Katarzyna Nowak

KATECHEZA nr . . . . .

Szkoła: Gimnazjum Klasa: I – III Data: 06.06.2012 r.

Temat: Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii.

Cel wychowawczy

Uczeń chce znaleźć swoje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii.

Cel dydaktyczny ogólny

Uczeń wie, czym są ruchy religijne w Kościele.

Cele dydaktyczne operacyjne

2 – Uczeń wie, czym jest Kościół diecezjalny i parafialny

3 – Uczeń zna przykładowe ruchy religijne diecezjalne i parafialne

4 – Uczeń zna strukturę przykładowych ruchów religijnych diecezjalnych i

parafialnych

5 – Uczeń potrafi wskazać różnice między poszczególnymi ruchami religijnymi

diecezjalnymi i parafialnymi

6 – Uczeń potrafi zorganizować pracę w grupie diecezjalnej i parafialnej

Pomoce metodyczne:

fragment Ewangelii Łk 2, 1 – 14;

Przebieg katechezy:

Lp.

TREŚĆ

METODY

CZAS

1.

Odczytanie fragmentu Ewangelii – Łk 2, 1-14 oraz

modlitwa „Chwała Ojcu”

Modlitwa

3

2.

Odczytanie listy z dziennika

Sprawdzenie obecności

i przypomnienie imion

5

3.

Każdy uczeń dostaje fragment Ewangelii – Łk, 2, 1 – 14 –

proszę o zamianę tego tekstu na sms i modlitwę.

Zamiana tekstu na sms i

modlitwę

8

4.

Chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć pewną historię.

Posłuchajcie, a potem odpowiecie mi na kilka pytań.

„Każdy z nas ma swoje miejsce” (załącznik nr 1)

Opowiadanie

13

5.

- Do jakiej grupy należała Karolina?

- Dlaczego Karolina odwróciła się od Boga?

- W czym „rozmiłowała” się dziewczyna?

- O co Karolina obwiniała Boga?

- kiedy dziewczyna zrozumiała swój błąd i wróciła do

Boga?

Pogadanka

18

6.

Proszę, aby każde z was przygotowało swoją definicję

diecezji i parafii. Po pracy samodzielnej połączcie się w

pary, a następnie w grupy cztero osobowe. Za każdym

razem starajcie się wspólnie opracować te definicje.

Dyskusja piramidowa

23

7.

Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii. (załącznik

nr 2)

Wykład

30

8.

Wybrani uczniowie odczytują przygotowane w czasie

lekcji modlitwy

Modlitwa

40

załącznik nr 1

„Każdy z nas ma swoje miejsce”

W pewnym mieście żyła sobie dziewczynka. Zawsze chodziła uśmiechnięta, żyła w

przyjaźni z Bogiem. Co niedzielę uczestniczyła we Mszy świętej. Należała nawet do scholii

młodzieżowej i co jakiś czas urozmaicała swoim śpiewem liturgię. Karolina, bo tak miała na

imię dziewczyna, miała wiele talentów. Chętnie się nimi dzieliła. Dziewczyna dorastała w

religijnej rodzinie, z której wyniosła wiele wartości.

Kiedy Karolina miała 15 lat odwróciła się od Boga. Stało się to na skutek wydarzeń z

jej życia. Dziewczyna straciła mamę. Był to dla Karoliny straszny dzień. Była właśnie na

próbie scholii. Zadzwonił tato i powiedział:

- Mama nie żyje. Zginęła w wypadku.

Karolina strasznie to przeżyła. Załamała się. Koleżanki próbowały ją pocieszyć:

- Karolina, widocznie Bóg tak chciał. Twoja mama jest już w niebie, jest jej tam dobrze.

- Musisz to przetrwać. Jej jest już lepiej.

Karolina nie chciała ich słuchać Zaczęła Boga obwiniać o wypadek. Nie chciała już śpiewać

w scholii. Oddaliła się od Kościoła i koleżanek. Nie chodziła do Kościoła.

Karolina znalazła sobie inne towarzystwo. Zaczęła żyć „na krawędzi”. Chodziła na

wiele imprez. Na jednej z nich skosztowała alkohol. Spodobał jej się takie życie. Koleżanki

ze scholii chciały z nią porozmawiać, wytłumaczyć, przemówić do rozsądku. Jednak Karolina

nie chciała tego słuchać.

- Po co mi to mówicie? To nie jest prawda. Bóg mnie nie kocha, to On zabrał mi mamę. Nie

obchodzi Go moje życie. – mówiła. dalej obwiniała Boga o śmierć mamy. nawet ojciec, z

którym zawsze o wszystkim rozmawiała, nie potrafił do nie dotrzeć.

Jednak życie Karoliny nie było takie fajne, jak jej się wydawało. Na jednej z imprez

wypiła za dużo alkoholu. Trafiła do szpitala z ciężkim zatruciem. Lekarze mieli złe

wiadomości:

- Jej stan jest poważny – przekazali ojcu. Ten modlił się o zdrowie córki. Nawet koleżanki

przyszły wspierać jej ojca.

Karolina wyzdrowiała. Dowiedziała się, że ojciec nie odszedł od jej łóżka nawet na krok.

Cały czas się modlił. Karolina porozmawiała z ojcem i dopiero wtedy zrozumiała swój błąd.

Ponownie uwierzyła z miłosierdzie i dobroć Boga. Po wyjściu ze szpitale odnowiła kontakty z

koleżankami. Wróciła do śpiewania w scholii. Karolina zrozumiała, gdzie jest jej miejsce.

Uświadomiła sobie, że bliskość Boga jest najważniejsza w byciu szczęśliwym.

załącznik nr 2

Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii.

Na dzisiejszych zajęciach zajmiemy się tematem, który powinien was zainteresować.

Mianowicie będziemy rozmawiać o waszym miejscu w Kościele. Jednak, żeby mówić o tym

musimy najpierw parę rzeczy sobie powtórzyć.

Zacznijmy więc od początku. należy nam się zastanowić co to takiego jest diecezja i

parafia. Odwołajmy się do waszej wiedzy z geografii. Wiecie, że Polska podzielona jest na

województwa, powiaty i gminy. Podobnie jest z Kościołem w naszym kraju. podzielony jest

on na diecezje, dekanaty i parafie. Można to porównać z podziałem geograficznym Polski,

jednak nie należy zbytnio ze sobą tego utożsamiać. Diecezja, tak jak województwo, jest

największą częścią tego podziału. Zarządza nią biskup. Kościół diecezjalny jest wspólnotą

wiernych całej diecezji. Jako ciekawostkę powiem wam, że w Polsce jest 41, w tym 14 to

archidiecezje. A teraz powiedzmy sobie, co to jest parafia. Parafia to najmniejsza jednostka

administracyjna Kościoła. Każdą parafią zarządza proboszcz, mogą mu pomagać wikarzy.

Kościół parafialny to wspólnota, z którą wytwarzamy najsilniejsze więzy wiary i za którą

wspólnie odpowiadamy. Tyle we wstępie. Teraz przejdźmy do prawidłowego tematu lekcji.

Zarówno w Kościele diecezjalnym, jak i w parafii, znajduje się wiele wspólnot i

ruchów religijnych, do których możecie należeć. W naszej diecezji i także w waszych

parafiach znajdziecie takie grupy. Mówiąc o grupach musimy się zastanowić co to takiego

jest. Są to zgromadzenia wiernych, w których mogą oni rozwijać się duchowo i umacniać

swoją wiarę. Należy pamiętać, że każdą taką wspólnotę diecezjalną musi zatwierdzić biskup,

a parafialną – proboszcz.

Z pośród wielu grup działających w naszej diecezji przybliżę wam tylko kilka. Może

znajdziecie w nich coś, co was zainteresuje. Jednym z takich ruchów, działających na terenie

diecezji, jest Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym. Jest to tak zwana odnowa

charyzmatyczna. Jej celem jest uwrażliwienie na dary duchowe, których Bóg udziela

każdemu inaczej. Dla członków tej wspólnoty ważny jest Duch Święty, jako pośrednik

między wierzącymi a Bogiem. W Odnowie można wyróżnić koordynatorów: świeckiego i

kapłana, który wybierany jest przez biskupa. W każdej grupie Odnowy w Duchu Świętym

znajdują się diakonie, czyli mniejsze grupy odpowiedzialne za różna przedsięwzięcia.

Kolejną taką grupą, działającą na terenie diecezji jest Ruch Światło – Życie, czyli popularnie

zwana Oaza. Oaza wychowuje dojrzałych chrześcijan, a poprzez tworzenie w diecezji

wspólnoty wspólnot służy odnowie Kościoła. Odpowiedzialność za całość ruchu sprawuje

Moderator Generalny, a na odpowiednich szczeblach – kraj, diecezja, parafia – moderatorzy.

Swoją funkcję pełni on wraz z zespołem diakoni. Kapłani spełniają rolę moderatorów, a

należący do Oazy – opiekunów. Może na terenie diecezji tyle przykładów wystarczy.

Zastanówmy się teraz co czeka na was w waszej parafii. Do najbardziej znanych grup

należą ministranci, Marianki i schola. A więc trochę o nich. Ministranci, czyli, poprawnie

mówiąc, Liturgiczna Służba Ołtarza to chłopcy, swoją obecnością przy ołtarzu chcą być bliżej

Boga. W każdej parafii za wspólnotę ministrantów odpowiada ksiądz. Musi on przyszykować

tych chłopców do służby, ucząc ich odpowiedniego zachowania i poprawnego poruszania się

przy ołtarzu. To ksiądz powinien być wzorem dla nich. Księdzu, w tych obowiązkach, może

pomagać opiekun – starszy ministrant. Każdy ministrant ma swoje zadanie . Jednym z nich

jest czytanie Słowa Bożego. Takich ministrantów nazywamy lektorami. Do innych zadań

ministrantów należą: noszenie krzyża i akolitek, służenie przy ołtarzu, a także noszenie

kadzidła. To była propozycja bardziej dla chłopaków.

Teraz coś dla dziewczyn. Marianki, czyli Dzieci Maryi, to dziewczęta, które chcą oddawać

cześć Maryi, a przez Nią – Bogu. Na spotkaniach uczą się one jak naśladować Maryję w

codziennym życiu. Za każdą taką wspólnotę odpowiedzialny jest opiekun, często jest to

ksiądz bądź siostra zakonna. W prowadzeniu wspomagają ich opiekunki oraz animatorki.

Symbolem każdej Marianki jest medalik z wizerunkiem Maryi; w zależności od wieku i stażu

Marianki medalik znajduje się na wstążeczce o różnym kolorze.

Kolejną grupą, którą można znaleźć w prawie każdej parafii, jest schola. Jest to wspólnota

osób uzdolnionych muzycznie. Swoim śpiewem ubogacają liturgię.

Wszystkie te grupy różnią się od siebie. Każda ma swoje zasadnicze założenia.

Dlatego też, w każdej z nich inaczej należy zorganizować pracę. Inaczej wygląda w nich

formacja duchowa. Ale to już wynika z samych założeń tych wspólnot.

Każdy z nas ma inną duchowość. I dla każdego inna grupa będzie odpowiednia.

Wydaję mi się, że w naszej diecezji i w naszych parafiach jest taka różnorodność grup, że

każdy znajdzie coś dla siebie. Wystarczy tylko poszukać czegoś dla siebie. Omówiłam tylko

nieliczne grupy. W większości parafii są jeszcze między innymi: wolontariat, Róże

Różańcowe.