•

Wprowadzenie. Szerokopasmowe sieci
dostępowe z integracją usług.

•

Technologie stosowane dla skrętki
miedzianej: DSL, HDSL, SDSL.

•

Sieci dostępowe w technologii ADSL.

•

Sieci dostępowe w technologi FITL
Architektury: FTTC, FTTB, FTTH. Sieci
PON i BPON

•

Bezprzewodowe sieci LAN. IRDA, WiFi,
WiMax. Normy, urządzenia,
konfiguracje, zabezpieczenia.

Sieci ISDN. Konfiguracja dla modelu

ISO/OSI. Styki fizyczne w punktach
odniesienia S, T, U, V1, V3, V4

Sieci teletechniczne o budowie

modułowej. Okablowanie strukturalne,

przełączniki sieciowe, standardy,

wymagania techniczne, normy.

Technologie POE
Systemy i instalacje inteligentnych

budynków. Porównanie standardów.

X-10, EIB
Zasilanie systemów sieci

dostępowych. Instalacje

wydzielonego zasilania.

Literatura

Z. Papir: Sieci dostępowe dla usług

szerokopasmowych. WFPT, Kraków, 1997
A. Simmonds. Wprowadzenie do

transmisji danych. WNT, Warszawa,

1999.
K. Wajda: Sieci szerokopasmowe. WFPT,

Kraków 1994.
J. Chmielewski: Szybkie sieci miejskie.

NetForum, Maj, 1994.

Sieci dostępowe

Wielodostępowy system

komunikacyjny

Kanał

wspóln

y

Macierz wzajemnej słyszalności w

systemie wielodostępowym z węzłem

centralnym

1
1

0

...

0

1

1 1 ... 1 1 1 ... 1 1

1

0

...

0

1
1

H

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

=

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

Schemat funkcjonalny użytkownika

ŹI – pierwotne źródło informacji, BUF – bufor,NAD

– nadajnik, ODB

1

– odbiornik sygnałów z kanału

wspólnego, ODB

2

– odbiornik z kanału

pomocniczego, I

B

, I

C

, I

F

, I

Q

, I

T

–informacje o

systemie dostępne dla użytkownika

W systemach wielodostępowych

możemy wyróżnić pięć typów

informacji o stanie systemu:

Informacje o stanie własnego bufora ( I

B

) – użytkownik uzyskuje informacje o stanie

zapełnienia swojego bufora, nie zmniejsza przepustowości kanału
Informacje o stanie kanału wspólnego ( I

C

) – użytkownik uzyskuje informacje o stanie

kanału ( wolny czy zajęty) przy użyciu odbiornika ODB

1

. Informacja ta nie ma wpływu na

przepustowość kanału. Informacja ta nie jest natychmiastowa, musi być odebrany co

najmniej jeden bit. Przykładem protokołu wykorzystującego tą informacje to CSMA i jego

pochodne.
Informacje o wyniku transmisji pakietu ( I

F

) – użytkownik uzyskuje informację czy

transmisja powiodła się i czy pakiet został zaakceptowany przez odbiorcę. Nadawana ona jest

przez kanał właściwy lub kanał pomocniczy, który jest wydzielony z kanału właściwego.

Mechanizm ten jest podstawową regułą dostępu ze sprzężeniem zwrotnym. Przykładem

wykorzystania tej informacji jest protokół ALOHA.
Informacje o stanie bufora innych użytkowników ( I

Q

) – użytkownik uzyskuje

informację o długości kolejek pakietów oczekujących na transmisje lub potwierdzenie udanej

transmisji . Przesłanie tej informacji odbywa się w kanale właściwym lub w kanale

pomocniczym. Przykładem wykorzystana tej informacji jest protokół urnowy, w którym

użytkownik przed przystąpieniem do transmisji musi znać liczbę użytkowników posiadających

niepuste bufory w momencie transmisji. Innym przykładem protokołu jest DQDB, który

pobiera informacje o tym ile pakietów czeka na transmisje w określonych częściach sieci.
Informacje o początkach ramki ( I

T

). Protokoły dzielą się na asynchroniczne oraz

synchroniczne. Protokoły asynchroniczne są to takie protokoły, które mogą przesyłać dane w

kanale wspólnym w dowolnym momencie, natomiast synchroniczne tylko na początku ramki

Model warstwowy sieci dostępowej

Struktura funkcjonalna sieci

dostępowej

Znaczenie poszczególnych funkcji

1.

Funkcje portu użytkownika –UPF. Dostosowuje specyfikacje

styku użytkownika do funkcji rdzenia i zarządzania.

2.

Funkcje portu usługi – SPF. Przystosowuje styk SNI ( styk z

węzłami usługi ) do obsługi przez funkcje rdzenia i wyboru

informacji przeznaczonych dla funkcji zarządzania siecią

dostępową.

3.

Funkcje

rdzenia

CF

– Dostosowuje

ona wymagania

transportowe dla poszczególnych usług lub użytkowników dla

wspólnego systemu transportowego ( włącznie z protokołami

przenoszonymi przez sieć).

4.

Funkcje transportowe TF – obsługuje ścieżki transportowe

pomiędzy różnymi elementami sieci dostępowej i adaptacje

wykorzystywanych mediów transmisyjnych.

5.

Funkcje zarządzania siecią dostępową AN - SMF – mają za

zadanie koordynować konfiguracje wszystkich funkcji dostępnych

w sieci dostępowej.

Styk użytkownik – sieć

Styk użytkownika z siecią możemy podzielić na dwie części:
-         - Indywidualny
-         - Współdzielony
Styk indywidualny powinien być wykorzystywany przez

obecnie istniejące typy dostępu i usług, w tym PSTN i ISDN. Nie
ma on jeszcze określonej dokładnej specyfikacji styku UNI i
dlatego używa standardów krajowych.Poprzez pojedynczy styk
użytkownika z siecią może być dostępny więcej niż jeden węzeł
usługi. Dlatego też pojedynczy styk użytkownika może
obsługiwać wiele dostępów logicznych, z których każdy może
być dołączony poprzez różne SNI do różnych węzłów usługi.

Styk węzła usługi ( SNI )

Styk węzła usługi jest stykiem

między siecią dostępową i węzłem
usługi. Jeżeli styki SNI nie znajdują
się w tym miejscu, powinno być
wykorzystane zdalne połączenie
między siecią dostępową i węzłem
usługi, wykorzystujące
przezroczystą ścieżkę transportową.

Styk Q3

Zarządzanie siecią dostępową

powinno odbywać się za
pośrednictwem sieci TMN

( wspólnej dla wszystkich części

telekomunikacyjnej ). Jednakże
istnieje potrzeba współpracy
pomiędzy elementami sieci.
Wymagane jest aby sieć posiadała
styk z siecią TMN. Komunikacja ta
odbywa się za pomocą styku Q3.

Węzeł usługi

Sieć dostępowa obsługuje różne rodzaje

dostępu, co wiąże się z tym, że stosuje się
różne rodzaje węzłów usługi SN. Dzielą się
one na:

a. dedykowane ( obsługujące jeden typ

dostępu )

b. modularne, obsługujące kilka typów

dostępu,

ale

posiadające

jednakowe

wymagania

transmisyjne

modularne,

obsługujące kilka typów dostępu, ale
posiadające różne wymagania transmisyjne