PODŁOGA NA GRUNCIE W POMIESZCZENIU OGRZEWANYM

PODŁOGA NA GRUNCIE W POMIESZCZENIU NIEOGRZEWANYM

PODŁOGA NA STROPIE NAD PIWNICĄ NIEOGRZEWANĄ

PŁYWAJĄCA NA STROPIE NAD POMIESZCZENIEM OGRZEWANYM

1.

TERMOIZOLACJA FUNDAMENTÓW

Termoizolacja fundamentów jest niezbędna niezależnie od tego, czy budynek jest

podpiwniczony, czy też nie ze względu na to, że są one nieustannie poddawane
oddziaływaniu wilgotnej i zimnej gleby, a zarazem stanowią miejsce w szczególny sposób
narażone na przenikanie ciepła do gruntu (nawet 20% całkowitych strat ciepła budynku).

Najbardziej efektywnym sposobem ograniczenia strat ciepła przez ściany

fundamentowe jest wykonanie izolacji obwodowej – zlokalizowanej na zewnątrz, wykonanej
w sposób ciągły, pozbawionej mostków termicznych. Dzięki temu rozwiązaniu elementy
konstrukcyjne budynku zagłębione w gruncie są w zdecydowanie mniejszym stopniu
narażone na kondensację pary wodnej oraz przenikanie ujemnych temperatur. Ponadto tak
wykonana termoizolacja zabezpiecza przed uszkodzeniem hydroizolację.

Aby warstwa izolacji cieplnej fundamentów była skuteczna i trwała, niezbędne jest

zastosowanie odpowiednich materiałów oraz właściwe jej wykonanie:

1)

musi ona sięgać na głębokość min. 1 m w głąb gruntu – najczęściej jednak jest ona
układana aż do ław fundamentowych

2)

Z kolei ponad poziomem gruntu musi płynnie (bez mostków termicznych) łączyć się z
izolacją cokołu (o wysokości min. 30 cm przy opasce żwirowej i wys. min. 50 cm
przy opasce z płyt betonowych)

3)

zastosowanie odpowiednich materiałów. Muszą być one szczególnie odporne na
uszkodzenia mechaniczne, charakteryzować się wysoką stabilnością i trwałością
parametrów fizyko-mechanicznych

Stosowane do termoizolacji fundamentów są:

1.

twarde płyty z polistyrenu ekspandowanego (EPS) odmiany od FS15 do FS40,
układane na zewnątrz i klejone punktowo do ściany przy pomocy mas lub klejów
pozbawionych rozpuszczalników organicznych. Grubość izolacji to ok. 6-10 cm; płyty

cechują się zwartą budową o dużej wytrzymałości mechanicznej i minimalnej
nasiąkliwości, doskonałymi parametrami izolacyjności cieplnej i dużą odpornością na
naprężenia ściskające, a także odpornością na zmiany wywołane wielokrotnymi
cyklami zamarzania i rozmarzania;

2.

wodoodporne płyty z polistyrenu ekstrudowanego XPS (grubość 5-6 cm) mocowane
podobnie jak płyty z EPS; materiał o budowie zamkniętokomórkowej, o bardzo
wysokiej odporności mechanicznej (mogą być zasypywane bezpośrednio gruntem)
oraz całkowitej odporności na działanie wilgoci; mogą być stosowane w
bezpośrednim kontakcie z każdym rodzajem wody gruntowej czy opadowej. Dzięki
ich niewrażliwości na zawilgocenie nie istnieje konieczność stosowania dodatkowej
warstwy przeciwwodnej; wysoka wytrzymałość na ściskanie pozwala na stosowanie
izolacji obwodowej nawet do głębokości kilkunastu metrów poniżej poziomu terenu,
bez dodatkowej ich ochrony przed naporem gruntu

2.

Izolacja fundamentów

Występują dwa typy izolacji:

A)

Izolacja pionowa zabezpiecza przed przenikaniem wilgoci i wody poprzez pionowe
powierzchnie.
Izolację ścian fundamentowych robi się zwykle z dwóch warstw papy
bitumicznej na lepiku asfaltowym, izolację w podłodze - z podkładowej papy
asfaltowej lub folii polietylenowej o grubości min. 0,3 mm, ułożonej z
dwudziestocentymetrowym zakładem. Najlepiej, jeśli izolacje ścian fundamentowych
i podłogi znajdują się na jednym poziomie. Łatwiej wtedy będzie je połączyć, gdyż nie
trzeba zaginać papy, której pękanie w tym miejscu jest częstym powodem
nieszczelności.

B)

Izolacja pozioma zabezpiecza poziome powierzchnie ścian i fundamentów przed
podciąganiem kapilarnym na wyższe części budynku. Izolacje poziome zabezpieczają
również posadzki leżące na gruncie, czyli podłogi piwnic lub parteru, przed
działaniem wilgoci.
Tak naprawdę warto je robić tylko w dwóch sytuacjach: gdy ściany
fundamentowe buduje się z materiałów nasiąkliwych (np. cegły ceramicznej, betonu
komórkowego), albo gdy wody gruntowe zawierają substancje powodujące korozję
betonu (np. kwasy humusowe, występujące na terenach bagnistych).
Zwykle wystarczającym zabezpieczeniem pionowym ścian fundamentowych jest
zagruntowanie ich rozcieńczoną emulsją asfaltowo-kauczukową i pomalowanie
lepikiem asfaltowym na gorąco (obecnie jest już rzadko stosowany) lub na zimno (nie
może mieć kontaktu ze styropianem) albo emulsją asfaltowo-kauczukową. Izolację
można dodatkowo zabezpieczyć przed uszkodzeniem w czasie zasypywania wykopu
folią tłoczoną ułożoną przetłoczeniami do wewnątrz, albo polistyrenem. Podłoża,
które ma być zabezpieczane w ten sposób, nie trzeba szczególnie starannie
przygotowywać - wystarczy jedynie wypełnić zaprawą cementową większe
wgłębienia, aby preparat równomiernie pokrył całą powierzchnię.

Zadaniem izolacji poziomej jest ochrona kolejnych, wyżej usytuowanych elementów
konstrukcyjnych budynku przed wilgocią powstałą na skutek podciągania kapilarnego.
Izolacja pionowa ma zatrzymywać wilgoć oraz nie dopuszczać do wniknięcia wód
opadowych i gruntowych w ścianę.

W zależności od warunków gruntowo-wodnych stosuje się następujące typy izolacji
pionowych:

•

izolacje przeciwwilgociowe (typu lekkiego) – wykonywane w gruntach
przepuszczalnych, czyli piaskach i żwirach, gdy zwierciadło wody gruntowej znajduje
się poniżej poziomu posadowienia. Chronią ściany przed naturalną wilgocią gruntu, a
także przed wodą opadową i podciąganą kapilarnie, która może się podnieść na
wysokość 1 m ponad poziom wody gruntowej;

•

izolacje przeciwwodne typu średniego – wykonywane głównie w gruntach
nieprzepuszczalnych, gdy woda gruntowa znajduje się poniżej fundamentów oraz w
gruntach

przepuszczalnych,

jeśli

występuje

niebezpieczeństwo

okresowego

podnoszenia się zwierciadła wody gruntowej powyżej poziomu posadowienia
budynku. Zabezpieczają ściany przed wodą opadową przesączającą się w kierunku
przegrody i zbierającą się na dnie wcześniej wykonanego wykopu (zjawisko bardzo
częste w gruntach nieprzepuszczalnych);

•

izolacje przeciwwodne typu ciężkiego – wykonywane przede wszystkim w budynkach
podpiwniczonych, gdy zwierciadło wody gruntowej znajduje się powyżej poziomu
podłogi piwnicy (niezależnie od rodzaju gruntu). Mają chronić budynek przed wodą
naporową, czyli wywierającą parcie hydrostatyczne.

Znając rzeczywiste warunki gruntowo-wodne można zaprojektować najodpowiedniejszy
(skuteczny i ekonomiczny) rodzaj hydroizolacji ścian fundamentowych oraz piwnicznych

Wybór materiałów i technologii jest przecież ogromny.

1.

Masy i membrany

Są to najczęściej półpłynne masy bitumiczne lub mineralne, które po nałożeniu
zwykle dwóch warstw i wyschnięciu tworzą na ścianie elastyczną i wodoszczelną
powłokę. Najpopularniejsze są produkty wytwarzane na bazie asfaltu. Są jednak
także dostępne wodoszczelne zaprawy cementowe (modyfikowane odpowiednimi
substancjami). Cenną zaletą mas i membran jest łatwość ich nanoszenia - przy
użyciu pędzla, wałka lub pacy.

Roztwory asfaltowe są używane głównie do gruntowania podłoży, a także do
sklejania papy.
Lepiki asfaltowe, do nanoszenia na zimno lub po podgrzaniu do odpowiedniej
temperatury (około 120°C), ułożone w dwóch warstwach mogą stanowić
samodzielną izolację przeciwwilgociową. Używa się ich także do klejenia papy i
renowacji nieszczelnych powłok hydroizolacyjnych.

Masy asfaltowe mogą być z dodatkiem gumy, kauczuku, polimerów, a nawet
aluminium. Nadają się do izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych (po
nałożeniu 3–5 warstw).

Zaprawy mineralne są modyfikowane żywicami syntetycznymi, dyspersjami
akrylowymi, emulsjami silikonowymi oraz kauczukowo–bitumicznymi, czyli
substancjami nadającymi im wodoszczelność oraz elastyczność. Można z nich
wykonywać zarówno izolacje przeciwwilgociowe, jak i przeciwwodne. Jedne
tworzą po nałożeniu powłokę sztywną, inne elastyczną. Wiele z nich jest
paroprzepuszczalnych.

Papy asfaltowe

Nowoczesne papy mają dużą wytrzymałość mechaniczną i są elastyczne. Trudno
je więc uszkodzić podczas układania i w czasie użytkowania. Są odporne na wiele
substancji chemicznych, a także na promieniowanie UV. Dobierając rodzaj papy i
ilość stosowanych warstw można wykonać każdy rodzaj hydroizolacji.

Papy mogą być do podłoża klejone lepikiem asfaltowym lub specjalnymi klejami.
O wiele lepsze rezultaty jednak osiąga się stosując tzw. papy zgrzewalne, niezbyt
logicznie nazywane termozgrzewalnymi (rozgrzewane palnikiem gazowym lub
gorącym powietrzem i dociskane do podłoża). Najłatwiejsze do układania, ale i
najdroższe są papy samoprzylepne.

Masa bitumiczna, czyli modyfikowany asfalt, pokrywa osnowę i stanowi barierę
dla wody – tym skuteczniejszą, im jest go więcej.

Hydroizolacja musi tworzyć na powierzchni kontaktujących się z gruntem elementów
budynku ciągłość. W przypadku braku izolacji poziomej lub pionowej jakiegokolwiek
elementu może doprowadzić do uszkodzeń, które nie będą łatwe do usunięcia.

Izolację typu lekkiego- stosuje się w przypadkach, gdy poziom wody gruntowej jest poniżej
poziomu posadowienia budynku. Wówczas ściany fundamentowe chronimy przed
zawilgoceniem spowodowanym wodami opadowymi.

Tradycyjna izolacja typu lekkiego jest izolacją bitumiczną - najczęściej jest to lepik na
gorąco.

Wykonanie izolacji pionowej przy użyciu grubowarstwowych mas bitumicznych metodą
ręczną oraz metodą natryskową.

Oddzielnym zagadnieniem jest wykonywanie izolacji poziomej budowli. Fundamenty i
posadzki na gruncie wylewa się na specjalnie do tego celu przygotowanym podłożu.
Tradycyjnie podłoże stanowi warstwa podkładu betonowego o grubości ok. 15 cm. Na nim

układane są dopiero warstwy pap izolacyjnych. Wykonanie takiej struktury wymaga
pogłębienia wykopu o grubość warstwy „chudziaka”, wywozu dodatkowego urobku, dowozu
betonu na budowę i wykonywania prac betonowych w odpowiednich warunkach
atmosferycznych. Czynności te są kosztowne, czasochłonne, trudne do zaplanowania i stają
się często przyczyną opóźnienia frontu robót.

Izolacje typu ciężkiego.

Izolacja typu ciężkiego ma chronić ściany fundamentowe przed wodą o dużym ciśnieniu
hydrostatycznym. Stosujemy ją wówczas, gdy:

1.

poziom wody gruntowej jest powyżej poziomu posadzki piwnic,

2.

budynek posadowiony jest na gruntach o niskiej wodoprzepuszczalności (glinach,
iłach) i nie jest możliwe wykonanie drenażu opaskowego przeciwdziałającego
tworzeniu się zastoisk wody opadowej wzdłuż ścian piwnic.

Tradycyjna izolacja typu ciężkiego składa się z wodoszczelnych warstw bitumicznych,
chronionych przed uszkodzeniami mechanicznymi ściankami dociskowymi w płaszczyźnie
pionowej i gładzią cementową w płaszczyźnie poziomej.

Podłogi na gruncie

Podstawowe rozwiązanie podłogi wykonywanej na gruncie składa się z pięciu warstw.

Podsypka
Zasadnicze czynności to, usunięcie warstwy ziemi ze elementami organicznymi z
przestrzeni miedzy ścianami fundamentowymi. Usuwamy warstwę takiej grubości, aby
pozostał w polach roboczych jedynie czysty piasek. Następnie należy uzupełnić ilość
podsypki piaskowej przez rozściełanie warstw piasku o grubości ok. 15-20 cm i zagęszczanie
ich metodą mechaniczną . Pamiętajmy, aby przed przystąpieniem do ubijania warstwę piasku
zrosić wodą. Podobnie postępujemy układając kolejne warstwy, aż do poziomu górnej

krawędzi

ś

cian

fundamentowych

„-”

ok.

15

cm.

W celu uzyskania stabilniejszego podłoża można ostatnią warstwę piasku przemieszać z
cementem , tworząc tzw. chudy beton. Po równomiernym rozściełaniu mieszaniny, należy
ubić ją mechanicznie i dosyć intensywnie zrosić wodą. Układanie kolejnej warstwy można
rozpocząć po okresie 2-3 dni.

Podkład betonowy. Jego zasadniczym zadaniem jest zapewnienia stabilności konstrukcyjnej
podłogi oraz równomierne rozkładanie obciążeń statycznych, także tych z obciążenia
ś

cianami działowymi. Podkład betonowy układa się metodą „na mokro” na zagęszczonym

podkładzie. Podczas wykonywania tego elementu konieczne jest stosowanie betonu o
konsystencji gęstoplastycznej. Nadmiar wody w mieszance, stanowi jedną z najczęściej
występujących przyczyn wadliwego wykonania podkładów. Z jednej strony zawyżenie ilości
wody zarobowej prowadzi do obniżenia rzeczywistej wytrzymałości betonu w stosunku do
wytrzymałości projektowanej. W praktyce, wykonawcy usprawiedliwiają dodawanie wody w
nadmiarze, rzekomą poprawą „rozlewności” lub urabialności mieszanki betonowej i co za
tym idzie ułatwieniem rozściełania warstwy betonu. Koniecznie należy jednak pamiętać, że
beton stosowany do wykonania podkładu powinien być przygotowany w konsystencji
gęstoplastycznej. W prawdzie układanie betonu o konsystencji mocno porównywanej do
mokrego piasku, jest trudniejsze niż rzadkiej mieszanki, ale korzyści są niewspółmiernie
większe. Dzięki temu ograniczeniu ulega odebranie wody zarobowej do podłoża, łatwiejszy
jest proces zagęszczania mechanicznego (ubijania betonu) oraz łatwiej jest wykonać w sposób
prawidłowy zatarcie powierzchni podkładu „na ostro”. Po zakończeniu wiązania nie wystąpi
także nadmierny skurcz podkładu. Koniecznie należy chronić ułożony podkład przed
przedwczesnym osuszeniem np. w efekcie bezpośredniego działania wiatru lub promieni
słonecznych. Zatarty podkład należy pielęgnować i regularnie zraszać wodą, w celu
wydłużenia

procesów

hydratacji

spoiwa

cementowego.

W przypadku wykonywania podłoży, na których nie zostaną posadowione ścianki działowe,
dopuszcza się wykonanie podkładu jedynie z zastosowaniem betonu chudego o grubości ok.

15cm.

Warstwa

izolacji

przeciwwilgociowa.

Na związanym podkładzie konieczne jest wykonanie
warstwy

zapewniającej

ochronę

podsadzki

przed

podciąganiem kapilarnym wilgoci gruntowej. Izolację
przeciwwilgociową

można

wykonać

zarówno

z

zastosowaniem

tradycyjnych

pap

bitumicznych

zgrzewanych lub łączonych na zakład metodą klejenia
lepikiem albo nowszymi metodami zakładającymi
wykorzystania folii PE lub PP. Folie powinny być na
stykach klejone za pomocą specjalnych taśm, a zakłady
sąsiednich pasów nie mogą być mniejsze niż 10 cm. Dla
zapewnienia ciągłości membrany izolacyjnej konieczne
jest wykonanie szczelnego połączenia między jej
elementami,

a

izolacją

poziomą

murów

(ścian

fundamentowych). W przypadku podkładów wykonanych
z betonu zwykłego, możliwe jest wykonanie izolacji

przeciwwilgociowej techniką malarską z użyciem bezspoinowych materiałów polimerowo-
bitumicznych. W takich przypadkach konieczne jest wcześniejsze zagruntowanie podłoża
preparatem ograniczającym nasiąkliwość betonu i zapewniającym poprawę przyczepności
masy izolacyjnej. Izolacje bezspoinowe należy wykonywać przez nałożenie dwóch lub więcej

warstwa preparatu dostarczonego w stanie gotowym do aplikacji. Także izolacje bezspoinowe
powinny zostać połączone za pośrednictwem specjalnych taśm z izolacją poziomą i pionową
ś

cian

fundamentowych,

celem

zapewnienia

ciągłości

warstw.

Zależnie od rodzaju materiału użytego do wykonania izolacji przeciwwilgociowej zaleca się
stosowanie odpowiednio dobranej izolacji termicznej.

Warstwa

izolacji

termicznej.

Do jej wykonania konieczne jest zastosowanie materiału o szczególnych właściwościach. Z
jednej strony powinien on zapewniać możliwie najlepszą izolacyjność termiczną, czyli
posiadać w swoim wnętrzu duża ilość powietrza, z drugiej strony musi cechować się znaczną
wytrzymałością mechaniczną i nie zmieniać swoich właściwości termoizolacyjnych w skutek
nacisku wywołanego przez warstwę podkładu wyrównującego. Najpowszechniej stosowanym
materiałem, spełniającym wymienione wcześniej wymagania jest polistyren spieniony(PS)
czyli styropian o gęstości 20lub 30 kg/m 3 . Oprócz wymienionych cech warto dodać, że
wykazuje on niską nasiąkliwość, nie ulega starzeniu i rozkładowi organicznemu. W praktyce
ma jednak pewne ograniczenia. Otóż nie należy układać go na izolacjach
przeciwwilgociowych wykonanych z zastosowaniem rozpuszczalnikowych preparatów
polimerowo- bitumicznych (na preparatach wodorozcieńczalnych nie ma problemu). Istnieje
bowiem niebezpieczeństwo, że opary rozpuszczalnika wypływające z masy izolacyjnej
spowodują zniszczenia granulek styropianu. W przypadku układania na papach bitumicznych
lub foliach polimerowych ograniczenia nie ma. Oprócz tego do zastosowania podłogowych
zaleca się stosowanie wełny mineralnej, twardej. Oczywiście wełna mineralna posiada wiele
zalet i jest równie doskonałym materiałem termoizolacyjnym, zapewniającym dużą
izolacyjność termiczną (to znaczy zawierającego w swoich porach możliwie największą ilość
powietrza). Posiada także konieczne do tego zadania parametry wytrzymałościowe. Jednak w
opinii niektórych wykonawców i projektantów wątpliwości budzi jej dość wysoka
nasiąkliwość. W przypadku zwyczajnego użytkowania pomieszczeń nie stanowi to problemu,
jednak w razie zalania budynku np. w skutek awarii instalacji wodociągowej, usunięcie
zgromadzonej w wełnie wilgoci może okazać się trudne. Dlatego, jeżeli decydujemy się na
wykonanie termoizolacji z wełny mineralnej , konieczna jest dodatkowa warstwa izolacji
przeciwwilgociowej (folii PE), oddzielająca materiał izolacyjny od podkładu wyrównującego.

Najczęściej popełniane podczas wykonywania tych robót błędy to: układanie materiału
termoizolacyjnego o zbyt niskiej gęstości i twardości oraz brak izolacji (właściwie dylatacji
wykonanej z zastosowaniem materiału termoizolacyjnego) obwodowej przy ścianach
pomieszczeń. Skutkiem obu zaniedbań może być pękanie warstwy wyrównawczej.

Wykonanie warstwy termoizolacyjnej powinno ograniczać straty ciepła z pomieszczeń
ogrzewanych. Przyjmuje się, że grubość tej warstwy powinna wnosić ok. 10-12 cm. Jeśli
izolację termiczną zabezpieczymy od góry warstwą folii, najlepiej z ekranem metalizowanym,
to uzyskaliśmy podbudowę przygotowaną do wykonania ogrzewania podłogowego.

W każdym przypadku konieczne jest jednak wykonanie jeszcze jednej warstwy:

Warstwy

wyrównawcze

,warstwy

dociskowe

,

jastrychy.

Warstwa wyrównująca ma za zadanie stworzyć podłoże do wykonania posadzki w
pomieszczeniu. Obecnie powszechnie stosowane są zarówno tradycyjne wylewki betonowe,
jak i jastrychy samopoziomujące oparte o spoiwa cementowe oraz samopoziomujące
podkłady anhydrytowe. Bez względu na stosowany materiał, zadanie podkładu jest takie
samo. Stworzyć stabilny, poziome podłoże dla warstwy wykończeniowej (płytek, parkietu,

wykładzin rulonowych). Podkłady samopoziomujące wymagają odrębnego potraktowania,
dlatego jedynie sygnalizuję możliwość ich zastosowania.

W przypadku wykonania jastrychu z betonu, konieczne jest zastosowanie się do kilku
podstawowych wymogów. Przede wszystkim ważne jest, aby konsystencja użytego betonu
była gęstoplastyczną. Przed przystąpieniem do układania warstwy niezbędne jest
wyznaczenie poziomu górnej płaszczyzny jastrychu. Praktyka wskazuje, że łatwiej jest
układać podkłady o większej grubości. Dlatego wydaje się, że w pełni uzasadnione jest
wykonanie wylewki o grubości minimalnej ok. 4,0-4,5 cm. W prawdzie zużycie materiału
wzrośnie, ale łatwiej będzie uzyskać poziomą i prawidłowo zatartą powierzchnię. Stanowią
zasadniczy pod względem statycznym element układu. Warstwa dociskowa zapewnia nie
tylko ochronę umieszczonych poniżej warstw izolujących, ale stanowi także podłoże do
wykonania

elementów

posadzek.

Wykonaną warstwę betonową należy pielęgnować, przez kilkudniowe zraszanie wodą.
Pozwoli to na przedłużenie okresu hydratacji spoiwa cementowego i uzyskanie wysokiej
wytrzymałości. W przypadku wykonywania jastrychu, jako płyty grzejnej jej grubość jest
zdecydowanie większa. Przy ogrzewaniu wodnym wynosi ok. 6,0-8,0 cm.

Częstą przyczyną awarii warstwy wyrównującej jest brak lub wadliwe wykonanie dylatacji.
Oprócz przygotowania przed wykonaniem wylewki dylatacji obwodowej , konieczne jest
także nacięcie szczelin dylatacyjnych już po częściowym związaniu spoiwa w wylewce.
Należy koniecznie pamiętać o zdylatowaniu narożników wystających oraz miejsc
przewężenia

jastrychu

np.

przy

otworach

drzwiowych.

Dylatację wykonuje się przez nacięcie podkładu tarczą do kamienia na 2/3 grubości warstwy.

Od jastrychu wymaga się, żeby został wykonany idealnie poziomo. Jednak w praktyce
spełnienie tego wymogu jest dosyć trudne. Dlatego producenci chemii budowlanej dostarczają
ś

rednio– i cienkowarstwowe „posadzki” samopoziomujące. Po zarobieniu wodą suchej

mieszanki, możliwe jest wylanie warstwy o grubości 2-10(12) mm . Po wstępnym
rozścieleniu masy i jej odpowietrzeniu, uzyskujemy gładkie, nie wymagające zacierania
podłoże do układania posadzek drewnianych i drewnopochodnych lub wykładzin
podłogowych.

Podłogi spoczywające bezpośrednio na gruncie spotykamy nie tylko w budynkach
niepodpiwniczonych , ale także stanowią podłogi piwnic. Choć ich wykonanie nie należy do
zadań szczególnie trudnych, ilość obserwowanych błędów i związanych z nimi awarii
posadzek , wskazuje, że warto przypominać zasady ich wykonania nawet doświadczonym
wykonawcom.

Podobną ideę zawierają profilowane folie drenażowe. Zazwyczaj produkowane z polietylenu
o dużej gęstości, odporne na gnicie, czynniki chemiczne zawarte w glebie. Nieszkodliwe dla
wody gruntowej i opierające się przerastaniu przez korzenie. Dzięki wyprofilowanym na
swojej powierzchni kubkom, zapewniają swobodne przesuszanie powierzchni izolowanej
(wentylowanie podłoża) oraz przyspieszone odprowadzanie wody. Trwałość membran
polietylenowych gwarantowana jest przez minimum 50 lat. Dla ułatwienia montażu membran
stosuje się zarówno systemy zatrzasków, jak i łączenie za pomocą taśm samoprzylepnych,
stanowiących element obrzeża folii. Górną, wysuniętą ponad powierzchnię gruntu, krawędź
membrany mocuje się mechanicznie do muru i dodatkowo zabezpiecza listwą profilowaną.
Jej kształt zapewnia stałą wentylację podłoża, ochronę przed dostaniem się pod membranę
wody opadowej spływającej po murze. Sposób mocowania listwy nie przenosi na nią
naprężeń oddziaływujących na membranę w związku z osiadaniem gruntu. Dla przyspieszenia
odprowadzania wody do drenażu obwodowego stosowane są także maty ochronno-drenujące.
Spełniają one rolę podobną do roli membran tzn. chronią warstwę hydroizolacji
grubopowłokowej przed naporem gruntu i przyspieszają spływanie wody gruntowej. Jednak
ze względu na pełne przyleganie do warstwy izolacyjnej, nie zapewniają jej dostatecznej
wentylacji. Ponadto należy pamiętać o ostrożnym postępowaniu podczas zasypywania mat
gruntem, ponieważ nie są one mocowane mechanicznie do ściany w swojej górnej części.