Liturgia w Niebie i na Ziemi.

LITURGIA

NIEBIESKA

Jesus jest Kapłanem na wieki.

Hbr 8,1-10,20 „Takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach,
jako sługa (λειτοργοσ) świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez
człowieka. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto potrzeba,
aby Ten także miał coś, co by ofiarował.(...) Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr
przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek,
ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze(εφαπαξ) do
Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie.(...) Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni,
zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej *świątyni+, ale do samego nieba, aby
teraz wstawiad się za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarowad jak
arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpied wiele razy od
stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na koocu wieków na zgładzenie grzechów
przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzed, a potem sąd, tak Chrystus raz
jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem,
lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują. Mamy więc, bracia, pewnośd, iż wejdziemy do Miejsca
Świętego przez krew Jezusa. (...) Wprawdzie każdy kapłan staje codziennie do wykonywania swej
służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzid grzechów. Ten
przeciwnie, złożywszy raz na zawsze (διηνεκεσ) jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga,
oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego Jedną bowiem ofiarą
udoskonalił na wieki (διηνεκεσ) tych, którzy są uświęcani Mamy więc, bracia, pewnośd, iż wejdziemy
do Miejsca Świętego przez

krew Jezusa

. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to

jest

przez ciało (ςαρξ) swoje

.”

W tym koocowym zdaniu mamy niewątpliwe aluzję do Eucharystii Ciała i Krwi Paoskiej, której
spożywanie daje życie wieczne (J 6:54 BT „Kto spożywa moje Ciało - ςαρξ i pije moją Krew, ma życie
wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”.)

Jezus jest na wieki Barankiem zabitym na ofiarę

.

Ap 5,5-10 „Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy,. I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a
kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego(ςφαζω), a miał siedem rogów i siedmioro oczu,
którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię. I taką nową pieśo śpiewają: «Godzien
jesteś wziąd księgę i jej pieczęcie otworzyd, bo zostałeś zabity(ςφαζω)i nabyłeś Bogu krwią twoją
*ludzi+ z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i
kapłanami, a będą królowad na ziemi»”

λειτοργοσ – publiczny sługa
εφαπαξ – (etymologicznie)przez jedno umocowanie, przez jedno wbicie
διηνεκεσ – nieprzerwany, ciągły, stały, na zawsze
ςφαζω – zabijad, zarzynad

KKK 1085 Gdy nadchodzi Godzina Jezusa, przeżywa on jedyne wydarzenie w historii, które nie
przemija: Jezus umiera, zostaje pogrzebany, zmartwychwstaje i zasiada po prawicy Ojca "raz na
zawsze- διηνεκεσ " (Rz 6, 10; Hbr 7, 27; 9, 12). Jest to wydarzenie rzeczywiste, które miało miejsce w
naszej historii, ale jest ono wyjątkowe, ponieważ wszystkie inne wydarzenia historyczne występują
tylko raz i przemijają, znikają w przeszłości. Misterium Paschalne Chrystusa - przeciwnie - nie może
pozostawad jedynie w przeszłości, ponieważ przez swoją Śmierd zniweczył On śmierd, a ponadto to,
kim Chrystus jest, to, co uczynił i co wycierpiał dla wszystkich ludzi, uczestniczy w wieczności Bożej,
przekracza wszelkie czasy i jest w nich stale obecne. WYDARZENIE KRZYŻA I ZMARTWYCHWSTANIA
TRWA I POCIĄGA WSZYSTKO KU ŻYCIU.

LITURGIA

ZIEMSKA

KKK 1088 "Dla urzeczywistnienia tak wielkiego dzieła" - udzielania czy przekazywania swojego dzieła
zbawienia - "Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych.
Jest obecny w ofierze Mszy świętej, czy to w osobie odprawiającego, gdyż <<Ten sam, który kiedyś
ofiarował się na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów>>, czy też zwłaszcza pod
postaciami eucharystycznymi. Obecny jest mocą swoją w sakramentach, tak że gdy ktoś chrzci, sam
Chrystus chrzci. Jest obecny w swoim słowie, albowiem gdy w Kościele czyta się Pismo święte,
wówczas On sam mówi. Jest obecny wreszcie, gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam
obiecał: Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam i Ja jestem pośród nich>> (Mt 18,
20)"

Ten sam Kapłan.

„Jeden jest więc i ten sam Kapłan, Chrystus Jezus, którego przenajświętszą osobę kapłan zastępuje.
Ten ostatni bowiem dzięki kapłaoskiemu namaszczeniu, które otrzymał, upodabnia się do
Najwyższego Kapłana i ma władzę działania mocą i osobą samego Chrystusa". Przeto czynnością swą
kapłaoską Chrystusowi niejako "użycza swojego języka i ręki dostarcza".

Ta sama Ofiara.

Również i żertwa ofiarna jest ta sama - mianowicie Boski Zbawiciel w swojej naturze ludzkiej i w
rzeczywistości swego Ciała i Krwi. Sposób jednak ofiarowania Chrystusa jest odmienny. Na Krzyżu
bowiem ofiarował On Bogu siebie samego całego i swoje cierpienia, ofiarowanie zaś żertwy dokonało
się przez śmierd krwawą dobrowolnie przyjętą. Natomiast na ołtarzu, skoro Jego natura ludzka jest w
stanie chwały, "śmierd panowad Mu nie będzie". Niemożliwe jest już przelanie krwi. Jednakże z
postanowieniem Boskiej Mądrości naszego Zbawiciela, to ofiarowanie zostaje nam przedziwnie
ukazane przez zewnętrzne znaki, które są wskaźnikami (indices) Jego śmierci. Albowiem przez
"Przeistoczenie" chleba w Ciało a wina w Krew Chrystusa, na ołtarzu jest obecnie tak Jego Ciało jak i
Krew Jego; postaci zaś eucharystyczne, pod którymi jest On obecny, wyobrażają krwawe rozdzielenie
Ciała i Krwi. W ten sposób to upamiętniające przedstawienie Jego śmierci, która w rzeczywistości
miała miejsce na Kalwarii, powtarza się w poszczególnych ofiarach ołtarza, ponieważ różne wskaźniki
(indices) oznaczają i przedstawiają Chrystusa Jezusa w stanie żertwy”. (Pius XII „Mediator Dei”)

Ziemska Liturgia jest więc uobecnieniem historycznego Misterium Paschalnego Jezusa, które nie
przeminęło ale uczestniczy w wieczności Bożej. "Liturgia ziemska daje nam niejako przedsmak
uczestnictwa w liturgii niebiaoskiej, odprawianej w mieście świętym Jeruzalem, do którego

pielgrzymujemy, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej jako sługa świątyni i prawdziwego
przybytku”.(KKK 1090)
„Msza św. uobecnia ofiarę Krzyża, nie powiększa jej, niczego jej nie dodaje ani jej nie mnoży.

To, co

się powtarza, to sprawowanie memoriale, «ukazanie pamiątki» (memorialis demonstratio)

, przez

co jedyna i ostateczna odkupieocza ofiara Chrystusa zawsze uobecnia się w czasie. Natura ofiarnicza
tajemnicy Eucharystii nie może byd zatem pojmowana jako coś oddzielnego, niezwiązanego z
krzyżem lub też odnoszącego się jedynie pośrednio do ofiary na Kalwarii.”(Jan Paweł II „Ecclesia de
Eucharistia”)