08 Immunologia prelekcja 11 19 2007id 7260 (2)

background image

Immunologia

– prelekcja 19.11.2007

Antygeny zgodności tkankowej – antygeny transplantacyjne


Zaliczamy do nich:

Antygeny głównego układu zgodności tkankowej (ang. Major Histocompatibility Complex, MHC) czyli produkty genów
MHC u człowieka nazywane są HLA (ang. Human Leukocyte Antigen) - są najważniejszymi antygenami zgodności
tkankowej.

Układ KIR (ang. kiler immunoglobulin-like receptor – receptor immunoglobulinopodobny biorący udział w reakcji
cytotoksycznej)

Antygeny grupowe AB0 krwinek czerwonych również działają jako silne antygeny transplantacyjne

„Słabe” antygeny zgodności tkankowej (ang. minor Histopatocompatibility Complex – mHC) lub nie kodowane przez
MHC (np. kodowane na chromosomie Y)


Antygeny MHC/HLA

Występują na niemal wszystkich jądrzastych komórkach ustroju. U ludzi MHC znajduje się na krótszym ramieniu

chromosomu 6 (6p21.1-21.3) obejmuje sekwencję 3,8 mln par zasad, co daje 421 genów (252 geny kodowane, 139 pseudogenów)
oraz loci mikrosatelitarne. Produkty tych genów to cząsteczki HLA dzielące się na klasy:

I (HLA-A, B, Cw)

II (HLA-DP, DQ, DR)

III (C4A, C4B, Bf, C2, LTB, TNF, LTA)


Dziedziczenie HLA

Jeden zestaw (haplotyp) antygenów MHC kl. I oraz kl. II dziedziczy się w całości od każdego z rodziców zgodnie z prawami

Mendla. Allele HLA wykazują kodominujący (współdominujący) sposób ekspresji - wszystkie odziedziczone geny MHC
prezentowane są na powierzchni komórki. Dla każdego matczynego i ojcowskiego antygenu kl. I na powierzchni komórki są
antygeny kl. I. Dla każdego genu α i β kl. II na powierzchni znajdują się łańcuchy α i β, lecz mogą się one łączyć w cztery różne
cząsteczki. Istnieją również geny α i β kl. II kodujące antygeny DP i DQ.

Szansa znalezienia całkowicie zgodnego dawcy wśród:

Rodzeństwa - w zależności od rodzeństwa posiadanego przez biorcę wynosi p=1-(1-0,35)

n

) gdzie n to liczba rodzeństwa

1

.

Rodziców - mają oni jeden wspólny haplotyp, więc prawdopodobieństwo zgodności w zakresie HLA-A, HLA-B i DRB1
wynosi 2-4,5%, ale będzie mniejsze gdy rodzice są z odległych geograficznie populacji lub różnych grup etnicznych

2

.

Dzieci

Innych członków rodziny biorcy – tzw. szerokiej rodziny chorego, ale tylko w przypadku pokrewieństwa małżeństw w
rodzinie chorego

3

(p=1-(1-0,0625)

n

) lub posiadanie przez chorego przynajmniej jednego częstego haplotypu HLA


Dziedziczenie HLA w populacji:

Konserwatywne haplotypy – korzystne w generowaniu odpowiedzi odpornościowej przeciwko zespołom chorób

Nierównowaga sprzężeń – dostosowywanie się układu odpornościowego do zmieniających się układów środowiska –
dodatnia, ujemna, bloki haplotypowe.


Oznaczanie/typowanie HLA

Analiza na poziomie białka:

Typowanie serologiczne – test limfocytotoksyczny wg Terasakiego w modyfikacji NIH (National Institute of Health)

Metody biochemiczne – swoistość białek HLA na podstawie elektroforezy

Typowanie komórkowe - mieszana hodowla limfocytów – test blastogenezy (Mixed Lymphocyte Culture – MLC)


Analiza DNA

Hybrydyzacja („dot blot”, „reverse dot blot”)

PCR-RFLP – analiza polimorfizmu miejsc restrykcyjnych produktu PCR

PCR-SSP (sequence specific primers) – metoda swoistych primerów

SSOP (sequence specific oligonucleotide probes) – metoda swoistych sond oligonukleotydowych

DNA-RSCA (reference stranded conformation analysis) – metoda konformacji z referencyjną nicią DNA

SBT (sequence based typing) – metoda sekwencjonowania

1

Myśląc o przeszczepach warto posiadać wiele rodzeństwa, co jest kwestią motywacji i możliwości rodziców chorego.

2

W takim wypadku zawsze możemy pocieszyć chorego mniejszym prawdopodobieństwem zapadnięcia na choroby o podłożu dziedzicznym, w

tym niektóre nowotwory.

3

Szczególnie skuteczne w populacjach tolerujących szeroko pojęte kazirodztwo

background image

Test limfocytotoksyczny wg Terasakiego w modyfikacji NIH (National Institute of Health)

Dostarcza informacji o swoistości i o ekspresji komórkowej antygenów HLA

Stosowany do:

o Typowania HLA kl. I
o

Wykrywania obecności przeciwciał

o

Prób krzyżowych przed transplantacjami narządóW

Zasada testu: badany limfocyt poddajemy działaniu swoistych przeciwciał przeciwko interesującemu nam antygenowi,
po czym działamy na niego dopełniaczem. Jeśli badany antygen znajduje się na powierzchni limfocytu, dopełniacz
wywoła w nim perforację, co uwidoczniamy przez dodanie błękitu trypanu, który zabarwia komórkę w razie
pozytywnego wyniku testu.

Antygeny grup krwi

Układy grupowe i korelacje

Antygeny prywatne i publiczne

Występowanie Ag grupowych:

o

Na białkach błony erytrocyta - antygeny grupowe Rh i Kell występują wyłącznie na powierzchni błon
erytrocytów, a Ag innych grup (AB, Lewis, MNS, P) – także na powierzchni innych komórek.

o

Na białkach dopełniacza

o

Na oligosacharydach połączonych z lipidami i białkami

o Rozpuszczone w osoczu i wydzielinach

Dziedziczenie genów grupowych

Immunogenność antygenów zależy od budowy chemicznej i gęstości determinant antygenowych

Aktywność hemolityczna

o

Hemoliza wewnątrznaczyniowa

o

Hemoliza zewnątrznaczyniowa

Alloprzeciwciała:

o

Odpornościowe

o Naturalne

 Regularne
 Nieregularne – A

2

, A

2

B


Reakcja potransfuzyjna – niszczenie erytrocytów dawcy w wyniku hemolizy:

Bezpośredniej – przyłączenie przeciwciał do erytrocyta, wiązanie dopełniacza, hemoliza

Pośredniej – przyłączanie przeciwciał do erytrocyta, fagocytoza erytrocytów przez makrofagi i ich niszczenie


Układ AB0 i Rh

AB0

Rh

Geny

Ramię długie chromosomu 9

RHD i RHCE na krótkim ramieniu
chromosomu 1 (1/p34-36)

Allele

H/h, A, B, 0, allele sekrecji Se/se

RhD, RhC/c, RhE/e

Liczba Ag

4

49

Produkty genów

Enzymy – glikozylotransferazy (fukozy,
N-acetylogalaktozaminy, galaktozy)

Dwa polipeptydy

Budowa Ag

Na komórkach – glikoproteiny,
glikolipidy, w osoczu glikosfingolipidy,
w wydzielinach glikoproteiny

Polipeptydy wiążące się z białkami
szkieletu erytrocyta

Występowanie Ag

Nierozpuszczalne na erytrocytach i
innych komórkach oraz rozpuszczalne u
tzw. wydzielaczy w płynach ustrojowych
(poza OUN i PMR)

Wyłącznie na erytrocytach

Alloprzeciwciała

Naturalne regularne kompletne nie
przechodzące przez łożysko

Odpornościowe przechodzące przez
łożysko

Klasa

IgM

IgG1

Geny RHD i RHCE są wysoce homologiczne i zlokalizowane są obok siebie na chromosomie 1p34-36. Osoby Rh(-) nie

mają genu RHD, zaś Rh(+) – jedną (heterozygoty) lub dwie (homozygoty) kopie. Różnice eksonów między genami polegają na
obecności dodatkowej sekwencji w eksonie 10 genu RHD i pojedynczych zmianach nukleotydów między genami RHD i RHCE.

Oznaczanie grup krwi

Pobieranie i przygotowywanie krwi do badań serologicznych

Wykonanie badania na: szkiełkach podstawowych, płytkach szklanych, w próbówkach, w żelu – mikrometody

Zawsze do jednej kropli surowicy dodaje się jedną kroplę zawiesiny krwinek (pipeta pod kątem 45 stopni)

background image

Interpretacja wyników – nasilenie aglutynacji wg skali Dunsforda


Mikrometody w diagnostyce immunohematologicznej

Mikropróbówki mogą być wypełnione:

o Ziarnami szklanymi (BioVuc System Ortho)
o

Żelem dekstranowym (DiaMed):

 Serologicznie obojętnym
 Z surowicą antyglobulinową
 Z surowicami diagnostycznymi

Możliwości oznaczeń:

o Grupy krwi (AB0, antygen D i inne Ag grupowe)
o

Wykrywanie alloprzeciwciał

o BTA
o

Próba zgodności

Wykonanie i interpretacja:

o

Badaną surowicę i badane krwinki nakraplamy do próbówki

o Inkubacja i wirowanie
o Cienie krwinek nad surowicą – wynik dodatni, krwinki na dole próbówki pod supernatantem z surowicy- wynik

ujemny

Wykaz używanych skrótów:

PTA – pośredni odczyn antyglobulinowy
BTA – bezpośredni odczyn antyglobulinowy
PBS – buforowany fizjologiczny roztwór NaCl
LISS – roztwór NaCl o niskiej sile jonowej 0,03mol/l
LEN – odczynnik przygotowany doraźnie: mieszanina LISS i odczynnika papainowego w stosunku 2:1
PEG – glikol polietylenowy

Metody ułatwiające aglutynację erytrocytu:

Zmniejszenie ładunku ujemnego błony erytrocytu przez trawienie jego błony enzymami

Zmniejszenie potencjału dzeta błony przez „zagęszczenie” kationów (protamina) wokół erytrocytu

Zwiększenie zasięgu ramion IgG poprzez chemiczną modyfikację regionu zawiasowego

Neutralizacja ładunku dodatniego wokół erytrocytu (albumina)

(w poniższej części sporo jest schematów do omawiania, postaram się z grubsza przybliżyć ich treść słownie)


Oznaczanie grup krwi układu AB0

W celu detekcji grupy krwi należy oznaczyć antygeny na badanych erytrocytach poprzez aglutynację z surowicami

wzorcowymi anty-A, anty-B i antyA+B, a także alloprzeciwciała w badanej surowicy poprzez aglutynację z krwinkami
wzorcowymi grup 0, A1, B, czyli per saldo wykonujemy sześć prób. Jeśli badana surowica reaguje z krwinkami wzorcowymi 0
znaczy to, że są w niej inne alloprzeciwciała nie należące do w/w układu. Nie powinny także zachodzić reakcje pomiędzy badaną
surowicą a krwinkami z grupy takiej samej, jak grupa krwinek badanych określona w pierwszej części testu.

Modyfikacja tego testu u noworodka – wykonujemy cztery próby z krwinkami noworodka:

Surowica wzorcowa antyA

Surowica wzorcowa antyB

Surowica wzorcowa antyA+B

Surowica noworodka lub surowica grupy AB – tu nie powinno być aglutynacji


Grupy krwi układu AB0 i ich odczyny z surowicami/krwinkami wzorcowymi, w teście dolichotest – patrz tabelka z katedry

Oznaczanie antygenu D z grupy Rh

Służą do tego:

Testy enzymatyczne:

o

Bez pośredni test papainowy – metoda szkiełkowa

o

Pośredni test papainowy – metoda próbówkowa LEN

Test antyglobulinowy PTA-LISS

Metody z użyciem odczynnika monoklonalnego

o

Szkiełkowa

o

Próbówkowa

o PTA-LISS

Mikrometody w żelu

Metody genetyczne (odmiany cz. Rh, ocena ryzyka konfliktu)

background image


Alloprzeciwciała odpornościowe

Wykrywanie (w testach odpornościowych lub mikrometody):

Metody enzymatyczne LEN

Metody z użyciem surowic antyglobulinowych

o PTA-LISS
o PTA-PEG


Przygotowujemy sześć prób w środowisku LEN, w 1-4 surowica badana:

Krwinki wzorcowe 0+CCDee

Krwinki wzorcowe 0+ccDEE

Krwinki wzorcowe 0+ ccddeeK

Krwinki badane

W 5-6 standard anty-D:

Krwinki wzorcowe 0Rh+

Krwinki wzorcowe 0Rh-


Przed każdym przetoczeniem krwi wykonujemy próbę zgodności serologicznej, która obejmuje:

Kontrolę układów AB0 dawcy i biorcy

Kontrolę antygeny D u biorcy (u dawcy też – o ile biorca jest D-ujemny)

Wykonanie próby zgodności surowicy biorcy z krwinkami dawcy w teście LEN i PTA-LISS

Przeprowadzenie badań w kierunku obecności alloprzeciwciał odpornościowych w surowicy biorcy w teście LEN i PTA-

LISS

Weryfikacja wyników badań przy łóżku chorego z zastosowaniem „karty do szybkiej kontroli grupy krwi” lub

odczynników monoklonalnych do oznaczania grup krwi układu AB0 produkcji Bioscot Ltd.

4


Odległe powikłania potransfuzyjne:

Spowodowane odp. immunologiczną na
antygeny krwi

Hemoliza
Choroba „przeszczep przeciw gospodarzowi” (GVH)
Małopłytkowość

Immunomodulacja

Nie związane z odp. immunologiczną

Przeniesienie chorób zakaźnych
hemochromatoza


Badania serologiczne dawców:

Obligatoryjne:

Anty HIV 1 i 2 (p24 antygen)

HBsAg

Anty-HCV

Kiła (TPHA)

Dodatkowe:

Anty-CMV (IgM i IgG)

Anty-Toxo (IgM i IgG)

HTLV-1 – nie w Polsce

Immunologia transplantologiczna

Cząsteczki MHC klasy I (HLA-A,B) i II (HLA-DR) mogą być docelowymi antygenami odpowiedzi immunologicznej –

są to silne antygeny transplantacyjne, czyli główne Ag rozpoznawane przez organizm biorcy w procesie odrzucania przeszczepu.
Cząsteczki MHC II są głównymi Ag odpowiedzialnymi za reakcję przeszczepu przeciw gospodarzowi.

Do głównych ograniczeń transplantacji należą:

Dostępność narządów

Dobór antygenowy dawca-biorca

Brak w krążeniu biorcy przeciwciał przeciwko antygenom dawcy


Wskazania do przeszczepu narządów:

Nerka

Krańcowe statium niewydolności nerek

4

Reklama dźwignią handlu...

background image

Serce

Skrajna niewydolność serca

Płuca lub płuca+serce

Nadciśnienie płucne, mukowiscydoza

Wątroba

Marskość wątroby, rak, atrezja dróg żółciowych

Rogówka

Dystrofia, zapalenie rogówki

Trzustka/wyspy Langerhansa

Cukrzyca (typu I)

Szpik kostny

Niedobór immunologiczny, białaczka

Jelito cienkie

Rak

Skóra

Oparzenia


Ustalanie zgodności tkankowej dawcy i biorcy:

Zgodność w głównych grupach krwi (AB0)

o

Erytrocyty są badane ze standardami anty-A i anty-B

o

Obecność Ab grupowych w surowicy badanej osoby określa się w teście z krwinkami 0 znanej grupy krwi tj.
grupy A i grupy B.

Typowanie tkankowe w celu określenia HLA

Próba krzyżowa w celu określenia czy surowica biorcy zawiera przeciwciała przeciwko HLA dawcy (w następstwie
wielokrotnych transfuzji, wcześniejszych transplantacji, wielu przebytych ciąż) - można wykonać test
limfocytotoksyczności zależnej od dopełniacza z wykorzystaniem limfocytów dawcy jako komórek docelowych dla Ab
obecnych w surowicy biorcy


Typy przeszczepów:

Autograft – z jednej okolicy ciała do drugiej, np. z tułowia do ramienia

Izograft – pomiędzy osobnikami identycznymi genetycznie np. bliźniakami jednojajowymi lub w obrębie szczepu
wsobnego

Allograft – pomiędzy różnymi osobnikami tego samego gatunku

Ksenograft – pomiędzy osobnikami różnych gatunków


Fazy odpowiedzi ukł. immunologicznego na obce antygeny:

Faza indukcji

Prezentacja antygenu

Rozpoznanie antygenu


W zależności od czasu trwania odrzucanie przeszczepu może być nadostre, ostre bądź przewlekłe:

Typ reakcji

Czas odrzucania

Przyczyna

Nadostra

Minuty-godziny

Wytworzone wcześniej
przeciwciała przeciw dawcy,
dopełniacz

Przyspieszona

Dni

Reaktywacja uczulonych
limfocytów T

Ostra

Dni-tygodnie

Pierwotna aktywacja limfocytów T

Przewlekła

Miesiące-lata

Różne przyczyny (Ab, KI, wolna
reakcja komórkowa, nawrót
choroby)


Działanie na przeszczep poprzez:

Komórkową reakcję cytotoksyczną – limfocyty CD8 aktywowane IL-2 i INF gamma z Th

ADCC, zmiany lityczne z zamknięciem naczyń – przeciwciała produkowane przez limfocyty B, aktywowane IL-2, 4 i
5, działanie dopełniacza

Mediatory zapalenia – dopełniacz, działanie monocytów i makrofagów stymulowanych przez TNF beta i IFN gamma

Efektem odrzucenia nadostrego i ostrego jest martwica, często połączona z masywnym krwotokiem

W odrzucaniu przewlekłym szczególna rola proliferacji kom. śródbłonka i mięśniówki gładkiej naczyń oraz procesów
włóknienia i angiodestrukcji – obrazem są zmiany podobne do miażdżycy tętnic

Konflikt serologiczny matczyno-płodowy


Zachodzi gdy dziecko odziecziczyło po ojcu antygeny grupowe nieobecne na krwinkach matki, a krwinki płodu

przedostały się do organizmu matki np. podczas krwawień matczyno-płodowych w okresie ciąży i porodu. Indukuje to
wytworzenie przez organizm matki przeciwciał przeciw krwinkom płodu, które podczas kolejnej ciąży przechodzą przez łożysko
(IgG) i niszczą krwinki płodu w mechanizmie immunofagocytozy i ADCC. Daje to powikłania w postaci niedokrwistości
hemolitycznej noworodków, ciężkiej żółtaczki noworodków oraz uogólnionego obrzęku płodu i łożyska.

Najbardziej immunogennym z antygenów Rh jest antygen D odpowiedzialny za większość przypadków choroby

hemolitycznej noworodków (1-5/1000 żywo urodzonych noworodków). Zaraz po nim lokują się antygeny K, c i E. Typowe
układy mogące powodować konflikt serologiczny to:

background image

Układ

Ojciec

Dziecko

Matka

Rh

D

D

D

CDE

CDE

ccddee

AB0

A

A

0

B

B

0

Kell

Kell+

Kell+

Kell-

Duffy

Fya

Fya

Fyb

MNSs

S

S

s

Choroba hemolityczna noworodków w układzie AB0 jest wywołana przeciwciałami matczynymi anty-A i anty-B, jest

częstsza niż izoimmunizacja Rh, ale ma łagodniejszy przebieg i nie nasila się podczas kolejnych ciąż. Ukłąd gdy matka jest 0 a
dziecko A lub B występuje w 15% ciąż, ale tylko w 3% rozwija się ChHN. Hemoliza krwinek zaczyna się w ostatnich tygodniach
ciąży i jest słabo wyrażona klinicznie – żółtaczka zwykle w 2 dobie życia, w rozmazie mikrosferocytoza. Niezgodność w układzie
AB0 chroni przed immunizacją w układzie Rh – zanim dojdzie do prezentacji antygenów D, C, E płodu limfocytom matki,
dochodzi do eliminacji erytrocytów płodu z krwi matki.
Na rozpoznanie ChHN składa się:

Jakościowe i ilościowe badanie serologiczne przeciwciał we krwi i płynie owodniowym.

Badanie hematologiczne, ocena stopnia niedokrwistości płodu we krwi pępowinowej pobranej w trakcie kordocentezy

Badanie USG (ocena wykładników obrzęku płodu, przepływ w tętnicy środkowej mózgu)

Badanie biochemiczne stężenia bilirubiny w płynie owodniowym poprzez ocenę gęstości optycznej


Profilaktyka konfliktu serologicznego

Podane przeciwciała anty-D blokują determinanty antygenowe na powierzchni erytrocytów, jednak stosowana dawka

pozwala na zasłonięcie zaledwie kilkudziesięciu procent antygenu D. Jednak przeciwciała te mogą także stymulować odpowiedź
antyidiotypową, hamującą wytwarzanie przeciwciał anty-D, a IgG wiążąc antygen mogą hamować inicjację odpowiedzi
humoralnej przekazując sygnał supresyjny limfocytom B poprzez FcγRIIB.

Diagnostyka serologiczna

Bezpośredni test antyglobulinowy (BTA) – erytrocyty chorego opłaszczone in vivo przeciwciałami poddajemy działaniu

p/ciał przeciwko ludzkiej IgG, aglutynacja oznacza wynik dodatni. Wykorzystanie diagnostyczne – u noworodków z
podejrzeniem ChHN i u chorych z podejrzeniem niedokrwistości autoimmunohemolitycznej (NAIH), a także u biorców krwi w
badaniach powikłań poprzetoczeniowych.

Pośredni test antyglobulinowy (PTA) – erytrocyty zdrowego dawcy inkubowane z surowicą chorego poddajemy

działaniu p/ciał przeciwko ludzkiej IgG, aglutynacja oznacza obecność p/ciał przeciw krwinkom dawcy i wynik dodatni.
Zastosowanie – wykrywanie alloprzeciwciał odpornościowych we krwi ciężarnych oraz biorców i dawców krwi. Modyfikacją
testu jest jego wykonanie w środowisku glikolu polietylenowego. Związek ten:

Wzmacnia reakcję antygen-przeciwciało

Zwiększa szanse wykrycia śladowych ilości alloprzeciwciał w teście PTA-PEG

Ułatwia formowanie kompleksów immunologicznych

Wypiera z roztworu cząsteczki mogące być przyczyną reakcji nieswoistych.


Test wykonujemy jak powyżej w punkcie „Alloprzeciwciała odpornościowe”, z tym że w środowisku PEG.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
09 Immunologia prelekcja 11 26 2007id 7759 (2)
06 Immunologia prelekcja 11 05 2007id 6134 (2)
07 Immunologia prelekcja 11 12 2007id 6717 (2)
03 Immunologia prelekcja 10 15 2007id 4167 (2)
05 Immunologia prelekcja 10 29 2007id 5532 (2)
10 Immunologia prelekcja 12 02 2007id 10554 (2)
13 Immunologia prelekcja 12 17 2007id 14455 (2)
01 Immunologia prelekcja 10 01 2007id 2618 (2)
Immunologia - prelekcja 11.05.2007, immunologia
Immunologia - prelekcja 11.26.2007, immunologia
04 Immunologia prelekcja 10 22 2007id 4837 (2)
03 Immunologia prelekcja 10 15 2007id 4167 (2)

więcej podobnych podstron