1
Przed omawianiem lasów warto parę słów poświęcić metodologii badania roślinności.
Jeżeli chcemy opisać roślinność jakiegoś terenu, można to zrobiona dwa sposoby.
1 Przedstawić listę występujących na danym terenie gatunków roślin – czyli tzw. florę terenu.
W niektórych przypadkach opis rozszerza się o przygotowaną dla wybranych gatunków listę
stanowisk to jest wyraźnie określonych w przestrzeni miejsce występowania określonego
gatunku flory lub fauny. W przewodnikach czy innych opracowaniach często pisze się, że na
jakimś terenie znane jest kilka stanowisk rzadkich roślin lub zwierząt np. „ na terenie masywu
Trzech Koron występuje ostatnie znane naturalne, stanowisko mniszka pienińskiego..”
Z kolei w opracowaniach bardziej syntetycznych często jako „stanowiska” podaje się
kwadraty wydzielone w sposób podobny do znanego z gry w okręty - w Polsce stosuje się
zwykle jedną z dwu standardowych siatek
kwadratów UTM lub ADPOL.
Na rysunku obok przedstawiono stronę z
„Atlasu rozmieszczenia motyli dziennych
w Polsce” zawierającą lokalizację znanych
stanowisk modraszka nieparka (Lycaena
dispar).
Czasami używa się też określenia
„stanowisko historyczne” co oznacza, że
gatunek występował na danym miejscu w
przeszłości, a aktualnie już w tym miejscu
wymarł lub przynajmniej nikt go od
jakiegoś czasu nie widział.
2. Przedstawić Szatę roślinną, czyli listę zbiorowisk roślinnych występujących na danym
terenie. Szata roślinna najczęściej prezentowana jest w postaci mapy fitosocjologicznej.
Aby jednak moc coś więcej powiedzieć na ten temat konieczne jest zapoznanie się z pojęciem
Fitosocjologii. Jest to dziedzina botaniki zajmująca się strukturą zbiorowisk roślinnych. Jak
powszechnie wiadomo, niektóre gatunki roślin występują obok siebie, podczas gdy inne
„unikają” się. Dokładne analizy składów gatunkowych naturalnych lasów, terenów nieleśnych
itp. pozwoliły na stwierdzenie, że można wyróżnić pewne wzorce składu oraz struktury
gatunkowej – nazwane zbiorowiskami roślinnymi lub fitocenozami. Np. zbiorowisko
roślinnym określanym jako „żyzna buczyna karpacka” (łac. Dentario glandulosae fagetum) to
2
las bukowy lub bukowo-jodłowy z występującymi w runie żywcem gruczołowatym,
żywokostem sercowatym itp….
Zbiorowiska roślinne nie mają charakteru stałego lecz podlegają zamianą w drodze tzw.
sukcesji ekologicznej. Np. gdyby z jakiegoś powodu wykarczować do „do gołej ziemii” Park
Lotników, to po jakimś czasie pojawiłyby się tam różńe gatunki traw, potem zarośla a w
końcu las.
Jako pierwszy typ zbiorowisk roślinnych omówione zostaną lasy. Wynika to głownie z tego,
że w naszej strefie klimatycznej jest to dla większości obszarów zbiorowisko klimaksowe,
a więc takie, które samoczynnie nie przekształcają się w inne. Występujące w naturalnych
warunkach wcześniejsze stadia sukcesyjne – nazywane też stadiami seralnymi - np. polany
czy mogą przetrwać jedynie dzięki działającym aktualnie, bądź w niedalekiej przeszłości
czynnikom powstrzymującycm lub wręcz cofającym naturalne procesy sukcesyjne.
Najbardziej charakterystycznym elementem lasu jest drzewostan. W sensie botanicznym
termin ten oznacza ogół rosnących w danym lesie drzew. Natomiast w leśnictwie określa się
tak część lasu jednorodną pod względem budowy, składu gatunkowego, wieku i zwarcia,
rodzaju gleby i ukształtowania terenu, różniąca się wyraźnie od innych części przynajmniej
jednym powyższych elementów. W powyższej definicji pojawiło się szereg parametrów
drzewostanu, które mogą wymagać dalszego wyjaśnienia:
Skład gatunkowy – to po prostu zestaw gatunków drzew występujących w danym lesie.
Najogólniejszy podział pozwala na wyodrębnienie drzewostanów jednogatunkowy lub
wielogatunkowych czyli mieszanych.
Wiek - nie wymaga chyba wyjaśnienia, warto jednak pamiętać, że w praktyce leśnej stosuje
się określenia drzewostanów równo- i różnowiekowych. Równowiekowe są przeważnie
drzewostany sztucznych lub naturalne ale we wczesnych stadiach sukcesji pierwotnej. Z kolei
dla dojrzałych lasów naturalnych charakterystyczne są drzewostany różnowiekowy .
Zwarcie drzewostanu - znacznie zbliżone do potocznej „gęstości lasu”, jednak bardziej
sformalizowne. Najpowszechniej używa się „zwarcia koronowego” czyli informacji o tym
jaka część nieba przysłonięta jest przez korony drzew. Właśnie w tym przypadku najlepiej
widać różnice pomiędzy „zwarciem” a „gęstością” – w drzewostanach o wysokim zwarciu
pnie drzew wcale nie muszą róść w dużym zagęszczeniu (rys1,):
3
Drzewostan o wysokim zwarciu
Drzewostan o niskim zwarciu
Rys 1. Porównanie drzewostanów o podobnym zagęszczeniu pni ale różnych poziomach zwarcia
koronowego
Jak już wspomniano w naszej strefie klimatycznej różnego typu lasy są zbiorowiskami
klimaksowymi. Oczywiście to jak będzie wyglądał dany las zależy od całego szeregu
czynników środowiskowych występujących na danym terenie (o czym będzie szerzej na
następnych wykładach), jednak proces samorzutnego powstawania lasu przebiega zwykle
według podobnego schematu. Można go śledzić w bardzo dużej skali czasu, np. na terenach
odsłanianych przez cofający się lodowiec, jednak współcześnie, a zwłaszcza w ostatnich
latach można obserwować wkraczanie lasu na pola orne, opuszczone łąki i zagrody. Pierwszy
etap takiej sukcesji lasu, np. na opuszczoną łąkę, rozpoczyna się od powstania zbiorowiska
młodych siewek, zwanego nalotem. Młode drzewka są bardzo wrażliwe na wiele czynników
siedliska, więc stosunkowo łatwo mogą zostać usunięte przez koszenie, zgryzanie przez
zwierzęta, lokalne przesuszenie gleby itp. Kolejnym etapem wzrostu drzew jest podrost –
stają się zwarte, zaczynają rywalizować o światło, pojawia się wyraźne indywidualne
zróżnicowanie między osobnikami. Konkurencja o światło nasila się w młodnikach, kiedy
korony drzew zaczynają się ze sobą stykać. W tej sytuacji młode drzewka zaczynają
gwałtownie przyrastać na wysokość. Gdy młode drzewa osiągają rozmiary przeciętnej
grochowej tyczki (tyczkowina) rozpoczyna się intensywne wymieranie osobników wolniej
rosnących a dolne, silnie ocienione części drzewek zaczynają tracić gałęzie w dolnej części
pnia – formuje się korona. Zaczynają się wyróżniać „rozpieracze” – osobniki o szczególnie
rozwiniętej strukturze rozłożystych gałęzi. Na kolejnym etapie rozwoju drzewostanu
drągowinie drzewa, które przetrwały rozpoczynają okres najintensywniejszego wzrostu na
wysokość dążąc do uzyskania maksymalnego dostępu do światła. Na tym etapie bardzo
intensywnego wzrostu drzewo wykazuje maksymalne zapotrzebowanie na wodę i substancje
odżywcze. W lasach gospodarczych na ogół wtedy ujawniają się błędy w gospodarce leśnej –
jeżeli posadzony las nie odpowiada warunkom siedliska, drzewostan opanowują choroby,
4
masowo atakują owady (owe sławne gradacje brudnicy mniszki, osnui gwiaździstej i in.). Po
przejściu okresu intensywnego wzrostu na wysokość drzewa zaczynają dojrzewać – kwitną i
obradzają nasiona (drzewostan dojrzały). Przyrost masy drzewa trwa nadal, ale jest on
głównie ukierunkowany na grubość. Korona drzewa osiąga maksymalne rozmiary i dalej się
nie rozrasta. Ponieważ słabsze drzewa ciągle zamierają, pierwotne silne zwarcie drzew
zaczyna się rozluźniać – do dna lasu dociera światło stwarzając dogodne warunki dla wzrostu
następnego pokolenia. Później w drzewostanie pojawiają się procesy dość intensywnego
starzenia się drzew i takie drzewostany określa się mianem starodrzewi. Wzrost drzew
zamiera, pojawiają się i z czasem kumulują na poszczególnych osobnikach okaleczenia
(złamane gałęzie, pęknięcia mrozowe itp.), ptaki kują dziuple, pnie próchnieją w środku.
W końcu drzewa przewracają się, pojawiają się zwalone pnie i wykroty. Ten obraz starości
nie powinien przesłonić faktu, że na miejscu każdego wywróconego starego drzewa pojawia
się nalot młodych siewek (później tyczkowiny, drągowiny itd.), które uzyskały szansę
wzrostu. Taki proces naturalnego zajmowania przez młode drzewka przestrzeni „zwolnionej”
przez stare, obumarłe osobniki nosi w leśnictwie nazwę odnowienia. Dzieki nim z czasem
przestrzenny układ lasu komplikuje się do tego stopnia, że uzyskuje wielopiętrową strukturę,
tak bardzo bogatą w nisze ekologiczne dla wielu gatunków roślin i zwierząt.
Czas trwania poszczególnych etapów rozwoju lasu zależy od składu gatunkowego
drzewostanu oraz lokalnych warunków siedliskowych – gleba, klimat itp. Jednak
powszechnie przyjmuje się następujące przedziały wiekowe dla wymienionych wcześniej
stadiów
nalot – jedno lub dwuletnie siewki
podrost <6 lat
młodnik 6 – 12 lat (w niektórych opracowaniach pojęcie „młodnika rozciąga się na
wszystkie etapy młodsze od drągowiny)
tyczkowina 10 – 20 lat
drągowina 20 – 40 lat
drzewostan dojrzały 40 – 90
starodrzew > 90
W większości naturalnych drzewostanów wykształca się charakterystyczna struktura piętrowa
lasu obejmuje ona następujące elementy;
5
drzewostan, który w tym wypadku oznacza drzewa o wysokości większej niż 2 m
podszyt obejmujący krzewy o wysokości powyżej 1m oraz młode drzewska
odnawiającego się drzewostanu
runo, do którego zalicza się drobe krzewy i krzewinki (maliny, borówki) oraz rośliny
zielne rosnące na dnie lasu
ściółka – warstwa martwej materi organicznej zajegającej na dnie lasu
W naszej części świata lasy o całkowicie naturalnej strukturze gatunkowej i wiekowej należą
do rzadkości lub są wręcz unikatowe, dlatego konieczne jest przyswojenie sobie
podstawowych pojęć związanych z gospodarką leśną. Przede wszystkim wskazane jest
zapoznanie się z głownymi typami drzewostanów wydzielonymi ze względu na ich funkcje,
gdyż to w znacznym stopniu decyduje o tym jak będą one prowadzone, a tym samym jaki
będzie ich ostateczny kształt. Najbardziej elementarny podział pod względem przeznaczenia
wyróżnia dwa typy lasów gospodarcze i ochronne. Do lasów gospodarczych zalicza się:
Drzewostany rębne - nazwy nie trzeba wyjaśniać, czasami jednak określenie to
ogranicza się tylko do drzewostanów, które już osiągnęły wiek rębny i zostaną
poddane cięciom w najbliższej przyszłości lub już jej podlegają.
Drzewostany nasienne – drzewostany, których pochodzenie i dobra jakość pozwala
oczekiwać, że z nasion w nich pozyskanych otrzyma się wartościowe potomstwo,
zapewniające w danych warunkach siedliskowych trwałą, jakościowo i ilościowo
zadawalającą produkcję drewna.
1
Uprawy leśne - tereny na których prowadzi się hodowlę sadzonek, lub też
jednogatunkowe drzewostany, których jedyną funkcją jest pozyskanie drewna
Z kolei lasy (drzewostany) ochronne to w wbrew pozorom nie są to lasy na terenach
chronionych, takich jak np. (Parki Narodowe, czy Rezerwaty Przyrody) ale lasy, które mają
za zadanie chronienie innych elementów środowiska przyrodniczego. Najcześciej
występującymi w Polsce typami lasów ochronnych są:
Lasy glebochronne, chroniącr glebę przed działaniem degradujących ją czynników,
np. nadmiernym spływem wody lub erozją wietrzną lub spełzaniem z obszarów o
wysokim nachyleniu
1
Żartobliwie można powiedzieć, że drzewostany nasienne, są odpowiednikiem osobników rozpłodowych
znanych z hodowli bydła
6
Lasy wodochronne, które chronią zbiorniki, cieki wodne, ale przede wszystkim
obszary źródliskowe. Ochrona ta obejmuje buforowanie spływu, czy ograniczanie
erozji, ale także „wychwytywanie” zanieczyszczeń chemicznych – głownie biogenów.
Do lasów ochronnych zaliczane są też niekiedy ostoje zwierzyny, jednak ze względu na
fakt, że ustanawiane są one głownie dla gatunków łownych, pojawiają się argumenty, że
ich rzeczywista funkcja jest jak najbardziej ekonomiczna.
Jak wspomniano na wykładzie typ lasu zależy od warunków siedliskowych. Ale lasy same
także w istotny sposób wpływają na samo siedlisko kształtując właściwości gleby, warunki
wodne i (mikro)klimatyczne. Dobrym przykładem takiego wpływu jest choćby fakt, że 1 ha
lasu wyparowuje rocznie od 1 – 3,5 mln litrów wody. A w dojrzałych lasach grądowych liście
koron drzew wyłapują powyżej 90% tej części widma świetlnego, która może być
wykorzystana w procesie fotosyntezy…….
Co więcej złożona struktura przestrzenna różnowiekowego drzewostanu sprawia, że znajduje
się tam cała mozaika siedlisk, które mogą być wykorzystane przez różnych przedstawicieli
flory i fauny. Przykładem takich różnic może być choćby pobieżne porównanie warunków
panujących w starodrzewiu i młodych odnowieniach (w fazie młodnika lub tyczkowiny) lasu
grądowego. W starodzewiu, pomimo silnego zwarcia koron, pnie drzew wyrastają w
stosunkowo dużych odległościach. Podczas gdy odnowienia (zwłaszcza młodniki) to obszary
niezwykle gęste zarówno w koronach jak i w pobliżu gruntu. Powoduje to, że poruszanie się
w starodzrewiu jest znacznie łatwiejsze. Dotyczy to nie tylko zwierząt naziemnych, ale także
ptaków – zwłaszcza dużych -, którym w gęstych młodnikach grozi przypadkowe uszkodzenie
piór, a tym samym znaczne utrudnienie lotu (aż do czas najbliższego pierzenia). Z drugiej
jednak strony w gęstych zaroślach odnowień łatwiejsze jest ukrycie gniazda (w przypadku
ptaków) czy potomstwa, a także ucieczka przed większym, a wiec gorzej poruszającym się w
gąszczu drapieżnikiem. Starodrzewia z kolei obfitują w szereg naturalnych kryjówek takich
jak dziuple, wykroty, złomy itp. Zaś w młodnikach czy nalotach, dla zwierząt naziemnych
łatwo osiągalne są pędy i młode gałęzie drzew, które w drzewostanach dojrzałych czy
starodrzewach znajdują się przynajmniej kilka metrów nad powierzchnią gruntu.
W przypadku prowadzenia jakiejkolwiek związanej z turystyką i rekreacją działalności na
terenach leśnych warto znać podstawowe pojęcie dotyczące samej charakterystyki
drzewostanów oraz podstawowe pojęcia dotyczące administracji leśnej.
7
Z przyczyn praktycznych lasy zostały podzielone dzieli się na jednostki przestrzenne –
oddziały i wydzielenia. W oparciu o ten podział prowadzi się wszelkiego rodzaju planowanie
dotyczące gospodarowania oraz ochrony lasów.
Odziały leśne wyznaczane są z dużą dozą arbitralności, w lasach nizinnych często w oparciu
o, mniej lub bardziej regularną, sieć, zaś na obszarach o urozmaiconej rzeźbie terenu w
oparciu o jasno identyfikowalne elementy takie jak grzbiety górskie, czy dna dolin. W wielu
wypadkach w lasach gospodarczych granicami oddziałów leśnych biegną leśne drogi
nazywane potocznie „oddziałówkami”. W lasach pozostających we władaniu Lasów
Państwach oraz Parków Narodowych granice oddziałów leśnych wyznacza się w terenie
malując na rosnących na niech drzewach podwójne niebieskie linie
2
.
Jednak charakter drzewostanów porastających oddziały leśne może być bardzo zróżnicowany.
Np. w jednym oddziale mogą być fragmenty porośnięte dębowym starodzrewiem obok
fragmentów pokrytych sosnową tyczkowiną. Zatem w prowadzaniu jakiejkolwiek sensownej
gospodarki leśnej konieczne jest wprowadzenie jednostek przestrzennych, które są
homogenne pod względem warunków siedliskowych oraz typu porastających je
drzewostanów. Taki właśnie charakter mają wyznaczane w oddziałach wydzielenia leśne,
których granica powinna być w terenie znaczona pojedynczymi niebieskimi liniami.
W poszczególnych kompleksach leśnych oddziały identyfikowane są przez numer (np. 43)
zaś wydzielenia przez towarzyszce mu litery (np. 43a – oznacza wydzielenie „a” w oddziale
nr 43). Należy przy tym pamiętać, że rangę wydzielenia, czy wręcz oddziału leśnego, mogą
mieć także tereny położone w kompleksach leśnych lub pozostające w zarządzie Lasów
Państwowych, które w rzeczywistości nie są porośnięte lasem – np. bagna, piarżyska, polany,
łaki śródleśne itp. Przebieg granic oddziałów oraz wydzieleń leśnych można odczytać z map
leśnych, udostępnianych przez leśnictwa i nadleśnictwa. Na najpowszechniejszych z takich
map tzw mapach drzewostanowych można także znaleźć szereg informacji dotyczących
charakteru drzewostanu porastającego dany teren. Podstawowe informuje zapisane są w
postaci szeregu symboli towarzyszących oznaczeniu wydzielenia leśnego np.:
a
34
,
2
9
,
0
60
7
Db
2
Linie te ze względu na swoje podobieństwo często bywają mylone ze znakami określającymi przebieg szlaków
turystycznych.
8
Dla nieleśników istotna jest jedynie pierwsza cześć licznika – zresztą na niektórych terenach
nie zapisuje się w ogóle informacji zwartej normalnie w mianowniku. Jej interpretacja
wygląda następująco:
a
34
,
2
9
,
0
60
7
Db
symbol wydzielenia leśnego
symbol dominującego
gatunku drzewa
wskaźnik udziału gatunku
dominującego w drzewostanie
średni wiek
drzewostanu
Bliższa interpretacja powyższych oznaczeń jest następująca:
Symbol dominującego gatunku drzewa informuje jaki gatunek najczęściej można
spotkać w danym wydzieleniu. W leśnictwie stosuje się zazwyczaj uproszczoną
symbolikę, nie uwzględniająca wszystkich gatunków – np. wpisuje się tylko „dąb” nie
precyzując czy chodzi o dąb szypułkowy czy bezszypułkowy. Najpopularniejsze
symbole to Bk – buk, Db – dąb, Gb- grab, Jd (Jod) – jodła, Jw – jawor, Lp (L) –
lipa, Ol – olcha, So – sosna, Św – świerk, Tp – topola, Wz – wiąz.
Średni wiek drzewostanu - to przeciętny wiek drzewostanu wyrażony w latach
Wskaźnik udziału gatunku dominującego w drzewostanie informuje, jaka część
drzewostanu stanowi gatunek dominujący. Ma on postać jednej cyfry, która oznacza
dziesiątki procentów udziału np. 8 = 80%, 5 =50%. W przypadku drzewostanów
jednogatunkowych albo wpisywana jest liczba „10” albo (cześciej) wskaźnikk ten jest
pomijany i opis rozpoczyna się od symbolu gatunku drzewa.
Zamykająca licznik liczba stanowi informacje o jakości drzewostanu, zaś mianownik (jeżeli
jest) o pozyskaniu drewna oraz sortymencie – czyli tym na jakie cele może sie ono nadawać.
Na zaliczenie do określonego sortymentu ma wpływ gatunek drzewa jakiego powstało
drewno a także jego rozmiary oraz stan (proste czy pogięte tzw „krzywulcowe” itp…)
W przedstawionym przypadku mamy zatem do czynienia z drzewostanem w wieku 60 lat, w
którym 70% drzew stanowią dęby.
Należy również pamiętać, że z administracyjnego punktu widzenia „wydzieleniami leśnymi
są także obszary nie pokryte drzewostanem, jednak położone w obrębie obszarów
administracyjnie uznanych za leśne. Na mapach leśnych oznacza się je najczęściej jako Łk –
łaka, Up(upl) – uprawy leśne czy Zr – zręb.
Inne przydatne terminy związane z leśnictwem:
9
Pierśnica – średnica drzewa mierzona na wysokości pomiędzy 130 a 150 od gruntu, czyli
mniej więcej na wysokości barków przeciętnego dorosłego człowieka. W starszych
podręcznikach definiowana jako „średnica drzewa na wysokości piersi człowieka”. Do
pomiaru pierśnicy służy klupa, urządzenie podobne do powiększonej suwmiarki.
Wiek rębny – wiek, w którym drzewo nadaje się do ścięcia. Wiek rębny zależy od gatunków
oraz warunków w jakim drzewo rośnie (np. w górach jest nieco niższy)
Pozyskanie – stosuje się zarówno do drzewa jak i zwierzyny, w pierwszym przypadku
oznacza ścięcie w drugim odłowienie.
Wszelkie zabiegi prowadzone w lasach – powinny opierać się o tzw. operat urządzeniowy
lasu. W Lasach Państwach sporządza się go na okres 10 letni i jest on konsultowany ze
wszystkimi zainteresowanymi stronami – samorządami, administracją, organizacjami
społecznymi itp….
Jak wiadomo, w zależności od typu gleby, rzeźby terenu oraz warunków klimatycznych na
danym terenie niektóre gatunki drzew radzą sobie lepiej od innych i w naturalnych warunkach
w tworzą określony tym drzewostanu w leśnictwie określana je mianem drzewostanu
zgodnego siedliskiem. Często jednak – zwykle na skutek działalności człowieka – drzewa
tworzące jakiś kompleks leśny, lub jego cześć nie zgadzają się z warunkami tu panującymi –
np. na terenach odpowiednich dla lip i grabów rosną sosny - w takim wypadku mówi się o
drzewostanie niezgodnym z siedliskiem. Obecnie w leśnictwie często stosuje się zabiegi
mające na celu zmianę tego stanu określane mianem przebudowy drzewostanu. Proces ten
oczywiście musi być prowadzony stopniowo, gdyż jednoczene wyciećeie
Typy siedliskowe lasów
Przed omówieniem typów siedliskowych lasów wskazane jest bliższe przedstawienie
zasadami praktycznie stosowanymi w fitosocjologii
Obecnie najpowszechniej stosuje się kryteria oparte o uproszczony system Brauna –
Blanqueta. System ten wzorowany jest na systematyce organizmów żywych, przy czym za
podstawową jednostką – odpoiwdającą mniej więcej gatunkowi w „normalnej systematyce”
jest w tym systemie zespól roślinny. Jest to terytorialnie ograniczony typ fitocenozy, który na
danym terytorium odznacza się charakterystyczną kombinacją gatunków, różniąca się od
innych udziałem przynajmniej jednego gatunku charakterystycznego. Ze względu na swoje
10
podobieństwo, zespołu mogą być hierarchicznie w związki zespołów, rzędy zespołów oraz
klasy zespołów. Takie „jednostki systematycznej” określane są wspólnym terminem
syntaksonów.
Określenie zespołów roślinnych w systemie Brauna - Blanqueta prowadzi się w oparciu o
obecność określonych grup gatunków, określane jako gatunki diagnostyczne, które dzieli się
na :
Gatunki charakterystyczne - występujące w danym syntaksonie pozwalający odróżnić go od
innych syntaksonów. (W fitosocjologi mówi się o „punkcie ciężkości występowania
gatunku”). Gatunek może być charakterystyczny generalnie, regionalnie, lub lokalnie.
Gatunek wyróżniający – gatunek o szerszej tolerancji od gatunków charakterystycznych,
pomocne w rozpoznawaniu zespołów.
Pozostałe gatunki nazywa się jako gatunki towarzyszące. Te z nich, które są bardzo słabo
związane z określonymi typami fitocenoz nazywane są nawet gatunkami przypadkowymi.
Stopień przywiązania danego gatunku do określonych z danym syntaksonem określa się jako
stałość gatunku – najwyższą stałość mają gatunki charakterystyczne najniższą zaś
przypadkowe.
Przegląd typów siedliskowych lasów występujących na terenie Polski.
Omawiając typy siedliskowe lasów należy pamiętać, że w terenie często poszczególne typy
lasów płynnie w siebie przechodzą i często ma się do czynienia ze strefami”mieszańcowymi”,
poza tym obecnie w wielu lasach decydującym czynnikiem odpowiedzialnym za skład
gatunkowy drzewostanu jest działalność ludzi – polegająca albo na selektywnym wycinaniu
drzew określonych gatunków albo wręcz przeciwnie, sztucznym wprowadzaniu gatunków,
które w warunkach naturalnych w danym terenie byłyby nieliczne lub wręcz w ogóle nie
wystepwały
Olsy (Olesy)
Związane są z obszarami stagnującej wody, zwykle w obniżeniach terenu. Dominującymi
gatunkami drzew są tutaj Olsza szara i czarna a także różne gatunki wierzeb. W typowych
oslach woda stagnuje prze cały rok, jednak jej poziom różni się w poszczególnych okresach.
Na skutek tego odsłaniają sie kępy korzeniowe drzew, i tworzy charakterystyczna struktura
kępkowo –dolinkowa: jej nazwa pochodzi od zbudowanych z mchów, traw, turzyc lub sitów
kępek wyraźnie wystających ponad poziom wody. Kępy te najczęściej tworzą się wokół pni
11
drzew, ale niekiedy także budują je tylko rośliny runa. Z kolei w położonych między nimi
obniżeniach terenu utrzymuje się lustro wody.
Inną charakterystyczną cechą olsów jest wyraźny deficyt tlenowy w zalegającej w olsach
wodzie.
Łęgi
Są to lasy występujące w bezpośrednim sąsiedztwie wód płynących – na terasach
zalewowych oraz w strefie, w której następuje podsiąkanie wody z cieków wodnych do gleby.
Łęgi bywają okresowo zalewane – zwłaszcza w okresie wiosennym – jednak woda nigdy nie
stagnuje w nich przez cały rok lub choćby jego większą część. Z tego powodu drzewa
tworzące łęgi, podobnie jak w przypadku olsów, muszą być odporne na niedobór tlenu w
glebie. Z tego powodu najczęściej występują w nich te same gatunki: olsza szara i czarna,
różne gatunki wierzb oraz wiąz – jedyny w europie przedstawiciel tropikalnej rodziny roślin
Ulmacae.
Grądy
Związane z żyznymi terenami poza zasięgiem okresowych zalewów, lub w obszarach gdzie
zalewy te są rzadkie lub krótkotrwałe. W fazie dojrzałej charakteryzują się zwykle znacznym
zwarciem, przy stosunkowo niewielkim zagęszczeniu pni – w dojrzałym lesie grądowym do
dna lasu dociera ok. 90% światła słonecznego docierającego do koron drzew. Grądy są lasami
to bardzo żyznymi i produktywnymi, i stwarzają całą mozaikę siedlisk – od odnowieniowych
gęstych młodników, do rzadkich starodrzewii. Dominującymi gatunkami na terenie grądów
są: grab, lipa oraz dąb. Grądy rozprzestrzenione są na całym obszarze niżu Polski, wchodzą
na tereny podgórskie lub wręcz górskie – w dolinach większych górskich rzek (np. Dunajca)
Dąbrowy
Lasy liściaste z dominacją dębu. Podzielone są one na dwie podstawowe grupy różniące się
żyznością siedliska
Dąbrowy eutro- i mezofilne – najbardziej znanym zbiorowiskiem z tej grupy jest dąbrowa
świetlista. Nazwa nawiązuje do niskiego zwarcia koron, dzięki któremu do dna lasu dociera
dużo światła. Dzięki temu w dąbrowie takiej bujnie rozwija się runo, często przybierając
postać jednolitych „muraw” złożonych z różnych gatunków traw lecz przede wszystkim
turzycy leśnej. Takie „trawiaste” dno lasu jest najbardziej typowe dla dąbrowy świetlistej ale
12
wstępuje też w innych typach dąbrów. W euto- i mezofilnych dąbrowach dębom towarzyszą
głownie lipy, oraz różne gatunki klonów a niekiedy także graby.
Na trenach mniej żyznych, o wyższej kwasowości gleby rozwijają się tzw. Dąbrowy
acydofilne, wśród których wyróżnia się kilka podstawowych zespołów:
Środokowoeuropejska mokra dąbrowa trzęślicowa – porasta tereny nizinne na
siedliskach zbliżonych do grądów lub wręcz łęgów jednak o znacznie niższym pH
kwaśna dąbrowa typu pomorskiego – las dębowo-bukowy, jak sama nazwa wskazuje
występuje głownie w terenach nadmorskich
dąbrowy podgórskie – lasy z przewagą dębu występujące w wyższych położeniach,
lasy dębowo sosnowe - czasami także z niewielkim udziałem buka, charakterystyczne
dla terenów o dużej przepuszczalności podłoża – najczęściej piaszczystych . Lasy
dębowo sosnowe- charakteryzują się najuboższym runem z pośród wszystkich buczyn.
Na glebach silnie piaszczystych przeważać zaczyna sosna i wtedy mówimy już o
borze sosnowym z udziałem dębu.
13
Jaworzyny
Lasy z dużym udziałem klonu jawora. Charakterystyczne dla obszarów pogórskich oraz
stabilnych stoków górskich. Na większych wysokościach występują głownie tam, gdzie
rzeźba terenu oraz warunki topoklimatyczne, stwarzają stabilne warunki dla rozwoju. A więc
głownie na połogach stokach, głównie o ekspozycji południowej, pokrytych żyznymi, mało
kwaśnymi glebami. Oprócz jawora w lasach tych dość licznie mogą występować buki, lipy
oraz jarzębina
Buczyny
Porastają gleby o znacznej przepuszczalności dla wody. Zwarcie koronowe jest podobne jak
w dąbrowach, jednak podszyt i runo są słabiej rozwinięte. Bukom towarzyszą jawory,
jarzębina a w niektórych partiach także świerk i jodła. W Polsce buczyny spotkać można
głownie na niższych partiach górskich a także w pobliżu Bałtyku.
Ze względu na nachylenie terenów powrastanych przez buczyny, ich niewielkim zwarciem,
oraz ubogim podszytem do dna lasu dociera duża ilość światła słonecznego – zwłaszcza w
okresie, kiedy drzewa nie są pokryte liściki. Z tą cechą buczyn związany jest
charakterystyczny srebrzysty kolor kory buków. Odbija ona znaczną cześć światła
słonecznego, zapobiega to przegrzewaniu występujących bezpośrednio pod korą wiązek
przewodzących drzewa. Zjawisko takiego „oparzenia” określane jest jako zgorzel słoneczna i
może prowadzić nawet do obumarcia całego drzewa.
W obrębie buczyn wyróżnia się następujące syntaksony:
kwaśne buczyny – porastają tereny o niskim pH, często z domieszką drzew iglastych.
Występują w wersji niżowej oraz górskiej. Na obszarach górskich buczyny kwaśne
charakterystyczne są dla terenów wyżej położonych.
żyzne buczyny - na terenach o wyższym pH rozkład materii organiczenj jest szybszy a
substancje biogenne są łatwiej przyswajalne przez większość roślin. Żyzne buczyny
występują w postaci żyznej buczyny karpackiej, żyznej buczyny sudeckiej oraz
bardzo specyficznej żyznej buczyny niżowej typu pomorskiego
ciepłolubne buczyny storczykowe - związane z terenami silniej nasłonecznionymi
często występujące na obszarach o wapiennym
14
Bory
Na terenach o wyższej kwasowości gleby, krótkim okresie wegetacyjnym czy okresowych
znacznych niedoborach wody drzewa liściaste radzą sobie znacznie gorzej od szpilkowych.
Dlatego obszary takie porastają głownie zbiorowiska leśne nazwane borami , w których
bardzo wyraźnie dominują gatunki szpilkowe.
Bory świekowe – świerczyny
Występują głownie na obszarach górskich, na wysokościach w których warunki
klimatyczne są zbyt surowe dla drzew liściastych (głownie buków), oraz w obszarach
nizinnych charakteryzujących się surowym klimatem, lub wysoką kwasowością gleby. Należy
przy tym pamiętać, że świerczyny nie tylko doskonale tolerują niskie pH gleby, ale także
skutecznie ją zakwaszają. Ta ostatnia cecha wiąże z tym, że szpilki świerków zawierają duże
ilości substancji żywicznych i olejków eterycznych, których rozkład powoduje uwalnianie do
gleby jonów wodorowych.
Na obszarze Polski wystepują następujące rodzaje świerczyn
Świerczyny górnoreglowe – występują na obszarach górskich w wersji karpackiej i
sudeckiej. W wyższych położeniach świekrom towarzyszy jarzębina. Obecność tego
gatunku jest bardzo ważna, ponieważ dzięki głębszemu niż u świerka systemowi
korzeniowemu może on korzystać z głębiej położonych biogenów. W rezultacie
obecność jarzębiny do pewnego stopnia niweluje wywołane przez świerka silne
zakwaszenie gleby.
Dolnoreglowe bory świerkowe na podłożu torfowym – porastają tereny położone
nieco niżej, w których wysokie zakwaszenie gleby wynika z obecności torfowego
podłoża.
Oba wymienione wyżej zbiorowiska zalicza się do tzw. Świerczyn właściwych pozostałe
rodzaje świerczyn to:
bory świerkowo- jodłowe – występują na terenach o surawych warunkach
tooklimatycznych – a więc siedlisku typowym dla świerka, pod względem wszystkich
cech z wyjątkiem nieco mniejszej kwasowości. Spotyka się nie głównie na terenach
nizinnych, często z wyraźną zawartością wapnia w podłożu.
15
Borealne świerczyny niżowe – występują na terenach niżowych, Ich obecność
związana jest głownie z surowymi warunkami klimatycznymi a także mocnym
zakwaszeniem gleby wynikającym z płytkiego podłoża mineralnego
Bory sosnowe
Jak wszystkie bory typowe dla gleb kwaśnych, jednak nie aż tak bardzo jak w przypadku
świerków. Ze względu na fakt, że większość gatunków sosny doskonale znosi nawet
długotrwałe przesuszuszenia bory sosnowe zajmują obszary niesłychanie zróżnicowane pod
względem zwilgocenia. Najbardziej charakterystyczne są jednak dla terenów na podłożu
piaszczystym, gdzie nawet w przypadku bliskości wody mogą okresowo występować jej
deficyty. Szeroko rozprzestrzenione na całym obszarze niżu Polski a także na niewielkich
enklawach na obszarach wyżej położonych. Najważniejsze rodzaje borów sosnowych to:
bór chrobotkowy – skrajnie uboga wersja boru sosnowego, porastająca mało żyzne,
często suche tereny o zwykle o glebach piaszczystych lub innych słabo
zatrzymujących wodę
bory świeże – najżyźniejsze spośród borów sosnowych, porastają tereny w miarę
żyzne lecz położone na łatwo przepuszczalnych skałach, a zatem narażone na częste
okresowe przesuszenia.
nadmorski bór bażynowy – porasta nabrzeże morza, a jego cechą charakterystyczną
jest obecność wielu form krzywulcowych – niewielkich drzew o krzywych często
poskręcanych pniach
bór bagienny – porasta tereny piaszczyste, w strefie podsiąkania lub wręcz wysięku
wód przypowierzchniowych, lub wód przesiąkających z pobliskich zbiorników
wodnych czy morza
bór mieszany – złożony z sosny z wyraźnym udziałem dębu, może płynnie
przechodzić w omówiony już las dębowo – sosnowy
kserotermiczne lasy i zarośla sosnowe - rosną na płytkich glebach na podłożu
wapiennym, przeważnie na wysoczyznach oraz w pobliżu wychodni skalnych.
Najbardziej znanymi tego typu zbiorowiskami są zarośla sosnowe na szczycie
sokolicy w Pieninach w tym słynne krzywulcowe sosny na szczycie Sokolicy.
16
Jedliny
Lasy złożone z jodły lub z jej znacznym udziałem. Występują głównie na obszarach górskich
w miejscach o niewielkim nasłonecznieniu, zwykle głębokie doliny większych potoków
górskich lub północne, silnie zacieniane stoki. Z tego powodu przeważnie nie zajmują one
dużych zwartych lasów lecz raczej niewielkie fragmenty otoczone przez buczyny, świerczyny
lub jaworzyny. Z tego powodu w niektórych jedlinach można zaobserwować stosunkowo
duży udział buka i świerka.
Swego rodzaju wyjątkiem jest świętokrzyska puszcza jodłowa, w której jedliny tworzą
największe zwarte skupienia w Polsce.
Brzezina bagienna
Porasta głownie obszary w torfowisk lub ich otoczenia. poza brzozami w skład drzewostanu
wchodzą świerki. Cechą charakterystyczną jest duża ilość borówki – czarnej i brusznicy.
Nadbrzeżne zarośla wierzbowe
Nie są to typowe lasy, lecz raczej „zakrzewienia” złożone z różnych gatunków wierzb,
porastające brzegi potoków i rzek. Do tego syntakosnu zalicza się także zarośla wikliny.
Mimo że zbiorowiska te są często lekceważone i w niekontrolowany sposób wycinane, są
one ważne nie tylko ze względu na stwarzanie warunków do życia wielu gatunków zwierząt,
ale także dlatego, zę umają one brzegi cieków wodnych.
Zarośla kosówki
Porastają obszary w wysokich partiach górskich o bardzo surowym klimacie i cienkiej glebie.
W miejscach o nieco łagodniejszych warunkach z domieszką jarzębiny. W Polsce wyróżnia
się karpacką i sudecką odmianę tego syntaksonu
Ciepłolubne zarośla okrajkowi
Złożone głównie z krzewów i niewielkich drzew rosnących na pograniczu zwartych
kompleksów leśnych. W ich skład wchodzą tarnina, czeremcha, oraz różne gatunki róży.
Zbiorowiska takie występują także w postaci niewielkich zakrzewień czy zadrzewień
śródpolnych i są wtedy nazwywane czyżniami
Co można spotkać w lasach?
Na początku niniejszych rozważań trzeba zwrócić uwagę na fakt, ze dla wielu gatunków
zwierząt decydującą rolę odgrywa nie tyle charakter lasu ile jego wielkość oraz struktura
17
przestrzenna drzewostanu. Dotyczy to zwłaszcza zwierzą zaliczanych do tzw. makrofauny
3
.
Ta elastyczność wymagań siedliskowych dużych zwierząt wynika głównie z tego, ze
zwierzęta te mają znaczne zapotrzebowanie energetyczne i w związku z tym muszą
konsumować większe ilości pożywienia. W takiej sytuacji zbytnia wybiórczość mogłaby
spowodować stały niedobór pokarmu.
Upraszczając, można powiedzieć, że siedlisko musi pozwolić na zaspokojenie wszystkich
potrzeb życiowych organizmów. W przypadku zwierząt najważniejsze z nich to; pokarm, oraz
schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi lub drapieżnikami. Często
mówi się także o miejscach korzystnych dla wyprowadzenia potomstwa, ale zwykle ich
jakości jest wypadkową bezpieczeństwa oraz obfitości pokarmu. Skład gatunkowy
drzewostanów oraz ich struktura wiekowa mają decydujący wpływ na ilość dostępnego
pożywienia oraz możliwość bezpiecznego schronienia. Np. w starodzezewiach liściastych, z
dużą ilością drzew z dziuplami lub odłamanymi konarami stosunkowo łatwo jest znaleźć
miejsca dające dobre schronienie przed drapieżnikami, deszczem oraz wahaniami temperatury
– np. dziuple. Jednak miejsca te często zasiedlane są przez cały szereg patogenów –
począwszy od muchówek skończywszy na grzybach – które bardzo łatwo mogą atakować
zasiedlające je większe zwierzęta – np. ptaki lub gryzonie. Poza tym mniejsze zagęszczenie
pni sprawia, że każdy ruch w dolnych partiach lasu jest doskonale widoczny, stąd drobne
zwierzęta – np. gryzonie czy ptaki mogą być łatwiej dostrzegane przez drapieżniki. Z kolei w
gęstych młodych drzewostanach, jest wprawdzie mniej niewielkich naturalnych schronień, ale
odległość z jakiej zwierze może zostać zauważone też jest stosunkowo mała, poza tym –
zwłaszcza ptaki nie mogą poruszać się - szybko niedostrzegalnie.
Ze względu na swoje wymagania, wyróznia się zwierzęta wnętrza dużych kompleksów
lesnych oraz zwierzęta wnętrza lasu.
Nie trzeba znać na pamięć gatunków charakterystycznych dla poszczególnych typów
drzewostanów, natomiast muszą państwo umieć łączyć fakty by móc odpowiadać na pytania
w rodzaju:
Kozioróg dobosz jest gatunkiem odżywiającycm się wyłącznie drewnem starych dębów, a
swoje gody odbywa na jasno oświetlonych słońcem obszarach. W jakim typie lasów należy
się spodziewać jego najliczniejszego wystepowania?
3
W pracach przyrodniczych zwierzęta czsto dzieli się na makrofaunę, mezofaunę oraz mikrofaunę. Podział ten
ma charakter silnie umowny, ale przeważnie do makrofauny zalicza się zwierzęta o masie ciała powyżej 1 kg.
do mezofauny zwierzęta mniejsze ale o rozmiarach powyżej 1 cm, natomiast jeszcze mniejsze okresla się jako
mikrofaune.