97. Scharakteryzuj teori

ę

Helmholtza analizy

d

ź

wi

ę

ku w uchu wewn

ę

trznym

Teoria Helmholtza polega na tym,

ż

e ton (siła

zewn

ę

trzna) pobudza - na zasadzie rezonansu -

najsilniej
do drga

ń

te "włókienka" (obszary) błony

podstawnej, które maj

ą

cz

ę

stotliwo

ść

drga

ń

swobodnych równ

ą

cz

ę

stotliwo

ś

ci transmitowanego

do

ś

limaka d

ź

wi

ę

ku. Je

ś

li d

ź

wi

ę

k jest zło

ż

ony, to

najsilniej pobudzane s

ą

miejsca odpowiadaj

ą

ce

cz

ę

stotliwo

ś

ciom tonów składowych.

Poniewa

ż

ka

ż

de "włókienko" Helmholtza ma by

ć

sprz

ęż

one z odpowiednim włókienkiem nerwowym,

zatem
włókienka "odpowiadaj

ą

ce" cz

ę

stotliwo

ś

ciom

harmonicznym wpadaj

ą

cego do ucha d

ź

wi

ę

ku

komunikowałyby si

ę

z centralnym układem

nerwowym bod

ź

cami o najwi

ę

kszym nat

ęż

eniu.

Teoria ta oczywi

ś

cie nie wnika w mechanizmy

transformacji sygnału mechanicznego na
elektryczny, lecz próbuje ustali

ć

jedynie fizyczny

(makroskopowy) mechanizm analizy harmonicznej
w uchu wewn

ę

trznym.

Z mechaniki wiadomo,

ż

e struna o długo

ś

ci l i

g

ę

sto

ś

ci liniowej p (g

ę

sto

ść

liniowa = masa/długo

ść

;

jednostka = kg/m), poddana sile rozci

ą

gaj

ą

cej

(napinaj

ą

cej) F, ma cz

ę

stotliwo

ść

drga

ń

swobodnych v dan

ą

wzorem:

v= 1/ 2l * pierwiastek z (F /

ρ

)

Teoria Helmholtza jest typow

ą

teori

ą

miejsca,

zakłada bowiem,

ż

e za detekcj

ę

okre

ś

lonych

cz

ę

stotliwo

ś

ci s

ą

odpowiedzialne odpowiednie miejsca na błonie
podstawnej. Poni

ż

ej zajmiemy si

ę

inn

ą

teori

ą

miejsca, tym
razem maj

ą

c

ą

solidne eksperymentalne podstawy i

sformułowan

ą

przez George von Beresy’ego na

podstawie
przeprowadzanych przez wiele lat do

ś

wiadcze

ń