2 R1 s26 Wzrost i fluktuacje PP

background image

1

WZROST I

WZROST I

FLUKTUACJE

FLUKTUACJE

GOSPODARCZE

GOSPODARCZE

Opracowano na podstawie książki:

Opracowano na podstawie książki:

Robert E. Hall, John B. Taylor

Robert E. Hall, John B. Taylor

Makroekonomia.

Makroekonomia.

Wydanie III zmienione. PWN, Warszawa

Wydanie III zmienione. PWN, Warszawa

2000.

2000.

background image

2

SPIS

SPIS

TREŚCI:

TREŚCI:

1. MAKROEKONOMIA I JEJ ZASTOSOWANIA

1. MAKROEKONOMIA I JEJ ZASTOSOWANIA

2. WYNIKI MARKOEKONOMICZNE

2. WYNIKI MARKOEKONOMICZNE

2.1. ZATRUDNIENIE

2.1. ZATRUDNIENIE

2.2. INFLACJA

2.2. INFLACJA

2.3. STOPY PROCENTOWE

2.3. STOPY PROCENTOWE

3. JAK WYTŁUMACZYĆ WZROST I FLUKTUACJE

3. JAK WYTŁUMACZYĆ WZROST I FLUKTUACJE

GOSPODARCZE

GOSPODARCZE

3.1. STOPY WZROSTU

3.1. STOPY WZROSTU

3.2. MODEL DŁUGOOKRESOWEGO WZROSTU

3.2. MODEL DŁUGOOKRESOWEGO WZROSTU

4. PRĄDY MYŚLOWE W MAKROEKONOMII

4. PRĄDY MYŚLOWE W MAKROEKONOMII

5. PODSUMOWANIE / GŁÓWNE TEZY

5. PODSUMOWANIE / GŁÓWNE TEZY

background image

3

1. MAKROEKONOMIA I JEJ

1. MAKROEKONOMIA I JEJ

ZASTOSOWANIA

ZASTOSOWANIA

Makroekonomia

– jest gałęzią ekonomii próbującą wyjaśnić, jak i

dlaczego z upływem czasu gospodarka rozwija się, podlega

fluktuacjom i zmianom. Ogólny trend wzrostu gospodarki jest

wynikiem wolno działających sił – rosnącej liczby ludności i

lepszych technologii. Makroekonomia stara się wyjaśnić wahania

wykorzystując standardowe zasady analizy ekonomicznej.

Inną gałęzią ekonomii jest

mikroekonomia

– badanie zachowania się

pojedynczych konsumentów, przedsiębiorstw i rynków.

Mikroekonomia różni się od makroekonomii pod dwoma względami:

Po pierwsze, mikroekonomia zajmuje się bardziej różnicami między

rynkami niż tym, dlaczego gospodarka jako całość z biegiem czasu

rozwija się i podlega wahaniom.

Po drugie, makroekonomia wyjaśnia proces ustalania się

zmiennych, które mikroekonomia traktuje jako dane. Zmienne te

obejmują dochód narodowy, poziom cen i stopy procentowe.

background image

4

2. WYNIKI MARKOEKONOMICZNE

2. WYNIKI MARKOEKONOMICZNE

Realny PKB

– mierzy faktyczną, fizyczną produkcję

samochodów, telewizorów, koncertów rockowych, filmów

z Hollywood, opieki zdrowotnej oraz wszelkich innych

dóbr i usług wytwarzanych przez dany kraj w celu

wymiany między sobą i z resztą świata. Realny PKB

uzyskujemy sumując wartość produkcji wyrażonej w

dolarach, a następnie korygujemy tę wartość z

uwzględnieniem zmian cen, jakie wystąpiły między

kolejnymi latami. Realny PKB jest często nazywany

realną produkcją

, jako że reprezentuje łączną produkcję

dóbr w gospodarce.

background image

5

PKB CENY STAŁE 1991 = 100

PKB CENY STAŁE 1991 = 100

WYSZCZEGÓLNIENIE

PKB ceny stałe 1991 = 100

1989 r.

121,6

1990 r.

107,5

1991 r.

100

1992 r.

102,6

1993 r.

106,5

1994 r.

112,0

1995 r.

119,9

1996 r.

127,0

1997 r.

135,7

1998 r.

142,2

1999 r.

148,0 104,5

2000 r

154,2 104,2

2001 r

155,9 101,1

2002 r

158.1 101,4

2003 r

164,1 103,8

2004 r

172,8 105,3

2005 r

178,8 103 ,4

2006 r

background image

6

SPOŻYCIE INDYWIDUALNE W CENACH

SPOŻYCIE INDYWIDUALNE W CENACH

STAŁYCH 1991=100

STAŁYCH 1991=100

WYSZCZEGÓLNIENIE

Spożycie indywidualne w cenach

stałych

1991 =100

1989 r.

111,1

1990 r.

94,1

1991 r.

100

1992 r.

102,3

1993 r.

107,6

1994 r.

112,2

1995 r.

116

1996 r.

125,6

1997 r.

134,2

1998 r.

140,7

1999 r.

148,2

2000 r.

151,8

2001 r.

155,1 102,2

2002 r

159,6 102,9

2003 r

163,6 102,5

2004 r

170,2 104,0

2005 r

174,6 102,6

2006 r

background image

7

POZIOM CEN 1991 = 100

POZIOM CEN 1991 = 100

WYSZCZEGÓLNIENIE

Poziom cen 1991 = 100

1989 r.

17,8

1990 r.

62,3

1991 r.

100

1992 r.

144,3

1993 r.

198,6

1994 r.

257,1

1995 r.

312,7

1996 r.

370,5

1997 r.

419,4

1998 r.

455,5

1999 r.

500,1

2000 r.

545,1 109

2001 r.

566,9 104

2002 r.

572,6 101

2003 r.

584 102

2004 r.

607,4 104

2005 r.

613,5 101

2006 r.

background image

8

WIELKOŚĆ NAKŁADÓW INWESTYCYJNYCH

WIELKOŚĆ NAKŁADÓW INWESTYCYJNYCH

WYSZCZEGÓLNIENIE

Nakłady inwestycyjne w

gospodarce (ceny

stałe)

Nakłady inwestycyjne w

przemyśle (ceny

stałe)

1989 r.

97,6

109,0

1990 r.

89,9

92,7

1991 r.

95,9

92,8

1992 r.

100,4

98,3

1993 r.

102,3

100,7

1994 r.

108,1

120,7

1995 r.

117,1

115,0

1996 r.

119,2

120,0

1997 r.

122,2

113,8

1998 r.

115,3

111,2

1999 r.

105,9

95,3

2000 r.

101,4

88,1

2001 r.

90,3

95,8

2002 r.

93,7

92,0

2003 r

99,9

106,3

2004 r

106,4

109,5

2005r

106,5

105,1

2006 r.

background image

9

WYSZCZEGÓLNIENIE

Wskaźnik cen

towarów i usług

konsumpcyjnyc
h (rok do roku)

Wskaźnik cen

konsumpcyjnyc

h (grudzień do

grudnia)

Wskaźnik cen

konsumpcyjnyc

h (narastająco

liczony w

oparciu o 2)

1989 r.

351,1

739,6

17,8

1990 r.

685,8

349,3

62,3

1991 r.

170,3

160,4

100,0

1992 r.

143,0

144,3

144,3

1993 r.

135,3

137,6

198,6

1994 r.

132,2

129,5

257,1

1995 r.

127,8

121,6

312,7

1996 r.

119,9

118,5

370,5

1997 r.

114,9

113,2

419,4

1998 r.

111,8

108,6

455,5

1999 r.

107,3

109,8

500,1

2000 r.

110,1

108,5

542,6

2001 r.

105,5

103,6

562,2

2002 r.

101,9

100,8

566,7

2003 r.
2004r.
2005r.

100,8
100,4
102,1

101,7

104

100,7

576,3
599,4
603,5

background image

10

2.1. ZATRUDNIENIE

2.1. ZATRUDNIENIE

Wahania zatrudnienia odwzorowują dokładnie fluktuacje

realnego PKB. Zatrudnienie spada szybko, gdy gospodarka

przechodzi recesję. Gdy produkcja spada, przedsiębiorstwa

zwalniają okresowo więcej pracowników, a zarazem

zatrudniają mniej nowych. Gdy gospodarka zaczynała

wychodzić z załamania, zatrudnienie ponownie rośnie, gdyż

przedsiębiorstwa przywracają do pracy okresowo

zwolnionych pracowników i angażują nowych. Ta ścisła

zależność między produkcją i zatrudnieniem trakcie wahań

gospodarczych jest jednym z podstawowych faktów

analizowanych w makroekonomii. Powtarzające się recesje

są poważnym problemem społecznym, ponieważ wiążą się z

utratą miejsc pracy na dużą skalę.

Fluktuacje zatrudnienia znajdują odbicie w wahaniach

stopy

bezrobocia

, która określa procent pracowników

niepracujących, ale poszukujących pracy. Gdy następuje

spadek zatrudnienia, stopa bezrobocia zwiększa się wraz ze

zwolnieniami z pracy.

background image

11

2.2. INFLACJA

2.2. INFLACJA

Inną ważną cechą wahań

gospodarczych jest korelacja ze

stopą inflacji – procentową zmianą

przeciętnej ceny wszystkich dóbr w

gospodarce. Ogólnie rzecz biorąc,

ceny rosną szybciej, gdy gospodarka

znajduje się blisko szczytu. I

odwrotnie, ceny rosną wolniej, gdy

jest ona bliska dna. Te wzrosty i

spadki występują z opóźnieniem w

stosunku do wahań realnego PKB.

Rysunek 1.6 obrazuje stopę inflacji.

Najbardziej rzuca się w oczy fakt, że

była ona znacznie wyższa i bardziej

zmienna w latach siedemdziesiątych

niż w siedemdziesiątych. Jest to

wyraźnie pokazane na wykresie.

Prawie wszystkie znaczące wzrosty

stopy inflacji następowały przed

okresami recesji. Spadki inflacji mają

miejsce z reguły po recesji.

background image

12

2.3. STOPY PROCENTOWE

2.3. STOPY PROCENTOWE

Stopa procentowa

jest to suma

pobierana przez bank lub innego
kredytodawcę w skali rocznej od
złotówki udzielonego kredytu,
wyrażona jako odsetek.

background image

13

Rysunek 1.7 pokazuje jedną z

reprezentatywnych stóp

procentowych, tzw. federal funds

rate, w tym samym co

poprzednio okresie. Stopa ta

mówi, ile banki płacą za

pożyczenie nawzajem od siebie

funduszy z dnia na dzień. Stopa

ta jest podstawowym miernikiem

skutków polityki Systemu

Rezerwy Federalnej – banku

centralnego Stanów

Zjednoczonych. Poczynając od lat

sześćdziesiątych, gdy podniosła

się inflacja, miał miejsce wzrost

stóp procentowych. Stopy

procentowe zazwyczaj rosną wraz

z inflacją, aby zrekompensować

pożyczkodawcom spadającą siłę

nabywczą dolara. Stopa

procentowa pomniejszona o

oczekiwaną stopę inflacji jest

określana jako

realna stopa

procentowa.

background image

14

Wahania stóp procentowych są najbardziej

dramatyczne w czasach recesji. Stopy procentowe

procykliczne

; wzrastają w czasie ożywienia i

spadają w czasie recesji. Są zarazem najbardziej

zmiennymi i trudnymi do przewidzenia wielkościami

makroekonomicznymi.

Niemniej jednak, jak wyraźnie pokazuje rys. 1.7,

fluktuacje stóp procentowych są bardzo blisko

powiązane z wahaniami produkcji i zatrudnienia.

Pełne zrozumienie kształtowania się stóp

procentowych ma istotne znaczenia w każdej próbie

wyjaśnienia wahań gospodarczych.

Zmienną ściśle powiązaną ze stopą procentową jest

podaż pieniądza

. Na podaż pieniądza składa się

gotówka oraz wkłady ludności w bankach i w

niektórych innych instytucjach finansowych. Podaż

pieniądza jest kontrolowana przez Zarząd Rezerwy

Federalnej.

background image

15

Kształtowanie się podaży

pieniądza jest

przedstawione na

rysunku 1.8 Wykres

obrazuje podaż

pieniądza przez poziom

cen, czyli pieniądz

realny. Wydaje się, że

między pieniądzem a

występowaniem recesji

i boomów istnieje

zależność. Zależność ta

sugeruje, że zmiany w

podaży pieniądza mogą

wywoływać wahania w

gospodarce.

background image

16

WZROST I FLUKTUACJE

WZROST I FLUKTUACJE

1.

W większości lat gospodarka wykazuje wzrost. Długookresowa

ścieżka wzrostu zależy od przyrostu liczby ludności, akumulacji

kapitału i postępu technicznego.

2.

Gospodarka przechodzi przez recesje, ożywienie i inne wahania

w nieregularnych odstępach czasu. Recesje są okresami

słabnącej aktywności gospodarczej; ożywienia są to okresy

wzrostu powyżej średniej występujące po recesji.

3.

Fizyczny wolumen produkcji – mierzony realnym PKB – kurczy się

w czasie recesji i powiększa w okresie ożywienia.

4.

Zatrudnienie zmienia się w ścisłym związku z produkcją. Recesje

są okresami utraty miejsc pracy, czyli rosnącego bezrobocia.

5.

W okresie międzywojennym miały miejsce dwa bardzo znaczące

spadki produkcji. Po II wojnie światowej także występowały

recesje. Spadek aktywności gospodarczej na początku lat

osiemdziesiątych był największy od czasu wielkiego kryzysu.

Recesja, która zaczęła się w 1990 r., była mniej dotkliwa.

6.

Ogólnie rzecz biorąc, inflacja wzrasta przed recesja i obniża się w

jej następstwie.

7.

Stopy procentowe osiągają szczyt z reguły bezpośrednio przed

początkiem recesji, a potem w czasie jej trwania znacznie się

obniżka.

background image

17

3. JAK WYTŁUMACZYĆ WZROST I

3. JAK WYTŁUMACZYĆ WZROST I

FLUKTUACJE GOSPODARCZE

FLUKTUACJE GOSPODARCZE

3.1. STOPY WZROSTU

3.1. STOPY WZROSTU

Model

– jest opisem gospodarki wyrażonym w postaci wykresów i równań.

Pokazuje on, jak decyzje konsumentów i firm oddziałują na siebie na

rynkach określając produkcję i inne zmienne.

Stopa wzrostu

(zmiennej między dwoma okresami, wyrażona w procentach)

– definiowana jest jako zmiana tej zmiennej podzielona przez jej wartość w

pierwszym okresie i pomnożona przez 100.

Stopa wzrostu realnego PKB np. między 1994 r. a 1995 r. wynosi:

Stopa wzrostu realnego PKB np. między 1994 r. a 1995 r. wynosi:

100 x (realny PKB w 1995 r. – realny PKB w 1994 r.) / (realny PKB w 1994 r.) =
= 100 x (6739,0 – 6604,2) / 6604,2 = 100 x 134,8 / 6604,2 = 2,5 %

Stopy wzrostu są zazwyczaj zamienne na stopy roczne, ponieważ każdy jest do

nich przyzwyczajony. W przypadku zmiany z roku na rok stopa wzrostu jest

już automatycznie stopą roczną. W przypadku stopy wzrostu z kwartału na

kwartał przybliżoną wartość stopy rocznej otrzymuje się przez pomnożenie

kwartalnej stopy wzrostu przez 4.

background image

18

3.2. MODEL DŁUGOOKRESOWEGO

3.2. MODEL DŁUGOOKRESOWEGO

WZROSTU

WZROSTU

Makroekonomiści wykorzystują długookresowy model

wzrostu do badania ogólnej ścieżki wzrostu

gospodarki w czasie. Model wzrostu koncentruje się

na ilości pracy i kapitału zaangażowanego w

produkcję dóbr i usług. Praca i kapitał współdziałają

w wytwarzaniu produkcji. Długookresowy model

wzrostu pokazuje również, jak produkcja ta trafia

częściowo do konsumentów, a częściowo do

przedsiębiorstw w postaci inwestycji w dodatkowe

fabryki i wyposażenie.

Długookresowy model wzrostu rozpatruje gospodarkę

po jej całkowitym dostosowaniu się do wstrząsu,

jakim jest np. wzrost zagranicznego popytu czy

spadek wydatków na obronę narodową.

background image

19

W podstawach ekonomii podkreśla się istotną rolę, jaką odgrywają

zmiany cen w dostosowywaniu się gospodarki rynkowej do

wstrząsów. Jeśli np. nastąpi wyrost popytu na samochody, to ich

cena zwiększy się. Wyższe ceny samochodów dostarczają

przedsiębiorstwom bodźców do podniesienia produkcji, a

zarazem neutralizują zwiększony popyt. Wzrost cen samochodów

jest tym czynnikiem, który przywraca zgodność popytu z podażą.

Gdyby ceny samochodów dostosowywały się szybko - czy

używając terminologii ekonomi cznej, gdyby były doskonale

elastyczne (giętkie) - to wówczas moglibyśmy pominąć proces

dostosowawczy i skoncentrować się od razu na nowym stanie

zgodności podaży i popytu przy wyższym poziomie cen.

Natomiast gdyby ceny dostosowywały się wolniej - czyli, w

terminologii ekonomicznej, były nieelastyczne („lepkie", sztywne)

- to wtedy sam proces dostosowawczy trwał by pewien czas i

stanowiłby podstawową część analizy ekonomicznej. Te dwa

alternatywne założenia dotyczące cen prowadzą do dwu różnych

typów modeli. Założenie o giętkich cenach prowadzi do modelu,

który opisuje stan gospodarki w długim okresie, ale zarazem

pomija proces dostosowawczy.

Założenie o lepkich cenach prowadzi natomiast do bardziej

kompletnego modelu, który opisuje nie tylko nowy

długookresowy stan gospodarki, ale również sposób, w jaki

zostaje on osiągnięty.

background image

20

W długookresowym modelu wzrostu zakłada się, że ceny samo

chodów, jak zresztą wszystkie ceny w gospodarce (czyli również

płace), są doskonale elastyczne. W kompletnym modelu natomiast

ceny są sztywne; proces dostosowawczy wymaga czasu. W istocie

proces ten stanowi ważną część modelu. Odgrywa on istotną rolę w

wyjaśnianiu recesji i innych odchyleń gospodarki od długookresowej

ścieżki wzrostu. Długookresowy model wzrostu jest jednak również

ważny: opis, dokąd gospodarka zmierza ostatecznie po szoku, jest

pierwszym krokiem do przedstawienia, w jaki sposób tam się

dostaje. Wyznaczanie PKB w długookresowym modelu wzrostu

można scharak teryzować następująco: W danym momencie

gospodarka dysponuje pewnymi zdolnościami produkcyjnymi. Ich

poziom zależy od ilości fabryk, maszyn oraz liczby robotników.

Gospodarkę cechować będzie pełne zatrudnienie, ponieważ gdyby

pojawiło się bezrobocie, to szybko zniknęłoby na skutek spadku

płac wystarczającego do zwiększenia popytu na siłę roboczą. W

podstawowej teorii popytu i podaży przyjmuje się, że ceny lub płace

szybko dostosowują się do zmian przywracając równowagę między

popytem i podażą. Płace i ceny w całej gospodarce dostosowują się

szybko, aby utrzymać pełne zatrudnienie siły roboczej i maszyn.

Zakłada się, że ceny są wystarczająco elastyczne, aby spowodować

szybkie i pełne dostosowanie. Zgodnie z długookresowym modelem

wzrostu zmiana ogólnego popytu w gospodarce wywołuje zmianę

poziomu cen, ale nie poziomu produkcji.

background image

21

Produkcja (PKB)

Poziom cen

Potencjalny PKB

(długookresowy)

Wyjściowy zagregowany popyt

Wyjściowy

poziom cen

Niższy zagregowany popyt

Niższy

poziom cen

Y*

W dłuższym okresie krzywa zagregowanego popytu określa
poziom cen

W dłuższym okresie poziom cen jest elastyczny, a produkcja znajduje się
na poziomie potencjalnego PKB. Linia pionowa przedstawia potencjalny
PKB. Punkt jej przecięcia z krzywą zagregowanego popytu odpowiada
poziomowi cen w dłuższym okresie.

background image

22

Produkcja (PKB)

Poziom cen

Wyjściowy zagregowany popyt

Stała

cena

Wyjściowa
produkcja

Z a g r e g o w a n y p o p y t

z c z a s ie r e c e s ji

P r o d u k c ja

w c z a s ie

r e c e s ji

Recesja występuje, gdy krzywa zagregowanego popytu przesuwa
się do początku układu współrzędnych.

Linia pozioma wyraża myśl, że poziom cen pozostaje w krótkim okresie stały lub
nieelastyczny. Gdy krzywa zagregowanego popytu przesuwa się w kierunku
początku układu współrzędnych, produkcja spada. Gospodarka przesuwa się w lewo
wzdłuż linii poziomej. Gdy krzywa popytu przesuwa się do początku układu, oznacza
to, że produkcja musi się obniżyć, czyli występuje recesja.

background image

23

WZROST I FLUKTUACJE

WZROST I FLUKTUACJE

1.

Ekonomiści posługują się modelem długookresowego

wzrostu w badaniach nad ogólnym trendem gospodarki,

rosnącym z upływem czasu.

2.

W modelu wzrostu poziom produktu jest wyznaczony

przez siłę roboczą, kapitał i technologiczne know-how;

gospodarka wzrasta, w miarę jak tych czynników

przybywa.

3.

Ścieżka produktu wyprowadzona z modelu wzrostu

nazywa się potencjalnym produktem krajowym brutto.

4.

Gospodarka przeżywa boomy i recesje, w ciągu których

faktyczny produkt krajowy brutto kształtuje się

odpowiednio powyżej lub poniżej potencjalnego; te

odchylenia od produktu potencjalnego mają charakter

przejściowy.

5.

Ważną przyczyną tego, że powrót gospodarki do jej

poziomu potencjalnego wymaga czasu, jest powolne

dostosowywanie się cen i płac.

background image

24

background image

25

Cykle koniunkturalne w Polsce po II

Cykle koniunkturalne w Polsce po II

wojnie światowej

wojnie światowej

Lata 1944-1957

Lata 1944-1957

wstępna odbudowa powojenna

wstępna odbudowa powojenna

I cykl - 1948-1957

I cykl - 1948-1957

faza ekspansji 1948-1953

faza ekspansji 1948-1953

faza hamowania 1954-1957

faza hamowania 1954-1957

II cykl - 1958-1964

II cykl - 1958-1964

faza ekspansji 1958-1962

faza ekspansji 1958-1962

faza hamowania 1963-1964

faza hamowania 1963-1964

background image

26

III cykl - 1965-1971

III cykl - 1965-1971

faza ekspansji 1965-1969

faza ekspansji 1965-1969

faza hamowania 1970-1971

faza hamowania 1970-1971

IV cykl - 1972-1982

IV cykl - 1972-1982

faza ekspansji 1972-1978

faza ekspansji 1972-1978

faza hamowania 1979-1982

faza hamowania 1979-1982

V cykl (1983-1992)

V cykl (1983-1992)

faza ekspansji 1983-1988

faza ekspansji 1983-1988

faza hamowania 1989 - 1992

faza hamowania 1989 - 1992

Vi cykl (1993-2001)

Vi cykl (1993-2001)

faza ekspansji 1993-1998

faza ekspansji 1993-1998

faza hamowania 1999 -2002

faza hamowania 1999 -2002

V cykl (2003-)

V cykl (2003-)

faza ekspansji 2003 -

faza ekspansji 2003 -

faza hamowania

faza hamowania

background image

27

4. PRĄDY MYŚLOWE W

4. PRĄDY MYŚLOWE W

MAKROEKONOMII

MAKROEKONOMII

Analiza długookresowego wzrostu z naciskiem na elastyczne

ceny pochodzi z

KLASYCZNEJ MAKROEKONOMII

. Szkoła

klasyczna dominowała w myśleniu makroekonomicznym

przed wielkim kryzysem lat trzydziestych. Klasyczna

makroekonomia jest w zasadzie zastosowaniem

standardowej analizy podaży i popytu do całej gospodarki.

Model wzrostu rozwija ten typ analizy pokazując, jak

zwiększający się kapitał i praca determinują wzrost

potencjalnego PKB. Inna analiza krótkookresowych odchyleń

od ścieżki wzrostu wywodzi się z tradycji zapoczątkowanej

przez KEYNESA opartych na doświadczeniach związanych z

wielkim kryzysem lat trzydziestych. Dla Keynesa i

kontynuatorów jego myśli doświadczenia te wydawały się

bardzo odległe od prognoz modelu klasycznego.

MONETARYŚC

I – zazwyczaj identyfikowani z laureatem Nagrody

Nobla Milionem Friedmanem (poprzednio z University of

Chicago, a obecnie z Hoover Institution w Stanford

University), utrzymują, że stabilny wzrost podaży pieniądza

najlepiej stabilizował wzrost zagregowanego popytu.

background image

28

NOWA SZKOŁA KLASYCZNA

– do której zaliczani są tacy

ekonomiści jak Robert Lucas z University of Chicago i Thomas

Sargent ze Stanford University, także przywiązują duże

znaczenie do stabilności łącznego popytu. Podobnie jak

ekonomiści klasyczni, również nowi klasycy utrzymują, że Ceny

dostosowują się do zmian bardzo szybko. W ich modelach

odchylenia od poziomu potencjalnego wynikają z błędnego

interpretowania przez przedsiębiorstwa i robotników

niespodziewanych zmian cen i płac. Modele te kładą nacisk na

utrzymanie stabilnego wzrostu popytu w celu zminimalizowania

i częstotliwości takich niespodzianek cenowych. Również ci

ekonomiści zalecają stabilny przyrost pieniądza.

Makroekonomiści ze

SZKOŁY KEYNESOWSKIEJ

twierdzą, że zmiany

w podatkach i wydatkach rządowych są również wskazane.

James Tobin

z Yale University, Robert Solow z MIT i Franco

Modigliani z MIT (wszyscy są laureatami Nagrody Nobla) są

makroekonomistami zazwyczaj utożsamianymi z tą szkołą.

Opowiadają się również za aktywnym wykorzystaniem polityki

pieniężnej do neutralizowania źródeł niestabilności, zamiast

pasywnej polityki stabilnego wzrostu podaży pieniądza

proponowanej przez monetarystów i nowych klasyków.

background image

29

NOWY KEYNESIZM

–opiera swoją teorię na

keynesowskim założeniu sztywności cen i płac,

ale bada mikroekonomiczne podstawy tej

nieelastyczności i wykorzystuje wiele tych samych

założeń dotyczących oczekiwań, co nowi klasycy.

Do rozwoju tej szkoły przyczynili się Edmund

Phelps z Columbia University i Olivier Blanchard z

MIT.

SZKOŁA REALNEGO CYKLU KONIUNKTURALNEGO

której przywódcami są Finn Kydland z Carnegie-

Mellon University i Edward Prescott z University of

Minnesota. Wyjaśniają recesje i inne ruchy w

zatrudnieniu jako rezultat zmian potencjału

gospodarki. W modelu realnego cyklu

koniunkturalnego.

background image

30

5. PODSUMOWANIE / GŁÓWNE TEZY

5. PODSUMOWANIE / GŁÓWNE TEZY

1.

Produkcja i zatrudnienie powiększają się i kurczą w

nieregularnych przedziałach czasu.

2.

Inne mierniki stanu gospodarki, takie jak stopy procentowe i

inflacja, zmieniają się w ślad za tymi fluktuacjami.

3.

Celem makroekonomii jest rozwinięcie modeli pozwalających

zrozumieć determinanty zarówno krótkookresowych

fluktuacji, jak i długookresowego wzrostu gospodarczego.

Umożliwi to sformułowanie polityki fiskalnej, pieniężnej i

innych rodzajów polityki państwa, promujących wzrost i

ograniczających wahania gospodarcze.

4.

Według długookresowego modelu wzrostu produkcja jest

określana tylko przez warunki potażowe; produkcja znajduje

się zawsze na poziomie potencjalnym. Model zakładający

elastyczne ceny ma trudności z wyjaśnieniem

krótkookresowych spadków produkcji, ale całkiem dobrze

opisuje długookresowy wzrost.

background image

31

5.

Kompletny model ze sztywnymi cenami utrzymuje, że

produkcja nie musi być równa potencjalnemu poziomowi.

W okresach bardzo krótkich produkcja jest określona

przez zagregowany popyt przy stałym poziomie cen.

6.

W modelu ze sztywnymi cenami wahania produkcji mogą

być wywołane przesunięciami w łącznym popycie. W

modelu długookresowym jedynym źródłem zmian w

produkcji są zmiany w potencjale.

7.

Proces dostosowywania cen opisuje przejście od okresu

krótkiego do długiego. Ceny spadają, gdy produkcja

znajduje się poniżej potencjalnego PKB, i rosną, gdy jest

powyżej. Dostosowanie cen przesuwa gospodarkę w

kierunku potencjalnego PKB.

8.

Ekonomiści zgadzają się, co do wagi stabilizowania

łącznego popytu, ale różnią się, co do sposobu, w jaki

rząd powinien nań wpływać poprzez politykę fiskalną i

pieniężną.


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
R1 s[1] 35 Wzrost i fluktuacje PP
011 4 krórkookrresowy wzrost i fluktuacje, makroekonomia
Makroekonomia II 01 Wzrost i fluktuacje gospodarcze (ĆWICZENIA)
pp r1 test b swiat po i wojnie swiatowej odp, podręczniki szkoła średnia liceum technikum, Sprawdzia
pp r1 dwudziestolecie miedzywojenne kp, Pozna ć przes złość - wiek XX spraw dzian y, Ro zd zi ał I „
pp r1 test a swiat po i wojnie swiatowej odp, podręczniki szkoła średnia liceum technikum, Sprawdzia
ZHP PP 1
Firma PP
strefy r1
R1 11
T11 Wzrost gospodarczy
Zagrożenia powodziowe zachowanie podczas powodzi PP
Lasery pp
Nawigacja fragmenty wykładu 4 ( PP 2003 )
osobowosc wyklad 4 pp

więcej podobnych podstron