Wartownik na posterunku ma obowiązek:

1) czujnie strzec i zdecydowanie bronić powierzonego mu mienia (osób);

2) trzymać broń zabezpieczoną z dołączonym magazynkiem lub założoną taśmą (bez

wprowadzonego naboju do komory nabojowej) w położeniu określonym w tabeli
posterunków i nikomu jej nie oddawać;

3) nie opuszczać samowolnie posterunku, zanim nie zostanie zmieniony lub zdjęty,

choćby jego życiu zagrażało niebezpieczeństwo;

4) udzielać pomocy wartownikowi na sąsiednim posterunku, nie przerywając ochrony

powierzonego mu posterunku;

5) nie dopuszczać – na odległość mniejszą niż podana w tabeli posterunków –

żadnych osób, z wyjątkiem tych, którym podlega oraz osób im towarzyszących;

6) umieć posługiwać się technicznymi środkami łączności i sygnalizacji oraz sprzętem

pożarniczym;

7) znać warunki i sposoby użycia broni palnej, jak również zasady stosowania

środków przymusu bezpośredniego.

Wartownikowi na posterunku wolno:

1) oddalać się dla ratowania życia ludzkiego lub mienia, jednak na taką odległość, aby

mógł nadal chronić powierzony mu obiekt;

2) odpowiadać tylko na pytania przełożonych, a także udzielać krótkich informacji

innym osobom, jeżeli tak przewiduje tabela posterunków;

3) schronić się do budki wartowniczej lub pod „grzybek” (w razie niekorzystnych

warunków atmosferycznych: deszcz, śnieg, itp.) – nie przerywając obserwacji ochranianego
obiektu;

4) pić napoje, które za zgodą dowódcy warty (pomocnika) lub rozprowadzającego

może zabrać w manierce na posterunek.

Wartownik na posterunku ma prawo:

1) istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym

rozkazom (poleceniom). Warunki i sposoby użycia środków przymusu bezpośredniego
określają przepisy dotyczące wojskowych organów porządkowych;

2) użycia broni palnej jeżeli środki przymusu bezpośredniego okazały się

niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności zdarzenia nie jest możliwe