BIOMECHANIKA CHODU

CHÓD SPORTOWY

Co to jest chód sportowy?

• Specjalność lekkoatletyczna

polegająca na pokonywaniu trasy

marszem

• Najważniejsze przepisy chodu

sportowego nakazują zawodnikowi

ciągły kontakt z podłożem (zawsze

jedna ze stóp musi dotykać podłoża),

co uniemożliwia pokonywanie trasy

biegiem oraz wyprostowanie w kolanie

nogi pozostającej z tyłu.

Ten nietypowy sposób poruszania się,

spełniając warunki określone przez
przepisy, znacznie różni się od
typowego chodu. Zmianie ulegają
długość, prędkość, częstotliwość kroku
oraz położenie środka ciężkości ciała.

Zawodnicy uprawiający tę dziedzinę

sportu muszą dysponować specjalną
techniką, która różni się zdecydowanie
od chodu naturalnego.

• CHÓD SPORTOWY A CHÓD NATURALNY:

1.

Po postawieniu stopy na podłożu człowiek

zwykle lekko ugina staw kolanowy, co
powoduje obniżenie środka masy ciała.
Zawodnik uprawiający chód sportowy
stara się nie zginać kolana, aby nie
obniżać środka masy ciała, ponieważ
jego zmiany położenia skutkują stratą
energii oraz zmniejszeniem prędkości.

2.

Według I wyznacznika chodu

prawidłowego podczas poruszania się
obroty miednicy wokół osi strzałkowej
są niewielkie i przeciętnie nie
przekraczają kilku stopni w jedną
stronę. Przeciwnie jest natomiast w
chodzie sportowym – tu wyraźnie biodro
przenoszonej nogi opada, gdy kończyna
podporowa jest w pełnym wyproście.

W technice chodu sportowego ruchom

odbywającym się wokół osi strzałkowej

przypisuje się istotne znaczenie: obniżanie

biodra kończyny wolnej, przenoszonej nad

podłożem, jest jednym z podstawowych

zabiegów prowadzących do zmniejszenia

przemieszczeń środka masy ciała. Te

specyficzne ruchy miednicy wokół w/w osi

są jednym z najbardziej widocznych

elementów techniki chodu sportowego i są

połączone z ruchami obręczy barkowej,

dzięki czemu obniżeniu lewego biodra

towarzyszy obniżenie braku po stronie

przeciwnej.

Technika chodu sportowego powoduje,

że biodro znajduje się w najwyższym
położeniu, gdy ciężar ciała spoczywa
na nodze podporowej, zaś najniżej,
gdy kończyna przenoszona jest w
powietrzu. Tego rodzaju ruchy są dla
chodu sportowego szczególnie ważne
i dlatego jest to element regularnie
ćwiczony.

3.

Obroty miednicy wokół osi podłużnej ciała w chodzie

naturalnym są niewielkie i nie przekraczają kilku

stopni. W momencie postawienia kończyny na

podłożu miednica jest obrócona w kierunku nogi

przeciwnej (na zewnątrz). W tym momencie

podczas chodu sportowego występuje maksymalny

kąt obrotu miednicy. Kąt minimalny, który oznacza

obrót miednicy w przeciwna stronę, pojawia się,

kiedy stopa kończyny przeciwnej dotknie podłoża.

Chodziarze sportowi celowo zwiększają wielkość

kąta obrotu. Dzięki większemu wysunięciu biodra w

przód można zwiększyć długość kroków bez

dodatkowego obniżania środka masy ciała.

W chodzie sportowym spotykamy się

dzisiaj z prędkościami
przekraczającymi 4,5m/s, co
odpowiada ponad 16km/h. Chód
naturalny natomiast odbywa się
najwyżej z prędkością 2,5 m/s, czyli 9
km/h.

Chodziarz, aby osiągnąć jak największą

prędkość, nie może poruszać się
długimi krokami, jak jest w przypadku
chodu prawidłowego. Wydłużenie
kroków powoduje natychmiastową
zmianę w położeniu środka masy ciała.
Jedyną możliwością, aby te zmiany były
jak najmniejsze, jest proporcjonalne
zwiększenie długości kroków do
wykonywania obszerniejszych obrotów
miednicy wokół podłużnej osi ciała.

Z badań przeprowadzonych przez Zakład

Biomechaniki Akademii wychowania

Fizycznego w Krakowie wynika, że rotacja

miednicy u zawodnika uprawiającego

chodziarstwo może być pięciokrotnie większa

niż w chodzie naturalnym. Zaznaczono też, iż

obszerne ruchy miednicy w dwóch

płaszczyznach: czołowej i poprzecznej

stanowią najważniejszy element tej formy

poruszania się. Obroty miednicy na boki

stanowią bezpośredni czynnik minimalizacji

pionowych ruchów środka masy ciała, zaś

obroty wokół osi podłużnej to czynnik

wpływający na zwiększenie długości kroku.

Wszystkie opisane ruchy są tak

dobrane, aby zawodnik mógł
rozwinąć znaczną prędkość, przy
możliwie minimalnym wydatkowaniu
energii, zachowując technikę ruchu
zgodną z przepisami chodu
sportowego, czyli bez występowania
fazy lotu.

Bibliografia

• „Chód Sportowy – jak oszczędzać

energie” T.Ruchlewicz,
R.Staszkiewicz, W.Chwała

• http://pl.wikipedia.org/wiki/Ch

%C3%B3d_sportowy