Bezpieczeństwo

budynków

Konstrukcje budowlane

Czas zajęć 2 x 45min.

Metoda pracy – wykład prezentacja

multimedialna.

Miejsce zajęć – sala wykładowa.

Cele zajęć – zapoznać słuchaczy z podstawowymi
rodzajami konstrukcji, oraz wyjaśnić specyfikę
przenoszonych obciążeń przez poszczególne
elementy,

-omówienie podstawowych elementów stosowanych
w budownictwie wielkopłytowym, materiały,
zachowanie elementów w czasie pożarów lub
katastrof,

-Konstrukcje monolityczne – charakterystyka
-Konstrukcje szkieletowe – charakterystyka
-Konstrukcje pneumatyczne – pojecie,rodzaje,wady
i zalety.

-Budynki wysokie i wysokościowe, specyfika,
zabezpieczenie p.poż

Rodzaje konstrukcji

budowlanych

W zależności od przeznaczenia konstrukcje budowlane
dzieli się na inżynieryjne i architektoniczne. Do
pierwszych będą należały np. mosty, zapory, tunele i inne,
do drugich—konstrukcje stosowane w budynkach
mieszkalnych, użyteczności publicznej, przemysłowych,
wiejskich itp.

W zależności od zastosowanych materiałów konstrukcje
można podzielić na: drewniane, metalowe (stalowe,
aluminiowe), betonowe (zwykłe, zbrojone, sprężone),
kamienne, ceramiczne i inne.

Konstrukcje o ścianach

nośnych

a) ściany z materiałów ceramicznych, wykonywane z
różnego rodzaju cegieł i pustaków wypalonych z
gliny,

b) ściany z wyrobów betonowych, wykonywane ze

zwykłego lub lekkiego betonu, w postaci cegły,
bloków wielocegłowych pełnych lub pustakowych,

c) ściany z kamieni naturalnych, np.: wapieni, dolo
mitów, piaskowców i innych,

d) ściany z materiałów zastępczych, wykonywane
przy wykorzystaniu miejscowych materiałów, np.
cegły surowej, bloków glinianych itp.

Zaletą ścian murowych z cegły jest jednorodność
struktury, dobre właściwości izolacyjne, stałość
objętości (ściany nie kurczą się i nie pęcznieją),
odporność na ogień i warunki atmosferyczne. Do wad
należy zaliczyć duży ciężar własny i znaczną
pracochłonność przy wznoszeniu.

 

Mury o grubości jednej cegły mogą przenosić
obciążenia z 15—20 kondygnacji. Odpowiednią
nośność murów na niższych kondygnacjach uzyskuje
się przez zastosowanie wyższych klas cegły i marek
zaprawy.

 

Ściany lite

Ściany lite stanowią rodzaj konstrukcji betonowych.
Wznosi się je za pomocą zmechanizowanych metod i
stosuje przede wszystkim w budynkach o ściśle
ustalonym i powtarzalnym układzie konstrukcyjnym.
Ściany lite są betonowane na miejscu budowy w
przestawnych formach różnych typów, najczęściej o
wymiarze na całą izbę. Metoda ta rozpowszechniła
się na równi z metodą prefabrykacji i pozwala
wznosić budynki o wysokości ponad 30 kondygnacji.

Ściany lite należy projektować jako ściany nie
zbrojone. Zbrojenie ścian może być uzasadnione
jedynie w przypadku występowania dużych obciążeń
oraz w miejscach oddziaływania większych sił
skupionych.

Budynki o konstrukcji monolitycznej w porównaniu it
prefabrykowanymi odznaczają się znacznie większą
Sztywnością i są ekonomiczniejsze, ponieważ do
wykonania ścian i łączenia ich ze stropami nie zachodzi
potrzeba użycia stali na złącza.

W zależności od konstrukcyjnego rozwiązania i sposobu
realizacji można rozróżnić budynki o konstrukcji:

a)ściśle monolitycznej, w których ściany i stropy
wykonuje się z betonu twardniejącego w formach,

b)mieszanej, w której stosuje się częściowo nośne
elementy prefabrykowane, inne natomiast elementy
betonuje się na miejscu

Konstrukcja ścian litych jest zależna od przeznaczenia.

Ściany wewnętrzne nośne wykonuje się jako jednorodne z
betonu konstrukcyjnego, a ściany zewnętrzne o
strukturze warstwowej lub jako jednorodne.

Ściany czołowe wykonuje się najczęściej z dwóch warstw:
monolitycznej betonowej i prefabrykowanej izolacyjnej,
układanej w czasie betonowania, lub podczas robót
wykończeniowych.

Budynki o konstrukcji

mieszanej

Rozwiązanie konstrukcyjne może opierać się na
schemacie ścian poprzecznych lub ścian poprzecznych i
podłużnych wewnętrznych. Możliwe są przy tym dwa
sposoby wykonania:

— ściany wykonuje się jako lite, a na nich układa się
stropy prefabrykowane,

— ściany stosuje się jako prefabrykowane, a na nich
betonuje się strop monolityczny na przesławnym des
kowaniu.

W

budynkach

monolitycznych,

realizowanych

pierwszym lub drugim sposobem, ściany zewnętrzne ze
względu na zupełnie odmienną funkcję od ścian
wewnętrznych wykonuje się przeważnie jako osłonowe
prefabrykowane, bardzo lekkie, z dobrze izolujących
materiałów. Również z elementów prefabrykowanych
wykonuje się schody, balkony i lekkie ścianki działowe.

Budynki o konstrukcji monolitycznej w porównaniu it
prefabrykowanymi odznaczają się znacznie większą
Sztywnością i są ekonomiczniejsze, ponieważ do
wykonania ścian i łączenia ich ze stropami nie zachodzi
potrzeba użycia stali na złącza.

Budynki prefabrykowane

Prefabrykowane budynki ze ścianami nośnymi pod
względem konstrukcyjnym i wykonawczym są bardzo
zróżnicowane . Składają się one z następujących
podstawowych elementów konstrukcyjnych: bloków
lub płyt ściennych, płyt stropowych oraz scalonych
elementów schodów. Do elementów konstrukcyjnych
mogą być zaliczone fundamenty (czasem także
prefabrykowane),

nadproża,

gzymsy,

elementy

dachowe itp.

Przez odpowiednie zestawienie i powiązanie ze sobą
podstawowych elementów, stosownie do wymagań
funkcjonalno-użytkowych,

powstaje

jeden

z

konstrukcyjnych układów przestrzennych.

Pod względem konstrukcyjnym i montażowym
rozróżnia

się

obecnie

dwa

typy

ścian

prefabrykowanych: ściany blokowe i ściany
płytowe (z elementów wielkowymiarowych).

Ustroje blokowe i płytowe pod względem
konstrukcyjnym są w zasadzie bardzo do siebie
zbliżone. Istotna różnica występuje jedynie w
sposobie konstruowania ścian i w wielkości oraz
ciężarze elementów montażowych.

W budownictwie płytowym stosuje się wielkie płyty
ścienne i stropowe, o powierzchni co najmniej 12
m2. Wymiary tych elementów mogą dochodzić
nawet do 25—30 m2, a ciężar do 4—7 ton. W tym
przypadku płyta ścienna stanowi gotowy w sensie
konstrukcyjnym i plastycznym fragment ściany,
którego wymiarów i kształtu nie da się zmienić bez
naruszenia kompozycji elewacji w całości.

Budynki płytowe

Budynki płytowe (zwane również wielkopłytowymi)
stanowią wyższy stopień uprzemysłowienia budownictwa

W budynkach tych ściany i stropy konstruowane są z
dużych

elementów

wykonywanych

seryjnie

i

wszechstronnie wykończonych.

Płyty ścian wykonuje się z pełnym wyposażeniem, a więc
z oknami, drzwiami, instalacją elektryczną i grzejną, z
wyprawą zewnętrzną i wewnętrzną. Płyty stropowe
wykonuje

się

z

gotową

instalacją

elektryczną,

wyprawionymi sufitami i podłogami.

W odróżnieniu od układów blokowych, w których do
uformowania izby potrzebna jest większa liczba
mało-wymiarowych elementów konstrukcyjnych, w
układach płytowych izba powstaje z czterech płyt
ściennych i dwóch płyt stropowych; przez dalsze
połączenie płyt ściennych i stropowych formuje się
izby następne, a w całości—odpowiedni do założeń
funkcjonalno--użytkowych

układ

przestrzenny

budynku. Przez odpowiednie związanie i połączenie
płaskich elementów konstrukcyjnych powstają
układy

przestrzenne,

nadające

budynkowi

odpowiednie

funkcjonalne

i

architektoniczne

rozwiązanie.

Konstrukcje

szkieletowe

W zależności od stosowanych materiałów konstrukcje
szkieletowe można podzielić na:

a) drewniane,

b) stalowe,

c) betonowe monolityczne,

d) betonowe ze sztywnym zbrojeniem,

e) betonowe prefabrykowane,

f) betonowe sprężone.

Szkielet

drewniany

należy

do

ustrojów

stosowanych w budownictwie najwcześniej, gdyż już
w XVII w. wykonywano budynki, w których
odpowiednio połączone słupy i belki zdolne były
przenosić

obciążenie

przypadające

z

2—3

kondygnacji. Jednak zbyt mała wytrzymałość drewna
i niedoskonały sposób połączenia w węzłach nie
pozwala na wznoszenie budynków wyż- szych.

 

Szkielet stalowy dzięki wysokiej wytrzymałości stali
odznacza się największymi możliwościami w zakresie
nośności, może przeto być stosowany w budynkach o
dowolnej liczbie kondygnacji. W porównaniu z
innymi materiałami tworzy układy o najbardziej
zwartych

Szkielet monolityczny, z betonu zbrojonego należy
do najbardziej sztywnych układów. Mniejsza
wytrzymałość żelbetu niż stali zmusza do stosowania
większych przekrojów elementów nośnych, przez co
powiększa się powierzchnia konstrukcyjna w
dolnych kondygnacjach oraz wysokość budynków.
Konieczne przy wznoszeniu deskowanie oraz
uzależnienie

od

warunków

atmosferycznych

sprawia, że szkielet monolityczny nie odpowiada
współczesnym wymaganiom uprzemysłowionego
budownictwa.

Przy

stosowaniu

szkieletu

prefabrykowanego

odpadają

prawie

wszystkie

niedogodności

występujące w przypadku szkieletu stalowego i
monolitycznego. Znacznie zmniejsza się zużycie stali
i zwiększa ogniotrwałość w porównaniu ze
szkieletem stalowym, przy czym efektywność
montażowa szkieletu prefabrykowanego nie zmienia
się.

Konstrukcje

pneumatyczne

Konstrukcje pneumatyczne są stosowane w różnych
przypadkach, a zwłaszcza do przekrywania powierzchni,

gdy istnieje konieczność zrezygnowania z podpór
pośrednich

oraz

w

obiektach

o

charakterze

prowizorycznym. Najczęściej służą one do przekrycia
obiektów widowiskowych, hal sportowych, pawilonów
wystawowych, aren cyrkowych, hal przemysłowych,
wielkich magazynów, spichlerzy, hangarów, garaży,
obiektów wojskowych itp. pomieszczeń.

Ustroje pneumatyczne mogą też być wykorzystane
do przekrywania niedużych placów budowy lub
wytwórni poligonowych elementów budowlanych w
okresie

niesprzyjających

warunków

atmosferycznych. Pod prze- i kryciem z materiałów
przezroczystych można zapewnić s dla prowadzenia
robót

odpowiednie

warunki

klimatyczne

(temperaturę, wilgotność powietrza itp.), zwłaszcza
dla prac wykończeniowych, konserwatorskich i
innych.

Konstrukcje pneumatyczne stwarzają bardzo
korzystne warunki pracy statyczno-
wytrzymałościowej. Materiał powłoki pracuje, tylko
na rozciąganie, dzięki czemu w pełni mogą być
wykorzystane właściwości izotropowe. Powłoki
naprężone powietrzem pracują na ( rozciąganie w
każdym kierunku. W związku z tym w wybrzuszonym
materiale powstaje błonowy stan napięcia.

Ze względu na duże naprężenia błonowe materiał musi
być wytrzymały na rozciąganie i nie może nad- miernie
się odkształcać (rozciągać).

W konstrukcjach pneumatycznych istotny jest właściwy
dobór materiału powłoki. Powinien to być materiał
odpowiednio wytrzymały na uszkodzenia mechaniczne,
nie drący się, nie przepuszczający powietrza i wody,
odporny na działanie czynników atmosferycznych, a
zwłaszcza agresywnych związków chemicznych i (z
atmosfery i wnętrza użytkowego), odporny na działanie
słońca i wysokich temperatur/nie nasiąkający wodą, nie
sztywniejący w niskich temperaturach, nie i rozciągający
się nadmiernie, odporny na działanie agresji biologicznej,
niepalny, przeciwstawiający się starzeniu, dający się
łatwo naprawiać i konserwować.

 

Materiałami o tak idealnych właściwościach na razie
nie dysponujemy, ale jest dużo materiałów o
zbliżonych cechach. Do takich należą: tkaniny
stylonowe, nylonowe, techniczne tkaniny bawełniane
odpowiednio odporne, tkaniny z włókien
poliamidowych, poliestrowe, laminaty z włóknem
szklanym lub metalicznym nasycone lub powlekane
żywicami syntetycznymi oraz inne. Tkaninom można
nadawać potrzebne ze względów technicznych lub
użytkowych właściwości. W celu uodpornienia powłok
na działanie szkodliwych wpływów atmosferycznych,
biologicznych itp. powleka się je odpowiednią
warstwą ochronną.

Do tego można wykorzystać poliwinyle, PCW, poliamidy,
poliestry, elastomery, sztuczny kauczuk, zwłaszcza
butylenowy, itp. W celu zaś odbicia promieni słonecznych
powierzchnię zewnętrzną maluje się białą farbą
nylonową, białym hypalonem albo spryskuje się
sproszkowanym aluminium. Jeśli zachodzi potrzeba
wzmocnienia materiału powłoki, co może mieć miejsce
przy dużym ciśnieniu powietrza, powłokę powleka się
specjalną siatką metalową albo stosuje się ściągi. Przed
przebiciem lub uszkodzeniami mechanicznymi powłokę
chroni się za pomocą pokrycia cienkimi, ale odpornymi
na uszkodzenia materiałami;

jak np. folią aluminiową, płytkami azbestowymi itp.
-Materiały na powłoki mogą być przezroczyste, gładkie
lub chropowate, w rozmaitych kolorach, o różnej jakoś ci,
grubości i ciężarze.

Dużą zaletą konstrukcji pneumatycznych jest prawie
całkowite wyeliminowanie odkształceń trwałych tak
niebezpiecznych, w innych rodzajach konstrukcji,

Do zalet konstrukcji pneumatycznych można
zaliczyć

również

stosunkowo

nieduży

koszt

wznoszenia i utrzymania; Wadą natomiast jest dość
szybkie starzenie się, wywołane zarówno czynnikami
atmosferycznymi, jak też wskutek zmęczenia
materiału. Trwałość konstrukcji pneumatycznych
określa się od 3 do 6 lat w zależności od jakości
zastosowanych

materiałów.

Należy

także

zaznaczyć, że przekrycia pneumatyczne są
wrażliwe na wyładowania elektryczne i w
związku z tym powinny być zaopatrzone w
odgromniki.

Typy ustrojów

pneumatycznych

Obecnie stosowane są ustroje pneumatyczne pracujące
na zasadzie:

a) wytworzonego stałego nadciśnienia w obudowanej
powłoką przestrzeni,

b) napełnionych sprężonym powietrzem komór nośnych,

c) struktur wielokomorowych,

d) ustrojów mieszanych.

Typ przekryć pneumatycznych pracujących pod
stałym nadciśnieniem.

Typ ten, zwany powłokowym, jest szeroko stosowany
w wielu krajach, w tym również w Polsce. Zwykle
konstrukcja przekrycia składa się z kulistych lub
cylindrycznych segmentów powłoki, śluz
wejściowych, metalowych elementów zakotwień,
hermetycznego pierścienia podporowego i urządzeń
do automatycznego regulowania nadciśnienia.
Przekrycia tego typu mogą osiągać znaczne wymiary
powierzchniowe (szerokość 18,0—30,0 m, długość
36,0—90,0 m, wysokość 9,0—15,0 m). Na przykład w
magazynie izolacji okrętowych w Gdańsku wykona no
halę pneumatyczną w kształcie wydłużonego, pół-
walcowego sklepienia zamkniętego dwiema ćwierć
kulami o wymiarach 30,0X90,0 m.

Użytkowanie takich przekryć wiąże się ze
spełnieniem następujących warunków:

Aby przekrycie spełniało swoje zadanie, musi być na
obwodzie hermetycznie połączone z fundamentem
(lub podłożem) i musi być do niego odpowiednio
przymocowane za pomocą balastu lub szczelnego
pierścienia oraz odpowiednio skonstruowanych
kotew.

Dla stałego podtrzymania nadciśnienia zachodzi
konieczność dopompowywania powietrza za pomocą
odpowiednich sprężarek (dmuchaw), ponieważ przy
spadku ciśnienia sztywność powłoki maleje i
przekrycie zaczyna zatracać swój kształt.

W razie rozdarcia powłoki zachodzi konieczność
szybkiego jej zreperowania, gdyż w pomieszczeniu
następuje dekompresja i w następstwie — zapadanie
się pokrycia i naruszenie ogólnej stateczności
ustroju. Dekompresja następuje również przy
otwieraniu wejść.

W związku z tym konieczne jest zabezpieczenie
wejścia za pomocą śluz, kurtyn powietrznych albo
szczelnych :

drzwi obrotowych.

W okresie mrozów na wewnętrznej powierzchni
powłoki skrapla się para wodna znajdująca się w
powietrzu przekrytego pomieszczenia, a przy bardzo
niskich temperaturach z kolei następuje oblodzenie.
W związku z tym, jeśli te zjawiska ze względów
użytkowych są niedopuszczalne, zachodzi potrzeba
stosowania odpowiednich urządzeń wentylacyjnych
lub środków pochłaniających wilgoć albo staje się
konieczne wtłaczanie ciepłego powietrza lub
ogrzewanie wnętrza innym sposobem (np.
promiennikami).

 

Przekrycie pneumatyczne z komorami nośnymi.

Typ ten oparty jest na wykorzystaniu nośności
powietrza

w

zamkniętych

hermetycznie

przestrzeniach (komorach), podobnie jak to ma
miejsce w dętkach, materacach itp.

Można tu rozróżnić ustroje kształtowane z
pojedynczych żeber powłokowych i z przestrzennego
szkieletu Jako żebra mogą służyć łuki koliste lub
paraboliczne.

 

Elementy takie ustawia się w pewnym odstępie
(zwykle do 5,0 m) i na nich zawiesza się powłokę
zewnętrzną przekrywającą dane pomieszczenie. Dla
zapewnienia stateczności układu żebra muszą być
przytrzymane za pomocą metalowych kotwi,
odpowiednio zamocowanych w gruncie lub w
fundamencie, ponadto w kierunku długości hali łuki
muszą być związane stężeniami.

Pneumatyczne ustroje żebrowe znacznie górują nad
typem powłokowym, ponieważ raz napompowane i
zamknięte wentylem elementy żebrowe nie wymagają
dodatkowych zabiegów dla podtrzymania ich
sztywności.

W razie spadku ciśnienia w komorach łuku ciśnienie
można wyrównać za pomocą automatycznych
sprężarek, które wyłączają się, gdy ciśnienie zostanie
podniesione do wymaganej normy.

Konstrukcje żebrowe mają wiele zalet. Można z nich
kształtować nie tylko układy łukowe, lecz również
elementy o osi prostej lub dowolnie zakrzywionej.
Można i je także przystosować do różnych zadań
statycznych, a więc do pracy na ściskanie, zginanie
lub mimośrodowe ściskanie.

Pneumatyczne struktury wielokomorowe.

Stanowią one dalsze rozwinięcie omawianych
konstrukcji. Tworzy je zestaw stykających się
bezpośrednio zamkniętych przestrzeni wypełnionych
powietrzem niezależnie od siebie. W ten sposób
powstaje

możliwość

wykorzystania

nośności

osobnych komór o dowolnych kształtach. W
ustrojach wielokomorowych zniszczenie jednej
komory nie pociąga za sobą utraty stateczności
całego układu. Konstrukcje tego typu stwarzają
ogromne możliwości wznoszenia obiektów zarówno
o kształtach obłych, jak też płaskich, soczewkowych
Struktury

wielokomórkowe,

dzięki

zawartości

powietrza pomiędzy powłokami, odznaczają się też
dobrymi właściwościami izolacyjnymi.

Rozwiązania mieszane.

W

rozwiązaniach

mieszanych

takie

elementy

konstrukcyjne, jak ściany, słupy, odciągi, stężenia itp.
są wykonywane z materiałów konwencjonalnych,
natomiast przekrycia — pneumatyczne.

 

Wymagania budowlane dla budynków wysokich

Budynki wysokie powinny być wykonane w co
najmniej B klasie odporności ogniowej.

Wszystkie konstrukcyjne elementy budynku
powinny być wykonane 2 materiałów niepalnych

W budynkach mieszkalnych o wysokości powyżej
25 metrów ściany oddzielające mieszkania od
dróg komunikacji ogólnej oraz od innych
mieszkań muszą być wykonane w klasie l
odporności

ogniowej.

Ściany

klatek

schodowych, szybów dźwigowych, a także szybów
instalacyjnych i zsypów na śmieci powinny
mieć 2 godziny odporności ogniowej.

Szyby instalacyjne powinny być na każdej
kondygnacji przedzielone stropem o odporności
ogniowej co najmniej i godzi

na wypełniającym

wszystkie wolne przestrzenie nie zajęte przez
przewody instalacyjne.

Podwieszone sufity powinny być wykonane z
materiałów niepalnych mocowanych do rusztów
wykonanych

z

materiałów

niepalnych.

Przestrzeń pomiędzy podwieszonym sufitem a
stropem należy podzielić na sektory o
powierzchni do 1000 m

2

przegrodami wykonanymi

z

materiałów

niepalnych.

W

przypadku

korytarzy lub umieszczenia w przestrzeniach
między sufitowych przewodów instalacyjnych
przegrody należy wykonywać w odległości nie
przekraczającej 40 m.

Bardzo ważnym problemem są ściany osłonowe i
kurtynowe. Muszą one sprostać wymaganiom, aby
nie nastąpił przerzut ognia lub przejście
dymów i gorących gazów z kondygnacji objętej
pożarem na kondygnację wyższą. Dla ścian
osłonowych istnieją następujące wymagania;

- zabrania się stosowania ścian osłonowych
zawierających warstwę izolacyjną wewnętrzną
lub okładzinę z tworzyw sztucznych względnie
innych

materiałów

palnych

w

budynkach

zaliczanych do II kategorii zagrożenia ludzi;

- zewnętrzne okładziny izolacyjne ścian muszą
być wykonane z materiałów niepalnych nie
ulegających pęknięciu i odpadaniu w czasie
pożaru;

- palna izolacja ścian zewnętrznych powinna być w
poziomie na każdej kondygnacji przedzielona pasem
materiału niepalnego o szerokości co najmniej 25
cm;

- otwory w ścianach zewnętrznych powinny być
oddalone od siebie w pionie na odległość co
najmniej 0,6 metra.

Ponadto wszystkie budynki wysokie inne niż
mieszkalne powinny być w zasadzie chronione
samoczynną sygnalizacją alarmu pożarowego.

W częściach budynku wysokiego, w których
zagrożenie pożarem jest znacznie większe niż
w innych częściach tego budynku, stosować
należy samoczynne urządzenia gaśnicze. Chodzi
tu szczególnie o kondygnacje przeznaczone na
garaże, magazyny, sklepy, restauracje i t p.

Przeciwpożarowe zaopatrzenie wodne w budynku
wysokim jest niezależne od sieci wodociągowej
zewnętrznej przeciwpożarowej, która służy do
uzupełniania zapasu wody przy wydajności co
najmniej 10 l/sęk.

Sieć wodociągowa wewnętrzna przeciwpożarowa
w budynku wysokim powinna być nawodniona.
Sieć wodociągowa powinna być zasilana ze
zbiornika

wodnego

zlokalizowanego

w

podziemnych./ parterowych lub najwyższych
częściach,budynku. Zbiornik nie może mieć
pojemności mniejszej niż 100 m

3

wody.

Piony hydrantowe należy prowadzić w każdej
klatce schodowej (lub przedsionkach do tych
klatek), przy czym średnica ich nie może być
mniejsza niż 80 mm.

Na każdym pionie i na każdej kondygnacji
powinny być zainstalowane :

- l zawór hydrantowy 52 do wysokości 25
metrów;

- 2 zawory hydrantowe 52 od wysokości 25
metrów i w kondyg

nacjach podziemnych.

Zawory

hydrantowe

powinny

być

bez

wyposażenia /to jest bez węży tłocznych i
prądownic/ gdyż przeznaczone są jedynie dla
ekip

straży

pożarnej.Niezależnie

od

nawodnionych pionów wyposażonych w zawory
hydrantowe 52 we wszystkich budynkach
wysokich o innym przeznaczeniu niż
mieszkalne należy w halach i na
korytarzach lub przy klatkach schodowych
instalować hydranty wewnętrzne 25 .