Agresja
Czym jest agresja?
Agresja określana jest jako zachowanie
ukierunkowane na zadanie cierpienia
innemu człowiekowi, który jest
motywowany do uniknięcia tego cierpienia.
Jeżeli cierpienie ofiary jest głównym bądź
jedynym celem sprawcy, mamy do czynienia
z agresją wrogą (gniewną). Jeżeli cierpienie
to służy sprawcy jedynie jako instrument do
osiągnięcia innego celu (jak w przypadku
rabunku czy wymuszenia), mamy do
czynienia z agresją instrumentalną.
Dla porównania
PRZEMOC:
To każdy akt godzący w osobistą wolność
człowieka, zmuszanie go do zachowań
niezgodnych z własną wolą.
Występuje wszędzie tam, gdzie nie jest
respektowane podstawowe prawo człowieka do
szacunku i prawidłowego rozwoju, oraz gdzie
naruszana jest nietykalność ludzkiej osoby
Jest zawsze intencjonalna.
Polega na naruszeniu praw i dóbr osobistych danej
osoby w sposób, który uniemożliwia jej obronę.
Powoduje szkody w postaci cierpienia i bólu
fizycznego/ psychicznego osoby krzywdzonej.
Skąd bierze się agresja?
1. Przyczyny neurologiczne – w korze
mózgowej jest okolica zwana ciałem
migdałowatym (amygdala), która wiąże
się z agresywnymi zachowaniami
zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Gdy
okolicę tę drażni się prądem
elektrycznym, wówczas osobniki
łagodne wpadają we wściekłość;
podobnie, gdy aktywność neuronowa w
tej okolicy jest zablokowana, osobniki
agresywne stają się łagodne.
Przypadek Phineasa Gage
13 września 1848 roku, Phineas Gage pracował
jako kierownik przy budowie toru kolejowego
w pobliżu miasteczka Cavendish w stanie
Vermont w USA. Jednym z rutynowych zadań
na budowie było przygotowywanie ładunków
wybuchowych w wydrążonych wcześniej
otworach w przeznaczonej do usunięcia
ścianie skalnej. Proces sprowadzał się do
napełnienia otworu prochem strzelniczym,
instalowanie spłonki, a potem zamknięcie
otworu przez wypełnienie go piaskiem i
ubicie całości stalowym prętem. Przy jednym
z otworów Gage zamyślił się na chwilę i
zapomniał o nasypaniu warstwy piasku przed
ubiciem zawartości otworu,
przez co - prawdopodobnie pod wpływem
uderzenia lub iskry wytworzonej przy
kontakcie metalu ze skałą - doszło do eksplozji
ładunku.
Znajdujący się w otworze pręt o długości 1
metra, średnicy ponad 3 cm i wadze 6
kilogramów został wystrzelony w górę,
uderzył Phineasa w twarz pod lewą kością
policzkową, przebił mózg uszkadzając korę i
substancję białą, po czym opuścił czaszkę górą
i poszybował blisko 30 metrów dalej, gdzie
został odnaleziony. Przedmiotem kontrowersji
jest to, czy uszkodzeniu uległy oba płaty
czołowe mózgu, czy tylko płat lewy, ale
niezależnie od tego, zaskakujące było, iż Gage
odzyskał po kilku minutach świadomość, był w
stanie mówić i przetrwał 45-minutową drogę
do wynajmowanego domu.
Według doktora J.M. Harlowa, który opiekował
się poszkodowanym, po wypadku doszło do
istotnych zmian w osobowości Phineasa: stał
się on ponoć porywczy, wulgarny, i niezdolny
do konsekwentnego dążenia do celów -
podczas kiedy wcześniej miał być osobą
pracowitą i zrównoważoną. Po wypadku Gage
stracił pracę, i borykał się z kłopotami ze
zdrowiem. W 1850, podróżował przez rok
jako obwoźna atrakcja z P. T. Barnumem z
Nowego Jorku; później zdobył na chwilę
pracę asystenta w New Hampshaire, by
następnie przez siedem lat pracować jako
kierowca w Chile. Na chwilę przed śmiercią,
w 1859, powrócił do rodzinnego San
Francisco, gdzie mieszkał z matką i pracował
na farmie.
2. Przyczyny chemiczne – testosteron.
Wstrzyknięcie testosteronu zwiększa agresję u
zwierząt.
James Dabbs stwierdził, że naturalny poziom
testosteronu jest istotnie wyższy u więźniów
skazanych za przestępstwa połączone z
użyciem siły, niż u więźniów skazanych za
przestępstwa nie związane z przemocą.
Mężczyźni a kobiety:
Na całym świecie, wśród osób dorosłych
aresztowanych za różnego rodzaju przestępstwa
dużą większość stanowią mężczyźni. Kobiety są
zwykle aresztowane za przestępstwa przeciw
własności (takie jak fałszerstwo, oszustwo, kradzież,
a nie za przestępstwa połączone z użyciem
przemocy (morderstwo, napad z bronią w ręku).
3. Agresja jako instynkt. Głównym inicjatorem
teorii agresji jako instynktu był Konrad
Lorenz. Zakładał on, że agresja jest
wrodzonym wzorcem zachowania,
automatycznie wzbudzanym przez pojawienie
się w otoczeniu odpowiednich wyzwalaczy
oraz hamowanym przez pojawienie się
odpowiednich kontrwyzwalaczy. Agresja jest
nieuchronna tak u zwierząt, jak i u ludzi, a
sposobem w jaki możemy sobie z nią radzić,
to rozładować agresywne instynkty przez
częste a mało szkodliwe akty agresji. Lorenz
był zwolennikiem wiary w oczyszczające
działanie uprawiania i oglądania sportów
oraz wszelkich nieszkodliwych form
rywalizacji.
Dlaczego wizja agresji ludzkiej proponowana
przez teorię instynktu jest fałszywa?
- wątpliwa jest teza, że wzorce zachowania
agresywnego były u wszystkich zwierząt
wrodzone i niepodatne na wpływy
indywidualnego doświadczenia np. zabijanie
myszy przez koty (jeśli wychowywane są w
warunkach pozwalających na obserwowanie
takiego zachowania to 87% z nich też zabija
myszy; jeśli wychowywane są w całkowitej
izolacji od myszy to 45% spontanicznie zabija;
jeśli wychowują się przy stałej obecności
myszy, nie obserwując nigdy ich zabijania to
tylko 17 % staje się zabójcami myszy). Wynika
z tego, że agresja przejawiana przez ssaki jest
silnie modyfikowana indywidualnym
doświadczeniem.
- brak jest danych pokazujących, że u
wyższych zwierząt agresywna energia jest
spontanicznie produkowana i składowana w
organizmie, a jej kumulacja prowadzi do
spontanicznej agresji bez jakichkolwiek
prowokacji (jedyne dane o kumulacji i
spontanicznej agresji pochodzą z obserwacji
i badań nad rybami – czy można
porównywać człowieka z rybą?).
- cała teoria agresji jako instynktu opiera się
na obserwacjach zwierząt niższych, w
odniesieniu do ssaków mało jest danych, a w
odniesieniu do ludzi takich danych nie ma;
nawet w badaniach nad psami nie udało się
odnaleźć automatycznych wyzwalaczy
agresji.
4. Agresja jako popęd.
Teoria frustracji – agresji mówi, że każda
agresja jest wynikiem frustracji, zaś każda
frustracja rodzi tendencję do agresji.
Frustracja to zablokowanie skierowanej na cel
aktywności organizmu (niemożność
osiągnięcia celu), bądź też stan wewnętrzny
(emocjonalny, psychiczny) wynikający z
napotkania takiej przeszkody. Wzbudzana
frustracją tendencja do agresji jest tym
większa:
-im większa jest wartość zablokowanego celu
-im bardziej osiągnięcie tego celu jest przez
daną frustrację uniemożliwione
-im większa liczba działań zostaje zablokowana.
Wywołane frustracją pobudzenia zawsze
prowadzi do agresji, choć nie zawsze jest ona
ujawniana i kierowana na czynnik wywołujący
daną frustrację (wyrażanie agresji może być
hamowane przez strach lub uniemożliwione
przez nierealność czynnika frustrującego).
Przemieszczenie agresji polega na jej
skierowaniu na inny obiekt zagrożony słabszą
karą lub bardziej dostępny (sfrustrowany
przez szefa mąż kieruje swoją wrogość na
żonę; pasażer, któremu odwołano lot z powodu
burzy krzyczy na obsługę lotniska).
Zmiana postaci agresji polega na jej zastąpieniu
inną reakcją agresywną, słabiej zagrożoną
karą (zamiast otwarcie atakować żonę, mąż
opowiada złośliwe dowcipy o kobietach).
Modyfikacje teorii:
- nie tylko agresja – frustracja to również
nasilenia zachowań mających na celu uniknięcie
przeszkody, ale także regresja, fiksacja, apatia i
wycofanie się, redukcja samego napięcia bez
zmiany jego źródła (alkohol, narkotyki),
zaburzenia psychosomatyczne.
- nie każda frustracja – tylko niektóre rodzaje
frustracji prowadza do agresji (szczególnie
frustracja arbitralna, tj. zamierzona przez
sprawcę, choć niczym nie uzasadniona).
- nie sama frustracja – występować muszą
dodatkowo tzw. sygnały wywoławcze agresji,
czyli bodźce skojarzone z czynnikami
wzbudzającymi gniew aktualnie lub w
przeszłości. Mogą to być również obiekty mające
jakiś związek z agresją w ogóle.
Problemem modyfikacji „nie sama
frustracja” jest niejasność pojęcia sygnału
wywoławczego (w myśl tego niemal każdy
bodziec można potraktować jako taki
sygnał, „bo ma jakiś związek z agresja”),
dlatego należałoby ograniczyć pojęcie
sygnał wywoławczy do bodźców silnie
skojarzonych z agresją, takich jak
np.widok broni.
- nie frustracja, lecz inne czynniki –
Berkowitz twierdzi, że konieczne jest
jedynie występowanie negatywnego
pobudzenia emocjonalnego,
interpretowanego jako gniew.
5. Agresja jako rezultat uczenia się.
Agresja jest wynikiem uczenia się jej poprzez
warunkowanie sprawcze i modelowanie.
Wiele danych przekonuje, że agresją nasila
każda nagroda, zarówno zewnętrzna
(pieniądze, wygranie rywalizacji, uznanie
innych), jak i wewnętrzna w postaci wzrostu
samooceny (grupę chłopców poddano
„treningowi agresji”; jedni atakowali klowna
– zabawkę i za każdy cios otrzymywali
nagrodę, inni otrzymywali nagrodę za co
szósty cios, kolejni w ogóle nie byli
nagradzani, kolejna grupa nie atakowała
klowna. Następnie część chłopców z każdej
grupy albo poddawano silnej frustracji albo
pozwolono na udział w przyjemnej zabawie.
Okazało się, że zarówno w grupie
sfrustrowanej, jak i bawiącej się
najwięcej zachowań agresywnych
przejawiali chłopcy nieregularnie
nagradzani za ciosy. Natomiast
chłopcy nagradzani za każdy cios
nie byli bardziej agresywni od tych
w ogóle nie nagradzanych lub tych
którzy nie bili klowna.
Uczenie się przez obserwację – modelowanie,
które w odniesieniu do agresji może mieć
trojakiego rodzaju skutki:
-
obserwując innych, człowiek uczy się nowych
dotąd nieznanych sobie wzorców
agresywnego zachowania
-
obserwowanie skutków cudzej agresji osłabia
zahamowanie tych zachowań agresywnych,
których obserwator już uprzednio się
wyuczył
-
cudze zachowanie ułatwia wykonanie
podobnych reakcji przez obserwatora,
wzbudzając w nim podobne jak u „modela”
emocje i motywacje.
Jednakże podatność na oddziaływanie
modela zależy przede wszystkim od
obserwowanych konsekwencji ich
zachowań. Jeśli zachowanie
agresywne modela jest nagradzane,
lub jedynie pozostaje nieukarane, to
następuje wzrost agresji w
zachowaniu obserwatora. Jeśli
zachowanie agresywne modela
zostaje ukarane, wówczas prowadzi to
do spadku agresji u obserwatora.
Doświadczenia modela oddziałują jako
kary i nagrody zastępcze. Wynika to z
dwóch mechanizmów:
1) Skutki cudzych działań agresywnych kształtują
oczekiwania co do instrumentalnej wartości
tych działań, a więc przekonanie, że spotkają
się one z nagrodą lub z karą, a oczekiwania te
kształtują również działania obserwatora
(jednakże kiedy nasze myślenie o skutkach
działań agresywnych różnią się od kar i
nagród faktycznie po nich następujących, to
swoje działania podporządkowujemy raczej
tym przekonaniom.
2) Emocjonalne doświadczenie modela wywołuje
podobne emocje u obserwatora, dzięki czemu
następuje proces zastępczego warunkowania
sprawczego, np. wywołany przez karę strach
modela udziela się obserwatorowi, co
prowadzi do zaniku karanych reakcji
(ograniczenie – obserwator musi mieć
możliwość identyfikacji z modelem).
Na następnych zajęciach
- Wyznaczniki agresji
- Jak zahamować agresję?