Proces przetwarzania informacji,
który wiąże się z odwzorowaniem
postaci świata zewnętrznego i
wewnętrznego
w postaci reprezentacji
umysłowych



Wrażenie to elementarne zjawisko
psychiczne, które polega na

odzwierciedleniu cechy przedmiotu
działającego na receptor



Błędne rozpoznawanie realnie
istniejących przedmiotów, którym
towarzyszy mniej lub bardziej
stanowczy sąd realizujący

›

u osób zdrowych

›

pod wpływem stanów chorobowych

›

Wzrokowe, słuchowe, czuciowe



Spostrzeżenia nieistniejących w

rzeczywistości przedmiotów,



Towarzyszy im błędny sąd

realizujący (poczucie, że

spostrzegany przedmiot

rzeczywiście istnieje w

odpowiadającej danemu zmysłowi

przestrzeni)



Są rzutowane na zewnątrz



analizator

:

›

wzrokowe

›

słuchowe

›

czuciowe

›

węchowe

›

smakowe



stopień

złożoności

›

elementarne

›

proste

›

złożone



Spostrzeżenia (lub myśli,
wyobrażenia) powstające bez bodźców
działających z zewnątrz, nie mające
cech obiektywnej przedmiotowej
rzeczywistości, lecz znamiona
wyobrażeń zlokalizowanych w
przestrzeni wewnętrznej.



Towarzyszy im błędny sąd realizujący



Zaburzenia toku myślenia:
Przyspieszony, spowolniały,
rozkojarzony, otamowanie,
zahamowanie, lepki



Zaburzenia treści myślenia:
UROJENIA

obsesje

idee nadwartościowe



Prześladowcze



Ksobne (odnoszące)



Owładnięcia



Oddziaływania



Wielkościowe



Posłannictwa



Niewiary
małżeńskiej



Depresyjne



Paranoiczne
(usystematyzowane
)



Paranoidalne
(nieusystematyzow
ane)

• nastrój – dłuższy czas utrzymywania się
emocji, który ponadto wyraźnie zabarwia różne
aspekty zachowania i przeżywania

• afekt – silniejsze i prostsze emocje związane z
procesami cielesnymi

• uczucie – emocje o bardziej złożonym i
subtelnym charakterze

Typ

Dynamika

Wysyceni
e

Obniżenie nastroju
Podwyższenie

nastroju
Lęk
Złość (dysforia)

Zobojętnienie
Spłycenie, zubożenie
Zaleganie
Lepkość
Chwiejność
Nietrzymanie

Syntymia
Hipertymia
Hipotymia
Atymia
Paratymia
Katatymia

(Wciórka, 2002)

Nastrój, w którym dominuje odczucie silnego

zagrożenia lub zatrważającej zmiany
wywodzącej się z nieznanego źródła

Strach – gdy źródło jest znane

Obawa – gdy zagrożenie jest przewidywane

Trwoga – gdy zachodząca zmiana jest trwala

Panika – gdy zmiana jest nagła

Fizjologiczne mechanizmy i kliniczne przejawy

tych stanów są podobne

Nastrojowi towarzyszy szereg przejawów:

- Wzbudzenia psychicznego
- Ruchowego
- Autonomicznego

Ewolucyjnie jako sygnał zagrożenia, motywujący

do działania

W klinice widuje się przede wszystkim lęk, którego

nasilenie, długotrwałość i bezprzedmiotowość
wywierają wpływ dezadaptacyjny, a nawet
destrukcyjny

• Lęk uogólniony -

długotrwale utrzymujące się

napięcie lękowe o różnej, mało zmieniającej się
intensywności

• Lęk napadowy (napady paniki)

– krótkotrwałe,

powtarzające się epizody o bardzo dużym
nasileniu przeżywanego lęku

• Lęk w postaci fobii

– nawykowe unikanie

sytuacji lękorodnych, kojarzonych z obawą
wystąpienia objawów nasilonego lęku

Zobojętnienie:

Wyraźne ilościowe ograniczenie lub brak przeżywania

uczuć, najczęściej u chorych z postępującymi
zaburzeniami organicznymi (otępienia)

Spłycenie uczuciowe (sztywność, bladość):

Zatracanie intensywności, amplitudy, modulacji,

zabarwienia reakcji emocjonalnych na
zachodzące wydarzenia i wypowiedzi, na osoby
i okoliczności.

Typowe dla zaburzeń schizofrenicznych

Zubożenie uczuciowe:

Uzyskiwanie przewagi bardziej elementarnych

emocji związanych z zaspakajaniem potrzeb
biologicznych nad uczuciami bardziej
złożonymi (potrzeby społeczne)

Typowe dla procesów organicznych i w niektórych

przypadkach dla schizofrenii



-  obniżenie nastroju,



-  obniżenie napędu
psychoruchowego,



- zaburzenia rytmów
okołodobowych,



- lęk



- objawy somatyczne

CHOROBA AFEKTYWNA JEDNOBIEBUNOWA
CHOROBA AFEKTYWNA DWUBIEGUNOWA
REAKCJE ADAPTACYJNE
ORGANICZNE ZABURZENIA NASTROJU



-  

obniżenie nastroju,



-  obniżenie napędu
psychoruchowego,



- zaburzenia rytmów
okołodobowych,



- lęk



- objawy somatyczne

CHOROBA AFEKTYWNA JEDNOBIEBUNOWA
CHOROBA AFEKTYWNA DWUBIEGUNOWA
REAKCJE ADAPTACYJNE
ORGANICZNE ZABURZENIA NASTROJU



Zaburzenia nastroju (nastrój

maniakalny),



Zaburzenia napędu psychoruchowego

(podniecenie maniakalne),



Zaburzenia niektórych procesów

fizjologicznych i metabolicznych oraz

rytmów biologicznych,



Zaburzenia emocji (dysforia)

CHOROBA AFEKTYWNA DWUBIEGUNOWA
ORGANICZNE ZABURZENIA NASTROJU



Urojenia paranoidanle: prześladowcze,
ksobne, oddziaływania, owładnięcia



Omamy SŁUCHOWE, czuciowe,
węchowe

SCHIZOFRENIA
ORGANICZNE ZABURZENIA UROJENIOWE



Dominują zaurzenia napędu

psychoruchowego; poza tym

rozkojarzenie, urojenia, omamy

1.

zespół hipokinetyczny: spowolnienie

psychoruchowe, często mutyzm,

dziwaczne zachowanie (niefizjologiczne

pozycje),

2.

zespół hiperkinetyczny: pobudzenie

psychoruchowe, raptus catatonicus

SCHIZOFRENIA



Autyzm



Obniżenie uczuciowości wyższej



Bladość afektywna



Rozpad struktury osobowości:

rozkojarzenie, dereizm, paratymia,

paramimia, parafonia,

ambisentencja, ambitendencja,

ambiwalencja, paralogia



Złudzenia (iluzje) i omamy



Niespójne urojenia



Depersonalizacja



Transytywizm



Symboliczność



Dziwaczne zachowania



Paramnezje



Zaburzenia odżywiania się, snu, cyklu

miesięcznego



Jest to przewlekła choroba przebiegająca z

zaostrzeniami i remisjami



Zaostrzenia to zwykle narastanie objawów

wytwórczych, rzadziej objawów osiowych



Ostry początek zwykle lepiej rokuje



Powolny, podstępny początek powoduje

większą degradację osobowości



Zejście choroby jest zróżnicowane - od braku

objawów rezydualnych i dobrego

przystosowania do nasilonych objawów

deficytowych, zaburzeń myślenia i znacznego

nieprzystosowania



Ilościowe: GCS-(Glasgow coma scale)
skala Glasgow; opisowo: senność
patologiczna, półśpiączka, śpiączka



Jakościowe:

przymglenie proste, zespół

majaczeniowy, zespół pomroczny,
zespół splątaniowy (amentywny)



GCS- ocena parametrów neurologicznych:
reakcja ruchowa, słowna, otwieranie oczu;
max-15pkt



Senność patologiczna- silna tendencja do
zasypiania, wybudzenia w reakcji na
bodźce



Półśpiączka- wybudzenia tylko na bodźce
bólowe



Śpiączka- brak wybudzeń nawet po silnych
bodźcach bólowych



Zachowanie człowieka podobne do
poruszającego się w gęstej mgle-
pacjent widzi nieostro, niedokładnie,
ma trudności z oceną odległości



Kontakt trudny, pojmowanie sytuacji
utrudnione i opóźnione



Zachowanie i ruchy spowolniałe



Zaburzenia orientacji allopsychicznej
(co do czasu, miejsca i sytuacji).
Orientacja autopsychiczna zachowana.



Omamy i iluzje

wzrokowe, rzadziej

słuchowe, węchowe



Lęk



Narasta wieczorem i w nocy



Po epizodzie wspomnienia wyspowe



Odwodnienie



Gorączka



Odstawienie alkoholu po ciągu opilczym



Odstawienie leków z grupy BDZ



Hipo- i hiperglikemia



Zaburzenia elektrolitowe- sód, potas,
magnez



Zaburzenia gospodarki kwasowo-
zasadowej



Zaburzenia orientacji auto- i
allopsychicznej



Lęk



Całkowita niepamięć epizodu



Najczęściej po napadzie padaczkowym
uogólnionym



Głęboka dezorientacja



Porozrywanie wątków myślenia



Chaotyczna aktywność ruchowa
(jaktacje)



Ciężkie stany somatyczne

Art. 18

Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami

psychicznymi:

1) dopuszczają się zamachu przeciwko:
a) życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby,
lub
b) bezpieczeństwu powszechnemu,
lub
2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty

znajdujące się w ich otoczeniu,

lub
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie

zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki

organizacyjnej pomocy społecznej.



O zastosowaniu przymusu bezpośredniego

decyduje lekarz, który określa rodzaj

zastosowanego środka
przymusu oraz osobiście nadzoruje jego

wykonanie.



W szpitalach psychiatrycznych oraz w jednostkach
organizacyjnych pomocy społecznej, jeżeli nie jest

możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji

lekarza, o
zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje i

nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka,

która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o

tym lekarza. Każdy przypadek zastosowania

przymusu bezpośredniego



Przed zastosowaniem przymusu
bezpośredniego uprzedza się o tym
osobę, wobec której środek ten ma być
podjęty. Przy wyborze środka przymusu
należy wybierać środek możliwie dla tej
osoby najmniej uciążliwy

.



Zastosowanie przymusu
bezpośredniego wobec osoby, o której
mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, polega na



przytrzymywaniu,



przymusowym podaniu leków,
unieruchomieniu



izolacji, wobec osoby, o która zakłóca
pracę w oddziale - na przytrzymaniu

lub przymusowym podaniu leku.

Art. 22.



1. Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do

szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną

zgodą na podstawie ważnego skierowania do

szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności,

po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi

wskazania do przyjęcia.



1a. W nagłych przypadkach, w szczególności w

przypadku braku możliwości uzyskania pomocy

lekarskiej przed zgłoszeniem się do szpitala, osoba

z zaburzeniami psychicznymi może być przyjęta do

szpitala psychiatrycznego, za jej pisemną zgodą,

bez skierowania, o którym mowa w ust. 1.

Art. 23

.



1.

Osoba chora psychicznie

może być przyjęta do

szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w

art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe

zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej

choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu

albo życiu lub zdrowiu innych osób.



wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza

kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili

przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o

powyższym sąd opiekuńczy
miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od

chwili przyjęcia.

Art. 24.



Osoba, której

dotychczasowe zachowanie

wskazuje na to, że z powodu zaburzeń

psychicznych

zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub

zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy

jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez

zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu

wyjaśnienia tych wątpliwości.



2. Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1, nie

może trwać dłużej niż 10 dni.



3. Do przyjęcia do szpitala, o którym mowa w ust.

1, stosuje się zasady i tryb postępowania określony

w art. 23.



Art. 29.



1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta,

bez zgody wymaganej w art. 22, osoba
chora psychicznie:



której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że

nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu

jej zdrowia psychicznego,



bądź, która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania

podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest

przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym

przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.



O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby, o

której mowa w ust. 1, bez jej zgody, orzeka sąd
opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na wniosek jej

małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej

przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią

faktyczną opiekę.



Długotrwały stan, w którym występują pewne

ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu.



Ograniczenia te spowodowane są na skutek

obniżenia sprawności funkcji fizycznych lub

psychicznych.



Utrata ta może być całkowita, częściowa, trwała

lub okresowa, wrodzona lub nabyta, ustabilizowana

lub progresywna.



Niepełnosprawność jest jednym z ważniejszych

problemów współczesnego świata. Wynika to z

powszechności i rozmiaru tego zjawiska. Z

niepełnosprawnością fizyczną wiąże się ponadto

zazwyczaj tzw. Niepełnosprawność społeczna



System naturalny



Systemy społeczne – organizacje
religijne i samopomocowe



Systemy opieki zdrowotnej i społecznej



Oddziały dzienne



Oddziały leczenia środowiskowego



Hostele



Domy pomocy społecznej



Usługi opiekuńcze



Warsztaty terapii zajęciowej i treningi

umiejętności