Opiekun :

Beata Stypczyńska

Prezentację wykonała:
Weronika Kalińska 2Bgim

„Klucze do domu”

Reż. Gianni Amelio

•

urodził się 20 stycznia 1945 roku w San Pietro Magisano we
Włoszech.

•

Jest on reżyserem i scenarzystą.

•

Uchodzi za jednego z czołowych twórców kina
europejskiego.

•

W latach 1970-2006 wyreżyserował dziesięć filmów, zaś
również w latach 1970-1998 był scenarzystą w ośmiu
filmach.

•

Był nominowany do dwudziestu-pięciu nagród z tego
wygrał czternaście.

O filmie

Gianni’emu 15 lat wcześniej
podczas trudnego porodu, w
którego trakcie umiera żona,
rodzi się kaleki syn- Paolo.
Przerażony mężczyzna porzuca
syna. Oddaje go rodzinie żony,
aby Ci go wychowali. Teraz
podejmuje się odwieźć syna do
kliniki na testy w Berlinie. Mają
się spotkać pierwszy raz. W
całkowicie obcym miejscu,
pomiędzy jakby nieznajomymi,
ojcem i synem rodzi się
niezwykła więź. Czy ojciec
postanowi zaopiekować się
synem na zawsze?

Bohaterowie

Gianni był ojcem
piętnastoletniego kalekiego
chłopca. Zostawił go rodzinie
żony, gdy ona zmarła
podczas porodu, a on
wyjechał. Założył drugą
rodzinę. Ojciec wrócił po
piętnastu latach. Miał on
zawieść swojego syna, na
badania do Berlina. Podczas
podróży oboje zaprzyjaźniają
się. Gianni na początku
wstydził się kalectwa i
zachowania swego syna.

Kim Rossi Stuart jako

Gianni

Bohaterowi

e

Charlotte Rampling
jako Nicole

Nicole była mamą chorej
Nadine. Poznała się ona z
Giannim w klinice w Berlinie.
Nicole była przemęczona i na
skraju wyczerpania
psychicznego przez chorobę
swojej córki. Była zmęczona
do tego stopnia, że zadała
pytanie, dlaczego Nadine w
końcu nie umrze.

Bohaterow

ie

Andrea Rossi
jako Paolo

Niepełnosprawny chłopiec,
syn Gianniego. Jego mama
zmarła podczas porodu, a
ojciec zostawił go u rodziny
matki, samemu wyjeżdżając.
Lubił grać na swojej konsoli,
nie miał przyjaciół. Po
piętnastu latach jego tato
wrócił. Paolo nie uznawał
Gianniego za swojego ojca,
zwracał się do niego po
imieniu.

Opinia

Uważam, że film „Klucze do domu”, jest

niesamowity. Pokazuje on jak czasami

ludzie upośledzeni są szczęśliwi od nas,

pomimo choroby, która zabiera im

możliwości, które są dostępne dla nas

zdrowych ludzi. Film jest też poniekąd

lekcją pokory, uczy nas aby doceniać to

co mamy i zważać bardziej na krzywdę

innych ludzi. Film jest piękny, ale

wstrząsający.