Albinizm -

Bielactwo wrodzone

(albinismus)

brak pigmentu w skórze, tworach skórnych, włosach i
tęczówce oka (czerwone oczy). Warunkuje go gen
recesywny w stanie homozygotycznym. Cechę tę
zaliczamy do genetycznych anomalii pigmentacji, która
jest niekorzystna dla osobnika. Prócz albinizmu
właściwego występuje także albinizm lokalny. W
zasadzie albinizm występuje rzadko, aczkolwiek u
niektórych gatunków zwierząt (króliki, tchórze, szczury,
świnki morskie, myszy) stał się cechą charakterystyczną
dla niektórych odmian.

Osobnik posiadający tę cechę nosi miano albinosa.

Dziedziczy się je w sposób
autosomalny recesywny. Oznacza to,
że aby cecha ta ujawniła się u
dziecka, musi ono odziedziczyć
zarówno od matki, jak i od ojca po
jednym genie odpowiedzialnym za
powstawanie choroby.

Rodzaje albinizmu:

Albinizm
właściwy

Albinizm lokalny

Dziecko z tym schorzeniem od
urodzenia ma bardzo jasną, różową
skórę, co jest spowodowane
przeświecaniem naczyń krwionośnych.
Jest także wybitnie nadwrażliwe na
światło słoneczne, gdyż wytwarzanie
melaniny stanowi jeden z
mechanizmów ochrony skóry przed
szkodliwym działaniem słońca. Łatwo
więc dochodzi u niego, a potem u
osoby dorosłej do powstawania:

 rumieni,

pęcherzy,

nadżerek i nadmiernego
rogowacenia.

Ponieważ barwnika są pozbawione
wszystkie narządy, dlatego włosy są białe lub białożółte,
tęczówki różowe, a źrenice czerwone (brak melaniny w
naczyniówce i tęczówce).

Bielactwu całkowitemu nierzadko towarzyszą
zaburzenia oczne (światłowstręt, oczopląs, zmiany w
siatkówce) a także zaburzenia psychiczne. W
odmianie bielactwa o innym sposobie dziedziczenia
- dominującym, noszącym nazwę zespołu Tietza -
występuje głuchoniemota, a nie ma zmian ocznych.

Albinizm u stawonogów

Albinizm u ryb

Albinizm u gadów i płazów

Lew z bielactwem

Goryl z albinizmem w ZOO w Barcelonie

Bydło domowe z bielactwem

(na szczególną uwagę zasługuje różowa skóra, która jest charakterystyczna dla owej choroby)