Repolaryzacja

poszczególnych partii

komór odbywa się w

kolejności odwrotnej niż

ich depolaryzacja. Na

poziomie pojedynczej

komórki roboczej

komory oznacza to, że

im później jest ona

pobudzana podczas

skurczu mięśnia komory,

tym krótsza jest jej faza

plateau jej potencjału

czynnościowego.

Zjawisko to określane

jest jako

GRADIENT

KOMOROWY.

Oznaczanie gradientu

komorowego

A) Oznaczamy powierzchnię zespołu QRS i załamka T,

traktując pola zajmowane przez załamki jako trójkąty.

Amplitudę wyrażoną w mikrowoltach mnożymy przez

połowę ich czasu trwania (sek). Wartości nanosimy na

układ współrzędnych i sumujemy powierzchnię każdego

z załamków. Wykreślamy średnią oś elektryczną zespołu

QRS.

Oznaczanie gradientu

komorowego

B) Podobnie wyznaczamy średnią oś elektryczną załamka T.
C) Z zakończeń wektorów obu osi elektrycznych

prowadzimy równoległe do przeciwległych ramion. Punkt

ich przecięcia połączony z początkiem układu

współrzędnych wyznacza kierunek i wartość wektora

gradientu komorowego.

Poza liczbową wartością gradientu

obliczamy kąt nachylenia jego osi

względem osi odprowadzenia, zwany

osią

gradientu komorowego

, a

także kąt między osią zespołu QRS a

osią załamka T, który nosi nazwę

przestrzennego kąta QRS-T.

Wartości prawidłowe gradientu i pochodnych
parametrów u zdrowych osób w wieku
20-29 lat:

• Kąt przestrzenny QRS-T: 21,7 ± 27,2

0

• Wektor gradientu komorowego: 24 ± 7,1

µVs

• Oś gradientu komorowego: 51,9 ± 13,9

0

Wektokardiografia

Jest to metoda badania

elektrokardiograficznego, poprzez
śledzenie mechanizmów
rozprzestrzeniania się zjawisk
elektrycznych w sercu. Zapis
(wektokardiogram) pozwala
diagnozować stan mięśnia
sercowego.

Aby utworzyć obraz

wektokardiogramu postępujemy

w następujący sposób:

Na elektrokardiogramie wymierzamy wysokość

jednoimiennych załamków w tym samym

momencie pracy serca. Odmierzone wielkości

załamków odkładamy na odpowiednich bokach

trójkąta Einthovena, mierząc od środka tych

boków i przestrzegając znaków ujemnych i

dodatnich. Od otrzymanych punktów prowadzimy

prostopadłe i ich punkt przecięcia łączymy ze

środkiem trójkąta. W ten sposób otrzymujemy

wektor elektryczny dla wybranego momentu

pobudzenia serca. Podobnie postępujemy z

innymi momentami pobudzenia serca.

Wektokardiogram

W jego skład wchodzą 3 pętle,

odpowiadające załamkowi P,
zespołowi QRS i załamowi T. Ocena
każdej pętli wymaga określenia jej
konfiguracji, stosunku do dwóch
pozostałych pętli oraz kierunku i
wielkości najdłuższego wektora.

Wszystkie te parametry,

określamy w 3 płaszczyznach:
czołowej, strzałkowej i
poprzecznej.