T: Radość

świętowani

a

(H. Pietras, Antologia

tekstów patrystycznych o

świętowaniu niedzieli, s.

85).

„Dzień Pański, dzień zmartwychwstania,

dzień chrześcijan jest dniem naszym.

Dlatego zaś nazywa się go dniem

Pańskim, ponieważ w nim Pan wstąpił do

Ojca jako zwycięzca. Jeżeli poganie

nazywają go dniem słońca, zgadzamy się

na to z całą ochotą, albowiem dzisiaj

zajaśniało

światło świata, dziś wzeszło słońce

sprawiedliwości i zdrowie na jego

skrzydłach”

(H. Pietras, Antologia tekstów

patrystycznych o świętowaniu

niedzieli, s. 85).

„Doprawdy jest to bracia nie do zniesienia i chyba

zbyt bezbożne, żeby chrześcijanie nie okazywali

takiej czci dniowi Pańskiemu z jaką Żydzi

odnoszą się do szabatu. Skoro ci nieszczęśni

przestrzegają szabatu tak, iż nie odważą się

wykonać żadnych prac rolniczych, to o ileż bardziej

ci, którzy ani srebrem ani złotem, ale drogocenną

krwią Chrystusa zostali wykupieni (1 P 1, 18-19),

powinni wziąć pod uwagę cenę owego wykupu i w

dniu zmartwychwstania poświęcić swój czas

Bogu i uważniej pomyśleć o zbawieniu swej duszy. I

na koniec, jeżeli przez cały dzień Pański lekceważyć

będziemy czytanie [Pisma Świętego] i modlitwę,

popełniamy niemały grzech wobec Boga”

„Słuchaj synu, a powiem ci dlaczego

przekazane nam zostało zachowanie dnia

Pańskiego i powstrzymywanie się od pracy.

Kiedy Pan powierzał uczniom Tajemnicę

wziął chleb, pobłogosławił i łamiąc go dał

swoim uczniom mówiąc: Bierzcie i

jedzcie, to jest Ciało Moje dla was

łamane na odpuszczenie grzechów.

Podobnie dał swoim uczniom kielich

mówiąc: Pijcie z niego wszyscy, to jest

Krew Moja, Nowego Przymierza za was i za

wielu wylana na odpuszczenie grzechów;

czyńcie to na Moją pamiątkę [por. Mt 26,

26n; 1 Kor 11, 23n].

Tak więc święty dzień Pański jest

wspomnieniem Pana. Dlatego nazywamy go

dniem Pańskim, że jest panem pozostałych

dni. Przed męką Pana nie nazywał się

dniem Pańskim, ale pierwszym dniem. W

ten dzień dał Pan początek stworzeniu świata i

w ten sam dzień dał światu początek

zmartwychwstania.

W ten właśnie dzień, jak mówiłem, nakazał by

sprawowano Jego Tajemnicę. Dzień ten jest dla

nas początkiem wszelkiego dobra: początkiem

stworzenia świata, początkiem

zmartwychwstania, początkiem

tygodnia. Ten dzień, mając

w sobie trzy początki, niesie

w sobie jakby zasadę Najświętszej Trójcy”

„Słuchaj synu, a powiem ci, dlaczego

przekazane nam zostało zachowanie dnia

Pańskiego i powstrzymywanie się od pracy.

Tydzień ma siedem dni; sześć z nich dał nam

Bóg, byśmy pracowali, a jeden dał nam dla

modlitwy, odpoczynku, wyzwolenia się od zła,

oraz jeśli w ciągu sześciu dni popełniliśmy

grzechy, byśmy się w ten dzień Pański

pojednali z Bogiem. Idź więc rano do

Kościoła Bożego, zbliż się do Władcy,

wyznaj Mu swoje grzechy, przemień się w

modlitwie i w pokorze serca, uczestnicz w

Boskiej i świętej liturgii, módl się i nie

wychodź przed rozesłaniem.

Patrz na twego Pana podzielonego,

rozdawanego a niewyczerpanego i

jeśli masz czyste sumienie, podejdź i

miej udział w Ciele i Krwi Pana. Jeśli

sumienie cię oskarża z powodu złych i

niestosownych czynów, nie przyjmuj

Komunii, nim ich nie poprawisz przez

pokutę, ale trwaj na modlitwie i nie

wychodź z Kościoła przed rozesłaniem.

Wspomnij na zdrajcę Judasza

[który wyszedł z Wieczernika

przed zakończeniem Uczty przez

Jezusa i Jego Uczniów, por. J 13, 33”

Zachowujemy niedzielę tylko dlatego, by

przerwać pracę i poświęcić się modlitwie.

Jeśli wstrzymasz się od pracy, a nie

pójdziesz do Kościoła, nic na tym nie

zyskasz. Wręcz przeciwnie, niemało

sobie zaszkodzisz. Wielu wyczekuje

niedzieli, ale nie z tych samych

powodów. Ci którzy boją się Boga,

czekają na dzień Pański aby się modlić do

Boga i ubogacić się poprzez

przyjęcie Ciała i Krwi; lekkomyślni i

niesolidni

czekają na niedzielę, aby

przerwać pracę, a poświęcić się

złym dziełom. Same fakty

świadczą, że się nie mylę.

Wyjdziesz w południe któregoś dnia,

to nie znajdziesz nikogo. Wyjdziesz w

dzień Pański i co spotkasz? Jedni grają

na cytrach, inni tańczą i klaszczą, inni

siedzą i obmawiają bliźnich, jedni się

biją, inni kłócą, jeszcze inni dają sobie

porozumiewawcze znaki namawiając

do zła. A gdzie jest muzyka i tańce,

tam biegną wszyscy. Gdy [dzwon]

zwołuje ludzi do Kościoła, to wszyscy

są zmęczeni i osłabieni. Gdy nagle

słychać cytrę, flet czy tupot

tańczących wszyscy lecą tam jak na

skrzydłach”

„Uczęszczajcie na modlitwę do kościoła

lub do miejsc świętych. Nie miejcie w

pogardzie dnia Pańskiego, nazwanego

tak z tego powodu, że w nim Syn Boży,

Pan nasz Jezus Chrystus powstał z

martwych, lecz święćcie go z czcią.

Prac służebnych, to jest pracy w polu,

na łąkach, w winnicach i innych

ciężkich prac nie wykonujcie w dniu

Pańskim, z wyjątkiem tego, co jest

niezbędne dla podtrzymania sił słabego

ciała, do ugotowania posiłków, do

przygotowania się do dalekiej podróży.

Wolno w niedzielę wybrać się do

pobliskich miejscowości, ale nie w

złych zamiarach, lecz w dobrych –

a więc na przykład udać się do

miejsc świętych, odwiedzić

brata lub przyjaciela,

pocieszyć chorego,

uciśnionym pospieszyć z radą

i pomocą w dobrej sprawie. W

taki oto sposób ma chrześcijanin

święcić dzień Pański.

Jest to doprawdy nad wyraz

niegodne i kompromitujące,

że poganie którzy nie znają

wiary chrześcijańskiej i czczą

wizerunki demonów, czcząc

dzień Jowisza lub innego

demona, powstrzymują się od

pracy, a przecież z całą

pewnością demony nie

stworzyły żadnego dnia ani

żaden do nich nie należy.

Tymczasem my, którzy oddajemy

hołd prawdziwemu Bogu i

wierzymy, że Chrystus powstał z

martwych, nie chcemy czcić

dnia Jego zmartwychwstania, to

jest dnia Pańskiego. Nie

wystawiajcie przeto na hańbę

Zmartwychwstania Pańskiego,

lecz miejcie je w czci i należytym

poszanowaniu, a to z powodu

nadziei, jaką w nim pokładamy”

DZIĘKUJĘ ZA

UWAGĘ!