Dzieli nas mil tysiące … str.-105

Rankiem wstaję gdy kres nieba.

Coraz bardziej niebieścieje.

I choć trzeba czy nie trzeba.

Z majdanem swym w góry wieję.

To zapieje kur z daleka.

Zając – tak –z pod nóg mych czmychnie.

Gdzieś z oddali pies zaszczeka.

A za chwilę wszystko cichnie.

A ja - wspinam się na skały.

W miękkim mchu zatapiam nogi.

Dziwię się żem taki mały.

A przebyłem tyle drogi.

Tam już inne słyszę głosy:

Śpiewy ptaków, szum potoku.

Czasem dźwięk srebrzystej kosy.

Idę… znów przyśpieszam kroku.

Patrzę w dal. Wśród drzew gęstwiny.

Gdzieś ukryte domki stoją.

Dalej – lasu pas jest siny.

Dalej jeszcze – myśli moje.

Wreszcie kres mego wspinania.

Tutaj temat wnet uchwycę.

Teraz pora malowania.

Pięknem oczy me nasycę.

Cała tylko w tym jest bieda.

By wizji nie przetęczować.

Bo co widzę – to się nie da.

Ni opisać, ni malować.

Wzrok wytężę, skupię, nagnę.

Myślę: piękno, urok, siła.

I jednego tylko pragnę.

Żebyś Ty tu ze mną była.

Choć nas dzieli mil tysiące.

Mocą wielką i tajemną.

Nikną lasy, góry, słonce.

A Ty jesteś tylko ze mną.