ZJEDNOCZENIE WŁOCH

POCZĄTKI ZJEDNOCZENIA
WŁOCH



Zjednoczenie Włoch w
historiografii włoskiej znane jako
Risorgimento ("odnowienie"),
było procesem tworzenia
jednolitej państwowości włoskiej
pomiędzy rokiem 1848 a 1871 r.,
datą ustanowienia stolicy
nowego państwa włoskiego w
Rzymie

.

Zjednoczenie Włoch wynikało z faktu tworzenia
się świadomości narodowej w Europie po

okresie

Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Prym w

dążeniu do zjednoczenia Włoch wiedli działacze
społeczni i polityczni wywodzący się z nurtu
młodoeuropejskiego. Pierwszym znaczącym
wydarzeniem w procesie zjednoczenia państwa
była Wiosna Ludów jako ogólnoeuropejska
rewolucja skierowana przeciwko
konserwatywnemu systemowi politycznemu
narzuconemu Europie przez Kongres Wiedeński
i Święte Przymierze. Najważniejszym ośrodkiem
dla procesu zjednoczenia Włoch było Królestwo
Sardynii (Piemontu), którego dynastia
sabaudzka gorąco popierała myśl zjednoczenia
całego Półwyspu Apenińskiego.

KLUCZOWE POSTACIE
ZJEDNOCZENIA WŁOCH



Król Piemontu-

Wiktor Emanuel II

Giuseppe Garibaldi
uznawany jest za ojca
zjednoczenia Włoch.
Marynarz i rewolucjonista.

KALENDARIUM ZJEDNOCZENIA
WŁOCH



1858 rok- podpisanie przez
Piemont porozumienia z
Francją.



Za wystąpienie przeciwko Austrii
Francja miała otrzymać
Sabaudię oraz Niceę.



1859 rok-Wojna z Austrią. Po
stronie Piemontu
opowiedziała się Francja.

•

Po porażkach Austrii w bitwach pod 4

Montebello, Palestro, poniosła ona klęskę VI
1859 roku pod Magentą, a 24 VI 1859 roku
pod Solferino. Austria zmuszona była w tej
sytuacji podpisać pokój, w którym oddawała
Piemontowi Lombardię wraz z Mediolanem.
Nastąpiło to w Villafranca w 1859 roku.

•

1860 rok- zamieszki przeciwko

absolutyzmowi na terenie księstw Toskanii,
Parmy i Modeny i Boloni . Ostatecznie w
przeprowadzonym plebiscycie uznały
zwierzchnictwo Wiktora Emanuela II, co było
jednoznaczne ze zjednoczeniem północnych
Włoch.

wojska Piemontu wkroczyły do Państwa
Kościelnego, przyłączając i ten obszar.
Równocześnie, w najbardziej na południe
położonym państwie włoskim –
Królestwie Obojga Sycylii – doszło do
wybuchu powstania skierowanego
przeciw rządzącej tam dynastii
Burbonów. Na jego czele stanął jeden z
uczestników Wiosny Ludów – Giuseppe
Garibaldi. Doprowadził on do połączenia
południa Włoch z terenami zajętymi
przez Piemont, co przesądziło o sukcesie
procesu zjednoczeniowego we Włoszech.

18 II 1861 roku w Turynie zebrał się po
raz pierwszy ogólnowłoski parlament,
który 17 III 1861 roku obwołał królem
tego państwa Wiktora Emanuela II. Nieco
później, w 1866 roku Włochy odzyskały z
rąk Austrii Wenecję, a w 1870 roku Rzym,
który do tej pory znajdował się w rękach
papiestwa wspomaganego przez Francję.
Zaangażowanie cesarza Napoleona III w
wojnie z Prusami spowodowało
opuszczenie Rzymu przez garnizon
francuski i w efekcie miasto to zajęło
wojsko włoskie. W 1871 roku Rzym został
ogłoszony stolicą Włoch i był to ostatni
akord procesu zjednoczeniowego we
Włoszech.

Warto pamiętać

Przypadkowym świadkiem bitwy
pod Solferino był bankier
szwajcarski

Jan Henryk Dunant.

Wstrząśnięty widokiem zabitych i
umierających, uznał za konieczne
powołanie organizacji niosącej
pomoc m.in. ofiarom wojen. Jego
zamysł urzeczywistniono w

1863

roku, tworząc międzynarodową
organizację –

Czerwony Krzyż

.

Daty

1858

rok - porozumienie w

Plombiéres

1859

rok - bitwy pod

Magentą (4 VI) i Solferino(24
VI)

1859

rok - pokój w Villafranca

1861

rok - proklamowanie

zjednoczonych Włoch

1871

rok - Rzym stolicą

Włoch