„nie ma większej tajemnicy niż

magiczna więź łącząca jeźdźca z

koniem...”

Alicja Witkowska

Katarzyna Tyc

Wioleta Olszewska

Jak to było? – Historia

Hipoterapii

 Działanie lecznicze jazdy konnej opisywał

Hipokrates.

 Pierwsze celowe użycie 1870.
 Na dobre zaczęto używać koni w terapii w

Skandynawii, po epidemiach polio w 1946
roku.

 Pierwszym spektakularnym efektem było

zdobycie srebrnego medalu olimpijskiego w
Helsinkach w jeździectwie w konkurencji
ujeżdżania przez Liz Hartel (DK) 1952–
pacjentka po polio.

Jak to było…

 1954 Norah Jacques wprowadza w Anglii

jazdę konną dla dzieci z dysfunkcją ruchu.

 W 1964 Istnieje już towarzystwo krzewiące

metodę Jacques,

 W 1965-66 rozpoczyna się działalność

hipoterapeutyczna w Kanadzie i USA

 W 1968 powstają tam specjalne towarzystwa
 W 1976 roku w Bazylei odbył się – pierwszy

międzynarodowy kongres, na którym
podkreślano, olbrzymi wpływ kontaktu z
koniem u dzieci z okołoporodowym i
późniejszym uszkodzeniem mózgu.

Hipoterapia – CO TO

JEST?

Hipoterapia to ogół działa terapeutycznych, do
których wykorzystuje się konia. Jest to metoda
doskonale

uzupełniająca

wszystkie

inne

oddziaływania rewalidacyjne i rehabilitacyjne
a jej uniwersalność polega na jednoczesnym
oddziaływaniu na sferę ruchową, emocjonalną,
społeczną, intelektualną i sensoryczną.

Oddziaływanie

Hipoterapii

 Kodowanie w mózgu prawidłowego wzorca

ruchu miednicy podczas chodu.

 Normalizacja napięcia mięśniowego.
 Doskonalenie koordynacji wzrokowo

-ruchowej, orientacji w przestrzeni i w
schemacie własnego ciała.

 Zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i

utrzymanie zorganizowanej uwagi.

 Poprawę umiejętności komunikowania się.

Oddziaływanie

Hipoterapii

 Zwiększenie motywacji do wykonywania

ćwiczeń.

 Rozwój samodzielności.
 Zwiększenie poczucia własnej wartości.
 Zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych,

reakcji nerwicowych, poprawę umiejętności
relaksowania się.

 Umiejętność nawiązywania pozytywnych

kontaktów społecznych.

 Okazja do przebywania dziecka w kontakcie

z przyrodą i zwierzęciem.

WAŻNE !

 Na hipoterapię kieruje dziecko lekarz prowadzący,

który, biorąc pod uwagę wskazania i przeciwwskazania,
wyraża zgodę na stosowanie metody i wskazuje
terapeutom wymagane kierunki oddziaływa.

 Konieczna jest współpraca lekarza, hipoterapeuty,

pedagoga specjalnego, psychologa, rehabilitanta
ruchowego, logopedy oraz rodziców lub opiekunów,
posiadających ściśle określone, podobne i wzajemnie
uzupełniające się cele terapeutyczne skierowane na
podopiecznych.

 Zespół powinien skonstruować indywidualny plan pracy

terapeutycznej.

Formy Hipoterapii

 Terapia ruchem konia - pacjent, bez wykonywania

jakichkolwiek ćwiczeń, poddawany jest ruchom
konia.

 Fizjoterapia na koniu - poza terapeutycznym

oddziaływaniem ruchu konia - gimnastyka
lecznicza na koniu, prowadzona przez
fizjoterapeutę:

 model neurofizjologiczny - najważniejsza jest prawidłowa

pozycja siedząca i prawidłowy ruch, ich jakość, szczególnie
wskazana dla pacjentów w wieku przedszkolnym,

 model funkcjonalny - najważniejsza jest funkcja, na drugim

planie postrzeganie prawidłowości pozycji i ruchu,
szczególnie wskazana dla dzieci starszych, powyżej 5 roku
życia.

Formy Hipoterapii

 Terapia kontaktem z koniem - której istotą

jest emocjonalny kontakt pacjenta z koniem,
sytuacja terapeutyczna, a nie sama jazda
(pacjent może w ogóle nie siedzieć na koniu).

 Psychopedagogiczna jazda konna i

woltyżerka - zespół działań podejmowanych w
celu usprawnienia intelektualnego,
poznawczego, emocjonalnego i fizycznego:

na koniu,
przy koniu.

Wskazania Hipoterapii:

DLA DZIECI

 Zespoły neurologiczne:

– Mózgowe porażenie dziecięce; kontrola

głowy i czynna pozycja siedząca

(Hemiparesis spastica, Diparesis spastica,

Tetraparesis spastica).

– Stany po urazach czaszkowo-mózgowych.
– Minimalne uszkodzenia mózgu (ADHD).
– Choroby mięśni min. 3 punkty w skali

Lovetta.

– Dzieci niedowidzące i niewidome.

 Choroby psychiczne.

DLA DZIECI

 Zespoły ortopedyczne

– Wady postawy.

– Skoliozy I stopnia wg Coba.

– Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn.

 Inne

– Zespoły genetyczne, np. Zespół Down'a

(z obowiązkowym zdjęciem rtg - bocznym i

czynnościowym - odcinka szyjnego kręgosłupa).

– Przepukliny oponowo - rdzeniowe, w zależności

od wysokości uszkodzenia, obrazu klinicznego,

współwystępowania wodogłowia.

– Zespoły psychologiczne: zaburzenia

emocjonalne, upośledzenia umysłowe,

niedostosowanie społeczne.

DLA DOROSŁYCH

 Stwardnienie rozsiane (SM).

 Stany po udarze mózgu (wylewy,

zatory).

 Stany po urazach czaszkowo -

mózgowych.

 Uzależnienia

 Patologie społeczne.

Przeciwwskazania

BEZWZGLĘDNE:

 Uczulenie na sierść, pot lub zapach konia.
 Nie wygojone rany.
 Nietolerancja formy leczenia przez pacjenta, np.

niepohamowany lęk.

 Schorzenia okulistyczne - wymagana konsultacja.
 Pogorszenie stanu w zespołach neurologicznych,

stanach po urazach czaszkowo-mózgowych, ADHD,
chorobach mięśni.

 Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym.
 Podwyższona temperatura.
 Ostre choroby infekcyjne.

Przeciwwskazania

WZGLĘDNE:

 Padaczka.
 Upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim.
 Zaburzenia mineralizacji kości (osteoporoza,

osteogenesis inmperfecta, imperfecta).

 Utrwalone deformacje i zniekształcenia,

przykurcze, ograniczenia zakresu ruchu
układu kostno-stanowego, np. zwichnięcia w
stawach biodrowych

.

ghg

• gfb

KONIEC

• sdd