Podstawowa architektura B-ISDN
Funkcje niższego poziomu
TE
L
F
C
Sieć
szerokopasmowa
Sieć ISDN
(kanały 64kbit/s)
L
F
C
Sygnalizacja
międzycentralowa
TE (dost.
usługi)
Funkcje wyższego
poziomu
Sygnalizacja typu
użytkownik-użytkownik
LFC – funkcje lokalne (Local Functions
Capabilities)
TE – sprzęt użytkownika (Terminal
Equipment)
Sygnalizacja
użytkownik-sieć
Elementy połączenia B-ISDN
TE
TE
TA
CPN
NT1
SW
T
B
S
B
S
B
Wyposażeni
e
Końcowe
Użytkownik
a
Sieć
lokalna
Zakończenie
sieci
szerokopasmo
wej
Węzeł N
(przełącznik
szerokopasmowy
)
Interfejs
y NNI do
innych
węzłów
N sieci
B-ISDN
Interfejsy wg
wymagań
użytkownika
Prywatna
linia
transmisyjna
Interfejs UNI dla
abonenckiego
dostępu
szerokopasmoweg
o
TA – Terminal Adaptor
CPN – Customer
Premises Network
SW – Switch
Interfejsy w ATM
serwe
r
Łącze
publiczne
UNI
Łącze NNI
Łącze B-
ICI
Łącze
prywatne
UNI
Łącze
prywatne
UNI
Sieć
prywatn
a
Sieć
publiczn
a
Sieć
publiczn
a
R
R
R
R
R – router
B-ICI – styk sieciowy pomiędzy różnymi operatorami (Broadband
Interexchange Carrier Interconection)
Rozmieszczenie punktów odniesienia
B-TA
TE2/
B-TE1
R
S
B
B-TE1
B-NT2
B-NT1
S
B
T
B
U
B
TA – adapter terminala (Terminal
Adaptor)
TE – terminal (Terminal Equipment)
NT – zakończenie sieci (Network
Termination)
1.
Transfer asynchroniczny jest metodą przekazywania informacji
cyfrowej poprzez umieszczanie jej w krótkich pakietach o
ustalonej długości, zwanych komórkami (cells), lub pakietami
ATM. Określenie "transfer" obejmuje zarówno transmisję (a
zwłaszcza zwielokrotnienie) jak i komutację informacji, mające
na
celu
przetransportowanie
informacji
przez
sieć
telekomunikacyjną, od źródła (nadawcy) do wskazanego ujścia
(odbiorcy, ew. odbiorców).
2.
Każda komórka ATM składa się z 5-oktetowego nagłówka
(header) i 48-oktetowego pola informacji użytkowej (payload). W
ramach 40 bitów nagłówka możemy wyróżnić:
–
4-bitowe pole kontroli dostępu (Generic Flow Control - GFC).
Służy ono użytkownikowi do poinformowania sieci o jakości
obsługi wymaganej dla danego typu usługi. Pole to występuje
tylko na styku użytkownika z siecią (UNI- User - Network
Interface) a nie występuje na styku pomiędzy węzłami sieci
(NNI- Network - Node interface);
–
Pole numeru ścieżki logicznej (VPI - Virtual Path Identifier).
Komórki należące do tej samej grupy niosą ten sam numer
ścieżki logicznej;
–
Pole numeru kanału logicznego (VCI - Virtual Circuit
Identifier). Komórki generowane przez tego samego
użytkownika oznaczane są tym samym numerem tzw. kanału
logicznego.
–
Oba pola łącznie pozwalają rozróżniać na styku użytkownika
z siecią UNI 2
24
adresów ( transakcji; na styku NNI pole VPI
jest o cztery bity dłuższe (nie ma pola GFC);
–
2-bitowe pole typu komórki (PT- Payload Type) pozwala
odróżnić komórkę niosącą dane użytkownika (00) od
komórki zawierającej informację sygnalizacyjną;
–
Jeden bit rezerwy dla przyszłych zastosowań;
–
Bit priorytetu (CLP- Cell Lost Priority). Jeżeli bit ten jest
ustawiony na 1 to komórka może być odrzucona w okresie
przeciążenia;
–
8-bitowe pole kontroli poprawności nagłówka (HCS - Header
Check Sequence);
B - ISDN z protokołem komunikacyjnym ATM
Model OSI dla ATM
Architektura protokołu ATM
Warstwa fizyczna
Warstwa ATM
Warstwa AAL
Warstwy wyższe
Plan zarządzania
Plan
sterowania
Plan
użytkownika
Z
a
rz
ą
d
za
n
ie
w
a
rs
tw
y
Z
a
rz
ą
d
za
n
ie
p
la
n
u
Architektura protokołu ATM
ATM jako sieć szkieletowa
Zalety protokołu ATM
Porównanie standardów TDM i ATM
Pakiet
ATM
ATM
Multipleksacja
etykietowana
Pole informacyjne
Nagłówek
Szczelina
czasowa
Pole
informacyjne
Kanał 1
Kanał 2
Kanał 3
Kanał 4
Kanał n
TDM
Multipleksacja z
podziałem czasu
Właściwości technologii ATM
Asynchroniczna szerokopasmowa technologia komunikacyjna ATM
została
utworzona
w
celu
zapewnienia
transmisji
w
szerokopasmowych sieciach transportowych B-ISDN. Łączy
zalety
transmisji
synchronicznej
transmisji
pakietowej,
eliminując większość wad każdego z tych systemów.
Uniwersalność technologii:
• przesyłanie stałych porcji informacji o pojemności 53 bajtów
(w tym 48 bajtów informacji użytecznej i 5 bajtów nagłówka), co
ułatwia proces ich obróbki w węzłach sieci ATM;
• indywidualność połączeń o dowolnej szybkości w obrębie
przyjętych lub istniejących standardów (25 Mbit/s, 100 Mbit/s,
155 Mbit/s, 622 Mbit/s, 2500 Mbit/s), dzięki przyporządkowaniu
dowolnej
liczby
komórek
do
konkretnego
połączenia
użytkownika;
• obsługa transmisji izochronicznych: głosu, obrazu, standardu
telewizyjnego o podwyższonej rozdzielczości HDTV (ang. High
Division TeleVision) z opóźnieniem nie większym niż 10 ms,
przez zastosowanie przełączników (ang. switch) ATM z szybkim
sprzętowym przełączaniem komórek i połączeń;
• skalowanie przepływności ścieżek i węzłów ATM, dzięki czemu
wykorzystuje się w pełni maksymalną przepływność dowolnego
medium transportowego, w tym wysoką przepływność torów
światłowodowych;
• multipleksacja statystycznej poszczególnych kanałów, co pozwala na
efektywne gospodarowanie pasmem łącza transmisyjnego;
• tworzenie przekazów głównie w trybie połączeniowym, co oznacza, że
przed wysłaniem informacji właściwej występuje faza zestawienia łącza -
według parametrów deklarowanych przez abonenta (typ usługi,
przewidywana przepływność, deklarowany adres), a po zakończeniu
przekazu - jego likwidację;
• tworzenie wirtualnych połączeń przez sieć zarówno dla pojedynczych
kanałów, jak i definiowanych grup kanałów zwanych ścieżkami. Jest to
możliwe dzięki istnieniu odpowiednich identyfikatorów VCI (ang. Virtual
Channel Identifier) dla kanałów oraz identyfikatorów VPI (ang. Virtual
Path Identifier) dla ścieżek wirtualnych. Pola tych identyfikatorów
znajdują się w nagłówku każdej komórki ATM przesyłanej przez sieć;
• adaptacja strumienia komórek ATM do dowolnej przepływności medium
transportowego, przez wprowadzanie komórek pustych, pomijanych
w węźle docelowym;
• przypisanie komórkom ATM (kanałowi, ścieżce, połączeniu między
użytkownikami) konkretnej usługi, której parametry mogą być
dynamicznie zmieniane zarówno w fazie nawiązywania połączenia, jak
i w trakcie realizacji usługi;
• zapewnianie „przezroczystości” przenoszenia informacji przez sieć ATM,
a więc dostosowanie pracy sieci z różnymi protokołami komunikacyjnymi
i do realizacji różnych usług.
Właściwości technologii ATM
Model warstwowy sieci szkieletowej
Współdziałanie ATM
Współdziałanie ATM
Współdziałanie ATM
Współdziałanie ATM
Współdziałanie ATM
Routing ATM
Routing ATM
Interfejsy ATM
Wady i zalety ATM
Jakość usług w ATM
Klasyfikacja usług w ATM
Klasy jakości usług
• Klasa A
– klasa ta odpowiada usługom połączeniowym CBR z
czasową relacją pomiędzy punktami źródłowym i docelowym.
Typowymi usługami tego typu są transmisja głosu 64kbit/s oraz
transmisja wideo CBR.
• Klasa B
– klasa ta odpowiada usługom połączeniowym VBR z
czasową relacją pomiędzy punktami źródłowym i docelowym.
Typowym przykładem usługi tego typu są transmisja
skompresowanego (kodowanego) wideo VBR.
• Klasa C
– klasa ta odpowiada usługom połączeniowym VBR
bez czasowej relacji pomiędzy punktami źródłowym i
docelowym. Typowym przykładem usługi tego typu jest
bezpołączeniowy
transfer
danych
pomiędzy
sieciami
komputerowymi.
• Klasa D
– klasa ta odpowiada usługom bezpołączeniowym VBR
bez czasowej pomiędzy punktami źródłowym i docelowym.
Typowym przykładem usługi tego typu jest bezpołączeniowy
transfer danych pomiędzy sieciami komputerowymi.
Funkcje warstw ATM
Warstwy architektury protokołu ATM
•
Fizyczna (Physical layer), czyli funkcji realizujących dostęp do
medium transmisyjnego. W tej warstwie przewidziano możliwość
zastosowania jednego z dwóch standardów: SDH (lub jego
amerykańskiego odpowiednika SONET).
•
ATM (ATM layer), czyli funkcji realizujących niezawodny transfer
pakietów (cells) bez względu na typ usługi. Do podstawowych zadań tej
warstwy należy komutacja i sprawdzanie poprawności nagłówka komórki
ATM.
•
Adaptacji ATM (ATM Adaptation Layer), czyli funkcji zależnych od
typu realizowanej usługi, dostosowujących format danych wyższych
warstw protokołu do przesyłania informacji w postaci pakietów komórek.
• W modelu można także wyróżnić "płaszczyzny" lub ”plany” (planes) o
budowie warstwowej:
•
użytkownika (User PIane), która realizuje funkcję przesyłania
informacji użytkownika oraz stowarzyszonych z nią informacji sterujących
(dotyczących np. sterowania przepływem czy kontroli błędów);
•
sterowania (Control Plane), która realizuje funkcje sterowania
zgłoszeniami i połączeniami;
•
zarządzania (Management Plane), odpowiedzialną za realizację
funkcji nadzoru, zarządzania i utrzymania sieci ATM; dokładniej
płaszczyzna ta jest podzielona na funkcje zarządzania warstwą (Layer
Management) oraz zarządzania płaszczyzną (Plane Management).
Warstwy architektury protokołu ATM
Funkcje warstw ATM
Z
A
R
Z
Ą
D
Z
A
N
I
E
W
A
R
S
T
W
A
M
I
Funkcje wyższych warstw
Podwarstwa zbieżności
Podwarstwa segmentacji i składania
Generic flow control
Generacja i wydzielanie nagłówka
Translacja pól VPI i VCI
Multipleksacja i demultipleksacja pakietów
Dopasowywanie szybkości transmisji pakietów
Generacja i weryfikacja nagłówków pakietów
Wydzielanie pakietów ze strumienia bitów
Adaptacja ramki transmisyjnej
Generacja i odtwarzanie ramki transmisyjnej
Realizacja podstawy czasu
Funkcja łącza fizycznego
Wyższe warstwy
CS
SAR
AAL
ATM
TC
PM
Warstwa
fizyczna
.
Funkcje podwarstw SAR i CS
Realizuje podział jednostek PDU warstw wyższych na SAR- PDU.
Długość SAR-PDU wynosi 48 bajtów (pole informacyjne
komórki). Pierwszy bit za nagłówkiem komórki (CSI –
convergence sublayer indication) służy do synchronizacji
zegara. Numer sekwencyjny (SN – sequence number) ma
długość 3 bitów i jest używany do detekcji straconych
komórek i niewłaściwej numeracji. Pole protekcji numeru
(SNP – sequence number protection) ma długość 4 bitów –
zapewnia detekcję błędów i możliwości korekcyjne (dla pola
SN i CSI). Podwarstwa CS protokołu AAL1 realizuje
następujące funkcje:
• korekcję błędów;
• odtwarzanie zegara;
• odtworzenie zegara przez znakowanie czasu w CS-PDU;
• obsługę straconych i niewłaściwe ponumerowanych komórek.
W szczególności AAL1 realizuje transfer danych głosowych.
Postać komórki zawierającej SAR-PDU – format
AAL1
Konwersja danych od PDU do komórki
ATM
Warstwy
wyższe
CS
SAR
Warstwa
ATM
64 kB
44 B
Długi plik danych
44 B
T
H
2
B
2
B
48 B - payload
Header
5
B
CS PDU
SAR PDU
ATM
Funkcje warstw ATM
Warstwa fizyczna
dzieli się na dwie podwarstwy:
medium fizycznego
(Physical Medium sublayer), realizującą funkcje ściśle
związane z wykorzystywanym medium transmisyjnym, tzn.:
• transfer bitów;
• transformacja optyczno-elektryczna;
• zarządzanie informacją synchronizującą, generowanie i odtwarzanie
podstawy czasu;
• kodowanie liniowe (jeśli występuje).
zbieżności transmisji
(Transmission Convergence Sublayer), która realizuje
funkcje adaptacji strumienia pakietów do transmisji podstawowych
elementów danych (czyli bitów lub oktetów) w fizycznym medium, a
dokładniej:
• obliczanie nadmiaru kodowego dla każdego pakietu i umieszczanie go w
polu HEC nagłówka;
• weryfikacja nagłówka w odebranym pakiecie;
• dokonywanie skramblingu pola informacyjnego;
• umieszczanie pakietu w ramce transmisyjnej wydzielanie pakietu z
ramki, polegające po prostu na wskazaniu początku i końca
poprawnego pakietu.
Funkcje warstw ATM
Warstwa ATM
Warstwa ATM (ATM layer) jest zespołem funkcji niezależnych od
medium
transmisyjnego, dostarczających możliwości przezroczystego
transferu informacji użytkownika (informacji właściwej).
Inaczej mówiąc, warstwa ATM jest wspólną platformą dla
użytkowników usług w sieci, w tym takich jak sygnalizacja i
zarządzanie. Pomiędzy warstwą adaptacji ATM (ATM
Adaptation layer), a warstwą ATM są przesyłane pola
informacyjne pakietów, tzn. ciągi 48 bajtowe. W warstwie
ATM jest tworzona kompletna struktura pakietu.
Podstawowymi funkcjami realizowanymi w warstwie ATM są:
• multipleksacja i demultipleksacja pakietów w komutatorach;
• tworzenie i rozpakowywanie nagłówka pakietu;
• realizacja doboru trasy dla pakietu;
• realizacja translacji VCI lub/i VPI- czyli komutacja komórek;
• realizacja procedur sterowania przepływem (Generic Flow
Control) - tylko w UNI.
Warstwy adaptacji (AAL)
Technika ATM może być używana do transmisji głosu, wideo i innych pakietów, i dowolny
strumień danych musi być konwertowany, do formatu komórki ATM. Dodatkowo komórki
przenoszące informacje, mogą w trakcie transmisji zostać zagubione z powodu zakłóceń,
błędów w urządzeniach lub natłoku. Z tego powodu dane do przesłania przez sieć ATM muszą
być odpowiednio przygotowane.
W warstwie adaptacji ATM wyróżnia się dwie podwarstwy:
• zależną od typu usługi (lub rodzaju ruchu), nazywaną
podwarstwą zbieżności
CS
(Convergence Sublayer);
• podwarstwę
segmentacji i składania SAR
(Segmentation And Reassembly) niezależną od typu
usługi, w której jednostki PDU warstw wyższych są dzielone na pola informacyjne właściwe
komórkom ATM.
Podwarstwa CS zapewnia odpowiednią kontrolę błędów i zachowanie kolejności oraz
wymiarowanie (sizing) informacji. Po fazie przygotowania, komunikat jest dostarczany do
podwarstwy segmentacji, gdzie dzielony jest na 48-bajtowe komórki, które po dołączeniu 5-
bajtowego nagłówka wysyłane są do sieci. Po stronie odbierającej komórki po przejściu przez
podwarstwę składania (reassembly) przechodzą do odpowiedniej warstwy AAL w celu
odtworzeniu oryginalnego komunikatu.
W ramach klas zdefiniowano pięć rodzajów warstw adaptacji, oznaczanych kolejno AAL1 do
AAL5:
• klasa A
: dotyczy usług, wymagających synchronizacji czasowej pomiędzy źródłem a
odbiornikiem – emulacja łącza, odnosi się do źródeł wymagających stałej szybkości
nadawania/odbioru – CBR (Constant Bit Rate) – AAL1;
• klasa B
: dotyczy usług (audio, wideo) o zmiennej szybkości nadawania wymagających
synchronizacji czasowej pomiędzy nadajnikiem i odbiornikiem – AAL2;
• klasa C
: dla usługi danych (niewymagających obsługi w czasie rzeczywistym) połączeniowych
– AAL3/4;
• klasa D
: dla usługi danych niewymagających zestawienia połączenia (podobny do klasy C) –
AAL3/4;
• Dodatkowo zaproponowano protokół AAL5, podobny do AAL 3/4, dla usług danych klasy C i D.
Funkcje warstw ATM
Funkcje AAL1
Protokół AAL1 służy do realizacji usług CBR wymagających
synchronizacji nadajnika z odbiornikiem (klasa A). Usługi dostarczone
przez tą warstwę polegają na odbiorze jednostek SDU (Service Data
Unit) ze stałą szybkością transmisyjną i przekazanie ich z taką samą
szybkością bitową, transfer informacji synchronizacyjnych pomiędzy
źródłem i miejscem przeznaczenia oraz identyfikacją strat lub
błędnych informacji, które nie są odkryte przez warstwę AAL.
Dla dostarczenia powyższych usług, protokół AAL1 wykonuje następujące
funkcje:
• segmentacja i zbieranie informacji użytkowych;
• reakcja na zmienne opóźnienie komórek (CDV–cell delay variation);
• obsługa straconych i źle umiejscowionych komórek;
• odtworzenie w odbiorniku częstotliwości zegara nadajnika;
• monitorowanie informacji sterującej protokołu AAL dla obsługi
błędów, tj. AAL – PCI (AAL – Protocol Control Information);
• obsługa błędów AAL – PCI;
• monitorowanie pól informacyjnych użytkowych z punktu widzenia
błędów bitowych i podejmowanie akcji korygujących.
Funkcje warstwy AAL2
Specyfikacja AAL2 została przygotowana do realizacji
usług o zmiennej szybkości nadawania (VBR) wymagających
synchronizacji między źródłem i odbiornikiem, np.
skompresowanego wideo i dźwięku. Różnica w stosunku do
AAL1 polega na odbieraniu SDU ze zmienną szybkością.
Protokół AAL2 akceptuje CS-PDU o zmiennej długości.
Nagłówek
komórki
Numer
sekwencji
Typ
informacji
Przenoszone
dane
CRC
Wskaźnik
długości
Postać komórki zawierającej SAR-
PDU AAL2
Pola SN (4 bity, detekcja straconych bitów) oraz 10 bitowe
CRC umożliwiają korekcję do dwóch błędów w polu SAR-PDU.
Pole IT (4 bity) wskazuje na to czy komórka jest pierwszą,
środkową lub końcową komórką generowanego burstu.
Ponieważ ostatnia komórka burstu nie musi zawierać
pełnych 45 bajtów danych, 6 bitowe pole LI wskazuje na to, w
jakim stopniu jest nimi wypełniona.
Funkcje warstwy AAL3/4
AAL3 jest przeznaczona do przesyłania danych w trybie
połączeniowym bez zachowania synchronizacji między
nadajnikiem i odbiornikiem.
AAL3 (a także AAL4) ma zaimplementowane mechanizmy
kontroli błędów i retransmisji. Typ AAL4 jest bardzo
podobny do AAL3 z tą różnicą, że przeznaczony jest do
transmisji w trybie bezpołączeniowym. Protokół AAL3/4
przeznaczony jest do obsługi danych wrażliwych na straty
komórek. Parametr dotyczący opóźnienia nie jest dla tych
aplikacji krytyczny. Funkcje AAL3/4 obejmują segmentację i
zbieranie danych użytkowych o zmiennej długości oraz
obsługę błędów. Protokół może być użyty dla transferu
danych przesyłanych w ramkach jak i w postaci strumienia
danych. Proponuje się dwa typy usług: message mode (dla
danych przesyłanych w ramkach) i streaming mode (dla
strumienia danych). Message mode: pojedyncze SDU
odpowiada pojedynczemu CS-PDU (lub opcjonalnie, wielu
CS-PDU). Streaming mode: dla ciągłego przesyłania – jeden
lub więcej SDU odpowiada jednemu CS-SDU.
ST
SN
MID
DANE
CRC
LI
Nagłówek SAR-PDU
SAR-PDU
Trailer SAR-PDU
2
4
10
6
10
Postać komórki zawierającej SAR-PDU –
AAL3/4
DANE
Nagłówek CPCS-PDU
CPCS-PDU
Trailer CPCS-PDU
Nagłówek
CPCS-PDU
PAD
Trailer
CPCS-PDU
CPI
Btag
BAsize
AL
Etag
Length
1
1
1
1
2
2
Postać CS-PDU AAL3/4
Nagłówek CS-PDU składa się z następujących pól:
CPI – wskazuje na jednostki w których będzie liczone pole Basize;
Btag – łącznie z polem Etag wskazuje na początek i koniec
wiadomości;
BAsize – informacja o wielkości buforów odbiorczych;
Trailer natomiast zawiera:
AL – 32-bitowe dopełnienie trailera;
Etag – patrz Btag;
Lenght – długość pola danych CPSC-PDU.
Pole PAD spełnia funkcję dopełnienia informacji użytkowej.
Funkcje warstwy AAL3/4
Funkcje warstwy AAL5
Protokół AAL5 dotyczy usług z zestawieniem połączenia bez
synchronizacji
czasowej
pomiędzy
źródłem
i
przeznaczeniem (klasa C) lub usługę obsługi ruchu
bezpołączeniowego (klasa D). Warstwa AAL5 stosowana
jest, do transmisji ruchu VBR i ABR, zarówno w trybie
połączeniowym, jak i bezpołączeniowym. Funkcjonalność
warstwy AAL5 jest uproszczona w stosunku do AAL3/4, aby
obsłużyć ruch o dużej szybkości i zwiększyć jej
efektywność. Zakłada się, że funkcje związane z obsługą
błędów, retransmisji i sprawdzenia kolejności komórek są
realizowane przez warstwy wyższe.
DANE
PT
Nagłówek komórki
SAR-PDU
Postać SAR-PDU AAL5
DANE
CPCS-PDU
Trailer CPCS-PDU
PAD
Trailer
CPCS-PDU
Length
1
1
2
CRC
4
CPCS
UU
CPI
Postać CS-PDU
AAL5
Funkcje warstwy AAL5
Różnice pomiędzy typami AAL 3/4 i
typem AAL5
• typy AAL 3/4 realizują kontrolę błędów na
poziomie komórek i ramek, w AAL5 – jedynie
na poziomie ramek;
• długość pola payload SAR-PDU: typy 3/4 - 44
bajty, typ 5 – 48 bajtów;
• poziom multipleksacji AAL: typ 3/4 - możliwa
multipleksacja z użyciem wskaźnika MID, typ
5 – nie ma możliwości multipleksacji;
• zbieranie wiadomości typ 3/4 - CS-PDU jest
składane z użyciem pól ST i SN, typ 5 – przez
detekcję bitu końca ramki zawartego w
nagłówku.
Ogólna struktura pakietu ATM
nagłówek
Pole informacyjne
Strumień cyfrowy
4
0
5
5
2
5
oktetów
48 oktetów = 384 bity
inf.
53 oktety = 424 bity
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
48
47
46
45
44
1
2
3
4
5
6
7
8
OKTETY
BITY
NAGŁÓWEK
PRZESTRZEŃ ŁADUNKOWA
(HEADER)
(PAYLOAD)
C
F
C
VPI
VCI
H
E
C
PT
CLP
Res
Struktura komórki ATM
Struktury pakietów ATM w styku UNI
oraz NNI
C
L
P
1
1
1
1
1
48
UNI
0 1 2 3 4 5 6 7
1
1
1
1
1
48
NNI
0 1 2 3 4 5 6 7
GFC
VPI
VPI
VPI
VCI
VCI
VCI
VCI
VCI
VCI
VCI
PT
PT
C
L
P
HEC
HEC
DANE
DANE
GFC: Generic Flow Control
4-0 bitów
VPI: Virtual Path Identifier 8-12 bitów
VCI: Virtual Channel Identifier
16
bitów
PTI: Payload Type Identifier 3 bity
CLP: Cell Loss Prioryty
1
bit
HEC: Header Error Control
8 bitów
Zawartość poszczególnych pól nagłówka
ATM
GFC
Pole to występuje tylko sprzęgu UNI (w punktach odniesienia SB i TB), zawiera 4 bity ułatwiające zarządzanie
przepływem pakietów pomiędzy elementami sieci użytkownika. W przypadku, gdy procedura GFC nie jest wykorzystana
wartość tego pola wynosi 0000. Pole GFC może być wykorzystane przez użytkownika w celu wydzielenia w ramach jego
prywatnej sieci wielu klas usług z realizacją różnych wartości QoS. Pprocedury GFC są użyte w sytuacji, gdy wiele
terminali dzieli wspólne zasoby dostępu do sieci (także dla pojedynczego terminala).
Funkcje realizowane przez GFC
:
•
gwarantowanie wymaganej przepływności dla połączeń;
•
wysoka efektywność i małe opóźnienia;
•
brak wpływu na ruch kierowany z sieci do terminala użytkownika;
•
brak istotnego wpływu na charakterystyki ruchu kierowanego z terminala do sieci ATM;
•
odporność na sytuacje awaryjne.
VCI
Zarówno w styku UNI, jak i NNI pole VCI ma jednakową wielkość 16 bitów. Daje to możliwość utworzenia do 65536
kanałów wirtualnych w obrębie każdej ścieżki wirtualnej
.
VPI
Wielkość pola VPI w styku UNI wynosi 8 bitów, a w styku NNI – 12 bitów. Daje to możliwość utworzenia do 256 różnych
ścieżek wirtualnych w styku UNI oraz do 4096 ścieżek wirtualnych w styku NNI. Potrzeby funkcjonalne w sprzęgu NNI
wydają się dużo mniejsze.
CLP
Bit jest zarezerwowany dla celów określania priorytetu pakietu (CLP - Cell Loss Priority). Jeśli CLP=1, pakiet może być
utracony w sytuacji natłoku. W trakcie przejścia pakietu przez sieć można podnieść jego priorytet względem utraty
ustalając CLP=0 ale nie gwarantuje to oczywiście niezawodnego dostarczenia do miejsca przeznaczenia.
HEC
Ośmiobitowe pole protekcji przed błędami transmisji (HEC - Header Error Control) jest użyte w celu wykrywania
błędów transmisji. Chroniona jest zawartość całego nagłówka. Pojedyncze błędy mogą być korygowane ale większa
liczba błędów może być tylko detekowana. Algorytm HEC jest identyczny w obu sprzęgach: UNI i NNI.
RES
Jednobitowe pole RES jest przeznaczone do przyszłych zastosowań i ustawione na wartość 0. Ten bit nie powinien być
wykorzystywany do żadnych zastosowań krajowych, operatorskich czy też prywatnych (sieci wydzielone).
Pole informacji
Przeznaczone dla informacji użytkownika. Jego wykorzystanie i podział na mniejsze jednostki nie wpływa na działanie
warstwy sieciowej albo adaptacji ATM.
Translacja VCI w węzłach
komutacyjnych
VCI=17
VCI=75
VCI=1
VCI=9
VCI=4
72
VCI=
23
17 ->
75
75 -> 1
1 -> 9
9 ->
472
472 ->
23
Sposoby utworzenie kanału wirtualnego:
•bez wykorzystania procedur sygnalizacyjnych, na podstawie subskrypcji
usługi;
•wykorzystując procedury metasygnalizacji – w taki sposób są tworzone
specjalne kanały sygnalizacyjne;
•wykorzystując specjalne kanały sygnalizacyjne (signalling VCC) – w taki
sposób są tworzone „klasyczne” kanały wirtualne w chwili nadejścia
nowego zgłoszenia;
•wykorzystując procedury sygnalizacyjne typu użytkownik-użytkownik (np.
tworzenie odrębnego kanału sygnalizacyjnego na bazie już istniejącego
połączenia typu ścieżki wirtualnej).
Ścieżki i kanały wirtualne w połączeniu
ATM Wzajemne relacje VC - VP
VCL=16
VCL=22
VCL=95
VPI=86
VCL=23
5
VPI=86
VCL=40
VPI=86
.
Łącze ATM
(medium
transmisyjne)
VP
VP
VP
VC
VC
VC
etykieta
port
wej.
m
m
n
wyj.
wej.
port wyj. j
etykieta wyj. n
i
TABLICA PRZEŁĄCZEŃ
KOMUTATOR / MULTIPLEKSER
Zasada działania
komutatora/multipleksera ATM
Rodzaje połączeń ATM
Istnieją dwa poziomy połączenia zdefiniowane przez CCITT:
połączenie typu kanału wirtualnego VCC ( Virtual Channel Connection );
połączenie typu ścieżki wirtualnej VPC (Virtual Path Connection ).
VP
ŚCIEŻKA
WIRTUALNA
POŁĄCZENIE
WIRTUALNE
VP
Rodzaje połączeń ATM
Komutacja w ATM
Rodzaje połączeń ATM
Rodzaje połączeń ATM
Topologie sieciowe ATM
Typy pakietów ATM
W sieci ATM działającej w rzeczywistych warunkach
transmitowane są nie tylko pakiety zawierające poprawnie
zakodowaną
informację
użytkownika.
Wykaz
typów
pakietów określonych w standardzie ATM obejmuje:
• pakiety puste
(idle cells), generowane i usuwane przez
warstwę fizyczną; pakiety te nie przenoszą żadnej informacji
a jedynie mają za cel dostosowanie szybkości przepływu
pomiędzy warstwą ATM oraz warstwą fizyczną wynikającą
z obciążenia systemu transmisyjnego;
• pakiety poprawne
(valid cells), przesyłane w warstwie
fizycznej, które mają prawidłowy nagłówek lub których
nagłówek został zmodyfikowany przez proces weryfikacji;
• pakiety niepoprawne
(invalid cells), których nagłówek
zawiera błędy nie usunięte przez proces weryfikacji, pakiety
tego typu są usuwane przez warstwę fizyczną;
• pakiety
przydzielone
(assigned
cells),
występujące
w warstwie ATM i dostarczające usługi dla aplikacji;
• pakiety nieprzydzielone
(unassigned cells), czyli wszystkie
pakiety warstwy ATM, które nie są „przydzielone”.
Jakość obsługi aplikacji (QoS)
Grupy parametrów jakościowych:
•
parametry negocjowane
;
•
parametry nie negocjowane
.
Do grupy parametrów negocjowanych należą:
•
CDV (Cell Delay Variation) – zmienność opóźnienia komórki, która opisuje
wielkość odchyleń rzeczywistych czasów przyjść komórek do punktów
pomiarowych od zakładanych czasów teoretycznych;
•
Max CTD (Cell Transmission Delay) - maksymalne opóźnienie komórki
doznawane podczas transferu;
•
CLR (Cell Loss Rate) – prawdopodobieństwo straty komórki (stosunek
komórek straconych do wszystkich komórek transmitowanych).
Do grupy parametrów nie negocjowanych należą:
•
CER (Cell Error Rate) – prawdopodobieństwo przekłamania komórki
(stosunek liczby komórek błędnych do wszystkich komórek tzn. dobrze i
błędnie przesłanych);
•
SECBR (Severely Error Cell Block Rate) – prawdopodobieństwo znacznie
przekłamanych bloków komórek (stosunek liczby bloków znacznie
przekłamanych do liczby wszystkich bloków – nie bierze się tu pod uwagę
komórek zawartych w silnie zakłóconych blokach);
•
CMR
–
stopa
błędnie
skomutowanych
komórek
(stosunek
źle
skomutowanych komórek do danego przedziału czasu).
Wartości parametrów QoS aplikacji
wideofonicznych
Parametr QoS
Proste (QoS1)
Rozszerzone
(QoS2)
Zaawansowane
(QoS3)
Opóźnienie audio
<400ms
<400ms
<150ms
Zakres
częstotliwości
audio
>0.3 – 3.4 kHz
>0.3 – 3.4 kHz
>0.05 – 6.8 kHz
Poziom audio
- 20 dBm
- 20 dBm
- 20 dBm
Czas bezbłędnego odbioru
sygnału audio
>5min
>15min
>30min
Opóźnienie sygnału wideo
<10s
(obraz
stały)
<600ms
<250ms
Różnica
opóźnień
wideo/audio
Nie określone
>-400 i <200ms
>-150 i <100ms
Liczba klatek na sekundę
Nie określone
>5 klatek/s
>25 klatek/s
Rozdzielczość wideo
Nie określone
>176x144
>352x288
Czas bezbłędnego odbioru
sygnału wideo
Nie określone
>15min
>30min
Różnica
opóźnień
DSD/audio
<1s
<200ms
<100ms
Czas bezbłędnego odbioru
danych DSD
>5min
>15min
>30min
Szybkość transmisji
>5 kbit/s
>50 kbit/s
>500 kbit/s