Document Outline

Zofia Badura
Stanisław Barańczak
Stanisław Bereś
Miron Białoszewski
Jan Brzechwa
Wojciech Bąk
Elżbieta Cichla-Czarniawska
Leszek Długosz
Marta Fox
Wojciech Gawłowski
Stanisław Grochowiak
Jerzy Harasymowicz
Zbigniew Herbert
Lothar Herbst
Jarosław Iwaszkiewicz
Marian Jachimowicz
Jerzy Roman Jaglarz
Jacek Kaczmarski
Ludwik Jerzy Kern
Mira Kuś

Spis alfabetyczny

Jerzy Kwiatkowski
Dariusz Tomasz Lebio

Stanisław Jerzy Lec
Jan Lechoń
Ewa Lipska
Sławomir Mateusz
Leszek Mech
Artur Międzyrzecki
Czesław Miłosz
Tadeusz Nowak
Beata Obertyńska
Agnieszka Osiecka
Bogdan Ostromęcki
Hanna Ożogowska
Janusz Pasierb
Andrzej Poniedzielski
Halina Poświatowska
Tadeusz Różewicz
Edward Stachura
Jan Sztaudynger

Wisława Szymborsk
a
Antoni Słonimski

Zofia Badura

Zofia Badura (urodzona 15 maja 1954 w Opolu), polska poetka.
Debiutowała w 1971 wierszami: "Czarownice", "Poezja", "Szczęście dla dziewcząt

nieładnych" drukowanymi w Kalendarzu Opolskim, w którym ogłaszała utwory
poetyckie, także w latach następnych. Za właściwy debiut uważa się wiersze: "Palcem
dotykam okładek...", "To już tyle lat..." ogłoszone w 1983 w miesięczniku "Nowy
Wyraz". Wiersze, recenzje i utwory publicystyczne drukowała w: "Poezji", "Odrze",
"Nowym Wyrazie", "Opolu", "Studencie", "Przeglądzie Kulturalnym", "Nowym
Medyku", "Kierunkach", "Sztandarze Młodych", "Itd", "Radarze", "Na przełaj" oraz w
antologiach.

•

Twórczość

•

1976 Most

•

1981 Zabawa dopiero się zaczyna

•

1982 Zimne powietrze

•

1984 Wszystko będzie darowane

•

1985 Ostatnie rzędy nie słyszą

Stanisław Barańczak

Stanisław Barańczak - (ur. 13 listopada 1946 w Poznaniu). Poeta, krytyk literacki, tłumacz poezji.
Używał pseudonimu Barbara Stawiczak. Brat pisarki Małgorzaty Musierowicz.

Nagrody
1972 - nagroda Pióra za poezje
1972 - nagroda im. Kościelskich
1980 - nagroda im. Jurzykowskiego
1990 - nagroda PEN Clubu za przekłady
1991 - nagroda miasta Poznania
1999 - nagroda literacka Nike za tom
"Chirurgiczna precyzja"

Twórczość
1968 "Korekta twarzy"
1970 "Jednym tchem"
1971 "Nieufni i zadufani. Romantyzm i klasycyzm w młodej
poezji lat sześćdziesiątych"
1972 "Dziennik poranny. Wiersze 1967-1971"
1973 "Ironia i harmonia. Szkice o najnowszej literaturze
polskiej"
1974 "Język poetycki Mirona Białoszewskiego"
1977 "Ja wiem, że to niesłuszne. Wiersze z lat 1975-1976"
1978 "Sztuczne oddychanie"
1979 "Etyka i poetyka. Szkice"
1980 "Knebel i słowo. O literaturze krajowej w latach
siedemdziesiątych"
1980 "Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu"

1981 "Wiersze prawie zebrane"
1981 "Książki najgorsze"
1981 "Dziennik poranny. Poezje 1967-1981"
1981 "Bo tylko ten świat bólu..."
1983 "Czytelnik ubezwłasnowolniony. Perswazje w
masowej kulturze literackiej"
1984 "Uciekinier z Utopii. O poezji Zbigniewa
Herberta"
1986 "Atlantyda i inne wiersze z lat 1981-1985"
1988 "Przed i po. Szkice o poezji krajowej przełomu
lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych"
1988 "Widokówka z tego świata i inne rymy z lat
1986-1988"
1990 "Tablica z Macondo, albo osiemnaście prób
wytłumaczenia sobie i innym po co i dlaczego się
pisze"
1991 "Biografioły"
1991 "159 wierszy. 1968-1988"
1994 "Podróż zimowa"
1996 "Poezja i duch"
1998 "Chirurgiczna precyzja"

Stanisław Bereś

Stanisław Bereś (urodzony 4 maja 1950 we Wrocławiu) - polski poeta, krytyk literacki,

tłumacz i historyk literatury. Jego specjalnością jest literatura polska lat 30. i 40. XX
wieku. Autor m.in. wywiadów ze wsółczesnymi pisarzami polskimi, np. ze
Stanisławem Lemem.

Stanisław Bereś wydał tomiki poezji takie jak: Już tylko sen (1990), Wybór

niezobowiązujący (1983).

Miron Białoszewski

Miron Białoszewski (30 lipca 1922 – 17 czerwca 1983) polski poeta, prozaik,

dramatopisarz i aktor teatralny. Białoszewski urodził się w Warszawie. W okresie
okupacji zdał maturę na tajnych kompletach po czym rozpoczął studia polonistyczne
na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po kapitulacji powstania warszawskiego
został wywieziony na roboty do Niemiec jednak udało mu się uciec z transportu. Po
zakończeniu wojny powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował studia, a także
pracował. Początkowo zatrudnił się na poczcie, potem pracował jako dziennikarz w
Kurierze Codziennym i Wieczorze. Współpracował także z redakcjami czasopism
dziecięcych i młodzieżowych, dla których pisał wiersze i piosenki.

Debiutował w Życiu literackim w roku 1955, a pierwszy tomik jego wierszy, Obroty rzeczy

ukazał się rok później.

• Tomy wierszy i prozy
• Rozkurz (1980),
• Stara proza i nowe wiersze (1984),
• Teatr Osobny (1973),
• Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze (1988 – pośmiertnie)

Jan Brzechwa

Jan Brzechwa (ur. 15 sierpnia 1900 w Żmerynce na Podolu, zm. 2 lipca 1966 w Warszawie),

polski poeta, autor wielu znanych bajek i wierszy dla dzieci, m. in. Pan Kleks, Pchła

Szachrajka; także satyrycznych tekstów dla dorosłych, przekładów z języka rosyjskiego,

m. in. utworów A. Puszkina, S. Jesienina, W. Majakowskiego). Zaprzyjaźniony z grafikiem

Janem Marcinem Szancerem, autorem licznych ilustracji do jego tekstów. W latach

pięćdziesiątych autor wierszy propagandowych gloryfikujących partię i ustrój

socjalistyczny (np. "Marsz", "Głos Ameryki") w latach późniejszych nie angażował się w

twórczość polityczną, uchodził za biernego kontestatora ustroju.

Nazwisko Brzechwa to literacki pseudonim (prawdziwe nazwisko Lesman). Ukończył Wydział

Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Z zawodu adwokat, w latach 1924–1939 radca

prawny ZAIKS. Specjalista w dziedzinie prawa autorskiego. Debiutował w 1920 pod

pseudonimem Szer-Szeń jako satyryk. W 1926 ogłosił tom poezji Oblicza zmyślone.

Pierwszy tomik wierszy dla dzieci – Tańcowała igła z nitką wydał w 1937. W swoich

utworach literackich niejednokrotnie wypowiadał się pozytywnie o komunizmie w Polsce,

prowadził satyry w stosunku do działaczy antykomunistycznych

Twórczość
1926 – Oblicza zmyślone
1937 – Tańcowała igła z nitką
1938 – Kaczka Dziwaczka
1946 – Akademia Pana Kleksa
1946 – Ptasie plotki
1946 – Pan Drops i jego trupa
1948 – Na wyspach Bergamutach
1948 – Opowiedział dzięcioł sowie
1948 – Przygody rycerza Szaławiły
1951 – Uczymy się chodzić

1953 – Teatr Pietruszki
1953 – Wagary
1957 – Magik
1958 – Wyssane z nogi
1958 – Sto bajek
1961 – Podróże pana Kleksa
1964 – Śmiechu warte
1965 – Od baśni do baśni
1965 – Tryumf pana Kleksa

Wojciech Bąk

Wojciech Bąk (ur. 23 kwietnia 1907 w Ostrowie, zm. 30 kwietnia 1961 w Poznaniu) - pisarz,

prozaik i poeta, tworzący głównie w ramach liryki religijnej.

Oskarżany a antysemityzm, po wojnie miał obsesję osaczenia żydowskiego, jednak po pogromie

kieleckim kierowany przezeń poznański oddział ZLP wystosował stanowczy protest w tej

sprawie.

Pod koniec życia zmienił wyznanie z katolickiego na ewangelickie.

Poezja

Brzemię niebieskie 1934

Śpiewna samotność 1936

Monologi anielskie 1938

Piąta ewangelia 1946

Syn ziemi 1946

Dłonie z wiatru 1948

Modlitewnik 1956

Poezje 1958

Zastygłe chwile 1958

Szkice 1960

Psalmy Dawidowe 1979

Pieśni brewiarza rzymskiego 1979

W Samotności 1997 - antologia, red. Roman Bąk

Elżbieta Cichla-Czarniawska

Elżbieta Cichla-Czarniawska (ur. 1935 w Łodzi) – polska poetka i powieściopisarka. W 1957

ukończyła filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a w 1977 uzyskała stopień
naukowy doktora na Uniwersytecie Łódzkim. Po ukończeniu studiów pracowała w Bibliotece im.
H. Łopacińskiego w Lublinie, a następnie w szkolnictwie częstochowskim. Od 1983 mieszka w
Lublinie.

Poezje (wydane zbiorki):

Wielkie małe głody, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1968

Spojrzenia w półobrocie, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1970

Krążenie wzajemne, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1974

Motywy codzienne, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1978

Ucieczka lądów, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1985

Terytoria Jego Wysokości, nakładem autorki, Lublin 1992

Zielony żartopis, nakładem autorki, Lublin 1993

Wiersze wybrane, Norbertinum, Lublin 1995

Piękna skończoność, Polihymnia, Lublin 1997

Zamurowana dziupla, Norbertinum, Lublin 1997

Zabawa w chowanego, Polihymnia, Lublin 1998

Niewyśpiewana serenada, Norbertinum, Lublin 2002

Wydarzenia pozorne i niepozorne, Norbertinum, Lublin 2004

Leszek Długosz

Leszek Długosz (urodzony 18 czerwca 1941 w Zaklikowie na

Lubelszczyźnie), aktor, literat, kompozytor jeden z najbardziej

znanych polskich śpiewających poetów.

W roku 1964 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie

Jagiellońskim, a w latach 1964-1966 studiował na wydziale

aktorskim na PWST w Krakowie. Zadebiutował w roku 1964 w

teatrzyku piosenki UJ "Hefajstos". W 1965 roku związał się z

krakowskim kabaretem "Piwnica pod Baranami", gdzie uchodził

za jednego z z największych artystów w zespole. Pierwszy

tomik poezji - "Lekcje rytmiki" wydał w 1973 roku. Z Piwnicą

rozstał się w 1978 roku i od tego czasu Leszek Długosz

występuje przeważnie samodzielnie. Rok później przebywał na

stypendium we Francji, co zaowocowało wydaniem płyty w

całości w języku francuskim. Wydał do tej pory kilkanaście

tomików poezji - najnowszy o tytule "Piwnica idzie do góry".

Oprócz działalności estradowej i literackiej publikuje również swoje

felietony w "Czasie krakowskim" i "Rzeczpospolitej".

Zrealizował również w TVP cykl poświęcony poezji "Literatura

według Długosza".

W roku 1982 Leszek Długosz otrzymał nagrodę artystyczną Miasta

Krakowa za osiągnięcia w dziedzinie piosenki poetyckiej.

Najsłynniejsze utwory:
"Jaka szkoda" - sł.S. Baliński,
muz.L.Długosz
"Berlin 1913" - sł.J. Tuwim,
muz.L.Długosz
"Dzień w kolorze śliwkowym" –
sł. i muz. L.Długosz
"Nie ma nas" - sł. i muz.
L.Długosz
"Nasze ognisko" - sł. i muz.
L.Długosz
"Pod Baranami też już dzisiaj

inny czas" – sł. i muz. L.Długosz

Marta Fox

Marta Fox (ur. 1 stycznia 1952 w Siemianowicach Śląskich) - poetka, powieściopisarka i eseistka polska.

Marta Fox zadebiutowała w 1989 opublikowanym w piśmie "TAK i
NIE" opowiadaniem Gra, za które otrzymała Grand Prix w Konkursie
Literatury Miłosnej w Lubinie. Jej wiersze tłumaczono na niemiecki,
angielski i hiszpański. Na III Górnośląskim Festiwalu Kameralistyki
prezentowała spektakl poetycki Zapłakać czerwonym deszczem,
do muzyki Bogdana Mizerskiego.

Tematem twórczości prozatorskiej Marty
Fox są problemy dzieci i młodzieży,
związane głównie z dojrzewaniem
emocjonalnym. Autorka odmalowuje
postacie bohaterów i środowisk w jakim
się obracają (między innymi rodzinnym i
szkolnym) z dużym znawstwem
współczesnych realiów. Dotyczy to
zwłaszcza języka, ale także np. używania
komputera (elektroniczny dziennik czy
korespondencja przez pocztę
elektroniczną). Od klasycznej literatury dla
młodzieży (np. twórczości Małgorzaty
Musierowicz) wyróżnia ją wyraźnie
naszkicowana tematyka erotyki i seksu,
traktowanych jako istotna część ludzkiego
doświadczenia.

Bibliografia
Kapelusz zawsze zdejmuję ostatni (proza i poezja, 1992)
Batoniki Always miękkie jak deszczówka (powieść, 1994)
Agaton-Gagaton: jak pięknie być sobą (powieść, 1994)
Chcę być chłopcem jak mój ojciec (poezje, 1994)
Wielkie ciężarówki wyjeżdżają z morza (powieść, 1996)
Magda.doc (powieść, 1996)
Paulina.doc (powieść, 1997)
Zdarzyć się mogło. Zdarzyć się musiało.
Z Wisławą Szymborską spotkanie w wierszu (1996)
Firma Agaton-Gagaton: wypróbuj bez szorowania (powieść, 1998)
Ogrodnicy północy, poetów portret potrójny (1998)
Nie jestem która wszystko zniesie (poezje, 1999)
cykl minipowieści Pierwsza miłość (1999):
Listy spod kapelusza (felietony, 2002)
Kochać (poezje, 2001)
Czerwień raz jeszcze daje czerwień (2001)
Niebo z widokiem na niebo (2003)

Wojciech Gawłowski

Wojciech Gawłowski (ur. 20.12.1953 w Ostrowie Wielkopolskim) - poeta, laureat

medalu im. Stanisława Barańczaka. W twórczości podejmuje wątki historiozoficzne,

etyczne, wanitatywne, zawiera nawiązania do rodzinnego miasta.

Absolwent Liceum im. Reymonta w Ostrowie oraz Wydziału Prawa UAM w Poznaniu. Po

studiach zamieszkały w Ostrowie.

Debiutował w roku 1977. Pierwszy tomik poezji, Błędnik równowagi, wydany został w roku

1978 w serii Pokolenie, które wstępuje. Otrzymał za niego medal im. Stanisława

Barańczaka za najlepszy debiut roku. Publikował w czasopismach literackich: Nowy

Wyraz, Życie Literackie, Odgłosy, Integracja, Nurt.

Wydał 7 tomików poezji:

Błędnik równowagi, Warszawa 1978,
Przypisy do przepowiedni, Kalisz 1985,
Błędna losowa, Poznań 1985,
Prowincja zimowego zmierzchu, Ostrów Wielkopolski 1993,
Zapach gasnącej świecy, Bydgoszcz 2000,
Podania, życiorysy, legendy i baśnie, Sopot 2000,
Głosy, obrazy i sny, Poznań 2003.

Stanisław Grochowiak

Stanisław Grochowiak (ur. 24 stycznia 1934 w Lesznie, zm. 2 września 1976 w

Warszawie) – polski poeta, dramatopisarz i publicysta.

Grochowiak zapisał się w polskiej powojennej poezji jako twórca, który poszukiwał nowych

form ekspresji poetyckiej i przeciwstawił się tradycyjnej interpretacji "piękna". Był

klasyfikowany jako poeta reprezentujący nurt turpistyczny (od łac. turpis - brzydki). W

późniejszym okresie swojej twórczości skłaniał się klasyczności i zgodzie na reguły dnia

codziennego (bunt nie przemija, bunt się ustatecznia).

Zmarł z powodu powikłań choroby alkoholowej.

Ważniejsze dzieła :
Ballada Rycerska (1956)
Menuet z pogrzebaczem (1958)
Rozbieranie do snu (1959)
Agresty (1963)
Kanon (1965)
Totentanz in Polen (1969)poemat
Nie było lata (1969)
Polowanie na cietrzewie (1972)
Bilard (1975)
Haiku-Images (1975)
Allende (1974)poemat
Wiersze nieznane i rozproszone (1996)

Jerzy Harasymowicz

Jerzy Harasymowicz (1933-1999), polski poeta.
Jego twórczość charakteryzowała się "przesyceniem"

opisów, co czyniło wymyślone przez niego mitologie

niezwykle szczegółowymi i sprawiającymi wrażenie

realnych. Interesował się kulturą Łemków oraz

słowiańsko-chrześcijańską, do których to

zainteresowań często odnosił się w swoich utworach.

Harasymowicz był pisarzem płodnym, umierając zostawił

po sobie 56 tomów wierszy, sprzedanych łącznie w

liczbie ponad 700.000 egzemplarzy.

Jego prochy rozsypano nad bieszczadzkimi połoninami, a

symboliczny grób stanowi pomnik w kształcie bramy

na Przełęczy Wyżnej.

Zbigniew Herbert

Zbigniew Herbert (urodzony 29 października 1924 we Lwowie - zmarł 28 lipca 1998 w Warszawie), polski

poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk.

Poezja
Debiutem poetyckim Herberta były, opublikowane bez jego zgody na łamach „Dziś i Jutro”, trzy wiersze: Napis,

Pożegnanie września i Złoty środek (nr 37 z 1950 r.). Do 1955 r. pozostawał poza głównym nurtem życia

literackiego ogłaszając nieliczne utwory w ”Tygodniku Powszechnym”. Nie mając szans na własny tomik,

zdecydował się na opublikowanie 22 wierszy w wydanej przez PAX antologii młodej poezji katolickiej

...każdej chwili wybierać muszę... (Warszawa 1954). Szerszej publiczności został zaprezentowany dopiero

w słynnej Prapremierze pięciu poetów (obok Herberta byli to: Miron Białoszewski, Bohdan Drozdowski,

Stanisław Czycz, Jerzy Harasymowicz) na łamach „Życia Literackiego” (nr 51 z grudnia 1955). W 1956

ukazał się jego debiutancki tomik: Struna światła. Zaledwie rok później tom kolejny – Hermes, pies i

gwiazda. Spóźniony debiut sprawił, że Herbert, biograficznie należący to tego samego pokolenia co

Krzysztof Kamil Baczyński czy Tadeusz Różewicz, łączony był z pokoleniem „Współczesności”, które weszło

do życia literackiego na fali odwilży w 1956 r. Dwa kolejne tomy, Studium przedmiotu i Napis, ukazały się

w latach 1961 i 1969. W 1974 r. wchodzi przebojem do literatury polskiej tytułowy bohater kolejnego tomu

– Pan Cogito. Postać Pana Cogito nie opuściła poezji Herberta w kolejnych tomach. Poeta zawsze lubił

posługiwać się liryką roli, wielostopniową ironią – teraz wprowadzony na stałe bohater stał się elementem

tej skomplikowanej gry między autorem a czytelnikiem. W 1983 r. wydał Herbert w Instytucie Literackim w

Paryżu tom kolejny, pod znamiennym tytułem Raport z oblężonego Miasta i inne wiersze.

Przedrukowywały go w kraju w całości i w części drugoobiegowe oficyny. Miasto z tytułowego wiersza na

najwyższym poziomie uogólnienia może być odczytane jako metafora wszystkich wartości, które warte są

obrony, na planie historycznym - to ponadczasowy symbol wolności, synonim republiki znajdującej się w

stanie permanentnego oblężenia, wreszcie, na poziomie najbardziej konkretnym, jest także (i są ku

takiemu odczytaniu bezpośrednie w tekście przesłanki) figurą Polski stanu wojennego. Także w Paryżu

ukazuje się kolejny tom – Elegia na odejście (1990). W 1992 r. zaś, już w Polsce, Rovigo (Wrocław).

Wreszcie, na kilka miesięcy przed śmiercią autora, wychodzi tom ostatni – Epilog burzy.

Zbigniew Herbert – Cd.

Tworzywem poezji Herberta, na co od razu zwróciła uwagę krytyka, są bardzo często mitologiczne

opowieści, starożytni bohaterowie i dzieła sztuki. Nie pełnią jednak one roli martwych elementów

literackiej konwencji. Herbert świadomie próbuje odrzucić wszystkie kulturowe nawarstwienia (o

ile taki zabieg w ogóle jest możliwy) i dotrzeć do pierwowzorów, stanąć oko w oko z antycznymi

bohaterami, uczynić z nich postaci żywe i konkretne. Mocą wyobraźni stawia czytelnika twarzą w

twarz z Kaligulą, Klaudiuszem czy Damastesem. Przeszłość nie jest bowiem czymś odległym i

zamkniętym. Ożywiane postaci i zdarzenia pozwalają podjąć próbę zrozumienia historii, a zatem

zrozumienia i chwili obecnej. Nieustannie oceniamy współczesność przymierzając ją do

przeszłości i nieustannie weryfikujemy naszą wiedzę o przeszłości przymierzając ją do

doświadczeń współczesnego człowieka.

Trudno odczytać z poezji Herberta ślady jakiejś spójnej koncepcji historiozoficznej. Przeciwnie – jest

wiele cytatów, które świadczą o wyraźnej niechęci do systemów, które wyjaśniają wszystko,

tłumaczą rozwój wydarzeń nieuchronną logiką dziejów. To, co da się o historii powiedzieć, wynika

tylko z prostej obserwacji – że jest ona (a przynajmniej była do tej pory) terenem panoszenia się

zła, któremu wiecznie przeciwstawia się garstka niezłomnych. I na tym właśnie polega zadanie –

by po stanąć po stronie tej garstki. Wydaje się to współcześnie trudniejsze, niż kiedykolwiek

przedtem. Nie ze względu na większe niebezpieczeństwo – obecnie bohaterom grozi głównie

śmieszność. Współczesny świat zdaje się zatracać kontury, pojęcia przestają być jednoznaczne,

wartości się dewaluują. Wielkie słowa rażą patosem, heroiczne gesty wywołują pełen politowania

uśmiech. Nawet zło zatraca wyrazistość, wsiąka w codzienność, powszednieje. Dlatego

szczególnie ciężko z nim walczyć. Staje się wszechobecne, ale zarazem trudne do określenia, do

zidentyfikowania. Jego najsilniejszą bronią jest to, że można zwątpić w jego istnienie, a w

konsekwencji i w sensowność walki z nim.

W późniejszych utworach mniej jest deklaracji takiej pogańskiej w swej istocie siły, coraz wyraźniej

za to artykułowana jest potrzeba pojednania. I choć wydaje się, że reprezentowaną przez część

krytyków opinię o pustym niebie Pana Cogito (za tytułem pracy Pawła Lisieckiego), trudno będzie

obronić w świetle wierszy z Epilogu burzy (choć i na tle wcześniejszych utworów była ona

dyskusyjna), to nie da się również wskazać poetyckiego świadectwa, że takie pełne, przynoszące

ukojenie pojednanie nastąpiło.

Zbigniew Herbert - poezja

Tomy poetyckie



Struna światła, Warszawa 1956. (Czytelnik)



Hermes, pies i gwiazda, Warszawa 1957. (Czytelnik)



Studium przedmiotu, Warszawa 1961. (Czytelnik)



Napis, Warszawa 1969. (Czytelnik)



Pan Cogito, Warszawa 1974. (Czytelnik)



Raport z oblężonego Miasta i inne wiersze, Paryż 1983. (Instytut Literacki)



Elegia na odejście, Paryż 1990. (Instytut Literacki)



Rovigo, Wrocław 1992. (Wydawnictwo Dolnośląskie)



Epilog burzy, Wrocław 1998. (Wydawnictwo Dolnośląskie)

Pośmiertnie - bez zgody spadkobierczyń praw autorskich:


Podwójny oddech. Prawdziwa historia nieskończonej miłości. Wiersze dotąd

niepublikowane, Gdynia 1999. (Małgorzata Marchlewska Wydawnictwo)

Lothar Herbst

•

Lothar Herbst (ur. 27 lipca 1940, zm. 2000) to polski poeta, były działacz związanej

z Solidarnością i Solidarnością Walczącą antykomunistycznej opozycji oraz do roku

2000 naczelny redaktor Radia Wrocław.

•

Lothar Herbst, urodzony w niemieckiej rodzinie, mieszkał w latach 1945-1962 w

Wałbrzychu. W latach 1962-1967 studiował on na Wydziale Filologii Polskiej

Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracę doktorską obronił w roku 1975.

•

W latach 1980-1981 był redaktorem tygodnika "Solidarność Dolnośląska", w latach

1983-1985 - wydawanego w podziemiu literackiego kwartalnika "Obecność". Kolejne

lata spędził na leczeniu w Niemczech, gdzie był jednym z przedstawicieli Solidarności.

•

W grudniu 1989 został współzałożycielem Towarzystwa im. Edyty Stein we Wrocławiu.

•

W 1990 roku został naczelnym redaktorem Radia Wrocław, w roku 1993 prezesem

zarządu tej rozgłośni.

Jarosław Iwaszkiewicz

Jarosław Iwaszkiewicz, pseudonim Eleuter (ur. 20 lutego 1894, zm. 2 marca 1980) –

polski pisarz. Współtwórca grupy poetyckiej Skamander, współpracownik Wiadomości

Literackich, redaktor Twórczości. W latach 1945-46, 1947-49 i 1959-80 pełnił funkcję

prezesa Związku Literatów Polskich. Przed wojną pracował w Ministerstwie Spraw

Zagranicznych, po wojnie poseł na Sejm, przewodniczący Polskiego Komitetu

Obrońców Pokoju.

Iwaszkiewicz uprawiał wiele gatunków literackich; do jego najważniejszych dzieł należą:

wiersze: Powrót do Europy, Xenie i elegie, Mapa pogody;
opowiadania: Panny z Wilka, Matka Joanna od Aniołów, Brzezina, Sérenité
powieści: Czerwone tarcze, Sława i chwała;
dramaty: Lato w Nohant;
libretto operowe: Król Roger;
listy, wspomnienia: Listy z Ostrowa
biografie muzyków, szkice, przekłady.
Niektóre z jego opowiadań zostały przeniesione na ekran m.in. przez Andrzeja Wajdę i

Jerzego Kawalerowicza.

Za swoją działalność literacką i polityczną otrzymał wiele nagród i odznaczeń.
Muzeum życia i twórczości Jarosława Iwaszkiewicza znajduje się we wsi Stawisko. Jego

grób znajduje się w miejscowości Brwinów pod Warszawą.

Marian Jachimowicz

Marian Jachimowicz(ur. 12 maja 1906 - zm. 1999) -

polski poeta, tłumacz i malarz. Jego debiutancki tom

poetycki „Ścieżką konieczną” ukazał się w 1957 roku.

Poezja: "Ścieżką konieczną"(1957),"Chcę

zbliżyć"(1959),"W czas chłodu"(1960),"Żelazne

studnie"(1962),"Na dnie powietrza"(1963),"Ponad

widzianym"(1967),"Gaje tańczą"(1969),"Wiersze

wybrane","Dom pięciu słońc"(1974),"W słońcu

zagłębia"[wybór](1980)

Proza wspomnieniowa:"Mój Paryż nad Dunajem"(1991)

Jerzy Roman Jaglarz

Jerzy Roman Jaglarz (1939-1988), urodzony w Wadowicach, studiował polonistykę na

krakowskiej WSP.

Poeta, prozaik i dziennikarz, pracował w zakładowych rozgłośniach otrzymując nagrody za

słuchowiska i reportaże. Był autorem wielu znakomitych programów kabaretowych, a

także współtwórcą i prezesem grupy literackiej "Nadskawie". W latach 1982-1984 był

zastępcą redaktora naczelnego Beskidzkiej Oficyny Wydawniczej w Bielsku - Białej i

działał w wadowickiej Oficynie Wydawniczej.

Członek Związku Literatów Polskich. Współautor "Opowieści o Wadowicach" (1983), wydał

tomiki wierszy: "Plamy na wyobraźni" (1980), "Do najważniejszej list otwarty" (1982),

"Pierścień z kaboszonem" (1982). "Rekolekcje szydercy" (1984). Nagła śmierć

przerwała zaawansowane prace nad słownikiem bibliograficznym Ziemi Wadowickiej.

Jacek Kaczmarski

Jacek Kaczmarski (urodzony 22 marca 1957 roku w Warszawie, zmarł

10 kwietnia 2004 r. w Gdańsku), polski bard, poeta i prozaik. Znany

głównie dzięki piosenkom o tematyce historycznej (Rejtan, czyli

raport ambasadora, Sen Katarzyny II) i społeczno-politycznej (Mury,

Obława, Nasza klasa). Był twórcą niezwykle płodnym, zarówno pod

względem ilości utworów, jak i ich objętości tekstowej.

Biograficznie wciągnięty w tryby historii najnowszej, powszechnie

kojarzony jest z etosem pierwszej Solidarności - okresem kiedy jego

liryka, rozpowszechniana w nieoficjalnych wydawnictwach,

funkcjonowała jako głos antykomunistycznej opozycji.

Jacek Kaczmarski – poeta na wskroś współczesny – w warstwie formalnej

czerpał z klasycznych systemów wersyfikacyjnych oraz podkreślał

wyrazistość brzmieniową rymem – stosując te schematy nie jako cel

sam w sobie, ale jako element uwidoczniający wymowę i konotacje

utworu. Posługuje się zarówno wierszem sylabotonicznym, gdzie stała

liczba sylab i regularność stóp precyzyjnie wyznacza ramy wiersza

(np. Włóczędzy), ale też łamie konwencję tam, gdzie nieregularność

stanowi walor semantyczny – dodaje dynamiki i koresponduje z

treścią wiersza (np. Kołysanka dla Kleopatry), a niekiedy dochodzi

wręcz do wiersza wolnego (Zbigniewowi Herbertowi, Tren

spadkobierców). W wielu utworach, dodatkowo, przyjęta konwencja

ma za zadanie osadzić wiersz w „cudzej" stylistyce poetyckiej, co

najczęściej wiąże się także z wydobyciem najistotniejszych motywów

tematycznych i stanowi rodzaj gry poetyckiej, pastiszu a niekiedy

hołdu poecie. W takiej roli stosuje Kaczmarski strofę

mickiewiczowską, modernistyczną stylistykę Brunona Jasieńskiego,

czy charakterystyczną frazę Norwida bądź Herberta.

Najbardziej znane
utwory

•

Obława

•Epitafium dla
Włodzimierza
Wysockiego

•Mury

•Źródło

•

Nasza klasa

Ludwik Jerzy Kern

Ludwik Jerzy Kern (urodzony 29 grudnia 1921 w Łodzi), polski poeta, satyryk, a także

dziennikarz i autor piosenek. Debiutował w 1938 r. jako poeta w Ilustrowanym
Kurierze Codziennym. W latach 1948-2002 członek zespołu redakcyjnego tygodnika

Przekrój

Mira Kuś

Mira Kuś (ur. 30 grudnia 1958 w Gorlicach), polska poetka, dziennikarka, członkini

Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Ukończyła fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Publikowała m.in. w paryskiej

"Kulturze", "Zeszytach Literackich", "Odrze", "Znaku", "Więzi", "NaGłosie", "Dekadzie

Literackiej". Przekłady jej wierszy ukazują się w prasie zagranicznej, głównie w

Niemczech i USA, a także w Szwecji, Bułgarii i Słowenii oraz zostały zamieszczone w

paru zachodnich (Niemcy, USA, Szwecja) wyborach poetów polskich oraz poetów

Europy Środkowej i Wschodniej (USA).

Wydała pięć(sześć) zbiorów wierszy:
(*"Wiersze", Kraków 1978,samizdat w sześciu numerowanych

egzemplarzach,okładka:prof.Krystyna Wróblewska)

Gdzieś jest ta oaza (Wydawnictwo Literackie, Kraków)
Natura daje mi tajemne znaki (Warszawa)
Rajski pejzaż (Baran i Suszczyński, Kraków)
Przekłady z zieleni (Plus, Kraków)
O, niebotyczna góro garów (Kraków)
Publikuje również opowiadania i bajki dla dzieci (m.in. w podręcznikach szkolnych).

Jest laureatką wielu konkursów, zdobyła m.in. I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie

Poetyckim "O Jaszczurowy Laur" (Kraków, 1976), I nagrodę w Ogólnopolskim

Konkursie Satyrycznym Trzeciego Programu Polskiego Radia (ogłoszonym przez

programy "Powtórka z rozrywki" i "60 minut na godzinę"), wyróżnienie w III

Ogólnopolskim Konkursie im. Czesława Janczarskiego (twórczość dla dzieci).

Jerzy Kwiatkowski

Jerzy Kwiatkowski (ur. 3 czerwca 1927 w Warszawie, zm. 30 grudnia 1986 w Krakowie).

Uczestnik powstania warszawskiego. Studiował po wojnie polonistykę i doktoryzował

się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach pięćdziesiątych był

zatrudniony w Pracowni Bibliograficznej Instytucie Badań Literackich Polskiej

Akademii Nauk, w latach 1955-1958 kierował działem literatury współczesnej w

Wydawnictwie Literackim. Od 1958 do śmierci pracował ponownie w IBL, tym razem

jako badacz literatury XX wieku. W latach 1976-1978 oraz 1983-1984 wykładał na

uniwersytecie w Clermont-Ferrand.

Badania Kwiatkowskiego skupiły się przede wszystkim na poezji XX wieku – od Leopolda

Staffa do Stanisława Barańczaka. Otrzymał kilka nagród, między innymi Fundacji im.

Kościelskich w Genewie (1969) oraz Nagroda im. Kazimierza Wyki (1980).

Twórczość
1960 "Szkice do portretów"
1964 "Klucze do wyobraźni"
1966 "U podstaw liryki Leopolda Staffa"
1967 "Poezje bez granic"
1969 "Remont pegazów"
1972 "Świat poetycki Juliana Przybosia"
1975 "Poezja Jarosława Iwaszkiewicza na tle dwudziestolecia międzywojennego"
"Dwudziestolecie międzywojenne"

Dariusz Tomasz Lebioda

Dariusz Tomasz Lebioda (ur. 23 kwietnia 1958 r. w Bydgoszczy) - polski poeta i krytyk.
Poezja
Samobójcy spod wielkiego wozu, Warszawa 1980 [Nagroda w konkursie Pokolenie, które

wstępuje, Warszawa 1980]; Maria, Bydgoszcz 1982; Najnowszy testament, Bydgoszcz

1983 [Nagroda Imienia Andrzeja Bursy, Kraków 1984]; Na chwilę przed końcem świata,

Warszawa 1988; Pole umierającej kraski, Kraków 1988 [Nagroda Imienia Klemensa

Janickiego, Bydgoszcz 1988; Nagroda Artystyczna Młodych Imienia Stanisława

Wyspiańskiego, Warszawa 1989] Piloci ultrafioletowych dali, Bydgoszcz 1990 [Nagroda w

konkursie miesięcznika „Fantastyka”]; Płacz, moje pokolenie. Wiersze wybrane,

Bydgoszcz 1990 [Nagroda Za Najlepszą Książkę Poetycką Roku, Poznań 1990]; Czarna

kałuża, Bydgoszcz 1993; Kraina jaskółki, Bydgoszcz 1995; Poemat o gwiezdnym chłopcu,

Bydgoszcz 1996; Krew jednorożca. Wiersze symboliczne, Bydgoszcz 1997; Czarny

jedwab, Bydgoszcz 1999; Tren nowego czasu. Wiersze mistyczne 1979–1999, Bydgoszcz

1999; Cmentarz niebieskich aniołów. Wiersze generacyjne 1980–1999, Bydgoszcz 2000;

Black Silk / Czarny jedwab, na ang. przeł. A. Szyper i S. H. Barkan, Nowy Jork / Kraków

2000; Wiersze o miłości i śmierci, Poznań 2001; Black Silk / Czarny jedwab, na ang. przeł.

S. H. Barkan i A. Szyper, wyd. II, Nowy Jork / Kraków 2002 [Symboliczna Nagroda Imienia

Ryszarda Milczewskiego–Bruna w Dziedzinie Poezji, Poznań 2002]; Череп Картезія,

Вибрані вірші 1980 – 2001, przeł. na ukraiński Н. І. Поклад, С. О. Шевченко, Kijów

2002 Descartova lebka, przeł. na czeski L. Martinek, Opava 2003; Czaszka Kartezjusza,

Warszawa 2003 [Nagroda Światowego Dnia Poezji – UNESCO/”Poezja Dzisiaj”, Warszawa

2003]; Kartezijeva lubanja. Izabrane pjesme 1980 – 2000, na chorwacki przeł. Jadranka

Nemeth–Jajić, Split 2004.

Stanisław Jerzy Lec

Stanisław Jerzy Lec, pierwotne nazwisko de Tusch-Letz (urodzony 6 marca 1909 we

Lwowie - zmarł 7 maja 1966), polski poeta, satyryk i aforysta.

W okresie międzywojennym związany z ruchem lewicowym . W czasie wojny jeniec obozu

hitlerowskiego w Tarnopolu, z którego udaje mu się uciec.

Autor cykli aforyzmów "Myśli nieuczesane" (1957) i "Myśli nieuczesane nowe" (1964).

Jan Lechoń

Leszek Serafinowicz, pseudonim Jan Lechoń (ur. 13 czerwca 1899 w Warszawie, zm. 8

czerwca 1956 w Nowym Jorku był poetą, krytykiem literackim i teatralnym,

współtwórca grupy poetyckiej Skamander.

Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Był współzałożycielem grupy

poetyckiej "Skamander", to on wymyślił jej nazwę, wygłosił także słowo wstępne na

pierwszym jej występie 6 grudnia 1919. Należał do Związku Zawodowego Literatów

Polskich, był sekretarzem generalnym PEN Clubu. W 1925 otrzymał nagrodę Polskiego

Towarzystwa Wydawców Książek, a w 1935 Złoty Wawrzyn PAL.

W latach 1930-39 był attaché kulturalnym ambasady polskiej w Paryżu, po klęsce Francji

wyjechał do Brazylii, a później do Stanów Zjednoczonych gdzie zamieszkał w Nowym

Jorku. Współpracował i redagował wiele periodyków polonijnych. Zmarł śmiercią

samobójczą.

Dzieła wybrane
1920 - Karmazynowy poemat
1924 - Srebrne i czarne

Ewa Lipska

Ewa Lipska (ur. 8 października 1945 w Krakowie) – polska poetka i literatka. Debiutowała

w 1961 wierszami Krakowska noc, Smutek, Van Gogh w "Gazecie Krakowskiej". Po
zdaniu matury w 1963 studiowała malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Od 1964
zamieszczała utwory poetyckie w "Życiu Literackim" i "Dzienniku Polskim". Od 1968
należała do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983).

Publikacje

Wiersze, 1967
Drugi zbiór wierszy, 1970
Trzeci zbiór wierszy, 1972
Czwarty zbiór wierszy, 1974
Piąty zbiór wierszy, 1978
Żywa śmierć, 1979
Nie o śmierć tutaj chodzi, lecz o biały kordonek, 1982

Przechowalnia ciemności, 1985
Wakacje mizantropa, 1993
Stypendyści czasu, 1994
Ludzie dla początkujących, 1996
1999, 2001
Sklepy zoologiczne, 2002
Uwaga, stopień, 2002
Sekwens, 2003
Ja, 2003
Wiersze do piosenek. Serca na rowerach, 2004
Gdzie indziej, 2005

Sławomir Mateusz

Sławomir Matusz, pseud. Barnaba, Barnaba Szczęsny (ur. 5 grudnia 1963 w Sosnowcu),

poeta (eseje, szkice, wiersze), krytyk literacki, dziennikarz, grafik i animator

komputerowy.

Debiutował w 1981 na łamach "Wiadomości Katowickich". W latach 1992-1995 komisarz

Mysłowickich Tygodni Poezji. Od 1996 prowadzi nieformalną "Prywatną Szkołę Pisania"

wspomagającą przyszłych pisarzy, jest też członkiem Górnośląskiego Towarzystwa

Literackiego.

Laureat wielu nagród:

1983 - nagroda w Turnieju Jednego Wiersza w Tychach
1984 - II nagroda w Ogólnopolskim Turnieju Poetyckim o Laur Remedium
wyróżnienia w Turniejach Jednego Wiersza (Mysłowickiego Tygodnia Poezji i Klubu

Literackiego przy MPB w Sosnowcu)

1994 - nagroda Wojewody Katowickiego w dziedzinie literatury (za tomik Podtrzymanie,

podniesienie i całą dotychczasową twórczość)

1995-1997 przyznany przez mieszkańców Jaworzna tytuł "Człowieka roku"
Ogłosił wiele publikacji w prasie, współautor przekładów. Jego twórczość tłumaczona była

na wiele języków. Sylwetka poety znalazła się w słowniku bibliograficznym Pisarze i

badacze literatury w Zagłębiu Dąbrowskim.

Leszek Mech

Leszek Mech (1933, Grodno - 25 lipca 2004, Toronto, Kanada), scenarzysta filmów

animowanych, poeta i prozaik, dziennikarz.

Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach. Wieloletni współpracownik (od

1962) Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku Białej, w latach 1962-1971 kierownik

literacki Studia; był współautorem scenariuszy około 300 filmów animowanych, m.in.

serii o Bolku i Lolku, także animowanych filmów pełnometrażowych (Wielka podróż

Bolka i Lolka, Błekitny rycerzyk). Pracował także w redakcjach tygodnika "Kronika" w

Bielsku oraz dziennika "Trybuna Robotnicza" w Katowicach.

Rozpoczynał swoją pracę jako autor scenariuszy filmów dla dorosłych, m.in. Noworoczna

Noc według Jeremiego Przybory w reżyserii Jerzego Zitzmana.

Autor serii książek dla dzieci Bolek i Lolek poznają świat:
Oriniko
Złote miasto Inków
Grobowiec faraona
Łowcy bizonów
W puszczy Kanady
Zwierzęta Serengeti
W pustyni Gobi
Yeti
Poławiacze pereł
W stepach Australii

Artur Międzyrzecki

Artur Międzyrzecki (1922 Warszawa - 1996) - poeta, tłumacz literatury francuskiej i

anglosaskiej; działacz polityczny.

W latach 1940 - 1942 przebywał w ZSRR, następnie w Polskich Siłach Zbrojnych na

Zachodzie (brał udział w walkach o Monte Cassino).

W latach pięćdziesiątych autor prokomunistycznych wierszy propagandowych (np. Wiersz

o śmierci Stalina).

W latach siedemdziesiątych uczestniczył w pracach Centrum Dialogu (Editions du

Dialogue) Księży Pallotynów w Paryżu (dyrektor ks. Józef Sadzik).

Bibliografia
Namiot z Kanady. Tel Awiw 1944.
Strony przydrożne. Paryż 1949.
Piękne zmęczenia 1962
Zamówienia 1968
Złota papuga 1970
Dialogi i sąsiedztwa 1970
Wybór wierszy. Warszawa 1971.
Poezje wybrane. Warszawa 1980.
Wojna nerwów 1983
Koniec gry. Warszawa 1987.
Wiersze dawne i nowe. Warszawa 1992.
To samo miasto, ta sama miłość. Warszawa 1992.
Rzeka czarownic. Wiersze 1944-1944. Warszawa 1994.
U progu XXI wieku. Kraków 1996.
Nieskończona przejrzystość. Kraków 1999.

Czesław Miłosz

Czesław Miłosz, herbu Lubicz (ur. 30 czerwca
1911 w Szetejniach na Litwie, zm. 14 sierpnia
2004 w Krakowie), polski i litewski poeta, laureat
literackiej nagrody Nobla w 1980 roku

Wiersze Czesława Miłosza są głęboko intelektualne, a metafory jakich używa – sugestywne. Jego
twórczość z lat 30, przed II wojną światową jest przesycona katastrofizmem. Dominuje w niej
rozmach, metaforyczność, rytmiczność, wizje apokalipsy.

Wiersze pisane podczas wojny nie mają już w sobie tyle patosu. Są znacznie mniej ozdobne.
Poeta stawia na komunikatywność wiersza – na zrozumiałość zawartych w nim treści
filozoficznych i intelektualnych. Część z tych wierszy poświęca Miłosz okupowanej Warszawie, w
której spędził prawie cały okres wojny ("Miasto", "Błądząc"). W twórczości Miłosza przypadającej
na okres wojny da się również zauważyć świadome odchodzenie od tematyki wojennej.
Znajdziemy wiersze opisujące zwykłe piękno świata, który – mogłoby się wydawać – nigdy nie
zaznał wojny. Tak jest w wierszach "Piosenka pasterska", czy "Świat – poema naiwne" z 1943
roku.

Po wojnie poeta podjął tematykę bardziej filozoficzną. Szczególnie upodobał sobie formę
traktatu. W wydanym w tomie "Światło dzienne" "Traktacie moralnym" piętnuje zanik wartości,
krytykuje brak moralności i wskazuje na to, co, jego zdaniem, należałoby zmienić w ludzkiej
mentalności. W 1957 roku napisał "Traktat poetycki" pokazujący polską historię, kulturę i
mentalność ludzi z czasów Młodej Polski. W tomie "Druga przestrzeń" (2002 r.) znalazł się traktat
teologiczny, w którym Miłosz rozważa problem tajemnicy wiary.

Dzieła Czesława Miłosza

Kompozycja (1930)
Podróż (1930)
Poemat o czasie zastygłym

(1933)

Trzy zimy (1936)
Obrachunki
Wiersze (1940)
Pieśń niepodległa (1942)
Ocalenie (1945)
Traktat moralny (1947)
Zniewolony umysł (1953)
Zdobycie władzy (1953)
Światło dzienne (1953)
Dolina Issy (1955)
Traktat poetycki (1957)
Rodzinna Europa (1958)
Kontynenty (1958)
Człowiek wśród skorpionów

(1961)

Król Popiel i inne wiersze

(1961)

Gucio zaczarowany (1965)

Widzenia nad zatoką San
Francisco (1969)

Miasto bez imienia (1969)

Prywatne obowiązki (1972)

Gdzie słońce wschodzi i kiedy
zapada (1974)

Ziemia Ulro (1977)

Ogród nauk (1979)

Hymn o perle (1982)

Nieobjęta ziemio (1984)

Kroniki (1987)

Dalsze okolice (1991)

Zaczynając od moich ulic (1985)

Metafizyczna pauza (1989)

Poszukiwanie ojczyzny (1991)

Rok myśliwego (1991)

Na brzegu rzeki (1994)

Szukanie ojczyzny (1992)

Historia literatury polskiej
(1993)

Legendy nowoczesności (1996)

Życie na wyspach (1997)

Piesek przydrożny (1997)

Abecadło Miłosza (1997)

Inne abecadło (1998)

Zaraz po wojnie (1998)

Wyprawa w dwudziestolecie
(1999)

To (2000) – tomik poetycki

O podróżach w czasie (2004)

Tadeusz Nowak

Tadeusz Nowak (ur. 11 listopada 1930 roku w Sikorzycach koło Dąbrowy Tarnowskiej -

zm. 10 sierpnia 1991) - polski poeta i pisarz.

Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1948 opublikował pierwszy

wiersz w tygodniku „Vici”. W 1956 wydał pierwszy tomik poezji "Uczę się mówić".

Oprócz poezji zajmował się także prozą, czego przykłądem są zbiory opowiadań

"Pacierze i paciorki", czy "Takie większe wesele".

Uważany jest za jednego z najwybitniejszych powojennych pisarzy tzw. nurtu literatury

chłopskiej.

Wybrana bibliografia
"Uczę się mówić"
"Prorocy już odchodzę"
"Psalmy na użytek domowy'
"Kolędy stręczyciela"
"Obcoplemienna ballada"
"Ziarenko trawy"
"W jutrzni"
"Takie większe wesele"
"A jak królem, a jak katem będziesz"
"Pacierze i paciorki"

Beata Obertyńska

Beata Obertyńska (ur. 21 maja 1898 w Storożce koło Skolego, zm. 21 maja 1980 w

Londynie), poetka polska.

Była córką Maryli z Młodnickich Wolskiej (poetki młodopolskiej, córki Wandy Monne -

narzeczonej Artura Grottgera) i przemysłowca Wacława Wolskiego. W młodości związana

ze środowiskiem artystycznym Medyki Pawlikowskich. Studiowała w Państwowym

Instytucie Sztuki Teatralnej. Występowała na scenach lwowskich. Debiutowała w 1924 w

"Słowie Polskim".

W 1946 w Rzymie pod pseudonimem Marta Rudzka opublikowała pamiętnik W domu niewoli.

Po wojnie osiedliła się w Londynie. Publikowała w "Dzienniku Polskim", "Dzienniku

Żołnierza", "Orle Białym", "Polsce Walczącej", "Ochotniczce", "Wiadomościach", "Życiu",

"Przeglądzie Polskim". Otrzymała wiele nagród literackich, m.in. nagrodę londyńskiego

"Przeglądu Powszechnego" (1967), nagrodę fundacji Lanckorońskich (1972), nagrodę

Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (1972), nagrodę Jurzykowskich (1974).

W Polsce ukazały się:
Wspomnienia (wspólnie ze wspomnieniami matki Maryli Wolskiej Quodlibet, 1974)
Wiersze wybrane (1983)
Grudki kadzidła (1986)
Skrząca libella (1991)
W domu niewoli (1992)
Skarb Eulenburga (1993)
Liryki najpiękniejsze (1999)

Przewróć kartkę

Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 w Warszawie),

polska poetka, autorka tekstów piosenek. Zajmowała się również twórczością

prozatorską, spektaklami teatralnymi i telewizyjnymi, oraz pracą dziennikarską.

Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w

Łodzi w latach 1957-1961 . Od 1954 roku związana była z STS-em (Studenckim Teatrem

Satyryków), zasiadając w jego radzie artystycznej.

W latach 1954-57 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w "Głosie Wybrzeża", "Nowej

Kulturze", "Sztandarze Młodych" i "Po prostu". Później pisała również w "Literaturze",

"Kulturze" i "Polsce".

Tworzyła teksty dla takich artystów jak:

Maryla Rodowicz
Kalina Jędrusik
Magda Umer
Seweryn Krajewski
Anna Szałapak
Krystyna Janda
Skaldowie
Zmarła w wyniku choroby nowotworowej.

Przewróć kartkę

Bogdan Ostromęcki

Bogdan Ostromęcki (1911-1979), polski poeta, eseista. Przed wojną ukończył studia

prawnicze, w czasie okupacji studiował na tajnym uniwersytecie filologię polską.

Żołnierz Armii Krajowej. Od 1949 redaktor w dziale literackim Polskiego Radia, od

1958 kierownik redakcji audycji poetyckich. Debiutował w 1939 jako poeta w prasie.

Opublikował cenione zbiory poetyckie, m.in.: Popiół niepodległy (1947), Wędrowcy czasu

(1958), Ptaki u słonych źródeł (1965), Cedr (1979). Szkice literackie w: Lirnicy,

trubadurzy i tyrteje (1973), Laury i piołuny (1974). Także m.in. Wybór wierszy (1972),

Poezje wybrane (1975), Twój głos na każdej drodze (1977) oraz utwory dla dzieci i

słuchowiska radiowe.

Przewróć kartkę

Hanna Ożogowska

Hanna Ożogowska (ur. 20 lipca 1904 r. - zm. 27 maja 1995 r.) - prozaik, poetka i

tłumaczka literatury rosyjskiej.

Ukończyła Instytut Pedagogiki Specjalnej i Wydział Pedagogiczny Wolnej Wszechnicy

Polskiej. Debiutowała w 1932 r. na łamach tygodnika "Płomyk" jako autorka utworów

dla dzieci. Do 1951 r. pracowała w szkolnictwie średnim w Łodzi. Po wojnie była

dyrektorką Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Łodzi. Od 1952

do 1969 r. była redaktorem naczelnym "Płomyka".

Twórczość

1950 O ślimaku, co pierogów z serem
szukał

1950 Uczniowie III klasy

1951 Na Karolewskiej

1952 Swoimi słowami

1953 Nową drogą przez nowy most

1955 W Marcelkowej klasie

1955 Bajka o kłosku pszenicy

1957 Malowany wózek

1957 Marcinkowe wierszyki

1957 Złota kula

1959 Tajemnica zielonej pieczęci

1960 O królewnie, która bała się, że jej
korona z głowy spadnie

1960 Chłopak na opak czyli Z pamiętnika
pechowego Jacka

1961 Dziewczyna i chłopak czyli Heca na
czternaście fajerek

1963 Raz, gdy chciałem być szlachetny

1964 Ucho od śledzia

1968 Głowa na tranzystorach

1971 Koleżanki

1972 Za minutę pierwsza miłość

1980 Przygody Scyzoryka

1983 Entliczki pentliczki

1987 Lusterko dla każdej dziewczyny

1989 Druga klasa - fajna klasa!

Przewróć kartkę

Janusz Pasierb

Janusz Stanisław Pasierb (7 stycznia 1929 - 15 grudnia

1993), polski ksiądz katolicki, poeta i eseista, historyk i
znawca sztuki i kultury.

Poezja

Kategoria przestrzeni (Warszawa 1978)

Rzeczy ostatnie i inne wiersze (Londyn 1980)

Zdejmowanie pieczęci (Warszawa 1982)

Wiersze religijne (Poznań 1983)

Czarna skrzynka (Warszawa 1985)

Koziorożec (Warszawa 1988)

Wiersze wybrane (Warszawa 1988)

Doświadczanie ziemi (Kraków 1989)

Morze, obłok i kamień (Kraków 1992)

Ten i tamten brzeg (Warszawa 1993)

Puste Łąki (Warszawa 1994)

Butelka lejdejska (Warszawa 1995)

Po walce z aniołem (Warszawa 1996)

Przewróć kartkę

Andrzej Poniedzielski

Andrzej Poniedzielski (ur. 4 lipca 1954 w Kielcach), polski poeta, bard, konferansjer,

związany również ze środowiskiem kabaretowym; mąż piosenkarki Elżbiety Adamiak.

Skończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach,

otrzymując tytuł magistra inżyniera. Obecnie mieszka w Łodzi.

Napisał wiele piosenek dla Elżbiety Adamiak. Pisał również dla Maryli Rodowicz, Anny

Marii Jopek, Grzegorza Turnaua, Lory Szafran, grupy "Pod Budą" i Doroty Stalińskiej.

Przewróć kartkę

Halina Poświatowska

Halina Poświatowska (ur. 9 maja 1935 w Częstochowie, zm. 11 października 1967 w

Warszawie), poetka polska, jedna z najważniejszych postaci polskiej literatury

powojennej.

Urodziła się w Częstochowie jako Helena Myga. Kształciła się w gimnazjum "Nauka i

Praca", a po jego zamknięciu w żeńskim Liceum im. Juliusza Słowackiego w

Częstochowie. Z powodu choroby serca większość swojego życia spędziła w

szpitalach i sanatoriach, gdzie też poznała swojego przyszłego męża Adolfa Ryszarda

Poświatowskiego , którego poślubiła w Częstochowie 30 kwietnia 1954. Po dwóch

latach małżeństwa, w wieku 21 lat, została wdową. W 1958 r. Poświatowska przeszła

skomplikowaną operację serca w Stanach Zjednoczonych. Została 3 lata i studiowała

w Smith College w Northampton. Po powrocie do Polski podjęła studia filozoficzne na

Uniwersytecie Jagiellońskim. Z Krakowem związane są ostatnie lata jej życia,

pracowała wówczas na uniwersytecie. W 1967 stan jej zdrowia był na tyle

niepokojący, że podjęto decyzję o kolejnej operacji serca. W osiem dni po

przeprowadzonym w Warszawie zabiegu zmarła - miała zaledwie 32 lata.

Przewróć kartkę

Tadeusz Różewicz

Tadeusz Różewicz (urodzony 9 października 1921 w Radomsku) - polski poeta,

dramaturg, prozaik. Od 1945 student historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Oficjalnie zadebiutował tomem Niepokój (1947). Poezja Różewicza wyraża tragizm

osamotnionej jednostki, zagubionej w powojennym świecie zdominowanym przez

widmo masowej śmierci, okrucieństwa, obojętności i cywilizacyjnego uniformizmu.

Bohater jego wierszy jest osobowością zagrożoną dezintegracją i powszechnym

chaosem. W 1991 Różewiczowi nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta

Radomska, został laureatem Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta "za

twórczość całego życia" za roku 1999. Od lat mieszka we Wrocławiu.

Twórczość
Niepokój (1947)
Czerwona rękawiczka (1948)
Równina
Poemat otwarty
Formy (1958)
Nic w płaszczu Prospera (1962)
Płaskorzeźba
Zawsze fragment

Przewróć kartkę

Edward Stachura

Edward Stachura (właściwie Edward Jerzy Stachura, dla przyjaciół Sted) - (ur. 18 sierpnia

1937 - zm. 24 lipca 1979) polski poeta, pisarz, pieśniarz i wędrowiec (outsider)

zaliczany do grona poetów przeklętych.

Krytyka, wbrew samemu Stachurze, łączyła jego życie z twórczością. Pomiędzy

wykreowanym bohaterem a realnym pisarzem stawiano znak równości. Konsekwencją

takiego postępowania były nieporozumienia w interpretacjach jego tekstów. W tę

pułapkę autobiografizmu wpadło wielu czytelników, ponieważ nad prawdę słowa

przedkładali dociekania na ile realia książkowe miały pokrycie w rzeczywistości.

Dzieła chronologicznie
Edward Stachura w amfiteatrzeJeden dzień (opowiadania, 1962)
Dużo ognia (tomik poezji, 1963)
Falując na wietrze (opowiadania, 1966)
Przystepuje do ciebie (tomik poezji, 1968)
Po ogrodzie niech hula szarańcza (tomik poezji, 1968)
Cała jaskrawość (powieść, 1969)
Siekierezada (powieść, 1971)
Wszystko jest poezja (proza, 1975)
Kropka nad ypsilonem (wiersz, 1975)
Się (proza, 1977)
Missa pagana (tomik wierszy, 1978)
Fabula rasa (proza, 1979)

Przewróć kartkę

Jan Sztaudynger

Jan Izydor Sztaudynger (urodzony 28 kwietnia 1904 - zmarł 12 września 1970 w

Krakowie), polski poeta i satyryk.

Debiutował tomikiem wierszy „Dom mój” w 1925 roku. Studiował polonistykę na

Uniwersytecie Jagiellońskim. Członek grupy literacko-artystycznej Helion. W latach 1928-

1935 nauczyciel szkół średnich, organizator i teoretyk teatrów lalkowych, autor prac:

Marionetki (1938)
Teatr lalek w Polsce (1961).
W 1937-1939 pracownik Kuratorium Szkolnego w Poznaniu i wykładowca na Uniwersytecie

Poznańskim. Po wojnie do 1954 w Łodzi, w 1950-1954 redaktor czasopisma Teatr Lalek,

w 1954-1970 mieszkał w Zakopanem.

Zbiory wierszy, m.in.:

Dom mój (1926)
Kantyczki śnieżne (1934)
Strofy wrocławskie (1947)
Poezje wybrane (1974).
Liczne i popularne zbiory satyr oraz fraszek, np.: Piórka (1954), Krakowskie piórka (1956),

Śmiesznoty (1968), pośmiertnie wydano Piórka znalezione (1974). Także utwory dla

dzieci, wspomnienia Szczęściarz z datą wczorajszą (1974).

Tłumaczył również z literatury niemieckiej (m.in. Johanna Wolfganga Goethego).

Przewróć kartkę

Wisława Szymborska

Wisława Szymborska (urodzona 2 lipca 1923) polska poetka, eseistka i krytyk literacki,

a także tłumaczka literatury francuskiej.

Laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1996.
Najważniejsze dzieła Wisławy Szymborskiej:
Pytania zadawane sobie (1954)
Wołanie do Yeti (1957)
Sól (1962)
101 wierszy (1966)
Sto pociech (1967)
Wiersze wybrane (1967)
Poezje wybrane (1967)
Wszelki wypadek (1972)
Wielka liczba (1976)
Ludzie na moście (1986)
Poezje: Poems (edycja dwujęzyczna polsko-angielska) (1989)
Lektury nadobowiązkowe (1992)
Koniec i początek (1993)
Widok z ziarnkiem piasku (1996)
Sto wierszy - sto pociech (1997)
Chwila (2002)

Przewróć kartkę

Antoni Słonimski

Antoni Słonimski (1895 - 1976) - znany polski poeta, felietonista, dramatopisarz,

satyryk, krytyk teatralny i działacz społeczny.

Ważniejsze dzieła:
Sonety (1918)
Parada (1920)
Godzina poezji (1923)
Z dalekiej podróży (1926)
Okno bez krat (1935)
Alarm 1940)
Wiek klęski (1945)
Nowe wiersze (1959)
Wiersze 1958-1963 (1963)
138 wierszy (1973)

Przewróć kartkę

Grzegorz Turnau

Grzegorz Turnau (urodzony 31 lipca 1967 w Krakowie), polski wokalista, pianista,

kompozytor, poeta. Wykonawca tzw. poezji śpiewanej.

Płyty solowe
Naprawdę nie dzieje się nic - 1991 r. wydana ponownie w 1994 r.
Pod światło - 1993 r.
Turnau w trójce - 1994 r.
To tu to tam - 1995 r.
Tutaj jestem - 1997 r.
Księżyc w misce - 1998 r.
Ultima - 1999 r.
Kawałek cienia - 2000 r. - złota kolekcja
Nawet - 2002 r.
Cafe Sułtan - 2004 r.

Przewróć kartkę

Ks. Jan Twardowski

Ks. Jan Twardowski (ur. 1 czerwca 1915) – ksiądz, poeta, przedstawiciel współczesnej

liryki religijnej.

W 1938r. ukazał się pierwszy tomik jego wierszy. W czasie II wojny światowej był

żołnierzem AK, uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie skończył studia

polonistyczne i otrzymał święcenia kapłańskie. Zajął się uczeniem religii w szkole

specjalnej.

TWÓRCZOŚĆ:

Aniele Boży, Anioł, Anioł poważny i niepoważne pytania, Antologia, Bałem się, Baranku

Wielkanocny, Bez kaplicy, Bez nas, Bezdomna, Bliscy i oddaleni, Boję się Twojej

miłości, Boże, Bóg, Było, Co nam jeszcze zostało, Co zostało we mnie, Czekanie,

Dlaczego, Długo, Dobro i zło, Do moich uczniów, Do Pani Doktór, Drzewa niewierzące,

Ile, Jak długo, Jest ...., Jest miłość trudna, Jeśli miłość, Kiedy mówisz, Który stwarzasz

jagody, List do Matki Boskiej, Matka Boska Staroświecka, Między gołębiem a

ornitologią, Mrówko ważko biedronko, Na szpilce, Naucz się dziwić, Nie mogę trafić,

Nie tylko my, Nie tylko o czaplach, Nielogiczne, Niecierpliwa, O Miłości bez serca, O

spacerze po cmentarzu wojskowym, O uśmiechu w kościele, Oda do rozpaczy, Patyki i

patyczki, Poczekaj, Powązki, Przepiórka, Rachunek dla dorosłego, Różne samotości,

Serce, Spieszmy się, Spojrzał, Suplikacje, Śpieszmy się, To nieprawda że szczęście, W

niebie, Zeszyt w kratkę

Przewróć kartkę

Wojciech Wencel

Wojciech Wencel (ur. 16 lutego 1972 w Gdańsku) - polski

poeta, eseista i krytyk literacki.

Książki poetyckie
"Wiersze" (Towarzystwo "Ogród Ksiąg", Warszawa 1995)
"Oda na dzień św. Cecylii" (Marabut, Gdańsk 1997)
"Oda chorej duszy" (bibLioteka, Kraków-Warszawa 2000)
"Ziemia Święta" (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002)
"Wiersze zebrane" (Fronda - Apostolicum, Warszawa-Ząbki

2003)

Przewróć kartkę

Rafał Wojaczek

Rafał Wojaczek (6 grudnia 1945 - 11 maja 1971) – legendarny wrocławski poeta

współczesny, buntownik, prowokator, skandalista. Należy do grupy tak zwanych

poetów przeklętych, kaskaderów literatury, dla których życie i twórczość stały się

jednością.

Był alkoholikiem, notorycznym samobójcą (zabił się, po nieudanej próbie podcięcia żył),

leczył się przez pewien czas w szpitalu psychiatrycznym.

Jego twórczość cechuje się niezwykłym kunsztem poetyckim, Wojaczek to poeta

niezmiernie sprawny i biegły w kwestiach formalnych.

Zbiory wierszy:

Sezon (1969)
Inna bajka (1970)

Wydane pośmiertnie:

Którego nie było (1972)
Nie skończona krucjata (1972)
Utwory zebrane (1976)
Poezje wybrane (1983)
List do nieznanego poety (1985)

Przewróć kartkę

Adam Zagajewski

Adam Zagajewski (ur. 1945 we Lwowie) - poeta, eseista, prozaik, tłumacz. Związany z

poetyckim ruchem Nowej Fali w Krakowie. Wywodzi się z programu krakowskiej grupy

"Teraz". Wykładowca amerykańskiego uniwersytetu w Houston. Od 1981 roku

mieszkał w Paryżu, a od 2002 roku na stałe w Krakowie. Członek redakcji "Zeszytów

Literackich". Laureat nagrody Vilenica w 1996 roku i Nagrody Adenauera w 2002 r.

Poezja:

Komunikat. Kraków, 1972. (debiut literacki)
Sklepy mięsne. Kraków, 1975. (ukształtowanie poetyki nowofalowej)
List. Oda do wielości. Paryż, 1983.
Jechać do Lwowa. Londyn, 1985.
Płótno. Paryż, "Zeszyty Literackie", 1990.
Ziemia ognista. Poznań, 1994.
Trzej aniołowie. Kraków, 1998.
Pragnienie. Kraków, 1999.
Powrót. Kraków, 2003.

Przewróć kartkę

Poezja

W tym dziale zamieściłem

wybrane dzieła poetów, o
których można w poprzednim
rozdziale przeczytać.
Zapraszam do zapoznania się
z nimi.

Przewróć kartkę

Zofia Badura, Stanisław

Barańczak

Zofia Badura
***
Tłusta pielęgniarka chciała pisać
wiersze i jej praktyczna
siostra, i kierownik klubu.

Wszyscy.

Nie było w tym nic
śmiesznego. Tłukąc ramionami
wzbijaliśmy się w powietrze
jedno po drugim.
Na górze płacono honoraria.
Policzki płonęły jak po uderzeniu.
Sięgaliśmy prędko po papierosy.
Zbierało nam się na uroczysty
szloch: tak, panie redaktorze,
wiersze były naprawdę
życiem i to już
przepisanym na czysto!

Kiedyś po latach

"Kiedyś po latach, Historia przyzna nam rację."

Ale Historia niczego nie przyzna,

nie przyzna

się do niczego, Historia nie odezwie się już

ani słowem, Historia

leży pod półtora metrem piasku albo

gliny,

pod skórą Historii zgęstniała w sińce

krerw

z wolna przemieszcza się w dół, zgodnie z

prawem

ciążenia,

w oczach Historii jest pustka i nad wybitymi

zębami

nawet nie drgną jej na zawsze

zaciśnięte,

na zawsze uciszone, na zawsze

osiemnastoletnie

wargi

Przewróć kartkę

Miron Białoszewski, Jan

Brzechwa

"Stara modystka komunistka

polska żydówka zwierza"

Tak nie lubię wierszy,
a tu mi się śni,
że czytam swój wiersz
nowy,
taki wiersz:
"Mogę to zjeść,
Mogę tego nie jeść.
Może być gęsia szyja bez nadzienia,
Może być z nadzieniem,
z czymś tam przypiekanym
z czekoladą.
To mój ostatni żydowski luksus
Ale czy powinnam zjeść?"

Ćwikła
Brzechwa Jan

Raz buraczek nieboraczek
Zaczerwienił się jak raczek:
"Toż gałgaństwo jest niezwykłe,
Żeby robić ze mnie ćwikłę
I ucierać razem z chrzanem.
Nie, to wprost jest niesłychane!"
Na to chrzan, choć był utarty,
Z gniewu zgorzkniał nie na żarty
I powiedział w irytacji:
"Nie rozumiem, z jakiej racji
Jakiś burak za pięć groszy
Przy mnie tutaj się panoszy!„
Burak swoje, a chrzan swoje,
Zaperzyli się oboje,
Nie wiadomo, kto ma rację,
A tu czas już na kolację,
Więc przy stole goście siedli
I do mięsa ćwikłę zjedli.
Nie ma chrzanu ni buraka.
Ot - i cała bajka taka.

Przewróć kartkę

Zbigniew Herbert

Zbigniew Herbert - Chciałbym opisać

Chciałbym opisać najprostsze wzruszenie
radość lub smutek
ale nie tak jak robią to inni
sięgając po promienie deszczu albo słońca

chciałbym opisać światło
które we mnie się rodzi
ale wiem że nie jest ono podobne
do żadnej gwiazdy
bo jest nie tak jasne
nie tak czyste
i niepewne

chciałbym opisać męstwo
nie ciągnąc za sobą zakurzonego lwa
a także niepokój
nie potrząsając szklanką pełną wody

inaczej mówiąc
oddam wszystkie przenośnie
za jeden wyraz
wyłuskany z piersi jak żebro
za jedno słowo
które mieści się
w granicach mojej skóry

ale nie jest to widać możliwe

i aby powiedzieć - kocham
biegam jak szalony
zrywając naręcza ptaków
i tkliwość moja
która nie jest przecież w wody
prosi wodę o twarz

i gniew różny od ognia
pożycza od niego
wielomównego języka

tak się miesza
tak się miesza
we mnie
to co siwi panowie
podzielili raz na zawsze
i powiedzieli
to jest podmiot
a to przedmiot
zasypiamy
z jedną ręką pod głową
a z drugą w kopcu planet

a stopy opuszczają nas
i smakują ziemię
małymi korzonkami
które rano
odrywamy boleśnie

Przewróć kartkę

Jacek Kaczmarski

Jacek Kaczmarski - "Obława„
Skulony w jakiejś ciemnej jamie smaczniem sobie spał
I spały wilczki dwa, zupełnie ślepe jeszcze
Wtem stary wilk przewodnik, co życie dobrze znał
Łeb podniósł, warknął głucho, aż mną szarpnęły dreszcze

Poczułem wokół siebie nienawistną woń
Woń, która burzy wszelki spokój, zrywa wszystkie sny
Z daleka ktoś, gdzieś krzyknął krótki rozkaz: goń!
I z czterech stron wypadły na nas cztery gończe psy!

Obława, obława na młode wilki obława
Te dzikie zapalczywe, w gęstym lesie wychowane
Krąg śniegu wydeptany, w tym kręgu plama krwawa
I ciała wilcze kłami gończych psów szarpane!

Ten, który na mnie rzucił się, niewiele szczęścia miał
Bo wpadł prosto mi na kły i krew trysnęła z rany
Gdym teraz ile w łapach sił przed siebie prosto gnał
Ujrzałem młode wilczki na strzępy rozszarpane

Zginęły ślepe ufne tak, puszyste kłębki dwa
Bezradne na tym świecie złym nie wiedząc, kto je zdławił
I zginie wilk-przewodnik, choć życie dobrze zna
Bo z trzema na raz walczy psami i z ran trzech naraz
krwawi

Obława...

Wypadłem na otwartą przestrzeń pianą z pyska tocząc
Lecz tutaj też ze wszystkich stron zła mnie otacza woń
A myśliwemu, co mnie dojrzał już się śmieją oczy
I ręka pewna niezawodna podnosi w górę broń

Rzucam się w bok i na oślep gnam, aż ziemia spod łap
pryska
I wtedy pada pierwszy strzał, co kark mi rozszarpuje
Biegnę, słyszę jak on klnie, krew mi płynie z pyska
On strzela po raz drugi, lecz teraz już pudłuje

Obława...

Wyrwałem się z obławy tej, schowałem w jakiś las
Lecz ile szczęścia miałem każdy mi to przyzna
Leżałem w śniegu jak nie żywy długi, długi czas
Po strzale zaś na zawsze mi została krwawa blizna

Lecz nie skończyła się obława i nie śpią gończe psy
I giną ciągle wilki młode na całym Bożym świecie
Nie dajcie zedrzeć z siebie skór, brońcie się i wy
O, bracia wilcy brońcie się nim wszyscy wyginiecie

Obława...

Przewróć kartkę

Jacek Kaczmarski

Nasza klasa

Co się stało z naszą klasą? Pyta Adam w Tel-Avivie
Ciężko sprostać takim czasom, ciężko w ogóle żyć uczciwie
Co się stało z naszą klasą? Wojtek w Szwecji w porno-klubie
Pisze: dobrze mi tu płacą za to, co i tak wszak lubię (x2)

Kaśka z Piotrkiem są w Kanadzie, bo tam mają perpektywy
Staszek w Stanach sobie radzi, Paweł do Paryża przywykł
Gośka z Przemkiem ledwie przędą - w maju będzie trzeci bachor
Próżno skarżą się urzędom, że też chcieliby na zachód

Za to Magda jest w Madrycie i wychodzi za Hiszpana
Maciek w grudniu stracił życie, gdy chodzili po mieszkaniach
Janusz, ten co zawiść budził, że go każda fala niesie
Jest chirurgiem - leczy ludzi, ale brat mu się powiesił

Marek siedzi za odmowę, bo nie strzelał do Michała
A ja piszę ich histrorię - i to już jest klasa cała
Jeszcze Filip - fizyk w Moskwie, dziś nagrody różne zbiera
Jeździ kiedy chce do Polski, był przyjęty przez premiera

Odnalazłem klasę całą na wygnaniu, w kraju, w grobie
Ale coś się pozmieniało: każdy sobie żywot skrobie
Odnalazłem całę klasę wyrośniętą i dojrzałą
Rozdrapałem młodość naszą, lecz za bardzo nie bolało

Już nie chłopcy, lecz mężczyźni. Już kobiety, nie dziewczyny
Młodość szybko się zabliźni, nie ma w tym niczyjej winy
Wszyscy są odpowiedzialni, wszyscy mają w życiu cele
Wszyscy w miarę są normalni, ale przecież to niewiele

Nie wiem sam, co mi się marzy, jaka z gwiazd nade mną świeci
Gdy wśród tych nieobcych twarzy szukam ciągle twarzy dzieci
Czemu wciąż przez ramię zerkam, choć nie woła nikt: Kolego!
Że ktoś ze mną zagra w berka, lub przynajmniej w chowanego

Własne pędy, własne liście zapuszczamy każdy sobie
I korzenie oczywiście na wygnaniu, w kraju, w grobie
W dół, na boki, wzwyż, ku słońcu, na stracenie, w prawo, w lewo
Kto pamięta, że to w końcu jedno i to samo drzewo...
Jedno i to samo drzewo...

Przewróć kartkę

Czesław Miłosz

Piosenka o końcu świata
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Tak mało

Tak mało powiedziałem.

Krótkie dni.

Krótkie dni,

Krótkie noce,

Krótkie lata.

Tak mało powiedziałem,

Nie zdążyłem.

Serce moje zmęczyło się

Zachwytem,

Rozpaczą,

Gorliwością,

Nadzieją.

Paszcza lewiatana

Zamykała się na mnie.

Nagi leżałem na brzegach

Bezludnych wysp.

Porwał mnie w otchłań ze sobą

Biały wieloryb świata.

I teraz nie wiem

Co było prawdziwe.

Przewróć kartkę

Wisława Szymborska

Fotografia z 11 września

Skoczyli z płonących pięter w dół

- jeden, dwóch, jeszcze kilku

wyżej, niżej.

Fotografia powstrzymała ich przy życiu,

a teraz przechowuje

nad ziemią ku ziemi.

Każdy to jeszcze całość

z osobistą twarzą

i krwią dobrze ukrytą.

Jest dosyć czasu,

żeby rozwiały się włosy,

a z kieszeni wypadły

klucze, drobne pieniądze.

Są ciągle jeszcze w zasięgu powietrza,

w obrębie miejsc,

które się właśnie otwarły.

Tylko dwie rzeczy mogę dla nich zrobić

- opisać ten lot

i nie dodawać ostatniego zdania.

Przewróć kartkę

Temat: Koniec

Prezentacja ta powstała, gdyż dostałem takie zadanie. Ale to nie była

tylko praca. Raz jeszcze mogłem przypomnieć sobie cudowne,
wzruszające utwory Jacka Kaczmarskiego, dzieciństwo i wiersze
Jana Brzechwy, poznać piękno Miłosza, inteligencję Szymborskiej,
niezwykłość Herberta. Poznałem też olbrzymią różnorodność w
nowoczesnej poezji polskiej. Dziękuje Pani.

Źródła:
pl.wikipedia.org

www.tomex.kom.pl

I wiele małych stron w wielkich zasobach internetu

13.06.2005r