Na zakończenie TME.

1962r.

str.-69

Jest w dniu dzisiejszym taka chwila.

Która sieć sprzecznych uczuć rzuca.

Rąbek przyszłości nam uchyla.

I radość budzi i zasmuca.

Myśl która była tak płomienna.

Że otwierała zamków wrotnie.

Dzisiaj zastygła – jak kamienna.

Zamknąwszy etap bezpowrotnie…

Musimy odejść dziś od ludzi.

Którzy nam w życiu cel wskazali.

I w swym odwiecznym, wielkim trudzie.

Bogactwo wiedzy przekazali.

Na drogę trudów, walk i znoju.

Uzbroiliście nas i w męstwo.

Gdzie tylko praca w życia boju.

Da szczęście nam i da zwycięstwo.

Musimy odejść. Lecz w pamięci.

I w sercach naszych zostaniecie.

Choć czasem w oku łza zakręci.

Gdy żal, nić wspomnień w życie wplecie.

Wasz trud i Wasze poświęcenie.

Przyjąć musimy – jak dług życia.

Który przemieni się w płomienie.

I serc gorących naszych bicie.

Stokrotne dzięki złożyć chcemy.

Za trudy które skarby kryły.

My, pracą spłacać dług będziemy.

Z Waszej nauki czerpać siły.