Start. Budowa programu w języku C 

 

Kod  programu  w  języku  C  zapisać  w  pliku  tekstowym  o  rozszerzeniu  c  (np.  program.c).    Każdy 

program  w  języku  C  zbudowany  jest  z  funkcji.  Obowiązkowa  jest  funkcja  main,  od  której  program 

rozpoczyna  działanie.  Funkcja  o  nazwie  main  może  wystąpić  tylko  jeden  raz  w  programie.  Zwykle 

program odwołuje  się  do  różnych  funkcji,  które  znajdują  się  w  bibliotekach.  Przykładem  są  funkcje 

umożliwiające  wprowadzanie  danych  i  wypisywanie  wyników.  Aby  uruchomić  program  trzeba  go 

skompilować,  czyli  przetłumaczyć  na  język  wewnętrzny  komputera,  a  następnie  dołączyć  do  niego 

odpowiednie biblioteki. Biblioteki zawierające potrzebne funkcje są dołączane do programu na etapie 

linkowania.  Aby  dostarczyć  kompilatorowi  informacje  o  funkcjach  bibliotecznych,  do  których 

odwołuje  się  program,  konieczne  jest    dołączenie  do  programu  źródłowego  plików  zawierających 

deklaracje funkcji bibliotecznych. Są to tzw.  pliki nagłówkowe i charakteryzują się tym, że ich nazwy 

mają  rozszerzenie  h  (np.  stdio.h).  Do  dołączania  plików  służy  polecenie  preprocesora  -    instrukcja 

sterująca kompilatorem: 

#include <nazwa_pliku> 

Znak  #  na  początku  wiersza  w  kodzie  programu  rozpoczyna  polecenie  do  komunikacji  z 

preprocesorem.   

A oto pierwszy program w języku C.  

#include <stdio.h> 

int main() 

{ 

printf(”Pierwszy program w C\n”);  

} 

Pierwsza  linijka  programu  oznacza  dołączenie  pliku  nagłówkowego  stdio.h,  w  którym  znajduje  się 

m.in.  deklaracja  użytej  w  programie  funkcji  printf.  Nawiasy:  <..>  oznaczają,  że  plik  będzie 

poszukiwany  w  standardowych  miejscach  systemowych.  Standardowa  biblioteka  wejścia/wyjścia 

dołączana jest do programu podczas linkowania automatycznie - nie wymaga podania dodatkowych 

opcji dla kompilatora. Główna funkcja nazywa się main, jest typu int (integer – całkowity). Funkcja nie 

ma argumentów, dlatego w wywołaniu po nazwie występują same nawiasy. Kod funkcji znajduje się 

między  nawiasami  klamrowymi:  {…}.    W  treści  funkcji  znajduje  się  wywołanie  standardowej  funkcji 

printf,  która  wyświetla  na  monitorze  tekst:  „Pierwszy  program  w  C”.  Jedynym  parametrem  tego 

wywołania  funkcji  printf  jest  ciąg  znaków  zakończony  sekwencją  \n,  która  oznacza  znak  nowego 

wiersza  i  sprawia,  że  po  wyświetleniu  tekstu  na  ekranie,  nastąpi  przejście  do  nowego  wiersza.. 

Istnieją jeszcze inne sekwencje specjalne:  

\t  

 

– oznacza tabulację 

\b  

 

– znak cofania się 

\”  

 

– znak cudzysłowu 

\\  

 

– pojedynczy znak \ 

%%  

 

– pojedynczy znak % 

\kod znaku ósemkowo – znak  (np. \120  odpowiada znakowi o kodzie ascii=80, czyli P) 

Na  końcu  każdej  linii  programu  (instrukcji  lub  deklaracji)  musi  znajdować  się  średnik.  W  programie 

często  stosuje  się  komentarze  dla  wyjaśnienia  znaczenia  zmiennych,  lub  opisu  fragmentów  kodu. 

Komentarze są pomijane przez kompilator. Umieszcza się je między znakami /* i */ lub  w jednej linii 

poprzedzając  znakami: //. Oto przykłady stosowania komentarzy: 

#include <stdio.h> /*dolaczenie pliku nagłówkowego*/ 

int main() 

{ 

//to jest linia komentarza 

/* a to komentarz 

w kilku liniach */ 

 printf(”Pierwszy program w C\n”); //komentarz na koncu linii 

}