Teoria neomarksizmu

1. Czas: połowa XX w.
2. Teoretycy: M. Horkheimer, T. Adorno, H. Marcuse, J. Habermas, Wallerstein
3. Założenia:

Neomarksizm – najogólniej to wszelka teoria społeczeństwa czy koncepcja socjologiczna zbliżona
do idei Marksa, Engelsa i próbująca je poprawic lub rozwijac.

–

teoria ta posługuje się głównie pojęciami marksistowskimi, ale odcina się od
„państwowego” marksizmu w krajach komunistycznych; neomarksizm chciał oczyścic te
pojęcia z dogmatyzmu i pragmatyzmu jakimi zostały one skażone głównie leninizmem

–

przesunięcie zainteresowań ze sfery ekonomii na sferę kultury

–

neomarksiści uważali, że warunkiem pełnej emancypacji i wyzwolenia jest nie tylko i nie
tyle zmiana stosunków produkcji, lecz zniszczenie „burżuazyjnej” kultury z jej instytucjami
stanowiącymi źródło cierpień, czyli religią, rodziną, szkołą, tradycyjnymi normami
moralnymi, obyczajowymi i estetycznymi – to taka swoista humanizacja marksizmu (która
została odkryta we wczesnych pismach Marksa, który był wówczas pod silnym wpływem
Hegla – był lewicowy)

–

korzystając ze wskazówek dwóch ideologów marksizmu Lucasa i Gramsciema, którzy
kładli nacisk na koniecznośc podnoszenia „świadomości rewolucyjnej”, neomarksizm stał
się rewolucyjną metapolityką, dostarczającą uzasadnienia dla takich ruchów jak feminizm,
ruch homoseksualny, ekologizm (pełnią one rolę siły rewolucyjnej, bo identyfikowane są
one jako grupy uciśnione: kobiety, mniejszości seksualne, itd.)

4. Krytyka:

–

nadal czynnikiem dynamicznym jest wyzysk, czy to przez kontrolujących kapitał w
społeczeństwie, czy też narody rozwinięte pod względem militarnym, czy ekonomicznym