– zjawisko optyczne i

meteorologiczne występujące w postaci
charakterystycznego wielobarwnego łuku,
widocznego gdy Słońce oświetla krople wody
w ziemskiej atmosferze. Tęcza
powstaje w wyniku dyspersji (rozszczepienia
światła) oraz przez załamanie i odbicie
światła przez niemal kuliste krople wody.

Tęcza w literaturze i sztuce

Tęcza jest często podmiotem utworów literackich i dzieł sztuki,
malowali ją m.in.

Peter

Paul Rubens i George Inness

(zobacz też

skrót do Wikicytatów po prawej stronie). Jak wspomniano powyżej,
tęcza wspomniana jest w Biblii – Biblia Gdańska, Stary Testament,
Księga Rodzaju, Rozdział 9 (

hebr.

תשק qeszet):

[...]
12 Tedy rzekł Bóg: To jest znak przymierza, który Ja dawam
między mną i między wami, i między każdą duszą żywiącą, która
jest z wami, w rodzaje wieczne.
13 Łuk mój położyłem na obłoku, który będzie na znak
przymierza między mną, i między ziemią.
14 I stanie się, gdy wzbudzę ciemny obłok nad ziemią, a ukaże
się łuk na obłoku:
15 Że wspomnę na przymierze moje, które jest między mną i
między wami, i między każdą duszą żywiącą w każdem ciele; i nie
będą więcej wody na potop, ku wytraceniu wszelkiego ciała.
[...]

Tęcza występuje również w wielu utworach literatury międzynarodowej – należy tutaj wymienić takich twórców jak

Maria Konopnicka

napisała wiersz zatytułowany Tęcza:

A kto ciebie, śliczna tęczo,

Siedmiobarwny pasie,

Wymalował na tej chmurce

Jakby na atłasie?

[...]

O tęczy również napisał

Antoni Kucharczyk:

Po długiej niepogodzie zajaśniało słońce,

Na niebie zachmurzonym, na kształt pół-obręczy

Zajaśniał łuk świetlany siedmiobarwnej tęczy,

Piją zbyteczne wody obydwa jej końce.

[...]

Pomimo faktu, że w tęczy występuje niemal ciągłe widmo kolorów,
tradycyjnie uznaje się, że kolorami tęczy są:

czerwony

(na zewnątrz łuku),

pomarańczowy

żółty

zielony

niebieski

indygo

fioletowy

(wewnątrz łuku).

Barwy podstawowe

– minimalne zestawy kolorów, które łączone umożliwiają

uzyskanie dowolnych kolorów z podanego zakresu. Do stosowania u ludzi, układy są
oparte o trzy kolory, do addytywnego składania barw stosowanych np w
wyświetlaczach, zwykle używane są kolory czerwony, zielony i niebieski lub czerwony,
żółty i niebieski. Dla subtraktywnycego mieszania kolorów, jak mieszanie pigmentów
lub barwników, zwykle wykorzystywane są magenta, cyjan i żółty
Ogólnie panującym, aczkolwiek błędnym przeświadczeniem jest, że trzy podstawowe
kolory to: czerwony, niebieski i żółty.
Jeśli zachodzi mieszanie światła emitowanego, wówczas zachodzi zjawisko syntezy
addytywnej. W oparciu o syntezę addytywną mieszania barw pracują monitory oraz
inne wyświetlacze kolorowe, emitując wiązki świateł Red (czerwony), Green (zielony),
Blue (niebieski) (RGB). Czarny ekran to wynik braku emisji światła, a biały to wynik
złożenia świateł R + G + B z jednakową jasnością.
Jeśli natomiast zachodzi mieszanie kolorów światła odbitego (np. wydruk na papierze
lub zestaw filtrów szklanych), wówczas występuje zjawisko syntezy subtraktywnej. W
takim przypadku przyjmuje się najczęściej trzy podstawowe kolory to magenta
(fioletoworóżowy), cyjan (błękitny) i żółty. Zjawisko to wykorzystuje się m.in. do druku
na białym papierze. Farba drukarska, pokrywając papier tworzy filtr, a niepochłonięte
długości fal świetlnych docierają do oka wywołując wrażenia określonej barwy.