Start. Budowa programu w języku C

Kod programu w języku C zapisać w pliku tekstowym o rozszerzeniu c (np. program.c). Każdy

program w języku C zbudowany jest z funkcji. Obowiązkowa jest funkcja main, od której program

rozpoczyna działanie. Funkcja o nazwie main może wystąpić tylko jeden raz w programie. Zwykle

program odwołuje się do różnych funkcji, które znajdują się w bibliotekach. Przykładem są funkcje

umożliwiające wprowadzanie danych i wypisywanie wyników. Aby uruchomić program trzeba go

skompilować, czyli przetłumaczyć na język wewnętrzny komputera, a następnie dołączyć do niego

odpowiednie biblioteki. Biblioteki zawierające potrzebne funkcje są dołączane do programu na etapie

linkowania. Aby dostarczyć kompilatorowi informacje o funkcjach bibliotecznych, do których

odwołuje się program, konieczne jest dołączenie do programu źródłowego plików zawierających

deklaracje funkcji bibliotecznych. Są to tzw. pliki nagłówkowe i charakteryzują się tym, że ich nazwy

mają rozszerzenie h (np. stdio.h). Do dołączania plików służy polecenie preprocesora - instrukcja

sterująca kompilatorem:

#include <nazwa_pliku>

Znak # na początku wiersza w kodzie programu rozpoczyna polecenie do komunikacji z

preprocesorem.

A oto pierwszy program w języku C.

#include <stdio.h>

int main()

{

printf(”Pierwszy program w C\n”);

}

Pierwsza linijka programu oznacza dołączenie pliku nagłówkowego stdio.h, w którym znajduje się

m.in. deklaracja użytej w programie funkcji printf. Nawiasy: <..> oznaczają, że plik będzie

poszukiwany w standardowych miejscach systemowych. Standardowa biblioteka wejścia/wyjścia

dołączana jest do programu podczas linkowania automatycznie - nie wymaga podania dodatkowych

opcji dla kompilatora. Główna funkcja nazywa się main, jest typu int (integer – całkowity). Funkcja nie

ma argumentów, dlatego w wywołaniu po nazwie występują same nawiasy. Kod funkcji znajduje się

między nawiasami klamrowymi: {…}. W treści funkcji znajduje się wywołanie standardowej funkcji

printf, która wyświetla na monitorze tekst: „Pierwszy program w C”. Jedynym parametrem tego

wywołania funkcji printf jest ciąg znaków zakończony sekwencją \n, która oznacza znak nowego

wiersza i sprawia, że po wyświetleniu tekstu na ekranie, nastąpi przejście do nowego wiersza..

Istnieją jeszcze inne sekwencje specjalne:

\t

– oznacza tabulację

\b

– znak cofania się

\”

– znak cudzysłowu

\\

– pojedynczy znak \

%%

– pojedynczy znak %

\kod znaku ósemkowo – znak (np. \120 odpowiada znakowi o kodzie ascii=80, czyli P)

Na końcu każdej linii programu (instrukcji lub deklaracji) musi znajdować się średnik. W programie

często stosuje się komentarze dla wyjaśnienia znaczenia zmiennych, lub opisu fragmentów kodu.

Komentarze są pomijane przez kompilator. Umieszcza się je między znakami /* i */ lub w jednej linii

poprzedzając znakami: //. Oto przykłady stosowania komentarzy:

#include <stdio.h> /*dolaczenie pliku nagłówkowego*/

int main()

{

//to jest linia komentarza

/* a to komentarz

w kilku liniach */

printf(”Pierwszy program w C\n”); //komentarz na koncu linii

}