym tą poważną chorobą możliwości optymalnej
jakości życia,

Programy promocji zdrowia przeznaczone dla dorosłych to między innymi:

−

program edukacyjno-diagnostyczny wczesnego wykrywania raka piersi u kobiet
„Samobadanie piersi”,

−

program edukacyjno-rehabilitacyjny „Jak żyć z cukrzycą”,

−

program edukacyjny „Trzymaj Formę” – głównym celem programu jest poszerzenie
wiedzy dotyczącej zdrowego żywienia, zbilansowanej diety, aktywności fizycznej,
zachowań konsumenckich oraz kształtowanie umiejętności niezbędnych do utrzymania
zdrowia i kondycji fizycznej, ze szczególnym uwzględnieniem odpowiedzialności
indywidualnej i świadomego wyboru.

Przy konstruowaniu programu promocji zdrowia należy:

1. Ustalić obszar największych zagrożeń zdrowia, stanu zdrowotności populacji – diagnoza.
2. Ustalić cele działań – cele strategiczne i operacyjne.
3. Wybrać strategie działania.
4. Opracować międzysektorowe programy skierowane na cel.
5. Monitorować programy.
6. Dokonać efektywności działań i ewentualnie wprowadzić korekty działań i strategii.

Promocja zdrowia powinna motywować ludzi do aktywnego uczestnictwa w działaniach

prozdrowotnych. Inwestycja we własne zdrowie ma być inwestycją opłacalną dla jednostki
i dla społeczeństwa. Zdrowie powinno być traktowane jako wartość sama w sobie, jako
podstawowy naturalny zasób, od którego zależy rozwój społeczno-gospodarczy kraju.
Zaowocować ma twórczym i godnym życiem.

Uświadomienie ludziom znaczenia zdrowia oraz zapoznanie ich z zasadami

i możliwościami zapobiegania chorobom skutkuje spadkiem wzrostu zachorowań, zgodnie
z zasadą lepiej zapobiegać niż leczyć. Zdrowe społeczeństwo to nie tylko mniejsze wydatki
na leczenie, ale także lepszy rozwój kraju, ponieważ zdrowi obywatele są bardziej twórczy
i wydajni.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Profilaktyka

Profilaktyka jest to szereg działań mających na celu zapobieganie chorobie bądź innemu

niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem się, poprzez kontrolowanie
przyczyn i czynników ryzyka. Poprzez wczesne wykrycie i leczenie choroby zapobiega
poważniejszym konsekwencjom. Celem profilaktyki jest podjęcie szybkich i skutecznych
działań przywracających zdrowie, ma ona również na celu zahamowanie postępu lub
powikłań już istniejącej choroby. Dzięki temu prowadzi do ograniczenia niesprawności
i inwalidztwa. Istotnym elementem profilaktyki jest także zapobieganie powstawaniu
niekorzystnych wzorów zachowań społecznych, które przyczyniają się do podwyższania
ryzyka choroby. Wyróżniamy następujące fazy profilaktyki:

−

Profilaktyka wczesna - mająca na celu utrwalenie prawidłowych wzorców zdrowego
stylu życia i zapobieganie szerzeniu się niekorzystnych wzorców zachowań,
w odniesieniu do osób zdrowych,

−

Profilaktyka pierwotna (I fazy) - mająca na celu zapobieganie chorobie poprzez
kontrolowanie czynników ryzyka, w odniesieniu do osób narażonych na czynniki ryzyka,

−

Profilaktyka wtórna (II fazy) - zapobieganie konsekwencjom choroby poprzez jej
wczesne wykrycie i leczenie (przesiewowe badania skriningowe mające na celu wykrycie
osób chorych),

−

Profilaktyka III fazy, której działania zmierzają w kierunku zahamowania postępu
choroby oraz ograniczeniu powikłań.
W zakresie profilaktyki wtórnej znaczącą rolę odgrywają przesiewowe badanie

skriningowe. Są to zorganizowane działanie polegające na wczesnym wykryciu w populacji
chorób lub stanów patologicznych za pomocą stosowanych masowo prostych, bezpiecznych
i wiarygodnych testów diagnostycznych. Badania skriningowe prowadzone są w odniesieniu
do chorób stanowiących znaczny problem zdrowotny danej populacji, charakteryzujących się
częstym występowaniem stadiów przedklinicznych, dość długim okresem między pierwszymi
oznakami choroby a jej pełnym obrazem i możliwością wyleczenia.

Podobnie jak programy promocji zdrowia, również programy profilaktyczne tworzone są

dla różnych grup wiekowych. Wśród dzieci i młodzieży prowadzone są między innymi:
–

program profilaktyki wad postawy i bocznych skrzywień kręgosłupa – celem programu
jest wczesne diagnozowania wad postawy u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym
oraz korygowanie nieprawidłowości,

–

program wczesnego wykrywania wad i schorzeń narządu wzroku – celem programu jest
wczesne wykrywanie wad i schorzeń narządu wzroku oraz zapewnienie wykonania
pierwszej konsultacji okulistycznej dzieciom, u których wykryto wady i schorzenia
wymagające pogłębionej diagnostyki i leczenia,

–

program wczesnego wykrywania wad i schorzeń narządu słuchu oraz niedosłuchu –
celem jest przeprowadzenie wstępnej diagnozy epidemiologicznej zaburzeń słuchu
i niedosłuchu u dzieci w wieku szkolnym poprzez przesiewowe badania audiometryczne
oraz wykonanie konsultacji otolaryngologicznych u dzieci ze stwierdzonymi
zaburzeniami.
Dla osób dorosłych:

−

program profilaktyki chorób sercowo-naczyniowych,

−

program profilaktyki wczesnego wykrywania raka szyjki macicy,

−

program profilaktyki chorób nowotworowych skóry i czerniaka,

−

programy profilaktyki chorób reumatycznych i reumatoidalnych i wiele innych.

Prowadzenie szeroko zakrojonych działań profilaktycznych przynosi w krótszej lub

dłuższej perspektywie czasowej wymierne korzyści dla społeczeństwa w postaci:

−

poprawy świadomości zdrowotnej populacji,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

poprawy stanu zdrowia ludności,

−

zmniejszenia ilości osób z powikłaniami chorób i trwałym inwalidztwem,

−

zmniejszenia liczby zachorowań i zgonów,

−

zwiększenia wykrywalności chorób we wczesnym stadium rozwoju,

−

zwiększenia odsetka wyleczeń,

−

zmniejszenia absencji chorobowej,

−

obniżenia kosztów leczenia,

−

mniejszych strat finansowych (zasiłki chorobowe, straty produkcyjne).

Edukacja zdrowotna

Na każdym etapie działań profilaktycznych znaczącą rolę odgrywa edukacja zdrowotna –

proces, w trakcie którego ludzie uczą się dbać o zdrowie własne i innych osób. Koncentruje
się ona na uświadamianiu związków między zdrowiem człowieka a jego stylem życia oraz
środowiskiem fizycznym i społecznym. Edukacja zdrowotna obejmuje głównie działania
informacyjne, których bezpośrednim celem jest ukształtowanie sprzyjających zdrowiu
przekonań, motywacji i umiejętności, a co za tym idzie postaw zdrowotnych jednostki, które
powinny prowadzić do realizacji zachowań służących zdrowiu.

Tradycyjna edukacja przebiega dwutorowo: w drodze bezpośredniej edukacji jednostek

oraz poprzez użycie w celach edukacyjnych środków masowego przekazu. Działania
skierowane na edukację i rozwój jednostek obejmują podnoszenie poziomu wiedzy
o zdrowiu, poradnictwo z zakresu zagrożeń zdrowia, budowanie wysokiej samooceny oraz
samodzielności. Proces edukacji przebiega w ramach relacji nauczyciel – uczeń, lekarz –
pacjent. Edukacja poprzez środki masowego przekazu ma charakter bezosobowy i obejmuje
podnoszenie poziomu świadomości społecznej, kreowanie właściwego klimatu wokół
problemów zdrowotnych oraz poradnictwo z zakresu zagrożeń zdrowia. Przybierać może
formę reklamy, marketingu, serwisu informacyjnego, a wykorzystane do tego celu mogą być:
radio, telewizja, prasa oraz inne formy publikacji.

Tradycyjnie rozumiana edukacja zdrowotna nastawiona jest jedynie na mobilizację

jednostki. Nie uwzględnia oddziaływania czynników środowiskowych.

Nowoczesna edukacja powinna przebiegać na trzech poziomach:

−

podnoszenia poziomu wiedzy i umiejętności związanych z chorobą, funkcjonowaniem

własnego organizmu, zapobieganiem, radzeniem sobie w sytuacjach trudnych,

−

podnoszenia poziomu wiedzy i umiejętności związanych z korzystaniem z systemu opieki

zdrowotnej i pojmowaniem zasad jej funkcjonowania,

−

zwiększania poziomu świadomości co do czynników społecznych, politycznych

i środowiskowych wpływających na zdrowie.

W celu podniesienia efektywności oddziaływania edukacyjnego niezbędne jest stosowanie
różnych form edukacji zdrowotnej, w tym form skierowanych na grupy, organizacje i całe
społeczeństwa.

Nowoczesna edukacja zdrowotna charakteryzuje się tym, że:

−

uwzględnia fakt wieloprzyczynowości chorób, biorąc pod uwagę nie tylko behawioralne,
ale także społeczne, ekonomiczne i polityczne determinanty stanu zdrowia oraz
konieczność budowania programów edukacyjnych na trzech poziomach: jednostki,
społeczności i społeczeństwa,

−

posługuje się różnorodnymi strategiami, a programy interwencyjne są tak planowane, by
jedne działania nasilały oddziaływanie innych,

−

zwraca się ku żywotnym problemom ludzi, których rozwiązania oni sami się domagają,

−

zakorzeniona jest w popularnych ruchach na rzecz sprawiedliwości społecznej, które od
dawna domagają się wprowadzenie zmian w polityce zdrowotnej i instytucjach
związanych ze zdrowiem. Pierwszoplanowym celem „edukacji dla zmiany" jest

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

stworzenie bardziej humanitarnego, demokratycznego, zdrowego i sprawiedliwego
społeczeństwa.
Podsumowując, edukacja odpowiadająca na wyzwania związane z promocją zdrowia

powinna:

−

wykorzystać pojęcie pozytywnego zdrowia,

−

stosować innowacyjne podejścia i technologie edukacyjne,

−

ukierunkowywać się na działania społeczne i społeczne uczestnictwo (nieprofesjonalne),

−

stosować wielosektorowe i wielodyscyplinarne podejścia,

−

rozwijać nowe strategie związane z różnymi poziomami działania (rządowym,
legislacyjnym, profesjonalnym, społecznym),

−

brać pod uwagę społeczne i środowiskowe czynniki wpływające na decyzje związane ze
zdrowiem.
Edukacja zdrowotna w szerszym rozumieniu jest kluczowym narzędziem promocji

zdrowia. Odnoszenie sukcesów w procesie promowania zdrowia w istocie zależy bowiem od
aktywnego zaangażowania w ten proces kompetentnej ludności, wyposażonej we właściwą
wiedzę i umiejętności.

Proces edukacja zdrowotnej powinien być prowadzony od najmłodszych lat.

Wykorzystywane są trzy modele edukacji zdrowotnej:
1. Model edukacji zdrowotnej zorientowanej na chorobę – jako główny cel przyjmuje

zapobieganie określonym chorobom. W tym celu najpierw trzeba przeprowadzić badania
stanu zdrowia, stwierdzić poziom zagrożenia określonymi chorobami, a następnie
opracować i upowszechnić konkretne zasady prowadzące do uchronienia się od
zachorowań. Nie daje ona jednak oczekiwanych rezultatów, gdyż dla młodych ludzi
perspektywa wystąpienia danej w przyszłości nie stanowi argumentu do zmiany
zachowań.

2. Model edukacji zdrowotnej zorientowanej na czynniki ryzyka – kładzie nacisk na

prewencje chorób, które mogą się pojawiać w populacji, niestety nie uwzględnia korzyści
płynących z zachowania zdrowia.

3. Model edukacji zorientowanej na zdrowie – uwzględnia czynniki związane z aktywnym

współuczestnictwem jednostki w zachowaniach prozdrowotnych. Polega na określeniu
własnej kondycji zdrowotnej i znajomości czynników wpływających na zdrowie
w sposób pozytywny lub negatywny. Model ten jest najkorzystniejszy i szczególnie
użyteczny w przypadku dzieci i młodzieży, ponieważ wpływa na zmianę postaw
zdrowotnych.
Wokół tych zasad powinno się tworzyć w szkołach kompleksowe programy edukacji

zdrowotnej i promować zdrowy styl życia od najmłodszych lat, zaszczepiać w społeczności
szkolnej etos zdrowia, który zakłada wspieranie ochrony środowiska naturalnego, fizycznego
i społecznego, włączanie do współdziałania rodziców i społeczność lokalną. Edukacja
zdrowotna powinna być prowadzona w formie tak zwanych „ścieżek przedmiotowych” i być
zintegrowana ze wszystkim przedmiotami.

Metody stosowane w edukacji zdrowotnej są zawsze pochodną celów i zadań, jakie

stawia się w procesie wychowania. Ze względu na specyfikę tej edukacji do najczęściej
stosowanych powinny należeć:

−

metoda organizacji środowiska – podejmowane są działania w odniesieniu do właściwej
organizacji życia codziennego i środowiska. Organizacja środowiska to przede
wszystkim dbałość o estetykę i funkcjonalność otoczenia, prawidłowe oświetlenie, zieleń
w pomieszczeniach, warunki sanitarnohigieniczne. Właściwa organizacja życia
codziennego akcentuje zwłaszcza wielość i różnorodność zajęć odbywających się
w różnych pozycjach, stosowanie technik relaksacyjnych,

−

metoda przekazu wiedzy – dotycząca sposobów informowania, wyjaśniania i instruktażu,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

metoda pobudzania zachowań sprzyjających zdrowiu - z jednej strony stawia wymagania
z zakresu zachowań prozdrowotnych, takich jak czystość ciała, jego hartowanie,
profilaktyczne zabiegi zdrowotne, z drugiej inspiruje do podejmowania działań
zmierzających do dbałości o własne zdrowie,

−

metoda utrwalania pożądanych zachowań i przyzwyczajeń zdrowotnych – powtarzanie
pewnych czynności oraz zachowań w określonych sytuacjach edukacyjnych,

−

metody aktywizujące – drama, narracja, burza mózgów, techniki twórczego myślenia.
Współcześnie termin „edukacja” oznacza nie tylko wychowanie i kształcenie lecz także

wspieranie rozwoju, kształtowanie postaw, samokierowanie własnym rozwojem.

W wieku dziecięcym rodzice dbają o zdrowie dziecka, odpowiadają za wyżywienie,

zabezpieczają warunki mieszkaniowe, rozwój intelektualny i społeczny. Im człowiek staje się
doroślejszy, sam wypracowuje swój styl życia, sam w przeważającej części odpowiada za
zdrowie, sam troszczy się o nie.
Wiek „złotej jesieni” wymaga również, a może przede wszystkim odpowiedniej troski
o zdrowie, zarówno fizyczne i psychiczne. Szczególną uwagę należy zwrócić na
pensjonariuszy przebywających w Domach Pomocy Społecznej. Są to ludzie starsi żyjący
w rozłące z najbliższymi, samotni po stracie członków rodzin czy współmałżonków.
Właściwa atmosfera panująca w placówce, kulturalne i życzliwe kierownictwo oraz personel
sprzyjają zdrowiu mieszkańców wspólnego domu. Warunkiem wspomagającym jest
zapewnienie odpowiedniego odżywiania, troska personelu medycznego. Kontakty z bliskimi,
z przyjaciółmi i znajomymi z lat młodości dodatnio wpływają na stan emocjonalny.
Odwiedziny i imprezy okolicznościowe, przygotowywane przez dzieci szkolne pozwalają
ludziom starszym przenieść się w czasy dzieciństwa i młodości, wspomnieć najpiękniejsze
przeżycia i doznania. Oczywiście czasami są powodem łez i rozczarowań.
Współpraca z instytucjami i organizacjami promującymi zdrowie

W każdym regionie Polski działają organizacje i stowarzyszenia prowadzące działalność

na rzecz promocji zdrowia. Są to instytucje, które zajmują się realizacją i inspiracją
programów profilaktycznych w różnych sferach życia. Należą do nich między innymi
stowarzyszenia działające na rzecz osób:

−

z uzależnieniami,

−

bezrobotnych,

−

niepełnosprawnych,

−

z chorobami układu krążenia, nowotworowymi,

−

promujące aktywny styl życia,

−

prawidłowe odżywianie się,

−

aktywność osób starszych i wiele innych.
Osoby zajmujące się problematyką ochrony i promocji zdrowia, na przykład w Domu

Pomocy Społecznej mogą z nimi współpracować i korzystać z ich doświadczeń. Można od
nich uzyskać materiały informacyjne, zaprosić na wykład, zorganizować zajęcia edukacyjne,
wziąć udział akcjach poświęconym wybranych problemom zdrowotnym.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jak dzielimy potrzeby zdrowotne?
2. W jakim celu przeprowadzamy badanie potrzeb zdrowotnych?
3. Jakie narzędzia wykorzystujemy do badania potrzeb zdrowotnych?
4. Jaka zadania spełnia promocja zdrowia?
5. Czym się kierujemy opracowując programy promocji zdrowia?
6. Czym się charakteryzuje profilaktyka?
7. Jakie wyróżniamy fazy profilaktyki?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8. Jaki cel ma profilaktyka I fazy i II fazy?
9. Co to jest edukacja zdrowotna?
10. Jakie znasz metody edukacji zdrowotnej?

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Opracuj ankietę i rozpoznaj potrzeby zdrowotne podopiecznego Domu Pomocy

Społecznej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem teoretycznym jednostki modułowej,
2) przygotować ankietę zawierającą pytania dotyczące stylu życia, zachowań zdrowotnych,

stanu zdrowia,

3) przeprowadzić wywiad z podopiecznym, notując odpowiedzi w sposób jawny,
4) określić potrzeby zdrowotne podopiecznego,
5) wnioski przedstawić na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

karki papieru,

–

wzory ankiet,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika dla ucznia.

Ćwiczenie 2

Przygotuj wystąpienie prezentujące jedno z wybranych zagadnień:

−

teoria potrzeb Maslowa i jej przydatność w pielęgnowaniu,

−

znaczenie profilaktyki w dbaniu o zdrowie,

−

związek promocji zdrowia, profilaktyki i edukacji zdrowotnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) przygotować wspólnie z grupą najważniejsze tematy do omówienia,
3) przygotować plan wystąpienia,
4) zastanowić się nad sposobem prezentacji i przygotować niezbędne materiały (folie,

plakaty),

5) omówić wylosowane zagadnienia,
6) wysłuchać wystąpień innych osób,
7) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodnie z wykazem w rozdziale,

–

kartki papieru,

–

przybory do pisania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Zaplanuj zajęcia na temat: szkodliwość nadużywania alkoholu, szkodliwość palenia

tytoniu, dla podopiecznych Domu Pomocy Społecznej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) wybrać metodę przeprowadzenia zajęć: pogadanka, dyskusja, wykład,
3) przygotować szczegółowy plan zajęć,
4) przeprowadzić zajęcia wybraną metodą,
5) wziąć udział w dyskusji, zwracając uwagę na dobre i złe strony takich zajęć.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

plakaty obrazujące szkodliwość palenia tytoniu,

–

dane dotyczące substancji szkodliwych zawartych w tytoniu,

–

wykaz chorób spowodowanych paleniem papierosów.

–

broszury i plakaty o szkodliwości alkoholu dla zdrowia,

–

tablica,

–

kreda.

Ćwiczenie 4

Wykonaj plakat informujący o czynnikach ryzyka chorób układu krążenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) wypisać zachowania sprzyjające powstawaniu chorób układu krążenia,
3) wybrać najistotniejsze czynniki ryzyka w zachorowaniach na te choroby,
4) zaproponować działania profilaktyczne zmniejszające ryzyko zachorowania,
5) przygotować plakat,
6) zaprezentować plakat na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

broszury informacyjne na temat chorób układu krążenia,

–

duże arkusze papieru,

–

kolorowe markery,

–

klej,

–

papier kolorowy.

Ćwiczenie 5

Opracuj program promocji zdrowia dla pensjonariuszy DPS.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) przygotować zestaw pytań do wywiadu,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3) rozpoznać potrzeby zdrowotne podopiecznych, wykorzystując do tego celu wcześniej

przygotowany zestaw pytań,

4) przeanalizować możliwe odpowiedzi i określić podstawowe cele działania,
5) zaproponować program promocji zdrowia,
6) zaprezentować program na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 6 poradnika dla ucznia.

Ćwiczenie 6

Wykonaj pomiar parametrów życiowych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z materiałem nauczania jednostki modułowej,
2) przyjąć rolę podopiecznego, opiekuna i obserwatora,
3) jako opiekun przygotować sprzęt potrzebny do wykonania zadania,
4) jako podopieczny zastosować się do poleceń opiekuna,
5) wykonać zadanie zgodnie z poznanym algorytmem,
6) jako obserwator zwrócić uwagę na poprawność wykonywania czynności,
7) ocenić pracę koleżanki/kolegi podkreślając, co zostało wykonane dobrze, a jakie błędy

zostały popełnione,

8) zamienić się rolami z koleżankami/kolegami,
9) ćwiczenie powtarzać aż do nabycia biegłości w wykonywaniu zadania.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

łóżko z materacem lub wygodny fotel

–

termometry,

–

ciśnieniomierze,

–

rękawiczki gumowe.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak Nie

1) podać definicję potrzeb zdrowotnych?

¨ ¨

2) omówić sposoby diagnozowania potrzeb zdrowotnych?

¨ ¨

3) zdiagnozować potrzeby zdrowotne podopiecznych w DPS?

¨ ¨

4) przygotować program promocji zdrowia dla pensjonariuszy DPS?

¨ ¨

5) opracować wykaz działań zaliczanych do profilaktyki I, II i III fazy?

¨ ¨

6) określić czynniki ryzyka w chorobach układu krążenia?

¨ ¨

7) przeprowadzić zajęcia na temat szkodliwości nikotyny i alkoholu

na organizm człowieka?

¨ ¨

8) wymienić metody edukacji zdrowotnej?

¨ ¨

9) wyjaśnić związek pomiędzy profilaktyką, promocją i edukacją

zdrowotną?

¨ ¨

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem pytań testowych.

Test zawiera 20 zadań dotyczących profilaktyki i promocji.

4. Udziel odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi. Zzaznacz prawidłową

odpowiedź X (w przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem,
a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową).

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonania zadania.
7. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudności, wtedy odłóż jego

rozwiązanie na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Według Lalonda największy wpływ na zdrowie mają

a) czynniki genetyczne.
b) opieka zdrowotna.
c) style życia.
d) środowisko fizyczne.

2. Kartę Promocji Zdrowia opracowano na konferencji w

a) Ottawie.
b) Ałma-Acie.
c) Adelajdzie.
d) Sundvall.

3. Promocja zdrowia ma za zadanie

a) uświadamianie zagrożeń dla zdrowia.
b) podnoszenie poziomu wiedzy na temat zdrowia.
c) kształtowanie postaw zdrowotnych.
d) wszystkie te zadania.

4. Polityka zdrowotna to

a) całokształt działań podejmowanych w celu najlepszej ochrony zdrowia ludności.
b) tworzenie programów informacyjnych.
c) określanie metod leczenia.
d) tworzenie programów edukacyjnych.

5. Styl życia można zdefiniować jako

a) zespół postaw, zachowań i ogólną filozofię życia.
b) sposób ubierania się.
c) sposób spędzania wolnego czasu.
d) środowisko, w którym człowiek żyje.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Na zdrowie człowieka wpływa środowisko

a) biologiczne.
b) społeczne.
c) fizykochemiczne.
d) wszystkie te środowiska.

7. Do metod redukcji stresu nie należą metody

a) środowiskowe.
b) fizjologiczne.
c) geograficzne.
d) umysłowe.

8. W hierarchi potrzeb według Maslowa u podstawy znajdują się potrzeby

a) samorealizacji.
b) bezpieczeństwa.
c) szacunku.
d) biologiczne.

9. Do narzędzi szacowania potrzeb zdrowotnych nie zaliczamy

a) ankiety.
b) wywiadu.
c) pomiaru.
d) szacowania.

10. Profilaktyka I fazy ma na celu

a) zapobieganie konsekwencjom choroby przez wczesne jej wykrycie.
b) kontrolowanie czynników ryzyka, mogących wywołać chorobę.
c) utrwalanie prawidłowych wzorców zachowań.
d) zahamowanie postępu choroby.

11. Edukacja zdrowotna ukierunkowana na zdrowie jako główny cel przyjmuje

a) zapobieganie określonym chorobom.
b) prewencję chorób, które mogą pojawić się w określonej populacji.
c) wiedzę o sposobach radzenia sobie w czasie choroby.
d) wiedzę o zdrowiu i wzmacnianiu zdrowia.

12. Pomiaru tętna dokonujemy najczęściej na tętnicy

a) promieniowej.
b) szyjnej.
c) udowej.
d) obojętnie na której.

13. Nadciśnienie u dorosłego człowieka to wartości ciśnienia tętniczego powyżej

a) 110/70.
b) 140/90.
c) 80/60.
d) 120/80.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

14. Cechą oddechu jakiej nie bierzemy pod uwagę przy ocenie układu oddechowego jest

a) rytm.
b) długość.
c) szybkość.
d) zapach.

15. Eustresem jest stres

a) korzystny.
b) niekorzystny.
c) neutralny.
d) obojętny.

16. Dystres działa na organizm

a) korzystnie.
b) szkodliwie.
c) zdrowotnie.
d) neutralnie.

17. Neustres jest dla danej osoby

a) neutralny.
b) korzystny.
c) szkodliwy.
d) zdrowotny.

18. Zmierzony poziom stresu u podopiecznego wynosił 180 punktów. Ryzyko wystąpienia

choroby wynosi
a) 10 %.
b) 33 %.
c) 50 %.
d) 88 %.

19. Do technik umysłowych redukcji stresu należą

a) kontrolowanie oddechu, relaksacja mięśniowa.
b) medytacja, relaksacja wyobrażeniowa.
c) redukcja wagi wydarzenia, medytacja.
d) redukcja niepewności, autohipnoza.

20. Narodowy Program Zdrowia zawiera

a) główne kierunki polityki zdrowotnej państwa.
b) programy edukacji zdrowotnej.
c) programy profilaktyczne.
d) programy promocji zdrowia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ............................................................................................................................

Prowadzenie profilaktyki i promocji zdrowia

Zakreśl poprawną odpowiedź

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Boenish E., Haney C.M.: Twój stress. Sens życia, równowaga i zdrowie. GWP, Gdańsk

2002

2. Karski J. B.: Promocja zdrowia. Oficyna Poligraficzna MBG, Warszawa 1992
3. Korczak C. (red.): Higiena i ochrona zdrowia. PZWL, Warszawa 1997
4. Kulik T. B., Latalskiego M. (red.): Zdrowie publiczne. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2002
5. Kulik T. B., Wrońskiej I. (red.): Zdrowie w medycynie i naukach społecznych. KUL,

Oficyna Wydawnicza, Stalowa Wola, 2000

6. Ślusarska B., Zarzycka D., Zahradniczek K. (red.): Podstawy pielęgniarstwa.

Wydawnictwo Czelej, Lublin 2004

7. Zahradniczek K. (red.): Pielęgniarstwo, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004
8. www.megiweb.pl, MediWeb. W trosce o twoje zdrowie