RZECZOWNIK

Rozróżnianie deklinacji – wersja uproszczona „na chłopski rozum”:

Dla rodzaju żeńskiego:

V -ъv- : rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na „-ew”, np.: ta march-ew, ta
rzodki-ew, ta kon-ew, ta kr-ew, ta bruki-ew, ta Nar-ew, ta br-ew;

V -er- : matka, mać, macierz (zapamiętujemy);

IV -i- : rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na dwie spółgłoski miękkie lub
funkcjonalnie miękkie, np.: ta zło-ść, ta rado-ść, ta przyja-źń, ta boja-źń, ta wa-śń, ta ba-śń, a także
rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na jedną spółgłoskę miękką lub
funkcjonalnie miękką, np.: ta gałą-ź, ta bar-ć, ta wo-ń, ta no-c.

III -a- : rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na „-a”, która to końcówka
poprzedzona jest spółgłoską twardą, np.: ta kobie-t-a, ta nauczyciel-k-a, ta ma-m-a, ta fira-n-a, ta wo-
d-a, ta wa-g-a;

III -ja- : rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na „-a”, która to końcówka
poprzedzona jest spółgłoską miękką lub funkcjonalnie miękką, np.: ta du-sz-a, ta tar-cz-a, ta ró-ż-a, ta
nia-ń-a, a także rzeczowniki rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku na „-i”, np.: ta pan-i, ta
wychowawczyn-i, ta zbawczyn-i, ta bogin-i, ta gospodyn-i.

RZECZOWNIK

Rozróżnianie deklinacji – wersja uproszczona „na chłopski rozum”:

Dla rodzaju nijakiego:

V -en- : rzeczowniki rodzaju nijakiego zakończone w mianowniku na „-mię”, np.: to brze-mię, to ra-
mię, to i-mię, to zna-mię;

V -ęt- : rzeczowniki rodzaju nijakiego zakończone w mianowniku LICZBY MNOGIEJ na „-ęta”, np.:
to cielę (bo w l.mn.: ciel-ęta), to pisklę (bo w l.mn.: piskl-ęta), to prosię (bo w l.mn.: prosi-ęta), to
kurczę (bo w l.mn.: kurcz-ęta), to niemowlę (bo w l.mn.: niemowl-ęta);

V -es- : oko, ucho, słowo, niebo, drzewo, ciało (zapamiętujemy);

I -jo- : rzeczowniki rodzaju nijakiego zakończone w mianowniku na „-e”, np.: to pol-e, to zboż-e, to
morz-e;

I -o- : rzeczowniki rodzaju nijakiego zakończone w mianowniku na „-o” (za wyjątkiem wyrazów,
które należą do deklinacji V -es-), np.: to sioł-o, to okn-o, to dzieck-o, to lat-o.

RZECZOWNIK

Rozróżnianie deklinacji – wersja uproszczona „na chłopski rozum”:

Dla rodzaju męskiego:

V -en- : rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone w mianowniku na „-mień”, np.: ten ka-mień, ten
krze-mień, ten pło-mień, ten rze-mień;

IV -i- : rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone w mianowniku na dwie spółgłoski miękkie lub
funkcjonalnie miękkie, np.: ten go-ść, ten li-ść, ten gwó-źdź, ten de-szcz;

II -u- : syn, dom, wół (lub bawół), miód, wierzch, pół (6 wyrazów), możemy zapamiętać „syn się
wdrapał na wierzch domu, bo zjadł miód i pół wołu”;

I -jo- : rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone w mianowniku na jedną spółgłoskę miękką, np.: ten
ko-ń, ten pa-ź, ten mi-ś lub funkcjonalnie miękką, np.: ten stola-rz, ten kola-ż, ten pala-cz;

I -o- : rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone w mianowniku spółgłoską twardą, np.: ten pa-n, ten
Bó-g, ten Pola-k, ten cha-m, ten dzia-d, ten skle-p, ten gra-t itd. (za wyjątkiem wyrazów, które należą
do deklinacji II -u-.