Immunologia
– prelekcja 19.11.2007
Antygeny zgodności tkankowej – antygeny transplantacyjne
Zaliczamy do nich:
Antygeny głównego układu zgodności tkankowej (ang. Major Histocompatibility Complex, MHC) czyli produkty genów
MHC u człowieka nazywane są HLA (ang. Human Leukocyte Antigen) - są najważniejszymi antygenami zgodności
tkankowej.
Układ KIR (ang. kiler immunoglobulin-like receptor – receptor immunoglobulinopodobny biorący udział w reakcji
cytotoksycznej)
Antygeny grupowe AB0 krwinek czerwonych również działają jako silne antygeny transplantacyjne
„Słabe” antygeny zgodności tkankowej (ang. minor Histopatocompatibility Complex – mHC) lub nie kodowane przez
MHC (np. kodowane na chromosomie Y)
Antygeny MHC/HLA
Występują na niemal wszystkich jądrzastych komórkach ustroju. U ludzi MHC znajduje się na krótszym ramieniu
chromosomu 6 (6p21.1-21.3) obejmuje sekwencję 3,8 mln par zasad, co daje 421 genów (252 geny kodowane, 139 pseudogenów)
oraz loci mikrosatelitarne. Produkty tych genów to cząsteczki HLA dzielące się na klasy:
I (HLA-A, B, Cw)
II (HLA-DP, DQ, DR)
III (C4A, C4B, Bf, C2, LTB, TNF, LTA)
Dziedziczenie HLA
Jeden zestaw (haplotyp) antygenów MHC kl. I oraz kl. II dziedziczy się w całości od każdego z rodziców zgodnie z prawami
Mendla. Allele HLA wykazują kodominujący (współdominujący) sposób ekspresji - wszystkie odziedziczone geny MHC
prezentowane są na powierzchni komórki. Dla każdego matczynego i ojcowskiego antygenu kl. I na powierzchni komórki są
antygeny kl. I. Dla każdego genu α i β kl. II na powierzchni znajdują się łańcuchy α i β, lecz mogą się one łączyć w cztery różne
cząsteczki. Istnieją również geny α i β kl. II kodujące antygeny DP i DQ.
Szansa znalezienia całkowicie zgodnego dawcy wśród:
Rodzeństwa - w zależności od rodzeństwa posiadanego przez biorcę wynosi p=1-(1-0,35)
n
) gdzie n to liczba rodzeństwa
1
.
Rodziców - mają oni jeden wspólny haplotyp, więc prawdopodobieństwo zgodności w zakresie HLA-A, HLA-B i DRB1
wynosi 2-4,5%, ale będzie mniejsze gdy rodzice są z odległych geograficznie populacji lub różnych grup etnicznych
2
.
Dzieci
Innych członków rodziny biorcy – tzw. szerokiej rodziny chorego, ale tylko w przypadku pokrewieństwa małżeństw w
rodzinie chorego
3
(p=1-(1-0,0625)
n
) lub posiadanie przez chorego przynajmniej jednego częstego haplotypu HLA
Dziedziczenie HLA w populacji:
Konserwatywne haplotypy – korzystne w generowaniu odpowiedzi odpornościowej przeciwko zespołom chorób
Nierównowaga sprzężeń – dostosowywanie się układu odpornościowego do zmieniających się układów środowiska –
dodatnia, ujemna, bloki haplotypowe.
Oznaczanie/typowanie HLA
Analiza na poziomie białka:
Typowanie serologiczne – test limfocytotoksyczny wg Terasakiego w modyfikacji NIH (National Institute of Health)
Metody biochemiczne – swoistość białek HLA na podstawie elektroforezy
Typowanie komórkowe - mieszana hodowla limfocytów – test blastogenezy (Mixed Lymphocyte Culture – MLC)
Analiza DNA
Hybrydyzacja („dot blot”, „reverse dot blot”)
PCR-RFLP – analiza polimorfizmu miejsc restrykcyjnych produktu PCR
PCR-SSP (sequence specific primers) – metoda swoistych primerów
SSOP (sequence specific oligonucleotide probes) – metoda swoistych sond oligonukleotydowych
DNA-RSCA (reference stranded conformation analysis) – metoda konformacji z referencyjną nicią DNA
SBT (sequence based typing) – metoda sekwencjonowania
1
Myśląc o przeszczepach warto posiadać wiele rodzeństwa, co jest kwestią motywacji i możliwości rodziców chorego.
2
W takim wypadku zawsze możemy pocieszyć chorego mniejszym prawdopodobieństwem zapadnięcia na choroby o podłożu dziedzicznym, w
tym niektóre nowotwory.
3
Szczególnie skuteczne w populacjach tolerujących szeroko pojęte kazirodztwo
Test limfocytotoksyczny wg Terasakiego w modyfikacji NIH (National Institute of Health)
Dostarcza informacji o swoistości i o ekspresji komórkowej antygenów HLA
Stosowany do:
o Typowania HLA kl. I
o
Wykrywania obecności przeciwciał
o
Prób krzyżowych przed transplantacjami narządóW
Zasada testu: badany limfocyt poddajemy działaniu swoistych przeciwciał przeciwko interesującemu nam antygenowi,
po czym działamy na niego dopełniaczem. Jeśli badany antygen znajduje się na powierzchni limfocytu, dopełniacz
wywoła w nim perforację, co uwidoczniamy przez dodanie błękitu trypanu, który zabarwia komórkę w razie
pozytywnego wyniku testu.
Antygeny grup krwi
Układy grupowe i korelacje
Antygeny prywatne i publiczne
Występowanie Ag grupowych:
o
Na białkach błony erytrocyta - antygeny grupowe Rh i Kell występują wyłącznie na powierzchni błon
erytrocytów, a Ag innych grup (AB, Lewis, MNS, P) – także na powierzchni innych komórek.
o
Na białkach dopełniacza
o
Na oligosacharydach połączonych z lipidami i białkami
o Rozpuszczone w osoczu i wydzielinach
Dziedziczenie genów grupowych
Immunogenność antygenów zależy od budowy chemicznej i gęstości determinant antygenowych
Aktywność hemolityczna
o
Hemoliza wewnątrznaczyniowa
o
Hemoliza zewnątrznaczyniowa
Alloprzeciwciała:
o
Odpornościowe
o Naturalne
Regularne
Nieregularne – A
2
, A
2
B
Reakcja potransfuzyjna – niszczenie erytrocytów dawcy w wyniku hemolizy:
Bezpośredniej – przyłączenie przeciwciał do erytrocyta, wiązanie dopełniacza, hemoliza
Pośredniej – przyłączanie przeciwciał do erytrocyta, fagocytoza erytrocytów przez makrofagi i ich niszczenie
Układ AB0 i Rh
AB0
Rh
Geny
Ramię długie chromosomu 9
RHD i RHCE na krótkim ramieniu
chromosomu 1 (1/p34-36)
Allele
H/h, A, B, 0, allele sekrecji Se/se
RhD, RhC/c, RhE/e
Liczba Ag
4
49
Produkty genów
Enzymy – glikozylotransferazy (fukozy,
N-acetylogalaktozaminy, galaktozy)
Dwa polipeptydy
Budowa Ag
Na komórkach – glikoproteiny,
glikolipidy, w osoczu glikosfingolipidy,
w wydzielinach glikoproteiny
Polipeptydy wiążące się z białkami
szkieletu erytrocyta
Występowanie Ag
Nierozpuszczalne na erytrocytach i
innych komórkach oraz rozpuszczalne u
tzw. wydzielaczy w płynach ustrojowych
(poza OUN i PMR)
Wyłącznie na erytrocytach
Alloprzeciwciała
Naturalne regularne kompletne nie
przechodzące przez łożysko
Odpornościowe przechodzące przez
łożysko
Klasa
IgM
IgG1
Geny RHD i RHCE są wysoce homologiczne i zlokalizowane są obok siebie na chromosomie 1p34-36. Osoby Rh(-) nie
mają genu RHD, zaś Rh(+) – jedną (heterozygoty) lub dwie (homozygoty) kopie. Różnice eksonów między genami polegają na
obecności dodatkowej sekwencji w eksonie 10 genu RHD i pojedynczych zmianach nukleotydów między genami RHD i RHCE.
Oznaczanie grup krwi
Pobieranie i przygotowywanie krwi do badań serologicznych
Wykonanie badania na: szkiełkach podstawowych, płytkach szklanych, w próbówkach, w żelu – mikrometody
Zawsze do jednej kropli surowicy dodaje się jedną kroplę zawiesiny krwinek (pipeta pod kątem 45 stopni)
Interpretacja wyników – nasilenie aglutynacji wg skali Dunsforda
Mikrometody w diagnostyce immunohematologicznej
Mikropróbówki mogą być wypełnione:
o Ziarnami szklanymi (BioVuc System Ortho)
o
Żelem dekstranowym (DiaMed):
Serologicznie obojętnym
Z surowicą antyglobulinową
Z surowicami diagnostycznymi
Możliwości oznaczeń:
o Grupy krwi (AB0, antygen D i inne Ag grupowe)
o
Wykrywanie alloprzeciwciał
o BTA
o
Próba zgodności
Wykonanie i interpretacja:
o
Badaną surowicę i badane krwinki nakraplamy do próbówki
o Inkubacja i wirowanie
o Cienie krwinek nad surowicą – wynik dodatni, krwinki na dole próbówki pod supernatantem z surowicy- wynik
ujemny
Wykaz używanych skrótów:
PTA – pośredni odczyn antyglobulinowy
BTA – bezpośredni odczyn antyglobulinowy
PBS – buforowany fizjologiczny roztwór NaCl
LISS – roztwór NaCl o niskiej sile jonowej 0,03mol/l
LEN – odczynnik przygotowany doraźnie: mieszanina LISS i odczynnika papainowego w stosunku 2:1
PEG – glikol polietylenowy
Metody ułatwiające aglutynację erytrocytu:
Zmniejszenie ładunku ujemnego błony erytrocytu przez trawienie jego błony enzymami
Zmniejszenie potencjału dzeta błony przez „zagęszczenie” kationów (protamina) wokół erytrocytu
Zwiększenie zasięgu ramion IgG poprzez chemiczną modyfikację regionu zawiasowego
Neutralizacja ładunku dodatniego wokół erytrocytu (albumina)
(w poniższej części sporo jest schematów do omawiania, postaram się z grubsza przybliżyć ich treść słownie)
Oznaczanie grup krwi układu AB0
W celu detekcji grupy krwi należy oznaczyć antygeny na badanych erytrocytach poprzez aglutynację z surowicami
wzorcowymi anty-A, anty-B i antyA+B, a także alloprzeciwciała w badanej surowicy poprzez aglutynację z krwinkami
wzorcowymi grup 0, A1, B, czyli per saldo wykonujemy sześć prób. Jeśli badana surowica reaguje z krwinkami wzorcowymi 0
znaczy to, że są w niej inne alloprzeciwciała nie należące do w/w układu. Nie powinny także zachodzić reakcje pomiędzy badaną
surowicą a krwinkami z grupy takiej samej, jak grupa krwinek badanych określona w pierwszej części testu.
Modyfikacja tego testu u noworodka – wykonujemy cztery próby z krwinkami noworodka:
Surowica wzorcowa antyA
Surowica wzorcowa antyB
Surowica wzorcowa antyA+B
Surowica noworodka lub surowica grupy AB – tu nie powinno być aglutynacji
Grupy krwi układu AB0 i ich odczyny z surowicami/krwinkami wzorcowymi, w teście dolichotest – patrz tabelka z katedry
Oznaczanie antygenu D z grupy Rh
Służą do tego:
Testy enzymatyczne:
o
Bez pośredni test papainowy – metoda szkiełkowa
o
Pośredni test papainowy – metoda próbówkowa LEN
Test antyglobulinowy PTA-LISS
Metody z użyciem odczynnika monoklonalnego
o
Szkiełkowa
o
Próbówkowa
o PTA-LISS
Mikrometody w żelu
Metody genetyczne (odmiany cz. Rh, ocena ryzyka konfliktu)
Alloprzeciwciała odpornościowe
Wykrywanie (w testach odpornościowych lub mikrometody):
Metody enzymatyczne LEN
Metody z użyciem surowic antyglobulinowych
o PTA-LISS
o PTA-PEG
Przygotowujemy sześć prób w środowisku LEN, w 1-4 surowica badana:
Krwinki wzorcowe 0+CCDee
Krwinki wzorcowe 0+ccDEE
Krwinki wzorcowe 0+ ccddeeK
Krwinki badane
W 5-6 standard anty-D:
Krwinki wzorcowe 0Rh+
Krwinki wzorcowe 0Rh-
Przed każdym przetoczeniem krwi wykonujemy próbę zgodności serologicznej, która obejmuje:
Kontrolę układów AB0 dawcy i biorcy
Kontrolę antygeny D u biorcy (u dawcy też – o ile biorca jest D-ujemny)
Wykonanie próby zgodności surowicy biorcy z krwinkami dawcy w teście LEN i PTA-LISS
Przeprowadzenie badań w kierunku obecności alloprzeciwciał odpornościowych w surowicy biorcy w teście LEN i PTA-
LISS
Weryfikacja wyników badań przy łóżku chorego z zastosowaniem „karty do szybkiej kontroli grupy krwi” lub
odczynników monoklonalnych do oznaczania grup krwi układu AB0 produkcji Bioscot Ltd.
4
Odległe powikłania potransfuzyjne:
Spowodowane odp. immunologiczną na
antygeny krwi
Hemoliza
Choroba „przeszczep przeciw gospodarzowi” (GVH)
Małopłytkowość
Immunomodulacja
Nie związane z odp. immunologiczną
Przeniesienie chorób zakaźnych
hemochromatoza
Badania serologiczne dawców:
Obligatoryjne:
Anty HIV 1 i 2 (p24 antygen)
HBsAg
Anty-HCV
Kiła (TPHA)
Dodatkowe:
Anty-CMV (IgM i IgG)
Anty-Toxo (IgM i IgG)
HTLV-1 – nie w Polsce
Immunologia transplantologiczna
Cząsteczki MHC klasy I (HLA-A,B) i II (HLA-DR) mogą być docelowymi antygenami odpowiedzi immunologicznej –
są to silne antygeny transplantacyjne, czyli główne Ag rozpoznawane przez organizm biorcy w procesie odrzucania przeszczepu.
Cząsteczki MHC II są głównymi Ag odpowiedzialnymi za reakcję przeszczepu przeciw gospodarzowi.
Do głównych ograniczeń transplantacji należą:
Dostępność narządów
Dobór antygenowy dawca-biorca
Brak w krążeniu biorcy przeciwciał przeciwko antygenom dawcy
Wskazania do przeszczepu narządów:
Nerka
Krańcowe statium niewydolności nerek
4
Reklama dźwignią handlu...
Serce
Skrajna niewydolność serca
Płuca lub płuca+serce
Nadciśnienie płucne, mukowiscydoza
Wątroba
Marskość wątroby, rak, atrezja dróg żółciowych
Rogówka
Dystrofia, zapalenie rogówki
Trzustka/wyspy Langerhansa
Cukrzyca (typu I)
Szpik kostny
Niedobór immunologiczny, białaczka
Jelito cienkie
Rak
Skóra
Oparzenia
Ustalanie zgodności tkankowej dawcy i biorcy:
Zgodność w głównych grupach krwi (AB0)
o
Erytrocyty są badane ze standardami anty-A i anty-B
o
Obecność Ab grupowych w surowicy badanej osoby określa się w teście z krwinkami 0 znanej grupy krwi tj.
grupy A i grupy B.
Typowanie tkankowe w celu określenia HLA
Próba krzyżowa w celu określenia czy surowica biorcy zawiera przeciwciała przeciwko HLA dawcy (w następstwie
wielokrotnych transfuzji, wcześniejszych transplantacji, wielu przebytych ciąż) - można wykonać test
limfocytotoksyczności zależnej od dopełniacza z wykorzystaniem limfocytów dawcy jako komórek docelowych dla Ab
obecnych w surowicy biorcy
Typy przeszczepów:
Autograft – z jednej okolicy ciała do drugiej, np. z tułowia do ramienia
Izograft – pomiędzy osobnikami identycznymi genetycznie np. bliźniakami jednojajowymi lub w obrębie szczepu
wsobnego
Allograft – pomiędzy różnymi osobnikami tego samego gatunku
Ksenograft – pomiędzy osobnikami różnych gatunków
Fazy odpowiedzi ukł. immunologicznego na obce antygeny:
Faza indukcji
Prezentacja antygenu
Rozpoznanie antygenu
W zależności od czasu trwania odrzucanie przeszczepu może być nadostre, ostre bądź przewlekłe:
Typ reakcji
Czas odrzucania
Przyczyna
Nadostra
Minuty-godziny
Wytworzone wcześniej
przeciwciała przeciw dawcy,
dopełniacz
Przyspieszona
Dni
Reaktywacja uczulonych
limfocytów T
Ostra
Dni-tygodnie
Pierwotna aktywacja limfocytów T
Przewlekła
Miesiące-lata
Różne przyczyny (Ab, KI, wolna
reakcja komórkowa, nawrót
choroby)
Działanie na przeszczep poprzez:
Komórkową reakcję cytotoksyczną – limfocyty CD8 aktywowane IL-2 i INF gamma z Th
ADCC, zmiany lityczne z zamknięciem naczyń – przeciwciała produkowane przez limfocyty B, aktywowane IL-2, 4 i
5, działanie dopełniacza
Mediatory zapalenia – dopełniacz, działanie monocytów i makrofagów stymulowanych przez TNF beta i IFN gamma
Efektem odrzucenia nadostrego i ostrego jest martwica, często połączona z masywnym krwotokiem
W odrzucaniu przewlekłym szczególna rola proliferacji kom. śródbłonka i mięśniówki gładkiej naczyń oraz procesów
włóknienia i angiodestrukcji – obrazem są zmiany podobne do miażdżycy tętnic
Konflikt serologiczny matczyno-płodowy
Zachodzi gdy dziecko odziecziczyło po ojcu antygeny grupowe nieobecne na krwinkach matki, a krwinki płodu
przedostały się do organizmu matki np. podczas krwawień matczyno-płodowych w okresie ciąży i porodu. Indukuje to
wytworzenie przez organizm matki przeciwciał przeciw krwinkom płodu, które podczas kolejnej ciąży przechodzą przez łożysko
(IgG) i niszczą krwinki płodu w mechanizmie immunofagocytozy i ADCC. Daje to powikłania w postaci niedokrwistości
hemolitycznej noworodków, ciężkiej żółtaczki noworodków oraz uogólnionego obrzęku płodu i łożyska.
Najbardziej immunogennym z antygenów Rh jest antygen D odpowiedzialny za większość przypadków choroby
hemolitycznej noworodków (1-5/1000 żywo urodzonych noworodków). Zaraz po nim lokują się antygeny K, c i E. Typowe
układy mogące powodować konflikt serologiczny to:
Układ
Ojciec
Dziecko
Matka
Rh
D
D
D
CDE
CDE
ccddee
AB0
A
A
0
B
B
0
Kell
Kell+
Kell+
Kell-
Duffy
Fya
Fya
Fyb
MNSs
S
S
s
Choroba hemolityczna noworodków w układzie AB0 jest wywołana przeciwciałami matczynymi anty-A i anty-B, jest
częstsza niż izoimmunizacja Rh, ale ma łagodniejszy przebieg i nie nasila się podczas kolejnych ciąż. Ukłąd gdy matka jest 0 a
dziecko A lub B występuje w 15% ciąż, ale tylko w 3% rozwija się ChHN. Hemoliza krwinek zaczyna się w ostatnich tygodniach
ciąży i jest słabo wyrażona klinicznie – żółtaczka zwykle w 2 dobie życia, w rozmazie mikrosferocytoza. Niezgodność w układzie
AB0 chroni przed immunizacją w układzie Rh – zanim dojdzie do prezentacji antygenów D, C, E płodu limfocytom matki,
dochodzi do eliminacji erytrocytów płodu z krwi matki.
Na rozpoznanie ChHN składa się:
Jakościowe i ilościowe badanie serologiczne przeciwciał we krwi i płynie owodniowym.
Badanie hematologiczne, ocena stopnia niedokrwistości płodu we krwi pępowinowej pobranej w trakcie kordocentezy
Badanie USG (ocena wykładników obrzęku płodu, przepływ w tętnicy środkowej mózgu)
Badanie biochemiczne stężenia bilirubiny w płynie owodniowym poprzez ocenę gęstości optycznej
Profilaktyka konfliktu serologicznego
Podane przeciwciała anty-D blokują determinanty antygenowe na powierzchni erytrocytów, jednak stosowana dawka
pozwala na zasłonięcie zaledwie kilkudziesięciu procent antygenu D. Jednak przeciwciała te mogą także stymulować odpowiedź
antyidiotypową, hamującą wytwarzanie przeciwciał anty-D, a IgG wiążąc antygen mogą hamować inicjację odpowiedzi
humoralnej przekazując sygnał supresyjny limfocytom B poprzez FcγRIIB.
Diagnostyka serologiczna
Bezpośredni test antyglobulinowy (BTA) – erytrocyty chorego opłaszczone in vivo przeciwciałami poddajemy działaniu
p/ciał przeciwko ludzkiej IgG, aglutynacja oznacza wynik dodatni. Wykorzystanie diagnostyczne – u noworodków z
podejrzeniem ChHN i u chorych z podejrzeniem niedokrwistości autoimmunohemolitycznej (NAIH), a także u biorców krwi w
badaniach powikłań poprzetoczeniowych.
Pośredni test antyglobulinowy (PTA) – erytrocyty zdrowego dawcy inkubowane z surowicą chorego poddajemy
działaniu p/ciał przeciwko ludzkiej IgG, aglutynacja oznacza obecność p/ciał przeciw krwinkom dawcy i wynik dodatni.
Zastosowanie – wykrywanie alloprzeciwciał odpornościowych we krwi ciężarnych oraz biorców i dawców krwi. Modyfikacją
testu jest jego wykonanie w środowisku glikolu polietylenowego. Związek ten:
Wzmacnia reakcję antygen-przeciwciało
Zwiększa szanse wykrycia śladowych ilości alloprzeciwciał w teście PTA-PEG
Ułatwia formowanie kompleksów immunologicznych
Wypiera z roztworu cząsteczki mogące być przyczyną reakcji nieswoistych.
Test wykonujemy jak powyżej w punkcie „Alloprzeciwciała odpornościowe”, z tym że w środowisku PEG.