SZYMONOWIC SZYMON




SZYMON SZYMONOWIC (1554-1629)

 

Szymon Szymonowic uznany
został za najznakomitszego z poetów mieszczan w XVI wieku.
Gruntowne wykształcenie zdobył studiując we Francji i Belgii,
posługiwał się bez trudu łaciną i greką, toteż twórczość
jego jest w przeważającej mierze łacińska. Jego zasługa
polega na wprowadzeniu do literatury polskiej gatunku zwanego
dotąd idyllą lub bukoliką, któremu twórca nadał
bardziej rodzimą nazwę sielanka (sioło - wieś). Jak stąd
wynika, sielanka jest to utwór poetycki, przedstawiający życie
ludu na tle natury, zawierający elementy realistyczne,
podkreślający wdzięk prostego, wiejskiego życia. Akcja sielanki
jest słabo rozwinięta, przeważają opisy i piosenki.

Motywy do swych utworów
czerpał Szymonowic w głównej mierze z Teokryta, jest on jednak
także autorem oryginalnej i najbardziej znanej sielanki pt.
"Żeńcy". Jest realistyczny obrazek z życia wsi
pańszczyźnianej. Z opisem życia wiejskiego można się również
spotkać w "Pieśni świętojańskiej o Sobótce"
Jana Kochanowskiego oraz w "Żywocie" Mikołaja Reja.
Życie wiejski w obydwu przypadkach zostało jednak przedstawione
w sposób wyidealizowany, autorzy wyżej wymienionych dzieł nie
dostrzegali ciężkiej doli pańszczyźnianego
chłopa. Natomiast Szymon Szymonowic - być może dlatego, że
sam był mieszczaninem, dostrzegł i przedstawił ciężką dolę
pańszczyźnianego ludu, który pierwszy raz doszedł do
głosu właśnie w utworze Szymonowica.