Aleksandra Chojnacka
Farmakokinetyka substancji leczniczej
podanej na drodze donosowej
Podanie donosowe pozwala na sterowanie do
pewnego stopnia procesami dystrybucji i
ukierunkowanie ich na określony rodzaj
dyspozycji leku:
działanie miejscowe
zdobywanie innych przestrzeni organizmu
dzięki szybkiemu transferowi do krwi, np.
oksytocyna
dyspozycję w strukturach OUN przez nić
węchową (filium olfactorium)
Kierunki dyspozycji leku po podaniu
donosowym
Średni czas adsorbcji leku z powierzchni
nabłonka powinien być krótszy niż czas
przesuwania drobin obecnych na nabłonku.
W praktyce wynosi on ok. 10-20 minut – jest
to specyficzny rodzaj klirensu wywołany
ruchami nabłonka migawkowego
Transport leku ze śluzówki
nosa
pozwala na transport cząsteczek o masie nawet do
6000 Da
transport ułatwia lotność substancji
zależy od lipofilności leku, w mniejszym stopniu od
masy cząsteczkowej
leki hydrofilne transportowane są głownie przez pory
– jest to ułatwione obecnością niewielkiej grubości
lub brakiem w dalszych częściach jamy nosowej
warstwy zrogowaciałej
leki lipofilne wchłaniają się dobrze zarówno do
krążenia ogólnego droga żylną jak i poprzez ramiona
nerwu trójdzielnego oraz nerwy węchowe do OUN
Transport leku ze śluzówki nosa do
OUN
transport intraneuronalny (powolny)
gwarantuje powolna dyspozycję leku w mózgu
postępuje ona nawet kilka dni (0,1-400 mm-
dzień)
transport extraneuronalny
(szybki)
pozwala dostarczać lek do mózgu nawet w
kilka minut
Zalety drogi donosowej
pozwala na dostarczenie „niewygodnych”
pod względem budowy chemicznej leków
m. in. do OUN
nie wymaga formułowania bardzo
złożonych i skomplikowanych postaci leku
(np. tworzenia systemu nośników dla leku)
możliwość transferu cząsteczek dużych,
polarnych
możliwość podania leku do OUN z
pominięciem bariery krew/mózg
Wady drogi donosowej
nieprecyzyjne dawkowanie wynikające z
przejścia preparatów płynnych do drogi
żołądkowo-jelitowej lub do płuc,
uszkodzenia funkcji rzęskowej, stanami
zapalnymi błony śluzowej nosa,
wywołaniem bodźca kichania
Dziękuję za
uwagę!