16.04.2013r.

Sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona

przeciwna również wniosła apelację (384 kpc) – zakaz reformationis in peius.

Kolejny wyrok występujący w postępowaniu, to wyrok oddalający apelację.

Art. 385. Sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna.

Są to często spotykane rozstrzygnięcia sądu II instancji.

Wydanie wyroku przez sąd II instancji, jak również wcześniejsze rozstrzygnięcia, które mogą
wchodzić w rachubę, zwłaszcza w postaci odrzucenia apelacji, kończą postępowanie apelacyjne.

Postępowanie apelacyjne może skończyć się również w inny sposób, bez wydania wyroku, a

mianowicie poprzez umorzenie postępowania apelacyjnego. To umorzenie jest aktualne w razie:

1) cofnięcia apelacji – przejaw odwołalności czynności procesowych; możliwe na każdym etapie
postępowania apelacyjnego, od wniesienia apelacji do chwili wydania wyroku przez sąd II instancji.

Art. 391.

§1. Jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed sądem drugiej instancji, do postępowania tego stosuje się
odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Przepisy art. 194-196 i 198 nie mają zastosowania.

§2. W razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu.
Gdy cofnięcie apelacji nastąpiło przed sądem pierwszej instancji, postępowanie umarza sąd pierwszej instancji.

2) zawieszenia postępowania apelacyjnego z przyczyn określonych w art. 182 kpc:

Art. 182.

§1. Sąd umarza postępowanie zawieszone na zgodny wniosek stron lub na wniosek spadkobiercy, jak również z przyczyn wskazanych
w art. 177 § 1 pkt 5 i 6, jeżeli wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu roku od daty postanowienia o
zawieszeniu. Ponadto sąd umorzy postępowanie w razie stwierdzenia braku następcy prawnego strony, która utraciła zdolność
sądową, a w każdym razie po upływie roku od daty postanowienia o zawieszeniu z tej przyczyny. Sąd także umorzy postępowanie w
razie śmierci strony po upływie lat pięciu od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania z tej przyczyny.
§2. Umorzenie postępowania zawieszonego w pierwszej instancji nie pozbawia powoda prawa ponownego wytoczenia powództwa,
jednakże poprzedni pozew nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.
§3. Umorzenie zawieszonego postępowania przez sąd wyższej instancji powoduje uprawomocnienie się zaskarżonego orzeczenia, z
wyjątkiem spraw o unieważnienie małżeństwa lub o rozwód oraz o ustalenie nieistnienia małżeństwa, w których postępowanie
umarza się wówczas w całości.
§4. Z umorzeniem postępowania umarzają się nawzajem także koszty stron w danej instancji.

Umorzenie postępowania apelacyjnego skutkuje uprawomocnieniem się wyroku sądu I instancji.

W toku postępowania apelacyjnego może również dojść do jego zakończenia w całości, jeżeli

nastąpiło cofnięcie pozwu lub zawarcie ugody. Tutaj zatem art. 355 również ma zastosowanie.

Art. 355.

§1. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie
wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.
§2. Postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym
pozew w piśmie procesowym albo gdy strony zawarły ugodę przed mediatorem, którą zatwierdził sąd.

Możemy wyróżnić zatem 6 sposobów zakończenia postępowania apelacyjnego:

- odrzucenie apelacji – odrzucenia apelacji może dokonać zarówno sąd I, jak i II instancji;

- zmiana zaskarżonego wyroku – wydanie przez sąd II instancji orzeczenia reformatoryjnego;

- uchylenie zaskarżonego wyroku, wraz z odpowiednim orzeczeniem dodatkowym – wydanie

wyroku kasatoryjnego;

- oddalenie apelacji – jeżeli jest nieuzasadniona, sąd wydaje wyrok oddalający apelację;

- umorzenie postępowania apelacyjnego, na przykład na skutek cofnięcia apelacji lub zawarcia
ugody przed sądem apelacyjnym;

- umorzenie postępowania w całości.

Jeżeli chodzi o odrzucenie apelacji, umorzenie postępowania apelacyjnego, umorzenie

postępowania w całości, to może tego dokonać sąd I i II instancji mocą postanowienia. Natomiast
zmiana zaskarżonego wyroku, uchylenie wyroku, oddalenie apelacji – sąd orzeka wyrokiem.

Na postanowienie sądu I instancji z powodów wyżej wskazanych służy zażalenie do sądu II instancji,

natomiast na orzeczenie sądu II instancji w tym zakresie służy skarga kasacyjna.

Uzasadnienie wyroku sądu apelacyjnego:

Sąd II instancji wydając wyrok, czy też postanowienie kończące w sprawie, sporządza uzasadnienie
z urzędu. Nie dotyczy to wyroków oddalających apelację – uzasadnienie tego wyroku sporządza się

tylko wówczas, gdy strona zażądała tegoż – art. 387.

Art. 387.

§1. Sąd drugiej instancji uzasadnia z urzędu wyrok oraz postanowienie kończące postępowanie w sprawie. W sprawach, w których
apelację oddalono, uzasadnienie sporządza się tylko wówczas, gdy strona zażądała doręczenia jej wyroku z uzasadnieniem.
§2. Sporządzenie uzasadnienia powinno nastąpić w terminie dwóch tygodni od dnia ogłoszenia sentencji orzeczenia. Jeżeli
ogłoszenia nie było, termin ten liczy się od dnia wydania orzeczenia. W sprawach, w których apelację oddalono, uzasadnienie
sporządza się w terminie dwóch tygodni od dnia zgłoszenia wniosku.
§3. Orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się tej stronie, która w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji zażądała doręczenia.
Przepis art. 327 § 2 stosuje się odpowiednio. Jeżeli ogłoszenia nie było, orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się stronom z urzędu w
terminie tygodniowym od sporządzenia uzasadnienia.
§4. Jeżeli uzasadnienie nie zostało sporządzone, a w sprawie została wniesiona skarga kasacyjna lub skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sąd drugiej instancji sporządza uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w terminie
dwóch tygodni od dnia wniesienia skargi.

Termin 2 tygodni ma charakter instrukcyjny.

Orzeczenia sądu II instancji są prawomocne z chwilą wydania i z tą chwilą stają się wykonalne.
Jeżeli jednak od orzeczenia II instancji została wniesiona skarga kasacyjna, wówczas sąd II instancji

może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia, do czasu ukończenia postępowania
kasacyjnego.

Jeżeli wskutek wykonania takiego wyroku, stronie mogłaby być wyrządzona niepowetowana szkoda

– sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia.

Sąd może także stosować zabezpieczenia innego rodzaju – np złożenie odpowiedniej kwoty do

depozytu sądowego przez powoda, wstrzymanie sprzedaży przez powoda zajętego majątku.
Dopiero jak skarga kasacyjna będzie oddalona lub załatwiona negatywnie, wówczas czynności

wstrzymane toczą się dalej.

Przepisy normujące to postępowanie, zawarte w art. 367 – 390, określają tylko szczegółowe
kwestie związane ściśle z apelacją i z przebiegiem postępowania apelacyjnego.

Art. 391.

§1. Jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed sądem drugiej instancji, do postępowania tego stosuje się
odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Przepisy art. 194-196 i 198 nie mają zastosowania.

§2. W razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu.
Gdy cofnięcie apelacji nastąpiło przed sądem pierwszej instancji, postępowanie umarza sąd pierwszej instancji.

Jeśli w tych przepisach jakaś kwestia nie jest uregulowana, stosuje się przepisy regulujące

postępowanie I instancji.

Pogrubione przepisy dotyczą zmian podmiotowych powództwa. Wykluczenie możliwości
stosowania tych przepisów w postępowaniu apelacyjnym oznacza, że zmiany podmiotowe

powództwa w postępowaniu apelacyjnym są niedopuszczalne.

Zażalenie (art. 394-398)

W aktualnym stanie prawnym istnieją trzy rodzaje zażalenia:

1) Zażalenie do sądu II instancji;

2) Zażalenie do SN;

3) Zażalenie na postanowienie sądu II instancji, do innego składu tego samego sądu.

Ad. 1 - Zażalenie do sądu II instancji przysługuje na postanowienia sądu I instancji:

- kończące postępowanie w sprawie;

- nie kończące postępowania w sprawie + zarządzenia przewodniczącego, które są wymienione w

przepisie szczególnym. Postanowienia te zasadniczo są wymienione w art. 394 par. 1 od pkt 1-12
(nie na pamięć).

Przykłady – zwrot pozwu, odmowa odrzucenia pozwu, rygor natychmiastowej wykonalności,

stwierdzenie prawomocności orzeczenia, zatwierdzenie ugody zawartej przez mediatora, etc.

Jeżeli chodzi o warunki formalne zażalenia, to – art. 394 par. 3:

§3. Zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego oraz zawierać wskazanie zaskarżonego
postanowienia i wniosek o jego zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem w miarę potrzeby
nowych faktów i dowodów.

Termin do wniesienia zażalenia to termin tygodniowy, liczy się go od doręczenia lub jeśli strona nie

zażądała doręczenia - od ogłoszenia postanowienia.

Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania tego postanowienia zaskarżonego ani nie
pozbawia go wykonalności, sąd I instancji może jednak wstrzymać wykonanie zaskarżonego

postanowienia, do czasu rozstrzygnięcia zażalenia.

Wniesienie zażalenia, tak jak w przypadku apelacji następuje do sądu, który wydał zaskarżone
postanowienie i on przekazuje sprawę sądowi II instancji - to jest ta dewolutywność.

Ale przy tej dewolutywności zażalenia, mówimy że ma ona charakter względny, dlatego że istnieje
możliwość rozpoznania zażalenia przez sąd, który wydał zaskarżone postanowienie.

Art. 395.

§1. Akta sprawy wraz z zażaleniem sąd pierwszej instancji przedstawia sądowi drugiej instancji po doręczeniu zażalenia stronie
przeciwnej, a w przypadkach gdy ustawa przewiduje doręczenie zaskarżonego postanowienia tylko jednej ze stron oraz w
przypadkach wskazanych w art. 394 § 1 pkt 5 - niezwłocznie po złożeniu zażalenia bez doręczenia go stronie przeciwnej. Odpowiedź
na zażalenie może być wniesiona wprost do sądu drugiej instancji w terminie tygodniowym od dnia doręczenia zażalenia.

§2. Jeżeli zażalenie zarzuca nieważność postępowania lub jest oczywiście uzasadnione, sąd, który wydał zaskarżone
postanowienie, może na posiedzeniu niejawnym, nie przesyłając akt sądowi drugiej instancji, uchylić zaskarżone postanowienie i
w miarę potrzeby sprawę rozpoznać na nowo. Od ponownie wydanego postanowienia przysługują środki odwoławcze na
zasadach ogólnych.

Do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy o

postępowaniu apelacyjnym.

Ad. 2 - Zażalenie do SN przysługuje:

- na postanowienia sądu II instancji odrzucające skargę kasacyjną;

- na postanowienia sądu II instancji odrzucające skargę o stwierdzenie z prawem prawomocnego
orzeczenia;

- w razie uchylenia przez sąd II instancji wyroku sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego

rozpoznania;

Dygresja: jeżeli SN rozpoznając skargę kasacyjną skasuje wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania, to w takim wypadku wydaje wyrok, w związku z tym jak ten przepis został

wprowadzony, pojawiły się w literaturze wypowiedzi, że ten przepis jest błędny właśnie dlatego, że
zażalenie na wyrok – przecież od wyroku przysługuje apelacja albo skarga kasacyjna. Tu nie ma

błędu. Wyrok SN, w którym uchyla się wyrok sądu II instancji i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania zawiera dwa rozstrzygnięcia – uchylić wyrok + przekazać sprawę do ponownego

rozpoznania – i to jest postanowienie, stanowiące punkt sentencji wyroku.

A więc wyrok ten jest zaskarżony w części przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, które
wydane jest w formie postanowienia.

Ad. 3 - Zażalenie

na postanowienie sądu II instancji kierowane do innego składu tego samego sądu:

Art. 394 (2).

§1. Na postanowienia sądu drugiej instancji, których przedmiotem są oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów
procesu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego
sprowadzenia i aresztowania świadka, odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego
sprowadzenia, przysługuje zażalenie do innego składu tego sądu, z wyjątkiem postanowień wydanych w wyniku rozpoznania
zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji.

Powstaje problem – co to w ogóle jest, to zażalenie które jest wymienione w art. 394(2)?
W zasadzie uznaje się, że tego rodzaju decyzje sądowe muszą podlegać kontroli – w I instancji

podlegają. Nie ma jednak tutaj dewolutywności, w związku z tym niektórzy mówią, że jest to
zażalenie poziome – ale lepiej tego zwrotu unikać.

Skarga kasacyjna

Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, ta nadzwyczajność wynika stąd, że

przysługuje ona od prawomocnych orzeczeń sądu II instancji.

Zasadniczo skarga kasacyjna przysługuje od orzeczeń sądu II instancji do SN, w rachubę wchodzą tu
orzeczenia sądu okręgowego + sądu apelacyjnego.

To co istotne, to to, że postępowanie przed SN nie jest trzecią instancją.

Początkowo, jak wprowadzono skargę kasacyjną, to umieszczono ją w dziale KPC zatytułowanym

„środki odwoławcze”. Mówiono wówczas, że jest to postępowanie trzecioinstancyjne.
Ustawodawca dostrzegł ten błąd i przesunięto skargę kasacyjną i nadano jej odrębny charakter.

Celem skargi kasacyjnej jest głównie kontrola prawidłowości orzeczeń wydawanych przez sądy II

instancji i częściowo przez sądy I instancji. SN zatem sprawuje nadzór judykacyjny nad
orzecznictwem sądownictwa powszechnego. Kontrola ta nie ma jednak tak szerokiego charakteru,

jak sąd II instancji. Przepisy o skardze kasacyjnej nie mówią o rozpoznaniu sprawy, a o rozpoznaniu
skargi kasacyjnej.

SN kontroluje tylko orzeczenia sądu II instancji, a także częściowo sądu I instancji, na podstawie

materiału zebranego w postępowaniu przed sądem II instancji.

Czy ta kontrola jest sprawowana prawidłowo czy nie, trudno powiedzieć, można mieć pewne
wątpliwości co do tego. Orzecznictwo SN dotyczące wykładni przepisów prawa nie jest jednolite.

Często znajdujemy dwa różne rozstrzygnięcia na przestrzeni kilku miesięcy. Jeśli SN dostrzeże
rozbieżność, wówczas podejmuje się uchwałę – skład 7 sędziów rozstrzyga ową rozbieżność.

Zasadniczym celem skargi kasacyjnej jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia sądu II instancji, a

także sądu II instancji. Chodzi o skasowanie tego wyroku. Przepisy o skardze kasacyjnej dopuszczają
również możliwość wydania przez SN orzeczenia reformatoryjnego.

Skarga kasacyjna, zgodnie z art. 398(1), przysługuje:

Art. 398 (1).

§1. Od wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo
umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie strona, Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich lub
Rzecznik Praw Dziecka może wnieść skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

§2. Wniesienie skargi kasacyjnej przez stronę wyłącza - w zaskarżonym zakresie - wniesienie skargi kasacyjnej przez Prokuratora
Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich lub Rzecznika Praw Dziecka.

W przedmiocie odrzucenia pozwu czy umorzenia postępowania = gdy postanowienie dotyczy tej

materii, a nie że postanowienie to w swej treści zawiera – odrzucam pozew, umarzam
postępowanie.

Skarga kasacyjna nie przysługuje w pewnych sprawach, które wymienia art. 398 (2).

Art. 398 (2).

§1. Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
pięćdziesiąt tysięcy złotych, a w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych - niższa niż dziesięć tysięcy złotych.
Jednakże w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu
zaskarżenia w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego.
Niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia skarga kasacyjna przysługuje także w sprawach o odszkodowanie z tytułu
wyrządzenia szkody przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem.

§2. Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna także w sprawach:

1) o rozwód, o separację, o alimenty, o czynsz najmu lub dzierżawy oraz o naruszenie posiadania,
2) dotyczących kar porządkowych, świadectwa pracy i roszczeń z tym związanych oraz o deputaty lub ich ekwiwalent,
3) rozpoznanych w postępowaniu uproszczonym.

§3. Niedopuszczalna jest skarga kasacyjna od wyroku ustalającego nieistnienie małżeństwa lub orzekającego unieważnienie
małżeństwa, jeżeli choćby jedna ze stron po uprawomocnieniu się wyroku zawarła związek małżeński.

Legitymacja do wniesienia skargi kasacyjnej – kto może wnieść skargę kasacyjną?

Art. 398 (1) - strona, Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw

Dziecka, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Przyjmujemy, że skargę może wnieść również interwenient uboczny, inny podmiot działający na
tych samych zasadach, co prokurator, przy czym tutaj są pewne ograniczenia co do podstaw

wniesienia skargi kasacyjnej przy niektórych podmiotach.

Termin do wniesienia skargi:

Art. 398 (5).

§1. Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej.

§2. Termin do wniesienia skargi kasacyjnej przez Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka
wynosi sześć miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, a jeżeli strona zażądała doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem - od
chwili doręczenia orzeczenia stronie.

Skarga kasacyjna powinna być sporządzona w formie pisma procesowego przez pełnomocnika

będącego adwokatem lub radcą prawnym – przymus adwokacko radcowski – chyba, że skarżący
zwolniony jest z przymusu (sędzia, profesor prawa, notariusz, etc.).

Jakim warunkom powinna odpowiadać skarga?

Art. 398 (4).

§1.Skarga kasacyjna powinna zawierać:

1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części,
2) przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie,
3) wniosek o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia i zmiany.

§2. Oprócz wymagań przewidzianych w § 1, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego
uzasadnienie.
§3. Ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa
majątkowe powinna zawierać również oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia. Do skargi kasacyjnej dołącza się także dwa jej
odpisy przeznaczone do akt Sądu Najwyższego oraz dla Prokuratora Generalnego, chyba że sam wniósł skargę.

Bez wymienionych w paragrafie pierwszym elementów nie ma skargi kasacyjnej, Sąd w takim

wypadku skargę odrzuca, nie wzywając do uzupełnienia.

Redakcja przepisu:

Mówiliśmy o apelacji, czy o pozwie (ma czynić zadość wymaganiom pisma procesowego, a ponadto
zawierać, etc.). Tej konstrukcji nie zastosowano przy skardze kasacyjnej. Ten zabieg był

niezamierzony, ale potem jak chodziło o to, żeby ograniczyć dopuszczalność skargi kasacyjnej do
SN, to zaczęto ten przepis interpretować w ten sposób, że „chwileczkę, to nie przypadkiem

ustawodawca dokonał takiej zmiany, uznał on najwyraźniej, że niezachowanie tych pierwszych
warunków, które są wymienione na początku, to są elementy konstrukcyjne skargi. Jeżeli w skardze

nie ma tych elementów, to sąd nie wzywa do uzupełnienia, poprawienia, tylko od razu odrzuca
skargę kasacyjną, orzekając, że nie ma elementów konstrukcyjnych, nie ma skargi”. Co gorsza

informuje się Radę Adwokacką, etc o tym, że pan mecenas nie umie napisać skargi kasacyjnej:

Art. 398 (6)

§4. O odrzuceniu skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań określonych w art. 398 (4)§ 1 sąd drugiej instancji albo Sąd Najwyższy
zawiadamia właściwy organ samorządu zawodowego, do którego należy pełnomocnik.

Jeżeli skarga nie zawiera tego, co uregulowane jest w art. 398 (4) par. 2 i 3, to wtedy
przewodniczący w sądzie II instancji wzywa skarżącego do usunięcia braków w terminie

tygodniowym, pod rygorem odrzucenia skargi.

Art. 398 (6).

§1. Jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 398 (4)§2 lub 3, przewodniczący w sądzie drugiej instancji
wzywa skarżącego do usunięcia braków w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia skargi.

§2. Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu, skargę niespełniającą
wymagań określonych w art. 398(4) §1, nieopłaconą oraz skargę, której braków nie usunięto w terminie lub z innych przyczyn
niedopuszczalną.

§3. Sąd Najwyższy odrzuca skargę kasacyjną, która podlegała odrzuceniu przez sąd drugiej instancji, albo zwraca ją temu sądowi w
celu usunięcia dostrzeżonych braków.