Katarzyna Nowak 

KATECHEZA  nr . . . . .  

   

Szkoła:   Gimnazjum                  Klasa: I – III                       Data: 06.06.2012 r.   

   

Temat: Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii.  

   

Cel wychowawczy 

 Uczeń chce znaleźć swoje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii. 

Cel dydaktyczny ogólny  

Uczeń wie, czym są ruchy religijne w Kościele. 

Cele dydaktyczne operacyjne  

 

2 – Uczeń wie, czym jest Kościół diecezjalny i parafialny 

 

3 – Uczeń zna przykładowe ruchy religijne diecezjalne i parafialne 

 

4  –  Uczeń  zna  strukturę  przykładowych  ruchów  religijnych  diecezjalnych  i 

parafialnych 

 

5  –  Uczeń  potrafi  wskazać  różnice  między  poszczególnymi  ruchami  religijnymi 

diecezjalnymi i parafialnymi 

 

6 – Uczeń potrafi zorganizować pracę w grupie diecezjalnej i parafialnej 

 

Pomoce metodyczne:  

 

 

fragment Ewangelii Łk 2, 1 – 14; 

   

Przebieg katechezy: 

   

Lp. 

TREŚĆ 

METODY 

CZAS 

1. 

Odczytanie fragmentu Ewangelii – Łk 2, 1-14 oraz 

modlitwa „Chwała Ojcu” 

Modlitwa 

3 

2. 

Odczytanie listy z dziennika 

Sprawdzenie obecności 

i przypomnienie imion 

5 

3. 

Każdy uczeń dostaje fragment Ewangelii – Łk, 2, 1 – 14 – 

proszę o zamianę tego tekstu na sms i modlitwę. 

Zamiana tekstu na sms i 

modlitwę 

8 

4. 

Chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć pewną historię. 

Posłuchajcie, a potem odpowiecie mi na kilka pytań. 

„Każdy z nas ma swoje miejsce” (załącznik nr 1) 

Opowiadanie 

13 

5. 

- Do jakiej grupy należała Karolina? 

- Dlaczego Karolina odwróciła się od Boga? 

- W czym „rozmiłowała” się dziewczyna? 

- O co Karolina obwiniała Boga? 

- kiedy dziewczyna zrozumiała swój błąd i wróciła do 

Boga? 

Pogadanka 

18 

6. 

Proszę, aby każde z was przygotowało swoją definicję 

diecezji i parafii. Po pracy samodzielnej połączcie się w 

pary, a następnie w grupy cztero osobowe. Za każdym 

razem starajcie się wspólnie opracować te definicje. 

Dyskusja piramidowa 

23 

7. 

Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii. (załącznik 

nr 2) 

Wykład 

30 

8. 

Wybrani uczniowie odczytują przygotowane w czasie 

lekcji modlitwy 

Modlitwa 

40 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

załącznik nr 1 

 

„Każdy z nas ma swoje miejsce” 

 

 

W  pewnym  mieście  żyła  sobie  dziewczynka.  Zawsze  chodziła  uśmiechnięta,  żyła  w 

przyjaźni z Bogiem. Co niedzielę uczestniczyła we Mszy świętej. Należała nawet do scholii 

młodzieżowej i co jakiś czas urozmaicała swoim śpiewem liturgię. Karolina, bo tak miała na 

imię  dziewczyna,  miała  wiele  talentów.  Chętnie  się  nimi  dzieliła.  Dziewczyna  dorastała  w 

religijnej rodzinie, z której wyniosła wiele wartości. 

 

Kiedy Karolina miała 15 lat odwróciła się od Boga. Stało się to na skutek wydarzeń z 

jej  życia.  Dziewczyna  straciła  mamę.  Był  to  dla  Karoliny  straszny  dzień.  Była  właśnie  na 

próbie scholii. Zadzwonił tato i powiedział: 

- Mama nie żyje. Zginęła w wypadku.  

Karolina strasznie to przeżyła. Załamała się. Koleżanki próbowały ją pocieszyć: 

- Karolina, widocznie Bóg tak chciał. Twoja mama jest już w niebie, jest jej tam dobrze. 

- Musisz to przetrwać. Jej jest już lepiej. 

Karolina nie chciała ich słuchać Zaczęła Boga obwiniać o wypadek. Nie chciała już śpiewać 

w scholii. Oddaliła się od Kościoła i koleżanek. Nie chodziła do Kościoła. 

 

Karolina  znalazła  sobie  inne  towarzystwo.  Zaczęła  żyć  „na  krawędzi”.  Chodziła  na 

wiele imprez. Na jednej z nich skosztowała alkohol. Spodobał jej się takie życie. Koleżanki 

ze scholii chciały z nią porozmawiać, wytłumaczyć, przemówić do rozsądku. Jednak Karolina 

nie chciała tego słuchać. 

- Po co mi to mówicie? To nie jest prawda. Bóg mnie nie kocha, to On zabrał mi mamę. Nie 

obchodzi  Go  moje  życie.  –  mówiła.  dalej  obwiniała  Boga  o  śmierć  mamy.  nawet  ojciec,  z 

którym zawsze o wszystkim rozmawiała, nie potrafił do nie dotrzeć.  

 

Jednak życie Karoliny nie było takie fajne, jak jej się wydawało. Na jednej z imprez 

wypiła  za  dużo  alkoholu.  Trafiła  do  szpitala  z  ciężkim  zatruciem.  Lekarze  mieli  złe 

wiadomości: 

-  Jej  stan  jest  poważny  –  przekazali  ojcu.  Ten  modlił  się  o  zdrowie  córki.  Nawet  koleżanki 

przyszły wspierać jej ojca.  

Karolina  wyzdrowiała.  Dowiedziała  się,  że  ojciec  nie  odszedł  od  jej  łóżka  nawet  na  krok. 

Cały czas się modlił. Karolina porozmawiała z ojcem i dopiero wtedy zrozumiała swój błąd. 

Ponownie uwierzyła z miłosierdzie i dobroć Boga. Po wyjściu ze szpitale odnowiła kontakty z 

koleżankami.  Wróciła  do  śpiewania  w  scholii.  Karolina  zrozumiała,  gdzie  jest  jej  miejsce. 

Uświadomiła sobie, że bliskość Boga jest najważniejsza w byciu szczęśliwym.  

załącznik nr 2 

 

Moje miejsce w Kościele diecezjalnym i parafii. 

 

 

Na dzisiejszych zajęciach zajmiemy się tematem, który powinien was zainteresować. 

Mianowicie będziemy rozmawiać o waszym miejscu w Kościele. Jednak, żeby mówić o tym 

musimy najpierw parę rzeczy sobie powtórzyć.  

 

Zacznijmy więc od początku. należy nam się zastanowić co to takiego jest diecezja i 

parafia. Odwołajmy się  do waszej  wiedzy z geografii. Wiecie, że Polska podzielona jest na 

województwa, powiaty i gminy. Podobnie jest z Kościołem w naszym kraju. podzielony jest 

on  na  diecezje,  dekanaty  i  parafie.  Można  to  porównać  z  podziałem  geograficznym  Polski, 

jednak  nie  należy  zbytnio  ze  sobą  tego  utożsamiać.  Diecezja,  tak  jak  województwo,  jest 

największą  częścią  tego  podziału.  Zarządza  nią  biskup.  Kościół  diecezjalny  jest  wspólnotą 

wiernych  całej  diecezji.  Jako  ciekawostkę  powiem  wam,  że  w  Polsce  jest  41,  w  tym  14  to 

archidiecezje.  A  teraz  powiedzmy  sobie,  co  to  jest  parafia.  Parafia  to  najmniejsza  jednostka 

administracyjna  Kościoła.  Każdą  parafią  zarządza  proboszcz,  mogą  mu  pomagać  wikarzy. 

Kościół  parafialny  to  wspólnota,  z  którą  wytwarzamy  najsilniejsze  więzy  wiary  i  za  którą 

wspólnie odpowiadamy.  Tyle we wstępie. Teraz przejdźmy do prawidłowego tematu lekcji. 

 

Zarówno  w  Kościele  diecezjalnym,  jak  i  w  parafii,  znajduje  się  wiele  wspólnot  i 

ruchów  religijnych,  do  których  możecie  należeć.  W  naszej  diecezji  i  także  w  waszych 

parafiach  znajdziecie  takie  grupy.  Mówiąc  o  grupach  musimy  się  zastanowić  co  to  takiego 

jest.  Są  to  zgromadzenia  wiernych,  w  których  mogą  oni  rozwijać  się  duchowo  i  umacniać 

swoją wiarę. Należy pamiętać, że każdą taką wspólnotę diecezjalną musi zatwierdzić biskup, 

a parafialną – proboszcz.  

 

Z pośród wielu grup działających w naszej diecezji przybliżę wam tylko kilka. Może 

znajdziecie w nich coś, co was zainteresuje.  Jednym z takich ruchów, działających na terenie 

diecezji,  jest  Wspólnota  Odnowy  w  Duchu  Świętym.  Jest  to  tak  zwana  odnowa 

charyzmatyczna.  Jej  celem  jest  uwrażliwienie  na  dary  duchowe,  których  Bóg  udziela 

każdemu  inaczej.  Dla  członków  tej  wspólnoty  ważny  jest  Duch  Święty,  jako  pośrednik 

między  wierzącymi  a  Bogiem.  W  Odnowie  można  wyróżnić  koordynatorów:  świeckiego  i 

kapłana,  który  wybierany  jest  przez  biskupa.  W  każdej  grupie  Odnowy  w  Duchu  Świętym 

znajdują się diakonie, czyli mniejsze grupy odpowiedzialne za różna przedsięwzięcia. 

Kolejną taką grupą, działającą na terenie diecezji jest Ruch Światło – Życie, czyli popularnie 

zwana  Oaza.  Oaza  wychowuje  dojrzałych  chrześcijan,  a  poprzez  tworzenie  w  diecezji 

wspólnoty  wspólnot  służy  odnowie  Kościoła.  Odpowiedzialność  za  całość  ruchu  sprawuje 

Moderator Generalny, a na odpowiednich szczeblach – kraj, diecezja, parafia – moderatorzy. 

Swoją  funkcję  pełni  on  wraz  z  zespołem  diakoni.  Kapłani  spełniają  rolę  moderatorów,  a 

należący do Oazy – opiekunów. Może na terenie diecezji tyle przykładów wystarczy. 

 

Zastanówmy się teraz co czeka na was w waszej parafii. Do najbardziej znanych grup 

należą  ministranci,  Marianki  i  schola.    A  więc  trochę  o  nich.  Ministranci,  czyli,  poprawnie 

mówiąc, Liturgiczna Służba Ołtarza to chłopcy, swoją obecnością przy ołtarzu chcą być bliżej 

Boga. W każdej parafii za wspólnotę ministrantów odpowiada ksiądz.  Musi on przyszykować 

tych chłopców do służby, ucząc ich odpowiedniego zachowania i poprawnego poruszania się 

przy ołtarzu. To ksiądz powinien być wzorem dla nich. Księdzu, w tych obowiązkach, może 

pomagać opiekun – starszy ministrant. Każdy ministrant ma swoje zadanie . Jednym z nich 

jest  czytanie  Słowa  Bożego.  Takich  ministrantów  nazywamy  lektorami.  Do  innych  zadań 

ministrantów  należą:  noszenie  krzyża  i  akolitek,  służenie  przy  ołtarzu,  a  także  noszenie 

kadzidła. To była propozycja bardziej dla chłopaków. 

Teraz coś dla dziewczyn. Marianki,  czyli Dzieci  Maryi, to  dziewczęta, które chcą oddawać 

cześć  Maryi,  a  przez  Nią  –  Bogu.  Na  spotkaniach  uczą  się  one  jak  naśladować  Maryję  w 

codziennym  życiu.  Za  każdą  taką  wspólnotę  odpowiedzialny  jest  opiekun,  często  jest  to 

ksiądz  bądź  siostra  zakonna.  W  prowadzeniu  wspomagają  ich  opiekunki  oraz  animatorki. 

Symbolem każdej Marianki jest medalik z wizerunkiem Maryi; w zależności od wieku i stażu 

Marianki medalik znajduje się na wstążeczce o różnym kolorze.  

Kolejną grupą, którą można znaleźć  w prawie każdej parafii, jest schola. Jest to wspólnota 

osób uzdolnionych muzycznie. Swoim śpiewem ubogacają liturgię.  

 

Wszystkie  te  grupy  różnią  się  od  siebie.  Każda  ma  swoje  zasadnicze  założenia. 

Dlatego  też,  w  każdej  z  nich  inaczej  należy  zorganizować  pracę.  Inaczej  wygląda  w  nich 

formacja duchowa. Ale to już wynika z samych założeń tych wspólnot. 

 

Każdy  z  nas  ma  inną  duchowość.  I  dla  każdego  inna  grupa  będzie  odpowiednia. 

Wydaję mi się, że w naszej diecezji i w naszych parafiach jest taka różnorodność  grup, że 

każdy znajdzie coś dla siebie. Wystarczy tylko poszukać czegoś dla siebie. Omówiłam tylko 

nieliczne  grupy.  W  większości  parafii  są  jeszcze  między  innymi:  wolontariat,  Róże 

Różańcowe.