GEOTECHNIKA

NORMY:

• PN-86/B-02480

Grunty budowlane. Określenia

symbole, podział i opis gruntów.

•

PN-88/B-04481

Grunty budowlane. Badania

próbek gruntów.

•

PN-81/B-03020

Posadowienie bezpośrednie

budowli. Obliczenia statyczne i projektowanie.
•

PN-83/B-03010

Ściany oporowe. Obliczenia

statyczne i projektowanie.
•

PN-83/B-02482

Nośność pali i fundamentów

palowych.

LITERATURA:

Z. WIŁUN. ZARYS GEOTECHNIKI. Warszawa WKŁ.

W skład geotechniki

wchodzą

• Gruntoznawstwo inżynieryjne
• Mechanika gruntów i

fundamentowanie

• oraz pośrednio: geologia, chemia

fizyczna, mechanika budowli, teoria
sprężystości i plastyczności, reologia
i inne

INŻYNIER

• zajmujący się projektowaniem lub wykonaniem

na budowie jakiegokolwiek obiektu

budownictwa przemysłowego, komunalnego,

komunikacyjnego, wodnego lub innego ma do

czynienia z

g r u n t a m i

, czy to w postaci

podłoża dla posadowienia budowli, czy

tworzywa, z którego wykonana ma być

budowla, albo też środowiska, w którym będą

wykonywane roboty.

• Znajomość gruntoznawstwa i mechaniki

gruntów

jest niezbędna do rozwiązywania

wszystkich problemów związanych z gruntami

w fazie projektowania i w czasie budowy.

GENEZA (pochodzenie)

GRUNTÓW

• Obecna budowa skorupy ziemskiej

(litosfery) jest wynikiem wielu procesów

geologicznych.

• Procesy na powierzchni kuli ziemskiej –

utwory osadowe

– piaskowce, wapienie,

dolomity, margle, zlepieńce, gipsy,

węgiel kamienny, sól kamienna oraz

grunty.

• Grunty powstały na skutek wietrzenia i

erozji skał.

BUDOWA GRUNTÓW

• Podstawową cechą gruntów jest

rozdrobnienie

(dyspersja) masy

mineralnej.

• Grunt jest:

Porowaty,

Ośrodkiem trójskładnikowym,

Ośrodkiem o słabych lub
nieistniejących wewnętrznych więziach
cząstek.

SKŁADNIKI GRUNTU

• Szkielet mineralny – faza stała,
• Woda w porach gruntowych – faza

ciekła,

• Gazy w porach i wodzie – faza gazowa.

powietrze

woda

cząstki mineralne

SZKIELET GRUNTOWY

• okruchy skalne o zróżnicowanym składzie

mineralnym, kształtach i wymiarach,

• ziarna d ≥ 0,05 mm
• cząstki d < 0,05 mm

• cząstki

d < 0,002 mm – minerały iłowe:

kaolinitowe

– nasiąkliwość wodą ok. 90%,

montmorylonitowe

– nw = 300÷700%,

illitowe

– nasiąkliwość pośrednia

WODA W GRUNCIE

1. Wchodząca w skład minerałów –

krystaliczna i chemicznie związana.

2. Związana z powierzchnią cząstek

mineralnych – higroskopowa, błonkowa.

3. Kapilarna

– zawieszona, stykowa,

kapilarność czynna i bierna

> h

4. Grawitacyjna

– swobodna, naporowa,

w spoczynku, w ruchu

w-2

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE

• UZIARNIENIE

(skład granulometryczny)

• frakcje:
 Kamienista (f

)d > 40 mm

 Żwirowa (f

)

40 ≥

d > 2 mm

 Piaskowa (f

) 2 ≥

d > 0,05 mm

 Pyłowa ( f



)

0,05 ≥ d > 0,002 mm

 Iłowa (f

) d ≤ 0,002 mm

UZIARNIENIE GRUNTU

• Analiza sitowa

–

żwiry i piaski d > 0,07 (0,06)

• Analiza areometryczna

– grunty spoiste, także

piasek pylasty d < 0,05 mm

• Wykres uziarnienia:

Procentowa zawartość poszczególnych frakcji

Wskaźnik uziarnienia (A. Hazen) u = d

/ d

u ≤ 5 grunt równoziarnisty (np. piaski, lessy)
5 < u ≤ 15 grunt różnoziarnisty (np. gliny

holoceńskie)
u > 15 bardzo różnoziarnisty ( np. pospółki, gliny

zwałowe)

PODSTAWOWE CECHY

FIZYCZNE

1. WIGOTNOŚĆ

w = m

/ m

x 100 [%]

2. GĘSTOŚĆ OBJĘTOŚCIOWA

ς = m

/ V

[g / cm

]

ciężar objętościowy γ = ς ∙ g g ≈ 9,81 m/s

[kN/m

]

3. GĘSTOŚĆ WŁAŚCIWA

= m

/ V

[g / cm

]

ciężar właściwy γ

= ς

∙ g

INNE CECHY FIZYCZNE

• Gęstość objętościowa szkieletu gruntowego

= m

/ V

= 100∙ς : (100+w)

• Porowatość

n = V

/ V

n = (ς

- ς

) : ς

• Wskaźnik porowatości

e =

/ V

e = n : (1 – n)

• Stopień zagęszczenia

= (e

max

-e)

: (e

max

-e

min

)

STANY ZAGĘSZCZENIA

luźny (ln)

≤

0,33
średnio zagęszczony 0,33 < I

≤

0,67
zagęszczony 0,67 < I

≤

0,80
bardzo zagęszczony I

0,80

STANY ZAWILGOCENIA

• WILGOTNOŚĆ CAŁKOWITA

(pory gruntu całkowicie wypełnione wodą)

= e∙ς

: ς

lub

= e∙γ

: γ

• Stopień wilgotności S

= w : w

0 ≤ S

≤ 0,4 stan suchy lub mało

wilgotny
0,4 < S

≤ 0,8 stan wilgotny

0,8 < S

≤ 1,0 stan mokry

WPŁYW WODY

na ciężar

objętościowy

• Przy całkowitym nasyceniu porów

sr =

+ n∙ γ

• Z uwzględnieniem

wyporu

wody

γ’ = γ

– γ

lub

γ’ = (1-n)∙(γ

– γ

)

W praktyce

dla gruntów spoistych, które

mają pory całkowicie wypełnione wodą

γ’ = γ

– 9,81 [kN/m

]

Konsystencje i stany gruntów

spoistych

• Konsystencje

zwarta
plastyczna
płynna

• Granice konsystencji

(wg Atterberga):

płynności ( w

)

plastyczności ( w

)

skurczalności ( w

)

STANY

GRUNTÓW SPOISTYCH

• Stopień plastyczności

= (w-w

) : ( w

-w

)

• Stan zwarty (zw) I

< 0 w ≤ w

• Półzwarty (pzw)

≤ 0 w

< w ≤ w

• Twardoplastyczny (tpl) 0 < I

≤ 0,25

• Plastyczny (pl)

0,25 < I

≤ 0,50

• Miękkoplastyczny (mpl) 0,50 < I

≤ 1,0

• Płynny I

> 1,0

WSKAŹNIK

PLASTYCZNOŚCI

= w

- w

• grunty niespoiste

≤ 1%

• mało spoiste

1< I

≤ 10%

• średnio spoiste 10 < I

≤ 20%

• zwięzło spoiste 20 < I

≤ 30%

• bardzo spoiste I

> 30%

ZAGĘSZCZALNOŚĆ GRUNTÓW

• Zdolność do uzyskiwania

maksymalnych gęstości
objętościowych szkieletu gruntowego
(ς

) w zależności od sposobu użytej

energii zagęszczenia (E

), rodzaju

gruntu i jego wilgotności.

• Wilgotność optymalna ( w

opt

)

przy

której ubijany grunt uzyskuje
największe zagęszczenie

(ς

)

lub (γ

)

w-2

WSKAŹNIK ZAGĘSZCZENIA

= ς

:ς

lub

= γ

:γ

– gęstość objętościowa szkieletu gruntu

wbudowanego

w nasypie

–

maksymalna gęstość objętościowa

szkieletu gruntu po jego zagęszczeniu przy
wilgotności optymalnej

• Minimalna wartość

≥ 0,95

w-3

KLASYFIKACJA GRUNTÓW

1. Grunty rodzime:

skaliste

: twarde (ST)

>5 MN/m

miękkie (SM)

≤5 MN/m

nieskaliste mineralne

Kamieniste

(

>40 mm

)

KW, KWg, KR, KRg, KO

Gruboziarniste

(

≤40 mm oraz d

>2mm

)

Ż, Żg (f

> 50%)

Po, Pog

(50% ≥ f

> 10%)

Grunty drobnoziarniste

≤2mm)

• niespoiste

≤1%):

> 0,5 mm)

(0,5mm ≥ d

> 0,25 mm)

≤ 0,25 mm)







≤ 0,25 mm oraz f



10÷30%)

Grunty spoiste:

• mało spoiste:





(1%<I

≤10%)

• średnio spoiste:





(10%<I

≤20%)

• zwięzło spoiste:

z



(20%<I

≤30%)

• bardzo spoiste:

I I



>30%)

Grunty organiczne

>2%)

• próchniczne:

H(G), H(P

)

(2% < I

≤

5%)

• namuły:

Nmg, Nmp

(5% < I

≤

30%)

• gytie:

(>5% CaCO

)

(5% < I

≤

30%)

• torfy:

> 30%)

• węgle brunatne

i kamienne

Grunty nasypowe

• Nasyp budowlany nB – jego rodzaj i

stan odpowiadają wymaganiom
budowli ziemnych lub podłoża pod
budowlę

• Nasyp nie budowlany

(niekontrolowany) nN – grunt
antropogeniczny powstaly w wyniku
działalności człowieka np. w
wysypiskach, zwałowiskach itp.

RUCH WODY W GRUNCIE

• woda

w gruncie (w ruchu lub spoczynku)

wywiera znaczny wpływ na jego własności

fizyczne i mechaniczne. Oddziaływuje

również mechanicznie na szkielet gruntowy.

• Ciśnienie wody

w porach gruntu:

1. Hydrostatyczne

(u=γ

∙h) jednakowe we

wszystkich kierunkach ( wg prawa Pascala)-

nie powoduje zmian porowatości gruntu

(nie przemieszcza ziaren i cząstek

szkieletu) –

ciśnienie obojętne.

2. Ciśnienie efektywne

(czynne) wywołuje

zmiany porowatości gruntu

Wypór wody w gruncie

• Na szkielet gruntowy poniżej

zwg

działa

ciśnienie hydrostatyczne wypierające ziarna i
cząstki gruntu z godnie z prawem
Archimedesa. W obliczeniach uwzględniamy
wypór wody:
γ’ = γ

– γ

lub

γ’ = (1-n)∙(γ

– γ

)

• Jeżeli dno wykopu w gruncie spoistym znajduje

się poniżej

zwg,

to należy sprawdzić czy siły

wyporu spowodują

podnoszenie

nieprzepuszczalnej warstwy gruntu (rys.1 i 2).

Wodoprzepuszczalność

(filtracja)

• Jest to zdolność gruntu do przepuszczania

wody siecią kanalików, utworzonych z
jego porów.

• Filtracja

to ruch wody gruntowej spowodo-

wany różnicą naporów (poziomów) wody.

• Spadek hydrauliczny i = Δh : l

gdzie: Δh = h

– h

różnica naporów (poziomów)

– droga przepływu

Prawo Darcy’ego

• Prawo filtracji laminarnej (Darcy 1856r.)

q = k ∙ i ∙A

q – przepływ filtracyjny [m

/s]

k – stała Darcy’ego tzw. współczynnik

filtracji

i – spadek (gradient) hydrauliczny

A – powierzchnia przekroju [m

]

• Ilość wody (Q) przepływającej w czasie

(t) przez wycinek gruntu o powierzchni

(A) do wykopu:
Q = k ∙ i ∙ A ∙ t

Współczynnik filtracji (k)

• Stała k

jest wielkością charakterystyczną

dla danego ośrodka gruntowego, zależy

od porowatości gruntu, jego uziarnienia i

temperatury przepływającej wody.

• Współczynnik filtracji

można wyznaczyć:

- na podstawie uziarnienia i porowatości,

- badaniami laboratoryjnymi,

- badaniami polowymi (najlepiej).

Wzory empiryczne (k)

• wzór Hazena: k

= c ∙ (d

)

[cm/s]

dla piasków: U≤5 d

=0,1÷3,0 mm

współczynnik doświadczalny: c=1,39 dla U=1;

c=0.925 dla U=2÷4; c=0,463 dla U≈5

• wzór amerykański wg USBSC:

k = 0,0036 ∙ (d

)

2,3

[m/s]

Ciśnienie filtracyjne

(spływowe)

• Siły filtracyjne zgodne z kierunkiem filtracji

odniesione do jednostki objętości gruntu

= γ

∙ i

• Ciężar objętościowy gruntu z uwzględnieniem

ciśnienia spływowego:

γ” = γ’ + p

γ’ - ciężar obj. gruntu pod wodą
znak „+” dla przepływu wody w dół
znak „-” dla przepływu wody do góry

• krytyczne

ciśnienie spływowe → p

=γ’ → γ”=0

w-3

Zjawiska szczególne

• Kurzawka

– upłynnienie gruntu – piaski

drobne i pylaste w stanie luźnym

≈1,0).

• Wyparcie gruntu

– przemieszczenie

gruntu poziome, pionowe lub ukośne w

pewnym obszarze.

• Sufozja

– przepływająca woda przenosi

cząstki gruntu poza pewien obszar.
Woda posiada prędkość krytyczną
(wg Sichardta V

=√ k : 15 )

w-4

WŁAŚCIWOŚCI MECHANICZNE

• Cechy, które określają pod

względem ilościowym i jakościowym
zachowanie ośrodka gruntowego w
procesie obciążenia i odciążenia

• Podstawowe właściwości

mechaniczne:

1. Odkształcalność → ściśliwość
2. Wytrzymałość na ścinanie

ŚCIŚLIWOŚĆ GRUNTÓW

• Jest to zdolność gruntu do zmniejszenia

objętości pod wpływem obciążenia.

• Ściśliwość

gruntów suchych

związana

jest głównie z zagęszczeniem gruntu

czyli

zmniejszeniem jego porowatości

• Ściśliwość

gruntów nawodnionych

związana jest z

konsolidacją gruntu.

• Grunty spoiste znacznie wolniej

osiadają niż grunty niespoiste.

BADANIE ŚCIŚLIWOŚCI

GRUNTU

• Badania laboratoryjne –

edometr

aparat trójosiowego ściskania.

• Badania polowe (w terenie) –

próbne

obciążenia

, presjometr.

• Wielokrotnie obciążany i odciążany

grunt coraz bardziej nabiera cech
ciała sprężystego.

EDOMETR

• Próbka gruntu znajduje się w sztywnym

pierścieniu (h=20 mm, d=65 mm).

• Obciążenie osiowe (Q) zwiększane bądź

zmniejszane jest skokowo (12,5; 25; 50;

100; 200; 400; 800 kPa).

• Zmiana wysokości próbki mierzona jest

czujnikiem zegarowym (po 1,2,5,10,15,i

30 min oraz po 1,2,4,19,i 24 godz.).

• Wykreśla się

krzywe ściśliwości i krzywe

konsolidacji gruntu.

MODUŁ ŚCIŚLIWOŚCI

• Edometryczny moduł ściśliwości:

= (Δσ

∙h

) : Δ h

gdzie:

Δσ

–

przyrost naprężenia

Δ h

– osiadanie próbki

– wysokość próbki przed zmianą

obciążenia

• Moduł ściśliwości pierwotnej i wtórnej

» M

≤ M

MODUŁ ODKSZTAŁCENIA

• Przy możliwej bocznej rozszerzalności:

= δ ∙ M

» E

< M

δ=0,57÷0,90

• Naprężenia poziome w próbce gruntu

w edometrze:
σ

= σ

= K

∙ σ

Gdzie: K

= μ : (1-μ) – współczynnik rozporu

bocznego dla μ=0,20÷0,40 → K

=0,25÷0,67

w-4

GRUNTY MAKROPOROWATE

• Lessy

– wykazują po nawodnieniu

dodatkowe osiadanie spowodowane

załamaniem struktury.

• Wskaźnik osiadania zapadowego:

= (h’ – h”) : h

h’ – wysokość próbki nienaruszonej,
h” - wysokość próbki po nasyceniu wodą,
h

- wysokość próbki przy naprężeniu

pierwotnym

≤ 0,02 – grunty o strukturze trwałej

(niezapadowe)

w-5

WYTRZYMAŁOŚĆ GRUNTU

• Zniszczenie próby gruntu następuje po

przekroczeniu

granicznego oporu ścinania

• Opór tarcia między cząstkami i ziarnami

oraz opór spójności (kohezja) wskutek sił

przyciągania cząstek szkieletu.

• Hipoteza Coulomba

(1773) – naprężenie

styczne w stanie równowagi granicznej

równe jest granicznemu oporowi ścinania,

wprost proporcjonalnemu do naprężenia

normalnego do płaszczyzny ścięcia.

Według Coulomba

• Grunt niespoisty

= σ

∙tg

• Grunt spoisty

= σ

∙tg

• Grunt idealnie plastyczny τ

= c

gdzie:

– kąt tarcia wewnętrznego

– współczynnik tarcia wewnętrznego

spójność (kohezja)

–

naprężenie

normalne ( ┴ )

• Rysunek → proste graniczne Coulomba

Terzaghi - Hvorslev (1937)

• Wytrzymałość gruntu spoistego na ścinanie

składa się z oporu właściwego tarcia

wewnętrznego i z oporu spójności właściwej

(kohezji):

σ’∙

Φ’

c’

gdzie:

Φ’

– właściwy kąt tarcia wewnętrznego

c’

opór

spójności właściwej

σ’

- efektywne naprężenie normalne

σ’=σ

-u

gdzie u → ciśnienie wody

w porach gruntu (obojętne)

Uwagi dla celów

praktycznych

• Grunty spoiste obciążane

powoli

wykazują większy opór przy ścinaniu

(wzrost naprężeń efektywnych w

szkielecie gruntowym → wzrost Φ;c).

• Grunty spoiste obciążane

szybko

bez

możliwości konsolidacji wykazują

mniejszy opór przy ścinaniu (naprężenia

efektywne rosną wolniej od naprężeń

całkowitych)

• Doraźny i trwały opór ścinania → rysunek

Naprężenia w ośrodku

gruntowym

• Półprzestrzeń gruntowa

- ograniczona

jest od góry płaszczyzną poziomą
(powierzchnia terenu) i rozciąga się
nieskończenie głęboko i szeroko.

• Zasada superpozycji

- naprężenie od

kilku sił Q w dowolnym punkcie M
wyznacza się jako sumę naprężeń
powstałych od działania każdej z sił
osobno.

Obciążenie siłą skupioną

• Rozwiązanie

BOUSSINESQA

- siła

pionowa przyłożona do płaszczyzny
granicznej.

• Rozwiązanie

CERRUTIEGO

- dla

zewnętrznej siły poziomej.

• Rozwiązanie

MINDLINA

- dla siły

pionowej lub poziomej przyłożonej
wewnątrz półprzestrzeni.

Rozwiązanie BOUSSINESQA

• Naprężenie w gruncie na głębokości

(z) od pionowej siły skupionej (Q) w
układzie współrzędnych walcowych:

» σ

= (Q ∙ c

) : z

gdzie: C

- współczynnik z nomogramu

(rysunek - „cebula naprężeń”)

» Dla obciążenia ciągłego:

= (Q : z

) ∙ ∑ c

Wyznaczanie naprężeń

• Metoda punktów narożnych

(Steinbrenner

1936)

= q ∙ η

(η

=0,25 dla z:B=0)

gdzie: q - obciążenie równomiernie rozłożone

- współczynnik z nomogramu

(L:B, z:B)

•

Metoda punktów środkowych

(Newmark,

Polszin)

= q ∙ η

(η

=1,0 dla z:B=0)

w-5

Naprężenia pierwotne

(bytowe - Kisiel 1982)

• W obliczeniach należy uwzględniać

obciążenie własnym

ciężarem gruntu

• naprężenia pionowe:

» σ

уz

= ∑ у

∙ h

• naprężenia poziome:

» σ

уx

= σ

уy

= K

∙

уz

gdzie: K

- współczynnik rozporu bocznego

w-6

Rozkład naprężeń pod

budowlą

• Naprężenie całkowite w gruncie jest

sumą naprężenia pierwotnego i
naprężenia od obciążenia
zewnętrznego

= σ

zу

+ σ

• Naprężenie wtórne →

• Naprężenie dodatkowe → σ

Projektowanie wg PN-81/B-

03020

• Dopuszczalne obciążenie gruntu

w poziomie

posadowienia nie powinno przekraczać granicy
proporcjonalności q

prop.

dop

≤ q

prop

= q

: n → n = 2÷3

• Średnie osiadanie

fundamentów budowli

śr

] ≤ [s

śr

]

dop

→ s

śr

=∑s

∙F

: ∑F

- osiadanie poszczególnych fundamentów

- pola podstaw tych fundamentów

• Różnica osiadań fundamentów

[Δs:l] ≤ [Δs:l]

dop

w-7

I stan graniczny (nośności)

≤ m ∙ Q

- obciążenie obliczeniowe

- współczynnik korekcyjny

- obliczeniowy opór graniczny podłoża

• W prostych przypadkach

- obciążenie osiowe,

podłoże jednorodne do głębokości 2B

w-8

II stan graniczny - osiadania

• Osiadanie

- pionowe

przemieszczenie fundamentu w
skutek odkształceń obciążonego
podłoża gruntowego

• Dwie metody obliczeń:

Metoda odkształceń jednoosiowych (M

M).

Metoda odkształceń trójosiowych podłoża
gruntowego (E

i E).

Osiadania całkowite i

eksploatacyjne

• Do chwili zakończenia wznoszenia budowli

zachodzi:

• 100%

- grunty niespoiste oraz spoiste w

stanie półzwartym (I

≤0),

• 50%

- grunty spoiste (I

>0),

• 25%

- grunty organiczne

gdzie:

= s

+ s

- osiadania całkowite

- osiadania zakończone z końcem budowy

- osiadania eksploatacyjne (obciążenie użytkowe)

w-9

Parcie i odpór gruntu

• Parcie geostatyczne

(spoczynkowe)

- grunt

wywiera na nieruchomą, będącą w
równowadze ścianę konstrukcji

• Parcie geodynamiczne

1. Czynne (aktywne)

grunt wywiera na

ścianę poddającą się jego naciskowi i
odsuwającą się w stronę przeciwną od
gruntu.

2. Bierne (odpór)

- reakcja gruntu na nacisk

ściany przesuwającej się ku gruntowi

w-9

Stany graniczne nośności

1. Sprawdzenie

nośności podłoża pod

fundamentem

ściany →

≤ m ∙ Q

2. Sprawdzenie

stateczności na obrót

→

≤ m

∙ M

= 0,8 - obciążenie naziomu q ≥ 10kPa

= 0,9 - w pozostałych przypadkach

3. Sprawdzenie

stateczności na przesunięcie

→

≤ m

∙ Q

= 0,9 -

obciążenie naziomu q ≥ 10kPa

= 0,95 - w pozostałych przypadkach

4. Sprawdzenie stateczności zbocza łącznie ze

ścianą oporową

102

Sprawdzenie stateczności

• Obliczenie minimalnego

współczynnika pewności i
porównanie z wartością dopuszczalną
dla danej metody.

min

≥ F

dop

104

Stateczność skarp w gruntach

spoistych

• Powierzchnie poślizgu: krzywoliniowe w

gruntach jednorodnych, płaszczyzny łamane

w gruntach niejednorodnych.

• Dla założonej powierzchni poślizgu określa

się współczynnik pewności F jako stosunek

sił utrzymujących do zsuwających.

• Poszukuje się powierzchni poślizgu o

najmniej-szym współczynniku pewności

min

≥ F

dop

• Skarpa jest w stanie równowagi granicznej

gdy F

min

=1,0

105

Metody sprawdzania

stateczności skarp

• Na podstawie stanu granicznego

ośrodka gruntowego.

• Na podstawie analizy warunków

równowagi bryły osuwającej się
wzdłuż powierzchni poślizgu t.z.w.
metody „blokowe”

109

Wpływ mrozu na grunty

• Wysadzinowość

- zjawisko

objętościowej deformacji gruntu
narażonego na działanie mrozu

1. Grunt wysadzinowy
2. Ujemne temperatury utrzymują się

dość długo

3. Ośrodek gruntowy bardzo wilgotny,

ZWG dość płytko

w-11

111

FUNDAMENTOWANIE

• Fundament - najniższa część konstrukcji

przenosząca bezpiecznie obciążenia z
budowli na podłoże gruntowe.

• Podstawowym kryterium podziału

fundamentów jest głębokość
posadowienia i sposób przenoszenia
obciążeń na podłoże.

1. Fundamenty płytkie - bezpośrednie
2. Fundamenty głębokie - pośrednie

112

FUNDAMENTY BEZPOŚREDNIE

• Przenoszą obciążenia z budowli na podłoże

bezpośrednio przez podstawę fundamentu.

• Nie uwzględnia się współpracy podłoża

gruntowego obok fundamentów (parcie
czynne, odpór bierny, opór gruntu wzdłuż
ścian bocznych fundamentu).

• Należą do nich: ławy, stopy, ruszty, płyty,

skrzynie fundamentowe.

113

Fundamenty głębokie -

pośrednie

• Obciążenie z budowli przenosi się na

podłoże za pośrednictwem dodatkowych
elementów konstrukcyjnych.

• Przy wymiarowaniu uwzględnia się opór

gruntu pod podstawą i wzdłuż pobocznicy
fundamentu.

• Należą do nich: fundamenty na palach, na

studniach opuszczanych, na kesonach, na
ścianach szczelinowych lub w ściankach
szczelnych.

Document Outline