Systemy odniesień przestrzennych
Uniwersytet Warmińsko – Mazurski
w Olsztynie
Wydział Geodezji i Gospodarki Przestrzennej
GEODEZYJNE OPRACOWANIE
PROJEKTU INWESTYCJI
Zadaniem geodezyjnego opracowania projektu inwestycji
jest jednoznaczne określenie położenia jego elementów
w układzie wyznaczonym przez punkty osnowy realizacyjnej.
Projekty inwestycji pod kątem ich geodezyjnego
opracowania możemy podzielić na dwie grupy:
- obejmujące zespoły obiektów
- plany zagospodarowania przestrzennego,
- plany realizacyjne osiedli mieszkaniowych,
- plany generalne zakładów przemysłowych,
- projekty szlaków komunikacyjnych.
- pojedynczych obiektów
- budynki,
- mosty wiadukty,
- wielkie maszyny.
OGÓLNY PLAN
ZAGOSPODAROWANI
A PRZESTRZENNEGO
SZCZEGÓŁOWY
PLAN
ZAGOSPODAROWANI
A PRZESTRZENNEGO
PLANY
REALIZACYJNE
OSIE ULIC
LINIE ROZGRANICZAJĄCE
TERENY O INNYM
PRZEZNACZENIU
LOKALIZACJA BUDYNKÓW
OSIE KONSTRUKCYJNE
SIECI
POLIGONOWE
OSIE ULIC SIATKA
REALIZACYJNA
OSNOWA
BUDOWLANO
-MONTAŻOWA
W geodezyjnym opracowaniu inwestycji należy ustalić
hierarchię elementów geometrycznych.
Analiza geometryczna projektu powinna obejmować;
- układ elementów głównych i podrzędnych,
- powiązania elementów projektowych z elementami
istniejącymi
- wymiary ustalone w projekcie i ich wzajemna zgodność,
- tolerancję wymiarów.
Z analizy powinny wynikać warunki:
- wzajemnej równoległości elementów,
- wzajemnej prostopadłości elementów,
- zachowania kątów,
- zachowania odległości,
- ustalone promienie krzywizny,
- normatywy budowlane (np. szerokość drogi).
W wyniku geodezyjnego opracowania projektu sporządza się
szkice dokumentacyjne, które powinny zawierać w szczególności:
- zanumerowane punkty i linie geodezyjnej osnowy
realizacyjnej,
- osie budowli lub osie elementów konstrukcyjnych oraz ich
oznaczenia,
- obrysy budowli, ich wymiary oraz ich oznaczenia,
- wszystkie elementy liniowe i kątowe potrzebne do
wyznaczenia budowli w nawiązaniu do osnowy
realizacyjnej oraz elementy służące do skontrolowania
prawidłowości wyznaczenia,
- ważniejsze obiekty oraz urządzenia istniejące w terenie
oraz odległości od nich do nowoprojektowanych budowli,
- robocze znaki wysokościowe i ich rzędne,
- rzędne, wysokości głównych punktów projektowanej
budowli,
- wykaz współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej,
ewentualnie współrzędne zasadniczych punktów budowli,
Szkic realizacyjny sporządza się w skali 1:200 – 1:50.
Kolorem czarnym zaznacza się elementy istniejące,
a kolorem czerwonym elementy projektowane.
Szkic dokumentacyjny
(fragment)
Układ "1992"
- utworzony w oparciu o jednostrefowe dla
obszaru Polski (w szerokim 10° pasie południkowym)
odwzorowanie Gaussa - Krügera elipsoidy GRS-80 z południkiem
osiowym (środkowym) Lo=19° i przy
założeniu skali długości na tym południku mo = 0.9993.
Współrzędne pełne w układzie 1992 oblicza się z formuł:
X
1992
= m
0
* X
GK
- 5300000
Y
1992
= m
0
* Y
GK
+ 500000
współrzędne Gaussa-Krugera:
X
GK
- względem obrazu równika
Y
GK
- względem obrazu południka środkowego
skala na południku osiowym: m
0
= 0.9993
Układ "1992" jest przeznaczony dla map w skalach 1: 10000
i mniejszych. Jest stosowany również w obliczeniach państwowych
osnów geodezyjnych
Układ 1992
Układ "2000"
jest złożony z czterech stref, z których każda
powstała jako odwzorowanie Gaussa - Krügera elipsoidy GRS-80 w
pasie południkowym 3° ze skalą kurczenia na południku osiowym
każdej strefy mo = 0.999923. Dla kolejnych stref przyjęto
następujące południki osiowe: 15°, 18°, 21°, 24°. Powstałe układy
oznaczamy odpowiednio:
2000/15, 2000/18, 2000/21, 2000/24
Współrzędne pełne w układzie 2000 wyznacza się z zależności:
X
2000
= m
0
* X
GK
Y
2000
= m
0
* X
GK
+ 500000 + c * 1000000
X
GK
, Y
GK
- współrzędne Gaussa-Krügera
m
0
= 0.999923
c = L
0
/ 3 - cecha strefy wynosząca dla kolejnych stref
odpowiednio: 5, 6 , 7, 8
L
0
- długość południka osiowego strefy w stopniach
Przyjęta skala na południku środkowym każdej strefy oznacza, że
zniekształcenia odwzorowawcze na tym południku wynoszą -7.7
cm/km. Na styku sąsiednich stref w obszarze Polski wynoszą one
maksymalnie ok. + 7 cm/km. Układ 2000 jest przeznaczony dla map
gospodarczych wielkoskalowych.
Układ 2000
Układy współrzędnych lokalnych stosowane
w geodezyjnym opracowaniu projektu
1. Układy bezwzględne
1. kartezjańskie
2. biegunowe
3. walcowe
4. sferyczne
2. Układy
względne
Układ kartezjański
Układ biegunowy
Układ walcowy
Układ sferyczny
Lokalny układ współrzędnych
TYCZENIE LOKALIZUJĄCE
Tyczenie lokalizujące polega na określeniu w terenie położenia
wybranych punktów lub osi projektu.
- metoda domiarów prostokątnych,
- metoda biegunowa,
- kątowe wcięcie wprzód.
Kolejność czynności wykonywanych przy wyznaczaniu
elementów konstrukcji tyczenia jest następująca:
- wstępne odłożenie wielkości danego elementu tyczenia,
- pomiar tego elementu,
- obliczenie poprawki
- wprowadzenie poprawki
- kontrola tyczenia.
12
o
42’12
’’
d=120.878
122
5