Infekcje HPV,

immunoprofilaktyka

Wykonanie: Martyna Orman

Wirus brodawczaka

ludzkiego (HPV) jest

szeroko rozpowszechniony.

Obecnie znanych jest 120

typów wirusa HPV, z których

większość jest relatywnie

nieszkodliwa, a zakażenie

przebiega bezobjawowo i

ustępuje samoistnie. Około

30 typów wirusa HPV jest

odpowiedzialnych za

infekcje narządów moczowo-

płciowych kobiet i mężczyzn

(przenoszone droga

kontaktów seksualnych).

Czym jest HPV?

Budowa

•

Wirus DNA o ok. 8000 par
nukleotydów

•

Białkowy kapsyd o kształcie
dwudziestościanu
foremnego

•

Zawiera jedynie 7 genów
pośród których dwa - E6 i
E7 - to onkogeny

•

Po włączeniu tych
fragmentów do DNA
komórek nabłonka
dochodzi do blokowania
anty-onkogennych białek
p53 i pRb

Niskoonkogenne

(niskiego

ryzyka)-

odpowiedzialne są

za powstawanie

łagodnych zmian

brodawkowatych

narządów

rozrodczych

(określanych jako

kłykciny

kończyste)

zarówno u kobiet

jak i mężczyzn

Wysokoonkogenne

(wysokiego ryzyka)

prowadzą najczęściej
do powstawania raka

szyjki macicy (ponad

90% zachorowań

wywołanych jest przez

wysokoonkogenne

odmiany HPV).

Zakażenie typami HPV

wysokoonkogennym

związane jest również

z występowaniem

innych, rzadziej

występujących

nowotworów narządów

moczowo-płciowych,

takich jak rak odbytu,

pochwy i sromu

Typy

wirusa

HPV

Skutki zakażenia

Kłykciny kończyste -to

drobnobrodawkowate wykwity

najczęściej na śluzówce przedsionka

pochwy, ścianach pochwy i odbycie.
Brodawczaki płaskonabłonkowe-

przylegają niewielką szypułą do

powierzchni nabłonka, a w części

obwodowej mają bardzo

pofałdowaną, brodawkowatą

powierzchnię. Często są pokryte

zrogowaciałym nabłonkiem, przez co

układ naczyń jest gorzej widoczny.
Rogowacenie białe (Leukoplakia

zwykła)
Zmiany te powstają w wyniku

rogowacenia nabłonka, który

fizjologicznie nie rogowacieje.

Zmiany takie występują na pokrytej

nabłonkiem wielowarstwowym

płaskim nierogowaciejącym

śluzówce przedsionka pochwy, na

ścianach pochwy, na tarczy szyjki

macicy.

Immunoprofilaktyka

Radykalną pomoc w wyeliminowaniu

zakażeń HPV oferuje szczepionka

profilaktyczna, zapobiegająca

całkowicie długotrwałym infekcjom

HPV typami 16 i18 - związanymi z

rozwojem 70% raków szyjki macicy,

oraz typami 6 i 11 - wywołującymi

brodawki narządów płciowych.

Immunoprofilaktyka

Może zapobiec zakażeniu niektórymi gatunkami

brodawczaka ludzkiego

związanego z rozwojem

raka szyjki macicy

,

brodawek narządów płciowych

i kilku

rzadziej występujących nowotworów(odbytu, sromu, pochwy i
pracia).
Szczepionki obecne na rynku to Gardasil ( w Polsce znany pod
nazwą Silgard) i Cervarix Obie szczepionki chronią przed
dwoma typami wirusa HPV (HPV-16 i HPV-18). Silgard chroni
łącznie przed czterema typami wirusa HPV (6, 11, 16 i 18).
Typy 6 i 11 odpowiedzialne są w 90-ciu procentach za
brodawki narządów płciowych. Ponadto wykazano, że mogą
być stosowane w profilaktyce raka jamy
ustnej wywołanegoprzez onkogenne
wirusy HPV.

Silgard

To szczepionka zawierająca adiuwant, niezakaźna, rekombinowana,

czterowalentna szczepionką otrzymana z wysokooczyszczonych,

wirusopodobnych cząsteczek (ang. virus-like particles, VLP) głównego

białka L1 kapsydu wirusów HPV typu 6, 11, 16 i 18. Wirusopodobne

cząsteczki nie zawierają wirusowego DNA, dlatego nie mają zdolności

zakażania komórek, namnażania się ani wywoływania choroby. HPV

zakaża tylko ludzi, lecz badania na zwierzętach dotyczące

analogicznych papillomawirusów sugerują, że skuteczność

szczepionek opartych na L1 VLP jest związana z rozwojem

immunologicznej odpowiedzi humoralnej.

Skład jakościowy i ilościowy substancji czynnych:

Białko L12,3 wirusa brodawczaka ludzkiego1 typu 6  20 mikrogramów

Białko L12,3 wirusa brodawczaka ludzkiego1 typu 11  40

mikrogramów

Białko L12,3 wirusa brodawczaka ludzkiego1 typu 16  40

mikrogramów

Białko L12,3 wirusa brodawczaka ludzkiego1 typu 18  20

mikrogramów.

Szczepienie-kiedy?

Najbardziej odpowiednim
momentem szczepienia
jest, podanie szczepionki  przed
pierwszym kontaktem z
wirusem czyli najlepiej przed
inicjacją seksualną.

Szczepieniem mogą zostać objęte

dziewczęta od 11-12 roku życia

(najwcześniej od 9 tego roku życia,

ponieważ nie zostało

udokumentowane bezpieczeństwo

stosowania poniżej 9 r. ż.).

Oczywiście zaszczepić mogą się

także kobiety aktywne seksualnie,

gdyż nie wiadomo czy są one, czy

nie, zakażone wirusem HPV.

Nie ma konieczności wykonywania

u osób aktywnych seksualnie

badania na obecność wirusa HPV w

wymazie z szyjki macicy.

Pierwszy cykl szczepień
składa się z 3 oddzielnych 0,5
ml dawek, podawanych
zgodnie z następującym
schematem: 0, 2, 6 miesięcy.
Jeśli konieczny jest inny
schemat szczepienia, druga
dawka powinna być podana co
najmniej jeden miesiąc po
pierwszej dawce, a trzecia
dawka powinna być podana co
najmniej 3 miesiące po dawce
drugiej. Wszystkie trzy dawki
należy podać w ciągu 1 roku.

Stwierdzono, że po szczepieniu poziom przeciwciał jest

kilkadziesiąt lub nawet ponad sto razy wyższy niż w

przebiegu naturalnego zakażenia. Po podaniu dawki

przypominającej wzrasta on dodatkowo do 40 razy.

Przeciwciała utrzymują się w organizmie człowieka przez

okres 5 lat i tak samo długo działa pamięć

immunologiczna – tzn. podanie dawki przypominającej

po tym okresie wyzwala produkcję dużej ilości nowych

przeciwciał.

Cervarix

Szczepionka Cervarix zawiera oczyszczone białka L1 dla

dwóch typów wirusa HPV – typu 16 i 18. Białka zawarte w

szczepionce Cervarix są wytwarzane metodą określaną jako

„technika rekombinacji DNA”: są one wytwarzane przez

komórki, które otrzymały odpowiedni gen (DNA),

umożliwiający im wytwarzanie białek L1. Białka te są łączone

w „cząsteczki przypominające wirusa” (są to struktury, które

wyglądają podobnie do wirusa HPV, dzięki czemu organizm

może je rozpoznać). Szczepionkę wytwarza się z

zastosowaniem „systemu adiuwantowego” zawierającego

MPL – oczyszczony lipid (substancja tłuszczopodobna )

wyekstrahowany z bakterii, który działa jako substancja

immunostymulująca: stymuluje on odpowiedź układu

immunologicznego przeciwko szczepionce. Szczepionka jest

„adsorbowana”, co oznacza, że zawierające białko L1

cząsteczki przypominające wirusa oraz MPL są przyłączone

do związku glinu w celu skuteczniejszego stymulowania

odpowiedzi immunologicznej.

Dawkowanie

Szczepionka Cervarix jest
przeznaczona do stosowania
u kobiet i dziewcząt powyżej
10 roku życia.
Łącznie są podane trzy dawki
szczepionki, zgodnie z
poniższym schematem:



Pierwsza dawka: w dowolnie
wybranym terminie



Druga dawka: 1 miesiąc po
pierwszej dawce



Trzecia dawka: 6 miesięcy po
pierwszej dawce

Szczepionki



szczepionki żywe (zawierają żywe drobnoustroje),

czego przykładem jest doustna szczepionka

przeciw poliomyelitis (OPV), szczepionka przeciw

odrze, śwince i różyczce (MMR),



szczepionki zabite/inaktywowane (zawierają zabite

drobnoustroje), np. pełnokomórkowa składowa

krztuścow,



szczepionki rekombinowane (zawierają antygeny

otrzymane metodami inżynierii genetycznej),



toksoidy/anatoksyny (zawierają produkty

metabolizmu komórek bakteryjnych),



szczepionki podjednostkowe (zawierają rozbite

drobnoustroje lub ich fragmenty);

Zasady wykonywania
szczepień

Nie wykonuje się szczepień żywymi i zabitymi szczepionkami

w (zgodnie z zaleceniami WHO):



ostrych stanach chorobowych



zaostrzeniu przewlekłego procesu chorobowego

Szczepienia powinny być odroczone do momentu ustąpienia

ostrych objawów chorobowych a w chorobach przewlekłych

niezwłocznie podjęte w okresie stabilizacji przewlekłego procesu

chorobowego.

Stosowanie szczepień ochronnych u chorych z zaburzeniami

odporności jest ograniczone ze względu na możliwość wystąpienia

powikłań poszczepiennych wywołanych przez żywe szczepionki.

Częstą przyczyną niepowodzeń w profilaktyce chorób zakaźnych

jest także, wynikająca z zaburzeń immunologicznych,

niewystarczająca odpowiedź na szczepienia lub jej brak.

Stany przebiegające z ciężkimi

zaburzeniami odporności, będące

przeciwwskazaniem do stosowania żywych

szczepionek:



ciężkie wrodzone i nabyte

niedobory odporności 



białaczka 



chłoniaki 



uogólniony proces

nowotworowy 



terapia lekami o działaniu

alkilującym,

antymetabolicznym,



radioterapia oraz wysokie

dawki sterydów 



przeszczepy szpiku 



transplantacje narządów

Stan zaburzonej odporności a

bezpieczeństwo stosowania żywych

szczepionek

Żywa szczepionka

Ciężkie wrodzone i

nabyte zaburzenia

odporności

przeciwwskazana

Zakażenie wirusem

HIV

z ograniczeniem

Niewielkie,

izolowane wrodzone

i nabyte zaburzenia

odporności

bez ograniczeń

Szczepionki inaktywowane są w

takim samym stopniu bezpieczne w

stanach zaburzonej odporności, jak u

osób z prawidłową odpornością.

Efektywność ich jest bardzo różna w

zależności od stopnia niedoborów

odporności oraz rodzaju szczepionki.

Ocena układu odporności, która

pozwala na podjęcie decyzji

zakwalifikowania lub zwolnienia z

planowanych szczepień:



Układ odporności humoralnej:

Stężenie gównych klas immunoglobulin/ IgG, IgA, IgM.



Układ odporności komórkowej:

Odsetek i liczba bezwzględna limfocytów T

Test transformacji blastycznej

Test skórny na nadwrażliwość typu opóźnionego z

tuberkuliną,antygenami bakteryjnymi i grzybiczymi



Układ granulocytarny:

Odsetek i liczba bezwzględna neutrofilów.

Test NBT



Układ dopełniacza:

CH50

Kompleksy immunologiczne

Kwalifikacja do szczepień żywymi szczepionkami na

podstawie prawidłowych wyników w/w testów jest

wystarczająca.

Bibliografia

www.wikipedia.com
http://cyto.igabinet.pl
http://www.test-hpv.pl
http://www.obgmanagement.com
www.hpv.pl
http://www.szczepienia.czd.pl
http://www.google.pl/imghp?hl=pl&tab=wi