Kinezyterapia



w ćwiczeniach synergistycznych

wykorzystuje się zjawisko tzw.:

promieniowania ruchowego



istotną cechą tej metody jest

wykorzystanie zjawisk współdziałania

mięśni w stale zmieniających się układach

symergistycznych pod wpływem

odpowiednio dobranych ruchów z

określonym oporem i dozowaną pozycją



uzyskanie na drodze skrzyżowania

odruchu fizjologicznego lub na

drodze pobudzenia zespołów

dynamicznych, napięcia

izometrycznego



wskazania:



unieruchomienie kończyny

całkowite lub częściowe w

opatrunku gipsowym



Brak dostępu do ćwiczonych mięśni



ćwiczenie przeszczepionych mięśni



przeciwwskazania:



niewydolność krążenia



niewydolność układu oddechowego



zły ogólny stan pacjenta



wysoka temperatura ciała



synergia:



współdziałanie wielu czynników

,skuteczniejsze od sumy ich oddzielnych

działań



współdziałanie niekiedy bardzo odległych

mięśni w celu stabilizacji odcinka

bliższego



polega na wzajemnie zmieniającym się

stosunku napięcia antagonistów i

agonistów podczas ruchu



nie jest wartością stałą i zmienia się w

zależności od wielu czynników tj: wiek,

sprawność, choroba



m. agonistyczne:



mięśnie bezpośrednio

odpowiedzialne za ruch



m.antagonistyczne:



mięśnie przeciwdziałające

agonistom, odpowiedzialne za

rozluźnienie



Aby doszło do ruchu musi nastąpić

skurcz agonistów przy

jednoczesnym rozluźnieniu

antagonistów



rozluźnienie to następuje na drodze

odruchowej



Cwiczenia synergistyczne:



Kontralateralne



ipsilate

Ćwiczenia ipsilateralne



ćwiczenia synergistyczne, w których

do pobudzenia żądanego mięśnia

wykorzystuje się ruchy tą kończyną,

w której się on znajduje.



Ćwiczenia synergistyczne ipsilateralne

stosujemy wówczas, kiedy opatrunek

gipsowy nie obejmuje całej kończyny.



Pacjent ćwiczy wolny od opatrunku

odcinek kończyny z oporem

maksymalnym, pobudzając przez to

dynamiczne zespoły części kończyny

objętej opatrunkiem gipsowym.

Ćwiczenia

kontralateralne



ćwiczenia synergistyczne, w których

do pobudzenia żądanego mięśnia

wykorzystuje się ruchy przeciwną

kończyną np. zgięcie przedramienia

z maks. oporem wyzwala

współnapięcie w m. dwugłowym

ramienia po przeciwnej stronie.



Ćwiczenia kontralateralne stosuje się w

przypadku unieruchomienia całej

kończyny w opatrunku gipsowym.

Pacjent



ćwiczy wówczas kończynę wolną od

opatrunku gipsowego.



Warunkiem uzyskania napięcia

izometrycznego mięśni unieruchomionej

kończyny jest ćwiczenie kończyny

wolnej od unieruchomienia z

maksymalnym oporem.



warunki prawidlowego wykonani

ćwiczeń synergistycznych



ćwiczenia powinny obejmować możliwie

największą liczbę zespołów dynamicznych,

które maja odpowiadać za przerzut



musza być wykonywane z max. oporami



musza być wykonywane do pełnego

zmęczenia



ćwiczenia te prowadzimy minimum 4 razy

dziennie



synergizmy bezwzględne:



wrodzone, utrwalone w procesie

filogenezy reakcje neuromięśniowe

występujące w mniejszym lub

większym nasileniu u każdego

osobnika



synergizmy bezwzględne są

wykorzystywane do aktywizacji

zespołów mięśniowych w tych częściach

ciała, które znajdują się w

unieruchomieniu



zapobiegają narastaniu zaników

mięśniowych z powodu bezruchu,

ograniczeniom ruchomości oraz

zaburzeniom troficznym

Przykład:



KOŃCZYNA DOLNA



wyprost stopy z oporem powoduje

napięcie mięśnia czworogłowego

uda

Przykład



KOŃCZYNA GÓRNA



zgięcie grzbietowe w stawie

promieniowo-nadgarstkowym powoduje

w pozycji nawróconej napięcie mięśnia

trójgłowego



zgięcie dłoniowe w stawie promieniowo-

nadgarstkowym powoduje w pozycji

odwróconej napięcie mięśnia

dwugłowego

Przykład



TUŁÓW



uniesienie głowy w płaszczyźnie

strzałkowej leżąc tyłem, powoduje

napięcie mięśnia prostego brzucha



uniesienie głowy w pozycji leżenia

przodem powoduje napięcie mięśni

pośladkowych wielkich



synergizmy względne:



tworzą się na bazie łuków odruchowych i

są osobniczo odmienne



określamy je na podstawie badania

elektromiograficznego (powierzchniowe,

igłowe)



badania elektromiograficzne pozwalają

określić, które ruchy wykonane z oporem

w odległym stawie wywołują stan

największego napięcia w interesującym

nas zespole dynamicznym



są nietrwałe i utrzymują się około 14 dni

Przykład



MIĘSIEŃ CZWOROGŁOWY UDA



zgięcie stawu biodrowego



odwodzenie i przywodzenie w

stawie biodrowym



wyprost i zgiecie w stawie

skokowym górnym



przejście z siadu do leżenia i powrót



rotacja wewnętrzna i zewnętrzna

Przykład



NAPINACZ POWIĘZI SZEROKIEJ



zgięcie i wyprost w stawie kolanowym



zgięcie i wyprost w stawie skokowym

górnym



zgięcie i wyprost w stawie biodrowym



leżenie przodem – skłon tułowia w tył

Przykład



MIĘSIEŃ KRAWIECKI



zgięcie w stawie biodrowym



wyprost w stawie kolanowym



odwodzenie i przywodzenie w

stawie biodrowym



zgięcie i wyprost w stawie

skokowym górnym

Przykład



MIĘŚNIE POŚLADKOWE



zgięcie w stawie kolanowym



leżenie przodem – skłon tułowia w

tył



przywiedzenie kończyny górnej



Przez stosowanie ćwiczeń

synergistycznych można znacznie

przyśpieszyć zrost kostny oraz

uzyskać najlepsze wyniki w

transedukacji mięśni przeszczepionych

w przebiegu chorób.



Ćwiczenia te stanowią

najkorzystniejszy bodziec biologiczny

w rehabilitacji chorych po urazach

narządu ruchu.



przeciwwskazania:



- niewydolność krążenia

- niewydolność układu oddechowego

- zły ogólny stan pacjenta

- wysoka temperatura ciała

Przykładowe ćwiczenia



Ćw.1. Pw: leżenie tyłem, kkd zgięte w

stawach biodrowych i kolanowych, stopy

piętami oparte na podłożu, kkg zgięte

w stawach łokciowych, ręce zgięte

grzbietowo w stawach promieniowo-

nadgarstkowych.

Ruch: uniesienie głowy z oderwaniem

barków od podłoża, broda dąży do mostka

z jednoczesnym wciskaniem pięt w podłoże

i kierowaniem rąk do kolan (zgięcie w

stawach łokciowych nie ulega zmianie).



Ćw.2. Pw: leżenie tyłem, prawa kd

wyprostowana leży na podłożu, kd

lewa zgięta w stawie biodrowym i

kolanowym przyciągnięta do brzucha,

stopa w powietrzu, kg prawa ręką

oparta o kolano lewe, kg lewa w rotacji

zewnętrznej leży na podłożu.

Ruch: jednoczesne naciskanie zgiętego

kolana na rękę na nim opartą,

wciskanie całej kd wyprostowanej

w podłoże z równoczesnym

wciskaniem kg leżącej na podłożu w

podłoże, głowa dąży brodą do mostka.



Ćw.3. Pw: leżenie tyłem jak w ćw. 1,

przy czym kolano prawej kd sięga do

lewej ręki.

Ruch: uniesienie głowy i napięcie

mięśni obręczy barkowej w kierunku

do klatki piersiowej oraz jednoczesne

naciskanie prawego kolana na lewą

rękę ("przeciwstawianie się"), w tym

czasie pięta kd lewej wciska się

w podłoże, a kg prawa dąży w

kierunku stopy (staw łokciowy jak w

pw.).



Ćw.4.

Pw: leżenie na boku, kkd lekko

zgięte w stawach biodrowych i

kolanowych, kg (dolna) z ręką pod głową,

kg (górna) zgięta w stawie ramiennym i

łokciowym do kąta 90o, ręka dłonią leży na

podłożu z palcami skierowanymi ku głowie.

Ruch:

wciskanie ręki (kg górnej) w podłoże

z siłą, która wyzwala napięcie aż do stóp.



Ćw.5. Pw: leżenie bokiem, kkd lekko

zgięte w stawach kolanowych i

biodrowych, kkg ułożone jak w ćw.

poprzednim.

Ruch: kg (górna) wciska rękę w

podłoże, kg (dolna) wciska się w

podłoże, kd (górna) uniesiona ze

zgięta grzbietowo stopą rozpoczyna

ruch kolana w kierunku do brzucha

przeciwko "domniemanemu" oporowi,

kd (dolna) wciska się w podłoże. Ruch

kolana do brzucha i z powrotem

przebiega wolno.



Pw: leżenie przodem, kkd

wyprostowane, kkg w rotacji

wewnętrznej, kkg w stawach

łokciowych lekko zgięte, ręce

zgięte grzbietowo, głowa nieco

oderwana od podłoża.

Ruch: oderwanie głowy od

podłoża ze spojrzeniem w dół,

próba unoszenia miednicy z

jednoczesnym dążeniem zgiętych

grzbietowo rąk do stóp.



Pw: leżenie przodem, kkd

wyprostowane, kkg zgięte w stawach

barkowych i łokciowych, ręce

skierowane do przodu, przedramiona w

pronacji.

Ruch: powolne przesuwanie kolana w

kierunku do przodu z jednoczesnym

oderwaniem łokcia od podłoża tej samej

strony, ręka pozostaje na podłożu, a

głowa skręca się w tym samym czasie w

stronę przesuwającego się kolana.

Tułów w czasie ruchu kończynami

pozostaje bez ruchu na podłożu.



Pw: klęk podparty.

Ruch: próba uwypuklenia tułowia

("koci grzbiet") z jednoczesnym

"ściąganiem" kolan i rąk w

kierunku do siebie (pod brzuch) -

brak ruchu, kolana i ręce

przeciwstawiają się

domniemanemu oporowi, głowa

"patrzy" w dół.



Pw: klęk podparty.

Ruch: wolne unoszenie kd ku górze,

aż do wyprostu z jednoczesnym

unoszeniem przeciwnej kg również

do wyprostu (przeciwko

domniemanemu oporowi).

Następnie powrót tych kończyn do

brzucha (kolano i łokieć zbliżają się

do siebie i wzajemnie "naciskają"

się na siebie). Kończyny dolna i

górna, na których podpiera się

tułów "dążą" do siebie. Głowa

"patrzy" w dół.



Pw: klęk podparty.

Ruch: przejście do siadu klęcznego

z oderwaniem rąk od podłoża,

tułów prostopadle do podłoża,

następnie klęk prosty poprzez

"wypchnięcie" miednicy (tułów

musi zachować pozycję

prostopadłą do podłoża także w

czasie powrotu do pozycji

wyjściowej - siad klęczny).



Pw: klęk prosty obunóż

Ruch: przejście do stania

poprzez klęk prosty jednonóż,

ręce zgięte grzbietowo

"wciskają się" w kierunku

podłoża.



Pw: pozycja stojąca, stopy

równolegle ustawione na szerokość

bioder, kkd wyprostowane w stawach

biodrowych i kolanowych, kkg

zwieszone z rękami zgiętymi

grzbietowo w stawach promieniowo-

nadgarstkowych.

Ruch: ręce "naciskają" w kierunku do

podłoża, głowa "patrzy" przed siebie,

mocne napięcie mięśni całego ciała.

Document Outline