Jak kształtować
umiejętność uczenia się
– czynniki decydujące o
powodzeniu w pracy
samokształceniowej i
samowychowawczej
Wstęp
Przemiany we współczesnym świecie, głównie
globalizacja technologii i rozwój cywilizacji
informacyjnej zwiększają możliwości dostępu
człowieka do wiedzy. Sprzyjają również jego
wzrostowi mobilności także w celach
zatrudnienia. Jednocześnie mogą stanowić
czynnik, który wyklucza osoby bez
odpowiedniego wykształcenia z
wymagającego rynku. W związku z
przyspieszonym rytmem przemian zmienia
się kształcenie dorosłych. Odchodzi się od
myślenia jedynie o wyrównawczym
charakterze edukacji dorosłych na rzecz
kształcenia ustawicznego. Nowoczesny
człowiek nieustannie się kształci i rozwija
swoje kompetencje. Dba również o
zdobywanie nowych kwalifikacji zawodowych.
POJĘCIA
Nadrzędnym wobec samokształcenia pojęciem jest
samoedukacja. W jego zakres wchodzą dwa
procesy:
Samowychowanie: ma doprowadzić do
przyswojenia sobie hierarchii wartości,
wypracowania wartościowych poglądów, przekonań
postaw, ukształtowania charakteru moralnego,
wysokiego stopnia kultury estetycznej oraz
sprawności fizycznej. Jest to aktywność własna
jednostki, praca człowieka nad sobą, doskonalenie
samego siebie, autoformacja, kształtowaniem
samego siebie. Z samowychowaniem mamy do
czynienia wówczas, gdy człowiek wobec samego
siebie podejmuje czynności wychowawcze, czyli
określa cele wychowania, ustala zadania, dobiera
metody postępowania oraz kontroluje je i ocenia;
Samokształcenie: poznawanie rzeczywistości,
rozwój sfery intelektualnej, zdobywanie operatywnej
wiedzy, wyrabianie określonych umiejętności:
Proces samokształcenia ma
dwa ujęcia :
wąskie, scharakteryzowane jako proces
przyswajania wiedzy, umiejętności i nawyków
szerokie – rozumiane jako kształtowanie własnej
osobowości według jakiegoś wzoru, ideału.
Samowychowanie, choć jest pojęciem
wieloznacznym i nieostrym, to zasadniczo łączy
się z aktywnością własną jednostki, pracą
własną na rzecz siebie. W rzeczywistości oba
procesy nakładają się na siebie, co sprawia, że
najczęściej rozpatruje się je łącznie, tradycyjnie
pod pojęciem samokształcenia lub aktualnie
pod pojęciem autoedukacji
POTRZEBY KIERUJACE DĄŻENIEM
SAMOKSZTAŁCENIA
• potrzeby poznania świata
• potrzeby sprawnego
działania
• potrzeby poznania siebie
• potrzeby własnego
rozwoju
Bogdan Suchodolski wyróżnia cztery grupy
potrzeb kierujących dążeniami
samokształceniowymi. Są to:
WARUNKI powodzenia
pracy samokształceniowej
J. Półturzycki wymienia trzy podstawowe warunki powodzenia w
pracy samokształceniowej:
1. Samodzielność, która występuje wówczas, gdy
samokształcący się sam planuje swe działanie, dobiera do jego
realizacji odpowiednie formy i me tody postępowania, kontroluje
jego przebieg i ocenia uzyskiwane rezultaty.
2. Świadome dążenie do realizacji wytyczonego celu, który musi
być wyraźnie sprecyzowany. Podejmujący samokształcenie chce
uzyskać wiedzę w zakresie szkoły podstawowej, średniej lub
wyższej i ten poziom staje się celem, do którego dąży. Specyfiką
samokształcenia jest jednak dynamizacja i systematyczny rozwój
celu w trakcie jego realizacji. Ktoś np. pragnie ukończyć szkołę
średnią, ale w trakcie realizacji tego celu nabiera chęci i
potrzeby dalszego kształcenia się i podejmuje studia wyższe.
3. Opanowanie pewnego podstawowego zasobu wiedzy,
rozwinięcie zainteresowań i zamiłowań, wdrożenie do
umiejętności pracy umysłowej. Dopiero na tej podstawie można
rozwijać pracę samokształceniową.
• Wymienione warunki powodzenia w
samokształceniu łączą się z
umiejętnością kształtowania własnych
potrzeb oświatowych, prowadzących do
szerokich zainteresowań i aktywności
intelektualnej. Prowadzi to w
konsekwencji do korzystania z różnych
źródeł informacji, uczestniczenia w
ciekawych formach pracy oświatowej, a
przez to do poszerzenia kręgu swych
zainteresowań i zdobywania coraz to
nowych terenów wiedzy. Poczynania te
mogą być poważnie wzbogacane dzięki
nowoczesnej technologii kształcenia.
O powodzeniu w pracy
samokształceniowej decyduje:
• właściwa organizacja warsztatu
pracy samokształceniowej w
domu,
• umiejętność doboru odpowiednich
źródeł samokształcenia i
korzystania z nich,
• dobór właściwych, w stosunku do
celów, metod samokształcenia
• umiejętność wystrzegania się
błędów w samokształceniu.
Powodzenie w pracy
samokształceniowej zależy także od
stanu zdrowia samouka, jego kondycji
psychicznej i materialnej, a także od
wielu innych czynników, takich jak:
1) umiejętność planowania pracy
samokształceniowej,
2) umiejętność poprawnego
rozumowania,
3) krytycyzm,
4) umiejętność obserwacji,
5) rzetelność i wytrwałość,
6) samokontrola i samokrytycyzm,
7) umiejętność koncentracji
MOTYWACJE
Motywacja odgrywa szczególna rolę w procesie
samokształcenia, jest siła napędową samokształcenia
i warunkuje jego trwałość. Można wyróżnić
następujące motywy:
dążności kompensacyjne (poznanie i uświadomienie
sobie własnych braków, pragnienie awansu
społecznego, potrzeba samourzeczywistnienia)
chęć podniesienia kwalifikacji
korzyści materialne i perspektywa polepszenia
warunków bytowania rodziny
wymogi stanowiska pracy
chęć poszerzenia własnej wiedzy
ambicja zainteresowanie określonym kierunkiem
wiedzy
ROLA PAMIĘCI I MYŚLENIA
• Bardzo ważna jest pamięć w procesie
poznawania. Potocznie wraz z wiekiem
pamieć w procesie się pogarsza. Wg badań
już po 25 roku życia są widoczne oznaki
zmian negatywnych. Należy całościowo
analizować takie elementy jak
zapamiętywanie, przypominanie,
zapomnienie, trwałość i łatwość pamięci,
gotowość, wierność oraz pojemność pamięci.
Pamięć NALEŻY ĆWICZYĆ!
Badania dowodzą że do 60 r.ż. poziom
inteligencji człowieka jest na względnie
stałym poziomie. Po 60 r.ż. widoczny
jest spadek, ale głównie w dziedzinach
umiejętności psychomotorycznych jak
pamięć, uwaga, rozumienie, szybkość
reakcji. Natomiast wiedza społeczna,
zdolności słowno-pamięciowe,
rozumienie matematyczne wydaja się
nie podlegać starzeniu.
Obniżenie się możliwości
intelektualnych nie przebiega
jednakowo u wszystkich. Osoby
aktywne przez całe życie wykazują
niewielki regres wraz z wiekiem lub go
wcale nie maja.
Zdaniem Z. Włodarskiego utrwalaniu zapamiętanego
materiału sprzyja:
Sen, który powoduje wyraźne zmniejszenie spadku
krzywej zapominania. W pewnych sytuacjach po 8
godzinach snu człowiek pamięta trzykrotnie więcej
niż po 8 godzinach czuwania. Tak duże znaczenie
ma sen jedynie wówczas, gdy następuje
bezpośrednio po uczeniu się.
Nierozpoczynanie uczenia się nowego materiału (z
innego przedmiotu i tuż po opanowaniu
poprzedniego. Wyniki badań naukowych wykazały,
że ze wszystkich rodzajów aktywności następującej
po zapamiętaniu najbardziej niebezpieczne są te,
które polegają na uczeniu się nowego materiału. W
pewnych sytuacjach przyspieszają one w znacznym
stopniu zapominanie materiału uprzednio
przyswojonego, niwecząc w dużej mierze
dawniejsze osiągnięcia.
Dwie kategorie pamięci:
pamięć bezpośrednia- zapamiętywanie tych
treści które znajduja się obecnie w polu naszej
uwagi. Ta pamięć wraz z wiekiem się pogarsza.
Wynika to z tego ze wraz z wiekiem jesteśmy
bardzo podatni na bodźce które nas rozpraszają.
pamięć pośrednia- wg badań z wiekiem ma się
trudności z zapamiętywaniem treści, jeśli
przestały być one częstym przedmiotem mysli i
uwagi.
Braki są bardzo często kompensowanie takimi sprawami jak
mądrość, intuicja, doświadczenie, introspekcja, empatia,
zrozumienie, cierpliwość, delikatność.
ZNACZENIE UWAGI
Uwaga jest to proces skierowania świadomości na
określony przedmiot lub zjawisko. Zwraca ona nasze
myśli w wyznaczonym przez nas kierunku i
podtrzymuje to ukierunkowanie.
Jedną z cech uwagi jest jej trwałość. Trwałość uwagi
jest to zdolności skoncentrowania się na jednym
przedmiocie bez przerwy w ciągu dłuższego czasu.
Z trwałością uwagi powinna łączyć się jej podzielność.
Podzielnością uwagi nazywamy właściwość
jednoczesnego obserwowania kilku przedmiotów, np.
słuchania pilnie wykładu i automatycznego robienia z
tego wykładu notatek. Każdy uczący się powinien
ćwiczyć podzielność swojej uwagi
Co sprzyja koncentracji
uwagi?
Czynników jest wiele, do najważniejszych z nich
należą:
chęć dobrego wykonania pracy niezależnie od
nagrody lub kary, czyli odpowiednie nastawienia
psychiczne do pracy,
wyciąganie wniosków z rezultatów własnej pracy
spokój w miejscu pracy (nauki)
przerwy w samokształceniu w odpowiednim
czasie,
dostrzeganie związków samokształcenia z
życiem i pracą zawodową.
PLANOWANIE
• Samokształcenie jest złożona
działalnością umysłową polegająca na
aktywnym zdobywaniu umiejętności i
wiadomości. Istotnym warunkiem
powodzenia w pracy
samokształceniowej jest należyta jej
organizacja realne planowanie.
Profesor Tadeusz Kotarbiński wymienia
dziewięć cech dobrego planowania:
Plan powinien być przede wszystkim celowy, tzn. powinien
być przydatny tego celu, dla którego został zrobiony.
Plan powinien być wykonalny, czyli powinien uwzględniać
rzeczywiste możliwości wykonawcze. Niewykonalność planu,
zbytni optymizm i wiara własne siły prowadzą często do prób
ryzykownych, kosztownych, nieudanych. kończących się
zaniechaniem zaplanowanej pracy.
Plan powinien być wewnętrznie zgodny. Innymi słowy, nie
może on zawierać postanowień sprzecznych ze sobą,
czynności równoczesnych i innych elementów pozostających
w kolizji. Dobry plan jest operatywny, tzn. łatwiej się według
niego orientować, wyznacza postępowanie
ekonomiczniejsze, łatwiej wykonalne.
Plan powinien być elastyczny. Dobry plan powinien
przewidywać różne alternatywy modyfikujące działania w
zależności od okoliczności, których góry nie można
przewidzieć.
Plan powinien być szczegółowy, lecz nie drobiazgowy.
Powinien przewidywać istotne czynności do wykonania,
ale nie te, które krępują wykonawcę.
Cechą dobrego planu jest długodystansowość. Trzeba
szukać w każdym przypadku jakiegoś optimum
czasowego dystansu i liczyć się z osiągniętym już w
chwili konstrukcji planu stanem wcześniejszego
zaplanowania własnych działań.
Plan dobrej nakazuje przewidywanie końcowego
terminu działania, czyli dobry plan musi zawierać
wszystkie elementy potrzebne do terminowej i
właściwej realizacji, a więc nie tylko zadania i
zamierzenia, ale także środki do ich wykonywania i inne
niezbędne dane.
Cechą dobrego planu jest racjonalność. Racjonalność
pozwala osiągnąć cel opierając się na rzeczywistej
wiedzy o przedmiocie zamierzonych działań, metodach
ich prawidłowej realizacji i skutecznych środkach.
Również planowanie samokształcenia musi uwzględniać
- jak wynika z cech dobrego planu - zarówno elementy
czasowe i ich następstwa, jak i elementy przestrzenne i
ich rozmieszczenie, a wreszcie związki logiczne między
przedsiębranymi środkami, a poszczególnymi celami
odcinkowymi składającymi się na realizację
całościowego zamierzenia stanowiącego przedmiot
planu.
Samokształcenie w domu trzeba tak sobie
zorganizować, aby móc efektywnie uczyć się w
ciszy i w skupieniu, nie wchodząc w kolizję z
pracami i przyzwyczajeniami innych
domowników. Najlepszym rozwiązaniem tego
problemu byłaby możliwość korzystania z
oddzielnego pokoju lub części pokoju we
wspólnym pomieszczeniu.
Niezależnie jednak od warunków domowych
obowiązywać musi zasada stałego miejsca
pracy samokształceniowej w domu. Samouk
musi wiedzieć, gdzie dziś i jutro będzie się
uczył, gdzie i w jakim porządku przechowuje
potrzebne mu do uczenia się pomoce. Człowiek
pracujący i uczący się nie może tracić czasu na
nieustającą adaptację do różnych miejsc i
warunków uczenia się, na poszukiwania po
całym mieszkaniu narzędzi samokształce
niowych. Stałe miejsce do uczenia się i jego
właściwe oraz funkcjonalne urządzenie w
bardzo dużym stopniu decyduje o sprawności i
skuteczności samokształcenia; sto już połowa
powodzenia w tym procesie.
HIGIENA PRACY
SAMOKSZTAŁCENIA
Niezwykle ważne podczas
wdrażania do
samokształcenia są warunki
pracy. Poznanie higieny pracy
umysłowej przynosi
pozytywne rezultaty w pracy
samokształceniowej. Są to:
Miejsce do pracy
samokształceniowej- pokój
powinien być niezbyt mały, nie
zatłoczony, dobrze
przewietrzony, optymalna
temperatura, ok.18-20 C,
odpowiednia wilgotność
powietrza, światło o mocy 60- 80
W, padać powinno na biurko z
lewej strony uczącego się, krzesło
dostosowane do wzrostu
uczącego się, barwy ścian pokoju
powinny być niezbyt jaskrawe, w
pokoju powinna być cisza i spokój
.
Zmęczenie, przemęczenie i znużenie-
czas pojawienia się zmęczenia u uczących
bywa różny, przyczyną przedwczesnego
zmęczenia może być brak
zainteresowania przedmiotem nauki,
długotrwałe słuchanie wykładów,
wytężanie wzroku w trakcie czytania,
stałe napięcie uwagi itp., zmęczenie znika
po zrobieniu kilku przerw w nauce lub po
dostatecznie długim wypoczynku; gdy nie
pomaga przerwa lub uczeń jest zmęczony
tuż po rozpoczęciu nauki można mówić o
przemęczeniu, jest konsekwencją nauki
bez wytchnienia, potrzebna jest
konsultacja lekarska, znużenie jest
brakiem gotowości i chęci do wysiłku, nie
można go usunąć przez odpoczynek,
występuje przez nieprzestrzeganie zasad
higieny pracy umysłowej.
Wypoczynek i znaczenie snu- wypoczynek
może być czynny np.: spacer, sport lub
bierny np.: sen, oglądanie TV, słuchanie
radia, czytanie itp., odpowiednia ilość snu
jest indywidualna dla każdego, zalecane
jest spanie przy otwartym oknie lub w
przewietrzonym pokoju, ważna jest w miarę
regularna godzina chodzenia spać.
Racjonalne odżywianie się - jedzenie
powinno być pożywne i lekkostrawne,
zawierające białko i witaminy, w miarę
regularne godziny jedzenia.
Rozkład dnia pracy- dobrze jest zaplanować
rozkład dnia następnego dzień wcześniej,
aby znaleźć czas na wszystko- pracę,
odpoczynek, rozrywkę i sen.
WYBRANE METODY
SAMOKSZTAŁCENIA:
Zdaniem J. Półturzyckiego ważna jest umiejętność
celowego i świadomego doboru lektury,
wykorzystywania innych źródeł wiedzy, w tym
pracy, tekstów źródłowych, encyklopedii i
słowników.
Możliwości korzystania z różnych źródeł wiedzy w
samokształceniu w dużym stopniu zależą od
dostępności do nich oraz od opanowania i
doskonalenia metod i technik samokształcenia
odpowiadających specyfice poszczególnych źródeł
wiedzy. Trzeba zatem nie tylko wiedzieć, z czego się
uczyć, jak czytać i zapamiętywać, w jaki sposób
słuchać, rozumieć to, co się czyta lub czego się
słucha, czyli trzeba opanować metody i techniki
skutecznego samokształcenia.
racjonalne i szybkie
czytanie:
Wybór i ogólne zapoznanie się z treścią ksiązki.
Wybór odpowiednich książek służących do samokształcenia nie jest
sprawą łatwą. Nawet w bardzo wąskich dziedzinach wiedzy nikt nie
jest już w stanie przeczytać wszystkich publikowanych prac.
Utrudnia to wybór najważniejszych i najcenniejszych pozycji.
Techniki czytania.
Rozróżniamy kilka rodzajów czytania:
Czytanie głośne
Czytanie ciche
Czytanie wzrokowe
W trakcie czytania szczegółowo powinniśmy zapoznać się także z
przypisami, tabelami i ilustracjami gdyż stanowią one integralna
częśc książki.
Szybkie czytanie
Badania naukowe wykazały, iż zwiększenie tempa czytania daje nie
tylko oszczędność czasu, lecz także lepsze rezultaty w rozumieniu
czytanego tekstu.
Szybkość czytania zależy między innymi od
poziomu intelektualnego i wykształcenia
człowieka. Podwyższenie poziomu ogólnego
wykształcenia czytelnika stwarza możliwość
zwiększenia efektu jego czytania. Ale nie
tylko poziom wykształcenia i stopień rozwoju
intelektualnego ma wpływ na szybkość
czytania. Tempo czytania zależy też w dużym
stopniu od ćwiczeń w szybkości czytania i - co
za tym idzie - od wprawy w takim czytaniu.
Ćwicząc szybkość czytania należy zwrócić
uwagę na następujące kwestie
Nie wracać podczas czytania do tekstu już
przeczytanego.
Czytać tylko oczami - nie wymawiać
bezdźwięcznie słów samymi ruchami warg.
Po przeczytaniu bardzo szybko pewnej partii
tekstu, warto zrobić w pamięci krótki przegląd
najważniejszych myśli zawartych w tekście.
umiejętne słuchanie
• W samokształceniu głównym źródłem wiedzy jest słowo mówione i
pisane. Chcąc korzystać ze słowa mówionego, musimy opanować
technikę słuchania, a szczególnie umiejętność uważnego i aktywnego
słuchania.
Jak należy słuchać w sposób właściwy?
• Pierwszym warunkiem dobrego i aktywnego słuchania słowa mówionego
jest skupienie uwagi. Pomaga w tym przygotowanie się do tematu
wykładu i selekcja tego, czego się słucha. Można przyjąć jako regułę, że
im lepsze jest przygotowanie się do tematu, tym większe będzie
zainteresowanie wykładem lub dyskusją. Koncentracji uwagi służy także
właściwa selekcja tego, czego się słucha. Doświadczony słuchacz
puszcza mimo uszu sprawy mało ważne w wykładzie, w rozmowie lub w
dyskusji. Koncentruje się natomiast na problemach najistotniejszych i
dzięki temu może je dobrze zapamiętać i precyzyjnie przeanalizować.
• Równie ważne jest nastawienie psychiczne, które można określić jako
postawę zrozumienia, polegające na intencji uchwycenia tego, co mówca
chce powiedzieć. Nie zawsze jest to łatwe, mówca bowiem formułując
myśli kształtuje je dopiero w toku mówienia, szuka dla nich odpowiedniej
formy, porzuca jedną wersję, dobiera drugą itp. Jeśli trudno jest podążyć
za tokiem rozumowania wykładowcy, należy grzecznie mu przerwać i
poprosić o bardziej jasne sformułowanie prezentowanych tez.
umiejętne notowanie
Podstawowym warunkiem skutecznego
samokształcenia jest sporządzanie notatek z
przeczytanych książek, artykułów, wykładów,
dyskusji, a także obejrzanych sztuk teatralnych
czy filmów.
Notowanie jest to utrwalanie na papierze w
możliwie skróconej, ale wyraźnej i jasnej formie
myśli, wniosków i skojarzeń.
Notowanie, wymaga większej dyscypliny
umysłowej i większej selekcji materiału niż np.
lektura książki bez notowania. Dobrze
sporządzona i właściwie przechowana notatka
jest ważnym elementem banku naszej wiedzy,
odciąża pamięć a jest stale do dyspozycji.
Ważną rzeczą jest umiejętność
notowania, bowiem racjonalne
notowanie rozwija percepcję, pozwala na
korygowanie sądów. Notatki mogą
również odciążyć pamięć od nadmiaru
danych, których nie musimy od razu
przyswoić. Sprawą zasadniczą jest to, co
należy notować. We wskazówkach doty
czących sposobów notowania podaje się
na ogół, że należy notować:
myśli zasadnicze
terminy wraz z definicjami
wskazówki do tyczące metod
opracowania
Dane
skąd należy zaczerpnąć wiadomości
uzupełniające.
Generalnie rzecz biorąc, samouk
powinien dbać, aby w jego
notatkach znalazły się zawsze:
definicje oraz tezy.
Zaleca się też notowanie skrótami
takimi jak: e. = ekonomia, p. =
pieniądz. Każdy powinien prowadzić
własny system skrótów dla
najczęściej występujących słów,
dbając jedynie o to, aby zapisany
tekst pozostał czytelny i zrozumiały.
korzystanie z konsultacji i
dyskusji
korzystanie z konsultacji
„Konsultacja" to wyraz pochodzenia łacińskiego
oznaczający „naradę", „pytanie". Odnosimy ją do
porady u specjalisty w jakiejś sprawie, zasięgnięcia
rady u rzeczoznawcy. Podobne, a nawet identyczne
znaczenie tego słowa stosujemy w przypadku
konsultacji w samokształceniu.
Na konsultację należy przybyć z odpowiednim
nastawieniem psychicznym, które powinno się
objawiać aktywnym zainteresowaniem, skupieniem i
czynną uwagą.
W toku konsultacji należy prowadzić notatki, które z
jednej strony przyczyniają się do skuteczniejszego
utrzymania napięcia uwagi, a z drugiej będą
uzupełnieniem notatek wykonanych w czasie wykładu
bądź w domu w czasie pracy z lekturą.
Oczywiście w notatkach zapisujemy jedynie niektóre
elementy konsultacji, myśli zasadnicze, nowe
terminy, ważne informacje oraz pytania i polecenia,
jakie otrzymamy od prowadzącego.
Do konsultacji trzeba podejść
indywidualnie, w zależności od swoich
potrzeb, gdyż tylko wtedy będą one
pomocne w organizacji własnego
warsztatu pracy i w samokształceniu.
Sumując rozważania na temat
konsultacji należy stwierdzić, iż
spełniają one w samokształceniu tak
ważne funkcje jak:
• porządkowanie, pogłębianie i
systematyzowanie materiału,
• tworzenie w nim spójnych logicznych
całości,
• zwiększanie posiadanej wiedzy
• systematyczne sprawdzanie jej
stanu.
korzystanie z dyskusji
Aby dyskusja przyniosła założone efekty,
strony dyskutujące muszą spełnić kilka
warunków, przede wszystkim powinny:
przestrzegać kolejności w zabieraniu
głosu, nie przerywać mówiącemu, nie
przeszkadzać mu mimiką;
przed zabraniem głosu starannie
przemyśleć treść wypowiedzi; należy
mówić zwięźle, jasno, według planu;
za punkt wyjścia w polemice uznać
problem, a nie osobę, która wypowiada
poglądy;
uwydatnić logiczną strukturę swej
wypowiedzi (po pierwsze, po drugie...), na
zakończenie krótko podsumować
wypowiedź;
• zabierać głos tylko w sprawach
dotyczących tematu dyskusji;
• uwzględnić prawo innych do głosu;
• nie podkreślać zbytnio swych
osiągnięć, wartości, dorobku
zawodowego;
• nie powtarzać tego, co powiedzieli już
przedmówcy
Aktywne uczestnictwo w dyskusji
przede wszystkim polega na aktywnym
słuchaniu i wypowiadaniu swojego
zdania.
Oprócz aktywnego słuchania o
powodzeniu dyskusji decyduje
umiejętność dyskutowania.
W trakcie samokształcenia metody
mają pomóc w jak najskuteczniejszym
osiągnięciu rezultatów przewidzianych
w jego programie. Charakteryzując
metody samokształcenia należy
rozróżnić dwie zasady ich podziału:
• pierwsza zależy od źródła wiedzy,
• druga – od etapu w procesie
samodzielnego uczenia się.
Dobór metod zależy także od
przedmiotu uczenia się, od typu
osobowości uczącego się. Jedna
metoda uczenia się nie może nam w
pełni wystarczyć i należy łączyć różne
metody tak, jak łączymy źródła
wiedzy.
BŁĘDY MOGĄCE WYSTĄPIĆ W
PRACY SAMOKSZTAŁCENIOWEJ
Ogólnie biorąc błędy w samokształceniu można
traktować jako odejście od prawidłowej drogi
zdobywania nowych wiadomości i umiejętności. Do naj
bardziej rozpowszechnionych błędów w
samokształceniu zaliczyć należy:
Uczenie się niedbałe, powierzchowne. Główną
przyczyną tego rodzaju błędu może być brak
dostatecznego czasu na samokształcenie, zbyt trudny
bądź przeładowany program samokształcenia, a
czasem nawet zwykłe le nistwo samouka. Błąd ten
polega na powierzchownej analizie pojęć i za gadnień,
na przesadnym zaufaniu do własnej pamięci oraz do
szybkiego, gruntownego zrozumienia opanowywanego
materiału. Zapobiegać temu błędowi można przez
wnikliwą analizę przerabianych zagadnień, przez
dokładność w uczeniu się.
Uczenie się bez dostatecznego rozumienia
opanowywanych treści. Przyczyną tego
błędu mogą być słabe zdrowie lub niekorzystne
cechy charakteru (np. brak umiejętności
koncentracji uwagi, niestałość w postępowaniu,
brak wytrwałości w pracy nad sobą). Wiedza
zdobyta podczas takiego uczenia się jest
fragmentaryczna, bez wewnętrznych powiązań
logicznych, często mało zrozumiała. Nic zatem
dziwnego, że szybko ulatuje z pamięci, jest
zapomniana.
Uczenie się książkowe w myśl zasady
„sztuka dla sztuki", czyli zdobywanie
wiadomości nie są w żadnym stopniu związane
z potrzebami życia, z pracą zawodową bądź
zainteresowaniami, z konkretnym działaniem.
Jeśli zdobywana wiedza teoretyczna ma nikłą
przydatność praktyczną, to wówczas szybko
ulega zapomnieniu, nawet w kilka dni po
pozytywnym zdaniu egzaminu z danego
przedmiotu.
• Uczenie się „na termin", czyli
uczenie się na wyznaczony dzień,
np. ten, w którym odbyć się ma
egzamin. Brak głębszego
zainteresowania przerabianym
materiałem, brak rozłożenia procesu
uczenia się w czasie, mały stopień
wyuczenia i brak nastawienia na
trwałe zapamiętanie danego
materiału powodują, że wiedza
zdobyta metodą „uczenia się na
termin" jest zazwyczaj bardzo
krótko przechowywana w pamięci i
szybko ulega zapomnieniu.
Uczenie się werbalne, czyli uczenie się
nastawione na opanowanie reguł, zasad,
definicji, dowodów, wyliczeń bez
należytego zrozumienia związków między
pojęciami, bez uchwycenia istoty problemu.
Z konieczności więc osoba ucząca się
werbalnie przyjmuje biernie słowa
(mówione, czytane), a jeśli się wysila, to
chce po prostu zapamiętać. W tym celu w
miarę potrzeby powtarza materiał aż do
dosłownego „wykucia". Uczący się
werbalnie jest nastawiony na wierną
reprodukcję testu, układu słów, a nie
układu myśli. Typową postacią uczenia się
werbalnego jest uczenie się formułkowe.
Uczący się „wkuwa" wzory, twierdzenia,
formułki, definicje bez zrozumienia ich
sensu, przy czym niekiedy czyni to w
przekonaniu, że w nich tkwi istota wiedzy.
• Oprócz wymienionych, najbardziej
typowych błędów, samoucy często
popełniają błędy wynikające z
nieprzestrzegania praw pamięci,
czyli procesów zapamiętywania,
przechowywania i przypominania.
• Poprawne i skuteczne
samokształcenie polega między
innymi na wystrzeganiu się
opisanych tu błędów. Jest to możliwe
przy rzetelnej i systematycznej pracy
umysłowej, przy poważnym
traktowaniu przyjętego na siebie
obowiązku samodzielnego uczenia i
doskonalenia się.
PRZEZWYCIĘZANIE BŁEDÓW
Samouk musi dokonywać analizy, poznawać
przyczyny, opanować metody przezwyciężania.
Ważne jest aby program samokształcenia nie
był zbyt trudny, by dobór podręczników i
tekstów do samodzielnego opanowania nie
przekraczał możliwości umysłowych i
czasowych samouka.
każda trudność wymaga zwiększonego wysiłku,
ale i mobilizuje. Pokonywanie trudności daje
zadowolenie, uleganie im sprawia zawód
SAMOKONTROLA I
SAMOOCENA
Integralną częścią samokształcenia są procesy
autoregulacyjne , których poprawny przebieg stanowi
warunek skutecznego przyswojenia sobie wiedzy i
sprawności. Wyróżnić tu trzeba samokontrolę,
samoocenę i autokorektę. Wszystkie te trzy czynności
są niezwykle istotne, a umiejętność ich wykonywania
decyduje o rezultatach samokształcenia.
Samokontrola i samoocena są ściśle ze sobą powiązane,
ponieważ osoby uczące się, kiedy kontrolują stopień
przyswojenia sobie wiedzy i opanowania sprawności,
muszą jednocześnie oceniać osiągnięte rezultaty. Po
stwierdzeniu ewentualnych niedociągnięć korygują
swoje błędy i braki, a więc przeprowadzają autokorektę,
która polega na poprawianiu popełnionych błędów i
uzupełnieniu własnych niedostatków, jakie wykaże
samokontrola i ujawni samoocena.
Podstawową cechą gwarantującą wartość
samokontroli i samooceny jest obiektywizm.
Chodzi o to, aby oceniać stan swojej wiedzy
i sprawności zgodnie z rzeczywistością - ani
zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Tylko wtedy
jest możliwe podejmowanie właściwych
decyzji dotyczących potrzebnych zabiegów
autokorektywnych - rodzajów i liczby
ćwiczeń poprawiających i uzupełniających
zauważone usterki w pracy
samokształceniowej. Ten obiektywizm
niełatwo jest osiągnąć, ponieważ zawsze
najtrudniej kontrolować i oceniać samego
siebie. Tym niemniej należy wszystko robić,
ażeby dojść do takiej umiejętności - choćby
poprzez ciągłą krytyczną analizę swojej
pracy umysłowej i działań praktycznych.
BIBLIOGRAFIA
A. Matlakiewicz, H. Solarczyk-Szewc, Dorośli uczą
się inaczej. Andragogiczne podstawy kształcenia
ustawicznego, Toruń 2005
S. Karaś, Sztuka samokształcenia, Warszawa 1994
http://www.edukacja.edux.pl/p-4862-
samoksztalcenie-w-teorii-i-praktyce.php
http://andragogika.wyklady.org/wyklad/52_podsta
wowe-uwarunkowania-uczenia-sie-doroslych-.html
http://www.koweziu.edu.pl/edukator/modules.php?
op=modload&name=News&file=article&sid=258
&mode=thread&order=0&thold=0
Małgorzata Olczak, Techniki samokształcenia
nauczyciela, „Edukacja i dialog”, Styczeń 2009