Temat: Kim jest

człowiek?

Kim ja jestem?

Wielu chrześcijan ciągle jeszcze

pojmuje obrazy biblijne

przedstawiające stworzenie człowieka

zbyt dosłownie. Nawet jeśli to

rozumienie nie jest tylko literalne, to i

tak znaczenie religijne tych tekstów

często sprowadza się do wiedzy

katechizmowej pozostałej z

dzieciństwa: człowiek został

stworzony na obraz i podobieństwo

Boże, bo ma duszę nieśmiertelną,

obdarzoną rozumem i wolną wolą.

Chcąc wgłębić się w bogactwo

treści wiary, które przekazuje nam
Pismo Święte w opisach
stworzenia człowieka, trzeba być
świadomym procesu powstawania
Księgi Rodzaju. Pierwsza relacja o
stworzeniu człowieka, zwana
kapłańską, powstała w czasach
bliższych nam niż druga. Starszy
opis stworzenia człowieka jest
dziełem tradycji jahwistycznej.

„Jahwista przedstawia religijne pradzieje

ludzkości,

a więc wypowiada się o czasach zamierzchłych,

których nie zna, ale nie wypowiada tylko własnego

zdania, gdyż pisze w świetle objawienia, które

stało się udziałem patriarchów i Mojżesza. Trzeba

zatem stwierdzić, że jahwistyczna wizja początków

wszechświata jest świadectwem wiary w jednego

Boga – Stwórcę, Boga, który zawarł przymierze z

człowiekiem. Jahwiście obcy jest nacjonalizm, myśli

kategoriami ogólnoludzkimi: Jahwe stworzył

Adama, pierwszego człowieka, a także Ewę,

matkę wszystkich żyjących. […] Opowieść o

Adamie i Ewie jest zatem opowieścią o

człowieku, o jego początku na ziemi. Tę samą

myśl wyraża dokument kapłański (Rdz 1, 1-2, 4a)

stwierdzeniem: «Tak stworzył Bóg człowieka».

Zarówno dokument jahwistyczny, jak i kapłański

podkreślają zgodnie – choć innym językiem się

posługują – wyjątkowość człowieka na tle całego

stworzenia: tylko w Adamie tkwi pierwiastek

samego Boga [por. Rdz 1, 27 oraz Rdz 2, 7]. Bóg

obdarzył człowieka cząstką samego siebie.
Dokument kapłański -
wyraża tę myśl stwierdzeniem, iż Bóg stworzył

człowieka na swoje «podobieństwo», na swój

«obraz». Jahwista mówi o tym samym, ale

językiem plastycznym; ukazuje Stwórcę, który

ukształtowaną z materii nieożywionej postać

ludzką obdarza życiodajnym tchnieniem. […]

Człowiek biblijny nie wnikał w mechanizmy

otaczających go zjawisk; były one dla niego

znakiem Bożego działania, budziły w nim zachwyt

lub trwogę, ale zawsze skłaniały do uniesień

religijnych, do śpiewania pochwał na cześć

Stwórcy [por. Ps 104, 27-30]”1.

Zapisz

Człowiek jest stworzony na obraz

i podobieństwo Boże: jest istotą
wolną
i rozumną, posiada nieśmiertelną
duszę, ale przede wszystkim jest
zdolny do miłości.

Bóg wszystko stworzył dla człowieka,

by był szczęśliwy i Go kochał.

Kobieta i mężczyzna mają taką samą

godność: są równi jako osoby.

POCHODZENIE

CZŁOWIEKA

Pytanie o pochodzenie człowieka

należy do podstawowych nie tylko w
filozoficznej refleksji, lecz także w
teologii i naukach przyrodniczych
(teoria ewolucji). Odpowiedź na nie
bowiem określa status i miejsce
człowieka we wszechświecie.
Współczesna biologia traktuje
pochodzenie człowieka na drodze
ewolucji jako niezaprzeczalny pewnik.

Teza:

Człowiek jako byt kompletny nie

mógł powstać na skutek samych
dynamizmów mineralnych,
roślinnych lub zwierzęcych.
Możliwość powstania drogą
ewolucji „samego ciała
ludzkiego”, tzn. bez inteligencji i
wolności, jest sprawą sporną.

Pytanie o pochodzenie

człowieka występuje na

szerszym tle: skąd się wzięło

wszystko to, co istnieje,

zwłaszcza gatunki biologiczne?

Odpowiedź może być

podwójna:

1. Powstało dzięki stworzeniu

przez Boga. Jest to twierdzenie

nurtu zwanego kreacjonizmem

(od. łac. creatio - stwarzanie).

2. Powstało na drodze

stopniowej ewolucji. Tak

twierdzą zwolennicy

ewolucjonizmu (od łac. evolutio

- rozwój).

1. transformizm [łac.], biol. pojęcie

zbliżone do ewolucjonizmu, popularne

w XIX w.;

stosowany na określenie poglądu, że

gatunki organizmów zmieniają się i

dają początek innym gatunkom.

2. kreacjonizm [łac.], biol. pogląd

przyjmujący powstanie życia na Ziemi

za akt twórczy oraz niezmienność

postaci i liczby gatunków;

panował do czasu ukształtowania się

teorii ewolucji organizmów.

Do początku XIX w.

powszechnie przyjmowano

kreacjonizm. Dopiero Jean
Lamarck (1744-1829),
a następnie

Charles R. Darwin

(1809-1882), który częściowo do
niego nawiązał, zakwestionowali
ten pogląd, propagując teorię tzw.
transformizmu, czyli
przekształcania się jednego
gatunku w inny.

Dziękuję za

uwagę!