...........................................................................................
...........................................................................................
...........................................................................................

Podręcznik Logistyki NATO

WSTĘP

“Zgodnie ze starym wojskowym porzekadłem

‘Amatorzy rozmawiają o strategii, generałowie rozmawiają o logistyce'.”

- George J. Church, 1990 –

Niniejszy podręcznik, wydany pod auspicjami Konferencji Głównych

Logistyków NATO (SNLC), jest prostym przewodnikiem po logistyce w NATO.
Nie jest to próba analizy bieżących spraw lub rozwiązania problemów, przed
którymi staną logistycy, ale raczej dążenie do zapoznania ich z podstawowymi
zasadami, kierunkami działania, koncepcjami i organizacjami, w których będą
pracować.

Jest to pierwsza aktualizacja podręcznika od 1997. Od tej pory,

zarówno NATO jak i środowisko bezpieczeństwa, w którym Sojusz działa,
przeszły głębokie zmiany. Zmieniły się również koncepcje wsparcia
logistycznego, które jest wymagane dla zapewnienia zdolności do rozwinięcia
i podtrzymywania działań sił NATO. Niewiele one przypominają te, które istniały
w 1997 roku. Te nowe koncepcje znalazły odzwierciedlenie w nowym wydaniu.
Sojusz jest organizacją, która ciągle się zmienia, aby stawić czoła pojawiającym
się wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa. Zasady i koncepcje logistyczne
NATO będą musiały za tym nadążać. Dlatego też użyteczność podręcznika
będzie zależeć od regularności jego uaktualniania, które będzie ciągłym
procesem. Jeśli czytelnicy będą mieli propozycje dotyczące jego poprawy
lub zmiany, proszeni są o przesłanie ich do Sekretariatu SNLC.

Podręcznik Logistyki NATO nie jest dokumentem formalnie

uzgodnionym i nie powinien być cytowany jako źródło. Nie zawsze prezentuje
on oficjalną opinię lub stanowisko NATO, państw, dowództw lub agencji we
wszystkich dyskutowanych sprawach.
Sekretariat SNLC
Sztab Międzynarodowy, Zarząd Polityki Obronnej i Planowania, Logistyka
Kwatera NATO, 1110 Bruksela

SPIS TREŚCI

ROZDZIAŁ 1

PODSTAWY LOGISTYKI NATO

WSTĘP...................................................................................................................3

DEFINICJE.............................................................................................................4

Logistyka............................................................................................................4
Logistyka produkcji............................................................................................4
Logistyka eksploatacji........................................................................................4
Logistyka konsumenta.......................................................................................5
Logistyka kooperacyjna.....................................................................................5
Logistyka wielonarodowa..................................................................................5

FUNKCJE LOGISTYKI...........................................................................................6

Zaopatrzenie......................................................................................................6
Środki zaopatrzenia...........................................................................................6
Usługi.................................................................................................................6
Zarządzanie informacjami logistycznymi...........................................................6
Obsługa Techniczna Sprzętu i Remonty...........................................................7
Przemieszczanie i Transport (M&T)..................................................................7
Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie (RSOM).........................7
Logistyka Produktów Naftowych.......................................................................7
Unieszkodliwianie Materiałów Wybuchowych (EOD)........................................7
Budowa Infrastruktury Logistycznej (IEL)..........................................................8
Zabezpieczenie Medyczne................................................................................8
Kontraktowanie..................................................................................................8
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza.............................................................8

FUNKCJE POKREWNE.........................................................................................8

Współpraca Cywilno-Wojskowa (CIMIC)..........................................................8
Standaryzacja i Interoperacyjność w NATO......................................................9
Ochrona środowiska..........................................................................................9

ODNOŚNIKI............................................................................................................9

ZAŁĄCZNIKI...........................................................................................................9
A Klasy zaopatrzenia..............................................................................................10
B Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................11

ROZDZIAŁ 2

STRUKTURA ORGANIZACYJNA LOGISTYKI NATO

WSTĘP...................................................................................................................15

Cele polityczne i podstawowe zadania NATO..................................................15
Podejmowanie decyzji w NATO........................................................................15

STRUKTURA POLITYCZNO-WOJSKOWA NATO...............................................16

Rada Północnoatlantycka (NAC lub Rada).......................................................16
Komitet Planowania Obronnego (DPC)............................................................16
Komitet Wojskowy (MC)....................................................................................16
Euroatlantycka Rada Partnerstwa (EAPC).......................................................17
Rada NATO-Rosja (NRC).................................................................................17
Komisja NATO-Ukraina (NUC)..........................................................................17
Dialog Śródziemnomorski (MD) i Istambulska Inicjatywa Współpracy (ICI).....18

STRUKTURA SZTABU KWATERY NATO...........................................................18

Sekretarz Generalny (SG).................................................................................18
Sztab Międzynarodowy (IS)..............................................................................18
Międzynarodowy Sztab Wojskowy (IMS)..........................................................19

STRUKTURA ZINTEGROWANEGO DOWÓDZTWA WOJSKOWEGO NATO.. .20

Nowa struktura dowództw NATO......................................................................20

KOMITETY LOGISTYCZNE NATO.......................................................................20

Konferencja Głównych Logistyków NATO (SNLC)...........................................20
Zespół Oficerów Sztabowych Logistyki (LSM) .................................................21
Grupa ds. Przemieszczania i Transportu (M&TG)............................................21
Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich (SG PLE)...........21
Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi (LOG IMG).....................22
Komitet NATO ds. Rurociągów.........................................................................22
Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO (COMEDS)...............23
Grupa Robocza Ad Hoc ds. Logistyki NATO-Rosja (NRC(LOG))....................24

INNE ORGANY LOGISTYCZNE NATO.................................................................24

Organizacja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSO).........................24
Organizacja Zarządzania Systemem Rurociągów Europy Środkowej
(CEPMO)...........................................................................................................25
Rada Koordynacyjna Logistyki Dowództw Strategicznych (Bi -SC LCB).........26
Forum Dowództw Strategicznych ds. Przemieszczania i Transportu
(Bi -SC M&T Forum)..........................................................................................26
Medyczna Grupa Doradcza Dowództw Strategicznych (Bi -SC MEDAG)........27

ODNOŚNIKI............................................................................................................27

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................27
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................28

ROZDZIAŁ 3

NOWA KONCEPCJA STRATEGICZNA SOJUSZU I STRUKTURY SIŁ

STRATEGICZNA KONCEPCJA SOJUSZU..........................................................33

STRUKTURY WOJSKOWE NATO........................................................................34

Struktura Dowodzenia NATO (NCS).................................................................34
Struktura Sił NATO (NFS).................................................................................34
Siły Stopniowanej Gotowości (GRF).................................................................34
Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe (CJTF)..........................................35
Siły Odpowiedzi NATO (NRF)...........................................................................35

IMPLIKACJE DLA ZDOLNOŚCI DO ROZWINIĘCIA I PODTRZYMYWANIA
DZIAŁAŃ................................................................................................................36

Inicjatywa Zdolności Obronnych (DCI)...........................................................36
Praskie Zobowiązania dot. Zdolności (PCC)..................................................37

ODNOŚNIKI............................................................................................................37

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................38
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................38

ROZDZIAŁ 4

OKREŚLANIE WYMAGAŃ LOGISTYCZNYCH I PLANOWANIE LOGISTYCZNE

WSTĘP...................................................................................................................41

PROCES PLANOWANIA OBRONNEGO..............................................................41

WIZJA I CELE LOGISTYKI NATO (V&O).............................................................42

Wstęp.................................................................................................................42
Proces V&O Logistyki NATO.............................................................................43
Sprawozdawczość V&O....................................................................................43

PLANOWANIE SIŁ.................................................................................................43

Wsparcie bojowe/Zabezpieczenie Logistyczne (CS/CSS)................................45

ZARZĄDZANIE INFORMACJAMI LOGISTYCZNYMI..........................................46

Założenia dla architektury Systemu Informacji Logistycznych (LOGIS)...........46
Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi (LOG IMG).....................46
Grupa Robocza Zarządzania Informacjami Zabezpieczenia
Logistycznego (LOGFS) (LOGFS IM WG)........................................................47

LOGISTYCZNA GOTOWOŚĆ I ZDOLNOŚĆ DO PODTRZYMYWANIA
DZIAŁAŃ................................................................................................................47

Logistyczna gotowość.......................................................................................47
Logistyczna zdolność do podtrzymywania działań...........................................48

PLANOWANIE ZAPASÓW W NATO....................................................................48

Wymagania dotyczące zapasów.......................................................................48

III

Wytyczne NATO do Planowania Zapasów.......................................................49

WSPÓLNIE FINANSOWANE WOJSKOWE ZASOBY NATO..............................50

Wstęp.................................................................................................................50
Naczelna Rada ds. Zasobów (SRB)..................................................................50
Komitet Infrastruktury........................................................................................51
Komitet Budżetu Wojskowego (MBC)...............................................................51
Komitet NATO ds. Wojskowych Zasobów Osobowych (NDMC)......................51
Średnioterminowy Plan Zasobów (MTRP)........................................................52
Pakiety Zdolności (CPs)....................................................................................52
Definicja CP.......................................................................................................52
Opracowywanie i przedkładanie CP..................................................................53
Aprobata CP......................................................................................................53
Wdrażanie CP...................................................................................................53
Program Inwestycji Obronnych NATO..............................................................53
Budżet Wojskowy..............................................................................................54

STANDARYZACJA I INTEROPERACYJNOŚĆ....................................................55

Wstęp.................................................................................................................55
Definicja.............................................................................................................55
Cel.....................................................................................................................56
Zasady standaryzacji NATO..............................................................................56
Proces standaryzacji w NATO...........................................................................57
Standardy NATO...............................................................................................58
Organizacja Standaryzacyjna NATO (NSO).....................................................60
Rady Rodzajów Sił Zbrojnych...........................................................................61

ODNOŚNIKI............................................................................................................61

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................62
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................62

ROZDZIAŁ 5

OPERACYJNE PLANOWANIE LOGISTYCZNE

WSTĘP...................................................................................................................67

KLUCZOWE DOCUMENTY PLANISTYCZNE......................................................67

WYTYCZNE DO ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO....................................68

CZYNNIKI PLANOWANIA LOGISTYCZNEGO.....................................................68

Logistyka Wielonarodowa.................................................................................68
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne (MJLC)................................68
Planowanie przemieszczenia............................................................................68
Planowanie medyczne.......................................................................................68
Planowanie zaopatrzenia i obsługi technicznej.................................................68
Rola Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS) w planowaniu zabezpieczenia
logistycznego.....................................................................................................69
Planowanie infrastruktury..................................................................................69

Zawieranie umów i finansowanie......................................................................69
Udział państw nie-NATOwskich........................................................................69
Kończenie operacji/ćwiczeń..............................................................................69
Koordynacja z NSE...........................................................................................69
Koordynacja z Organizacjami Międzynarodowymi (IOs) i Organizacjami
Pozarządowymi (NGOs)....................................................................................70
Fazy operacji.....................................................................................................70
Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie (RSOM).........................70

PROCES GENERACJI SIŁ....................................................................................70

Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb (CJSOR)..............................70
Etat Kryzysowy (CE)..........................................................................................70

LOGISTYCZNY SYSTEM MELDUNKOWY (LOGREP).......................................70

CYWILNE WSPARCIE DLA WOJSKA..................................................................71

Przykłady potencjalnego wsparcia wojska przez PB&C...................................71

ODNOŚNIKI............................................................................................................72

ZAŁĄCZNIKI...........................................................................................................72

A Skróty użyte w niniejszym rozdziale..............................................................73
B Struktura Połączonego Sztabu......................................................................75

ROZDZIAŁ 6

REGUŁY I KONCEPCJE LOGISTYCZNE NATO

WSTĘP...................................................................................................................79

HIERARCHIA ZASAD LOGISTYCZNYCH I DOKTRYNY....................................80

Polityka logistyczna NATO................................................................................80
Doktryna NATO.................................................................................................81
Sojusznicza Połączona Doktryna Logistyczna..................................................81
Sojusznicze Publikacje Logistyczne (ALP).......................................................81
Logistyczna Taktyka, Techniki i Procedury ( TTPs)..........................................82
Wytyczne NATO do Planowania Logistycznego...............................................82

POLITYKA NATO W ZAKRESIE WSPÓŁPRACY LOGISTYCZNEJ...................82

Koncepcja NATO dotycząca współpracy logistycznej......................................82

ZASADY I REGUŁY NATO W DZIEDZINIE LOGISTYKI......................................82

ZASADY LOGISTYCZNE.......................................................................................83

Kolektywna odpowiedzialność...........................................................................83
Uprawnienia.......................................................................................................83
Pierwszeństwo wymagań operacyjnych............................................................83
Współpraca........................................................................................................83
Koordynacja.......................................................................................................83
Zapewnione dostawy.........................................................................................83
Wystarczająca ilość...........................................................................................83

Efektywność.......................................................................................................83
Elastyczność......................................................................................................83
Otwartość i przejrzystość..................................................................................84

REGUŁY LOGISTYCZNE......................................................................................84

Reguły ogólne....................................................................................................84
Odpowiedzialność.............................................................................................84
Uprawnienia.......................................................................................................85
Planowanie Logistyczne w Planowaniu Obronnym..........................................85
Planowanie Logistyczne w Planowaniu Operacyjnym......................................86
Logistyczne Dowodzenie i Kierowanie (C2)......................................................86
Logistyczna gotowość i zdolność do podtrzymywania działań.........................86
Współpraca logistyczna.....................................................................................86
Redystrybucja zasobów logistycznych..............................................................87
Logistyka Wielonarodowa.................................................................................87
Finansowanie/Pozyskiwanie zasobów..............................................................87
Zasoby cywilne..................................................................................................88
Zabezpieczenie Cyklu Życia..............................................................................88

ODNOŚNIKI............................................................................................................88

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................88
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................89

ROZDZIAŁ 7

LOGISTYKA WIELONARODOWA

NATOWSKA KONCEPCJA ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO..................93

ZABEZPIECZENIE SIŁ ODPOWIEDZI NATO (NRF)............................................94

Uwagi ogólne.....................................................................................................94
MC 525 – Koncepcja wsparcia logistycznego operacji NRF.............................95
MC 551 – Koncepcja wsparcia medycznego operacji NRF..............................97

KONCEPCJA WIELONARODOWEGO POŁĄCZONEGO CENTRUM
LOGISTYCZNEGO: AJP-4.6.................................................................................97

TYPY LOGISTYKI WIELONARODOWEJ: AJP-4.9..............................................98

Zabezpieczenie logistyczne typu: Państwo Wiodące.......................................99
Zabezpieczenie logistyczne typu: Państwo Wyspecjalizowane w danej roli....99
Porozumienia dot. Zabezpieczenia Wielonarodowego.....................................99
Wspólnie Finansowane Zasoby Logistyczne....................................................99
Wielonarodowe Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne............................99
Wzajemna Obsługa Statków Powietrznych.......................................................100
Kontrakty lokalne...............................................................................................100

WSPARCIE OPERACJI PRZEZ KONTRAHENTÓW............................................101

Zalety wsparcia operacji przez kontrahentów...................................................101
Planowanie wsparcia przez kontrahentów........................................................101

Formy planowanych kontraktów........................................................................101
Finansowanie wsparcia przez kontrahentów....................................................103
Odpowiedzialność za planowanie wsparcia przez kontrahentów.....................103
Uprawnienia w stosunku do zakontraktowanych zdolności..............................103
Funkcje, które mogą być realizowane przez kontrahentów..............................104
Status i wykorzystanie kontrahentów................................................................104
Współpraca wielonarodowa..............................................................................104
Czynniki Planowania Operacyjnego w zakresie wsparcia przez
Kontrahentów....................................................................................................105
Integracja zdolności kontrahentów....................................................................105
Zarządzanie kontraktami...................................................................................106

KONCEPCJE ZABEZPIECZENIA KOMPONENTÓW – (ALP-4.1, 4.2, 4.3)........106

Koncepcja zabezpieczenia Sił Morskich: ALP-4.1............................................106
Koncepcja zabezpieczenia Sił Lądowych: ALP-4.2..........................................107
Koncepcja zabezpieczenia Sił Powietrznych: ALP-4.3.....................................108

ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE OPERACJI REAGOWANIA
KRYZYSOWEGO...................................................................................................108

ODNOŚNIKI............................................................................................................109

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................109

A Skróty użyte w niniejszym rozdziale..............................................................110

ROZDZIAŁ 8

WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA (HNS)

WSTĘP...................................................................................................................115

DEFINICJA.............................................................................................................115

NATOWSKA KONCEPCJA HNS..........................................................................115

PRAWNE ASPEKTY POROZUMIEŃ DOTYCZĄCYCH HNS...............................116

ZASADY HNS.........................................................................................................116

PLANOWANIE HNS...............................................................................................117

REGUŁY HNS.........................................................................................................119

Reguły odnoszące się do dowódcy NATO........................................................119
Reguły odnoszące się do Państwa Wysyłającego............................................120
Reguły odnoszące się do Państwa-Gospodarza..............................................120

BAZA DANYCH DOTYCZĄCA ZDOLNOŚCI.......................................................121

KONTRAKTY LOKALNE.......................................................................................121

WSPÓŁPRACA CYWILNO-WOJSKOWA (CIMIC)...............................................121

ODNOŚNIKI............................................................................................................122

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................122
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................123

VII

ROZDZIAŁ 9

ZABEZPIECZENIE PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU

WSTĘP...................................................................................................................127

OGÓLNE ZASADY PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU.................................127

REGUŁY PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU.................................................128

Reguły ogólne....................................................................................................128
Planowanie M&T...............................................................................................129
Reguły wsparcia cywilnego dla wojsk...............................................................130
Reguły wojskowego wsparcia operacji cywilnych.............................................130
Reguły pozyskiwania zasobów..........................................................................130
Reguły dowodzenia, kierowania i łączności......................................................131

ZADANIA I OBOWIĄZKI W ZAKRESIE M&T.......................................................131

Kwatera Główna NATO.....................................................................................132
Dowództwa Strategiczne (SCs).........................................................................132
Państwa.............................................................................................................133

ODNOŚNIKI............................................................................................................134

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................134
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................135

ROZDZIAŁ 10

ZABEZPIECZENIE PRODUKTÓW NAFTOWYCH

WSTĘP...................................................................................................................139

GOTOWOŚĆ CYWILNA........................................................................................139

DYSTRYBUCJA HURTOWA I MAGAZYNOWANIE PALIW W NPS...................140

OPERACJE EKSPEDYCYJNE..............................................................................140

ZABEZPIECZENIE BAZY LOTNICZEJ, BAZY MORSKIEJ I JEDNOSTKI.........140

PALIWA WOJSKOWE I POLITYKA JEDNOLITEGO PALIWA...........................141

Polityka Jednolitego Paliwa (SFP)....................................................................141

MOBILNE WYPOSAŻENIE DYSTRYBUCJI PALIW (DFHE) –
KONCEPCJA MODUŁOWA .................................................................................141

PLANOWANIE PRODUKTÓW NAFTOWYCH......................................................142

STANDARYZACJA, WYMIENIALNOŚĆ, INTEROPERACYJNOŚĆ I BADANIA142

ODNOŚNIKI............................................................................................................142

VIII

ZAŁĄCZNIKI...........................................................................................................143
A Przewodnik dotyczący organów NATO odpowiedzialnych za NPS i innych
organów związanych z produktami naftowymi......................................................144
B Memorandum dotyczące paliw w NATO.............................................................145
C Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................147

ROZDZIAŁ 11

ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

WSTĘP...................................................................................................................151

MISJA SŁUŻBY MEDYCZNEJ..............................................................................151

STANDARDY OPIEKI ZDROWOTNEJ.................................................................151

Zgodność z prawem wojennym i konwencjami humanitarnymi .......................151
Etyka lekarska i ograniczenia prawne...............................................................152
Standardy opieki................................................................................................152
Pierwszeństwo potrzeb klinicznych...................................................................152
Zakres odpowiedzialności medycznej...............................................................152
Filozofia terapii przy dużej liczbie poszkodowanych.........................................152
Zdolność do ewakuacji......................................................................................152
Tajemnica lekarska............................................................................................152
Dobro pacjenta..................................................................................................152

ZASADY OPERACYJNE.......................................................................................153

Odpowiedzialność za zdrowie sił NATO...........................................................153
Uprawnienia medyczne dowódców NATO........................................................153
Podstawowe komponenty polowej służby zdrowia...........................................153
Sprawność fizyczna i standardy zdrowotne......................................................153
Limity czasowe w leczeniu................................................................................153
Ciągłość opieki..................................................................................................154
Środowisko........................................................................................................154
Ochrona zdrowotna sił.......................................................................................154
Planowanie........................................................................................................154
Gotowość systemu zabezpieczenia medycznego i przejście od warunków
pokoju do kryzysu lub konfliktu..........................................................................154
Mobilność...........................................................................................................154
NATO i współpraca narodowa...........................................................................155
Wielonarodowość..............................................................................................155
Kategorie opieki medycznej..............................................................................155
Zasoby ewakuacyjne.........................................................................................156
Narodowe medyczne zespoły łącznikowe.........................................................156
Zapewnienie leczenia planowego.....................................................................156

LOGISTYKA MEDYCZNA......................................................................................156

DZIAŁANIE WOJSKOWEGO ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO
W SYTUACJACH KLĘSK ŻYWIOŁOWYCH I ZWALCZANIA SKUTKÓW
KATASTROF..........................................................................................................156

KOMITET SZEFÓW WOJSKOWYCH SŁUŻB MEDYCZNYCH NATO
(COMEDS).............................................................................................................157

POŁĄCZONY KOMITET MEDYCZNY (JMC)........................................................157

ODNOŚNIKI............................................................................................................158

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................158
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................159

ROZDZIAŁ 12

LOGISTYCZNE DZIAŁANIA ZEWNĘTRZNE

PARTNERSTWA Z NATO HQ...............................................................................163

Stała Grupa ds. Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich (SG PLE).....163
Stała Grupa ds. Ekspertów Medycznych Państw Partnerskich (SG PME).......164

PARTNERSTWO DLA POKOJU...........................................................................164

Uwagi ogólne.....................................................................................................164
Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujący (PMSC)..............................................164
Komórka Koordynacji Partnerstwa (PCC).........................................................164
Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju (PARP).....................165
Euroatlantycki Partnerski Program Roboczy (EAPWP)....................................165
Fundusz Powierniczy PfP..................................................................................165
Koncepcja Zdolności Operacyjnych (OCC).......................................................165

WSPÓŁPRACA LOGISTYCZNA NATO-ROSJA..................................................166

WSPÓLPRACA LOGISTYCZNA NATO-UKRAINA..............................................166

DIALOG ŚRÓDZIEMNOMORSKI (MD).................................................................166

Uwagi ogólne.....................................................................................................166
Grupa Współpracy Śródziemnomorskiej (MCG)...............................................166
Plan Roboczy Współpracy Śródziemnomorskiej (MDWP)................................166

ISTAMBULSKA INICJATYWA WSPÓŁPRACY (ICI)...........................................167

Grupa Istambulskiej Inicjatywy Współpracy (ICIG)...........................................167

ODNOŚNIKI............................................................................................................167

ZAŁĄCZNIK............................................................................................................167
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale....................................................................168

ROZDZIAŁ 13

LOGISTYKA PRODUKCJI

WSTĘP...................................................................................................................173

METODY WSPÓŁPRACY W DZIEDZINIE UZBROJENIA...................................173

Porozumienia dotyczące produkcji....................................................................173
Porozumienia dotyczące standaryzacji.............................................................173

KONFERENCJA KRAJOWYCH DYREKTORÓW DS. UZBROJENIA (CNAD)) –
AC/259

Struktury podporządkowane CNAD..................................................................174

INNE KOMITETY I ORGANIZACJE NATO ZAANGAŻOWANE WE
WSPÓŁPRACĘ ZBROJENIOWĄ..........................................................................175

Komitet Obrony Powietrznej NATO (NADC).....................................................175
Komitet NATO ds. Kierowania Projektami (NPSC)...........................................175
Organizacja ds. Badań i Technologii (RTO)......................................................176
Organizacja NATO ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji (NC3O)............176

PROCEDURY WSPÓŁPRACY W DZIEDZINIE UZBROJENIA............................177

Planowanie uzbrojenia: System Etapowego Programowania Uzbrojenia
(PAPS)...............................................................................................................177

DZIAŁANIA PARTNERSKIE .................................................................................177

Indywidualne Programy Partnerstwa (IPAPs)...................................................178
Propozycja uruchomienia “Partnerskich Projektów Uzbrojenia” w ramach
Konferencji Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia (CNAD)..............................178

ODNOŚNIKI............................................................................................................178

ZAŁĄCZNIKI...........................................................................................................178

A Komitety NATO kierujące projektami.............................................................179
B Skróty użyte w niniejszym rozdziale..............................................................180

ROZDZIAŁ 14

LOGISTYKA EKSPLOATACJI

WSTĘP...................................................................................................................185

Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne (ILS).............................................185
Analiza Zabezpieczenia Logistycznego (LSA)..................................................185
Koszty Cyklu Życia (LCC).................................................................................186

ORGANIZACJE NATO DS. LOGISTYKI I PRODUKCJI (NPLOs).......................186

ORGANIZACJA NATO DS. EKSPLOATACJI I ZAOPATRZENIA (NAMSO)......187

KOOPERATYWNE PROJEKTY LOGISTYCZNE NAMSA...................................187

Wymiana Zapasów Logistycznych NATO (NLSE)............................................187
System Składów i Zabezpieczenia NATO (NDSS)...........................................187
Baza Danych Amunicji NATO (NADB)..............................................................187

KOMITETY NATO DS. KIEROWANIA PROJEKTAMI (NPSCs)..........................188

TECHNIKI LOGISTYKI KOOPERACYJNEJ.........................................................188

System Kodyfikacji NATO (NCS)......................................................................188

ODNOŚNIKI ...........................................................................................................189

ZAŁĄCZNIKI...........................................................................................................189

A Organizacje NATO ds. Logistyki Produkcji (NPLOs).....................................190
B Skróty użyte w niniejszym rozdziale..............................................................191

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM PODRĘCZNIKU.............................................195

XII

ROZDZIAŁ 1

PODSTAWY LOGISTYKI NATO

ROZDZIAŁ 1

PODSTAWY LOGISTYKI NATO

„Ja nie wiem, czym u licha jest ‘logistyka’ ….ale przyda mi się jej trochę.”

- Admirał floty Ernest J. King, 1942

WSTĘP

Podczas zimnej wojny w NATO obowiązywała zasada, że logistyka leży

w gestii narodowej. Zgodnie z tą zasadą, Sojusz skupiał się wyłącznie
na ustanowieniu i przestrzeganiu ogólnych wymagań logistycznych. Zasada
ta stosowana była w odniesieniu do planów i działań NATO do początku lat 1990,
kiedy to zrozumiano i zaakceptowano fakt, że fundamentalnie zmieniła się sytuacja
strategiczna, która legła u podstaw takiego myślenia.

Już w styczniu 1996 logistycy NATO dostrzegli nowe wyzwania stojące przed

Sojuszem. Szczególnie zmniejszenie zasobów wojskowych uwidoczniło
konieczność zwiększenia współpracy i wielonarodowości w dziedzinie
zabezpieczenia logistycznego. Nowe potrzeby wymagały, aby Sojusz był zdolny
logistycznie zabezpieczyć prowadzenie operacji poza Artykułem 5/Operacje
Reagowania Kryzysowego (CRO), prawdopodobnie daleko od narodowych baz
logistycznych i przemysłowych, poza obszarem NATO, gdzie praktycznie nie
funkcjonuje wspierające państwo-gospodarz. Zaistniała potrzeba, aby wszystkie
te działania były realizowane w warunkach pokojowych, bez mobilizacji
i/lub specjalnych (kryzysowych) uregulowań prawnych. Dodatkowo istniała potrzeba
integracji sił nie-NATOwskich i ich zabezpieczenia logistycznego.

Konferencja Głównych Logistyków NATO (SNLC) jako najwyższa instancja

NATO w dziedzinie logistyki, podjęła dzieło przetłumaczenia Nowej Koncepcji
Strategicznej NATO na praktyczne, elastyczne i interoperacyjne zasady i sposoby
działania logistyki. Mając to na względzie, najpierw opracowano wizję logistyki
NATO ukierunkowanej na rozwój wspólnej odpowiedzialności za logistykę, zarówno
NATO jak i państw. Kolektywna odpowiedzialność jest osiągana poprzez ścisłą
koordynację i współpracę pomiędzy władzami narodowymi i NATO zarówno w fazie
planowania jak i realizacji. Obejmuje ona głębszą analizę skutecznego
wykorzystania zasobów cywilnych. W wyniku doświadczeń z operacji prowadzonych
pod przywództwem NATO państwa doceniły wartość kolektywnego podejścia
do zabezpieczenia logistycznego i udzieliły zdecydowanego wsparcia dla
wprowadzenia w życie tej wizji.

NATO jest odpowiedzialne za koordynowanie i ustalanie priorytetów

zabezpieczenia logistycznego rozwiniętych sił, natomiast każde państwo jest
odpowiedzialne (indywidualnie albo poprzez porozumienia kooperacyjne) za
zapewnienie zasobów logistycznych własnym siłom. Skoordynowane planowanie
logistyczne jest zatem niezbędnym aspektem efektywnego i racjonalnego
wykorzystania zasobów w całym ich cyklu życiowym, od wstępnego projektowania
do ostatecznego pozbycia się.

DEFINICJE

Z punktu widzenia cyklu życia, logistyka jest pomostem między rozwiniętymi

siłami zbrojnymi a bazą przemysłową, która produkuje uzbrojenie i środki
zaopatrzenia niezbędne siłom zbrojnym do wykonania zadań. Dlatego też NATO
definiuje logistykę jako:

Logistyka: nauka o planowaniu i realizacji przemieszczania i utrzymania sił.

W najpełniejszym sensie, aspekty operacji wojskowych obejmują:

- projektowanie i rozwój, pozyskiwanie, przechowywanie, transport,

dystrybucję, obsługę techniczną, ewakuację i pozbywanie się środków materiałowo-
technicznych

;

- transport personelu;
- pozyskiwanie albo budowę, utrzymanie, użytkowanie i dyslokację obiektów;
- pozyskiwanie lub świadczenie usług; i
- zabezpieczenie medyczne i zdrowotne.
Niniejsza definicja obejmuje szeroki zakres odpowiedzialności, który łączy

wiele różnych dziedzin działalności w ramach NATO. Jeśli weźmiemy pod uwagę,
że logistyka obejmuje zarówno zwiększanie zapasów i zdolności jak i utrzymanie
uzbrojenia i sił, można wyróżnić trzy ważne aspekty logistyki, rozciągające się na
cały cykl życia zasobów logistycznych: produkcję, wdrożenie do eksploatacji
i eksploatację. Poniższe definicje wymienionych aspektów są powszechnie
akceptowane w środowisku logistycznym NATO:

„Logistyka produkcji (znana również jako logistyka pozyskiwania): część
logistyki dotycząca badań, projektowania, rozwoju, produkcji i akceptacji
środków zaopatrzenia. W rezultacie, logistyka produkcji obejmuje:
standaryzację i interoperacyjność, zawieranie umów, zapewnianie jakości,
zaopatrywanie w części zamienne, niezawodność i analizy wojskowe,
standardy bezpieczeństwa dla wyposażenia, specyfikacje

i procesy produkcyjne, próby i testowanie (łącznie z zapewnieniem
niezbędnych obiektów), kodyfikację, dokumentację wyposażenia, kontrolę
konfiguracji i modyfikacje. W Kwaterze Głównej NATO wiodącymi
organizacjami w tym zakresie są: Zarząd Inwestycji Obronnych (DI) Sztabu
Międzynarodowego (IS) i Oddział Uzbrojenia Zarządu Logistyki i Zasobów
(L&R) w Międzynarodowym Sztabie Wojskowym (IMS). Konferencja
Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia (CNAD) jest wyższym komitetem
NATO, który jest w pierwszym rzędzie odpowiedzialny za koordynację tego
aspektu logistyki.”

„Logistyka eksploatacji: ta część logistyki, która jest pomostem między logistyką
produkcji i logistyką konsumenta i obejmuje funkcje związane z pozyskiwaniem,
przyjmowaniem, magazynowaniem, dystrybucją i przydziałem środków materiałowo-
technicznych niezbędnych do obsługi wyposażenia i zaopatrywania sił. Organizacja
NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSO) jest główną instytucją
odpowiedzialną w Sojuszu za tę dziedzinę.

1) Środki zaopatrzenia: wyposażenie w najszerszym ujęciu łącznie z pojazdami, uzbrojeniem, amunicją, paliwem itd.

Logistyka konsumenta: (znana również jako logistyka operacyjna): część
logistyki dotycząca przyjmowania nowych produktów, magazynowania, transportu,
obsługi technicznej (łącznie z naprawami i serwisowaniem) użytkowania
i pozbywanie się środków materiałowo-technicznych. W rezultacie, logistyka
konsumenta obejmuje zarządzanie zapasami, pozyskiwanie lub budowę obiektów
(z wyłączeniem elementów materiałowych i obiektów potrzebnych do
zabezpieczenia logistyki produkcji), kontrolę przemieszczania, sprawozdawczość
dotyczącą niezawodności i defektów, standardy bezpieczeństwa w magazynowaniu,
transport

i przeładunek oraz związane z tym szkolenie. W Kwaterze Głównej NATO
wiodącymi organizacjami w tym zakresie są: Sekcja Logistyczna w Zarządzie
Polityki Obronnej i Planowania (DPP) Sztabu Międzynarodowego i Oddział
Logistyczny w Zarządzie L&R w IMS. SNLC jest wyższym komitetem NATO, który
jest w pierwszym rzędzie odpowiedzialny
za logistykę konsumenta.
Trzy dziedziny cyklu życia

i odpowiedzialne za nie wiodące instytucje
przedstawiono po prawej stronie. Podczas
gdy trzy wymienione dziedziny określają
relacje między producentem i
konsumentem, istnieją dwa dodatkowe
aspekty określające sposób realizacji
funkcji logistycznych.
Logistyka Kooperacyjna: nie ma jeszcze definicji NATO, ale logistyka
kooperacyjna mogłaby być opisana w następujący sposób:
„Logistyka Kooperacyjna NATO jest to system porozumień bilateralnych
i multilateralnych dotyczących logistyki konsumenta i logistyki produkcji w celu
zoptymalizowania zabezpieczenia logistycznego sił NATO w skoordynowany
i zracjonalizowany sposób”.
Współpraca w logistyce powinna być prowadzona w szerokich ramach, opartych na
uzgodnionych zasadach i realizowana zgodnie z kierunkiem podstawowych
wytycznych. Jej celem jest zmniejszenie kosztów poprzez ekonomię skali,
zharmonizowanie procesów cyklu życia i zwiększoną efektywność zabezpieczenia
logistycznego w czasie pokoju, kryzysu i wojny. Rozwój porozumień Logistyki
Kooperacyjnej NATO jest znacznie ułatwiony poprzez wykorzystanie Organizacji
NATO ds. Produkcji i Logistyki (NPLOs), szczególnie Agencji NATO ds. Eksploatacji
i Zaopatrzenia (NAMSA), wykorzystującej nowoczesne techniki w dziedzinie
pozyskiwania i zarządzania środkami materiałowo-technicznymi.
Logistyka Wielonarodowa: w operacjach wielonarodowych logistyka musi
funkcjonować jako efektywny multiplikator sił. Biorąc pod uwagę obecne
wielokierunkowe zagrożenia, malejące zasoby logistyczne i zasadę wspólnej
odpowiedzialności logistycznej, wykorzystanie międzynarodowej logistyki jako
narzędzia zwiększającego wydajność i skuteczność nabiera najwyższej wagi.
Pomimo że nie ma jeszcze uzgodnionej w NATO definicji Logistyki Wielonarodowej,
funkcja ta może być rozumiana jako zapewnianie zabezpieczenia logistycznego
operacji z wykorzystaniem wielonarodowych rozwiązań, takich jak państwo
wiodące, specjalizacja w danej dziedzinie i wielonarodowe zintegrowane
zabezpieczenie logistyczne.

FUNKCJE LOGISTYCZNE

Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, że różne funkcje logistyki łączą się

tworząc całość zabezpieczenia logistycznego. Logistyk NATO jednej specjalności
będzie często pracował z oficerem sztabowym innej specjalności i jako absolutne
minimum będzie musiał zdawać sobie sprawę z jego zakresu odpowiedzialności
i problemów. Na przykład, planowanie logistyczne zaczyna się od narodowych lub
NATOwskich wytycznych politycznych i musi być skoordynowane ze wszystkimi
zainteresowanymi komórkami sztabu, zarówno operacyjnymi, administracyjnymi jak
i logistycznymi, wojskowymi lub cywilnymi. Krótki przegląd głównych funkcji
logistycznych jasno to pokazuje.

Zaopatrzenie

Zaopatrzenie oznacza wszystkie środki zaopatrzenia i artykuły stosowane

w wyposażeniu, zabezpieczeniu i utrzymaniu sił wojskowych (klasy zaopatrzenia są
wymienione w Załączniku A). Funkcja zaopatrzenia obejmuje określenie poziomu
zapasów, ich pozyskiwanie, dystrybucję i uzupełnianie.

Środki zaopatrzenia

Logistyka produkcji lub pozyskiwania obejmuje środki zaopatrzenia od

pierwszej fazy cyklu życia do ich ostatecznego skreślenia z ewidencji. Pierwsza
część cyklu, od specyfikacji, projektu i produkcji jest zdecydowanie funkcją logistyki
produkcji. Przyjęcie wyposażenia do eksploatacji jego dystrybucja

i magazynowanie, naprawy, obsługa techniczna i wycofanie z eksploatacji są
zdecydowanie zadaniem logistyki konsumenta. Jednakże wstępny projekt obsługi
technicznej i napraw przez konsumenta, a zatem łączy obie dyscypliny.

Usługi

Zapewnienie personelu i umiejętności wspierających jednostki bojowe lub

działania logistyczne obejmuje szeroki zakres usług takich jak uzupełnianie
zapasów bojowych, dystrybucja map, siła robocza, usługi pocztowe i kurierskie,
kantyny, obiektów pralnicze i kąpielowe, pogrzeby itd. Usługi te mogą być
zapewniane własnym siłom lub siłom innego państwa a ich efektywność zależy od
ścisłej współpracy między planistycznymi sztabami operacyjnymi, logistycznymi
i cywilnymi.

Zarządzanie informacjami logistycznymi

Zarządzanie informacjami logistycznymi łączy dostępne technologie

informacyjne z procesami i praktykami logistycznymi w celu spełnienia wymagań
dowódców NATO i państw w zakresie informacji logistycznych. Zarówno w NATO
jak i w państwach istnieje wielu użytkowników, którzy potrzebują informacji
logistycznych ze szczebla kierowniczego, pośredniego i wykonawczego. Aby
spełnić swoje zadanie, systemy informacji logistycznej muszą ułatwiać przesyłanie
właściwych informacji do właściwych ludzi we właściwym czasie z uwzględnieniem
bezpieczeństwa informacji. Muszą one obejmować wszystkie funkcje logistyczne
i związki między tymi funkcjami oraz inne obszary funkcjonalne, zgodnie
z potrzebami. Systemy logistyczne NATO muszą być interoperacyjna zarówno
z istniejącymi jak i powstającymi systemami narodowymi i NATOwskimi. Należy
również rozważyć możliwość ich współpracy z systemami przemysłowymi, jeśli jest
to wykonalne i ekonomicznie uzasadnione.

Obsługa techniczna i naprawa sprzętu

Obsługa techniczna oznacza wszystkie działania, łącznie z naprawami,

podejmowane w celu utrzymania lub przywrócenia środków materiałowo-
technicznych do założonego stanu. Skuteczność operacyjna sił lądowych morskich
i lotniczych będzie w znacznym stopniu zależała od wysokiego poziomu planowej
obsługi technicznej wyposażenia i związanych z nim środków materiałowo-
technicznych w czasie pokoju. Naprawy obejmują wszystkie działania podejmowane
w celu przywrócenia środków materiałowo-technicznych do stanu używalności
w najkrótszym możliwym czasie.

Remont Uszkodzeń Bojowych (BDR) jest ważną metodą stosowaną w celu

poprawy osiągalności środków materiałowo-technicznych w czasie operacji. Służy
on do przywrócenia uszkodzonych środków materiałowo-technicznych do stanu
przydatnego w walce, tak szybko jak to możliwe, aby spełniły swoje zadanie bez
względu na powód niesprawności. Ocena uszkodzenia musi być wykonana szybko
i nie zawsze z wykorzystaniem urządzeń do automatycznego testowania lub
skomplikowanych przyrządów. Należy zwracać uwagę przede wszystkim na
zminimalizowanie strat, określenie przyczyny uszkodzenia, ustalenie planu naprawy
uszkodzenia i zminimalizowanie ryzyka dla wyposażenia i użytkowników.
Po wykonaniu zadania BDR musi być uzupełniony specjalistyczną obsługą
techniczną lub naprawą w celu przywrócenia wyposażenia do stanu pełnej
używalności.

Przemieszczanie i Transport (M&T)

Wymagane jest zapewnienie elastycznej zdolności do szybkiego

przemieszczania sił wewnątrz i pomiędzy teatrami działań, aby mogły realizować
pełne spektrum misji i zadań Sojuszu. Odnosi się to także do zabezpieczenia
logistycznego niezbędnego do zorganizowania i podtrzymywania operacji.

Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie (RSOM)

RSOM jest etapem rozwijania sił, który polega na przemieszczeniu

jednostek, personelu, wyposażenia i środków materiałowo-technicznych od
przybycia do Portów Wyładowania (PODs) do miejsc przeznaczenia. RSOM jest
jednym z działań operacyjnych, jednakże wymaga znacznego wysiłku
logistycznego. A zatem planowanie i realizacja RSOM wymaga efektywnego
zintegrowania z planami zabezpieczenia logistycznego, M&T i planami Wsparcia
przez Państwo-Gospodarza (HNS).

Logistyka produktów naftowych

NATOwski łańcuch zaopatrzenia w produkty naftowe musi zapewnić pełne

spektrum wymagań operacyjnych Sojuszu w całym rejonie rozwinięcia
i przewidywanego rozśrodkowania ze szczególnym uwzględnieniem rozwijającej się
współpracy NATO z Państwami Partnerskimi i ich władzami wojskowymi i cywilnymi.
Aspekty finansowe, ekonomia skali i potrzeba zwiększonej interoperacyjności
wymaga ciągłego poszukiwania nowych i innowacyjnych sposobów zaopatrywania
w paliwa.

Unieszkodliwianie materiałów wybuchowych (EOD)

EOD obejmuje poszukiwanie, wykrywanie, lokalizowanie, oznaczanie,

wstępną identyfikację i meldowanie o podejrzanych niewybuchach, a następnie
ocenę na miejscu, zabezpieczenie, wydobycie i ostateczne unieszkodliwienie
niewybuchów. Może też obejmować amunicję, która stała się niebezpieczna
z powodu uszkodzenia lub utraty właściwości. NATOwskie Centrum Informacji

Technicznej dot. EOD (EODTIC) prowadzi rejestry wszystkich rodzajów
przestarzałej i aktualnej amunicji i materiałów wybuchowych i zapewnia
natychmiastowe usługi doradcze w zakresie problematyki EOD.

Budowa Infrastruktury Logistycznej (IEL)

Budowa Infrastruktury Logistycznej nie jest wyłącznie logistycznym

zadaniem, ale wymaga ścisłej koordynacji z logistyką, gdyż jest z nią blisko
związana, ułatwiając otwieranie linii komunikacyjnych i budowę obiektów
pomocniczych. Zadania budowlane są pomostem między logistyką a działaniami
bojowymi i są ściśle związane z ostatecznym sukcesem zarówno logistyki, jak
i działań bojowych. Pozyskiwanie, budowa i użytkowanie obiektów stanowią
podstawę Programu Inwestycji Obronnych NATO (NSIP). Jest to termin
powszechnie używany w NATO na określenie instalacji i obiektów służących
zabezpieczeniu sił wojskowych.

Zabezpieczenie medyczne

Ta funkcja polega na zapewnieniu efektywnego systemu medycznego w celu

leczenia i ewakuacji chorych, poszkodowanych i rannych, minimalizacji osobodni
straconych z powodu urazów i chorób i przywracania poszkodowanych do służby.
Efektywny system zabezpieczenia medycznego jest zatem uważany za element
podnoszący morale i potencjalny multiplikator sił. Pomimo że zabezpieczenie
medyczne jest zwykle zadaniem narodowym, planowanie musi być elastyczne
i zapewnić skoordynowane wielonarodowe podejście do wsparcia medycznego.
Stopień wielonarodowości będzie różny w zależności od warunków misji oraz chęci
państw do uczestnictwa w poszczególnych elementach zintegrowanego
zabezpieczenia medycznego. Opieka medyczna odgrywa również zasadniczą rolę
w ochronie sił.

Zawieranie kontraktów

Kontrakty stają się coraz ważniejsze dla operacji wojskowych, szczególnie

jeśli prowadzone są poza obszarem odpowiedzialności NATO. Jest to ważne
narzędzie, które można wykorzystywać do osiągnięcia szybkiego dostępu do
zasobów miejscowych poprzez zakup zaopatrzenia i usług wymaganych przez
dowódcę.

Wsparcie przez Państwo-Gospodarza (HNS)

Możliwość uzyskania HNS zmniejsza zapotrzebowanie na ogólne

i organiczne zabezpieczenie wojsk, a tym samym wpływa na wielkość i zakres
obowiązków sił Zabezpieczenia Logistycznego (CSS), które muszą zostać
zaangażowane do danej operacji.

FUNKCJE ZWIĄZANE

Współpraca cywilno-wojskowa (CIMIC)
Współpraca cywilno-wojskowa, szczególnie w rejonie rozwinięcia wojsk, nabrała
nowego rozmachu po zakończeniu zimnej wojny. Nowa sytuacja wygenerowała inne
potrzeby i aktualnie dowódcy CRO mają zupełnie inne zadania. Doświadczenia
z operacji na Bałkanach i w ramach Międzynarodowych Sił Wsparcia
Bezpieczeństwa (ISAF) w Afganistanie wykazały, że dowódcy NATO muszą
zajmować się zadaniami cywilnymi ukierunkowanymi na realizację misji,
polegającymi na pozyskiwanie zasobów cywilnych dla wojska.

Standaryzacja i interoperacyjność w NATO

Standaryzacja jest kluczowym narzędziem dla osiągnięcia interoperacyjności.

Introperacyjność jest niezbędna dla współpracy logistycznej i ma bezpośredni wpływ
na zabezpieczenie misji i skuteczność bojową sił. Minimalnym wymaganiem dla
interoperacyjności jest jedność koncepcji, doktryn i procedur, kompatybilność
wyposażenia i zamienność zaopatrzenia bojowego. Tam gdzie to możliwe powinny
być stosowane standardy cywilne. Państwa powinny dążyć do wdrażania
uzgodnionych standardów NATO.

Ochrona środowiska

Legislacja oraz porozumienia narodowe i międzynarodowe dotyczące

ochrony środowiska mają coraz większy wpływ na operacje wojskowe, szczególnie
CRO poza Artykułem 5. Implikacje wynikające z ochrony środowiska muszą być
brane pod uwagę podczas realizacji zadań logistycznych.

ODNOŚNIKI
AAP-6 Słownik Terminów i Definicji NATO

ZAŁĄCZNIKI
A Klasy Zaopatrzenia
B Skróty użyte w niniejszym rozdziale

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 1

ZAŁĄCZNIK A

KLASY ZAOPATRZENIA

Zaopatrzenie w NATO ujęto w 5-klasowy system, zdefiniowany poniżej:

Klasa I
Artykuły potrzebne do utrzymywania się przy życiu np. żywność i pasza, które są
konsumowane przez ludzi i zwierzęta na mniej więcej stałym poziomie, bez względu
na lokalne zmiany zależne od warunków bojowych lub terenowych.

Klasa II
Zaopatrzenie, dla którego ustanowiono należności poprzez tabele organizacyjne
oraz wyposażenie np. odzież, broń, narzędzia, części zapasowe, pojazdy.

Klasa III
Produkty Naftowe, Oleje i Smary (POL) do wszystkich celów z wyjątkiem lotniczych
lub używanych w uzbrojeniu takim jak miotacze ognia. Obejmuje to np. benzynę,
olej napędowy, smary, węgiel i koks.

(Klasa IIIa – paliwa i smary lotnicze)

Klasa IV
Zaopatrzenie, którego nie ma w standardowych tabelach należności. Zwykle
obejmuje ono materiały fortyfikacyjne i budowlane jak również dodatkowe ilości
artykułów standardowych (Klasy II) takich jak dodatkowe pojazdy.

Klasa V
Amunicja, materiały wybuchowe i środki chemiczne wszystkich typów.

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 1

ZAŁĄCZNIK B

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

BDR Battle Damage Repair

Remont Uszkodzeń Bojowych

CIMIC

Civil-Military Co-operation
Współpraca Cywilno-Wojskowa

CNAD Conference of National Armaments Directors

Konferencja Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

CRO Crisis Response Operations

Operacje Reagowania Kryzysowego

CSS Combat Service Support

Zabezpieczenie Logistyczne

Defence Investment Division

Zarząd Inwestycji Obronnych

EOD Explosive Ordnance Disposal

Unieszkodliwianie Materiałów Wybuchowych

EODTIC

NATO EOD Technical Information Centre
NATOwskie Centrum Informacji Technicznej dot. EOD

HNS Host Nation Support

Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

IEL

Infrastructure Engineering for Logistics

Budowa Infrastruktury Logistycznej

IMS International Military Staff

Międzynarodowy Sztab Wojskowy

International Staff
Sztab Międzynarodowy

ISAF

International Security Assistance Force (Afghanistan)
Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa

L&R

Logistics and Resources Division
Zarząd Logistyki i Zasobów

M&T Movement and Transportation

Przemieszczanie i Transport

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAMSO

NATO Maintenance and Supply Organization
Organizacja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NPLOs

NATO Production and Logistics Organisations
Organizacje NATO ds. Produkcji i Logistyki

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 1

NSIP NATO Security Investment Programme

Program Inwestycji Obronnych NATO

PODs Ports of Debarkation

Porty Wyładowania

POL

Petroleum, Oil and Lubricants
Produkty Naftowe, Oleje i Smary

RSOM Reception, Staging and Onward Movement

Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

ROZDZIAŁ 2

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

LOGISTYKI NATO

ROZDZIAŁ 2

STRUKTURA ORGANIZACYJNA LOGISTYKI NATO

“Logistycy są smutną, zgorzkniałą rasą ludzi, niesłychanie potrzebną w czasie

wojny, zupełnie nieprzydatną w czasie pokoju.”

- Dr. J.M.A.H. Luns, Sekretarz Generalny NATO, 1978 -

WSTĘP

Cele polityczne i główne zadania NATO

Sojusz Północnoatlantycki odzwierciedla transatlantyckie partnerstwo

między Europą i Ameryką Północną. Jego początek datowany jest na 4 kwietnia
1949, kiedy podpisano Traktat Północnoatlantycki zgodnie z Artykułem 51 Karty
Narodów Zjednoczonych, potwierdzającym inherentne prawo niepodległych państw
do indywidualnej lub kolektywnej obrony.

Zasadniczym celem NATO jest zapewnienie wolności i bezpieczeństwa jego

członków środkami politycznymi i wojskowymi zgodnie z Traktatem
Północnoatlantyckim i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych. Cele Sojuszu są
przede wszystkim polityczne, oparte na wspólnym planowaniu obronnym
i współpracy wojskowej a także na współpracy i konsultacjach w dziedzinie
gospodarki, nauki, środowiska naturalnego i innych istotnych dziedzinach. Sojusz
koncentruje się na promocji stabilności poprzez współpracę i rozwijanie
kolektywnego reagowania kryzysowego i mechanizmów utrzymywania pokoju.

Artykuł 4 Traktatu przewiduje konsultacje między Sojusznikami, jeśli zdaniem

jednego z nich zagrożona będzie jego integralność terytorialna, niezależność
polityczna lub bezpieczeństwo. Artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego
zobowiązuje państwa członkowskie NATO do wzajemnej obrony. Stanowi on, że
zbrojna napaść na jedno lub kilka z nich w Europie lub Ameryce Północnej będzie
uważana za napaść na wszystkie. Operacje Reagowania Kryzysowego (CRO) poza
Artykułem 5, które mogą być zaaprobowane przez Radę Północnoatlantycką, takie
jak Operacje Wsparcia Pokoju, zostały włączone do nowej Koncepcji Strategicznej,
zaaprobowanej przez głowy państw i/lub rządów sojuszniczych na Szczycie
Waszyngtońskim w 1999 roku.

Podejmowanie decyzji w NATO
NATO jest organizacją międzyrządową, w której wszystkie państwa członkowskie
zachowują swoją pełną suwerenność i niezależność. Decyzje w NATO są zatem
podejmowane poprzez konsensus po dyskusjach i konsultacjach między państwami
członkowskimi. Jako związek wolnych i niepodległych państw, NATO nie ma
ponadnarodowej władzy lub funkcji decydującej o kierunkach polityki, które byłyby
niezależne od jego członków. Decyzje podejmowane przez NATO są zatem
decyzjami wszystkich jego państw członkowskich. Z tego samego powodu NATO
może realizować dane kierunki działań tylko wtedy gdy zgodzą się na to wszystkie
państwa członkowskie.

POLITYCZNO/WOJSKOWA STRUKTURA NATO

Rada Północnoatlantycka (NAC lub Rada)

NAC, ustanowiona przez Artykuł 9 Traktatu, jest najwyższą władzą

i najważniejszym ciałem decyzyjnym w NATO. Wszystkie państwa członkowskie
NATO mają równe prawa do przedstawiania swoich poglądów, a podejmowane
decyzje wymagają jednomyślności. Dotyczy to również wszystkich innych komitetów
i konferencji NATO. Nie ma głosowania ani decyzji większości.

Rada składa się ze Stałych Przedstawicieli wszystkich 26 państw

członkowskich

. Spotyka się co tydzień pod przewodnictwem Sekretarza

Generalnego. Inne spotkania, na szczeblu ministerialnym (spraw zagranicznych
i obrony) lub na szczeblu głów państw i/lub rządów także odbywają się regularnie
w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli lub w jednym z państw członkowskich NATO.

Rada ustanowiła szereg komitetów, które są odpowiedzialne za realizację jej

decyzji lub wykonywanie nakazanych przez Radę zadań. Wszystkie te komitety,
zarówno cywilne jak i wojskowe, działają z upoważnienia Rady.

Komitet Planowania Obronnego (DPC)

DPC składa się ze wszystkich państw członkowskich NATO z wyjątkiem

Francji i spotyka się pod przewodnictwem Sekretarza Generalnego na szczeblu
ambasadorów lub szczeblu ministerialnym. Zajmuje się większością spraw
obronnych i tematów związanych z planowaniem kolektywnej obrony. DPC
wypracowuje wytyczne dla władz wojskowych NATO i w ramach swoich
kompetencji posiada te same funkcje i atrybuty oraz taką samą władzę jak Rada.

Komitet Wojskowy (MC)

Komitet Wojskowy jest odpowiedzialny za rekomendowanie politycznym

władzom NATO środków uważanych za niezbędne dla wspólnej obrony obszaru
NATO i wydawanie wytycznych dotyczących spraw wojskowych Dowódcom
Strategicznym (SCs). MC jest najwyższą władzą wojskową w Sojuszu pod
politycznym zwierzchnictwem NAC i DPC. Składa się z Szefów Obrony państw
członkowskich. Szefowie Obrony spotykają się co najmniej dwa razy w roku. Między
spotkaniami państwa członkowskie są reprezentowane przez Narodowych
Przedstawicieli Wojskowych wyznaczanych przez Szefów Obrony.

) 9 marca 2004 do Sojuszu przystąpiło 7 nowych państw: Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa, Rumunia, Słowacja i Słowenia

zwiększając ilość państw członkowskich Sojuszu do 26 (pozostałe państwa członkowskie to: Belgia, Kanada, Czechy,
Dania, Francja, Niemcy, Grecja, Węgry, Islandia, Włochy, Luksemburg, Holandia, Norwegia, Polska, Portugalia,
Hiszpania, Turcja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone).

2) Islandia nie ma sił zbrojnych, ale może być reprezentowana przez osobę cywilną.

Euroatlantycka Rada Partnerstwa (EAPC)

Partnerstwo dla Pokoju jest główną inicjatywą ukierunkowaną na zwiększanie

stabilności i bezpieczeństwa w Europie. Zaproszenie do Partnerstwa dla Pokoju
było adresowane do wszystkich państw uczestniczących w Północnoatlantyckiej
Radzie Współpracy (NACC), (która później przekształciła się w EAPC) i innych
państw uczestniczących w Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie
(później zmieniła nazwę na OSCE, (Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy
w Europie), które były w stanie i chciały wnosić wkład do programu. Rozwój
i wzbogacanie dialogu i partnerstwa z państwami spoza NATO stanowi integralną
część Strategicznej Koncepcji NATO. Ministrowie spraw zagranicznych Sojuszu
i państw współpracujących zainaugurowali Euroatlantycką Radę Partnerstwa
(EAPC) na spotkaniu w Sintrze w Portugalii 30 maja 1997 z zamiarem podniesienia
współpracy politycznej i wojskowej na jakościowo nowy poziom. EAPC zapewnia
ogólne ramy dla konsultacji politycznych i związanych z bezpieczeństwem, a także
dla wzbogaconej współpracy w ramach Partnerstwa dla Pokoju (PfP). Rozszerzony
polityczny wymiar współpracy i konsultacji oferowanych przez EAPC pozwala
Partnerom, jeśli tego chcą, rozwijać bezpośrednie polityczne kontakty z Sojuszem.
Dodatkowo EAPC zapewnia struktury zwiększające możliwości Partnerów
w zakresie podejmowania decyzji dotyczących działań w których uczestniczą.

EAPC spotyka się dwa razy w roku na szczeblu ministrów spraw

zagranicznych i obrony a także rutynowo co miesiąc na szczeblu ambasadorów
w Brukseli. W razie potrzeby może się także spotykać na szczeblu głów państw
i/lub rządów.

Rada NATO-Rosja (NRC)

NRC została ustanowiona na Szczycie NATO-Rosja 28 maja 2002 roku

w Rzymie. NRC łączy 26 Sojuszników i Rosję, umożliwiając zidentyfikowanie
i realizację możliwości wspólnych działań w “formule 27”. “Deklaracja Rzymska”
oparta jest na celach i zasadach Aktu Założycielskiego NATO-Rosja dotyczącego
Wzajemnych Stosunków, Współpracy i Bezpieczeństwa. Akt ten ustanawia NRC
jako mechanizm konsultacji, budowy konsensusu, współpracy, wspólnych decyzji
i wspólnych działań, w których indywidualni sojusznicy i Rosja będą działać jako
równorzędni partnerzy w ramach szerokiego spektrum euroatlanyckiej problematyki
bezpieczeństwa w obszarach wspólnego zainteresowania.

NRC spotyka się co najmniej raz w miesiącu na szczeblu Zarządu Operacji

i Przedstawicieli Wojskowych pod przewodnictwem Sekretarza Generalnego NATO;
regularnie co roku na szczeblu ministrów spraw zagranicznych i obrony i szefów
sztabów oraz okazjonalnie, w razie potrzeby, na szczeblu głów państw i/lub rządów.

Komisja NATO-Ukraina (NUC)

Na szczycie Madryckim 9 lipca 1997 głowy państw i/lub rządów NATO

podpisały «Kartę o szczególnym partnerstwie między NATO i Ukrainą». W Karcie
Sojusznicy z NATO potwierdzają swoje poparcie dla suwerenności i niepodległości
Ukrainy, jej integralności terytorialnej, demokratycznego rozwoju, pomyślności
gospodarczej i statusu państwa nie-nuklearnego, jak również nienaruszalności jej
granic. Zaplanowano różnorodne obszary konsultacji i współpracy. Mandat
polityczny dla tej inicjatywy przyznali ministrowie spraw zagranicznych na spotkaniu

3) Według stanu na koniec 2006 roku w skład EAPC wchodzą państwa członkowskie NATO oraz Albania, Armenia,

Austria, Azerbejdżan, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Finlandia, Gruzja, Kazachstan, Republika Kirgiska,
Irlandia, Mołdawia, Czarnogóra, Rosja, Serbia, Szwecja, Szwajcaria, Tadżykistan, była Jugosłowiańska Republika
Macedonii, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan. Turcja uznaje konstytucyjną nazwę Republiki Macedonii.

NUC w Reykjaviku w Islandii 15 maja 2002 roku. Wtedy też podkreślili swoją wolę
podniesienia stosunków NATO-Ukraina na jakościowo nowy poziom, między innymi
poprzez zintensyfikowane konsultacje i współpracę w zakresie tematyki politycznej,
gospodarczej i obronnej.

NUC pod przewodnictwem Sekretarza Generalnego spotyka się zasadniczo

nie rzadziej niż dwa razy w roku w celu oceny realizacji wzajemnych stosunków
i zastanowienia się nad ich dalszym rozwojem. Może się także spotykać na
szczeblu ministrów spraw zagranicznych i obrony i szefów sztabów i okazjonalnie,
w razie potrzeby, na szczeblu głów państw i/lub rządów.

Dialog Śródziemnomorski (MD) i Istambulska Inicjatywa Współpracy (ICI)

Uznając, że bezpieczeństwo w Europie jest blisko związane

z bezpieczeństwem i stabilnością w obszarze śródziemnomorskim, Rada
Północnoatlantycka zainicjowała w 1994 roku Dialog Śródziemnomorski. Jest on
integralną częścią procesu adaptacji NATO do warunków bezpieczeństwa, które
zaistniały po zakończeniu zimnej wojny, jak również istotnym składnikiem polityki
Sojuszu o szerszym zasięgu współpracy. Ogólnym celem Dialogu
Śródziemnomorskiego jest wnoszenie wkładu do regionalnego bezpieczeństwa
i stabilności, osiąganie lepszego wzajemnego zrozumienia i rozwiewanie błędnych
wyobrażeń o NATO w państwach Dialogu.

Na szczycie w Istambule głowy państw i rządów zdecydowały, o rozwinięciu

współpracy w szeroko rozumianym regionie Bliskiego Wschodu poprzez
zainicjowanie ICI. Inicjatywa adresowana jest do państw z tego regionu, które są
zainteresowane bilateralnymi stosunkami z NATO, mając na względzie zwiększenie
bezpieczeństwa i stabilności regionalnej. Dialog koncentruje się na tych obszarach
praktycznej współpracy, do których NATO może wnieść dodatkowe wartości.

STRUKTURA SZTABU KWATERY NATO

Sekretarz Generalny (SG)

SG jest wysokim międzynarodowym mężem stanu nominowanym przez kraje

członkowskie na przewodniczącego NAC, DPC i innych komitetów i na Sekretarza
Generalnego NATO. Działa także jako główny rzecznik Sojuszu zarówno
w relacjach zewnętrznych jak i w kontaktach między rządami państw członkowskich.
We wszystkich swoich rolach jest wspomagany przez Prywatne Biuro.

Sztab Międzynarodowy (IS)

Prace Rady i jej komitetów są zabezpieczane przez IS, który składa się

z osób z państw członkowskich rekrutowanych bezpośrednio przez organizację lub
wyznaczonych przez rządy. Członkowie IS podlegają Sekretarzowi Generalnemu
i zobowiązani są do lojalności wobec organizacji w okresie pełnienia w niej
obowiązków. W skład IS wchodzi Biuro Sekretarza Generalnego, sześć zarządów
operacyjnych i Biuro Bezpieczeństwa NATO.

Na czele każdego zarządu stoi Zastępca Sekretarza Generalnego (ASG),

który jest zwykle przewodniczącym głównego komitetu zajmującego się tematami
z jego zakresu odpowiedzialności. Zarządy wspierają prace komitetów
w różnorodnych dziedzinach działalności.

Zarządy są następujące:

Spraw Politycznych i Polityki Bezpieczeństwa (PASP);

Polityki Obronnej i Planowania (DPP);

Operacji (OPS);

Inwestycji Obronnych (DI);

Dyplomacji Publicznej (PDD); i

Zarządzania Wykonawczego (EM).

Dwa z nich bezpośrednio interesują logistykę. DI jest głównie odpowiedzialny

za logistykę produkcji podczas gdy DPP ze swoim Sztabem Logistycznym zajmuje
się sprawami logistyki konsumenta.

Sztab C3 Kwatery Głównej NATO jest zintegrowanym cywilno-wojskowym

elementem sztabowym zabezpieczającym IS i Międzynarodowy Sztab Wojskowy
(IMS).

Międzynarodowy Sztab Wojskowy (IMS)

IMS zabezpiecza Komitet Wojskowy. Składa się z personelu wojskowego

delegowanego z narodowych instytucji wojskowych i wspierającego personelu
cywilnego. Członkowie IMS podlegają administracyjnie dyrektorowi w stopniu
generała broni, który jest wybierany przez Komitet Wojskowy spośród kandydatów
nominowanych przez państwa członkowskie. Dyrektor jest wspomagany przez
pięciu zastępców w stopniach generalskich i koordynatora wykonawczego IMS.
IMS składa się z następujących pięciu zarządów:

Zarządu Wywiadu (INT)

Zarządu Planów & Polityki (P&P)

Zarządu Współpracy i Bezpieczeństwa Regionalnego (C&RS)

Zarządu Operacji (OPS)

Zarządu Logistyki & Zasobów (L&R)

Ostatni wymieniony Zarząd bezpośrednio dotyczy logistyków: jest on

odpowiedzialny zarówno za logistykę produkcji (Oddział Uzbrojenia) jak i logistykę
konsumenta (Oddział Logistyki).

ZINTEGROWANA STRUKTURA DOWODZENIA WOJSKOWEGO NATO

Nowa struktura dowodzenia NATO

Na spotkaniu 12 czerwca 2003 roku ministrowie obrony państw

sojuszniczych zaaprobowali projekt nowej, zredukowanej struktury dowodzenia
wojskowego. Jest ona konsekwencją nowych misji NATO i przechodzenia do
mniejszych, elastycznych sił, które mogą być szybko przemieszczane do rejonów
kryzysu lub konfliktu. Liczba dowództw została zredukowana z 20 do 11, a zakresy
odpowiedzialności przedefiniowane.

Nowa struktura dowodzenia NATO obejmuje dwa dowództwa na szczeblu

strategicznym. Sojuszniczemu Dowództwu Operacji (ACO), które zastąpiło byłe
Sojusznicze Dowództwo w Europie (ACE) nadal podlegają wszystkie dowództwa
w Europie, a także przejęło ono odpowiedzialność za sprawy operacyjne, które
poprzednio podlegały Naczelnemu Sojuszniczemu Dowództwu Atlantyku
(SACLANT)

. Ponadto ACO zajmuje się przede wszystkim planowaniem

i prowadzeniem operacji NATO. Naczelny Sojuszniczy Dowódca w Europie
(SACEUR) zachowuje swój tytuł i przejmuje strategiczne dowodzenie nad
przygotowaniem i prowadzeniem wszystkich operacji połączonych. Kwatera Główna
Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE) pełniąca rolę kwatery ACO
znajduje się w Mons w Belgii.

Szczeble poniżej SHAPE zostały znacznie przeorganizowane, przy czym

nastąpiła redukcja dowództw. Szczebel operacyjny składa się z dwóch stałych
Dowództw Sił Połączonych (JFC), jednego w Brunssum (Holandia) i drugiego
w Neapolu (Włochy) i silnego ale mniejszego stałego Dowództwa Połączonego
(JHQ) w Lizbonie (Portugalia). Na bazie tego ostatniego można utworzyć mobilne,
bazowane na morzu dowództwo Wielonarodowych Połączonych Sił Zadaniowych
(CJTF). Na szczeblu komponentu (Rodzaju Sił Zbrojnych)/taktycznym struktura
obejmuje sześć Dowództw Komponentów Sił Połączonych (JFCC), które
zapewniają specjalistyczne zdolności – lądowe, morskie lub lotnicze – dla szczebla
operacyjnego.

Sojusznicze Dowództwo Transformacji (ACT) zostało utworzone w celu

promocji transformacji i interoperacyjności sojuszniczych struktur wojskowych, aby
zapewnić odpowiednią organizację i wyszkolenie wojsk Sojuszu, w celu sprostania
wyzwaniom nowego środowiska bezpieczeństwa.
Dowództwo ACT jest w tym samym miejscu co Dowództwo Sił Połączonych Stanów
Zjednoczonych w Norfolk, Virginia (USA), ponadto w SHAPE został ustanowiony
Element Sztabowy ACT, aby pierwszym rzędzie zajmować się sprawami
związanymi z zasobami i planowaniem obronnym. ACT podporządkowane są centra
badawcze, edukacyjne i szkoleniowe NATO.

KOMITETY LOGISTYCZNE NATO

Konferencja Głównych Logistyków NATO (SNLC)

Główny komitet zajmujący się logistyką, SNLC, spotyka się pod

przewodnictwem Sekretarza Generalnego dwa razy w roku na połączonych sesjach
cywilno-wojskowych. Konferencja ma również dwóch stałych
współprzewodniczących, a mianowicie Zastępcę Sekretarza Generalnego
ds. Polityki Obronnej i Planowania i Zastępcę Przewodniczącego Komitetu

4) W nowej strukturze dowodzenia SACLANT nie istnieje.

Wojskowego. Konferencja podlega zarówno Radzie jak i Komitetowi Wojskowemu,
co odzwierciedla zależność logistyki zarówno od czynnika cywilnego
jak i wojskowego.

W konferencji biorą udział wyżsi cywilni i wojskowi przedstawiciele

ministerstw obrony lub równorzędnych instytucji, którzy odpowiadają w krajach
członkowskich za konsumenckie aspekty logistyki. W pracach konferencji
uczestniczą również przedstawiciele Dowództw Strategicznych, Agencji NATO
ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSA), Agencji Standaryzacyjnej NATO (NSA),
Komitetu Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO (COMEDS) i inne
elementy sztabu dowództwa NATO. Ogólny mandat SNLC obejmuje sprawy
logistyki konsumenta, mając na celu poprawę działania, sprawności, trwałości
i efektywności bojowej sił Sojuszu oraz sprawowanie w imieniu Rady ogólnej funkcji
koordynującej w całym spektrum logistyki w stosunku do innych komitetów
i organizacji NATO.

SNLC prowadzi swoje prace poprzez cztery podległe organizacje. Główną

podległą organizacją jest Zespół Oficerów Sztabowych Logistyki (LSM), który
doradza SNLC w zakresie ogólnych cywilnych i wojskowych spraw logistycznych.
Działając w imieniu SNLC, LSM monitoruje i koordynuje wdrażanie polityki
logistycznej, programów i inicjatyw poprzez konsultacje i współpracę między
państwami, SC i innymi logistycznymi i związanymi z logistyką organizacjami NATO;
zapewnia forum do zgłaszania problemów logistycznych; koordynuje działania
z Grupą ds. Przemieszczania i Transportu (M&TG) i innymi wyspecjalizowanymi
podległymi grupami roboczymi, które mogą zostać utworzone, a także harmonizuje
ich prace w ramach ogólnej polityki logistycznej i programów SNLC, jeśli ich prace
są częścią szerszych działań logistycznych. LSM opracowuje także politykę
logistyczną, programy i inicjatywy do rozważenia przez SNLC. LSM spotyka się dwa
razy w roku w takim samym formacie jak SNLC. Członkostwo w LSM odzwierciedla
członkostwo w SNLC. LSM współprzewodniczą cywilny współprzewodniczący - Szef
Logistyki IS i wojskowy - Zastępca Dyrektora Zarządu L&R z IMS.

Grupa ds. Przemieszczania i Transportu (M&TG) jest organizacją podległą

SNLC, która zajmuje się przemieszczaniem i transportem (M&T). M&TG doradza
SNLC w sprawach M&T; monitoruje i koordynuje wdrażanie polityki M&T,
programów i inicjatyw poprzez konsultacje i współpracę między państwami, SC
i innymi transportowymi i związanymi z transportem organizacjami NATO. M&TG
współprzewodniczą cywilny współprzewodniczący - Szef Logistyki IS i wojskowy -
Zastępca Dyrektora Zarządu L&R z IMS. Grupa spotyka się dwa razy w roku,
w marcu i wrześniu, w takim samym formacie jak SNLC. Członkostwo w M&TG
odzwierciedla członkostwo w SNLC. Dodatkowo, w M&TG reprezentowane są trzy
Komitety i Rady ds. Planowania Transportu (PB&Cs) Wyższego Komitetu
Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych (SCEPC).

Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich (SG PLE)

w oparciu o wytyczne LSM z Partnerami i M&TG z Partnerami, identyfikuje, rozwija
i promuje wykorzystanie tych sił i zdolności logistycznych Partnerów, które partnerzy
są chętni udostępnić, w operacjach prowadzonych przez NATO. SG PLE
rekomenduje także Dowództwom Strategicznym (SCs) wstępne uzgodnienia
logistyczne. Grupa zapewnia także forum do dyskusji spraw logistycznych
dotyczących PfP, które mogą zgłaszać członkowie LSM z Partnerami i M&TG
z Partnerami. SG PLE spotyka się dwa razy w roku pod przewodnictwem Państwa
Partnerskiego. Przewodnictwo trwa dwa lata.

W skład SG PLE wchodzą starsi oficerowie sztabowi z państw NATO

i partnerskich, IS, IMS, SC i NAMSA.

Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi (LOG IMG) jest

główną organizacją NATO ds. zarządzania informacjami logistycznymi. Grupa jest
podporządkowana LSM. Dokonuje przeglądów, ocen i rekomendacji w zakresie
wymagań dotyczących zarządzania informacjami logistycznymi oraz opracowuje
zasady zarządzania informacjami logistycznymi i wytyczne, które następnie
dyskutowane są w ramach LSM. LOG IMG przewodniczy jedno z państw, a w jej
skład wchodzą eksperci z państw NATO i partnerskich, IS, IMS, SCs i odpowiednich
organizacji i komitetów NATO ds. zarządzania informacjami. Spotyka się
z częstotliwością wynikającą z realizowanych zadań.
Komitet NATO ds. Rurociągów (NPC)

NPC, któremu przewodniczy Szef Logistyki IS, jest w NATO instytucją

doradczą wysokiego szczebla w sprawach logistyki konsumenta w zakresie
produktów naftowych. Działa on w imieniu Rady, wspierając ACO, w pełnym
porozumieniu z Władzami Wojskowymi NATO (NMA) i innymi organizacjami we
wszystkich sprawach dotyczących szerokiego obszaru zainteresowań NATO
paliwami wojskowymi, smarami i podobnymi produktami oraz związanym z tym
wyposażeniem, Systemem Rurociągów NATO (NPS) i innymi instalacjami
naftowymi.

Jego zadania to:

−

dokonywanie przeglądów i ocen, we współpracy z innymi

władzami NATO, ogólnej organizacji logistyki paliw wojskowych
Sojuszu, zasad, planów, procedur i zdolności w celu poprawienia
działania, ekonomiki, bezpieczeństwa, zabezpieczeń i efektywności
instalacji NATO do magazynowania, przeładunku, dystrybucji i
ulepszania paliw wojskowych;

−

rozwijanie standaryzacji paliw, smarów i podobnych produktów

używanych przez siły morskie lub marynarkę wojenną, lotnictwo
i wojska lądowe w celu poprawy efektywności i interoperacyjności sił
NATO i kierowanych przez NATO;

−

poprawa efektywności sił NATO i kierowanych przez NATO

poprzez standaryzację obiektów, wyposażenia i procedur do
przeładunku paliw i produktów smarujących;

−

zapewnienie punktu kontaktowego i forum do rozważania

problemów związanych z wojskowymi produktami naftowymi;

−

sprawowanie nadzoru nad polityką użytkowania i obsługi

technicznej rurociągów NPS;

−

opracowywanie, w ścisłej współpracy z innymi komitetami,

wytycznych służących lepszej współpracy cywilno-wojskowej.

NPC ma trzy stałe Grupy robocze, które mają następujące zadania:

−

Grupa Robocza nr 1 - (AC/112(WG/1) Zadania Specjalne),

która podejmuje zadania specjalne zlecone przez NPC

−

Grupa Robocza NATO ds. Paliw i Smarów - (AC/112(NF&LWG)),
która zapewnia punkt kontaktowy i forum dla przeglądu i rozwoju
standaryzacji paliw, olejów, smarów i pokrewnych produktów

używanych przez siły morskie lub marynarkę wojenną, lotnictwo
i wojska lądowe w celu poprawy efektywności i interoperacyjności sił
NATO i kierowanych przez NATO. NF&LWG jest wspierana przez trzy
Zespoły Robocze:

Zespół Roboczy Marynarki Wojennej ds. Paliw i Smarów -

AC/112(NAVAL F&LWP);

Zespół Roboczy Wojsk Lądowych ds. Paliw i Smarów -

AC/112(ARMY F&LWP); i

Zespół Roboczy Sił Powietrznych ds. Paliw i Smarów -

AC/112(AVIATION F&LWP).

−

Grupa Robocza ds. Wyposażenia Przeładunkowo-Magazynowego
Produktów Naftowych - AC/112(PHEWG), która stanowi punkt
kontaktowy i forum dla przeglądu i poprawy efektywności
i interoperacyjności sił NATO i kierowanych przez NATO poprzez
standaryzację obiektów, wyposażenia (łącznie z Mobilnym
Wyposażeniem Dystrybucji Paliw (DFHE)) oraz procedur przeładunku
i magazynowania paliw i produktów smarujących określonych
Porozumieniu Standaryzacyjnym NATO (STANAG) 1135.

Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO (COMEDS)

COMEDS doradza Komitetowi Wojskowemu w wojskowych sprawach

medycznych dotyczących NATO. COMEDS działa także na korzyść Komitetu
Wojskowego jako instytucja koordynująca w odniesieniu do medycznej polityki,
procedur i technik w ramach NATO. Jego spotkania odbywają się dwa razy w roku.
W skład COMEDS wchodzą:

−

szefowie wojskowych służb medycznych wszystkich państw

reprezentowanych w Komitecie Wojskowym;

−

oficer medyczny IMS;

−

doradcy medyczni ACO i ACT; i

−

przewodniczący Połączonego Komitetu Medycznego (JMC)

(obserwator).

COMEDS rekomenduje zmiany dotyczące rozwoju i oceny polityki medycznej

NATO oraz procedur zabezpieczenia medycznego, które uważa za niezbędne.
Komitet analizuje i opracowuje sposoby poprawy i rozszerzenia istniejących
porozumień między państwami członkowskimi w zakresie koordynacji, standaryzacji
i interoperacyjności. Promuje i poprawia wymianę informacji dotyczących
organizacji, procedur i zasad współdziałania służb medycznych państw NATO i SC,
jak również informacji dotyczących leczenia, badań i rozwoju w celu zapewnienia,
że postępy dokonane przez jedno państwo są dostępne dla wszystkich. COMEDS
podejmuje również studia ogólne i szczegółowe dotyczące: zasad i polityki
zarządzania sprawami medycznymi, szkolenia medycznego, medycyny
zapobiegawczej, farmacji wojskowej i materiałów medycznych, usług
stomatologicznych, higieny i technologii żywności, weterynarii, psychiatrii
wojskowej, wojskowych struktur medycznych, operacji i procedur, koordynacji
i współpracy w wojskowych badaniach medycznych.

Logistyczna Grupa Robocza Ad Hoc NATO-Rosja (NRC(LOG))

NRC(LOG) jest połączoną grupą cywilno-wojskową, której głównym celem

jest identyfikowanie możliwości wspólnych działań we wszystkich działach logistyki,
łącznie z transportem lotniczym i tankowaniem w powietrzu oraz inicjowanie
i realizacja programów i inicjatyw cywilnej i wojskowej współpracy logistycznej
między państwami członkowskimi NRC. Roczny Plan Działań Logistycznych
obejmuje wszystkie inicjatywy NRC w dziedzinie cywilnej i wojskowej współpracy
logistycznej. Poprzez dyskusje sztabowe, wymiany, warsztaty i seminaria
szczególnie koncentruje się na promocji wymiany informacji w dziedzinie polityki
logistycznej, doktryny, struktur i doświadczeń w celu stworzenia trwałych podstaw
wzajemnego zrozumienia w dziedzinie logistyki. Jego działania dotyczą tak różnych
tematów jak struktury wysokiego szczebla dla rozwoju polityki logistycznej,
zabezpieczenie logistyczne zagranicznych operacji pokojowych, HNS, handlu
cywilnego, interoperacyjności paliw, wsparcia medycznego i szkolenia
logistycznego.

INNE ORGANIZACJE LOGISTYCZNE NATO

Organizacja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSO)

NAMSO składa się z Rady Dyrektorów jako ciała ustawodawczego i Agencji

NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSA) jako ciała wykonawczego.
Agencja, której główne obiekty mieszczą się w Luksemburgu, jest główną agencją
NATO zarządzającą zabezpieczeniem logistycznym. Zadaniem NAMSO jest
zapewnienie zabezpieczenia logistycznego NATO lub jego państwom członkowskim
indywidualnie lub zbiorowo. Celem NAMSO jest maksymalizacja, zarówno czasie
pokoju jak i wojny, efektywnego zabezpieczenia logistycznego sił zbrojnych państw
NATO oraz minimalizacja kosztów. Ponieważ NAC uznała wspólną
odpowiedzialność NATO i państw za zabezpieczenie logistyczne w kontekście
operacji wielonarodowych, NAMSO może zapewniać zabezpieczenie logistyczne
zarówno wszystkim swoim państwom członkowskim jak i pewnym ich grupom.

W działalności NAMSO bierze udział dwadzieścia pięć państw członkowskich

. NAC upoważniła także NAMSO do zawierania Porozumień Ogólnych (MOU) z

państwami PfP na temat kooperatywnego zabezpieczenia logistycznego.

Aby wypełnić swoją misję, NAMSA realizuje funkcje zarządzania

logistycznego, które mogą być wykonywane bardziej efektywnie przez Agencję niż
przez same państwa. Często oznacza to wspólne funkcje logistyczne dla kilku
państw. Między innymi obejmuje to (wspólne) zakupy, zaopatrywanie, obsługę
techniczną i naprawy, konfigurację, zarządzanie i zabezpieczenie techniczne
wyposażenia/systemów uzbrojenia. NAMSA oferuje szeroki zakres usług
logistycznych, które obejmują kodyfikację, zarządzanie artykułami powszechnego
użytku (Wymiana Zapasów Logistycznych NATO), kontrakty na transport personelu
i środków materiałowo-technicznych, zarządzanie działaniami demilitaryzacyjnymi,
takimi jak projekty unieszkodliwiania uzbrojenia i min, rekultywacja terenów,
produkcja podręczników elektronicznych i zbieranie danych itd. Usługi logistyczne
NAMSA obejmują także wsparcie dla sił rozwiniętych na teatrze działań. Ten ostatni
rodzaj wsparcia ciągle się rozszerza z korzyścią dla NATO i państw wydzielających
siły.

Ponieważ NAMSA jest instytucją finansowaną przez klientów, państwa

korzystające z usług Agencji ponoszą ich pełne koszty.

5) Islandia nie jest członkiem, gdyż nie posiada żadnych sił wojskowych, które wymagałyby wsparcia NAMSA

Większość personelu NAMSA (około 950 osób) pracuje w Capellen

(Luksemburg). Jest także Południowe Centrum Operacyjne strategicznie ulokowane
w Taranto (Włochy) i personel natowskiego Zarządu Logistycznego HAWK w Rueil-
Malmaison, Paryż (Francja).

NAMSA opracowuje Bazę Danych Amunicji NATO na CD-ROMie, która

stanowi autoryzowane źródło na temat zamienności amunicji NATO oraz informacji
technicznych i logistycznych. Zapewnia ona także DVD z Głównym Katalogiem
Logistyki NATO (NMCRL) i Numerami Magazynowymi NATO (NSNs), numery
części i informacje na temat producentów i sprzedawców, a także zarządza
Systemem Skrzynki Korespondencyjnej (MBS), który pozwala na przesyłanie
danych między państwami członkowskimi. Dalsze szczegóły na ten temat znajdują
się w rozdziale 14.

Organizacja Zarządzania Systemem Rurociągów Europy Środkowej (CEPMO)

CEPMO jest organizacją zarządzającą Systemem Rurociągów Europy

Środkowej (CEPS) i jest jedną z Organizacji NATO ds. Produkcji i Logistyki (NPLO).
CEPS jest największym elementem Systemu Rurociągów NATO (NPS),
który obejmuje środki NATO służące do przemieszczania, magazynowania
i dostarczania paliw w Belgii, Francji, Niemczech, Luksemburgu i Holandii. Są
one nazywane Państwami-Gospodarzami z USA jako Państwem-Użytkownikiem.
Państwa-Gospodarze i Państwa-Użytkownicy stanowią Państwa Członkowskie.

CEPS jest zaprojektowany i zarządzany tak, aby zabezpieczał wymagania

operacyjne w Europie Centralnej w czasie pokoju, kryzysu i konfliktu, ale jest także
wykorzystywany komercyjnie pod ściśle określonymi warunkami. Bieżąca
eksploatacja CEPS jest zadaniem Agencji Zarządzania Systemem Rurociągów
Europy Środkowej (CEPMA) zlokalizowanej w Wersalu we Francji.

Rada Dyrektorów (BOD) CEPMO jest ciałem zarządzającym mającym na

względzie wspólne interesy wszystkich Państw Członkowskich zgodnie z jej Kartą

Składa się ona z jednego przedstawiciela każdego Państwa Członkowskiego
CEPMO, którzy są jedynymi członkami mającymi prawo głosu i reprezentują
polityczne, wojskowe, gospodarcze, finansowe i techniczne interesy swoich państw.
Przedstawiciele NMAs, Dyrektor Generalny CEPMA i wyznaczony oficer łącznikowy
Sekretarza Generalnego także biorą udział w spotkaniach BOD.

CEPMA jest zorganizowana w ten sposób, aby realizować najważniejsze

zadania marketingowe i gospodarcze, jak również wsparcie techniczne, finansowe,
i administracyjne.

6) C-M(97)64

Rada Koordynacyjna Logistyki Dowództw Strategicznych (Bi-SC LCB)

Bi -SC LCB została ustanowiona przez SC w 1996 roku jako ich najwyższe

forum do koordynacji szeroko pojętych spraw polityki i planowania logistycznego
Sojuszu między SC, Strukturą Dowodzenia NATO (NCS), państwami NATO
i odpowiednimi agencjami. Bi -SC LCB odpowiada przed SC za doradztwo
i rekomendacje w zakresie wytycznych logistycznych i doktryny, koncepcji, struktur,
planów i procedur dotyczących zabezpieczenia operacji NATO. Jest także
odpowiedzialna przed SNLC za opracowywanie połączonych logistycznych
dokumentów doktrynalnych oraz przeglądy innych dokumentów logistycznych
w celu osiągnięcia spójności i harmonizacji logistycznej doktryny i procedur we
wszystkich publikacjach NATO. W zakresie swoich obowiązków i zadań Bi -SC LCB
jest wspierana przez kilka organizacji:

−

Logistyczny Komitet Szkoleniowy Bi -SC LCB;

−

Komitet Doktrynalny Bi -SC LCB;

−

Komitet Planowania Zapasów Bi -SC LCB;

−

Komitet Planowania Logistycznego Bi -SC.

Forum Dowództw Strategicznych ds. Przemieszczania i Transportu (Bi-SC
M&T Forum)

Bi -SC M&T Forum zostało utworzone w 1996 roku. Zapewnia ono forum do

dyskusji tematyki M&T między SC, NCS, państwami NATO oraz odpowiednimi
agencjami. Sprawy, którymi zajmuje się M&T Forum dotyczą tematyki zawartej
w zakresie odpowiedzialności dowódców NATO za M&T oraz koncepcji i zasad
opracowanych przez NATO HQ.

Bi -SC M&T Forum jest najwyższym forum do koordynacji szeroko pojętych

spraw polityki i planowania M&T między SC, państwami NATO i odpowiednimi
agencjami. Bi -SC M&T Forum odpowiada przed SC za doradztwo i rekomendacje
w zakresie wytycznych, doktryny, koncepcji, struktur, planów i procedur M&T
dotyczących zabezpieczenia operacji NATO. Bi -SC M&T Forum spotyka się dwa
razy w roku albo na spotkaniu plenarnym PfP/NATO albo tylko NATO albo na
nadzwyczajnych sesjach plenarnych. Forum współprzewodniczą dwa SCs, szef
Sojuszniczego Centrum Koordynacji Ruchu (AMCC) z ACO i szef Oddziału
Przemieszczania i Transportu z ACT. W razie potrzeby współprzewodniczący mogą
zaprosić przedstawicieli z innych ciał i organizacji.
Bi-SC M&T Forum:

−

rekomenduje i/lub doradza w sprawach doktryny, koncepcji,

struktur, planów i procedur dotyczących wsparcia operacji NATO;

−

proponuje rozwiązania problemów M&T dotyczących więcej niż

jednego państwa członkowskiego;

−

promuje standaryzację i interoperacyjność w dziedzinie M&T

w koordynacji z Programem Standaryzacji NATO;

−

ocenia wymagania dowódców NATO dotyczące M&T w planach

operacyjnych i w razie potrzeby rekomenduje zmiany;

−

tworzy komitety i/lub grupy robocze, których zadaniem jest

analiza

i sprawozdawczość w sprawach uzgodnionych przez Bi -SC M&T

Forum;

−

przedkłada raporty dla SNLC i M&TG i innych organizacji

zgodnie

z uzgodnieniami lub poleceniami.

Medyczna Grupa Doradcza Dowództw Strategicznych (Bi-SC MEDAG)

Bi -SC MEDAG stanowi forum dla uzgadniania spraw medycznych między

SCs. Sprawy medyczne to tematy wynikające z medycznych zadań dowódców
NATO i opracowanych przez NATO HQ koncepcji i zasad.

ODNOŚNIKI
Podręcznik NATO
NATO, Fakty i liczby
MC 324/1

Struktura Dowództw NATO

MC 389/1

Polityka MC dot. Zdolności Wielonarodowych Połączonych Sił

Zadaniowych (CJTF)

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 2

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

ACE Allied Command Europe

Sojusznicze Dowództwo w Europie

ACO Allied Command Operations

Sojusznicze Dowództwo Operacji

ACT Allied Command Transformation

Sojusznicze Dowództwo Transformacji

AMCC

Allied Movement Co-ordination Centre
Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu

ARMY F&LWP

Army Fuels and Lubricants Working Party
Zespół Roboczy Wojsk Lądowych ds. Paliw i Smarów

ASG Assistant Secretary General

Zastępca Sekretarza Generalnego

AVIATION F&LWP Aviation Fuels and Lubricants Working Party

Zespół Roboczy Sił Powietrznych ds. Paliw i Smarów

Bi -SC LCB Bi -SC Logistic Co-ordination Bard

Rada Koordynacyjna Logistyki Dowództw Strategicznych

Bi -SC MEDAG

Bi -SC Medical Advisory Group
Medyczna Grupa Doradcza Dowództw Strategicznych

Bi –SC M&T Forum Bi -SC Movement and Transportation

Forum Dowództw Strategicznych ds. Przemieszczania i Transportu

BOD

Board of Directors
Rada Dyrektorów

CEPMA

Central European Pipeline Management Agency
Agencja Zarządzająca Systemem Rurociągów Europy Środkowej

CEPMO

Central European Pipeline Management Organisation

Organizacja

Zarządzania Systemem Rurociągów Europy Środkowej

CEPS

Central Europe Pipeline System
System Rurociągów Europy Środkowej

CJTF

Combined Joint Task Force
Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe

COMEDS

Committee of the Chiefs of Military Medical Services in NATO
Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO

CRO

Crisis Response Operations
Operacje Reagowania Kryzysowego

C&RS Co-operation & Regional Security Division

Zarząd Współpracy i Bezpieczeństwa Regionalnego

CSCE Conference for Security and Co-operation in Europe

Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE)

DFHE Deployable Fuels Handling Equipment

Mobilne Wyposażenie Dystrybucji Paliw

Defence Investment

Inwestycje Obronne

DPC Defence Planning Committee

Komitet Planowania Obronnego

DPP Defence Policy and Planning

Polityka Obronna i Planowanie

EAPC

Euro-Atlantic Partnership Council
Euroatlantycka Rada Partnerstwa

Executive Management

Zarządzanie Wykonawcze

Headquarters

Kwatera Główna

JFCs Joint Force Commands

Dowództwa Sił Połączonych

JFCCs

Joint Force Component Commands
Dowództwa Komponentów Połączonych Sił

JHQ Joint Headquarters

Połączona Kwatera Główna

JMC Joint Medical Committee

Połączony Komitet Medyczny

ICI

Istanbul Co-operation Initiative

Istambulska Inicjatywa Współpracy

IMS

International Military Staff

Międzynarodowy Sztab Wojskowy

INT

Intelligence Division
Zarząd Wywiadu

International Staff

Sztab Międzynarodowy

LOG IMG

Logistic Information Management Group
Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi

L&R Logistics & Resources Division

Zarząd Logistyki i Zasobów

LSM

Logistic Staff Meeting
Zespół Oficerów Sztabowych Logistyki

Military Committee

Komitet Wojskowy

Mediterranean Dialogue
Dialog Środziemnomorski

MOU Memorandum of Understanding

Porozumienie Ogólne

M&TG Movement and Transportation Group

Grupa ds. Przemieszczania i Transportu

NAC North Atlantic Council or Council

Rada Północnoatlantycka lub Rada

NACC North Atlantic Co-operation Council

Północnoatlantycka Rada Współpracy

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds.

Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAMSO

NATO Maintenance and Supply Organization
Organizacja NATO ds.

Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAVAL F&LWP

Naval Fuels and Lubricants Working Party
Zespół Roboczy Sił Morskich ds. Paliw i Smarów

NCS NATO Command Structure

Struktura Dowodzenia NATO

NF&LWG

NATO Fuels and Lubricants Working Group
Grupa Robocza NATO ds. Paliw i Smarów

NMAs NATO Military Authorities

Władze Wojskowe NATO

NPC

NATO Pipeline Committee
Komitet NATO ds. Rurociągów

NPLO NATO Production and Logistics Organizations

Organizacje NATO ds. Produkcji i Logistyki

NPS NATO Pipeline System

System Rurociągów NATO

NRC NATO-Russia Council

Rada NATO-Rosja

NSA NATO Standardisation Agency

Agencja Standaryzacyjna NATO

NSNs NATO Stock Numbers

Numery Magazynowe NATO

NUC NATO-Ukraine Commission

Komisja NATO-Ukraina

OPS Operations

Operacje

OPS Operations Division

Zarząd Operacji

PASP Political Affairs and Security Policy

Sprawy Polityczne i Polityka Bezpieczeństwa

PB&Cs

Planning Boards and Committees
Komitety i Rady ds. Planowania

PDD Public Diplomacy

Dyplomacja Publiczna

PfP

Partnership for Peace
Partnerstwo dla Pokoju

PHEWG

Petroleum Handling Equipment

Working Group

Grupa Robocza ds. Sprzętu do Przeładunku/Dystrybucji Produktów
Naftowych

P&P

Plans & Policy Division
Zarząd Planów i Polityki

OSCE Organisation for Security and Co-operation in Europe

Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie

SACEUR

Supreme Allied Commander Europe
Naczelny Sojuszniczy Dowódca w Europie

SACLANT

Supreme Allied Command Atlantic
Naczelne Sojusznicze Dowództwo Atlantyku

SCs

Strategic Commanders
Dowódcy Strategiczni

SCEPC

Senior Civil Planning Committee
Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SHAPE

Supreme Headquarters of Allied Powers Europe

Kwatera Główna Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

Secretary General
Sekretarz Generalny

SGLO Secretary General’s Liaison Officer

Oficer Łącznikowy Sekretarza Generalnego

SG PLE

Standing Group of Partner Logistic Experts
Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference

Konferencja Głównych Logistyków NATO

STANAG

Standardisation Agrement
Porozumienie Standaryzacyjne NATO

ROZDZIAŁ 3

NOWA KONCEPCJA STRATEGICZNA

SOJUSZU I STRUKTURA SIŁ

Budowa infrastruktury dla Logistyki –

Wojska włoskie naprawiające linię kolejową w Kosowie

ROZDZIAŁ 3

NOWA KONCEPCJA STRATEGICZNA SOJUSZU

I STRUKTURA SIŁ

“Moi logistycy to typ ponuraków… wiedzą bowiem, że jeśli moja kampania się nie

powiedzie pierwsi pójdą pod nóż.”

- Aleksander Wielki, data nieznana -

KONCEPCJA STRATEGICZNA SOJUSZU

Na Szczycie w Waszyngtonie w kwietniu 1999 Sojusznicy zaakceptowali

nową strategię w celu przygotowania Sojuszu do wyzwań w dziedzinie
bezpieczeństwa i możliwości XXI wieku oraz wytyczenia kierunku jego przyszłego
politycznego i wojskowego rozwoju. Nowa Koncepcja Strategiczna ustanawia
ogólne wytyczne do opracowywania szczegółowych zasad i planów wojskowych.
Koncepcja przedstawia podejście Sojuszu do bezpieczeństwa w XXI wieku,
potwierdza ważność więzów transatlantyckich i utrzymywanie na odpowiednim
poziomie zdolności wojskowych Sojuszu.

Koncepcja potwierdza, że najważniejszym i trwałym celem Sojuszu jest

zapewnienie wolności i bezpieczeństwa jego członków środkami politycznymi
i wojskowymi. Definiuje ona podstawowe zadania Sojuszu w dziedzinie
bezpieczeństwa zarówno w aspekcie kolektywnej obrony, która była w centrum
zainteresowania NATO od momentu jego ustanowienia, jak i w aspekcie nowych
działań w zakresie reagowania kryzysowego i partnerstwa, które Sojusz podejmuje
w celu zwiększenia bezpieczeństwa i stabilności w obszarze euroatlantyckim. Nowa
Koncepcja Strategiczna zawiera następujące podstawowe elementy:

−

zachowanie więzów transatlantyckich;

−

utrzymanie efektywnych zdolności wojskowych; i

−

rozwój Europejskiego Bezpieczeństwa i Tożsamości Obronnej w ramach
Sojuszu.

Ostatnia część Koncepcji Strategicznej ustanawia wytyczne dla sił Sojuszu,

transformując cele i zadania z poprzednich części na praktyczne instrukcje dla sił
NATO i planistów operacyjnych. Strategia wzywa do nieustającego rozwoju
zdolności wojskowych potrzebnych do wypełniania pełnego zakresy misji Sojuszu,
od kolektywnej obrony do operacji wsparcia pokoju i reagowania kryzysowego.
Wśród zdolności podkreślonych jako szczególnie ważne jest zdolność do
efektywnego starcia z siłami przeciwnika, zdolność do szybkiego rozwinięcia
i mobilność, zdolność do przetrwania zarówno sił jak i infrastruktury, zdolność do
prowadzenia działań i interoperacyjność – również z siłami Państw Partnerskich.

Kierunek rozwoju ustalony przez koncepcję Strategiczną został

zintensyfikowany przez kolejne inicjatywy. Praskie Zobowiązania Dot. Zdolności
(PCC) zostały zainicjowane, aby zapewnić, że NATO będzie miało zdolności do
rozwinięcia się i prowadzenia operacji ekspedycyjnych. Koncepcja
Wielonarodowych Połączonych Sił Zadaniowych (CJTF), których celem było
zapewnienie osiągalności połączonych zasobów wojskowych NATO dla szerszych
operacji w ramach państw NATO lub Unii Europejskiej, została jeszcze

udoskonalona. Koncepcja Sił Odpowiedzi NATO (NRF) została zapoczątkowana
w 2002 roku a pierwsze NRF zostały przygotowane w październiku 2003. Struktura
dowodzenia wojskowego NATO została jeszcze zredukowana a ustalenia dotyczące
planowania obronnego i operacyjnego Sojuszu zostały dostosowane w celu
uwzględnienia przyszłych wymagań w zakresie ekspedycyjnych Operacji
Reagowania Kryzysowego (CRO).

STRUKTURY WOJSKOWE NATO

Struktury Wojskowe NATO obejmują Strukturę Dowództw NATO i Strukturę

Sił NATO.

Struktura Dowodzenia NATO (NCS)

NCS składa się ze stałych wielonarodowych dowództw na szczeblach

strategicznym, połączonym i szczeblu komponentów. Obejmuje ona również
Regionalną Grupę Planowania Kanada-USA. Są one wspólnie finansowane.
Struktura Sił NATO (NFS)

NFS składa się z sojuszniczych sił narodowych i wielonarodowych, jak

również związanych z nimi dowództw, postawionych do dyspozycji Sojuszu na stałe
lub czasowo, zgodnie z ustalonymi kryteriami gotowości. Wkłady narodowe
są wydzielane do dyspozycji Sojuszu w ramach uzgodnionych mechanizmów
Przekazania Dowodzenia (TOA) i porozumień koordynacyjnych i kooperacyjnych,
uzupełnionych w niektórych przypadkach przez wspólnie finansowane zasoby dla
zapewnienia konkretnych zdolności i konkretnych warunkach.

MC 400/2 to wytyczne Komitetu Wojskowego określające wojskową

realizację strategii Sojuszu, które ustalają zasady tworzenia NFS. NFS jest
zbudowana w oparciu o potencjalne misje NATO zgodnie z zasadami rządzącymi
strukturami wojskowymi Sojuszu (spójność, współdziałanie różnych rodzajów sił
zbrojnych, wielonarodowość, osiągalność, siły o stopniowanej gotowości i interakcja
z NCS) i obejmuje Siły Stopniowanej Gotowości (GRF), CJTF i Siły Odpowiedzi
NATO (NRF).

Siły Stopniowanej Gotowości (GRF)

Stopnie gotowości dowództw i sił NATO odzwierciedlają wymagania

pełnego spektrum misji. Koncepcja GRF w odniesieniu do gotowości jest związana
z czasem ostrzegania w przypadku reagowania kryzysowego, wymaganiami
dotyczącymi przemieszczania, potrzebą podtrzymania i/lub wzmocnienia sił
i dowództw i długofalową zdolnością do tworzenia sił (rekonstrukcja, mobilizacja
i wzmocnienie) w najgorszym przypadku kryzysu na wielką skalę przewidzianego
w Artykule 5.

W ramach struktury GRF, Siły Wysokiej Gotowości (HRF) są przewidziane

do szybkiej reakcji i rozwinięcia się do operacji w ramach pełnego zakresu misji
Sojuszu. Gotowość tych sił jest stopniowana w celu uwzględnienia ograniczeń
planowania operacyjnego. Dodatkowo, Siły Niskiej Gotowości (FLR) są potrzebne
do rotacji lub wzmocnienia sił w celu podtrzymania operacji w ramach Artykułu 5
i CRO poza Artykułem 5. HRF i FLR mogą być oddane pod dowództwo NATO do
operacji w ramach Artykułu 5 i CRO poza Artykułem 5 na podstawie uzgodnionych
porozumień TOA, w następstwie decyzji NAC. Będzie istniała potrzeba, aby
państwa udoskonaliły zdolności do wzmocnienia z wykorzystaniem Siły
Długoterminowej Gotowości (LTBF) w przypadku zagrożenia dla NATO na wielką
skalę.

Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe (CJTF)

Koncepcja Strategiczna Sojuszu ustaliła wymaganie, że CJTF powinny

mieć zdolność do mobilnego i elastycznego systemu C2 (dowodzenia i kierowania)
na szczeblu sił połączonych dla pełnego zakresu misji Sojuszu. CJTF są
wielonarodowymi, połączonymi, w pełni mobilnymi siłami zadaniowymi, których
skład jest dostosowywany do konkretnej misji, a struktura organizacyjna pozwala na
realizację pełnego zakresu misji wojskowych Sojuszu. CJTF składają się z trzech
poziomów: CJTF HQ (kwatery dowództwa), kwater dowództw podporządkowanych
komponentów i sił przydzielonych do operacji. Koncepcja CJTF uwzględnia i może
wykorzystać HQ Mobilnych Połączonych Sił Zadaniowych (DJTF) potrzebną do
dowodzenia NFR i bierze pod uwagę możliwość przejścia od operacji NRF do
większej operacji CJTF. Koncepcja spełnia wymaganie prowadzenia dwóch
równoczesnych operacji CJTF, jednej dowodzonej przez CJTF HQ bazowaną na
morzu w pierwszej fazie Głównej Operacji Połączonej (MJO) i jednej dowodzonej
przez CJTF HQ bazowaną na lądzie zarówno w fazie początkowej jak i w fazie
kontynuacji. Podejście to nazywane jest Dostosowawczą Zdolnością CJTF.

CJTF HQ jest mobilnym, niestałym, wielonarodowym i połączonym

dowództwem o zmiennej liczebności, dostosowanym do misji. Umożliwia ono
Dowódcy CJTF (COMCJTF) sprawowanie dowództwa i kierowanie całymi CJTF
i może być bazowane zarówno na lądzie jak i na morzu. Celem CJTF HQ jest
dowodzenie i kierowanie operacją do szczebla MJO w pełnym zakresie operacji
wojskowych Sojuszu, co wymaga mobilnego systemu C2, łącznie z przyjęciem
dowodzenia NRF.

Dowództwa Komponentów Połączonych Sił (JFCC) są podporządkowane

CJTF HQ i wykorzystywane do dowodzenia i kierowania przydzielonymi siłami.
W zależności od misji i osiągalnych zasobów CJTF może zawierać dowództwa
Komponentów Lądowego, Morskiego, Powietrznego, Rejonu Tyłowego, Operacji
Specjalnych i Operacji Psychologicznych. JFCC HQs przebazowuje się i rozwija
w zależności od potrzeby.

Siły dostosowane do misji są przydzielane COMCJTF lub dowódcom

komponentów CJTF. Wydzielane są one przez państwa NATO, a także na zasadzie
konkretnych przypadków i za aprobatą Rady, przez Państwa Partnerskie lub inne
państwa nie-NATOwskie. Aktywacja i rozwinięcie przydzielonych sił następuje
zgodnie z procedurami określonymi w Procesie Planowania Operacyjnego (OPP).
Aby móc zrealizować pełny zakres misji CJTF, przydzielone siły muszą posiadać
odpowiednie zdolności operacyjne. Najważniejszymi cechami są: interoperacyjność,
elastyczność i zdolność do szybkiej dyslokacji.

Siły Odpowiedzi NATO (NRF)

Na szczycie w Pradze w 2002 roku głowy państw i/lub rządów zdecydowały

o tworzeniu NRF jako sił technicznie zaawansowanych, interoperacyjnych
i zdolnych do długotrwałej operacji, złożonych z komponentów lądowych, morskich
i lotniczych, gotowych do szybkiego przemieszczania się tam gdzie są potrzebne.
NRF tworzono także po to, aby działały jako katalizator skupiający i promujący
doskonalenie zdolności wojskowych Sojuszu.

Koncepcja NRF zakłada generację koherentnego, wielonarodowego pakietu

połączonych sił, wyszkolonych i certyfikowanych, utrzymywanych w wysokiej
gotowości bojowej, zdolnych do realizacji przydzielonych zadań samodzielnie, jak
również udziału w operacji jako część większych sił lub spełniania roli sił
pierwszorzutowych, przygotowujących teatr działań dla następnych sił. Misje NRF
zaspokajają przede wszystkim potrzebę szybkiej odpowiedzi w początkowej fazie
sytuacji kryzysowej.

NRF są z natury rotacyjne, co polega na okresowych deklaracjach sił przez

państwa w ramach Wielonarodowego Połączonego Zestawienia Potrzeb (CJSOR)
i na wspólnym szkoleniu dla każdej rotacji. NRF są utrzymywane w gotowości 5-30
dni i jeśli dostaną polecenie przygotowania do rozwinięcia, będą ukompletowane do
konkretnej operacji. NRF są w stanie działać samodzielnie do 30 dni wykorzystując
organiczne zdolności logistyczne lub dłużej, jeśli zostaną dodatkowo zaopatrzone.
Siły biorące udział w NRF są to siły mobilne HRF pochodzące z całej NCS, jak
również z innych sił oferowanych przez państwa NATO pod warunkiem, że spełniają
one kryteria wysokiej gotowości operacyjnej ustalone przez dowódcę
strategicznego.

IMPLIKACJE DLA ZDOLNOŚCI DO ROZWINIĘCIA I PODTRZYMANIA DZIAŁAŃ

Zdolność do rozwinięcia i mobilność są wymagane zarówno dla operacji

w ramach Artykułu 5 jak i CRO poza Artykułem 5. NATO musi mieć zdolność do
wysłania sił w nieprzyjazne środowisko i/lub rejony bez właściwej infrastruktury i bez
żadnego Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS). Zdolność do rozwinięcia
ukierunkowana jest zatem na umożliwienie NATO przemieszczenia swoich sił
z miejsc stałego rozlokowania i zaangażowania ich do prowadzenia misji Sojuszu
w Rejonie Operacji Połączonych (JOA). W odniesieniu do mobilności, wszystkie
dowództwa/siły NFS od momentu rozwinięcia w JOA, muszą mieć mobilność
taktyczną. Siły manewrowe, ich C2, elementy Wsparcia Bojowego i Zabezpieczenia
Logistycznego (CS/CSS)

muszą być w stanie przemieszczać się wewnątrz JOA

zgodnie z potrzebami.

Powyższe wymagania są zwykle rozpatrywane jako część procesu

planowania sił. Jednakże w celu przyspieszenia przezwyciężania wielu braków
logistycznych i innych potrzebne były specjalne inicjatywy głów państw i/lub rządów.

Inicjatywa Zdolności Obronnych (DCI)

DCI została zapoczątkowana na szczycie w Waszyngtonie i była pierwszą

inicjatywą ukierunkowaną na poprawę zdolności Sojuszu. DCI skoncentrowała się
na poprawie interoperacyjności między siłami NATO w celu zapewnienia
skuteczności operacji wielonarodowych w całym spektrum misji Sojuszu. Podjęto
pięćdziesiąt osiem decyzji, obejmujących problemy Zdolności do Przemieszczenia
i Mobilności (DM), Zdolności do Podtrzymania Działań i Logistyki (SL), skutecznego
zaangażowania, zdolności sił i infrastruktury do przetrwania, oraz systemów
Konsultacji, Dowodzenia i Kierowania (C3). SNLC ponosiła główną
odpowiedzialność za 10 z nich, wszystkie z obszaru DM i SL. Inicjatywy DCI pod
przewodnictwem SNLC dotyczyły:

CS jest definiowany jako wsparcie ogniowe i pomoc operacyjna dla sił bojowych. CSS jest definiowany jako

zabezpieczenie dla sił bojowych, przede wszystkim w obszarze zarządzania i logistyki

−

poprawy dostępu wojsk do komercyjnych zasobów transportowych;

−

wykorzystania możliwości wielonarodowych lub leasingowanych zasobów
transportowych;

−

rozwijania porozumień dotyczących kooperatywnego lub wspólnego
użytkowania transportu;

−

wdrożenia działań zwiększających współpracę w dziedzinie logistyki
wielonarodowej;

−

poprawy planowania logistyki kooperatywnej oraz jej struktur zarządzania
i procedur;

−

analizy kooperatywnego pozyskiwania i zarządzania zapasami logistycznymi,
łącznie ze wspólnymi kontraktami przemysłowymi dla podtrzymania sił; i

−

rozwoju architektury i zasobów logistycznych systemów informacyjnych.

Wiele działań z obszaru DM i SL zakończyło się umiarkowanym sukcesem.

Jednakże ogólnie DCI nie spełniła oczekiwań, ponieważ wiele inicjatyw było
pilotowanych przez wyższe komitety NATO, które nie miały upoważnienia do
zaangażowania środków niezbędnych do zapewnienia wymaganych zdolności.

Praskie Zobowiązania Dot. Zdolności (PCC)

Bazując na doświadczeniach DCI, ministrowie obrony uznali, że realnego

postępu można dokonać tylko, jeśli inicjatywy będą podejmowane przez państwa
a nie przez komitety NATO. W związku z tym w czerwcu 2002 roku ministrowie
obrony uzgodnili, że nowe inicjatywy skoncentrowane na kluczowych obszarach
zdolności operacyjnych powinny być przygotowane do uzgodnienia na szczycie
w Pradze w listopadzie 2002 roku i powinny one być bazowane na zobowiązaniach
narodowych. Inicjatywa ta została nazwana Praskimi Zobowiązaniami dot. Zdolności
(PCC). Cztery wymienione poniżej obszary zostały zidentyfikowane jako część
PCC:

−

obrona przed atakami chemicznymi, biologicznymi, radiologicznymi
i nuklearnymi (CBRN);

−

poprawa dowodzenia, łączności i informacji;

−

zwiększona interoperacyjność rozwiniętych sił i kluczowe aspekty
skuteczności bojowej; i

−

szybkie rozwinięcie i podtrzymywanie sił bojowych.

Inicjatywy PCC, które szczególnie dotyczą logistyki to Strategiczny

Transport Lotniczy pod przewodnictwem Niemiec, Strategiczny Transport Morski
pod przewodnictwem Norwegii, Tankowanie w Powietrzu (AAR) pod
przewodnictwem Hiszpanii i Wsparcie Bojowe/Zabezpieczenie Logistyczne
(CS/CSS), które nie mają państwa wiodącego.

ODNOŚNIK
MC 317/1 Struktura sił NATO

ZAŁĄCZNIK
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 3

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AAR

Air-to-Air Refuelling
Tankowanie w Powietrzu

Command and Control
Dowodzenie i Kierowanie

Consultation, Command and Control
Konsultacje, Dowodzenie i Kierowanie

CBRN

Chemical, Biological, Radiological and Nuclear
Chemiczny, Biologiczny, Radiologiczny i Nuklearny

CJTF

Combined Joint Task Forces
Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe

CJSOR

Combined Joint Statement of Requirement
Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb

COMCJTF

Commander CJTF
Dowódca CJTF

Combat Support
Wsparcie Bojowe

CSS

Combat Service Support
Zabezpieczenie Logistyczne

DCI

Defence Capabilities Initiative
Inicjatywa Zdolności Obronnych

DJTF

Deployable Joint Task Force
Mobilne Połączone Siły Zadaniowe

Deployability and Mobility
Zdolność do Przemieszczenia i Mobilność

FLR

Forces of Lower Readiness
Siły Niskiej Gotowości

GRF

Graduated Readiness Forces
Siły Stopniowanej Gotowości

HNS

Host Nation Support
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

HRF

High Readiness Forces
Siły Wysokiej Gotowości

JFCC

Joint Force Component Command
Dowództwo Komponentu Połączonych Sił

JOA

Joint Operation Area
Rejon Operacji Połączonej

MJO

Major Joint Operation
Główna Operacja Połączona

NAC

North Atlantic Council or Council
Rada Północnoatlantycka lub Rada

NCS

NATO Command Structure
Struktura Dowodzenia NATO

NFS

NATO Force Structure
Struktura Sił NATO

NRF

NATO Response Force
Siły Odpowiedzi NATO

OPP

Operational Planning Process
Proces Planowania Operacyjnego

PCC

Prague Capabilities Commitment
Praskie Zobowiązania dot. Zdolności

Sustainability and Logistics
Zdolność do Podtrzymania Działań i Logistyka

TOA

Transfer of Authority
Przekazanie Dowodzenia

ROZDZIAŁ 4

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

LOGISTYKI NATO

ROZDZIAŁ 4

OKREŚLANIE WYMAGAŃ LOGISTYCZNYCH

I PLANOWANIE LOGISTYCZNE

“W nowoczesnych działaniach wojennych sukces jest niemożliwy, jeśli oddziały nie

są wystarczająco dobrze zaopatrzone w paliwo, amunicję i prowiant, a ich broń

i sprzęt należycie utrzymane. Nowoczesna bitwa charakteryzuje się śmiałymi

i dynamicznymi działaniami oraz nagłymi zwrotami akcji, które wymagają

większego zaopatrzenia niż w przypadku działań podczas Drugiej Wojny Światowej.

Stąd doniosła rola ciągłości logistycznej ukierunkowanej na zaopatrzenie każdego

żołnierza we właściwym czasie, we wszystko, co jest mu potrzebne

do wykonania misji bojowej.”

- Generał pułkownik Golushko, Szef Sztabu Logistycznego,

Siły zbrojne ZSRR, 1984-

WSTĘP

Niniejszy rozdział opisuje metody określania celów operacyjnych NATO

i pomiaru ich realizacji.

Członkostwo w Sojuszu i wspólny cel zobowiązują do zadeklarowania

narodowych zdolności, aby kolektywnie zapewnić Sojuszowi odpowiednie
możliwości, a bieżącym operacjom szybkie wsparcie. Każdy logistyk w NATO bierze
w tym udział. W dalszej części opisana jest szczegółowo metoda uzgadniania celów
NATO w Procesie Planowania Obronnego w odniesieniu do logistyki, planowania
logistycznego i Wizji i Celów Logistyki NATO.

PROCES PLANOWANIA OBRONNEGO

Koncepcja Strategiczna NATO z 1999 roku określa cel i zadania Sojuszu,

jego podejście do bezpieczeństwa XXI wieku i ogólne wytyczne dla sił NATO.
Ogólne Wytyczne Polityczne (CPG) i kolejny szczyt oraz deklaracje ministrów
służyły przekazywaniu dodatkowych wytycznych, definicji i wyjaśnień zgodnie
z potrzebami. Wszystkie te dokumenty pomagają w zdefiniowaniu typów sił,
zasobów i zdolności wymaganych przez Sojusz do podejmowania pełnego zakresu
swoich misji. Rolą planowania obronnego jest planowanie w państwach
wymaganych sił, zasobów i zdolności dla osiągnięcia odpowiednich zdolności
ogólnych.

Planowanie obronne w Sojuszu jest podstawowym elementem, który

umożliwia państwom członkowskim pełne korzystanie z najważniejszych zalet
(politycznych, wojskowych i materiałowych) kolektywnej obrony i innych wspólnych
działań wojskowych w celu zwiększenia bezpieczeństwa i stabilności. Zapobiega
ono renacjonalizacji polityki obronnej, uznając jednocześnie suwerenność
narodową. Celem planowania obronnego jest zapewnienie struktury, w ramach
której narodowe i NATOwskie planowanie obronne mogą być harmonizowane dla
osiągnięcia uzgodnionych wymagań Sojuszu w najbardziej skuteczny i racjonalny
sposób.

Zgodnie z paragrafem 10.d. Komunikatu Szczytu Waszyngtońskiego

planowanie obronne NATO musi także dążyć do uwzględniania w większym stopniu
dostępności sił dla operacji pod przewodnictwem Unii Europejskiej. W związku
z tym każde odniesienie w niniejszym dokumencie do «sił i zdolności potrzebnych
do prowadzenia pełnego zakresu misji Sojuszu», «wymagania Sojuszu» lub
równoważnych w domyśle oznaczają również wymagania dotyczące operacji pod
przewodnictwem UE. Dokument zatytułowany «EU i NATO: spójne i wzajemnie
wzmacniające się wymagania dotyczące zdolności» został zaaprobowany przez
Radę i określa podstawowe porozumienia umożliwiające UE i NATO jak również ich
państwom członkowskim zapewnienie spójnego, przejrzystego i wzajemnie
korzystnego procesu opracowywania wymagań wspólnych dla obu organizacji
dotyczących zdolności sił. Porozumienia te, (między innymi Grupa ds. Zdolności
UE/NATO, kontakty między sekretariatami UE i NATO i sztabami wojskowymi na
wszystkich szczeblach, i wzajemne uczestnictwo sztabów międzynarodowych
i wojskowych w spotkaniach w obu organizacjach) będą stosowane w całym
procesie planowania obronnego NATO zgodnie z potrzebami (np. planowaniu sił).
A zatem odniesienie w niniejszym dokumencie do «uwzględniania danych z innych
organizacji i sztabów» w domyśle dotyczy wkładu z Grupy ds. Zdolności UE/NATO
jak również sztabu międzynarodowego i wojskowego UE.

Planowanie obronne jest skomplikowanym przedsięwzięciem i obejmuje kilka

dziedzin planowania takich jak uzbrojenie, cywilne reagowanie kryzysowe,
C3 (konsultacje, dowodzenie i kierowanie), siły, logistyka, zasoby i planowanie
nuklearne. Jednakże każda z tych dziedzin jest zarządzana przez inną organizację
NATO, która wnosi różny wkład do osiągnięcia ogólnego celu i stosuje szczegółowe
procedury. Pracują one pod kierownictwem Rady Północnoatlantyckiej (NAC) lub
Komitetu Planowania Obronnego (DPC), lub obu, lub Grupy Planowania
Nuklearnego (NPG). Istnieje zatem niezbędne wymaganie, aby koordynować
i harmonizować działania poszczególnych instytucji w maksymalnie możliwym
stopniu w celu zapewnienia że ogólny cel planowania obronnego zostanie
skutecznie osiągnięty. W 2006 roku uzgodniono CPG w celu poprawy koordynacji
i harmonizacji prac planistycznych. Istnieje również potrzeba koordynacji
i harmonizacji w innych wzajemnie zależnych dziedzinach takich jak standaryzacja
i obrona powietrzna, jak również wzmocnienia dwukierunkowych związków między
planowaniem sił i planowaniem operacyjnym. Planowanie sił stanowi niezbędną
podstawę do tej koordynacji i harmonizacji, poprzez identyfikowanie zdolności
i sił wymaganych i osiągalnych w dziesięcioletnim okresie planistycznym.

WIZJA I CELE LOGISTYKI NATO (V&O)

Wstęp

Wizja i Cele Logistyki NATO (V&O) biorą swój początek z decyzji SNLC

podjętej jesienią 1999 roku o większym zaangażowaniu w planowanie obronne
i operacyjne. W jej następstwie SNLC opracowała Wizję i Cele Logistyki NATO.
Ułatwiają one spójne podejście NATO do tematyki logistycznej, zapewniając SNLC
(działającej w imieniu NAC i Komitetu Wojskowego (MC)) mechanizm koordynujący
i harmonizujący opracowywanie i wdrażanie zasad i inicjatyw logistycznych
w NATO. V&O zapewniają także uwzględnianie szerszych logistycznych
zainteresowań NATO w planowaniu logistycznym.

Wizja i Cele Logistyki NATO składają się z trzech elementów:

−

ogólnej wizji logistyki NATO na następne dziesięć lat;

−

szeroko ujętych celów, które są blisko związane z CPG i innymi

wytycznymi wyższego szczebla;

−

szczegółowych wymagań, które identyfikują niezbędne działania,

podmioty i ramy czasowe realizacji.

Proces realizacji Wizji i Celów Logistyki NATO

Proces realizacji Wizji i Celów Logistyki NATO składa się z trzech faz. Faza

1. polega na opracowaniu i przyjęciu wizji i celów. W fazie 2. następuje opracowanie

i aprobata poszczególnych wymagań. W fazie 3. odbywa się monitorowanie
i zarządzanie procesem osiągania wymagań.

Okres Planowania Obronnego NATO obejmuje dziesięć lat, podczas gdy cykl

planowania sił obejmuje cztery lata z możliwymi aktualizacjami Ministerialnych
Wytycznych Obronnych i Celów Sił Zbrojnych co dwa lata, jeśli zachodzi taka
potrzeba. Wizja i Cele Logistyki NATO także obejmują okres dziesięciu lat i są
aktualizowane co cztery lata, jeśli zachodzi taka potrzeba.

Na podstawie najnowszych CPG, Wizja i Cele Logistyki NATO są

aprobowane przez SNLC przed opracowaniem i aprobatą Ministerialnych
Wytycznych Obronnych, tak aby sztab planowania logistycznego mógł je
uwzględnić w swoim wkładzie do Ministerialnych Wytycznych Obronnych oraz
opracowywaniu i wydaniu Kwestionariusza Planowania Obronnego (DPQ).

Komitety logistyczne i inne związane z logistyką są zapraszane do

współpracy z SNLC w opracowywaniu Wizji i Celów Logistyki NATO.

Sprawozdawczość V&O

Sprawozdanie z definiowania celów jest składane do SNLC poprzez Roczny

Raport Logistyczny, który jest także wysyłany do wiadomości ministrów obrony.
Ponadto, zgodnie z zakresem kompetencji SNLC musi ona składać roczne raporty
ministrom obrony. Ponieważ skoncentrowane są one na realizacji V&O, eliminuje to
potrzebę składania dodatkowych raportów na ten temat. Również ministerialna
reakcja na Roczny Raport Logistyczny powinna zapewniać cenne ukierunkowanie
do rozpoczęcia każdego cyklu Wizji i Celów Logistyki NATO.

PLANOWANIE SIŁ

Celem planowania sił jest zapewnienie osiągalności narodowych sił

i zdolności dla pełnego zakresu misji Sojuszu poprzez ustalanie celów i ocenę
stopnia ich realizacji. Proces ten opiera się na trzech kolejnych głównych
elementach, z których każdy ma swój własny cykl:

−

Wytyczne Polityczne;

−

Cele Planistyczne;

−

oraz Przeglądy Obronne.

Wymienione elementy stanowią podstawę dla wszystkich głównych działań

w procesie planowania sił.

Wytyczne Polityczne zapewniają ogólne wskazówki odnoszące się do

wszystkich dziedzin planowania obronnego, jak również konkretne wytyczne
odnoszące się do poszczególnych dziedzin planowania obronnego, aczkolwiek
szczególnie skupione są na planowaniu sił. Analizują one bieżące i przyszłe
otoczenie strategiczne oraz potencjalne zagrożenia oraz wyzwania i na tej
podstawie odnoszą się do politycznych, gospodarczych, technicznych i wojskowych
czynników, które mogą wpływać na rozwój sił i zdolności Sojuszu. Ustalają
priorytety, terminy i obszary zainteresowania, które powinny zostać uwzględnione
przez władze wojskowe NATO (NMA) oraz w ramach poszczególnych państw.
Przedmiotem Wytycznych jest planowanie sił i zdolności wymaganych do realizacji
pełnego zakresu misji Sojuszu, łącznie z operacjami o wysokiej intensywności
i operacjami w dużej odległości od terytorium NATO. Zawierają również wskazówki
dotyczące współpracy z innymi organizacjami lub wsparcia dla nich.

Cele planistyczne NATO w całości są przyporządkowane państwom

w oparciu o sprawiedliwy przydział. Każdy cel narodowy jest przekształcany na
propozycję dla Sił Zbrojnych i kolejno na cel Sił Zbrojnych dla każdego państwa.
Określenie wymagań jest ograniczone do identyfikacji minimalnych wymagań
wojskowych w kategoriach zdolności niezbędnych do osiągnięcia Poziomu Ambicji
NATO w przewidywanym środowisku bezpieczeństwa, w następnych dziesięciu
latach. Aby tego dokonać brane są pod uwagę: istniejące wytyczne polityczne
i wojskowe, najnowsze strategiczne oceny wywiadowcze NATO, rezultaty
przeprowadzonych analiz, doświadczenia z operacji, jak również dane
z opracowanych koncepcji i opinie ekspertów oraz wszystkie inne czynniki mające
znaczenie. Cele Sił Zbrojnych NATO stanowią wspólnie uzgodnione cele
planistyczne dla poszczególnych państw, wskazując siły i zdolności potrzebne do
prowadzenia pełnego zakresu misji Sojuszu. Cele sił zbrojnych NATO są
uporządkowane według priorytetów i w razie potrzeby można je realizować
stopniowo.

Przegląd obronny NATO jest kolektywną analizą i oceną planów finansowych

i wojskowych poszczególnych państw w odniesieniu do przydzielonych Celów Sił
Zbrojnych na okres planistyczny dziesięciu lat. Plany na pierwsze dwa lata okresu
planistycznego stanowią konkretne zobowiązanie danego państwa wobec NATO
w zakresie jego wkładu do kolektywnej obrony oraz wskazania osiągalności sił
i zdolności do innych misji NATO. Przegląd Obronny danego państwa nie tylko
stanowi mechanizm oceny, w jakim stopniu jego cele zostały osiągnięte, ale po
skompletowaniu wyników przeglądu wszystkich państw można szczegółowo ocenić
zdolności wojskowe Sojuszu

wraz z istniejącymi brakami, co także stanowi

wskaźnik zdolności Sojuszu do spełnienia swoich wymagań, łącznie z Poziomem
Ambicji.

Proces planowania sił jest z natury cykliczny, ale zawiera również pewne

elementy, które nie są cykliczne. Uzgodnienie zarówno CPG jak i Ministerialnych
Wytycznych Obronnych stanowi podstawę do opracowania celów planistycznych,
które po ukompletowaniu stanowią punkt odniesienia podczas prowadzonych
Przeglądów Obronnych. Z kolei wyniki Przeglądu Obronnego stanowią podstawę do
opracowania następnych wytycznych politycznych, tym samym rozpoczynając nowy
cykl. Istnieje jednakże elastyczność zapewniająca, że proces nadąża za zmianami

Z wyłączeniem Francji, która nie uczestniczy w kolektywnym planowaniu sił. Z tego powodu również inne odniesienia do

NATO lub Sojuszu w niniejszym opracowaniu mogą dotyczyć tylko sojuszników uczestniczących w planowaniu sił.

w Sojuszu i zmianami sojuszników. Mając w perspektywie dziesięcioletni okres
planistyczny, planowanie sił NATO jest prowadzone w cyklu czteroletnim, w którym
elementy dwuletnie i czteroletnie tworzą ciągły i jednostajny proces, w którym prace
w różnych fazach są prowadzone na różnych szczeblach jednocześnie.

Poprzedni akapit wskazuje na cykliczną naturę procesu planowania sił i jego

głównych elementów w pojęciu ogólnym, jednakże każdy z elementów składowych
może być prowadzony na zasadzie doraźnej, jeśli jest to konieczne. Na przykład
duża niespodziewana zmiana w środowisku bezpieczeństwa może spowodować
przegląd aktualnych wytycznych politycznych poza cyklem lub wydanie
zaadaptowanych Celów Sił Zbrojnych NATO. Co więcej, zidentyfikowanie
decydujących wymagań lub braków operacyjnych może spowodować opublikowanie
Celów Sił Zbrojnych poza cyklem planistycznym, opracowanych w ramach
skróconych procedur, które mogą, ale nie muszą opierać się na analizie typu
Przegląd Wymagań Obronnych. W związku z tym Komitet Przeglądu Obronnego
(DRC) będzie ściśle monitorował zachodzące zmiany

. Jeśli państwa nie postulują

przeglądu poza cyklem planistycznym, oczekuje się od nich, aby powiadomiły
sojuszników tak szybko jak to możliwe o wszelkich większych zmianach w swoich
strukturach obronnych i planach, szczególnie jeśli wpływają one na zobowiązania
tych państw wobec NATO w następnych dwóch latach.

Wsparcie Bojowe/Zabezpieczenie Logistyczne (CS/CSS)

W maju 2003 roku Rozszerzona Rada Północnoatlantycka (NAC(R))

zaaprobowała potrzebę podjęcia dodatkowych inicjatyw w celu zlikwidowania
braków w jednostkach Wsparcia Bojowego (CS) i Zabezpieczenia Logistycznego
(CSS). NAC(R) postawiła zadanie Sztabowi Międzynarodowemu (IS) i NMA, aby
opracowały konkretne propozycje możliwych sposobów poprawy zdolności w tych
dziedzinach poprzez podział ról i specjalizację w poszczególnych dziedzinach. Na
dalsze prace IS i NMA wpłynął fakt, że po raz pierwszy większość wymagań
dotyczących CS i CSS na szczeblu korpusu i teatru działań były adresowane do
zainteresowanych państw. Równoległe prace nad opracowaniem konkretnych
propozycji poprawy CS i CSS były zatem wstrzymane do momentu dokonania
wstępnej oceny stopnia akceptacji i realizacji przez państwa wymagań dotyczących
CS i CSS.

Na podstawie wojskowej oceny akceptacji wymagań CS/CSS przez państwa

opracowano konkretne propozycje w celu poprawy tej sytuacji. Zakres problematyki
wskazuje, że rozwiązania muszą się opierać na szerszym podejściu, łącznie ze
zwiększonymi zobowiązaniami przez konkretne państwa, podziale ról, specjalizacji
w poszczególnych dziedzinach, wykorzystaniu kontrahentów i utworzeniu stałych
wielonarodowych jednostek logistycznych (MILU). To szerokie podejście musi także
zapewnić możliwości państwom chętnym do specjalizacji w niszowych dziedzinach
wsparcia, aby można to było zrobić bez angażowania sił bojowych.

Potrzeba opracowania Celów sił zbrojnych poza cyklem planowania może być także konsekwencją analiz wykonanych

przez Wykonawczą Grupę Roboczą lub inne ciała.

ZARZĄDZANIE INFORMACJAMI LOGISTYCZNYMI

Zgodnie z polityką logistyczną NATO

, władze NATO i narodowe ponoszą

wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne. Państwa muszą
zapewnić właściwe zabezpieczenie swoim siłom wydzielonym do NATO podczas
pokoju, kryzysu i konfliktu, zarówno podczas operacji na terytorium NATO jak i poza
nim. Jednakże, aby wdrożyć uzgodnione zasady wspólnej odpowiedzialności
za logistykę, państwa powinny zastosować środki lub narzędzia zwiększające
współpracę i wielonarodowość w logistyce. Nowa Koncepcja Strategiczna Sojuszu
wymaga aktualnych i precyzyjnych informacji logistycznych w celu racjonalnego
zarządzania i koordynacji zabezpieczenia sił Sojuszu. Wynika z tego potrzeba
bliskiej współpracy i koordynacji w czasie wielonarodowych operacji NATO. NATO
podjęło konkretne działania w celu spełnienia aktualnych i przyszłych wymagań
informacyjnych.

Wymagania dla Architektury Systemu Informacyjnego Logistyki (LOGIS)

Wymagania

określają warunki zewnętrzne dla systemów i usług

informacyjnych i komunikacyjnych, które stanowią podstawę architektury systemu
informacji logistycznych. Jest on środkiem do opracowania architektury systemu
informacyjnego, który byłby wiodący w opracowaniu i harmonizacji istniejących
i przyszłych systemów Sojuszu związanych z logistyką.

Dokument opisuje kluczowe wymagania i wiodące zasady rozwoju

i wdrażania architektury systemu NATO pod nazwą LOGIS. Architektura powinna
zapewnić łatwy dostęp “właściwym ludziom, do właściwych informacji,
we właściwym czasie”

Wymagania zakładają przystępowanie do systemu poszczególnych państw,

organizacji i agencji NATO, państw i organizacji nie-NATOwskich, a także
przemysłu. Zarządzanie, harmonizacja i koordynacja powinny być częścią
obowiązków instytucji zarządzających Techniką Informacyjną (IT), która musi zostać
zbudowana przez przyszłych uczestników systemu LOGIS.

Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi (LOG IMG)

LOG IMG jest najwyższą instytucją NATO zarządzającą informacjami

logistycznymi.

Grupa została powołana w celu dokonywania przeglądów, ocen

i rekomendacji dla SNLC dotyczących wymagań w zakresie informacji
logistycznych. LOG IMG jest odpowiedzialna za opracowanie i utrzymywanie
modelu NATOwskiego procesu zarządzania logistycznego wysokiego szczebla,
który jest wykorzystywany do dostosowywania aktualnych i powstających systemów
informacyjnych NATO do tegoż modelu. Do wykrywania braków funkcjonalnych
wykorzystywana jest analiza luk. W zależności od potrzeb LOG IMG współpracuje
z narodowymi władzami wojskowymi, organizacjami NATO, państwami
i przemysłem w celu maksymalnego zintensyfikowania aktualnych prac. LOG IMG
utrzymuje ścisłe kontakty z agencjami NATO.

MC 319/2

EAPC(SNLC)D(2002)21, 23 sierpień 2002, SNLC Regulatory Framework for a Logistics Information System

Architecture

Grupa Robocza Zarządzania Informacjami Zabezpieczenia Logistycznego
(LOGFS IM WG)

LOGFS IM WG jest najważniejszą grupą zajmującą się techniką i systemami

informacyjnymi na szczeblu dowództw strategicznych. LOGFS IM WG pracuje pod
kierownictwem HQ SACT i jest wspierana przez ACO i inne dowództwa regionalne
NATO mające do czynienia z doktrynalnymi, operacyjnymi i technicznymi aspektami
LOGFS. Grupa jest odpowiedzialna za zarządzanie Pakietem Zdolności (CP)
LOGFS, koordynowanie aspektów dotyczących techniki informacyjnej w Programie
Prac Naukowych (SPOW), koordynowanie eksperymentów w zakresie logistycznej
techniki informacyjnej, utrzymywanie stosunków i ukierunkowywanie NC3A i NCSA,
a także nadzór nad szkoleniem związanym z LOGFS w m. Latina we Włoszech.

Grupa służy także jako forum SC do dyskusji i ustalania priorytetów

wszystkich zagadnień LOGFS z różnych dziedzin, tym bieżących problemów
i przyszłych działań. Ponadto administruje kontakty użytkowników LOGFS z NC3A
i NCSA.

GOTOWOŚĆ LOGISTYCZNA I ZDOLNOŚĆ DO PODTRZYMYWANIA DZIAŁAŃ

Gotowość logistyczna

Gotowość jest kluczową zasadą obowiązującą w Strukturze Sił NATO (NFS)

w celu zapewnienia osiągalności dowództw i sił przydzielonych do Sojuszu czasowo
lub na stałe dla całego zakresu misji Sojuszu. Gotowość przydzielonego dowództwa
lub jednostki jest zdefiniowana w MC 317/1 jako “okres czasu mierzony od
momentu wydania zarządzenia wstępnego do momentu, kiedy dowództwo lub
jednostka jest gotowa do realizacji swojego zadania w miejscu bazowania w czasie
pokoju lub kiedy jest gotowa do przemieszczenia”. Definicja gotowości NATO nie
obejmuje czasu przemieszczenia się do i w ramach Rejonu Operacji Połączonej
(JOA) i czasu przygotowania się do realizacji zadań po przebazowaniu.
Bez względu na stan gotowości być „gotowym” oznacza, że jednostka ma pełny
stan osobowy, jest wyszkolona, wyposażona w sprzęt i posiada wymagane
zaopatrzenie oraz znajduje się w pełnym składzie w miejscu bazowania na czas
pokoju lub jest przebazowana, albo gotowa do przemieszczenia.

Logistyczne plany narodowe i NATOwskie muszą zapewniać, że zasoby

logistyczne w odpowiedniej ilości i odpowiedniej jakości są na takim poziomie
gotowości do przerzutu, aby zabezpieczyć siły dopóki nie zostanie ustanowiony
stabilny, wydolny system zaopatrywania. Planowanie logistyczne musi także
uwzględniać działania podejmowane przez siły do momentu Przekazania
Dowodzenia (TOA). Państwa i NATO powinny stosować te same kryteria
logistyczne w stosunku do sił. Jednostki logistyczne mogą być przebazowywane
wcześniej, aby umożliwić siłom uruchomienie linii komunikacyjnych, więc być może
powinny należeć do wyższej poziomu gotowości niż jednostki przez nie
zabezpieczane. Ilość i jakość zasobów logistycznych powinna być taka, aby
zapewnić pełne spektrum misji, których realizacji oczekuje się od zabezpieczanych
sił. Gotowość zasobów logistycznych jest osiągana poprzez ustanowienie zdolności
do zapewnienia wymaganego zabezpieczenia, łącznie z pełnym pozyskaniem
zapasów i środków trwałych przed określonym terminem gotowości albo przez
zgromadzenie zapasów albo innymi sposobami. Państwa muszą zwracać
szczególną uwagę na Artykuły o Długim Czasie Pozyskania (LLTI), które nie będą
mogły być pozyskane w czasie osiągania gotowości. Należy zatem zapewnić
wystarczające zapasy tych artykułów, aby spełnić warunek logistycznej osiągalności

i późniejsze wymagania do podtrzymywania działań swoich sił.

Logistyczna zdolność do podtrzymywania działań

Logistyczna zdolność do podtrzymywania działań musi spełnić poziom

ambicji NATO zdefiniowany w Wytycznych Ministerialnych Komitetu Planowania
Obronnego. Zgodnie z nową NFS systemy, struktury i zasoby logistyczne muszą
zapewniać zdolność do przemieszczania i podtrzymywania siły bojowej przez
przewidywany czas operacji, z większym ukierunkowaniem na Operacje
Reagowania Kryzysowego (CRO). Logistyczna zdolność do podtrzymywania
działań wymaga odpowiedniej ilości zabezpieczenia logistycznego, zarówno
w miejscu stałej dyslokacji jak i możliwego do przerzutu, dla wszystkich składników
tworzących strukturę sił. Obejmuje to zabezpieczenie medyczne, obsługę
techniczną UiSW, zapasy i infrastrukturę logistyczną. Podtrzymywanie logistyczne
zaczyna się wraz z zainicjowaniem procesu generacji sił i ukierunkowane jest na
utrzymywanie siły bojowej sił podczas całego czasu trwania operacji. Kluczowym
czynnikiem jest utrzymywanie wymaganego stanu zapasów określonego
w odpowiednim Planie Operacji (OPLAN) lub przez władze narodowe. Całościowe
wymagania dotyczące zdolności do podtrzymania będą określane na podstawie
najbardziej wymagającej kombinacji skali wysiłku, zbieżności w czasie, odporności
i gotowości, limitowanych uzgodnionym poziomem ryzyka operacyjnego
i wymaganej gotowości oraz czasu przygotowania. Całościowe wymagania
dotyczące logistycznej zdolności do podtrzymania będą uwzględniały osiągalność
zapasów alarmowych.

W MC 55/4 określono, że państwa powinny utrzymywać odpowiednie zapasy

środków zaopatrzenia, zgodnie z kategoriami gotowości, w celu podtrzymania
swoich sił wyznaczonych do NATO do pełnego zakresu potencjalnych misji zgodnie
z definicją zawartą w Przeglądzie Wymagań Obronnych (DRR). Państwa muszą
zapewnić, aby w ramach czasu osiągania konkretnych stanów gotowości przez siły,
spełnione były wymagania dotyczące zapasów dla tych sił i zdolności do ich
podtrzymywania. Wymagania te mogą być spełnione przez zastosowanie
kombinacji następujących przedsięwzięć:

−

utrzymywanie odpowiedniego poziomu zapasów;

−

zapewniony dostęp do przemysłu z odpowiednią możliwością szybkiego
zwiększenia produkcji;

−

dwustronne lub wielostronne porozumienia;

−

kontrakty uśpione i zawierane „ad hoc”;

−

i inne przedsięwzięcia, w tym wsparcie operacji przez kontrahentów.

Państwa polegające na wsparciu przez przemysł muszą się upewnić, że ma on

możliwości reakcji w odpowiednim czasie i przez wymagany okres, szczególnie jeśli
zaopatrzenie ma dotyczyć potrzeb więcej niż jednego państwa i/lub sektora
cywilnego.

PLANOWANIE ZAPASÓW W NATO

Wymagania dotyczące zapasów

Państwa mogą wykorzystywać kombinację różnych metod w celu spełnienia

wymagań dotyczących gotowości zapasów. Obejmuje to rutynowe magazynowanie
środków materiałowo-technicznych, które nie mogą być uzyskane w czasie
przeznaczonym na przygotowanie w poszczególnych kategoriach gotowości,

zakupy w całości lub części poprzez zapewniony dostęp do przemysłu
z możliwością szybkiego zwiększenia produkcji, dwustronne lub wielostronne
porozumienia i kontrakty awaryjne. Wybrane metody muszą uwzględniać
uwarunkowania przemysłowe i komercyjne, czas realizacji zakupu, osiągalność
transportu strategicznego i szersze uwarunkowania bezpieczeństwa dotyczące
dostępu do strategicznych środków materiałowo-technicznych. Przy określaniu
zapasów niezbędnych do osiągnięcia gotowości sił należy brać pod uwagę, że
kluczowym czynnikiem jest czas potrzebny do ustanowienia trwałych zasad
uzupełniania zaopatrzenia, łącznie z osiągalnością strategicznego transportu
i zdolnością przemysłu i handlu do reakcji w czasie osiągania gotowości
w poszczególnych kategoriach. Poprzez analizę trudnych sytuacji planistycznych
z Przeglądu Wymagań Obronnych (DRR), podstawowych wymagań transportowych
jednostek, cyklu uzupełniania zaopatrzenia, i wymagań przed Przekazaniem
Dowodzenia (TOA), SC określiły wymagania na 30 Standardowych Dziennych Norm
Zaopatrzenia (SDOS). A zatem dla celów planowania obronnego, jednostki muszą
posiadać 30 SDOS, aby być operacyjnie gotowe do przemieszczenia w ramach
czasu gotowości jednostki. Jeśli dane państwo nie jest w stanie spełnić wymagania
pełnych 30 SDOS, powinno się ono skonsultować z SC w celu określenia
konkretnych opcji.

Aby wspomóc narodowe planowanie podstawowych i długoterminowych

zapasów w ramach ogólnego Procesu Planowania Obronnego, SCs mają zadanie
opracowania wymagań dotyczących zapasów w konsultacji z państwami
i publikowanie ich w Wytycznych do Planowania Zapasów (SPG). SPG jest
zharmonizowany z Procesem Planowania Sił NATO i powinien zawierać właściwe
wytyczne dla wszystkich klas zaopatrzenia. Jeśli nie można wydać takich
wytycznych, powinny być stosowane narodowe uwarunkowania planistyczne.
W tych przypadkach wymagania powinny być ustanowione na poziomach spójnych
z poziomami artykułów występujących w wytycznych.

Wytyczne do Planowania Zapasów w NATO

Wytyczne Ministerialne i Proces Planowania Sił może być uważany za

najważniejszy proces planowania zdolności NATO. Jednakże dla planowania
logistycznego w różnych jej dziedzinach wymagane są często dodatkowe
szczegóły. Stwierdzenia typu: “państwa powinny utrzymywać minimalne zapasy
amunicji” lub “państwa powinny zapewnić odpowiednie jednostki logistyczne w celu
zabezpieczenia swoich sił bojowych” same przez się niewiele znaczą. Niezbędne są
pewne wymierne standardy, aby wyjaśnić, co znaczą powyższe wyrażenia. Jest to
dokonane w następujących dokumentach:

MC 55/4, Polityka Gotowości i Zdolności do Podtrzymania, która dotyczy
kryteriów gotowości i parametrów zdolności do podtrzymania, których należy
używać w planowaniu sił oraz planowaniu operacyjnym i logistycznym. W MC
55/4 opisane są wszystkie klasy zaopatrzenia (COS), łącznie z medycznym;

Wytyczne do Planowania Zapasów w NATO (SPG) wykorzystujące
modelowanie komputerowe w celu określenia ilości głównej amunicji dla sił
lądowych, powietrznych, obrony powietrznej i sił morskich. Wymagania te są
bazowane na podejściu zorientowanym na cel i modelowane w Systemie
Oprogramowania Dowództwa Sojuszniczego dot. Optymalizacji Zasobów
(ACROSS). Wymagania dla innych klas zaopatrzenia są obliczane
z wykorzystaniem II Modułu Planowania Zapasów (SPM II), który jest
bazowany na metodologii poziomu wysiłku (30 SDOS)

i jest dopracowywany w celu kalkulacji dziennej konsumpcji w różnych

warunkach operacyjnych. SPG są wydawane co dwa lata, a wyniki są
wykazywane w DPQ.
SPG są odzwierciedleniem wymagań NATO dla wszystkich klas

zaopatrzenia. Są one opracowywane przez ACT z udziałem ACO poprzez państwa
uczestniczące w Komitecie Planowania Zapasów. Po ich otrzymaniu państwa
obliczają optymalną skuteczność amunicji bazując na aktualnych zapasach
i planowanych zakupach i informują o rezultatach w DPQ. Braki dotyczące
uzgodnionych poziomów zapasów amunicji lub innych artykułów są dyskutowane na
SPC i z państwami podczas konsultacji na temat planowania sił.

WSPÓLNIE FINANSOWANE ZASOBY WOJSKOWE NATO

Wstęp

Wspólnie finansowane programy wojskowe zawsze były i muszą pozostać

ważnym aspektem współpracy między sojusznikami

. Wspólne zasoby wojskowe

NATO składają się z Programu Inwestycji Obronnych NATO (NSIP), Budżetu
Wojskowego i Międzynarodowych Zasobów Ludzkich. NSIP, poprzednio znany jako
Program Infrastruktury NATO, finansuje wspólne projekty inwestycyjne
zwiększające zdolności Sojuszu. Budżet Wojskowy finansuje głównie koszty
użytkowania i utrzymania zintegrowanej struktury wojskowej NATO.
Międzynarodowe Zasoby Ludzkie zapewniają obsługę tej infrastruktury.

Naczelna Rada ds. Zasobów (SRB)

SRB jest ciałem pomocniczym Rady ogólnie odpowiedzialnym za

zarządzanie wspólnie finansowanymi zasobami wojskowymi. SRB działa pod
przewodnictwem narodowego przewodniczącego i składa się ze Starszych
Przedstawicieli Narodowych państw członkowskich, przedstawicieli Komitetu
Wojskowego (MC), ACO, ACT, Komitetu Budżetu Wojskowego (MBC), Komitetu
Infrastruktury (IC) i Komitetu NATO ds. Wojskowych Zasobów Osobowych (NDMC).
Główne cele SRB to

- zapewnienie skoordynowanego doradztwa dla Rady/ Komitetu
Planowania Obronnego (DPC) na temat osiągalności, zarządzania
i przydziału zasobów;
- zapewnienie forum do dyskusji wpływu nowych inicjatyw ogólnego
zainteresowania na zasoby;
- optymalizacja zarządzania średnio i długoterminowymi wspólnie
finansowanymi zasobami wojskowymi i zapewnienie maksimum
elastyczności w procesie alokacji zasobów;
- analiza i aprobata Pakietów Zdolności (CP) do zatwierdzenia przez
Radę/DPC przede wszystkim z punktu widzenia alokacji zasobów.

Wytyczne Ministerialne 1997

Komitet Infrastruktury (IC)

IC przewodniczy Zastępca Sekretarza Generalnego ds. Inwestycji Obronnych

(ASG/DI), z dyrektorem Dyrektoriatu ds. Inwestycji Obronnych jako stałym
przewodniczącym. Jest on odpowiedzialny, w ramach szeroko pojętych wytycznych
politycznych SRB za realizację NSIP po jego zaaprobowaniu przez Radę/DPC.
W tym zakresie IC:

przegląda projekty wchodzące w skład NSIP, przede wszystkim
z technicznego i finansowego punktu widzenia, uwzględniając także
aspekty ekonomiczne i polityczne, uzgadniając ich szczegółowe
uprawnienia do finansowania ze wspólnych funduszy zgodnie
z zatwierdzonymi wytycznymi.

upoważnia Państwo-Gospodarza do finansowania takich projektów;

decyduje o problemach zaopatrzenia, w tym rozstrzyga spory;

formalnie akceptuje zrealizowane projekty;

zarządza programem z finansowego punktu widzenia w ramach
ogólnych limitów ustalonych przez SRB i zatwierdzonych przez Radę; i

wzywa do płatności z państw wnoszących wkład zgodnie
z zaaprobowaną prognozą wydatków.

Komitet Budżetu Wojskowego (MBC)

MBC jest odpowiedzialny za zarządzanie Międzynarodowym Budżetem

Wojskowym. W tym celu MBC:

- ustala politykę i wydaje wytyczne dla Władz Wojskowych NATO

(NMAs) do przygotowania średnioterminowych planów finansowych;
dokonuje przeglądu tych planów i wydaje zalecenia dla SRB
dotyczące alokacji zasobów i parametrów przyszłego planowania;
-

ustala politykę i wydaje wytyczne dla NMAs do przygotowania,

w ramach przydzielonych środków, kalkulacji rocznego budżetu;
dokonuje przeglądu tych kalkulacji i rekomenduje Radzie ich aprobatę;
-

monitoruje realizację zaaprobowanych budżetów i zatwierdza

zmiany w zatwierdzonym budżecie, które przekraczają uprawnienia
kontrolerów finansowych; i
-

udziela Radzie porad w całym zakresie spraw dotyczących

międzynarodowego budżetu wojskowego, takich jak zagwarantowanie
statusu międzynarodowego organizacjom wojskowym, modyfikacji
ustaleń dotyczących międzynarodowego personelu cywilnego
i raportów Międzynarodowej Rady Audytorów.

Komitet NATO ds. Wojskowych Zasobów Osobowych (NDMC)

NDMC jest podkomitetem MC odpowiedzialnym za całość zarządzania

międzynarodowymi zasobami ludzkimi z uwzględnieniem wytycznych SRB
dotyczących szeroko pojętej polityki zasobów. W tym zakresie główne zadania
NDMC są następujące:

doradzanie MC w zakresie zasad i limitów zasobów ludzkich, bieżących
i przewidywanych;

sprawdzanie Planu Osobowych Zasobów Obronnych NATO w celu
uzyskania aprobaty propozycji przez MC na pierwszy rok i wstępnie na lata
następne dla celów planistycznych w odniesieniu do finansów i zasobów
ludzkich;

rozważanie propozycji zmian w etatach wojskowych przedkładane przez
NMAs;

prowadzenie w razie potrzeby przeglądów liczby stanowisk
międzynarodowych;

- doradzanie MC w zakresie polityki personalnej NATO.

Średnioterminowy Plan Zasobów (MTRP)

MTRP obejmuje planowanie zasobów na następny rok budżetowy i na cztery

kolejne lata planistyczne. Jest on przedkładany przez SRB do decyzji Rady na
początku każdego roku. Jest to zasadniczy dokument planistyczny dotyczący
zasobów, określający wymagania w tym zakresie w szerokich kategoriach
ilościowych. Poprzez wyrażanie wymagań budżetowych w ramach CP, MTRP
ustanawia związek między wspólnymi zasobami wojskowymi NATO i strategicznymi
celami Sojuszu.

MTRP zapewnia średnioterminowy przegląd wykonalności i osiągalności

poprzednio zatwierdzonych i przyszłych programów, łącznie z liczebnością wojsk.
MTRP odnosi się do zagadnień, które są szczególnie związane z każdym ze
wspólnych zasobów wojskowych NSIP, a mianowicie budżetem wojskowym
i międzynarodowymi zasobami ludzkimi. Konkretnie, MTRP ustala limity przydziału
środków na NSIP i budżet wojskowy na następny rok budżetowy i limity
planistyczne na cztery kolejne lata planistyczne.

Pakiety Zdolności (CPs)

Proces Pakietów Zdolności (CP) wiąże wspólne fundusze wojskowe

z szeroko pojętym procesem planowania obronnego Sojuszu. Identyfikuje on
potrzebne środki trwałe, zarówno wspólnie finansowane jak i narodowe, które są
niezbędne Sojuszowi do uzyskania zdolności do realizacji swoich misji. Konkretnie
integruje on aspekty inwestycyjne, użytkowania i obsługi technicznej oraz
międzynarodowych zasobów ludzkich. Istnieją cztery oddzielne fazy procesu CP:
definiowanie, opracowanie i przedłożenie, aprobata oraz realizacja.

Definiowanie CP

Wytyczne MC do Planowania Obronnego rozwijają Główne Wymagania

Wojskowe (PMR) i identyfikują wymagane funkcje wojskowe. Stanowi to podstawę
do opracowania przez NMAs ich wymaganych zdolności. SCs, w porozumieniu
z państwami-gospodarzami, Agencjami i państwami użytkownikami opracowują
CPs, które zapewniają osiągnięcie wymaganych zdolności w ramach ich zakresu
odpowiedzialności. Nie ma ustalonych zasad, co stanowi właściwie opracowany CP.
Jednakże jasne jest, że CP musi być możliwy do zarządzania pod względem
rozmiaru, kosztów i możliwości realizacji. Koszt i złożoność muszą być takie, aby
pozwalały na realizację pakietu w rozsądnym czasie, zwykle w okresie pięć do
siedmiu lat od czasu zatwierdzenia.

Opracowanie i przedłożenie CP

Na tym etapie SCs identyfikują dodatkowe wymagania poprzez porównanie

wymaganych środków trwałych ze środkami osiągalnymi. Można tu wyróżnić
następujące kroki:

−

identyfikacja minimalnych zasobów (sił, uzbrojenia, logistyki
i infrastruktury), które muszą być osiągalne, aby uzyskać wymaganą
zdolność:

−

określenie tych instalacji, które aktualnie istnieją, aby osiągnąć
wymaganą zdolność opisaną w poprzednim kroku;

−

wybór osiągalnych instalacji, wspierających wymaganą zdolność wraz
ze związanymi z tym kosztami użytkowania i obsługi technicznej
pokrywanymi ze wspólnych funduszy oraz zasobami ludzkimi NATO.
Jeśli istniejąca infrastruktura NATO lub narodowa nie nadaje się do
wsparcia wymaganej zdolności, w tym kroku należy zidentyfikować
narodowe lub wspólnie finansowane, dodatkowe wymagania
inwestycyjne albo dla nowych instalacji, albo do uzupełnienia braków
w istniejących instalacjach, a także ich odniesienie do kosztów
użytkowania i obsługi technicznej pokrywanych ze wspólnych
funduszy oraz zasobów ludzkich NATO.

Aprobata CP

CPs są przedkładane do NATO HQ do aprobaty. IS, wraz

z Międzynarodowym Sztabem Wojskowym (IMS) przygotowuje wspólny raport
analityczny do rozważenia przez SRB i MC. Raport ten będzie się odnosił do
wykonalności, możliwości realizacji, upoważnienia do wspólnego finansowania
i realizacji w ramach uzgodnionych MTRP. SRB skupia się przede wszystkim na
realizacji. MC rozważa CPs z punktu widzenia wymagań wojskowych, przydzielając
odpowiedni priorytet, na podstawie którego CP będzie rywalizował o finansowanie.
Aprobata CP przez Radę/DPC stanowi zobowiązanie, że niezbędne zasoby, w tym
międzynarodowy personel, będą osiągalne.

Realizacja CP

Za realizację CP odpowiadają komitety realizacyjne i państwa –gospodarze.

W stosunku do tych CP, dla których niezbędne są dodatkowe inwestycje, Komitet
Infrastruktury jest odpowiedzialny za zarządzanie realizacją wspólnie finansowanej
części inwestycji. MBC i NDMC biorą udział w pozyskiwaniu wsparcia w zakresie
wykorzystania i obsługi technicznej CP oraz odpowiedniego personelu
międzynarodowego.

Program Inwestycji Obronnych NATO (NSIP)

IC całkowicie odpowiada za zarządzanie NSIP. Nowe wymagania

inwestycyjne będą uzgadniane na podstawie potrzeb bezpieczeństwa Sojuszu,
a zatem formalne uprawnienie do wspólnego finansowania nie będzie żadnym
atutem. Szczególny nacisk zostanie położony na obiekty potrzebne do spełnienia
wymagań w zakresie reagowania kryzysowego: łączność, dowodzenie i kierowanie,
zbieranie informacji, mobilność, elastyczność w przydziale zadań, wzmocnienie
i uzupełnianie zapasów. Główną zasadą uprawniającą do wspólnego finansowania
w ramach NSIP jest to, że wymagania powinny znacznie wykraczać poza to, co
zgodnie ze zdrowym rozsądkiem może być wydzielone z narodowych zasobów.
Aktualny NSIP bazuje na ogólnych wymaganiach NATO. Priorytetowe cele
obejmują:

wsparcie dla aktualnych i planowanych CROs;

elastyczne i mobilne systemy dowodzenia i kierowania dla sił lądowych,

powietrznych i morskich;

obrona powietrzna, nadzorowanie, rozpoznanie i wywiad;

zabezpieczenie logistyczne i uzupełnianie zapasów;

panowanie nad liniami komunikacyjnymi;

obiekty szkoleniowe i treningowe;

zdolności nuklearne;

konsultacje.

Budżet Wojskowy

MBC w pełni odpowiada za zarządzanie budżetem wojskowym.

Międzynarodowy Budżet Wojskowy finansuje koszty użytkowania i obsługi
technicznej (łącznie z kosztami osobowymi i użytkowania, kosztami realizacji zadań
i wydatkami ogólnymi) sieci międzynarodowych dowództw wojskowych NATO,
programów i agencji. Można wyróżnić sześć głównych grup budżetowych:

Operacje Reagowania Kryzysowego - finansowanie działania
dowództwa szczebla teatru dowodzącego misją NATO;

Powietrzny System Wczesnego Ostrzegania NATO (NAEW) -
finansowanie użytkowania i kierowania flotą statków powietrznych
NAEW;

Sojusznicze Dowództwo Operacji (ACO), łącznie z siecią jego
podporządkowanych dowództw, programów i agencji;

Sojusznicze Dowództwo Transformacji (ACT), łącznie z siecią jego
podporządkowanych dowództw, programów i agencji;

Grupy IMS, co obejmuje również budżety takich instytucji jak
Akademia Obrony NATO, Grupa Doradcza ds. Badań i Rozwoju
Przestrzeni Powietrznej (AGARD) i Agencja NATO ds. Zarządzania
ACCS (NACMA);

Agencja NATO ds. Konsultacji, Dowodzenia i Kierowania (NC3A).

STANDARYZACJA I INTEROPERACYJNOŚĆ

Wstęp

Poprzez standaryzację sojusznicy zwiększają swoje zdolności do realizacji

całego zakresu zadań i misji. Standaryzacja NATO zwiększa także polityczną wagę
zewnętrznej demonstracji współpracy i solidarności. Polityka NATO polega zatem
na zachęcaniu państw i władz NATO do opracowywania, uzgadniania i wdrażania
wspólnych koncepcji, doktryn, procedur, kryteriów i wzorców w celu zwiększenia
efektywności operacyjnej Sojuszu oraz poprawy efektywności wykorzystania
dostępnych zasobów wojskowych.

Rosnąca potrzeba współpracy Sojuszu w zakresie rozwoju i utrzymania sił

międzynarodowych do wszystkich misji wymusza większą elastyczność, aby stawić
czoło szerszym i mniej przewidywalnym zagrożeniom oraz zapewnić szeroki zakres
wojskowych środków kryzysowych. Z uwagi na aktualny nacisk kładziony na
współpracę w Operacjach Wsparcia Pokoju (PSOs), należy podjąć wielonarodowe
działania, w tym z udziałem partnerów, w zakresie standaryzacji. Dla
wielonarodowych formacji ogólna wzajemna współpraca między wszystkimi siłami
i jednostkami jest niezbędna. Wymaga to znacznego poziomu standaryzacji.

Zasadnicze zmiany w Sojuszu, obejmujące nowe i bardziej delikatne misje,

Partnerstwo dla Pokoju (PfP) i rozszerzenie NATO wymuszają konieczność jasnego
zdefiniowania parametrów standaryzacji. Będzie też wymagany odpowiedni poziom
standaryzacji, aby umożliwić wspólne operacje, szkolenia i ćwiczenia w operacjach
prowadzonych przez NATO poza Artykułem 5 (w tym PSOs, poszukiwanie
i ratownictwo, operacje humanitarne i reagowanie kryzysowe). W szczególności
identyfikacja i realizacja celów interoperacyjności dla państw PfP będzie się stawała
coraz ważniejsza, jak również ich zaangażowanie w procesy integracji
i standaryzacji.
Tworzenie i obsługa Porozumień Standaryzacyjnych NATO (STANAGs) i Publikacji
Sojuszniczych (APs) jest w znacznej mierze zadaniem Agencji Standaryzacyjnej
NATO (NSA) wspomaganej przez Organ Zlecający (TAs). TAs obejmują MC,
Konferencję Krajowych Dyrektorów Ds. Uzbrojenia (CNAD), Komitet Obrony
Powietrznej NATO (NADC), Radę NATO ds. C3 (NC3B), Komitet NATO ds.
Rurociągów (NPC), Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych (SCEPC),
SNLC i inne w zależności od potrzeb. NSA obsługuje Program Standaryzacji NATO
(NSP), który jest zautomatyzowanym narzędziem obejmującym kluczowe
Wymagania Standaryzacyjne Sojuszu (ASRs) i wybrane cele ogólnych celów
standaryzacyjnych Sojuszu.

Definicja

W NATO standaryzacja jest procesem opracowywania i wdrażania koncepcji,

doktryn, procedur i wzorców w celu osiągnięcia i utrzymania pożądanego poziomu
kompatybilności, zamienności lub wspólności niezbędnych do osiągnięcia
pożądanego poziomu interoperacyjności lub optymalizacji wykorzystania zasobów
w obszarach operacyjnym, materiałowym i administracyjnym. Poziomy standaryzacji
w kolejności rosnącej to: kompatybilność, interoperacyjność, zamienialność
i wspólność.

Cel

Celem standaryzacji w NATO jest zwiększenie efektywności operacyjnej

Sojuszu poprzez osiągnięcie interoperacyjności między siłami NATO i dodatkowo
między siłami NATO i państw partnerskich oraz innych państw, poprawiając w ten
sposób efektywność wykorzystania dostępnych zasobów.

Zdolność przemysłu do zaspokojenia potrzeb wojskowych leży wyłącznie

w gestii systemu gospodarczego państw członkowskich; w związku z tym
osiągnięcie standaryzacji NATOwskiej w znacznym stopniu zależy od politycznej
woli sojuszników do podjęcia niezbędnych wysiłków.

Zasady standaryzacji NATO

W praktyce standaryzacyjnej NATO stosowane są następujące zasady:

−

Ogólne cele NATO. Standaryzacja nie jest celem samym w sobie.

Potrzeba standaryzacji wynika z ogólnych celów politycznych Traktatu
Północnoatlantyckiego, a konkretnie z Koncepcji Strategicznej Sojuszu
i Wytycznych Ministerialnych do działań planistycznych w NATO.

−

Harmonizacja i standaryzacja z planowaniem obronnym NATO.

Koordynacja między poszczególnymi dziedzinami planowania jest
niezbędna dla harmonizacji i osiągnięcia interoperacyjności. Dla
zainteresowanych państw planowanie sił jest kluczowym elementem
procesu standaryzacji poprzez Cele Sił Zbrojnych i cykle Przeglądów
Obronnych. Cele Partnerstwa obejmują wymagania standaryzacyjne
w stosunku do państw biorących udział w Procesie Planowania
i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju (PARP). Ich realizacja jest następnie
analizowana w procesie oceny PARP.

−

Jedność działań. Jedność działań jest wzbogacana poprzez

harmonizację i koordynację działań standaryzacyjnych z państwami, SCs
i Wyższymi Komitetami NATO poprzez Organizację Standaryzacyjną
NATO.

−

Wykorzystanie standardów cywilnych. Sojusz wykorzysta przydatne

standardy cywilne w maksymalnym stopniu. Standardy NATO
są opracowywane tylko wtedy, gdy nie jest dostępny stosowny standard
cywilny.

−

Osiąganie poziomu standaryzacji. Państwa powinny osiągać

poziomy standaryzacji wskazane w Wymaganiach Standaryzacyjnych.
Poziomy standaryzacji w kolejności rosnącej to: kompatybilność,
interoperacyjność, zamienialność i wspólność.

−

Informacje zwrotne. Informacje zwrotne na temat spełniania

Wymagań Standaryzacyjnych i realizacji Porozumień Standaryzacyjnych
są niezbędną częścią procesu standaryzacji.

−

Zobowiązania narodowe. Z zasady standaryzacja jest dla państw

dobrowolna, powinny one realizować standardy w maksymalnym
możliwym stopniu. W niektórych przypadkach państwa mogą uzgodnić
obowiązkową realizację konkretnych standardów. Pełna realizacja celów
sił zbrojnych jest dla państw uczestniczących w planowaniu sił kluczowym
aspektem narodowych zobowiązań do poprawy standaryzacji.

−

Terminologia. W dokumentach NATO musi być używana uzgodniona

terminologia.

Proces standaryzacji w NATO

Proces standaryzacji w NATO obejmuje proponowanie, opracowywanie,

uzgadnianie, ratyfikowanie, publikowanie, realizację i aktualizację standardów
NATO. Zawiera on dwa komplementarne elementy: tak zwaną «oddolną»
i «odgórną» standaryzację.

Oddolna standaryzacja jest inicjowana przez raporty o potrzebach

i/lub niedostatkach standaryzacji. Po tym następują Propozycje Standaryzacyjne
formułowane przez Grupy Robocze NATO, które są uzasadniane przez
odpowiednie Władze Stawiające Zadania, aby potwierdzić potrzebę zanim
rozpocznie się opracowywanie STANAGu.

Odgórna standaryzacja jest inicjowana, jeśli SC zidentyfikuje wojskowe

potrzeby standaryzacji, jako część propozycji sił zbrojnych dla państw
uczestniczących w procesie planowania sił zbrojnych. Wymaga ona jasnego
sformułowania wymagań i ustalenia priorytetów w oparciu o uzgodnioną
podstawową listę priorytetów Dowództw Strategicznych. Wymienione wojskowe
potrzeby standaryzacji wraz z innymi wymaganiami dotyczącymi standaryzacji
z państw NATO i z TAs, stanowią Wymagania Standaryzacyjne Sojuszu. Odgórna
standaryzacja obejmuje 4 fazy:

Faza 1: identyfikacja, sformułowanie i aprobata Wymagań

Standaryzacyjnych;

Faza 2: identyfikacja, sformułowanie i uzgodnienie Celów Standaryzacji

opartych na wymaganiach;

Faza 3: realizacja przez TAs zadań wynikających z zaaprobowanych Celów

Standaryzacji;

Faza 4: realizacja standaryzacji i informowanie zwrotne. Odgórne

sojusznicze Wymagania Standaryzacyjne, uzupełnione przez odpowiednie oddolne
Propozycje Standaryzacyjne prowadzą do opracowania i realizacji Programu
Standaryzacji NATO (NSP). NSP jest sojuszniczym narzędziem służącym do
zarządzania działaniami standaryzacyjnymi.

Etapy procesu. Główne etapy procesu standaryzacyjnego, za które są

bezpośrednio odpowiedzialne TAs, zdefiniowano w AAP-3, Procedury
Opracowywania, Przygotowania, Produkcji i Aktualizacji Porozumień
Standaryzacyjnych NATO (STANAGs) oraz Publikacji Sojuszniczych (APs).
Odpowiedzialność ta obejmuje zarządzanie i uaktualnianie wszystkich istniejących
STANAGów i APs, identyfikację, uzasadnianie i uzgadnianie nowych wymagań
standaryzacyjnych, uzyskiwanie ratyfikacji przez państwa oraz publikowanie
uzgodnionych dokumentów.

−

Identyfikacja wymagań/niedostatków standaryzacyjnych Wymagania

standaryzacyjne określane są z zastosowaniem podejścia odgórnego lub
oddolnego, które zostały opisane wcześniej. Określają one zdolności, które
mają zostać osiągnięte i wymagany poziom standaryzacji.Te, które stanowią
część Programu Standaryzacji NATO (NSP) nazywane są Wymaganiami
Standaryzacyjnymi Sojuszu.

−

Określanie i uzgadnianie priorytetowych celów standaryzacji. Na

podstawie uzgodnionych wymagań określane są priorytetowe potrzeby
standaryzacji i formułowane są cele standaryzacji (nazywane w ramach NSP
SOs).

−

Formułowanie i aktualizacja standardów NATO. Formułowanie

i aktualizacja standardów NATO mają z natury międzynarodowy charakter
i w związku z tym muszą być w sposób międzynarodowy koordynowane
przez odpowiednie ciała NATO. Uwzględniając szeroki zakres działań
Sojuszu, w których standardy są pożądane, formułowanie proponowanych
standardów jest zwykle zdecentralizowane. Proces ten może być najlepiej
zrealizowany przez wielonarodowe zespoły narodowych specjalistów.

−

Indywidualna ratyfikacja standardów NATO przez państwa. Konkretne

proponowane standardy mogą nie odpowiadać wszystkim państwom NATO.
Proponowany standard może być ratyfikowany i uznany za standard NATO
jeśli kilku (niekoniecznie wszyscy) Sojusznicy zgodzą się, że jest on możliwy
do zaakceptowania jako cel do realizacji. Analogicznie, państwa PfP mogą
przyjąć standardy NATO jako cel do realizacji.

−

Publikowanie standardów NATO. Po ratyfikowaniu proponowanego

standardu przez odpowiednią liczbę państw jest on publikowany przez
dyrektora NSA.

−

Realizacja uzgodnionych standardów NATO jako sprawa polityki

narodowej. Realizacja uzgodnionych standardów NATO jest zadaniem
narodowym. NATO zdecydowanie popiera realizację ratyfikowanych
STANAGów poprzez ich przestrzeganie, monitorowanie i informowanie
o rezultatach na zasadzie indywidualnej w odniesieniu do poszczególnych
państw i standardów.

−

Weryfikacja i potwierdzanie realizacji uzgodnionych standardów NATO.

Weryfikacja standaryzacji może być prowadzona w PSOs, ćwiczeniach
i innych operacjach. Weryfikacja powinna być prowadzona na podstawie
planu weryfikacji. Wyniki weryfikacji mogą skutkować adaptacją
i/lub unieważnieniem niektórych STANAGów.

Standardy NATO

Standaryzacja NATO jest szeroko zakrojonym procesem, który może być

zastosowany do każdego działania NATO. Standardy NATO są zwykle
klasyfikowane do jednej z trzech następujących poziomu, jednakże niektóre z nich
mogą mieć zastosowanie w więcej niż jednego poziomu:

−

Standardy operacyjne to te, które wpływają na przyszłe i/lub bieżące

praktyki, procedury lub formuły. Mogą się odnosić między innymi do takich
spraw jak: koncepcje, doktryny, taktyki, techniki, logistyka, szkolenie,
organizacja, raporty, formularze, mapy i tabele.

−

Standardy zaopatrzenia to te, które wpływają na charakterystyki przyszłych

i/lub aktualnie stosowanych środków materiałowo-technicznych
obejmujących również telekomunikację oraz przetwarzanie i dystrybucję
danych. Mogą one obejmować zasady produkcji jak również specyfikację
środków materiałowo-technicznych. Środki zaopatrzenia obejmują kompletne
systemy, w tym systemy dowodzenia, kierowania i łączności, systemy
uzbrojenia, podsystemy, elementy montażowe, elementy, części i materiały
zapasowe i artykuły jednorazowego użytku (w tym amunicję, paliwo,
prowiant, zapasy i części zamienne jednorazowego użytku).

−

Standardy administracyjne w pierwszym rzędzie dotyczą terminologii, która

odnosi się zarówno do problematyki «operacyjnej» jak i «środków
materiałowo-technicznych». Kategoria ta obejmuje także standardy
wspomagające administrację Sojuszu i niemające bezpośredniego
zastosowania wojskowego (np. informowanie o statystykach
ekonomicznych).

Generalnie, standaryzacja w dziedzinie operacyjnej leży w zakresie

odpowiedzialności NSA, a standaryzacja w dziedzinie środków materiałowo-
technicznych w zakresie odpowiedzialności CNAD. Inne organizacje NATO, takie
jak Rada NATO ds. C3, SNLC,NPC, Rada ds. R&T i Zarządy IMS również biorą
udział w standaryzacji.

Standaryzacja terminologii jest niezbędna do wspólnego rozumienia całej

dokumentacji związanej z działalnością standaryzacyjną. Słownik terminów i definicji
NATO (AAP-6) jest kluczowym dokumentem odniesienia NATO, który określa ustala
oficjalne terminy i definicje, które powinny być używane. Dodatkowo Specjalistyczny
Słownik Terminów i Definicji NATO obejmuje zatwierdzoną terminologię
w dziedzinach specjalistycznych.

Standaryzacja nie może ujemnie wpływać na badania i rozwój nowego

uzbrojenia i/lub wyposażenia łączności lub poszukiwania bardziej
wydajnych/właściwych procesów i procedur. Przeciwnie, uwzględnianie implikacji
standaryzacji na bardzo wczesnym etapie opracowań powoduje znaczące
zwiększenie współpracy w programach zbrojeniowych.

Standaryzacja w dziedzinie operacji i środków materiałowo-technicznych są

wzajemnie zależne. Standaryzacja w kluczowych dziedzinach operacyjnych, takich
jak koncepcje, doktryny, procedury i potrzeby misji, znacząco zwiększy możliwości
standaryzacji środków materiałowo-technicznych. Z kolei nowa technika będzie
często wymagała zmiany doktryny i prawie zawsze zmian procedur operacyjnych.
Nie można osiągnąć pełnych korzyści ze zwiększenia standaryzacji środków
materiałowo-technicznych, jeśli nie będzie temu towarzyszyła szeroka harmonizacja
aspektów operacyjnych.

Standaryzacja operacyjna ma na celu wykorzystywanie wspólnych koncepcji,

doktryn, procedur, praktyk lub formatów dla zwiększenia interoperacyjności
operacyjnej sił NATO i PfP. W przypadku środków materiałowo-technicznych celem
standaryzacji jest opracowywanie i zakupy kompatybilnych, interoperacyjnych,
zamienialnych i wspólnych środków materiałowo-technicznych dla sił NATO i PfP.

Organizacja Standaryzacyjna NATO (NSO)

Komitet Standaryzacyjny NATO (NCS) – Wyższy komitet NATO podległy

Radzie, posiadający pełny zakres uprawnień i odpowiedzialność wykonawczą
za koordynację standaryzacji NATO w zakresie polityki i podejmowania decyzji.
Aby wypełnić swoją misję, NCS jest wspomagany przez grupę upoważnionych
przedstawicieli (NCSREPs). NCSREPs podejmują realizację celów NSO, promują
współdziałanie między organizacjami narodowymi i NATO i przygotowują decyzje
NCS lub działają w jego imieniu. NCS stanowi Radę Dyrektorów dla Agencji
Standaryzacyjnej NATO (NSA).

Grupa Sztabowa NATO ds. Standaryzacji (NSSG) – Grupa sztabowa

podporządkowana NCS jest odpowiedzialna za kontakty sztabowe, obsługę
projektów, przydzielonych NSA przez NCS i za przygotowanie dokumentacji. Bierze
udział między innymi w formułowaniu przez SCs Wojskowych Wymagań
Standaryzacyjnych i opracowywaniu projektów Celów Standaryzacji. NSSG jest
wspierana przez Grupy Robocze NSSG przy podejmowaniu specjalistycznych
zadań standaryzacyjnych.

Grupy Robocze Władz Stawiających Zadania – Grupy Robocze są

odpowiedzialne za opracowywanie i utrzymywanie standardów zgodnie
z wytycznymi macierzystych TA.

Agencja Standaryzacyjna NATO (NSA) – Jest zintegrowaną organizacją

składająca się z personelu wojskowego i cywilnego, podporządkowaną Radzie
poprzez NCS, uprawnioną do koordynacji tematów we wszystkich obszarach
standaryzacji. Rada Połączona Rodzajów Sił Zbrojnych i Rady poszczególnych
Rodzajów Sił Zbrojnych, wspierane przez NSA, działają jako TA upoważnione przez
MC do standaryzacji operacyjnej łącznie z doktryną. NSA rozpoczyna procedury,
planowanie i realizację zadań związanych ze standaryzacją mających zastosowanie
w całym Sojuszu. Jest ona odpowiedzialna za przygotowanie prac NCS, NCSREPs
i spotkań NSSG i zapewnia poprzez swoich specjalistów z różnych dziedzin
scentralizowaną koordynację, kontakty i jeśli trzeba wspiera Grupy Robocze TA,
które opracowują standardy.

Dyrektor NSA jest odpowiedzialny za bieżącą pracę oddziałów: Polityki

i Wymagań, Połączonego, Morskiego, Lądowego, Lotniczego oraz Administracji
& Zabezpieczenia. Oddziały Poszczególnych Rodzajów Sił Zbrojnych wspierają
personalnie swoje Rady i są odpowiedzialne za monitorowanie i harmonizację
działalności standaryzacyjnej w swoim obszarze odpowiedzialności.

NSA wspiera Radę Połączoną i Rady poszczególnych Rodzajów Sił

Zbrojnych, z których każda działa jako Władza Stawiająca Zadania w odniesieniu do
standaryzacji operacyjnej, w tym doktryny, zgodnie z upoważnieniem Komitetu
Wojskowego. Rady Rodzajów Sił Zbrojnych są odpowiedzialne za rozwój
standaryzacji operacyjnej i proceduralnej w państwach członkowskich. Podobnie jak
inne TAs, realizują to poprzez opracowywanie stosownych STANAGów i Publikacji
Sojuszniczych wspólnie z państwami członkowskimi i dowództwami wojskowymi
NATO.

Rady, które mają w swoim składzie po jednym członku z każdego państwa

i pozostają w stanie permanentnej sesji, spotykają się formalnie raz w miesiącu.
Decyzje są normalnie podejmowane na zasadzie jednomyślności. Ponieważ jednak
standaryzacja jest procesem dobrowolnym, porozumienia mogą się opierać na
decyzjach większości państw uczestniczących w konkretnym Porozumieniu
o Standaryzacji. SCs mają przedstawiciela sztabu w każdej Radzie.

Rady Rodzajów Sił Zbrojnych

Trzy Rady Rodzajów Sił Zbrojnych składają się z przedstawicieli

odpowiednich Rodzajów Sił Zbrojnych państw NATO i przedstawicieli strategicznych
dowództw NATO; Luksemburg jest reprezentowany przez Belgię. Większość
członków Rad jest członkami swoich Przedstawicielstw Wojskowych w NATO HQ.
W przypadku Belgii, Danii, Holandii i Wielkiej Brytanii pozostają oni w swoich
ministerstwach obrony. Stany Zjednoczone mają oddzielną delegację w NATO HQ.
Decyzje są normalnie podejmowane na zasadzie jednomyślności. Ponieważ jednak
standaryzacja jest procesem dobrowolnym, porozumienia mogą się opierać na
decyzjach większości.

Połączona Rada Rodzajów Sił Zbrojnych (JSB) zajmuje się połączonymi

i ogólnymi sprawami polityki standaryzacji operacyjnej, odnoszącymi się do co
najmniej dwóch Rodzajów Sił Zbrojnych. Zarządza ona grupami roboczymi
zajmującymi się doktryną operacji połączonych, harmonizacją wymagań
dotyczących wymiany informacji, formatami tekstu wiadomości, sprawami
połączonego wywiadu i ochroną środowiska.

Rada Marynarki zarządza grupami roboczymi zajmującymi się operacjami

morskimi, amfibijnymi, operacjami śmigłowcowymi z okrętów innych niż lotniskowce,
działaniami minowymi, wymiennością amunicji morskiej, logistyką morską, kontrolą
transportu morskiego, zagrożeniami od promieniowania radiowego

i radiolokacyjnego, zaopatrywaniem na morzu, ratownictwem podwodnym,
nurkowaniem i operacjami przeciwminowymi na bardzo płytkich wodach.

Rada Wojsk Lądowych zarządza grupami roboczymi zajmującymi się

operacjami lądowymi, artylerią, działaniami saperskimi, EOD, standaryzacją
medyczną, operacjami śmigłowcowymi, wymienialnością amunicji, doktryną
logistyczną,

zasobami,

dystrybucją/magazynowaniem

materiałów,

przemieszczaniem i transportem, bezpieczeństwem poligonów, obroną przed bronią
masowego rażenia i operacjami medycznymi związanymi z bronią masowego
rażenia.

Rada Sił Powietrznych zarządza grupami roboczymi zajmującymi się

operacjami lotniczymi i wszystkimi aspektami doktryny operacyjnej, transportem
lotniczym, uzbrojeniem lotniczym, integracją statków powietrznych i załóg,
medycyną lotniczą, rozpoznaniem lotniczym, obsługą statków powietrznych i ich
standardowym wyposażeniem, służbami lotniskowymi, systemami awioniki,
bezpieczeństwem lotów, systemami gazów lotniczych, geografią wojskową,
poszukiwaniem i ratownictwem, gaszeniem pożarów oraz problemami elektrycznymi
i elektromagnetycznymi.

ODNOŚNIKI.
C-M(2000)54Polityka Standaryzacyjna w NATO
AAP-3

Procedury Opracowywania, Przygotowania, Produkcji I Aktualizacji

Porozumień Standaryzacyjnych NATO (STANAGs) i Publikacji
Sojuszniczych (APs)

AAP-4

Porozumienia Standaryzacyjne NATO (STANAGs) i Publikacje

Sojusznicze (APs)

ZAŁĄCZNIK
A Skróty użyte w niniejszym rozdziale

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 4

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

ACCS

Air Command and Control System
Systemy Dowodzenia i Kierowania Lotnictwem

ACO Allied Command Operations

Sojusznicze Dowództwo Operacji

ACROSS

Allied Command Resource Optimisation Software System
System Oprogramowania Dowództwa Sojuszniczego dot.
Optymalizacji Zasobów

ACT Allied Command Transformation

Sojusznicze Dowództwo Transformacji

AGARD

Advisory Group for Aerospace Research and Development
Grupa Doradcza ds. Badań i Rozwoju Przestrzeni Powietrznej

APs Allied Publications

Publikacje Sojusznicze

Consultation, Command and Control

Konsultacje, Dowodzenie i Kierowanie

CNAD

Conference of National Armament Directors
Konferencja Krajowych Dyrektorów Ds. Uzbrojenia

Capabilities Package

Pakiet Zdolności

CPs Capability Packages

Pakiety Zdolności

CPG Comprehensive Political Guidance

Ogólne Wytyczne Polityczne

CRO Crisis Response Operation

Operacja Reagowania Kryzysowego

Combat Suport

Wsparcie Bojowe

CSS Combat Service Support

Zabezpieczenie Logistyczne

DPC Defence Planning Committee

Komitet Planowania Obronnego

DPQ Defence Planning Questionnaire

Kwestionariusz Planowania Obronnego

DRC Defence Review Committee

Komitet Przeglądu Obronnego

DRR Defence Requirement Review

Przegląd Wymagań Obronnych

European Union

Unia Europejska

HQs Headquarters

Kwatera Główna

Infrastructure Committee

Komitet Infrastruktury

IMS

International Military Staff

Międzynarodowy Sztab Wojskowy

International Staff

Sztab Międzynarodowy

Information Technology

Technika Informacyjna

JOA Joint Operation Area

Rejon Operacji Połączonej

JSB

Joint Service Bard

Połączona Rada Rodzajów Sił Zbrojnych

LLTI Long Lead Time Items

Artykuły o Długim Czasie Pozyskania

LOGFS

Logistic Functional Services
Obszary Funkcjonalne Logistyki

LOGFS IM

WG Logistic Functional Services Information Management Working Group

Grupa Robocza Zarządzania Informacjami Zabezpieczenia Logistycznego

LOG IMG

Logistics Information Management Group
Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi

LOGIS

Logistics Information System
System Informacyjny Logistyki

MBC

Military Budget Committee
Komitet Budżetu Wojskowego

Military Committee
Komitet Wojskowy

Ministerial Guidance
Wytyczne Ministerialne

MTRP

The Medium-Term Resource
Plan Średnioterminowy Plan Zasobów

NAC

North Atlantic Council (or Council)
Rada Północnoatlantycka (lub Rada)

NACMAI

NATO ACCS Management Agency

Agencja NATO ds. Zarządzania ACCS

NAC(R)

Reinforced North Atlantic Council
Rozszerzona Rada Północnoatlantycka

NADC

NATO Air Defence Committee
Komitet Obrony Powietrznej NATO

NAEW

NATO Airborne Early Warning System
Powietrzny System Wczesnego Ostrzegania NATO

NAMs

NATO Military Authorities
Władze Wojskowe NATO

NC3A

NATO C3 Agency
Agencja NATO ds. C3

NC3B

NATO Consultation Command and Control Bard
Rada NATO ds. Konsultacji, Dowodzenia i Kierowania

NCS

NATO Committee for Standardisation
Komitet Standaryzacyjny NATO

NCSA

NATO Communication and information Systems Services Agency
Agencja NATO ds. Obsługi Systemów Łączności i Informacji

NDMC

NATO Defence Manpower Committee

Komitet NATO ds. Wojskowych Zasobów Osobowych

NFS

NATO Force Structure
Struktura Sił NATO

NPC

NATO Pipeline Committee
Komitet NATO ds. Rurociągów

NPG

Nuclear Planning Group
Grupa Planowania Nuklearnego

NSA

NATO Standardisation Agency
Agencja Standaryzacyjna NATO

NSIP

NATO Security Investment Programme
Program Inwestycji Obronnych NATO

NSO

NATO Standardisation Organisation
Organizacja Standaryzacyjna NATO

NSP

NATO Standardisation Programme
Program Standaryzacji NATO

NSSG

NATO Standardisation Staff Group
Grupa Sztabowa NATO ds. Standaryzacji

OPLAN

Operation Plan
Plan Operacji

PARP

PfP Planning and Review Process
Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju

PfP

Partnership for Peace
Partnerstwo dla Pokoju

PMR

Principal Military Requirements
Główne Wymagania Wojskowe

PSOs

Peace Support Operations
Operacje Wsparcia Pokoju

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee
Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SDOS

Standard Days of Supply
Standardowe Dzienne Normy Zaopatrzenia

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

SPG

Stockpile Planning Guidance
Wytyczne do Planowania Zapasów

SPM II

Sustainment Planning Module
II Moduł Planowania Zapasów

SPOW

Scientific Program of Work
Program Prac Naukowych

SRB

Senior Resource Board
Naczelna Rada ds. Zasobów

STANAGs NATO Standardisation Agreements

Porozumienia Standaryzacyjne NATO

TAs

Tasking Authorities
Organ Zlecający

TOA

Transfer of Authority
Przekazanie Dowodzenia

V&O

NATO Logistics Vision and Objectives
Wizja i Cele Logistyki NATO

ROZDZIAŁ 5

LOGISTYCZNE PLANOWANIE

OPERACYJNE

Obsługa techniczna na morzu – fregata i tankowiec

wykorzystujace zdolnosci do obsługi technicznej podczas towarzyszenia

ROZDZIAŁ 5

LOGISTYCZNE PLANOWANIE OPERACYJNE

“ Oddział bez zabezpieczenia to oddział pokonany.”

- Maurice de Saxe: Mes Rčveries XIII, 1732-

WSTĘP

Logistyczne planowanie operacyjne dla celów potencjalnych lub konkretnych

operacji jest częścią ogólnego procesu planowania operacyjnego NATO. Proces ten
jest w skrócie przedstawiony w MC 133/3, wyjaśniony ogólnie w AJP-1 i opisany
szczegółowo w Wytycznych Dowództw Strategicznych do Planowania
Operacyjnego (GOP). GOP są osiągalne na CRONOS pod adresem
“http://cww.shape.nato.int/ops-global/Documents/GOP/GOPTOC.html”.

Kurs

Logistycznego Planowania Operacyjnego w szkole NATO (Oberammergau)
zapewnia szkolenie w zakresie procesu planistycznego. Rysunek 5-1 przedstawia
ten proces.

Rysunek 5-1 – Proces Planowania Operacyjnego

KLUCZOWE DOKUMENTY PLANISTYCZNE

Kluczowymi dokumentami wytwarzanymi w procesie planowania

operacyjnego są Koncepcja Operacji (CONOPS), Plan Operacji (OPLAN) i Plan
Alternatywny (COP). Personel J4

musi ściśle współpracować z innymi sztabami

połączonymi w całym procesie planowania operacyjnego dla zapewnienia że główny
plan i jego część J4 są realistyczne i właściwie skoordynowane. Państwa
uczestniczące muszą być zaangażowane w proces planistyczny jak tylko zostanie
wydane na to pozwolenie. OPLAN Będzie zawierał Załącznik Logistyczny
R z Aneksem Medycznym, Załącznik Transportowy S i Załącznik Inżynieryjny EE.

J4 jest Połączonym Sztabem zajmującym się logistyką. Lista Połączonych Sztabów jest w Załączniku B.

WYTYCZNE DO ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO

Na wszystkich szczeblach planistycznych niezbędne jest studiowanie

sytuacji, szczególnie politycznej i wojskowej oraz geografii teatru działań,
a następnie uwzględnienie rezultatów w wytycznych operacyjnych w celu
zdefiniowania koncepcji zabezpieczenia logistycznego. Ta ogólna koncepcja,
zwykle zawarta w paragrafie 4 CONOPS i OPLAN, jest opracowywana przez
J4 i zawiera zamiar dowódcy dotyczący sposobu zabezpieczenia logistycznego.
Koncepcja ta może obejmować:

−

główne charakterystyki teatru i ocenę jak mogą one wpłynąć na
logistykę;

−

przybliżoną ocenę wymaganych sił i zdolności logistycznych;

−

prawdopodobieństwo Wsparcia przez Państwo-Gospodarza
(HNS);

−

potencjalne państwa uczestniczące i możliwość utworzenia
logistyki wielonarodowej i połączonej; i

−

ogólne wymagania dotyczące LLN, LRSN, MILUs/MIMUs,
lub wsparcia przez kontrahentów cywilnych.

CZYNNIKI PLANOWANIA LOGISTYCZNEGO
Logistyka wielonarodowa

Wykorzystanie logistyki wielonarodowej na wczesnym etapie może

zmniejszyć koszty przemieszczenia i utrzymania personelu oraz wyposażenia.

Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne (MJLC)

Jeśli MJLC zostanie ustanowione, będzie ono głównym punktem identyfikacji,

usuwania sprzeczności i koordynacji głównych wymagań logistycznych dla
Dowództwa Połączonych Sił NATO i państw biorących udział w operacji.

Planowanie przemieszczania

Przebazowanie do teatru działań nałoży wiele obowiązków na personel

kierujący Przemieszczaniem i Transportem (M&T), który musi być w pełni
informowany podczas procesu planowania operacyjnego.

Planowanie medyczne

Zabezpieczenia medyczne jest decydujące dla wszystkich państw i musi być

koordynowane w celu uniknięcia dublowania drogiego wyposażenia i wysoko
wyszkolonego personelu. Zachowanie siły bojowej poprzez pomoc w nagłych
przypadkach i zabiegi chirurgiczne jest decydujące.

Planowanie zaopatrzenia i obsługi technicznej

Deklaracja Zdolności do Przemieszczenia zawiera Dzienne Normy

Zaopatrzeniowe (DOS), które mają być utrzymywane na teatrze działań.

Rola Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS) w planowaniu
zabezpieczenia logistycznego

Wytyczne dotyczące planowania HNS są zawarte w MC 334/2 i AJP-4.5(A).

Osiągalność HNS jest kluczowym czynnikiem w planowaniu wsparcia logistycznego.
Będzie ono determinowało rozmiar i zakres wymaganego wsparcia i będzie miało
znaczący wpływ na cały proces planistyczny. Planowanie HNS powinno się
odbywać równocześnie z przygotowywaniem planów operacyjnych. W trakcie
opracowywania planów należy rozważyć możliwości istniejących porozumień HNS,
Porozumień Ogólnych (MOU) i porozumień dwustronnych. NAC lub MC stawiając
zadania SCs mogą w pełni upoważnić ACO do negocjacji porozumień HNS.
Wszystkie negocjacje powinny być prowadzone przez doświadczony zespół osób
obejmujący wszystkie dziedziny, łącznie z CIMIC, infrastrukturą, finansami,
zakupami i kontraktami, pracami budowlanymi, sprawami medycznymi, transportem
i nieruchomościami.

Planowanie infrastruktury

Częścią zadań inżynieryjnych będzie ustanowienie podstawowych obozów

i wspomaganie Przyjęcia, Ześrodkowania i Dalszego Przemieszczania (RSOM).

Zawieranie kontraktów i finansowanie

J4 będzie musiał ściśle współpracować z J8 w celu uzgadniania kontraktów

na wymagane usługi, które nie są zapewniane środkami wojskowymi.

Udział państw nie-NATOwskich

Udział państw nie-NATOwskich w operacjach prowadzonych przez NATO

będzie prawdopodobnie kontynuowany. Wymagany jest wysoki poziom współpracy
i koordynacji, aby zapewnić jak najszybszą integrację państw, którym obce
są procedury NATO. Musi się to zacząć już w procesie planowania. Certyfikacja
wojsk nie-NATOwskich biorących udział w danej operacji będzie dokonywana tak
wcześnie jak to możliwe, ponadto mogą one wymagać specjalnej pomocy w celu
zorganizowania zabezpieczenia logistycznego.

Kończenie operacji/ćwiczenia

Wycofanie po zakończeniu operacji/ćwiczenia może dotyczyć aspektów

środowiskowych, postępowania z nieruchomościami, zapakowania amunicji,
zapasów i wyposażenia, rozliczenia i wywozu wyposażenia NATOwskiego.

Koordynacja z Narodowymi Elementami Wsparcia (NSEs)

Większość państw będzie miała Narodowe Elementy Wsparcia (NSEs) i/lub

Narodowe Elementy Dowodzenia (NCEs) zapewniające specyficzne narodowe
zabezpieczenie logistyczne. Konieczne będzie, aby dowódca logistyczny NATO
miał wgląd w te organizacje, częściowo poprzez LOGREP, może to także dotyczyć
oceny logistycznej przed przebazowaniem. NATO musi zachęcać państwa do
minimalizacji rozmiarów NSEs, poprzez wspólne korzystanie ze zdolności
logistycznych i wielonarodowe porozumienia logistyczne.

Koordynacja z Organizacjami Międzynarodowymi (IOs) i Organizacjami
Pozarządowymi (NGOs)

Może być konieczne, aby przy pomocy J9 współpracować z IOs takimi jak

ONZ, OBWE lub Czerwony Krzyż i różnymi NGOs takimi jak Lekarze bez Granic.

Fazy operacji

W czasie każdej fazy operacji wymagania logistyczne są różne i dla każdej

fazy muszą one być starannie zaplanowane.

Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie (RSOM)

RSOM jest tą fazą procesu przemieszczenia, w której następuje

przemieszczanie personelu, wyposażenia środków zaopatrzenia z Portów
Wyładowania (PODs) do miejsca ich operacyjnego przeznaczenia. RSOM jest
sprawą operacyjną, ale wymaga uzyskania znaczącego wsparcia logistycznego.
Planowanie i realizacja RSOM wymaga zatem znacznej integracji z wsparciem
logistycznym, M&T i planowaniem HNS. Dowódca NATO będzie uwzględniał
osiągalność Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS), które może zapewnić
infrastrukturę i usługi wspomagające RSOM. Tam gdzie nie ma Państwa-
Gospodarza lub nie może ono zapewnić wymaganego wsparcia RSOM, dowódca
NATO powinien zabiegać o jednostki zabezpieczenia logistycznego dla RSOM
w procesach planowania i generacji sił lub prosić jedno, lub kilka państw, aby
przyjęły odpowiedzialność jako Państwa Wiodące w Logistyce w imieniu
przebazowujących się sił NATO.

PROCES GENERACJI SIŁ

Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb (CJSOR)

Podczas opracowywania OPLAN równolegle przebiega proces generacji sił

dla zapewnienia odpowiedniej ich ilości zarówno z państw NATO jak i spoza NATO.
CJSOR zawiera listę wymaganych wojsk i najważniejszego wyposażenia/zdolności
oraz państw oferujących spełnienie poszczególnych wymagań. Państwa oferujące
są odpowiedzialne za finansowanie i organizację zabezpieczenia logistycznego
swoich jednostek CJSOR. Personel J4 może pomagać w organizacji
wielonarodowego zabezpieczenia logistycznego, szczególnie w przypadku małych
lub nie-NATOwskich kontyngentów sił.

Etat Kryzysowy (CE)

CE zawiera organizację i listę stanowisk wymaganych w rozwiniętym

dowództwie. Część kosztów CE jest pokrywana przez system wspólnego
finansowania NATO. NATO zabezpiecza również CE logistycznie.

LOGISTYCZNY SYSTEM MELDUNKOWY (LOGREP)

W MC 53/2 zawarte jest wymaganie, aby SCs żądały raportów logistycznych.

W związku z tym SCs wprowadziły system sprawozdawczości logistycznej,
zapewniający terminowe przesyłanie informacji logistycznych i dokładnych danych,
łącznie z raportami przed TOA.

Dyrektywa Sprawozdawcza Dowództw Strategicznych Tom V, Raporty

Logistyczne (BI-SCD 80-3 Vol. V), daje odpowiednie wytyczne na szczeblu SCs.
Jego procedury i formy mają zastosowanie do wszystkich Rodzajów Sił Zbrojnych –
Lotniczych, Lądowych i Morskich – w czasie pokoju, kryzysu, wojny i operacji innych
niż wojna, co pozwala w razie potrzeby na łatwe ich przyjęcie przez państwa

nie-NATOwskie. Większość raportów logistycznych wymienionych w tej dyrektywie
pomaga dowódcy NATO w wymianie z państwami informacji na tematy logistyczne
lub przesłanie im oceny zdolności logistycznych i obaw lub wymianę informacji
z państwami dla celów kierowania logistyką. Podległe dowództwa są upoważnione
do uzupełniania BI-SCD 80-3 Vol. V stosownie do ich potrzeb operacyjnych.
W odniesieniu do operacji bieżących wymagania dotyczące sprawozdawczości
logistycznej będą określone w ZAŁĄCZNIKU CC (Dokumentacja, Rejestry
i Raporty) do OPLAN lub w dodatku do OPLAN z wykorzystaniem Bi-SCD
80-3

Vol. V jako podstawy.

LOGUPDATE jest kluczowym raportem logistycznym w Bi -SCD 80-3 Vol. V,

który generalnie zastępuje wszystkie poprzednie raporty statystyczne. Celem
LOGUPDATE jest zapewnienie dowódcom NATO aktualnych informacji
dotyczących zmian wielkości zapasów magazynowych konkretnego wyposażenia
i środków materiałowo-technicznych, posiadanych przez siły narodowe
zadeklarowane do NATO, jak również konkretnego wyposażenia i środków
materiałowo-technicznych posiadanych przez państwa w celu wsparcia tych sił.

CYWILNE WSPARCIE DLA WOJSK

Doświadczenia z operacji na Bałkanach i w Afganistanie pokazują, że

dowódcy NATO muszą być przygotowani do wykorzystania cywilnych zdolności do
zabezpieczenia misji. HNS, wsparcie przez kontrahentów cywilnych zapewniane
przez agencje NATO takie jak NAMSA, stanowią podstawę cywilnego
zabezpieczenia logistycznego, z którego dowódca NATO może korzystać.
Dodatkowo można czerpać pożyteczne doświadczenia z Wyższego Komitetu
Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych (SCEPC) i Komitetów i Rad ds. Planowania
(PB&Cs). SCEPC na swojej sesji plenarnej jesienią 2003 roku analizował
możliwości cywilnego wsparcia dla CROs poza Artykułem 5 i w rezultacie opracował
w 2004 roku Katalog Zdolności Cywilnych w celu poinformowania NMAs o cywilnych
ekspertyzach, które mogą zostać udostępnione dowódcom za pośrednictwem
SCEPC.

Przykłady potencjalnego wsparcia PB&C dla wojska

Komitet ds. Planowania Lotnictwa Cywilnego (CAPC) dostarcza

informacji na temat możliwości cywilnego lotnictwa transportowego, które mogą być
wykorzystane do przemieszczenia sił NATO oraz sugeruje opcje zmierzające do
skutecznych i ekonomicznych rozwiązań. CAPC może także oceniać
skomplikowane problemy lotnicze w przypadku braku uregulowań
międzynarodowych i narodowych.

Komisja Planowania Transportu Lądowego (PBIST) może udostępniać

informacje na temat możliwości transportu kolejowego, które mogą być
wykorzystane podczas przemieszczenia sił NATO. PBIST może także inicjować
analizy w celu zbadania potencjalnych lądowych Linii Komunikacyjnych (LOCs) do
zabezpieczenia działań sił NATO.

Komisja Planowania Transportu Oceanicznego (PBOS) służy jako punkt

kontaktowy NATO w sprawach doradztwa i pomocy dotyczących ochrony cywilnych
środków operujących na morzu przed aktami terroryzmu. PBOS wspiera także
Natowskie Centrum Transportu Morskiego, które rozpoczęło działalność
w październiku 2001 roku wspierając siły morskie NATO operujące we wschodniej
części Morza Śródziemnego poprzez monitorowanie ruchu morskiego w Kanale

Sueskim. PBOS zainicjowała również opracowywanie studium wspierającego
operację ACTIVE ENDEAVOUR, określającego organizację i źródła informacji na
temat ruchu okrętów na Morzu Śródziemnym i w Cieśninie Gibraltarskiej.

ODNOŚNIKI
MC 133/3

NATO’s Operations Planning System
System Planowania Operacyjnego NATO

MC 327/2

NATO Military Policy for non Article 5 Crisis Response Operations
Polityka Wojskowa NATO dot. Operacji Reagowania Kryzysowego
poza Art.5

AJP 4

Allied Joint Logistics Doctrine
Sojusznicza Doktryna Połączonej Logistyki

FPG(Log)

Functional Planning Guide, Logistics
Przewodnik Planowania Funkcjonalnego, Logistyka

RPG(Log)

Regional Planning Guide Logistics
Przewodnik Planowania Regionalnego, Logistyka

ZAŁĄCZNIKI
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

Struktura Połączonego Sztabu

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 5

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

CAPC

Civil Aviation Planning Committee

Komitet ds. Planowania Lotnictwa Cywilnego

Crisis Establishment
Etat Kryzysowy

CIMIC

Civil-Military Co-operation

Współpraca Cywilno-Wojskowa

CJSOR

Combined Joint Statement Of Requirements
Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb

CONOPS

Concept of Operations
Koncepcja Operacji

COP

Contingency Plan
Plan Alternatywny

CRO

Crisis Response Operation
Operacja Reagowania Kryzysowego

DOS

Days of Supply
Dzienne Normy Zaopatrzeniowe

GOP

Guidelines for Operational Planning
Wytyczne do Planowania Operacyjnego

HNS

Host Nation Suport
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

HQs

Headquarters
Kwatera Główna

IOs

International Organisations
Organizacje Międzynarodowe

LLN

Logistics Lead Nation
Państwo Wiodące Logistycznie

LOGREP

Logistic Reporting
Logistyczny System Meldunkowy

LRSN

Logistics Role Specialist Nation
Państwo Specjalista Logistyczny

MCE

Multinational Command Element
Wielonarodowy Element Dowodzenia

MILUs

Multinational Integrated Logistics Units
Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Logistyczne

MIMUs

Multinational Integrated Medical Units
Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Medyczne

MJLC

Multinational Joint Logistic Centre
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne

MOU

Memorandum of Understanding
Porozumienie Ogólne

M&T

Movement and Transportation
Przemieszczanie i Transport

NGOs

Non-Governmental Organisations
Organizacje Pozarządowe

NMAs

NATO Military Authorities
Władze Wojskowe NATO

NSE

National Suport Element
Narodowy Element Zabezpieczenia Logistycznego

OPLAN

Operation Plan
Plan Operacji

PB&Cs

Planning Boards and Committees
Komitety i Rady ds. Planowania

PBIST

Planning Board for Inland Surface Transport

Komisja Planowania Transportu Lądowego

PBOS

Planning Board for Ocean Shipping
Komisja Planowania Transportu Oceanicznego

PODs

Ports of Debarkation
Porty Wyładowania

RSOM

Reception, Staging and Onward Movement
Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee

Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 5

ZAŁĄCZNIK B

STRUKTURA POŁĄCZONEGO SZTABU

Kadry

Wywiad

Operacje

Logistyka

Plany & Polityka

CIS

Ćwiczenia

BUDFIN

CIMIC

ROZDZIAŁ 6

ZASADY LOGISTYCZNE

I KONCEPCJE NATO

ROZDZIAŁ 6

ZASADY LOGISTYCZNE I KONCEPCJE NATO

“ Jedyną rzeczą trudniejszą od zaszczepienia nowego pomysłu w umyśle

wojskowym jest pozbycie się starego.”

- B.H. Liddell Hart, data nieznana -

WSTĘP

Nowa Koncepcja Strategiczna Sojuszu i koncepcje powstające, takie jak

Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe (CJTF), włączenie się NATO do CROs
i ciągle rozszerzający się zakres działań powodujący ściślejszą współpracę między
państwami sojuszniczymi i partnerskimi wymaga wydolnego, elastycznego
i interoperacyjnego wsparcia logistycznego. Konferencja Głównych Logistyków
NATO (SNLC) opracowała wizję logistyki NATO zaprojektowanej do spełnienia
zasady wspólnej odpowiedzialności NATO i państw za logistykę. Polityka NATO
dotycząca Współpracy w Logistyce (C M(2001)44) ustanawia wspólną wizję
w całym spektrum logistyki, podnoszącą współpracę i ogólną organizację logistyki
Sojuszu na wyższy poziom.

Zasady i Reguły NATO dotyczące Logistyki (C M(2003)101)

są

podstawowym dokumentem strategicznym ustanawiającym zasadę wspólnej
odpowiedzialności za zabezpieczenie logistyczne przez państwa i NATO i dającym
dowódcy NATO niezbędne uprawnienia do realizacji jego nowych obowiązków
w zakresie logistyki.

Na podstawie tych ogólnych dokumentów strategicznych SNLC opracowała

szczegółowe zasady w dziedzinach gotowości i zdolności do podtrzymania

Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (HNS)

, budowy infrastruktury logistycznej

i Przemieszczania i Transportu (M&T)

, równocześnie Komitet Szefów Wojskowych

Służb Medycznych NATO (COMEDS) opracował zasady zabezpieczenia
medycznego

Mając na uwadze zasady wielonarodowości w logistyce Sojuszu, SC zwróciły

uwagę na ich wdrożenie opracowując doktrynę logistyki połączonej. Komitet
Dowództw Strategicznych ds. Doktryn opracował AJP-4(A) jako podstawową
logistyczną publikację doktrynalną i wraz z M&T Forum i Medyczną Grupą Doradczą
Dowództw Strategicznych, opracował szereg dokumentów niższego szczebla
dotyczących szczegółowych obszarów logistyki. Rady Rodzajów Sił Zbrojnych MC
opracowały doktryny logistyczne dla poszczególnych Rodzajów Sił Zbrojnych
i szeroki zakres logistycznych taktyk, technik i procedur. SCs opracowały następnie
dyrektywy implementacyjne i wytyczne planistyczne. Rysunek przedstawiony
poniżej ilustruje strukturę polityki i wytycznych logistycznych w ramach NATO.

W niniejszym rozdziale opisano hierarchię logistycznych zasad, doktryn,

technik i procedur. Podsumowano w nim również istotne wnioski wyciągnięte
z ogólnej polityki i doktryny logistycznej.

W strukturze wojskowej NATO nazywana MC 319/2

DPC-D(2002)2 [MC 0055/4]

C-M(2000)56-REV1 [MC 0334/2]

C-M(2005)0100 [MC 534]

C-M(2002)10 [MC 0336/2]

MC 0326/2

HIERARCHIA LOGISTYCZNYCH ZASAD I DOKTRYNY
Poniżej przedstawiono strukturę logistycznych zasad i doktryn:

Struktura Polityki i Wytycznych logistycznych

Dokumenty dotyczące polityki logistycznej NATO są opracowywane na

najwyższych szczeblach. Komitety NATO, takie jak SNLC, przedkładają
rekomendacje do aprobaty przez Komitet Wojskowy (MC), po czym w zależności od
przyjętych procedur następuje przyjęcie do wiadomości lub aprobata przez Radę
Północnoatlantycką (NAC). Generalnie zasady logistyczne są aprobowane zarówno
przez MC, jak i przez NAC.

Zasady logistyczne szczebla strategicznego są następnie publikowane jako

Memoranda Rady (C M) i dokumenty MC i obejmują:

−

C-M(2001)44 NATO Policy for Cooperation in Logistics
Polityka NATO dot. Współpracy w Logistyce

−

MC 055/4 NATO Logistic Readiness and Sustainability Policy

;

Gotowość Logistyczna i Zdolność do Podtrzymania w NATO

−

MC 319/2 NATO Principles and Policies for Logistics

;

Zasady i Reguły NATO dot. Logistyki

−

MC 326/2 Medical Support Precepts and Guidance for NATO;
Zasady i Wytyczne dla NATO dot. Zabezpieczenia Medycznego

−

MC 334/2 NATO Principles and Policies for Host Nation Support (HNS)

;

Zasady i Reguły NATO dot. Wsparcia przez Państwo-Gospodarza

−

MC 336/2 NATO Principles and Policies for Movement and Transportation

10;

DPC-D(2002)2

C-M(2003)101

C-M(2000)56-REV1

C-M(2002)10

Zasady i Reguły NATO dot. Przemieszczania i Transportu

−

MC 343/1

NATO Military Assistance to International Disaster Relief Operations

Wojskowa Pomoc NATO w Operacjach Pomocy Ofiarom Katastrof

−

MC 526

Logistic Support Concept for NATO Response Force (NRF)

Operations
Koncepcja Zabezpieczenia Logistycznego Operacji Sił Odpowiedzi NATO (NRF)

−

MC 533

NATO Principles and Policies for the Maintenance of Equipment

Zasady i Reguły NATO dot. Obsługi Technicznej Wyposażenia

Doktryna NATO jest opracowywana z upoważnienia Organu Zlecającego

(TAs). SNLC jest TA w stosunku do Połączonej Doktryny Logistycznej. Rady
Standaryzacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych są TAs w stosunku do doktryn
logistycznych Rodzajów Sił Zbrojnych z upoważnienia MC. TAs stawiają zadania
Radzie Koordynacyjnej Logistyki (LCB), Forum ds. Przemieszczania i Transportu
(M&TF), Medycznej Grupie Doradczej (MEDAG) i odpowiednim Grupom Roboczym
Rad Standaryzacyjnych Rodzajów Sił Zbrojnych, aby opracowały doktryny w swoich
zakresach kompetencji. HQ SACT jest wiodącym SC do opracowania
i uaktualniania połączonej doktryny logistycznej a SHAPE wspomaga jej
opracowanie. Aby właściwie zrealizować zadanie, pomoc jest wymagana także od
NATO HQ, Dowództw Regionalnych, ich dowództw komponentów i państw. Pomoc
ze strony NATO HQs i państw obejmuje ich uczestnictwo w grupach roboczych,
doktrynalnych spotkaniach koordynacyjnych i projektowaniu przydzielonych doktryn.

Dokumenty Połączonej Doktryny Logistycznej Sojuszu są rozdzielane

jako Połączone Publikacje Sojusznicze (AJPs). AJPs zawierają podstawową
doktrynę logistyczną, na bazie której ustanawiane są bardziej szczegółowe techniki
i procedury logistyczne. Aktualnie są opracowywane i publikowane następujące
AJPs:

−

AJP-4(A)

Allied Joint Logistics Doctrine

Sojusznicza Połączona Doktryna Logistyki

−

AJP-4.4

Allied Joint Movement & Transportation Doctrine

Sojusznicza Połączona Doktryna Przemieszczania i Transportu

−

AJP-4.5

Allied Joint Host Nation Support Doctrine & Procedures

Sojusznicza Połączona Doktryna i Procedury dot. Wsparcia przez Państwo-
Gospodarza

−

AJP-4.6

Multinational Joint Logistic Centre

Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne

−

AJP-4.7

POL Doctrine

Doktryna Produktów Naftowych, Olejów i Smarów

−

AJP-4.9

Modes of Multinational Logistic Support

Opcje Wielonarodowego Zabezpieczenia Logistycznego

−

AJP-4.10

Allied Joint Medical Support Doctrine

Sojusznicza Połączona Doktryna Zabezpieczenia Logistycznego

Logistyczne Publikacje Sojusznicze (ALP) są pomocniczymi dokumentami
Komponentów/Rodzajów Sił Zbrojnych w stosunku do Doktryny Logistyki

C-M(2002)35

SG(2005)0478

C-M(2005)100

Wielonarodowej. W ramach hierarchii dokumentów AJP-4 zostały opracowane lub
są w trakcie opracowywania następujące wymienione poniżej rodzaje logistycznych
publikacji doktrynalnych:

−

ALP-4.1

Multinational Maritime Logistic Doctrine

Doktryna Wielonarodowej Logistyki Morskiej

−

ALP-4.2

Land Forces Logistic Doctrine

Doktryna Logistyczna Sił Lądowych

−

ALP-4.3

Air Forces Doctrine & Procedures, Air Logistics

Doktryna i Procedury Sił Powietrznych, Logistyka Lotnicza

Logistyczne taktyki, techniki i procedury ( TTPs) są szczegółowymi

dokumentami proceduralnymi, które są publikowane przede wszystkim jako
Dyrektywy Dowództw Strategicznych i Porozumienia NATO o Standaryzacji

(STANAGs). STANAGi odnoszące się do logistyki można znaleźć na stronie

Agencji Standaryzacyjnej NATO.

Wytyczne NATO do Planowania Logistycznego są opracowywane przede

wszystkim na szczeblu SC i poniżej i zawierają one logistyczne elementy Ogólnych
Planów Operacyjnych (GOP) i innego logistycznego planowania funkcjonalnego.

POLITYKA NATO DOTYCZĄCA WSPÓŁPRACY W LOGISTYCE

Dokument NATO z 2001 roku zatytułowany: „Polityka NATO dotycząca

Współpracy w Logistyce” stanowi podstawę zintensyfikowanej wielonarodowej
współpracy w logistyce. Bazą do realizacji tej polityki jest Koncepcja Współpracy
w Logistyce, uwzględniająca obowiązki różnych ciał logistycznych NATO.
Mechanizmy stosowane we współpracy z innymi organizacjami zostały zebrane
w procesie „Wizja i Cele Logistyki NATO”, który jest szczegółowo opisany
w Rozdziale 4.

NATOwska Koncepcja Współpracy w Logistyce

NATOwska Koncepcja Współpracy w Logistyce stanowi podstawę

zarządzania współpracą w logistyce i ustanawia związki między: państwami, ciałami
logistycznymi NATO i związanymi z logistyką, procesami planistycznymi
stosowanymi przez różne ciała logistyczne i związane z logistyką.

Trzy podstawowe elementy koncepcji stanowią jej skonsolidowaną bazę

koncepcyjną

, która składa się z:

−

dokumentów dotyczących polityki i wytycznych Sojuszu, które
ukierunkowują i wpływają na logistykę NATO w poszczególnych
dziedzinach;

−

instrumentów współpracy, które są narzędziami (polityka, doktryna,
działania, systemy, standardy, procedury i zdolności), które wspomagają
i promują współpracę w logistyce; i

−

Mechanizmu Harmonizacji, Koordynacji i Kierowania (HCCM), poprzez
który ciągle są definiowane i zarządzane cele i instrumenty współpracy,
instrumenty zostają uaktywniane a cele osiągane.

ZASADY I REGUŁY NATO DOT. WSPÓŁPRACY W LOGISTYCE

Wszystkie dokumenty dotyczące polityki logistycznej wymienione powyżej

publikują zasady i reguły dotyczące logistyki. Większość z nich skupia się

Instrumenty maj odpowiedniki w procesie NATOwskiej logistycznej wizji i celów (V&O)

funkcjonalnych aspektach logistyki, takich jak zabezpieczenie medyczne lub
przemieszczanie i transport, a tylko MC 0319/2 zawiera szeroko pojęte zasady
i reguły, które mogą być zastosowane do całej logistyki. W związku z powyższym
pozostała część niniejszego rozdziału zostanie im poświęcona.

ZASADY LOGISTYCZNE

Wspólna odpowiedzialność. Władze państw i NATO ponoszą wspólną

odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych operacji
Sojuszu. Zachęca to państwa i NATO do wspólnego pozyskiwania
i wykorzystywania zdolności i zasobów logistycznych w celu wspierania sił
skutecznie i wydajnie. Standaryzacja, współpraca i wielonarodowość w logistyce
wspólnie tworzą bazę do elastycznego i wydajnego wykorzystania zabezpieczenia
logistycznego, a zatem wnoszą wkład do powodzenia operacyjnego.

Uprawnienia. Istnieje ścisła współzależność między odpowiedzialnością

i uprawnieniami. Odpowiedzialność, którą obarcza się dowódcę NATO, musi się
łączyć z odpowiednim upoważnieniem przez państwa i NATO do podejmowania
decyzji, co umożliwia należyte wywiązywanie się z obowiązków. Dowódca NATO na
odpowiednim szczeblu musi mieć uprawnienia do wykorzystania zasobów
logistycznych niezbędnych do przyjęcia, użycia, utrzymania i przemieszczenia sił
przydzielonych mu przez państwa w najbardziej efektywny sposób. To samo
powinno się odnosić do nie-NATOwskich dowódców wielonarodowych sił biorących
udział w operacjach prowadzonych przez NATO.

Pierwszeństwo wymagań operacyjnych.

Wszystkie działania

zabezpieczenia logistycznego, zarówno wojskowego jak i cywilnego, powinny być
skoncentrowane na zaspokojeniu wymagań operacyjnych niezbędnych do
zagwarantowania powodzenia misji.

Współpraca. Współpraca między państwami i NATO jest niezbędna.

Współpraca w całym zakresie logistyki, w tym między sektorem wojskowym
i cywilnym, w ramach państw i między państwami, będzie się przyczyniała do
najlepszego wykorzystania ograniczonych zasobów. W operacjach CRO poza
Artykułem 5 współpraca ta musi zostać rozszerzona na państwa nie-NATOwskie
i inne organizacje, zgodnie z konkretnymi potrzebami.

Koordynacja. Zabezpieczenie logistyczne musi być koordynowane między

państwami oraz między NATO a państwami na wszystkich szczeblach. Musi być
także prowadzona z państwami nie-NATOwskimi i w zależności od potrzeby
z innymi organizacjami. Ogólne i stałe porozumienia przygotowane
z wyprzedzeniem są narzędziami wspomagającymi koordynację i współpracę
logistyczną. Ogólna odpowiedzialność za koordynację spoczywa na NATO
i powinna być realizowana rutynowo.

Zagwarantowane zabezpieczenie. Państwa i NATO muszą indywidualnie

lub wspólnie zapewnić zasoby logistyczne dla sił przydzielonych do NATO w czasie
pokoju, kryzysu i konfliktu.

Wystarczająca ilość. Zabezpieczenie logistyczne musi być osiągalne

w odpowiednich ilościach i odpowiedniej jakości, po właściwym powiadomieniu,
w miejscach i w czasie w którym jest potrzebne w całym spektrum możliwych misji
NATO. W każdej operacji prowadzonej przez NATO musi ono być zapewnione
w sposób ciągły i przez okres wymagany do zakończenia misji.

Efektywność. Zasoby logistyczne muszą być wykorzystywane tak

efektywnie i ekonomicznie jak to tylko możliwe. Potrzeby muszą być identyfikowane
jak najszybciej w celu optymalizacji pozyskiwania i skutecznego wykorzystania

zasobów.

Elastyczność. Aby zabezpieczenie logistyczne spełniało swoje zadania,

musi być dynamiczne, łatwe do adaptacji i szybko reagujące. Elastyczność
zwiększa się poprzez właściwe planowanie, uwzględniające potencjalną zmianę
warunków zewnętrznych.

Widoczność i przejrzystość. Widoczność i przejrzystość

zasobów

logistycznych są niezbędne dla skutecznego zabezpieczenia logistycznego.
Dowódcy NATO wymagają terminowej i precyzyjnej wymiany informacji

między

państwami a NATO w celu ustalenia priorytetów transportów do i wewnątrz JOA aby
umożliwić ich ewentualne przekierowanie zgodnie porozumieniami między dowódcą
a Narodowymi Elementami Wsparcia (NSEs), oraz efektywnie wykorzystać zasoby
w ramach Rejonu Operacji Połączonych (JOA).

REGUŁY LOGISTYCZNE

Uwagi ogólne

Zabezpieczenie logistyczne powinno być zapewniane poprzez równoważenie

pozyskiwania w czasie pokoju i lokalizacji środków trwałych i artykułów
konsumpcyjnych na czas konfliktu ze zdolnością do uzupełniania zaopatrzenia
i wzmocnienia sił, aby zapewnić terminowe i ciągłe zabezpieczenie w czasie
operacji. Musi to również obejmować odpowiednie ustalenia dla CRO poza
Artykułem 5.

Odpowiedzialność

NATO i państwa ponoszą wspólną odpowiedzialność za logistykę. W tym

kontekście państwa ponoszą ostateczną odpowiedzialność za wyposażenie swoich
sił i zapewnienie (indywidualnie lub przez porozumienia kooperatywne) dostaw
wymaganych zasobów logistycznych w celu wsparcia swoich sił w czasie pokoju,
kryzysu i konfliktu. Państwa są odpowiedzialne za zapewnienie, że jednostki
i formacje przydzielone do NATO są właściwie zabezpieczane przez skuteczną
i efektywną strukturę logistyczną, dostosowaną do misji. Państwa utrzymują
kierownictwo nad swoimi zasobami dopóki nie zostaną one przekazane NATO na
podstawie uzgodnionego mechanizmu TOA. Dowódca NATO przejmuje kierowanie
przekazanymi zasobami zgodnie z ustaleniami i jest odpowiedzialny za ich
zabezpieczenie logistyczne.

Dowódca NATO jest odpowiedzialny za ustanowienie wymagań

logistycznych dla wszystkich faz operacji oraz za koordynację planowania i wsparcia
logistycznego w ramach swojego zakresu obowiązków. Dowódca NATO jest
odpowiedzialny za opracowanie i opublikowanie planu zabezpieczenia
logistycznego, który jest zabezpieczeniem planu operacyjnego. Plan ten musi
identyfikować struktury i procedury redukujące rywalizację państw i NATO HQs
o szczupłe zasoby i musi zawierać uzgodnione z państwami wykorzystanie różnych
metod zabezpieczenia logistycznego. Dowódca NATO musi zapewnić, aby została
ustanowiona odpowiednia struktura sił logistycznych, które będą wspierać operację,

W odniesieniu do wstępnej inspekcji i sprawdzenia (”certyfikacji”) formacje francuskie będące częścią NRF lub Sił Wysokiej Gotowości

podlegają normalnemu procesowi certyfikacji. Zwykle między ACO a francuskim Szefem Obrony są zawierane konkretne “ustalenia
techniczne” dotyczące warunków przekazania tych jednostek do NATO. Szersze uprawnienia nie są akceptowane dopóki nie ma
specjalnych uzgodnień.

W odniesieniu do raportów dotyczących logistyki lub zasobów Francja będzie dostarczała raporty o sytuacji jednostek w ramach

wielonarodowej struktury dowodzenia lub spełniających funkcje wielonarodowego zabezpieczenia ogólnego (np. LLN/LRSN). NSEs nie
będą składały raportów jeśli nie będą dokonane konkretne uzgodnienia.

oraz ich struktura Dowodzenia i Kierowania (C2). Dowódca NATO koordynuje
również zabezpieczenie między państwami biorącymi udział w operacji oraz
państwem gospodarzem i ponosi odpowiedzialność za koordynację całościowych
działań logistycznych, nawet jeśli państwa biorące udział opierają się wyłącznie na
logistyce narodowej.

Stosowne obowiązki ma również nie-NATOwski dowódca sił

wielonarodowych w ramach operacji prowadzonej przez NATO. Odwrotnie również,
to znaczy że zobowiązania dowódcy NATO dotyczą również wojsk państw nie-
NATOwskich biorących udział w operacjach prowadzonych przez NATO.

Uprawnienia

MC 319/2 gwarantuje dowódcy NATO najważniejsze uprawnienia

umożliwiające zapewnienie swoim siłom odpowiedniego zabezpieczenia
i zorganizowanie go w ten sposób, aby spełniało wymagania operacyjne. Struktura
dowodzenia logistycznego musi zapewnić dowódcy NATO na odpowiednim
szczeblu uprawnienia do zabezpieczania sił z zasobów logistycznych znajdujących
się w JOA, za uprzednią zgodą państw. Zakres jego uprawnień pozwala mu:

−

dysponować wspólnie finansowanymi zasobami logistycznymi i przejąć
kontrolę operacyjną nad Wielonarodowymi Zintegrowanymi Jednostkami
Logistycznymi (MILUs) i innymi przydzielonymi trwałymi środkami
logistycznymi, zgodnie z poleceniami;

−

redystrybuować zasoby logistyczne państw w celu wsparcia wojsk zgodnie
z wcześniej uzgodnionymi warunkami; i

−

sprawdzać

i wymagać raportów dotyczących ilości i jakości konkretnych

zasobów logistycznych przeznaczonych do zabezpieczenia sił, które będą
pod jego dowództwem. Dla państw nie-NATOwskich będzie to obejmowało
certyfikację jednostek logistycznych przed przebazowaniem i inspekcję
konkretnych zasobów logistycznych zgodnie z wymaganiami.

Wymienione najważniejsze uprawnienia stosują się również do

nie-NATOwskich dowódców wielonarodowych sił biorących udział w operacjach
prowadzonych przez NATO.

Planowanie logistyczne w planowaniu obronnym

Planowanie logistyczne jest integralną częścią planowania obronnego

poprzez proces planowania sił i Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla
Pokoju (PARP). Jest to poziom, na którym SCs w konsultacjach z państwami
identyfikują cywilne i wojskowe zdolności logistyczne wymagane do
przemieszczenia, podtrzymania i ponownego przemieszczenia sił NATO.
Wynikające z nich koncepcje zabezpieczenia logistycznego, struktury i procedury
muszą być dostosowane do sił i opcji ich użycia.

SCs muszą zapewnić terminowe włączenie wymagań dotyczących sił

i zdolności logistycznych do procesu planowania sił, tak aby państwa, łącznie
z państwami PARP, mogły wyrazić zgodę na ich zorganizowanie i wydzielenie do
Sojuszu w celu użycia w operacjach prowadzonych przez NATO. Uprawnienia,
obowiązki i finansowanie wielonarodowych porozumień logistycznych mają być
ustalane w procesie planowania operacyjnego.

patrz przypis 2

Francja nie bierze udziału w planowaniu obronnym NATO

W celu wsparcia narodowego ogólnego i długoterminowego planowania

zapasów w ramach procesu planowania obronnego, SCs mają obowiązek,
w konsultacji z państwami, opracowania wymagań dotyczących zapasów
i opublikowania ich w Wytycznych do Planowania Zapasów (SPG) Dowództw
Strategicznych (Bi-SC).

Wytyczne do Planowania Zapasów (SPG) Dowództw Strategicznych (Bi-SC)

są zharmonizowane z procesem planowania sił NATO i powinny zapewnić
stosowne wytyczne dla wszystkich klas zaopatrzenia. Jeśli jednakże nie można
wydać takich wytycznych, powinny być stosowane narodowe uwarunkowania
planistyczne.

Planowanie logistyczne w planowaniu operacyjnym

Logistyczne planowanie operacyjne jest częścią MC 133/3, Systemu

Planowania Operacyjnego NATO. Poziom szczegółowości zależy od poziomu
planistycznej i poziomu odpowiedzialności. Koncepcje i struktury zabezpieczenia
logistycznego muszą być dostosowane do zabezpieczanych sił i ich misji. Wszystkie
funkcje logistyczne opisane w dalszej części tego dokumentu są decydującymi
i niezbędnymi częściami procesu planistycznego. W celu osiągnięcia pożądanego
poziomu wielonarodowości, narodowe i NATOwskie planowanie logistyczne muszą
być zharmonizowane od początku procesu planowania operacyjnego. W procesie
generacji sił należy uwzględnić różne poziomy standaryzacji. W procesie
logistycznego planowania operacyjnego należy uwzględnić udział państw nie-
NATOwskich i innych organizacji.

Logistyczne Dowodzenie i Kierowanie (C2)

Zabezpieczenie logistyczne sił NATO musi być tak skuteczne i efektywne jak

to tylko możliwe. Dlatego też państwa muszą zapewnić dowódcom NATO
uprawnienia i możliwości dowodzenia i kierowania logistycznego, których potrzebują
przyjmując odpowiedzialność za wszystkie fazy operacji. Obejmuje to koordynację,
ustalanie priorytetów i usuwanie sprzeczności w logistyce i kierowaniu operacyjnym
(OPCON) jednostkami logistycznymi, które są przydzielone do JOA, takimi jak
MILUs oraz jednostki zabezpieczenia specjalistycznego zidentyfikowane i oddane
do dyspozycji przez państwa w procesie generacji sił. Zapewni to zaplanowanie
i zrealizowanie efektywnego zabezpieczenia logistycznego wspierającego operację.
Zasoby narodowe, obejmujące również jednostki realizujące misje Państwa
Wiodącego Logistycznie (LLN) i Państwa Specjalisty Logistycznego (LRSN) zwykle
pozostają pod narodowym dowództwem, jeśli nie ma innych konkretnych dyspozycji
w TOA lub specjalnych uregulowań dotyczących finansowania.

Logistyczna gotowość i zdolność do podtrzymania działań

Logistyczna zdolność do podtrzymania działań musi zapewniać Poziom

Ambicji NATO zdefiniowany w Wytycznych Ministerialnych do Planowania
Obronnego. Logistyczne plany narodowe i NATOwskie muszą zapewniać
odpowiednią ilość i jakość zasobów logistycznych. Zasoby te muszą być na
odpowiednim poziomie gotowości i zdolności do przemieszczenia, który musi być
równy lub wyższy niż sił, dla których są przeznaczone. Zasoby te muszą obejmować
całe spektrum misji.

Współpraca w logistyce

Współpraca w logistyce powinna być postrzegana jako najbardziej efektywny

środek do spełnienia wymagań dotyczących zasobów logistycznych. Środki

zwiększające ogólną efektywność zabezpieczenia logistycznego obejmują cały
zakres opcji wsparcia wielonarodowego, kontrakty przemysłowe, leasing, wspólne
lub wielonarodowe zakupy, wcześniejsze przemieszczanie, tworzenie wspólnych
zasobów lub użytkowanie z innymi państwami, jak również porozumienia dotyczące
kooperatywnego pozyskiwania i zarządzania pewnymi zapasami logistycznymi.
Zarys i wytyczne stanowiące podstawę współpracy w logistyce znajdują się
w Odnośniku I, którego celem jest pogłębienie współpracy poprzez ustanowienie
wspólnej wizji w całym spektrum logistyki dla zapewnienia jak najlepszego wsparcia
Sojuszu.

Redystrybucja (przydzielanie siłom innych państw) zasobów logistycznych

Państwa mają pierwszeństwo w korzystaniu z integralnych zasobów

logistycznych swoich sił. Jednakże w wyjątkowych warunkach dowódca NATO
może nakazać redystrybucję narodowych zasobów logistycznych w celu
przezwyciężenia nieprzewidzianych braków. Celem redystrybucji nie jest
zlikwidowanie braków w zapasach narodowych. Państwa są zobowiązane
zaopatrywać swoje siły zgodnie z zapisami w MC 55.

Zasoby logistyczne składają się z wyposażenia, personelu, materiałów

i usług. Zasoby logistyczne to środki zaopatrzenia, części zapasowe, zapasy
i artykuły konsumpcyjne. Personel obejmuje osoby znajdujące się w organizacjach
logistycznych i powinien być zaliczany do usług. Wszystkie wymienione elementy
mogą podlegać redystrybucji jeśli dowódca NATO uzna to za niezbędne do
wykonania zadania.

Zasoby logistyczne w jednostkach podlegających wielonarodowej OPCON są

przedmiotem redystrybucji z ograniczeniami zawartymi w TOA. Zasoby w NSE lub
inne zasoby logistyczne zadeklarowane do wyłącznej dyspozycji państw nie są
przedmiotem redystrybucji. Jednakże nie wyklucza to możliwości ubiegania się
dowódcy NATO o pomoc dowódcy kontyngentu narodowego (lub NSE) jeśli uważa
to za niezbędne.

Wszyscy dowódcy NATO mają zadania i uprawnienia logistyczne, jednakże

uprawnienia do redystrybucji posiadają tylko dowódcy połączonych sił, dowódcy
komponentów lotniczych, lądowych i morskich oraz dowodzący przydzielonymi
wielonarodowymi jednostkami, których uprawnienia wynikają z TOA. Uprawnienia
dowódcy NATO do redystrybucji zwykle wchodzą w życie w momencie TOA.

Przed rozpoczęciem redystrybucji (jeśli czas na to pozwala) lub jak

najszybciej po jej dokonaniu dowódca NATO powinien powiadomić o tym władze
narodowe których to dotyczy oraz odpowiednich dowódców NATO. Po stwierdzeniu
że redystrybucja jest konieczna, dowódca NATO powinien polecić odpowiednim
podległym dowódcom elementów narodowych dokonanie transferu zasobów
logistycznych. Zasoby przekazane w tym trybie będą zwrócone przez państwo
przyjmujące jak tylko sytuacja operacyjna na to pozwoli. Jeśli zostanie tak
uzgodnione, mogą zostać zwrócone ich koszty.

Logistyka wielonarodowa

Logistyka wielonarodowa jest szczegółowo opisana w Rozdziale 7.

Finansowanie/ Zapewnianie Zasobów

Państwa są odpowiedzialne za przemieszczenie, utrzymanie i wycofanie

swoich sił do miejsc stałej dyslokacji. Narodowe zasoby logistyczne dla tych celów
są pozyskiwane i utrzymywane na koszt danego państwa, jednakże państwa
i dowódcy NATO powinni rozważyć możliwość zawarcia wielonarodowych

porozumień kooperacyjnych.

Dowódca NATO powinien ustalić wymagania dotyczące zasobów, łącznie

z przewidywanymi wyjątkami od normalnych procedur i uzyskać upoważnienie do
finansowania (dla celów planistycznych). W szczególności powinny zostać
zdefiniowane wymagania dotyczące wsparcia rozpoznania, wstępnego
przemieszczenia i ustanowienia dowództwa. Powinny one zostać włączone do
pakietu niezbędnych funduszy, który w zasadzie powinien być osiągalny w SC.

Strategiczna infrastruktura może być finansowana poprzez Program

Inwestycji Obronnych NATO (NSIP) w zależności od indywidualnych projektów.
Należy też rozważyć finansowanie Eksploatacji i Obsługi (O&M) z Budżetu
Wojskowego (MB) poprzez podział budżetu według poziomu. SCs muszą określić
Minimalne Wymagania Wojskowe (MMRs). Te, które są uważane za infrastrukturę
strategiczną mogą zostać sfinansowane ze wspólnych funduszy. Wspólne
finansowanie O&M w AOR jest w gestii NATO HQ w AOR, natomiast wszystkie
wspólnie finansowane ciągłe działania są w gestii NATO HQ.

Zasoby cywilne

Zdolności cywilne mogą uzupełniać zdolności wojskowe. Cywilne

wyposażenie, dobra i usługi mogą zostać użyte dla zapewnienia terminowego
i skutecznego zabezpieczenia logistycznego dowolnej operacji NATO lub pod
dowództwem NATO. Zabezpieczenie może być bazowane na zasobach cywilnych
tylko jeśli spełniają one wymagania operacyjne sił. W celu osiągnięcia lepszej
efektywności należy dążyć do scentralizowanych zakupów i kontroli zasobów
cywilnych.

Państwa powinny mieć odpowiednie uregulowania prawne i inne ustalenia

wspomagające terminowe wykorzystanie zasobów cywilnych w czasie pokoju,
kryzysu i konfliktu. Jest to szczególnie ważne przy wspomaganiu szybkiego
przemieszczenia sił.

Zabezpieczenie eksploatacji (cyklu życia)

Aby spełnić wymagania NATO i narodowe dotyczące zabezpieczenia

w sprzęt i środki zaopatrzenia w najbardziej efektywny sposób, należy zastosować
strategię Zabezpieczenia Cyklu Życia (LCS). Jeśli zastosuje się ją w wymiarze
wielonarodowym, zapewni to efekt multiplikatora sił. Strategia ta integruje procesy
logistyki pozyskiwania i logistyki konsumenta w jeden płynny proces. Musi on się
zacząć wcześnie w fazie formułowania wymagań aby zapewnić jak największy
wpływ na projekt i rozwój w celu zmaksymalizowania dostępności systemów
uzbrojenia przy jak najmniejszych kosztach całościowych.

ODNOŚNIKI
MC 319/2

NATO Principles and Policies for Logistics
Zasady i Reguły NATO dot. Logistyki

AJP 4(A)

Allied Joint Logistic Doctrine
Sojusznicza Połączona Doktryna Logistyczna

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 6

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AJP

Allied Joint Publications
Sojusznicze Publikacje Połączonych RSZ

AOR

Area of Responsibility
Rejon Odpowiedzialności

CJTF

Combined Joint Task Force
Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe

COMEDS

Committee of the Chiefs of Military Medical Services in NATO

Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO

CROs

Crisis Response Operations
Operacje Reagowania Kryzysowego

Command and Control
Dowodzenie i Kierowanie

GOP

General Operational Plans
Ogólne Plany Operacyjne

HCCM

Harmonisation, Co-ordination and Control Mechanism
Mechanizm Harmonizacji, Koordynacji i Kierowania

HNS

Host Nation Suport
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

JOA

Joint Operation Area
Rejon Operacji Połączonej

LCB

Logistics Co-ordination Bard
Rada Koordynacyjna Logistyki

LCS

Life Cycle Suport
Zabezpieczenie Cyklu Życia

LLN

Logistic Lead Nation
Państwo Wiodące Logistycznie

LRSN

Logistic Role Specialist Nation
Państwo Specjalista Logistyczny

Military Committee
Komitet Wojskowy

MEDAG

Medical Advisory Group
Medyczna Grupa Doradcza

MILUs

Multinational Integrated Logistics Units
Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Logistyczne

MMRs

Minimum Military Requirements
Minimalne Wymagania Wojskowe

M&TF

Movement and Transportation Forum
Forum ds. Przemieszczania i Transportu

NRF

NATO Response Force
Siły Odpowiedzi NATO

NSEs

National Suport Elements
Narodowe Elementy Wsparcia

NSIP

NATO Security Investment Programme

Program Inwestycji Obronnych NATO

O&M

Operations and Maintenance
Eksploatacja i Obsługa

OPCON

Operational Control
Kierowanie Operacyjne

PARP

Partnership Planning and Review Process
Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju

SACT

Supreme Allied Commander Transformation
Naczelny Dowódca Sojuszniczy Transformacji

SCs

Strategic Commands

Dowództwa Strategiczne

SHAPE

Supreme Headquarters of Allied Powers in Europe
Kwatera Główna Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

SPG

Stockpile Planning Guidance
Wytyczne do Planowania Zapasów

STANAGs Standardisation Agreements

Porozumienia Standaryzacyjne

Tasking Authorities
Organ Zlecający

TOA

Transfer of Authority
Przekazanie Dowodzenia

TTP

Tactics, Techniques and Procedures

Taktyka, Techniki i Procedury

ROZDZIAŁ 7

LOGISTYKA WIELONARODOWA

Strategiczny Transport Lotniczy – Antonow 124-00

wół roboczy strategicznego transportu lotniczego w bieżących operacjach NATO

ROZDZIAŁ 7

LOGISTYKA WIELONARODOWA

“Im więcej przyglądam się wojnie, tym bardziej zdaję sobie sprawę jak wiele zależy

od administracji i transportu. Trzeba mieć trochę zdolności czy wyobraźni aby

wyobrazić sobie, gdzie i kiedy chciałoby się mieć swoje wojsko;

trzeba znacznie więcej wiedzy i ciężkiej pracy aby wiedzieć, gdzie można umieścić

swoje siły i czy można je tam utrzymać.”

- General Sir A. C. P. Wavell, 1977 -

NATOwska KONCEPCJA ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO

Wielonarodowa logistyka jest narzędziem, które w zależności od wymagań

operacyjnych, może zwiększyć efektywność i skuteczność działań. Bardziej
konkretnie, zaletą wielonarodowej logistyki może być redukcja ogólnych kosztów
i wielkości organizacji logistycznych, możliwość wnoszenia właściwego udziału
państw do wsparcia, poprawa elastyczności sił, oszczędność szczupłych zasobów
lokalnych i lepsze wykorzystanie konkretnych narodowych kompetencji.

Wielonarodowa logistyka nie jest celem samym w sobie. W procesach

planowania i generacji sił należy rozważać możliwość zastosowania, potrzebę
i korzyści płynące z logistyki międzynarodowej. Jednostronne narodowe decyzje
logistyczne mogą mieć ujemny wpływ na efektywność misji dowódcy NATO.
Operacyjne doświadczenia NATO wskazują, że jeśli narodowe struktury logistyczne
zostały ustalone, prawdopodobnie będzie trudniej przejść do wielonarodowych
rozwiązań logistycznych. A zatem do wielonarodowych rozwiązań problemów
logistycznych należy dążyć od początku procesu planowania logistycznego.

Oprócz narodowych rozwiązań logistycznych, gdzie możliwe jest doraźne

wzajemne wsparcie między państwami i/lub dowódcami NATO, istnieją trzy typy
logistyki wielonarodowej, wymienione w kolejności wzrastającej wielonarodowości:

−

wcześniej zaplanowane wzajemne wsparcie, HNS i wsparcie operacji
przez kontrahentów, które są zaaranżowane dwu- lub wielostronnie przez
NATO i/lub państwa;

−

państwo formalnie podejmuje się zapewnić wsparcie lub usługi dla
wszystkich lub części sił wielonarodowych, ale pod dowództwem
narodowym. Zadania będzie stawiał dowódca NATO; i

−

jedno lub więcej państw formalnie podejmuje się świadczyć usługi
wszystkim lub części sił wielonarodowych pod kierownictwem dowódcy
Sojuszu (np. MILU).

Wielonarodowa logistyka może być albo wczesnej zaplanowana, albo

wprowadzona podczas operacji w zależności od zmieniającej się sytuacji. Bazując
na wymienionych typach, NATO i państwa mogą zdecydować o zastosowaniu
logistyki wielonarodowej, która zastąpi mniej skuteczne lub mniej efektywne
rozwiązania narodowe. Będąc ogólnie odpowiedzialnym operacyjnie za konkretne
misje, dowódca NATO ma dobrą pozycję do spełniania roli pośrednika między
państwami w celu ułatwienia porozumień międzynarodowych. Jest to zwykle
dokonywane poprzez opracowanie odpowiednich Porozumień Ogólnych (MOU) lub
Porozumień Technicznych, określających funkcjonalne, administracyjne
i odnoszące się do zasobów implikacje wzajemnych powiązań.

ZABEZPIECZENIE SIŁ ODPOWIEDZI NATO (NRF)

“NRF (…) zapewni nam bardzo sprawne siły szybkiego reagowania gotowe do

przemieszczenia operacyjnego tam gdzie będą potrzebne.”

- (Jaap de Hoop Scheffer, Sekretarz Generalny NATO) –

Uwagi ogólne

NRF to jedno z najambitniejszych przedsięwzięć, które Sojusz kiedykolwiek

podjął. NRF to najważniejsze siły NATO do prowadzenia ekspedycyjnych działań
wojennych na terytorium NATO i poza nim. Co więcej, NRF są motorem toczącego
się procesu transformacji NATO i bodźcem do rozwoju koncepcji i zdolności
transformacyjnych. Zadania w ramach Artykułu 5 na terytorium NATO pozostają
fundamentem kolektywnej obrony Sojuszu, jednakże operacje ekspedycyjne poza
terytorium NATO uzyskały wielkie znaczenie w momencie zaangażowania się
w (CROs) w Afryce, Azji i Europie. NRF to pierwszy krok umożliwiający NATO
lepsze rozwiązanie tego problemu.
NRF mogą potencjalnie być użyte w wielu różnych misjach, takich jak:

−

siły pierwszorzutowe wchodzące do wrogiego środowiska ze wsparciem

Państwa-Gospodarza lub bez niego;

−

wsparcie operacji antyterrorystycznych;

−

CROs, łącznie z utrzymaniem pokoju;

−

operacje egzekwowania embargo;

−

pokojowa ewakuacja;

−

wsparcie operacji reagowania na następstwa, w tym związane

ze zdarzeniami chemicznymi, biologicznymi, radiologicznymi
i nuklearnymi (CBRN) a także kryzysami humanitarnymi; i

−

jako siły demonstracyjne dla celów dyplomatycznych i/lub odstraszania.

NRF są zwykle wielkości brygady z odpowiednimi siłami lądowymi, morskimi,

i specjalnymi w stopniowanej gotowości. Siły i elementy C2 są w 5 do 30-dniowej
Gotowości do Przemieszczenia (NTM) i po przebazowaniu zdolne do działania
samodzielnego do 30 dni lub dłużej przy uzupełnianiu zaopatrzenia. Siły będą
wielonarodowe, co nie osłabi skuteczności. NRF muszą być wystarczająco silne,
aby można było ich użyć jako sił pierwszorzutowych we wrogim terenie i zdolnych
do przygotowania teatru działań dla następnych sił.

Ogólne Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb (CJSOR) została

opracowana i poprawiona poprzez narodowy konsensus z zamiarem zapewnienia
państwom wskazań dotyczących typu i skali wymaganych sił i zdolności:
ukierunkowują one transformację. Jest tylko jedna CJSOR obejmująca wszystkie
siedem misji NRF opisanych w MC 477. CJSOR jest podstawą do budowy
wiarygodnych, zdolnych do przemieszczenia sił, posiadających wystarczającą
elastyczność operacyjną i odporność. Ważne jest zrozumienie, że Dowództwo Sił
Połączonych (JFC) wybiera potrzebne siły i dostosowuje je do konkretnej misji. Jest
zatem mało prawdopodobne, że całe NRF będą wykorzystane w danej misji. Na
przykład pakiet sił do misji humanitarnych będzie inny niż do wrogiej Operacji
Pierwszorzutowej. Kluczowe elementy muszą być w stanie przemieścić się do
rejonu misji szybko.

NRF uzyskują wymagane zdolności na zasadzie rotacji, albo w ramach

jednego państwa albo wspólnie przez grupę dwóch lub więcej państw. Każda
rotacja jest planowana na 12 miesięcy, z przydzielonymi siłami lądowymi i lotniczymi
pozostającymi w gotowości przez 6 miesięcy. W przypadku sił morskich jest to
12 miesięcy. Przed podjęciem misji jest 6-miesięczny okres na przygotowanie
i szkolenie. Trzy połączone dowództwa w Brunssum, Neapolu i Lizbonie po kolei
przejmują dowodzenie 12-miesięcznymi rotacjami i zapewniają zalążek dowództwa
Mobilnych Połączonych Sił Zadaniowych (DJTF), który się przebazowuje.

Istotą NRF jest plan rotacji. Podstawę rotacji stanowi cały szereg inicjatyw

legislacyjnych. Zrywają one z dotychczasową praktyką i powodują przejście od
statycznej struktury obrony regionalnej do rozwoju zdolności ekspedycyjnych NATO
i możliwości przeciwstawienia się nowym zagrożeniom globalnym. Opracowano MC
526, Koncepcję Zabezpieczenia Logistycznego Operacji Sił Odpowiedzi NATO
(NRF), aby uzupełnić zestaw dokumentów koncepcyjnych odnoszących się do
meldowania gotowości, nowych relacji w dowodzeniu, programu certyfikacji
powiązanego z niezbędnymi kryteriami kwalifikacyjnymi i przeglądem pakietów
zdolności niezbędnych do ustalenia wymagań dla NRF.

MC 526 – Koncepcja Zabezpieczenia Logistycznego Operacji Sił Odpowiedzi
NATO

Koncepcja Zabezpieczenia Logistycznego Operacji Sił Odpowiedzi NATO,

MC 526, stanowi uzupełnienie MC 477, Ogólnej Koncepcji NRF i przekształca
szeroki zakres Zasad i Metod Logistycznych NATO w przyszłościową koncepcję
definiującą specyficzne rozwiązania wymagane do jak najlepszego wsparcia
operacji ekspedycyjnych NATO.

Logistyka jest kluczowym narzędziem dla NRF. Dla osiągnięcia zdolności do

przemieszczenia w ciągu 30 dni, koncepcja zabezpieczenia logistycznego
uwydatnia potrzebę minimalizacji struktur logistycznych. Aby to osiągnąć, niezbędne
są działania połączone i wielonarodowość, jednakże mogą one przynieść korzyść
tylko przy zachowaniu jedności dowodzenia i prawidłowego obiegu informacji.
Ponadto rozwiązania wielonarodowe pomagają spełnić wymagania narodowe,
umożliwiają podział obciążeń i redukują dublowanie. MC 526 ustanawia warunki
wstępne dotyczące zapewniania wsparcia logistycznego NRF i opiera się na
strukturze C2 z Połączoną Grupą Zabezpieczenia Logistycznego (JLSG), co
zapewnia zdolności logistyczne różnym komponentom na szczeblu teatru działań.

Kluczową cechą MC 526 jest zintegrowana logistyka, której filarami są

jedność dowodzenia logistycznego, działanie w formule połączonej i optymalne
zastosowanie wielonarodowych rozwiązań logistycznych. Zintegrowana logistyka
jest ukierunkowana na osiągnięcie, wspieranie i maksymalizowanie efektywności sił
połączonych poprzez umożliwienie im uzyskania operacyjnego zasięgu, ułatwianie
manewru i utrzymywanie wymaganych poziomów siły bojowej.

MC 526 zwiększa centralizację organizacji logistycznych z rozbudowanym

dowodzeniem i kierowaniem oraz bezpośrednią odpowiedzialnością za zapewnienie
podtrzymania wojsk na szczeblu teatru działań. Jednym z kluczowych czynników
jest dowódca NATO, który jest w stanie kierować zasobami logistycznymi, co
umożliwia mu ich redystrybucję dla lepszego dostosowania do zadania
operacyjnego. Naturalną tego konsekwencją jest wykorzystywanie rozwiązań
wielonarodowych, a tym samym redukcja Narodowych Elementów Wsparcia
(NSEs). Dla ilustracji tego faktu, w Kosowie logistyką zajmuje się nieco ponad 50%
wojsk w terenie.

Inne związane z tym korzyści obejmują oszczędności w podtrzymywaniu sił

połączonych, bliższe współdziałanie rodzajów sił zbrojnych i poprawę widoczności
sił i środków logistycznych na teatrze. Większość współczesnych operacji będzie
operacjami połączonymi lub potencjalnie połączonymi. Ma to znaczące implikacje
logistyczne, gdyż wszystkie rozwiązania muszą uwzględniać złożoność
problematyki działań połączonych. „Myślenie w sposób połączony” jest niezbędne
nawet jeśli misja zaczyna się jako operacja jednego komponentu. Najważniejszym
wyzwaniem jest ustanowienie zdolności do utrzymania jedności dowodzenia
logistyką NRF na szczeblu teatru, między innymi JLSG HQ. Ustanowienie jedności
dowodzenia na bazie MJLC staje się bardzo ważnym krokiem we wdrażaniu MC
526.

Na wdrożeniu MC 526 jest skupiony główny wysiłek procesu transformacji

logistyki NATO w Sojuszniczym Dowództwie Operacji (ACO) a jego sukces jest
uważny za warunek wstępny do wprowadzenia wielonarodowej logistyki
w operacjach NATO. Pomimo że państwa w pełni popierają MC 526 i uznają jej
zalety operacyjne oraz znacznie zwiększoną efektywność, którą może przynieść, jej
wdrażanie nie jest jednorazowym aktem ale raczej następuje stopniowo.

Pełne wdrożenie MC 526 ma dwie podstawowe fazy:

−

Faza 1: ustanowienie i szkolenie certyfikowanego JLSG HQ; i

−

Faza 2: pozyskanie, szkolenie i certyfikacja sił i środków JLSG

CJSOR.

Faza 2 wymaga wysiłków ze strony JFCs i państw. ACO jest odpowiedzialne

za osiągnięcie fazy 1 i stworzenie JLSG HQ. Faza 1 jest decydującym krokiem aby
przekonać państwa do wydzielenia elementów logistycznych do CJSOR. Pomyślne
wdrożenie MC 526 bezpośrednio zależy od zdolności ACO do ustanowienia JLSG
HQ z zasobów NCS i jeśli ACO nie podoła temu wyzwaniu, rozwój wielonarodowych
rozwiązań logistycznych będzie trudniejszy.

MC 551 – Koncepcja zabezpieczenia medycznego dla operacji NRF

Zasady operacyjnego wykorzystania NRF wymagały również zmian

w sposobach zabezpieczenia medycznego rozwiniętych jednostek NATO. W tym
kontekście wstępna generacja, szkolenie i certyfikacja jednostek NRF oraz wysoka
ich gotowość są elementami kluczowymi. Wymaga to od państw wydzielających siły
dużej przejrzystości i współpracy, szczególnie jeśli chce się utworzyć
Wielonarodowe Jednostki Medyczne. Koncepcja zabezpieczenia medycznego
jednostek HRF (MC 551) została opracowana zgodnie z wymaganiami
ustanowionymi przez MC 477 i MC 526. MC 551 koncentruje się na składzie
i przygotowaniu Medycznych Sił Zadaniowych dla konkretnej rotacji NRF. Ogólnie,
zmiany w planowaniu i realizacji zabezpieczenia medycznego dla NRF i operacji
NATO są wykazane w napisanej całkowicie od nowa AJP 4.10(A), Operacyjne
Zabezpieczenie Medyczne. Szczególne wymagania dotyczące zdolności
zmienionego NATO, przepustowości i elastyczności jednostek medycznych NATO
są włączane do cyklu planistycznego sił NATO.

MC 526 i MC 551 są kamieniami milowymi na drodze NATO do uczynienia

wielonarodowych rozwiązań logistycznych raczej regułą niż wyjątkiem. Koncepcja
Logistyczna NRF oferuje państwom realne możliwości oszczędności zasobów.
Jednakże podstawowym kierunkiem działania musi być uczynienie NRF siłami
sprawnymi, niewielkimi i zdolnymi do przemieszczenia. Są to działania
ukierunkowane na bardziej zintegrowaną wielonarodową organizację logistyczną.
A zatem JLSG HQ staje się najbardziej decydującym narzędziem w promocji tej
inicjatywy.

KONCEPCJA WIELONARODOWEGO POŁĄCZONEGO CENTRUM
LOGISTYCZNEGO: AJP-4.6

Nowa struktura sił NATO zapewnia znacznie wyższy stopień

wielonarodowości niż struktury z okresu zimnej wojny. Odnosi się to nie tylko do
ilości istniejących lub powstających jednostek wielonarodowych ale także do
głębszej wielonarodowej integracji na niższych szczeblach dowodzenia.
Konsekwentnie, system i struktury zabezpieczenia logistycznego też musiały być
dostosowane do tego procesu. SCs opracowały doktrynę MJLC w celu przyjęcia
większej odpowiedzialności i uprawnień logistycznych przez dowódców NATO
i umożliwienia dowództwom NATO właściwej koordynacji zabezpieczenia
logistycznego w ich zakresie odpowiedzialności.

MJLC jest logistycznym filarem CJTF (MC 389), który dotyczy struktur

i procedur NATO niezbędnych dowódcy NATO do realizacji zadań i sprawowania
władzy logistycznej w efektywny i dobrze skoordynowany sposób.

MC 389 zapewnia solidne podstawy do ustanowienia MJLC. Przy jego

tworzeniu zasadnicze i najważniejsze są następujące cechy:

−

Elastyczność. Wiodącą zasadą przy tworzeniu CJTF HQ i MJLC

jest elastyczność. Zwiększa ona zdolność organizacji do zaspokajania
zmieniających się potrzeb i redukuje czas reakcji. Elastyczność zwiększa się
poprzez wykorzystanie modularności oraz dobrze wyszkolonego i gotowego do
działania personelu.

−

Modularność. Modułowe podejście do budowy struktur MJLC jest

najważniejsze, szczególnie dla operacji poza Artykułem 5. Obejmuje to struktury i
modułowe bloki funkcjonalne, które mogą być szybko dodawane, eliminowane lub
przestawiane

w zależności od wymagań operacji.

−

Szkolenie. Nie ma żadnego zamiennika dla wyszkolonego

i gotowego do działania personelu. Musi on być osiągalny

w momencie aktywacji MJLC, jeśli centrum ma być od początku efektywne. W
związku z tym musi zostać wyznaczone macierzyste dowództwo, w którym będą
umieszczone zalążki.

TYPY LOGISTYKI WIELONARODOWEJ: AJP-4.9

Warianty zabezpieczenia logistycznego obejmują zakres od całkowicie

zintegrowanych wielonarodowych sił logistycznych do wyłącznie narodowego
wsparcia. Zwykle siły NATO będą zabezpieczane przez kombinację wielu
dostępnych wariantów. Jednakże bez względu na wykorzystywane warianty,
dowódcy NATO i narodowi pozostaną odpowiedzialni za podtrzymywanie
zaangażowanych sił. We wszystkich przypadkach wykorzystywane warianty
zabezpieczenia powinny być dostosowane do spełnienia wymagań misji i zgodne
z zasadami logistycznymi określonymi w MC 319/2.

Dla uzupełnienia wyłącznie narodowego wsparcia logistycznego,

zmniejszenia indywidualnych narodowych obciążeń i osiągnięcia ekonomii skali
można zastosować następujące warianty zabezpieczenia logistycznego:

−

zabezpieczenie logistyczne przez państwo wiodące;

−

zabezpieczenie logistyczne przez państwo wyspecjalizowane w danej roli;

−

porozumienia o wzajemnym zabezpieczeniu;

−

wspólnie finansowane zasoby logistyczne;

−

wielonarodowe zintegrowane zabezpieczenie logistyczne, wzajemna
obsługa statków powietrznych; i

−

zabezpieczenie przez kontrahentów cywilnych.

Wymienione warianty zabezpieczenia mogą zostać wdrożone na różnych

szczeblach dowodzenia i w różnym stopniu. Zainteresowane strony będą
podejmowały indywidualne decyzje, który wariant, gdzie i kiedy ma być
zastosowany. Właściwy dowódca NATO może służyć jako mediator między
państwami i w razie potrzeby przyjmować rolę koordynatora Wszystkie wymienione
wyżej warianty mogą być wykorzystywane zarówno w operacjach w ramach

Artykułu 5 jak i poza nim, we wcześniej planowanych operacjach kryzysowych, jak
również operacjach ad hoc zarówno obszarze odpowiedzialności NATO jak i poza
nim.

Zabezpieczenie logistyczne przez państwo wiodące

Bazując na swoich możliwościach, jedno państwo zgadza się przyjąć

odpowiedzialność za pozyskanie i zapewnienie szerokiego zakresu zabezpieczenia
logistycznego dla całych sił wielonarodowych/dowództwa lub ich części. W jednej
operacji można wyznaczyć więcej niż jedno państwo wiodące dla zapewnienia
specjalistycznego zabezpieczenia w ramach ściśle określonego zakresu
funkcjonalnego i regionalnego. Państwo wiodące może też przyjąć rolę
koordynatora logistyki innych państw w obszarze swojego i regionalnego obszaru
odpowiedzialności. Rekompensata i/lub zwrot kosztów będą przedmiotem
porozumień między zainteresowanymi stronami.

Zabezpieczenie logistyczne przez państwo wyspecjalizowane w danej roli

Jedno państwo przyjmuje odpowiedzialność za pozyskiwanie danej klasy

zaopatrzenia lub usługi dla całych sił wielonarodowych lub ich części. Jeśli jedno
partycypujące państwo ma szczególną i unikalną silną stronę logistyczną, zawsze
należy rozważyć jego zdolność do wspólnego zaopatrywania lub świadczenia usług.
Rekompensata i/lub zwrot kosztów będzie przedmiotem porozumień między
zainteresowanymi stronami.

Porozumienia o wielonarodowym zabezpieczeniu

Porozumienia te mogą być bilateralne i/lub wielonarodowe między państwami

i/lub między państwami i władzami NATO. Powinny one zmniejszyć indywidualne
narodowe obciążenia i zwiększyć ogólną efektywność i ekonomię logistyczną. Mogą
zostać zastosowane do każdego typu zabezpieczenia logistycznego lub usługi
i pomogą uniknąć dublowania wysiłków i nadmiarów. Dowódcy NATO mogą dostać
zadanie spełniania roli mediatorów i koordynatorów takich porozumień.

Wspólnie finansowane zasoby logistyczne

Obejmują one siły i środki, które zostały zidentyfikowane jako uprawnione do

wspólnego finansowania i dla których zapewniono fundusze. Procedury
finansowania muszą być opracowane i uzgodnione na długo przed rozpoczęciem
operacji i muszą zapewniać odpowiednią elastyczność i możliwość dostosowania do
potrzeb. Zasoby te mogą obejmować między innymi następujące siły i środki oraz
usługi:

−

infrastrukturę i nieruchomości takie jak składy, lotniska, siedziby
dowództw, obozy, porty i Linie Komunikacyjne (LOC);

−

koordynację użytkowania infrastruktury i nieruchomości;

−

siły i środki Systemów Łączności i Informacji (CIS); i

−

budownictwo logistyczne.

Wielonarodowe Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne

Dwa lub więcej państw zgadzają się zapewnić siły i środki logistyczne dla

wielonarodowych sił logistycznych pozostających pod operacyjna kontrolą dowódcy
NATO, w celu zabezpieczenia logistycznego sił wielonarodowych. Szczególnie
atrakcyjny jest wariant, jeśli jedno państwo może zapewnić zalążek jednostki
i/lub strukturę dowodzenia, na bazie której ze składu innych kontyngentów lub
wzmocnień może być sformowana cała jednostka. Taka wielonarodowa jednostka

100

może skutecznie uniknąć dublowania i nadmiarów w systemie logistycznym danej
operacji. Rekompensata i/lub zwrot kosztów będzie przedmiotem porozumień
między zainteresowanymi stronami.

Wzajemna Obsługa Statków Powietrznych

Jest ona zdefiniowana jako usługi świadczone na rzecz statku powietrznego

przez organizację inną niż ta do której statek należy. Odbywa się to na podstawie
ustalonych wymagań użytkowych dotyczących wzajemnej obsługi, która może być
płatna. Wzajemna obsługa statków powietrznych jest podzielona na dwa poziomy:

Poziom A obsługi wzajemnej. Obsługa statku powietrznego na
lotnisku/okręcie, która umożliwia mu wykonanie następnego wylotu bez
zmiany konfiguracji uzbrojenia. Obsługa obejmuje instalację i demontaż
urządzeń zabezpieczających uzbrojenie, uzupełnienie paliwa, uzupełnienie
płynów i gazów, zapewnienie urządzeń startowych i obsługi naziemnej.

Poziom B obsługi wzajemnej. Obsługa statku powietrznego na
lotnisku/okręcie, która umożliwia mu wykonanie zadania bojowego. Obsługa
obejmuje wszystkie elementy obsługi A plus załadowanie uzbrojenia i/lub
filmu/taśmy wideo i uzupełnienie folii zakłóceniowej i flar. Obejmuje to
również obróbkę i interpretację nagranego filmu/ taśmy wideo z poprzedniego
zadania.

Program Wzajemnej Obsługi Statków Powietrznych (ACSP) obejmuje zadania

operacyjne takie jak odprawę po locie oraz postawienie i planowanie następnego
zadania. Celem ACSP jest zapewnienie dowódcom operacyjnym elastycznych
środków szybkiego odtwarzania gotowości bojowej statków powietrznych poprzez
wykorzystanie interoperacyjności.

Kontrakty lokalne

Dowódca NATO i państwa powinny wykorzystywać kontrakty cywilne do

zabezpieczenia sił jeśli jest to ekonomicznie uzasadnione i pozwala zachować siły
i środki wojskowe do realizacji zadań o wyższych priorytetach. Dowódca NATO
i państwa dostosują zakres wykorzystania kontraktów do konkretnej sytuacji. Należy
rozważyć skorzystanie z pomocy Agencji NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia
(NAMSA) w zawieraniu kontraktów w operacjach NATO. Ponieważ wspólne
i centralne finansowanie NATO jest ograniczone do niektórych poziomu towarów
i usług, większość kontraktów będzie finansowana z zasobów narodowych. Mimo to
NATO powinno koordynować zawieranie kontraktów przez państwa w celu
zapewnienia sprawności tego procesu, zmniejszenia konkurencji między państwami
i wykorzystania ekonomii skali. Rozważne działania koordynacyjne w zawieraniu
kontraktów i współpraca państw są niezbędne. Efektywna koordynacja zawierania
kontraktów przez NATO zwiększy zawieranie kontraktów przez państwa a nie
przeszkodzi im.

101

WSPARCIE OPERACJI PRZEZ KONTRAHENTÓW

Wsparcie operacji przez kontrahentów polega na umożliwieniu

kompetentnym instytucjom komercyjnym zapewnienie części wsparcia dla
rozwiniętych sił w taki sposób, aby jak najefektywniej wykorzystać zasoby. Wsparcie
operacji przez kontrahentów oferuje NATO oraz państwom członkowskim
i partnerskim pożyteczny multiplikator sił.

Zalety wsparcia operacji przez kontrahentów
Wsparcie operacji przez kontrahentów jest multiplikatorem sił, który może być
szczególnie cenny jeśli:

−

liczebność personelu wojskowego w kontyngencie narodowym lub w
Rejonie Operacji Połączonych (JOA) jest ograniczona z powodu decyzji
politycznych;

−

wymagana zdolność nie jest osiągalna z zasobów wojskowych;

−

wymagana zdolność nie została udostępniona dla danej operacji;

−

potencjał wojskowy nie jest osiągalny w wystarczającej ilości aby
podtrzymać operację;

−

potencjał wojskowy jest potrzebny do realizacji innych misji; i/lub

−

wykorzystanie lokalnych kontrahentów wspiera uzgodniony plan
Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC);

−

wykorzystanie kontrahentów (cywilów lub lokalnej siły roboczej) do
pewnych celów i w pewnych okresach może być bardziej opłacalne; i

−

istnieje operacyjna potrzeba kontynuacji i wykorzystania doświadczeń,
które nie mogą być zapewnione przez personel wojskowy działający na
zasadzie rotacji.

Planowanie wsparcia przez kontrahentów

Planowanie wsparcia przez kontrahentów obejmuje analityczne określenie

które zadania zabezpieczenia operacji mogą być skutecznie i efektywnie
zrealizowane poprzez wykorzystanie kontraktu z komercyjnym dostawcą. Kontrakty
doraźne mogą także być odpowiedzią na nieprzewidziane potrzeby wynikające
w trakcie prowadzenia operacji.

Zarówno planowane jak i doraźne kontrakty mogą uwolnić personel wojskowy

i skierować go do realizacji innych zadań. Jednakże planowe podejście stwarza
większe możliwości właściwego wykorzystania zarówno wojskowych jak i cywilnych
zdolności z punktu widzenia efektywności operacyjnej i wykorzystania środków
finansowych.

Formy planowanych kontraktów

Planowane kontrakty mogą przyjmować wiele form, z których najczęściej

spotykane to:

−

kontrakty na zabezpieczenie techniczne, które przewidują wykorzystanie
specjalistów z przemysłu towarzyszących siłom w celu zapewnienia
doradztwa lub wsparcia technicznego;

−

kontrakty na obsługę systemów, które zapewniają Zabezpieczenie
Logistyczne przez Kontrahentów (CLS) w ramach kontraktu na dostawę,

102

wdrożenie i obsługę techniczną systemów uzbrojenia i wyposażenia
w czasie całego ich cyklu życia lub jego części;

−

kontrakty leasingowe, które gwarantują klientowi wyłączne użytkowanie
nieruchomości do określonych celów, zwykle po ustalonych cenach na
czas trwania kontraktu, często z opcją zakupu;

−

partnerskie długoterminowe porozumienia z głównym dostawcą, który
zapewni podkontrahentów poszczególnych elementów zaopatrzenia
zgodnie z potrzebami;

−

uśpione kontrakty, które są zawierane z firmami na dostawę konkretnych
towarów i/lub usług ale ich wykonanie jest odłożone w czasie do momentu
zaistnienia potrzeby;

−

kontrakty na zapewniony dostęp, które prawnie zobowiązują dostawcę do
zapewnienia wymaganej zdolności wtedy kiedy jest potrzebna;

−

kontrakty preferowane, w których dostawca poprzez list intencyjny
deklaruje swoją wolę dostarczenia wymaganej zdolności po przetargu
jeśli jest taka potrzeba;

−

Gotowe Zaproszenia do Przetargu (RIFB), które są przygotowane
i uaktualniane, ale które będą wysłane do potencjalnych kontrahentów
tylko wtedy gdy zaistnieje taka potrzeba;

−

Podstawowe Ustalenia dotyczące Zamówień (BOA), aktualnie
wykorzystywane przez agencje NATO, zapewniające możliwość
korzystania z jednego porozumienia z konkretnym dostawcą przez wielu
użytkowników; i

−

nabywanie na miejscowym rynku, jeśli towary i usługi są natychmiast
osiągalne i nie jest wymagane zawieranie wcześniejszych porozumień.

Kontrakty dotyczące zabezpieczenia technicznego i obsługi systemów zwykle

zwiększają możliwości, ale nie zastępują funkcji wojskowych.

Leasing, kontrakty partnerskie, uśpione oraz na zapewniony dostęp mają

zalety dotyczące terminów, gdyż nie wymagają poszukiwania kontrahentów
w ostatniej chwili a także osiągalności, gdyż istnieje prawne zapewnienie ich
realizacji wtedy, gdy są potrzebne. Ich wadą są koszty związane ze zobowiązaniem
dostawcy do realizacji kontraktu w nieznanym czasie i miejscu. Leasing, kontrakty
uśpione oraz na zapewniony dostęp można uważać za odpowiednie do
pozyskiwania zdolności wymagających znacznych inwestycji kapitałowych. Wynika
to z tego że koszty inwestycji będą ponoszone raczej przez dostawcę a nie przez
klienta. Zdolności potrzebne od samego początku operacji mogą być pozyskiwane
przez dowolną formę kontraktu, który może być zawarty z wyprzedzeniem.

RIFBs są bardziej efektywne ponieważ nie powodują kosztów przed

realizacją kontraktu. Jednakże ta zaleta musi być rozważana z uwzględnieniem
dodatkowego czasu potrzebnego do realizacji przetargów i przyznania kontraktu,
a także ryzyka operacyjnego, które się z tym wiąże.

103

RIFBs mogą być uważane za odpowiednie do pozyskiwania zdolności, które

podczas operacji są zwykle realizowane przez firmy zewnętrzne.

BOAs są odpowiednie dla sytuacji, w których wymagane są regularne

ustalone dostawy artykułów o niskiej wartości, takich jak artykułu konsumpcyjne.
Mogą one także być odpowiednie w kontekście zabezpieczenia operacji przez
kontrahentów.

W przypadkach kiedy potrzebne towary i usługi są niezwłocznie osiągalne na

rynku, zakupy mogą być dokonywane na miejscu poprzez doraźne zamówienia bez
uprzednich przygotowań.

Wszystkie warianty wsparcia przez kontrahentów są możliwe do

wykorzystania przez państwa i powinny być brane pod uwagę w stosownych
okolicznościach. Jeśli zbiorcze wymagania narodowe mają dużą skalę, państwa
powinny rozważyć opracowanie partnerskiego porozumienia z komercyjnym
dostawcą, który może brać pewien udział w planowaniu zabezpieczenia jak również
długoterminowych usług.

Finansowanie wsparcia przez kontrahentów

Wsparcie przez kontrahentów pociąga za sobą trzy grupy kosztów:

−

koszty podpisania i zarządzania ponoszone przez NATO i państwa;

−

koszty związane z wykorzystaniem kontrahentów, takie jak szkolenie
i przebazowanie; i

−

opłaty za usługi kontrahentów. Będą one dokonywane z różnych źródeł,
między innymi wspólnych funduszy NATO, funduszy wielonarodowych
łącznie z funduszami wspólnymi i powierniczymi oraz funduszy
narodowych.

Odpowiedzialność za planowanie wsparcia przez kontrahentów

Państwa i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za planowanie

i realizację wsparcia przez kontrahentów dla wielonarodowych operacji NATO.
Wspólna odpowiedzialność zachęca państwa i NATO do wspólnego określania
wymagań w tych obszarach wsparcia, które mogą być zrealizowane przez
kontrahentów cywilnych, opracowywania porozumień kontraktowych i wspólnego
pozyskiwania i wykorzystywania zdolności i zasobów kontrahentów poprzez
wcześniej uzgodnione porozumienia. Działania te mają na celu skuteczne
i efektywne wspieranie sił.

Uprawnienia dotyczące zakontraktowanych zdolności

Dowódca NATO na odpowiednim szczeblu musi mieć stosowne uprawnienia

do zarządzania zakontraktowanymi zasobami, umożliwiające mu przyjęcie,
wykorzystanie, utrzymanie i przebazowanie wydzielonych przez państwa sił
w najbardziej efektywny sposób. Jeśli kontrakt jest zawierany przez NATO,
dowódca NATO posiada pełną kontrolę nad działaniami kontrahentów zgodnie
z uregulowaniami i warunkami zawartymi w kontrakcie. Jeśli kontrakt jest zawierany
przez państwo, a zakontraktowane wsparcie służy tylko celom narodowym,
uprawnienia dowódcy NATO w tym zakresie będą zgodne z TOA lub innymi
porozumieniami uzgodnionymi między dowódcą NATO i danym państwem.

104

Funkcje, które mogą być realizowane przez kontrahentów

Odpowiednio przygotowane i finansowane wsparcie przez kontrahentów ma

potencjalne możliwości podniesienia poziomu zabezpieczenia, zwolnienia
rozwiniętych zasobów CS/CSS do zadań o wyższym priorytecie w innym miejscu,
zlikwidowania braków w zakresie CS/CSS i zwiększenia pewności w razie potrzeby,
z mniejszym zapotrzebowaniem na siły i środki wojskowe niż w przypadku braku
wsparcia przez kontrahentów. Wsparcie przez kontrahentów nie ma zastosowania
do zadań bojowych. Ma natomiast zastosowanie w ograniczonej liczbie zadań CS
i szerokim zakresie do zadań CSS, które mogą obejmować:

−

usługi techniczne, świadczone przez wykwalifikowanych specjalistów
w zakresie obsługi systemów lub procesów technicznych. Mogą one
obejmować: CLS, konfigurowanie i obsługę techniczną systemów
uzbrojenia, eksploatację i obsługę techniczną urządzeń łączności, pewne
elementy wsparcia usług medycznych, technicznych Systemów Łączności
i Informacji (CIS), usługi Automatycznego Przetwarzania Danych (ADP),
szkolenie i doradztwo techniczne w rejonie działań prowadzone przez
ekspertów narodowych i personel techniczny agencji NATO; i

−

usługi pomocnicze, które zapewniają wsparcie przemieszczenia
i podtrzymywanie sił, takie jak transport strategiczny, strategiczna
powietrzna ewakuacja medyczna, tankowanie w powietrzu, eksploatacja
lotniczych i morskich portów rozładunku, kontrola ruchu lotniczego, usługi
pożarnicze, budowa i utrzymanie obozów, ochrona instalacji,
magazynowanie i dystrybucja paliw, utrzymanie techniczne infrastruktury,
elementy opieki zdrowotnej pierwszego i drugiego stopnia, pomocnicze
usługi medyczne, transport lądowy, obsługa techniczna i naprawy, usługi
środowiskowe (sanitarne, utylizacja śmieci, ratownictwo), dostawy
żywności i wody, catering i lokalna siła robocza.

Status i wykorzystanie kontrahentów

Siły składają się z personelu bojowego i nie-bojowego. Personel

kontrahentów, zarówno cywilny towarzyszący siłom, jak i zatrudniony lokalnie, nie
jest personelem bojowym. Personel zatrudniony lokalnie, bez względu na
narodowość, podlega prawom państwa na terenie którego działa i nie korzysta ze
statusu prawnego przyznanego cywilom towarzyszącym siłom.

NATO i państwa zaangażowane w operacje NATO, w których biorą udział

dostawcy, powinny jasno zdefiniować status personelu i sprzętu kontrahentów we
wszystkich porozumieniach, ustaleniach i dokumentach prawnych zawieranych
z Państwem –Gospodarzem. Dokumenty te, takie jak Porozumienie o Statusie Sił
(SOFA) lub Porozumienia Tranzytowe, powinny określać jurysdykcję, prawo do
zwolnień z podatków i opłat celnych, wymagania wizowe, ograniczenia swobody
ruchów i wszelkie inne sprawy, które Państwa-Gospodarze chcą uzgodnić.

Współpraca wielonarodowa

W celu uzyskania jak najlepszych warunków, państwa powinny połączyć

swoje wymagania we wspólnych Prośbach o Propozycje (RFPs). Nawet jeśli
większość TCNs ma swoje własne przebazowujące się zespoły kontraktowe i może
być przygotowana do niezależnego działania na terenie operacji, istnieją poważne
zalety wspólnego podejścia do problemu. Państwa powinny więc wykorzystać zalety
Sojuszniczego Biura Kontraktów na Szczeblu Teatru (TACO) i agencji NATO takich

105

jak Agencja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSA) i Agencja NATO ds.
Konsultacji, Dowodzenia i Kierowania (NC3A), które mogą zapewnić usługi
kontrahentów na terenie działań na zasadzie zwrotu kosztów.

Uwarunkowania operacyjnego planowania wsparcia przez kontrahentów

Z punktu widzenia planowania operacyjnego istnieje szereg uwarunkowań,

które wpływają na decyzje czy korzystać z usług kontrahentów. Co więcej,
niezbędne jest planowanie i przygotowania, aby zapewnić, że wymagania na usługi
kontrahentów zastaną wcześnie określone oraz że ich udział w operacji zostanie
zoptymalizowany. Uwarunkowania te są następujące:

−

Typ operacji. Operacje, z którymi jest związane większe ryzyko walk,
takie jak operacje pierwszorzutowe, są mniej stosowne do wykorzystania
usług zewnętrznych niż operacje zagrożone mniejszym ryzykiem, takie
jak operacje utrzymywania pokoju lub stabilizacyjne.

−

Faza operacji. W początkowych fazach operacji większość zadań
wspierających jest realizowana przez jednostki wojskowe z powodu
wysokiego ryzyka, efektywności, skuteczności działania,

i bezpieczeństwa. W miarę jak otoczenie się stabilizuje i ryzyko maleje,
wybrane zadania wsparcia mogą być stopniowo przekazywane
dostawcom i władzom lokalnym.

−

Ochrona sił. Pomimo że dostawcy są przeważnie samowystarczalni, nie
dysponują oni personelem bojowym i wspierane siły muszą im zapewniać
bezpieczeństwo oraz określić wymagania w stosunku do wyposażenia
i szkolenia w zakresie obrony przed zagrożeniami chemicznymi,
biologicznymi, radiologicznymi i nuklearnymi. W rejonach, gdzie nie ma
lokalnej opieki medycznej, może zaistnieć potrzeba zapewnienia jej przez
wojsko. A zatem korzyści z wykorzystania kontrahentów muszą być
rozważane z uwzględnieniem środków niezbędnych do zapewnienia
im zdrowia i bezpieczeństwa.

−

Bezpieczeństwo operacyjne. Ryzyko odnosi się do dwóch poziomów –
operacyjnego (znajomość planów i zamiarów wojskowych) i taktycznego
(lokalna obserwacja zdolności i działań wojskowych). Pierwszy poziom
odnosi się do ryzyka, które państwa NATO zaakceptowały już wcześniej,
podczas przemieszczenia strategicznego, gdzie komercyjni usługodawcy
od dawna odgrywają znaczącą rolę. Drugi poziom ryzyka jest uważany za
niski, jeśli pracownicy dostawcy są emigrantami tej samej narodowości co
wspierane siły; jest natomiast wyższe w przypadku narodowości Państwa-
Gospodarza lub państwa trzeciego. Wymaga to działań zaradczych
w postaci sprawdzenia pod względem bezpieczeństwa i monitorowania
tego personelu.

Integracja zdolności kontrahentów

Jeśli dostawcy zostali wybrani odpowiednio wcześnie i jeśli spełnione są

wymagania bezpieczeństwa operacyjnego, powinni oni brać udział w procesie
planowania wsparcia operacyjnego aby ich udział został włączony do odpowiednich
załączników Planu Operacji (OPLAN). Przebazowanie kontrahentów, zarówno
z wykorzystaniem ich własnych zasobów, jak i bez niego, musi być włączone do
ogólnego planu przemieszczenia NATO.

106

Podczas przemieszczenia struktura dowodzenia i kierowania musi zapewnić

wymaganą łączność między dostawcami i wspieranymi wojskami, aby dostawcy
mieli odpowiedni obraz sytuacji operacyjnej oraz aby zapewnić elastyczność
w wykorzystywaniu kontrahentów w celu spełnienia wymagań operacyjnych.

Zarządzanie kontraktami

Dowódcy będą potrzebowali specjalistycznej wiedzy do zarządzania

kontraktami, identyfikowania zmian w wymaganiach, negocjacji zmian
w kontraktach, oceny jakości usług świadczonych przez kontrahentów, oszacowania
kar za niedopełnienie warunków i zatwierdzania płatności za zrealizowane usługi.

Oficer kontraktujący jest zobowiązany do takiego wykorzystywania

postanowień kontraktu, aby zapewnić że wzajemne zobowiązania dostawcy i NATO
są prawidłowo i terminowo realizowane i że uprawnienia NATO są egzekwowane
zgodnie z prawem i w najlepszym interesie NATO i jego klientów.

KONCEPCJE ZABEZPIECZENIA KOMPONENTÓW – (ALP- 4.1, 4.2, 4.3)

Koncepcja logistyczna NATO obejmuje wszystkie Rodzaje Sił Zbrojnych,

jednakże każdy komponent, z powodu charakteru swojej misji, nieco inaczej
podchodzi do realizacji koncepcji logistyki wielonarodowej. Pomimo że konkretne
metody wsparcia rozwiniętych jednostek wielonarodowych różnią się, to wymagania
dotyczące tego wsparcia są bardzo podobne. Elementy zabezpieczające muszą być
elastyczne, mobilne i zdolne do szybkiej reakcji na wymagania dowódcy
komponentu. Jeśli jest to korzystne, wszystkie Rodzaje Sił Zbrojnych powinny
działać wspólnie do najniższego możliwego szczebla. Ogólnie oznacza to że
elementy wsparcia szczebla operacyjnego mogą mieć geograficzny obszar
odpowiedzialności i zapewniać wsparcie siłom połączonym. Jednakże na szczeblu
taktycznym elementy wsparcia będą prawdopodobnie skoncentrowane na
wspieraniu konkretnych komponentów na zasadzie funkcjonalnej. Ogólne
streszczenie koncepcji wsparcia komponentów przedstawiono poniżej.

Koncepcja zabezpieczenia morskiego: ALP- 4.1

Wsparcie rozwiniętych Wielonarodowych Sił Morskich (MNMF) ma dwa

aspekty: wsparcie z lądu i wsparcie z morza. W kontekście sił połączonych wsparcie
z morza jest wyłączną odpowiedzialnością dowódcy szczebla taktycznego (MNMF),
podczas gdy za wsparcie z lądu wspólnie ponoszą odpowiedzialność dowódcy
szczebla taktycznego i szczebla operacyjnego, gdyż tylko dowódca szczebla
operacyjnego posiada zdolność do koordynowania przepływu personelu, poczty
i ładunków z lądu do sił zadaniowych. Dla zapewnienia właściwego ukierunkowania
dowódcy elementu lądowego element ten musi spełniać wymagania dowódcy
jednostek pływających (MNMF), ale podlegać dowódcy CJTF. W dużej operacji
dowodzenie lądową organizacją zabezpieczającą może się odbywać poprzez
Wielonarodowe Dowództwo Logistyki (Morskie) (MNLC(M)), natomiast
w mniejszych dowódca wsparcia lądowego może podlegać bezpośrednio MJLC.

107

Podstawową zasadą koncepcji logistycznego wsparcia morskiego jest

zapewnienie na lądzie miejsc scentralizowanej dystrybucji i wsparcia dla MNMF.
Koncepcja wymaga ustanowienia wielonarodowych Wysuniętych Baz
Zabezpieczenia Logistycznego (ALSSs), które zapewniają różnorodne wsparcie,
zaopatrzenie, dystrybucję, usługi medyczne, naprawy itd. dla całych sił. Mniejsze,
bardziej mobilne Wysunięte Placówki Logistyczne (FLSs), ulokowane bliżej
wspieranych sił, są wykorzystywane jako ostateczne punkty dystrybucyjne osób,
poczty i ładunków napływających z większych, bardziej wydolnych ALSS.
Wymienione miejsca mogą mieć charakter połączony lub mogą być usytuowane
wspólnie z innymi elementami wspierającymi poszczególnych komponentów.

Koncepcja zabezpieczenia sił lądowych: ALP-4.2

W ALP-4.2 opisano wspólną NATOwską doktrynę logistyczną sił lądowych,

która stanowi przewodnik dla NATOwskich i narodowych dowódców i sztabów
komponentów lądowych w zakresie optymalizacji wykorzystania osiągalnych
zasobów logistycznych w operacjach wielonarodowych. Operacje wojskowe są
prowadzone na trzech szczeblach: strategicznym, operacyjnym i taktycznym.
Logistyka, jako jedna z dziedzin umożliwiających dowódcom uzyskanie
i podtrzymanie siły bojowej, jest głównym systemem obsługowym na wszystkich
trzech szczeblach działań wojennych. Logistyka szczebla strategicznego
i operacyjnego jest ukierunkowana na wspieranie wojen, kampanii i głównych
operacji, podczas gdy logistyka taktyczna dotyczy bardziej wspierania bitew
i operacji na poziomie komponentu lądowego i poniżej.

−

Logistyka szczebla strategicznego dotyczy mobilizacji, zakupów na
szczeblu państwa, przerzutu sił, strategicznej mobilności i strategicznej
koncentracji logistycznych sił i środków w Rejonie Operacji Połączonych
(JOA). Logistyka szczebla strategicznego łączy się z logistyką szczebla
operacyjnego na poziomie połączonych sił. Połączenie to jest głównym
obszarem zainteresowania dowodzenia i kierowania logistycznego w celu
zapewnienia efektywnego zabezpieczenia logistycznego rozwiniętych sił.

−

Logistyka szczebla operacyjnego koncentruje się na ustanowieniu
i utrzymaniu LOC i podtrzymywaniu sił w JOA zgodnie z priorytetami
dowódcy. Stwarza ona również warunki do przekształcenia wytycznych
szczebla strategicznego w sukces na szczeblu taktycznym a zatem łączy
logistykę szczebla strategicznego i taktycznego. Logistyka szczebla
operacyjnego obejmuje zabezpieczenie przyjęcia sił, ześrodkowanie oraz
dalszy ruch jednostek i personelu, rozwój infrastruktury, dystrybucję
i zarządzanie rezerwami JOA, zawieranie kontraktów, zapewnienie
dostaw zaopatrzenia i usług oraz kontrolę ruchu.

−

Logistyka szczebla taktycznego podtrzymuje zdolność dowódcy szczebla
taktycznego do prowadzenia misji. Na tym szczeblu zapewniane jest
żołnierzom zaopatrywanie, transport, obsługa techniczna, opieka
medyczna i zdrowotna, usługi administracyjne i polowe, aby mogli
zrealizować swoje konkretne zadania. Aby logistyka szczebla taktycznego
spełniała swoje zadanie, powinna zapewnić jednostkom właściwe
wsparcie we właściwym czasie i miejscu.

108

Koncepcja zabezpieczenia komponentu lądowego zakłada wsparcie sił

jednego lub wielu państw z uwzględnieniem ich konkretnego składu i różnych
struktur. Dowódca Komponentu Lądowego Wielonarodowych Sił Połączonych
(CJFLCC) zgodnie z ogólnymi wytycznymi JFC ustanawia wymagania i priorytety
dotyczące wsparcia sił. Koordynuje on operacje logistyczne z wszystkimi
zainteresowanymi państwami i połączonymi strukturami logistycznymi na szczeblu
JOA. Do tych celów w przypadku operacji NRF może być ustanowiona JLSG, lub
MJLC w przypadku operacji CJTF. CJFLCC będzie sprawował funkcje
koordynujące w zakresie przemieszczania i bezpieczeństwa Narodowych
Elementów Wsparcia (NSEs) działających w jego Rejonie Działań (AOO). Zwykle
kontrola ruchu leży w zakresie odpowiedzialności Państwa-Gospodarza, jednakże
może zostać przekazana CJFLCC szczególnie w wysuniętej części AOR CJFLCC
w przypadku operacji wojskowej w pełnym zakresie.

Koncepcja zabezpieczenia sił powietrznych: ALP-4.3

ALP-4.3 konkretyzuje koncepcję logistycznego zabezpieczenia komponentu

lotniczego, która obejmuje wszystkie latające i Naziemne Jednostki Obrony
Powietrznej (GBAD) i ich elementy zabezpieczające, jak również przydzielone
jednostki łączności i zdolne do przemieszczenia Systemy Dowodzenia i Kierowania
Lotnictwem (ACCS). Zasady wyszczególnione w koncepcji logistycznego wsparcia
komponentu lotniczego stosują się także do sił Powietrznego Systemu Wczesnego
Ostrzegania NATO (NAEW), Tankowania w Powietrzu (AAR) i Transportu
Lotniczego (AT), jak również sił i środków lotniczych znajdujących się w innych
komponentach. Koncepcja logistycznego zabezpieczenia komponentu lotniczego
jest oparta na założeniu że państwa wysyłające przebazują swoje siły powietrzne
z odpowiednim zabezpieczeniem pozwalającym na rozpoczęcie działań a także
zorganizują uzupełnianie zaopatrzenia w celu podtrzymywania zdolności tych sił do
działań. Poziom zabezpieczenia krajowego uwzględnia możliwości uzyskania HNS,
wzajemne wsparcie oferowane przez Państwa Wiodące (LN) i Państwa
Wyspecjalizowane w Dziedzinie (RSN), a także kooperatywne ustalenia logistyczne
np. Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Logistyczne (MILU).

LOGISTYCZNE ZABEZPIECZENIE OPERACJI REAGOWANIA KRYZYSOWEGO
(CRO)

W operacjach wielonarodowych wymagana jest koordynacja

przemieszczenia sił narodowych do Rejonu Odpowiedzialności (AOR). Koordynacja
jest realizowana przez AMCC, w ścisłej współpracy z państwami uczestniczącymi.
Państwa są odpowiedzialne za planowanie i realizację przemieszczenia
kontyngentów narodowych biorących udział w operacjach NATO. Oprócz
koordynacji napływu sił narodowych AMCC jest odpowiedzialne za przygotowania
i planowanie przemieszczenia dowództw i całego wyposażenia należącego do
NATO. Zadania transportowe są realizowane za pomocą sił i środków państw
wysyłających wojska lub samolotów cywilnych wyczarterowanych na zasadach
komercyjnych.

109

ODNOŚNIKI
C M(2007)0004
MC 526

Logistic Support for NATO Response Force (NRF) Operations
Zabezpieczenie Logistyczne Operacji Sił Odpowiedzi NATO (NRF)

AJP 4(A)

Allied Joint Logistic Doctrine
Sojusznicza Połączona Doktryna Logistyczna

AJP-4.6

Multinational Joint Logistic Centre
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne

AJP-4.9

Modes of Multinational Logistic Support
Opcje Wielonarodowego Zabezpieczenia Logistycznego

ALP-4.1

Multinational Maritime Logistic Doctrine
Doktryna Wielonarodowej Logistyki Morskiej

ALP-4.2

Land Forces Logistic Doctrine
Doktryna Logistyczna Sił Lądowych

ALP-4.3

Air Forces Doctrine & Procedures, Air Logistics
Doktryna i Procedury Sił Powietrznych, Logistyka Lotnicza

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

110

ZAŁĄCZNIK A do
Rozdziału 7

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AAR

Air-to-Air refuelling
Tankowanie w Powietrzu

ACCS

Air Command and Control Systems
Systemy Dowodzenia i Kierowania Lotnictwem

ACO

Allied Command Operations
Sojusznicze Dowództwo Operacji

ACSP

Aircraft Cross-Servicing Programme
Program Wzajemnej Obsługi Statków Powietrznych

ADP

Automated Data Processing
Automatyczne Przetwarzanie Danych

ALSSs

Advanced Logistic Support Sites
Wysunięte Bazy Zabezpieczenia Logistycznego

AMCC

Allied Movement Co-ordination Centre

Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu

AOO

Area of Operations
Rejon Działań

AOR

Area of Responsibility
Rejon Odpowiedzialności

Air Transport
Transport Lotniczy

BOA

Basic Ordering Arrangements
Podstawowe Ustalenia dotyczące Zamówień

CBRN

Chemical, Biological, Radiological and Nuclear
Chemiczny, Biologiczny, Radiologiczny i Nuklearny

CIMIC

Civil-Military Co-operation
Współpraca Cywilno-Wojskowa

CIS

Communication and Information Systems

Systemy Łączności i Informacji

CJFLCC

Combined Joint Force Land Component Commander

Dowódca Komponentu Lądowego Wielonarodowych Sił Połączonych

CJSOR

Combined Joint Statement of Requirements
Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb

CLS

Contractor Logistic Suport
Zabezpieczenie Logistyczne przez Kontrahentów

CROs

Crisis Response Operations
Operacje Reagowania Kryzysowego

CS/CSS

Combat Support/Combat Service Suport
Wsparcie Bojowe/Zabezpieczenie Logistyczne

Command and Control
Dowodzenie i Kierowanie

DJTF

Deployable Joint Task Force
Mobilne Połączone Siły Zadaniowe

FLSs

Forward Logistic Sites

111

Wysunięte Placówki Logistyczne

GBAD

Ground Based Air Defence
Naziemna Obrona Powietrzna

Headquarters
Kwatera Główna

JFC

Joint Force Command
Dowództwo Sił Połączonych

JLSG

Joint Logistic Support Group
Połączona Grupa Zabezpieczenia Logistycznego

JOA

Joint Operations Area
Rejon Operacji Połączonych

Lead Nations
Państwa Wiodące

LOC

Lines of Communication
Linie Komunikacyjne

MILU

Multinational Integrated Logistics Units
Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Logistyczne

MJLC

Multinational Joint Logistic Centre
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne

MNLC(M)

Multi-National Logistics Command (Maritime)
Wielonarodowe Dowództwo Logistyki (Morskie)

MNMF

Multinational Maritime Force
Wielonarodowe Siły Morskie

MOU

Memorandum of Understanding
Porozumienie Ogólne

NAEW

NATO Airborne Early Warning
Powietrzny (System) Wczesnego Ostrzegania NATO

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds.

Eksploatacji i Zaopatrzenia

NCS

NATO Command Structure
Struktura Dowodzenia NATO

NC3A

Command and Control Agency
Agencja ds. Dowodzenia i Kierowania

NRF

NATO Response Force
Siły Odpowiedzi NATO

NSEs

National Suport Elements
Narodowe Elementy Wsparcia

NTM

Notice to Move
Zarządzenie do Przemieszczenia (Gotowość do Przemieszczenia)

RFPs

Requests for Proposals
Prośby o Propozycje

RIFB

Ready Invitations for Bid
Gotowe Zaproszenia do Przetargu

RSN

Role Specialist Nations
Państwa Wyspecjalizowane w Dziedzinie

SOFA

Status of Forces Agreement
Porozumienie o Statusie Sił

TACO

Theatre Allied Contracting Office
Sojusznicze Biuro Kontraktów na Szczeblu Teatru

TCN

Troop Contributing Nation
Państwo Wydzielające Siły

112

ROZDZIAŁ 8

WSPARCIE

PAŃSTWA-GOSPODARZA (HNS)

113

114

ROZDZIAŁ 8

WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA (HNS)

„Nie ma nic bardziej powszechnego niż stwierdzenie, że zaopatrzenie wpływa na

strategiczny kształt kampanii i wojny.

Karl von Clausewitz, On War (O Wojnie), 1832 -

WSTĘP

Państwa i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za

zabezpieczenie operacji NATO i muszą wspólnie organizować właściwe Wsparcie
przez Państwo-Gospodarza (HNS) dla pełnego zakresu operacji i ćwiczeń NATO
w czasie pokoju, kryzysu i konfliktu, łącznie z operacjami kolektywnej obrony
w ramach Artykułu 5 i Operacjami Reagowania Kryzysowego (CROs) poza
Artykułem 5. Strategia ta może być zastosowana tylko jeśli Państwa-Gospodarze
zaoferują wsparcie. Dowództwa Strategiczne (SCs) są odpowiedzialne za
zapewnienie, aby porozumienia HNS spełniały wymagania operacyjne NATO bez
zmniejszania potencjału bojowego HN.

Możliwość szybkiego przemieszczenia poza terytorium NATO ma znaczący

wpływ na procedury planistyczne NATO i decyzyjne w zakresie HNS. Szczególnie
niezbędne jest przyjęcie szybszych i bardziej elastycznych mechanizmów
planowania, aby zapewnić jak najszybsze wdrożenie porozumień HNS, tak aby
wsparcie było zapewnione w największym możliwym zakresie, zgodnym z zasadą
utrzymania lub zwiększenia efektywności wojsk.

Aby to osiągnąć, dowódcy NATO muszą brać udział w planowaniu wsparcia

i mieć uprawnienia do koordynowania planowania w razie konieczności. SNLC
wydała MC 319/2, które mówi o kluczowych uprawnieniach dowódcy NATO
w dziedzinie logistyki, łącznie z HNS. Uprawnienia dowódców NATO w odniesieniu
do HNS są bardziej szczegółowo zdefiniowane w MC 334/2.

DEFINICJA

HNS jest to pomoc cywilna i wojskowa świadczona w czasie pokoju, kryzysu

i konfliktu przez Państwo-Gospodarza na rzecz sił i organizacji sojuszniczych, które
stacjonują, działają lub przemieszczają się przez terytorium HN.

KONCEPCJA HNS NATO

HNS ma na celu zapewnienie Państwom Wysyłającym (SN) i dowódcom

NATO wsparcia w formie środków materiałowo-technicznych, obiektów i usług,
łącznie z ochroną terenu i wsparciem administracyjnym, zgodnie
z wynegocjowanymi porozumieniami między SN i/lub NATO a rządem HN. HNS
wspomaga wprowadzenie sił do rejonu operacji poprzez zapewnienie niezbędnego
wsparcia w zakresie przyjęcia sił, ześrodkowania oraz dalszego ruchu. HNS może
także zredukować ilość sił logistycznych i środków materiałowo-technicznych
potrzebnych SN do utrzymania i powtórnego przemieszczenia.

115

Głównym celem jest jak najszersze wykorzystanie uregulowań w dziedzinie

HNS dla ułatwienia negocjacji i realizacji zadań administracyjnych HN poprzez
ustanowienie standardowych procedur i dokumentów, które mogłyby być
wykorzystane przez wszystkie strony. W tym celu SCs wdrożyły program negocjacji
Stałych Porozumień Ogólnych w sprawie HNS z państwami NATO i PfP, jak
również państwami spoza NATO w regionach, do których mogą być skierowane siły
NATO. Nie wyklucza to dwustronnych porozumień między stronami.

PRAWNE ASPEKTY POROZUMIEŃ HNS

Porozumienia i umowy zawarte między właściwymi władzami narodowymi

i NATO tworzą bazę do ustaleń w zakresie HNS. Porozumienie o Statusie Sił
(SOFA) wynegocjowane na najwyższym szczeblu między SN i/lub NATO oraz
władzami HN ustala status sił i determinuje ich relacje z HN. Może ono zawierać
ogólne ustalenia dotyczące wsparcia ze strony HN. Tak więc SOFA może mieć
wpływ na HNS i powinno to być brane pod uwagę w opracowywaniu porozumień na
temat HNS.

Tam gdzie nie ma SOFA, należy go zawrzeć, traktując to jako najwyższy

priorytet. Jeśli okaże się to niemożliwe, należy zawrzeć Umowę Tranzytową między
dowództwem NATO i HN, która zezwalałaby na tranzyt sił i materiałów
sojuszniczych przez terytorium HN. Umowa Tranzytowa powinna zawierać niektóre
postanowienia odnoszące się do wsparcia ze strony HN i w niektórych przypadkach
może to umożliwić opracowanie Porozumień Technicznych dotyczących HNS bez
zawierania MOU.

MOU jest instrumentem pozwalającym na mniej formalne zapisy konkretnych

postanowień i zobowiązań i jest wyrażeniem obopólnej woli zawierających go
zainteresowanych stron. W kontekście HNS MOU jest ogólnym bilateralnym lub
wielostronnym dokumentem, który implikuje zamiar lub zobowiązanie do wsparcia
sił lub organizacji sojuszniczych. Stanowi ono obustronnie uzgodnioną wojskowo-
polityczno-prawną podstawę do opracowania kolejnych dokumentów
wdrożeniowych w ramach uzgodnionych postanowień zawartych w MOU.

ZASADY HNS

Wymagana mobilność, elastyczność i wielonarodowość sił NATO uwydatnia

potrzebę wspólnie uzgodnionych zasad HNS oraz zapewnienia przez dowódców
NATO struktur niezbędnych do opracowywania porozumień dotyczących HNS.
Co więcej, rosnąca potrzeba wykorzystania ekonomii skali i szybszego wdrażania
koncepcji efektywniejszego wsparcia dyktuje potrzebę uznania HNS za integralną
część procesu planowania logistycznego i uwzględnienia we wszystkich planach
dotyczących wsparcia.

W celu zapewnienia spójności i efektywności procesu planowania i realizacji

HNS, należy stosować następujące zasady:

−

Odpowiedzialność. Państwa i władze NATO ponoszą wspólną
odpowiedzialność za HNS w całym zakresie operacji prowadzonych przez
NATO. Odpowiedzialność ta wymaga od państw i NATO wspólnego
planowania i podziału ról w zapewnianiu HNS dla skutecznego
i efektywnego wsparcia sił, przy czym każde państwo ponosi ostateczną
odpowiedzialność za zapewnienie wsparcia własnym siłom.

C-M(2000)56-REV1 (tak e MC 334/2)

116

−

Zapewnienie. Państwa muszą indywidualnie, w ramach porozumień
o współpracy dwustronnej lub wspólnie z NATO zapewnić właściwe środki
do wsparcia swoich sił w czasie pokoju, kryzysu i konfliktu. Jeśli HNS jest
osiągalny, jest podstawowym uzupełnieniem wsparcia dla rozwiniętych sił
i jak tylko MOU zostanie zawarte, wsparcie to powinno być udzielane
w największym możliwym zakresie zgodnie z prawem narodowym,
narodowymi priorytetami i aktualnymi możliwościami HN.

−

Uprawnienia. Dowódca NATO ma uprawnienia do ustalenia wymagań
dotyczących HNS, ustalenia priorytetów w stosunku do przydzielonych sił
i zainicjowania procesu planowania HNS, łącznie z negocjacjami. Jeśli
zostaną mu przekazane takie uprawnienia przez SC, dowódca ma także
prawo do zawarcia porozumienia dotyczącego HNS odnoszącego się do
wielonarodowego dowództwa NATO lub innego wspólnie finansowanego
podmiotu. Uprawnienia te przysługują również nie-NATOwskim
dowódcom wielonarodowych sił biorących udział w operacjach
prowadzonych przez NATO.

−

Koordynacja i współpraca. W procesie planowania i realizacji HNS
niezbędna jest koordynacja i współpraca między władzami narodowymi
i NATO. Potrzeba taka istnieje ze względu na konieczność zapewnienia
skuteczności i efektywności operacyjnej oraz uniknięcia rywalizacji
o zasoby. Koordynacja i współpraca muszą być zapewniane na
odpowiednich szczeblach i mogą obejmować państwa nie-NATOwskie
i inne organizacje jeśli istnieje taka potrzeba.

−

Ekonomia. Planowanie i realizacja HNS musi służyć jak najbardziej
efektywnemu i ekonomicznemu wykorzystaniu zasobów w celu spełnienia
wymagań.

−

Dostępność informacji. Informacja dotycząca porozumień HNS
w zakresie wspierania sił i organizacji sojuszniczych powinna być
osiągalna dla odpowiednich dowódców NATO i dla państw wysyłających.

−

Zwrot kosztów. Państwo-gospodarz nie powinno osiągać dochodów
z oficjalnych działań dowództw lub sił NATO prowadzących operacje lub
uczestniczących w operacjach, ćwiczeniach, konferencjach lub
podobnych zdarzeniach na jego terytorium. Zwrot kosztów za HNS będzie
uzgadniany między państwem-gospodarzem i państwem wysyłającym
i/lub dowódcą NATO w zależności od sytuacji.

PLANOWANIE HNS

Planowanie HNS jest integralną częścią planowania logistycznego, ale jako

kluczowy składnik planowania operacyjnego, wymaga udziału całego
interdyscyplinarnego personelu planistycznego. Państwo-gospodarz, państwo
wysyłające i dowódca NATO są odpowiedzialni za planowanie HNS, natomiast
zawarcie MOU dotyczącego HNS jest obowiązkiem państwa-gospodarza i dowódcy
NATO. Dowódca NATO powinien także zostać powiadomiony o innych,
nie-NATOwskich porozumieniach dotyczących HNS, które wspierają lub mogą mieć
wpływ na przebieg operacji prowadzonych przez NATO.

Planowanie HNS powinno być tak szczegółowe jak to tylko możliwe, aby

umożliwić HN ocenę wymagań i właściwą reakcję. Jednakże różnorodność opcji
przemieszczenia może wymagać wariantowego podejścia do planowania HNS. W
celu zwiększenia efektywności należy dążyć do skoordynowanych porozumień

117

dotyczących HNS. Jeśli to tylko możliwe, należy zawierać stałe MOU dotyczące
HNS wspierające szeroki wachlarz potencjalnych operacji. W każdym przypadku
porozumienia dotyczące HNS powinny być zawierane na możliwie wczesnym etapie
procesu planowania.

Sztab logistyczny dowódcy NATO jest odpowiedzialny za opracowanie

porozumień dotyczących HNS. Z powodu wzajemnych zależności między HNS,
Współpracą Cywilno-Wojskową (CIMIC), zawieraniem kontraktów i innymi
funkcjami, a także z powodu implikacji prawnych i finansowych porozumień
dotyczących HNS, należy od samego początku zapewnić ścisłą koordynację między
zaangażowanym personelem.

W czasie planowania HNS dowódca NATO musi zapewnić ścisłą

koordynację między SN (jak tylko zostaną zidentyfikowane) i HN. Koordynacja ta
przebiega zgodnie z ustaloną doktryną i procedurami. Procedury powinny być
standaryzowane w maksymalnym stopniu tak, aby zapewniać skuteczną
i elastyczną reakcję na każdą potrzebę operacyjną. Powinny one też być
systematycznie uaktualniane aby uwzględniały doświadczenia z późniejszych
ćwiczeń i operacji.

Dowódca NATO powinien brać udział w kolejnych bilateralnych negocjacjach

na temat HNS między państwem wysyłającym (SN) a państwem–gospodarzem
w celu zapewnienia współpracy i zaoferowania pomocy w razie potrzeby. Podczas
opracowywania porozumień dotyczących HNS państwa i dowódca NATO powinni
zapewnić właściwe wytyczne dla państw nie-NATOwskich.

Działania podejmowane

w poszczególnych etapach procesu
planowania są szczegółowo opisane w
AJP-4.5. Przegląd najważniejszych
aspektów poszczególnych etapów oraz
ich miejsce w procesie planowania
logistycznego/operacyjnego
przedstawiono poniżej. Dowódcy NATO
i państwa, które mogą być
potencjalnymi HN, proszone są o jak
najszybsze rozpoczęcie etapów 1,2 i 3
w celu opracowania ogólnych
porozumień HNS gotowych do
zastosowania

przyszłych

operacjach/ćwiczeniach

i/lub

pozwalających na uzyskanie wspólnej
wizji operacyjnej.

Rysunek 8-1. 5 Proces planowania HNS

118

−

Etap 1. W wyniku analizy misji dowódca NATO określa w ogólnym
zarysie wymagania dotyczące HNS, aby ułatwić opracowanie
projektów planów, uwzględniając również wymagania państw
wysyłających, jeśli są one już sprecyzowane. Zwykle MOU
dotyczące HNS jest opracowywane dla każdego państwa-
gospodarza. Jeśli istnieje Stałe MOU dotyczące HNS, jest ono
stosowane we wszystkich operacjach lub ćwiczeniach NATO i nie
wymaga żadnych modyfikacji.

−

Etap 2. Wymaga opracowania Koncepcji Wymagań (COR), która
jest przedkładana HN przez dowódcę NATO i państwo(a)
wysyłające, które może dokonać wstępnego rekonesansu przed
przedłożeniem własnego COR.

−

Etap 3. Porozumienie Techniczne (TA) jest finalizowane w ramach
Połączonego Komitetu Kierującego HNS (JHNSSC), który jest
powoływany przez dowódcę NATO i państwo-gospodarza
z udziałem SN aby ustalić wspólne wymagania i procedury
realizacji HNS.

−

Etap 4. Na podstawie rekonesansów miejsc i obiektów
oferowanych przez HN, a koordynowanych przez JHNSSC,
opracowywane są Zestawienie Potrzeb SOR(s). Po analizie
SOR(s), państwo-gospodarz potwierdza swoją zdolność do
zapewnienia wymaganego HNS i identyfikuje istniejące braki. Po
podpisaniu odpowiednich dokumentów sygnatariusze są
zobowiązani do spełnienia wyszczególnionych wymagań państw
wysyłających.

−

Etap 5. Wspólne Porozumienia Wykonawcze (JIA(s)) stanowią
ostatni etap, w którym niezbędne są szczegóły umożliwiające
skuteczną realizację planu HNS po potwierdzeniu go przez
państwo-gospodarza.

POLITYKA HNS

Zasady przedstawione w niniejszym dokumencie definiują obowiązki

dowódców NATO, państw wysyłających i państwa-gospodarza.

Obowiązki dowódcy NATO

Dowódca NATO będzie negocjował i zawierał porozumienia dotyczące HNS

dla wielonarodowych dowództw NATO, po uzyskaniu upoważnienia również dla
wybranych jednostek wielonarodowych i określonego typu zaopatrzenia na szczeblu
teatru działań. Państwa wysyłające są zachęcane do wykorzystania zalet tych
porozumień poprzez przystąpienie do MOU dotyczącego HNS.

Dla każdego planu operacyjnego wymagającego HNS dowódca NATO ustali

proces ułatwiający negocjacje między państwem-gospodarzem a państwami
wysyłającym i/lub podległymi dowódcami NATO zgodnie z doktryną i procedurami
NATO dotyczącymi HNS.

Dowódca NATO, w porozumieniu z państwami, określi wymagania dotyczące

HNS, a także będzie koordynować i ustalać priorytety w zakresie potrzeb oraz
realizacji HNS.

119

Dowódca NATO poinformuje państwo-gospodarza i państwo(a) wysyłające

o niezbędnych szczegółach, w tym punktach kontaktowych, umożliwiających
właściwe planowanie i realizację HNS.

Dowódca NATO ma prawo żądać od państwa-gospodarza sprawozdań na

temat sił i środków jakie państwo to przeznaczyło w ramach HNS do wsparcia sił
pod jego dowództwem. Jak również, dowódca NATO ma obowiązek
poinformowania państwa wysyłające o osiągalności sił i środków HNS.

Jeśli zatwierdzone są wspólne fundusze NATO lub fundusze na konkretne

ćwiczenie, dowódca NATO przed otrzymaniem HNS ustali z państwem-
gospodarzem szczegółowe zasady płatności za HNS w odniesieniu do dowództw
wielonarodowych, wyznaczonych wielonarodowych jednostek i określonych
rodzajów zabezpieczenia na szczeblu teatru działań.

Obowiązki państwa wysyłającego

Państwa wysyłające są zachęcane do przyłączania się do MOU dotyczącego

HNS podpisanych z HN przez SC. Wszystkie dodatkowo wynikające problemy
mogą być wtedy traktowane jako część procesu przyłączania się. Państwo
wysyłające może również negocjować swoje własne dwustronne MOU
z państwem–gospodarzem.

Dla zapewnienia efektywności HNS państwo wysyłające będzie uczestniczyło

w procesie jego planowania i realizacji.

Państwo wysyłające poinformuje państwo-gospodarza i dowódcę NATO

o swoich wymaganiach dotyczących HNS oraz wszelkich ich zmianach tak szybko
jak to możliwe.

Państwo wysyłające będzie informowało odpowiedniego dowódcę NATO

o przebiegu negocjacji dotyczących HNS.

Państwo wysyłające ma obowiązek ustalenia zasad płatności za HNS przed

jego otrzymaniem.

Obowiązki państwa-gospodarza

Państwo-gospodarz powiadomi SN i odpowiedniego dowódcę NATO

o swoich zdolnościach do zapewnienia HNS w określonym zakresie oraz
o znaczących zmianach w tych zdolnościach jeśli takie wystąpią. Państwa-
gospodarze są zachęcane do identyfikowania innych zdolności w zakresie HNS
w celu umożliwienia oceny ich potencjału do zapewnienia dodatkowego wsparcia.
Może w tym pomóc Katalog Możliwości HNS.

Państwo-gospodarz utrzymuje kontrolę nad swoimi zasobami HNS jeśli z niej

nie zrezygnowało.

Dla zapewnienia efektywności HNS państwo-gospodarz będzie uczestniczyło

w procesie jego planowania i realizacji.

Państwo-gospodarz będzie informowało odpowiedniego dowódcę NATO

o przebiegu negocjacji dotyczących HNS.

Państwo-gospodarz określi standardowe koszty, które będą stosowane przy

kalkulacji kosztów HNS.

120

Państwo-gospodarz zapewni w miarę możliwości aby jego bilateralne

uzgodnienia i związane z tym plany dotyczące HNS były zharmonizowane
z wymaganiami planowania operacyjnego NATO.

Państwo-gospodarz powinno zapewnić niezbędną współpracę i koordynację

między swoim sektorem cywilnym i wojskowym aby jak najlepiej wykorzystać
ograniczone zasoby HNS.

BAZA DANYCH DOTYCZĄCYCH ZDOLNOŚCI

Państwa-gospodarze są zachęcane do identyfikowania swoich dodatkowych

zdolności w zakresie HNS w celu ułatwienia oceny ich zdolności do zapewnienia
wsparcia. Katalog Możliwości HNS określa wzorzec, według którego powinny być
podawane informacje na temat obiektów, infrastruktury i zasobów, które mogą
zostać udostępnione dowódcom NATO do wsparcia ich sił. Informacje te służą
wyłącznie do celów planistycznych. Są one przechowywane w elektronicznej bazie
danych specjalistycznej służby logistycznej.

KONTRAKTY LOKALNE

Istnieje różnica między HNS a kontraktami, gdyż te ostatnie nie opierają się

na formalnych porozumieniach, stanowiących podstawę HNS. Kontrakty są
komercyjnym pozyskiwaniem środków materiałowo-technicznych i usług cywilnych
przez państwo wysyłające i/lub dowódców NATO dla ich sił biorących udział
w operacjach prowadzonych przez NATO. Dostawy z lokalnych zasobów nie
powinny kolidować z HNS i zawsze powinny uwzględniać niezbędne potrzeby
lokalnej ludności. Kontrakty muszą być zatem koordynowane z lub poprzez
państwa-gospodarzy tam gdzie to możliwe.

W przypadkach gdzie nie ma legalnego rządu państwa-gospodarza z którym

można koordynować HNS, państwo wysyłające i/lub dowódca NATO mogą zwierać
kontrakty bezpośrednio z prywatnymi dostawcami z państwa-gospodarza. W tych
przypadkach niezbędne jest aby dowódca NATO ustanowił system monitorowania
i koordynacji kontraktów w celu zminimalizowania rywalizacji o ograniczone zasoby
i ustanowienia w razie potrzeby priorytetów HNS.

WSPÓŁPRACA CYWILNO-WOJSKOWA (CIMIC)

HNS nie może być mylony z CIMIC. Celem CIMIC jest ustanowienie

i utrzymywanie pełnej współpracy między siłami NATO i społecznością cywilną oraz
instytucjami w rejonie operacji w celu stworzenia najbardziej sprzyjających
warunków cywilno-wojskowych. Współpraca z organizacjami cywilnymi w ramach
HNS powinna zawsze być prowadzona w pełnym porozumieniu z właściwymi
wojskowymi i cywilnymi władzami państwa-gospodarza.

121

ODNOŚNIKI
MC 319/2

NATO Principles and Policies for Logistics
Zasady i Polityka NATO dot. Logistyki

MC 334/2

NATO Principles and Policies for Host Nation Support
Zasady i Polityka NATO dot. Wsparcia Państwa-Gospodarza

MC 411/1

NATO Military Policy on Civil-Military Co-operation
Polityka Wojskowa NATO dot. Współpracy Cywilno-Wojskowej
(CIMIC)

AJP-4.5(A) Allied Joint Host Nation Support Doctrine & Procedures

Sojusznicza Połączona Doktryna i Procedury Wsparcia Państwa-
Gospodarza

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

122

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 8

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

CIMIC

Civil-Military Co-operation
Współpraca Cywilno-Wojskowa

COR

Concept of Requirements
Koncepcja Wymagań

CROs

Crisis Response Operations
Operacje Reagowania Kryzysowego

Host Nation
Państwo-Gospodarz

JHNSSC

Joint HNS Steering Committee
Połączony Komitet Kierujący HNS

JIAs

Joint Implementation Arrangements
Wspólne Porozumienia Wykonawcze

MOU

Memorandum of Understanding
Porozumienie Ogólne

SCs

Strategic Commands
Dowództwa Strategiczne

Sending Nation
Państwo Wysyłające

SOFA

Status of Forces Agreement
Porozumienie o Statusie Sił

SOR(s)

Statements of Requirements
Zestawienia Potrzeb

Technical Arrangement
Porozumienie Techniczne

123

124

ROZDZIAŁ 9

ZABEZPIECZENIE PRZEMIESZCZANIA

I TRANSPORTU

125

126

ROZDZIAŁ 9

ZABEZPIECZENIE PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU

„Logistyka to sztuka przemieszczania wojska. Obejmuje porządek i szczegóły

przemarszów i postojów, zakwaterowania i zaopatrywania oddziałów; słowem jest

wykonaniem strategicznych i taktycznych przedsięwzięć.”

-Aintoine Henri Jomini, Summary of the Art of War (Zarys Sztuki Wojny), 1838 -

WSTĘP

Przemieszczanie i Transport (M&T) obejmuje całe spektrum infrastruktury,

obiektów, transportu lotniczego, lądowego i morskiego, dowodzenie i kierowanie
oraz wyposażenie, które bezpośrednio wspierają przebazowanie oraz Przyjęcie,
Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie (RSOM) sił. M&T jest kamieniem
węgielnym koncepcji operacyjnej Sojuszu, wymagającym inwestowania w zasoby,
obiekty i wyposażenie. Potrzeba koordynacji planowania M&T NATO jest rezultatem
nowej strategii Sojuszu w zakresie wspierania sił ekspedycyjnych. Szczególnie:

−

wielonarodowy charakter sił NATO wymaga koordynacji i współpracy
a nie rywalizacji o środki przemieszczania i transportu;

−

elastyczność niezbędna w doborze sił NATO i niepewność co do
przyszłych miejsc przemieszczenia implikują większą zależność od
planowania przemieszczania i transportu, które bazuje na ogólnych
i doraźnych wymaganiach dotyczących planowania operacyjnego.
Im większa jest zależność od możliwości szybkiego przemieszczenia, tym
ściślejsza koordynacja jest wymagana w całym Sojuszu; i

−

ograniczona podaż środków transportowych wzmaga ciągłą potrzebę
ścisłej współpracy między władzami wojskowymi NATO (NMAs),
komitetami NATO związanymi z M&T i cywilnymi agencjami NATO
w celu zapewnienia wsparcia dla operacji wojskowych NATO.

ZASADY PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU
MC 336/2, Zasady i Reguły NATO dot. Przemieszczania i Transportu, ustanawia
zasady i reguły M&T. Są one przytoczone w kolejnych akapitach.
Wspólna odpowiedzialność. NATO i państwa ponoszą wspólną odpowiedzialność
za przemieszczanie i transport w operacjach NATO. Szczegółowe obowiązki
opisano poniżej.

−

Obowiązki NATO. Dowódcy NATO są odpowiedzialni za inicjację,
ustalenie priorytetów, koordynację i usuwanie sprzeczności w procesie
przemieszczenia (łącznie z RSOM), transport podtrzymujący
(uzupełnianie zaopatrzenia) i kolejne przebazowanie swoich sił. Musi to
być realizowane we współpracy z państwami.

127

−

Obowiązki państw. Państwa ponoszą w pierwszym rzędzie
odpowiedzialność za pozyskanie środków transportowych do
przemieszczenia, podtrzymania i przegrupowania swoich sił. Obowiązki te
mogą obejmować planowanie i kierowanie ruchem sił narodowych,
narodowych komponentów wielonarodowych sił a także wielonarodowej
grupy dowództwa, jeśli dane państwo przyjęło rolę państwa wiodącego
w tym zakresie. Zasada ta musi być ograniczana z powodu potrzeby
współpracy, koordynacji i ekonomiki i może obejmować bilateralne
i/lub wielostronne porozumienia o współpracy.

Współpraca. Współpraca między NATO i władzami narodowymi, zarówno
wojskowymi jak i cywilnymi, jest niezbędna. Współpraca taka może być dwustronna
i wielostronna. Obejmuje ona zarówno kooperacyjne jak i wspólne wykorzystanie
transportu.
Koordynacja. Koordynacja przemieszczania i transportu między NATO oraz
władzami narodowymi i cywilnymi jest niezbędna i realizowana na wszystkich
szczeblach.
Efektywność. Optymalizuje wykorzystanie zasobów wojskowych i cywilnych.
Uwzględnia komplementarność i możliwość zastosowania środków transportu
lotniczego, morskiego i lądowego.
Elastyczność. Planowanie i realizacja M&T musi pozwalać na terminowa reakcję
na dynamiczne zmiany w sytuacji operacyjnej i związane z tym wymagania.
Skuteczność. Planowanie i realizacja M&T muszą zapewnić spełnienie
całościowych wymagań operacyjnych NATO.
Prostota. Plany i procedury powinny być jak najprostsze.
Standaryzacja. Standaryzacja wspomaga M&T. Odnosi się zarówno do systemów,
danych i oprogramowania jak i do procedur, wyposażenia i sprzętu.
Łatwość transportu. Wyposażenie dla jednostek i formacji mobilnych w miarę
możliwości powinno być projektowane z uwzględnieniem dostępnych środków
transportu.
Jawność i przejrzystość. Wymiana danych na temat M&T między wojskowymi
i cywilnymi władzami NATO i państw jest niezbędna dla efektywnego wsparcia
przemieszczania i transportu.

REGUŁY PRZEMIESZCZANIA I TRANSPORTU

Reguły ogólne

Wojskowe i cywilne władze NATO i narodowe są odpowiedzialne za

opracowanie wytycznych, procedur i organizacji dotyczących M&T sił NATO.

Realizacja zobowiązań państw do zapewnienia odpowiednich środków M&T

może być utrudniona z powodu braku sił i środków transportowych. W związku
z tym, tam gdzie to możliwe i potrzebne, państwa powinny udostępnić zasoby dla
NATO do kooperacyjnego lub wspólnego użytku. Działania te powinny umożliwiać
spełnianie wymagań operacyjnych NATO i być koordynowane na odpowiednim
szczeblu.

−

Użytkowanie kooperatywne. Jeśli państwa udostępniają środki
transportowe lub ich niewykorzystane możliwości innym państwom,
rekompensata i/lub zwrot kosztów w razie potrzeby będą przedmiotem

128

porozumień między zainteresowanymi stronami.

−

Użytkowanie wspólne. Jeśli państwa udostępniają środki transportowe
lub ich niewykorzystane możliwości dla potrzeb NATO, zasoby te są
oferowane bezpłatnie lub na zasadach zwrotu kosztów.

Przekraczanie granic międzypaństwowych musi być organizowane zgodnie

ze standardowymi i zharmonizowanymi ustaleniami.

Dowódcy NATO dokonają przeglądu efektywności ustaleń wojskowych,

zarówno NATOwskich jak i narodowych, zabezpieczających wymagania operacyjne
Sojuszu w zakresie M&T.

Planowanie M&T

Planowanie M&T jest odmienną ale integralną częścią planowania

logistycznego i musi być spójne z planowaniem sił i planowaniem operacyjnym.

Narodowe i NATOwskie władze wojskowe są odpowiedzialne za planowanie

wsparcia operacyjnego. Planowanie M&T dla operacji NATO musi być zgodne
z priorytetami ustalonymi przez dowódcę NATO.

Planowanie M&Tmusi być dostosowane do kompozycji konkretnych sił

i wariantów ich użycia.

Planowanie narodowe i NATOwskie w zakresie M&T muszą być

zharmonizowane na jak najwcześniejszym etapie Procesu Planowania
Operacyjnego (OPP).

RSOM jest tym etapem procesu przemieszczenia, w którym następuje

przemieszczanie jednostek, personelu, wyposażenia i środków materiałowo-
technicznych od momentu przybycia do Portów Wyładowania (PODs) do miejsc
ostatecznego przeznaczenia. Wyznaczony Dowódca Sił Połączonych (JFC),
w koordynacji z Państwem-Gospodarzem (HN) i państwami wysyłającymi (SNs)
musi opracować plan RSOM zgodnie z Wielonarodowym Szczegółowym Planem
Przemieszczenia (MNDDP). Jeśli władze HN nie są w stanie lub nie chcą zapewnić
wymaganego wsparcia RSOM, NATO ponosi odpowiedzialność za wyznaczenie
władzy wykonawczej lub Państwa Wiodącego (LN), które działałoby jako
HN w odniesieniu do przebazowujących się sił NATO.

Planowanie M&T musi uwzględniać wykorzystanie Wsparcia przez Państwo-

Gospodarza (HNS) i/lub lokalnych zasobów, szczególnie w fazie RSOM.

Planowanie narodowe i NATOwskie w zakresie M&T powinno uwzględniać

możliwość wcześniejszego przemieszczenia zapasów oraz materiałów
i wyposażenia w celu skrócenia czasu reakcji w procesie M&T.

Cywilni eksperci transportowi NATO zapewniają informacje i pomoc

planistom wojskowym. Dowództwa Strategiczne (SCs) powinny korzystać z ich rad
i pomocy we wszystkich fazach planowania przemieszczenia (opracowanie
koncepcji, planowanie strategiczne, planowanie przemieszczenia i planowanie
realizacji) oraz realizacji.

129

Państwa NATO, a w razie potrzeby także państwa nie-NATOwskie będą

wykorzystywać ADAMS - Sojuszniczy System Przemieszczania i Ruchu Wojsk jako
narzędzie planistyczne do wspomagania wielonarodowego przemieszczania
i transferu informacji. Do celów przemieszczenia na szczeblu narodowym państwa
mogą wykorzystywać ADAMS lub inny system.

NATO i NMAs zapewnią aby zharmonizowana ewakuacja poszkodowanych

była częścią planów przemieszczania.

Planowanie M&T w operacjach wojskowych musi być prowadzone

i koordynowane z uwzględnieniem aspektów wielonarodowych i połączonych
a także cywilnych i wojskowych i obejmować wszystkie rodzaje transportu. Należy
unikać oddzielnego planowania M&T dla pakietów morskich, lądowych i lotniczych.

Reguły cywilnego wsparcia dla wojsk

Cywilne wsparcie dla wojsk ma decydujące znaczenie dla osiągnięcia

pożądanej elastyczności we wspieraniu celów Sojuszu. Wojskowi na odpowiednim
szczeblu będą żądać ekspertyz M&T w celu oszacowania i zdefiniowania zdolności,
osiągalności i wykonalności wsparcia przez transport cywilny.

NATO i państwa powinny dokonać niezbędnych uzgodnień dla zapewnienia

bliskiej i dobrze zorganizowanej współpracy między władzami wojskowymi
i cywilnymi.

Państwa są proszone o zapewnienie, aby przepisy narodowe lub inne

ustalenia stwarzały warunki do pozyskania zasobów M&T dla operacji w ramach
Artykułu 5 i CRO poza Artykułem 5. SCs będą nadzorować ten proces
i monitorować rozwój przygotowań dokonywanych przez państwa jako część
procesu Rocznego Przeglądu Obronnego (ADR). Wyższy Komitet Planowania
ds. Zagrożeń Cywilnych (SCEPC), poprzez Komisje Planowania Transportu i inne
Komitety i Rady ds. Planowania (PB&Cs), będzie monitorował i informował państwa
o przydatności działań legislacyjnych lub innych do zwiększenia zdolności NATO
w zakresie M&T.

Reguły wojskowego wsparcia dla operacji cywilnych

Wojskowe wsparcie dla operacji cywilnych będzie prowadzone według tych

samych zasad i reguł jak opisane powyżej.

Reguły pozyskiwania zasobów

Państwa są odpowiedzialne za zapewnienie środków transportowych do

przemieszczenia swoich wojsk i środków materiałowo-technicznych. Narodowe
planowanie wsparcia operacyjnego powinno angażować odpowiednie narodowe
władze transportu cywilnego i wojskowego w proces pozyskiwania środków
transportu, który powinien obejmować zarówno zasoby narodowe jak i zagraniczne.
Państwa powinny rozważyć:

−

przystąpienie do dwustronnych lub wielonarodowych porozumień
dotyczących zapewnienia zasobów M&T;

−

dokonywanie ustaleń w celu uzyskania dostępu do cywilnych środków
transportowych poprzez działania komercyjne w jak najszerszym
zakresie, łącznie z możliwym wykorzystaniem środków transportu państw
nie-NATOwskich i kontraktów realizowanych po spełnieniu specjalnych
warunków;

130

−

występowanie do SC o uzyskanie dostępu do środków transportowych lub
ich niewykorzystanych możliwości udostępnionych przez państwa do
użytku kooperatywnego lub wspólnego;

−

wykorzystanie rynku transportu cywilnego w sposób skoordynowany
i pozyskania zasobów zgodnie z priorytetami operacyjnymi przy
zminimalizowanej rywalizacji narodowej o zasoby;

−

dokonywanie uzgodnień w zakresie sterowania i przekierowywania
cywilnych zasobów transportowych, jeśli zachodzi obawa że rynek
komercyjny nie będzie w stanie spełnić wymagań. Mogą one być
konstytucyjne, ustawowe lub kontraktowe i mogą obejmować dwu- lub
wielostronne porozumienia; i

−

zgłaszanie do właściwych władz NATO cywilnych i wojskowych zasobów
transportowych, które mogą być przeznaczone do użytku
kooperatywnego lub wspólnego.

Biorąc pod uwagę, że cywilne zasoby transportowe działają na zasadach

rynkowych, władze NATO i narodowe będą kontynuowały opracowywanie
kolektywnych ustaleń, które zapewnią szybkie i pewne pozyskiwanie odpowiednich
zasobów cywilnych.

NATO jest odpowiedzialne za zapewnienie zasobów transportowych do

przemieszczania wielonarodowych dowództw i innych wspólnie finansowanych
elementów, takich jak wyposażenie, którego właścicielem jest NATO. Państwo
wykorzystujące zasoby transportowe innego państwa lub agencji jest
odpowiedzialne za zwrot kosztów temu państwu lub agencji jeśli taki zwrot jest
wymagany.

Reguły dowodzenia, kierowania i łączności

Dowodzenie i kierowanie zasobami M&T pozostaje w gestii państw, które są

ich właścicielami, jeśli państwa te nie dokonają innych ustaleń z władzami NATO.

NATO przydzieli szczegółowe zadania państwom, które będą odpowiedzialne

za dowodzenie i kierowanie M&T. Aby spełnić swoje zadania, systemy łączności
i Automatycznego Przetwarzania Danych (ADP) muszą zapewniać dowódcom
terminowe informacje dotyczące statusu przemieszczania sił, dostępności zasobów
transportowych i stanu linii komunikacyjnych. Ponieważ ADAMS jest narzędziem
NATO do planowania wielonarodowego M&T, państwa powinny promować
wykorzystanie tego systemu i przekazywać przez niego dane dotyczące M&T.

ZADANIA I OBOWIĄZKI M&T

Struktura M&T musi być w stanie elastycznie reagować w przypadku

deklaracji wojny przez jedno z państw oraz w przypadku operacji reagowania
kryzysowego. Powinna także zapewniać najlepsze z możliwych wykorzystanie
organizacji NATO i narodowych. Dla zapewnienia efektywności i prostoty
zarządzanie ruchem jest zawsze realizowane na najwyższym praktycznym szczeblu
opisanym poniżej.

131

Kwatera Główna NATO

Kwatera Głowna NATO poprzez konsultacje z państwami zapewnia wytyczne

polityczne i wojskowe dotyczące spraw ogólnych związanych z M&T. Sztab
Międzynarodowy (IS) i Międzynarodowy Sztab Wojskowy (IMS) wspomaga
planowanie i realizację przemieszczenia poprzez wydawanie wytycznych
i wyjaśnień dotyczących doktryny i zasad. Wspiera w ten sposób SCs w procesach
planistycznych dotyczących tranzytu przemieszczanych sił przez terytoria
poszczególnych państw.

Władza koordynująca logistykę, Konferencja Głównych Logistyków NATO

(SNLC), jest odpowiedzialna za koordynację i harmonizację opracowywania
i wdrażania zasad i koncepcji NATO dotyczących M&T. Grupa ds. Przemieszczania
i Transportu (M&TG) wspiera SNLC w zakresie zasad i koncepcji M&T.

SCEPC, poprzez swoje transportowe PB&Cs, wspiera NMAs poprzez

informowanie o osiągalności i wykorzystaniu środków transportu cywilnego
i związanej z nimi infrastruktury we wspieraniu operacji NATO i operacji
prowadzonych przez NATO. Pomagają one w pozyskiwaniu zasobów cywilnych
i harmonizują oraz standaryzują cywilne procedury odnoszące się transportu dla
celów obronnych.

Dowództwa Strategiczne (SCs)

Dowództwa Strategiczne odpowiadają za sprawy dotyczące wdrażania zasad

i doktryny oraz opracowywanie planów i procedur operacyjnych M&T. Pod
kierownictwem SHAPE Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu (AMCC)
koordynuje strategiczne przemieszczanie, transport dla podtrzymania sił
(uzupełniania zaopatrzenia) i przegrupowanie sił NATO. Szczególnie SCs są
odpowiedzialne za:

−

opracowanie MNDDP opartych na narodowych DDPs. MNDDP musi być
opracowany w ścisłej koordynacji z wyznaczonym dowódcą połączonych
sił odpowiedzialnym za ich plan RSOM oraz z akceptującym te plany HN;

−

rozwiązywanie we współpracy z państwami problemów braków
w transporcie strategicznym;

−

doradzanie i pomoc w opracowywaniu dwustronnych i wielostronnych
porozumień i ustaleń w razie zaistnienia takiej potrzeby;

−

konsultacje w razie potrzeby z ekspertami z transportowych PB&Cs
i innych organizacji M&T;

−

ustalanie priorytetów i koordynację zintegrowanego wykorzystania
zasobów M&T udostępnionych przez państwa do wspólnego
użytkowania;

−

koordynację z dowódcą połączonych sił, który musi wydać Zestawienie
Potrzeb (SOR) we współpracy z SCs. Dowódca ten wydaje konkretne
wytyczne operacyjne poprzez ustalanie priorytetów, PODs, miejsc
ostatecznego przeznaczenia i określa Datę Ustaloną przez Dowódcę
(CRD); i

−

koordynację z dowódcą wspierającym, jeśli został wyznaczony, który
pomaga wyznaczonemu dowódcy i zapewnia niezakłócony napływ sił
wzmocnienia poprzez swój Rejon Odpowiedzialności (AOR).

132

Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu (AMCC) jest głównym organem

NATO zapewniającym zdolność do planowania, uaktualniania, ustalania priorytetów,
usuwania sprzeczności i koordynowania przemieszczeń wspierających
przebazowanie, przegrupowanie i transporty zaopatrzenia dla sił NATO i spoza
NATO podczas ćwiczeń i operacji. Zwykle planowanie AMCC koncentruje się na
poziomie strategicznym, a jego zadania są wielokierunkowe. Zadania obejmują
opracowywanie/koordynację narodowych i wielonarodowych DDP w celu
zapewnienia przemieszczenia sił. Wspiera on także uzupełnianie zaopatrzenia,
przegrupowanie sił i wyposażenia NATO w operacjach. Obejmuje to opracowywanie
wielodziedzinowych rozwiązań dla strategicznych przegrupowań z pomocą NAMSA
i w razie potrzeby PB&Cs. Centrum zwykle nie pozyskuje sił i środków do
przemieszczenia, ale może być do tego zobowiązane jeśli dowództwa NATO lub
posiadane przez NATO siły i środki są w ruchu lub państwa konkretnie zwracają się
o taką pomoc.

AMCC dokonuje planowania ruchu jako części planowania operacyjnego

(Zestawienie Potrzeb (SOR), Koncepcje Operacji (CONOPs), analizy potencjalnych
Linii Komunikacyjnych (LOCs) i Portów Wyładowania (PODs)) oraz monitoruje
wykonanie. Jest także odpowiedzialne za monitorowanie, ocenę i zmiany w
rzeczywistych ruchach po rozpoczęciu operacji. AMCC ściśle współpracuje
z innymi centrami koordynacyjnymi, które wspierają NATO, takimi jak Europejskie
Centrum Transportu Lotniczego (EAC) Komórki Koordynacyjnej
StrategicznegoTransportu Lotniczego (SALCC) i Centrum Koordynacji Transportu
Morskiego (SCC), oba ulokowane w Eindhoven w Holandii i Centrum Koordynacji
Transportu Morskiego w Atenach (AMSCC) w Grecji.

Państwa wysyłające (SNs) są odpowiedzialne za:

−

opracowanie narodowego Szczegółowego Planu Przemieszczenia (DDP)
w formacie systemu ADAMS na podstawie Sojuszniczej Listy
Rozmieszczenia (ADL), która obejmuje priorytety wyznaczonego dowódcy
NATO;

−

kierowanie przemieszczaniem sił narodowych i narodowych
komponentów sił wielonarodowych z uwzględnieniem wymagań
operacyjnych dowódcy NATO;

−

określanie wymagań dotyczących przemieszczania i dokonywanie
niezbędnych uzgodnień transportowych a następnie współpracę z SCs
w celu zidentyfikowania braków i nadmiarów w narodowych zasobach
M&T, zgodnie z wymaganiami NATO dotyczącymi przemieszczania;

−

reagowanie na prośby o opracowanie/zrealizowanie ustaleń dotyczących
kooperatywnego wykorzystania transportu wraz z innymi państwami,
zgodnie z ogólnymi priorytetami NATO;

−

kierowanie i koordynację cywilnych i wojskowych zasobów
transportowych wspierających siły narodowe, a także sojusznicze, jeśli
zajdzie taka potrzeba;

−

i zapewnienie narodowego elementu łącznikowego/wzmacniającego dla
AMCC, a jeśli to konieczne także do Narodowego Centrum Koordynacji
Ruchu (NMCC) Państwa-Gospodarza.

133

Państwa – Gospodarze (HN) są odpowiedzialne za:

−

kierowanie i koordynację ruchu wojsk na ich terytorium, z uwzględnieniem
priorytetów wyznaczonego dowódcy NATO i wymagań SN;

−

ustanowienie NMCC i odpowiedniej wykonawczej instytucji kierowania
ruchem do koordynacji M&T;

−

kierowanie, wspieranie i realizację ich części planu RSOM, który został
przygotowany w ścisłej koordynacji z wyznaczonym dowódcą
połączonych sił oraz SN;

−

przekazywanie SC stanu zasobów i infrastruktury M&T;

−

w razie potrzeby dokonanie i/lub realizację oraz koordynację z sąsiednimi
państwami niezbędnych ustaleń ułatwiających przekraczanie granic;

−

zarządzanie i obsługę narodowych cywilnych i wojskowych zasobów
transportowych (np. personel, obiekty, wyposażenie, infrastruktura) w celu
wsparcia własnych sił i NATO;

−

i zapewnienie w razie potrzeby narodowego elementu
łącznikowego/wzmacniającego dla AMCC.

Państwa wiodące (LNs) mają obowiązek:

−

realizować częściowo lub całkowicie zadania i obowiązki
HN wyszczególnione powyżej jeśli działają jako HN;

−

jeśli działają jako SN wysyłające grupy lub pododdziały do
wielonarodowych dowództw o wysokim stopniu wielonarodowości,
realizować wszystkie zadania M&T wyszczególnione powyżej;

−

jeśli istnieje taka potrzeba, podejmować rolę wiodącą w realizacji
konkretnych zadań M&T określonych przez NATO we współpracy
z państwami; i

−

zawrzeć ze wszystkimi zainteresowanymi stronami porozumienia
dotyczące rekompensat i/lub zwrotu kosztów za funkcje LN.

ODNOŚNIKI
MC 319/2

NATO Principles and Policies for Logistics
Zasady i Reguły NATO dot. Logistyki

MC 336/2

NATO Principles and Policies for Movement and Transportation
Zasady i Reguły NATO dot. Przemieszczania i Transportu

AJP-4(A)

Allied Joint Logistic Doctrine
Sojusznicza Połączona Doktryna Logistyki

AJP-4.4

Allied Joint Movement and Transportation Doctrine
Sojusznicza Połączona Doktryna Przemieszczania i Transportu

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

134

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 9

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

ADAMS

Allied Deployment and Movement System
Sojuszniczy System Przemieszczania i Ruchu Wojsk

ADL

Allied Disposition List
Sojusznicza Lista Rozmieszczenia

ADP

Automated Data Processing
Automatyczne Przetwarzanie Danych

ADR

Annual Defence Review
Roczny Przegląd Obronny

AMCC

Allied Movement Co-ordination Centre
Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu

AMSCC

Athens Multinational Sealift Co-ordination Centre
Wielonarodowe Centrum Koordynacji Transportu Morskiego
w Atenach

AOR

Area of Responsibility
Rejon Odpowiedzialności

CRD

Commander’s Required Date
Data Ustalona przez Dowódcę

CRO

Crisis Response Operation
Operacja Reagowania Kryzysowego

CONOPs

Concepts of Operation
Koncepcje Operacji

DDP

Detailed Deployment Plan
Szczegółowy Plan Przemieszczenia

EAC

European Airlift Centre
Europejskie Centrum Transportu Lotniczego

Host Nation
Państwo-Gospodarz

HNS

Host Nation Suport
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

HQs

Headquarters
Kwatera Główna

IMS

International Military Staff
Międzynarodowy Sztab Wojskowy

International Staff
Sztab Międzynarodowy

Lead Nation
Państwo Wiodące

LOCs

Lines of Communication
Linie Komunikacyjne

MNDDP

Multi-National Detailed Deployment Plan
Wielonarodowy Szczegółowy Plan Przemieszczenia

M&T

Movement and Transportation
Przemieszczanie i Transport

M&TG

Movement and Transportation Group

135

Grupa ds. Przemieszczania i Transportu

NMAs

NATO Military Authorities

Władze Wojskowe NATO

NMCC

National Movement Co-ordination Centre
Narodowe Centrum Koordynacji Ruchu

OPP

Operational Planning Process
Proces Planowania Operacyjnego

PB&Cs

Planning Boards and Committees

Komitety i Rady ds. Planowania

PODs

Ports of Debarkation
Porty Wyładowania

RSOM

Reception, Staging and Onward Movement

Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie

SALCC

Strategic Air Lift Co-ordination Cell
Komórka Koordynacyjna StrategicznegoTransportu Lotniczego

SCs

Strategic Commands
Dowództwa Strategiczne

SCC

Sealift Co-ordination Centre
Centrum Koordynacji Transportu Morskiego

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee
Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SHAPE

Supreme Allied Headquarters in Europe
Kwatera Główna Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

SNs

Sending Nations
Państwa Wysyłające

SNLC

Senior Narodowy Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

SOR

Statement of Requirement
Zestawienie Potrzeb

136

ROZDZIAŁ 10

ZABEZPIECZENIE W PRODUKTY

NAFTOWE

Mobilne Wyposażenie Dystrybucji Paliw dla operacji ekspedycyjnych

Główna baza paliwowa w Międzynarodowym Porcie Lotniczym w Kabulu,

Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF)

Stacja filtrów i pomp paliwowych

137

138

ROZDZIAŁ 10

ZABEZPIECZENIE W PRODUKTY NAFTOWE

„Paliwo jest życiodajną krwią nowoczesnych sił zbrojnych. Bez odpowiedniego

zaopatrzenia nic się nie wydarzy.”

– Feldmarszałek Erwin Rommel, 1942-

WSTĘP

Paliwo jest artykułem, który jest podstawą planowania obronnego NATO i jest

także niezbędny do działalności społecznej i gospodarczej. Dyrektywa MC-473
zawiera wytyczne dla władz NATO i narodowych dotyczące reguł, zasad
i charakterystyk Struktur Zaopatrzenia w Produkty Naftowe NATO (NPSC). Opisuje
ona także System Rurociągów NATO (NPS), kryteria planistyczne i wymagania
sprawozdawcze, odnosi się również do reagowania kryzysowego a także zagadnień
legislacyjnych i środowiskowych. Definiuje również zakresy odpowiedzialności
państw, Komitetu NATO ds. Rurociągów (NPC)

i władz wojskowych NATO.

W NATO istnieje kilka komitetów związanych z zabezpieczeniem w paliwo oraz
planowaniem zaopatrzenia w paliwo, które mogą być pogrupowane w zależności od
wyszczególnionych poniżej obszarów zainteresowania:

−

cywilna gotowość do rozwiązywania problemów paliwowych w NATO;

−

hurtowa dystrybucja i magazynowanie paliw do celów wojskowych w NPS
i innych związanych z nimi obiektach;

−

operacje ekspedycyjne;

−

zabezpieczenie bazy lotniczej, bazy morskiej i jednostki;

−

wojskowe paliwa, oleje, smary i produkty pokrewne oraz ich wpływ na
systemy uzbrojenia oraz

wszystkie typy wyposażenia wojskowego

i pojazdy;

−

planowanie produktów naftowych; i

−

standaryzacja, zamienność, interoperacyjność oraz badania paliw, olejów,
smarów i produktów pokrewnych, jak również Sprzętu do
Przeładunku/Dystrybucji Produktów Naftowych (PHE).

GOTOWOŚĆ CYWILNA

Cywilna gotowość w odniesieniu do paliw jest zadaniem AC/112 - Komitetu

NATO ds. Rurociągów (NPC) od momentu zaprzestania działalności przez Komitet
Planowania Produktów Naftowych (PPC). NPC określił organizację i procedury
niezbędne do reagowania w sytuacjach kryzysowych i jest elementem łącznikowym
z Międzynarodową Agencją Energii (IEA) i z Komisją Planowania Transportu
Lądowego (PBIST) AC/98 Wyższego Komitetu Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych
(SCEPC) oraz Komitetem ds. Planowania Przemysłowego (IPC) w sprawach
wspólnego zainteresowania. Przewodnik dotyczący organizacji NATO związanych
z NPS i innymi organizacjami zajmującymi się produktami naftowymi jest
w załączniku A.

W toku s starania o zmian nazwy z ” Komitet NATO ds. Ruroci gów” na” Komitet NATO ds. Produktów Naftowych” w celu lepszego

odzwierciedlenia jego roli i zada .

139

HURTOWA DYSTRYBUCJA I MAGAZYNOWANIE PALIW W NPS

NPS jest uznawany za jeden system, ale składa się z dziewięciu oddzielnych

i różniących się od siebie wojskowych systemów magazynowania i dystrybucji:
Włochy, Grecja, Turcja (dwa oddzielne systemy – wschód i zachód), Norwegia,
Portugalia, Wielka Brytania, System Rurociągów Europy Północnej (NEPS)
rozlokowany w Danii i Niemczech, oraz największy system - System Rurociągów
Europy Środkowej (CEPS) rozlokowany w Belgii, Francji, Niemczech, Luksemburgu
i Holandii. NPS w całości składa się z około 14 500 km rurociągów przebiegających
przez 12 państw NATO wraz ze związanymi z nimi składami, bazami lotniczymi,
cywilnymi portami lotniczymi, stacjami pomp, rafineriami i punktami wejścia.
Hurtowa dystrybucja jest osiągana poprzez wykorzystanie obiektów pozyskanych
w ramach wspólnie finansowanego Programu Inwestycji Obronnych NATO (NSIP).
Sieci są zarządzane przez organizacje narodowe z wyjątkiem CEPS, który jest
systemem wielonarodowym. Wszystkie szczególy dotyczące NPS są zawarte
w Charter of the Organisation of the NPS and Asassociated Fuel Facilities,
C-M(2001)92.

Powyższe elementy NPS są uzupełniane przez systemy paliwowe znajdujące

się w Republice Czeskiej, na Węgrzech, w Polsce, w Hiszpanii i na terytoriach
nowych państw członkowskich (Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa, Rumunia, Słowacja
i Słowenia). Systemy w Czechach, Polsce i na Węgrzech są narodowe, ale
wymagania wojskowe NATO zostały włączone do zaaprobowanych Pakietów
Zdolności(CPs) i wdrażane są związane z tym projekty. Podobne działania
dotyczące wymagań wojskowych NATO prowadzone są w nowych państwach
członkowskich. System hiszpański jest w pełni narodowy.

Optymalne użytkowanie NATOwskich obiektów naftowych w czasie pokoju

jest niezbędne dla właściwego utrzymania NPS i niezbędnego szkolenia personelu.
Państwa powinny wykorzystywać obiekty w największym możliwym zakresie do
celów wojskowych, a niewykorzystane zdolności zaoferować na rynku
komercyjnym, zakładając że priorytet wykorzystania systemu do celów wojskowych
nie zostanie naruszony. Nie ma ograniczeń w stosunku do typów obiektów
paliwowych NATO, które mogą być wykorzystane w celach komercyjnych
zakładając że spełnione są minimalne warunki bezpieczeństwa.

OPERACJE EKSPEDYCYJNE

Operacje ekspedycyjne wymagają od sił NATO działań z dala od stałej

infrastruktury NPS. W celu zmniejszenia wymagań wobec transportu
strategicznego, należy w maksymalnym stopniu wykorzystać Wsparcie przez
Państwo-Gospodarza (HNS) lub zasoby na obszarze działań, jeśli są osiągalne.
Jeśli nie ma takich zasobów, NATO i państwa partycypujące powinny dążyć do
spełnienia operacyjnych wymagań dotyczących paliwa, osiągnąć ekonomię skali
i zapewnić odpowiednią jakość paliwa poprzez rozwiązania wielonarodowe, takie
jak LLN lub RSN lub FMILU (Wielonarodowa Zintegrowana Jednostka Logistyczna
(Paliwa)). Rozwiązania te powinny być spójne z Polityką Jednolitego Paliwa
i koncepcją modułową opisaną poniżej.

ZABEZPIECZENIE BAZY LOTNICZEJ, BAZY MORSKIEJ I JEDNOSTKI

Jest to zadanie państwa użytkującego, jednakże pewne obiekty, takie jak

magazyny paliwa w bazach lotniczych lub połączenia z NPS mogą zostać
sfinansowane z NSIP.

140

PALIWA WOJSKOWE I POLITYKA JEDNOLITEGO PALIWA

Instytucją koordynującą w odniesieniu do wojskowych paliw, olejów, smarów

i produktów pokrewnych jest AC/112 Grupa Robocza NATO ds. Paliw i Smarów
(NF&LWG), która zajmuje się bardziej szczegółowymi technicznymi aspektami paliw
wojskowych łącznie z Polityką Jednolitego Paliwa. Szczegóły dotyczące używanych
w NATO paliw lotniczych, lądowych i morskich zawarte są w Załączniku B.

Polityka Jednolitego Paliwa (SFP)

Celem pierwotnej Koncepcji Jednolitego Paliwa (SFC) było osiągnięcie

maksymalnej interoperacyjności wyposażenia poprzez wykorzystanie jednolitego
paliwa na polu walki, konkretnie F-34, dla wojskowych statków powietrznych
bazowanych na lądzie, pojazdów lądowych i sprzętu. Od chwili powstania koncepcji
w 1986 roku jej przyjęcie było wspierane przez wiele studiów i prób w państwach
członkowskich i partnerskich. NPC na swoim jesiennym spotkaniu w 2004 roku
przyjął SFC jako NATO Politykę Jednolitego Paliwa.

Proces wdrożenia SFP składa się z trzech etapów. Pierwszym etapem,

aktualnie zakończonym, było zastąpienie paliwa F-40 używanego przez wojskowe
statki powietrzne bazowane na lądzie paliwem F-34. Drugim etapem jest
zastąpienie paliwa dieslowskiego (F-54) przez F-34 w pojazdach lądowych
i sprzęcie z zapłonem ciśnieniowym lub silnikach turbinowych. Ten etap jest
realizowany niezależnie przez każde państwo NATO i partnerskie zgodnie z ich
własnymi programami wymiany sprzętu, co znajduje odbicie w odpowiednich Celach
Sił Zbrojnych i Celach Partnerstwa. Trzeci etap polega na minimalizacji
wykorzystania benzyny (F-67) na polu walki do takiego poziomu, aby
zapotrzebowanie na nią mogło być zaspokajane na podstawie porozumień
narodowych lub bilateralnych (między innymi przez wykorzystanie kanistrów,
beczek i zbiorników elastycznych). Ten etap jest ciągle realizowany, ale może
zostać zakończony wcześniej niż drugi. Rośnie jednakże zapotrzebowanie na F-67
dla Bezpilotowych Aparatów Latających (UAV) i nad tym wymaganiem pracują
NF&LWG i PHEWG z odpowiednimi komitetami UAV. Natychmiastowa
i powszechna dostępność F-34 o standardzie jakościowym znanym na całym
świecie pomogła w promocji realizacji SFP. Logistyczne korzyści z zastosowania
jednolitego paliwa odnoszą się do różnorakich czynników technicznych,
operacyjnych, ekonomicznych i środowiskowych, ale główną jego zaletą jest
uproszczenie struktury zaopatrywania w paliwo oraz pomocniczej statycznej
i mobilnej infrastruktury opisanej w MC 473, Dyrektywie dotyczącej Struktur
Zaopatrzenia w Produkty Naftowe.

Szczegóły dotyczące wdrożenia przez państwa SFP oraz zdobyte w tym

procesie doświadczenia są publikowane co dwa lata przez NF&LWG.

MOBILNE WYPOSAŻENIE DYSTRYBUCJI PALIW (DFHE) – KONCEPCJA
MODUŁOWA

DFHE jest ogólnym terminem obejmującym całe wojskowe mobilne

wyposażenie specjalistyczne przeznaczone do umożliwienia szybkiego
i efektywnego zaopatrywania w paliwo podczas operacji. Obejmuje on Ruchomy
Sprzęt mps Szczebla Taktycznego (TFHE), Mobilne Wyposażenie do Naprawy
Rurociągów (MPRE) i łatwe do przemieszczenia komponenty wszystkich systemów
sprzętu, które mają za zadanie przyjmowanie i wydawanie paliwa. Termin ten nie
obejmuje infrastruktury stałej.

141

W związku z nowymi misjami Sojuszu zmniejszyło się znaczenie statycznej

infrastruktury rurociągów a wzrosło znaczenie mobilnego wyposażenia do wsparcia
sił ekspedycyjnych. W związku z tym NATO opracowało koncepcję modułową,
zgodnie z którą wszystkie wymagania dotyczące paliwa można spełnić za pomocą
13 oddzielnych ale kompatybilnych modułów DFHE, które mogą przyjmować,
magazynować i dystrybuować paliwo na każdym teatrze działań. Koncepcja jest
szczegółowo opisana w STANAG 4605/AFLP-7. Umożliwia ona również państwom
NATO i partnerskim połączenie swoich zdolności i zastosowanie wielonarodowego
rozwiązania problemów paliwowych. Koncepcja modułowa stanowi podstawę
modelu Sojuszniczego System Systemu Dystrybucji Paliw, który został opracowany
dla wspomagania planowania zaopatrzenia w paliwo w operacjach ekspedycyjnych
z wykorzystaniem Jednostek Zużycia Paliwa szczegółowo opisanych w STANAG
2115. Służy on do określania wymagań.

PLANOWANIE PRODUKTÓW NAFTOWYCH

Planowanie produktów naftowych jest przede wszystkim zadaniem NMAs,

ale prace te są nadzorowane przez AC/112 WG/1, która wysyła sprawozdania
ze swoich działań do NPC.

STANDARYZACJA, WYMIENIALNOŚĆ, INTEROPERACYJNOŚĆ I BADANIA

NPC jest Władzą Stawiającą Zadania w odniesieniu do około 50 STANAGów

i Sojuszniczych Publikacji Logistycznych dot. Paliw (AFLPs) obejmujących paliwa,
smary, produkty pochodne i sprzęt związany z produktami naftowymi. STANAGi te
są wymienione w Katalogu Porozumień Standaryzacyjnych i Publikacji NATO
osiągalnym na stronach Agencji Standaryzacyjnej NATO i są wszystkie
udostępniane państwom partnerskim, które mogą także uczestniczyć w spotkaniach
AC/112 w formacie EAPC.

Organizacja ds. Badań i Technologii (RTO) zajmuje się różnymi aspektami

paliw poprzez swój panel Technika Praktyczna Pojazdów (AVT).

ODNOŚNIKI
C-M(2001)92

Charter of the Organisation of the NATO Pipeline System and
Asassociated Fuel Facilities
Karta Organizacji Systemu Rurociągów NATO i Związanych
Obiektów Paliwowych

C-M(2003)30/MC-473 Directive for the NATO Petroleum Supply Chain

Dyrektywa NATO dla Struktury Zaopatrzenia w Produkty
Naftowe

EAPC(NPC)D(2005)0002 The Single Fuel Policy

Polityka Jednolitego Paliwa

EAPC(NPC-NFLWG)D(2005)0002 Implementation of the NATO Single Fuel Policy

Implementacja Polityki Jednolitego Paliwa NATO

STANAG 2536

Allied Joint Petroleum Doctrine – AJP-4.7
Sojusznicza Połączona Doktryna Produktów Naftowych –
AJP-4.7

AC/112-D(2006)0007 NATO Petroleum Crisis Management Organisation and

Procedures
Organizacja NATO ds. Kryzysu Naftowego i Procedury

MC 526

Logistic Support for NATO Response Force (NRF) Operations
Zabezpieczenie Logistyczne Operacji Sił Odpowiedzi NATO
(NRF)

142

ZAŁĄCZNIKI
A

Guide to the NATO bodies concerned with the NPS and other petroleum
bodies
Przewodnik dot. organizacji NATO związanych z NPS i produktami naftowymi

Aide Memoire on fuels within NATO
Memorandum dot. Paliw w NATO

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

143

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 10

ód

ł P

oł

ąc

ró

ąd

ią

gó

Śr

ąd

ją

ią

gó

Śr

ite

t P

ół

ów

ite

t d

ło

ód

ł P

oł

ąc

łą

ód

łu

lta

i K

F+

ów

ite

t N

ią

gó

zę

ła

try

i P

ów

ań

yż

ite

t P

że

iln

łó

kó

. Z

ów

)

ła

ąc

gł

ów

i a

i p

ów

óc

ów

ją

kż

liw

ęg

i w

ii,

gó

-M

ów

i N

ią

, N

ią

i z

i c

ła

i (

pą

zą

, G

pą

zą

ów

ąc

ią

IĄ

144

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 10

ZAŁĄCZNIK B

MEMORANDUM DOTYCZĄCE PALIW

W NATO

PALIWA LOTNICZE

Kod NATO
F-18 jest nisko ołowiową benzyną używaną do samolotów z silnikami tłokowymi.

Paliwo to jest ciągle używane przez niektóre państwa, głównie do statków
powietrznych przeznaczonych do szkolenia

F-34 jest typem nafty lotniczej dla silników turbinowych używanej w samolotach

wojskowych bazowanych na lądzie

. Paliwo zawiera inhibitor

(S-1745)

i dodatek poprawiający smarowność

(S-1747).

F-35 jest typem nafty lotniczej dla silników turbinowych używanej w samolotach

wojskowych bazowanych na lądzie

. Paliwo to jest takie samo jak F-34 ale

nie zawiera dodatków S-1745 i S-1747.

F-37 jest takie samo jak F-34 ale zawiera dodatek poprawiający stabilność

termiczną S-1749

Jest używane tylko przez niektóre państwa i nie może być wykorzystywane
w ramach wzajemnej obsługi w NATO.

F-40 jest naftą lotniczą dla silników turbinowych używaną w samolotach

wojskowych bazowanych na lądzie

. Paliwo zawiera inhibitor (S-1745)

i dodatek poprawiający smarowność (S-1747). Tylko kilka państw nadal
używa tego typu paliwa, głównie do celów szkoleniowych. Jest ono także
wymieniane w NATO jako awaryjny zamiennik F-34/F-35.

F-44 jest typem nafty lotniczej dla silników turbinowych o wysokiej temperaturze

zapłonu używanej przez statki powietrzne bazowane na okrętch

.Zawiera

dodatki S-1745 i S-1747.

PALIWA LĄDOWE

)Dalsze szczegó y na temat tych paliw znajduj si w za czniku C do STANAG 1135.

ą ę

łą

) Równie znane jako AVGAS.

) Równie znane jako JP-8 lub AVTUR/FSII.

) F-1745 jest dodatkiem obni aj cym temperatur zamarzania wody wytr canej z paliwa w wyniku och odzenia na du ych wysoko ciach.

ż ą

Zapobiega on tworzeniu si kryszta ków, które hamuj przep yw paliwa do silnika.

) F-1747 zwi ksza w a ciwo ci smaruj ce paliwa lotniczego

ł ś

) Komercyjna nazwa Jet-A1 lub AVTUR.

) F-1749 poprawia stabilno

termiczn aby zapobiec tworzeniu si osadów w obszarach systemu paliwowego statku powietrznego o wysokiej

ść

temperaturze.

9) F-37 jest tak e znane jako JP-8+100.

0) Tak e znane jako AVTAG.

1) Tak e znane jako JP-5 lub AVCAT.

145

Benzyna
F-67 bezołowiowa benzyna samochodowa (minimum 95 RON). Odpowiada

Standardowi Europejskiemu EN 228, jest więc zamienna z benzyną
komercyjną.

Paliwa dieslowskie
F-54 jest wojskową nazwą nadaną komercyjnemu paliwu dieslowskiemu

używanemu w silnikach wysokoprężnych. Odpowiada Standardowi
Europejskiemu EN 590 i jest ekwiwalentem podobnego paliwa USA znanego
jako DF-2, jest więc zamienne z komercyjnym paliwem dieslowskim.

F-63 jest paliwem do silników dieslowskich typu nafta. Jest to paliwo F-34 z 0,1%

(objętości) dodatkiem wielofunkcyjnym S-1750, który w kontekście Polityki
Jednolitego Paliwa jest używany do zwiększenia smarowności i właściwości
zapłonowych F-34 w razie potrzeby.

Paliwo to jest przeznaczone tylko dla sprzętu lądowego i nie wolno go

używać do statków powietrznych.

S-1750 jest złożonym dodatkiem poprawiającym smarowność i zapłon

paliw lądowych.

PALIWA MORSKIE
F-75 jest morskim rektyfikowanym paliwem o niskim stopniu ciekłości (pour point)

używanym w wysokoobrotowych i średnioobrotowych silnikach
wysokoprężnych, turbinach gazowych, niektórych śmigłowcach (tylko
w przypadkach awaryjnych) i kotłach parowych na okrętach. Niektóre
państwa używają tego paliwa do silników wysokoprężnych w sprzęcie
lądowym.

F-76 jest głównym rektyfikowanym paliwem morskim używanym

w wysokoobrotowych i średnioobrotowych silnikach wysokoprężnych,
turbinach gazowych, niektórych śmigłowcach (tylko w przypadkach
awaryjnych) i kotłach parowych na okrętach. F-76 może wymagać
specjalnego traktowania magazynowania z powodu parametrów w niskiej
temperaturze.

146

ZAŁĄCZNIK C do

Rozdziału 10

ZAŁĄCZNIK C

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AFLPs

Allied Fuels Logistic Publications

Sojusznicze Publikacje Logistyczne dot. Paliw

AVT

Applied Vehicle Technology
Technika Praktyczna Pojazdów

CEPS

Central Europe Pipeline System

System Rurociągów Europy Środkowej

CPs

Capability Packages
Pakiety Zdolności

DFHE

Deployable Fuels Handling Equipment
Mobilne Wyposażenie Dystrybucji Paliw

HNS

Host Nation Support
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

IPC

Industrial Planning Committee
Komitet ds. Planowania Przemysłowego

MPRE

Mobile Pipeline Repair Equipment
Mobilne Wyposażenie do Naprawy Rurociągów

NEPS

North European Pipeline System
System Rurociągów Europy Północnej

NF&LWG

NATO Fuels and Lubricants Working Group
Grupa Robocza NATO ds. Paliw i Smarów

NMAs

NATO Military Authorities
Władze Wojskowe NATO

NPC

NATO Pipeline Committee
Komitet NATO ds. Rurociągów

NPS

NATO Pipeline System
System Rurociągów NATO

NSIP

NATO Security Investment Programme
Program Inwestycji Obronnych NATO

PBIST

Planning Board for Inland Surface Transport
Komisja Planowania Transportu Lądowego

PHE

Petroleum Handling Equipment
Sprzęt do Przeładunku/Dystrybucji Produktów Naftowych

PPC

Petroleum Planning Committee
Komitet Planowania Produktów Naftowych

RTO

Research and Technology Organisation
Organizacja ds. Badań i Technologii

147

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee
Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SFC

Single Fuel Concept
Koncepcja Jednolitego Paliwa

SFP

Single Fuel Policy
Polityka Jednolitego Paliwa

STANAG

Standardisation Agreement
Porozumienie Standaryzacyjne

TFHE

Tactical Fuel Handling Equipment
Taktyczne Wyposażenie do Przeładunku/Dystrybucji Produktów
Naftowych

UAV

Unmanned Aerial Vehicle
Bezpilotowy Aparat Latający

148

ROZDZIAŁ 11

ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

149

150

ROZDZIAŁ 11

ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

„Dla przeciętnego oficera, wojskowy lekarz jest ledwie tolerowanym cywilem który

kręci się po polu bitwy, powoduje utrudnienia w transporcie, przepisuje środki

przeczyszczające i sprawia ze woda smakuje ohydnie [ale]… Generałowie rzadko

wygrywali wojny… częściej zyskują uznanie za posprzątanie po ”ogniu zaporowym”

epidemii, które wcześniej zebrały swe żniwo.”

- Hans Zinsser, 1935 -

WSTĘP

MC 326/2 opisuje zasady i reguły NATO dotyczące operacyjnego

zabezpieczenia medycznego. Dokument ten jest uzupełnieniem MC 319/2 i jest
w wielu dziedzinach powiązany z innymi dokumentami NATO dotyczącymi ogólnych
zasad. AJP 4.10, ”Sojusznicza Połączona Doktryna Zabezpieczenia Medycznego”
została przyjęta jako STANAG 2228 w lutym 2002 i jest obecnie uaktualniana.

Zgodnie z Koncepcją Strategiczną NATO z 1999 roku i Wytycznymi MC dot.

Wojskowej Implementacji Strategii Sojuszu (MC 400/2), zdolność do zapewnienia
zabezpieczenia medycznego podczas wojny jest ciągle ważna, ale nie jest już
jedynym celem z powodu rosnącej ważności szerokiego spektrum Operacji
Reagowania Kryzysowego NATO poza Artykułem 5. Ze względu na zmiany, jakie
nastąpiły w społeczeństwie, wojsku, medycynie i charakterze zagrożeń, zmieniły się
również warunki, w których wojskowe zabezpieczenie medyczne musi być
zapewniane. Służby medyczne każdego państwa muszą być w pełni przygotowane
do działania w wielonarodowym środowisku. Opieka zdrowotna i medyczna
w operacjach staje się w coraz większym stopniu zadaniem dowódców
operacyjnych Sojuszu i w pewnych przypadkach czynniki medyczne mogą się
nawet stać głównym problemem i czynnikiem ograniczającym decyzje operacyjne.

MISJA SŁUŻBY MEDYCZNEJ

System wojskowego zabezpieczenia medycznego musi przyczyniać się do

“zachowania siły bojowej” ale musi także spełniać rosnące oczekiwania społeczne
dotyczące praw człowieka do zdrowia i wysokiej jakości leczenia. Poprzez
zapobieganie chorobom, szybkie leczenie poszkodowanych, rannych lub chorych i
ich ewakuację medyczną oraz przywracanie zdolności do wykonywania obowiązków
służby medyczne wnoszą główny wkład do ochrony sił i ich zdolności do działania.
Ale zdrowie nie polega tylko na braku urazów lub choroby. W kontekście
operacyjnym zdrowie oznacza zdolność do wykonywania zadań bez utrudnień
związanych z problemami fizycznymi, psychologicznymi lub socjalnymi. Rozumiane
w ten sposób zdrowie staje się najważniejszym czynnikiem zwiększającym siłę
bojową.

STANDARDY OPIEKI ZDROWOTNEJ

Przestrzeganie prawa wojennego i konwencji humanitarnych

Działania medyczne będą prowadzone zgodnie z zasadami Konwencji

Haskiej i Konwencji Genewskiej. W każdym przypadku zasady tych konwencji
definiują minimalne akceptowalne standardy. Wszyscy uprawnieni chorzy,
poszkodowani lub ranni będą leczeni zgodnie z potrzebami klinicznymi i w ramach

151

osiągalnych zasobów medycznych bez żadnej dyskryminacji.

Etyka lekarska i wymagania prawne

Personel medyczny ma dodatkowe indywidualne zadania związane

z wymogami etycznymi swojego zawodu oraz narodowymi uregulowaniami
prawnymi.

Standardy opieki medycznej

Na wyniki opieki klinicznej ma wpływ organizacja, szkolenie, otoczenie

i wyposażenie. Standardy powinny być akceptowalne przez wszystkie
uczestniczące państwa. Jakość leczenia musi być zgodna z koncepcją
Nadrzędności Klinicznej i Medycyny Opartej na Dowodach. Standaryzacja procedur,
wyposażenia i szkolenia poprawia interoperacyjność i zdolność do działania
w środowisku wielonarodowym.

Pierwszeństwo potrzeb klinicznych

Potrzeby kliniczne muszą być głównym czynnikiem decydującym

o priorytetach, terminach i środkach opieki medycznej oraz ewakuacji pacjenta.

Zakres odpowiedzialności medycznej

Opieka medyczna jest zapewniana na zasadzie progresji od profilaktyki,

poprzez pierwszą pomoc, reanimację i stabilizację funkcji życiowych do ewakuacji
i końcowej opieki specjalistycznej.

Postępowanie lecznicze w przypadkach strat masowych

W działaniach bojowych, gdzie ma się do czynienia z dużą liczbą

poszkodowanych, wymagana jest taka zmiana sposobu działania, aby zapewnić
wszystkim jak najlepszą opiekę. Pierwszym zadaniem medycznym jest zapewnienie
takiego leczenia, które zapewni że poszkodowany osiągnie następny etap w
stabilnym stanie. Tak długo jak duży napływ poszkodowanych trwa i jest
oczekiwany, leczy się na minimalnym poziomie przygotowującym do ewakuacji w
celu utrwalenia wyników leczenia i przyniesienia poprawy jak największej liczbie
poszkodowanych.

Zdolność do ewakuacji

Kliniczny stan pacjenta determinuje kolejność, terminy, środki i miejsce

ewakuacji. Wymagana jest przy tym koordynacja przez personel medyczny.

Tajemnica lekarska

Informacje medyczne na temat pacjenta nie mogą być udostępniane żadnej

osobie ani organizacji, które nie mają potrzeby ich poznania za wyjątkiem
przypadków wynikających z uregulowań narodowych państwa, którego obywatelem
jest pacjent.

Dobre samopoczucie pacjenta

Ogólne dobre samopoczucie pacjentów jest ważnym elementem ich zdrowia.

Szczegółowe kwestie to łączność z rodziną, opanowanie osobistych problemów,
wsparcie psychologiczne, opieka społeczna i duchowa.

152

ZASADY OPERACYJNE

Odpowiedzialność za zdrowie sił NATO

Państwa ponoszą ostateczną odpowiedzialność za zapewnienie

zabezpieczenia medycznego swoim siłom wydzielonym do NATO. Jednakże
w momencie Przekazania Władzy dowódca NATO dzieli odpowiedzialność za
zdrowie i zabezpieczenie medyczne przydzielonych sił. Właściwy dowódca NATO
w porozumieniu z państwami biorącymi udział oraz po rozważeniu opinii swojego
doradcy medycznego odpowiada za określenie wymagań w zakresie
zabezpieczenia medycznego (Deklaracja Wymagań). Rozwiązania wielonarodowe
mogą pociągać za sobą większą odpowiedzialność dowódcy NATO.

Medyczne uprawnienia dowódcy NATO

Dla zapewnienia jak najlepszego zabezpieczenia swoich planów Dowódca

NATO ma zagwarantowane uprawnienia koordynacyjne w stosunku do sił i środków
medycznych.

Główne komponenty rozwiniętego zabezpieczenia medycznego

Rozwinięty system medyczny obejmuje strukturę dowodzenia i kierowania,

zintegrowany system leczenia i ewakuacji i logistykę medyczną. Główne
komponenty operacyjnego zabezpieczenia medycznego, wokół których
rozbudowany jest system, to medyczna ochrona sił, medycyna ratunkowa, opieka
podstawowa, opieka specjalistyczna i ewakuacja. Wymagane zdolności medyczne
i ich lokalizacje będą w głównej mierze zdeterminowane przez ograniczenia opieki
medycznej związane z czasem, planem kierowania akcją i oszacowaniem liczby
strat.

Sprawność fizyczna i standardy zdrowotne

Osoby wydzielone do operacji NATO muszą przed przemieszczeniem

(wyjazdem w rejon misji) spełniać podstawowe standardy sprawności fizycznej
i zdrowia określone przez uregulowania narodowe.

Medyczne limity czasowe

−

Zaawansowane leczenie urazów. Wysoki procent personelu po
ciężkich urazach będzie miał zwiększone szanse przeżycia jeśli
otrzyma szybką i właściwą pomoc. W operacjach NATO zaleca się aby
zaawansowana pomoc medyczna w takich przypadkach była
osiągalna w ciągu jednej godziny.

−

Limity czasowe na zabiegi chirurgiczne. Szybka ewakuacja
medyczna do środowiska gdzie możliwa jest stała intensywna opieka
medyczna i w razie potrzeby operacja, jest niezbędna do zachowania
przy życiu ciężko rannych i dobrych rokowań wyników leczenia. Do
celów planistycznych zasadniczo przyjmuje się że podstawowa
operacja powinna być dokonana w ciągu jednej godziny. Jednakże
jeśli to nie jest wykonalne, limity czasowe mogą zostać wydłużone do
dwóch godzin na przeprowadzenie Operacji z Zakresu Chirurgii
Ratunkowej (DCS) i czterech godzin na zapewnienie podstawowej
pomocy chirurgicznej.

153

−

Warunki szczególne. Dla szczególnych sytuacji operacyjnych,

takich jak operacje morskie i operacje sił specjalnych, gdzie powyższe
wytyczne nie mogą być praktycznie zastosowane, muszą istnieć
realne plany kryzysowe.

Kontynuacja opieki

Pacjenci (ranni, poszkodowani, chorzy) przechodzący przez system

medyczny muszą mieć zapewnioną opiekę, która jest ciągła, właściwa
i progresywna. Opieka musi także być zapewniona w czasie całego procesu
ewakuacji.

Środowisko

Jednostki medyczne powinny zapewnić jak najlepsze warunki kliniczne dla

opieki medycznej, które są kompatybilne z ich przeznaczeniem oraz sytuacją
operacyjną.

Ochrona zdrowia wojsk

Choroby i Urazy Niebojowe (DNBI) stanowią stałe zagrożenie dla personelu.

Pierwszym zadaniem zabezpieczenia medycznego jest utrzymywanie zdrowia
poprzez zapobieganie chorobom i urazom. Obrona przed bronią masowego rażenia
wymaga zintegrowanego podejścia obejmującego szczepienia, profilaktykę oraz
ochronę indywidualną i zbiorową. Jeśli pojawi się nowe ognisko lub podejrzenie
choroby zakaźnej, dowódca powinien otrzymać poradę medyczną dotyczącą
Ograniczeń Przemieszczania (ROM).

Planowanie

Planowanie zabezpieczenia medycznego musi być częścią zarówno planu

kryzysowego jak i operacyjnego. Personel medyczny w odpowiednich stopniach
i z doświadczeniem musi obecny w kwaterze dowódcy sił NATO od początku
procesu planowania kryzysowego. Planowanie zabezpieczenia medycznego musi
być dostosowane do każdej operacji.

Sztab planowania medycznego musi być wspierany przez system

operacyjnego rozpoznania medycznego w celu oceny ryzyka i przewidywanej ilości
poszkodowanych oraz opracowania szczegółowych planów. Koncepcje, plany,
struktury i procedury operacyjne dotyczące zabezpieczenia medycznego muszą być
zrozumiane i zaakceptowane przez wszystkich zainteresowanych. Zabezpieczenie
medyczne powinno zapewniać szybki wzrost swoich możliwości aby spełniać swoje
zadania właściwie w przypadku wzrostu ilości poszkodowanych powyżej
oczekiwanych wartości.

Gotowość systemu zabezpieczenia medycznego i przechodzenie od stanu
pokoju do stanu kryzysu lub konfliktu

Elementy medyczne powinny być przygotowane i gotowe do

przemieszczenia w takim samym stopniu jak siły przez nie zabezpieczane.
Gotowość i osiągalność medyczna powinny być na takim poziomie, aby zapewnić
płynne przejście od stanu pokoju do stanu kryzysu lub konfliktu.

Mobilność

Jednostki medyczne zarówno strategicznie jak i taktycznie muszą być tak

samo dynamiczne, mobilne i elastyczne jak siły przez nie zabezpieczane.

154

Współpraca między NATO a państwami

Koordynacja i współpraca między NATO a narodowymi władzami cywilnymi

i wojskowymi jest niezbędna i musi być prowadzona na wszystkich szczeblach aby
zapewnić optymalne zabezpieczenie medyczne.

Wielonarodowość

Rozwiązania wielonarodowe mają znaczny potencjał w zakresie redukcji

wydatków poszczególnych państw ponoszonych na zabezpieczenie medyczne.
Jednakże różnice narodowe w zakresie procedur klinicznych, kwestie językowe
i ograniczenia prawne mogą je komplikować. Aby rozwiązania wielonarodowe mogły
być zastosowane w czasie operacji, niezbędne jest połączone wielonarodowe
szkolenie w czasie pokoju.

Możliwości leczenia na poszczególnych poziomach

Mobilne Obiekty Lecznicze (MTFs) są sklasyfikowane w zależności od

swoich możliwości leczniczych w systemie poziomu numerowanych od 1 do 4.
Rozbudowana operacyjna struktura medyczna zwykle zawiera elementy wszystkich
czterech poziomu. Większość możliwości każdego poziomu istnieją również
na następnym wyższym poziomie. Normalnie pacjenci przechodzą przez system od
poziomu 1 w górę.

−

Poziom 1 zapewnia rutynową podstawową opiekę zdrowotną,
specjalistyczną pierwszą pomoc, selekcję rannych, reanimację
i stabilizację. Jej zapewnienie należy do obowiązków narodowych, jest to
integralna część małej jednostki lub jest jej przydzielona.

−

Poziom 2 posiada średnią zdolność do przyjmowania i selekcji rannych,
a także zdolność do reanimacji i wyprowadzania z szoku na wyższym
poziomie technicznym niż w przypadku Poziomu 1. Jest przygotowana do
ewakuacji z obiektów Poziomu 1. Rutynowo w jej zakres wchodzi
chirurgia ratunkowa (DCS) oraz może wchodzić ograniczona liczba
pomieszczeń do hospitalizacji rannych zanim wrócą do wykonywania
obowiązków lub zostaną ewakuowani. Kategoria 2 może obejmować
leczenie stomatologiczne, środowiskową opiekę zdrowotną oraz
psychiatrię i psychologię. Jej zapewnienie należy do obowiązków
narodowych lub państwa wiodącego. Zwykle jest przydzielana do brygady
lub większej jednostki.

−

Poziom 3 jest przeznaczony do zapewnienia opieki specjalistycznej
z ograniczeniami wynikającymi z polityki ewakuacji na teatrze. Trzecia
kategoria zabezpieczenia medycznego oznacza hospitalizację i elementy
wspierające. Obejmuje ona różne specjalności dostosowane do danej
misji łącznie z operacjami podstawowymi i zapleczem diagnostycznym.
Jej zapewnienie należy do obowiązków narodowych lub państwa
wiodącego i może mieć charakter wielonarodowy. Zapewnia
zabezpieczenie medyczne na szczeblu dywizji i wyższym.

−

Poziom 4 zapewnia pełny zakres końcowej opieki medycznej, która nie
może być zapewniona na teatrze działań lub jej zapewnienie wymagałoby
zbyt dużo czasu. Zwykle jest zapewniana w państwie pochodzenia lub
innego członka NATO. W wielu państwach NATO opieka 4 Poziomu jest
zapewniana w ramach narodowego cywilnego systemu zdrowotnego.

155

Środki ewakuacyjne

Dowódca operacyjny ustanawia zasady ewakuacji po konsultacjach

z medycznym personelem planistycznym, sztabem logistycznym, sztabem
operacyjnym i państwami. Istnieją trzy kategorie ewakuacji medycznej odnoszące
się do systemów morskich, lądowych i lotniczych. Jest to ewakuacja wysunięta,
taktyczna (w ramach teatru) i strategiczna (poza teatr). System ewakuacji
medycznej musi posiadać następujące zdolności:

−

dostępność 24 godziny na dobę;

−

kontynuacja opieki medycznej w całym procesie ewakuacji; i

−

regulacja napływu i odpowiedniego kierowania indywidualnych pacjentów.

Narodowe medyczne zespoły łącznikowe

Narodowe medyczne zespoły łącznikowe musza być wcześniej zaplanowane

aby zapewnić efektywny system łącznikowy między kontyngentami narodowymi
i zasobami medycznymi na teatrze działań, takimi jak szpitale, komórki kierujące
ewakuacją i sztab medyczny dowódcy NATO.

Zapewnianie rutynowego leczenia

Należy ustanowić zasady określające uprawnienia osób spoza wojska

i innych osób do rutynowej opieki medycznej.

LOGISTYKA MEDYCZNA

Logistyka medyczna musi być dobrze zorganizowana, efektywna

i ekonomiczna. Medyczne środki zaopatrzenia mają unikatowe cechy, takie jak
status ochronny, rozległe narodowe i międzynarodowe uregulowania prawne,
specjalne wymagania dotyczące obchodzenia się z nimi, nagłe potrzeby kliniczne
i narodowe ograniczenia. Produkty krwiopochodne i gazy medyczne są artykułami
o specjalnym znaczeniu operacyjnym. Dostępność medycznych środków
materiałowo-technicznych, które obejmują również normy zaopatrzenia
i uzupełnianie zaopatrzenia musi być zgodna z wymaganymi stopniami gotowości
i możliwościami uzupełniania w czasie pokoju, kryzysu i konfliktu.

ROLA WOJSKOWEGO SYSTEMU ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO
W AKCJACH POMOCY OFIAROM KLĘSK I ZWALCZANIA SKUTKÓW KLĘSK

Istnieją szczegółowe wytyczne NATO dotyczące operacji zwalczania klęsk.

MC 327 określa zasady planowania i prowadzenia Operacji Reagowania
Kryzysowego poza Artykułem 5. MC 343 określa zasady pomocy wojskowej
w kryzysach humanitarnych niezwiązanych z operacjami wojskowymi. MC 411
dotyczy działań cywilno-wojskowych łącznie z wsparciem wojskowym w przypadku
kryzysów humanitarnych w kontekście innych operacji, kiedy siły NATO są już
przebazowane lub mają być przebazowane. Medyczna Publikacja Sojusznicza
Nr 15 zawiera szczegółowe wytyczne dotyczące wojskowego zabezpieczenia
medycznego w akcjach pomocy ofiarom klęsk.

Zwalczanie Skutków (CM) jest to wykorzystanie środków reagowania w celu

zminimalizowania destrukcyjnych skutków terroryzmu. CM jest zadaniem
narodowych władz cywilnych, jednakże NATO może zapewnić szeroki wachlarz
wsparcia łącznie z niektórymi kluczowymi zdolnościami, takimi jak dowodzenie,
kierowanie, łączność, logistyka, a także możliwości inżynieryjne, medyczne,
odkażanie, pozbywanie się ładunków wybuchowych i zapewnienie bezpieczeństwa.

156

KOMITET SZEFÓW WOJSKOWYCH SŁUŻB MEDYCZNYCH NATO (COMEDS)

COMEDS jest najwyższą wojskową władzą medyczną w NATO. Został on

ustanowiony w 1993 roku jako organizacja NATO wysokiego szczebla w celu
doradzania Komitetowi Wojskowemu w sprawach medycznych. Działa on jako
centralny punkt i organ pomocniczy w zakresie opracowywania i koordynacji
wojskowych problemów medycznych.

Komitet składa się z najwyższych wojskowych medycznych przedstawicieli

państw NATO i partnerskich a także wysokich doradców medycznych
Międzynarodowego Sztabu Wojskowego i obu dowództw strategicznych. Spotyka
się w formacie wyłącznie NATOwskim i w formacie EAPC i opracowuje coroczny
raport dla Komitetu Wojskowego. Aktualnie Niemcy zapewniają przewodniczącego,
sekretarza i oficera sztabowego. Sekretariat jest ulokowany w kwaterze NATO.
Oficer sztabowy pełni funkcję oficera łącznikowego ze sztabem medycznym IMS.
Przewodniczący Połączonego Komitetu Medycznego ma status obserwatora.

Dostosowując się do wielorakich wyzwań medycznych w szybko

zmieniającym się środowisku bezpieczeństwa, COMEDS rozszerzył swoje
powiązania łącznikowe, obserwacyjne i kooperacyjne. Obejmują one Konferencję
Głównych Logistyków NATO (SNLC), Centrum Broni Masowego Rażenia (WMDC)
oraz Panel ds. Czynników Ludzkich i Medycyny (HFM) Organizacji ds. Badań
i Technologii (RTO).

COMEDS spotyka się na sesjach plenarnych dwa razy w roku. Spotkania

wiosenne odbywają się w jednym z państw NATO, a jesienne w Kwaterze NATO.
COMEDS stał się głównym Organem Zlecającym (TA) w zakresie większości
problemów standaryzacji medycznej i odgrywa ważną rolę w promocji stosunków
z państwami PfP i Dialogu Śródziemnomorskiego (MD). COMEDS rozszerzył także
swoją rolę w zakresie Broni Masowego Rażenia (WMD). Obecnie podlega mu
10 Grup Roboczych, które koncentrują się na specjalistycznych dziedzinach
medycyny wojskowej.

POŁĄCZONY KOMITET MEDYCZNY (JMC)

JMC jest jednym z komitetów i komisji planistycznych podporządkowanych

Wyższemu Komitetowi Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych (SCEPC). Jego
zadaniem jest międzynarodowa koordynacja cywilnego i wojskowego planowania
medycznego. Jedną z głównych dziedzin zainteresowania jest medyczne
reagowanie w przypadkach kryzysów i klęsk, łącznie z gotowością cywilnych szpitali
do przyjęcia znacznej liczby poszkodowanych w walkach zbrojnych oraz cywilnego
wsparcia lotniczych ewakuacji medycznych. JMC śledził działania medyczne
w ramach Planu Działań Ochrony Cywilnej (CPAP), który ma za zadanie ochronę
ludności cywilnej przed skutkami aktów terrorystycznych z użyciem CBRN. JMC
zapewnia cywilnych specjalistów w wielu specjalnościach medycznych do pomocy
w planowaniu operacyjnym i reagowaniu kryzysowym i poprzez SCEPC zapewnia
podstawowe doradztwo medyczne Radzie Północnoatlantyckiej podczas kryzysów.

157

ODNOŚNIKI

“The Geneva Conventions of 1949”, (incorporating the Hague Protocols of 1907)
”Konwencja Genewska z 1949 roku” ( z uwzględnieniem Protokołów Haskich z 1907 roku)
“The Additional Protocols to the Geneva Conventions of 1997”
”Dodatkowe Protokoły Konwencji Genewskich z 1997 roku”
C-M (1999) 21

The Alliance’s Strategic Concept
Koncepcja Strategiczna Sojuszu

C-M (2001) 44

NATO Policy on Co-operation in Logistics
Polityka NATO dot. Współpracy w Logistyce

MC 55/4

NATO Logistic Readiness and Sustainability
Gotowość Logistyczna i Zdolność do Podtrzymania w NATO

MC 319/2(MILDEC) NATO Principles and Policies for Logistics
Zasady i Reguły NATO dot. Logistyki

MC 326/2

NATO Principles and Policies of Operational Medical Support
Zasady i Reguły NATO dot. Operacyjnego Zabezpieczenia
Medycznego

MC 327/2

NATO Military Policy for non-Article 5 Operations.
Polityka Wojskowa NATO dot. Operacji poza Art.5

MC 334/2

NATO Principles and Policies for Host Nation Support
Zasady i Reguły NATO dot. Wsparcia Państwa-Gospodarza

MC 335

Establishment of the Chief of Military Medical Services in NATO
(COMEDS)
Ustanowienie Szefa Wojskowych Służb Medycznych w NATO

MC 336/2

NATO Principles and Policies for Movement and Transportation
Zasady i Reguły NATO dot. Przemieszczania i Transportu

MC 343/1

NATO, Military Assistance to International Disaster Relief Operations
(IDRO)
NATO, Wojskowa Pomoc w Operacjach Pomocy Ofiarom Katastrof
(IDRO)

MC 400/2

MC Guidance for the Military Implementation of Alliance Strategy
Wytyczne MC dot. Wojskowej Implementacji Strategii Sojuszu

MC 411/1

NATO Military Policy on Civil-Military Co-operation
Polityka Wojskowa NATO dot. Współpracy Cywilno-Wojskowej
(CIMIC)

MC 469

NATO Military Principles and Policies for Environmental Protection
Zasady i Reguły Wojskowe NATO dot. Ochrony Środowiska

MC 472

NATO Military Concept for Defence against Terrorism
Wojskowa Koncepcja Obrony przed Terroryzmem

MC 477

Military Concept for the NATO Response Force
Wojskowa Koncepcja Sił Odpowiedzi NATO

AJP 4.10

“Allied Joint Medical Support Doctrine”“
”Sojusznicza Połączona Doktryna Zabezpieczenia Medycznego”

AMedP-13

NATO Glossary of Medical Terms and Definitions
Słownik Terminów i Definicji Medycznych NATO

AD 85-8 ACE

Medical Support Principles, Policies and Planning Parameters
Zasady, Polityka i Parametry Planistyczne Zabezpieczenia
Medycznego

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

158

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 11

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

CBRN

Chemical, Biological, Radiological and Nuclear
Chemiczny, Biologiczny, Radiologiczny i Nuklearny

Consequence Management
Zwalczanie Skutków

COMEDS

Committee of the Chiefs of Military Medical Services in NATO

Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO

DCS

Damage Control Surgery
Operacja Zapobiegająca Pogorszeniu Stanu

DNBI

Disease and Non-Battle Injury
Choroby i Urazy Niebojowe

HFM

Human Factors and Medicine Panel
Panel ds. Czynników Ludzkich i Medycyny

JMC

Joint Medical Committee
Połączony Komitet Medyczny

MTFs

Medical Treatment Facilities
Obiekty Lecznicze

RTO

Research and Technology Organisation
Organizacja ds. Badań i Technologii

ROM

Restriction of Movement
Ograniczenie Przemieszczania

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee

Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

WMDC

Weapons of Mass Destruction Centre
Centrum Broni Masowego Rażenia

159

160

ROZDZIAŁ 12

LOGISTYCZNE DZIAŁANIA ZEWNĘTRZNE

161

162

ROZDZIAŁ 12

LOGISTYCZNE DZIAŁANIA ZEWNĘTRZNE

„Bez zaopatrzenia ani generał ani prosty żołnierz do niczego się nie nadaje.”

- Clearchus ze Sparty, 401 p.n.e.-

PARTNERSTWA NATO

Partnerstwo dla Pokoju (PfP) okazało się bardzo skutecznym programem

zachęcającym państwa partnerskie do konsultacji z sojusznikami, który umożliwił
włączenie zdolności państw partnerskich do operacji prowadzonych przez NATO.
W ostatnich latach Rosja i Ukraina znacznie wzbogaciły i przeniosły na nowy
poziom swoje stosunki z NATO poprzez ustanowienie szczególnego partnerstwa
z NATO. Ustanowiono nowe fora: Radę NATO-Rosja (NRC) i Komisję NATO-
Ukraina (NUC), jako narzędzia do wspomagania regularnych konsultacji i dyskusji
na temat spraw bezpieczeństwa. Poza PfP ustanowiono inne komplementarne
programy, ale z wykorzystaniem metodologii i narzędzi roboczych inicjatywy PfP.
Współpraca logistyczna jest jednym ze składników każdego z tych programów.
Jej główne cele to:

−

wymiana informacji;

−

harmonizacja narodowych logistycznych/medycznych koncepcji,
zasad, reguł, doktryn i procedur z koncepcjami, zasadami, regułami,
doktrynami, dyrektywami, technikami i procedurami
logistycznymi/medycznymi NATO;

−

szkolenie personelu we wszystkich dziedzinach funkcjonalnych
logistyki, łącznie z Dowodzeniem i Kierowaniem (C2) oraz
Przemieszczaniem i Transportem (M&T);

−

rozwój narodowych struktur i zdolności logistycznych/medycznych,
które są realne, dostępne i interoperacyjne;

−

poprawa interopercyjności narodowych logistycznych/medycznych
zdolności poprzez implementację Celów Partnerstwa (PGs)
i Porozumień Standaryzacyjnych NATO (STANAGs);

−

rozwój uzgodnień, struktur, i baz danych (Katalog Zdolności
-CAPCAT) dotyczących wsparcia przez Państwo-Gospodarza; i

−

zapoznawanie z systemami i narzędziami informacji logistycznych
NATO np. Sojuszniczy System Przemieszczania i Ruchu Wojsk
(ADAMS), System Kodyfikacji NATO (NCS), Paliwa NATO,
Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne (ILS), Zarządzanie Cyklem
Życia (LCM) oraz koncepcjami i inicjatywami.

Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich (SG PLE)

Po ustanowieniu SG PLE w lutym 2000 Partnerzy zostali mocno

zaangażowani w działania Konferencji Głównych Logistyków NATO (SNLC)
i podległych jej grup. SG PLE działa pod kierownictwem Zespołu Oficerów
Sztabowych Logistyki (LSM) z Partnerami i Grupą ds. Przemieszczania i Transportu

163

(M&TG) z Partnerami i jest otwartym forum zajmującym się tematami logistycznymi,
którymi zainteresowane są państwa NATO, LSM z Partnerami i M&TG
z Partnerami. SG PLE jest opisana w Rozdziale 2.

Stała Grupa Ekspertów Medycznych Państw Partnerskich (SG PME)

W 2001 roku plenarne spotkanie Komitetu Szefów Wojskowych Służb

Medycznych NATO (COMEDS) ustanowiło SG PME. We współpracy z dowódcami
strategicznymi będzie ona stanowiła forum na którym będą podejmowane problemy
dotyczące medycznych sił i środków, zdolności, celów PfP oraz wstępnych
uzgodnień medycznych.

PARTNERSTWO DLA POKOJU

Uwagi ogólne

Program PfP został rozpoczęty w grudniu 1994 roku. Partnerzy przyłączyli się

i wnieśli ogromny wkład do działań NATO służących zapewnieniu pokoju w Europie
i poza nią. Partnerstwo odgrywa ważną rolę w międzynarodowym bezpieczeństwie
i stabilności zgodnie z głównym celem inicjatywy PfP, między innymi wzmocnieniem
i rozszerzeniem pokoju i stabilności w obszarze euroatlantyckim. Jego cele są
następujące:

−

dialog polityczny i praktyczna współpraca w szerokim zakresie
międzynarodowych i wewnętrznych problemów wspólnego
zainteresowania, szczególnie tych związanych z terroryzmem i innymi
zmieniającymi się zagrożeniami bezpieczeństwa;

−

reformy obronne i restrukturyzacja instytucji obronnych w celu
stworzenia nowoczesnych, skutecznych, efektywnych, dostępnych
i demokratycznie kontrolowanych instytucji obronnych państwa
poddanych cywilnej i demokratycznej kontroli, które będą w stanie
wspierać międzynarodową współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa;

−

przygotowanie zainteresowanych Partnerów do udziału w operacjach
prowadzonych przez NATO w ramach Artykułu 5 i poza nim poprzez
wspieranie działań Partnerów w ich reformach obronnych oraz rozwój
interoperacyjności i zdolności, które są bardzo cennym wkładem dla
NATO;

−

wspieranie Partnerów, którzy chcą się przyłączyć do NATO, zgodnie
z polityką otwartych drzwi wpisaną w Traktat Waszyngtoński
i Dokument Zapraszający do PfP.

Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujący (PMSC)

PMSC jest podstawową grupą roboczą odpowiedzialną za sprawy PfP.

Spotyka się on w różnych konfiguracjach, zarówno wyłącznie NATOwskiej jak
i EAPC. Biuro Informacyjne PMSC jest ciałem niepodejmującym decyzji, bez zadań
politycznych, które stanowi nieformalne forum do dyskusji na temat przyszłych
programów i projektów pomocowych, które powinny być spójne z innymi
mechanizmami PfP.

Komórka Koordynacji Partnerstwa (PCC)

PCC jest jedyną strukturą PfP ulokowaną w Kwaterze Głównej Połączonych

Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE) w Mons (Belgia). PCC, która jest poza
strukturą wojskową NATO koordynuje połączone działania wojskowe w ramach PfP,
prowadzi planowanie wojskowe niezbędne do realizacji militarnych aspektów

164

Euroatlantyckiego Programu Roboczego Partnerstwa i bierze udział w ocenie
działań wojskowych. Jest punktem kontaktowym, gdzie państwa partnerskie mogą
mieć zespoły łącznikowe i aktywnie uczestniczyć w koordynacji prac PfP.

Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju (PARP)

PARP jest kluczowym elementem wzmacniającym interoperacyjność

i przygotowującym potencjalnych członków NATO. Mechanizm PARP, który jest
oferowany partnerom opcjonalnie, obejmuje dwuletni cykl planistyczny i jest
wzorowany na systemie planowania sił NATO. Cele planistyczne lub Cele
Partnerstwa (PGs), są negocjowane z każdym uczestniczącym państwem,
a następnie dokładnie są oceniane dokonane postępy. Istnieje wiele PGs
związanych z logistyką, ukierunkowanych na pomoc państwom partnerskim
w rozwoju interoperacyjności struktur logistycznych i wnoszenie logistycznego
wkładu do operacji prowadzonych przez NATO.

Euroatlantycki Partnerski Program Roboczy (EAPWP)

EAPWP, który jest głównym mechanizmem współpracy NATO z państwami

PfP, zawiera przedsięwzięcia wojskowe i pozamilitarne. Obejmuje dwuletni okres,
ale jest uaktualniany corocznie. Składa się z dwóch głównych części. Jedna z nich
to ogólne wytyczne, a druga to lista przedsięwzięć wspierających podzielonych na
Dziedziny Współpracy (AOC), co odnosi się odpowiednich celów i Zadań
Wojskowych dotyczących Interoperacyjności (MTIs). EAPWP jest bazą wybranych
przedsięwzięć do wspierania innych programów.

Fundusz Powierniczy PfP

Fundusz powierniczy PfP ma na celu pomaganie państwom partnerskim

w bezpiecznym zniszczeniu zapasów Przeciwpiechotnych Min Lądowych (APLs),
nadmiernych ilości amunicji, niewypałów i Broni Małokalibrowej (SALW).
W rzeczywistości idea Funduszu Powierniczego została tak rozszerzona, aby
pomóc państwom partnerskim opanować konsekwencje reform obronnych. Może to
obejmować projekty promujące cywilną demokratyczną reformę sił zbrojnych,
przeszkalanie personelu wojskowego, konwersję baz i promowanie efektywnego
planowania i finansowania obronnego pod kontrolą demokratyczną (ale nie jest
ograniczone do wymienionych dziedzin). Decyzja o pozwoleniu na ustanowienie
Funduszu Powierniczego jest wyłączną prerogatywą Sojuszników.

Koncepcja Zdolności Operacyjnych (OCC)

OCC wyraża bardziej zintegrowane podejście do współpracy wojskowej i jest

ukierunkowana na poprawę zdolności wojskowych sił wielonarodowych. Łączy ona
normalną współpracę w ramach PfP z procesem generacji sił NATO, który jest
uruchamiany w czasie kryzysu. Inne główne elementy OCC to baza danych sił
i zdolności, mechanizmy oceny i informacji zwrotnej oraz mechanizmy aktywizujące.
Częścią wdrażania OCC jest harmonizacja standardów interoperacyjności
i związanych z tym ocen z odpowiednimi mechanizmami NATO.

165

WSPÓŁPRACA LOGISTYCZNA NATO-ROSJA

Zintensyfikowana współpraca w logistyce została zainicjowana po szczycie

w Rzymie w 2002 roku. W czerwcu 2002 roku NATO i Rosja w celu zwiększenia
praktycznej współpracy ustanowiły trzy grupy specjalistyczne w dziedzinie logistyki:
Logistyczną, Transportu Lotniczego (AT) i Tankowania w Powietrzu (AAR). Uznając
wzrastające znaczenie współpracy logistycznej i potrzebę koordynacji cywilnych
i wojskowych aspektów nowoczesnej logistyki obronnej, ambasadorowie NRC na
swoim spotkaniu 26 stycznia 2004 roku ustanowili Logistyczną Grupę Roboczą
Ad Hoc (AHWG) - NRC(LOG), zastępującą trzy grupy specjalistyczne. NRC(LOG)
jest opisana w Rozdziale 2.

WSPÓŁPRACA LOGISTYCZNA NATO-UKRAINA

Karta o Szczególnym Partnerstwie między NATO a Ukrainą została

podpisana w lipcu 1997 roku. Pozostaje ona główną podstawą stosunków NATO-
Ukraina i od jej podpisania współpraca z Ukrainą rozwinęła się we wszystkich
przewidywanych dziedzinach.

Ukraina ma wyjątkowe możliwości logistycznego udziału w operacjach

prowadzonych przez NATO. W związku z tym struktura współpracy logistycznej
rozszerzyła się, wspomagając dalszy postęp. Struktura ta jest ukierunkowana
na zwiększenie współpracy logistycznej poprzez ustalenie związków pomiędzy
kluczowymi celami wojskowymi, kluczowymi celami logistycznymi i szczegółowymi
celami logistycznymi. Struktura ta określa również zasady rządzące przyszłymi
inicjatywami i projektami, które wzmocnią współpracę logistyczną.

W listopadzie 2002 ministrowie spraw zagranicznych NUC przyjęli Plan

Działań NATO-Ukraina, który jest realizacją decyzji NUC o pogłębieniu
i rozszerzeniu stosunków NATO-Ukraina i odzwierciedleniem ukraińskiej “Strategii
dotyczącej stosunków z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego”.

DIALOG ŚRÓDZIEMNOMORSKI (MD)

Uwagi ogólne

MD został zainicjowany w 1994 roku w celu zwiększenia regionalnego

bezpieczeństwa i stabilności w obszarze śródziemnomorskim. W MD bierze udział
siedem państw: Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Maroko, Mauretania i Tunezja.
W maju 2001 Rada Północnoatlantycka wyraziła zgodę na udział państw
MD w starannie dobranych ćwiczeniach NATO/PfP. Państwa MD mają prawo brać
udział w spotkaniach SG PLE.

Grupa Współpracy Śródziemnomorskiej (MCG)

MCG ustanowiona w 1997 roku wzbogaca inicjatywę MD poprzez

zapewnianie forum do bezpośrednich dyskusji politycznych między państwami
MD i Sojuszu. MCG jest ukierunkowana na rozszerzanie politycznego wymiaru
dialogu, osiąganie interoperacyjności, współpracę w zakresie bezpieczeństwa
granic i reform obronnych i wnoszenia wkładu w zwalczanie terroryzmu.

Plan Roboczy Współpracy Śródziemnomorskiej (MDWP)

MDWP, który jest głównym mechanizmem współpracy NATO z państwami

MD, obejmuje przedsięwzięcia wojskowe i pozamilitarne. Obejmuje on dwuletni
okres ale jest uaktualniany corocznie. Wybrane przedsięwzięcia, działania
i ćwiczenia NATO/PfP są otwarte na udział przedstawicieli Dialogu

166

Śródziemnomorskiego i Istambulskiej Inicjatywy Współpracy (ICI) w charakterze
aktywnych uczestników lub obserwatorów.

ISTAMBULSKA INICJATYWA WSPÓŁPRACY (ICI)

ICI została zapoczątkowana na szczycie w czerwcu 2004 roku w celu

rozszerzenia formuły MD z zachowaniem jego specyfiki. Dotyczy ona państw
z szerzej pojętego regionu Bliskiego Wschodu. Jest ukierunkowana na promocję
praktycznej współpracy z zainteresowanymi państwami, zaczynając od Państw
Współpracujących z Rejonu Zatoki (GCC) tzn. Bahrajnu, Kuwejtu, Omanu, Kataru,
Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Oferuje ona stosowne
doradztwo w zakresie reform, planowania i finansowania obronnego, promocji
cywilno-wojskowej i wojskowej współpracy wspomagającej interoperacyjność,
zwalczania terroryzmu, proliferacji broni masowego rażenia i środków jej
przenoszenia a także zwalczania nielegalnego handlu. Współpraca logistyczna
koncentruje się na zapewnianiu państwom ICI dostępu do kursów logistycznych
NATO i wybranych przedsięwzięć, zgodnie z ich prośbami.

Grupa Istambulskiej Inicjatywy Współpracy (ICIG)

W następstwie zapoczątkowania ICI w 2004 roku uzgodniono, że mandat

MCG zostanie rozszerzony w celu objęcia spraw związanych z ICI. Utrzymano
możliwość spotkań tej grupy w konfiguracji MCG lub ICIG w celu odzwierciedlenia
specyfiki MD. ICIG zapewnia ogólną koordynację realizacji wszystkich aspektów
decyzji Istambulskiej. Zgodnie z tą decyzją NATO opracowuje i oferuje zestaw
praktycznych przedsięwzięć w ramach uzgodnionych z zainteresowanymi
państwami priorytetowych obszarów.

ODNOŚNIKI
Nie ma.

ZAŁĄCZNIK
A

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

167

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 12

ZAŁĄCZNIK A

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AAR

Air-to-Air Refuelling
Tankowanie w Powietrzu

ADAMS

Allied Deployment and Movement System
Sojuszniczy System Przemieszczania i Ruchu Wojsk

AHWG

Ad Hoc Working Group
Grupa Robocza Ad Hoc

AOC

Area of Co-operation
Dziedzina Współpracy

APLs

Anti-Personnel Landmines
Przeciwpiechotne Miny Lądowe

Air Transport
Transport Lotniczy

Command and Control
Dowodzenie i Kierowanie

CAPCAT

Capabilities Catalogue
Katalog Zdolności

COMEDS

Committee of the Chiefs of Military Medical Services in NATO
Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO

GCC

Gulf Co-operation Countries
Państwa Współpracujące z Rejonu Zatoki (Perskiej)

HNS

Host Nation Support
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

ICI

Istanbul Co-operation Initiative
Istambulska Inicjatywa Współpracy

ICIG

Istanbul Co-operation Initiative Group
Grupa Istambulskiej Inicjatywy Współpracy

ILS

Integrated Logistic Support
Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne

LCM

Life Cycle Management
Zarządzanie Cyklem Życia

LSM

Logistics Staff Meeting
Zespół Oficerów Sztabowych Logistyki

MCG

Mediterranean Co-operation Group
Grupa Współpracy Śródziemnomorskiej

Mediterranean Dialogue
Dialog Śródziemnomorski

MDWP

Mediterranean Co-operation Working Plan
Plan Roboczy Współpracy Śródziemnomorskiej

168

M&T

Movement and Transportation
Przemieszczanie i Transport

M&TG

Movement and Transportation Group
Grupa ds. Przemieszczania i Transportu

MTIs

Military Tasks for Interoperability
Zadania Wojskowe Dotyczące Interoperacyjności

NAC

North Atlantic Council
Rada Północnoatlantycka

NCS

NATO Codification System
System Kodyfikacji NATO

NRC

NATO-Russia Council
Rada NATO-Rosja

NUC

NATO Ukraine Commission
Komisja NATO-Ukraina

OCC

Operational Capabilities Concept
Koncepcja Zdolności Operacyjnych

PARP

Partnership for Peace Planning and Review Process
Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju

PCC

Partnership Co-ordination Cell
Komórka Koordynacji Partnerstwa

PfP

Partnership for Peace
Parterstwo dla Pokoju

PGs

Partnership Goals
Cele Partnerstwa

PMSC

Political Military Steering Committee
Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujący

SALW

Small Arms and Light Weapons
Broń Małokalibrowa

SHAPE

Supreme Headquarters Allied Powers Europe
Kwatera Główna Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

SG PLE

Standing Group for Partner Logistic Experts
Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

STANAGs NATO Standardisation Agreements

Porozumienia Standaryzacyjne NATO

169

170

ROZDZIAŁ 13

LOGISTYKA PRODUKCJI

171

172

ROZDZIAŁ 13

LOGISTYKA PRODUKCJI

„Z braku gwoździa zginęła podkowa-

Z braku podkowy zginął koń-

Z braku konia zginął jeździec-

Z braku jeźdźca bitwa została przegrana.”

-Benjamin Franklin, Poor Richard’s Almanac, 1790-

WSTĘP

Logistyka produkcji inaczej niż logistyka konsumenta, która dotyczy

zapewnienia bezpośredniego zabezpieczenia logistycznego sił zbrojnych,
w znacznym stopniu należy do sfery przemysłowej. Konferencja Krajowych
Dyrektorów Ds. Uzbrojenia (CNAD) ponosi główną odpowiedzialność za współpracę
zbrojeniową NATO, ale inne komitety i organizacje także biorą też udział we
współpracy związanej z uzbrojeniem w ramach NATO. Zarząd Inwestycji Obronnych
(DI) Sztabu Międzynarodowego (IS) jest w Kwaterze NATO punktem kontaktowym
w sprawach logistyki produkcji.

Odpowiedzialność za wyposażenie i utrzymanie sił zbrojnych ponoszą

państwa członkowskie NATO. W większości przypadków badania, rozwój
i produkcja wyposażenia są organizowane przez każde państwo zgodnie z ich
narodowymi wymaganiami i zobowiązaniami wobec NATO. Jednakże współpraca
zbrojeniowa w Sojuszu przyczynia się do spełnienia wymagań strategicznych
dowódców NATO dotyczących zdolności i zapewnienia interoperacyjności sił
w operacjach NATO.

METODY WSPÓŁPRACY ZBROJENIOWEJ

Istnieje wiele sposobów realizacji współpracy zbrojeniowej, takie jak:

Porozumienia dotyczące produkcji tzn. porozumienia o:

−

produkcji identycznego wyposażenia w różnych państwach;

−

produkcji pewnego typu uzbrojenia tzn. jedno państwo podejmuje
produkcję uzbrojenia krótkiego zasięgu, podczas gdy inne produkują
wersje średniego i dalekiego zasięgu;

−

zakupach wyposażenia produkowanego przez inne państwa; i

−

ustanowieniu międzynarodowej agencji produkującej wyposażenie.

Porozumienia o standaryzacji, tzn. porozumienia o:

−

zapewnieniu że pewne rodzaje wyposażenia narodowego
są kompatybilne z wyposażeniem innych państw;

−

zapewnieniu że wyposażenie jest interoperacyjne;

−

używaniu wzajemnie zamiennych części składowych.

173

KONFERENCJA KRAJOWYCH DYREKTORÓW DS. UZBROJENIA (CNAD)) -
AC/259

Pod egidą CNAD realizowana jest większość działań ukierunkowanych na

poszukiwanie możliwości współpracy w badaniach, rozwoju i produkcji wyposażenia
wojskowego i systemów uzbrojenia. CNAD spotyka się na pełnych sesjach dwa razy
w roku pod przewodnictwem Sekretarza Generalnego. Stałym przewodniczącym
jest Zastępca Sekretarza Generalnego (ASG) ds. Inwestycji Obronnych. Zrzesza on
Narodowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia państw członkowskich, przedstawicieli
Komitetu Wojskowego (MC) i Dowództw Strategicznych (SCs), przewodniczących
jego głównych grup i inne władze cywilne i wojskowe zainteresowane logistyką
produkcji. CNAD jest bezpośrednio odpowiedzialna za następujące cztery kluczowe
elementy współpracy:

−

harmonizację wymagań wojskowych w obrębie całego Sojuszu;

−

promocję niezbędnej interoperacyjności na polu walki;

−

kontynuację możliwości kooperacyjnych określonych przez CNAD
i promocję wzmocnionej współpracy transatlantyckiej; i

−

rozwój najważniejszych technologii łącznie z dzieleniem się
technologiami.

Struktury podległe CNAD

Struktury podległe CNAD składają się z Głównych Grup (poziom 1),

pomocniczych tematycznych grup zarządzających poziomu 2 i specjalistycznych
grup roboczych poziomu 3. Informacja na temat struktury CNAD jest osiągalna
w Systemie Zarządzania Informacjami nt. Uzbrojenia (AIMS) w sieci Intranet NATO
lub na ogólnodostępnej stronie internetowej NATO. Grupy CNAD poziomu 1 są
następujące:
Główne Grupy Uzbrojenia CNAD obejmujące działania lądowe, morskie i lotnicze:

−

Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Morskich (NNAG) - AC/141;

−

Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Powietrznych (NAFAG) - AC/224; i

−

Grupa NATO ds. Uzbrojenia Wojsk Lądowych (NAAG) - AC/225.

Główne Grupy CNAD:

−

Grupa Doradcza NATO ds. Przemysłu (NIAG) – zapewnia
Konferencji Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia (CNAD) doradztwo
przemysłowe w zakresie przemysłowych, technicznych,
ekonomicznych, kierowniczych i innych aspektów badań, rozwoju
i produkcji uzbrojenia w ramach Sojuszu. Najważniejszym kierunkiem
jest prowadzenie badań i studiów dla zapewnienia doradztwa
technicznego w zakresie opracowywania programów w ramach
Konferencji Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia (CNAD).

−

Grupa Zarządzania Cyklem Życia - AC/327 – odpowiada w imieniu
CNAD za politykę, metody, użytkowanie i zabezpieczenie systemów
uzbrojenia w celu spełnienia wymagań NATO dotyczących ich cyklu
życia, jakości i interoperacyjności.

−

Grupa Bezpieczeństwa Amunicji CNAD – AC/326 – odpowiada
w imieniu CNAD za działania na rzecz bezpieczeństwa amunicji
poprzez planowanie jej cyklu życia i określa standardy oraz wytyczne

174

dotyczące projektowania elementów bezpieczeństwa amunicji, jej
testowania, transportu, procedur postępowania i magazynowania,
w tym w operacjach NATO.

−

Grupa Krajowych Dyrektorów ds. Kodyfikacji - AC/135. Grupa ta
zajmuje się opracowywaniem, wdrażaniem, i utrzymaniem Systemu
Kodyfikacji NATO (NCS) wspierającego siły sojusznicze. Współpracuje
ona ściśle i otrzymuje wsparcie administracyjne z Agencji NATO
ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia (NAMSA), która może być uważana
za jej organ wykonawczy.

Grupy CNAD Ad Hoc zajmujące się projektami uzbrojenia specjalnego są
następujące:

−

Sojuszniczy Komitet Kierujący Rozpoznaniem Naziemnym -

AC/259(Surv)

−

Grupa Ad Hoc ds. Obrony Rakietowej - AC/259(MDAHG)

Przedstawiciele Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia (NADREPS)

przydzieleni są do delegacji narodowych w NATO i reprezentują swoich Krajowych
Dyrektorów ds. Uzbrojenia. NADREPS spotykają się zwykle co dwa tygodnie,
a także regularnie z NADREPS państw partnerskich. Nadzorują oni Plan
Zarządzania CNAD i działają jako punkty kontaktowe swoich, Krajowych Dyrektorów
ds. Uzbrojenia w Kwaterze NATO.

INNE KOMITETY I ORGANIZACJE NATO BIORĄCE UDZIAŁ WE WSPÓŁPRACY
ZBROJENIOWEJ.

Współpraca zbrojeniowa w pewnych aspektach realizowana jest także

z innymi komitetami i organizacjami NATO.
Komitet Obrony Powietrznej NATO (NADC)

NADC spotyka się dwa razy w roku pod przewodnictwem Zastępcy

Sekretarza Generalnego. Doradza on Radzie Północnoatlantyckiej i Komitetowi
Planowania Obronnego (DPC) we wszystkich aspektach rozwoju programu obrony
powietrznej NATO i przyległych obszarów morskich. Posiada dwa podległe panele:

−

Panel ds. Teorii Obrony Powietrznej (PADP);

−

Panel ds. Uzbrojenia Obrony Powietrznej (PADW).

Komitety NATO ds. Kierowania Projektami (NPSC)

Projekt NATO to formalny status przyznany przez CNAD projektowi

współpracy zbrojeniowej, który podlega następującym warunkom:

−

w projekcie uczestniczą dwa lub więcej państw NATO;

−

istnieje zobowiązanie do corocznego informowania CNAD
o postępach do momentu wyprodukowania wyposażenia lub innego
zakończenia projektu;

−

istnieje postanowienie o przyjęciu innych zainteresowanych państw
NATO pod warunkiem zaakceptowania przez nie rozsądnych
i sprawiedliwych warunków ustalonych przez uczestniczące państwa;

175

NPSC jest ciałem złożonym z przedstawicieli narodowych, ustanowionym na

podstawie porozumienia międzyrządowego między dwoma lub większą liczbą
państw NATO w celu koordynacji, realizacji lub nadzorowania programu
pozyskiwania uzbrojenia, który został zakwalifikowany jako PROJEKT NATO. Wiele
projektów posiada formalny status NATO zgodny z warunkami Karty CNAD. Listę
NPSCs umieszczono w Załączniku A.

Organizacja ds. Badań i Technologii (RTO)

Organizacja ds. Badań i Technologii NATO (RTO) jest zarządzana przez

Radę ds. Badań i Technologii (RTB), która składa się z narodowych przedstawicieli
będących członkami rządów, przemysłu i nauki. RTB została wyznaczona przez
Radę jako jedyne ciało w NATO do prowadzenia międzynarodowych
kooperacyjnych działań w zakresie Badań i Rozwoju (R&T) w dziedzinie obronnej
i koordynacji innych działań oraz tematów R&T. Przewodniczący RTB podlega
zarówno CNAD jak i MC.

RTO jest wspierana przez Agencję ds. Badań i Technologii (RTA) ulokowaną

w Paryżu. Główne prace RTO są prowadzone poprzez sieć narodowych
specjalistów, włączanych we wspólne projekty badawcze, studia wojskowe
i wymianę informacji w szerokim zakresie dyscyplin technicznych.

Organizacja NATO ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji (NC3O)

Decyzją Rady w lipcu 1996 roku powstała Organizacja NATO

ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji (NC3O). Prace w zakresie C3 w NATO są
nadzorowane przez Radę NATO ds. C3 (NC3B), która spotyka się dwa razy w roku
z przedstawicielami krajowymi. Rada jest wspomagana w swych pracach przez
Narodowych Przedstawicieli C3 (NC3REPS), którzy są członkami swoich delegacji
lub przedstawicielstw wojskowych w NATO HQ. Rada nadzoruje prace dwóch
swoich agencji; Agencji NATO ds. C3 (NC3A), która jest agencją planistyczną,
projektową, rozwoju inżynierii, technologiczną, techniczną i zaopatrującą, oraz
Agencji NATO ds. Eksploatacji Systemów Łączności i Informacji (NACOSA).
Wsparcie w zakresie wydzielenia personelu NC3B i jej struktur jest zapewniane
przez sztab C3 Kwatery Głównej NATO, który jest zintegrowanym sztabem
cywilnym i wojskowym, podległym zarówno ASG/DI jak i dyrektorowi IMS (DIMS).

Projektowane systemy C3 NATO obejmują wspólnie finansowane systemy

łączności, systemy informacyjne, systemy czujników (i instalacji ostrzegawczych)
oraz ich obiekty w dowództwach NATO i narodowych, które są potrzebne do
konsultacji politycznych, zarządzania kryzysowego, cywilnego planowania
kryzysowego oraz wojskowego dowodzenia i kierowania. Działania Organizacji
NATO C3 w tych obszarach dotyczą wielonarodowego procesu podejmowania
decyzji, który obejmuje:

−

kreowanie polityki, planowanie, programowanie, wdrażanie,
funkcjonowanie i obsługę wspólnie finansowanych systemów C3
NATO;

−

standaryzację i kooperatywne projektowanie, testowanie

i pozyskiwanie systemu C3 NATO i narodowych (łącznie
z wyposażeniem i systemami nawigacji i identyfikacji);

−

interoperacyjność między narodowymi systemami C3 oraz między nimi
a wspólnie finansowanymi systemami C3 NATO.

176

PROCEDURY WSPÓŁPRACY ZBROJENIOWEJ

Współpraca zbrojeniowa w ramach CNAD jest oparta głównie na procesie

wymiany informacji, ukierunkowanym na osiągnięcie porozumienia miedzy
państwami a SCs w zakresie harmonizacji wymagań operacyjnych w celu promocji
kooperatywnych programów dotyczących wyposażenia. Ponieważ
odpowiedzialność za wyposażenie swoich sił jest prerogatywą poszczególnych
państw członkowskich, proces współpracy może być wspierany i promowany, ale
nie regulowany przez NATO. Nie ma zatem w NATO formalnego lub
scentralizowanego systemu planowania zbrojeń. Jednakże w celu uzyskania
większej koherencji i stworzenia struktury do działań kooperacyjnych, wprowadzono
w NATO dwa główne systemy planowania/programowania: System Planowania
Uzbrojenia Konwencjonalnego (CAPS) i System Etapowego Programowania
Uzbrojenia (PAPS).

Programowanie uzbrojenia: System Etapowego Programowania Uzbrojenia
(PAPS)

PAPS, który został opublikowany jako AAP-20 jest narzędziem służącym,

jeśli zaistnieje taka potrzeba do prowadzenia programów w sposób systematyczny.
Nie powinien on być postrzegany jako zestaw formalnych lub obowiązkowych
kroków we wdrażaniu projektów CNAD. Istnieje ograniczona i stała liczba
momentów w programie systemu uzbrojenia, w których charakter programu się
zmienia. W tych momentach należy podjąć decyzje dotyczące alternatywnych
kierunków działań. Zadaniem PAPS jest zaoferowanie systematycznego podejścia
do podejmowania decyzji w tych momentach przez wszystkie szczeble zarządzania
uczestniczące w programach kooperatywnych badań, projektowania i produkcji
w ramach NATO.

PRZEDSIĘWZIĘCIA PARTNERSKIE

CNAD odgrywa aktywną i ważną rolę we wdrażaniu praktycznej współpracy

w ramach PfP. Niektóre perspektywiczne obszary zostały zidentyfikowane, co
stanowi podstawę przyszłych działań kooperacyjnych. Działania te są następujące:

−

eksploatacja i modernizacja taktycznych statków powietrznych
starszych generacji (NAFAG);

−

projektowanie okrętów (NNAG);

−

amunicja i wymienialność (NAAG);

−

psychologiczna gotowość do operacji wielonarodowych (RTB);

−

ciągłość zakupów i standardy techniczne zabezpieczenia cyklu życia
(Rada NATO ds. Zarządzania CALS (NCMB).

Partnerzy potrzebują także dodatkowych szkoleń i pomocy w pracy

z dokumentacją techniczną NATO, a szczególnie ze standardami NATO.
Przedsięwzięcia CNAD PfP są w największym możliwym stopniu koordynowane
w ramach współpracy z innymi organizacjami NATO, szczególnie z Agencją
Standaryzacyjną NATO (NSA).

177

Indywidualne Programy Partnerstwa (IPAPs)

Partnerzy wykazują znaczące zainteresowanie współpracą sponsorowaną

przez CNAD, co znajduje odbicie w IPAPs.

Propozycja zainicjowania «Partnerskich Projektów Zbrojeniowych» pod egidą
CNAD

CNAD opracowała kolejną inicjatywę oferującą zainteresowanym Partnerom

możliwość odniesienia praktycznych korzyści ze współpracy w ramach PfP
w bliskiej przyszłości, poprzez włączenie ich do wybranych projektów
kooperacyjnych na małą skalę, z państwami NATO i przemysłem. Jeśli ta
propozycja zostanie zatwierdzona przez NAC, powinna stanowić dla przemysłu
NATO bodziec do opracowania realnych propozycji bieżących projektów w celu
rozwinięcia interoperacyjności między siłami NATO i Partnerami.

ODNOŚNIKI
Podręcznik NATO
NATO, Fakty i liczby
AAP-20

Handbook on het Phased Armaments Planning System (PAPS)
Podręcznik dot. Systemu Etapowego Programowania Uzbrojenia
(PAPS)

AAP-27

Conventional Armaments Planning System (CAPS) - Users Handbook
and Guidance
System Planowania Uzbrojenia Konwencjonalnego (CAPS) –
Podręcznik i wytyczne dla użytkowników

ZAŁĄCZNIKI
A

Komitety NATO ds. Kierowania Projektami (NPSC)

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

178

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 13

ZAŁĄCZNIK A

KOMITETY NATO DS. KIEROWANIA PROJEKTAMI

ADW Area Defence Weapon

Broń do obrony obszaru

AGS

Alliance Ground Surveillance Capability
Sojusznicza Zdolność do Prowadzenia Obserwacji i Rozpoznania Naziemnego

BICES Battlefield Information Collection & Exploitation System

System Gromadzenia i Wykorzystania Informacji Pola Walki

CSNI Communications Systems Network Interoperability

Interoperacyjność Sieci Systemów Komunikacyjnych

DFD

Data Fusion Demonstrator

Demonstrator Syntezy Danych

F-16

F-16 Fighter Aircraft

Myśliwiec F-16

FORACS

NATO Naval Forces Sensors & Weapons Accuracy Check Sites
Obiekty do Testowania Dokładności Czujników i Uzbrojenia Sił Morskich NATO

MIDS-LVT

Multinational Information Distribution System – Low Volume Terminal
Wielonarodowy System Dystrybucji Informacji – Terminal o Niskiej Przepustowości

MILAN MILAN Anti-tank Weapon System

System Uzbrojenia Przeciwpancernego MILAN

NCMB NATO Continuous Acquisition and Life-Cycle Support (CALS) Management Board

Rada NATO ds. Zarządzania Zabezpieczeniem Ciągłości Zakupów i Cyklu Życia

NILE NATO Improvement Link 11

Udoskonalenie Łącza Link 11

NIMIC NATO Insensitive Munitions Information Centre

Centrum Informacyjne NATO ds. Amunicji

NLRS Multiple Launch Rocket System

Wieloprowadnicowy System Rakietowy

NMPA NATO Maritime Patrol Aircraft

Statek Powietrzny Patrolowania Morskiego NATO

OTO MELARA OTO MELARA 76/62 Compact Gun

Działo OTO MELARA 76/62

SEA GNAT

NATO SEA GNAT System
System NATO SEA GNAT

SEASPARROW NATO SEASPARROW Air Defence Missile

Rakieta Przeciwlotnicza NATO SEASPARROW

SINS Low Cost Inertial Navigation Systems for Ships

Tanie Bezwładnościowe Okrętowe Systemy Nawigacyjne

TRIPARTITE (self-explanatory)

trójstronny

MINEHUNTER Trałowiec

V/SHORAD

Very Short/Short Range Air Defence Systems
Obiektowa Obrona Powietrzna

179

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 13

ZAŁĄCZNIK B

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

AIMS

Armaments Information Management System
System Zarządzania Informacjami nt. Uzbrojenia

ASG

Assistant Secretary General
Zastępca Sekretarza Generalnego

CALS

Continuous Acquisition and Life Cycle Support
Zabezpieczenie Ciągłości Zakupów i Cyklu Życia

CAPS

Conventional Armaments Planning System
System Planowania Uzbrojenia Konwencjonalnego

CNAD

Conference of National Armaments Directors
Konferencja Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

Defence Investment
Inwestycje Obronne

DIMS

Director IMS
Dyrektor IMS

DPC

Defence Planning Committee
Komitet Planowania Obronnego

IPAPs

Individual Partnership Programmes
Indywidualne Programy Partnerstwa

International Staff
Sztab Międzynarodowy

Military Committee
Komitet Wojskowy

NAAG

NATO Army Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Wojsk Lądowych

NAC

North Atlantic Council or Council
Rada Północnoatlantycka lub Rada

NADC

NATO Air Defence Committee
Komitet Obrony Powietrznej NATO

NADREPS National Armaments Directors Representatives

Przedstawiciele Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

NAFAG

NATO Air Force Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Powietrznych

NCMB

NATO CALS Management Board
Rada NATO ds. Zarządzania CALS

NACOSA

NATO CIS Operating and Support Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji Systemów Łączności i Informacji

180

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NCS

NATO Codification System
System Kodyfikacji NATO

NC3A

NATO C3 Agency
Agencja NATO ds. C3

NC3B

NATO C3 Board
Rada NATO ds. C3

NC3O

NATO Consultation, Command and Control Organisation
Organizacja NATO ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji

NC3REPS National C3 Representatives

Narodowi Przedstawiciele C3

NIAG NATO Industrial Advisory Group

Grupa Doradcza NATO ds. Przemysłu

NNAG

NATO Naval Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Morskich

NSO

NATO Standardisation Organisation
Organizacja Standaryzacyjna NATO

PADP

Panel on Air Defence Philosophy
Panel ds. Teorii Obrony Powietrznej

PAPS

Phased Armaments Programming System
System Etapowego Programowania Uzbrojenia

PADW

Panel on Air Defence Weapons
Panel ds. Uzbrojenia Obrony Powietrznej

RTA

Research and Technology Agency
Agencja ds. Badań i Technologii

RTB

Research and Technology Board
Rada ds. Badań i Technologii

RTO

Research and Technology Organisation
Organizacja ds. Badań i Technologii

SCs

Strategic Commands
Dowództwa Strategiczne

181

182

ROZDZIAŁ 14

LOGISTYKA EKSPLOATACJI

183

184

ROZDZIAŁ 14

LOGISTYKA EKSPLOATACJI

„Należy zrozumieć, że podstawą armii jest żołądek. Żołnierzom należy zapewnić

posiłek wszędzie tam, gdzie ich się gromadzi i zawsze jeśli ma się nimi dowodzić.”

- Frederick II Pruski, 1747 -

WSTĘP

Logistyka Eksploatacji jest ściśle związana z logistyką produkcji i jest

integralną częścią Zarządzania Cyklem Życia Systemu (SLCM). Pomimo że
wdrożenie odnosi się do działań zapewniających osiągalność systemów
uzbrojenia/wyposażenia i możliwość ich użycia, zaczyna się ono wraz z podjęciem
decyzji o wprowadzeniu nowego systemu do ewidencji. Wdrożeniowe planowanie
logistyczne zaczyna się w momencie rozpoczęcia projektowania systemu.
Decydujące jest przyjęcie koncepcji zabezpieczenia technicznego i materiałowego
wcześnie, gdyż około 60% do 80% Całkowitego Kosztu Eksploatacji (TOC)
systemów obronnych ponoszonych jest po wprowadzeniu systemu do użytku.
Co ważniejsze, wielkość tych kosztów jest determinowana już w fazie projektowania

i rozwoju. Z powyższych powodów koncepcje obsługi technicznej i zabezpieczenia
powinny być przyjęte na samym początku. Koncepcja ta jest znana jako
Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne.

Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne (ILS)

ILS jest celową integracją zabezpieczenia logistycznego

systemu/wyposażenia z systemem zarządzania cyklem życia na początku
programu/projektu. ILS zaleca, aby wszystkie elementy zabezpieczenia
logistycznego były planowane, pozyskiwane, testowane i zabezpieczane terminowo
i w sposób ekonomicznie uzasadniony. Polityka NATO wymaga, aby wszystkie
finansowe i inne zasoby wymagane do utrzymania gotowości operacyjnej miały taką
samą rangę jak te wymagane do osiągnięcia parametrów technicznych i terminowej
dostawy wyposażenia. Aby osiągnąć cele NATO, SNLC w 1991 roku opracowała
ALP-10 na temat Zintegrowanego Wsparcia Logistycznego,

ILS jest oparte na modelu zarządzania cyklem życia uszczegółowionym

w Systemie Etapowego Programowania Uzbrojenia (PAPS – patrz Rozdział 13).
Model ten przedstawia cały okres życia systemu, poczynając od oceny potrzeb misji
i rozciąga się poprzez fazę eksploatacji do ostatecznego wycofania z użytku.
Model stosuje się zarówno do projektów wspólnie jak i zbiorowo finansowanych.

Analiza Zabezpieczenia Logistycznego (LSA)

LSA jest usystematyzowanym procesem, mającym na celu zdefiniowanie,

analizę i ilościowe określenie wymagań dotyczących zabezpieczenia logistycznego
oraz uzyskanie łatwości obsługi w procesie projektowania systemu. LSA kładzie
nacisk na prostotę poprzez określanie optymalnego poziomu wymagań
logistycznych. Celem LSA jest zapewnienie optymalnych charakterystyk i gotowości
systemu przy minimalnych kosztach jego cyklu życia. LSA jest prowadzona na
zasadzie interaktywnej w całym cyklu pozyskiwania systemu poprzez analizy,
kompromisy, doradztwo, testowanie i oceny prowadzące do sukcesywnego
udoskonalania projektu.

185

W procesie projektowania analiza jest ukierunkowana na uwzględnianie

wymagań logistycznych. Obejmuje to uwzględnianie kluczowych logistycznych
celów projektu, niezawodności oraz podatności remontowej i diagnostycznej.

W miarę postępów projektu proces LSA koncentruje się na zapewnieniu

szczegółowych opisów konkretnych zasobów wymaganych do zabezpieczenia
systemu w fazie jego eksploatacji. Odbywa się to poprzez terminowe zapewnianie
wiarygodnych danych dla wszystkich dziedzin ILS. Dane te są wykorzystywane do
planowania, pozyskiwania i przydziału zasobów zabezpieczających (personel,
środki finansowe oraz środki zaopatrzenia) aby zapewnić, że użytkowane systemy
spełnią wymagania dotyczące gotowości do użycia.

W czasie kolejnych faz produkcji i eksploatacji projektowanego systemu

informacje zwrotne są wykorzystywane do uaktualniania danych w celu
zapewnienia, że planowane Koszty Cyklu Życia (LCC) są realizowane.

Koszty Cyklu Życia (LCC)

LCC jest całkowitą sumą kosztów bezpośrednich, pośrednich, powtarzalnych

i niepowtarzalnych i innych poniesionych i planowanych do poniesienia w fazach
projektowania, rozwoju, produkcji, eksploatacji, na utrzymanie i zabezpieczenie
głównego systemu w czasie jego przewidywanego okresu życia. Analiza LCC jest
procesem interaktywnym, który zaczyna się na początku cyklu życia
programu/projektu i trwa poprzez cały cykl życia systemu.

ORGANIZACJE NATO DS. LOGISTYKI I PRODUKCJI (NPLO)

NPLO jest pomocniczą organizacją w ramach NATO mającą za zadanie

realizację zadań Traktatu, której Rada Północnoatlantycka (NAC) zapewnia
organizacyjną, administracyjna i finansową niezależność. NPLO jest powoływana
w celu realizacji w najbardziej korzystny sposób wspólnych wymagań
uczestniczących państw w zakresie projektowania, rozwoju, produkcji, operacyjnego
zabezpieczenia logistycznego i zarządzania zgodnie z warunkami uzgodnionymi
w jej Karcie. Każda NPLO jest otwarta dla wszystkich państw NATO, które stają się
państwami członkowskimi poprzez podpisanie odpowiedniego Porozumienia
Ogólnego (MOU).
NPLO zwykle składa się z:

−

Rady Dyrektorów (BOD), w niektórych przypadkach nazywanej
Komitetem Kierującym (SC), czyli ciała zarządzającego, działającego
zgodnie z kolektywnymi interesami państw członkowskich.
Przedstawiciele każdego państwa członkowskiego reprezentują
narodowe polityczne, wojskowe, gospodarcze, finansowe i techniczne
interesy i w pełni uczestniczą w procesie podejmowania decyzji przez
BOD;

−

podległego komitetu(ów) ustanawianych przez BOD w miarę potrzeb; i

−

agencji, która jest wykonawczym ciałem zarządzającym pod
przewodnictwem Dyrektora Generalnego.

NPLOs związane z logistyką produkcji są wymienione w załączniku A.

NPLOs związane z logistyką konsumenta to Organizacja NATO ds. Eksploatacji
i Zaopatrzenia (NAMSO) i Organizacja Zarządzania Systemem Rurociągów Europy
Środkowej (CEPMO). Ta druga jest opisana w Rozdziałach 2 i 10.

186

ORGANIZACJA NATO DS. EKSPLOATACJI I ZAOPATRZENIA (NAMSO)
NAMSO i jej agencja NAMSA są opisane w Rozdziale 2.

KOOPERATYWNE PROJEKTY LOGISTYCZNE NAMSA

Wymiana Zapasów Logistycznych NATO (NLSE)

Wymiana Zapasów Logistycznych NATO (NLSE) jest zestawem narzędzi

opracowanych przez NAMSA aby pomóc klientom i dostawcom wdrożyć
kooperacyjne koncepcje logistyczne dotyczące pozyskiwania i zarządzania
produktami. System pozwala klientom na wymianę informacji na temat zapasów,
organizację redystrybucji sił i środków, zwiększenie dostrzegalności zasobów
globalnych w celu określenia aktualnych i przyszłych wymagań. Ogólnym celem jest
poprawa zdolności logistycznych, osiągnięcie ekonomii skali i uproszczenie
procesów łańcucha zaopatrzenia.

Platforma systemu informacyjnego NLSE składa się z zestawu baz danych

i połączeń sieciowych, które pozwalają na:

−

zgłaszanie i wymianę nadmiarowych sił i środków;

−

zgłaszanie zapasów sił zbrojnych w celu poprawy zarządzania
zapasami;

−

gromadzenie sił i środków w celu umożliwienia wspólnego
zarządzania zapasami;

−

procedowanie kryzysowych potrzeb w ramach NATO.

Klienci, którzy chcą bezpośrednio korzystać z NLSE muszą podpisać

postanowienia Porozumienia Partnerskiego COMMIT (Zarządzanie Artykułami
Ogólnego Użytku). Ustanawia to ramy prawne niezbędne do zarządzania wspólnymi
zapasami i określa zasady redystrybucji sił i środków. Porozumienie to ma te same
podstawy prawne co porozumienie partnerskie dotyczące systemu uzbrojenia.

System Składów i Zabezpieczenia NATO (NDSS)

NDSS jest w pełni zintegrowanym pakietem oprogramowania

zaprojektowanym, opracowanym i utrzymywanym przez NAMSA. Obejmuje on
większość obszarów zabezpieczenia logistycznego, takich jak identyfikacja
artykułów, zapasy, obsługę techniczną i księgowość. NDSS działa w architekturze
klient-serwer. Jego elastyczność pozwala na zainstalowanie go zarówno na
pojedynczym komputerze jak i w Lokalnej Sieci (LAN).

W razie potrzeby NAMSA udziela pomocy w instalacji pakietu, łącznie

z pozyskiwaniem niezbędnego sprzętu. NAMSA zapewnia także szkolenie
użytkowników i operatorów i specjalistyczną pomoc bieżącą.

Baza Danych Amunicji NATO (NADB)

NADB zapewnia na CD autoryzowane informacje na temat zamienności

amunicji NATO, jej parametrów technicznych związanej z nią logistyki. Użytkownicy
mogą w bazie znaleźć informacje dotyczące Numeru Magazynowego NATO (NSN),
nazwy produktu, numeru modelu amunicji, producenta, broni, państwa użytkującego
i inne.

187

KOMITETY NATO DS. KIEROWANIA PROJEKTAMI (NPSCs)

NPSCs są ustanawiane zgodnie z procedurami współpracy w zakresie

badań, rozwoju i produkcji wyposażenia wojskowego zaaprobowanymi przez Radę.
Istnieje 20 NPSCs podległych CNAD (patrz Załącznik A, Rozdział 13).

TECHNIKI LOGISTYKI KOOPERACYJNEJ

Istnieje wiele technik zarządzania środkami materiałowo-technicznymi, które

są niezbędne do wsparcia lub wprowadzenia w życie porozumień dotyczących
logistyki kooperacyjnej.

System Kodyfikacji NATO (NCS)

System Kodyfikacji NATO (NCS) jest jednolitym i powszechnym systemem

identyfikacji, klasyfikacji i numeracji magazynowej Artykułów Zaopatrzenia (IoS)
obowiązującym użytkowników, którego celem jest osiągnięcie maksymalnej
efektywności zabezpieczenia logistycznego i ułatwienie zarządzanie danymi
dotyczącymi środków materiałowo-technicznych. NCS został przyjęty przez
wszystkich sojuszników i wspomaga państwa nie-NATOwskie w zakresie
identyfikacji wyposażenia i zasobów. NCS jest nadzorowany przez Grupę
Krajowych Dyrektorów ds. Kodyfikacji (AC/135) – patrz Rozdział 13 i wdrażany
przez Narodowe Biuro Kodyfikacyjne (NCB) każdego państwa-użytkownika.

System Kodyfikacyjny NATO zapewnia właściwe informacje dotyczące

identyfikacji IoS, pozwala na rejestrowanie źródeł zaopatrzenia i zapewnia inne
dane organizacyjne. Pozwala on rozwiązywać problemy zarządzania zaopatrzeniem
poprzez zapewnienie użytkownikom bezpośredniego dostępu do jednego
aktualizowanego źródła.

Użytkownicy NCS odnoszą następujące korzyści operacyjne i ekonomiczne:

−

zwiększone możliwości dotyczące standaryzacji i zamienności
poprzez rejestrację i publikację indywidualnych charakterystyk IoS;

−

dostęp do pełnego zakresu informacji na temat wszystkich IoS
znajdujących się w spisach użytkowników, a zatem gromadzenie
zasobów i podział obciążeń związanych z pozyskiwaniem części
zamiennych i obsługą powszechnie używanego wyposażenia;
minimalizuje to wymagania dotyczące części zapasowych i artykułów
jednorazowego użytku niezbędnych przy operacyjnym przebazowaniu;

−

zapewnienie użytkownikom możliwości szybkiej identyfikacji części
zamiennych i/lub substytutów dla systemów uzbrojenia, a tym samym
redukcję czasu i zwiększenie efektywności sił;

−

wspólny język zrozumiały przez wszystkich użytkowników, co
upraszcza dialog techniczny między nimi;

−

technikę komputerową zapewniającą rejestrację, przetwarzanie
i przesyłanie danych dotyczących IoS w sposób efektywny i łatwy do
obsługi;

−

oszczędności dla użytkowników wynikające z unikania wytwarzania
nowych IoS dla elementów, które mogą być zidentyfikowane w bazie
danych;

−

lepsze określanie wymagań dotyczących środków materiałowo-
technicznych i finansowania;

188

−

efektywnie skoordynowane zakupy poprzez eliminację jednoczesnego
pozyskiwania i pozbywania się tych samych IoS, konsolidację
zamówień kilku użytkowników w celu skorzystania z obniżki ceny przy
zakupach hurtowych a także wiedzy o kilku potencjalnych źródłach
zaopatrzenia; i

−

wzajemna wymiana sił i środków, redukcja stanów posiadania,
składów, danych i personelu a także poprawa pozbywania się
nadmiernych ilości środków materiałowo-technicznych.

Grupa Krajowych Dyrektorów ds. Kodyfikacji (AC/135) często wykorzystuje

NAMSA, na zasadzie zwrotu kosztów, do działań wspierających centralną
kodyfikację, co obejmuje następujące stałe usługi:

−

funkcjonalne i techniczne wsparcie dla AC/135;

−

pomoc biurową;

−

obsługę publikacji i sieci komputerowej AC/135;

−

obsługę przesyłania i zapewnienia jakości danych kodyfikacyjnych; i

−

obsługę CD-ROM Głównego Katalogu Logistyki NATO (NMCRL). Jest
to CD-ROM/DVD, która zawiera 16mln. NSN, 31mln. numerów części,
1,2mln. danych dotyczących producentów i sprzedawców (NCAGE)
i 23mln. rejestrów użytkowników. NAMSA obsługuje także System
Skrzynki Korespondencyjnej (NATO) (MBS) umożliwiający transmisję
danych między państwami członkowskimi.

ODNOŚNIKI
Nie ma.

ZAŁĄCZNIKI
A

Organizacje NATO ds. Produkcji i Logistyki (NPLOs)

Skróty użyte w niniejszym rozdziale

189

ZAŁĄCZNIK A do

Rozdziału 14

ZAŁĄCZNIK A

ORGANIZACJE NATO DS. LOGISTYKI I PRODUKCJI (NPLOs)

NATO Helicopter for the 1990s (NH90) Design and Development,

Production and Logistics Management Organisation (NAHEMO) - Organizacja
NATO ds. Zarządzania Projektem i Rozwojem, Produkcją i Logistyką Śmigłowca lat
90 (NH90) (NAHEMO) ze swoją Agencją (NAHEMA) ulokowaną w Aix-en-Provence
we Francji. Państwa członkowskie to: Francja, Niemcy, Włochy i Wielka Brytania.

NATO Euro Fighter 2000 (EF 2000) and TORNADO Development,

Production and Logistics Management Organisation (NETMO) - Organizacja
NATO ds. Zarządzania Rozwojem, Produkcją i Logistyką Euro Fighter 2000 (EF
2000) i TORNADO (NETMO) ze swoją Agencją (NETMA) ulokowaną
w Uinterlaching w Niemczech. Państwa członkowskie to: Niemcy, Włochy,
Hiszpania (tylko EF 2000) i Wielka Brytania.

NATO Medium Extended Air Defence System, Design and Development,

Production and Logistics Management Organisation (NAMEADSMO) -
Organizacja NATO ds. Zarządzania Projektem i Rozwojem, Produkcją i Logistyką
Systemu Obrony Powietrznej Średniego Zasięgu (NAMEADSMO) ze swoją
Agencją (NAMEADSMA) ulokowaną w Huntsville, Alabama, w USA. Państwa
członkowskie to: Niemcy, Włochy i USA.

NATO HAWK Production and Logistics Organisation (NHPLO) -

Organizacja NATO ds. Logistyki i Produkcji HAWK (NHPLO) ze swoim Biurem
Zarządzającym ulokowanym w Rueil-Malmaison we Francji. Państwa członkowskie
to: Belgia, Dania, Francja, Niemcy, Grecja, Włochy, Holandia i Norwegia.
Inne NPLOs do których należą wszystkie państwa NATO to:

NATO Airborne Early Warning and Control Programme Management

Organisation (NAPMO) - Organizacja NATO ds. zarządzania programem AWACS
(NAPMO) ze swoją Agencją (NAPMA) ulokowaną w Brunssum w Holandii.

NATO Air Command and Control System (ACCS) Management

Organisation (NACMO) – Organizacja NATO ds. Zarządzania Systemem
Dowodzenia i Kierowania Lotnictwem (ACCS) (NACMO) ze swoją Agencją
(NACMA) ulokowaną w Brukseli w Belgii.

NATO Consultation, Command and Control (C3) Organisation (NC3O) -

Organizacja NATO ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji (NC3O) ze swoją
Agencją (NC3A) w Brukseli w Belgii i w Hadze w Holandii.

190

ZAŁĄCZNIK B do

Rozdziału 14

ZAŁĄCZNIK B

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM ROZDZIALE

APM

Anti -Personnel Mines
Miny Przeciwpiechotne

CEPMO

Central Europe Pipeline Management Organisation
Organizacja Zarządzania Systemem Rurociągów Europy Środkowej

CIS

Communication and Information Systems
Systemy Łączności i Informacji

COMMIT

Common Item Management
Zarządzanie Artykułami Ogólnego Użytku

CNAD

Conference of National Armaments Directors
Konferencja Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

HLM

HAWK Logistic Management
Zarządzanie Logistyczne Programem HAWK

ILS

Integrated Logistic Support
Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne

IoS

Items of Supply
Artykuły Zaopatrzenia

LAN

Local Area Network
Sieć Lokalna

LCC

Life Cycle Cost
Koszty Cyklu Życia

LSA

Logistic Support Analysis
Analiza Zabezpieczenia Logistycznego

MOU

Memorandum of Understanding
Porozumienie Ogólne

NAC

North Atlantic Council
Rada Północnoatlantycka

NCB

National Codification Bureau
Narodowe Biuro Kodyfikacyjne

NADB

NATO Ammunition Data Base
Baza Danych Amunicji NATO

NCS

NATO Codification System
System Kodyfikacji NATO

NDSS

NATO Depot and Wsparcie System
System Składów i Zabezpieczenia NATO

NLSE

NATO Logistic Stock Exchange
Wymiana Zapasów Logistycznych NATO

191

MBS

NATO Mailbox System
System Skrzynki Korespondencyjnej (NATO)

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAMSO

NATO Maintenance and Supply Organization
Organizacja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NMCRL

NATO Master Catalogue of References for Logistics
Główny Katalog Logistyki NATO

NPLO

NATO Production and Logistic Organisations
Organizacje NATO ds. Produkcji i Logistyki

NPSCs

NATO Project Steering Committees
Komitety NATO ds. Kierowania Projektami

NSN

NATO Stock Number
Numer Magazynowy NATO

PAPS

Phased Armaments Programming System
System Etapowego Programowania Uzbrojenia

Steering Committee
Komitet Kierujący

SLCM

System Life Cycle Management
Zarządzanie Cyklem Życia Systemu

TOC

Total Ownership Cost
Całkowity Koszt Eksploatacji

192

SKRÓTY UŻYTE

NINIEJSZYM

PODRĘCZNIK

193

194

SKRÓTY UŻYTE W NINIEJSZYM

PODRĘCZNIKU

AAR

Air-to-Air Refuelling
Tankowanie w Powietrzu

ACCS

Air Command and Control Systems
Systemy Dowodzenia i Kierowania Lotnictwem

ACE

Allied Command Europe
Sojusznicze Dowództwo w Europie

ACO

Allied Command Operations
Sojusznicze Dowództwo Operacji

ACROSS

Allied Command Resource Optimisation Software System
System Oprogramowania Dowództwa Sojuszniczego dot.
Optymalizacji Zasobów

ACSP

Aircraft Cross-Servicing Programme
Program Wzajemnej Obsługi Statków Powietrznych

ACT

Allied Command Transformation
Sojusznicze Dowództwo Transformacji

ADAMS

Allied Deployment and Movement System
Sojuszniczy System Przemieszczania i Ruchu Wojsk

ADL

Allied Disposition List
Sojusznicza Lista Rozmieszczenia

ADP

Automated Data Processing
Automatyczne Przetwarzanie Danych

ADR

Annual Defence Review
Roczny Przegląd Obronny

AFLPs

Allied Fuels Logistic Publications
Sojusznicze Publikacje Logistyczne dot. Paliw

AGARD

Advisory Group for Aerospace Research and Development
Grupa Doradcza ds. Badań i Rozwoju Przestrzeni Powietrznej

AHWG

Ad Hoc Working Group
Grupa Robocza Ad Hoc

AIMS

Armaments Information Management System
System Zarządzania Informacjami nt. Uzbrojenia

AJP

Allied Joint Publications
Sojusznicze Publikacje Połączonych RSZ

ALSSs

Advanced Logistic Support Sites
Wysunięte Punkty Zabezpieczenia Logistycznego

AMCC

Allied Movement Co-ordination Centre
Sojusznicze Centrum Koordynacji Ruchu

195

AMSCC

Athens Multinational Sealift Co-ordination Centre

Wielonarodowe Centrum Koordynacji Transportu Morskiego
w Atenach

AOC

Area of Co-operation
Dziedzina Współpracy

AOO

Area of Operations
Rejon Działań

AOR

Area of Responsibility
Rejon Odpowiedzialności

Allied Publication
Publikacja Sojusznicza

APLs

Anti -Personnel Landmines
Przeciwpiechotne Miny Lądowe

APM

Anti -Personnel Mines
Miny Przeciwpiechotne

ARMY F&LWP

Army Fuels and Lubricants Working Party
Zespół Roboczy Wojsk Lądowych ds. Paliw i Smarów

ASG

Assistant Secretary General
Zastępca Sekretarza Generalnego

Air Transport
Transport Lotniczy

AVIATION F&LWP Aviation Fuels and Lubricants Working Party

Zespół Roboczy Sił Powietrznych ds. Paliw i Smarów

AVT

Applied Vehicle Technology
Technika Praktyczna Pojazdów

BDR

Battle Damage Repair
Remont Uszkodzeń Bojowych

Bi -SC LCB Bi -SC Logistic Co-ordination Board

Rada Koordynacyjna Logistyki Dowództw Strategicznych

Bi -SC M&T Forum Bi -SC Movement and Transportation Forum

Forum Dowództw Strategicznych ds. Przemieszczania i Transportu

Bi -SC MEDAG

Bi -SC Medical Advisory Group
Medyczna Grupa Doradcza Dowództw Strategicznych

BOA

Basic Ordering Arrangements
Podstawowe Ustalenia dotyczące Zamówień

BOD

Board of Directors
Rada Dyrektorów

C&RS

Co-operation & Regional Security Division
Zarząd Współpracy i Bezpieczeństwa Regionalnego

CALS

Continuous Acquisition and Life Cycle Support
Zabezpieczenie Ciągłości Zakupów i Cyklu Życia

CAPC

Civil Aviation Planning Committee

196

Komitet ds. Planowania Lotnictwa Cywilnego

CAPCAT

Capabilities Catalogue
Katalog Zdolności

CAPS

Conventional Armaments Planning System
System Planowania Uzbrojenia Konwencjonalnego

CBRN

Chemical, Biological, Radiological and Nuclear
Chemiczny, Biologiczny, Radiologiczny i Nuklearny

Crisis Establishment

Etat Kryzysowy

CEPMA

Central European Pipeline Management Agency

Agencja Zarządzająca Systemem Rurociągów Europy Środkowej

CEPMO

Central European Pipeline Management Organisation

Organizacja Zarządzania Systemem Rurociągów Europy Środkowej

CEPS

Central Europe Pipeline System
System Rurociągów Europy Środkowej

CIMIC

Civil-Military Co-operation
Współpraca Cywilno-Wojskowa

CIS

Communication and Information Systems

Systemy Łączności i Informacji

CJFLCC

Combined Joint Force Land Component Commander

Dowódca Komponentu Lądowego Wielonarodowych Sił Połączonych

CJSOR

Combined Joint Statement of Requirements
Wielonarodowe Połączone Zestawienie Potrzeb

CJTF

Combined Joint Task Force
Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe

CLS

Contractor Logistic Support
Zabezpieczenie Logistyczne przez Kontrahentów

Consequence Management
Zwalczanie Skutków

CNAD

Conference of National Armaments Directors
Konferencja Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

COMCJTF Commander CJTF

Dowódca CJTF

COMEDS

Committee of the Chiefs of Military Medical Services in NATO

Komitet Szefów Wojskowych Służb Medycznych NATO

COMMIT

Common Item Management
Zarządzanie Artykułami Ogólnego Użytku

CONOP

Concepts of Operation
Koncepcje Operacji

COP

Contingency Plan
Plan Alternatywny

197

COR

Concept of Requirements
Koncepcja Wymagań

Capabilities Package
Pakiet Zdolności

CRD

Commander’s Required Date
Data Ustalona przez Dowódcę

CRO

Crisis Response Operation
Operacja Reagowania Kryzysowego

Combat Support
Wsparcie Bojowe

CSCE

Conference for Security and Co-operation in Europe
Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE)

CSS

Combat Service Support
Zabezpieczenie Logistyczne

Command and Control
Dowodzenie i Kierowanie

Consultation, Command and Control
Konsultacje, Dowodzenie i Kierowanie

DCI

Defence Capabilities Initiative
Inicjatywa Zdolności Obronnych

DCS

Damage Control Surgery
Operacja Zapobiegająca Pogorszeniu Stanu

DDP

Detailed Deployment Plan
Szczegółowy Plan Przemieszczenia

DFHE

Deployable Fuels Handling Equipment
Mobilne Wyposażenie Dystrybucji Paliw

Defence Investment
Inwestycje Obronne

DIMS

Director IMS
Dyrektor IMS

DJTF

Deployable Joint Task Force
Mobilne Połączone Siły Zadaniowe

Deployability and Mobility
Zdolność do Przemieszczenia i Mobilność

DNBI

Disease and Non-Battle Injury
Choroby i Urazy Niebojowe

DOS

Days of Supply
Dzienne Normy Zaopatrzeniowe

DPC

Defence Planning Committee
Komitet Planowania Obronnego

DPP

Defence Policy and Planning
Polityka Obronna i Planowanie

198

DPQ

Defence Planning Questionnaire
Kwestionariusz Planowania Obronnego

DRC

Defence Review Committee
Komitet Przeglądu Obronnego

DRR

Defence Requirement Review
Przegląd Wymagań Obronnych

EAC

European Airlift Centre
Europejskie Centrum Transportu Lotniczego

EAPC

Euro-Atlantic Partnership Council
Euroatlantycka Rada Partnerstwa

Executive Management
Zarządzanie Wykonawcze

EOD

Explosive Ordnance Disposal
Unieszkodliwianie Materiałów Wybuchowych

EODTIC

NATO EOD Technical Information Centre
NATOwskie Centrum Informacji Technicznej dot. EOD

European Union
Unia Europejska

FLR

Forces of Lower Readiness
Siły Niskiej Gotowości

FLSs

Forward Logistic Sites
Wysunięte Placówki Logistyczne

GBAD

Ground Based Air Defence
Naziemna Obrona Powietrzna

GCC

Gulf Co-operation Countries
Państwa Współpracujące z Rejonu Zatoki

GOP

General Operational Plans
Ogólne Plany Operacyjne

GRF

Graduated Readiness Forces
Siły Stopniowanej Gotowości

HCCM

Harmonisation, Co-ordination and Control Mechanism
Mechanizm Harmonizacji, Koordynacji i Kierowania

HFM

Human Factors and Medicine Panel
Panel ds. Czynników Ludzkich i Medycyny

HLM

HAWK Logistic Management
Zarządzanie Logistyczne Programem HAWK

Host Nation
Państwo-Gospodarz

HNS

Host Nation Suport
Wsparcie przez Państwo-Gospodarza

Headquarters
Kwatera Główna

199

HRF

High Readiness Forces
Siły Wysokiej Gotowości

Infrastructure Committee
Komitet Infrastruktury

ICI

Istanbul Co-operation Initiative
Istambulska Inicjatywa Współpracy

ICIG

Istanbul Co-operation Initiative Group
Grupa Istambulskiej Inicjatywy Współpracy

IEL

Infrastructure Engineering for Logistics
Budowa Infrastruktury Logistycznej

ILS

Integrated Logistic Support
Zintegrowane Zabezpieczenie Logistyczne

IMS

International Military Staff
Międzynarodowy Sztab Wojskowy

INT

Intelligence Division
Zarząd Wywiadu

IOs

International Organisations
Organizacje Międzynarodowe

IoS

Items of Supply
Artykuły Zaopatrzenia

IPAPs

Individual Partnership Programmes
Indywidualne Programy Partnerstwa

IPC

Industrial Planning Committee
Komitet ds. Planowania Przemysłowego

International Staff
Sztab Międzynarodowy

ISAF

International Security Assistance Force (Afghanistan)
Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa

Information Technology
Technika Informacyjna

JFC

Joint Force Command
Dowództwo Sił Połączonych

JFCC

Joint Force Component Command
Dowództwo Komponentu Połączonych Sił

JHNSSC

Joint HNS Steering Committee
Połączony Komitet Kierujący HNS

JHQ

Joint Headquarters
Połączona Kwatera Główna

JIAs

Joint Implementation Arrangements
Wspólne Porozumienia Wykonawcze

JLSG

Joint Logistic Support Group
Połączona Grupa Zabezpieczenia Logistycznego

200

JMC

Joint Medical Committee
Połączony Komitet Medyczny

JOA

Joint Operations Area
Rejon Operacji Połączonych

JSB

Joint Service Board
Połączona Rada Rodzajów Sił Zbrojnych

LAN

Local Area Network
Sieć Lokalna

LCB

Logistics Coordination Board
Rada Koordynacyjna Logistyki

LCC

Life Cycle Cost
Koszty Cyklu Życia

LCM

Life Cycle Management
Zarządzanie Cyklem Życia

LCS

Life Cycle Support
Zabezpieczenie Cyklu Życia

LLN

Logistics Lead Nation
Państwo Wiodące Logistycznie

LLTI

Long Lead Time Items
Artykuły o Długim Czasie Pozyskania

Lead Nation
Państwo Wiodące

LOC

Lines of Communication
Linie Komunikacyjne

LOG IMG

Logistics Information Management Group
Grupa ds. Zarządzania Informacjami Logistycznymi

LOGFS

Logistic Functional Services

Obszary Funkcjonalne Logistyki

LOGFS IM WG

Logistic Functional Services Information Management Working
Group
Grupa Robocza Zarządzania Informacjami Zabezpieczenia

Logistycznego

LOGIS

Logistics Information System
System Informacyjny Logistyki

LOGREP

Logistic Reporting
Logistyczny System Meldunkowy

L&R

Logistics and Resources Division
Zarząd Logistyki i Zasobów

LRSN

Logistics Role Specialist Nation
Państwo Specjalista Logistyczny

LSA

Logistic Support Analysis
Analiza Zabezpieczenia Logistycznego

201

LSM

Logistics Staff Meeting
Zespół Oficerów Sztabowych Logistyki

M&T

Movement and Transportation
Przemieszczanie i Transport

M&TF

Movement and Transportation Forum
Forum ds. Przemieszczania i Transportu

M&TG

Movement and Transportation Group
Grupa ds. Przemieszczania i Transportu

MBC

Military Budget Committee
Komitet Budżetu Wojskowego

MBS

NATO Mailbox System
System Skrzynki Korespondencyjnej (NATO)

Military Committee
Komitet Wojskowy

MCE

Multinational Command Element
Wielonarodowy Element Dowodzenia

MCG

Mediterranean Co-operation Group
Grupa Współpracy Śródziemnomorskiej

Mediterranean Dialogue
Dialog Śródziemnomorski

MDWP

Mediterranean Co-operation Working Plan
Plan Roboczy Współpracy Śródziemnomorskiej

MEDAG

Medical Advisory Group
Medyczna Grupa Doradcza

Ministerial Guidance
Wytyczne Ministerialne

MIMUs

Multinational Iintegrated Medical Units
Wielonarodowe Zintegrowane Jednostki Medyczne

MJLC

Multinational Joint Logistic Centre
Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne

MJO

Major Joint Operation
Główna Operacja Połączona

MMRs

Minimum Military Requirements
Minimalne Wymagania Wojskowe

MNDDP

Multi-National Detailed Deployment Plan
Wielonarodowy Szczegółowy Plan Przemieszczenia

MNLC(M)

Multi-National Logistics Command (Maritime)
Wielonarodowe Dowództwo Logistyki (Morskie)

MNMF

Multi-National Maritime Force
Wielonarodowe Siły Morskie

MOU

Memorandum of Understanding
Porozumienie Ogólne

202

MPRE

Mobile Pipeline Repair Equipment
Mobilne Wyposażenie do Naprawy Rurociągów

MTFs

Medical Treatment Facilities
Obiekty Lecznicze

MTIs

Military Tasks for Interoperability
Zadania Wojskowe Dotyczące Interoperacyjności

MTRP

Medium-Term Resource Plan
Średnioterminowy Plan Zasobów

NAAG

NATO Army Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Wojsk Lądowych

NAC

North Atlantic Council or Council
Rada Północnoatlantycka lub Rada

NAC(R)

Reinforced North Atlantic Council
Rozszerzona Rada Północnoatlantycka

NACC

North Atlantic Co-operation Council

Północnoatlantycka Rada Współpracy

NACMA

NATO ACCS Management Agency

Agencja NATO ds. Zarządzania Systemami Dowodzenia i Kierowania
Lotnictwem (ACCS)

NACOSA

NATO CIS Operating and Support Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji Systemów Łączności i Informacji

NADB

NATO Ammunition Data Base
Baza Danych Amunicji NATO

NADC

NATO Air Defence Committee
Komitet Obrony Powietrznej NATO

NADREPS National Armaments Directors Representatives

Przedstawiciele Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia

NAEW

NATO Airborne Early Warning
Powietrzny (System) Wczesnego Ostrzegania NATO

NAFAG

NATO Air Force Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Powietrznych

NAMs

NATO Military Authorities
Władze Wojskowe NATO

NAMSA

NATO Maintenance and Supply Agency
Agencja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAMSO

NATO Maintenance and Supply Organization
Organizacja NATO ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia

NAVAL F&LWP

Naval Fuels and Lubricants Working Party
Zespół Roboczy Sił Morskich ds. Paliw i Smarów

NC3A

NATO C3 Agency
Agencja NATO ds. C3

203

NC3B

NATO C3 Board
Rada NATO ds. C3

NC3O

NATO Consultation, Command and Control Organisation
Organizacja NATO ds. Dowodzenia, Kierowania i Konsultacji

NC3REPS National C3 Representatives

Narodowi Przedstawiciele C3

NCB

National Codification Bureau
Narodowe Biuro Kodyfikacyjne

NCMB

NATO CALS Management Board
Rada NATO ds. Zarządzania CALS

NCS

NATO Command Structure
Struktura Dowodzenia NATO

NCSA

NATO Communication and Information Systems Services Agency
Agencja NATO ds. Obsługi Systemów Łączności i Informacji

NDMC

NATO Defence Manpower Committee
Komitet NATO ds. Wojskowych Zasobów Osobowych

NDSS

NATO Depot and Support System
System Składów i Zabezpieczenia NATO

NEPS

North European Pipeline System
System Rurociągów Europy Północnej

NF&LWG

NATO Fuels and Lubricants Working Group
Grupa Robocza NATO ds. Paliw i Smarów

NFS

NATO Force Structure
Struktura Sił NATO

NGOs

Non-Governmental Organisations
Organizacje Pozarządowe

NIAG

NATO Industrial Advisory Group
Grupa Doradcza NATO ds. Przemysłu

NLSE

NATO Logistic Stock Exchange
Wymiana Zapasów Logistycznych NATO

NMAs

NATO Military Authorities
Władze Wojskowe NATO

NMCC

National Movement Co-ordination Centre
Narodowe Centrum Koordynacji Ruchu

NMCRL

NATO Master Catalogue of References for Logistics
Główny Katalog Logistyki NATO

NNAG

NATO Naval Armaments Group
Grupa NATO ds. Uzbrojenia Sił Morskich

NPC

NATO Pipeline Committee
Komitet NATO ds. Rurociągów

NPG

Nuclear Planning Group
Grupa Planowania Nuklearnego

204

NPLO

NATO Production and Logistic Organisations
Organizacje NATO ds. Produkcji i Logistyki

NPS

NATO Pipeline System
System Rurociągów NATO

NPSCs

NATO Project Steering Committees
Komitety NATO ds. Kierowania Projektami

NRC

NATO-Russia Council
Rada NATO-Rosja

NRF

NATO Response Force
Siły Odpowiedzi NATO

NSA

NATO Standardisation Agency
Agencja Standaryzacyjna NATO

NSE

National Suport Element
Narodowy Element Wsparcia

NSIP

NATO Security Investment Programme
Program Inwestycji Obronnych NATO

NSN

NATO Stock Number
Numer Magazynowy NATO

NSO

NATO Standardisation Organisation
Organizacja Standaryzacyjna NATO

NSP

NATO Standardisation Programme
Program Standaryzacji NATO

NSSG

NATO Standardisation Staff Group
Grupa Sztabowa NATO ds. Standaryzacji

NTM

Notice to Move
Zarządzenie do Przemieszczenia (Gotowość do Przemieszczenia)

NUC

NATO-Ukraine Commission
Komisja NATO-Ukraina

O&M

Operations and Maintenance
Eksploatacja i Obsługa

OCC

Operational Capabilities Concept
Koncepcja Zdolności Operacyjnych

OPCON

Operational Control
Kierowanie Operacyjne

OPLAN

Operation Plan
Plan Operacji

OPP

Operational Planning Process
Proces Planowania Operacyjnego

OPS

Operations Division
Zarząd Operacji

OSCE

Organisation for Security and Co-operation in Europe
Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie

205

P&P

Plans & Policy Division
Zarząd Planów i Polityki

PADP

Panel on Air Defence Philosophy
Panel ds. Teorii Obrony Powietrznej

PADW

Panel on Air Defence Weapons
Panel ds. Uzbrojenia Obrony Powietrznej

PAPS

Phased Armaments Programming System
System Etapowego Programowania Uzbrojenia

PARP

Partnership for Peace Planning and Review Process
Proces Planowania i Przeglądu Partnerstwa dla Pokoju

PASP

Political Affairs and Security Policy
Sprawy Polityczne i Polityka Bezpieczeństwa

PB&Cs

Planning Boards and Committees
Komitety i Rady ds. Planowania

PBIST

Planning Board for Inland Surface Transport
Komisja Planowania Transportu Lądowego

PBOS

Planning Board for Ocean Shipping
Komisja Planowania Transportu Oceanicznego

PCC

Prague Capabilities Commitment
Praskie Zobowiązania dot. Zdolności

PDD

Public Diplomacy
Dyplomacja Publiczna

PfP

Partnership for Peace
Parterstwo dla Pokoju

PGs

Partnership Goals
Cele Partnerstwa

PHE

Petroleum Handling Equipment
Sprzęt do Przeładunku/Dystrybucji Produktów Naftowych

PHEWG

Petroleum Handling Equipment Working Group
Grupa Robocza ds. Sprzętu do Przeładunku/Dystrybucji Produktów
Naftowych

PMR

Principal Military Requirements
Główne Wymagania Wojskowe

PMSC

Political Military Steering Committee
Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujący

PODs

Ports of Debarkation
Porty Wyładowania

POL

Petroleum, Oil and Lubricants
Produkty Naftowe, Oleje i Smary

PPC

Petroleum Planning Committee
Komitet Planowania Produktów Naftowych

206

PSOs

Peace Support Operations
Operacje Wsparcia Pokoju

RFPs

Requests for Proposals
Prośby o Propozycje

RIFB

Ready Invitations for Bid
Gotowe Zaproszenia do Przetargu

ROM

Restriction of Movement
Ograniczenie Przemieszczania

RSN

Role Specialist Nations

Państwa Wyspecjalizowane w Dziedzinie

RSOM

Reception, Staging and Onward Movement

Przyjęcie, Ześrodkowanie i Dalsze Przemieszczanie

RTA

Research and Technology Agency
Agencja ds. Badań i Technologii

RTB

Research and Technology Board
Rada ds. Badań i Technologii

RTO

Research and Technology Organisation
Organizacja ds. Badań i Technologii

SACEUR

Supreme Allied Commander Europe
Naczelny Sojuszniczy Dowódca w Europie

SACLANT Supreme Allied Command Atlantic

Naczelne Sojusznicze Dowództwo Atlantyku

SACT

Supreme Allied Commander Transformation
Naczelny Dowódca Sojuszniczy Transformacji

SALCC

Strategic Air Lift Co-ordination Cell
Komórka Koordynacyjna StrategicznegoTransportu Lotniczego

SALW

Small Arms and Light Weapons
Broń Małokalibrowa

Steering Committee
Komitet Kierujący

SCC

Sealft Co-ordination Centre
Centrum Koordynacji Transportu Morskiego

SCEPC

Senior Civil Emergency Planning Committee
Wyższy Komitet Planowania ds. Zagrożeń Cywilnych

SCs

Strategic Commands
Dowództwa Strategiczne

SDOS

Standard Days of Supply
Standardowe Dzienne Normy Zaopatrzenia

SFC

Single Fuel Concept
Koncepcja Jednolitego Paliwa

207

SFP

Single Fuel Policy
Polityka Jednolitego Paliwa

Secretary General
Sekretarz Generalny

SG PLE

Standing Group of Partner Logistic Experts
Stała Grupa Ekspertów Logistycznych Państw Partnerskich

SGLO

Secretary General’s Liaison Officer
Oficer Łącznikowy Sekretarza Generalnego

SHAPE

Supreme Headquarters Allied Powers Europe
Kwatera Główna Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

Sustainability and Logistics
Zdolność do Podtrzymywania Działań i Logistyka

SLCM

System Life Cycle Management
Zarządzanie Cyklem Życia Systemu

Sending Nation
Państwo Wysyłające

SNLC

Senior NATO Logisticians’ Conference
Konferencja Głównych Logistyków NATO

SNs

Sending Nations
Państwa Wysyłające

SOFA

Status of Forces Agreement
Porozumienie o Statusie Sił

SOR

Statement of Requirement
Zestawienie Potrzeb

SPG

Stockpile Planning Guidance
Wytyczne do Planownia Zapasów

SPM II

Sustainment Planning Module II
II Moduł Planowania Zapasów

SPOW

Scientific Programme of Work
Program Prac Naukowych

SRB

Senior Resource Board
Naczelna Rada ds. Zasobów

STANAG

NATO Standardisation Agreement
Porozumienie Standaryzacyjne NATO

Tasking Authorities
Organ Zlecający

TACO

Theatre Allied Contracting Office
Sojusznicze Biuro Kontraktów na Szczeblu Teatru

TCN

Troop Contributing Nation
Państwo Wydzielające Siły

208

TFHE

Tactical Fuel Handling Equipment
Taktyczne Wyposażenie do Przeładunku/Dystrybucji Produktów
Naftowych

TOA

Transfer of Authority
Przekazanie Dowodzenia

TOC

Total Ownership Cost
Całkowity Koszt Eksploatacji

TTP

Tactics, Techniques and Procedures
Taktyka, Techniki i Procedury

UAV

Unmanned Aerial Vehicles
Bezpilotowe Aparaty Latające

V&O

NATO Logistics Vision and Objectives
Wizja i Cele Logistyki NATO

WMD

Weapons of Mass Destruction
Broń Masowego Rażenia

209

Document Outline

Podręcznik Logistyki NATO
WSTĘP
SPIS TREŚCI

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
projekt ogrzewnictwo do druku po poprawie
kalendarz 2007 do druku
(b) Temat WrzeĹ›nia39 roku i wojny w literaturze po4 5 roku ostateczna wersja
Antologia polskiego futuryzmu, Filologia polska, HLP po 1918, DO DRUKU
do druku, UJK, zarzadzanie w sektorze publ i pryw 1 rok, logistyka wykłady
Do druku, Studia PO i PR, dys-leksja
Gombrowicz - Dzienniki part 1, Filologia polska, HLP po 1918, DO DRUKU
Poeci pokolenia wojennego, Filologia polska, HLP po 1918, DO DRUKU
Życie i twórczość Witolda Gombrowicza i oprac Ferdydurke, Filologia polska, HLP po 1918, DO DRUKU
Biomechanika (do druku), FIZJOTERAPIA- zaoczne 2007-2010, biomechanika
norton internet security 2006 pl podręcznik użytkownika wersja do druku GDNLZL2NUCRI23G3GCMPE66CPV
Antologia polskiego futuryzmu, Filologia polska, HLP po 1918, DO DRUKU
C Wersja do druku Wikibooks, biblioteka wolnych podręczników
Wprowadzenie do logistyki dystrybucji Wersja do druku
Podrecznik do estonskiego po finsku Kuuntele ja opi viroa
Choroby zakazne wieku dzieciecego do druku

więcej podobnych podstron

Podręcznik Logistyki NATO 2007 do druku po weryfikacji P4 ostateczna wersja 8 dec 08

Document Outline