Przygotowała:

Rembrandt Harmensoon

van Rijn

Rembrandt Harmensoon van Rijn

urodził się 15 lipca 1606 roku w
Lejdzie, zmarł 4 października w
1669 roku w Amsterdamie. Był
holenderskim malarzem,
rysownikiem i grafikiem. Był
uważany powszechnie za jednego z
największych artystów europejskich

i światowych. Obok Jana

Vermeera i Fransa Halsa
był najważniejszym malarzem w
sztuce holenderskiej „złotego
wieku” – okresu, w którym kultura,
nauka, gospodarka, potęga
militarna i wpływy
polityczne Holandii osiągnęły
apogeum.

W okresie lejdejskim swoje

obrazy sygnował skrótem „RHL”
(Rembrandus Hermanii Leidensis).
Później podpisywał się jedynie
samym imieniem, podobnie jak
wielcy artyści renesansu: Michał
Anioł, Rafael lub Tycjan.

Biografia:

Był ósmym dzieckiem młynarza Harmena Gerritszoona

oraz córki piekarza Neeltge Willemsdochter van
Zuitbroeck. Dzieciństwo spędził w Lejdzie. Od siódmego
roku życia uczył się w szkole łacińskiej. Siedem lat
później, 20 maja 1620 r., wstąpił na uniwersytet w
Lejdzie, ale studiował tam tylko kilka miesięcy. W Lejdy
otworzył własną pracownię i rozpoczął współpracę z
osiemnastoletnim Janem Lievensem (1607-1674). W 1630
r. umarł ojciec malarza. W 1631 r. Rembrandt osiadł w
Amsterdamie. Malował głównie portrety zamawiane
przez najbogatsze rodziny Amsterdamu. 5 czerwca
1633 r. zaręczył się z Saskią van Uylenburgh, siostrzenicą
marszanda, którą poślubił 22 czerwca 1634 r. Artysta
często uwieczniał żonę na swoich płótnach. W 1635 r.
Rembrandt otworzył pracownię w wynajętym magazynie,
przez którą przewinęło się następnie kilkudziesięciu
uczniów. W 1640 r. umarła matka Rembrandta. Umarło
też pierwszych troje jego dzieci: Rombertus (1635),
Cornelia (1638) i również Cornelia (1640). W 1641 r.
przyszedł na świat Tytus. 14 czerwca 1642 r. w wieku 30
lat umarła (prawdopodobnie na gruźlicę) Saskia.
Rembrandt starzejąc się popadał w ruinę i izolował się od
świata, coraz mniej czasu poświęcał wykonywaniu
zamówień. W 1656 r. stał się bankrutem. Zbiory artysty
zostały wystawione na licytację i sprzedane. W 1663 r.
umarła Hendrickje – służąca i kochanka malarza.
Rembrandt zmarł 4 października 1669 r. w małym domku
w dzielnicy Rozengracht, gdzie mieszkał ze swoją 15-
letnią córką Cornelią Kilka miesięcy po śmierci Hendricki
zmarł Tytus. Pochowany został 8 października obok
Saskii, Tytusa i Hendrickje w Westerkerk w Amsterdamie.

Twórczość:

Rembrandt pozostawił po sobie około

300 obrazów olejnych, 300 grafik i
około 1000-2000 rysunków.
Charakterystyczną cechą jego dzieł
jest zafascynowanie efektami światła i
głębokich cieni. Jego styl i technika
ewoluowały z biegiem lat, jednak
zamiłowanie do dramatycznego
oświetlenia malowanych scen
zajmowało centralną pozycję w jego
całej twórczości, tak

malarskiej jak graficznej.

Rembrandt zwany jest „malarzem duszy” w

przeciwieństwie do Rubensa, malarza ciała.
Ujmuje

wszystkie

zjawiska

głęboko:

początkowe dzieła jego cechuje dramatyczne
napięcie, jednak prace późniejszego okresu
twórczości są coraz spokojniejsze i bardziej
pełne duchowego pogłębienia. Przez całe życie
malował z wielkim zamiłowaniem autoportrety.
Powstało ich niemal 100, w tym około 20 grafik,
tworząc w ten sposób „pamiętnikarski” zapis
zmian jakie życie i doświadczenia wycisnęły na
jego twarzy. Serię zapoczątkował w roku 1627
portretem własnym jako młodego mężczyzny,
ukrywającego twarz w cieniu. Jednym z ostatnich
dzieł jest płótno z 1669 roku, z którego spogląda
na nas stary, poszarzały i pomimo uśmiechu,
zmęczony życiem człowiek zapadający się w
ciemność. Obraz powstał tuż przed śmiercią

artysty.