BLUE VELVET

Scenariusz i reżyseria: David Lynch
Muzyka: Angelo Badalamenti

Obsada:
Jeffrey Beaumont - Kyle MacLachlan

Dorothy Vallens - Isabella Rosselini
Sandy Williams - Laura Dern

Frank Booth - Dennis Hopper

FADE IN:

FAŁDY NIEBIESKIEGO AKSAMITU FALUJĄ BARDZO WOLNO

WITH TITLES

DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Niebieskie niebo. KAMERA panoramuje w dół do czystego
białego palikowego płotu, z pięknymi czerwonymi różami

przed nim. W oddali szczebioczą ptaki. Słychać słaby dźwięk
ogrodowego spryskiwacza. Gra słodziutka muzyka.

DISSOLVE TO:

EXT. DRZEWO - DZIEŃ

Na drzewie śpiewa ptak.

DISSOLVE TO:

EXT. PRZEJŚCIE DLA PIESZYCH - ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Ubrany w czyściutki mundur, uśmiechnięty Policjant z

rozpostartymi ramionami pozwala czystym szczęśliwym Uczniom
przejść bezpiecznie przez ulicę.

DISSOLVE TO:

EXT. ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Jasnoczerwony wspaniały wóz strażacki jedzie bardzo wolno
ulicą.

Odsłaniamy szczęśliwą twarz Strażaka.

DISSOLVE TO:

EXT. OGRÓD Z KWIATAMI - DZIEŃ

Żółte tulipany bujają się w podmuchach ciepłego

popołudniowego wietrzyku.

DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Ten sam biały palikowy płot z różami przed nim.

Wolno panoramujemy od róż do utrzymanego zielonego trawnika

i dalej do ogrodowego spryskiwacza, który obraca się i
obraca, rozpylając błyszczące w słońcu krople wody.

Jest to prawie że zwolnione, senne tempo.

DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Bliżej na krople wody. Krople wody w pewnym sensie są każda
z osobna - jakby tańczyły ze sobą w świetle słońca.

Panorama do zielonej trawy i dalej wzdłuż niej.

Muzyka słabnie, kiedy jesteśmy już "w trawie", jakbyśmy

byli pośrodku ciemnego lasu. Wolno ruszamy się pośród
trawy, której łodygi przypominają wielkie pnie.

Jest coraz ciemniej i złowieszczy dźwięk dochodzi naszych

uszu, kiedy odkrywamy czarne owady kłębiące się i grzebiące
w ciemności.

FADE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

PAN BEAUMONT podlewa wężem kwiaty i trawę.

Jest ubrany w spodnie khaki, sztruksowe buty, starą białą
koszulę, słomiany kapelusz i ciemne okulary.

CLOSE - PAN BEAUMONT...

... przygląda się swojej pracy, podnosi głowę.

Niebo i sąsiednie domki odbijają się od jego ciemnych

okularów. Pan Beaumont rusza trochę swoją sztuczną szczęką,
co uwypukla się na jego policzku. Myśli Bóg wie o czym.

Patrzy z powrotem na swój trawnik.

CLOSEUP - WODA NA TRAWIE

Woda uderza w trawę i przygina ją ku ziemi.

WIDER - PAN BEAUMONT...

... przesuwa wąż nad krzakiem. Z węża robi się tam supeł.

Woda przestaje wydobywać się z wylotu i słyszymy głośny syk
wody pod ciśnieniem.

CLOSEUP - SUPEŁ NA WĘŻU

Głośny syk.

Pan Beaumont idzie dookoła krzaka i właśnie rozplątuje

supeł, kiedy nagle doznaje potężnego ataku apopleksji.

CLOSEUP - PAN BEAUMONT...

... zgina się w pół i upada na ziemię. Wciąż ściska wąż.

Woda jak zwariowana wylewa się na podjazd i samochód.

Pan Beaumont wydaje się cierpieć od strasznego bólu.

CUT TO:

INT. DUŻY POKÓJ U BEAUMONTÓW - DZIEŃ

PANI BEAUMONT leży zwinięta w kłębek na kanapie, pali

papierosa i ogląda telewizję. Kolejny odcinek soap-opery.

CLOSEUP - PANI BEAUMONT...

... zaciąga się bardzo mocno papierosem i z rozkoszą
delektuje się ogromną ilością niebieskiego dymu. Podoba jej

się to, co robi.

CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

CLOSEUP - PAN BEAUMONT...

... wykrzywia zęby - próbuje krzyczeć.

Żaden dźwięk nie wydobywa się z jego ust.

Dźwięk wody jest bardzo głośny.

WIDER - PAN BEAUMONT

Woda wciąż spryskuje podjazd, samochód i asfalt za nim.

Mały chłopiec, Gregg, pojawia się, ubrany tylko w białe

majtki i biały T-shirt. Trzyma dużego czerwonego lizaka.

Gregg idzie kołysząc biodrami, patrząc na zwariowany wodny
show. Wyciąga rękę i moczy ją w wodnym pyle. Wykrzywia

twarz w grymasie śmiechu.

Idzie tak dalej swoim kaczym chodem i patrzy na Pana
Beaumonta leżącego na ziemi.

Pan Beaumont jest teraz w o wiele gorszym stanie,
nieprzytomny, choć wciąż ściskający kurczowo wąż. Jego

ubranie jest zupełnie przemoczone.

EXT. DOM GREGGA - DZIEŃ

Okno z zasłonami w domu Gregga. Matka Gregga woła go, ale

pozostaje wpatrzona w miskę trzymaną w dłoniach:

MATKA GREGGA
(woła)

Gregg. Billy czeka na swojego
misia.

Obraca się by wyjrzeć przez okno.

MATKA GREGGA

GREGG, kochanie! Billy czeka na
swojego misia.

CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

P.O.V. MATKI GREGGA PRZEZ OKNO:

W oddali widzi plecy Gregga, krzak, czyjeś nogi w mokrych
spodniach khaki i sikającą w powietrze wodę.

MATKA GREGGA (V.O.)

TOM!!!

CUT TO:

EXT. BUDYNEK W KAMPUSIE - COLLEGE - NOC

Idziemy wzdłuż chodnika i krzaków do oświetlonych okien

auli. Słychać muzykę.

INT. AULA - COLLEGE - NOC

Odbywa się potańcówka. Gra muzyka z lat 60., wykonywana na

żywo przez kapelę na scenie. Młodzież z college'u tańczy.

Student wchodzi do auli, pilnie kogoś wypatrując. Podchodzi
szybko do dziewczyny, Louise.

STUDENT

Louise, gdzie jest Jeffrey?
Dzwoni jego matka, to bardzo

pilne.

LOUISE
Wyszedł do kibla jakąś chwilę

temu. Nie mam zamiaru dłużej
czekać. Chodźmy go poszukać.

INT. SŁUŻBÓWKA WOŹNEGO - COLLEGE - NOC

Dojeżdżamy do twarzy JEFFREYA BEAUMONTA. Jeffrey chowa się

za piecem. Jest zafascynowany sceną rozgrywającą się w
ciemności pośrodku tego pokoju w suterenie.

Widzi studenta próbującego zgwałcić swoją dziewczynę. Ona

płacze i mówi mu, żeby przestał, ale chłopak nie przestaje
siłą ciągnąć ją ku ziemi, próbuje siłą ściągnąć z niej

ubranie. Jeffrey w tym momencie słyszy swoje imię, które
ktoś gdzieś woła. Za każdym razem, gdy je słyszy, wołający

jest bliżej. Teraz chłopak wyraźnie robi krzywdę
dziewczynie. Zanim Jeffrey opuszcza schowek za piecem,

krzyczy:

JEFFREY
Hej, zasrańcu, zostaw ją w

spokoju. Z dziewczynami nic na
siłę!

Para podnosi wzrok, ale nie widzi Jeffreya. Chłopak jest

przestraszony i uwalnia dziewczynę, która natychmiast
odskakuje gdzieś dalej płacząc.

Jeffrey wychodzi z pokoju z piecem.

INT. KORYTARZ - COLLEGE - NOC

Louise i Student widzą go i przyśpieszają kroku.

STUDENT
Jeffrey, twoja matka dzwoni. To

bardzo pilne.

LOUISE
Dzięki za to, że się naczekałam.

Ale Jeffrey idzie szybko do telefonu:

JEFFREY

Przepraszam, Louise.

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC

Słuchawka zwisa na kablu na pierwszym planie, podczas gdy

Jeffrey idzie w jej stronę w tle. Louise wolno podąża za
Jeffreyem, ale trzyma się z tyłu. Jeffrey podnosi

słuchawkę.

JEFFREY
Halo? Mama? Co się stało z tatą?

... O co chodzi? ... Przyjechać
do domu? Pewnie, że tak.

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont siedzi, rozmawia przez telefon w ciemnej,

cichej sypialni.

PANI BEAUMONT
Chodzi mi, że na stałe, Jeffrey.

CUT TO:

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC

CLOSEUP - JEFFREY

JEFFREY
Na stałe? ... Nie mogę, mamo. Nie

w środku semestru.

CUT TO:

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

PANI BEAUMONT

(teraz wygląda na
bardzo zmęczoną i

chorą)
Jeffrey, kochanie. Stan twojego

ojca jest poważny, a leczenie
kosztuje. Nie będzie nas więcej

stać na szkołę. Mówię ci to już
teraz, żebyś mógł pozbierać swoje

rzeczy i wypisać się ze szkoły,
czy co tam innego musisz,

zaoszczędzi ci to kolejnej
podróży. Będziesz musiał pracować

w sklepie.

CUT TO:

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC

CLOSEUP - JEFFREY

JEFFREY

(płacząc)
Mamo.

Louise patrzy na płaczącego Jeffreya i odwraca się. Jeffrey

odkłada słuchawkę.

CUT TO:

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont odkłada słuchawkę. Obok telefonu umyka w cień

skrzydlaty termit.

FADE TO:

INT. HALL - ŻEŃSKI AKADEMIK - COLLEGE - NOC

Jeffrey czeka w holu żeńskiego akademika na Louise.

Wokół drepczą dziewczęta. Louise wychodzi z windy z innymi
dziewczętami. Przybiera na twarz uśmiech na widok Jeffreya

i podchodzi do niego.

JEFFREY
Nie możesz pojechać na to

cholerne lotnisko?

LOUISE
Nie mogę, Jeffrey, naprawdę.

Muszę iść wieczorem na zajęcia i
nie mogę tego opuścić. Naprawdę.

Kocham cię, Jeffrey, i będę
tęsknić.

JEFFREY

W porządku. Zadzwonię za parę
dni, wiesz, dam ci znać, jak

sprawy stoją.

LOUISE
OK, ja się stąd nie ruszam. A ty

lepiej spadaj. Ja też zresztą
muszę lecieć, misiu. Mam

nadzieję, że z twoim ojcem już w
porządku. Kocham cię i przykro

mi, Jeffrey.

JEFFREY
Ja ciebie też kocham, Louise.

Cholera, na pewno się zobaczymy.

Całują się.

CUT TO:

EXT. PAS STARTOWY

Samolot wzlatuje w powietrze.

DISSOLVE TO:

EXT. INNY PAS STARTOWY

Samolot ląduje.

EXT. LOTNISKO - NOC

Jeffrey idzie w kierunku wyjścia z lotniska, gdzie już

czekają na niego jego matka i CIOTKA BARBARA - malutka
kobieta z bardzo małym rozumkiem, w okularach o grubych

oprawkach.

Zaparkowały tam, gdzie nie można, i inny samochód trąbi na

nie. Bagażnik ich samochodu jest otwarty i czeka na rzeczy
Jeffreya. Machają i krzyczą, by zwrócić jego uwagę. W końcu

Jeffrey dołącza do nich, całuje Matkę, potem Ciotkę.

JEFFREY
Cześć, mamo. Witaj, ciociu

Barbaro.

Improwizowane powitanie.

PANI BEAUMONT
(trochę zaniepokojona)

Gdzie są wszystkie twoje rzeczy,
Jeffrey?

JEFFREY

To wszystko.

Pani Beaumont patrzy na niego.

JEFFREY
Wysłałem wczoraj ciężarówkę do

domu. To wszystko co mam.

CIOTKA BARBARA
Dobrze wyglądasz, Jeffrey. Miałeś

miły lot?

JEFFREY
Tak. Jak tata?

PANI BEAUMONT

W porządku. Opowiemy ci w drodze.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Wsiadają do samochodu. Ciotka Barbara prowadzi. Nie jest

dobrym kierowcą, co niepokoi Jeffreya. Obserwuje każdy jej
ruch z tylniego siedzenia.

Jadą podmiejskimi ulicami. Dużo stacji benzynowych,

sygnalizacji, barów.

PANI BEAUMONT
Miał wylew do mózgu i myślą, że

to jakiś skrzep, albo guz, albo
coś innego. Robią wszystkie

testy. Na zewnątrz wygląda
całkiem dobrze, ale są problemy.

Myślą, że będzie musiał zostać
przynajmniej dwa tygodnie. Możesz

się z nim zobaczyć jutro,
Jeffrey.

CIOTKA BARBARA

Zdjęli A&P, Jeffrey. Widziałeś?

JEFFREY
Ciociu, to było pięć lat temu.

CUT TO:

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Samochód wjeżdża na podjazd domu Beaumontów. Sąsiednie domy

są ciemne i ciche.

CUT TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey, Ciotka Barbara i Pani Beaumont wchodzą do dużego

pokoju. Pani Beaumont włącza lampkę na stoliku. Zimny krąg
światła pada na jasnoniebieski dywanik.

CIOTKA BARBARA

Znowu w domku, drogi Tomku.

Patrzą obie na Jeffreya, a on patrzy na nie.

CUT TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - NOC

Jeffrey wchodzi do swojej małej sypialni na poddaszu,

włącza żyrandol i stawia walizkę. Idzie do biurka i
przechyla się przez nie by wyjrzeć za okno.

P.O.V. JEFFREYA - EXT. ULICA - NOC

Ulica jest ciemna, oprócz kręgów światła pod latarniami.

CLOSEUP - JEFFREY

Powiew chłodnej, silnej muzyki smyczkowej - gdy widzimy

Jeffreya patrzącego w przestrzeń za oknem.

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW / PRZEDPOKÓJ - DZIEŃ

Pani Beaumont woła Jeffreya przy schodach.

PANI BEAUMONT

Jeffrey, śniadanie gotowe.

JEFFREY
(woła)

Zaraz będę.

Pani Beaumont dołącza do Ciotki Barbary przy kuchennym
stole ze śniadaniem.

CIOTKA BARBARA

Ależ cudowny dżem. Idziesz
dzisiaj?

PANI BEAUMONT

Myślę, że Jeffrey chciałby

spotkać się z ojcem sam na sam.

Jeffrey schodzi po schodach. Wszyscy mówią "dzień dobry" i
Jeffrey siada do śniadania.

JEFFREY

O której są godziny wizyt?

PANI BEAUMONT
Umówiłam się z doktorem Gynde'm

na 10:30. Ale będziesz musiał się
przejść, potrzebuję samochodu

dzisiaj rano.

JEFFREY
No dobra.

PANI BEAUMONT

Jeffrey, kiedy będziesz się
widział z ojcem...

JEFFREY

Tak?

PANI BEAUMONT
On nie wie, że opuściłeś szkołę.

Myśli, że jesteś teraz na
feriach.

JEFFREY

Co?

PANI BEAUMONT
To byłoby za wiele jak dla niego.

Więc proszę cię, nie wyprowadzaj
go z błędu, z przekonania, że

przyjechałeś specjalnie, by go
odwiedzić.

JEFFREY

Wielkie dzięki, mamo.

PANI BEAUMONT
... Jeffrey! ... Nikomu normalnie

nie przyszłoby do głowy, żebyś
opuszczał szkołę i pracował w

sklepie. Może z czasem wrócisz do
szkoły, mam nadzieję.

CIOTKA BARBARA

Najważniejsze, to nie wpaść w
depresję. Depresja to straszna

rzecz. Mówią, że prowadzi do
różnych chorób.

JEFFREY

(zły)
Ciociu, postaram się nie wpaść w

depresję.

CUT TO:

INT. KORYTARZ - SZPITAL - DZIEŃ

Jeffrey idzie za pielęgniarką do pokoju.

SIOSTRA CINDY
Proszę zaczekać tutaj, aż doktor

Gynde przygotuje go na pana
widok.

JEFFREY

Przygotuje go?

Siostra Cindy zagląda do pokoju. Jeffrey też.

INT. POKÓJ - SZPITAL - DZIEŃ

Wszystko, co może zobaczyć, to zasłony okalające łóżko i

mnóstwo medycznej aparatury. Doktor Gynde wychodzi zza
zasłon i podchodzi do Jeffreya.

DR. GYNDE

Witaj, Jeffrey.

JEFFREY
Dzień dobry, doktorze. Jak z nim?

DR. GYNDE

Mocno walczy. To bardzo ważne,
Jeffrey, żeby on nie próbował się

ruszać. Jest unieruchomiony, to
bolesne dla niego uczucie. Usiądź

blisko, rozmawiaj. Wie, że tu
jesteś. Stał się bardzo wrażliwy.

Myślę, że nie podoba mu się
pomysł, byś oglądał go w takim

stanie.

Siostra Cindy podchodzi do łóżka. Zaczyna odciągać zasłony
- odsłaniając Pana Beaumonta.

SIOSTRA CINDY

(wielki uśmiech)
Panie Beaumont! Pański syn

przyszedł w odwiedziny.

Widzimy Pana Beaumonta. Ma wiele rurek i igieł
umieszczonych w różnych miejscach. Urządzenie z nierdzewnej

stali dokładnie unieruchamia mu głowę. Siostra Cindy bierze
tacę i wychodzi.

JEFFREY

(zszokowany, ale
skrywający to)

Cześć, tato.

PAN BEAUMONT
(próbujący mówić jak

najwyraźniej - ale

bełkoczący)
Cześć, Jeff.

Jeffrey podchodzi do niego i wyciąga dłoń by przywitać się

z ojcem, ale przypomina sobie, że ojciec nie może się
ruszać. Klepie go w ramię.

JEFFREY

Wygląda, że całkiem nieźle cię
pozszywali.

PAN BEAUMONT

(rusza wargami, ale
ledwo wydobywa dźwięk)

Mhm hm.

JEFFREY
Czujesz się dobrze?

PAN BEAUMONT

Mhm hm.

Łzy napływają do oczu Pana Beaumonta. Zanim Jeffrey może go
powstrzymać, sięga do dłoni Jeffreya. Walcząc z potwornym

bólem udaje mu się uformować słowa.

PAN BEAUMONT
(wyraźniej, choć z

trudnością)
Dobrze cię widzieć, synu.

JEFFREY

(wstrzymując łzy)
Dobrze widzieć ciebie, tato.

Jeffrey ściska dłoń ojca.

EXT. PUSTE POLE - DZIEŃ

Jeffrey idzie pylistą drogą do domu. Wzbija małe chmury
pyłu z każdym krokiem. Ma czas na przemyślenie tego i

owego. W oddali widzi zieloną butelkę. Podnosi kilka
kamyczków i rzuca je jeden za drugim w butelkę. Za każdym

razem pudłuje.

Rozgląda się za kilkoma następnymi kamykami. Podczas
rozglądania się wśród wysokiej trawy i innej zieleni widzi

coś dziwnego.

Patrzy dokładniej. To LUDZKIE UCHO, pokryte kłębiącymi się
mrówkami.

Jeffrey natychmiast podnosi się i rozgląda wokół. Wszystko,

co widzi, to parę domków, jakieś wywieszone pranie -
spokojna sceneria. Wydaje się, że nikogo w pobliżu nie ma.

Nikt nie obserwuje Jeffreya.

Jeffrey patrzy znów na ucho.

Jesteśmy tak blisko ucha, że słyszymy mrówki biegające jak

oszalałe dookoła. Zaschnięta krew u nasady.

Jeffrey znajduje brązową papierową torbę i przy pomocy
gałązki wkłada do niej ucho. Znów wstaje i patrzy wokół.

Gdzieś dalej facet idzie do tylnich drzwi domu. Nic więcej.

Jeffrey odchodzi szybko trzymając torbę z uchem.

CUT TO:

EXT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach...

INT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

... i podchodzi do biurka dyżurnego. Oficer Policji stoi za

kontuarem.

JEFFREY
Dzień dobry. Chciałbym wiedzieć,

czy nadal pracuje tu detektyw
Williams.

OFICER POLICJI

Jest w pokoju 221. Zaraz obok
schodów.

CUT TO:

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi do pokoju 221 i widzi biurko oznaczone
tabliczką "DETEKTYW J.D.WILLIAMS", ale biurko jest puste.

Dwóch facetów rozmawia w drugim końcu pokoju. Jeden z nich
podchodzi do Jeffreya - DETEKTYW WILLIAMS.

JEFFREY

Detektyw Williams?

DETEKTYW WILLIAMS
Tak.

JEFFREY

Nazywam się Jeffrey Beaumont,
mieszkam niedaleko pana. Myślę,

że zna pan mojego ojca, Toma
Beaumonta - Sklep Żelazny

Beaumonta?

DETEKTYW WILLIAMS
Pewnie, że znam. O ile wiem, jest

w szpitalu. Jak z nim?

JEFFREY
Myślę, że w porządku. Mam

przynajmniej taką nadzieję. Robią

testy, dlatego jestem teraz w
domu. Byłem dziś rano w szpitalu

i wracałem polem za naszą
dzielnicą. Właśnie tam, za Vista,

znalazłem ucho.

DETEKTYW WILLIAMS
(przytomnie)

Naprawdę? Ludzkie ucho?

JEFFREY
Tak. Mam je ze sobą w tej torbie.

Pomyślałem, że powinienem je panu
przynieść.

DETEKTYW WILLIAMS

No tak, powinieneś. Obejrzyjmy je
może.

Jeffrey otwiera torbę i pokazuje wnętrze Williamsowi.

DETEKTYW WILLIAMS

To z całą pewnością ludzkie ucho,
nieprawdaż? Zejdźmy do biura

koronera i zobaczmy, co tam z tym
zrobią. A potem pokażesz mi

dokładnie, gdzie to znalazłeś.

CUT TO:

INT. BIURO KORONERA - DZIEŃ

Jeffrey, Detektyw Williams i stary Koroner oglądają ucho,

które leży na medycznym talerzu na stole.

KORONER
Testy trochę potrwają. W

międzyczasie zerkniemy do
archiwum kostnicy. Nie

przypominam sobie żadnych
nieboszczyków bez ucha.

Koroner zwraca się do Jeffreya.

KORONER

Gdybyś znalazł szczękę, albo
serce, albo nawet ramię,

moglibyśmy przypuszczać, że
gdzieś są pasujące do tego

zwłoki. Ale palec albo ucho? Ktoś
może żyć sobie gdzieś spokojnie.

JEFFREY

Można coś powiedzieć o osobie
widząc jej ucho?

KORONER

No, kiedy będą testy, całkiem
dużo. Płeć, grupa krwi, czy ucho

ucięto nieboszczykowi. Teraz wiem

tyle samo co ty. To prawdziwe
ludzkie ucho. Osobnik jest, lub

był, biały. Poza tym wygląda na
to, że obcięto je nożyczkami.

EXT. PUSTE POLE - DZIEŃ

Jeffrey razem z Detektywem Williamsem i Grupą Oficerów
przeszukują opasany policyjnymi taśmami teren.

Policyjny Fotograf robi zdjęcia z fleszem wszystkiego

dookoła, szczególnie miejsca, które wskazał Jeffrey.

Detektyw Williams bierze Jeffreya na stronę.

DETEKTYW WILLIAMS
Przy okazji, Jeffrey, ta bajka

nie nadaje się do prasy i proszę
cię, żebyś uważał wszystko, co

słyszałeś, za bardzo poufne. Nie
gadaj o tym z nikim oprócz mnie

albo innego policjanta.
Zrozumiałeś?

JEFFREY

Zrozumiałem. Dziękuję i tak za
wprowadzenie mnie w sprawę.

DETEKTYW WILLIAMS

Chodź, podwiozę cię do domu. Mam
po drodze.

CUT TO:

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont i Ciotka Barbara nakrywają do stołu. W małym
przenośnym telewizorku lecą wiadomości. Audycja o

narastającej fali przestępstw.

INSERT EKRAN TV

Dyskusja na temat serii morderstw. Policyjny rysunek
przedstawiający wizerunek podejrzanego, wciąż na wolności.

CUT TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - NOC

Jeffrey siedzi na biurku, rozmarzony. Nagle podnosi
słuchawkę, waha się, ale wykręca numer.

JEFFREY

Halo? Proszę z Louise Wertham ...
Louise? Jest tam?

(uradowany)
Tak! Jak się masz? Z nim w

porządku. W szpitalu na testach.

(bardzo poważny)
Bardzo za tobą tęsknię.

(uśmiechnięty)
Co tam porabiasz? ... Louise, nie

mam pojęcia. Muszę zobaczyć, co
będzie z ojcem. To mnóstwo

kosztuje, leczenie ... Kiedy cię
o to poprosił? ... Słuchaj, nie

mam zamiaru ci przeszkadzać. Rób
jak uważasz. Po prostu tak. Być

może nie wrócę już nigdy, więc
rób jak uważasz. Nawet nie próbuj

niczego tłumaczyć, tylko zrób
tak. Pogadajmy za parę dni czy

jak tam, dobra? Pewnie, wciąż cię
kocham. Do widzenia, Louise. Na

razie.

Jeffrey siedzi sam w pokoju, myśląc o dopiero co
zakończonej rozmowie.

SLOW DISSOLVE TO:

INT. BIURO KORONERA - NOC

CLOSEUP - UCHO NA METALOWYM TALERZU

Bardzo wolno zbliżamy się bardzo blisko do ucha, sunąc po
zagłębieniach w stronę ciemnej dziury. Potężny, niski

dźwięk podmuchu powietrza. Ciemność.

SLOW DISSOLVE TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Bardzo mało światła. Jeffrey wchodzi do pokoju. Ciotka

Barbara i Pani Beaumont oglądają telewizję. Ciotka Barbara
robi też na drutach.

JEFFREY

Wychodzę na chwilę.

PANI BEAUMONT
(patrzy na zegarek)

Chcesz samochód?

JEFFREY
Nie, tylko się przejdę.

PANI BEAUMONT

W porządku.

CIOTKA BARBARA
Jeffrey, nie idziesz chyba do

centrum, co ulicy Lincolna?

JEFFREY
(podnosi głos)

Nie. Idę tylko przejść się po

sąsiedztwie. Bez obaw.

Ciotka Barbara i Pani Beaumont dalej oglądają telewizję.

INSERT EKRAN TV

Widzimy parę męskich butów skradających się wolno w górę po
schodach. Muzyka.

CUT TO:

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey idzie wzdłuż ciemnej ulicy. Ta sama posępna muzyka,
co w TV, gra wolno i nisko.

W paru domach świeci się światło, niektóre są ciemne.

Niektóre okna pokryte są wolnym i zmiennym niebieskim
światłem grających w środku telewizorów.

Jeffrey idzie dalej wśród nocy. Wśród drzew cienie przez

cały czas przekształcają się w tajemnicze, czasami
przerażające wzory.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NIC

Jeffrey w końcu dochodzi do domu, którego szukał.

Idzie ścieżką w stronę drzwi. Teraz, w ostatniej chwili,
czuje się trochę głupio i zastanawia się drugi raz przed

zapukaniem do drzwi.

Patrzy w okno. Wewnątrz widzi ładnie urządzony duży pokój.
Podchodzi i puka do drzwi. Bardzo przyjemnie wyglądająca

kobieta z klasy średniej otwiera drzwi - PANI WILLIAMS.

JEFFREY
Dobry wieczór. Eee, nazywam się

Jeffrey Beaumont. Czy detektyw
Williams jest w domu?

PANI WILLIAMS

A tak. Jeffrey. Wchodź. Wróci za
parę chwil. Nic nie przeszkadza,

żebyś poczekał. Czy to coś
pilnego?

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

JEFFREY
Chciałbym zadać mu tylko kilka

pytań, to wszystko. Ale może
pójdę.

PANI WILLIAMS

Naprawdę, zaraz będzie. Chciałbyś
może filiżankę kawy?

JEFFREY
(myśli chwilę)

W porządku.

INT. KUCHNIA WILLIAMSÓW - NOC

Pani Williams prowadzi go do kuchni, gdzie wskazuje mu

miejsce do siedzenia przy kuchennym stole. Nalewa mu
filiżankę kawy.

PANI WILLIAMS

Przykro mi było słyszeć o tym, co
stało się z twoim ojcem. Znam

twoją matkę z kościoła. Taka
przykrość.

JEFFREY

Tak, wiem.

PANI WILLIAMS
Chciałbyś kawałek ciasta?

JEFFREY

Nie, naprawdę dziękuję.

PANI WILLIAMS
To naprawdę dobre czekoladowe

ciasto. Szatańskie żarełko
Duncana Hinesa. Naprawdę dobre.

JEFFREY

W takim razie poproszę.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Na zewnątrz pokoju SANDY WILLIAMS i jej facet MIKE SHAW,

wychodzą po schodach z sutereny. Oboje trzymają książki.

Sandy to bardzo ładna osiemnastka. Mike to dobrze
zbudowany, przystojny typ gracza footballowego.

INT. KUCHNIA WILLIAMSÓW - NOC

PANI WILLIAMS
Sandy?..

Sandy i Mike wchodzą do kuchni. Jeffrey ma w ustach duży

kawałek czekoladowego ciasta.

PANI WILLIAMS
Jeffrey, to moja córka, Sandy

i... jej chłopak, Mike.

Każdy mówi "cześć" do każdego.

SANDY
Mike musi już iść.

(do Jeffreya)

Miło było poznać.

MIKE
No, miło było.

JEFFREY

Pewnie, mi też było miło was
poznać.

Wychodzą i idą do drzwi wejściowych.

PANI WILLIAMS

(uśmiecha się)
On ma zamiar studiować.

JEFFREY

(duży uśmiech)
Taa.

Drzwi wejściowe otwierają się.

DETEKTYW WILLIAMS (V.O.)

Pam?!

PANI WILLIAMS
W kuchni, John!

Detektyw Williams wchodzi do kuchni, zaskoczony widokiem

Jeffreya.

DETEKTYW WILLIAMS
O, witaj, Jeffrey. Co tam?

Całuje żonę.

DETEKTYW WILLIAMS

Pozwolisz ze mną do gabinetu?

JEFFREY
(wstaje)

Pani wybaczy.

PANI WILLIAMS
Oczywiście.

Jeffrey idzie za Detektywem Williamsem do jego gabinetu.

CUT TO:

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Gabinet Williamsa pełen jest szafek na archiwa. Na biurku
stoją dwa telefony, jest pokryte papierami i teczkami.

Zdjęcie Pani Williams i Sandy. Gdy wchodzą, odzywa się
policyjne radio, wzywające Williamsa.

DETEKTYW WILLIAMS

(do Jeffreya)
Zamknij drzwi.

Detektyw Williams rozmawia przez radiotelefon, podczas gdy
Jeffrey zamyka drzwi.

DETEKTYW WILLIAMS

(do radia)
Tu detektyw Williams, no. Powiedz

mu, żeby poszedł do sierżanta
Miltona. Tak, bez odbioru.

(wyłącza radio, zwraca
się do Jeffreya)

Dobra, Jeffrey, znalazłeś coś, co
jest dla nas bardzo interesujące.

Naprawdę interesujące. Domyślam
się, że jesteś ciekaw co dalej.

(drapie się po plecach)
Ale... Obawiam się, że będę

musiał nie tylko prosić cię o to,
byś nie dzielił się z nikim

wiadomością o twoim znalezisku,
ale i o to, byś nie zadawał

więcej pytań o sprawę. Pewnego
dnia, kiedy to wszystko się

rozsupła, dam ci znać o
szczegółach. Ale nie teraz. Nie

mogę.

JEFFREY
Rozumiem. Jestem po prostu

ciekaw, tak jak pan powiedział.

DETEKTYW WILLIAMS
Byłem taki sam w twoim wieku. Być

może to wciągnęło mnie w ten
interes.

JEFFREY

Musi być super.

DETEKTYW WILLIAMS
Ale bywa i strasznie.

(zimny błysk pojawia
się w jego oku)

Przykro mi, Jeffrey. Tak już musi
być. Poza tym, wierzę, że mnie

rozumiesz.

Jeffrey obserwuje twarz Detektywa Williamsa, gdy wychodzą
do dużego pokoju.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

JEFFREY
(wołając do kuchni)

Pani Williams? Dziękuję za
ciasto.

PANI WILLIAMS

(wychodząc z kuchni)
Cała przyjemność po mojej

stronie. Miło cię było w końcu

poznać, Jeffrey.

JEFFREY
Proszę pozdrowić Sandy.

DETEKTYW WILLIAMS

Pozdrowimy. Dobranoc.

Jeffrey wychodzi. Zamykają za nim drzwi.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Kiedy Jeffrey opuszcza krąg światła przy ganku i wchodzi na

ciemny chodnik, słyszy Sandy gdzieś za nim.

SANDY
Czy to ty znalazłeś ucho?

Jeffrey zatrzymuje się i obraca. Sandy podchodzi.

JEFFREY

Tak, skąd wiesz?

SANDY
(nieśmiało)

Wiem i już. Pamiętam cię ze
szkoły Central.

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Idą razem wolno wzdłuż ulicy.

JEFFREY
Czyżby?

SANDY

Byłeś całkiem znany. Ubiegałeś
się o jakieś stanowisko.

JEFFREY

Skarbnika. Nie powinnaś się teraz
uczyć czy co tam?

SANDY

Przeszkadzam ci?

JEFFREY
Nie, nie przeszkadzasz ...

Kończysz szkołę?

SANDY
Tak.

JEFFREY

Jak się ma teraz Central?

SANDY
Straszna. Nudna.

JEFFREY
No to nic nowego, nie?

SANDY

No. A ty co robisz?

JEFFREY
Przyjechałem do domu ze szkoły.

Mój ojciec jest w szpitalu.

SANDY
To źle.

JEFFREY

Wiesz coś o uchu? Cokolwiek?

SANDY
Czyżby ojciec nie mówił ci, żebyś

z nikim o tym nie rozmawiał?
(uśmiecha się)

JEFFREY

Daj spokój, ty to pociągnęłaś.
Wiesz coś o tym?

SANDY

Naprawdę to nie za dużo, jakieś
strzępki. Słyszę to i owo. Mój

pokój jest tuż nad gabinetem
ojca. Ucho - nie ma ciała w

kostnicy, któremu brakowałoby
ucha, i ono jest z żywej osoby.

To pewne, z biura koronera. Nie
znają człowieka. Miesza mi się

kilka spraw, ale jest parę osób,
które wezwano na przesłuchanie w

sprawie o morderstwo i mogą mieć
coś wspólnego z uchem. Słyszałam

kilka nazwisk, tych samych.

JEFFREY
Wiesz, kogo wezwano?

SANDY

Było ich przynajmniej troje,
czworo. Ale nazwisko, które

najczęściej pada, to tej kobiety,
która mieszka w kamienicy

niedaleko ciebie, i blisko pola,
gdzie było ucho. Był też

biznesmen z okręgu przemysłowego
Franklin, i muzyk, i paru innych.

JEFFREY

Oni wszyscy byli dzisiaj
przesłuchiwani?

SANDY

Nie. To się już ciągnie jakiś
czas, kilka miesięcy. Z pół roku

temu jakieś części ciała

poznajdywano przy rzece.
Pochodziły od ludzi, których

uznano za zaginionych. Nigdy nie
znaleziono całego ciała, tylko

kawałki.

JEFFREY
Ucho też może jest od takiej

zaginionej osoby?

SANDY
Może.

JEFFREY

Dziwny świat, nie? Wiesz, w
którym budynku mieszka ta

kobieta?

SANDY
To niedaleko - od tego przechodzą

mnie ciarki. Mieli ją pod
obserwacją przez parę miesięcy,

ale nie wiem czego się
dowiedzieli, bo mój ojciec nie

prowadzi tej sprawy.

JEFFREY
Przypuszczam, że musisz wkrótce

wrócić do domu?

SANDY
Nie, czemu?

(domyśla się aluzji)
Chcesz zobaczyć budynek? No to

chodź, pokażę ci.

CUT TO:

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

Jeffrey i Sandy idą w świetle ulicznych latarni. Tabliczka

z nazwą "LINCOLN ST." Wchodzą w ciemność i idą dalej do
kamienicy po prawej stronie ulicy.

SANDY

(wskazując głową
budynek)

Oto i on. Kobieta mieszka na
siódmym piętrze. Nie gap się za

długo. Policja też patrzy.

JEFFREY
Gdzie oni są?

SANDY

Nie wiem. Nie ty masz ich
widzieć, ale oni ciebie.

Zaczynają iść wolno z powrotem do domu Sandy.

JEFFREY
Dowiedzieli się czegoś, gdy ją

przesłuchiwali?

SANDY
Nie wiem. Tak jak mówiłam, ona

nie należy do spraw mojego ojca.

JEFFREY
No tak. A ci inni ludzie?

SANDY

Mój ojciec obserwuje biznesmena.
Biznesmen miał partnera, który

zniknął, zostawił cały interes,
rodzinę, żonę i dwoje dzieci.

Myślą, że został zamordowany.

JEFFREY
Naprawdę dużo słyszysz, co?

SANDY

Chyba tak.
(idą)

Co zamierzasz robić, skoro już
jesteś w domu?

JEFFREY

Muszę pomagać w sklepie żelaznym
ojca. Na razie dają mi wybór, w

jakich godzinach. To miłe.

SANDY
Ale to i tak nic ambitnego.

JEFFREY

Nie jest źle, chociaż dobrze też
nie jest. Dużo gorzej jest ojcu.

(Jeffrey wskazuje dom)
Znałem dzieciaka, który tu

mieszkał i miał największy jęzor
na całym świecie.

Jeffrey i Sandy śmieją się oboje.

SANDY

I co się z nim stało?

JEFFREY
Nie wiem. Wyjechał.

CUT TO:

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

A LONG SHOT

Jeffrey i Sandy idą i rozmawiają, czasem z oddali dochodzi
nas ich śmiech. Gra muzyka, ciepły temat.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Dochodzą do domu Sandy.

CLOSER - JEFFREY & SANDY...

... przed jej domem.

SANDY

Muszę już iść.

JEFFREY
Dzięki za wycieczkę. Miło się z

tobą gawędziło...

Sandy tylko patrzy na niego wstydliwie, obraca się w stronę
ścieżki prowadzącej do drzwi.

JEFFREY

... i myślę, że się zobaczymy,
nieraz.

SANDY

Też tak myślę. Tak jak mówiłeś,
to jest dziwny świat.

JEFFREY

(uśmiecha się)
Pewnie. Dobranoc.

Jeffrey przygląda się, jak Sandy wchodzi do domu. Obserwuje

dom przez chwilę i widzi, że Sandy przechodzi przez duży
pokój. Jeffrey obraca się i odchodzi.

Znów wzbierają tajemnicze akordy muzyki, podczas gdy

Jeffrey idzie pośrodku nocy.

CUT TO:

INT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey grzebie na zapleczu. Wyciąga jakiś sprzęt

dezynsekcyjny. Krzyczy do starego czarnego faceta, który
pracuje w sklepie - Eda.

JEFFREY

Hej, Ed, będzie w porządku, jak
wezmę później to żelastwo do

spryskiwania?

Ed zagląda na zaplecze. Dostrzega Jeffreya.

ED
Słuchaj, kolego. Jeśli

potrzebujesz tego do opryskiwania
robactwa, jest twoje. Nie robi mi

różnicy.

JEFFREY

W porządeczku, Ed. Dzięki.

CUT TO:

EXT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey wkłada sprzęt do bagażnika samochodu. Jest tam też

parę pisemek "Przebudźcie się". Jeffrey siada za kierownicą
i odjeżdża.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey jedzie. Patrzy na zegarek. Jest 3:30.

EXT. LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Samochód Jeffreya zaparkowany jest po drugiej stronie

ulicy. Dzieciaki z liceum wylewają się głównym wyjściem. Po
chwili Jeffrey widzi Sandy, wychodzącą z dwiema czy trzema

koleżankami. Idą chodnikiem, coraz dalej od Jeffreya.

Jeffrey zapala silnik i jedzie wolno za nimi do rogu, gdzie
wyprzedza je, bardzo blisko. Sandy nagle go rozpoznaje.

JEFFREY

Jesteś głodna, spragniona, czy
oba?

SANDY

(wycofuje się)
No nie wiem.

JEFFREY

Chciałbym z tobą pogadać o pewnej
sprawie.

SANDY

Poczekaj chwilę. Zaparkuj gdzieś
i poczekaj.

Sandy odciąga koleżanki z dala od samochodu Jeffreya i mówi

coś do nich. Trochę szeptów, chichotów i...

SANDY
(do koleżanek)

Proszę, ani słowa o tym Mike'owi.
Obiecujecie?

Dziewczęta obiecują. Sandy odchodzi i wsiada do samochodu.

JEFFREY

Nie chcę być dla ciebie
problemem.

SANDY

Jestem tu, nie widać?

JEFFREY

(uśmiecha się, jakby
wiedział)

Domyślam się, że Mike ma pewnie
jakiś trening popołudniu.

SANDY

Ooo, sprytny jesteś. Tylko nie
przeholuj z tym sprytem.

CUT TO:

INT. RESTAURACJA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy siedzą w boksie. Właśnie podano im grzanki
ze smażonym serem i colę dla Jeffreya oraz colę dla Sandy.

SANDY

No dobra, teraz mów, o co chodzi.

JEFFREY
Czasem w życiu są okazje do

zebrania wiedzy i doświadczenia.
Czasem, w pewnych sytuacjach ...

trzeba podjąć ryzyko. Dużo o tym
myślałem. Założę się, że można

sporo się dowiedzieć w mieszkaniu
tej kobiety. No wiesz, zakraść

się, ukryć i poobserwować.

SANDY
Mówiłeś, że to dziwny świat. A ty

jesteś chyba najdziwniejszą jego
częścią. Zgłupiałeś? Ona może być

zamieszana w morderstwo. Ciarki
mnie przechodzą.

JEFFREY

Spokojnie. Mam plan i myślę, że
zadziała. Jest mała rólka dla

ciebie, ale konieczna. Nie jesteś
ciekawa mojego planu?

SANDY

(myśli zaintrygowana
plus zaczyna jej się

podobać Jeffrey)
Nie zaboli, jak usłyszę.

JEFFREY

(podnieca się)
W porządku. Najpierw trzeba wejść

do jej mieszkania i otworzyć
okno, którym wślizgnę się

później.

SANDY
No a jak masz zamiar to zrobić?

JEFFREY
Tak się składa, że mam w

samochodzie jakieś stare
kombinezony i sprzęt do

opryskiwania robali. Pójdę do jej
mieszkania. Po kilku minutach ty

zapukasz do drzwi, odciągniesz
jej uwagę, a ja wtedy zrobię coś

z oknem.

SANDY
Co mam powiedzieć, kiedy otworzy

drzwi?

JEFFREY
Będziesz Świadkiem Jehowy. Mam

kilka tych ich pisemek. Nie
musisz długo jej odciągać, parę

sekund, tylko tyle. Co o tym
myślisz?

SANDY

Nie wiem. Brzmi jak marzenie. Ale
tak naprawdę, to jest porąbane.

Zbyt niebezpieczne.

JEFFREY
Spróbujmy na razie z pierwszą

częścią planu. Jak dobrze
pójdzie, zobaczymy co dalej. Nikt

nie będzie nas podejrzewał, bo
nikt by nie uwierzył, że dwoje

ludzi jak my byłoby tak
szalonych, by robić takie rzeczy.

SANDY

Tu masz rację.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy są w samochodzie. Jeffrey próbuje wcisnąć

się w stary kombinezon.

JEFFREY
Teraz... przejdziemy się, żeby

nikt nie kojarzył tablic
rejestracyjnych, i dasz mi

przynajmniej trzy minuty. Mogę
ugrzęznąć tam na dłużej, ale

potrzebuję czasu, żeby znaleźć
dobre okno. W porządku?

SANDY

W porządku.

JEFFREY
No to chodźmy.

EXT. ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Wysiadają z samochodu. Sandy ma pisemka "Przebudźcie się".

JEFFREY

OK, idę. Zaraz, jak ona się
nazywa?

SANDY

No masz. Dorothy Vallens, siódme
piętro. Jej numer znajdziesz na

skrzynce, mądralo.

JEFFREY
Dzięki. Dorothy Vallens. Dobra,

powodzenia. Trzy minuty, nie
mniej.

SANDY

W porządku. Powodzenia tobie.

Jeffrey odchodzi w kierunku kamienicy.

CUT TO:

EXT. KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po frontowych schodach i wchodzi w podwójne

drzwi klatki schodowej.

CUT TO:

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - DZIEŃ

Patrzy w górę i w dół po skrzynkach pocztowych. W końcu

znajduje "D.Vallens, 710".

Jeffrey wchodzi w głąb klatki schodowej.

CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach. Starsza Dama schodzi po

schodach. Widzi Jeffreya i jego sprzęt.

STARSZA DAMA
No, w samą porę pan się zjawił.

Jeffrey przybiera dla niej uśmiech. Gdy kobieta odchodzi:

JEFFREY

(do siebie)
To dobry znak.

Dalej wchodzi. Dociera na siódme piętro, znajduje

mieszkanie 710. Puka i czeka. Patrzy wokół, korytarz jest

pusty.

DOROTHY VALLENS otwiera drzwi. Jest bardzo piękną kobietą
dobiegającą czterdziestki. Ma nienaganną, pełną figurę,

ciemne oczy. Ciemne, bujne kręcone włosy. Pełne czerwone
wargi. Jednak teraz wygląda na odrobinę zmęczoną - trochę

jak niechętna światu kura domowa w szlafroku frotte.

DOROTHY
Tak? O co chodzi?

JEFFREY

Jestem od robaków. Mam przejrzeć
pani mieszkanie.

DOROTHY

Boże, to świństwo śmierdzi.

JEFFREY
(wchodząc)

Nie. To coś nowego, bez zapachu.

DOROTHY
No to dobrze.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - DZIEŃ

Jeffrey chodzi wszędzie dookoła, spryskując szafki. Cały
czas zgląda po mieszkaniu.

Nad zlewem w kuchni jest okno do drogi pożarowej. Jeffrey

ogląda się, co robi Dorothy, ale ona przygląda się jego
pracy. Mieszkanie jest mniejsze, niż Jeffrey się

spodziewał, więc spryskuje kuchnię bardzo wolno i udaje, że
spryskiwacz się zacina.

Nagle ktoś puka do drzwi.

DOROTHY

Co jest? Dworzec Centralny?

Otwiera drzwi. Jeffrey patrzy: to nie Sandy. Facet w Żółtym
Sportowym Płaszczu - YELLOW MAN - stoi przy drzwiach.

Jeffrey zaczyna się pocić, bo Facet patrzy na niego nad
głową Dorothy. Dorothy mówi coś do niego, czego Jeffrey nie

słyszy.

Kiedy Jeffrey znów podnosi głowę, Faceta już nie ma. Cała
sytuacja zdaje się wymykać spod kontroli, kiedy Jeffrey

dostrzega klucz na blacie. W planie ogólnym - Jeffrey
kradnie klucz w chwili, gdy Dorothy zamyka drzwi. Ogarnia

swój sprzęt i wstaje.

JEFFREY
(do Dorothy)

To powinno je załatwić.

DOROTHY
Taa.

INT. SCHODY - KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wychodzi. Już na schodach widzi Sandy z jej

pisemkami "Przebudźcie się".

SANDY
Wszystko w porządku?

JEFFREY

Tak, zmywajmy się. Co się z tobą
stało?

Kiedy schodzą po schodach:

SANDY

Już miałam podejść do drzwi,
kiedy ten facet zrobił to za

mnie. Udało się?

JEFFREY
Tak i nie. Poznałaś go?

SANDY

Nie, widziałam tylko jego plecy.
Poszedł później drugimi schodami

na końcu korytarza.

JEFFREY
Też się mu nie przyjrzałem, ale

on mi raczej tak. Nie miałem
czasu, żeby zrobić coś z oknem.

Mam za to klucz.
(pokazuje klucz Sandy)

Gustowny, nie?

SANDY
No, jeśli otwiera te drzwi.

JEFFREY

No tak.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - DZIEŃ

Dochodzą do drzwi wyjściowych.

JEFFREY

Ty pierwsza.

EXT. ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Wychodzą z budynku oddzielnie. Kiedy Jeffrey dochodzi do

samochodu, Sandy tam nie ma. Jeffrey rozgląda się. Zapala
silnik i odjeżdża.

Dostrzega ją przed sobą. Dojeżdża do niej. Sandy wsiada.

SANDY

No więc, co dalej?

JEFFREY

Mądra decyzja. Wchodzisz w to
dalej?

SANDY

Jestem ci to winna, skoro
skrewiłam pierwszą część.

JEFFREY

Niczego nie skrewiłaś, ale...
jesteś mi coś winna. Chcę się tam

zakraść wieczorem. Jest piątek,
masz dzisiaj randkę?

SANDY

Owszem, mam.

JEFFREY
No tak, jest piątek wieczór, a ty

jesteś piękną dziewczyną.
Powinienem się domyśleć, że masz

randkę. Tak już jest.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / DOM WILLIAMSÓW - DZIEŃ

Jeffrey odwozi Sandy do domu.

SANDY

Naprawdę chcesz, żebym to
zrobiła, nie?

JEFFREY

Nie chcę cię w nic wciągać,
naprawdę, mówię serio, ale jeśli

jest tak źle, jak mówiłaś, oni
mogą być zamieszani w morderstwo.

Zatrzymują się przy podjeździe domu Sandy.

SANDY

(zastanawia się - znów
wbrew swojemu zdrowemu

rozsądkowi)
Powiem Mike'owi, że jestem chora.

Poza tym dzisiaj gra i nawet nie
zauważy mojej nieobecności. Po

grze pójdzie gdzieś z kumplami.
Ale tak już dla jasności - kocham

Mike'a. Co chcesz, żebym zrobiła?

JEFFREY
(obserwuje ją przez

chwilę, potem)
Przede wszystkim, zjemy niezłą

kolacyjkę. Dowiedz się, gdzie
Dorothy śpiewa.

SANDY

Już wiem. "Slow Club", przy

Trasie nr. 7.

JEFFREY
Super. Przyjadę po ciebie o

ósmej. Może być?

SANDY
No, ale nie zabieraj mnie spod

domu. Ojciec pomyśli sobie coś
dziwnego. Przyjdę pod twój dom.

Będę tam o ósmej.

JEFFREY
OK. Idź już lepiej, zanim ktoś

nas zobaczy.

Sandy wychodzi z samochodu i bez oglądania się idzie w
stronę domu. Jeffrey zwraca się do niej:

JEFFREY

Na razie.

DISSOLVE TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

INSERT EKRAN TV

Telewizor jest włączony. Leci audycja kryminalna, ale

dźwięk jest ściszony.

Dr. Gynde daje Pani Beaumont zastrzyk z lekarstwa. Ciotka
Barbara siedzi w pobliżu.

DR. GYNDE

To załatwi sprawę, Frances, do
następnego tygodnia. Nie chcę,

żebyś tym się przeciążała.
Powolutku.

CIOTKA BARBARA

Dopilnuję tego, Bill.

DR. GYNDE
To dobrze.

PANI BEAUMONT

Czuję się dobrze.

DR. GYNDE
Nie o to chodzi. Jesteś teraz w

wielkim stresie, tym się nie
przeciążaj. Nie daj się

zwariować.

Jeffrey wchodzi do pokoju, żeby powiedzieć "do widzenia".

JEFFREY
Doktorze, cała moja rodzina jest

chora. O co tu chodzi?

CIOTKA BARBARA

Ja nie jestem chora.

Jeffrey pokazuje na głowę i robi kółeczko "kuku na muniu".
Wszyscy się śmieją, oprócz Ciotki Barbary.

CIOTKA BARBARA

Zobaczymy, kogo nie będzie w moim
testamencie.

Znowu się śmieją.

JEFFREY

(do matki)
Mogę zabrać samochód?

PANI BEAUMONT

Oczywiście, Jeffrey.

Mówią sobie "do widzenia".

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey i Sandy patrzą na siebie. Jeffrey cofa samochód do

ulicy.

Sandy obserwuje kierującego Jeffreya, potem obraca głowę i
patrzy na sklepy i magazyny za oknem.

Kiedy ona tak patrzy, Jeffrey patrzy na nią. Sandy myśli.

SANDY

Jaki jest plan?

JEFFREY
Po pierwsze, pójdziemy do "Slow

Club" zobaczyć Dorothy Vallens.
Pooglądamy ją sobie przez chwilę.

Poza tym chcę usłyszeć, jak
śpiewa, i będziemy wiedzieć, że

jest tam, a nie w mieszkaniu.

SANDY
Genialne.

JEFFREY

Potem pojedziemy do jej
mieszkania, a ja tam się zaczaję.

SANDY

To na pewno nie jest mój zwykły
piątek wieczór!

CUT TO:

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

"Slow Club" to obskurny klub nocny na peryferiach miasta.

Brudny parking pokryty rozrzuconymi śmieciami, na którym
Jeffrey i Sandy parkują. Wychodzą z samochodu i wchodzą do

środka.

CUT TO:

INT. "SLOW CLUB" - NOC

ZMARNIAŁY KIEROWNIK

(francuski akcent)
Dobry wieczór. Dla dwojga?

JEFFREY

Tak. Czy moglibyśmy dostać mały
stolik z tyłu?

KIEROWNIK

Pewnie, proszę za mną.

Idą za nim. Siadają na wskazanych miejscach.

KIEROWNIK
Czy mógłbym przynieść państwu coś

do picia?

JEFFREY
Poproszę zmrożonego Heinekena.

SANDY

("nie będę gorsza")
Brzmi nieźle.

JEFFREY

Dwa.

KIEROWNIK
Dwa Heinekeny. Dziękuję.

Kierownik odchodzi.

Na scenie Gruby Komik opowiada dowcipy. Dowcipy są

dostosowane do widowni złożonej z roboli. Ludzie się
śmieją. Klub jest niemal pełny. Jeffrey i Sandy obejmują to

wszystko wzrokiem.

JEFFREY
(do Kelnera)

Kiedy Dorothy Vallens wychodzi na
scenę?

KELNER

(podchmielony i
przepracowany)

Nie wiem. Zaraz. Zresztą kto wie?

Kiedy Kelner odchodzi:

SANDY
Facet był dobrze poinformowany.

Nalewają piwa do szklanek.

JEFFREY
(podnosząc szklankę)

Niech będzie za... ciekawe
doświadczenie.

SANDY

Za to wypiję.

Piją.

DISSOLVE TO:

INT. "SLOW CLUB" - NOC

Później. Jeffrey i Sandy właśnie skończyli kolację. Mistrz

Ceremonii przygotowuje mikrofon art-deco w kształcie
rośliny. Na scenie są Saksofonista, Basista i Perkusista.

MISTRZ CEREMONII

(niskim ciepłym głosem)
Panie i panowie. Blue Lady, panna

Dorothy Vallens.

Jest całkiem sporo oklasków, chociaż większość ludzi nadal
śmieje się, gada i pije. Dorothy Vallens wychodzi na scenę.

Uśmiecha się. Światła w lokalu wciąż się świecą. Kiedy

zaczyna śpiewać pierwsze linijki "BLUE MOON", światła gasną
i snop niebieskiego światła pada na nią, kiedy Dorothy

śpiewa słowo "Blue". Jest to wolna i zmysłowa wersja
piosenki.

Podczas występu Jeffrey i Sandy patrzą na siebie z myślą,

że to właśnie kobieta, do której mieszkania mają się
włamać.

Jeffrey i Sandy wychodzą z lokalu, kiedy Dorothy zaczyna

śpiewać następną piosenkę, "BLUE VELVET". Słyszą jeszcze
pierwsze parę wersów, zanim dochodzą do drzwi.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Śpieszą się do samochodu, wsiadają i odjeżdżają.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey i Sandy jadą przez ciemne dzielnice miasta. Nie

rozmawiają, tylko zerkają jedno na drugie.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Skręcają w ulicę, przy której mieszka Dorothy Vallens, i

podjeżdżają do miejsca nieopodal budynku. Jeffrey wyłącza

silnik.

Jest bardzo cicho. Oboje rozglądają się, czy nikogo nie ma,
czy nikt ich nie obserwuje. Jeffrey próbuje dojrzeć

okiennice siódmego piętra. Są ciemne. Sandy porusza się.
Każdy najmniejszy dźwięk jest słyszalny. Sandy patrzy na

Jeffreya przez chwilę, potem znów na budynek.

SANDY
Jeffrey, nie wiem, czy powinieneś

to robić.

JEFFREY
Czemu nie?

SANDY

To szalone i niebezpieczne. Mój
Boże, nie powinnam była ci o tym

mówić.

JEFFREY
Będzie dobrze. Myślę, że nie

powinnaś tu zostać. Myślę, że
powinnaś iść do domu. Umiesz

prowadzić?

SANDY
Tak, ale...

JEFFREY

Zostaw samochód przed moim domem,
OK?

SANDY

OK.

JEFFREY
Mogłabyś jeszcze chwilę zostać,

gdyby klucz nie pasował.

SANDY
Chciałabym, żebyś tego nie robił.

To nie ma żadnego sensu. Pojedźmy
gdzieś lepiej i napijmy się kawy.

JEFFREY

Idę, Sandy. Zobaczymy się jutro i
powiem ci wtedy, co i jak.

SANDY

Ja... nie chcę, byśmy widzieli
się jutro. Mike przychodzi.

JEFFREY

O. W porządku. Mogę zadzwonić?

SANDY
No, zadzwoń.

JEFFREY

To może poczekać to niedzieli.

SANDY

Zadzwoń jutro, niech będzie.
Powodzenia. Mam nadzieję, że

potrafisz się też wykraść. Czy
raczej zaczekasz, aż ona uśnie?

JEFFREY

Raczej tak.

SANDY
Zaczekam tutaj, aż przyjdzie.

JEFFREY

Na pewno?

SANDY
Zatrąbię cztery razy, usłyszysz i

będziesz wiedział, że idzie na
górę. OK?

Jeffrey kiwa głową.

JEFFREY

OK. Dzięki.

SANDY
Nie wiem, czy jesteś detektywem

czy zboczeńcem.

JEFFREY
Ja wiem, a ty się musisz

przekonać. Zobaczymy się później,
to znaczy zadzwonię. OK?

SANDY

OK, OK. Na razie.

Jeffrey wychodzi z samochodu i zamyka drzwi. Patrzy raz
jeszcze na Sandy. Patrzą na siebie w ciszy.

Jeffrey widzi tylko jej wargi w ciemnym wnętrzu samochodu.

Sandy patrzy, jak Jeffrey przechodzi przez trawnik i idzie
do kamienicy. Prześlizguje się na miejsce dla kierowcy.

CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wchodzi szybko po schodach na siódme piętro.

Ktoś wychodzi z mieszkania właśnie w chwili, gdy Jeffrey
dochodzi do siódmego piętra.

Jeffrey wchodzi jeszcze na półpiętro wyżej i czeka, aż ktoś

zejdzie schodami.

Jeffrey schodzi wtedy na siódme piętro i idzie do drzwi
mieszkania 710. Wyciąga klucz i rozgląda się. Nikogo nie

ma. Jeffrey wkłada klucz - pasuje - przekręca go. Drzwi

otwierają się.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey szybko wchodzi do ciemnego mieszkania i zamyka

drzwi. To chwilę trwa, zanim jego oczy przywykają do
ciemności. Wkrótce znajduje drogę. Decyduje się ukryć w

szafie. Zanim jednak idzie do szafy, wolno bada mieszkanie,
tak jak tylko da się w ciemności. Idzie korytarzem do

sypialni.

Na drugim krańcu korytarza otwiera inne drzwi i jest
zaskoczony widokiem pustego dziecięcego pokoju. W pokoju

tym widzi spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem na czubku, z
tych, które grają muzykę, kiedy śmigiełko się obraca.

Kapelusz leży spokojnie na łóżku. Jeffrey cicho zamyka
drzwi. Wraca do szafy. Kiedy jest już w środku, sprawdza,

jak dużo może zobaczyć. Przez szpary między listwami ma
widok na pół mieszkania. To tu właśnie zostanie. Robi parę

ruchów dla rozluźnienia. Bierze parę głębokich oddechów.
Patrzy na zegarek. Jest 10:17.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Sandy siedzi w samochodzie, pilnie przyglądając się
kamienicy i ulicy.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

W szafie Jeffrey potrząsa ramionami i porusza się trochę,
żeby rozprostować zmęczone mięśnie. Znów, bierze kilka

głębokich oddechów. Patrzy na zegarek. Jest 12:45.

JEFFREY
(do siebie)

No nie, pośpiesz się, Dorothy. No
dalej. Muszę się wysikać. Super.

Teraz albo nigdy.

Jeffrey wychodzi z szafy i idzie do sypialni, a potem do
drzwi łazienki. Uderza stopą w drzwi i robi tym duży hałas.

Zamiera.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Wchodzi do łazienki. Zaczyna sikać.

JEFFREY

Heineken.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Nagle Sandy podnosi się czymś zaalarmowana.

EXT. KAMIENICA - NOC

Samochód podjeżdża i Facet pomaga Dorothy Vallens wyjść.

Wchodzą do budynku.

CUT TO:

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Jeffrey instynktownie spuszcza wodę w kiblu, a ponieważ

wszystko jest tak ciche, płynąca woda wydaje się bardzo
głośna.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Sandy zaczyna trąbić.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Nie będąc w stanie usłyszeć ostrzegawczego trąbienia,

Jeffrey nonszalancko opuszcza łazienkę. Zbiornik wciąż
napełnia się wodą.

Nagle Jeffrey słyszy coś: klucz przekręcany w zamku.

Czmycha do szafy. Wpada do środka i zamyka drzwi w chwili,
gdy otwierają się drzwi wejściowe.

Równie nagle - zbiornik w toalecie napełnia i woda

przestaje płynąć - cisza, oprócz Dorothy Vallens przy
drzwiach wejściowych.

DOROTHY (V.O.)

(widzimy Jeffreya
próbującego zatrzymać

przestraszony oddech w
ciemnej szafie)

Dzięki, Jimmy, zobaczymy się
jutro. Chcesz drinka czy coś?

JIMMY (V.O.)

Lepiej już pójdę. Dzięki.

DOROTHY
Dobranoc.

JIMMY

Dobranoc.

Drzwi wejściowe zamykają się i zapala się światło w dużym
pokoju. Jeffrey widzi Dorothy idącą na niego. Idzie wprost

do szafy, są prawie twarzą w twarz, kiedy dzwoni telefon.

Dorothy odwraca się natychmiast i idzie odebrać. Ratuje to
Jeffreya od zemdlenia. Myślał, że już po nim. Podsłuchuje.

DOROTHY

(do słuchawki)

Halo?, tak. Tak panie, Frank.
Pozwól mi z nim rozmawiać.

Proszę, Frank, panie. Lubię
śpiewać Blue Velvet. Don? W

porządku, nie martw się. Don?!,
słyszysz mnie? Czy z małym

Donny'm w porządku? Jest tam?
Don? Znaczy Meadow Lane? Frank?!

Co z nim jest? Wiem. Kiedy?
Dobrze, za godzinę. Będę słodka.

Mama cię kocha. Dobrze, Frank,
panie.

Odkłada ostro słuchawkę i kładzie głowę w dłoniach.

DOROTHY

(do siebie)
Frank, ty sukinsynu!

Idzie do kanapy, siada i zaczyna ssać palec. Wstaje nerwowo

i patrzy chwilę na fotografię w ramce, po czym chowa
fotografię pod poduszką na kanapie. Wkłada na gramofon

płytę, "FOR YOUR PRECIOUS LOVE", włącza. Siada z powrotem i
znowu ssie palec, słuchając muzyki. Zaczyna płakać. Hamuje

się i wyłącza płytę. Zaczyna zdejmować pończochy. Potem
zdejmuje sukienkę.

Pod spodem ma stanik i majtki. Przechodzi przez pokój,

idzie korytarzem do łazienki.

Jeffrey nie może jej teraz dobrze widzieć. W łazience
Dorothy zdejmuje majtki. Jest teraz naga. Patrzy na swoje

odbicie w lustrze. Widzimy twarz obserwującego ją Jeffreya.
Dorothy zupełnie znika z widoku i słyszymy, jak zaczyna

brać prysznic.

DISSOLVE TO:

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Twarz Jeffreya. Widzi Dorothy - w szlafroku - idącą znów w

jego stronę. Jeffrey szybko cofa się w głąb szafy, tak jak
tylko może.

Dorothy otwiera szafę, sięga w głąb i wyjmuje tunikę z

niebieskiego aksamitu. Nie widzi Jeffreya, chociaż nie
ukrył się zbyt dobrze. Zamyka szafę, dźwięk zapadki w

zamku.

Jeffrey jest w prawie idealnej ciemności. Nasłuchuje.
Słyszy chodzenie po pokoju, potem ciszę. Słyszy wodę

płynącą w zlewie w kuchni.

Znów słyszy kroki Dorothy. Teraz ją widzi. Dorothy siada na
łóżku. Podnosi głowę wtedy, gdy Jeffrey rusza nogami dla

zmiany środka ciężkości. Patrzy na szafę dziwnie, ale
podnosi spokojnie książkę i kartkuje ją. Wstaje wolno.

Jeffrey nie wie, co jest grane. Patrzy, ale Dorothy znika z

pola jego widzenia.

NAGLE, słyszy otwieraną szufladę, a potem równie nagle

drzwi szafy otwierają się, a za nimi stoi Dorothy z
pistoletem wycelowanym w Jeffreya. Kiedy zdaje sobie

sprawę, że ktoś naprawdę jest w szafie, krzyczy raz, a
głośno.

DOROTHY

(głośny krzyk, potem:)
WYNOCHA STĄD!! WYNOCHA!! Łapy na

głowę, na głowę. NO DALEJ!! Na
kolana - NATYCHMIAST!! Co tu

robisz? Kim jesteś? Jak się
nazywasz? ... NO JAK SIĘ

NAZYWASZ?!

JEFFREY
Jeffrey.

DOROTHY

Jeffrey. Jeffrey jak?

JEFFREY
Jeffrey nijak.

DOROTHY

A jakże! Niech no zobaczę twój
portfel.

(czyta jego prawo
jazdy)

Jeffrey Beaumont. Co robisz w
moim mieszkaniu, Jeffrey

Beaumont?

JEFFREY
Chciałem się z panią zobaczyć.

DOROTHY

Co? Robisz ze mnie durnia? Kto
cię tu przysłał?

JEFFREY

Nikt.

DOROTHY
Cholera, lepiej żebyś mi coś

powiedział.

JEFFREY
To był... eksperyment. Tak żebym

sprawdził, czy potrafię to
zrobić.

DOROTHY

Eksperyment? Hej, widziałam cię
już wcześniej.

JEFFREY

Spryskiwałem pani mieszkanie.
Zabrałem klucz. Nie miałem

zamiaru nic zrobić, oprócz

patrzenia na panią.

DOROTHY
Powiesz mi, co widziałeś. POWIESZ

MI.

JEFFREY
(przestraszony,

zdenerwowany)
... Widziałem, jak pani wchodzi,

rozmawia przez telefon. Rozbiera
się.

DOROTHY

(przerywa mu)
Przez telefon. Co słyszałeś, jak

mówiłam przez telefon? Powiesz
mi, słowo w słowo.

JEFFREY

(próbując sobie
przypomnieć)

Przywitała się pani... z
Frankiem. Chciała pani z kimś

rozmawiać. Z Donem? i z małym
Donny'm. Powiedziała pani "mama

cię kocha". I coś o Meadow Lane.
Coś za godzinę. Więcej nie

pamiętam.

Dorothy obserwuje Jeffreya przez chwilę, myśli.

DOROTHY
Zgadza się. Tak właśnie mówiłam.

Masz dobrą pamięć. A potem co?

JEFFREY
Więc...

DOROTHY

POTEM CO?

JEFFREY
Potem się pani rozebrała.

DOROTHY

Który to już raz zakradasz się do
mieszkania nieznajomej i oglądasz

ją, jak się rozbiera?

JEFFREY
(cicho, winiąc siebie)

Nigdy wcześniej.

DOROTHY
Jak byś się czuł, gdyby ktoś

zakradł się do twojego domu i cię
podglądał?

(wpada na pomysł)
Rozbieraj się. Chcę cię obejrzeć.

JEFFREY
Nie. Da pani spokój.

DOROTHY

NIE, to ty daj spokój. Zdejmuj
spodnie. Chcę cię obejrzeć.

JEFFREY

Niech pani posłucha, przykro mi,
niech pani da mi wyjść.

DOROTHY

Nie ma mowy.

Dorothy podchodzi do blatu w kuchni i bierze nóż. Idzie do
Jeffreya, teraz ma i nóż, i pistolet. Jeffrey jest

przestraszony.

DOROTHY
Rozbieraj się. Chcę cię sobie

obejrzeć.

Jeffrey zaczyna się rozbierać. Najpierw zdejmuje buty i
skarpetki, potem koszulę. Rozpina pasek i rozporek,

zdejmuje spodnie. Teraz jest już tylko w bieliźnie.

DOROTHY
WSTAWAJ.

Jeffrey wstaje.

DOROTHY

Podejdź bliżej.

Dorothy ma na twarzy dziwny wyraz. Sięga do majtek Jeffreya
i ściąga je do kolan. Patrzy na niego.

DOROTHY

(szepcze)
Czego ode mnie chcesz?

JEFFREY

(cicho, podniecając
się)

Ja... nie wiem.

Dorothy wpada w marzycielski, senny nastrój i zaczyna mówić
dziecięcym głosem. Rozpina swoją tunikę i przyciąga

Jeffreya do piersi.

DOROTHY
Nie ruszaj się. Nie patrz.

Jeffrey zamyka oczy w nerwowym podnieceniu, a Dorothy

zaczyna go dotykać.

DOROTHY
Podoba ci się to?

JEFFREY

Tak.

Jeffrey próbuje ją dotknąć.

DOROTHY

Nie ruszaj się albo cię zabiję.

Patrzy na niego.

DOROTHY
Lubisz tak rozmawiać?

JEFFREY

Nie.

DOROTHY
Kładź się na łóżku.

Jeffrey kładzie się. Wygląda na przestraszonego.

PUK, PUK przy drzwiach. Dorothy wygląda na przerażoną.

Szybko podnosi palec do ust, "ciii", i szepcze do Jeffreya.

DOROTHY
(wściekły szept)

Zamknij się i pośpiesz. Do szafy.
Nic nie mów albo zginiesz. Nie

żartuję.

Pukanie jest coraz intensywniejsze. Jeffrey bierze swoje
rzeczy i wchodzi do szafy - nagi w ciemności. Dorothy

zapina tunikę i podąża do drzwi wejściowych.

Jeffrey widzi wchodzącego FRANKA.

Frank jest krępym facetem średniego wzrostu, z twarzą
okoloną włosami. Ubrany jest w obcisły niebieski T-shirt i

starą czarną sportową kurtkę. Niebieskie dżinsy i wysokie
buty. Jego prezencja to surowa seksualność, bomba, która

może w każdej chwili wybuchnąć.

Frank wchodzi wolno do pokoju, cały czas patrząc na
Dorothy. Siada na kanapie.

DOROTHY

Witaj, misiu.

FRANK
(zirytowany, z łaski)

Zamknij się. Jestem tatusiem,
półgłówku.

DOROTHY

Witaj, tato.

FRANK
("nie pamiętasz o

grzeczności?")
Mój burbon.

Dorothy idzie do kuchni, żeby zrobić drinka dla Franka.

Kiedy przechodzi obok szafy, Jeffrey widzi strach w jej

oczach.

Wraca z małą szklanką burbona i podaje ją Frankowi. Frank
bierze łyk.

FRANK

Siadaj. Przynieś sobie krzesło.

Dorothy bierze małe krzesło stojące pod ścianą i siada.
Poprawia tunikę.

FRANK

(obserwując ją)
Rozłóż nogi.

Dorothy wolno rozchyla nogi. Widzi Jeffreya gapiącego się

na nią w ciemności szafy.

FRANK
Szerzej.

Dorothy rozchyla nogi szerzej. Frank patrzy na jej krocze i

pije burbona. Patrzy się chwilę na podłogę, potem wolno
przenosi wzrok na ciało Dorothy, na jej krocze.

Dorothy patrzy w sufit czekając. Frank nagle sięga do

paska, gdzie ma mały zbiorniczek i maskę. Otwiera zawór
zbiorniczka i przykłada maskę do ust i nosa. Zbiorniczek

napełniony jest helem, głos Franka staje się bardzo wysoki
i dziwnie brzmiący. Rezultat jest niepokojący.

FRANK

(wysokim głosem)
Mamusiu.

Dorothy drga. Wciąż patrzy w sufit.

FRANK

MAMUSIU!

DOROTHY
(przestraszona)

Mama jest z tobą.

FRANK
Dzidziuś chce się pieprzyć.

Wtedy głos Franka staje się normalny.

FRANK

(normalnie, ale głośno
jak rozkaz dla siebie)

GOTUJ SIĘ DO RŻNIĘCIA!

Frank podchodzi do Dorothy i klęka przed nią. Bierze
kolejny łyk helu.

FRANK

(wysokim głosem)
Dzidziuś chce niebieski aksamit.

Dorothy rozpina tunikę i daje trochę materiału Frankowi.

DOROTHY
(szepcze)

Dobrze.

Frank zbliża wolno usta do tuniki i przebiega nimi po
teksturze aksamitu. Jego dłonie gniotą aksamit i wyczuwają

ciało Dorothy pod spodem. Dochodzą do piersi Dorothy, a
usta Franka ssą i gryzą aksamitną tunikę.

Dorothy jest bardzo przestraszona, ale podnieca się mimo

strachu. Wtedy Frank gwałtownie i bez skrupułów ściąga
Dorothy na dywan. Ostrzega ją.

FRANK

Nie patrz na mnie!

Zaczyna wpychać kawałek tuniki do ust Dorothy. Odpycha
ramiona Dorothy w tył, Dorothy trzyma jej tak, pozwalając

Frankowi robić to po swojemu. Frank ssie i gryzie aksamit
wystający z jej ust, jednocześnie szczypie i gniecie jej

piersi w dziwny, siłowy, ale i bojaźliwy sposób. Dorothy
pojękuje. Frank oddycha bardzo ciężko. Dotyka jej krocza.

FRANK

Nie patrz na mnie!!!
(ciężko oddychając)

Tatuś jest w domu.

Zaczyna teraz wpychać materiał do swoich ust i wchodzi na
Dorothy. Wygina ją w łuk, pociąga jej nagie ciało pod nim w

przód i w tył. Szybciej i szybciej. Szczytuje pod
spodniami. Głowa Dorothy odchyla się w tył - widzi Jeffreya

w szafie, w oddali i rozmytego. Dla bezpieczeństwa patrzy
też po bokach Franka.

FRANK

(wrzeszczy)
Nie patrz na mnie!!!

Uderza ją w twarz. Nos Franka marszczy się, kiedy Frank

próbuje stłumić szloch wybuchający gdzieś w środku.
Odchodzi na czworakach. Materiał wypada mu z ust. Jego

oddech jest teraz jeszcze cięższy. Frank wstaje i zaczyna
chodzić po mieszkaniu. Idzie do ściany, gasi światła,

odwraca się i idzie do łazienki, wciąż dysząc i próbując
stłumić płacz. Dorothy pojękuje cicho.

Robi się bardzo cicho i nieruchomo na chwilę. Wtedy Jeffrey

słyszy Franka z jego wysokim od helu głosem, rozmawiającego
ze sobą w łazience. Wysoki dziwny dźwięk odbija się

pogłosem gdzieś daleko. Jeffrey nie wie, co to jest - ale
wkrótce słyszy wysoki od helu śmiech Franka. Frank wraca do

pokoju. Maskę ma założoną na twarz. Także jego oddech jest
teraz wysoki. Śmieje się chwilę i odchodzi ciemnym pokojem

do drzwi wyjściowych.

FRANK
Trzymaj się, dziecino. Do

zobaczenia w przyszłe święta!

Frank wychodzi i zatrzaskuje drzwi. Mieszkanie jest ciche

oprócz pojękiwań Dorothy.

Jeffrey jest oszołomiony. Nie rusza się. Patrzy na Dorothy
leżącą w nikłym kręgu światła. Dorothy przewraca się na

brzuch i zaczyna płakać. Płacz jest głęboki i szczery.

Powoli Jeffrey wychodzi z szafy i podchodzi do niej.
Pochyla się i dotyka jej. Dorothy wzdraga się i obraca się,

by go zobaczyć. Na powrót płacze. Jeffrey próbuje ją
podnieść.

JEFFREY

Czemu nie pójdzie się pani
położyć. No dalej, pomogę pani.

Dorothy podnosi się ciężko z pomocą Jeffreya. Jeffrey

odprowadza ją do łóżka. Dorothy kładzie się na boku,
obrócona do ściany. Jeffrey okrywa ją prześcieradłem.

DOROTHY

Nie.
(wskazuje na

prześcieradło)
Nie lubię tego. Czego chcesz?

JEFFREY

Niczego. Wszystko w porządku?

DOROTHY
Pewnie, że w porządku.

(znowu zaczyna płakać)

JEFFREY
Więc już sobie pójdę.

Zaczyna ubierać swoją bieliznę, która jest obrócona na lewą

stronę. Jeffrey próbuje obrócić ją wierzchem do góry.

DOROTHY
Don?

JEFFREY

Nie.

DOROTHY
Don, przytul mnie. Boję się.

Przytul mnie, proszę.

Jeffrey obraca się w jej stronę. Obserwuje ją. Wyciąga dłoń
i dotyka jej ramienia. Siada i przytula ją.

DOROTHY

(szepcze)
Dziękuję ci, kochanie.

JEFFREY

(szepcze)
Już w porządku. W porządku.

Leżą razem długą cichą chwilę.

DOROTHY
Podoba ci się mój dotyk?

JEFFREY

(waha się)
Tak.

DOROTHY

Widzisz moje piersi? Widzisz?

Jeffrey patrzy.

JEFFREY
Tak.

DOROTHY

Widzisz moje sutki?

JEFFREY
Tak.

DOROTHY

(szepcze)
Możesz je pocałować, jeśli

chcesz. Dotknij je, stają się
twarde.

Jeffrey zbliża głowę. Dorothy zamyka oczy.

DOROTHY

No dalej. Nie mam nic przeciwko.

Jeffrey nic nie może poradzić - liże i ssie jej sutki i
dotyka jej piersi. Oboje bardzo się podniecają.

DOROTHY

Dotknij mnie.

Jeffrey wchodzi na Dorothy. Dorothy nagle rozpoznaje go.

DOROTHY
Możesz mnie uderzyć, jeśli

chcesz.

JEFFREY
Nie, naprawdę, nie chcę.

Dorothy wygina się w łuk i jęcząc wali głową w ścianę.

JEFFREY

Przestań!

Dorothy porusza się, jakby nie chciała mieć więcej do
czynienia z Jeffreyem. Odsuwa od niego dłonie.

DOROTHY

(szepcze)
Lubisz mnie?

JEFFREY
(szepcze)

Tak, lubię cię.

DOROTHY
(szepcze)

Możesz być moim specjalnym
przyjacielem, przychodzić i

wchodzić we mnie.

Zaczynają się kochać. Nagle Dorothy zaczyna płakać.

JEFFREY
O co chodzi?

Równie nagle Dorothy policzkuje Jeffreya, bardzo mocno.

DOROTHY

Złaź ze mnie.

Jeffrey schodzi z niej, przyciskając dłoń do twarzy.
Dorothy idzie do łazienki cały czas płacząc. Jeffrey siada,

zdezorientowany.

Nagle Jeffrey słyszy potworny wrzask Dorothy. Prawdziwy
krzyk przerażenia. Biegnie do łazienki, zobaczyć o co

chodzi.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Dorothy jest właśnie podczas spuszczania wody po czymś w

toalecie. Woda kipi w sedesie. Jeffrey obraca się do
Dorothy. Dorothy trzęsie się i jest cała w szoku.

DOROTHY

Spuściłam to w sedesie.

JEFFREY
Co?

Patrzy w wirującą wodę. To "coś" wygląda jak ucho,

obracające się w wirze raz za razem. Cokolwiek to było,
znika.

DOROTHY

Spuściłam to w sedesie.

Jeffrey spogląda na lustro. Widzi tam napisane kostką mydła
słowa "spójrz w dół".

Spogląda w dół do umywalki. Na jej dnie widzi mały skrzep i

plamę świeższej krwi.

Jeffrey nagle przypomina sobie wysoki od helu głos Franka
odbijający się pogłosem w łazience.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

FLASHBACK

Frank w łazience.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

FLASHBACK

Frank przy drzwiach mówi "do zobaczenia w przyszłe święta".

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

JEFFREY

(wewnętrzny głos)
W przyszłe święta. Czy uważa się

za świętego Mikołaja, który
przyniósł Dorothy prezent? Co to

było? Ucho? Kolejne ucho?!?
(na głos do Dorothy)

Co to było?

DOROTHY
(dziwnie -

przestraszona, że to
Jeffrey mógł to coś

zostawić)
A ty wiesz?

JEFFREY

Nie.

DOROTHY
(oddychając ciężko;

dziwnie)
Nie?

JEFFREY

Nie. Co się dzieje?

DOROTHY
Może nie wiesz, za to ja znam

ciebie. Jesteś Jeffrey Beaumont,
wiem gdzie mieszkasz, i wiem, jak

cię dostać, i wiem, jak cię
zabić.

JEFFREY

Proszę, nie mów tak. Jesteś
zdenerwowana, a ja ci nie

pomagam. Przykro mi za to, co
zrobiłem. Chyba już pójdę.

DOROTHY

Idź więc. Nie dam ci wejść teraz
we mnie, ale chcę tego. I lubię

cię.

JEFFREY
Więc nie mów o zabijaniu.

DOROTHY
A mówiłam? Nie miałam tego na

myśli. A może miałam?
(śmieje się)

Czasami myślę, że to mogłoby być
zabawne.

(dziwny uśmiech)
No już, idź sobie. Nie otworzę

się przed tobą teraz. Ale zdradzę
ci moją małą tajemnicę.

(nachyla się)
Pragnę umrzeć.

JEFFREY

Nie mów tak.

DOROTHY
To tajemnica, więc nie dziel się

z nią z nikim. Pewnego dnia
pokażę ci gdzie. Teraz muszę już

iść spać.

JEFFREY
(przestraszony jej

szaleństwem)
OK.

Jeffrey patrzy raz jeszcze na krew na dnie umywalki.

Spogląda na piękne, spowite złowieszczą ciemnością oczy
Dorothy Vallens, obraca się, idzie korytarzem do pokoju.

Przechodzi wolno przez drzwi, nagle obraca się i idzie znów
korytarzem do łazienki. Zatrzymuje się w drzwiach i patrzy

na obróconą do niego tyłem Dorothy. Dorothy patrzy w
umywalkę. Jeffrey zauważa, że brakuje kwadratowego kawałka

materiału z tyłu jej niebieskiej aksamitnej tuniki.

JEFFREY
Idę już.

Dorothy szepcze coś sama do siebie.

DOROTHY

(słabiutki szept)
Pomóż mi, pomóż. Proszę.

Jeffrey nie wie co robić.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey obraca się, idzie do pokoju i przechodzi przezeń.
Patrzy wokół i widzi pustą szklankę po burbonie Franka.

Nagle przypomina sobie fotografię, którą Dorothy ukryła pod
poduszką. Podnosi poduszkę i widzi fotografię

uśmiechniętego mężczyzny i stojącego przy nim małego
chłopca w spiczastym kapeluszu ze śmigiełkiem na czubku.

Jeffrey obraca fotografię i widzi stary akt ślubu. Na nim
zdanie: Dorothy Vallens Donowi.

JEFFREY (V.O.)

Don. O mój Boże.

Chowa fotografię pod poduszką. Widzi telefon Dorothy.

Przypomina sobie numer - poruszając wargami przy każdej
cyfrze. Idzie do drzwi wejściowych i otwiera je cicho.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Wygląda na korytarz. Jest pusty.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wychodzi szybko na schody i schodzi. Stopnie są

cementowe i kroki Jeffreya odbijają się bardzo głośnym
echem. Jeffrey dochodzi do drzwi oznaczonych napisem

"WYJŚCIE"...

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

... i wychodzi, przechodzi przez trawnik i wychodzi na

chodnik.

Idzie chodnikiem biorąc głębokie oczyszczające oddechy.
Patrzy na zegarek. Jest 2:30. Jeffrey czuje się

jednocześnie bardzo zdeprymowany, zaniepokojony, ale i
podekscytowany. W skrytości ducha boi się bagna, w które

wdepnął.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wchodzi do domu. KAMERA ślizga się po ciemnym

dywanie do kobiecej stopy. Zapalają się światła. KAMERA
unosi się wzdłuż nogi - to Pani Beaumont czeka w fotelu i

patrzy.

JEFFREY
(zaskoczony)

Boże, przestraszyłaś mnie.

PANI BEAUMONT
Czy coś się stało? Co jest z

twoją twarzą?

JEFFREY
Nic. Wszystko gra.

PANI BEAUMONT

Jeffrey, nie możesz wychodzić
gdzieś na pół nocy i się

szwendać. Musi być jakiś
porządek. Pomyślałam, że

przydałoby się zadzwonić do ojca,
jak wrócisz, ale teraz jest już

stanowczo za późno.

FADE TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey wstaje z łóżka i idzie do telefonu. Wykręca numer.

JEFFREY
Proszę z Louise Wertham. OK.

(czeka)
Louise? Tu Jeffrey. Cześć, co

tam?
(pauza)

WYCHODZISZ ZA MĄŻ? Dobry Boże,
Louise! Żartujesz sobie?

(długa pauza)
No dobra, Louise, życzę ci dużo

szczęścia, ale jeśli ci nie
wyjdzie, radzę ci, zapisz się do

komedii.

Jeffrey odkłada słuchawkę ostro. Potrząsa głową.

INT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey - za ladą w sklepie - pije kawę z kubka. Myśli.

Bierze jeszcze jeden łyk kawy i odkłada kubek. Zakłada
dłonie za plecy i zaczyna chodzić tak w tę i z powrotem.

JEFFREY

(do siebie, na głos)
Jak mogę jej pomóc? Nie powiem

jej przecież, żeby poszła do
detektywa Williamsa. Pomyśli, że

jestem z policji. Ma mój adres.
Może tam pójść, jeśli zostanie

zmuszona. Powiem jej, powiem, ale
ona myśli, że jestem Donem, jej

mężem? I gdzie do diabła jest
Don? Może nie żyje?

Jeffrey wykręca numer w telefonie.

JEFFREY

Halo? Pani Williams? Tu Jeffrey
Beaumont. Dobrze, w porządku. Czy

zastałem Sandy? OK. Cześć, Sandy.
Możesz rozmawiać? On jest? Dobra,

powiedzmy, że pogadamy jeszcze
potem. Poszło dobrze, opowiem ci

o tym. Kolacja? Jutro wieczorem?
O siódmej, tak, brzmi nieźle.

Dobrze, wciąż jest w szpitalu.
OK. Do zobaczenia jutro. I

dzięki.

INT. LABORATORIUM - SZPITAL - DZIEŃ

Gra przenikliwa, tajemnicza muzyka, podczas gdy...

... Dr. Gynde patrzy na różne próbki krwi pod potężnym

mikroskopem. Widzimy w zbliżeniach różne skomplikowane

gadżety.

JEFFREY (V.O.)
Czy tak właśnie wygląda to, na co

choruje mój ojciec?

DR. GYNDE
Tak.

Krew widziana w zbliżeniu. Komórki poruszają się.

Dr. Gynde zmienia powiększenie. Komórki stają się ogromne -

potem, jeszcze większe. Są tak duże, że słyszymy ich
poruszanie się.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Parking jest na wpół pełny. Silny wiatr powiewa śmieciami
wokół. Jeffrey parkuje samochód...

INT. "SLOW CLUB" - NOC

... wchodzi do klubu. Mówi do Kierownika.

JEFFREY
Proszę stolik z tyłu.

KIEROWNIK

Oczywiście.

Dorothy śpiewa swój otwierający występ utwór, podczas gdy
Kierownik sadza Jeffreya.

JEFFREY

Dla mnie zmrożony Heineken.

KIEROWNIK
Heineken, oczywiście, proszę

pana.

Kiedy Kierownik odchodzi, Jeffrey obserwuje klub. Jest
bardzo ciemno, pełno dymu. Jeffrey nie widzi przez to

dobrze, ale nagle dostrzega Franka siedzącego z jakimiś
Kolesiami, patrzącego na śpiewającą Dorothy. Frank i

Kolesie siedzą dwa stoliki od Jeffreya.

Frank jest zupełnie pochłonięty śpiewem Dorothy, patrzy
bardzo poważnie. Spogląda prosto w jej oczy. Obraca w

palcach mały kawałek niebieskiego aksamitu. Jak poprzednio,
pierwszy numer Dorothy, "BLUE MOON", przechodzi w "BLUE

VELVET". Tą piosenkę Dorothy śpiewa jakby tylko dla Franka.
Kiedy kończy, Frank nie przestaje patrzyć na Dorothy, a

wszyscy inni klaszczą głośno.

Jeffrey dopija Heinekena i wychodzi na zewnątrz.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Jeffrey patrzy dookoła na wszystkie samochody, ale żaden z
nich nie wyróżnia się, jakby miał należeć do Franka.

Jeffrey wsiada do samochodu i wyjeżdża na ulicę. Parkuje w
innym miejscu i czeka.

DISSOLVE TO:

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Koło Jeffreya przejeżdża coś z rykiem, a w oddali kilkoro
ludzi wychodzi ze "Slow Club". Pośród nich jest Frank i

jego przyjaciele. Wsiadają do czarnego Forda Fairlane i
wyjeżdżają z parkingu w dół autostrady. Jeffrey zapala

silnik i zaczyna podążać za nimi. Musi docisnąć gaz do 65
mil/h, żeby nadążyć za Frankiem.

EXT. MIEJSKIE ULICE - NOC

Gra tajemnicza muzyka.

Jeffrey śledzi ich do skrzyżowania, gdzie skręcają w prawo.
Stoi za nimi na światłach. W ich samochodzie palą się

ogniki papierosów. Światło zmienia się na zielone i Frank
rusza. Jeffrey podąża za nim przez ciemną dzielnicę w

kierunku doków. Wjeżdża za nimi w wąską ulicę pomiędzy
ciemnymi fabrykami.

EXT. FRONT STREET - NOC

Mroczna, niska muzyka.

Jeffrey widzi, że Frank parkuje samochód. Sam szybko
parkuje, gasi światła i silnik. Obserwuje Franka i jego

przyjaciół wchodzących do starej kamienicy obok
introligatorni. Znikają w środku. Linie wysokiego napięcia

bzyczą głośno.

Jeffrey wychodzi z samochodu i idzie wyludnioną ulicą.
Dochodzi do samochodu Franka, który chłodząc się wydaje

trzeszczące dźwięki. Patrzy na tablice rejestracyjne,
podchodzi do nich kilka kroków i zapisuje je w swoim

notesiku. Idzie dalej, w stronę kamienicy.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA FRANKA - NOC

Wewnątrz patrzy na nazwiska na skrzynkach pocztowych. Widzi

- Frank Booth. To imię przyprawia go o ciarki na plecach.
Numer mieszkania to 26.

W oddali słyszy kroki. Szybko wychodzi...

EXT. FRONT STREET - NOC

... przechodzi przez ulicę do swojego samochodu. Wsiada i
czeka. Frank wychodzi z budynku i przechodzi do swojego

samochodu.

JEFFREY

(na głos do siebie)
Założę się, że wiem, gdzie

jedziesz.

Zaczyna jechać za samochodem Franka.

DISSOLVE TO:

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Jeffrey dyskretnie parkuje, kiedy tylko Frank gasi silnik.

Obserwuje Franka wychodzącego z parkingu.

EXT. PUSTE POLE - NOC

Jeffrey śledzi Franka na tym samym pustym polu, gdzie

znalazł ucho. Wydaje się, że Frank używa tego pola jako
tajnego skrótu do kamienicy Dorothy.

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Jeffrey wsiada z powrotem do samochodu i czeka.

DISSOLVE TO:

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Nadciąga burza. Ryk pioruna i dźwięk zamykanych z trzaskiem

przez Franka drzwi samochodu zlewają się w jedno. Frank
wydyma wargi w uśmiechu, kiedy zapala silnik i odjeżdża.

Jeffrey czeka, dopóki Frank nie oddala się na bezpieczną
odległość.

JEFFREY

(myśli na głos)
Nie powinienem iść. Nie

powinienem... ale jestem taki
ciekawy. I muszę spróbować jej

pomóc.

Wysiada z samochodu. Wichura narasta.

EXT. PUSTE POLE - NOC

Jeffrey biegnie przez pole...

EXT. KAMIENICA - NOC

... do kamienicy Dorothy.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Wychodzi ze schodów na siódme piętro i puka dwa razy do
drzwi mieszkania 710. Mija chwila, zanim drzwi się

otwierają.

Dorothy patrzy, jakby spodziewała się, że to wraca Frank.
Wygląda źle.

JEFFREY

Cześć. Mogę wejść?

DOROTHY
(rozglądając się po

korytarzu)
Tak. Ale pośpiesz się.

Wchodzą do środka.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

JEFFREY
W porządku u ciebie?

Dorothy zaczyna płakać.

DOROTHY

Nie, u mnie nie w porządku.

Jeffrey podchodzi do niej.

DOROTHY
Po co tu jesteś? Czego chcesz?

JEFFREY

Ja... no...

DOROTHY
(wciąż płacząc)

Sprawdzałam dzisiaj, czy cię nie
ma w szafie.

(lekki śmiech)
To szalone. Nie wiem, skąd teraz

przychodzisz, ale... lubię cię.

JEFFREY
To nie szaleństwo. Ja też cię

lubię.

Dorothy spogląda. Patrzą na siebie przez jakiś czas.

DOROTHY
Podobało mi się, kiedy byłeś ze

mną zeszłej nocy.

JEFFREY
Mi też.

Ktoś głośno puka do drzwi.

DOROTHY

(zaczyna się kręcić)

Cholera.

JEFFREY
(przestraszony)

Frank? Dasz sobie radę?

DOROTHY
W porządku. Idź się schowaj, to

nie potrwa długo. I bądź cicho.

Jeffrey wchodzi do szafy, a Dorothy zamyka drzwi. Łapie się
za głowę próbując wziąć się w garść. Idzie do drzwi i

otwiera je. Stoi w nich Yellow Man. Dziś wieczór ubrany
jest w purpurowy sportowy płaszcz i jasnoniebieskie

trykotowe spodnie. Ma zaszklone potem oczy, cała jego twarz
tonie w pocie.

YELLOW MAN

Frank sobie poszedł?

DOROTHY
Tak. Ale spadaj stąd. On zaraz

wróci.

YELLOW MAN
Gówno prawda.

DOROTHY

W porządku, rozgość się.

YELLOW MAN
Naprawdę wróci? Po co?

DOROTHY

(drżąc)
Bo wróci, po to. Frank był

dzisiaj naprawdę napalony.

YELLOW MAN
(denerwuje się)

Taa, być może. Frank ma mnie w
garści. Ciebie też. A wszystko to

dzięki Donowi, nieprawdaż?
Pamiętaj o tym, to właśnie twój

mąż zaczął jebać mi w głowie
narkotykami.

DOROTHY

Pewnie, zmusił cię, nie?

YELLOW MAN
Nawrócony diler, co sam sobie

namieszał. To on sprawił, że
Frank przychodzi i że Frank jebie

nas jak chce. Czuję się taki
napalony. Jestem tu od pilnowania

ciebie, ale czemu nie od
pieprzenia, co? Posłuchaj, wiem,

że jego kutas jest wielkości
szpilki, więc daj mi pokazać coś

naprawdę dobrego. Zróbmy sobie

mały balet, kochanie.

DOROTHY
(opanowana, ale

naprawdę wściekła)
Nie ma mowy, wynoś się. Powiem

Frankowi. Powiem mu, co tu
gadałeś.

YELLOW MAN

OK, idę. Zobaczysz, dopadnę cię.

Yellow Man zamyka drzwi, a Dorothy kopie w nie, potem
zamyka na łańcuch. Jeffrey wychodzi z szafy.

JEFFREY

(cicho)
Miły facet. Kto to jest?

DOROTHY

Co to jest chyba.

Nagle Dorothy zaczyna trząść się i płakać.

Jeffrey chwyta ją, potrząsa i przyciąga mocno do siebie.
Dorothy zaczyna znów szlochać.

DOROTHY

O Boże, Don!!! Czemu nie mogę po
prostu umrzeć?

JEFFREY

(cicho, kojąco)
No i znowu. Nie mów tak.

Wytrzymasz.

DOROTHY
Nie wytrzymam, o nie. Myślisz, że

wiesz tak dużo.

JEFFREY
Spokojnie. Co się tu dzieje?

Czemu masz aż takie kłopoty?

Dorothy szlocha, a Jeffrey tuli ją. Długa cisza, Dorothy
się uspokaja.

DOROTHY

(szepcze)
Ja nie... po prostu nie... Tylko

bądź przy mnie.
(teraz bardzo dziwnie)

O Boże. Chodź ze mną. Kimkolwiek
jesteś, chodź na górę.

Dorothy prowadzi Jeffreya przez kuchnię na zewnątrz...

EXT. SCHODY PRZECIWPOŻAROWE - KAMIENICA - NOC

... do schodów przeciwpożarowych prowadzących na dach.

EXT. DACH - KAMIENICA - NOC

Zbliża się burza i ciemne chmury płyną gwałtownie przed
księżycem w pełni. Wiatr zawodzi i zawodzi. Dorothy i

Jeffrey dochodzą na szczyt dachu, Dorothy prowadzi Jeffreya
wzdłuż kominów do krawędzi budynku. Bardzo smutna,

straceńcza wersja "Somewhere over the Rainbow" przenika
przez wiatr.

DOROTHY

(patrzy w dół)
Patrz.

JEFFREY

(szybko)
Nie.

DOROTHY

(patrzy w dół, jej oczy
rozszerzają się,

szepcze)
Spadać.

JEFFREY

Nie, proszę, Dorothy. Czemu masz
aż takie kłopoty?

Zbliża się do niej.

JEFFREY

Kto to jest Don?

DOROTHY
(bardzo zła i szalona)

Don? ... Należysz do nich?

JEFFREY
(szepcze)

Nie, ale ty masz straszne
kłopoty.

DOROTHY

Czemu cię to tak interesuje?
Czemu wciąż o coś pytasz?

JEFFREY

Wróciłem, żeby ci pomóc.
Zapytałaś, czy pozwalam

nieznajomym zakradać się do
mojego domu. Wiesz, gdzie

mieszkam. Jeśli będziesz
potrzebowała, przyjdź tam. OK?

DOROTHY

Kim ty jesteś? Może będę
potrzebowała... Lubisz mnie,

nie?..

JEFFREY

Tak.

DOROTHY
(szepcze)

... a może po prostu pragniesz?
Pozwolę ci teraz wejść we mnie.

JEFFREY

Nie. Muszę iść.

DOROTHY
Proszę. Proszę, zostań.

Dorothy zmusza go do pocałunku. Jeffreyowi bardzo się to

podoba. I znów Jeffrey i Dorothy bardzo się podniecają.
Kładą się na dachu. Dorothy nagle wydaje krzyk i wali głową

w dach raz za razem.

JEFFREY
Czemu, Dorothy?

Zbliżamy się bardzo blisko do ucha Jeffreya, kiedy wargi

Dorothy zbliżają się tam i szepczą.

DOROTHY
Don? Muszę sprawić, żeby bolało.

Znowu chcę być niczym. Don!!!
(gdy znów wali głową

raz za razem)

Unosi się, obejmuje mocno Jeffreya i pociąga w dół w
gorączkowym pocałunku. Nad nimi wybucha błyskawica i

zawodzi wiatr.

FADE TO WHITE:

FADE DOWN TO:

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

Jeffrey opuszcza krąg światła z ulicznej latarni i wchodzi

w ciemność. Idzie tak chodnikiem. Podnosi głowę i patrzy na
rozgwieżdżone niebo. Gwiazdy są tak bardzo daleko,

wprawiają w zimny i samotniczy nastrój.

DISSOLVE TO:

Ciemność: Słychać dźwięki dzwonów, a każdy dźwięk odbija
się światłem na wykoślawionej twarzy Pana Beaumonta ze snu.

Próbuje coś powiedzieć. Próbuje powiedzieć "Jeffrey".

Pojawia się inny mroczny obraz. Drozd siedzi na drzewie w
nocy. Bardzo blisko. I powolny, niski pogłos jego

szczebiotu.

A teraz kamienica Dorothy nocą. Patrzymy na dach prawie pod
kątem prostym. Nagle pojawia się czerwony punkcik spadający

na nas z dachu. Leci bardzo szybko, rośnie w oczach, aż
okazuje się czerwonym butem na wysokim obcasie. Kiedy

wypełnia już ekran, przemienia się w czerwone usta Dorothy,

otwarte i krzyczące.

Jeffrey budzi się w swoim pokoju - przerażony.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey rozmawia z Ciotką Barbarą w na pół ciemnym pokoju.

JEFFREY

Powie ciocia mamie, kiedy wróci
ze szpitala, że poszedłem na

kolację do Sandy Williams?

CIOTKA BARBARA
Dobrze, skarbie, to miło brzmi.

Jeffrey, myślę, że masz w domu
termity.

JEFFREY

Taak? A widziała ciocia jakieś?

CIOTKA BARBARA
Nawet parę.

JEFFREY

No ale ja żadnego. Nie martwiłbym
się o to. Dobra, chyba już pójdę.

CIOTKA BARBARA

Dobrze, skarbie.

Jeffrey wychodzi, a Ciotka Barbara zaczyna chodzić tu i tam
stukając w ścianę. Wchodzi w cień i dalej stuka. Coś

odpada. Ciotka Barbara schyla się.

W maksymalnym zbliżeniu widzimy termita maszerującego przy
jej bucie po cienkim dywanie. Potem w maksymalnym zbliżeniu

widzimy palce Ciotki Barbary przyszpilające termita i
podnoszące go do jej grubych okularów. Ciotka Barbara

patrzy na termita, potem ogląda się na ściany.

Suniemy wzdłuż ciemnych ścian domu.

CUT TO:

INT. JADALNIA WILLIAMSÓW - NOC

Wszyscy siedzą przy stole w jadalni. Głowy mają pochylone w

modlitwie przed posiłkiem.

SANDY
Dziękujemy ci w imię Ojca, i

Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Zaczynają podawać sobie półmiski.

MIKE
Jak już mówiłem, kiedy rzucasz

piłkę właśnie tak, z palcami w

dół, będzie kręcić się jak
marzenie. Pójdzie naprawdę

prosto.

DETEKTYW WILLIAMS
(dokucza mu)

Taak? Więc dlaczego w zeszłym
tygodniu żaden z was jej nie

złapał?

MIKE
(nie śmieje się)

Bo mieliśmy zły dzień.

DETEKTYW WILLIAMS
Uprawiasz jakiś sport, Jeffrey?

JEFFREY

Nie.

MIKE
Wyglądasz na takiego, co dobrze

biega.

JEFFREY
No...

MIKE

Znaczy, nie masz postury do
footballu. Znaczy..., bez obrazy.

Jeffrey patrzy wokół i widzi Sandy patrzącą na niego. Sandy

spogląda potem surowo na Mike'a. Potem Sandy i Mike patrzą
oboje na Jeffreya.

JEFFREY

(wcale nie obrażony)
Nie mam, masz rację.

MIKE

Chodzi mi, niektórzy goście i tak
grają, ale kończy się masakrą.

JEFFREY

Ja jakoś nigdy nie chciałem
skończyć masakrą.

MIKE

(drętwy koleś)
No, większość nie chce. Znaczy, o

to właśnie chodzi. Nie macie nic
przeciwko, jeśli wezmę witaminy?

PANI WILLIAMS

Nie, Mike, ale witaminy już są, w
kolacji, nie?

Wszyscy się śmieją.

MIKE

No, ale muszę uzupełniać. I muszę

przyswajać dużo cynku. Ciało jest
jak maszyna. WSZYSTKO musi być w

doskonałym stanie, żeby być w
doskonałym zdrowiu. Tym się

właśnie interesuję.

Sandy patrzy na Mike'a.

MIKE
No i kilkoma innymi rzeczami.

Wszyscy znowu się śmieją.

SANDY

Mamy parę Heinekenów.

DETEKTYW WILLIAMS
Taa. Ja lubię Budweisera.

SANDY

Przyniosę. Mike, co chcesz?

MIKE
Chyba jeszcze szklankę wody.

Sandy i Jeffrey wymieniają spojrzenia.

DISSOLVE TO:

INT. SUTERENA WILLIAMSÓW - NOC

Mike i Sandy siedzą na kanapie w suterenie. Jeffrey siedzi
na krześle nieopodal. Gra telewizor.

PANI WILLIAMS

(wołając z góry)
Kto chce deser? Jest ciasto z

borówką i lody.

Jeffrey i Sandy mówią "ja".

MIKE
Ja nie, dzięki.

Jeffrey spogląda na Sandy. Mike widzi to. Wzrasta i tak już

obecne napięcie.

MIKE
(co do TV)

Po co oglądamy te bzdety?

SANDY
Możesz zmienić, jeśli chcesz.

MIKE

Nie wiem, po co w ogóle to
oglądamy.

SANDY

Mike, wcale nie musimy. Daj

spokój.

Pani Williams schodzi po schodach z tacą z deserem.

PANI WILLIAMS
Tu jesteście. Czy ktoś chciałby

kawy?

JEFFREY
Brzmi super!

PANI WILLIAMS

Ktoś jeszcze? ... Dobrze,
Jeffrey, zaraz przyniosę.

Pani Williams wchodzi z powrotem. Jeffrey i Sandy zaczynają

jeść deser. Sandy obserwuje Jeffreya, który wgryza się w
deser niczym głodny wilk. Mike wstaje.

MIKE

Zaraz wracam.

Wychodzi, jakby udawał się w stronę schodów. Już za rogiem
zatrzymuje się i słucha, co Jeffrey i Sandy będą mówić.

SANDY

No i jak poszło? Co się stało?

JEFFREY
Więc... odkryłem parę spraw, ale

nic pewnego. Zamieszani są w to
jacyś dziwni ludzie.

SANDY

Co widziałeś?

JEFFREY
No więc...

(ogląda się, czując się
niezręcznie)

Może omówimy to gdzieś indziej.
Wiesz, o co mi chodzi.

Właśnie wtedy Pani Williams schodzi z kawą dla Jeffreya.

Widzi Mike'a na końcu schodów. Wydaje jej się to dziwne.

PANI WILLIAMS
Mike? Wszystko w porządku?

Mike zaczyna wchodzić po schodach.

MIKE

(mamrocząc)
Tak.

Na dole Jeffrey i Sandy słyszą, że Mike był w pobliżu. Pani

Williams i Mike mijają się na schodach i Pani Williams
wchodzi do sutereny. Rzuca Sandy niespokojne spojrzenie.

Właśnie wtedy Mike woła z góry.

MIKE

Sandy? Możemy pogadać przez
chwilę?

SANDY

(woła)
Pewnie. Za sekundę.

(do Jeffreya)
Wybacz.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Mike stoi przy drzwiach wejściowych.

MIKE
Wyjdźmy na chwilę, OK?

SANDY

OK.

Wychodzą.

INT. SUTERENA WILLIAMSÓW - NOC

Pani Williams zabiera naczynia.

PANI WILLIAMS

Przepraszam cię na moment,
Jeffrey, ale pójdę pozmywać.

JEFFREY

Pewnie, proszę się o mnie nie
martwić. Mogę pomóc pani przy

zmywaniu?

PANI WILLIAMS
To miłe z twojej strony, Jeffrey,

ale nic z tego. Odpocznij i
delektuj się kawą. Jestem pewna,

że Sandy zaraz wróci.

Detektyw Williams podchodzi do schodów i woła.

DETEKTYW WILLIAMS
Jeffrey?

JEFFREY

Tak?

DETEKTYW WILLIAMS
Gdybyś przyszedł tu na chwilę,

pokażę ci kilka zdjęć.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Jeffrey wchodzi do gabinetu Detektywa Williamsa.

DETEKTYW WILLIAMS

Spójrz na te. To zdjęcia z pola,

gdzie znalazłeś ucho. Może cię
zainteresują.

Jeffrey zaczyna przeglądać zdjęcia. To czarno-białe odbitki

8x10 cali. Większość z nich przedstawia rośliny, ale
wyglądają wyjątkowo pięknie i abstrakcyjnie. Przeglądając

zdjęcia:

JEFFREY
Są piękne. Jak idzie sprawa?

DETEKTYW WILLIAMS

W porządku.

JEFFREY
Coś, o czym może mi pan

powiedzieć?

DETEKTYW WILLIAMS
Przestępcy wygrywają.

JEFFREY

To właśnie dlatego mówił pan, że
bywa strasznie?

DETEKTYW WILLIAMS

Tak.

JEFFREY
Domyślam się, że widział pan

jakieś złe rzeczy.

DETEKTYW WILLIAMS
Tak, widziałem - tak złe, że nie

chciałbym nimi zatruwać ci
umysłu.

JEFFREY

Czemu więc pan to robi?

DETEKTYW WILLIAMS
Nie pozwolę draniom stawiać się

pod ścianą. To akt buntu.

JEFFREY
Tak. Rozumiem.

Nagle Jeffrey dostrzega coś na zdjęciu. Kawałek materiału w

trawie. Pyta ostrożnie.

JEFFREY
Co to jest? Jakiego to koloru?

DETEKTYW WILLIAMS

(pochylając się)
Niebieskiego. To niebieski

aksamit.

Sandy wchodzi do gabinetu ojca, wygląda na zdenerwowaną.
Detektyw Williams zabiera zdjęcia.

SANDY
Mogę zabrać na chwilę samochód?

DETEKTYW WILLIAMS

Pewnie. O co chodzi?

SANDY
Chcę kupić Jeffreyowi Dairy Queen

["Mleczną Królową"].

JEFFREY
Dairy Queen?

(chwyta się za brzuch)
Tak? Pewnie, brzmi super.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey wchodzi i Sandy zapala silnik. Wyjeżdża z podjazdu.
Odjeżdżają.

JEFFREY

Co jest z Mike'm?

SANDY
Zrobił się trochę zazdrosny.

JEFFREY

Przepraszam, nie chciałem...

SANDY
W porządku. Nie martw się o to.

Samochód sunie dalej.

Jeffrey i Sandy uśmiechają się do siebie. Jadą.

SANDY

Chcesz Dairy Queen?

JEFFREY
O nie. Chyba zaraz pęknę.

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / KOŚCIÓŁ - NOC

Sandy śmieje się, kiedy doprowadza wóz do krawężnika w
cichej ulicy przy kościele. Kościelna muzyka organowa

szybuje delikatnie wśród nocy.

SANDY
Opowiesz mi wreszcie o tym?

JEFFREY

OK. To jest dziwny świat, Sandy,
właśnie tego się dowiedziałem. To

znaczy, myślę, że się
dowiedziałem. Dorothy Vallens

jest żonata z facetem o imieniu

Don. Mają syna. Myślę, że mąż i
syn zostali porwani przez faceta,

który nazywa się Frank i który
odciął Donowi obydwoje uszu.

Myślę, że trzyma je po to, żeby
Dorothy była mu uległa. I myślę,

że ona chce umrzeć, ale uszy były
ostrzeżeniem, żeby żyła. Jest

jeszcze jeden zamieszany facet,
nazwałem go "yellow man". To jego

plecy widziałaś wtedy w korytarzu
przy jej drzwiach. Nie wiem, co

robi, ale chyba jest na prochach,
które daje mu Frank. Frank to

bardzo niebezpieczny człowiek.

SANDY
(cicho)

Wow. Nie powinieneś o tym
powiedzieć ojcu?

JEFFREY

Nie wiem, w jaki sposób. Nie mogę
niczego udowodnić, zdobyłem te

informacje wbrew prawu. Poza tym,
to by cię wpakowało w kłopoty.

SANDY

Wiele widziałeś, jak na jedną
noc.

JEFFREY

... Właściwie... to byłem tam dwa
razy.

SANDY

(zaniepokojona)
Dwa razy, i nie zauważyła cię?

JEFFREY

(kłamie)
Nie.

SANDY

(waha się)
Widziałeś ją rozebraną?

JEFFREY

Tak. To znaczy... trochę, no
wiesz.

SANDY

Taa?

JEFFREY
(przenikliwy lekki

uśmiech)
To cię przecież nie obchodzi,

nie?

SANDY

Kogo, mnie? A niby czemu?

JEFFREY
(widząc tą odrobinę

zazdrości i zadowolony
z tego)

Tak właśnie myślałem.

SANDY
W jednym masz rację. To jest

dziwny świat.

JEFFREY
Dlaczego są tacy ludzie jak

Frank? Dlaczego jest tyle
nieszczęścia na tym świecie?..

SANDY

Nie wiem. Miałam sen,
dokładnie... tej nocy, gdy cię

poznałam.
(układa po cichu myśli,

zanim coś powie)
W tym śnie świat był przykryty

ciemnością, bo nie było drozdów.
No wiesz, ptaków. Drozdy

oznaczały miłość, i nagle tysiące
drozdów przyleciało i przyniosło

to oślepiające światło miłości. I
czuło się, że ta miłość była

jedyną rzeczą, która mogłaby
wszystko zmienić. Myślę, że

dopóki nie przylecą drozdy, jest
nieszczęście.

JEFFREY

Taa, też tak myślę.
(obraca się do niej)

Jesteś ekstra dziewczyną.

SANDY
Ty też.

(śmieje się)
To znaczy, jesteś ekstra facetem.

Lepiej już jedźmy.

JEFFREY
Więc myślę, że... pomożesz mi

obserwować Franka? ... Zamierzam
zahaczyć jutro o melinę Franka. Z

aparatem.

Sandy zapala silnik i wyjeżdża na ulicę. Zawracają.

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

SANDY

Nie, głuptasie - nie wiem, czy
wiesz, ale chodzę wciąż do

szkoły. Ale spotkamy się po

szkole i powiesz mi, czego się
dowiedziałeś. Lepiej bądź

ostrożny, Jeffrey.

JEFFREY
Będę. Zabiorę cię z tego samego

rogu pięć po wpół do czwartej,
OK?

Dojeżdżają do domu Jeffreya.

SANDY

OK. Bądź ostrożny.

JEFFREY
OK, Sandy.

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wysiada z samochodu. Obchodzi samochód do Sandy,
nadal siedzącej w środku, i patrzy na nią. Sandy wygląda

pięknie. Jeffrey stoi tak przez chwilę.

JEFFREY
Czy mogę pocałować cię na

dobranoc?

SANDY
(waha się, drżąc)

Lepiej nie, Jeffrey.

JEFFREY
Dobrze już, dobrze.

SANDY

Dobranoc.

JEFFREY
Do jutra.

Sandy wolno odjeżdża. Jeffrey obserwuje ją, po czym obraca

się i idzie do domu.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Dom jest bardzo ciemny i cichy. Jeffrey znajduje notkę przy

jedynej zapalonej lampce na stoliku. Notka napisana przez
jego matkę: "Jeffrey, mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś.

Do zobaczenia przy śniadaniu. Mama". Post-scriptum napisane
przez Ciotkę Barbarę: "Jeffrey, skarbie. Znalazłam je.

Całuski, Ciotka Barbara". Jeffrey widzi, że Ciotka Barbara
zostawiła dla niego dwa martwe termity. Podnosi jednego i

obserwuje. Znów widzimy maksymalne zbliżenie termita w
nikłym świetle. Jeffrey kręci głową rozbawiony.

INT. POKÓJ JEFFREYA - NOC

Jeffrey kroczy nerwowo po pokoju. Podnosi słuchawkę

telefonu i wymawiając na głos cyfry dzwoni do Dorothy.
Słychać, że ktoś odebrał, choć nikt się nie odzywa. Jeffrey

instynktownie mówi:

JEFFREY
Halo?

FRANK

(telefon, V.O.)
No mów, chujku.

Jeffrey odkłada natychmiast słuchawkę. Jest przestraszony.

JEFFREY

(do siebie)
Głupi!!! Ale ze mnie dureń. Teraz

może mieć jeszcze większe kłopoty
z Frankiem. Oby nie. Oby nie.

Jutro muszę dowiedzieć się więcej
o Franku.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Jeffrey ma aparat przymocowany do tablicy rozdzielczej,
nakierowany na drzwi wejściowe kamienicy Franka Bootha.

Aparat przykryty jest kartonowym pudełkiem po butach.
Jeffrey je kanapkę opakowaną w woskowany papier, obserwuje

i czeka.

Kobieta wychodzi z budynku i schodzi po schodach. Jeffrey
sięga do pudełka, unosi je i szybko robi dwa zdjęcia.

Widzimy mężczyznę idącego ulicą, który skręca na schody.

Jeffrey pstryka, choć właściwie robi zdjęcie jego plecom.

JEFFREY
Cholera!

Zakłada na powrót pudełko i dalej je.

DISSOLVE TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Później. Jeffrey wciąż czeka. Patrzy na zegarek - 2:00.

Kiedy podnosi wzrok, widzi Franka wychodzącego z samochodu
z innym facetem. Yellow Manem. Idą do kamienicy Franka.

Jeffrey w pośpiechu zdejmuje pudełko i zaczyna pstrykać
zdjęcia. Wchodzą po schodach i znikają w tym starym

posępnym budynku.

JEFFREY
Wow.

DISSOLVE TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Zegarek Jeffreya - wskazówka przechodzi przez 3:00.

JEFFREY

(na głos do siebie)
Jeszcze tylko piętnaście minut.

Właśnie wtedy widzi jakiś ruch i zdejmuje pudełko z

aparatu. Zaczyna pstrykać zdjęcia dwóm Facetom wychodzącym
z drzwi. To Yellow Man i bardzo dobrze ubrany mężczyzna z

wąsami i bujną fryzurą. Trzyma teczkę ze skóry aligatora.
FRANKA ANI ŚLADU. Obaj gadają, wybuchają śmiechem. Jeffrey

robi pięć, sześć zdjęć, podczas gdy oni zbliżają się do
niego. Pudełko upada. Yellow Man spogląda, ale Jeffrey

zdąża nałożyć pudełko i udaje, że zagląda do schowka na
rękawiczki.

Dwóch Facetów przechodzi tuż obok samochodu Jeffreya i

wsiada do następnego samochodu. Jeffrey decyduje się ich
śledzić. Czeka parę sekund i zapala silnik.

EXT. ULICA W MIEŚCIE - DZIEŃ

Jadą przez miasto...

EXT. BUDYNEK FABRYKI - DZIEŃ

... do dużego budynku fabrycznego. Parkują tam i wbiegają

po metalowych schodach na fasadzie budynku. Jeffrey wchodzi
w cień i obserwuje ich. Zatrzymują się na metalowym

podeście. Jeffrey widzi, jak stojąc na palcach patrzą na
coś w oddali. Człowiek z teczką ze skóry aligatora śmieje

się do Yellow Mana na widok czegoś. Łapie Yellow Mana za
ramię. Jeffrey nie wie, co widzą ze swojego punktu

widokowego. Patrzy na zegarek: 3:25.

JEFFREY
Musisz poczekać, Sandy. Wpadłem

wreszcie na trop.

Robi szybko zdjęcie tamtych dwóch na schodach...

EXT. ALEJA - DZIEŃ

... potem idzie w dół alei w kierunku obiektu ich

zainteresowania. Na końcu alei skręca w lewo i staje jak
wryty.

EXT. CHŁODNIA - DZIEŃ

Widzi tłum ludzi, ambulans i dwa wozy policyjne. Podchodzi
bliżej. Mimo tłumu widzi rozbite okno, z którego zwisa

ciało martwego mężczyzny. Krew ścieka z ogromnej rany w
jego głowie.

Na chodniku przed budynkiem jakaś kobieta leży w szoku. Ma

brutalnie połamane nogi, które obrócone są ku głowie w

jakiś straszny sposób. Jeffrey staje obok dwóch Czarnych
Klientów. Nagle jeden z oficerów policji zaczyna wszystkich

odganiać. Jeffrey zwraca się do Czarnych Klientów.

JEFFREY
Co się stało?

KLIENT #1

Rozwalili go, człowieku, nie
widzisz?

KLIENT #2

Ten ciołek był największym
dilerem w tej dzielnicy, brachu.

Policja znajdzie tam więcej
dragsów, niż byś sobie mógł

wyobrazić. Ful hery i koki, jak w
niebie.

JEFFREY

Taa? A co z kobietą?

KLIENT #1
Pewnie kurwa, co miała

nieszczęście być z nim wtedy.

JEFFREY
Człowieku, eh... brachu.

KLIENT #1

Tak właśnie świat pada mi do
stóp. Przypatrz się.

Jeffrey spogląda ostatni raz, patrzy na zegarek i odchodzi

w pośpiechu.

CUT TO:

EXT. LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Jeffrey dojeżdża do rogu, gdzie stoi Sandy i szaleńczo się

rozgląda. Jeffrey zatrzymuje się przy niej.

SANDY
(patrząc ponad

samochodem)
ODJEŻDŻAJ!!! NO JUŻ!

Jeffrey rozgląda się. Wielki Footballista biegnie do

metalowej siatki po drugiej stronie ulicy, ale jest już za
późno - Mike dostrzega Jeffreya. Wszystko zamiera na

chwilę. Mike odbiega.

SANDY
No super.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Sandy obchodzi samochód i wsiada.

SANDY

Spóźniłeś się.

JEFFREY
Naprawdę mi przykro.

SANDY

I co ja teraz zrobię?

JEFFREY
Chcesz iść z nim pogadać?

SANDY

Taa, ale... nie myślę, żeby to
coś zmieniło na lepsze. Jedźmy.

Porozmawiam z nim później.

CUT TO:

INT. RESTAURACJA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy siedzą w restauracji w innym boksie, ale

jedząc to samo, co przy poprzedniej wizycie.

SANDY
Wiesz, ten ser to właściwie same

chemikalia.

JEFFREY
Dlatego jest taki dobry. Chcesz

usłyszeć, co dzisiaj widziałem?

SANDY
Wal.

JEFFREY

Numer jeden. Widziałem Yellow
Mana, jak wchodzi do kamienicy

Franka, śmiejąc się z Frankiem.
Teraz tylko... jedyny kłopot to,

czego to dowodzi?

SANDY
(myśląc)

Tak naprawdę niczego, ale to
interesujące. Znają się. Wydaje

się, że się lubią.

JEFFREY
Może. Ale myślę, że Yellow Man

jest na prochach. Myślę, że Frank
je mu dostarcza.

SANDY

Czyżby?

JEFFREY
Numer dwa. Widziałem, jak Yellow

Man wychodzi. Tym razem z dobrze

ubranym facetem z teczką ze skóry
aligatora. Pojechali do fabryki,

stali na schodach i patrzyli na
coś gdzieś dalej. Numer trzy,

teraz uważaj. Gdzieś dalej
zdarzyło się morderstwo.

Zastrzelony diler i kobieta z
połamanymi nogami.

SANDY

Jeffrey!!!

JEFFREY
A potem jacyś kolesie powiedzieli

mi, że policja znajdzie tam
mnóstwo prochów u tego

zastrzelonego.

SANDY
Nie wierzę, że to wszystko

odkryłeś. Masz zamiar to ciągnąć?
Wrócisz do jej mieszkania?

JEFFREY

Tak.

SANDY
Jeffrey... po co?

JEFFREY

Widzę coś, co od zawsze
pozostawało w ukryciu. Jestem

zamieszany w tajemnicę. Dowiaduję
się. Badam sekrety.

SANDY

Aż tak bardzo lubisz tajemnice?

JEFFREY
Tak. Ty jesteś tajemnicą. Lubię

cię, bardzo.

Jeffrey wstaje i przechodzi na jej stronę boksu. Patrzą na
siebie.

SANDY

Czyżby?

Jeffrey nachyla się i całuje ją delikatnie. Sandy odrywa
się.

SANDY

Nie, proszę, Jeffrey.

Jeffrey patrzy na nią przez chwilę.

JEFFREY
Martwisz się o mnie, prawda?

SANDY

Tak. Czy to zaskakujące? Tak,

martwię się, i to bardzo. To ja
cię w to wciągnęłam.

CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey skrada się po schodach w kamienicy Dorothy. Waha
się przed przejściem korytarzem do jej drzwi. Puka i

Dorothy otwiera.

DOROTHY
Wejdź.

JEFFREY

Cześć.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Dorothy zamyka drzwi. Zakłada łańcuch.

Całują się. Pocałunek staje się coraz gorętszy. Rodzi się

uczucie.

Idą przez przedpokój do drugiej sypialni. Nigdy się tam
jeszcze nie kochali. Kiedy zdejmują w pośpiechu ubrania,

Jeffrey widzi spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem. Podnosi go
i kręci śmigiełkiem - słychać cichą muzyczkę. Dorothy

krzyczy, kiedy zataczając się przytrzymuje jego rękę, nie
dając mu raz jeszcze zakręcić śmigiełkiem. Zaczyna się

znowu kontrolować, Jeffrey pozwala, by zabrała kapelusz.

DOROTHY
To kiedyś mnie śmieszyło, ale...

JEFFREY

Wybacz. Może jednak pójdę,
Dorothy.

DOROTHY

Tak. Frank...

JEFFREY
Frank przychodzi?

DOROTHY

Nie, nie mógłby. Nie odchodź.
Myślisz, że jestem szalona, nie?

Chcę, żebyś został.
(płacząc)

Nie miej do mnie wstrętu.

JEFFREY
(bardzo nerwowo)

Oczywiście, że nie mam.

DOROTHY
Nie jestem szalona.

(myśląc)

Znam różnicę między dobrem a
złem.

JEFFREY

To dobrze.

Jeffrey siada na łóżku.

DOROTHY
(przybiera pozę)

Podoba ci się moje ciało?

JEFFREY
Pewnie, że tak.

Dorothy zbliża się do niego, do jego pleców, dotykając je

językiem. Kładzie się w pozie i trwa w niej.

DOROTHY
Jestem pomnikiem. Możesz mnie

dotknąć. Możesz robić, co tylko
zechcesz.

Dłonie Jeffreya dotykają jej ciała i suną po nim.

DISSOLVE TO:

Jeffrey i Dorothy kochają się w jej łóżku w prawie zupełnej

ciemności.

DOROTHY
(marzycielsko)

Co chcesz robić?

JEFFREY
Właśnie to robię.

DOROTHY

Jesteś niegrzecznym chłopcem?

JEFFREY
Co to znaczy?

DOROTHY

Chcesz robić niegrzeczne rzeczy?
(onirycznie)

Cokolwiek. Cokolwiek.

JEFFREY
(szepcząc w

podnieceniu)
Czego chcesz?

DOROTHY

Chcę, żebyś mnie krzywdził.

JEFFREY
Nie. Mówiłem ci. Nie chcę cię

krzywdzić. Chcę ci pomóc. Myślę,
że wiem trochę o tym, co się z

tobą dzieje.

(Dorothy nie reaguje)
Dorothy? Frank ma twojego męża i

synka. Dorothy, czyż nie? Musisz
coś zrobić, Dorothy. Idź na

policję.

DOROTHY
Żadnej policji!!!

(wyginając się do
zagłówka; potem

wściekle)
Żadnej policji!!!

Nagle Dorothy staje się bardzo dziwna. Zamienia się w małą

dziewczynkę. Przybiera niepokojący uśmiech małej
dziewczynki.

DOROTHY

Chciałbyś mnie otworzyć, prawda?

JEFFREY
Tak.

DOROTHY

(myśląc z grymasem)
A co by było, gdybym powiedziała

Frankowi, że mnie otworzyłeś?

Na tą jedną chwilę widzimy schody w kamienicy Dorothy. Są
puste. Potem znów Jeffrey i Dorothy.

JEFFREY

To nie byłoby w porządku, nie?

DOROTHY
Frank otworzyłby ciebie.

JEFFREY

OK. Wiem, że ciebie straszą, to
teraz ty chcesz kogoś postraszyć.

DOROTHY

(uśmiecha się bardzo
dziwnie)

Czy to cię straszy?

JEFFREY
Zamknij się.

DOROTHY

Uuuuważaj.

JEFFREY
(przestraszony i

wściekły)
Daj spokój, Dorothy.

DOROTHY

A co by było, gdyby Frank
przyszedł tu i nas znalazł?

Zasłony w kuchni wyfruwają za okno w groźnym podmuchu
wiatru.

JEFFREY

Hej, skończ z tym, dobra?

DOROTHY
Pocałuj mnie.

Całują się.

DOROTHY

Kochasz mnie?

JEFFREY
Kochasz mnie?

DOROTHY

Pierwsza zapytałam.

JEFFREY
Czasami myślę, że tak.

DOROTHY

A czasami myślisz, że nie?! Dobra
więc, wynocha!

Wyrywa się.

JEFFREY

Poczekaj chwilę. Poczekaj. Czego
chcesz? Na miłość boską!

DOROTHY

Po prostu wynocha z mojego łóżka.

Wali Jeffreya i uderza go w twarz. Jeffrey walczy z nią, by
już więcej go nie biła, ale Dorothy wyrywa się i uderza go

w twarz raz jeszcze. Jeffrey odpycha ją mocno, tak, że
Dorothy wali głową w ścianę. Uśmiecha się przez ból.

JEFFREY

O Boże. Dobrze z tobą?

Dorothy kładzie się na nim i obsypuje go pocałunkami.

DOROTHY
Widzisz? Wiesz, jak mnie

krzywdzić. Teraz otwórz mnie.
Wejdź we mnie.

Jeffrey wchodzi na nią w ciemności.

Przysuwamy się bardzo blisko do ucha Jeffreya, podczas gdy

usta Dorothy też tam się zbliżają i szepczą.

DOROTHY
Kocham cię, Don, z całego serca.

JEFFREY

Nie. To nie Don.

Ale nie może powstrzymać ani siebie, ani jej od uprawiania

miłości.

DOROTHY
Chodź do środka. O tak, tak, tak.

(szaleńczo)
O tak, o tak, tak.

Ruch zamiera. Cisza w pokoju, oprócz ich oddechów.

JEFFREY

Nie chciałem cię krzywdzić.

DOROTHY
Ciiii. Teraz mam twoją chorobę.

JEFFREY

Masz co?

DOROTHY
Wlałeś we mnie chorobę. Twoje

nasienie. Gorące i pełne choroby.

JEFFREY
Nie ma żadnej choroby, mówię ci.

DOROTHY

Mężczyźni są szaleni. A potem
wlewają we mnie ich szaleństwo.

To sprawia, że jestem szalona.
Potem oni nie są szaleni jakiś

czas. Potem znów wlewają we mnie
swoje szaleństwo.

(zaczyna płakać)
To mnie spala. Ale kocham cię.

Naprawdę, naprawdę. Wiedziałeś o
tym? Wiedziałeś, że cię kocham?

JEFFREY

(zalękniony)
Cieszę się.

DOROTHY

Tak dużo chciałabym ci
powiedzieć. Jestem zanurzona w

ciemności, chociaż rzeczy się
poruszają. Ciemność mnie wsysa.

Całuje mnie i wpływa we mnie. W
każdy otwór. Otwiera mnie ku

śmierci.

JEFFREY
Dorothy, nie!

DOROTHY

(szepcze)
Jeśli umrę, będę wolna. Robi się

późno, prawda? Powiem ci, ogarnia
mnie chłód, gdy robi się późno.

Jest ciepło, a potem ogarnia mnie

chłód. Jeffrey, właśnie ogarnia
mnie chłód.

JEFFREY

Nazwałaś mnie Jeffrey.

DOROTHY
Tak. Jesteś nim?

JEFFREY

Tak.

DOROTHY
Czemu tu jesteś?

(Jeffrey znów na nią
wchodzi)

Hmmmmmmmm!!! OK.

JEFFREY
Nie, nie tylko dlatego...

(całują się gorąco)
... ale też dlatego, bo naprawdę

chcę, żeby było z tobą dobrze.

Dorothy zatrzymuje się i patrzy na niego - obejmuje jego
twarz. Zaczyna płakać.

DOROTHY

Chcesz. Naprawdę chcesz.

Wciąż obejmuje jego twarz - patrząc w jego oczy i płacząc
szczerze. Przytula go do siebie.

DOROTHY

Jeffrey. Jeffrey. Jeffrey.

Jeffrey uśmiecha się.

JEFFREY
Myślę, że już pójdę.

DOROTHY

Chcę, żebyś został ze mną.

JEFFREY
Lepiej będzie, jak pójdę.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Później. Jeffrey jest ubrany, a Dorothy wychodzi z łazienki
w szlafroku. Czesze włosy. Pali się jedno lub dwa światła.

Dorothy patrzy na Jeffreya i uśmiecha się, odgarnia w tył
włosy z jego twarzy.

DOROTHY

Jesteś moim specjalnym
przyjacielem, prawda?

(szepcze)
Wciąż mam cię w środku.

(duży uśmiech)

To mi pomaga. Potrzebuję cię.

Jeffrey nie wie co powiedzieć. Zaczyna iść do drzwi z
Dorothy za sobą.

JEFFREY

(kłamie)
Zadzwonię.

DOROTHY

OK. Niedługo? Myślisz, że jestem
za gruba?

JEFFREY

Co?

DOROTHY
Robię się trochę gruba.

Nienawidzę tego.

JEFFREY
Jak dla mnie wyglądasz pięknie.

Dorothy klepie się po udach.

DOROTHY

Tu. Gruba, gruba, gruba.

Dorothy zdejmuje łańcuch i otwiera drzwi. Korytarz jest
pusty. Jakiś hałas na schodach. Nagle - widzimy - Frank i

jego Dwaj Kumple wychodzą ze schodów.

JEFFREY
(do Dorothy)

O nie.

DOROTHY
(jej oczy zachodzą mgłą

- wessana przez
ciemność)

Nie.
(woła do Franka)

Cześć, kochanie.

FRANK
Co to za fiut?

DOROTHY

To przyjaciel. Sąsiad. Po prostu
rozmawialiśmy.

FRANK

(do Jeffreya)
Sąsiad?

(wolno)
Zamknij ryja.

(do Jeffreya)
Lubisz telefony, he? Chcesz się

przejechać?

JEFFREY

Nie, dzięki.

FRANK
Nie, dzięki. Co to znaczy?

JEFFREY

(bardzo ostrożnie)
Nie chcę jechać.

FRANK

Gdzie jechać?

JEFFREY
Na przejażdżkę.

FRANK

Przejażdżka? Do diabła, to jest
pomysł. Dobra, jedziemy. Hej,

wszyscy jedziemy.

Frank chwyta Jeffreya i ciągnie go za sobą.

FRANK
(do Dorothy)

Ruszaj się. Jedziemy się zabawić.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Frank prowadzi skutego przerażeniem Jeffreya w dół po

schodach.

CUT TO:

INT. SAMOCHÓD FRANKA / MIEJSKIE ULICE - NOC

Frank i Dorothy są na przednich siedzeniach. Jeffrey siedzi

z tyłu, wciśnięty między dwóch bardzo brudnych dziwnych
gości. Frank prowadzi bardzo szybko i szaleńczo. Na

przednim siedzeniu przy nim leży policyjne radio, które od
czasu do czasu odzywa się policyjnymi zgłoszeniami. Na

światłach, kiedy zapala się zielone, samochód Franka
piszczy oponami.

FRANK

Gdzie jedziemy? Wiem! Pojedziemy
zobaczyć się z Benem. Co nie?

PAUL

(śmiejąc się)
Taa. Zobaczymy się z Benem.

Samochód wyjąc jedzie zniszczonymi ulicami z barami i

klubami po bokach. Świecą się w ostrych kolorach neony
sklepów z alkoholem i sex-shopów. To wszystko tylko

zamazane obrazy z powodu szybkości, z jaką jedzie Frank.

Gra muzyka do szybkiej jazdy.

Samochód przechyla się niebezpiecznie w wąskich uliczkach,

ledwo mieszcząc się w zakrętach. Ford wybija się na paru
krawężnikach. Dorothy od czasu do czasu spogląda skrycie na

Jeffreya. Piszczy głośno - czasem ze śmiechu, ale częściej
ze strachu.

Raymond i Paul śmieją wespół z Frankiem, wrzeszczą i palą

papierosy.

EXT. "BARBARY COAST" - NOC

Frank w końcu dojeżdża tam, gdzie chciał - do baru na rogu

- i hamuje z poślizgiem. Wszyscy wyłażą z auta. Frank
chwyta Jeffreya.

FRANK

Chodź. Chcę, żebyś poznał mojego
przyjaciela. Raymond, przynieś

piwo, dla Bena też.

RAYMOND
OK, Frank.

FRANK

(do Jeffreya)
Jakie piwo lubisz?

JEFFREY

(prosto z mostu)
Heineken.

FRANK

PIERDOL TO GÓWNO. PABST BLUE
RIBBON!!!

Trzymając mocno Jeffreya wpycha go do baru.

INT. "BARBARY COAST" - NOC

Ruszając się szybko idą przez ciemne niepokojące miejsce.
Frank trzyma Jeffreya za szyję i zmusza go do szybszych

kroków. Z tyłu przy drzwiach czarny mężczyzna pieści się z
białą dziewczyną.

INT. ZAPLECZE - "BARBARY COAST" - NOC

Przechodzą przez drzwi na zaplecze. Jest tam kilka nagich
dziewczyn koło łóżek z zasłonami. Inna dziewczyna leży na

swoim łóżku z zaschniętymi rzygowinami wokół głowy i
poduszki. Nagle Frank dostrzega swojego przyjaciela,

Willarda. Biegnie do niego gwałtownie i chwyta go za
gardło.

FRANK

Hej, półgłówku. To był ostatni
raz, kiedy dałem ci się naćpać i

zostałem z tobą oglądać twoje
odjeby - podarłeś mój płaszcz,

skurwysynu, i zgubiłem mój

szczęśliwy kawałek niebieskiego
aksamitu.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

FLASHBACK

do czarno-białego zdjęcia - kawałek materiału w trawie na
opustoszałym polu.

JEFFREY (V.O.)

Jakiego to koloru?

DETEKTYW WILLIAMS (V.O.)
Niebieskiego. Niebieski aksamit.

INT. ZAPLECZE - "BARBARY COAST" - NOC

RESUME GROUP

WILLARD
Hej, Frank, przepraszam.

FRANK

Taa? Gotuj się na list miłosny.
Jak się nie będziesz spodziewał.

WILLARD

Frank, proszę, facet.

FRANK
Wielki list miłosny.

Frank pcha go na łóżko do zaschniętych rzygowin i ich kurwy-

właścicielki. Zostawiają Willarda...

INT. SCHODY I PÓŁPIĘTRO - APARTAMENT BENA - NOC

... i idą w górę po starych drewnianych schodach. Frank

wali w drzwi na pierwszym półpiętrze. Raymond dołącza do
nich ze skrzynką piwa Pabst Blue Ribbon.

FRANK

Hej, Ben. OTWIERAJ. Tu Frank.

Otwiera im wysoki szczupły facet z wąsami i w bonżurce -
BEN. Jego głos brzmi jak rżenie, od długoletniego palenia.

BEN

(z gracją)
Frank. Wejdź.

FRANK

Hej, przyprowadziłem przyjaciół.
I przyniosłem piwo.

BEN

Dobrze. Witaj. Wejdź i rozgość

się.

INT. APARTAMENT BENA - NOC

Apartament jest bardzo duży. Wszystkie meble są załadowane

do granic. Oprócz tego w pokoju jest bardzo-bardzo puszysta
Kobieta ubrana na czarno i jakaś inna obskurna Para. Na

kanapie Młoda Kobieta bawi się dużą lalką.

FRANK
(na coraz większym

haju)
Uprzejmyś, cholera, uprzejmyś,

skurczybyku. Chcesz piwa?

BEN
(z uśmiechem)

Oczywiście, Frank.
(do puszystej)

Kochanie, przynieś szklanki.
Napijemy się piwa z Frankiem. Nie

usiądziecie?

Wszyscy jakoś tak drepczą dookoła. Paul siada na krześle i
zaczyna śmiać się z jakiegoś kawału, który ma w głowie.

FRANK

Cholera, Ben! Jak się kurwa
miewasz?

BEN

Dobrze, Frank. Dobrze. A jak ty?

FRANK
Jak chuj, dobrze jak chuj. Znasz

już trochę tą maleńką cizię,
Dorothy, a to coś tutaj,

(odnośnie Jeffreya)
to sąsiad. Co my do kurwy nędzy

robimy z sąsiadem, tego nie wiem.
Cholera!!!

(odnośnie Bena)
A to jest najbardziej uprzejmy

koleś, jakiego znam. Spójrz na
siebie. Jesteś pięknym

skurwysynem, Ben. Kocham tą
kurtałkę i tą twoją fifkę. Kurwa,

tego już za wiele, gdzie te
szklanki? Piwo się zagrzeje. Nie

zniosę pieprzonego ciepłego piwa.
Chce mi się po nim rzygać.

BEN

Kochanie, gdzie są szklanki? Och,
oto i one.

Puszysta Dama przynosi szklanki i stawia je na stoliku do

kart. Wygląda na zaniepokojoną. Spogląda na Bena błagalnie.

FRANK

Raymond! Gdzie to pierdolone
piwo?

RAYMOND

Przed tobą, Frank. Chcesz, żebym
je nalał?

FRANK

Nie, chcę, żebyś je jebał.
Cholera, no pewnie. Nalej to

jebane piwo.

RAYMOND
Proszę bardzo.

FRANK

Dobrze, wypijmy.

BEN
Twoje zdrowie, Frank.

FRANK

Cholera, wypijmy za coś innego.
Wypijmy za pieprzenie. Powiedz,

wypijmy za twoje rżnięcie, Frank.

BEN
Jeśli chcesz, Frank. Wypijmy za

twoje rżnięcie, Frank. Sto lat.

Przyjaciele Franka, Paul i Raymond, śmieją się.

FRANK
(śmieje się głośno)

Sto lat. Uprzejmyś, człowieku.
Jesteś taki wykurwiście uprzejmy.

KOCHAMY BENA! Za Bena!

Frank klepie Jeffreya w twarz.

FRANK
Hej, sąsiad. Za Bena.

JEFFREY

(oszołomiony, łapie się
za twarz)

Za Bena.

FRANK
Widziałeś, Ben? Robi wszystko, o

co tylko kurwa poproszę.

Ben podchodzi do Jeffreya.

BEN
Dziękuję, sąsiedzie. Pozwól, że

obejrzę twoją twarz. Zabolało?

Jeffrey pokazuje mu.

BEN

Ojejku.

Nagle Ben grzmoci Jeffreya w brzuch. Jeffrey składa się w
pół.

BEN

Czy już ci lepiej?

Frank niemal umiera ze śmiechu. Wszyscy dołączają się. Ben
odwraca się do Franka.

BEN

Frank, mam coś dla ciebie.
Państwo wybaczą.

FRANK

PAŃSTWO WYBACZĄ por favor. Hej,
niech Cycki zobaczą dzieciaka.

Jeffrey równocześnie próbuje złapać oddech i widzi

niewiarygodne emocje wzbierające na twarzy Dorothy. Dorothy
wyrywa się przed siebie. Raymond chwyta ją za ramię i

zabiera do innego pokoju. Jeffrey słyszy jej okrzyki i głos
małego chłopca.

DOROTHY (V.O.)

Donny, och mój Donny.

DONNY (V.O.)
Mama!

INT. DRUGI POKÓJ - APARTAMENT BENA - NOC

Dorothy szlocha przytulona do Donny'ego. Donny płacze i
chwyta ją tak, jak mała małpka chwytałaby swoją matkę.

Nagle Donny odbiega, krzycząc.

DONNY
Mamo. Zostawiłaś mnie. Przestałaś

mnie kochać.

FRANK
(wracając do głównego

pokoju Bena)
OK. Walmy kurwa w trasę, mieliśmy

zabawić naszego sąsiada. Zróbmy
to wreszcie. Pa, Ben. Chcesz

jechać z nami na przejażdżkę?
Ktoś chce? Ty?

(patrzy dookoła)

Dorothy dołącza do grupy. Jest w szoku. Frank ściska jej
policzek.

FRANK

Żadnego uśmiechu dla Franka? Nie?
OK, pieprzyć to. Jedźmy. O, a ty

chcesz jechać z Raymondem?

Raymond poderwał jedną z obskurnych panienek.

BEN

Do zobaczenia we wtorek, Frank.

FRANK
Racja, Ben. Jedziemy na rżnięcie.

Wyrucham wszystko, co się rusza.

EXT. "BARBARY COAST" - NOC

Wychodzą i wtarabaniają się wszyscy do samochodu.

INT. SAMOCHÓD FRANKA / MIEJSKIE ULICE - NOC

Teraz jest ich z tyłu czworo. Raymond zaczyna obmacywać
Obskurną Panienkę. Jadą szybko pośród nocy. Frank prowadzi

przez różne ciemne ulice...

INT. SAMOCHÓD FRANKA / AUTOSTRADA - NOC

... wyjeżdżają na autostradę i przyśpieszają do 100 mil/h

na dwupasmowej szosie.

FRANK
(do Jeffreya)

Hej! Lubisz spacery?

JEFFREY
Co?

FRANK

Zabierzmy sąsiada za miasto.
Niech się kurwa przespaceruje.

(śmieje się)

Podczas gdy Frank prowadzi, Jeffrey widzi, że Dorothy
patrzy nerwowo za okno na drogę i śmigającą okolicę, potem

pytająco na Franka. Wyczuwa, gdzie mogą jechać.

DOROTHY
Dokąd jedziemy, Frank?

FRANK

Hej, Cycki. Zabieram twojego
sąsiada na wieś. I może gdzieś

dla ciebie.

DOROTHY
(bardzo niespokojna)

Frank?

FRANK
Jego też chcesz przecież

zobaczyć, nie?

DOROTHY
Tak, ale...

FRANK
Więc zamknij ryja!

Frank widzi, że Dorothy patrzy do tyłu na Jeffreya.

FRANK

Hej, a co ma do tego wszystkiego
ten fiutek?

INT. SAMOCHÓD FRANKA / POLNA DROGA - NOC

Frank w złości skręca w małą polną drogę. Samochód
podskakuje na niej i piszcząc zatrzymuje się koło zagajnika

drzew. Frank obraca się gwałtownie do Jeffreya.

FRANK
Na co się tak gapisz?

JEFFREY

Na nic.

FRANK
(wpija wzrok w

Jeffreya; długa pauza)
Nie patrz na mnie, fiucie.

Strzelam, kiedy widzę białka
oczu.

(wciąga hel)
Lubisz mnie?

Jeffrey jest cicho.

FRANK

(nadal wysoki głos)
Spójrz na nie. Czym są?

DOROTHY

Daj spokój, Frank. Jedźmy,
proszę.

Frank robi coś z piersiami Dorothy, ale Jeffrey nie widzi

co.

FRANK
Nie mów "PROSZĘ", półgłówku. CZYM

ONE SĄ?

DOROTHY
Są moimi piersiami.

FRANK

Mogę ich dotknąć?

DOROTHY
Jeśli chcesz.

Frank wciąga hel.

FRANK

Dzidziuś chce je szczypać.

Dorothy krzywi się z bólu i próbuje się odsunąć.

FRANK

O co biega? Oddaj je. Są tylko
trochę czerwone, i koniec. Daj mi

je znów dotknąć. Chodź tu.

Frank przyciąga ją i zaczyna ją znowu szczypać. To ją
bardzo boli, jest przerażona i pełna bólu.

JEFFREY

Hej, zostaw ją w spokoju.

Frank udaje, że nie słyszy Jeffreya i szczypie piersi
Dorothy naprawdę mocno. Dorothy tłumi krzyk. Jeffreya

ogarnia wściekłość. Uderza Franka mocno w twarz. Wszyscy
zamierają w śmiertelnej ciszy, gdy Frank obraca się do

Jeffreya. Gapi się na niego.

FRANK
NASTĘPNY! Wyłaź z wozu,

pierdolcu. WYWAL GO, RAYMOND!!

EXT. SAMOCHÓD FRANKA / POLNA DROGA - NOC

Frank wysiada z samochodu i przyciska twarz do szyby w

tylnich drzwiach. Jego twarz jest wykrzywiona i ohydna.
Otwiera tylnie drzwi. Raymond i Paul chwytają Jeffreya i

wyciągają z samochodu. Obskurna Panna śmieje się nerwowo.

DOROTHY
Frank, on nie chciał. Zostaw go w

spokoju. Daj spokój. On nie
chciał.

FRANK

Zamknij się. Daj mi szminkę.
(wciąga hel)

Hej, śliczny, śliczny.

Dorothy zwleka, więc Frank wywala zawartość jej torebki na
przednie siedzenie, chwyta szminkę i latarkę. Szminkuje

sobie usta bardzo obficie.

Podczas gdy Raymond i Paul trzymają Jeffreya, Frank całuje
Jeffreya w usta. Jeffrey próbuje uderzyć Franka i odepchnąć

się, ale Raymond i Paul mocno trzymają. Jeffrey wygląda
bardzo dziwnie z wielkimi plamami czerwonej szminki na

twarzy i ustach.

DOROTHY
ZOSTAW GO W SPOKOJU!! FRANK!!

Frank trzaska przednimi drzwiami, co tłumi krzyk Dorothy.

Chwyta Jeffreya i przyciska jego przerażoną twarz do
przedniej szyby. Potem do tylniej szyby. Potem z pomocą

Paula wali Jeffreyem o maskę i przyciska jego twarz do
przedniej szyby. Od środka to przedstawienie wygląda

wariacko i przerażająco. Potem Frank odciąga Jeffreya z

powrotem na bok.

FRANK
(do Jeffreya)

Jesteś pieprzonym szczęściarzem,
że żyjesz. SPÓJRZ NA MNIE!

Raymond odciąga Jeffreya za twarz, żeby patrzył na Franka.

Dorothy i Obskurna Panna patrzą, zamarłe w przerażeniu.

FRANK
Nie bądź więcej dla niej dobrym

sąsiadem albo poślę ci list
miłosny. Prosto z mojego serca,

pierdolcu. Wiesz, co to jest list
miłosny? To kula, prosto z mojego

gana, kutasie. Dostajesz ode mnie
list miłosny i jesteś ujebany na

zawsze. Zrozumiałeś, pierdolcu?

JEFFREY
Tak.

FRANK

Poślę cię prosto do piekła,
kutasie!

Frank wyjmuje z kieszeni mały kwadracik niebieskiego

aksamitu i zaczyna dotykać nim twarzy Jeffreya.

FRANK
(głośno oddychając)

Poczuj to. Poczuj moje mięśnie.

Raymond unosi ramię Jeffreya i Jeffrey dotyka muskułów
Franka.

FRANK

Podobają ci się?
(do Raymonda i Paula)

Przytrzymajcie go dla mnie.

Nagle Frank zaczyna okładać Jeffreya po twarzy. Dorothy
wrzeszczy za szybą samochodu.

CUT TO BLACK:

EXT. POLNA DROGA - DZIEŃ

Żadnego dźwięku. Potem jęczenie.

Punkt widzenia Jeffreya na leżące na ziemi kamienie.

Jeffrey podnosi się wolno i rozgląda się. Samochodu nie ma.
Jeffrey ma opuchniętą, pokrwawioną i pokrytą szminką twarz.

Ma zsunięte spodnie, a na nogach napisane szminką "PIERDOL
SIĘ".

Staje z wielkim trudem i podciąga spodnie. Zapina pasek i

zaczyna kuśtykać polną drogą do autostrady.

CUT TO:

EXT. BUDKA TELEFONICZNA - AUTOSTRADA - DZIEŃ

Jeffrey dzwoni.

JEFFREY
Yellow Cab? Czy to Yellow Cab?

Potrzebuję taksówki, na trasie
numer 7.

(rozgląda się)
Zaraz przy Meadow Lane.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Dorothy mówiącą "Meadow Lane" do
słuchawki.

INT. SAMOCHÓD FRANKA - NOC

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Franka mówiącego "Jego też chcesz
przecież zobaczyć, nie?" i odpowiedź Dorothy: "tak, ale..."

EXT. BUDKA TELEFONICZNA - AUTOSTRADA - DZIEŃ

JEFFREY
Meadow Lane. Jest tu duży

billboard Nehi. OK. Poczekam, bez
obaw. Muszę jakoś dojechać do

domu, nie?

DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey śpi. Jego twarz jest opuchnięta i w siniakach.

Zegar wskazuje 16:30.

DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - NOC

Zegar wskazuje 1:30. Jeffrey idzie do łazienki. Patrzy na

swoją rozdętą twarz i bierze dwie aspiryny. Potykając się
wraca do łóżka.

DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Zegar wskazuje 7:30. Jeffrey wstaje i przeciąga się.

JEFFREY

Auuu.

Strasznie bolą go mięśnie.

CUT TO:

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Przy śniadaniu. Ciotka Barbara i Pani Beaumont gapią się na

Jeffreya.

JEFFREY
Nie chcę o tym rozmawiać.

Wszystko gra. Nie chcę o tym
rozmawiać.

CIOTKA BARBARA

Czasami to pomaga, jak się omówi
różne sprawy. Na ten przykład,

wiele małżeństw przez to
przetrwało.

JEFFREY

(przerywa jej i
uśmiecha)

Ciociu Barbaro. Kocham cię, ale
ty tego nie zrozumiesz.

Podpiera głowę pięściami.

DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey wykręca numer w telefonie.

JEFFREY
Pani Williams? Tu Jeffrey

Beaumont. W porządku, a pani? To
dobrze. Czy jest Sandy? Dobrze,

dziękuję. Sandy? ... Możesz
rozmawiać? Dobra. Wlazłem po uszy

w tą sprawę. Wyjaśnię ci, ale to
się wymknęło spod kontroli.

Szczęście, że w ogóle z tobą
rozmawiam. Ale obiecuję, że

opowiem ci o wszystkim ... A co u
ciebie?

CUT TO:

INT. SYPIALNIA SANDY - DZIEŃ

Sandy przy telefonie.

SANDY

Zerwaliśmy ze sobą. Nie. Jest
dobrze. Jest dobrze, Jeffrey.

Jeffrey? Hej, Jeffrey? Chcesz iść
ze mną na prywatkę w piątek

wieczorem? Nie będzie go, nie
martw się. Byłoby naprawdę miło.

W ten piątek. Nie umiesz tańczyć?
No to cię nauczę, głuptasie.

CUT TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey przy telefonie.

JEFFREY
Super. Hej, mam pewien problem.

Wiem o rzeczach, które przydałyby
się twojemu ojcu, ale ty za to

możesz wpaść w tarapaty.

INT. SYPIALNIA SANDY - DZIEŃ

SANDY

Jeffrey, czy to bardzo ważne
rzeczy? No to nie myśl o mnie -

musisz mu powiedzieć. Jeffrey.
Nie żartuję.

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

JEFFREY
OK, ale obiecuję, że nie wspomnę

o tobie. OK? Spotkam się z nim na
komisariacie, dobra? Do

zobaczenia w piątek wieczorem,
jeśli nie wcześniej.

DISSOLVE TO:

INT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach do biura Detektywa Williamsa.

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Skręca za rogiem i wchodzi do biura - przestraszony zamiera

w pół kroku. Detektywa Williamsa nie ma przy jego biurku,
ale przy drugim biurku siedzi Yellow Man. Jeffrey i Yellow

Man patrzą sobie w oczy.

Jeffrey zamiera.

JEFFREY

Przepraszam.

Jeffrey obraca się na pięcie tak szybko, jak tylko może,
idzie do zbiornika z wodą i nalewa sobie, cały czas plecami

do Yellow Mana. Drży ze strachu. Obraca się wolno. Yellow
Man przegląda jakieś papiery leżące na biurku.

Yellow Man znów podnosi wzrok. Tym razem nabiera z wolna

podejrzeń i przechyla głowę. Jeffrey nie może się ruszyć.

W końcu Jeffrey robi parę kroków. Wychodząc z pola widzenia
Yellow Mana, zauważa nazwiska na drzwiach: DETEKTYWI J.R.

WILLIAMS & T.R. GORDON.

JEFFREY
(wewnętrzny głos)

Gordon. Gordon. Inspektor
policji. Zaczekaj. Zaczekaj

chwilę.

EXT. CHŁODNIA - DZIEŃ

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Czarnego Klienta mówiącego:

"policja znajdzie tam więcej dragsów, niż byś sobie mógł
wyobrazić".

JEFFREY

(wewnętrzny głos)
Policja. Policja. Gordon.

INT. APARTAMENT BENA - NOC

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie głos Franka gdzieś w oddali:
"Gordon poszedł prosto do nich - w biały dzień oczywiście -

to jest dopiero koleś, nie? I zabrał wszystkie prochy".

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

JEFFREY

(wewnętrzny głos)
Zabrał wszystkie prochy. Gordon

zabrał wszystkie prochy.

CUT TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey idzie w ciemności, trzyma zdjęcia. Zatrzymuje się

przed domem Detektywa Williamsa i waha się. Twarz Jeffreya
wyraża zafrasowanie. Jeffrey podchodzi do drzwi.

Znów się waha, zanim wreszcie puka do drzwi. Otwiera

Detektyw Williams. W tle widać Sandy. Kiedy Sandy dostrzega

wyraz twarzy Jeffreya, wie już, po co przyszedł.

DETEKTYW WILLIAMS
Jeffrey! Wejdź.

JEFFREY

Dobry wieczór. Cześć, Sandy.
Proszę mi wybaczyć, że zawracam

głowę, ale muszę z panem pomówić.

DETEKTYW WILLIAMS
W porządku, wejdź. Wyglądasz, jak

po wizycie u szalonej
kosmetyczki.

JEFFREY

(z głupim uśmiechem dla
Sandy)

Taa.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Sandy patrzy na Jeffreya zaniepokojona. Jeffrey idzie za

Detektywem Williamsem do jego gabinetu.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Detektyw Williams zamyka za Jeffreyem drzwi.

DETEKTYW WILLIAMS

W porządku?

JEFFREY
W porządku. Muszę panu

powiedzieć, że... odkryłem parę
spraw. Tak czy siak, muszę

pokazać panu parę zdjęć i
powiedzieć parę słów o nich. Oto

pierwsze zdjęcie.

Pokazuje Williamsowi zdjęcie Franka i obserwuje jego twarz,
kiedy Williams je ogląda.

JEFFREY

To jest Frank Booth. Jego adres
jest z tyłu. Frank, w moim

przekonaniu, jest bardzo chorym i
niebezpiecznym człowiekiem. To

jest zdjęcie Franka z innym
facetem, kiedy wchodzą do

budynku, gdzie mieszka Frank.

Jeffrey od niechcenia podaje zdjęcie i obserwuje twarz
Detektywa Williamsa wyjątkowo uważnie. Williamsowi nawet

nie drga powieka, ale przenosi wolno wzrok na oczy
Jeffreya.

JEFFREY

I ten właśnie facet wyszedł z

trzecim mężczyzną - tym dobrze
ubranym. Oto i zdjęcie. Myślę, że

kobieta, która nazywa się Dorothy
Vallens, ma przez nich mnóstwo

kłopotów. Myślę, że Frank porwał
jej męża i jej syna.

Po chwili...

JEFFREY

Nie mam żadnych stuprocentowych
dowodów na to wszystko. Jej adres

jest również na zdjęciach. Myślę,
że ci ludzie są zamieszani w

narkotyki ... i w morderstwo.
Myślę, że Frank zabija innych

dilerów i...
(decyduje się nie mówić

Williamsowi
wszystkiego)

... i w jakiś sposób zdobywa ich
narkotyki. Muszę panu powiedzieć,

że zaangażowałem się w to
bardziej, niż mi pan na to

pozwolił, ale to już skończone
... Musiałem panu powiedzieć o

tym wszystkim, bo myślę, że to
mogłoby pomóc.

DETEKTYW WILLIAMS

A teraz, Jeffrey, powiedz mi, jak
się w to wszystko wpakowałeś?

JEFFREY

Nie mogę opowiedzieć panu od
początku do końca. To mnie... to

mnie pochłonęło bez reszty. Nic
więcej nie powiem.

DETEKTYW WILLIAMS

Czy Sandy ma coś z tym wspólnego?

JEFFREY
Nie, w ogóle.

DETEKTYW WILLIAMS

(odnośnie zdjęć)
Kto wie, że to masz?

JEFFREY

Tylko pan, i pracownia foto.

DETEKTYW WILLIAMS
Ale skończyłeś już z tym?

JEFFREY

Tak, proszę pana. Na pewno.

Detektyw Williams obserwuje Jeffreya, potem zdjęcia.

DETEKTYW WILLIAMS

To dobrze. Tak będzie lepiej. I
będzie lepiej dla ciebie, jeśli

Sandy naprawdę nie jest w to
zamieszana. Przygotuj się na

przesłuchanie w tej sprawie,
niedługo.

JEFFREY

Tak, proszę pana.

Jeffrey wychodzi z gabinetu.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey patrzy na Sandy.

SANDY

Wszystko w porządku?

JEFFREY
Tak myślę. Musiałem mu powiedzieć

trochę z tego, co wiem. Czy
piątek wciąż aktualny?

SANDY

Nie powiedziałeś mu o mnie?

JEFFREY
Nie.

Detektyw Williams wychodzi z gabinetu i widzi ich

rozmawiających. Widzi ich nerwowość. Sandy szybko zmienia
temat.

SANDY

Nie powinnam w ogóle cię w to
wciągać.

(zmienia temat,
uśmiech)

Tak, Jeffrey. Piątek aktualny!

JEFFREY
OK. Super!

CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey podlewa kwiaty i krzaki w taki sam sposób, jak
niegdyś jego ojciec. Jego twarz wygląda o wiele lepiej.

DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ - SZPITAL - DZIEŃ

Jeffrey siedzi w odwiedzinach u ojca. Są też Pani Beaumont
i Ciotka Barbara.

DISSOLVE TO:

INT. LABORATORIUM - SZPITAL - DZIEŃ

Zbliżenie w mikroskopie na poruszające się komórki -

pojawiają się ciemne komórki i obraz staje się czarny.

DISSOLVE TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey podjeżdża po Sandy.

Musi zaparkować po drugiej stronie ulicy, bo przed domem

Williamsów stoi wóz policyjny. Kogut obraca się wolno na
dachu. Silnik na jałowych obrotach, w środku jest Mężczyzna

- z pochyloną głową studiuje jakieś papiery.

Jeffrey zauważa to wszystko w drodze do drzwi.

Otwiera Pani Williams, Sandy jest za nią w jadalni.

PANI WILLIAMS
Witaj, Jeffrey. Wejdź.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey wchodzi i przechodzi przez pokój do Sandy.

JEFFREY
Gotowa?

Detektyw Williams wchodzi, układając jakieś kartki, które

następnie wkłada do walizki leżącej na stole w jadalni.
Właśnie wtedy wchodzi przez wciąż otwarte drzwi mężczyzna.

Jeffrey obraca się, by go zobaczyć. To Detektyw Gordon,
Yellow Man. Cała krew odpływa Jeffreyowi z twarzy.

YELLOW MAN

(wołając do środka)
Hej, John, pośpiesz się!!

Detektyw Williams obraca się. Widzi Detektywa Gordona.

Obraca się raz jeszcze i widzi wyraz twarzy Jeffreya. Sandy
na razie niczego nie widzi.

Detektyw Williams podchodzi do Jeffreya. Patrzy mu prosto w

oczy. Staje tak, by być między Jeffreyem a Gordonem.

DETEKTYW WILLIAMS
Spokojnie, Jeffrey. Kontroluj

się. Nie spieprz tego.

Zaciekawiona Sandy podchodzi do ojca i Jeffreya. Jeffrey
postanawia zaufać Williamsowi. Yellow Man znów woła.

YELLOW MAN

No chodź, John. Daj po garach!

DETEKTYW WILLIAMS

Na razie, Jeffrey. Macie mieć
miły wieczór, dobra?

JEFFREY

Dobra.

SANDY
O co chodzi?

JEFFREY

Parę ojcowskich rad.

DETEKTYW WILLIAMS
Właśnie.

Jeffrey i Sandy idą do drzwi. Oczy Jeffreya i Yellow Mana

spotykają się raz jeszcze. Yellow Man przechyla głowę.
Myśli. Niczego nie kojarzy.

SANDY

(do matki)
Dobranoc, mamo.

(do Yellow Mana)
Dobranoc, Tom.

YELLOW MAN

Dobranoc, Sandy.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Przechodzą przez ulicę do samochodu. Jeffrey pomaga Sandy

wsiąść, potem obchodzi samochód i sam wsiada. Oboje są
ubrani elegancko.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey zapala silnik i odjeżdża.

SANDY
O co tam chodziło?

JEFFREY

O nic, naprawdę. Dobrze cię
widzieć.

SANDY

Dobrze widzieć ciebie.

JEFFREY
I gdzie teraz?

SANDY

Jedź przez Gelford, aż do Vista.
To niedaleko. Mógłbyś mi

powiedzieć coś więcej o tym, co
odkryłeś?

JEFFREY
Wolałbym nie. Opowiem ci innym

razem.

SANDY
W porządku.

JEFFREY

... Pięknie wyglądasz.

SANDY
Dziękuję. Co byś powiedział,

gdybyśmy mieli naprawdę fajny
wieczór?

JEFFREY

Podoba mi się ten pomysł. To
naprawdę niezła koncepcja.

CUT TO:

INT. PRYWATKA - PIWNICA - NOC

Jeffrey i Sandy schodzą po schodach do piwnicy, ciemnej i
zatłoczonej tańczącą i gadającą młodzieżą. Jeffrey i Sandy

trzymają się za ręce. Jeffrey czuje się trochę nie na
miejscu.

Para Dziewcząt unosi brwi i przesyła Sandy spojrzenia pełne

aprobaty. Muzyka jest głośna, szybka i do tańca.

SANDY
Chcesz zatańczyć?

JEFFREY

Nie umiem tańczyć szybkich.

SANDY
Naprawdę?

JEFFREY

Naprawdę. Może zatańczysz z kimś
innym?

SANDY

NIE.

JEFFREY
Zaczekajmy na coś wolnego.

SANDY

Chwileczkę.

Sandy zostawia Jeffreya i Jeffrey widzi ją przedzierającą
się przez tłum do Dziewczyny przy gramofonie. Sandy omawia

coś z Dziewczyną. Wraca do Jeffreya.

SANDY
Bez obaw. Zajęłam się tym. Chcesz

coś do picia?

Właśnie wtedy włącza się wolna muzyka.

JEFFREY

Chcesz zatańczyć?

SANDY
OK.

Zaczynają tańczyć. Na początku oddaleni, potem popełniają

znamienny błąd - patrzą sobie w oczy - i zbliżają się do
siebie bardzo blisko. Patrzą na siebie w tańcu. Całują się.

Całują się przez całą piosenkę. Między piosenkami i podczas
całej następnej piosenki. Wreszcie, jak to mówią, wychodzą

się przewietrzyć.

SANDY
Kocham cię, Jeffrey.

Całują się znowu. Potem tańczą i patrzą na siebie.

Przytulają się. Tulą się, a Jeffrey zamyka oczy.

JEFFREY
(wewnętrzny głos)

Naprawdę cię kocham.

DISSOLVE TO:

INT. PRYWATKA - PIWNICA - NOC

Później. Jeffrey daje Sandy buziaka - stoją przy napojach.

Piją. Sandy przedstawia Jeffreya jakimś swoim przyjaciołom.
Jest z niego bardzo dumna. Oboje są bardzo szczęśliwi.

Patrzą na siebie i całują się znowu.

DISSOLVE TO:

INT./EXT. PRYWATKA - DOM - NOC

Później. Prywatka dobiega końca. Dzieciaki zaczynają

wychodzić po schodach i dalej drzwiami do swoich
samochodów. Jeffrey i Sandy wchodzą po schodach ramię w

ramię. Mówią "dobranoc" Rodzicom w Dużym Pokoju i wychodzą
drzwiami. Nie mogą oderwać od siebie oczu. Nie zdają sobie

sprawy z obecności TRZECH KOLEŻKÓW w samochodzie po drugiej
stronie ulicy.

Jeffrey usadza Sandy i siebie w samochodzie, zapala silnik

i odjeżdża.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Ciemny samochód zapala silnik z głośnym niskim rykiem i

zrywa się z piskiem. Śledzi Jeffreya i Sandy jakiś czas,
potem rycząc podjeżdża tuż za nich, kołysząc się na boki,

trąbiąc i próbując rozbić zderzak samochodu Jeffreya.

Jeffrey spogląda szaleńczo w lusterko. Sandy obraca się

przestraszona. Jeffrey daje gazu i leci w dół ulicy.

SANDY
Mój Boże. O co chodzi?

JEFFREY

Frank!!

Skręca gwałtownie na rogu. Przed nim jakiś samochód
wyjeżdża z chodnika na ulicę.

JEFFREY

(do tego samochodu)
No dalej. RUSZAJ SIĘ!

Jeffrey skręca gwałtownie na następnym rogu i wjeżdża w

ciemną ulicę, mijając tabliczkę "Lincoln St."

JEFFREY
Nie mogę go zgubić.

Zarzyna samochód i wpada bardzo szybko w następną ulicę.

JEFFREY

Ojciec ma w domu broń.

SANDY
Nie.

JEFFREY

Sandy, ten facet to zabójca!!
Uwierz mi.

Sandy obraca się i spogląda. Jeffrey znów zakręca - uderza

na rogu w krawężnik. Odpada felga i toczy się hałaśliwie
ulicą.

SANDY

Spróbuj dojechać do mnie. Może
mój ojciec mógłby...

CLOSEUP - JEFFREY

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Gordona - Yellow Mana - stojącego
w drzwiach domu Sandy.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICE W SĄSIEDZTWIE - NOC

JEFFREY
Nie!!

Jeffrey dociska gaz... ale samochód za nim jest szybszy i

dogania go. Buja się na boki w lusterku. Teraz zmienia pas
i rycząc jedzie równo z samochodem Jeffreya. Sandy krzyczy.

SANDY
To Mike! To Mike!

Jeffrey spogląda. To Mike. Wbrew wszelkiej logice Jeffrey

zaczyna się śmiać. Zwalnia natychmiast, Mike też.

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wjeżdża wolno na podjazd przed domem, trzęsąc się

ze śmiechu. Mike zakręca wozem przed samochodem Jeffreya i
wyskakuje.

MIKE

(nawalony jak świnia)
Hej, chodź no tu. Ukradłeś mi

dziewczynę, tu gnoju. Nakopię ci
w dupsko, tu, przed twoim

zasranym domem.

SANDY
... Przestań, Mike.

MIKE

Ty się zamknij. Nikt do ciebie
nie mówi. Hej, kto to jest,

Jeffrey? Twoja matka?

Wszyscy obracają się i patrzą. Wolno z ciemności wyłania
się naga kobieta. To Dorothy. Jest w potwornym szoku, z

krwawą śliną wyciekającą z ust. Jest zakrwawiona,
spuchnięta i cała posiniaczona. Zupełnie inna, wyssana ze

swej zmysłowości. Splądrowany wrak kobiety.

JEFFREY
Dorothy! ... Dorothy!

SANDY

Dorothy Vallens?

JEFFREY
Tak.

Wyskakuje z samochodu, przytula ją i pomaga jej iść. Mike

podąża za nim.

MIKE
(idąc za Jeffreyem)

Hej, ty zasrany studenciaku.
CHODŹ NO TU!

JEFFREY

(odpychając Mike'a)
Później, Mike. Muszę teraz zająć

się kimś, kto potrzebuje pomocy,
tak, jakbyś nie zauważył.

SANDY

Mike, jedź do domu.

Kumple Mike'a patrzą oszołomieni na Dorothy zataczającą się

u boku Jeffreya. Mike robi krok w tył, gdy Jeffrey sadza
Dorothy w samochodzie. Jeffrey staje i spogląda na Mike'a.

MIKE

(pijany, ale
stłamszony)

Hej, przepraszam. Hej.

Jeffrey wsiada do samochodu.

JEFFREY
Taa. W porządku, Mike.

Jeffrey zamyka drzwi. Dorothy siedzi na przednim siedzeniu

między nim a Sandy.

SANDY
Zabierzmy ją do mnie. Mój tata

może wezwać ambulans szybciej niż
ktokolwiek. Masz coś, żeby na nią

założyć?

JEFFREY
(zapala silnik)

Nie. Czy detektyw Gordon będzie u
ciebie w domu?

SANDY

Pewnie nie. Nie. A czemu?

JEFFREY
Dobra, zawieźmy ją do ciebie.

SANDY

(przenosząc szybko
wzrok z Dorothy na

Jeffreya)
Dobra. Uważaj na Mike'a.

Mike i jego kumple wsiadają do samochodu. Mike próbuje

zapalić silnik. Zapala i niezręcznie wyjeżdża tyłem.
Piszczy hamulcami. Potem daje gaz do dechy i wypala

szaleńczo w dół ulicy.

JEFFREY
Proszę, proszę.

Odjeżdża.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

DOROTHY
(spoglądając)

O Boże. Jeffrey, to ty?

Sandy patrzy na Jeffreya pytająco.

JEFFREY
Tak, to ja.

DOROTHY
O Boże, Jeffrey. To ty? O Boże.

Sandy jest zmieszana - przecież oni się nie poznali!..

CUT TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey i Sandy prowadzą Dorothy pod rękę. Sandy otwiera
drzwi.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Wchodzą do pokoju. Pani Williams wchodzi z kuchni.

SANDY
(szybko)

Tata w domu?

PANI WILLIAMS
(zszokowana widokiem)

Nie.

SANDY
Lepiej zadzwoń do niego i po

ambulans.

Dorothy przywiera do Jeffreya. Pani Williams idzie
zadzwonić.

Sandy podchodzi bliżej. Jeffrey spogląda na Sandy, a ona na

niego.

DOROTHY
(szalona)

Gdzie byłeś?
(krzyczy)

O Boże, zrobili mu krzywdę,
Jeffrey. Jeffrey, Jeffrey,

Jeffrey, przytul mnie. PRZYTUL
MNIE. O Boże.

JEFFREY

W porządku, już w porządku.

DOROTHY
(jak mała dziewczynka)

Mój tajemniczy kochanku.

Wchodzi Pani Williams.

PANI WILLIAMS
Ambulans zaraz tu będzie.

Zostawiłam Johnowi wiadomość.
Policja już tu jedzie.

DOROTHY

(wrzeszczy)

Nie wzywaj policji. O Boże ...
Jeffrey, NIE ZNIOSĘ TEGO!!

ZATRZYMAJ TO, ZATRZYMAJ. KOCHAJ
MNIE.

Patrzy na Panią Williams.

DOROTHY

Otworzyłam się przed nim. Wlał we
mnie swoją chorobę.

Przyciska się mocno do Jeffreya.

DOROTHY

Powiedz mi, że jest dobrze.
Otworzyłam się dla ciebie.

Dobrze, dobrze, dobrze, dobrze?

Pani Williams patrzy na to zażenowana, zaniepokojona, że to
sprawia jakąś krzywdę Sandy. Sandy płacze i odwraca się.

JEFFREY

Sandy? ... Sandy, proszę.

PANI WILLIAMS
Przyniosę jej płaszcz.

Wychodzi szybko z pokoju.

SANDY

(płacząc)
Jeffrey? O co tu chodzi?

JEFFREY

Cii. Powiem ci.

DOROTHY
(cicho)

Skrzywdzili mu głowę.

JEFFREY
Komu, Dorothy?

DOROTHY

(szepcze)
Donowi. Pomóż mu. POMÓŻ MU!!

DONNY!!!!

Wzbiera dźwięk potężnego, ryczącego wiatru.

Dorothy zaczyna krzyczeć.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jej krzyki przeradzają się w syrenę ambulansu

podjeżdżającego pod dom Williamsów.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Dorothy przywiera do Jeffreya. Jej oczy stają się matowo
białe, jak mleko. Efekt jest przerażający. Dorothy jest w

szoku.

Sandy wciąż płacze, podchodzi i patrzy na Jeffreya. Jeffrey
obraca głowę by spojrzeć na Sandy.

SANDY

(płacząc)
Wciąż cię kocham, Jeffrey.

Pani Williams przychodzi i nakłada na Dorothy płaszcz. Pani

Williams drży.

Do domu wchodzą sanitariusze.

DISSOLVE TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Sanitariusze umieszczają Dorothy na noszach w ambulansie.

Dorothy jęczy. Zaczyna wiać przyprawiający o mdłości ciepły
wiatr, wyjąc w sąsiedztwie.

JEFFREY

Powinienem z nią jechać, Sandy.

SANDY
No to już.

JEFFREY

... Sandy?..

SANDY
No jedź już!

Jeffrey obraca się wolno i wsiada do ambulansu.

INT. AMBULANS - NOC

Głowa Jeffreya jest bardzo blisko głowy Dorothy. Dorothy
mówi coś, mamrocze.

DOROTHY

Przytul mnie, Don.

JEFFREY
Don? Gdzie on jest?

DOROTHY

(wyostrzając wzrok na
Jeffreyu)

POMÓŻ MU!! Obiecaj mi, że mu
pomożesz!

JEFFREY

Obiecuję, Dorothy. Obiecuję.

DOROTHY

Trzymaj mnie. JA SPADAM!

Wyrywa się wrzeszcząc prosto w twarz Jeffreya. Jej obita
twarz i zamglone jak mleko oczy są esencją przerażenia.

CUT TO:

INT. TELEFON - KORYTARZ SZPITALNY - NOC

Jeffrey kończy wykręcać numer.

JEFFREY
Pani Williams? Czy jest tam

Sandy? Proszę.
(długa pauza)

Sandy?
(pauza)

Sandy, proszę.
(zamyka oczy)

Wybacz mi. Kocham cię.

CUT TO:

INT. POKÓJ SANDY - NOC

Sandy z zaczerwienionymi oczami w zaciemnionym pokoju.

SANDY

(do słuchawki, walcząc
z płaczem)

Wybaczam ci. Nie mogłam po prostu
na to patrzeć. Kocham cię,

Jeffrey. Kocham cię. Czy z nią w
porządku? ... To straszne. Co?

CUT TO:

INT. TELEFON - KORYTARZ SZPITALNY - NOC

Jeffrey przy telefonie.

JEFFREY
(do słuchawki)

Proszę, skontaktuj się z ojcem i
wyślij go natychmiast, i policję,

do mieszkania Dorothy. Upewnij
się, że twój ojciec tam będzie.

Coś się tam dzieje. Krzywdzą
kogoś, faceta, którego ona kocha.

Powiedz im, żeby się pośpieszyli.
Właśnie tam idę.

SANDY (V.O.)

Nie, Jeffrey!!

JEFFREY
Tak, właśnie idę. Muszę. Kocham

cię. Wrócę, obiecuję.

CUT TO:

INT. TAKSÓWKA - NOC

Jedzie wśród nocy.

EXT. KAMIENICA - NOC

Jeffrey dojeżdża do kamienicy Dorothy i płaci taksiarzowi.

Wychodzi z taksówki i rozgląda się. Żadnej policji. Cisza.
Budynek wygląda jak zawsze, stoi w ciemności. Blade światło

przy wejściu. Jeffrey idzie do drzwi wejściowych i wchodzi.
Nikogo nie ma.

CUT TO:

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Sandy próbuje skontaktować się z ojcem przez radiotelefon.

SANDY
(do radia)

Nie, on chce, żeby właśnie mój
ojciec tam przyszedł. To bardzo

ważne. Powiedział, że komuś
dzieje się krzywda i że chce,

żeby przyszedł detektyw Williams.
No to go znajdźcie!!

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wchodzi wolno po schodach. Jego buty gniotą dywan -
słychać jak coś trzeszczy, kiedy wchodzi coraz wyżej.

Dociera do siódmego piętra i zatrzymuje się. Słychać słabo

wysoki niby skowyt. Odgłos narasta, gdy Jeffrey idzie do
drzwi mieszkania Dorothy. Wyjmuje klucz i wkłada do zamka.

Przekręca. Głośny dźwięk zapadki, drzwi otwierają się na
oścież, a skowyt staje się przeszywający. Jeffrey widzi coś

i odskakuje w tył.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

To Detektyw Gordon - Yellow Man - stoi na środku pokoju.

FLASHBACK

Jeffrey przeżywa déja vu tej sceny. Potem raz jeszcze.

CLOSER - DETEKTYW GORDON

Coś jest z nim nie tak. Krwawi z głowy. Stoi prawie

nieruchomo, jest w szoku.

Jeffrey zagląda ponownie do pokoju. Wchodzi bezszelestnie i

pozwala drzwiom zatrzasnąć się za nim. Bardzo ostrożnie
idzie do przodu w głąb pokoju. Przysuwa się powoli do

niesamowitej sceny. Na środku pokoju stoi Gordon, Yellow
Man - jest w maksymalnym szoku. Krew leje się mu z ogromnej

rany z czubka głowy, z lewej strony. Jego oczy wpatrzone są
w coś, co widzi tylko jego umysł. Na jednym z krzeseł

siedzi martwy człowiek bez uszu - na wpół zagojone rany z
obu boków głowy. Na środku czoła ma dziurę po kuli.

Telewizor jest rozbity, ale wciąż włączony, i to on wydaje
z siebie ten wysoki elektryczny skowyt. Jeffrey idzie znów

parę kroków i wykopuje stopą wtyczkę telewizora z kontaktu.
Wysoki skowyt natychmiast ustaje. Cisza - oprócz Yellow

Mana, który oddycha z wielkim trudem.

Nagle w kieszeni płaszcza Yellow Mana odzywa się głośno
"głos" z włączonego radiotelefonu. Serce Jeffreya skacze mu

do gardła, jednocześnie Yellow Man wyrzuca dziko ramiona w
przód i przewraca wysoką stojącą lampę - lampa upada na

ziemię, tłucze się żarówka. Serce Jeffreya bije jak
oszalałe i Jeffrey odskakuje w tył, ale Yellow Man znów

jest nieruchomy i cichy. Radiotelefon ponownie się odzywa.

GŁOS W RADIU #1
Wycofać się i czekać.

GŁOS W RADIU #2

W mieszkaniu numer osiem.

Zaczyna się piosenka "LOVE LETTERS STRAIGHT FROM MY HEART"
[LIST MIŁOSNY PROSTO Z MOJEGO SERCA]. Jeffrey obserwuje

Yellow Mana i słucha zgłoszeń w radiotelefonie.

GŁOS W RADIU #2
Wysyłam Jacka i Pete'a na dach.

To jest...

GŁOS W RADIU #1
Hej.

Odgłosy wystrzałów.

GŁOS W RADIU #1

Gość strzela, z drugiego okna.

GŁOS W RADIU #3
Zostać na miejscu.

GŁOS W RADIU #2

Jack, wyłaź tam szybko, masz go
na muszce?

GŁOS W RADIU #3

Myślę, że jest sam. Ale
strzelajcie tylko w to drugie

okno.

Dużo wystrzałów.

Widzimy twarz Jeffreya w zbliżeniu.

CUT TO:

EXT. FRONT STREET - NOC

Widzimy prawdziwe wydarzenia. Wzdłuż ulicy stoją jeden przy
drugim policyjne wozy, ogromny wóz strażacki i kilka

ambulansów. Policyjni snajperzy kucają za samochodami i za
kamienną ścianą naprzeciwko kamienicy Franka. Ze środka

słychać wrzaski, a radiotelefony wykrzykują coś raz za
razem. Policjanci strzelają w zaciemnione okno. Po chwili

ktoś strzela raz z okna. Dwóch policjantów nie żyje, a
jeden wnoszony jest do ambulansu.

POLICJANT #1

Nie wystrzelił ani razu od
sześciu minut, może dostał.

Spytajcie przez radio detektywa
Williamsa, czy możemy pogonić

kota sukinsynowi.

Policjant #2 odbiega, jeszcze kilka strzałów oddanych do
budynku, ale nikt z wewnątrz nie strzela. Policjant #2

wraca biegiem.

POLICJANT #2
Już się robi, są tam. Właśnie

schodzą po drugich schodach.
Niedługo wygonią go na nas. Jeden

gwizdek i ruszamy.

Nagle w kamienicy Franka wybucha długa kanonada. Głośny
dźwięk gwizdka.

POLICJANT #1

Jest. Idziemy.

Policjanci biegną przez ulicę do kamienicy Franka.

INT. MIESZKANIE FRANKA - NOC

Policjanci kopią w drzwi i wbiegają do mieszkania. Jest

puste, poza wielkim psem, postrzelonym. Pies warczy i
wczołguje się w róg pokoju. Co jakiś czas włóczy

zakrwawionymi nogami w tę i z powrotem.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey słucha radiotelefonu. Słyszy policjanta mówiącego

coś w mieszkaniu Franka. Słyszy, że Franka nie ma. Decyduje
się opuścić mieszkanie Dorothy.

JEFFREY

(mówi do Gordona, który
i tak go nie słyszy,

bo jest prawie trupem)
Wychodzę już. Pozwolę im znaleźć

was wszystkich na własną rękę.
Odkryć samemu całe to bagno.

(szepcze)

Żegnajcie.

Wychodzi i zamyka drzwi.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Drzwi zatrzaskują się. Jeffrey idzie cichuteńko korytarzem

do schodów. Myśli. Zaczyna schodzić schodami.

JEFFREY
Więc... Frank uciekł.

Zakręca na półpiętrze i schodzi na następne piętro. Potem

na następne. Na kolejnym półpiętrze coś przykuwa jego wzrok
za oknem. Widzi mężczyznę wychodzącego z samochodu.

Rozpoznaje go. To ten dobrze ubrany facet, którego widział
z teczką ze skóry aligatora. Jeffrey obserwuje go, jak

idzie do kamienicy Dorothy. Potem wzrok Jeffreya pada na
samochód - to samochód Franka. A potem widzi jeszcze, że

facet trzyma w dłoni policyjne radio.

JEFFREY
(do siebie)

Samochód Franka. Czy ten facet to
glina? Ma radio! Ale Frank też

miał i nie był gliną. Na pewno. I
jeździ samochodem Franka. Kim on

jest?

Facet wchodzi do budynku głównym wejściem dokładnie pod
Jeffreyem.

Jeffrey zaczyna z powrotem wchodzić po schodach. Z

kłębiącymi się w głowie myślami.

JEFFREY
Co się stało tamtego dnia?

EXT. FRONT STREET - DZIEŃ

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Franka i Yellow Mana, jak idą do
kamienicy Franka.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

JEFFREY (V.O.)
Weszli razem...

EXT. FRONT STREET - DZIEŃ

FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie dobrze ubranego faceta, który
wyszedł z Yellow Manem.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

JEFFREY

...i wyszli. Nie, to nie może
być. Ale chyba tak!! To Frank!!!

Jeffrey biegnie jak oszalały do mieszkania Dorothy. Ogląda

się raz i widzi dobrze ubranego faceta wbiegającego po
schodach.

Zbliżenie na twarz dobrze ubranego faceta. To Frank, bardzo

dobrze ucharakteryzowany.

Jeffrey ma problem z wyjęciem klucza z kieszeni. Wyjmuje go
niezdarnie i klucz upada na podłogę.

Frank wchodzi po schodach.

Wreszcie klucz wchodzi w zamek i Jeffrey szaleńczo otwiera

drzwi. Wbiega do pokoju.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Potworność i niesamowitość tej scenerii uderza raz jeszcze

Jeffreya. Jeffrey podbiega do Yellow Mana i wyciąga mu
radiotelefon z kieszeni. Biegnie przedpokojem do drugiej

sypialni i kuca za łóżkiem.

JEFFREY
(do radia)

Detektyw Williams!! Detektyw
Williams!!

DETEKTYW WILLIAMS

(w radiu)
Tu Detektyw Williams. To ty,

Jeffrey?

JEFFREY
Tak, to ja!!! Frank właśnie idzie

do mieszkania Dorothy.
(myśli; uderza się w

czoło; wewnętrzny
głos)

O nie. Frank ma radio i słyszy
wszystko, co mówię!!

(myśli znów - szybko)
Detektywie, proszę się

pośpieszyć. Jestem w jej
mieszkaniu. Schowałem się w

sypialni z tyłu.

DETEKTYW WILLIAMS
Jesteśmy dziesięć minut drogi od

ciebie, przyjedziemy najszybciej,
jak można.

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Sandy biegnie szaleńczo wzdłuż ciemnej ulicy. Widzimy

tablicę - to Lincoln Street.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey upuszcza radio pod łóżko i biegnie z powrotem do

dużego pokoju. Wskakuje do sprawdzonej kryjówki - szafy -
właśnie w chwili, gdy otwierają się drzwi mieszkania i

wchodzi w nie Frank. Jeffrey zamiera ze strachu w ciemności
szafy. Frank się uśmiecha.

FRANK

(wołając przyjaźnie w
kierunku drugiej

sypialni)
Hej, sąsiedzie, masz gówno

zamiast mózgu. Zapomniałeś, że
też mam takie radio. Wiem, gdzie

ukryłeś swój mały sprytny tyłek.
Idę, tak czy owak!

Zaczyna iść przedpokojem do drugiej sypialni. Policyjne

radio, które Jeffrey umieścił pod łóżkiem, i radio Franka
odzywają się jednocześnie tym samym komunikatem. Frank

wyłącza swoje radio - teraz gra tylko to pod łóżkiem.

FRANK
Hej, zasrańcu. Słyszę twoje

radio! Hej, głupi kutasie, masz
coś koło sekundy z życia.

Jeffrey widzi, jak Frank sięga do płaszcza do broń. Widzi,

jak Frank wkrada się do drugiej sypialni. Spogląda na
Yellow Mana i wpada na pomysł. Wybiega szybko z szafy -

maca płaszcz Yellow Mana tam, gdzie policjanci noszą broń.
Jest tam. Wyciąga ją, ale to powoduje, że Yellow Man jęczy

i podskakuje w kolejnym przedśmiertnym spazmie. Jeffrey
bierze zakrwawiony pistolet i wbiega z powrotem do szafy,

szaleńczo próbując złapać oddech. Właśnie wtedy słyszy głos
Franka z drugiej sypialni.

FRANK (V.O.)

(głos wysoki od helu)
Hej, śliczny, śliczny.

Jeffrey słyszy potem trzy-cztery strzały - głucho brzmiące,

pochodzące z broni z nałożonym tłumikiem.

FRANK (V.O.)
Hej, kutasie, gdzie jesteś?

Jeffrey widzi wściekłego Franka wychodzącego z rykiem z

drugiej sypialni i wolno podążającego korytarzem prosto na
Jeffreya.

Jeffrey unosi swój pistolet - bardzo wolno. Frank wchodzi

do dużego pokoju. Rozgląda się. Yellow Man jęczy. Frank
wykrzywia twarz i odstrzeliwuje Yellow Manowi to, co mu

pozostało z głowy - tym razem Yellow Man upada martwy na

dobre. Jeffrey spina się - cisza, jak makiem zasiał. Frank
zagląda do kuchni. Wodzi wzrokiem po całym pokoju. Patrzy

na szafę. Uśmiecha się - idzie wolno wprost na Jeffreya -
cały czas z uśmiechem. Jeffrey wycelowuje pistolet. Kładzie

palec na spuście. Mruży oczy. Nie chce zabijać człowieka,
żadnego człowieka. Frank podchodzi prosto do drzwi szafy i

otwiera je gwałtownie, kiedy Jeffrey słyszy krzyk Sandy.

SANDY (V.O.)
Jeffrey!!

Oczy Franka i Jeffreya spotykają się i Jeffrey pociąga za

spust. Wykrzykuje imię Sandy, a głowa Franka rozpryskuje
się na kawałki.

Widzimy przerażoną twarz Sandy. Widzimy policjantów

wbiegających po schodach w kamienicy Dorothy.

EXT. KAMIENICA - NOC

Widzimy wozy policyjne z obracającymi się kogutami,

trzeszczące komunikatami radia.

INT. POKÓJ KONFERENCYJNY - KOMISARIAT - NOC

Duży pokój jest wypełniony policjantami i agentami FBI.

Wszyscy rozmawiają w podnieceniu. Jeffrey i Sandy siedzą
obok Detektywa Williamsa na drewnianych krzesłach prawie na

środku pokoju. Słyszymy przez gwar ich rozmowę.

DETEKTYW WILLIAMS
(do Jeffreya)

Dzięki twoim informacjom
zaalarmowałem wydział spraw

wewnętrznych, by sprawdzili
detektywa Gordona. Musiałem

udawać przed nim, że niby nic nie
wiem. Sam się zdemaskował, kiedy

dowiedział się, że planujemy
zasadzkę w mieszkaniu Franka.

JEFFREY

Czy Dorothy wie, że jej mąż nie
żyje?

DETEKTYW WILLIAMS

Jeszcze nie.

JEFFREY
O Boże. Czy z jej synkiem w

porządku?

AGENT FBI
Szukamy go. Według ciebie,

dlaczego Frank porwał syna i męża
Dorothy?

JEFFREY

Miał na jej punkcie obsesję.

Nienawidziła go, a on musiał ją
mieć. Porwał ich, żeby zapewnić

sobie nad nią kontrolę, żeby
robić jej różne rzeczy. Wtedy

zapragnęła popełnić samobójstwo,
więc zaczął obcinać uszy, żeby

ostrzec ją i utrzymać przy życiu.
Nie żartuję, Frank kochał

niebieski, niebieski aksamit.
Musiał mieć Dorothy, bo całe jej

życie było w tym kolorze.

AGENT FBI
Wydaje się, że dowiedziałeś się

sporo interesujących rzeczy na
swojej małej eskapadzie u Dorothy

Vallens.

JEFFREY
Tak. Tak mi się wydaje.

(obraca się do Sandy z
niepokojem w oku)

Co ze mną będzie?

AGENT FBI
Zostawiamy ten problem

detektywowi Williamsowi. Ale
powiem ci: jesteś w porządku.

Zastrzeliłeś prawdziwego
skurwysyna.

JEFFREY

Taa, wiem o tym. Ale ilu jeszcze
takich chodzi po tym świecie?

FADE TO BLACK - CIEMNOŚĆ

EXT. PODWÓRZE ZA DOMEM BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Wzbiera potężny niski ryk.

Wychodzimy wolno z ogromnej ciemnej dziury. Dostrzegamy, że
ta dziura to ucho, choć wciąż jesteśmy w jego szczelinach.

Są olbrzymie. Unosimy się i płyniemy w górę ucha, potem
wędrujemy po policzku do oka. Oka Jeffreya. Jego twarz

skąpana jest w słońcu.

Słyszymy wszelkiego rodzaju dźwięki typu "ogród na wiosnę".

Widzimy nagle, że Jeffrey śpi na podwórzu. W oddali
Detektyw Williams stoi obok Pana Beaumonta pracującego w

ogrodzie. Obraca się ogrodowy spryskiwacz. Sandy wychodzi
na tylnią werandę i woła.

SANDY

Jeffrey, lunch jest gotowy.

Jeffrey otwiera oczy. Rozgląda się dookoła, chwilowo
zdezorientowany. Widzi Sandy.

JEFFREY
OK. Zaraz przyjdę.

Sandy wchodzi z powrotem do środka. Nagle, wielki czerwony

DROZD zaczyna ćwierkać ponad Jeffreyem. Jeffrey podnosi
wzrok i widzi go, siedzącego na wiśni. Drozd i Jeffrey

zdają się wymieniać porozumiewawcze spojrzenia.

Jeffrey uśmiecha się do najedzonego grubego ptaka.

Wstaje z leżaka i odchodzi od nas do tylnich drzwi domu.
Kiedy mija ojca i Detektywa Williamsa:

JEFFREY

Jak się masz, tato?

PAN BEAUMONT
(z oddali)

Cześć, Jeff. Czuję się teraz o
wiele lepiej.

JEFFREY

Dobra robota, tato.

Jeffrey i Detektyw Williams uśmiechają się do siebie.

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi do kuchni i widzi Sandy stojącą obok Ciotki

Barbary przy kuchennym oknie. Dalej, w dużym pokoju, Pani
Williams i Pani Beaumont obracają się w stronę kuchni, gdy

słyszą zamykane tam drzwi z żaluzjami.

Wielki Czerwony Drozd przyleciał właśnie do kuchennego okna
i trzyma w dziobie wielkiego żuka.

SANDY

(odnośnie ptaka)
Spójrz, Jeffrey.

JEFFREY

(kiedy dołącza do Sandy
i Ciotki Barbary

patrzących na Drozda)
Taa. Widziałem go na zewnątrz.

Może zjawiło się ich tam więcej.

CIOTKA BARBARA
Nie wiem, jak one mogą to robić.

Ja bym nigdy nie zjadła robaka.

JEFFREY I SANDY
(uśmiechając się)

To dziwny świat, nieprawdaż?

CUT TO:

EXT. OGRÓD Z KWIATAMI - DZIEŃ

Żółte tulipany bujają się w podmuchach ciepłego
popołudniowego wietrzyku.

DISSOLVE TO:

EXT. ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Jasnoczerwony wspaniały wóz strażacki jedzie bardzo wolno
ulicą.

Odsłaniamy szczęśliwą twarz Strażaka.

DISSOLVE TO:

EXT. PRZEJŚCIE DLA PIESZYCH - ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Ubrany w czyściutki mundur, uśmiechnięty Policjant z
rozpostartymi ramionami pozwala czystym szczęśliwym Uczniom

przejść bezpiecznie przez ulicę.

DISSOLVE TO:

EXT. DRZEWO - DZIEŃ

Na drzewie śpiewa ptak.

Jesteśmy w pięknym parku. Wolno posuwamy się w dół i

pojawia się mały spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem.
Właścicielem kapelusza okazuje się małe dziecko, które

wolno tańczy przed Dorothy. Dorothy śmieje się. Kiedy
chłopczyk dochodzi do niej, obejmują się mocno. Przybliżamy

się do uśmiechniętej twarzy Dorothy. Z jej oczy kapią łzy
szczęścia, ale wciąż można tam zobaczyć jakieś spojrzenie w

dal, kiedy słyszymy ostatnie linijki piosenki Bobby'ego
Vintona.

"and I still can see Blue Velvet through my tears"

["ale wciąż widzę Niebieski Aksamit poprzez łzy"]

Niebieski Aksamit przenika przez obraz i wypełnia ekran.

KONIEC

Adnotacje i niepewności co do przekładu:

- scena 27 - AUNT BARBARA: "They tore down A&P. Did you see

that, Jeffrey?";

- bredzenie w szaleństwie Dorothy Vallens; komunikaty
policjantów otaczających kamienicę Franka;

- ulubionym wyrazem Franka jest "fuck", ew. "fucker". W

tłumaczeniu zawarta jest większa różnorodność epitetów,

zgodnie z kontekstem wypowiedzi;

- żaden z dialogów nie był pisany wg listy dialogowej "Blue
Velvet" Best Film;

- notki montażowe (CUT TO - cięcie, DISSOLVE TO -

przenikanie, CLOSEUP - zbliżenie, P.O.V. - punkt widzenia,
FADE - wyciemnienie lub rozjaśnienie) są po angielsku ze

względu na ich specyfikę. Notki montażowe zawarte w zwykłym
tekście (w oryginale dużymi literami) są przetłumaczone

zgodnie z ich znaczeniem;

- w oryginale każda pojawiająca się po raz pierwszy osoba
umieszczona jest w WERSALIKACH. W tłumaczeniu wersaliki

zarezerwowane są dla najważniejszych postaci;

Tłumaczenie: Konrad Grześlak, luty 2000

[e-mail]